dgreca – Page 4841 – Dielli

Afërdita Zonja, zë-bilbili i këngës shqipe

February 22, 2014 by dgreca

Nga Megi Zonja/.- Që kur nisi të këndonte në aktivitetet kombëtare të këngës, shumë artistë e konsideruan zërin e saj të ngjashëm më zërin e artistes së madhe Tefta Tashko Koço. Dukej se këngët e interpretuara nga artistja e madhe , jo vetëm që i shkonin për shtat për t’i kënduar, por Afërdita Zonja do t’i interpretonte thuajse në të njëjtin nivel.

Dikush do ta quante zë bilbil, të tjerë kanarina e këngës shqipe , kur në fundvitet 1974-1975 Radiotelevizioni Shqiptar do të organizonte konkurset e zërave të bukur. Këngëtarët fitues të atij konkursi merrnin pjesë më pas në festivalin e këngës së dhjetorit Ishte viti 1975 kur këngëtarja e re dhe simpatike korçare morri pjesë në këtë event. ku shpall dhe fituese . Ishte kënga “Si lule bjeshke” kompozuar nga Naim Gjoshi me tekst të Basir Bushkashit me të cilën interpretoi në Festivalin e 14-të të Këngës në RTV, ku fitoi çmimin e tretë.

Më pas do të merrte pjësë pa disktutim në Festivalin e 15-të të Këngës në RTV 1976 me këngën “Shokë jete”, kompozuar nga Aleksandër Lalo. Kur u kthye në Korçë, pas Festivalit të 15-të, atëhere nxënëse në shkollën e mesme, shokët dhe shoqet e klasës i kishin përgatitur një të papritur. Kur Afërdita ksihte hyrë në klasë, ata kishin nisur të këndojnë këngën e saj, pjesëmarrëse në festival.

Një vit më vonë, në Festivalin e 16-të i Këngës në Radio Televizionin Shqiptar në 1977 Afërdita do kapte sërish një sukses. Një nga dy këngët që këndoi u vlerësua me çmimin e dytë. Ishte kënga “O moj shamishpalosura” kompozuar nga Alfons Balliçi me tekt të Koçi Petritit .

Por kulmin e saj këngëtarja korçare do ta arrinte në Festivalin e 18-të të Këngës në RTV, Dhjetor 1989, kur së bashku me këngëtaret Zeliha Sina dhe Liliana Kondakçi do të fitonin çmimin e parë me këngën “Festë ka sot Shqipëria”, muzika A. Prodani me tekst të Zh. Jorganxhiut. Me pas ajo do të vlerësohej sërisht me çmimin e parë me këngën “Fëmija i parë”

Afërdita tregon për ATSH-në se, menjëherë pas festivalit, Legjenda e këngës shqiptare, Vaçe Zela që e kishte kënduar atë këngë në kohën e artë të rinisë së saj, i kishte uruar. E bashkë me urimin i kishte thënë: “Më solle një “fëmijë” tjetër sonte…”

Kompozitoret e asaj kohe bënë eopkë të re me krijimtarinë e tyre në vitet 70- 80. Sot kënga shipe ka humbur identitetin e saj kemi kompozitorë dhe kengëtare qe kopiojne ryma te vendeve te tjera ,ështe për të ardhur keq tha Këngtarja.

Gjatë atyre viteve Afërdita nuk mund t’i mungonte aktiviteteve të shumta artistike që zhvilloheshin edhe në qytetin e saj, Korçë. Kënga “Ky liqeni i malit” kënduar në një nga festivalet e këngës në Korçë u bë shumë shpejt e njohur, jo vetëm në qytetin e Korçës.

Serenatat e pavdekshme korçare me të cilat ajo ishte rritur do interpretoheshin me mjeshtëri nga zëri i saj i bukur. Qytetarët korçarë edhe sot u kujtohet këngëtarja me zërin e saj nën interpretimin e serenatave të shumta korçare si: “Perëndeshë e bukurisë”, O ky bilbili i malit, … Dhe ajo vazhdon të mbetet ashtu, si tridhjet e ca vite të shkuara kur filloi së kënduari. Edhe sot , vazhdon të këndojë me të njëjtin vokal si atëhere, në vitet e largëta dhe të suksesshme të festivaleve të këngës dhe aktiviteteve të tjera muzikore, me të njëjtin timbër, me të njëjtën ëmbëlsi zëri ne nje prej lokaleve te Kryeqyteti . Serenata korçare nje ambjent shumë i ngrohtë i cili i sjell çdo jave publikut Kryeqytetas nostalgjine e serantave me zerin e Aferdita Zonjes .

