*Në 25-vjetorin e formimit të Lidhjes Demokratike të Kosovës (Lidhja e Tretë e Prizrenit)/
*Askush më shumë sesa Ibrahim Rugova nuk u shqua për guxim intelektual, me deklarata e intervista për gjendjen e rëndë të shqiptarëve në Kosovë, për krimet që po i bënte shteti jugosllav. Student i Parisit, me rrënjë të thella në traditën shqiptare, “Çeta e Profetënve” të Pjetër Bogdanit, një rilindësi shqiptar e evropian qe interesimi i tij fondamental. Ai ndiqte modelin e Vaclav Havelit, disidentit të njohur çek, po ashtu shkrimtar.
Nga Gani MEHMETAJ/*
Ngjarja më e rëndësishme e gjysmës së dytë të shekullit XX sigurisht është formimi i Lidhjes Demokratike të Kosovës, partisë së parë shqiptare në ish-Jugosllavi dhe partisë më të madhe shqiptare që ka funksionuar ndonjëherë në Gadishullin Ilirik. Themelimi i LDK-së u bë në rrethana të çuditshme, shumë të ngjashme me rrethanat e formimit të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, atëherë kur rrezikoheshin territoret shqiptare, sepse në të njëjtën mënyrë po rrezikohej qenia kombëtare shqiptare një shekull më vonë.
Ndihej shpartallimi i afërt i Jugosllavisë, burgut të shqiptarëve. Njëkohësisht ndihej shkërmoqja e diktaturës shqiptare në Tiranë, regjimit më të egër në Evropë. Perëndimi nisi t’i drejtonte reflektorët e interesimit në Ballkan si asnjë herë më parë, pasi e dobësoi Bashkimin Sovjetik.
Në fund të viteve të tetëdhjeta zhvillohej një situatë paradoksale. Në tërë Evropën Lindore komunizmi po shkërmoqej, diktaturat po dobësoheshin, ndërsa në Jugosllavi ndodhte e kundërta. Në këto rrethana u formua Lidhja Demokratike e Kosovës, partia e parë shqiptare në ish-Jugosllavi. Formimit të LDK-së i parapriu një debat i brendshëm, kryesisht nëpër kafene. Debatet u mbajtën në ëmbëltoren “Elida”, të kryeqytetit, nga gazetarët e shkrimtarët e “Rilindjes”.
Para se të zgjidhej kryetari i LDK-së, njeriu më energjik e sistematik i debateve, i përgatitjes së dokumentacionit, i përgatitjeve të tjera për formimin e Lidhjes Demokratike të Kosovës, ishte shkrimtari dhe redaktori i “Rilindjes”, Jusuf Buxhovi. Të tjerët e kanë dhënë kontributin e vet, kryesisht me ndonjë vërejtje, preferencë apo me mbështetje morale, por të kenë bërë punë konkrete, asnjëri nuk mund të lavdërohej para mbledhjes konstituive. Që në javët e para pati vërejtje pse grumbullimi i dokumentacionit e formulimet e statusit mbaheshin disi fshehtë, megjithëse asnjëri nga ne nuk merrte vesh në formulimet e statutit, në procedurat administrative e juridike.
Në ditën e themelimit lista u zgjerua me emra të rinj, të cilët të entuziazmuar vunë nënshkrimet.
Nuk u bëra kurrë anëtar i Lidhjes Komuniste të Jugosllavisë, prandaj anëtarësimi në partinë shqiptare më dukej interesante edhe për faktin sepse e konsideroja parti kombëtare. Shumica prej nesh ishim të sigurt që pas aktit të konstituimit, apo mbase para tij, policia serbe do ta shpërndante grupin nismëtar e grupin nënshkrues, ose mund të na arrestonin, sepse rrethanat e tjera e paralajmëronin një gjë të këtillë. Këshilltarët e zyrtarëve të lartë që na dërgonin ndonjë mesazh, më shumë kërcënim e krijuan atmosferën e frikës e të pritshmërisë në tension, megjithëse edhe pa kërcënimet e tyre e dinim fare mirë se ç’mund të na priste.
Formimi i LDK-së u bë më 23 dhjetor të vitit 1989 në objektin e “Kosovafilmit”, i cili iu dha në qeverisje Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës, derisa Azem Shkreli ishte drejtor i “Kosovafilmit”, meqë ata dolën në objektin e ri.
Ka shumë spekulime për propozimet për kryetar të LDK-së, ka edhe të vërteta në disa libra për këtë fazë të rëndësishme të konsolidimit të demokracisë e pavarësimit të Kosovës. Nuk më kujtohet saktësisht kush ishte për Rugovën e kush për Qosjen, nuk e di as pse u dha emri i Qosjes, kur gjatë gjithë kohës nuk u lakua fare emri i tij, të gjithë e patëm parasysh Rugovën që nga fillimet e para. Buxhovi tha se Qosja nuk e pranoi kandidaturën. Megjithatë, më bëhej se propozimi i kundërkandidatit të Ibrahim Rugovës qe lojë e “pluralizmit politik”, sepse askush nuk e mendoi seriozisht R. Qosjen kryetar të LDK-së, askush nga grupi ynë nuk e propozoi.
Por një gjë dihet fare mirë: askush më shumë sesa Ibrahim Rugova nuk u shqua për guxim intelektual, me deklarata e intervista për gjendjen e rëndë të shqiptarëve në Kosovë, për krimet që po i bënte shteti jugosllav. Ishte kryetar i Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës, intervistat e tij në mediat perëndimore përfliteshin pastaj nëpër kuluare, bënë jehonë të madhe në Jugosllavi, kurse shtypin e Beogradit e nxitën të shkumëzonte kundër tij. Fjala i dëgjohej e lexohej edhe në opinionin europerëndimor. Student i Parisit, me rrënjë të thella në traditën shqiptare, “Çeta e Profetënve” të Pjetër Bogdanit, një rilindësi shqiptar e evropian qe interesimi i tij fondamental. Ai ndiqte modelin e Vaclav Havelit, disidentit të njohur çek, po ashtu shkrimtar. Për disa muaj e pushtoi botën demokratike me guximin, mençurinë e maturinë që nuk e pati asnjë intelektual tjetër.
Më kujtohet situata e nderë, derisa shëtisnim në mbrëmje me një grup gazetarësh të rubrikës së kulturës, erdhi Ibrahim Rugova dhe na u bashkua. Vazhduam tutje të ecnin në korzo, u ulëm në kafen para tetarit, ndërsa ai na tregoi se posa ia dha një intervistë televizionit francez, jashtë Prishtinës. Që t’i shmangej përcjelljes së shërbimit sekret serb, ekipi i rryer francez e futën në kombin e tyre duke e dërguar nëpër rrugica, për t’i ikur ndjekjes. Dhe prapë e sollën afër sheshit kryesor për siguri. Na tregoi se që të mos përsëritej (disa javë më parë foli për të njëjtin televizion), ua propozoi për freskim Rexhep Qosjen, por ata i treguan se Qosja nuk pranoi të fliste.
Ishte e kuptueshme, secili ruhej në atë kohë kritike.
Shumica prej nesh prisnim që do ta arrestonin Rugovën, sepse ata kishin arrestuar njerëz edhe më me pak “mëkate”, mirëpo guximi i tij për të shpërthyer bllokadën informative në televizionet perëndimore, duke dalë në kreun e emisioneve televizive me emër, iu bë engjëll mbrojtës. Ambasadori amerikan u bë engjëlli tjetër mbrojtës edhe më i fuqishëm. Kështu, derisa ne shkonim disa dhjetëra hapa prapa, ambasadori amerikan e Rugova ecnin para nëpër gjysmën e kryeqytetit. Ecja publike e njeriut të shtetit më të fuqishëm të botës me Rugovën kishte një domethënie për policinë e shërbimin sekret serb. Sigurisht edhe njerëz të shërbimit të fshehtë jugosllav i shkonin pas, ose anash, ndërsa ne nuk i vërenim.
