BUJAR SKENDO/

Fragnent nga romani

Gjithçka ndodhi aq shpejt, sa nuk arrita të mbushem as me frymë, kujtonte Mondi ditë më pas. 60 sekonda për të vendosur për gjysmën tjetër të jetës. Greminën e kisha aq afër. Më ishte errur mendja, më ishin veshur sytë. Edhe një përpjekje të fundit që kisha bërë për të kuptuar përmasat e humbjes, nuk e kisha çuar dot deri në fund. Shtanga nga e papritura: e shoqja dhe vajzat që dolën me valixhe në duar dhe çanta në krahë. Dyert që u hapën dhe u mbyllën duke kërcitur. Nuk pata fuqi për të gjykuar, aq më pak për ta ndaluar tërë atë që po ndodhte përpara syve të mi. Isha zënë në befasi. Isha ndier i drobitur, i pazoti, i paqartë.

Në provën e parë, më të rëndën e jetës së tij, ai kishte rënë, ishte nënshtruar. Për herë të parë kishte kuptuar sa i paaftë kishte qenë për  të përballuar të papriturat e jetës. Turbull kishte kuptuar se sa kot e kishte harxhuar jetën deri në ato momente. Kishte qenë një kotësi vrasëse.

Më pas, ndërsa ngiste makinën mbi George Washington Bridge, drejt shtëpisë së vjehrrit në New Jersey, Mondit i shkoi mendja te prindërit e tij. Çfarë po bënin ata tani? Si nuk pata kohë t’u merrja një mendim? Po ç’mendim zeza, pëshpëriti dhe e hoqi shpejt mendjen nga këto. Hodhi shikimin majtas. Manhatani llamburiste atje tutje, si të qëndronte i varur diku lart në qiell. I ftohtë, i largët, nën shiun e imët vjeshtor që sapo kishte nisur. Çfarë i kishte kërcënuar prindërit e së shoqes? Çfarë rreziku i priste? Ai nuk kishte asnjë përgjigje, sepse thjesht nuk dinte çfarë kishte ngjarë brenda shtëpisë së prindërve të Klodit. As kush e kishte marrë vendimin që ai, e shoqja dhe fëmijët të linin shtëpinë e tyre dhe të shkonin të jetonin te shtëpia e Aristidhit. Ishte mbajtur jashtë atij plani që ishte kurdisur kundër tij.

Vendimi ishte marrë te shtëpia e vjehrrit të tij. Sigurisht, Klodi kishte qenë pjesë e atij vendimi. Atë pasdite ajo i kishte thënë diçka që lidhej me Marinin dhe prindërit, por Mondi nuk i kishte dhënë rëndësi. Ja tani vendimi i së shoqes, që i erdhi në formën e një ulërime dhe ngutjes për të marrë vajzat, disa plaçka dhe vrap te makina e ndezur që më parë. Nga dritarja kishte parë vajzat që, ndërsa Klodi i tërhiqte prej krahësh duke qarë, kthenin kokën pas për të parë të atin, d.m.th. atë vetë. Kishte ndier se ishte kapur në befasi të plotë. I ndodhur përpara këtij kurthi, me trurin të bllokuar e të lodhur, kuptoi se po pushtohej nga ideja e humbjes së madhe: e humbjes së vajzave, familjes së tij. Edhe pse Klodi nuk e kishte përmendur këtë gjë, por ngutja në veprimet e së shoqes këtë kuptim i kishte lënë. Humbjen. Hapi tjetër, ndarja, vinte vetiu më pas. Nga ajo dhe nga vajzat po ashtu nëse nuk…

Ai nuk kishte arritur të kërkonte shpjegime. Nuk kishte mundur ta ndalonte turravrapin e së shoqes. Madje, as nuk kishte provuar. Kishte qenë i pazoti të vepronte dhe thjesht ishte ngritur e ishte nisur drejt makinës. 

Trafiku ishte rënduar në Autostradën I-95, Veri-Jug. Edhe shiu tashmë binte më rrëmbyeshëm. Mondi përpiqej të përqendrohej te rruga përpara, por mendimet nuk e linin. Ndihej i poshtëruar deri në palcë, por si mund t’ua thoshte prindërve të tij tërë këto gjëra. Si mund t’ua tregonte dështimin që kishte pësuar? Pas një çasti, mendimet i vinin nga ana e kundërt: Si mund t’ua mbaj sekret? Si mund t’i anashkaloj? Si do t’u dal përpara? 

I ndodhur midis këtyre dilemave e mëdyshjeve, me duart të shtrënguara në timon, ndjeu të turpërohej në çdo qelizë të trupit, si kurrë ndonjëherë në jetën e vet. Një ndjenjë turpërimi që i krijonte zbrazëti torturuese brenda vetes. Turpërim nga turpërimi që i ishte bërë! Turpërim nga paaftësia e tij! Turpërim nga mungesa e kurajës për t’i bërë ballë asaj që i ndodhi!

Tamam në atë moment mendoi diçka tepër të rëndë. Monstruoze, deshi të thoshte, por e vetmja që i shkoi nëpër mend, e vetmja që mund ta nxirrte të gjallë nga pusi ku e kishin rrëzuar tinëz: të hakmerrem. Të hakmerrem sa më parë dhe kundër të gjithëve. E vendosa. Do të ndërpres menjëherë çdolloj marrëdhënieje me të gjithë. Pa shpjegime, pa diskutime. Menjëherë. Që tani, brenda kësaj kohe të pamjaftueshme që kam dhe gjendjes konfuze të trurit tim. Dhe këtij trafiku të rënduar, edhe më konfuz se mendja ime. Madje, edhe të rrebeshit që tashmë ishte bërë i furishëm. Ai nuk donte të humbiste asnjë sekondë. Në radhë të parë, të hakmerrej kundër së shkuarës së tij. Kundër jetës së tij të harxhuar më kot. Kundër gjithçkaje që e kishte rrethuar deri tani dhe që, dashur padashur, kishte një pjesë faji ndaj tij.

