Nga Keze Kozeta Zylo/

Në shkollën e mesme “Susan E. Wagner” në Staten Island

Këto letra mirënjohjeje nga prindër amerikanë plot kulturë të studentëve tanë janë nga më të çmuarat dhe me frymëzueset e jetës sime.  Nuk kanë çmim!

Mësuesit, edukatorët mbajnë në duart e tyre të ardhmen e brezave dhe shumica e tyre punojnë me një ndërgjegje të plotë.  

Emigrimi në Amerike kishte disa male për t’u ngjitur, por autizmi nuk ka qenë mali im i ëndrrave, sepse ishja zero në njohjen e tij, por ndërkohë që mësova këtu e pranova që me intervistën e parë të punësimit.  Programi i Autizmit në shkollën e mesme, ishte mundësia më e madhe e jetës sime për një ndër sukseset shpirtërore, jetësore. 

Shumë studentë më mësuan përfshirë dhe Philipin se “Autizmi nuk është një sëmundje, por është një mënyrë tjetër e të parit të botës.” sipas neurologut dhe Autorit të dëgjuar Temple Grandin. 

Për ecjen e tij akademike Philipi është ftuar nga Drejtori i Shkollës z. Cugini në zyrën e tij dhe pati një bisedë shumë interesante, për ëndrrat, arritjet.  Ai u përzgjodh të intepretojë Himnin, betimin para Flamurit Amerikan në mëngjesin e përditshëm shkollor, është anëtar në Student’s Government në shkollë, mbajti fjalimin para gjithë shkollës në muajin e Autizmit, aktroi në rolin e Mbretit Dunkan, King në tragjedinë “Makbethi” të shkrimtarit botëror Shekspirit, në skenën magjike të teatrit para gjithë publikut

.  Këto janë arritje të mëdha, sfida që bëhen jo lehtë, natyrisht nuk është vetëm puna ime, por puna në grup me respekt dhe profesionalizëm bashkë me kolegët e nderuar arritem suksesin.  Mirënjohje pafund për të gjithë!  

Dita e fundit e vitit akademik 2024-2025 e shkollave publike amerikane erdhi dje dhe çuditërisht gjithmonë ndjej trishtim, kur i shoh koridoret bosh, pa tingujt muzikorë të zhurmës së nxënësve që në veshët e mi është thjesht jetë, gjallëri, vazhdimësi, më besoni dhe vallëzim… 

Kur Philipi më dha dhuratën në emër të familjes së tij me zarfin të mbishkruar: “Faleminderit” që mbante brenda një ndër letrat më të bukura të jetes sime, shkruar nga nëna e tij mjeke në spital dhe gjithë familja, pikëzat e lotit lagën qerpikët e mi dhe më dhanë muzë, një frymëzim të paparë për të punuar më fort për Philipin dhe gjithë studentët e tjerë. Bija ime gjeneroze, Klodiana, më shkruajti t’i blente biletë për në stadium duke më pyetur se cilën skuadër pëlqen ai më shumë?  

Unë po e ndaj me ju të dashur miqtë tanë të vyer kudo ku jeni, jo për punen time, jo për suksesin, por shpesh njerëzit i mbyt rutina përfshirë dhe mua dhe harrojmë të çmojmë pikërisht atë që duhet, atë që prek zemra njerëzish dhe bëhet frymëzim.  Mirënjohja për të vërtetën sfumon “mashtrimet” që bëhen për antivlerat duke i kthyer verbërisht në vlera pa i dhënë komunitetit kudo ku jetojnë pikën e djersës së ndershme. 

Kjo letër më shërben si një platformë për amplifikimin dhe si avokate e zërave të vetë individëve autikë. Duke ndarë këtë përvojë të hatashme me ju të dashur miq ne ngremë zërat e tyre dhe promovojmë përfshirjen dhe avokatësinë, ndërkohë ëndrrat e mia për ta çuar në instanca të tjera më të larta vazhdojnë…  

Mirënjohje pafund Familja Franchina!

Pushime të mbara Senator Philip!

Pushime të mbara ju, gjithë fëmijët dhe studentët në At-Mëmëdhe dhe botë! 

Letra nga familja:

E dashur Kozeta, 

Unë nuk e di nga ta filloj me parë dhe t’ju falënderoj për çfarë ju keni bërë për birin tim Philip, jo vetëm këtë vit, por qëkur ju e takuat atë. Ju keni qenë burim frymëzimi, suportuese ndër vite dhe përgjithmonë inkurajuese në çdo hap të tij.  Ai eshtë student me i mirç duke ju pasur ju, duke e mësuar atë dhe duke i dhënë udhëzime.  Faleminderit që kurrë nuk keni thënë jo, dhe gjithmonë keni besuar në të gjitha ëndrrat e tij.  Ne të gjithë si familje jemi krenar me arritjet, sfidat e tij, dhe duhet të falënderojmë që keni qenë bashkë me të në çdo hap.  

Paçi një verë të shkëlqyer.  

Të duam prindëit e Filipit dhe të dy vëllezërit e tij.

New York 

27 Qershor, 2025  

Washington DC – Prof.Dr.Fejzulla BERISHA/

I.Midis drejtësisë ndërkombëtare dhe kufizimit të sovranitetit

Themelimi dhe funksionimi i Gjykatës Speciale për Kosovën nuk mund të kuptohet jashtë kontekstit të pasluftës, ndërhyrjes ndërkombëtare, ndërtimit të shtetit dhe debatit të hapur mbi barazinë e shteteve të reja në rendin ndërkombëtar. Kjo gjykatë, që formalisht paraqitet si pjesë e sistemit juridik të Kosovës, në thelb përfaqëson një ndërthurje të qartë të mekanizmave të drejtësisë tranzicionale me mjetet e kontrollit ndërkombëtar mbi një republikë të re dhe të brishtë. Ajo legjitimon kufizimin e sovranitetit të brendshëm dhe përfaqëson një simbol të asaj që quhet supermacia funksionale e organizmave ndërkombëtarë ndaj institucioneve të një shteti që formalisht është i pavarur, por realisht mbetet në një pozitë të varësisë ndërkombëtare të vazhdueshme.

II. Geneza e Gjykatës Speciale – dhunimi i vullnetit politik përmes instrumenteve të presionit

Gjykata Speciale u themelua mbi një bazë të dyfishtë: një raport të diskutueshëm ndërkombëtar dhe një presion të koordinuar diplomatik. Raporti i Dick Martyt i vitit 2011, i miratuar nga Këshilli i Evropës, paraqiti pretendime të rënda për trafik organesh dhe krime të luftës, të cilat nuk kishin kaluar përmes filtrit të një hetimi penal të pavarur. Ky raport u bë mjet politik për të imponuar themelimin e një strukture të posaçme, me qëllim që të zbusë kërkesat për një tribunal ndërkombëtar dhe të kanalizojë drejtësinë në një forum të kontrolluar.

Vendimi për themelimin e kësaj gjykate nuk u mor nga një vullnet i lirë politik i Kuvendit të Kosovës, por nën kërcënimin e izolimit diplomatik, ndërprerjes së ndihmës ndërkombëtare dhe sanksioneve politike. Deputetët që e votuan ndryshimin kushtetues vepruan në një rreth të mbyllur politik dhe nën një ndjenjë shtrëngimi, çka e bën këtë akt një prej kompromisve më të thellë me rendin juridik të brendshëm të Kosovës.

III. Struktura e Gjykatës – drejtësi e huaj nën emrin e ligjit vendor

Dhomat e Specializuara janë strukturuar si një sistem paralel gjyqësor, me përbërje ndërkombëtare të plotë (gjyqtarë, prokurorë, staf administrativ), me seli jashtë Kosovës (në Hagë), dhe me një rregullore të procedurës që ndjek praktikat ndërkombëtare më shumë sesa ato vendore. Kjo strukturë, megjithëse zbatohet mbi bazën e ligjeve të Kosovës, realisht ka statusin e një tribunali të jashtëm të vendosur mbi sistemin juridik të një shteti të pavarur.

Kjo përbën një precedent unik juridik, ku një shtet sovran, në mënyrë të detyruar, vendos që një pjesë e juridiksionit penal të vet të ushtrohet jashtë territorit dhe sistemit të tij institucional. Asambleja e Kosovës nuk ka kompetencë mbi emërimet, llogaridhënien, buxhetin apo përmbajtjen e punës së Gjykatës Speciale. Në thelb, institucionet e Kosovës janë të përjashtuara nga çdo rol efektiv mbi funksionimin e kësaj gjykate, përfshirë edhe çështjet që kanë ndikim të drejtpërdrejtë në jetën politike dhe institucionale të vendit.

IV. Asimetri e drejtësisë: gjykatë monoetnike, juridiksion selektiv

Një kritikë thelbësore ndaj Gjykatës Speciale është karakteri i saj ekskluziv ndaj shqiptarëve të Kosovës dhe kufizimi i saj i drejtpërdrejtë në një periudhë dhe në një palë të vetëm në konfliktin e Kosovës. Sipas mandatit të saj, Gjykata ka kompetencë vetëm për të hetuar dhe ndjekur penalisht individë të UÇK-së për krime të supozuara të kryera gjatë dhe menjëherë pas luftës (1998–2000), duke përjashtuar në mënyrë të plotë hetimin e krimeve të kryera nga forcat serbe dhe strukturat e shtetit serb, të cilat kanë lënë më shumë se 13.000 civilë të vrarë, mbi 20.000 gra të dhunuara dhe rreth 1200 fëmijë të vrarë.

Kjo pabarazi thelbësore e delegjitimon pretendimin për drejtësi ndërkombëtare neutrale dhe tregon se Gjykata Speciale është një mjet juridik me funksion të qartë politik – për të ndarë legjitimitetin e luftës çlirimtare nga individët që supozohet se kanë devijuar nga parimet e saj. Por kjo ndarje është selektive, e njëanshme dhe përjashtuese – për faktin se ajo nuk aplikohet ndaj palës agresore (Serbisë), që përkundrazi nuk ka asnjë strukturë të ngjashme që të përballet me të kaluarën e saj kriminale.

V. Ndikimi i Gjykatës në funksionimin e institucioneve dhe demokracisë

Funksionimi i Gjykatës Speciale ka pasur pasoja të drejtpërdrejta për rendin kushtetues të Kosovës dhe për sistemin politik. Disa nga liderët më të lartë shtetërorë të zgjedhur përmes votës së lirë janë arrestuar dhe gjykohen në Hagë. Presidenti Hashim Thaçi, ish-kryeparlamentari Kadri Veseli, ish-kryetari i Kuvendit Jakup Krasniqi dhe të tjerë janë pjesë e një procesi që i ka përjashtuar nga jeta institucionale, duke krijuar një boshllëk në përfaqësimin politik dhe krizë të legjitimitetit demokratik.

Ky ndërhyrje e drejtpërdrejtë, ndonëse e arsyetuar juridikisht si ndjekje penale, ka pasoja politike që tejkalojnë fushën juridike. Gjykata është kthyer në një instrument që riorganizon raportet e brendshme të pushtetit dhe sjell një ndërhyrje të pashembullt në sistemin politik përmes mjeteve të drejtësisë. E thënë ndryshe: drejtësia ka prodhuar një vakuum politik dhe institucional, duke e vënë në diskutim aftësinë e shtetit për të vepruar në mënyrë të pavarur dhe për të ruajtur integritetin e vet institucional.

VI. Sovraniteti i kufizuar përmes drejtësisë së deleguar

Gjykata Speciale është pjesë e një arkitekture më të gjerë të “sovranitetit të mbikëqyrur” në Kosovë. Pas shpalljes së pavarësisë në vitin 2008, Kosova u përball me një model ndërkombëtar të mbikëqyrjes kushtetuese përmes Zyrës Civile Ndërkombëtare (ICO), EULEX-it dhe më pas me formën më të thellë të ndërhyrjes përmes kësaj gjykate. Në këtë kuptim, Gjykata Speciale është një formë e re e protektoratit ligjor, e zhveshur nga emri, por me pasoja më të thella – pasi ajo vendos standarde juridike që shkojnë përtej konsensusit të brendshëm dhe jashtë çdo mbikëqyrjeje vendore.

VII. Konkluzion: Drejtësi apo instrument i kontrollit politik ndërkombëtar?

Gjykata Speciale për Kosovën përbën një paradigmë të veçantë të ndërhyrjes ndërkombëtare në një shtet sovran përmes mekanizmave të drejtësisë. Ajo nuk është një domosdoshmëri e vetëinstitucionalizuar për drejtësi, por një mjet i projektuar për të adresuar tensionet ndërkombëtare mbi rolin e Kosovës në luftë dhe pas saj. Ajo e kufizon sovranitetin e brendshëm përmes një modeli të jashtëm dhe i privon institucionet e Kosovës nga një segment kyç i sistemit gjyqësor.

Në vend që të kontribuojë në ndërtimin e një sistemi të brendshëm të drejtësisë, ajo e ka përjashtuar Kosovën nga kjo mundësi. Për më tepër, drejtësia që ajo përfaqëson, është selektive, jo përfaqësuese për të gjitha viktimat, dhe në fund të fundit – më shumë politike sesa morale.

Nëse drejtësia ndërkombëtare nuk është e barabartë për të gjitha viktimat dhe të gjitha krimet, ajo rrezikon të mos jetë drejtësi fare – por të jetë një instrument i kujdesshëm për kufizimin e shtetësisë dhe vendimmarrjes së një populli që ende lufton për njohje të plotë në arenën ndërkombëtare.

Opinion nga Rafael Floqi

Presidenti Donald Trump këmbënguli të mërkurën se sulmet amerikane i dhanë një goditje shkatërruese programit bërthamor të Iranit, pavarësisht një vlerësimi paraprak të inteligjencës amerikane që sugjeronte se sulmi shkaktoi vetëm një pengesë të vogël.

“Ky ishte një sulm shkatërrues dhe i la ata pa fjalë”, tha Trump ndërsa administrata e tij dërgoi një grup zyrtarësh të lartë për të mbrojtur pretendimet e tij se programi bërthamor i Iranit ishte “shumë i zhdukur”.

Sekretari i Mbrojtjes Pete Hegseth tha se vlerësimi i rrjedhur i inteligjencës, për të cilin Irani tha se pësoi një vonesë prej vetëm disa muajsh, ishte “paraprak” dhe me “besim të ulët”. Sekretari i Shtetit Marco Rubio tha se zyrtarët që zbuluan gjetjet janë “besëprerë profesionistë”.

Shtëpia e Bardhë iu referua një deklarate nga Komisioni i Energjisë Atomike të Izraelit që tha se Irani u përball me një pengesë prej “shumë vitesh”.

Përfundimeve të besueshme

Nxjerrja e përfundimeve të besueshme në lidhje me ndikimin e sulmeve amerikane është e vështirë, duke e bërë çështjen një terren pjellor për pretendime konkurruese që mund të përcaktojnë se si votuesit amerikanë e shohin vendimin e rrezikshëm të Trump për t’u bashkuar me sulmet e Izraelit ndaj Iranit.

Trump është i hapur për ndryshim regjimi në Iran, pasi administrata e tij tha se ky nuk ishte qëllimi Gjithashtu në rrezik janë hapat e ardhshëm të Trump në Lindjen e Mesme, ku mund të kërkohen përpjekje diplomatike për të parandaluar Iranin nga rindërtimi i programit të tij bërthamor.

Irani pohon se ambiciet e tij atomike janë për qëllime paqësore, ndërsa udhëheqësit amerikanë dhe izraelitë e kanë përshkruar programin bërthamor të vendit si pararendësin e marrjes së një arme bërthamore.

Një nga objektivat e sulmit amerikan ishte Fordo, ku infrastruktura bërthamore është varrosur thellë nën tokë. Komisioni izraelit tha në një deklaratë se bombardimi “e bëri të paoperueshëm impiantin e pasurimit”. Deklarata u shpërnda nga Shtëpia e Bardhë dhe zyra e kryeministrit izraelit Benjamin Netanyahu.

Pse presidentët urdhërojnë përdorimin e forcës pa Kongresin 

Në dekadat e fundit, një dukuri është bërë normë në politikën amerikane: presidentët urdhërojnë përdorimin e forcës ushtarake pa miratimin paraprak të Kongresit. Ky trend përfaqëson jo vetëm një sfidë për balancën e pushteteve të përcaktuar në Kushtetutën amerikane, por edhe një rrezik të madh për legjitimitetin demokratik të vendimeve për luftë. Rasti i ish-presidentit Donald Trump, i cili urdhëroi bombardime në objektiva iraniane pa konsultim me Kongresin, është vetëm shembulli më i fundit i kësaj praktike që po institucionalizohet. 

Por këtu ka njё diskutim. Sa bashkëpunues  dhe në sa kohë e miraton ai. A mund të ruhet sekreti i sulmit. Nga ana tjetër njё sulm nuk është shpallje lufte në kuptimin klasik.

Sipas Kushtetutës së Shteteve të Bashkuara, vetëm Kongresi ka autoritetin për të shpallur luftë. Neni I i saj e përcakton qartë këtë kompetencë. Por ky parim ka mbetur kryesisht simbolik që nga Lufta e Dytë Botërore. Në vend të shpalljes së luftës, presidentët kanë përdorur forma alternative për të nisur ndërhyrje ushtarake – qoftë përmes “Autorizimeve për Përdorimin e Forcës Ushtarake” të dhëna nga Kongresi në raste të veçanta, qoftë përmes interpretimeve të gjera të rolit të tyre si komandantë supremë të ushtrisë sipas Nenit II të Kushtetutës.

Rezoluta e Fuqive të Luftës e vitit 1973 ishte përpjekja më e qartë për të kufizuar këtë përqendrim të pushtetit ushtarak në duart e presidentit. Kjo rezolutë, e miratuar përkundër vetos së Presidentit Nikson pas Luftës së Vietnamit, kërkon që çdo president që vendos të angazhojë forcat e armatosura pa shpallje lufte, duhet të njoftojë Kongresin brenda 48 orëve dhe të përfundojë operacionin brenda 60 ditëve nëse nuk merr miratim zyrtar. Por realiteti ka treguar se kjo rezolutë rrallëherë zbatohet me rigorozitet, dhe Kongresi, në vend që ta mbrojë kompetencën e vet kushtetuese, shpesh qëndron pasiv.

Bill Clinton nisi bombardimet e NATO-s në Kosovë pa një votim në Kongres.

Shembujt janë të shumtë. Bill Clinton nisi bombardimet e NATO-s kundër Jugosllavisë në vitin 1999 në Kosovë pa një votim të plotë në Kongres. Barack Obama urdhëroi sulme ajrore në Libi në vitin 2011 pa kërkuar autorizim, dhe më pas u përball me kritika të vonuara nga ligjvënësit. Donald Trump ndërmori sulme në Siri dhe më pas ndaj objektivave iraniane pa konsultim paraprak, duke u mbështetur në argumente të gjera për “sigurinë kombëtare” apo “parandalimin e përhapjes së armëve kimike”.

Ekspertët ligjorë theksojnë se, edhe pse një president është kushtetuesisht komandant suprem, kjo nuk i jep atij pushtet absolut për të ndërmarrë veprime ushtarake pa mbikëqyrje. Megjithatë, në praktikë, kufizimet janë zbehur. Gjykatat, të cilat mund të shërbenin si një filtër kushtetues, shpesh i shmangen trajtimit të këtyre rasteve, duke i cilësuar si “çështje politike” që duhet të zgjidhen brenda institucioneve politike. Në këtë mënyrë, mbikëqyrja gjyqësore mbetet e paralizua

 Demokratët argumentojnë se Trump anashkaloi Kongresin dhe shmangu detyrimin për të kërkuar miratim për përdorimin e forcës, duke dobësuar hipotetikisht  balancën e pushteteve që Kushtetuta e SHBA-së garanton. Por dhe me argumente hipotetike.  Urdhri për sulm, sipas kritikëve, mund të kishte provokuar një luftë të gjerë në Lindjen e Mesme, duke vënë në rrezik jo vetëm stabilitetin rajonal, por edhe jetën e ushtarëve dhe aleatëve amerikanë. Vendimi, sipas tyre, u mor në mënyrë të njëanshme, pa informuar ligjvënësit dhe pa paraqitur një strategji të qartë për pasojat apo qëllimet afatgjata të operacionit.

Në thelb, demokratët e shohin këtë veprim si një shembull tjetër të mënyrës së Trumpit për të vepruar jashtë normave institucionale, duke minuar parimet e përgjegjshmërisë demokratike dhe të drejtës ndërkombëtare. 

Ndërkohë, edhe në arenën ndërkombëtare, përdorimi i njëanshëm i forcës nga SHBA shpesh bie ndesh me Kartën e Kombeve të Bashkuara, e cila lejon vetëm vetëmbrojtjen ose ndërhyrjen me autorizimin e Këshillit të Sigurimit. Edhe pse presidentët amerikanë përpiqen ta justifikojnë përdorimin e forcës si akt vetëmbrojtjeje, ekspertët paralajmërojnë se ky argument shpesh është i dobët dhe i pambështetur në të drejtën ndërkombëtare. “Ideja se mund të sulmosh një shtet për të mbrojtur interesat strategjike në të ardhmen nuk përputhet me konceptin e vetëmbrojtjes”, thotë Bradley.

Njё problem institucional

Problemi thelbësor nuk është thjesht juridik, por politik dhe institucional. Kongresi amerikan, për shkak të ndarjeve partiake ose mungesës së vullnetit për t’u përballur me presidentin, ka lejuar një përqendrim të rrezikshëm të pushtetit në zyrën ekzekutive. Në vend që të mbrojë autoritetin e tij kushtetues, ai ka zgjedhur shpesh rrugën e lehtësisë: të heshtë ose të reagojë vetëm simbolikisht, pas veprimit. Në fund të ditës, pasojat nuk maten vetëm në bazë të shkeljeve ligjore apo precedentëve kushtetues, por në koston që kjo sjell për vetë demokracinë amerikane. Kjo është si t’i kërkosh Trumpit qiqra ne hell. 

Episodi ka shkaktuar disa nga hakmarrjet e gjata të Trump kundër rrjedhjeve të informacionit dhe zyrtarëve të inteligjencës, të cilët ai shpesh i ka parë si pjesë të një “shteti të thellë” të përkushtuar për të minuar axhendëne tij. Ai gjithashtu hoqi dorë nga mediat që raportuan mbi vlerësimin e klasifikuar, duke i përshkruar ato si “llum” dhe “të neveritshme”. Trump tha se vënia në dyshim e efektivitetit të sulmeve ishte mungesë respekti ndaj ushtrisë, e cila fluturoi bombardues të fshehtë në gjysmën e botës për të sulmuar objektet bërthamore me armë të projektuara për të depërtuar thellë nën tokë.

Raportet, tha ai, ishin “shumë të padrejta ndaj pilotëve, të cilët rrezikuan jetën e tyre për vendin tonë”. Një pyetje kritike është nëse uraniumi i pasuruar, i cili mund të zhvillohet në karburant për një bombë bërthamore, u zhvendos nga objektet para sulmeve të SHBA-së.

