Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

KANADAJA NË BETEJËN NDAJ COVID-19 DHE SHQIPTARËT NË TORONTO

by

Doktor Luli Rrafshi Adjunct profesor në Departamentin e Mjekësisë Familjare në “Schulich School Medicine and Dentistry University of Western Ontario”, intervistë ekskluzive për gazetën Dielli, dhënë gazetarit Sokol Paja. 

Shteti kanadez ashtu si mbarë bota po përballet me një virus shkatërrimtar, betejë që duket me një fund të largët deri në zbulimin e vaksinës kuruese. Si shumë shtete në Europë edhe Kanadaja u gjend e papërgatitur përballë betejës me Covid-19. Marrja me vonesë e masave dhe mungesat në bazë materiale e bënë më të ngadalshëm reagimin ndaj valës shkatërruese të virusit. Masat shtrënguese në Kanada vazhdojnë të jenë të forta dhe fatmirësisht qytetarët shqiptarë e kanë kaluar me sukses valën e pandemisë botërore  Covid-19. 

SITUATA E COVID-19 NË KANADA

Doktor Luli Rrafshi Adjunct Profesor në Departamentin e Mjekësisë Familjare në “Schulich School Medicine and Dentistry University of Western Ontario” shpjegon se : “Sa i përket corona virusit dhe gjëndjes në Kanada, sikur në shumë vende të botës po ashtu edhe në Kanada, jemi duke u përballuar me një sëmundje të panjohur deri tani dhe shumë të rrezikshme për njerëzimin. Numri i të infektuarve është në rritje e sipër, diku mbi 66, 000 të infektuar deri tani dhe më shumë se 4400 të vdekur deri më sot. Spitalet mbeten në gjëndje stabile e po ashtu klinikat intensive, por mungesa e ndjeshme për veshje mbrojtëse të stafit medikal mbetet e ndjeshme dhe prezente. Në mungesë të terapisë dhe vaksinës kundër virusit corona, nuk do të jetë rrugë e lehtë për tu tejkaluar kjo gjëndje e vështirë ku kanoset vdekja e shumë njerëzve e sidomos atyre në moshë të avancuar dhe me sëmundje të tjera kronike që i bëjnë ata edhe më fragjil për të mbijetuar.( diku afër 40% -50% e të vdekurve duket të ndodhin në shtëpitë e të moshuareve apo nursing homes/Long term care facilities).

E ARDHMJA DHE SHQIPTARËT NË KANADA

Sipas Doktor Luli Rrafshi adjunct profesor në Departamentin e Mjekësisë Familjare në “Schulich School Medicine and Dentistry University of Western Ontario”, kurba e të infektuarve mbetet stabile këtu në Kanada, diku përafërsisht 1-2 mijë të infektuar brenda 24 orëve dhe diku 150-200 të vdekur brenda ditës. Në luftën ndaj corona virus, nuk ka shërim e as vaksinë për parandalim, e vetmja armë është kujdesi i jashtëzakonsëm vetjak, distancimi social dhe qëndrimi në shtëpi. Pra, unë ju këshilloj rreptësisht që të rrini në shtëpi, sepse vetëm kështu shpëtoni jetë duke parandaluar bartjen e virusit. Deri më tani nuk kam hasur të ketë ndonjë shqiptar të infektuar, dhe sa jam në dijeni edhe me shoqatat tjera shqiptare në Toronto, ende nuk ka të prekur shqiptar nga ky virus në Kanada. Sa i përket rihapjes, Provincat e Kanadasë duket sikur vijnë me plane paksa të ndryshme, në Ontario ku edhe unë jetoj, lëvizja e njerëzve mbetet e lirë por e kujdesshme, ku rekomandohet dalje vetëm për të blerë gjëra esenciale por edhe ndalohet mbledhja e njerëzve e më shumë se 5 përsonave në një vend. Po ashtu parqet e qyteteve, shkollat dhe bizneset jo esenciale mbeten akoma të mbyllura dhe ende nuk ka një plan të rihapjes së menjëhershme.