Prandaj, nuk mendoj se propozimi i Ibrahim Rugovës, kryetar i LDK-së, ishte rastësi. Asnjë situatë a ngjarje e asaj kohe nuk ishte rastësi, gjërat diku koordinoheshin, kurse ne kush më shumë e kush më pak ishim figurantë të situatave e të veprimeve.
Fati ynë u gjendëm në kohën e duhur dhe në vendin e duhur. Shkonim rrjedhave të lumit të rrëmbyeshëm që na shpinte në detin e qetë, ku synonim. Por të gjithë ishim të vetëdijshëm se mund të ngelnim diku thepave të shkëmbinjve nëntokësorë apo të mbyteshim.
Formimi i LDK-së u bë sepse na u dhanë disa sinjale nga jashtë, elita intelektuale reagoi në kohën e duhur, popullata na mbështeti pa rezerva, ishim të gatshëm të sakrifikonim etj.
Në Kosovën e gjendjes së jashtëzakonshme kërkohej rrugë tjetër për të shpëtuar nga shtjella e vrimës së zezë. Paralelisht me vënien e masave të dhunshme në shumicën e institucioneve, u shkarkuan pjesa e madhe e zyrtarëve të lartë të Kosovës jo pse nuk punuan me zell për neutralizimin e rezistencës, por sepse në Komitetin Qendror të Serbisë e në shërbimin sekret jugosllav ishin të pakënaqur me punën e tyre, ata e shuan me gjak e me tanke autonominë, nuk u duhej më demagogjia e parullave të vëllazërim-bashkimit.
Në këto rrethana të gjendjes së jashtëzakonshme, akti i konstituimit të partisë së parë shqiptare në ish-Jugosllavi, u bë në ambientet e Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës, ku më shumë sesa entuziazëm të frenuar, mbretëronte atmosferë tensioni, me tym duhani, me pak karrige e shumë njerëz, gjysma e të cilëve rrinin në këmbë e në korridore. Sipas rregullave u tha se duhej lista prej 100 vetash, kështu që pos emrit tim, nënshkrova për babanë, lejen e të cilit e mora, ndërsa dy vëllezërit më të vjetër erdhën të nënshkruheshin personalisht. Disa emra të njohur publikë e pëlqyen rahatinë e shtëpisë në vend se t’u ekspozoheshin rreziqeve, megjithëse disa prej tyre i thirra personalisht. Më inkurajoi ardhja e shumë njerëzve.
Formimi i LDK-së bëri jehonë më të madhe sesa që e priti optimisti më i thekur. Mbizotëro një eufori e jashtëzakonshme. Më kujtohet se ato ditë vinin me mijëra njerëz të regjistroheshin, ndërsa ne të gjithë i regjistronim me zell. Kur na mbaronin fletët e regjistrimit, me disa veprimtarë, një herë edhe me Bujar Bukoshin shkuam në Pallatin e Shtypit në katin e parë të shërbimeve të përbashkëta, ku Nazi, një punëtor, në mënyrë të fshehtë i shtypte formularët e regjistrimit, të cilat prapë me Bujarin i dërgonim në LDK.
Lidhja Demokratike e Kosovës u emërtua duke pasur parasysh Lidhjen Shqiptare të Prizrenit, një organizatë politike çlirimtare, e cila fatkeqësisht nuk pati jetë të gjatë, por jehona e saj u shtri në të gjitha territoret etnike, ku u formuan degë. Askush nuk e thoshte publikisht, por shumë nga ne e mendonim LDK-në, Lidhjen e Tretë të Prizrenit. Por ta emërtonim në këtë mënyrë do të thoshte të ndërseje qentë e policisë. Prandaj nuk ia thoshim as njëri-tjetrit. Në të njëjtin parim u formuan degët e nëndegët e LDK-së në tërë Kosovën, madje edhe në Ulqin e Malësi, por që më vonë u inkuadrua në zgjedhjet e atjeshme.
Që në ditët e para erdhën njerëz nga qytete e katunde për të marrë këshilla sesi duhej t’ia bënin për formimin e degëve e nëndegëve. U tregonim se duhej të formonin Grupin nismëtar, ose shpesh kishin formuar grupin nismëtar, propozonin organet e degëve etj. Brenda disa muajve në Kosovë u anëtarësuan mijëra anëtarë, dy-tri herë më shumë sesa anëtarë të Lidhjes Komuniste.
Ne shpesh talleshim me ata që kishin qenë në Lidhjen Komuniste të Jugosllavisë, duke u thënë: ju për 50 vjet bëtë rreth 80 mijë komunistë me gjithë privilegjet e postet, që ofronin, por edhe presionet që ushtronin, ndërsa ne për disa muaj ua kaluam. U tha në medie se LDK-ja ishte partia më e madhe shqiptare në Gadishullin Ilirik. Dhe mbeti e tillë, sepse asnjë parti nuk iu afrua me numër as e tejkaloi
Ishte një eufori e rrallë. Ato vite ishin vite të solidaritetit të madh në mes të shqiptarëve, ndihmat që shpërndaheshin e siguronin çdo banor të Kosovës se nuk do të këtë nevojë t’ia shtrijë dorën okupatorit, as të vihej në shërbim të tij për bukën e gojës. Meqë fëmijët tanë dhe studentët i nxorën nga objektet publike, LDK-ja organizoi mësimin paralel nëpër shtëpi private. Përkujdesja sociale e shëndetësore bëheshin në mënyrë shembullore në bashkëpunim me shoqatën bamirëse “Nënë Tereza”. Rezistenca ndaj okupatorit bëhej me mosdëgjueshmëri e mekanizma paqësorë.
Për disa vjet u ngrit dhe funksionoi shteti paralel në raport me Serbinë, i bëmë të pavarura institucionet tona të të gjitha niveleve e fushëveprimeve me disiplinë të jashtëzakonshme të popullatës që e respektonte hierarkinë e shtetit të tyre. Popullata mori përgjegjësi e dha kontribut të jashtëzakonshëm si asnjëherë më parë gjatë historisë. Diaspora ishte burimi i rëndësishëm i financimit e i logjistikës, që u angazhua dhe u mobilizua si asnjëherë më parë me degët e nëndegët e LDK-së që u formuan në Perëndim.
Kurrë më vonë nuk do të zbrazet një energji e tillë pozitive, mobilizim kombëtar e gatishmëri që t’u falej a të harrohej e kaluara e atyre që kishin bërë të këqija.
Në atë kohë u ndërtua një filozofi e rezistencës paqësore jo vetëm në raport me pushtuesin, por u ndërtua filozofia e paqes në mes të bashkëkombësve, u kultivua që mosmarrëveshjet të zgjidhshin me biseda e dialog, u vu në pah toleranca ndaj të vetit, por edhe ndaj fqinjit. Debatet qytetare rrezatonin mirësi e mirëkuptim të pakufishëm në të gjitha shtresat sociale. Rugova e rugovizmi nuk u bënë vetëm sinonim i rezistencës paqësore pa përdorimin e dhunës, por edhe sinonim i kultivimit të qytetarisë tradicionale, me një përcaktim të qartë për Evropën Perëndimore e vlerat e qytetërimit të kontinentit të moçëm. Fryma e tolerancës, e mirëkuptimit e qytetarisë ishin vlera fondamentale.
Ndërkaq, mekanizmat e brendshëm të kombit për të mobilizuar rezistencën dhe për të forcuar identitetin shqiptar, të përbuzur e të nëpërkëmbur nga pushtuesi, thirrëm në ndihmë Gjergj Kastriotin –Skënderbeun, simbolin e bashkimit të shqiptarëve, iu kthyem rrënjëve, nisëm të betoheshim në emrat e princërve e heronjve iliro-shqiptarë si asnjëherë më parë, por pa patetikën folklorike, i rimësuan mësimet nga historia që të mos na përsëriteshin në historinë më të re, iu kthyem Perëndimit si asnjëherë më parë.