Kishte qenë vendimi i parë i jetës së tij. I mirë apo i keq, ishte vendimi i tij. Vonë dhe nën një presion të shumëfishtë vërtet, mendoi, por më mirë në këtë jetë, se pas vdekjes. Do të ruante vajzat, natyrisht. Ishin ndoshta gjëja e vetme e dëlirë e jetës së tij. Gjëja e vetme e vërtetë.

Vazhdonte të vlonte përbrenda. Ngutej të shkonte drejt fundit sa më shpejt. Nuk do të kishte më kthim pas. E dinte se disa njerëz do të vuanin më shumë e disa më pak, sikurse dikush tjetër do të gëzohej. E ëma dhe i ati do të ishin të parët që do të goditeshin fort. Do t’u dhembte zemra e ndoshta edhe do t’u plaste nga hidhërimi, por edhe ai vetë po vuante mbase më tepër se ata. Do të ndiheshin të braktisur, të mjerë prej mungesës së tij, por edhe ai vetë të njëjtën do të ndiente. I mjerë ishte që tani. Do të ishin të palumtur? Se mos ai vetë do të ishte i lumtur! E kush ndihet mirë në këtë botë të  pashpirt, mërmëriti i tejlodhur Mondi. Për Klodin dhe prindërit e saj do të mjaftojë si dënim ftohtësia, ngrica e shpirtit tim. Duke parë përçmimin në sytë e mi, ata do të ndihen ndoshta edhe më fatkëqij se ç’kanë qenë e ç’janë në të vërtetë.

Në nxitim e sipër, pa te monitori i shpejtësisë së makinës dhe kuptoi se ishte me gati dyfishin e shpejtësisë së lejuar. Sonte askujt nuk i mjaftuaka koha, mendoi. Gjithçka qenka përfshirë nga ngutja, nga padurimi. Gjithkush e çdo gjë nxituaka. Frenoi dhe pas pak kaloi në korsinë e majtë. 

Nuk kam tjetër ilaç, as për vete as për të tjerët, tha me zë. Secili të kuronte vetveten me dhembjen e tij. Ishte i sigurt se me disa humbje, gjithsesi të pazëvendësueshme, kishte fituar atë që i kishte munguar më së shumti jetës së tij: lirinë për të qenë i lirë. Lirinë për të vendosur vetë për jetën e tij. Dhe i regëtiu një lloj kënaqësie e panjohur, e paprovuar më herët për vetveten. Ishte i sigurt se nuk do të kishte frikë nga liria, edhe pse i erdhi shumë vonë. Mjaft më, tha me zë të lartë, ndoshta për ta fiksuar edhe më mirë në tru. Mjaft më, duke e gjetur gati çdo gjë. Në pjatën e argjendtë të babit e mamit apo edhe në kupën e helmit të Aristidhit dhe të Klodit, gjithashtu, shtoi tërë pezëm.

Le të më quajnë si të duan, mosmirënjohës, plëngprishës. Nuk kam çfarë t’u bëj. Le të më quajnë po deshën edhe të vdekur, sepse, në fakt, gjysmë të gjallë e ndiej veten. Lamtumirë prindërit e mi të çmuar, pëshpëriti dhembshëm. Nuk do ta merrni vesh kurrë të vërtetën e dështimit tim, paaftësinë time, frikërat e mia, por ndoshta as atë që kam fituar më në fund.

Më pas ai do të bindej edhe më shumë se tërë kjo intrigë që u krijua kishte qenë pikërisht për pagesat. Aristidhi nuk punonte. E shoqja fitonte pak. Marini kishte një pagë pak më të lartë se mesatare dhe me të ai paguante qiranë e taksa të tjera. Kuptohet se e tërë kjo nuk ishte e lehtë. Mendja e Aristidhit, e mprehtë dhe dinake siç kishte qenë gjithmonë, me sa duket, ishte marrë gjatë me çështjen e pagesave që, në fakt, ishte edhe çështje ekzistenciale për të. Ai i ruhej veçanërisht një rikthimi të detyruar në vendlindje, në Shqipëri, ku jetonte djali i madh. Më mirë të vdes, mendonte, se të shkoj sërish atje ku më është nxirë jeta për dekada të tëra.

Ndoshta ka arritur në përfundimin se dilema e pagesave do ta shoqëronte gjatë nëse nuk vepronte tani. Diçka duhet të ketë ndodhur në atë shtëpi. Klodi më tha diçka një herë, ndërsa përmendi edhe emrin e Marinit dhe shtetin e Floridës, por unë nuk i dhashë rëndësi. Ndoshta kjo ka qenë koha kur Aristidhi ka menduar të gjente një zgjidhje të shpejtë. Si ta gjente? Me kë ta gjente? Ndërsa pas derës priste pagesa e radhës. Ai nuk mund t’ia falte vetes të mbetej viktimë e faktit të kryer – të mendonte për zgjidhjen pas largimit të Marinit. Ka shumë të ngjarë, mendoi Mondi, që këto rrethana ta kenë turbulluar fort Aristidhin. Ai nuk mund të jetonte në pasiguri. Donte një zgjidhje përfundimtare dhe nga mendja e tij ka dalë pikërisht pakti me Klodin.

Nga këtu ai i ka tjerrë vetë tërë fijet e paktit. Vetëm me një pikësynim: jetën e mbetur ta jetonte me mendje të fjetur, pa asnjë shqetësim. Me siguri, mendonte Mondi, e ka ndier qysh në ato momente se do të ishte fitimtar në këtë operacion dhe do t’i gëzohej për një kohë të gjatë asaj fitoreje. Për herë të parë në jetën e tij do të shijonte në qetësi frytet e së vetmes fitore. Ajo që planifikonte të bënte ishte e paimagjinueshme: do të braktisej nga djali, por do të “skllavëronte” dhëndrin. Dhe ia kishte arritur. Natyrisht, me ndihmën e Klodit. Në aktin e fundit të jetës së tij do ta kishte mendjen të fjetur, njëherë e mirë. Vërtet tani po e kalonte kohën i qetë: përpara TV ose në kafenenë aty pranë. 

