• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

SHKON NË VEND AMANETI: VAÇE ZELA, NGA PRISHTINA ARRINË NË TIRANË

February 7, 2014 by dgreca

Ka mbërritur në atdhe trupi i pajetë i ikonës së këngës shqiptare Vaçe Zela, e cila ndërroi jetë dje në Basel  të Zvicrës pas një sëmundjeje të gjatë dhe të mundimshme.

Trupi i pajetë i artistes Vaçe Zela ka mbërritur në orën 14:00 në aeroportin e Prishtinës, ku është pritur nga përfaqësues të Ministrisë së Kulturës së Shqipërisë dhe Ministrisë së Kulturës Rinisë dhe Sportit të Kosovës.

Më pas nëpërmjet “Rrugës së Kombit”, trupi i pajetë i këngëtares së madhe shqiptare, Vaçe Zela, ka mbërritur rreth orës 18:10 në shtëpinë e saj në kryeqytet, ku është pritur nga familjarë por edhe shumë qytetarë.

Ndërkohë homazhe në nderim të artistes Vaçe Zela do të zhvillohen nesër nga ora 10:00-12:00 në Teatrin Kombëtar të Operas dhe Baletit.

Gjatë homazheve Ministria e Kulturës dhe Bashkia e Lushnjës në nderim të veprës së artistes së madhe, Vaçe Zela do të ulin flamurin në gjysmështizë.

Pas homazheve ikona e këngës shqiptare do të përcillet për në banesën e fundit duke u nisur nga TKOB për tu prehur në varrezat e Sharrës.

Ceremonia në nderim të artistes do të organizohet nga Ministria e Kulturës së Shqipërisë dhe në vëmendjen e Kryeministrit,  Edi Rama.

Vaçe Zela mbetet idhulli dhe frymëzimi për breza të tërë, emocioni dhe krenaria e të qenit shqiptar. Kënga e saj do të jetojë shumë gjatë bashkë me zërin e saj magjik, të kulluar, do të vazhdojë të jetë bashkudhëtare e historisë sonë shqiptare.

 

Filed Under: Featured Tagged With: Mberrine Vace Zela, Prishtine

NJË VRASËSE FËMIJËSH… SOT, “HEROINË” ?!

February 7, 2014 by dgreca

Në 70 vjetorin e permbytjes së Shqipnisë…/

Ne Foto:KOBRA…VRASËSE…/

Nga Fritz RADOVANI/

Do të filloj këte shkrim me një nga faktet që shkruen At Konrrad Gjolaj, në librin e Tij “Çinarët”, ku shpjegon se me daten 29 prill 1959, gjykata e Shkodres, dha vendimin e vet per pushkatimin e Mikut dhe Shokut Tij të perjetshem Don Dedë Malaj…

At Konrradi shpjegon: “I vetmi njeri që u interesue me i shpetue jetën Don Dedës, kje mesa e Tij 13 vjeçare, Drandja. Mbas arrestimit të Don Dedës ajo jetoi me Tinen. E ndihmoi materialisht Don Marin Shkurti, i cili u pushkatue edhe ky në 1969 si, edhe Don Pjeter Gruda, që edhe ky vdiq në burg në vitin 1989, i dënuem 15 vjetë. Me ndihmen e këtyne dy Priftenëve, Drandja u nis në Tiranë me daten 1 Maji 1959, me mujtë me takue Enver Hoxhën. Kje e pamujtun, madje as Haxhi Lleshin, kryetar’ i Kuvendit Popullor. Mujti me takue sekretaren e tij Nexhmije Hoxhën, që i takonte me kenë dora vetë. Drandja e vogel tue e kujtue veten para një “gjyshes”, ra në kurthen e asaj që populli e ka quejtë “pantera”, dhe vajza jetime me lot përfaqe i kerkoi faljen e jetës së axhës së vet, tue i shpjegue se ‘nuk kam asnjë njeri në këte Botë’. Nexhmia iu pergjegj: “Pse t’ ia falesh jetën atij, ai është armik i popullit. Ti nuk ke mundësi t’ interesohesh për té, mese do e mbash até?” Drandja iu pergjegj: “Até e mban burgu, s’ ka gja, veç të jenë i gjallë, aman të lutem ma ban këte nderë, se nuk kam as nanë as babë, veç këte axhë!”

Me daten 9 Maji Drandes, i erdhi pergjegja: “Lutja yte refuzohet.”

Kjo asht kenë Nexhmije Hoxha.” ( A. K. Gjolaj, “Çinarët”, fq. 169, Shkoder, 1996).

Me daten 12 Maji 1959, Don Dedë Malaj u pushkatue në moshen 42 vjeçare.

Në nandorin e vitit 1996, At Konrradi erdhi dhe më mori me shkue per një vizitë tek një person i panjohun per mue. Hyna në makinen e Tij dhe u nisem nga Rruga Canej jo, larg nga shtëpia ime… Kur u ndalueme më tregoi se aty, banonte Drandja…

Na hapi deren një djalë…hyme mbrendë, dhe tek dera e shtëpisë na priti Drandja.