Si ta kishim porositur për fatin tonë e rrugën që zgjodhëm, emri i Nënë Terezës, Gonxhe Bojaxhiut, shqiptare, u bë emri më i popullarizuar në tërë globin, ndërsa ajo njëkohësisht ishte shqiptarja më e famshme. Ajo u bë ikonë e rezistencës, por edhe e solidaritetit ndër shqiptarët. Nënë Tereza, e cila do t’u hapë rrugë takimeve të Rugovës me Klintonin e vinte në pah shqiptarësinë e vet, ajo e gjakonte shtetin shqiptar, në të cilin nuk e lanë të shkonte derisa nuk ra diktatura komuniste, ajo gjakonte me popullin e përvuajtur shqiptar, prandaj angazhohej e lutej për të. Në filmin dokumentar amerikan për Nënën Terezë që e pashë më 1984 në një festival ndërkombëtar, ajo thoshte: “Kam lindur në Shkup në një familje shqiptare, Shkupi atëherë ishte kryeqytet i Shqipërisë”, ndërsa shikuesit e huaj shihnin të habitur, sepse Shkupi më nuk ishte në Shqipëri.
Fryma e re pati ndikim të madh në shtresat sociale e në kastën politike për një kohë të gjatë. Qytetërimi perëndimor nuk vihej në dyshim nga asnjëri, as nga ato grupe që ua kishin shpërlarë trurin me paragjykimet për kapitalizmin apo me paragjykimin fetar, edhe atyre iu hapën sytë, nisën të betoheshin në shenjtorë të rinj. Fryma e re, tolerante, e demokracisë qytetare, e kultivimit të krenarisë kombëtare, e qytetarisë evropiane, nuk e krijoi njeriun e ri, por e ndryshoi njeriun që i kishte kaluar të gjitha fazat e dhunës.
Kjo ishte fitore e madhe, që askush nuk mund ta mohojë.
*Fragment nga libri në dorëshkrim “Ëndrra e madhe” (Fletë të shkëputura ditari 1981-2006 me portretin e Rugovës në dritëhijen e ngjarjeve dramatike).
KRYEMINISTRI SHQIPTAR KOPJON PRESIDENTIN AMERIKAN
Nga Keze Kozeta Zylo/
Kryeministri Rama shprehu “dashurinë e pakufishme” për gazetarët duke i ftuar në prag festash të fundvitit në Pallatin e Brigadave në Tiranë. Në Shqipëri kur kryeqeveritarët dhe superfimratot dekorojnë gazetarët e zgjedhur të tyre dhe i ftojnë për dreka e darka do të thotë që jua kanë kyçur gojën për të thënë dhe shkruar realitetin e zymtë, skamjen migjeniane që po kalon populli, vrasësit që shetisin të lirë … I akuzuari i shekullit Fullani, për skandalin më të madh të Bankës Shqiptare duke i “rrëzhgapur” 7 miliionë dollarë, ftohet në darkat më të mëdha kombëtare, dhe ka bërë që t’ju mbylle gojën medias, gazetarëve, por jo vetem t’jua mbyllë gojën me $$$, por pozon dhe mbështetet në krah të tyre duke i bërë karshillëk një populli të tërë të ndershëm dhe në skamje…
Shkrimtari i famshem Oskar Wilde ka thënë se presidentët zgjidhen nga populli dhe qeverisin njëherë në katër vjet, ndërsa gazetarët e vërtetë qeverisin përgjithmonë.
Në Shqipëri ndodh krejtësisht e kundërta, se lëshojnë kurrë vendin firmatot qeveritarë dhe topmodelet seksi kuvendare…
Kryeministri Rama mund të kopjojë presidentin e Amerikës që fton median, por media e Amerikës të nxjerrë ujët e zi, kur populli dhe Kombi ka probleme të shkaktuara nga qeveritarët, me shkrimet e tyre i shkatërrojnë me themel!…
Liria e popullit tonë (kupto dhe skllavërinë) është varur gjithmonë nga kryeparellinjtë, firmatot qeveritarë dhe topmodelet seksi kuvendare, sepse media s’i ka denoncuar për krimet, paaftesinë. Kur shtypi është i lirë shemb dhe “malet” cka të kujton presidentin Jeferson në lidhje me Lirinë: Liria e popullit tonë varet nga shtypi, gazetarët, liria s’mund të limitohet apo të humbasë kurrë.
Liria e gazetarëve tanë varet nga Kryeparellinjtë që gjithmonë paratë i kanë vërtitur nëpër duar pushtetarët, shumica të korruptuar… Një ”zemërgjerësi” të madhe tregoi kryeministri i shqiptarëve dhe me Lulat e vecërr në prag të Vitit te Ri duke iu dhënë nga një zarf me 20 dollarë për të blere gjelin, ndërkohë një gjel i paushqyer me pendë të rëna kockë e lekurë kushton jo më pak se 50 dollarë…
Aferim Edi Rama
Dhjetor, 2014
Staten Island, New York
***
MBREMJA: Batuta e shkëlqim: Një mbrëmje me median
Kryeministri Edi Rama organizoi një mbrëmje plot shkëlqim për median, në prag të festave të fundvitit. Kryeministri mbajti një fjalim plot me batuta, ndërkohë që për këtë mbrëmje pati një diskutim të gjatë në rrjetet sociale. Në secilën nga tavolinat ku ishin ulur gazetarët, kishte të vendosur nga një titull nga gazetat e mëparshme. Më poshtë fjalimi i Ramës dhe një koleksion me foto nga mbrëmja.
Nga Edi Rama
Mbrëmë në darkën e fundvitit me gazetarë e përfaqësues të mediave, në një format të veçantë që provohet për herë të parë tek ne. Bashkëngjitur dhe fjala e mbajtur për rastin:
Do ta hap me një hyrje të paparashikuar, sepse ishin pak të shqetësuar organizatorët pasi kishin marrë disa sinjale që ato letrat në çdo tavolinë, që në fakt u zgjodhën për të treguar tavolinat në vend të numrave, nuk janë kuptuar.
Janë tituj gazetash dhe nuk kanë asnjë qëllim. Përshembull, nuk është e qëllimshme që Genc Dulaku është tek “Shkëndija” sepse nuk ka lidhje me asnjë shkëndijë, ose që Armand Shkullaku është tek “Rrufeja”, ka rënë rrufeja aty ku s’duhet, ose që Bled Manja është tek “Djersa e Bujkut”, s’ka të bëj me origjinën, apo që Martin Leka është tek “Opinga”, janë pa lidhje. Ndoshta, e vetmja lidhje është që Tur Çani është tek “Gjurmuesi” ndërsa unë jam tek “Brezi i Ri”, kjo e fundit servilizëm i stafit të kryeministrisë.
Është privilegj i madh, realisht, që të kesh një detyre si e imja që të jep mundësinë fatlume që në prag të Krishtlindjeve të kesh një darkë si kjo, me njerëz që të kanë quajtur “rrezik diktatorial”, “lider frikacak”, madje edhe pa moral; të festosh me njerëz që janë munduar tërë vitin që ti tregojnë popullit anën e errët, anën e fshehtë, anën e dyshimtë të përpjekjeve të tua dhe atyre që të rrethojnë dhe të gëzosh me njerëz të cilët punojnë përditë që të mos të lënë t’i gëzohesh një suksesi. Por, lejomëni ta ndaj me ju të gjithë kënaqësinë se askush prej jush nuk mungon këtu, se është në burg. Kush mungon, nuk ka dashur të jetë këtu dhe prapë nuk ka për ta gjetur asgjë, nëse nuk kapet duke vjedhur energjinë, natyrisht.