Në fshehtësi të plotë dhe me një gjakftohtësi të frikshme, Aristidhi nuk e kishte vrarë fare mendjen për dhembjet që do të shkaktonte. Për të nuk kishte rëndësi askush. Për më tepër, ai do të ndiente kënaqësi kur t’i shikonte viktimat e tij të shtangura nga e papritura. Me një plan të vetëm do të hakmerrej për një jetë të tërë përbuzje, fyerje, nëpërkëmbje.

“Rreziku” që u ishte kanosur prindërve të Klodit, më në fund, ishte kapërcyer, shfryu Mondi, por me një kosto të lartë: shitjen e shpirtit…

Mirëpo Klodi i shikonte ndryshe, madje në mënyrë të kundërt, veprimet e saj. 

Ajo e dinte se Mondi do të lëndohej më shumë se çdokush tjetër. Kishte menduar një herë t’ia sillte rrotull bisedën. Jo t’i merrte mendim, por thjesht ta parapërgatiste që, kur të vinte momenti, ai ta ndiqte më me lehtësi atë dhe vajzat për te shtëpia e prindërve të saj. Por i ishte kujtuar porosia e prerë e atë atit dhe e penduar, ishte tërhequr shpejt nga kjo ide. E bindur verbërisht ndaj tij, ajo kishte pritur telefonatën. Kishte shpresuar se duke e vënë para faktit të kryer e duke i lënë sa më pak kohë, Mondi ndoshta do të detyrohej t’i bashkohej familjes dhe për fat, mendoi ajo, kishte ndodhur pikërisht ashtu…

Unë dhe mamaja shpresën e kemi tek ti, i tha ai së bijës. Tek ti i kemi sytë. Përndryshe, kishte shtuar, rrezikojmë të mbetemi në mes të katër rrugëve dhe nuk do të dimë nga t’ia mbajmë. Prandaj të thirra. Sa më shpejt të veprojmë, i kishte thënë, aq më mirë. Pasi bëri një pauzë, ai i tha: Ka vetëm një zgjidhje kjo puna jonë. Vetëm një zgjidhje, përsëriti. Ti duhet të vish këtu bashkë me fëmijët. Shtëpia është e madhe. Ka dhoma për të gjithë. Do të jetojmë bashkë. Dakord? e kishte pyetur pa i lënë shumë kohë për të menduar dhe ishte kthyer sërish këmbëkryq. Sytë zhbirues ia kishte ngulur së bijës…

Kishin kaluar vetëm disa ditë nga ardhja e Klodit, vajzave dhe Mondit në shtëpinë e Aristidhit dhe çdo gjë kishte zënë, si të thuash, vendin e vet. Natyrisht, sipas paktit, mendonte Klodi. Kishte ndryshuar ritmi i jetës, oraret e nisjes dhe të ardhjes nga puna. Ndihej mirë apo keq, ngushtë apo lirshëm, i gëzuar apo i zymtë, secili nga ne kishte mënyrën e vet të përshtatjes tashmë në atë shtëpi. Ajo nuk e dinte dhe as nuk e ndiente se disa jetë të tjera pikërisht prej atij pakti ishin tronditur keqas. Goditja kishte qenë e papritur dhe ata nuk e kishin kuptuar nga kishte ardhur e keqja dhe ishin rrëzuar e ndoshta nuk do të ngriheshin dot më, por ajo vinte re se i ati ishte çelur dhe kënaqësia lexohej në tërë qenien e tij. Madje, nuk ishte një kënaqësi e thjeshtë. Ishte një kënaqësi e dyfishtë. Kënaqësi për fitoren e tij dhe gjithashtu, për rrënimin që kishin pësuar disa jetë të tjera. Pas një kohe të gjatë të jetuar me frikë dhe i fyer, më në fund, i kishte ardhur edhe atij ora e ngazëllimit. E kisha paralajmëruar krushkun tim se kjo do të ndodhte një ditë, kishte pëshpëritur me vete Aristidhi, por, me sa duket, nuk e paska kuptuar. Nuk e ha dot ai me Aristidhin, kishte thënë sërish ndërsa shtëpia gumëzhinte nga lojërat e mbesave.

Me një lloj trishtimi të shtirur, Klodi mendonte se nuk e ndihmonte dot më shumë të shoqin. Aq më pak tani kur ai nxinte i tëri dhe nuk ia hidhte sytë askujt. Prindërit e mi mezi i përshëndet. Me mua është edhe më i zymtë. Ajo ende nuk e kuptonte se veprimet e saj kishin, në fakt, edhe një anë aspak njerëzore. Kishte mbrojtur prindërit, por kishte rrënuar, në të njëjtën kohë, disa jetë të tjera, përfshirë edhe jetën e saj familjare. Vetëm kur kishte kuptuar goditjen që kishte marrë jeta e saj intime, ajo kishte shtangur dhe kishte nisur të pranonte tërë ankth se ajo jetë nuk ekzistonte më, kishte pushuar së qeni, ishte sakrifikuar e para. E kishte bërë kurban me duart e veta në themelet e paktit. Vetëm tani Klodit po i zgjoheshin dyshimet për atë që kishte bërë

Oh, ç’tmerr paskam bërë, kishte klithur ajo në vetmi një mbrëmje vonë, ende pa shkuar në dhomën e gjumit.

I shkoi mendja sërish tek i ati dhe gati sa nuk ia dha ulërimës. Mos jam bërë si ai? Mos bashkë me planin e tij kam marrë edhe ligësinë e tij? Mos ndoshta tani e tutje do të jetoj si ai? Një jetë pa gëzime, pa kënaqësi, pa dashuri, pa… pa… Një jetë pa njerëz të dashur përreth. Vetëm me të atin e të ëmën! Më mirë të mos jetoj më, tha me zë, që edhe t’i dëgjonte fjalët e saj.