Aferdita Zonja tregon se shqiptarët janë të kutivuar me jetën e natës, lokali është shumë i frekuentuar nga artëdashesit kryeqytetas, qa me shume që Serenatat jane perla të pa vdekshme ku i këndohët dashurisë. Ajo i krahason serenatat me këngët napolitane ne Itali . Sa here qe ajo i këndon,i japin një ndjesi të vecantë dhe i kujtojne vitet e rinise, vendlindjen e saj .. Korçen vendi ku u rit, u shkollua , u martua me gazetarin e njohur Artur Zonja ku dhe lindi dy fëmije binjak Aldi dhe Megin.

Afërdita Zonja tregoi për ATSH, se jeta Arturin nuk ka qëën e lehtë , për shkak të punës qëka gazetari orë pa orë, pavarësisht se e ka ndihmuar shumë në profesionin e saj. Ëndrra e saj jo shumë e largët është ,një duet me vajzën e saj .”Dua të kem një kujtim për të ardhmen”, thotë Afërdita me ëmblë\inë që e karakterizon .

Xhokonda një militante… feministe?

February 22, 2014 by dgreca

Xhokonda dhe buzëqeshja e saj misterioze a janë zbërthyer, 500 vjet pasi është pikturuar nga Leonard da Vinçi? Sipas një autori amerikan, Mona Lisa është një lloj militanteje që shprehet për barazinë gjinore.

Kjo është teoria, më pak origjinale, e një historiani arti amator nga Teksasi, në jug, William Varvel, më e reja ndër hipotezat e shumta, eruditët apo trilluesit, që shoqërojnë ekzistencën e gjatë të tablosë më të famshme në botë.
”Mona Lisa kërkon, në mënyrë të koduar, të drejtat teologjike të grave”, shprehet një ish-pedagog matematike dhe autor i librit “Zonja flet, sekretet e Mona Lizës” (The Lady Speaks, Brown Books) që sapo është botuar në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Me fjalë të tjera, mundësinë që edhe gratë të bëhen priftëresha në Kishën katolike.

Amatori 53 vjeç, i cili e ka studiuar për 12 vjet Leonardo da Vinçin, siguron se ”Xhokonda është një lloj deklarate për të drejtat e grave”.
Përmes 180 faqeve, jo gjithmonë të lehta për t’u lexuar, Varvel shpjegon se ka zbuluar se si piktori “e ka zbukuruar tablonë me 40 simbole, të nxjerrë nga 21 vargje të kapitullit të 14-të të Librit të profetit Zakaria, në Testamentin e vjetër.
Dokumenti njofton lindjen e ”Jerusalemit të Ri”, simbol i një shoqërie ideale ku mendohet se njihen të drejtat e grave, duke përshkruar në të njëjtën kohë qytetin e vërtetë antik, thekson ai.

Autori vendos kështu lidhje mes përshkrimeve gjeografike ose simbolike të tekstit të shenjtë dhe detajeve të tablosë, rrugë, ujëra, ura, tyl, kanavacë ose pozicioni i modelit.

Shpetim Idrizi dhe delegacioni i PDIU u takuan me Çamët e Turqisë

February 21, 2014 by dgreca

Kryetari i PDIU’se z. Shpetim Idrizi me Delegacionin e Tij Vizituan 4 dite me rradhe Çamët dhe Të Gjithë Shqiptarët Në Izmir dhe zonën Ege të Turqisë. Ne Delegacionin e Kryetarit te PDIU’se z. IDRIZI ishin Kryetari i Nderit te PDIU’se zTahir Muhedini , Kryetari i PDIU’se per Tiranen z. Galip Taho , sekretari i PDIU’se Ilir Dizdari. Per dite me rradhe me nje program shume te pasur te bere me Presidentin e CENTER OF BESA STRATEGY Sokol Brahaj, nga kryetari dhe anetaret e Shoqates Shqiptare Çameria te Izmirit dhe Deputeti i Parlamentit Turk shqiptari me origjine nga Drenica e Kosoves z. Rifat Sait bene takime me zyrtare te larte, me politkane, biznesmene, aktiviste te çeshtjes Çame dhe Mbarekombetare, Akademike miq e shoke ku fokusimi i vizites ishte takimi me Shqiptaret Çame ne dhjetra lagje dhe fshatra te Izmirit dhe perreth tij.