Sinqerisht e kam ndjerë mungesën e Fahri Balliut sot. Ishte i ftuar si gjithë të tjerët, por nejse, rëndësi ka që të jetë në rregull me dritat dhe për çdo gjë tjetër të bëjë çfarë të dojë.
Jam i sigurt që nuk jam vetëm unë i lumtur që jam me ju, me të gjithë ju, edhe të gjithë ju jeni të lumtur që jeni me mua. Ndryshimi mes nesh është që unë nuk kam frikë ta pohoj që jam i lumtur, ju keni frikë ta thoni se jeni të lumtur që jeni me mua.
Sigurisht që ky është një format i kopjuar edhe pse unë ngurroj ta krahasoj me origjinalin. Në mbrëmjen vjetore të Presidentit Obama me trupën e gazetarëve të Shtëpisë së Bardhë, se të paktën në këtë drejtim, unë nuk jam Barack Obama dhe ju nuk jeni gazetarët e Shtëpisë së Bardhë, ata janë dhe më të vështirë se ju dhe ju pëlqen vetja edhe më shumë se ç’ju pëlqen ju dhe këtë ma ka thënë Baraku, ose Zoti president siç i thërras unë kur flasim.
“Dava njerëzish pa karakter si puna jote dhe si puna e Obamës”, – mendon Andi Bushati, me siguri. Kurse Mero jam i bindur se do të shkruajë “ Sandri, jo më në paradhomë, por edhe në krye të vendit”. Pune legenësh ne socialistët Sandër, s’jemi burra që ta heqim shikimin. Por të paktën e kemi edhe një si puna jonë në kullën tënde, kemi Fevziun. Ti me siguri mendove kur thashë unë kemi një si puna jonë, Arian Çanin, por Ariani ha bukë veç, nuk konkurrohet në diametër.
Nejse, e harrova Obamën. As që diskutohet që takimi me Presidentin e Amerikës është gjithmonë një moment i jashtëzakonshëm për liderin e një vendi tjetër, aq më tepër e një vendi si i yni që e çmon aq shumë influencën e Amerikës mbi këtë botë. Po edhe vetë Obama do të ishte i detyruar të pranonte se, që të dy këtë vit kemi qenë shumë të vegjël përpara një burri tjetër, Shenjtërisë së Tij Papa Francesku.
S’besoj se ka dhe këtu, mes kaq shumë kokash më vete që janë mbledhur këtu në këtë sallë, ndonjë që ta mohojë dot madhështinë e mesazhit që Papa i dha botës, duke e vizituar Shqipërinë, si vendin e vizitës së tij të parë në Europë. Mbase, dhe them mbase për të qenë brenda, Fatos Lubonja do të ishte i vetmi që nuk do të binte dakord as për këtë. Po ta kishte thënë dikush tjetër edhe mund të mos ta kundërshtonte, por kur është fjala për mua, ai nuk ia lejon vetes për asnjë sekondë uljen e vigjilencës. Megjithatë vizita e Papës na bëri të gjithëve që të ndihemi mirë si rrallëherë. Shumë nga ju këtu, në mos të gjithë keni qejf të përsërisni që unë jam arrogant, por në krah të Papës, edhe më arroganti i arrogantëve ndihet shumë i vogël, edhe pse nuk jap dot një garanci për paraardhësin tim, në këtë aspekt.
Ndërsa sa për Obamën ai ra pre e magjisë Papale, në pikën që ndryshoi historinë e marrëdhënieve lashtësisht inekzistente mes Shteteve të Bashkuara dhe Kubës, një ndër ngjarjet më të mëdha për botën këtë vit.
Po ta kisha kuptuar më parë këtë dhunti të Papa Françeskut për tu bërë urë mes dy liderësh në konflikt, do ta kisha ftuar që të rrinte mes meje dhe Vucic në konferencën e famshme për shtyp. Edhe pse askush nuk e thotë dot me siguri se kjo nuk do të ishte marrë si një “provokacia” më vete në Pallatin e Serbisë. Jo gabova për këtë, në fakt, mund të na sigurojë Baton Haxhiu, kosovari, që serbët e konsiderojnë ekspertin më të besueshëm për punë Shqipnije, ndërsa shqiptarët si ekspertin më të informumë për punë Serbije.
E pyetën njëherë kryeministrin Britanik, Harold Macmillan, se çfarë e mbante më shumë nën presion. “Ngjarjet or çun ngjarjet” “Events, boy events”, -ishte përgjigjja e tij për gazetarin. Unë në fakt se kam marrë vesh asnjëherë se çfarë kishte parasysh Macmillan, deri sa u bëra kryeministër. Madje rreth një 1 vit, pasi isha bërë kryeministër, kur po shihja ndeshjen e vitit në televizor, në fakt më qëlloi të isha matanë oqeanit dhe kur droni me simbolet shqiptare u shfaq mbi stadiumin e Beogradit, pastaj plasi një përleshje prej prag lufte dhe im vëlla u përfshi si i akuzuari kryesor për organizimin e një hataje të re ballkanike, e cila sa hap e mbyll sytë përfshiu mbarë rruzullin tokësor si të kishte rënë kometa mbi tokë, jo një pëlhurë mbi një fushë futbolli, – kuptova më në fund ku e kishte fjalën Harold Macmillan.
Ishte një ngjarje, o çuna dhe o goca, që nuk ua tregoj dot sa larg më dukej toka nga këmbët. Ngjarjet pra ngjarjet, që ndodhin kur nuk i pret fare dhe të ngrenë peshë me një fuqi që s’ke fuqi as të habitesh. E meqë ulja e Papës në tokën tonë ishte momenti më kryelartë i këtij viti për mua dhe për të gjithë shqiptarët, ajo e dronit ishte qëndrimi im më i gjatë pezull në ajër.
Edhe pa atë lloj çudie ballkanike, ndërtimi i një marrëdhënieje të re me një armik të vjetër, një prej prioriteteve të mia strategjike në fakt, është një punë e vështirë. Por shtuar dronit, tmerrues për armikun, dhe vëllai hero kombëtar i shpallur në kërkim nga armiku, përballë një date aq të afërt takimi, pas 68 vjetësh armiqësie, pa kontakte mes kryeministrave dhe pengesat duken aq të mëdha sa dhe Babaramo të ngjan si ciklop. Lavdi Zotit, që Olsi jo vetëm që s’kishte lidhje me dronin, por as më ngjan mua në prirjen për të menduar në lidhje me gjurmën që duhet të lërë në histori dhe pse është shumë më tepër tifoz kuq e zi se sa unë, dhe i refuzoi aty për aty të dyja; edhe autorësinë e organizimit të përleshjes më të fundit shqiptaro-serbe, edhe futjen në histori përmes marrjes së autorësisë. Siç e mbani mend, droni e mori me vete edhe datën e përcaktuar dhe takimi im me Vuçiç u shty. Mbase kush e bëri kometë atë pëlhurë e kishte atë qëllim ose atëherë në qoftë se nuk e kishte, ka patur fantazinë e Nikoll Lesit, fantazi pa cak. Por unë jam vërtetë i kënaqur që nuk u lëkunda asnjë çast nga vendimi për të shkuar në Serbi dhe megjithë presionin e jashtëzakonshëm nga këtej dhe andej, vizita ndodhi dhe takimi u krye.