KËSHILLA PËR LEXUESIT E DIELLIT 

Doktor Luli Rrafshi adunct profesor në Departamentin e Mjekësisë Familjare në “Schulich School Medicine and Dentistry University of Western Ontario” tregohet shumë i rreptë me masat parandaluese që duhet të ndjekin qytetarët për të fituar betejën me Covid-19. Pra, distancimi social, qëndrimi në shtëpi dhe natyrisht pastrimi i kujdesshëm i duarve mbetet gjëja më e rëndësishme po ashtu edhe maskat dhe dorezat në përditshmërinë tonë. Qytetarët e Kanadasë janë tani të vetëdijshëm dhe ndjekin udhëzimet e Ministrisë së Shëndetësisë së Kanadasë rreth parandalimit të bartjes së COVID-19. Si qytetar dhe si mjek, këshilloj të gjithë njerëzit që të vazhdojnë të mbajnë distancimin social dhe të vazhdojnë ti ndjekin rregullat dhe udhëzimet që janë të përcaktuara atje ku edhe jetojnë ata. Kthimi në “jetë normale” – të gjithë ne shpresojmë që së shpejti ti kthehemi jetës normale por mendoj që së shpejti do mësohemi me një “jetë normale” të re.

KUSH ËSHTË DOKTOR LULI RRAFSHI D CCFP FCFP

Doktor Luli Rrafshi është i specializuar në Mjekësinë e Përgjithshme Familjare dhe mban titullin a Adjunct Professor në Schulich School of Medicinë në Universitetin e Mjekësisë në London Ontario. Doktor Luli Rrafshi ka shumë vite që praktikon Mjeksinë Familjare si dhe shumë vite eksperiencë në Mjeksinë Emergjente në Provincat e Nova Scotia si dhe Ontario të Kanadasë. Aktualisht doktor Luli Rrafshi ushtron detyrën në Poliklinikën Active Care Medical Centre së bashku me disa mjekë të tjerë ku dhe ofrojnë shërbime mjkësore diku përafërsisht 15 – 18 mijë pacientëve.

APEL: NJË NUREMBERG PËR KOMUNIZMIN

by

NGA ELIDA BUÇPAPAJ/ VOAL/ Për një Nuremberg të komunizmit. Nuk është një provokim, por është një kërkesë e bërë nga Vladimir Bukovskij, për të paktën dy dekada më parë . Disidenti rus, i cili vdiq në 27 tetor të vitit të kaluar, foli për të për herë të parë për këtë në 1992, një ditë pas shpërbërjes së BRSS.Asnjëherë nuk ka pasur asnjë proces penal, por as historik dhe as kulturor për të kuptuar natyrën kriminale të komunizmit, një sistem që ka shkaktuar 100 milion vdekje në të gjithë botën, por që është kaluan me indiferentizëm nga historia.

Në Senatin italian në 7 nëntor 2019, në sallën e  Të rënëve Nassirya, u zhvillua një konferencë për shtyp e thirrur nga senatori Adolfo Urso (Fratelli d’Italia), së bashku me senatorin Lucio Malan (Forza Italia) dhe deputetin Vito Comencini (Lega), ku u bë apel, me rastin e 102 vjetorit të  Revolucionit të Tetorit (kapja e pushtetit nga bolshevikët në Rusi). Së bashku me politikanët e tre partive të qendrës së djathtë ishin edhe tre studiues të komunizmit, filozofi Renato Cristin (autori i apelit), historiani Roberto de Mattei dhe gazetari e pedagogu Dario Fertilio. Në mesin e nënshkruesve italianë është edhe Antonio Martino, Marcello Pera, Antonio Tajani, Giorgia Meloni, Lorenzo Fontana, Stefano Zecchi, Francesco Alberoni dhe Arturo Diaconale.