E pikëlluar, Klodi po vërente se Mondi kishte vendosur të sillej me të sipas mënyrës së saj. A nuk kishte vepruar ajo në fshehtësi të plotë? Të njëjtën po bënte edhe ai, nuk më fliste fare. Asnjë bisedë, asnjë fjalë, asnjë shikim. Shpagimi i tij ishte i plotë. Midis të dyve, heshtje mizore, e padepërtueshme. E braktisur, ajo po shikonte çfarë kishte humbur. E mjerë, e mbledhur kruspull, po habitej se sa shpejt kishin nisur humbjet në jetën e saj. Dhe çfarë humbjesh! Ndiente një mundim të madh në shpirt. Këtë radhë jo se nuk dinte çfarë donte, por sepse nuk e kishte më atë që donte. Atë që kishte pasur për vite të tëra, por që, për fat të keq, nuk kishte ditur ta ruante.

Në ditët në vijim, sa herë e kishte të shoqin përballë, ndiente t’i priteshin fuqitë. E kapte kriza. Turpërohej deri në fijen e flokut, edhe pse ajo përballje zgjaste vetëm disa sekonda. Mondi nuk ia hidhte fare sytë. Me një shpërfillje të dukshme, gati-gati me neveri, i kthente kurrizin dhe merrej me punët e tij. Klodin e përfshinte paniku. Ndihej e neglizhuar, e injoruar, pa asnjë vlerë. Nuk e donte veten. Ndjenja e fajit, e frikshme si vdekja, i dukej e pamjaftueshme. Si jam bërë kështu, mendoi ajo tërë ankth. Si ta mbaj në shpirt këtë faj që bëra? Desha vetëm të siguroja prindërit e mi. Nuk do të doja kurrë t’u bëja keq atyre njerëzve që më kanë dashur aq shumë. Nuk po arrij ta kuptoj më veten time. Qenkam shndërruar në një egërsirë të vërtetë, pëshpëriti dhembshëm.

Në një nga ato ditë, ndërsa kthehej nga puna, me mendjen të gjymtuar nga vetëfajësimi që e shoqëronte tërë kohën, ajo kishte ndier mall për Mondin e dikurshëm. Si kam duruar kaq kohë pa shikimin e tij? po thoshte me vete. Pa fjalët e tij ledhatuese. Pa ngrohtësisë e trupit të tij. Të dashurisë së tij… Si kam duruar tërë këtë kohë pa këto? Në heshtje u betua se nuk do të hiqte dorë derisa ta rifitonte sërish burrin e saj. Ta rikthente sërish njeriun që kishte njohur që në fillim të lidhjes së tyre dhe me të cilin kishte jetuar më shumë se një dekadë. Nuk mund ta duroj më atë pamjen e tij përherë e më të ngrysur, por nuk di nga t’ia nis. Nuk gjej guxim të hedh hapin e parë. Të paktën, po kuptoj gjënë më të rëndësishme: sa e marrë paskësha qenë kur rrëmbeva vajzat dhe u nisa… drejt shkatërrimit, deshi të shtonte, sepse, mendoi, shkatërrim kishte qenë jo vetëm ideja, por edhe mënyra e realizimit të tij. Për mirësinë e Zotit, tani po mundohem të shoh më qartë: pas, por edhe përpara. Po shoh diçka që, ndërsa punoja për planin e babit tim, as ia kisha idenë. Nuk e kisha parandier të keqen. Bindja e verbër ndaj babit nuk më kishte lejuar të shikoja çfarë mynxyre mund të sillte ai plan, veçanërisht për të shoqin. E kisha trajtuar si një viktimë të bindur. Veprova me të si të ishte askushi, duke i rënë shkurt. Më ishte dukur normale të mendoja ashtu. Në fakt, ashtu e mendoi babi. Unë thjesht e zbatova. Për të atëherë ishte e njëjta gjë, kurse tani veçanërisht kjo e dyta i dukej plumb e rëndë.

A e kam dashur tim atë sikundër çdo bijë e do atin e vet? pyeti veten Klodi. Në të vërtetë, dashuria ime për babain tim ka qenë e komplikuar, mendoi ajo, dhe gjërat e komplikuara kanë qenë përherë të vështira për mua. Nuk u bëj dot ballë. Edhe prirja ime e vetvetishme për ta krahasuar me oktapodin kur lëvizte duart apo zbulonte këmbët, me sa dukej, ishte pjesë e atij komplikimi. Prandaj, me sa kam kuptuar, edhe dashuria ime për të ka qenë disi e paqartë. Ka pasur brenda saj edhe imponim, edhe hutim, edhe keqardhje e përkujdesje, por jo adhurim. Për çudi, nuk kam ndier ndonjëherë të jem krenare për të, sepse kjo ndjenjë ishte e huaj edhe për atë vetë. Megjithatë, në heshtje kisha pranuar ta doja thjesht si prind dhe ta besoja symbyllur. Të zbatoja me përpikëri atë që ai më kërkonte. Më ishte mbushur mendja se ajo që ai planifikoi kishte qenë e vetmja rrugë shpëtimi për të dhe mamin.

Tani bëj çudi me veten si dhe pse isha treguar aq mendjelehtë, aq e pazonja për të gjykuar e për të gjetur mundësi të tjera për t’i ndihmuar prindërit, që realisht ishin në nevojë? Për të shmangur aventurën në të cilën kisha futur jo vetëm veten, por edhe familjen time. Presioni psikologjik i babit kishte qenë këmbëngulës dhe unë isha si nën hipnozë. Ai dinte si të imponohej, sikundër dinte të shfaqej si i përvuajtur. Kjo më kishte trazuar edhe më keq dhe isha dorëzuar tërësisht. Im atë më vuri përpara vetëm një plan dhe unë i kisha sytë të mbyllur dhe mendjen të bllokuar. Tani po e kuptoj sa i rrezikshëm kishte qenë ai plan. Sa djallëzore fshehtësia e tij. Në radhë të parë, për jetën time, për Mondin. 

