dgreca – Page 5312 – Dielli

AANO Celebrating Their 67th Annual Convention

July 25, 2013 by dgreca

Albanian American National Organization/New York Chapter Presents/The 67th Convention & 23rd Queen Pageant/

The goal of the AANO for decades has been to instill pride in our roots, provide scholarships for our youth, develop & rekindle relationships, and to enrich and strengthen our Albanian community. Please visit our website, www.aanonyc.com for complete information.

The Roosevelt Hotel in New York City

August 2, 3 & 4, 2013

· Lifetime achievement award honorees:

Dr. Anna Kohen & Nicholas Vangel

· New York Community Service Award :Vera Mjeku

· Friday night Queen Pageant & Dance

· Saturday night Banquet & Dance

· Featuring music by the Raif Hyseni Orchestra

with Merita Halili & Kino Gara

· Sunday night at SLATE, one of New York’s hot spots for fun!

· Explore Manhattan in between!

Reserve now on line at www.aanonyc.com.

Like us on Facebook: New York Albanian American National Organization

NAAC Congratulates New Political Leaders in Albania,Urges Cooperation

July 25, 2013 by dgreca

The National Albanian American Council (NAAC) congratulates Mr. Edi Rama, the Socialist Party and its coalition partners on its election victory; and we congratulate the Democratic Party on the election of Mr. Lulzim Basha, Mayor of Tirana, as its newly elected Chairman. We hope that the new political dynamic in Albania will lead to better cooperation between the incoming government and the opposition so that Albania can continue its EU membership process. Leading up to the recent elections, the EU, and the US, made clear that the elections process would greatly influence their relations with Albania.

The June 23rd elections were deemed by the OSCE to be the best elections ever held in Albania, which presents a unique opportunity for politicians to end the polarization that has stalled the country’s EU progress. The Socialist Party and its coalition partners will need to work through the process to form the new government. Once formed, the new government will have the challenge to coordinate cooperation between Ministries from different political parties. Meanwhile, the Democratic Party has a new party leader for the first time since its formation, and the newly elected Chairman will need to secure the support of his party members in order to serve as a constructive opposition.

“Since the LSI Party, headed by Ilir Meta, had been a coalition partner of the previous DP led government and part of a previous SP coalition, they have an opportunity to serve as a bridge of cooperation between the government and the opposition. Further, with significant populations of Albanians living across the border of each of its neighbors, the country is poised to be a regional leader in economic development, education and cultural cross border cooperation and, as a NATO member, regional security, ” said Avni Mustafaj, NAAC Executive Director.

LETER NENES

July 25, 2013 by dgreca

NGA GËZIM LLOJDIA/

Loti si proces kimik është pa ngjyrë , mirëpo unë do ta gjykojë ai është produkt i shpirtit . Poradeci i madhi , oh i miri Lasgush duke shkruar për vesën dhe lotin thotë:I mburrej vesa lotit me një të shkrepur djelli / Përdhe ndaj baltësirës ty fat’i zi të flaku :/ S’më shëmbëllen ti mua që jam një bijë qjelli, /Që jam e motr’ e erës dhe shoq’ e çdo zambaku. /Dhe loti tha : ” Vërtet! Më lindi dhimbj’ e zezë, //Dhe dal nga syr’ i vuar i zemrës njerëzore :/Po kur se ti prej qjellit pikon vetëm përdhezë, /Un’ ik nga balt’ e rëndë drejt kaltërsish qiellore…

Loti më shkau . Llazar Gusho ka qëndisur për atë Perëndi bukurinë e lotit . Dhe si e thotë Llazari : S’më shëmbëllen ti mua që jam një bijë qjelli dhe duke treguar se është motër e erës dhe shoqe e çdo zambaku , e lindur vërtetë nga dhimbja e zezë …..Mirëpo lotimi im kishte një arsye krejt dhe ndryshe nga poezia .Loti për nenën. Nga dhembshuria për nënën . Nga malli, për nënën . Po lexoja shkujdesur një poezi të poetes dhe krijueses Iliriana Sulkuqit :” Letër nënës me internet”, që siç duket ajo është një proces i prodhuar pas rileximit të poezisë :Letër Nënës ” të Eseninit ” . Në të vërtetë burimi i lotëve dhe ndjeshmëria lindi pikërisht kur mora si pikë referimi këtë poezi por të përkthyer nga mjeshtri shqiptar . E mora sepse është brilante .Është pikë vese shkuar vesës . Esenini nuk ka shkruar vargje , ka gdhendur vargje . E shkruara edhe mund të humbas por e gdhendura mbetet edhe pse kanë ardhur e ikur situata dhe kthjellime historike apo ndijime shpirtërore . Në të vërtetë do të shqyrtojmë atë këngë himn për nënën që përjeton nën dalldinë e zërit ëmbëltor të Eseninit . Gjalle je, ti moj nënokja ime?/Gjalle jam edhe unë… te përshëndes/Paqja e mbuloftë këtë mbrëmje/Izben tende deri ne mëngjes. Mora vesh se ti je merakosur/Atje larg për mua përsëri/Se ti shpesh del rrugës e brengosur/Mbështjellë me te vjetrin shall te zi. /Kur e kaltër mbrëmja bie pranë,/Te fanitet ty gjithmonë sikur/Diku mua larg ne një mejhane/Një i dehur thikën po ma ngul./Kot ti nene rri me gjak te ngrire/Ky nuk është veç vegim i zi/S’jam aq vagabond i pamëshirë/Sa te vdes pa te shikuar ty./Unë i ëmbël jam prapë si me pare/Ëndërroj kur fushat larg vërej/Qe se shpejti nga këto mejhane
/Ne shtëpinë e vogël prapë te kthej./Do te kthej ahere kur te mbushet/Kopshti ynë i bardhe me blerim/Vetëm ti si tete vjet me pare/Mos me zgjo herët ne agim./Mos m’i zgjo ti ëndrrat qe m’u zverdhen/Mos kujto atë qe vate e shkoi…/Se ne bote humbjet edhe lodhjet/Herët i provon nene moj./Mos mu lut t’i falem zotit prape!/Tek e shkuara nuk ka me kthim/Vetëm ti je gazi im i vetëm/Ti e vetmja paqe e shpirtit tim./Pra ti flaki brengat nena ime/Mos u trishto për mua përsëri/Dhe mos dil aq shpesh tek rruga e madhe/Mbështjelle me te vjetrin shall te zi.

Ca muaj më parë M . Haxhiaj gazetare dhe krijuese hodhi diku një ese , që ishte frymëzim i drejtpërdrejtë i „letër nënës“ të Eseninit , ndërsa Iliriana Sulkuqi poete dhe krijuese aktualisht me banim në Neë Jork në 24 maj 2007 shkruan letrën për nënë e saj gjendur diku ne mesvedi në qytetin e kalasë , Elbasanit . Letra e Ilirianës është e bardhë me ca germa të zeza , në një zarf elektronik dërguar me yahoo jo më me postë . Nuk shkojnë më plakat e mëhallës tonë në postë për të pyetur nëse u ka ardhur ndonjë telegram nga djali ushtar . Nuk mbrijnë më telegrame . Posta e mëhallës tonë atje në Goronecë është shkretinë . Shumë nga ato shamizezat që bënin këmbë nuk janë . Kanë shkuar që kurrë në Gjohelmin tonë dhe kjo është varreza e madhe në perëndim të fshatit . Vijnë vashat e tyre. Qajnë , rënkojnë : O nënëzeza ku rri , ku fle . Baltën ke shtroje . Na thoshin nënëzezat: djemo do vijë një kohë , që letrat do ti dërgojnë si qëmoti me pëllumbat e ajrit . Në shtatë qiej larg nesh . Yahoo duhet të jetë zbërthyer ndoshta nga ëndrrat e plakave të mëhallës tonë . Mirëpo meraku i tyre si nënë ishte i shumëfishtë . Zëri i nënës është thirrje për shpirtrat për tu treguar rrugët nga shkohet për në botën e mirë . Nënën e zgjon nga gjumi ëndrra për djalin . Ku është ç’bëhet në këtë dreq moti me dëborë , dhe me krisma vetëtimash . Ku je djali i nënës, malli më ka marrë . Pra ç’bëhet djali udhëve të botës , të kurbetit , dhe të dreq rrëmetit . Këtu më bie më mëndje Esenin kur shprehet : Kur e kaltër mbrëmja bie pranë,/Te fanitet ty gjithmonë sikur/Diku mua larg ne një mejhane/Një i dehur thikën po ma ngul.

Dhe po sjell sa për kujtesën :Në kohën e regjimit të shkuar tregojnë raste kur nënat të varfrat , shamizeza ngriheshin nga gjumi netëve të trembura për djemtë e tyre . Ku je bir i nënës se malli më ka marrë . Madje më tregonin atje në jug një nënë i ishte fanitur në ëndërr vrasjen e të birit në kufi .U ngrit pa feksur . Dhe lotët prush i mbuluan fytyrën . Çfarë ke nëno ?e pyetën vajzëria. – -_Kam parë tim birë sikur u rrëzua nga shkëmbi . Fli se është meraku i nënës, mirëpo në të zbardhur korrieri solli gjëmën . Ky Esenin sikur të ishte lindur diku në katundet tona atje në jug , përshkruan pikërisht atë rast kur i biri ikën larg dhe nëna ndjen dhimbje, e pagjuma nënë, i fanitej sikur të birit në një mejhane një i dehur thikën po i ngulë .Ngjarje të lindura nga jeta . Cuditshmëria , që është shfaqur pas këtyre çasteve , është vërtetë kaq prekëse . Merak nëne , për birin e saj shtohej më shumë kur largësitë ishin errësira të largëta .

Tani dua të marrë poezinë e Ilirianës për ti hedhur një shikim shkujdesur .“E dashur nëna ime /e dhembshura pa fjalë/ëndërr përtej ëndrrës/,mall më shumë se mall. Fjalët për nënën kanë një të goditur ndryshe . Gjuha vete ku dhëmbë . Vargu është i çiltër .Është i mbushur plotë frymëzim , që të prek dhe të tronditë njëkohësisht . Për fatin e njerëzve të shtëpisë, që sa larg gjendeshin, kaq male për tu kapërcyer. Mirëpo në vend telit, apo fonogramit , që nuk ekzistonin ëndrra ishte një lajmëtare çuditërisht e shpejtë, që përcillte mesazhet me zë e figura . Dërgohet mesazh që ka brenda veç fjalë shpirti .

„E dashur nënë“ . Kështu nisnin dikur dhe nisin miliona letra ,mesazhe interneti në të gjithë botën ndonëse gjuha e në të cilën e shkruajnë ngjet si një lëmsh i ngatërruar në globin tonë .Besojë se kjo fjalë e qëmoçme me gjerësi ,thellësi. Ndërkohë që,thellësia është pafundësi ka ngjizje qiellore . Sepse ajo transmetohet ashtu e paprekur me atë konstrukt ndër brezni që njeri – tjetrin nuk kanë pasur rastin ta takojnë ndonjëherë. Një pyetje si luzmë më mundon prej kohe : A ka mundësi që ajo fjali e pandryshuar përsëritet ndër shqiptarë që nga ardhja e tyre në jetën e globit tonë ? Kodi i paperëndishëm , ku ruhen besnikërisht fatet tona ka dhënë edhe këtë formulë që jeton në jetë të jetëve njerëzore . Po të qe ndryshe udhëkalimi i saj“ do të kishte humbur shekujve pas mjegullinave .

Nuk ka arsye të bësh portrete nënash .Dhembshuria për fëmijën është e mpiksur që kur zë fill konstrukti i saj me eshtra dhe gjak . Kështu janë sjell nga Perëndia . Kështu i ka njohur ndër kohëra tek raca jonë , historia . Dhembshuria e saj prek ndër pejzat më të holla . Po shqyrtojmë një seri mënyrash , që kanë një lidhje gjaku me dhembshurin e nënës . Dhembshuria e saj nuk është e lindur në insikte por një energji e pashueshme dhe e pazhbëshme e ardhur nga pjesa e sipërme ,atje ku ngjizet energjia . Ajo vjen , bëhet e fortë në kapërcim të viteve tek seksi femëror . Dhe i është dhënë vetëm asaj . I është lënë vetëm asaj , si zotërim energjie më tepër . Në libra të shkollës dhe nëpër mijëra botime shqiptare për nënën ka shumë poezi , mirëpo jo të gjitha kanë atë forcë atë ndenje , që prek sepse mediokriteti është si puna e djallit në letra duke mbushur faqe të tëra , me format A4 , të pavlera krijime . Sikurse njihet edhe fakti që në këtë copë trualli vargëzimi për nënën ka qenë i mbarsur dhe i shumë i mbarë . Në këtë tragë Iliriana ka përshkruar poezinë e saj .Duke tjerrur vargëzimin e dytë ku poetja thotë :Nënë e shtrenjta ime /krrusur pas një shalli/tjerrur e përtjerrur /si dhuratë prej mallit .

Mirëpo po ti referohemi poezisë më sak vargjeve perlë të Eseninit gjejmë diçka që kanë përafërsi dhe një nyje lidhëse që mbete ai shalli : Mora vesh se ti je merakosur/Atje larg për mua përsëri/Se ti shpesh del rrugës e brengosur/Mbështjellë me te vjetrin shall te zi. Ajo që na ngrohë është frymëzimi esenian ai , që ngjitë edhe copën e hekurt me forcën e mushkërive .Është në të vërtetë burim frymëzimi hyjnor një pikë takimi . Shenjtori pas të cilit godisnin brigjet është Esenin . Prej andej rrjedh muza poetike . Është një fakt i pamohueshëm , që shekujt e mëparshëm kanë njohur shenjtorë të letrave, ata që kishin bazë frymën e shenjtë ,që sillnin poezi si produkt i një kosto jo të vogël shpirtërore dhe në të vërtetë udhëhiqnin religjione të tëra besimtarësh me fjalën e Perëndisë ku Drita. Kahu i saj,agimi i paperëndueshëm është dhe mbetet fryma e Zotit të botëve . Nëpër tragën e Esenit poetja ka gjetur poezinë e saj . Duhet kuptuar si një ndikim më mirë .Duke folur për këtë strofë të poetes Sulkuqi shprehet për nënë se ajo nuk duhet të marri me vete shallin e lotuar dhe kur ajo të vijë moj zemër përmbi mbi ujëra notuar . Shalli në të vërtetë nuk është se përmban mistere por është një mbulesë e thjeshtë por treguese për femrat , që i përdorin ato dhe ndërsa tek poetët rus shprehen qartazi se ai është i zi tipar dallues për dimrat e ftohtë me ngricë, dëborë e murlanë në vendet e ftohta po tek vendlindja e poetes ku rri e pret nëna e saj është ndryshe . Nuk ka ngjyrën e zezë, atë të trishtimit të mellanit të zi të lajmit kobzezë veshur e mbështjellë me të por ai është në të vërtetë shall i squllur nga lotët e nënës së shtrenjtë . Lotimi është i përhershëm për krijesën e saj , që rri diku larg shtatë male kaptuar e dete gjithaq. Është largësia mall pa u takur ndoshta pa u parë, pa prekur flokët e thinjur të nënëzezës e merakosur, e brengosur për vajzën e saj . Lotët më në fund kanë bërë një monument shkruan një poete tjetër ,dalëngadalë kristalizohen ,ngurtësohen deri sa betonohen kështu ngrihet monumenti i madh i lotëve . Mirëpo ato të pështjellë në shall leshi tjerrur e endur me duart e thara janë dhe mbeten edhe malli i poetes në mëndje . Nuk ka si tretet ai mall përvëluar . As në qiell . Nga lotimi mbetet gjitherës veç dhimbja . Si duhet të mbrijë duke kapërcyer oqeane ujërash plotë e dhimbjesh njerëzore apo më thjeshtë duke notuar ardhje si engjëjt përmbi dete duke trokitur në dritare . „Unë erdha ,ja ku jam …si gonxhe ruan pikën e vesës së trëndafilit.

Ndërsa varianti i shallit është i përmendur edhe tek Pushkini kur thotë vështroj si i çmendur shallin e zi ……Esenini në pjesën e cituar .Mirëpo duke gjykuar për shalli i zi mos është në të vërtetë një ogur i zi , një lloj paralajmërimi për diçka që ka ndodhur ose mund të ndodhi . Është një kujtim i mbetur i mos tretur ,që rron brenda shpirti ,që ka fjetur gjumin dunicë ,befasisht zgjohet pra lëvizi shpirti dhe ndër mëndje sjell shenjën treguese që vashëza mbante atëherë, ishte i zi shalli mbuluar nga trishtimi . Kaq kanë mjaftuar që rrathët e kujtesës rritur në lartësi, zgjatur në gjatësi, në thellësi ,zjarrmi të zgjojnë . Kështu mund të ketë ngjarë tek Pushkini .Ndërsa Pushkin përshkruan një kujtim për një vegim dashuror Esenin është më pranë një realiteti tjetër si përshkrimi , që i bënë nënës

Mos u trishto për mua përsëri/Dhe mos dil aq shpesh tek rruga e madhe/Mbështjellë me te vjetrin shall te zi.

Te Iliriana kuptimi i shallit nuk sjell zjarrmi apo një kujtim dashuror . Kur poetja do të shprehet se në takimin e tyre thotë :Mos ma merr me vete/shallin kripë grisur/bëhem beb legjende/që rilind papritur . Është i grisur shalli nga kripëzimi i lotëve . Por nëse nuk e sjell atje mbetet piedestali i lotëve , gjurma , që nëna ka lënë me vetëdije për mallin e bijës së saj . U gris nga malli, nga lotimi nga dhimbja për të parë të bijën e larguar , nëna e malluar . Duke kërkuar riardhjen në jetë me një bebe legjendë , që do të shprehet kështu :” Jam e vogël përpara teje nënë dhe do të mbeten kështu sa frymë të më ketë dhënë Zoti . Me atë shall do të rimbulohem do të ndjejë erën e saj ,shijen e kripës dhe do të kuptojë se është i nënës , i mallit ,i dashurisë prindërore që nuk vdes. Ardhja në jetë asnjëherë nuk përsëritet .Nuk mundet më që nga mitra të rivish sërish . Poetja këtë e di dhe e shpreh me fjalët se do më ishte fat . Por fatet tona janë të parathëna dhe të “arkivuara” atje . Nëpër miliona dosje qëndrojnë . Nuk cingërisen . Dhe ska kush ti grisë . Deri sa avitet dita kur në mitrën e femrës të shkojë fryma e Zotit .

Duke folur për poezinë :”Letër nënës në internet” mund të shprehemi se është një ndër arritjet poetike e cila mund të përfaqësoj poetët shqiptarë në antologjitë poetike apo libra shkolle.(Ne Foto-Poetja Iliriana Sulkuqi ne rinine e saj)

MOS-HARRESË: DIOGUARDI ME SENATORIN BOB DOLE, NJË ZË I FUQISHËM PËR KOSOVËN NË CAPITOL HILL

July 25, 2013 by dgreca

Më 15 maj 2007 ”Cekani i artë” për Senatorin legjendar Bob Dole, miku i madh i Kosovës dhe i të gjithë Shqipërisë. Në gusht 1990 ishte DioGuardi i cili u bë iniciator i inisiativës të vizitës së Bob Dole (ish kandidat për president i SHBA-1996, dhe gjashtë senatorë të tjerë amerikanë në Kosvoë./

NGA BEQIR SINA /

CAPITOL HILL – WASHINGTON D.C: Në një koment të “IWPR” thuhej pak vite më parë se Kosova të shpallte pavarësinë, se :”Diplomacia “vullnetare” e shqiptarëve dhe e serbëve në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, ishte e përfshirë në një intensifikim të ashpër të luftës lobiste për çështjen e Kosovës. Gara atëhere ishte ndezur në zyrat dhe institucionet e Uashingtonit dhe Nju Jorkut, ku të dy kampet po tregojnin njëra tjetrës “muskujt”, por edhe kuletat – parat që shepzonin për lobim. Në fund “IWPR”, sqaronte se :” Kur vjen çështja te kjo pikë, sërbët kanë mbetur shumë më prapa kundrejt rivaleve të tyre shqiptarë, të cilët e kanë nisur punën me Kosovën qysh në vitet 1980″. Dhe për koicidencë kjo mori më shumë “zjarr” në fundvitet e 90′ kur në Shqipëri komunizmi u rrëzua dhe ish-Jugosllavia nisi të shkerrmoqej. Në dritë doli lobi i parë shqiptarë i udhëhequr dhe i krijuar nga një arbereshë – nga një shqiptarë, si e quan veten ai – pikërishtë Joseph DioGuardi.

Joseph Dioguardi në fillim dhe më pas kur u martuan së bashku, Shirli Klojes Dioguardi, kanë vite që punojnë për çështjet më të rëndësishme që preokupojnë shqiptarët në Ballkan. Organizata e parë e krijuar për të lobuar në interes të shqiptarëve në SHBA, e cila është Lidhja Qytetare Shqiptaro-Amerikane (AACL), e udhëhequr nga Xhozef Dioguardi, një ish-kongresmen amerikan me origjinë shqiptare, ka sensabilizuar dhe ka futur në Kongres, Senat dhe Administratën amerikane, pa dallim çështjen shqiptare . Dioguardi vetë si ish kongresistë i njohur në Capitol Hill, sponsorizoi një numër rezolutash të Kongresit Amerikan për Kosovën, ndërsa mbajti me qindra takime e dhjetra demostrata në Nju Jork e Washington, për Kosovën dhe çështjen shqiptare.

Ai ishte ndër të parët që organizoi vizitën e parë të një kongresmeni amerikan në Kosovë më 1990, ku mori pjesë Tom Lantosh, një tjetër lobist proshqiptar.” Dhe, në gusht 1990 ishte po DioGuardi, i cili u be iniciatori i vizitës së Bob Doll (Bob Dole), (ish-kandidat për President i SHBA në 1996) dhe gjashtë senatorëve të tjerë të senatit të SHBA në Kosovë.

Me rastin e 90-vjetorit të lindjes së Senatorit Bob Dole, do të ri sjell reportazhin nga Capitol Hill – i mbajtur ditën e enjte – 9 maj 2007, në një eveniment të veçantë, që tërhoqi vemendjen e këtij lobi, dhe të gjithë miqve të shqiptarëve në Capitol Hill. Ai ishte aktiviteti i inicuar prej dy lobistëve të njohur, ish-Kongresmenit republikan, Xhosef DioGuardi, presidenti vullnetar i Ligës Qytetare Shqiptaro-Amerikane, dhe Këshilltares së Çështjeve Ballkanike Shirli Klojes – DioGuardi, në kryeqytetin amerikan Capitol Hill – Washington D.C.

Kur mbas rreth 20 vitesh ish kongresmeni i Nju Jorkut, Joe DioGuardi, u pa të ulej sërish, me ish kongresmenët e kongresmen në karrigen e Kongresit(House floor), për të nderuar mikun e tij të madh Bob Doll (Bob Dole), (ish-kandidat për President i SHBA në 1996)

Me këtë rastë një grup i ish – kongresitëve nderojë me pllakatën “Çekani i Artë ” – “Golden Gavel Award”, senatorin e përjetshëm dhe ish kandidatin për president të SHBA-ës, Robert Jospeh Dole. “Senatori legjendar Doll, është “klasifikuar” si mik i madh i Kosovës, dhe i shqiptarëve i cili për tre dekada, e ka përkrahur çështjen e Kosovës për liri, pavarësi e demokraci.” Ish kandidati i Partisë Republikane për president të SHBA, Bob Dole, ka qenë dhe i emëruar si Ambasador Nderi i Kosovës në SHBA, nga ndjeri Presidenti i Kosovës Ibrahim Rugova, me një dekret të veçantë, ai emëroi Bob Dolin (Bob Dole), senator shumëvjeçar amerikan, Ambasador Nderi të Kosovës në SHBA, në ndërkohë që z Elmi Berisha, ka qenë atëhere ish përfaqësues i Presidentit të Kosovës dr. Ibrahim Rugova, në ish Zyrën e ambasadorit të nderit të Kosovës në Amerikë, Bob Dole.

Për koincidencë, dita e enjte 9 maj 2007, për dy lobistët e njohur, ish-Kongresmenit republikan, Xhoe DioGuardi, presidenti vullnetar i Liges Qytetare Shqiptaro-Amerikane, dhe mikut të tij Bob Doll në kryeqytetin amerikan Washington D.C. do të vazhdonte me takime, në të njëjtën sallë kuvendi, ku ata kishin diskutuar qysh më parë Kosovën, dhe rreth çështjeve të të drejtave të shqiptarëve në Mal te Zi, Luginën e Preshevës dhe shqiptarëve në Maqedoni .
Në këtë kuadër, dy lobistët e njohur që punuanë kaq shumë për çështjen shqiptare, thonin se duhet punuar më shumë, për të ndryshuar disa perceptime të gabuara që njerëzit kanë për shqiptarët, në, Shqipëri, Kosovë, viset shqiptare dhe në Amerikë. Ata mendojnë se një imazh pozitiv për shqiptarët si popull do të ndihmonte mjaft për të shpejtuar zgjidhjen e problemeve të tyre jetike. Dhe se duhej edukuar politika amerikane me çështjen shqiptare.

Lobimi i DioGuardit, nisi në fillim të viteve 1990, mbasi në Amerikë vepronin prej vitesh shoqata Vatra, partia Lëvizja e Legalitetit, Balli Kombëtar (Fronti Nacional), Bllokut i pavarur (Blloku Independet),Bashkimi Kombëtar Demokrat në SHBA-a, etj,. Këto ishin sa për të mbajtur gjallë çështjen shqiptare në mërgim, sepse ai që frymojë atë ishte një person – emri i të cilit tashmë është bërë mjaft i njohur në Amerikë, në Shqipëri, Kosovë dhe viset shqiptare, si lobues i fuqishëm i çështjes shqiptare. Ai është Joseph J. DioGuardi, ish kongresmen në SHBA nga pjesa e lartme e New Yorkut, dhe një miku i ngushtë i Senatorit Bob Dole, i cili sapo festoi 90 vjetorin e ditëlindjes së tij.

Ky ishte një kongresistë me origjinë shqiptare, që e nisi punën e tij me shqiptarët e Amerikës, me disa këshilla shumë të rëndësishme që shqiptarët e Amerikës, të cilët duke iu bashkëngjitur atij kan qenë në gjendje të bëjnë aq shumë sa bëri edhe vetë DioGuardi, në këto vite, mbasi u largua nga Capitol Hill dhe u lidh me shqiptarët për Shqipërinë, Kosovën, apo Çamëri, ose për shqiptarët në Luginën e Preshevës, Maqedoni dhe Mal të Zi, Josef DioGuardi ishte kyçi për të hapur dyert e qeverisë amerikane, Senatit dhe Kongresit, dhe i pari që solli liderit shqiptarë të Kosovës të dëshmonin gjendjen e tyre në Uashington në vitin 1990.
DioGuardi është pranuar shumë mirë nga shumë patriotë, demokratë, të cilët kishin qenë duke punuar për kombin dhe vendin e tyre për dekada të tëra, edhe pse ata e dinin se puna e tyre me rezultatet të cilat ata dëshironin dhe luftonin nuk kishin arritur deri atëhere pa ndihmën e pa kursyer të DioGuardit. Duke jetuar në Amerikë, shqiptarët e vjetër ishin të vetëdijshëm për mënyrën grupeve të diasporës dhe të lobimit në sistemin amerikan, megjithse kishin gjetur ish senatorin Bob Dole dhe ndonje senator apo kongresmen, ata asnjeher nuk arriten nivelin dhe rezultatet e udhëheqësit të parë dhe të vetëm në SHBA, Joe DioGuardit.

Emigrantë shqiptarë kanë qenë të organizuar në grupe të ndryshme duke u përpjekur të ndihmojnë kauzën kombëtare shqiptare, por ajo kurrë nuk ka ndodhur me ta për të kërkuar me një kongresmen ose senator në Amerikë, i cili do të ishte me origjinë shqiptare. Këto grupe ishin të etiketuara si armiq të vendit nga ana e regjimeve komuniste në vendet e tyre, dhe të vetmin mik në atë kohë kishn Bob Doll.
Tani, pyetja është ndoshta nga ajo që bënë çdo njeri nga ne; pse ka bërë për shqiptarët kaq shumë DioGuardi ? Përgjigjëia mendojë se është fare e thjeshtë:” Joseph J. DioGuardi, është i vetmi nga politikanët më të njohur me origjinë shqiptare në Amerikë, i cili vjen nga ai “Gjaku i shprishur” Greci, Itali . DioGuardi është i vetëm shqiptarë që ka shërbyer ndonjëherë në Kongresin e Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Themeluesi dhe udhëheqësi i të parit dhe të lob shqiptarë në Shetet e Bashkuara të Amerikës, miku i ngushtë i Senatorit Bob Dole, dhe sa e sa kongresmenve dhe senatorëve të tjerë, presidentëve dhe zyrtarëve të lart të administratës amerikane. Ai është pikërishtë njeriu që në gusht 1990 u be iniciatori i vizitës së Bob Doll (Bob Dole), (ish-kandidat për President i SHBA në 1996) dhe gjashtë senatorëve të tjerë të senatit të SHBA në Kosovë. Kur populli i Kosovës do të dilte dhe të presinin Sentorin Bob Dole në Prishtinë,në vitin 1990 duke vrarë frikën e regjimit gjaktar të Serbisë.

Hapja e shkollave shqipe në Diasporë, këmbanë alarmi për qeveritarët dhe shoqatat…

July 25, 2013 by dgreca

Nga Keze Kozeta ZYLO/

Jemi në vitin e 101 Vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë, vit që na vë në mendime të thella. Janë shumë gjëra kardinale të parealizuara që së bashku me gëzimin e 101 vjetorit jeton brenda saj dhe dhimbja!… E dhimbjet zakonisht janë më të fuqishme në se ato nuk kurohen në kohën e duhur…, ndryshe gangrenizohen… Ajo që është më shqetësuese për çdo shqiptar e bir shqiptari është se akoma nuk mundëm të bashkojme trojet tona të gllabëruara padrejtësisht nga grykësit politikbërës të të gjitha kohërave dhe shteteve të huaja, për rrjedhojë dhe të vendit tim. Vatra tjetër me plagë të qelbëzuar është asimilimi i fëmijëve shqiptarë të lindur e rritur jashtë tokës shqiptare, në dhera të huaja, shumica e të cilëve janë larguar të detyruar nga dhuna, pasiguria dhe mosqeverisja… Le të ndalemi për një çast të gjithë së bashku dhe le të llogarisim se sa femije shqiptarë në botë nuk e dinë gjuhën shqipe, nuk komunikojnë dot me gjyshërit e tyre, të afërmit?… Le të ndalemi për një çast tek kjo gjeneratë e ardhshme që ne se nuk do të dijë të flasë shqip do ta ketë shumë të veshtirë të njohë historinë, kulturën, traditat e mrekullueshme nga i kanë rrënjët e të parëve të tyre. Kjo gjenearatë e asimiluar me dashje apo pa dashje është një humbje e madhe e Kombit, dhe kjo përbën një ndër fatkeqesitë e mëdha kombëtare. Meqënse jam tek llogaria shtrohet pyetja: “Në se na kanë copëtuar dhe na kanë bërë thela, thela politikgrykesit e huaj, pse ne vetë e shtojmë copëtimin me duarte tona”? Në 101 vjetorin e Pavarësisë së Shqipërisë (me gjysmën e trojeve të saj të rrëmbyera dhe pa Pavarësi) akoma nuk kemi një shkollë shqipe të institucionalizuar në gjithë Diasporën, jashtë trojeve të saj ku shumica e shqiptarëve jetojnë dhe punojnë atje. Është shumë e dhimbshme ta përjetosh këtë gjë, sidomos në 100 vjetorin që kaloi, apo në 101 Vjetorin e Pavarësisë së Shqipërisëqë që po vjen së shpejti.

Personalisht përgëzoj pamasë emigrantët që punojnë me aq zjarr e dashuri të cilët kane hapur vatra të shkollave shqipe për t’ju mësuar fëmijëve gjuhën e ëmbël shqipe, por shtoj se këto janë sakrifica që i bëjnë vetë ata duke lënë fundjavën dhe duke shkuar për të mos asimiluar fëmijët e tyre, ndërkohe këto shkolla nuk janë si shkollat publike në vendet ku jetojnë, të përditshme, por ato janë vetëm në fundjave apo në dite të tjera…sipas programit të tyre. Shumica e komuniteteve të tjera duke filluar me hebrenjtë, rusët, grekët, italianët etj…kanë shkolla ku ushtrohet gjuha e vendeve përkatëse ndërkohë u mësohet kultura dhe historia amerikane.

E dhimbjet vazhdojne më tej, por e kam të veshtire të ankohem përderisa akoma s’kemi gjetur doktorin e duhur… Ndoqa me vëmendje dhe kujdes të posaçëm gjithë fushatën elektorale që organizuan dy partite kryesore pretendente për pushtet, por asnjera nuk kishte vënë në programin e tyre atë që është më themelorja ruajtjen e Gjuhës Shqipe në Diasporë, hapjen e shkollave shqipe kudo ku ka emigrantë. Ndoshta slloganet e tyre ishin: Ne jemi ndryshimi, apo Rilindja, me mosvënien në program të gjuhës shqipe në këtë pikë, për ta të bën të shtosh parafjalën “Pa” përpara slloganeve aq të medha dhe të bujshme të tyre…

Ndoshta në periudha të caktuara mëmëdheut tonë në Diasporë i është dashur mbijetesa si shtet, si komb dhe për këtë nuk mund të mohohen sakrificat e shumta të atyre burrave të shquar si Noli, Konica, Ismail Vlora, Sami Frasheri e gjithë të tjerët që derdhën dollarët për Pavarësinë e Shqipërisë, por nga ana tjeter rizgjimi i mundshëm i asaj kohe të artë bëhet vetëm me hapjen e shkollave shqipe ku ka mërgjimtarë të shumtë, dhe jo të jetosh nën hijen e tyre. Përndryshe e mat vehten me hijen e mëngjesit dhe bëhesh një pengesë serioze…

Në se do të shikojmë statistikat në to flitet qartë se shumica e shqiptarëve banojnë jashtë trojeve të tyre, ku fëmijët më së shumti e mësojnë në mënyren autodidakte gjuhën e nënës, pa nje program të veçantë, pa gjuhën zyrtare. Nga përvoja disavjeçare e mësimit të gjuhës shqipe këtu ku banojmë në Nju Jork është thellësisht emocionale kur flet së bashku me nxënësit gjuhën e ëmbël shqipe, t’ju njohësh traditat dhe kulturën shqiptare, por nga ana tjetër shpesh na ka ndodhur se nuk kishin dijeni fare për festat kombëtare dhe pse relativisht në moshë, dhe kjo është tronditëse kur shumë prej tyre janë asimiluar…. Mund te thuash gjithë ditën: “O sa mirë që jam Shqiptar”…por në se nuk di të flasësh shqip, kurrë nuk mund ta ndjesh njëlloj kulturën, traditën, historinë e vendit tënd dhe fatkeqesisht numri shtohet dhe bëhet më i madh sepse: “Viktimat e gjuhës janë më të shumta se ato të shpatës” thotë një nga ideologët e lëvizjes kombëtare Sami Frashëri.

Sot është fat që Shqipëria dhe Kosova janë hapur dhe janë futur në rrjedhën politike botërore, (pavarësisht se vazhdojnë të udhehiqen nga fuqitë e mëdha dhe s’janë në gjendje të qeverisin), por e kam fjalën për shqiptarët që mund të ndihmojnë vendin e tyre në shumë institucione botërere, organizma ndërkombëtare në se ata flasin rrjedhshëm dhe pastër gjuhën e nënës.

Se fjala vjen në se ka një vend punësimi në Kombet e Bashkuara për çështjen shqiptare dhe në aplikatë është kerkesa që duhet të dijë medoemos gjuhën shqipe, atëhere zgjidhja është më e lehtë për një që ka lindur në Shqipëri se sa për një që është jashtë saj… Por kur shumë fëmijë emigrantësh do ta mësojnë zyrtarisht gjuhën shqipe, të jemi sigurtë se Kombi do të përparojë më shumë dhe kultura shqiptare më e lashtë do të përhapet si vetëtima në të gjithë botën dhe jo të mësohen nga nxënësit e huaj në tekstet të historisë botërore rreth Shqipërisë vetëm luftra dhe gjak, apo ndodh dhe që nuk përmendet fare…

Duke jetuar dhe punuar në New York, më ka befasuar fakti dhe më ka vënë thellësisht në mendime kur nje kolegja ime amerikane me origjinë hebre do të dërgonte djalin e saj me pushime në verë në Izrael. Ajo më tregoi se shteti izraelit ju jep mundësinë të gjithë hebrenjve që jetojnë dhe kanë lindur jashtë shtetit të tyre për të vizituar dhe njohur me kulturën dhe kombin e tyre. I gjithë udhëtimi, fjetja dhe ushqimi janë falas dhe të garantuara nga shteti i tyre. Ç’shembull i bukur për të ndjekur! Po a mund te realizohet kjo nga shtetet tanë kur lideret e tyre nuk kane kohë të mësojnë nga shembujt e mirë, por kanë kohë se si te grinden në mënyrën më foshnjarake dhe njëherazi më banditeske përderisa në gojët e tyre hyjnë e dalin pa doganë fjaët tradhtar, kriminel, hajdut! E përderisa do të vazhdojë ndër vite kjo loje fort e pistë dhe dhunuese, miratimi i ligjit në Kuvend për hapjen e shkollave shqipe apo përpjekjet e shtetarëve do të jenë të squllta dhe pa rezultat… Ndërkohë vargjet e Gjergj Fishtës duhet të kumbojne si zile alarmi për çdo shqiptar: “Pra, mallkue nja i bir Shqyptari/ qi këtë gjuhë të Perëndis’/ trashigim, që na la i pari/ trashigim s’ia len ai fmis/ edhe atij iu thaftë, po, goja/ që përbuzë këtë gjuhë hyjnore/ qi n’gjuhë t’huej, kur s’asht nevoja/ flet e t’veten e lèn mbas dore”.

Do te jete e tepërt të vazhdojë më tej shkrimin, pasi vargjet më lart me tingellojnë si kambanë dhe bindshëm thonë: “Stop asimilimit të gjuhës shqipe në Diasporë”!

Staten Island, New York

25 Korrik, 2013