Drandes tashti grue e moshueme, iu mbushën sytë me lot…Nuk mujti me nxjerrë asnjë fjalë nga goja, veç, si tue u pertypë, mujtëm me kuptue thanjen e zakonshme të atyne krahinave, prej të cilave Drandja trashigonte doke e zakone: “Hajdeni, mirse Ju ka prue Zoti!..” Vonoi me marrë veten. Filloi me folë si me Axhen e vet me At Konrradin…

Gati mbas një oret, At Konrradi kerkoi me ndigjue edhe unë, atë takim të Drandes, që pat ba me Nexhmije Hoxhën, në Maji të 1959. Ajo e shpjegoi si t’ ishte një ditë perpara.

Unë veshtrova pa nderhy fare, mbasi u topita tue ndigjue Burrneshen Drande!

Tue ndigjue Até, më dukej sikur po fliste Don Deda… e kishe ndigjue gjyqin e Tij dhe, nder mend më sillej pafajsia e Tij, guximi dhe qendrimi Burrnor… E, para syshë më dilte Drandja… një vajzë e vogel jetime, pa askend, e mbetun në Doren e Zotit… “tue i kerkue një bushtres plakë, ‘mëshirë”! Mëshirë! Kerkonte per një Prift të pafajshem!

Po, a thehej, “heroina e Gjenocidit komunist kundrejt Klerit Katolik Shqiptar, nga një fëmijë që ishte e pa asnjë njeri?!”…

Kampi interrnimit Tepelenë 1948 – 1954 (Grafikë nga Lek Pervizi)

Në lidhje me vrastaren “heroinë” kam veçue pak thanje:

Gjyljana Pervizi (Malaj): Unë “Beba”, që u futa në kamp 4 mujshe e dola 42 vjeçe.

I persekutuemi politik, autor i Nderuem i disa librave Agim Musta shkruen: “Në kampin e Tepelenës komunistët lanë të vdisnin nga urija 300 fëmijë…”

E nderueme zonja Klara Mirakaj Merlika tregon: “Shkova në interrnim me përparësen e shkollës e dola gjyshe mbas 45 vjetësh…”

***

Dishroni me pa edhe dokumenta të Gjenocidit komunist që ka aprovue kjo bishë në Kuvendin Popullor të Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë:

Lexoni këte dokument:

Tiranë, më 26.6.1979  Nr. i dekretit: 5912 Viti 1979…

Kryetari i Presidiumit të Kuvendit Popullor, Haxhi Lleshi dhe Sekretari, Telo Mezini firmosin dekretin për internimin dhe dëbimin si masë administrative, propozue nga Këshilli i Ministrave.
Në vitin 1979 hyjnë në fuqi disa nene për internimin dhe dëbimin kundër shtetasve shqiptarë e të huaj dhe personave pa shtetësi,që kanë mbushur moshën 14 vjeç.

“Republika Popullore Socialiste e Shqipërisë

Presidiumi i Kuvendit Popullor

Dekret Për Internim dhe dëbim si masë administrative në mbështetje të nenit 76 të Kushtetutës, me propozimin e Këshillit të Ministrave.

Presidiumi i Kuvendit Popullor i Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë
Vendosi:

Neni 1.

Internimi dhe dëbimi, si masë administrative, mund të vendoset kundër shtetasve shqiptarë, shtetasve të huaj dhe personave pa shtetësi, që kanë mbushur moshën 14 vjeç, janë të përgjegjshëm dhe paraqesin rrezikshmëri për rendin shoqëror të Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë.

Neni 2.

Internimi dhe dëbimi mund të vendosen edhe kundër pjesëtarëve të familjes së personave të arratisur brenda ose jashtë shtetit. Quhen pjesëtarë të familjes personat që në çastin e arratisjes, bashkëjetonin me të arratisurin, si bashkëshorti, fëmijët, prindërit, vëllezërit dhe motrat, si dhe persona te tjerë që bashkëjetonin me të dhe kanë qenë në ngarkim të tij.

Dhe, mund të vazhdoni: http://www.zemrashqiptare.net/news/id_21841/cid_154/Fritz-Radovani:-Shteti-shqiptar-mbron-genocidin-komunist!.htmlKy ligj 50 vjet para nenshkrimit të tij tek né, kur u aplikue në Gjermani u quejt Gjenocid. Në Gjermani perfshinte 5% të popullsisë gjermane.

Në Shqipninë e 1979 ky ligj ka perfshi të gjithë Popullin Shqiptar! Nenshkruesit e këtij GJENOCIDI, vazhdojnë me kenë “heroj” dhe, me u shperblye si të tillë edhe pse njihen si vrasës mashtrues dhe terroristë të pashpirtë të selisë krimit në Shqipni.

Në Republiken e Shqipnisë sot, konsiderohet “Heroizem”…i nenshkruesëve!

Po, sa e sa libra mund të shkruhen vetem me kujtime të Fëmijëve të plakun nder kampe? – Oh sa herë, kjo kober ka kafshue mija e mija Shqiptarë e lanë jetima rrugash e kampesh interrnimi e shfarosje… Oh, sa fëmijë ka mbytë e mbytë prap kjo bishë me vendimet e saja, nder kënetat e malet e shkretnueme të Tepelenës e sa e sa fermave mizore, ku Nanat Shqiptare vajtonin Loçkat e zemres tue i mbulue me baltë?!