Pas rreth dy orësh Mondi po parkonte makinën përpara shtëpisë së Aristidhit. Klodi e kishte dëgjuar dhe kishte vrapuar në dritare. Lavdi Zotit, erdhi, kishte pëshpëritur ajo e lehtësuar dhe e gëzuar. Madje, dyfish. Plani ishte zbatuar me përpikëri dhe ajo, i shoqi e vajzat do të ishin sërish bashkë. Mondi e kishte kaluar provën, mendoi ajo.

Kur ai kishte hyrë brenda, ajo kishte vënë re menjëherë humnerën që ishte krijuar brenda tij. Në vend të syve, dukej sikur ishin vetëm zgavrat e çakërdisura. Fytyra e ngërdheshur dhe e ngrirë. Ishte pak të mendoje se ai ishte thjesht i zemëruar. Në fakt, ishte i tërbuar, por e mbante brenda vetes. Ndoshta, mendoi ajo, edhe sepse ai nuk ishte tip shpërthyes. Nuk kishte bërtitur kurrë, nuk kishte thyer pjata apo vazo për të shfryrë zemërimin. Pasi lëshoi në dysheme dy-tri çanta, Mondi u lëshua në kolltuk. Qëndroi aty pa lëvizur për orë të tëra, me vështrimin lart, drejt asgjësë. Edhe kur të gjithë të tjerët shkuan për të fjetur, ai nuk kishte lëvizur nga vendi. Madje, edhe në mëngjes, kur ajo dhe vajzat u ngritën nga gjumi, Mondi ishte ende aty, në të njëjtin pozicion. Si i ngurosur, përgjithmonë, kishte menduar Klodi tërë frikë. Askush nuk e dinte në kishte fjetur sadopak. As çfarë kishte menduar ai njeri atje, i vetëm, tërë natën. As i gjallë as i vdekur. Plagët që Mondi kishte marrë ishin të rënda, por plagët që do t’u shkaktonte të tjerëve do të ishin edhe më të rënda, edhe më të thella. Këtë Klodi nuk e kishte parashikuar. 

Ditë më pas Klodi kishte kuptuar se Mondi kishte ndryshuar përgjithmonë. Nuk i qeshte më buza. Nuk nxirrte një fjalë nga goja. Me pamjen e tij të heshtur e kërcënuese nuk më lejonte as ta pyesja, aq më pak t’i afrohesha. Ishte si t’i afroheshe një hijeje të lemerishme. Përveçse kur merrej me vajzat. Vetëm me ato ishte Mondi i qeshur e plot humor. Madje, tani u përkushtohej edhe më tepër. Luante me to, i përkëdhelte, i përqafonte. Lumturoheshin të tre. Me vajzat rikthehej Mondi i vërtetë që Klodi kishte njohur prej vitesh. Larg vajzave ishte fantazma e tij tmerruese, i zemëruar me të gjithë, i helmuar deri në palcë, përçmues ndaj të gjithëve. Kur i mendonte tërë këto, Klodi ligështohej. I dukej vetja një hiç. Edhe pse këto kalime nga një gjendje në një tjetër e sfilitnin, ajo ndiente se kjo gjithsesi mund të ishte një shenjë e mirë. Ajo po përpiqej të rigjente ekuilibrin e humbur. Të rigjente vetveten, për të mos e lejuar veten të dominohej edhe më gjatë nga e keqja. Boll marrëzira kam bërë kohët e fundit, pëshpëriti ajo.

Ajo rikujtonte netët e para në dhomën e re të gjumit. Akull gjithandej. Krevati, çarçafët, çdo gjë. Trupa të ngrirë, gati-gati si të pajetë. Nuk shkonim për të fjetur pothuajse asnjëherë në të njëjtën kohë. Secili nisej në heshtje dhe shtrihej në anën e vet të krevatit. Edhe mbulesat i kishim të ndara. Secili të vetën, duke e theksuar edhe më tepër humnerën shpirtërore midis të dyve. Më e frikshme se kurrë. Ajo nuk kishte provuar t’i afrohej, aq më pak ta prekte.

Vetëm pas dy apo tri javësh ajo mendoi t’i afrohej fare ngadalë trupit të tij. Në fillim disa lëvizje të vogla, disa prekje si të rastësishme, pastaj afronte këmbët e saj tek të tijat. I kalonte dorën nga shpina te qafa derisa një herë kishte guxuar ta kalonte njërën kofshë mbi të tijat dhe më pas deri te gjoksi i tij. I hipte lart dhe i lëvizte gjinjtë te fytyra e tij, te buzët e tij. Ajo që merrte ishte fare pak, diçka pa nerv, e lodhur, shpërfillëse, por Klodi e kishte vendosur tashmë, nuk do të lodhej, nuk do të ndihej e zhgënjyer. Ngjishej pas tij duke e prekur në shpinë me gjinj. E prekte në zona intime, e puthte pa pushim gjithandej. I pëshpëriste fjalë seksi te veshi, e kafshonte ëmbël te qafa dhe në pika të tjera të dobëta që vetëm ajo ia dinte, por në këmbim, përveç ndonjë ledhatimi fare të lehtë, nuk merrte pothuajse asgjë. E rraskapitur, ndalonte. Nuk kishte më fuqi të vazhdonte e as të shkonte më tej. Ngadalë, i kthente shpinën dhe përpiqej të mbyllte sytë, por të flinte i dukej edhe më e vështirë. Përpëlitej mes copëza ëndrrash deri pas mesnate kur lodhja, me sa duket, bënte punën e vet. Të nesërmen, ndërsa futeshin në dhomën e gjumit, ajo ia niste nga e para, sërish… 

Duhet të bëj diçka, mendonte ajo. Diçka që ta çlirojë, diçka që ta nxjerrë nga akulli, diçka që ta nxisë të vijë drejt meje. Si fillim, ndoshta duhet të ndërpres këtë mënyrë fjetjeje. Nuk do të ketë më mbulesa të ndara, pa e kuptuar se nuk ishin mbulesat e ndara ato që kishin rrënuar intimitetin dhe dashurinë midis tyre. Trupat e tyre edhe nën të njëjtën mbulesë kishin vazhduar të ishin po aq të pandjeshëm. Çarçafët, me sa duket, e kishin humbur sekretin e tyre turbullues. Ai shtrihej e ngrihej i ftohtë, pa thënë asnjë fjalë, pa bërë asnjë gjest, akull i tëri.