Vizita e Z. IDRIZI gjate aktiviteteve 4 ditore ne Izmir eshte ndjekur me interes te madh nga mediat turke ku ne çdo akivitet pjesmarrja e medias turke ishte i madh, me shume se 7 kanale televizive dhe me shume se 15 gazeta ku ketu duhet te nenvizoj dhe 3 intervistat drejtpersedrejti ne studiot televizive.
Ne saje te z.IDRIZI u formuan lidhjet me komunitetin shqiptar Çam me numer te madh shqiptar ne bote i cili eshte ne turqi perseri pas nje shekulli, kjo lidhje me shqiptaret Çame te harruar nga shteti nene ne nje mbledhje madheshtore dhe nje pjesmarrje teper e larte diten e shtune te dates 15 shkurt ishte kulmi i vizites ne izmir te patriotit te madh Shpëtim Idrizi qe po puno gjithnje ne te gjithe boten ku ka shqiptar per mbrojtjen e identitetit shqiptar dhe te drejtave te tyre.(BS)

NDAL DEGRADIMIT TË SOVRANITETIT SHTETËROR TË KOSOVËS NGA EUROPIANËT

February 21, 2014 by dgreca

“Amerikanët duhet ta ndalin degradimin e sovranitetit shtetëror të Kosovës nga europianët”/

Nga Jusuf Buxhovi*/

Të marrësh pjesë në një manifestim të “Vatrës” është nder i madh. Ndërsa të jesh mysafir i veçantë si ky, me rastin e shënimit të gjashtë vjetorit të shpalljes së pavarësisë së Kosovës, është privilegj i madh.

Por, të jesh mysafir në një manifestim të tillë, ku duhet të thuhet diçka, njëherësh do të thotë edhe përgjegjësi tepër e madhe, ngaqë kjo, krahas falënderimit gjithë atyre që i ndihmuan procesit historik të jetësimit të shtetit të Kosovës, e ku roli i komunitetit shqiptaro-amerikan ishte i madh,nënkupton edhe një qasje kritike ndaj një zhvillimi në të cilin ndodhet shteti i Kosovës nga shpallja e pavarësisë e deri më sot, qasje kjo që ka për qëllim që atij t’i ndihmohet në mënyrë që ai të përmbyllet në përputhje me idealin e atyre që e projektuan dhe punuan që ai të vihet në binarët historik.

Shikuar nga ky këndvështrim, mund të thuhet se shteti i Kosovës, në këtë gjashtë vjetor gjendet para sfidës të përmbush premtimin e ideatorëve të saj, pra që të bëhet i pavarur dhe të mbetet në kursin perëndimor, apo, si një projekt ndërkombëtar, me konceptin e qytetarisë dhe në emër të integrimeve evropiane, të rrëshqasë në një të ardhme sa të paqartë e të pasigurt?

Edhe pse sekush e di se Kosova jashtë tutelës së Beogradit nuk do të ishte e mundur pa ndihmën e ndërkombëtarëve, veçmas të SHBA-ve, që ishin promotor i procesit të nxjerrjes së saj nga pushtimi serb, megjithatë jetësimi i pavarësisë, si një proces që duhet të përfshijë pa përjashtim që të gjithë qytetarët e saj në përputhje me kriteret e të drejtave elementare qytetare, ka rrezik që atë ta dëmtojë, ose ta degradojë deri te përmasat e humbjes së sovraniteti të saj politik dhe shtetëror madje, po qe se sendërtimi i të drejtave të pakicës serbe lidhen me pranimin e rolit politik të Serbisë në këtë çështje, prapa të cilit shfaqen ambiciet e hapura të Beogradit që me anën e instrumentalizimit të mëtutjeshëm të kësaj çështje, të arrihet ndarja e brendshme e Kosovës, sipas kutit të saj, që pastaj, mund të çojë edhe të ndonjë ndarje tjetër faktike, destabilizuese për gjithë rajonin dhe më gjerë.

Nëse shihet planimetria dhe kahu i bisedimeve të deritanishme midis Prishtinës dhe Beogradit, që po drejtohen nga përfaqësuesja e Bashkimit Europian zonja Eshton, fitohet përshtypja se këto bisedime më pak kanë si qëllim që Kosova të zgjidh problemet e saj të brendshme (përfshirë këtu atë të integrimit të pakicave që shfaqet si parakusht për normalizimin marrëdhënieve me Serbinë), e më shumë atë të krijimit të një raporti partneriteti midis BE-së dhe Serbisë, ku mimikria e bisedimeve me Kosovën dhe gjoja gatishmëria e normalizimit të marrëdhënieve me të, të shërbejë si një alibi që asaj t’i plotësohen kushtet që ajo të përfshihet në procesin e pranimit në Bashkimit Europian.

Andaj, ky zhvillim dhe kjo ecuri, që gjithnjë e më shumë po i nxjerr në pah skenarët jo vetëm për ndarjen e brendshme të Kosovës, por edhe për ndarjen e saj faktike, ka zgjuar shqetësim dhe frikë, gjë që nxjerr në pah nevojën që kjo të thuhet haptas e madje edhe të veprohet që kjo të mos ndodhë, nga rreziku që klasa e tanishme politike e përfshirë në këto bisedime, pa kredibilitet intelektual dhe e shantazhuar nga aferat e ndryshme korruptive dhe me keqpërdorime ndër më të rëndat, që t’i shpëtojë drejtësisë para së cilës herdo-kudro duhet të dalë, është në gjendje që të pranojë edhe aso zgjidhje që degradojnë shtetësinë e Kosovës dhe interesat e saj pa të cilat ajo nuk mund të funksionojë si shtet. Protestat aktuale të studentëve dhe lëvizjet tjera që po shfaqen nuk mund të shikohen jashtë këtij shqetësimi të madh. Përhapja e tyre e mëtutjeshme nuk mund të lërë të qetë intelektualët e devotshëm, të cilët nuk mund të heshtin apo të rrinë anash karshi zhvillimeve që lidhen me mbrojtjen e shtetit të Kosovës para rreziqeve që po i vinë nga klasa e papërgjegjshme politike, por edhe nga politika evropiane që në vend se ta pranojë dhe ta ndërtojë si shtet të pavarur e demokratik, po i vë fusnota. Elita e ndërgjegjshme intelektuale nuk mund të pranojë retorikën rreth gjoja integrimeve dhe ardhmërisë së përbashkët evropiane, kur realitet politike, ekonomike dhe shoqërore, atë po e degradojnë, duke e kthyer në një geto evropiane, ardhmëria evropiane së cilës kalon nëpër “vullnetin” politik të Beogradit! Shqiptarët e Kosovës nuk mund të pranojnë që lufta e tyre e gjatë për liri dhe pavarësi të kalojë në një pazarllëk të hapur të politikave europiane me Beogradin.

Natyrisht se për t’u shprehur ky shqetësim dhe kjo pakënaqësi, e cila po vazhdoi kështu mund të kthehet në një revoltë të hapur, për adresë të vetme ka Shtetet e Bashkuara të Amerikës, të cilat, nga fundi i viteve të tetëdhjeta, kur lëvizja jonë kombëtare e drejtuar nga Lidhja Demokratike e Kosovës, nën moton për liri, demokraci dhe barazi nisi procesin e pandalshëm historik të shkëputjes nga pushtimi serb dhe të rrënimit të ideologjisë komuniste, ishin jo vetëm frymëzues të këtij procesi historik, por u vunë në mbrojtje të tij, duke garantuar edhe suksesin e tij, po qe se shqiptarët do të silleshin në përputhje me parimet e qytetërimit perëndimor dhe të përkatësisë ndaj tij.