Po, sa gra e nuse të reja kanë lindë nder tortura në birucat e sigurimit shtetit foshnje dhe janë masakrue pa mujtë me i dhanë bebeve të vogla një ditë gjiun e Nanës!

Mija e mija fëmijë nder fshatra… edhe pse Nanat e tyne zgjoheshin pa dalë dielli dhe milnin lopët e kooperativës, nuk kishin të drejtë as me ushqye me qumësht fëmijët e vet, se kështu kishin urdhnue “heroinat e deputetet” e Kuvendit Popullor… që vetem, mendonin per “jeten e lumtur”… të fëmijëve tanë… E kush e beson këte sot në Botë?

Në vitin 1974, i duhej gjak fëmijësh të porsa lindun me i dhurue Enver Hoxhës…

E sa fëmijë u mbyten në maternitetin e Tiranës, me urdhën të kësaj  “heroinë”, per me i shpetue jeten katilit Popullit Shqiptar..?! – Askush nuk flet! Vazhdon edhe sot frika!

Kjo bishë e pangopun me gjak Fëmijësh asnjëherë nuk ishte ndryshej nga shoku i vet terrorist e kriminel, por nuk gaboj, kur e them me bindje se, ndoshta, edhe ia kalonte atij barbari anadollak, që edhe pa sy në ballë e pa mend në kokë dinte me vue “firmen” e vet per tradhëti ndaj Atdheut, robni të Popullit Shqiptar, shfarosje inteligjence dhe të disa dhjetra Atdhetarëve, e në “ditë feste” me çue dollinjë “Me gjak Klerikësh Katolik”!

Sa gotat ka shkrepë kjo perbindshe gjaksore me terroristë per vrasje Fëmijësh…

Me të tillë vrasës Foshnjesh dhe trashigimtarët e tyne…

Shqipnia sot troket në dyertë e Europës!.. TURP !

    Melbourne, Shkurt 2014.

 

 

 

Filed Under: Analiza Tagged With: Fritz radovani, heroine, Nexhmija Hoxha, Nje vrasese femijesh

Presidenti Nishani dekoron dy tё mbijetuara nga Holokausti nё Shqipёri

February 7, 2014 by dgreca

Washington D.C., 7 shkurt 2014/

Presidenti i Republikës, Bujar Nishani dekoroi zonjёn Anna Kohen dhe zonjёn Johanna Neumann dy tё mbijetuara nga Holokausti nё Shqipёri dhe veprimtare tё shquara nё informimin e opinionit amerikan pёr sakrificat e popullit shqiptar pёr tё shpёtuar hebrejtё dhe tё luftёs pёr tolerancё dhe harmoni mes njerёzve, pavarёsisht racёs, fesё dhe kulturёs sё tyre.

Presidenti u dorёzoi zonjave Kohen dhe Neumann “Titullin pёr Merita tё Veçanta Civile” me motivacionin “Nё njohje tё veprimtarisë tё vazhdueshme pёr tё bёrё tё njohur kontributin e Popullit shqiptar pёr shpёtimin e hebrenjve gjatё Holokaustit dhe pёr promovimin e tolerancёs dhe mirёkuptimit”, nё njё ceremoni tё zhvilluar enkas nё selinё e Komitetit Hebreo-Amerikan nё Washington D.C., gjatё sё cilёs u shfaq edhe filmi dokumentar “Shpёtimi nё Shqipёri”, me dёshmi tё gjalla pёr shpёtimin e hebrenjve nё Shqipёri.Mё poshtё ёshtё fjala e mbajtur nga Presidenti i Republikёs, Bujar Nishani.

“Të nderuar të pranishëm,Miq,Zonja dhe zotërinj,

Ishte një shfaqje mbresëlënëse që të bën të mendohesh gjatë. Ky film, bazuar mbi ngjarje të vërteta, rrëqethëse, është dokument që bën fjalë për një faqe të vonshme të historisë moderne të njerëzimit.

E mira dhe e keqja, vesi dhe virtyti, frika ngavdekja dhe shpresa për jetën janë aty, aq pranë, në një ndeshje të ashpër me njëra-tjetrën. Edhe në errësirën më të thellë ka një rreze drite. Edhe në skëterrë ka shpresë. Edhe kur duket se e keqja ka mbuluar gjithçka, ka mirësi për ta sfiduar.

Ju falënderoj që na dhatë një mundësi të tillë!

Bazuar në virtytin e tyre të moçëm, te besa – mbajtja e fjalës së dhënë, shqiptarët gjatë periudhës së Shoah shpëtuan hebrenjtë, të cilët, bazuar në virtytin e tyre të mirënjohjes, janë përpjekur t`ia bëjnë të ditur këtë akt heroik mbarë botës.

Për ne shqiptarët, miku është zot i shtëpisë. Çdokush në nevojë, që troket në derën e shqiptarit dhe pranohet si mik, ka marrë fjalën, pra është në besë dhe fjala e dhënë duhet mbajtur me çdo kusht.

Shqiptarët dallohen për tolerancën dhe bashkëjetesën e tyre fetare. Disa besime jetojnë në harmoni të plotë në shekuj, pa asnjë keqkuptim mes tyre, nën moton “feja e shqiptarit është shqiptaria”.