Po sikur kjo akullsirë në një prej këtyre netëve sfilitëse të më pushtojë edhe mua, mendonte Klodi e drithëruar dhe fillonte aventurën e saj të dhomës së gjumit sërish e sërish, por zhgënjimet ndiqnin njëri-tjetrin. Më pas ajo do të përjetonte një vuajtje të panjohur, një vuajtje që nuk e shpjegonte dot, por që kishte lidhje me përpjekjet e saj të dëshpëruara. A ia vlenin tërë ato mundime? pyeti ajo veten dikur. A mund të zgjidhej në dhomën e gjumit diçka që kishte ndodhur jashtë saj? Në fund të fundit, a ishte tani e sinqertë me të shoqin? Dilema të pafundme. Druajtje. Ankth. Natyrisht, përsëri zhgënjim. Nuk e kishte menduar kurrë se duke u afruar shumë me të atin do të ftohej kaq keq me të shoqin. 

Momenti kur nisej për në dhomën e gjumit po e trembte përherë e më shpesh. Ajo dhomë tashmë i dukej më e mërzitshme e më torturuese se kurrë. Herë-herë i ngjante më shumë me një dhomë moteli ku futesh thjesht për seks, zakonisht me një person të rastësishëm.

Nuk dua të ndihem e vetmuar në dhomën time të gjumit, klithte ajo brenda vetes. Ç’është ky dënim kaq i rëndë? Ç’mëkat i madh paska qenë! E kishte ndier me kohë që diçka nuk shkonte në atë veprim të sajin, por nuk e kishte pritur që e keqja të depërtonte kaq thellë. Klodi e dinte se dhoma e gjumit mund të zgjidhte shumë probleme që i lindin një çifti, por tani po bindej se ajo dhomë, me gjithë natyrën e saj misterioze, nuk mund të shërojë pasojat e një faji kaq të rëndë si ai që i kishte kurdisur pas shpine të shoqit.

Në momente të kthjellëta Klodi shpresonte se mbase kjo gjendje e të shoqit nuk do të zgjaste tërë jetën. Sa shumë qenkësh tronditur i shkreti, mendonte ajo. I kishte ardhur e papritur dhe ishte hutuar, ishte bllokuar i tëri. E kisha lënë me vetëdije jashtë planit me tim atë, edhe pse e kisha një parandjenjë se kjo do ta lëndonte, por porosia e babit kishte qenë e prerë: Askush. Unë, gjykonte ajo, duhej t’i qëndroja planit. Për një kohë nuk ishte ndier e penduar për këtë gjë. Ja, kishte shpresuar ajo, dalëngadalë po mësohemi të jetojmë në shtëpinë e re. Vetëm Mondi po e vuante. Edhe pse, siç nuk e kisha imagjinuar të na përfshinte kjo shkreti, ndoshta vajzat dhe dashuria për to do t’ia zbusin shpirtin gradualisht.

Netët kalonin njëra pas tjetrës. Për çudinë e Klodit, njëra më e keqe se tjetra. Edhe pse çdo natë i ndërroja ngjyrat e veshjeve intime, edhe pse i hiqja e i flakja ato andej-këtej në dhomën e gjumit dhe i shfaqesha nudo, Mondi vazhdonte të ishte i verbër. Nuk reagonte. Nuk më shikonte. Dukej se nuk ndiente më për hiret e trupit tim.

Ç’nuk kisha provuar, por asgjë. Derisa një natë, ndërsa ishim të shtrirë secili në anën e vet të krevatit, dyshova e tmerruar se ndoshta kisha humbur magjinë e trupit tim. Hiret e tij, pas të cilave ai dikur marrosej. Misterin e trupit tim, të gjinjve e të seksit tim. Për fat të keq, kishte ndodhur pikërisht kjo gjë. U mblodh kruspull. U lemeris nga zbulimi i asaj që kishte ndodhur dhe ia plasi të qarit me ngashërim, por pa nxjerrë zë. Më shumë se e qarë, ishte një vajtim. Një vajtim për fatin tim, mendoi. Për fajin tim. Për humbjen e dashurisë sime. 

Klodi kishte nisur të ndihej e pafuqishme. Shpesh i dukej se po kërkonte diçka të pamundur. Mondi jo vetëm nuk e ndihmonte, por e pengonte. Ndoshta pa dashje, ndoshta qëllimisht. Qëndronte i heshtur, i ftohtë. Edhe seksin e bënte në atë mënyrë sikur të mbaronte një nevojë, një detyrim, ndaj vetes dhe ndoshta edhe ndaj meje. Klodi po bëhej përherë e më nervoze. Mendonte se nuk mund ta duronte më këtë gjendje, por kujtohej se pas asaj që kishte bërë në fshehtësi nga i shoqi nuk kishte rrugë tjetër për të. Ishte e detyruar të duronte, të përtypte çdo fyerje, çdo lodhje. Kjo e ligështonte edhe më tepër.

Pothuajse tërë kohën dhe kudo që të ishte Klodit nuk i shqitej nga truri akulli i dhomës së gjumit. I ishte kthyer në fiksim, aq sa në një rast kishte menduar se ndoshta ajo dhomë gjumi ishte e mallkuar. Ndërsa bëjmë dashuri dhe pres që kënaqësia ime të arrijë kulmin, gjithçka ndërpritet dhe fiket befas, derisa, më në fund, unë tërhiqem në boshllëk, ndihem e rraskapitur dhe kuptoj tërë frikë se jo vetëm Mondi, por edhe vetja ime qenkësh kundër meje. Ajo diçkaja misterioze që më herët mendoja se ishte vetëm brenda Mondit, tani e tmerruar po zbuloja se ishte edhe brenda meje. Ja përse paska ndodhur që sa herë që mendoja se isha shumë afër orgazmës, në fakt, isha më larg se kurrë prej saj. Kisha aq nevojë për të, por ishte po aq e pamundur.