Koha tregoi se Shtet e Bashkuara të Amerikës mbajtën premtimin, gjë që për ta nxjerrë Kosovën nga pushtimi i gjatë serb, krahas diplomacisë, e cila nganjëherë dukej se lëshonte pe ndaj Beogradit, përdorën edhe ultima ration, siç ndodhi gjatë fushatës ajrore të mars-qershorit të vitit 1999. Shtet e Bashkuara të Amerikës, po ashtu, ishin ato që i dhanë fund gjendjes së protektoratit ndërkombëtar, duke u vu në anën e pavarësisë së Kosovës, e cila do të shpallet më 17 shkurt të viti 2008.

Por, siç po shihet, në përvjetorin e gjashtë të pavarësisë, Kosova më shumë se kurrë ka nevojë për ndërhyrjen e drejtpërdrejtë të aleatit të madh, për të parandaluar procesin e degradimit të sovraniteti të saj shtetëror, që ka filluar nën trysninë e vendeve evropiane, të cilat, në emër të gjoja parimeve europiane të mbrojtjes së të drejtave të pakicave, në Kosovë,, gjithnjë e më shumë po e involvojnë interesin e Serbisë! Ky zhvillim i dëmshëm, që si po shihet, mund të prodhojë realitete të tilla politike, që mund të çojnë te ndarja e Kosovës sipas kutit serb, jo vetëm që nuk do të jetë në përputhje me të ashtuquajturën politikë të integrimeve evropiane, por për të kundërtën, ngaqë degradimi i mëtutjeshëm i sovranitetit shtetëror të Kosovës, do të çojë te kthimi i Serbisë në një faktor rajonal, pa marrë parasysh se ajo, deri më dje prodhoi luftëra dhe gjenocide.

Po ashtu, degradimi i sovranitet shtetëror të Kosovës në dobi të Serbisë, nuk mund të jetë as në interesin e Shteteve të Bashkuara të Amerikës,të cilat, janë angazhuar aq shumë për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës.

Andaj, është koha e fundit që Shtetet e Bashkuara të Amerikës, të ndërhyjnë që të mos lejojnë të përsëritet historia tragjike, të cilës shqiptarët u kanë paguar çmim të madh.( Shkëputje nga fjala përshëndetëse në manifestimin e shoqatës “Vatra” në Nju Jork me rastin e shënimit të gjashtë vjetorit të pavarësisë së Kosovës) )
…

QYTETARIA KËRKON LIDERIN

February 21, 2014 by dgreca

NGA Ramiz LUSHAJ/

Marshimi i protestës qytetare me 20 shkurt 2014 eci nga krye Sheshi Skënderbej, në dy krahët e Hotel Tirana International, drejt Bashkisë së Tiranës, metropolit shqiptar, tue ndal hap çvendosjen për rreth saj. Si asnjëherë tjetër. Aty ndalen tepër gjatë, ashtu në heshtje të pazakontë. Asnjë thirrje kundër Atij, Enverit, që ia rrëzuan shtatoren dhe e tërhoqen zvarrë 23 vite ma herët. Asnjë thirrje as kundër Këtij, të riut, Edit, që ka plot 23 javë si kryeministër i të majtës qeverisëse. Asnjë thirrje as pro opozitës. Kodi ishte i lexueshëm. Simbolika e qartë. Akti i hapur. Qytetarët dhe Qytetaria, si një të vetëm, mbi 150 mijë protestues po kërkonin liderin e tyre: Lulzim Bashën.Qytetaria e metropolit shqiptar, pas këtij 20 shkurti 2014, po iu bante të ditun kohës e demokracisë dhe (ndër)kombëtarëve se lideri Lulzim Basha nuk është i vetëm përballë mazhorancës apo kujtdo tjetër, se nuk munden t’a fusin në rrethime e rrethatime as (o)pozita e sotme, se e duam sa më shpejt në ballë të pushtetit…

Qytetaria kërkon Lulzim Bashën, si personalitet i dimensioneve euro-atlantike dhe si kryetar i opozitës së sotme. Një privilegj për çdo lider në dy anët e Atlantikut. Një realitet për Lulzim Bashën, kryebashkiak i Tiranës, “Qytetar Nderi” i Prishtinës, “Qytetar i Lirë” i Londrës, një “Yll në ngjitje”, “Golden boy i Demokracisë”, “princ i integrimeve euro-atlantike”.

Triptiku politiko-demokratik euro-perëndimor: marshim-protestë-miting i 20 shkurtit 2014, veçmas për liderin Lulzim Basha e kryesisht për Partinë Demokratike të pas 23 qershorit dhe 22 korrikut 2013, sidomos edhe për Opozitën e Bashkuar, ishte nevojë e pakapërcyeshme e kohës, provë e vështirë e politikës, barometër i (pa)pritun, lartësi e re qytetare e politike, etj.

Kuota e standardet e këtij Triptiku të 20 shkurtit 2014 formojnë një mal opozitar që nuk mund të thyhet e kapërcehet lehtë nga mazhoranca qeverisëse problematike, e cila duhet t’i bajnë llogaritë mirë e shpejt për Vete e për të Tjerët, përpara përballjes me qëndresën popullore, me ortiqet demokratike.

Mazhoranca e sotme qeverisëse Rama-Meta ka mbetë duke hapë “gropa” kombëtare, demokratike, diplomatike, politike, sociale, financiare, etj., duke këput “ura” të bashkëpunimit, konsensusit, etj. me opozitën, ndaj të cilës kryen politika përjashtuese, pushtuese, diversioniste dhe një luftë bio-politike e “gene-politike”.

Historia ka shembujt e vet: 20 shkurti 1991 çoi tek marsi i parë i brishtë i ’91-shit dhe tek marsi i dytë qëndrestar e popullor i ’92-shit. Njejtësisht, edhe 20 shkurti i vitit 2014 mund ta çojnë maxhorancën e majtë tek një tjetër qershoriadë e dytë, kësaj rradhe një qershor humbës.

Bota euro-atlantike pa me sytë e saj se Marshimi i Protestës në kryeqëndren shqiptare, në Tiranën zyrtare, ishte krejt ndryshe nga ato në vende Euro-Lindore si në Ukrainë apo në vende Euro-Mesdhetare si në Greqi, krejt ndryshe edhe nga shtete ballkanike si Bosnje-Hercegovina e Mal të Zi, të cilat kanë pasë protesta e përplasje politike ekstreme e të përgjakshme.

Shumkush, në analiza e komente ndërplanetare nistuan me iu vnue emra nga ma të ndryshmit si “Pranvera Ballkanike”, etj., por Marshimi i Protestës i 20 shkurtit 2014 ka vetëm një emër, atë të liderit të ri demokrat, emrin e Lulzim Bashës.

Kjo për tri arsye themeltare e lartimore: kishte Frymën Basha, paraqiti Imazhin Basha, i dha kohës Modelin Basha.

Nuk është hera e parë që lideri Lulzim Basha ia dëshmon qartas e ballas kohës politike (ndër)kombëtare këta tre elementë palcor e ashtnor të figurës së tij politike të afirmuar. Kjo ka ndodh disa herë në vitet e fundit si në Elektoriadën 2011 për kryetar bashkie i Tiranës dhe në Elektoriadën 2013 për kryetar i PDSH, etj. Kjo ngjau edhe kësaj here më 20 shkurt 2014, me Marshimin e Protestës e deri me fjalën e Lulzim Bashës, liderit të Opozitës së Bashkuar.

Ky Marshim-Protestë-Miting i opozitës arriti standarde të larta të demokracisë perëndimore duke i tejkalue vështirësitë e mëdha, të shpeshta e të shumta të mazhorancës qeverisëse.

Një nga vështirësitë e mëdha ishte edhe fakti aktual se 20 shkurti, edhe pas 23 vitesh, jep gurgac për akte ekstreme nga individë, nga grupe e kategori të caktuara. Mazhoranca e majtë qeverisëse e ka prit 20 shkurtin e sivjetëm me provokacione politike-ideologjike. Në ma pak se dy muaj kohë, më 29 nëntor 2013, dolën publikisht me portret stërmadh të Enverit tek Varrezat e Dëshmorëve në Tiranë. Pak ditë ma parë, më 4 shkurt 2014, Ilir Meta (për të disaten herë) sëbashku me liderin e PDS provokuan me emrin e Enverit e të kohës së tij. Në Tiranë e ndonjë rreth tjetër ka pasë deklarata e demonstrime për rivlerësim të figurës së E.Hoxhës.

Shkalla e vështirësisë rritej ma shumë duke pasë parasysh: shpërdorimin politik të pushtetit nga mazhoranca qeverisëse, një shpërdorim deri në pushtllek; dënimet kolektive në shkarkimet në administratë e penalizimet kolektive në biznese; keqpërdorimi i 84 votave të shumicës së majtë në Parlament duke krye diversion e presion ideo-politik e ekonomik ndaj opozitës së djathtë, etj.

Mazhoranca qeverisëse, (krye)liderët e saj, e tejkalojnë çdo cen e cak demokratik, deri në shpërfytyrim politik, duke recetue klishe apo modele të sjelluri politik ndaj tyre për Lulzim Bashën, liderin e PDSH e të Opozitës së Bashkuar. Njejtësisht i kërkojnë harbutçe qëndrestarit polemist e stoik Sali Berisha – institucion i trefishtë (ish-president, ish-kryeministër, ish-kryetar i PDSH), “senator” i Parlamentit Shqiptar, që “të shkojnë në shtëpi”(!), etj. Kësisoj, si në këta dy shembuj, sillej dikur kjo (o)pozitë e djathtë edhe ndaj Liderit të Lëvizjes Studentore të Dhjetorit, kryetarit të Komisionit Nismëtar të PDSH, tribunit e Heroit të Demokracisë, Azem Hajdari.

Perëndimi euro-atlantik përballë këtij revanshi bio-politik të mazhorancës keqpërdoruese të instrumentit (jo)popullor të 84 votave në Parlament, etj. ndaj Opozitës së Djathtë të Lulzim Bashës ndihet i obliguar në misionin e vet historik e demokratik ndërplanetar e global që t’iu japin mbështetjen e vet disi të munguar a të vonuar Presidentit të Republikës si garant unitar i shtetit e kohës problematike, të mbajë edhe Sali Berishën në lartësitë e personalitetit e institucionit të tij të trefishtë si një garanci ndihmatare për unitetin e veprimtarinë e opozitës, etj.

Lideri i ri Lulzim Basha, që i priu këtij Marshimi Proteste, para 23 vitesh ishte gjimnazist 17 vjeçar kur rrëzohej Monumenti i Enverit, veprimtar i PD-së gjersa shkoi për studime universitare në Hollandë, në një nga universitetet ma të hershëm të Europës, u kthye si zyrtar i randsishëm i Organizatës së Kombeve të Bashkuara në përbamje të UNMIK-ut në Kosovë e një nga themeluesit e Ministrisë së Drejtësisë të Kosovës, erdhi si kordinator i KOP e zëdhënës i fushatës së PD, antar kryesie e deputet i saj më 2005, ministër i Transporteve, ministër i Punëve të Jashtme, ministër i Brendshëm e kryebashkiak i Tiranës, e së vonit, prej 22 korrikut 2013 edhe kryetar i PDSH.

20 shkurti 1991 e tërhoqi zvarrë Enverin, ndërsa 20 shkurti 2014 e mbrojti opozitën e djathtë që të qëndronte në kambë përballë kësaj qeverisjeje PS-LSI ma të keqe se edhe ajo e Esat Pashë Toptanit në kryeqëndren Durrës (05.10.1914-27.01.1916).

Në historinë politike shqiptare postkomuniste është hera e parë që pesë muaj pasi një forcë politike në mazhorancë formon qeverinë e saj pritet me një Marshim-Proteste të tillë: i madh në pjesmarrje, në vlerat e tij demokratike, në kulturën e tij, etj.

Ndër të tjera, kjo ka edhe arsyet e veta politike tragjike e komike të Korrupsioni Politik të mazhorancës qeverisëse, që është tritol kundër demokracisë. Në asnjë vend të botës euro-atlantike, biles as në shumicën e vendeve aziatike e afrikane, nuk gjen një shembull të tillë të ngjashëm si ky i Shqipërisë me premtimet elektorale gjithëfarëshe të së majtës e moszbatimin e tyre pas ardhjes në pushtet. Një korrupsion politik i keqthurun me korrupsionin ekonomiko-financiar, me korrupsionin në çështjen kombëtare shqiptare, etj. Parlamenti i sotëm, dy forcat kryesore të mazhorancës PS dhe LSI, kanë të pa arkivuara e të pa rrëzuara akuzat publike për “mandate të vjedhura e të blera”, për trafikim deputetësh në Parlamentin e pas 23 Qershorit 2013, etj. Sikur të mos mjaftonte kjo histori kulmore po vazhdon ende korrupsioni i mazhorancës me Aktin Normativ për Statusin e Nëpunësit Civil edhe pas rrëzimit të tij nga Gjykata Kushtetuese, në pushtimin e institucioneve të pavarura, etj., etj.

Qeveria Rama-Meta mundet të përfitojnë pas 20 shkurtit 2014 edhe 150 milionë dollarë apo euro, po nuk mundin t’i marrin këta mbi 150 mijë protestues të Tiranës, ndër të cilët ka edhe protestues të majtë të zhgënjyer nga politikat e mazhorancës qeverisëse.

Në koftë se PDSH dinë e mundet t’i mbajnë afër vetes me shpresë e besë këtë elektorat të Marshimit të Protestës atëherë pasardhësi i Lulzim Bashës për kryetar bashkie i Tiranës do ta ketë ma të sigurtë fitoren. “Thirrja nën armë“ e Topit nga Edi Rama është përpjekje me ua hup demokratëve Tiranën po edhe presion ndaj LSI të Ilir Metës me ia ul oreksion politik jo vetëm për Tiranën në zgjedhjet lokale të vitit 2015.

Mazhoranca qeverisëse duhet ta lexojnë mirë, shqiptarisht, këtë Marshim-Protestë-Miting, sepse viti 2014, për shqiptarët e Shqipërisë Londineze, të Kosovës Euro-Atlantike, të Malit të Zi të diktaturës së bardhë të Gjukanoviçit, të Maqedonisë të diktaturës së zezë të Gruevskit, të Çamërisë në rrjetën shovene helene, është viti nga ma të vështirët në historinë shqiptare në Ballkan qyshse nga koha kur zjarri prodhoi hinin e toka e rriti lisin.

Ky lexim duhet të jetë i qartë dhe i saktë, pasi 20 shkurti 2014 sikurse edhe 20 shkurti 1991, janë vijë ndarëse e Lindjes me Perëndimin, janë barometër i demokracisë.

Një lexim demokratik i organizimit të 20 shkurtit 2014 në nivele perëndimore euro-atlantike dëshmon edhe diçka tjetër esenciale: përgjegjësi kryesor i 21 janarit 2011 është vet Edi Rama i PS, kryeministri i sotëm. Nuk duhet dënue ky lider i të majtës, po duhet ta kuptojë e reflektojë mesazhin e 20 shkurtit 2014 në kuptimin demokratik e juridik: të mos vazhdojë “lojën politike” me 21 janarin 2011.Ky Marshim-Protestë-Miting i 20 shkurtit 2014 kishte kodin e tij, Kodin “B”. Ashtu sikurse qytetarët e Bathorës e të Babrrusë me mbi dy dekada integrim në metropolin shqiptar morën pjesë edhe qytetarët e “Bllokut” (të Udhëheqjes Komuniste të 44-tës) në Tiranën e Re. Ashtu sikurse qytetarët e Brrakës skej Unazës e Stacionit të Trenit dhe qytetarët e Barrikadave (mbrapa Pallatit të Madh të Kulturës) të rrugës së vjetër me luftëra e me ndërtesa tipike tiranase, ku sot ngrihen 9-katëshet.

Kryeopozitari i sotëm, Lulzim Basha, lider me klas, me brumë kombëtare e me frymë euro-atlantike, që po i jep në vazhdimësi modelin e tij politikës mbarëkombëtare shqiptare, botës e kohës shqiptare, që mbetet i vlerësuar nga presidentët amerikanë Bush e Obama e nga Merkel në Gjermani, pas 20 shkurtit 2014 nuk ka rrugë të mesme përveçse alternativës: ose të ecin në tërhjekje politike opozitare: “Lulzim Basha në kërkim të Lulzim Bashës” ose t’i përgjigjet thirrjes së kohës (ndër)kombëtare “Qytetaria kërkon Lulzim Bashën” për të qënë në ballë të opozitës fitimtare, në krye të mazhorancës së djathtë qeverisëse, në kryevendin kryeministror të pushtetit.