Shqiptarët, për hir të së ardhmes, po bisedojnë me serbët, ende pa u mbyllur plagët e shkaktuara nga makineria ushtarake, raciste dhe shtypëse e Millosheviçit.

Rrallë mund të gjendet një popull tjetër që ka kontribuar kaq shumë sa hebrenjtë për përparimin e njerëzimit, dhe kjo ndodhte ndërsa u duhej të mbijetonin me shpresën e pashuar se do të riktheheshin një ditë në shtëpinë e tyre.

Një popull, i cili ia doli të rezistojë për dhjetëra shekuj furtunave të historisë. Hebrenjtë kurrë nuk ndalën së luftuari për ëndrrën e tyre. Kjo ëndërr u bë realitet në mesin e shekullit të shkuar, kur fituan shtetin e tyre, Izraelin, falë sakrificave që, deri më sot, vetëm ata kanë mundur t`i bëjnë.

Shqiptarët dhe hebrenjtë janë të lidhur tashmë me një miqësi të natyrshme dhe të sinqertë, e cila është e përjetshme, sepse ka kaluar testet e historisë.

Njerëzit, kudo dhe kurdo, lindin me shpirt të lirë, me dëshirën, dhe shpresën për ta jetuar jetën e tyre sa më mirë.

Popujt kudo dhe kurdo kanë dashur të jetojnë në paqe dhe prosperitet. Në shpirtin dhe trashëgiminë e çdo populli mund të gjenden virtyte shumë të mira.

Racat, besimet, kulturat dhe qytetërimet janë thesari i paçmuar i kësaj bote dhe i gjithë njerëzimit, krijuar dhe trashëguar brez pas brezi, që duhet ruajtur dhe pasuruar për të mirën tonë dhe të brezave që do të vijnë.

Shtetet e Bashkuara, atdheu juaj dhe i shumë bashkëkombësve të mi, është modeli frymëzues për të gjithë, është ëndrra që gjithkush, pa dallim race, apo feje do ta donte të ishte realitet në mbarë botën.

Mbi këto vlera dhe aspirata, ne mund të punojmë të gjithë së bashku për të ndërtuar një botë ku të mbizotërojë, mirëkuptimi, harmonia, paqja dhe toleranca.

Ju faleminderit!”

* * *
Mё herёt, Presidenti i Republikёs,  Bujar Nishani priti nё njё takim  zotin Jason Isaacson, Drejtor pёr Qeverinё dhe Marrёdhёniet me Jashtё nё Komitetin Hebreo-Amerikan.

Gjatё takimit, i cili u pёrqendrua te marrёdhёniet hebreo-shqiptare, Presidenti u shpreh se periudha e Holokaustit ёshtё njё moment historik qё duhet vёnё nё pah duke na bёrё tё reflektojmё e tё nxjerrim mёsimet e nevojshme pёr tё ndёrmarrё hapat e duhura pёr ndёrtimin e njё bote bazuar nё tolerancё, mirёkuptim dhe harmoni, duke veçuar rёndёsinё e edukimit tё brezit tё ri, i cili duhet tё mёsojё tё vёrtetat e Holokaustit dhe tё diktaturave tё tjera, nё mёnyrё qё tё mos pёrsёriten gabimet e mёparshme.

Nga ana e tij, zoti Isaacson u shpreh se “jemi tё angazhuar tё bёjmё tё njohur shёrbimin qё shqiptarёt i kanё bёrё njerёzimit duke shpёtuar hebrenjtё”.

 

Filed Under: Featured Tagged With: Anna Kohen, Johanna Neuman, presidenti Nishani

Presidentin Bujar Nishani: JAM MBI PALET POLITIKE, NUK INVESTIGOJ KESHILLTARET

February 7, 2014 by dgreca

Këto ditë ndodhet në Shtetet e Bashkuara Presidenti i Shqipërisë Bujar Nishani. Dje Presidenti Nishani mori pjesë në Mëngjesin Kombëtar të Lutjeve, një aktivitet që bashkon njerëz me besime të ndryshme. Gjatë vizitës në Washington, Presidenti Nishani ka patur takime me drejtues të Kongresit amerikan dhe me zyrtarë të lartë të Departamentit të Shtetit. Presidenti Nishani u takua sot edhe me drejtorin e Zërit të Amerikës, David Ensor, dhe zyrtarë të tjerë, si dhe me stafin e redaksisë së gjuhës shqipe. Kolegia Rudina Dervishi intervistoi Presidentin e Republikës së Shqipërisë në emisionin televiziv Ditari.

Zëri i Amerikës: Së pari, të flasim për Mëngjesin e Lutjeve, një aktivitet mjaft tradicional këtu në Washington, ku çdo vit, që nga viti 1953, merr pjesë edhe presidenti amerikan. Ju është hera e parë që merni pjesë në të. A mund të ndani me ne përshtypjet tuaja nga kjo ngjarje?