Ky Apel u bë edhe me rastin e 30 vjetorit të Rënies të Murit të Berlinit (9.11.1989) si një shans që i jepet historisë për t’i kontribuar kujtesës historike, por edhe për shtjellimin konkret të një kulture të gjerë anti-totalitare me sytë drejt së ardhmes, me qëllim të inicimit të një procesi që ka kuptimin dhe vlerën e një Nurenbergu të Komunizmit.

“Komunizmi nuk ra me Murin e Berlinit. Kjo ideologji është akoma e gjallë në botë, në shtetet dhe partitë që janë hapur komuniste dhe në mendimin politik dhe kulturor që minimizon dhe përpiqet të fshijë krimet e komunizmit, sikur të ishte një ide e mirë e cila vetëm ndodhi si një koinçidencë  që përkonte me lindjen regjimimeve brutale njëri pas tjetrit përgjatë dekadave dhe kontinenteve… ”(nga Apeli).

Ky apel mbështetet nga Platforma e Kujtesës dhe Koshiencës Europiane ku vihet shenja e barazimit midis komunizmit dhe nazizmit.

https://nuremberg.vladimirbukovsky.com/

Teksti i plotë i Apelit në shqip dhe anglisht i paraqitur nga politikanët dhe studiuesit italianë:

“Tridhjetë vjetori i rënies së Murit të Berlinit na ofroi një mundësi të vlefshme. Ne jo vetëm që mund të japim një kontribut të nevojshëm në kujtesën historike, por gjithashtu të mund të zhvillojmë dhe mbështesim një kulturë anti-totalitare, me përmasa të gjera dhe largpamëse. Ne shfrytëzojmë këtë mundësi për të propozuar krijimin e një Nurembergu për Komunizmin.

Proceset gjyqsore mbajtur në Nurenberg, nga 1945 deri më 1946, gjykuan dhe dënuan krimet dhe udhëheqësit e Nacional Socializmit gjerman, duke i dhënë totalitarizmit një gjykim përfundimtar gjyqësor, moral dhe politik . Gjyqet i sqaruan botës se nazizmi ishte mizor dhe shkatërrues për qytetarët e vet dhe nuk do të pranohej më askund në botë. Komunizmi, i cili ka shkaktuar më shumë vdekje dhe vuajtje masive në të gjithë botën sesa nazizmi për shumë më gjatë, nuk është thirrur kurrë për të dhënë llogari në një gjykatë globale siç është Nurembergu.

Që nga viti 1917, diktaturat komuniste ose socialiste në mbarë botën kanë shkaktuar më shumë se 100 milionë viktima. Jo vetëm që ata janë përgjegjës për shkeljen e gjerë të lirive individuale dhe nxitjen e urrejtjes së klasave, por edhe për genocidin dhe vrasjet masive të pashmangshme nën regjimet komuniste. Siç e dimë të gjithë, genocidet dhe masakrat njihen botërisht si krime kundër njerëzimit.

Sot, pas rezultateve katastrofike të të ashtuquajturit “socializëm i vërtetë” – “real socializëm” dhe të gjithë diktaturave të tjera të krijuara me kohë që kanë si themel ideologjinë komuniste (si sot në vende si Venezuela apo Kuba), si ngjarjet historike ashtu edhe ato aktuale lypin për një gjykim të ngjashëm përfundimtar – jo vetëm një aktgjykim për veprimet e individëve, por edhe një gjykim politik dhe moral mbi rezultatet e pashmangshme të kësaj ideologjie. Krimet e komunizmit kundër njerëzimit duhet të publikohen dhe të ndëshkohen.