Dyshimet e mia ishin të vërteta. Po vazhdonim të bënim thjesht seks dhe ndoshta për gjithë jetën do të bëjmë të njëjtën. Përkëdheljet, puthjet, prekjet në pjesët intime ishin harruar. Shkohej drejt e te seksi, asgjë tjetër. Klodi ndihej e padëshiruar, e vetmuar. Ç’nuk kishte bërë ta ndryshonte atmosferën poshtë çarçafëve ngjyra-ngjyra. Kishte provuar forma të ndryshme të të bërit dashuri. E tërhiqte të shoqin me insistim në lojëra seksi, në stile të ndryshme, por ajo që dëshironte nuk vinte që nuk vinte. Në gjumë përherë e më tepër shikonte ëndrra me hapësira të pafundme akulli dhe veten e saj krejt lakuriq mbi atë rrafshinë të bardhë e të pafund. 

Me sa duket, e paskemi humbur njëherë e përgjithmonë dashurinë e vërtetë, pëshpëriti një mëngjes ndërsa vazhdonte të rrinte shtrirë në shtrat. Kemi humbur shkrirjen e plotë hyjnore me njëri-tjetrin, nxitjen e brendshme, kënaqësinë e pafundme. Sa do të doja, o Zot, të rikthehej dashuria dhe pasioni i kohëve të shkuara, tha ajo heshturazi, ndërsa jastëku lagej nga lotët e saj të nxehtë. Na i kthe edhe një herë, o Zot, vazhdoi ajo të lutej.

Disa minuta më pas, ndërsa merrej me diçka në dhomën e ndenjjes, ajo mendoi befas se, siç duket, Mondit i ishte thyer zemra copash kur kishte zbuluar se ajo kishte mbetur Klodi e dikurshme, e bija e Aristidhit. Ndoshta ai mendonte se ajo nuk ishte bërë asnjëherë gruaja e të shoqit, besnike e tij. Klodi pranonte brenda vetes se edhe pas viteve të para të martesës ajo vazhdonte të ndihej shumë e afërt me të atin. Ndërsa më pas mendja e shpirti i saj i ishin përkushtuar Mondit dhe familjes së tyre. Mirëpo, me sa duket, ky përkushtim nuk ishte i thellë, i vetëdijshëm, sepse, sikundër po zbulonte ajo, mjaftoi një moment kritik në familjen e të atit dhe ajo u shndërrua në çast Klodi e dikurshme. Për fat të keq, edhe pse kishte qenë vetëm një moment, ai kishte prishur gjithçka. Tani unë vuaj pikërisht prej atij momenti, prej marrëzisë sime në atë moment.

Mondi kishte të drejtë të mendonte ashtu, pëshpëriti ajo në një gjendje të rënduar. Kishte qenë vërtet një moment, por i tillë që na kishte hedhur në erë të gjithëve. Një moment sa një brengë e përjetshme njerëzore. 

Klodi po provonte të futej brenda trurit të të shoqit. Si vendosi të na ndjekë? Çfarë ka menduar rrugës? Çfarë vendimesh kishte marrë ndërkaq për vete, për mua e për njerëzit e afërt? Kishte qenë pa dyshim në udhëkryqin më të vështirë të jetës, mërmëriti ajo. Taksë të rëndë do të paguante ai vetë, por me siguri taksa që do të paguaja unë qenkësh ku e ku më e rëndë, mendoi ajo trishtueshëm. Ja, tani kjo po ndodh e ndoshta do të vazhdojë për vite të tëra. Ndërsa mendonte këto, ajo u çudit kur vuri re se po ndiente një lloj qetësie e qartësie në gjykimet e saj. Mbase ngaqë po përpiqem ta shoh ngjarjen jo me sytë e mi, por me sytë e Mondit. Me sa duket, kjo e ndihmoi të kuptonte sa e cekët dhe e pamatur ishte treguar në tërë këtë histori dhe nisi ta brente një pendesë e lehtë në fillim, por përherë e më torturuese. Të mirën që bën në jetë, mendonte ajo, nuk e merr gjithmonë mbrapsht. Të keqen, po. Madje, shpesh të përplaset në fytyrë në mënyrë të shumëfishuar.

Shumë njerëz kishin mbetur peng i veprimeve të saj. Viktima të saj. Tani nuk kam çfarë të bëj. Veç të lë peng shpirtin tim, mendoi ajo. Tani është radha ime të vuaj, tha ajo me vete. Sigurova prindërit, por hodha në erë veten dhe burrin tim. Tortura në dhomën e gjumit, pagjumësia dhe ftohtësia, mëdyshjet për humbjen e dhuntive të saj femërore po i rëndonin me një peshë të papërballueshme. Vetmia që ndiente brenda vetes e bënte edhe më të pashpresë, kurse ideja nëse ishte apo nuk ishte më e zonja në krevat e lemerisi. Ishte gati të shpërthente në lot. Shpirti po i rëndohej. Po i dhembte shpirti për gjithçka kishte pësuar. Ajo vetë, por edhe të tjerët pikërisht prej saj.

Tashmë e kishte disi më të qartë se Mondi kishte humbur afeksionin ndaj saj, kishte humbur intimitetin. Menjëherë pas ardhjes në shtëpinë e të atit ajo ishte përballur me vështrimin e tij të ftohtë e përbuzës. Më shumë se një vështrim, në fakt, kishte qenë një mosvështrim. Çka ishte edhe më keq. Atë mbrëmje ajo nuk e kishte marrë mesazhin e vërtetë dhe prandaj nuk i kishte dhënë rëndësi. Edhe kur i shoqi sillej ndaj saj sikur ajo të mos ishte aty, sikur ajo nuk ekzistonte, Klodi, pa e menduar thellë, e kishte quajtur diçka kalimtare. Shumë gjëra gjatë asaj kohe i kishte kaluar me lehtësi. E ka nga mërzia, mendonte. Edhe unë vetë jo rrallë kështu po ndihem. Sikur më është këputur diçka brenda vetes dhe nuk është një këputje dosido, por një këputje e thellë që më tremb dhe më huton, sikur nuk e ndiej pulsin e trupit tim, sikur humbas gjithçka. Nuk di më ç’po ndodh me mua. As se ç’mund të ndodhë. 