President Bujar Nishani: Përshtypje të jashtëzakonshme, shumë të veçanta. Natyrisht, të një evenimenti që ka përmasat e të tërë botës për nga pjesëmarrja, përmes mijëra të ftuarve dhe pjesëmarrësve në këtë ceremoni, ku mesazhet që e përshkojnë këtë ceremoni, veçanërisht ato të fjalimit të Presidentit Obama, por edhe të gjithë senatorëve, kongresmenëve dhe të ftuarve të tjerë, kofusoheshin tek kontakti midis njerëzve, tek respekti për njëri tjetrin, tek respekti për atë çka përfaqëson çdo njeri, pavarësisht besimit, pavarësisht përkatësive politike, pavarësisht racës që përfaqëson; pra është një moment, i cili reflekton virtytin njerëzor, parimet mbi të cilat njeriu duhet të ndërtojë më pas të gjithë karrierën e tij, qoftë kjo politike, qoftë sociale, publike, kudo që ai të jetë. Pra, ishte një moment i jashtëzakonshëm.
Zëri i Amerikës: Pikërisht kjo frymë mirëkuptimi, që karakterizon aktivitete të tilla, duket se mungon në vendin tuaj, të paktën mes klasës politike. Sot ka tensione në rritje mes shumicës dhe opozitës. A mendoni se ju mund të luani një rol më aktiv, si një president mbi palët?
President Bujar Nishani: Kushdo ka diçka për të thënë në këtë kontekst dhe këtë ambjent që ju përmendët. Ajo që është e rëndësishme ka të bëjë me faktin, që të gjithë ne duhet të besojmë në diçka thelbësore. Pa një ambjent mirëbesimi, pa një ambjent bashkëpunimi, pa një ambjent i cili duhet të respektojë të drejtat e gjithsecilit prej nesh, është shumë e vështirë të gjenenerohet çështje të tilla, të cilat lidhen drejtpërdrejt me jetën e qytetarëve, edhe me jetën e vendit dhe të institucioneve në tërësi. Jam dhe kam qenë gjithmonë i gatshëm, përmes së pari kontributit personal, atje ku jam, në atë pozicion ku jam, të reflektoj atë që në fakt presin qytetarët shqiptarë. Edhe konteksti i mëngjesit të lutjeve, ky ishte, që pavarësisht të bindjeve politike që ne kemi, pavarësisht parimeve tek të cilat ne investojmë, duhet të vlerësojmë dhe të respektojmë njëri-tjetrin për atë çka jemi, pra mbi gjithshka, mbi objektivat dhe pasionet politike, mbi interesat e jetës sonë të përditshme, duhet të prevalojë koncepti i të qënit së bashku në një shoqëri, edhe përgjegjësia e përbashkët në një vend.
Zëri i Amerikës: Pikërisht kjo duket se mungon. Shumica, ju shikon ende të lidhur  ngushtë me të djathtën. Si shembull përmendin dy këshilltarët tuaj, që janë pjesë e grupeve të punës për riorganizimin e PD-së. Si mund të ndërtohet besimi reciprok mes të dy palëve?
President Bujar Nishani: Natyrisht që koha e investigimit të jetës private tek individë të ndryshëm ka mbetur pas në Shqipëri. Ne kemi patur eksperienca shumë të hidhura kur monitorohej, investigohej, apo i kërkohej llogari tjetrit për jetën e tij private, pavarësisht se çdo sjellje ishte në respekt të ligjit; unë në kontekstin e bashkëpunëtorëve të mi kam përzgjedhur aftësitë e tyre dhe natyrisht që gjatë kohës që ata ushtrojnë detyrën e këshilltarit të presidentit të republikës, do të respektojnë dhe duhet të respektojnë gjithshka që ligji u kërkon. Por unë kurrë nuk kam ndërmend për t’u bërë pjesë e investigimit, apo ndërhyrjes në jetën dhe aktivitetin privat, jashtë atij institucional, të kujtdo qoftë ajo. Unë kurrë nuk kam ndërmend të shikoj se në cilën seli partie shkon njëri këshilltar, apo tjetri punonjës pas orarit të punës.
Zëri i Amerikës: Megjithatë ju, a keni këshilltar që i përket Partisë Socialiste,mbase këtu duhet nisur.
Presidenti Bujar Nishani:Edhe një herë, në asnjë rast nuk kam investiguar se në cilën parti shkon njëri këshilltar, apo në cilën parti shkon këshilltari tjetër, apo çfarë afilacioni politik ka njëri, apo tjetri këshilltar.Për mua është shumë e rëndësishme që ata të përmbushin detyrat e tyre kushtetuese dhe ligjore, gjatë kohës që e ushtrojnë këtë detyrë dhe këtë funksion. Është shumë e rendësishme që presidenti i republikës të qëndrojë jashtë, jo vetëm aktivitetit, por edhe ndikimit në ushtrimin e detyrës së tij, pa pasionet politike, të njërës, apo tjetrës palë. Është shumë e rëndësishme, që institucioni i presidentit të funksionojë vetëm në përputhje me kushtetutën e vendit dhe në përputhje me parimet, sipas të cilave ligjet supozojnë që institucioni i presidentit të republikës duhet të ushtrojë këtë detyrë.
Zëri i Amerikës: Nevoja për refomimin e sistemit politik duket se ka përkrahjen e të gjithë spektrit politik në Shqipëri. Ju keni qënë ministër i drejtësisë dhe tani jeni kryetar i këshillit të lartë të drejtësisë, pra e njihni mjaft mirë sistemin e drejtësisë.  Sipas jush, ku duhet të përqëndrohet një reformë e tillë?