Komunizmi nuk ra me Murin e Berlinit. Kjo ideologji është akoma e gjallë në botë, në shtetet dhe partitë që janë hapur komuniste dhe në mendimin politik dhe kulturor që minimizon dhe përpiqet të fshijë krimet e komunizmit, sikur të ishte një ide e mirë e cila ndodhi vetëm rastësisht e që përkoi me lindjen e regjimeve brutale njëri pas tjetrit nëpër dekada dhe kontinente.

Për të kundërshtuar influencat apologjike,  ne kërkojmë krijimin e Gjyqeve të Nurenbergut për Komunizmin, një gjykim global që shqyrton krimet e kësaj ideologjie, cakton përgjegjësi politike dhe institucionale për ta, ndëshkon degjenerimin e tij moral dhe ua bën të qartë të gjithë se komunizmit ishte një regjim çnjerëzor dhe i papajtueshëm me shoqëritë e lira.

Ne jemi të vetëdijshëm që një projekt i tillë do të haste vështirësi praktike dhe kufizime ligjore. Por ne besojmë se barriera të tilla nuk do të jenë në gjendje të pengojnë apo ndalin rrugën e një procesi historik politik, etik dhe kulturor, të cilin ne e shohim si një detyrim ndaj njerëzimit që ne na e imponon ndërgjegjja historike.

Në emër të miliona të shfarosurve në të kaluarën dhe për të mbrojtur gjeneratat e ardhshme nga ripërsëritja, proceset e Nurembergut për komunizmin duhet të miratohen sa më shpejt që të jetë e mundur.”/Përgatiti dhe përktheu Elida Buçpapaj

Nënshkruaj edhe ti këtë Apel këtu: here.

Appeal for Nuremberg Trials for Communism

Press inquiries: info@vladimirbukovsky.com

The thirtieth anniversary of the fall of the Berlin Wall presents us with a valuable opportunity. We can not only make a desperately-needed contribution to historical memory, but also develop and support an anti-totalitarian culture, broad-ranging and forward-looking. We take this opportunity to propose the creation of Nuremberg Trials for Communism.

The Nuremberg Trials, held from 1945 to 1946, tried and condemned the crimes of National Socialism and its leaders, handing down a definitive judicial, moral, and political judgment on that instance of totalitarianism. The trials made clear to the world that Nazism was evil and destructive to its own people, and would not be accepted anywhere in the world again. Communism, which has caused more deaths and mass suffering worldwide than Nazism for much longer, has never been called to account in a global court such as Nuremberg.

Since 1917, communist or socialist dictatorships around the world have caused more than 100 million deaths. Not only are they responsible for widespread suppression of individual liberties and incitement of class hatred, but also for the genocide and mass killings inevitable under communist regimes. As we all know, genocides and massacres are universally recognized as crimes against humanity.

Today, after the catastrophic results of so-called “real socialism” and of all the other dictatorships over time rooted in communist ideology (as today in places like Venezuela or Cuba), both historic and current events beg for a similarly final judgment – not only a verdict on the actions of individuals, but also a political and moral judgment on the inevitable results of this ideology. Communism’s crimes against humanity must be broadcast and punished.

Communism did not fall with the Berlin Wall. This ideology is still alive in the world, in states and parties that are openly communist and in political and cultural thought that minimizes and tries to erase the crimes of communism, as if it were a good idea which only happened to coincide with the rise of one brutal regime after another across decades and continents.

To push back against these apologist influences, we urge the creation of Nuremberg Trials for Communism, a global trial that scrutinizes the very real crimes of this ideology, assigns political and institutional responsibility for them, punishes its moral degeneracy, and makes clear to all communism’s intrinsic inhumanity and incompatibility with free societies.

We are well aware that such a project would encounter practical difficulties and legal limitations. Even so, we believe that such barriers will not be able to stand in the way of a historic political, ethical, and cultural trial, which we see as a duty to humanity imposed upon us by historical conscience.

In the name of millions exterminated in the past, and to safeguard future generations from a recurrence, Nuremberg Trials for Communism must be enacted as soon as possible.

Add your signature here.

Apel: një Nuremberg për komunizmin

JO-NË EMËR TË POPULLIT!

by

Nga Sadik ELSHANI*/ Siç duket për një pjesë të shoqërisë kosovare, dhe asaj shqiptare në  tërësi, përfshirë këtu edhe institucionet shtetërore, ende po është e vështirë që të largohen (distancohen) nga e kaluara komuniste. Kjo po manifestohet me vazhdimsinë  e disa praktikave, disa shprehjeve çoroditëse, demagogjike të asaj periudhe të errët nëpër të cilën kaloi kombi ynë. Është e pakuptimtë që disa shprehje, thirrje absurd të përdoren edhe sot, 30 vite pas shembjes së sistemit komunist. Këto ditë duke lexuar një artikull në gazetën KOHA.net (29 prill, 2020) që bënte fjalë për dënimin me gjyq të deputetit të Kuvendit të Kosovës, Etem Arifi, nga Partia e Ashkalinjve, e pashë të bashkangjitur edhe kopjen e aktgjykimit, vendimit gjyqesor. Ajo që më habiti ishte se në fillim të këtij aktgjykimi qëndronte shprehja e shkruar me shkronja të mëdha: NË EMËR TË POPULLIT.

Është kjo shprehje, parullë që kur e dëgjon duhet t’ia rrëqethe trupin çdo shqiptari. Me këtë parullë në gojë janë burgosur, interenuar, pushkatuar shumë shqiptarë të pafajshëm. Janë shkatërruar me mijëra familje, jetëra të pafajshme – është shkatërruar një popull i tërë. Kjo shprehje është përdorur me djallëzi nga sistemi komunist për t’i ikur përgjegjësisë, për t’i hedhur popullit hi syve, për t’i përligjur krimet e tyre se, nuk po të dënojmë ne, por populli. Lista e krimeve të kryera në emër të popullit është e gjatë dhe e dokumentuar mirë, prandaj nuk është nevoja që t’i ripërsërisim në këtë shkrim të shkurtër. Populli kurrë nuk e ka autorizuar askënd që të flasë në emër të tij, lëre më që të kryej krime makabre në emër të tij dhe kundër tij.

Populli nuk e dënon dhe nuk mund ta dënojë askënd, por ligji. Prandaj kjo shprehje duhet të largohet njëherë e përgjithmonë nga aktgjykimet, praktikat gjyqësore, sepse nganjëherë e besa edhe shpesheherë, drejtësia po bën edhe lëshime, po jep gjykime jo të drejta, po e shtrembëron procesin gjyqësor. Besoj se populli nuk do të pajtohej kurrsesi me këto praktika gjyqësore, padrejtësira. Nuk ma merr mendja se kjo shprehje përdoret në aktgjykimet e ndonjë shteti demokratik. Sa për kurreshtje e bëra një kërkim në Google për të njëjtën shprtehje në gjuhën serbokroate: U ime naroda (Në emër të popullit), vetëm për të parë se a është duke u përdorur ende në ndonjë shtet tjetër, ish republikë të Jugosllavisë: Ende ishte duke u përdorur në Serbi.

Të mos përdoret emri i popullit vend e pa vend dhe të mos manipulohet me emrin e popullit për t’i fshehur padrejtësitë, vendimet e gabuara, paaftësitë e gjyqtarëve, trupit gjykues. Është shumë e thjeshtë: qytetarin në gjykatë e dënon. e gjen të fajshëm, apo të pafajshëm, gjyqtari, ligji (n’Amerikë, juria e përbërë nga qytetarët e zakonshëm). Thjesht të thuhet: je i paditur në bazë të këtij e atij ligji dhe pastaj gjatë procesit gjyqësor të dëshmohet fajësia, apo pafajësia. Po ashtu, pas procesit gjyqesor të merret vendimi në bazë të ligjit, nenit përkatës dhe jo: NË EMËR TË POPULLIT. Mjaft është keqpërdorur emri i popullit!

Philadelphia, 10 maj, 2020

*Sadik Elshani është doktor i shkencave dhe veprimtar i bashkësisë shqiptaro – amerikane.

Mirësi ndriçimi…

by

Nga Astrit Lulushi/
Njeriu duhet të kujdeset vetë për veten. Kujdesi i ofruar nga të tjerët është agresion që kërkon dorëzim, humbje, barazim a sheshim, bashkim me rrënojat. Kështu sunduesi mund të arrijë qëllimin për t’a shfrytëzuar për jetë, sepse kur merret një gjë, ajo kthet me dhimbje ose nuk kthehet fare. Në kontratën origjinale, shteti dhe njeriu (populli) janë të barabartë – atëherë pse shteti sot rëndon a dikton mbi njerëzit? Sepse është i pandershëm. Sa shumë fuqi e pasuri ka grumbulluar në duart e tij, duke marrë e mashtruar, rrëmbyer e vjedhur…dhe kërkon të marrë. Çdo mendim, çdo vendim, çdo veprim përcakton jetën. Asnjë filozof tjetër i madh nuk ka qenë aq i fiksuar pas jetës sa Sokrati. Megjithatë, ai zgjodhi të mos përpiqej t’a shpëtonte jetën e tij, kur me siguri mund ta kishte shpëtuar. Sipas Platonit, i cili ishte në sallën e gjyqit në atë kohë, Sokrati u tha gjykatësve – “…gaboheni nëse mendoni se njeriu duhet ta kalojë kohën duke peshuar perspektivat e jetës dhe vdekjes. Ai ka vetëm një gjë që duhet të marrë në konsideratë: nëse është duke vepruar mirë ose keq”. Sokrati kishte një sens humori që ndonjëherë shfaqej si zgjuarsi, ndonjëherë si ironi. Mendimet i shprehte me alegori e analogji. Besimi i tij nuk konsistonte në mbështetje ose shpresë të verbër, por në përkushtimin ndaj arsyes argumentuese. Ndryshe nga paraardhësit e tij, ai hynte në debat si njeriu që nuk di asgjë për të arritur tek e vërteta. Kaq i çuditshëm ishte Sokrati. Një natë pas darkës, një i ri që kishte qenë në shërbim ushtarak me Sokratin rrëfeu se një mëngjes Sokrati duke parë lindjen e diellit, ra në mendime. Erdhi mesdita dhe Sokrati vazhdonte i humbur në mendime….deri në mbrëmje e gjithë natën….deri mëngjesin tjetër….dhe pasi tha lutjet drejtuar diellit, u ngrit e iku.Sokrati nuk la gjë të shkruar, as çfarë mendoi rreth lindjes së diellit. Ai nuk la të shkruar qoftë edhe një rrjesht, jo vetëm se papiruset që vinin nga larg kushtonin, por se ai bënte gjithmonë pyetje. Platoni, nxënësi i tij, shkroi praktikisht gjithçka që dihet sot rreth tij. Kjo sugjeron që Sokrati nuk dinte as të shkruante – dhe kështu, mbase – as të lexonte.Platoni thotë se me analogjinë e diellit, Sokrati donte të thoshte se edhe mirësia ndriçohet kuptueshëm nga e vërteta e cila bën të mundur që njerëzit të kenë njohuri. Gjithashtu, pasi aftësia e syrit për të parë bëhet e mundur nga drita, kështu edhe aftësia për të njohur mundësohet nga e vërteta e mirësisë. Sokrati përdori Analogjinë e Diellit si themel të mendimit që pasoi me Alegorinē e Shpellës, ku njeriu në fakt është ashtu siç duket, i lidhur – dhe jo i lirë, siç pretendon se është.

Maks Velo, in memoriam

by

Nga Sokoll Paja/

Ikja e Maks Velos në botën e përtejme do të thotë një mendje e lirë më pak në planetin e mëndjeskllevërve. Te ky njeri i revoltuar pasqyrohej jo vetëm drama njerëzore e persekutimit pa faj por edhe post drama e dalë nga burgjet e persekutimi i egër nga xhelatët e diktaturës. Endej rrugëve me hijen e tij dhe surretërit e atyre që e kishin persekutuar e që i shfaqeshin si hije te zeza kudo në kryeqytet. Me ikjen e Maks Velos ikën jo vetëm kujtimi i bashkëvuajtësve të tij, por humbet shumë dhe memoria e gjallë e muzeut të krimeve, vuajtjeve e persekutimit në regjimin diktatorial. Me ikjen e Maks Velos xhelatët në Ministri të Punëve të Brendshme, Ushtri, Hetuesi, Vetting apo kudo tjetër ku zëri tij ishte kritik, fërkojnë duart si çlirim nga një njeri i hapur dhe kritik. Maks Velo ishte një zë i fortë dhe dëshmitar okular që dëshmoi kundër tyre gjersa iku nga kjo botë. Ai ishte ndër ata njerëz të veçantë që nuk u dorëzua kurrë dhe nuk pranoi të bashkëpunonte me regjimin dhe as me pasardhësit e tyre. 

Maks Velo luftoi dhe denoncoi sa mundi trashëgiminë komuniste, këtë mallkim 30 vjeçar në kapilarët e shtetit të brishtë post-komunist. Xhelatët ndjehen më të çliruar, ndërsa, të përsekutuarit e regjimit komunist vazhdojnë edhe sot të jenë pa trajtimin, respektin dhe dinjitetin për qëndresën, vuajtjet dhe jetët e humbura padrejtësisht në diktaturën komuniste. 

Maksi u ndëshkua dhe u dënua nga regjimi pse tha të vërtetën, i cili u konsiderua rebel i partisë. Ai shte rebel i lindur. Nana parti donte veç njerëz të bindur e servilë, të pa dinjitet e identitet por Maks Velo nuk ishte i atillë. Ndaj dhe Maksi e pagoi shtrenjtë dhe u dënua si liberal në një sistem asfiksues ku edhe të drejtën për oksigjen duhej t’a merrje te Partia shtet. Po ashtu Maks Velo ishte një arkitekt e piktor mendjendritur dhe me ngjyra në zymtësinë e territ politik të elitave grabitqare të betonit që ndërrojnë postet tash 30 vjet. Në komunizëm, Maks Velon e rrahën, e torturuan, e zhveshën nga gjithçka, i morën çdo gjë që ai kishte, por shpirti i tij luftarak për liri mbijetoi, edhe pse e pagoi me kosto të lartë. Ai u tradhtua dhe u mohua si profetët në Bibël. Se diktatura për ta besuar dëshminë e bashkëpunëtorit të sigurimit, syrin vigjilent dhe revolucionar të Partisë e gjente sa më afër objektit në survejim.

Maks Velo ishte një mendje estetike, në kaosin e mëndje-betonit të parisë drejtuese të menaxhimit dhe administrimit të kryeqytetit dhe qëndrave urbane në Shqipëri.

Maks Velo ishte një zë kritik dhe i fortë përballë tufës unike të lëpirjes ndaj pushtetit. Tragjizmin e një jete të humbur por me dinjitet e integritet njerëzor Maks Velo e përmbyll me sentencën e dorëzimit të “Klubi i Karavastasë”: “Idealistët e ndershëm nuk duhen, janë të vetmit që dalin të humbur”. Gjatë diktaturës, Maks Velo pabesisht humbi shumë, si kohën, rininë, dashurinë, karrierën e shumë të tjera nga jeta, por ai, ia arriti qëllimit, fitoi shpirtin, idealet dhe lirinë prej rebeli.

Të qoftë dheu i lehtë,Maks Velo!