Akulli u thye edhe pse kur pashë fytyrën e kolegut Vuçiç, kur unë shqiptova emrin e ndaluar, që nuk mund të mos e shqiptoja, Kosovën, pata frikë se theva më shumë se sa akull. Por në herën e dytë, pak ditë më parë, vura re se në fakt akulli i thyer kishte nisur të shkrihej dhe një rrjedhë e re dhe pse e ndrojtur, ka nisur të lëvizë gjërat në drejtimin e duhur mes Shqipërisë dhe Serbisë. Madje, hera e dytë zgjati përtej parashikimit dhe ne ngecëm në Beograd, pasi na zbritën nga avioni, ku sapo kishim lidhur edhe rripat e sigurimit, për të fluturuar drejt Podgoricës. Na thanë: mjegull. E ndryshe nga Barack Obama dhe nga çdo kryeministër i rajonit, ju e dini Kryeministri i Shqipërisë nuk ka as Air Force 1, as një avion të zakonshëm qeveritar. Kam përshtypjen se Saliu me zëdhënësin e vet, Sandrin, e kishin lënë për mandatin e tretë ta hapnin dhe një rrugë ajrore për të fluturuar me avionin qeveritar, pasi fluturuan nja tetë vjet në rrugët imagjinare të Shqipërisë. Por ne mbetem delegacioni i vetëm në Serbi dhe sapo menduam se ky mund të ishte një kurth i kurdisur për tu hakmarrë, për herën e parë na telefonoi personalisht kryeministri serb, i cili na ofroi mikpritjen në vilën e famshme qeveritare të Titos. E mua mu kujtua në atë moment, një episod i jashtëzakonshëm i Enver Hoxhës, të cilat ne i përdornim mes nesh për gallatë me broçkullat e shokut Enver. Në ato kujtime Enver Hoxha thoshte: “Kur shkova në Beograd, Titoja na ftoi për një shëtitje me varkë. Unë pranova, megjithëse nuk dija not. E teksa Titua, – thotë, më shihte me sytë e tij tinzarë, qeni i Titos bënte sikur flinte.” Konspiracion total. Sidoqoftë ne nuk na u desh të ktheheshim në Beograd sepse u gjet një rrugë ajrore për tu kthyer në shtëpi. Tani Artur Çani fillon investigimin si u kthyem ne në shtëpi.
Nëse herën e parë rruga e kthimit për në trojet shqiptare ishte seriozisht epike, herën e dytë ishte thjesht normale, sepse jo vetëm që nuk pamë asnjeri rrugës, por askujt prej nesh nuk i ngjante vetja përveçse si pasagjerë të lodhur të natës, cka e qetëson përfundimisht edhe Mustafa Nanon, që fill pas herës së parë lëshoi një kushtrim “Ruajuni nga Edi Rama”.
Por qoftë ardhja e Papës, qoftë vajtja në Serbi do të mbeten dy ngjarje të mëdha brenda kornizës së vitit. Ndërsa dy takimet me Kancelaren Merkel, ai bilateral dhe ai në kuadrin e Samitit për Ballkanin, janë vetëm dy hallkat e parë të një zinxhiri, të një marrëdhënieje të re me Gjermaninë që vitin e ardhshëm do të shtrihen më tutje me ardhjen e Kancelares gjermane në Tiranë.
Dikush nga ju shkruajti, nuk më kujtohet, diçka në lidhje me darkën private që ne patëm me Kancelaren pas Samitit. Në fakt ne qeshëm shumë dhe shumë më shumë sesa ç’kishte dalë në gazetë, sepse helbete nuk ishte kryesia e PS ku ka prej kohësh një lidhje legale energjie me gazetën Panorama, prej ku dalin, jo vetëm ato që thuhen, por edhe ato që mendoheshin se duheshin thënë. Më kanë thënë që Irfani ka marrë një kredi të re dhe i ka paguar të gjitha faturat e energjisë, unë e përgëzoj për qytetarinë, ngushëllime bankave.
Ndërkohë s’dua që sot të paktën, ti dali fjala Enkel Demit, që thotë se fjalimet e mija janë tmerrësisht të gjata dhe jo vetëm janë bosh, por janë aq bosh sa të vjen gjynah për Shqipërinë që ka një kryeministër si puna ime dhe për mobilierinë që i mungon një arredator i aftë si puna ime. E ngatërrova pak në fakt, se më duket këtë të fundit e ka thënë Mesila, por siç do të thoshte Ylli Rakipi, ç’bëri si Keli si Mesila, njësoj është. Nejse, shkurt unë s’dua që ti bëhet qefi as Kelit as Mesilës dhe dua të flas shkurt, edhe pse ne “komunistët” jo vetëm që se mbajmë fjalën, por s’dimë të flasim shkurt.
E vërteta është se nuk dua ta zgjas, por nuk dua ti mbetet hatri njeriu përveç Çim Pekës, që edhe po se përmenda nuk mund ti mbetet më shumë ngaqë unë nuk i shkoj tek ai divani i psikanalizës politike. Ndërkohë që Ylli Rakipi më porositi sot nja njëqind herë, të lutem mos e harro yllin e vërtetë se na more në qafë. Në fakt si ta harroj Konsullin e Meksikës, i vetmi i huaj në këtë mjedis të larmishëm mediatik shqiptar. Kurse Batoni kishte tjetër hall: Shiqo më përmend mu o Vetonin, jo të dy bashkë.
Top Channel-it s’po i përmend asnjëri sepse jemi në një fazë kur Top Channel është i kompleksuar se qeverisin socialistët, socialistët janë të shqetësuar pse Top Channel i gjuan Qeverisë më shumë se Bashkisë. Ndërsa Filipi, ishte në fillim, por mbeti në fund, si ëmbëlsira që nuk dëshiron ta hajë asnjeri, por që të gjithë e shijojnë kur e hanë të tjerët.
Të tjerëve, këtu si fillim, dhe pastaj të gjithë atyre që ja u zura emrin në gojë, ju uroj nga zemra Gëzuar një Vit të Ri më të mirë se sa ky që iku. Ka dhe fushatë vitin tjetër, kështu që do të ketë dhe reklama. Ky vit do të jetë më i begatë, sidomos për këta të televizioneve.
Tani dua të kaloj tek reformat e Qeverisë, pasi ju njoha me zhvillimet kryesore të politikes së jashtme. Jo mos kini merak se do ta mbyll. Kjo ishte pjesë e shakasë, por do ta mbyll me shumë pak seriozitet dhe dua t’ju them se teksa luftojmë dhe na luftojnë, nuk kemi pse të harrojmë të qeshim. Aq më tepër që ky është një vend shumë i vogël, për të mos u gjendur përsëri, e përsëri e përsëri përballë njëri-tjetrit.
Më kujtohet njëherë një socialist i vjetër që i ankohej një socialisti tjetër pak më i ri, por jo shumë, që i thoshte: Po si më la mua ky Nanua, i mori të gjithë dhe unë mbeta. Po s’të la Nanua, – i tha, – le veten, se nuk e kuptove që kjo punë është si autobus urban, ikën autobusi dhe vjen prapë. Boll të rrish të presësh në stacion. Ti ike dhe humbe autobusin. Ndërkohë me shumë këtu u bëmë gjatë në këtë karusel, rrotullohemi duke u ngjitur e duke zbritur, besoj që nuk na falet të plakemi pa e kuptuar se jo vetëm sa të përkohshëm jemi në këtë botë, por dhe sa shumë më tepër janë gjerat për tu bërë, përfshi edhe ato për të qeshur, sesa ato që kemi bërë, fatkeqësisht duke e marrë veten shumë shpesh më seriozisht se ç’duhet.
Fjalia e fundit është një rrëfim që sigurisht e bëj me kënaqësi këtu, se këtu nuk e beson asnjeri, që kjo periudhë mua më ka ndihmuar shumë më tepër se sa më parë, për të kuptuar dhe për të ndjerë më shumë atë që thashë tani në fund: që jemi të përkohshëm dhe mbi të gjitha që sa më shumë ta marrim veten me seriozitet, aq më pak kemi mundësi të bëjmë gjëra mirësish serioze.(Kortezi MAPO)
KONGRESET E GJUHES SHQIPE DHE BIJTE E DELEGATEVE
Në katër 100 vjetorët, ishin gjallë bijtë dhe bijat e delegatëve, pjesëmarrës në Kongreset e Gjuhës Shqipe; nëntor 1908 (Manastir), korrik 1909 (Dibra e Madhe), shtator 1909 (Elbasan), prill 1910 (Manastir)/
Nga Elida JORGONI/
Afërdita Hima – e bija e delegatit Dervish Hima – Tiranë.
Magdalena Roço (Ekonomi) – e bija e delegatit Andrea Ekonomi – Durrës.
Beglie Minarolli (Pazari) – e bija e delegatit Ahmet Pazari – Tiranë.
Tefta Naçi – e bija e delegatit Naum (Nuçi) Naçi – Korçë.
Nigjar Skuka (Deralla) – motra e delegatit Halim Deralla dhe e bija e Mehmet Pashë Derallës – Peshkopi.
Luan Dibra – i biri i delegatit Ramiz Dibra – Tiranë.
Zaira Mati (Hamzaraj) dhe Safo Morina (Hamzaraj) – dy bijat e delegatit Zihni Hamzaraj (Kanina) – Tiranë.
Bardhyl Fico – i biri i delegatit Rauf Fico – Tiranë.
Ana Doga (Mosi) dhe Rina Gjergji (Mosi) – dy bijat e delegatit Hilë Mosi. Rina – Tiranë. Ana jeton në Itali.
Hilmi, Saibe Qorri (Dakli) dhe Naim Dakli – dy bijtë dhe e bija e delegatit Ahmet Dakli. Hilmiu dhe Naimi – Tiranë dhe Saibeja – Elbasan.
Islam Sharofi dhe Adivie Alibali (Sharofi) – i biri dhe e bija e delegatit Haki Sharofi. Islami dhe Adivia – Tiranë. Adivia jeton dhe në Amerikë.
Xhuliana Preza (Jella) dhe Hatixhe Dakli (Jella) – dy bijat e delegatit Rexhep Jella. Xhuliana dhe Hatixheja -Tiranë.
Dëshira Ohri – e bija e delegatit Irfan Ohri – Kavajë. Jeton dhe në Amerikë.
Zija dhe Arshi Vrioni – dy bijtë e delegatit Karahman Vrioni. Zijai – Tiranë dhe Arshiu – Durrës.
Sami, Bukurosh dhe Eshref Blloshmi – 3 bijtë e delegatit Selman Blloshmi. Samiu është babai i poetit martir, Vilson Blloshmi – Librazhd. Bukuroshi jeton në Amerikë. Eshrefi jeton në Elbasan.
Eftim Papajani – i biri i delegatit Foti Papajani – Elbasan.
Frosina Balloma (Papapano-Çuçi) – e bija e delegatit Thoma Papapano – Gjirokastër. Jeton dhe në Greqi.
Sofie Rusi – e bija e delegatit Vasil Rusi. Jeton në Greqi dhe në Kavajë.
Aqif dhe Fiqiri Leka – dy bijtë e delegatit Sulejman Leka. Aqifi – Librazhd dhe Fiqiriu – Tiranë.
Skënder Begeja – i biri i delegatit Ali Begeja – Tiranë.
Asije Resuli (Agolli-Dibra) – e bija e delegatit Vehbi Dibra (Agolli) – Tiranë.
Mehmet Jegeni – i biri i delegatit Ibrahim Jegeni – Tiranë.
Olivera Jashar-Nasteva e bija e delegatit Emin Bej Shkupi (Jashari) – Shkup.
Afërdita Rusi (Ypi) – e bija e delegatit Xhafer Ypi – Tiranë.
Nexhat Mitrovica – i biri i delegatit Rexhep Mitrovica. Jeton në Francë.
Neferit Frashëri (Biçaku) – e bija e delegatit Dervish Biçakçiu – Tiranë.
Semie Sejdini (Biçaku) dhe Didie Maliqi (Biçaku) – dy bijat e delegatit Qamil Biçakçiu. Semia dhe Didia – Tiranë.
Nuri Bungo dhe Elena Pistulli (Bungo) – i biri dhe e bija e delegatit Gani Bungo. Nuriu dhe Elena – Shkodër.
Agim Haxhimima – i biri i delegatit Josif Haxhimima – Tiranë.
Marie Avrami – e bija e delegatit Thoma Avrami. Jeton në Rumani.
Resul Demi – i biri i delegatit Musa Demi (Çami) – Tiranë.
Myzejen Shala (Langu) – e bija e delegatit Sherif Langu – Tiranë.
Seit dhe Drita Panariti – i biri dhe e bija e delegatit Tefik Panariti – Tiranë.
Drita Agolli (Strazimiri) dhe Ferzilet Haxhiu (Strazimiri) – dy bijat e delegatit Ismail Strazimiri. Drita dhe Ferzileti – Tiranë.
Fiqirete Ali Spahiu (Korça) – e bija e delegatit Hafiz Ali Korça – Durrës.
P.S. Mund të ishin gjallë të tjerë, bij e bija, të delegatëve të katër kongreseve të gjuhës shqipe…
“Sot është dita, që jemi mbledhur, për të përfaqësuar gjithë Shqipërinë. Ky vend, që grekët e quajnë Epir, nuk është tjetër vend, veçse Shqipëri. Kurrë nuk do t’i lemë armiqtë tanë, t’i përmbushin qëllimet e tyre. Të gjitha këto, dua t’i them dhe për Kosovën. Serbët siç thashë edhe më parë, po derdhin shuma të mëdha të hollash, për t’i serbizuar vëllezërit tanë…”
Dervish Hima, Kongresi II i Manastirit
– Vila më e bukur dhe më moderne për kohën, një ndërtim i vitit 1830 në qytetin e Manastirit, dikur pronë e familjes Qiriazi, në ditët e sotme është në pronësi, pra i është shitur një familjeje maqedonase. Në oborrin e kësaj banese, dikur gjallonte shtypshkronja më e madhe në Ballkan, Shoqëria Botonjëse Literare, që botonte literaturë në 13 gjuhë të botës. Komisioni i Alfabetit, i përbërë prej 11 vetësh, nga data 19-22 nëntor 1908, u mblodh në këtë vatër historike të shqiptarizmit, për të marrë vendimin e shumëpritur.
– Rruga para vilës Qiriazi në kohën e pushtimit osman quhej Mëhalla Sallatash, në kohën e pushtimit greko-serb u quajt Mëhalla Dhespoti, dhe pas 1945-ës u quajt Ulica Kuzman Josifovski. Por një numër ka mbetur i pandryshuar, ai i derës së jashtme 33…
Kur do të vendoset në Manastir një rrugë me emrin e kësaj familjeje të shquar, që i dha kulturë jo vetëm shqiptarëve, por edhe Ballkanit e më gjerë?!
Përgatiti: Elida Jorgoni, nëntor 2008 deri prill 2010
MINISTRJA E NATO-s DEKORON NJË ISH MINISTRE TË DIKTATORIT HOXHA!
NGA ELIDA BUÇPAPAJ/
Me rastin e 70 vjetorit çlirimit të Shqipërisë nga okupatori fashist, që përkon me ditën e instalimit të diktaturës më mizore staliniste, qeveria e Shqipërisë vendosi t’i akordojë Vito Kapos ish-anëtare e Komitetit Qendror të PPSH-së, ish- Sekretare e Parë e Bashkimit të Grave komuniste të Shqipërisë, ish-Ministre e diktatorit Hoxha dhe bashkëshorte e Hysni Kapos, ish Nr.2 të regjimit komunist “Medaljen e Mirënjohjes”. Përveç kësaj të gjithë individët që u nderuan me medalje, qeveria u akordoi edhe nga një milionë lekë të vjetra.
Kryeministri Rama i cili tallet aq shpesh me fotografitë e diktatorit që i janë shfaqur nëpër skenografitë e ceremonive zyrtare, ku ai ka marrë pjesë, kësaj here nuk e marr me mend se çfarë komenti mund të bëjë. Një gjë e kam të qartë se arroganca nuk ka kufij.
Fakti që Mimi Kodheli, një ministre e NATO-s, i ka akorduar Medalje Mirënjohje një ish-ministres së diktatorit Hoxha, përbën scoop dhe skandal së toku. Nuk e di nëse ky haber është marr vesh në quartierin gjeneral të NATO-s në Bruksel. Aty ndodhet edhe përfaqësuesi ynë shqiptar. Të cilit i bie të mbrojë interesat e NATO-s përpara interesave apo çartjeve të qeverisë shqiptare.
Dekorimi i Vito Kapos apo i Arben Putos, kunatit të kriminelit Manush Myftiu dhe njërit prej historianëve më besnikë të diktatorit dhe diktaturës, i cili ka çerek shekulli tranzicion që e mbron regjimin të cilit i shërbeu për gjysmë shekulli duke sulmuar kolaboracionistët dhe kuislingët e Shqipërisë nuk ka si të jetë një lapsus si thotë Pandeli Majko për Vito Kapon. As fotot e diktatorit nuk janë lapsus. Sepse mund të pranohet vetëm një herë lapsusi, por kur bëhen seri lapsusesh, atëhere kjo hyn në strategjinë e shtetit i cili sfidon shqiptarët, NATO-n dhe Perëndimin. Kjo është gjuha diplomatike. Mesazhi që përcillet: Mimi Kodheli nuk do të duhej ta pranonte që institucioni i saj apo emri i saj të përzihej me këtë intrigë ballkanike, e cila e njollos si zonjën ashtu edhe dikasterin e saj dhe po ashtu edhe Numrin Një të qeverisë.
Kur mësova se qeveria shqiptare do të ndante dekorata me rastin e ditës të çlirimit të Shqipërisë, prita të dëgjoja që në këtë listë të përfshiheshin emra që kanë luftuar kundër pushtuesit italo-nazist. Ne e kemi parasysh se pushtimi dhe lufta kundër tij nisi më 7 prill 1939 e partia komuniste u formua gati tre vjet më vonë, ndërsa deri në Marrëveshjen e Mukjes mbajtur më 1-3 Gusht 1943, ku kërkohej formimi i Komitetit të Shpëtimit të Shqipërisë, lufta kundër pushtuesit dhe krijimi i Shqipërisë Etnike ishte ideal i përbashkët si për nacionalistët ashtu edhe për komunistët. Por Mugosha dhe Popoviçi e detyruan Enver Hoxhën që ta rrëzonte Marrëveshjen e Mukjes dhe prej këtu nis lufta civile, vëllavrasëse dhe ndarja e shqiptarëve e cila vijon edhe sot e kësaj dite.
Kur dua të them një nga tre fjalët e mira për Sali Berishën, natyrisht kujtoj anëtarësimin e Shqipërisë në NATO. Kjo nënkupton se ky institucion do të vijë një moment që t’u thotë ndal marrëzirave monstruoze, pasi dihet se Perëndimi ka vënë shenjën e barazimit midis krimeve të nazizmit dhe krimeve të komunizmit, duke i quajtur me emëruesin e përbashkët si krime kundër njerëzimit.
Këtë duhet të bëjë Shqipëria, t’i njejtësojë dy diktaturat. Këtë duhet të bëjë qeveria e Edi Ramës, këtë duhet të bëjë edhe Parlamenti i Shqipërisë. Dhe jo të provokojë me dekorime të tilla. Që kanë efektin e njohur të boomerangut.
Kur dëgjova se qeveria shqiptare do të dekoronte luftëtarë antifashistë, duke patur parasysh, reklamën si qeveri e Rilindjes, më shkoi mendja tek të gjithë prindërit tanë të dashur, të cilët iu bashkangjitën luftës çlirimtare me shpresë të madhe për liri dhe barazi ndërsa me kalimin e viteve edhe ata u kthyen në viktima të regjimit mizor në krah të të cilit ata luftuan. Dhe Edi Ramës i takonte që t’i nderonte këto figura. Më mirë Edi Rama të dekoronte Partizanin e Panjohur se sa të shkonte aq larg në fantazinë e tij të absurditizmit.
Prita që qeveria e Edi Ramës të dekoronte post mortum tim atë, Vehbi Skënderin dhe shokët e tij, si partizanë të thjeshtë, kur pa mbushur 16 vjeçët, teenagera, morën armët për liri. Im atë me një grup shokësh nga Medreseja e Tiranës lanë mësimet dhe leksionet e marra nga Vexhi Buharaja, Profesor Mehdi Bushati apo profesor Shaban Demiraj dhe iu bashkuan çetës së Haxhi Lleshit që në vitin 1943, ku babai im u plagos tri herë. Ai na tregonte se Çeta e Haxhi Lleshit e çliroi Dibrën dhe vendosi aty flamurin shqiptar, por u detyrua që ta hiqte me urdhër të Shtabit të Përgjithshëm. Duket Çeta e Dibrës ka vepruar në respekt të strategjisë së Marrëveshjes së Mukjes e cila do të rrëzohej nga diktatori Hoxha me urdhër të dy mentorëve të tij Mugosha-Popoviç.
Prita kryeministrin Edi Rama që në listën e dekorimeve të kishte përfshirë postmortum dajën im, Gafer Shyti, i cili 12 vjeçar braktisi një bursë studimi për në Itali dhe iu bashkangjit formacioneve partizane. Konkretisht luftoi në Brigadën e Parë dhe tregonin se pushka që mbante në krah ishte më e gjatë se vetë ai kur nisi luftën. Kjo shihet edhe nga fotot e tij që i takojnë asaj kohe.
Kur përmenda tim atë dhe dajën tim, këtë e bëra për të simbolizuar kategorinë e të gjithë rinisë shqiptare idealiste që u përfshi në luftë. Por pretendimet e mia ishin iluzione. Bile duke lexuar në shtypin e Tiranës, mbeta pa gojë, kur në një shkrim hulumtues të Tedi Blushit të datës 6 dhjetor 2014 tek gazeta Shqiptare lexova se “Gazeta Shqiptare” i kishte kërkuar prej dy javësh ministrisë së Mbrojtjes vënien në dispozicion të listës së emrave që janë dekoruar por përgjigjia ka qenë “nuk e japim”. „Kjo i shton edhe më shumë dyshimet, shkruan GSH dhe më tutje vazhdon „Madje edhe për rastin e Vito Kapos ky dikaster refuzoi të ishte transparent. Ministrja e Mbrojtjes, Mimi Kodheli si edhe Shefi i Përgjithshëm i ushtrisë, Jeronim Bazo refuzuan t’i përgjigjeshin pyetjes së “GSH” nëse ishte dekoruar apo jo e veja e Hysni Kapos dhe për çfarë meritash. I vetmi reagim ka qenë i zëdhënëses së Kodhelit. “Janë dhënë medalje vetëm për veteranët e kategorisë “A” dhe kategorisë së Parë“, shkruan Gazeta Shqiptare.
E shihni prapë ndarjen, në Kategorinë A, në kategorinë e parë, ku bëka pjesë Vito Kapo, Arben Puto përfshi edhe ish-presidenti Alfred Moisu, ndërsa etërit tanë nuk i takojnë asnjë kategorie nga këta që ka përfshirë Mimi Kodheli dhe shefi i saj i qeverisë. Shumë më mirë!