President Bujar Nishani: Së pari është shumë e rëndësishme të ritheksojmë faktin se reforma në sistemin e drejtësisë ëdhtë një nevojë e përhershme, një proces i pandalshëm, një proces i cili duhet të vijojë, për sa kohë shfaqen sfida të ndryshme përballë këtij sistemi. Nga ana tjetër duhet të kuptojmë që sistemi i drejtësisë është një pushtet më vete, që ka të bëjë me pushtetin gjyqësor, i cili i jep drejtësi dhe bën drejtësi për qytetarët shqiptarë në aspektin e jetës dhe të pronës. Unë kam qenë gjithmonë i bindur që kjo reformë duhet të shkojë përmes udhëheqjes nga vetë komuniteti i gjyqtarëve, sepse ata janë njerëzit që e njohin mirë prolematikën dhe janë njerëz të cilët kërkojnë që të angazhohen në zgjidhjen e kësaj problematike. Është i njohur fakti, që në sistemin e drejtësisë, në gjyqësor, apo prokurori, ka gjyqtarë dhe prokurorë të paaftë, ka gjyqtarë dhe prokurorë të korruptuar, të cilët duhte të jenë objekt i pandalshëm i investigimit dhe i penalizimit; por ne duhet të mbështetemi tek pjesa dërrmuese, e cila është me profesionistë të mirë, me njerëz me integritet, të lidhur ngushtë me profesionin e tyre dhe që duan të bëhet drejtësia në Shqipëri. Promovimi i tyre është shumë i rëndësishëm dhe pjesë thelbësore e kësaj reforme. Nga ana tjetër, me duhte t’i ikim kapjes nga ana e politikës të sistemit të drejtësisë. Në se flasim për korrupsion dhe duhet luftuar ky korrupsion, kapja nga politika është pikërisht shkalla më e lartë e korrupsionit, në se do të ndodhë. Pra, të gjithë së bashku të bëhemi barrierë e kësaj ndërhyrjeje, dhe nga ana tjetër të  nxisim implementim e reformave.
Zëri i Amerikës: Ju jeni shprehur që kontrolli politik i gjyqësorit është forma më e lartë e korrupsionit, ndërkohë që shumica e majtë ju akuzon ju për ndikim politik, siç ndodhi në rastin e dy kandidaturave për në gjykatën e lartë, të cilat u rrëzuan nga Parlemanti. Ju e quajtët  këtë një trust procedurial. A mund të shmangen përplasje të tilla në të ardhmen?
Presidenti Bujar Nishani: Në gjykimin tim, nuk kemi të bëjmë me një përplasje, nuk kemi të bëjmë me një ndeshje, por kemi të bëjmë pa dyshim, me një tentativë për të ndërhyrë në mënyrë të njëanshme, nga ana e shumicës qeverisëse në atributet dhe tagrin kushtetues të presidentit të republikës. Nuk ka asnjë fakt, apo arsye për të besuar përfshirjen politike, apo bekgraundin politik të të dy kandidatëve të dërguar nga Presidenti i Republikës. Jo vetëm që u respektua në mënyrë rigoroze dhe strikt ligji që paralementi vetë ka aprovuar dhe jo presidenti; procedurat krejt të paanëshme për zgjedhjen e këtyre kandidatëve, unë po ju bie juve në vemendje edhe të vetë opinionit që e ndjek këtë zë të rëndësishëm të infromacionit, që shkuan në paralement kryetari i gjykatës së apelit të krimeve të rënda të republikës, pas një karriere të gjatë në gjyqësor dhe pa asnjë akuzë politike gjatë gjithë karrierës së tij dhe kryetari i gjykatës së apelit të Durrësit, një prje gjykatave të apelit më të mëdha të apelit në vend, edhe ai pa asnjë akuzë politike dhe pa asnjë akuzë në drejtim të integritetit të tij moral. Pra, për sa kohë zgjidhen në mënyrë proceduriale korrekte dhe në respekt të plotë të ligjit dhe njerëz me integritet, unë besoj se raporti nuk është një përplasje e dyanshme, por është një tentativë e njëanshme për të ndërhyrë në atë që kushtetuta i jep presidentit të republikës.
Zëri i Amerikës: A mendoni se reforma duhet të prekë edhe Këshillin e Lartë të Drejtësisë,  kam parasysh këtu kritikat që ka bërë Komisioni Evropian kur thekson pak a shumë se hapësirat interpretuese për marrjen e vendimeve për emërimet e gjykatësve duhen kufizuar pasi janë shumë të gjera?
President Bujar Nishani: Pa disktutim, që duhet të ecet në atë çka sugjeron raport progresi dhe qëndrimet e komisionit evropian dhe të Këshillit të Evropës dhe natyrisht, duhet të kemi paraqysh që deklaratat i referohen një eksperience të shkuar të veprimatrisë së Këshillit të Lartë të Drejtësisë dhe duke nënvizuar në vijim, që hapa të rëndësishme drejt korrigjimit të tyre janë bërë vitin e fundit. Më lejoni t’ju bie në vëmendje gjithasthu një fakt të rëndësishëm, sepse në fund të fundit, faktet janë ato mbi të cilat krijohen bindjet reale. Në se gjatë 4, apo 5 vitet e fundit, kur ligji kërkonte bërjen e  vlerësimeve për gjyqtarët, ishte bërë vlerësimi vetëm për 16 gjyqtarë. Ndërsa brenda një viti, ky këshill i lartë i drejtsisë ka arritur të përfundojë për gati treqind e ca gjyqtarë vlerësimin. Pra, shikohet një kontrast i madh i angazhimeve në të shkuarën dhe në të tashmen. Le të ecim me këtë mentalitet të punës, punës konkrete dhe të më pak fjalëve; por përsa i përket rekomandimeve, jam plotësisht në mbështetje të tyre, që të shkohet në drejtim të reformave të këtij lloji.
Zëri i Amerikës: Vendi juaj shpreson të marri statusin e vendit kandidat për në BE në qershor. Me këtë situatë politike, a mendoni se vendit është gati të marrë këtë status?
President Bujar Nishani: Vendi meriton të marrë statusin, Shqipëria e meriton të ketë statusin. Politika dhe lidershipi dhe instititucionet, duhet pa dyshim të japin kontributin e tyre, duke transmetuar pikërisht atë mentalitet shoqëror, politik, që presin dhe kërkojnë standartet e një vendi kadnidat për në BE.