“Unë besoj se ata nuk patën mundësi të nxirrnin asgjë, sepse ne vepruam shpejt”, tha Trump. Ai shtoi se “është shumë e vështirë të zhvendosësh atë lloj materiali dhe shumë e rrezikshme”. 

Vendimi i Presidentit Donald Trump për të urdhëruar një sulm ndaj objektivave iraniane mund të shihet si një veprim i guximshëm dhe i nevojshëm për të mbrojtur interesat kombëtare të Shteteve të Bashkuara dhe për të penguar agresionin e mëtejshëm nga një regjim që ka sponsorizuar terrorizmin dhe ka kërcënuar aleatët amerikanë në Lindjen e Mesme.  The akuzat e demokratëve pse e sulmuat Iranin po pse se sulmuat më  fort janë qesharake.

Në një situatë ku kohëzgjatja dhe vendosmëria janë thelbësore, pritja për një miratim të zgjatur nga Kongresi mund të kishte dobësuar efektin strategjik dhe të kishte ekspozuar trupat amerikane ndaj rrezikut. Përkrahësit e këtij vendimi argumentojnë se një veprim i menjëhershëm dhe i vendosur shërben si mesazh i qartë për kundërshtarët e SHBA-së se çdo provokim do të ketë pasoja të menjëhershme dhe të ndjeshme.Informimet e klasifikuara për ligjvënësit, të planifikuara fillimisht për të martën, tani pritet të zhvillohen të enjten dhe të premten.

Festivali Shqiptar në Michigan.

Gjeneral ® Piro Ahmetaj

Senior Ekspert për Sigurinë Kombëtare dhe çështjet e USA/NATO/

Mbasi u konsumuan të gjitha përpjekjet diplomatike, fuqia e pakonkurueshme ajrore e SHBA realizuan një goditje historike, të paralajmëruar, me preçision të lartë, proporcionale si dhe të përshallëzuar duke i dhënë një mesazh/NDËSHKIM SHEMBULLOR jo vetëm regjimit të Teheranit por dhe ndaj diktatorëve të dalldisur nga fuqia e mbi-Pushtetit (Putinit, Khamenei, Kim Jong, etj, veçmas apo në aleancë), shteteve si dhe organizatave terroriste që kërcënojnë se: “do “i bejnë gjemën njerëzimit, rendit global dhe vlerave të qytetërimit duke përdorur armët/fuqinë bërthamore” !

https://www.panorama.com.al/sulmet-amerikane-ndaj…/…

E parë kështu, kjo goditje mbetet edhe si një mesazh për internacionalistët mëndjendryshkur, enveristët me kullaro demokratike, Gjeneralët e vet(de)graduar si dhe opinionistët e gjithëditur, përfshi fatëkeqesisht edhe në Tiranë dhe Prishtinë, pasi para së gjithash dhe mbi të gjitha ka një DIFERENCË tëresisht të pakrahasueshme kur “USA në emër të paqes, rendit global, vlerave të qytetërimit, sigurisht dhe interesave kombëtare të ShBA-ve sulmon me preçizion maksimal fuqinë vrasëtare dhe infrastrukturat e armëve bërthamore”, me sa kur: “goditen me raketa spitalet, shkollat, qëndrat e banuara, si dhe kur merren zvarrë si pengje gra, pleq, apo kur theren si mostra fëmijë të pafajshëm” ..apo Jo?

Thënë këtë, falë (mirënjohje) fuqisë së pakonkurueshme ushtarake të USA/NATO/UK, bota mbetet shpresëplotë se: “paqja, siguria, rendi global, vlerat e qytetërimit dhe demokracia do të triumfojnë mbi neo-stalinistët, neo-nazistët, shtetet dhe organizatat terroriste” !

Zoti e bekofte Paqen, fuqinë ushtarake të USA/NATO si dhe interesat kombëtare (Republikës së Shqipërisë/Kosovës).