E qartë që emrat e luftëtarëve të thjeshtë nuk janë pjesë e Kategorisë A, sepse në këtë kategori janë përfshirë emrat që i kanë shërbyer diktaturës dhe jo luftëtarët e luftës anti-fashiste. Në Kategorinë A janë ministrat e ish-diktatorit, historianët e ish-diktaturës të cilët për mjerimin e saj i dekoron Ministrja e NATO-s Mimi Kodheli, e cila për arsye pushteti dhe kolltuku nuk do t’ia dijë fare as për integritetin dhe as për dinjitetin e saj.
Natyrisht absurditete, scoope, skandale, monstruozitete të kategorive të tilla që mbajnë markën e qeverisë Rama janë të papranueshme për një shtet normal demokratik, ku funksionon shteti ligjor i vendosur mbi themelet e parimeve për liri dhe demokraci.
Nuk e di nëse Edi Rama e ka lexuar veprën e Honoré de Balzac ‘La Peau de chagrin’ – Lëkura e Shagrenit – është një roman i përkthyer edhe në shqip, që, i shtjelluar me elementët e një romani fantastik, ka si temë qendrore konfliktin midis etjes për pushtet dhe jetëgjatësisë së pushtetit. Sipas autorit të Komedisë Njerëzore, etja për pushtet që e bën Princin e Niccolo Machiavellit të justifikojë të gjitha mjetet, është ndërkohë armik i jetëgjatësisë së pushtetit, sepse konsumimi është i pakthyeshëm.
A kemi nevojë për Iluminizëm ?
Shqiptarë, kemi nevojë për iluminizëm të ri dhe rilindje kombëtare/
Nga Fahri XHARRA/Gjakovë/
Ne ende jetojme ne frymen osmane dhe komuniste ! Boll mo! Turpi kombtar është aq i madh sa të vjen marre që në Europë të flasish shqip. “Iluminizmi eshte dalja e njeriut nga mituria e e vetefajsuar. Mituria eshte mosaftesia e perdorimit te arsyes pa u udhehequr nga tjetri. E vetefajsuar eshte mituria, kur ajo nuk buron nga mungesa e mendjes, por vendosmeria e guximi per te drejtuar veten tende pa udheheqje nga tjeret.” Keshtu e pershkruan Immanuel Kanti periudhen e iluminizmit.
Sa nga ne e dijnë që:”Nata 21-22 dhjetor, është nata më e gjatë e vitit, që pason me natën e buzmit dhe sipas kalendarit shqiptar vazhdon me festat tjera me radhë që nga kjo datë e ndjekin solsticin dimëror deri më 6 janar ” ? Pse babai shqiptarë me lotë në sy të kërkon fëmijët e humbur, dyshon se janë përfshirë në ISIS! ? (Një qytetar zviceran me origjinë nga Kosova dhe i cili jeton në Zurih të Zvicrës po kërkon djalin dhe vajzën e tij në Adana të cilët kanë 3 ditë që nuk ka informacione për vendndodhjen e tyre, raporton Anadolu Agency (AA). )
Po ku ishe or baba , që ndër sytë e tu fëmijt ta luenin lojën e padëshiruar nga askushi ?
“Sipas informacioni të marrë Halit Loxha 47 vjeç, i cili jeton në Zurih të Zvicrës ka bërë një denoncim në polici pas mos ardhjes në shtëpi më 19 dhjetor, të vajzës së tij 18 vjeçare Edita dhe djalit të tij 16 vjeçar Visar. Policia e Zyrihut, duke u përqendruar në mundësinë e pjesëmarrjes në ISIL të fëmijëve ka raportuar këtë rast në Organizatën Ndërkombëtare të Policisë (INTERPOL). “Babai Loxha pas procedurave iu është drejtuar gazetarëve dhe me sytë e përlotur ai iu ka treguar mediave fotografitë e fëmijëve. Loxha i cili punon si sanitar në një kompani në Zurih ka theksuar se fëmijët e tij asnjëherë më parë nuk janë larguar nga shtëpia.(lajm gazetaresk) Pse nuk i ndalje fëmijët që në Cyrih ? Mungesa e edukatës familjare- do të thosha unë, Mosbisedimi me fëmijët për një devijim aq të rrezikshëm , dhe pak a shumë mosdija , mosinformimi i prindit për dredhitë e matrapazëve fetarë. Unë dhe lexuesit e ndajmë dhëmbjen me ty or prindi nga Kosova, por nuk mundem pa të kritikuar dhe “shajtur” për lojën tënde symbylltas në familje. “Fëmijët që prej 2 vitesh shkonin në një xhami, ku kisha dëgjuar se ata që shkojnë në atë xhami ishin persona që merrnin pjesë në ISIS. Më parë kanë ardhur në Stamboll, nga këtu mund të kenë shkuar në Siri. ” po shkruajnë gazetat dhe ti po qanë. E kotë ,për ty dhe fëmijtë e tu.! Ata e kanë pirë”sherbetin e mashtrimit”. “Vajza 3-4 muaj më parë filloi të mbulohet me shami. ” paska thënë prindi që mundohet t`i gjejë fëmijët nëpër kanalin më të turbullt të tradhëtisë ndaj nesh, nëpër Turqi.
Albin Kurti , kishte me thënë se është cështje familjare , shkuarja në Siri; dhe nuk guxojmë të sjellim ligjeqë e ndalojnë këtë masakër kombëtar. Edhe familja Loxha është viktimë e një qendrimi të tillë politik të një partijeje.
Miku mshkruan “Baca Fahri, kam vënë re se ne shqiptarët vëme ne diskutim cdo gjë që ka të bëjë me të kaluaren tonë të larget dhe të afërt. Duam te jemi te “pa anëshem dhe europian “në vlerësime dhe gjykime me cdo kusht. Nga kjo kanë përfituar fqinjët tanë duke fabrikuar me anë të institucioneve të tyre shtetërore historitë e prejardhjes së tyre, duke vjedhur e pervetësuar cdo gjë që i perket popullit tonë. Mos të flasim për pseudohistorianë e pseudoarkeologë që kane rolin e Judës në universin etnik shqiptar duke mbjellur dyshim dhe duke shpërndare mjegull në ate pak qe ka mbetur nga identiteti ynë kombetar dhe duke vene në diskutim shtyllat qe formojne ketëidentitet. Ne jetojmë ne Ballkan dhe fqinjët tanë nuk kanë parime dhe skrupuj morale si te europianeve, Ne shqiptaret nuk kemi nevojë te shpikim dhe të vjedhim nga askush për të emeruar prejardhjen tonë,na duhet vetem te pervetesojme ate cka eshte e jona dhe t’ua bertasim fort ne fytyrë të gjitheve. Unë mendoj se i vetmi shpëtim për kombin shqiptar është patriotizmi i pastër, por di edhe se ne jemi gati një shekull mbrapa fqinjëve tanë në krijimin dhe forcimin e identitetit tonë, për arsye që dihen pra do të isha dakord edhe me pak nacionalizëm, pasi nuk mund te jesh parimor i kulluar ne mes te hipokritëve dhe maskarenjve. Akademitë e shkencave të fqinjëve tane nuk skuqen dhe as ju nxihet faqja kur pa pikën e turpit pervetesojnë heronjtë tanë ,historinë tonë dhe e shfytyrojne të kaluarën, duke pretenduar te merren per te verteta deklaratat e tyre vetem pse dalin nga Akademi Shkencash…..Kurse ne , jo vetem nga qeveritë tona dhe nga institutet perkatëse nuk bëjmë asgjë, por edhe kur persona me ndjenja te larta patriotike mundohen te mbushin këte zbrazetirë me informacion dhe te dhëna aq te cmuara për vetedijësimin e shqiptarëve, i vemë nëdiskutim në emer të europianizmit dhe të një të vertete historike që vetëm per ne ska dashur t’ja dijë.” Zoti Loxha , jo vetëm ju por i tërë kombi ynë ka nevojë për iluminizëm, pak dritë në mendjet tona të errësuara.
Fahri Xharra.22.12.14 , Gjakovë