Me kohë, ndërsa kuptonte përmasat e vërteta të humnerës që ajo kishte shkaktuar në shpirtin e të shoqit, drithërimat i shtoheshin. Shpresa e saj se dhoma e gjumit me kohë do t’i rregullonte gjërat kishte qenë një iluzion fatkeq. Një mëngjes herët, ndërsa Mondi doli nga dhoma e gjumit, ajo, pasi pëshpëriti “iku dhe një natë tjetër e akullt”, u ngrit dhe shkoi përpara pasqyrës. Hoqi këmishën e natës dhe nisi të vërente me kujdes trupin e saj lakuriq. E pëlqente lëkurën e saj ngjyrë gruri, të lëmuar dhe të hollë. Preku buzët e saj, qafën, gjinjtë, barkun… Më duken ende ndjellëse, tunduese. Vitet kishin qenë dashamirëse me të. Më duket se janë pak a shumë të njëjtat. Jam pak më e mbushur, por që nuk bie në sy ngaqë jam e gjatë. Ia ofroj Mondit gjithçka kam çdo natë, me dëshirë të papërmbajtur. Tani ai ka nisur t’i prekë vërtet nga pak, por diku diçka ende ngec. Jeta poshtë çarçafit është… kalon nga një gjendje në një tjetër. Është ende e zbehtë dhe e ngathët, por jo sa ç’ishte në fillim të kësaj historie. Çfarë të bëj më tepër? Çfarë të mos bëj? Nuk po gjente asnjë rrugë daljeje nga labirinti ku e kishte futur veten. Nuk ishte më e sigurt për asgjë. Ndjeu një pështjellim turbullues. Ku e futa veten kështu me atë plan të mallkuar?  Mos e teprova paksa me këtë? Ndoshta jo, por ndoshta po. Me siguri që e katranosa. Aq sa tani nuk di nga t’ia mbaj.

Para se të dilte, preku edhe një herë lëkurën e lëmuar, buzët, qafën, gjinjtë… Donte të zbulonte enigmën që fshihej brenda tyre. Dora i rrëshqiti edhe më poshtë, por hiç. Nuk po e ndiente efektin e prekjes, as atë të ledhatimit, edhe pse ishte dora e saj dhe jo e… Një trup që s’ndien. Një shpirt që përgjërohet. Asgjë nuk lëvizka më brenda këtij shpirti. As në këto forma të lakuara të trupit. Asgjë nuk vërshuaka më atje brenda. Njëlloj sikur të prekte diçka pa vlerë. Po kjo nga na doli tani, mendoi e tronditur. Pa vlerë. E kotë. E sëmurë rëndë. Gjithçka qenka shuar. Ngrica më paska zaptuar tinëz. Nuk më ka ndodhur kurrë diçka e tillë dhe nuk e prisja të ndodhte. Është e qartë se qenkam sëmurur edhe unë, mendoi ajo. Paskam edhe unë pak a shumë të njëjtën sëmundje si Mondi. Ftohtë, ngricë gjithandej. E unë budallaçka u përpoqa të shëroja atë. Ndërsa, me sa po kuptoj, duhet ta kisha nisur nga vetja.

Ndjenja e vetëfajësimit do të merrte përmasat e plota kur ajo mendoi se ndoshta Mondi kishte bërë të njëjtën edhe me prindërit e tij. Nuk e kishte dëgjuar asnjëherë të shoqin të fliste në telefon me ta. Fakti që as ata nuk e merrnin në telefon e kishte bërë të kuptonte se diçka nuk shkonte mirë edhe midis tyre. Të jetë grindur edhe me ata? E pabesueshme! E pamundur! mendoi. Qoftë edhe për faktin se ata ishin krejtësisht jashtë asaj që kishte ndodhur. Si nuk i mori të paktën vajzat ndonjë fundjavë e së bashku me to të vizitonte prindërit e tij? Si ka duruar pa dashurinë e tyre? Si nuk i ka ardhur keq për ta?

Në qoftë kështu, mendoi ajo, atëherë shpagimi i tij i paskësh përfshirë edhe ata, edhe pse pa faj, tërësisht jashtë planit të saj me të atin. Hakmarrja e Mondit nuk paskësh njohur kufi, mendoi Klodi e këputur. Kaq shumë qenkësh helmuar shpirti i tij prej veprimeve të mia të fshehta? Nga hataja, thuaj. Shtrigë, i tha vetes. Idiote, shtoi pa i ardhur aspak keq. Ndiej neveri nga vetja ime. Qenkam katandisur për t’u mëshiruar. Edhe pse mëshirën nuk e kam pëlqyer kurrë. 

Pas asaj mbrëmjeje dikujt i ishte prishur gjumi përgjithmonë, dikujt tjetër shpirti nuk do t’i gjente më qetësi, mendonte ajo. Dikush ishte plagosur në zemër e dikush e kishte marrë goditjen në ballë. Vetëm i ati kishte dalë i fituar, por, siç do t’i vinte fati, këtë fitore, aq e shtrenjtë për të, e vetmja e tij, nuk do ta shijonte gjatë.

Megjithatë, mendonte ajo, Mondi kishte ruajtur për vete diçka të çmuar nga e kaluara, përkushtimin ndaj vajzave, dashurinë e pakufishme për to. Vetëm me ato ishte i njëjti. Vetëm kur ishte me ato Klodi nxirrte mallin e Mondit të dikurshëm, me të cilin ajo kishte rënë marrëzisht në dashuri. Mirëpo ja tani, jemi bërë si të huaj, mendoi ajo. E tmerronte ideja se sa gjatë do të vazhdonte hakmarrja e heshtur e të shoqit. Një vit? Një shekull? Përgjithmonë? Askush nuk e dinte këtë gjë. Ndoshta as ai vetë.