Filed Under: Interviste Tagged With: bujar nishani, Interviste e Presidentit, zeri i amerikes

Remembering Kosovo from the Eyes of a Member of the Kosovo Diplomatic Observer Mission

February 7, 2014 by dgreca

By Steve Birch*/

In the summer of 1998, as a U.S. Army officer stationed in Germany, I was assigned to participate as a Diplomatic Observer as part of the Kosovo Diplomatic Observer Mission (KDOM).  This mission would impart on me some of the greatest lessons of my life and life experiences that are simply unforgettable.  When I was assigned to the KDOM mission, I did not know much about the Balkans and even less about Kosovo.  Over the period from 1998 until 2000, Kosovo became a major part of my life, first as a Diplomatic Observer and later as a uniformed member of the U.S. Army stationed at Camp Bondsteel, located near the city of Ferizaj.

KDOM was formed in June of 1998 and lasted only until December of 1998 when it was transitioned to the Kosovo Verification Mission which was under the auspices of the  Organization for the Security and Co-operation in Europe (OSCE).  The primary mission of the KDOM mission was to report on the security situation in Kosovo: monitoring the actions of the Serbian Army and police forces, the Kosovo Liberation Army (Ushtria Clirimtare e Kosoves (USCK)) and the freedom of movement of the population of Kosovo.

The U.S. and Canadian part of the KDOM mission was initially based out of a hotel in Fushe Kosove and composed of roughly 30 personnel.  The group performed observer duties by conducting patrols throughout the central and western parts of Kosovo.  It was in this area, for the six months that I was assigned as a Diplomatic Observer that I came to know and enjoy the people of Kosovo.

The mission of a Diplomatic Observer was unlike anything I had ever done in my life and nothing since then has replicated this experience, not even over two years in Iraq.  The ability to move with relative freedom throughout Kosovo allowed me and my fellow observers to interact with both sides of the war.  The U.S. members of the KDOM mission are probably best remembered for driving around Kosovo in bright orange vehicles as a very obvious sign of our presence.  Our measure of success to our own governments was in providing accurate reports of the situation so that senior governmental leaders could conduct negotiations or make decisions with the best information possible.  While some of the reports from our mission are still available today on the internet (http://reliefweb.int/report/serbia/kosovo-diplomatic-observer-mission-report-7-8-dec), they lack any of the intimacy of our daily interactions with the people and combatants of the war in Kosovo.

The landscape of Kosovo provides a lasting memory of the beauty of the geography.  The mountain located to the west and southwest of the country provided a scenic backdrop to the events while there.  As an observer and later as member of the NATO mission, I used to like to stand outside and enjoy the beauty of the views, be that of the mountains or of the harvested crops across the country.  There was also great beauty in cities such as Prizren as well as all across the countryside in small villages.  While the landscape was enjoyable, it was the people that I met and encountered that provided the best experience I could have imagined.

I do not wish to make light of the horrors suffered by people during the conflict in Kosovo.  War is an awful thing to observe and I have compassion for those that had to live through it as either a combatant or as an innocent civilian only trying to live life in safety.  The thought that most often crossed my mind and that still remains with me is that women and children suffer when men are not able to work out differences peacefully.  At the same time, I acknowledge that armed conflict sometimes culminates from failed efforts to peacefully work out differences or end oppression  and that the results of conflict can bring about change.  The United States is itself an example of this.

The most valuable members of the KDOM mission were the group of interpreters that supported our team.  In writing this article, I went through pictures of the outstanding group of the young men and mostly women that supported our team.  Our interpreters, capable of speaking Albanian, Serbian and English were our connection to that population.  They often lived in difficult circumstances themselves due to the number of personnel that had fled into their home city of Pristine.  I recall one interpreter speaking of the difficulty of housing seventeen people in their small family apartment.  They were the heroes of our mission and enabled us to perform our mission.

During the conduct of our mission I was able to live in two other cities in Kosovo besides Fushe Kosove.  I spent long periods of time in both Peje in the west of Kosovo and later in Therande located just to the northeast of Prizren.  It was in those locations, as well as near the village of LLadrovc (east of Malisheve) that the three most lasting encounters with the people of Kosovo occurred.  The common experience in each encounter was that it involved the beautiful and innocent children of Kosovo.

In the village of Decan (south of Peje) we encountered on many occasions a young boy that would come out on the street to greet us.  Like most children in Kosovo, he had a pleasant smile and nice attitude towards us.  What made him different was that he was recovering from a wound suffered from mortar shrapnel in his lower back.  Every time I saw him I was reminded of the price that children pay during a war.

In the village of Bllace, near Therande I remember the great efforts by the local school principal at Blace Shkolla Fillore (Bllace Elementary School) to provide heat in classrooms for the students.  We were fortunate after significant effort with the Catholic Relief Services to be able to provide stoves for his classrooms and proud of our ability to help in a very small way.  It was through efforts and leadership by people such as that school principal that we could see someone who cared deeply for the future of Kosovo.  We happened by luck to be able to be joined on the day the stoves arrived by a camera crew from CNN that later broadcast the story back in the United States so that the American people could better understand the situation in Kosovo.  The children in the classroom back then are now adults in their mid-20s that are hopefully productive citizens of Kosovo who should remember the leadership and sacrifices of their principal and teachers in order to provide them with stability and education during a time of crisis.

Near the village of LLadrovc (east of Malisheve) I enjoyed an encounter with a group of children that speaks to the spirit of children world-wide and to their ability to remain children despite all that goes on around them.  On that particular day, we passed a group of children playing football with a ball made out of rags.  Fortunately, we had received footballs from an American school and carried them with us to pass out if the opportunity presented itself.  We did no more than get out of our vehicle and kick the ball to the kids on our way another location.  The joy came later in the day as we passed the boys happily playing football with their new ball as we returned to our hotel.

Finally, I remember being able to attend a Catholic Mass at a village east of Prizren (Grejkoc perhaps?) that reminded me that people still had the freedom and opportunity to worship, be it Islam, Catholicism or Orthodox Christian in Kosovo while I was there.  The same Mass celebrated while I was there is the same Mass celebrated anywhere in the world on any given Sunday.  For me, although it was Kosovo, it was just like being home.

I departed Kosovo in December 1998 when our mission transitioned to the Kosovo Verification Mission under the OSCE.  I returned later in 1999 as part of the NATO force after the bombing campaign against the government of Slobodan Milovsevic.  The experience was very different and I lived in a different part of the country.  As a U.S. soldier, my duties kept me for the most part in the eastern part of Kosovo.  While the job was important, I missed the daily interaction with the people.

Kosovo remains a significant memory for me today.  In the beauty of the land, but mostly in the beauty and dignity of the people I celebrate an opportunity to have been a very small part of an effort to provide freedom to people living under oppression.  My hope is that the people of Kosovo can continue to celebrate their independence and that they can relish the freedom that they have obtained and that they fought for.

*Steve Birch was a U.S. Army officer assigned to the Kosovo Diplomatic Observer Mission in the fall of 1998.  He currently resides near Washington, D.C. and desires strongly to return to Kosovo as a tourist in the future.

Caption: Steve Birch with Kosova child

Filed Under: Featured Tagged With: Diplomatic obse, from the Eyes, of a Member, of the Kosovo, Remebering Kosovo, Steve Birch

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 4884
  • 4885
  • 4886
  • 4887
  • 4888
  • …
  • 5724
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • Bahamas njeh Kosovën!
  • Legjenda e portës shkodrane, Paulin Ndoja (19 dhjetor 1945 – 16 prill 2025) do të mbushte sot 80 vjeç
  • “Roli dhe kontributi i diplomacisë shqiptare në Maqedoninë e Veriut nga pavarësia deri sot”
  • Marie Shllaku, kur një jetë e re u shndërrua në përjetësi kombëtare
  • Në sinoret e Epirit…
  • Mbrëmë hyri në fuqi Ligji i SHBA për autorizimin e mbrojtjes kombëtare
  • Skënderbeu “grek”, ose si të bëhesh grek pa e ditur
  • A historic moment of pride for the New Jersey Albanian-American community
  • U zhvillua veprimtaria përkujtimore shkencore për studiuesin shqiptaro-amerikan Peter Prifti
  • Dashuria që e kemi dhe s’e kemi
  • “Jo ndërhyrje në punët e brendshme”, dorëheqja e Ismail Qemalit, gjest atdhetarie dhe fletë lavdie
  • Arti dhe kultura në Dardani
  • Gjon Gazulli 1400-1465, letërsia e hershme shqipe, gurthemeli mbi të cilin u ndërtua vetëdija gjuhesore dhe kulturore e shqiptarëve
  • “Albanian BookFest”, festivali i librit shqiptar në diasporë si dëshmi e kapitalit kulturor, shpirtëror dhe intelektual
  • VEPRIMTARI PËRKUJTIMORE SHKENCORE “PETER PRIFTI NË 100 – VJETORIN E LINDJES”

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT