Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

MË MIRË NJË FUND I ANKTHSHËM SE SA NJË ANKTH PA FUND

by

Shkruan:EUGJEN MERLIKA/

NJË  JETË  NË  DIKTATURË/

(Kujtime të një “armiku të klasës”)/

  “Ktu vaji e trishtimi/

Veç ndihet ndër shpija/

Ktu ndihet tingllimi /

I hekrave të mija/

E gjama e nji të shkreti/

Qi bjen vala e detit.”/

NDRE  MJEDA /

MË MIRË NJË FUND I ANKTHSHËM SE SA NJË ANKTH PA FUND/

Më 1974, në moshën tridhjetë vjeç, u martova me një vajzë të re që, kundra opinionit, pranoi të lidhë jetën me mua. Ajo sapo mbaroi atë vit shkollën e mesme dhe ne filluam jetën së bashku, në vështirësi për banesë, por me shpresë për një jetë më të qetë. Mendonim t’a ndërtonim atë jetë mbi frutin e djersës sonë të ndershme e, mbi të gjitha, të gjenim ngushëllim në harmoninë familjare. Mbaj mend vetëm një dhjetëditor të bukur në plazhin e Durrësit, pastaj retë e zeza e mbuluan, duke paralajmëruar shtrëngatën dhe një dimër të zgjatur pa fund.  

Me atë periudhë të vështirë lidhen dhe kujtimet e vajzës së xhaxhait që ne e kishim rritur në shtëpinë tonë dhe e kishim si fëmijën tonë. Ajo vazhdonte vitin e parë të gjimnazit në Lushnjë. Është e paimagjinueshme për botën e qytetëruar dhe aktualisht e pabesueshme dhe për rininë tonë, që një nxënëse në klasën e nëntë të përjashtohet nga shkolla vetëm sepse një shoqe e saj i kishte treguar në klasë një fletë reviste që paraqiste një femër në plazh me rroba banjoje! Ky ishte “sakrilegji”  që do të gjente si shkak këshilli pedagogjik e organizata e partisë për të këputur dëshirat e dy vajzave ende të parritura mirë, për të vazhduar mësimet. Kështu plotësohej “plani” i viktimave të luftës ideologjike e politike kundër “shfaqjeve të huaja”. Ky ishte versioni zyrtar i përjashtimit nga shkolla të Silvës. E vërteta ishte një tjetër, sa dramatike aq dhe e rëndomtë në sistemin kriminal në të cilin jetonim : Sigurimi i shtetit kishte dashur të bënte bashkëpuntore të saj Klorën, nënën e vajzës.  Kundërshtimit të saj për të bërë punën e spiunes ata i u përgjigjën me urdhërin e përjashtimit të vajzës nga shkolla. Ai urdhër u zbatua nga drejtuesit e shkollës, që merrnin mbi ndërgjegje një krim : atë të dënimit me mohimin e së drejtës për të vazhduar shkollën të një fëmije të pafajshëm. Do t’isha kurioz të di nëse i ka munduar ndonjëherë në vetvete ky fakt, apo është kaluar thjesht me justifikimin e zbatimit të një urdhëri që vinte nga organe që s’kishin asnjë lidhje me arsimin…..

Duhet të pohoj me sinqeritet se për mua qe një dhimbje e thellë kthimi i motrës tek prindërit e saj në Gradishtë e që në moshën pesëmbëdhjetë vjeçare të kapte kazmën për të rrëmihur tokën e për të nxjerrë bukën e gojës. Mbaj mend se më shpëtuan lot nga sytë, kur shumë rrallë në jetën time prej burri, qoftë dhe në vdekjet, kam derdhur lotë.

Më 1975 filluan pushimet nga puna. Në kuadrin e luftës kundër burokratizmit, unë dhe shokët e mi, specialistë ndërtimi me kategori të lartë u kaluam në bujqësi si punëtorë fushe. Kjo ishte llogjika e Rrapi Gjermenit që, për të plotësuar numrin e “burokratëve” të hequr nga aparatet, simbas orientimit të Komitetit Qendror, fuste emrat tanë në listat e shkurtimeve. Dëmi ekonomik i

shtetit ishte i dukshëm. Ne kishim mbajtur peshë në brigadat e ndërtimit me punën tonë të ndërgjegjshme e të kualifikuar, dhe papritmas këto brigada cungoheshin. Vërejtjeve të personelit inxhiniero-teknik në këtë drejtim iu kundërvu “lufta e klasave” në emër të së cilës merreshin këto masa, e për të cilën askush nuk mund të kundërshtonte. Kjo ishte një nga të këqijat e vogla në krahasim me ato që na prisnin në vitet e ardhme.

Në mars 1975 u arrestua Kurt Kola, një mik i imi. Filloi ajo periudhë ankthi që zgjati plot gjashtë vjet. “Më mirë një fund i ankthshëm se sa një ankth pa fund”. Nuk më kujtohet tani se kujt i përkasin këto fjalë; por gjatë këtyre viteve unë dhe shokët e mi të kampeve, e sigurisht familjet e tyre, e kemi vërtetuar plotësisht saktësinë e shprehjes. Çdo tre muaj arrestohej njëri prej nesh, në sektorë të ndryshëm të fermës së Lushnjës ku ishim shpërndarë. Më duket se diçka më shtrëngon fytin e s’më lë të mbushem me frymë dhe tani që i kujtoj ato vite të llahtarshme. Çdo ditë kur niseshim për në punë përshëndeteshim në heshtje me njerëzit e shtëpisë se ndoshta nuk ktheheshim në darkë. Ishte një torturë cfilitëse mendimi se nga një çast në tjetrin do mund të të viheshin hekurat në duar, për të të shkëputur nga gjiri i familjes. Më e tmerrshmja ishte se nuk dije si t’i ruheshe së keqes. Proçeset bëheshin për agjitacion e propagandë, dhe ky përcaktim ishte kaq i gjërë, sa që mund të të fajësonin edhe pa hapur gojën fare, mjafton të shikoje me bisht të syrit një bukë të djegur apo një domate të kalbur në banakun e shitësit. Këtu gjenin terren të aktivizoheshin dhe fundërrinat e shoqërisë, njerëzit pa kurrfarë vlere veç poshtërsisë që, vullnetarisht, e vinin në shërbim të së keqes, për të mbjellë dëshpërimin e personave, të familjeve, të fëmijëve, të mbarë shoqërisë. Kishte mes tyre dhe shokë nga tanët, që i quanim njerëz të mirë, shokë të vuajtjeve që nga fëmijëria, njerëz që i respektonim, i prisnim e i shkonim në shtëpi, por që, fatkeqësisht, ishin kthyer në varrmihësit tanë. Provokatorët gjenin mënyrat më të ndryshme për të zbatuar  detyrat e tyre, e ne u kthyem në memecë. Çdo gjë për të cilën bisedohej, nga punimi i tokës, tek vegla e punës, tek brigadieri, tek muzika, tek filmi, tek mallrat e dyqaneve, shërbimet e ndryshme, gjithçka që thuhej futej në veprimtari armiqësore. Prandaj e vetmja bisedë pa zarar ishte sporti e veçanërisht futbolli, për të cilin diskutonim me orë të tëra, pa kaluar në tema të tjera që ishin bërë tabu të paprekshme. Nuk guxonim të dilnim në qytet se mos “binim në sy”. Ishte problem rasti i vdekjeve ose i dasmave në shoqëri, ku grumbulloheshin shumë njerëz, sepse një fjalë e thënë pa qëllim mund të raportohej brenda pak orëve e stërholluar nga disa persona.

Për vite të tëra nuk shkova njëherë me gruan në kinema. I shmangeshim takimit me shokët, vetmia e trishtuar ishte e vetmja gjëndje normale e jona. Ndiqnim me sy të zgurdulluar çdo gaz që kalonte rrugës e sidomos targat 6701 e 6702 të cilat ishin bërë për ne si kuçedra që përpinin njerëz. Ankthi përpinte gjithë sektorin kur vinin ata me oficerët e Sigurimit brenda. Kush e kish rradhën sot? Kjo pyetje si një varré binte mbi trurin e secilit dhe vetëm kur largohej makina, lirohej frymëmarrja. Gjëndja bëhej tragjikomike po të merrej parasysh se secili e kishte atë ankth në shpirt e nuk guxonte t’ia shprehte askujt, as shokut përbri, as familjarëve vetë… Ndërkaq muajt e vitet kalonin duke gllabëruar në burgun e zi shokët tanë me radhë. Mbas Kurtit, Ahmeti, Eqeremi, Qemali, Fatmiri, Naimi, Mojsi, Deda, Leka…

Tashmë ankthi kishte marrë një tjetër formë torture. Frikës së arrestimit i shtohej presioni shkatërrues në të gjitha format, për t’u degjeneruar e për t’u bërë bashkëpunëtorë në krim, për të spiunuar dhe akuzuar shokun, mikun, deri dhe njeriun e afërm të gjakut. Ishte veprimtaria e Sigurimit të Shtetit, e njerëzve zotër të këtij vendi, që gëzonin të gjitha privilegjet, i shërbenin me zell këtyre privilegjeve dhe atyre që ua kishin dhënë. Përballimi i luftës me ta kërkonte gjakftohtësi, përvojë, vendosmëri, e mbi të gjitha karakter të fortë. Njerëzit me karakter të dobët u dorëzuan në këtë luftë, për t’i shpëtuar së keqes së tyre projektuan shkatërrimin e shokut, burgosjen e tij. Ishte një luftë e ashpër që i bëhej  ndërgjegjes së njerëzve, ishte përpjekja për të shkatërruar në themel gjithçka pozitive kishte shpirti i shqiptarit, e në rradhë të parë besën e mikpritjen. Ishte një tërmet që lëkundte themelet e kombit e krijonte një çarje vertikale që shkonte deri në thellësi të ndërgjegjes. I hiqej karakterit kombëtar ajo forcë që e kishte bërë të përballonte furtunat e historisë së bashku, mbillej përçarja, urrejtja, lufta mes njëri-tjetrit.

Këtë trysni, që për vite me rradhë kushtëzoi qënien time, vendosa ta shmang me një vendim skajor: të pranoj arrestimin dhe pasojat e tij për veten dhe familjen. Lija në shtëpi tre pleq, gruan dhe dy vajza të vogla. Në dorën e Zotit!

Arrestimi u krye më 25 Prill 1980, në punë. Erdhi Gazi i Degës me gjashtë veta, oficerë dhe policë. Ende sot ato gra lushnjare që punonin aty në stallat e Institutit e kujtojnë atë skenë. Shefi i sigurimit Kosta Ndini më pyeti: “Ti je nipi i Mustafa Krujës?”. Përgjigjes time pohuese ia ktheu me formulën e zakonshme: “Në emër të popullit je i arrestuar”. Tani që sjell para syve të mendjes atë çast fatkeq, më kujtohet shprehja e famshme e zonjës Roland para gijotinës: “Popull! Sa krime bëhen në emrin tënd!..”

Mbas arrestimit u paraqita te hetuesi. Ky ishte një djalë i ri nga Skrapari. Hetuesinë me të e kalova mirë. Ndryshe nga shumë shokë të mij që i urrenin hetuesit e tyre, unë për Bashkim Cakën nuk kam as zemërimin më të vogël; nesër po ta takoj mund të rri me të e të pi ndonjë gotë birrë.

Tensionit të ditëve të para për akuzën, i zuri vendin zhgënjimi i plotë kur mora vesh se shoku im i ngushtë ishte akuzuesi kryesor për krimin tim të “agjitacionit e të propagandës, për minimin e rrëzimin e pushtetit popullor”.

Si një film më kalonte para sysh jeta jonë. Njohja jonë datonte para më shumë se një të katërt shekulli. Kishim qenë bashkë shokë klase që në të parën gjimnaz, shokë vuajtjesh në të njëjtat kushte të internimit. Kishim ndarë bashkë kafshatën e gojës, gëzimet dhe hidhërimet. Me të vërtetë rrugët tona u ndanë, sepse ai u bë arsimtar dhe vazhdoi universitetin me korrespondencë, ndërsa unë u bëra murator dhe s’pata mundësi të vazhdoja shkollën e lartë. Por ne mbetëm shokë, miq. Nuk kishte tavolinë që të shtrohej në shtëpinë time pa praninë e tij. Unë nuk dyshoja se mbas sjelljes së tij prej Urjah Hipi fshihej pabesia, nuk mund t’a merrnja me mend se shoku im e ngrinte ndërtesën e pozitës së tij shoqërore si arsimtar mbi gërmadhat e fatkeqësisë sime apo të shokëve të tjerë. Kur ishte ai ushtar unë sa herë e pata ndihmuar, isha pranë tij në fatkeqësinë e burgosjes së të atit. Ai ishte i zgjuar, me kulturë, plot mirësjellje e dhembshuri me njerëzit e familjes sime; si kishte mundësi të më groposte mua? Në emër të çfarë ideali arrinte ai në këtë humnerë shoqërore, si flinte i qetë në shtratin e tij bashkëshortor? Si i duronte shikimet e pafajshme të vogëlusheve të mia? Si mund të dilte para nënës sime, për të cilën thoshte se kishte shumë respekt? A ekzistonte Ferri i Makbetit për tipa të tillë?

Grabian, qershor 1990

Vijon

Deklarata për luftë e A. Vuçiqit është kopje e deklaratës së Tomislav Nikoliqit (2012) !

by

-Natyrisht se e do luftën për Kosovën, edhe presidenti aktual i Serbisë, Aleksandar Vuçiqi, ashtu sikurse Tomislav Nikoliqi, Vuk Jeremqi, Aleksandar Vulini, Ivica Daçiqi, patriarku serb Irinej, se “Kosovën, mos me paqe, do ta kthejmë me luftë”, sepse vetë politika e gabuar dhe miope e Prishtinës ka pranuar të hyjë në dialogë me Beogradin zyrtar, duke mos e penguar dhe, duke mos e gjykuar asnjëherë përpara ndërkombëtarëve parullën e rrezkishme të opsionit të hapur të luftës=”KOSOV JE SRBIJA” !?

Prandaj, nuk është sensacionale, as e para e as  fundit !

Sepse vetë togfjalëshi kolonial gjeopolitik  serbomadh:”Kosovo je Srbija”, do të thotë opsionin e   hapur të luftës mes Kosovës dhe Serbisë, mos sot, nesër(!)

Kush nuk e kupton kështu, do të thotë nuk është i vetëdijshëm për rrezikun permanent, që po i kanoset Kosovës së lirë dhe të pavarur nga Serbia kolonialiste dhe imperialiste (1912-2020).

Prandaj,  vetë e keni fajin dhe përgjegjësinë, që po dialogoni dhe po lidhni marrëveshje të kota me Aleksandar Vuçiqin, në dëm të interesave vitale të shtetit të pavarur dhe sovran të Kosovës. –Derisa të bisedoni dhe të lidhni marrëveshje me Vuçiqin, ai vazhdimisht , do t’ua rikujtojë se “Kosova është Serbi”, se “Serbia kurrë nuk do ta njohë Kosovën” , se “Kosovën do ta kthejmë o me paqe, o me force” etj.

Lidhur me këtë pretendim dhe kërcënim të vazhdueshëm të liderëve politikë të Serbisë, sikurse që është presidenti aktual Aleksandar Vuçiq, që Kosovën  e duan me çdo kusht, qoftë edhe me luftë, shtrohet kjo pyetje, po, cili  burrë shteti në botë, do të kishte pranuar që të ulej me të për të negociur statusin e pavarur të Kosovës (17 shkurt 2008)? – Përgjigja është kjo,- ASNJË lider politik në botë nuk do të kishte pranuar , që të ulej në tryezën e bisedimeve me Aleksandar Vuçiqin, i cili sikurse Slobodan Milosheviqi po kërcënon se “Kosovo je Srbija, milom ili silom”!

Së këndejmi, prapë lind pyetja serioze, ku është morali  njerëzor, politik, kombëtar, shtetëror dhe patriotik i atyre që  po “çajnë kopalla” në Bruksel me Aleksandar Vuçiqin për copëtimin e Kosovës?

-E, tash, kinse po brengosem dhe po frikësohen shumë nga deklarata e luftës së  Aleksandar Vuçiqit.

Ndonëse reagim i qëlluar i titullarëve të institucioneve shtetërore të Kosovës kundër deklaratës kërcënuese  të Vuçiqit, por është tejet i vonuar jo më pak se 20 vjet. Mirëpo, në këtë moment mund të shërbejë si pretekst për pezullimin e Dialogut të Brukselit (2011-2020), nëse NATO-ja, BE-ja, OKB-ja dhe Amerika e marrën në konsideratë, duke e vlerësuar si provokim serioz të kërcënimit të paqes dhe të sigurisë në Ballkan, në Eropë dhe më gjerë në kontekstin e sigurisë së marrdhënieve ndërkombëtare.

Ndërkaq,  politika, propaganda dhe diplomacia e lidershipit të Kosovës, nuk ka nevojë të përdorë të njëjtin fjalor  të politikës kërcënuese të kolonializimit militarist serb, por, duhet t’i kryejë “detyrat e shtëpisë” në mbrojtjen dhe në ruajtjen e shtetit të pavarur dhe sovran të Kosovës, duke qëndruar sa më larg kontakteve me Serbinë derisa kjo nuk e njeh Kosovën), sepse që nga përmbysja e regjimit pushtues të Slobodan Milosheviqit, të gjithë presidentët, kryeministrat, kryekuvendarët dhe ministrat serbë trumbetojnë luftën me shqiptarët në Kosovë, duke pohuar si në kor të përbashkët : “Ne priznajemo Kosovo, Kosovo je nashe, Kosovo je Srbija” !?

-Emëruesi i të gjitha këtyre parullave, do të thotë se Serbia është në luftë të hapur me Kosovën.

Ja, kjo është substanca dhe mesazhi i përmbajtjes së deklaratës së presidentit të Serbisë, Aleksandar Vuçiq,  “nëse Kosovën nuk mund ta kthejmë me paqe, atëherë me luftë”.

Kështu si Vuçiqi, tetë vjet më parë (2012)pati deklaruar edhe  Tomislav Nikoliq (ish-president i Serbisë) se “Nëse shfaqet nevoja, Kosovën do ta kthejmë edhe me luftë…”

Mirëpo, asnjëri e as tjetri nuk “kanë faj” pse shprehen për opsionin e luftës në Kosovë, për shkak se liderët politikë shtetërorë të Kosovës kanë pranuar të dialogojnë me ta në Brukesel e gjetiu(2011-2020), të cilët, asnjëherë deri më tash, nuk e kanë bërë çështje para partnerëve ndërkombëtarë evropianë dhe amerikanë, as para BE-së e as para Kombeve të Bashkuara, PARULLËN “KOSOVA ËSHTË SERBI”, që nënkupton OPSIONIN E HAPUR TË LUFTËS NË KOSOVË. Gjithashtu, nuk e kanë problematizuar as Kushtetutën e Serbisë (2006), sipas së cilës, “Kosova është e Serbisë” !?

Me gjithë këtë rrezik permanent të politikës kërcënuese të përdorimit të forcës dhe të ndërhyjres së Serbisë në çështje të brendshme të Kosovës, Hashim Thaçi, Isa Mustafa, Edita Tahiri, Enver Hoxhaj…etj., kanë pranuar që të hyjnë në Dialogun e Brukselit me Serbinë (2011-2020).

Ky ishte gabimi fatal politik dhe shtetëror, që sot po i kushton shtrenjtë  pavarësisë së Kosovës dhe Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, që Serbia e Aleksandar Vuçiqit po i sfidon dhe po i gjykon në Dialogun e Brukselit dhe në Gjykatën Speciale të Kosovës në Hagë të Holandës.

Pas këtyre dy proceseve politike dhe juridike ndërkombëtare, që kontestojnë dhe e vën në pikëpyetje pavarësinë e Kosovës dhe luftën çlirimtare antikoloniale të UÇK-së,  as politika,as diplomacia e as propaganda  e Prishtinës zyrtare nuk duhet të tregohen infantile dhe krejtësisht të “pakokë”, që të  kërkojnë vazhdimin e Dialogut të Brukselit e as vazhdimin e procesit gjykues të Speciales në Hagë, derisa Serbia nuk e njeh Kosovën, derisa presidenti Aleksandar Vuçiq e kërcënon  me luftë Kosovën për fshirjen e saj nga harta gjeopolitike e Ballkanit.

Ne jemi për paqe, por nuk i trembemi luftës me Serbinë kolonialiste

Pavarësisht nga kërcënimet e këtilla paralajmëruese luftarake të  presidentit të Serbisë, Alekandar Vuçiq dhe të ish-presidnetit paraprak serb Tomislav Nikoliq në adresë të Kosovës  ( nga ushtrimi i strategjisë dhe i taktikës së frikësimit, si dhe nga aksionet subversive dhe terroriste të Serbisë, të demonstruara qe 20 vjet në pjesën veriore të Kosovës), kjo, në asnjë mënyrë, nuk do të thotë se  shqiptarët i tremben luftës kërcënuese të Serbisë së vuçiqëve, të nikoliqëve, të daçiqëve, të vulinëve, të bërnabiqëve dhe të vuk jeremiqëve…etj.

Përkundrazi, shqiptarët së bashku me partnerët dhe me miqtë e tyre amerikanë dhe evropianë, nuk do të qëndrojnë indiferentë e as në vonesë, nëse Kosova, do të sulmohej nga Serbia. Këtë fakt, duhet ta mbajnë parasysh zjarrvënësit çetniko-fashistë të Sllobodan Milosheviqit dhe të Vojslav Sheshelit mbase Kosova nuk është më plaçkë koloniale e Serbisë, por një shtet i pavarur dhe sovran (edhe pse si shkak dhe pasojë e veto-s së Rusisë në KS, ende nuk është njohur nga Organizata e Kombeve të Bashkuara), që mbështetet dirket dhe indirekt nga një superfuqi botërore-Amerika, nga Aleanca e Atlantikut Verior (NATO), si dhe nga 22 vende të Bashkimit Evropian (BE).

Si rrejdhim, në rastin më  të skajshëm dhe më imagjinar spekulues  astrologjik, ndoshta, një ditë, Ballkani do të mund të shndërrohej në ndonjë  det adriatik ( si pasojë e tërmeteve tektonike natyrore), por Kosova të rikthehet nën Serbinë kolonialiste, ajo nuk do të ndodhë më kurrë në historinë e Ballkanit.Jeni trembur shumë nga deklarata e luftës së presidentit serb A.Vuçiq !?
–Pse, ashtu, Kosova më nuk është e vetmuar dhe në “mëshirnë” e Serbisë së A.Vuçiqit, por nën mbrojtjen e hekurt të Amerikës dhe të NATO-s. -Çdo provokim i armatosur i Serbisë, mund të shkaktojë luftën e tretë botërore.

-Pse ashtu, të shkaktohet panik dhe frikë e panevojshme  në popull, kur ky prononcim i presidentit të Serbisë, Aleksandar Vuçiq nuk  është diç “fenomen i ri” politiko-propagandistik për shqiptarët e Kosovës, por vetëm një refren i përsëritur me dhjetra e qindra herë nga liderët politikë shtetërorë serbë të Beogradit dhe të popave të Kishës Ortodokse Serbe (1999-2020).

Deklarata kërcënuese për luftë e Vuçiqit nuk është sensacionale për  ish-koloninë e Serbisë !

Mirëpo, si duket  i ka trembur shumë qarqet drejtuese të shtetit të Kosovës, të cilat menjëherë me të drejtë kanë reaguar te ndërkombëtarët e pranishëm në Kosovë, te NATO dhe te BE-ja etj., që të marrin masa kundër presidentit serb Aleksandar Vuçiq që ka deklaruar se “nëse pala shqiptare nuk do kompromis me paqe, atëherë Serbia do të përdorë forcën”!?

Po, kjo nuk është diç e re, as fare befasuese në fjalorin politik, diplomatik dhe propagandistik të presidentit Aleksandar Vuçiq, sepse që nga përfundimi i luftës në Kosovë (12 qershor 1999), Serbia ka filluar të përgatitet për një luftë të re në Kosovë, sidomos kur Slobodan Milosheviqi ekstradohet në Hagë, më 2002.

-Që atëherë e deri më sot (2020) ushtria e Serbisë është modernizuar dhe pajisur me armë dhe me arsenal të lloj-llojshëm ushtarak të importuar nga Rusia, nga Kina dhe nga disa vende të tjera.

Mirëpo, këtë duhet kuptuar shumë seriozisht, sepse mund të prodhojë efekte negative, duke shkaktuar ndonjë konflikt ndërshtetëror(me intesitet të ulët a të lartë apo sporadik të konfrontimit sikurse konflikti mes Indisë dhe Pakistanit për shkak të Kashmirit)  mes Serbisë dhe Kosovës, me qëllim që ta detyrojë Rusinë e Putinit që të involvohet në këtë konflikt.  Mirëpo, nëse Serbia e Aleksandar Vuçiqit, është duke përgatitur  ndonjë ndërhyrje të armatosur në Kosovë, llogaria dhe çmimi i saj, do të jenë të gabueshme dhe me pasoja të mëdha për Serbinë, mbase nuk jemi në vitet ’90 të shekullit XX, kur Kosova ishte e pambrojtur nga Shqipëria, nga Evropa dhe nga e gjithë bota.

Edhe Vuçiqi si Shesheli, si Milosheviqi, si Nikoliqi nuk është demokrat, sepse “Kosovën e quan Serbi” !?

Prandaj, kjo është një nga arsyet kryesore, që nuk duhet të negociohet me të për Kosovën, sepse ka të njëjtin bagazh ideologjik të nacionalshovinizmit çetniko-fashist dhe etnocentrik të Slobodan Milosheviqit, të Vojislav Sheshelit dhe të Tomislav Nikoliqit. Me këtë lider politik regresiv antidemokratik dhe antipaqësor, nuk do të duhej të komunikonin e as të bashkëpunonin as lidershipi i Kosovës, as i Shqipërisë, as i BE-së e as i Amerikës, sepse ky, tanimë është rreshtuar në anën e koalicionit  ruso-kinez. Këtë e dëshmon edhe importi i armëve dhe i arsenalit ushtarak  nga këto dy fuqi botërore.

 Çetnikët fashistë  serbë kurrë nuk  kanë qenë demokratë e as paqësorë, por vetëm piromanë të Ballkanit.

Këtë e ka provuar edhe historia e luftërave ballkanike (1912-1913); Lufta e Parë Botëtore (1914-1918), shkaktare e së cilës ishte Serbia, Lufta e Dytë Botërore, ku Serbia me kryeçtnikun Drazha Mihajloviq ishte në anën e  boshtit nazifashist të Hitlerit dhe të Benito Musolinit, si dhe tri luftërat dhe agresionet e saj kundër Sllovenisë, Kroacisë, Bosnjës dhe Kosovës (1990- 1999) me Slobodan Milosheviqin në krye.

Pikërisht, për shkak të ndikimit të kësaj ideologjie çetniko-fashiste historiko-politike tradicionale, presidenti Aleksandar Vuçiq, tash së fundi ka paralajmëruar se do të ketë luftë në Kosovë !?

Fundja, të gjithë ata që besojnë se presidenti i Serbisë është demokrat dhe paqësor gabohen keq, mbase ai është “student” i shkollës ideologjike çetniko-fashiste të kriminelëve Vojislav Sheshel, Tomislav Nikoliq dhe   Slobodan Milosheviq  (1990 – 2001). 

Se ky njeri nuk do t’i sjellë kurrëfarë paqeje Serbisë dhe rajonit, e dëshmoi edhe kjo deklaratë e tij kërcënuese ndaj Kosovës : “

Tërë bota mund të pësojë metamorfozë për mirë, për paqe, për demokraci, për integrim dhe për prosperitet në frymën globaliste dhe altruiste, por çetnikët kolonialistë dhe etnocentristë kurrë nuk mund të bëhen demokratë dhe paqësorë, sepse që nga mosha më e re edukohen  në frymën e nacionalizmit shovinist dhe racistë nga priftërinjtë e tyre të Kishës Ortodokse Serbe, e cila ka themeluar  gjuhën, kombin dhe shtetin serb në Ballkan. Këtë e ka provuar historia, politika dhe praktika e derisotme e Kishës Ortodokse Serbe, e cila qysh nën  sundimin  500-vjeçar të Perandorisë Osmane te serbët ka arritur që t’iu rrënjosë vetëdijen kombëtare deri në stadin më të lartë të patriotizmit nacionalshovinist dhe racist negativ.

Thjesht, kjo është aryseja, pse as çetniku i  kriminelit Vojislav Sheshel, dhe ish-ministri i Informacioneve të qeverisë së Slobodan Milosheviqit, Aleksandar Vuçiq (president aktual i Serbisë) kurrë nuk mund të bëhet demokrat e as paqësor, sepse ashtu është edukuar dhe arsmiuar nga mësimet e Kishës Ortodokse Serbe.

Pandaj, nuk duhet befasuar e as çuditur pse presidenti Aleksandar Vuçiq ka kërcënuar  me luftë Kosovën, duke  e krahasuar me konfliktin e armatosur “ Nagorno-Karbah” mes Azarbejxhanit dhe Armenisë, se gjoja ” kur dikush del dhe e shkrin konfliktin e ngrirë, mund të jetë katastrofik. Prandaj, mesazhi i Serbisë është vazhdimi i Dialogut me Prishtinën. Më mirë të arrihet ndonjë kompromis sa më parë, sepse ndryshe mund të na ndodhë ndonjë konflikt. Prandaj, duhet të nxjerrim mësime nga vitet ‘90”.(https://direktno.rs/politika/313874/aleksandar-vucic-kosovo-i-metohija.html ).

Ne duam paqe me Serbinë, jo luftë me Serbinë!

Këtë e kemi pohuar me qindra herë brenda 20-vjeçarit të fundit (2000-2020), se populli shqiptar i Kosovës dëshiron të ketë fqinjësi të mirë me Serbinë (por, kuptohet secili zot në shtëpinë e vet, si dy popuj të barabartë paqësorë dhe si dy shtete të barabarta të pavarura dhe sovrane),  por kjo varet nga vetë politika zyrtare serbe e Beogradit, jo nga shqiptarët, as nga Shqipëria.  Një kaptinë e re e marrëdhënieve ndërmjet Prishtinës dhe Beogradit, do të hapet vetëm  atëherë, kur Serbia ta njohë Republikën e Kosovës.

Ndryshe çdo  dialog politik me Serbinë shpie në  kontestimin dhe  në mohimin gradual të pavarësisë së Kosovës, e (ndoshta) edhe në ndonjë konflikt të ri të armatosur siç ka deklaruar presidenti serb Aleksandar Vuçiq, duke e krahasuar Kosovën me “Nagorno Karabah), i cili nuk ka asnjë ngjashmëri me Kosovën, sepse Kosova ishte koloni 100-vjeçare e Serbisë kolonialiste dhe imperialiste.  Këtë “mandat” kolonizues, Serbia e ka humbur në luftën e saj të fundit në Kosovë, me gjithë gjenocidin e kryer mbi 2 milionë e gjysmë shqiptarë (1989-1999).

Serbia në Kosovë ka vetëm një minoritet serb (pjesëtarët e të cilit kanë të gjitha të drejtat dhe liritë e njeriut sipas Kushtetutës dhe sipas së drejtës ndërkombëtare), varrezat, disa kisha dhe manastire serbe. Asgjë tjetër.

Prandaj, serbët e Serbisë nuk kanë pse të venë për të luftuar dhe për të vdekur në Kosovë, kur kjo nuk është e Serbisë, por tokë autoktone  e shqiptarëve dhe e Shqipërisë etnike.  Ndaj, do të ishte çmenduri të vdiset për tokë të huaj, siç thoshte dikur kryebashkiaku i Beogradit, akademiku urtak, altruist, demokrat, vizionar dhe paqësor, Bogdan Bogdanoviq, arkitekti me famë botërore, i cili si humanist i madh dhe i guximshëm,  i tha, – JO politikës diskriminuese, raciste, fashiste dhe gjencidale të regjimit autoritar imperialist serb të Slobodan Milosheviqit.

Më pak i varur

by

Nga Astrit Lulushi/
Pse vetëvrasja quhet e paligjshme? – ishte pyetja që iu bë Sokratit. Mos u shqetëso – u përgjigjigj ai – do të vijë dita kur gjërat e këqija të jenë të mira, dhe kur vdekja të bëhet rruga e vetme. Kur njeriu është më mirë i vdekur, duhet të presë dorën e tjetrit, sepse nuk lejohet të jetë bamirësi i vetes. Idea që pëshpëritet është se njeriu është një i burgosur që nuk ka të drejtë të hapi derën për të ikur; Zoti, a dikushi, është roja dhe njeriu është zotërim i tij. Mendo, nëse një nga zotërimet tuaja, një lopë ose një gomar a mushkë, për shembull, do të dilte nga rruga kundër dëshirës suaj, a nuk do të zemëroheshit? Do t’a mallkonit, do t’a godisnit, dhe një vend për varrim do t’i mohonit. Kështu ndodhi me qindra mijëra njerëz në kohën e diktaturës.
Shteti që njohim është si një magazinier. Njerëzit e magazinuar përbëjnë shqetësim pafund, për shkak të kërkesës së thjeshtë për ushqim, mjekim e të gjitha nevojat, dhe mosplotësimi i tyre e pengon njeriun në kërkimin e qenies së vërtetë; e mbushin plot dashuri, frikë dhe fantazi të të gjitha llojeve, mashtrime pafund, dhe në fakt, siç thonë, marrin fuqinë e të menduarit. Nga vijnë luftërat, dhe fraksionet përveç se nga dashuria për para, dhe paratë duhet të gjenden për hir e në shërbim të trupit. Për shkak të të gjitha këtyre pengesave njeriu nuk ka kohë t’i jepet mendimit. Dhe e fundit dhe më e keqja nga të gjitha – edhe nëse është në kohë të lirë dhe e tradhton veten me disa spekulime – trupi a pushteti gjithnjë depërton, me rregulla, dekrete e ligji, duke shkaktuar trazira dhe konfuzione sa që e pengon të shohë të vërtetën. Është vërtetuar nga përvoja se nëse do të kishim mendime të pastra për ndonjë gjë, duhet të shkëputeshim nga trupi – shpirti vetë duhet t’i shohë gjërat në vetvete – pastaj njeriu do të arrijë mençurinë që dëshiron dhe për të cilën thotë se është i dashuruar. Në këtë jetë të tanishme, mendoj, ne e bëjmë qasjen më të afërt të dijes kur kemi marrëdhënie ose bashkim sa më pak të mundshme me trupin dhe nuk jemi të njësuar me natyrën trupore, por e mbajmë veten të pastër deri në orën kur dyert hapen dhe na jepet liria. Dhe kështu, duke hequr qafe marrëzinë e trupit a shtetit, ne do të jemi të pastër dhe do të flasim me të pastrit dhe do të njohim nga vetja dritën e pastër, e cila nuk është tjetër përveç drita e së vërtetës. Papastërtitë nuk lejohen. Këto janë llojet e fjalëve, të cilat dashamirët e vërtetë të dijes mund t’i thonë njëri-tjetrit dhe të mendojnë se si të varen më pak nga pushteti.

E përsëris ti Taulant je në çiban

by

Nga Ilir Levonja-1) Që ta dalloni nëse është apo jo propoganda një kancer, ua jep këtë mundësi partia në pushtet dhe Taulant çibani. E para ka ndezur motorët e emisioneve mbi plehrat për atë që opozita po e denoncon me forcë. Megjithëse opozita thotë, që konçesionet janë ndarë në garë të padrejtë, janë minierë e korrupsionit, ku një anonim del miliarder brenda 24 orëve. Del pronar dhe investitor. Dhe kjo është e kuptueshme që nuk është ai i pari, është një zhigolo i servirur. Motorët e propagandës, bilbizojnë tjetrën, që opozita është kundër plehrave. Madje zhbiron deri në ca bashki periferike mbi gropat e plehrave akoma me stilin e komunaleve të kohës. Dhe në fund, pyetja kancer, ja përse nuk i do opozita incineratorët. Se janë të bukur, se janë modele nga ato kompjuteriket që vetëm Rama di të bëj. Se na njohin mirë ata, vetëm ne shqiptarët rrojmë me kënaqësinë syrit dhe xhepa grisur. Madje krenar për këtë. Mjafton të na kënaqen sytë, jo xhepat tanë.

I dyti, Taulant çibani i kërkon publikisht Lulzim Bashës të shpjegoj rolin e tij në lidhje me dosjet hetimore të UNMIK-ut, në vitin 1999. Sipas Taulant çibanit, Basha paska faj se ka marrë pjesë në përgatijen e dosjeve etj. Megjithëse Basha nuk ishte UNMIK, por një karrotrec riosh që kishte gjetur punë në rangjet e kombeve të bashkuara. Afërmendsh nuk ka bir nëne që të mos e pranoj e mos ta quaj sukses në jetë kët. Por çibani e ka gjetur se këtu qëndron thelbi i dështimit tonë. Jo tek ai që ka në pushtet plot 8 vjet, e vetëm i rjep të gjallë shqiptarët.

2) Shqiptarët nuk janë kundër incineratorëve, por kundër korrupsioniot. Kjo ka domethënien që rrugët që ndiqen, format se si po investohen janë 100% korruptive. Kaq! Nuk ia vlen të shkoni deri në komunalen e Maliqit për të nxjerrë në pah kostot e një landfilli të vjetër, por që deri diku ishte model. Të paktën kishte vija gëlqereje. Pavarsisht teknologjisë dhe kostove të kripura në menaxhimin e plehrave. Por është fakt tashmë, plehrat janë një gangrenë sociale për shoqërinë, në çdo qytet. Janë një gangrenë pasi janë minierë floriri për mafian lokale dhe kombëtare. Madje kanë dëshmorët e tyre. Ato para që mund të investojnë, i ndajnë me ata që u japin fondet, me hetuesin që nuk investigon, me gjykatësin që nuk i ndjek. Kurse shqiptarëve u japin blozën kur i djegin. U japin rrugët, plazhet, lumenjtë me kanaçe, me shishe plastike, me gjithfarësoj turlie plehrash. Këtu qëndron kleçka, jo në zbulimin e stisur se shqiptarët nuk duan incineratorët.

3) Kjo puna e arrestimeve të ish krerëve të UÇK-ës, nuk e di përse është kthyer në një altoporlant patriotësh. Se kush e do dhe kush nuk e do Shqipërinë. E kam fjalën për Shqipërinë natyrale, pasi termi Shqipëri etnike është herezi. Lërini pordhët se asnjë nga ju nuk e do Shqipërinë. As ju që jeni në pushtet, as ata në opozitë. Si në Tiranë dhe Prishtinë. Po ta donit sot nuk do flisnit për këtë temë pasi nuk do ishit kontigjent i Hagës, por i ekonomisë. Çfarë ndodh sot në Hagë është produkt i a) propagandës apo kancerit politik. b) Luftës së ashpër po politike dhe pa kompromis midis vedit. c) Nuk njihen marrëveshjet. d) Eshtë e pamundur të bësh bashkë dy shqiptarë. e) Në vend të hapim fronte pune, ne hapim parti të reja. h) Nuk bëhet shteti me mjete të dhuruara. Kemi 30 vjet demokraci presim të na falë ndonjë shtet mjete. Dhe f) ajo më e rëndësishmja, dështim total nga mungesa e përvojës shtetare në raport me kanceleritë e botës. Ja krejt infantilë, të pa përvojë.

5) Tek ne njëri mban patkoin, tjetri gozhdën, ai i huaji i bie çekiçit. Jo rastësisht ata krerë të UÇK-ës sot në bankën e të akuzuarve janë krerë edhe të disa partive. Ose nga një grusht burrash që luftuan, u shëndërruan në liderë forcash politike. Shikoni shqiptarët e Malit të Zi, në vend të kenë 1 parti, kanë 6 të tilla. Mali i Zi ka 350 mijë banorë, shqiptarët janë vetëm në dy qytete. E si mund ta mbroj shqiptari shqiptarin aty. Përkundrazi po e shfaros. Kështu edhe në Maqedonië e Veriut, Kështu edhe Kosovën e gjoja të lirë. Kosova nuk është e lirë, por e pushtuar. Dhe këta janë ”kprifejtë” e politikës.

4) Taulant çibani del se ka zbuluar që Lulzim Basha ka qënë përgatitës i dosjeve të UNMIK-ut. Në një farë mënyre del Shqipëria, pasi Taulant çibani është pushteti. Ky Taulant çibani kërkon pushtet dhe nuk ka rëndësi se çfarë çmimi paguajnë shqiptarët. Ata që i njohin pak administratat e huaja e dinë mirë që politikat nuk i bëjnë shqiptarët. Një nëpunës nuk është zyra nevralgjike e Kombeve të Bashkuara, është thjesht një rrogëtar që bën punën. Nëse nuk do e bëj, e zëvendësojnë për 2 sekonda. Kështu që është naivitet të mendosh se Luli ka përgatitur dosjet. Apo ka fshehur dosjet ku gjoja aty hetohen burgjet e UÇK-ës në territorin shqiptar. Pika strategut shqiptar që drejton vendin në kohë pandemie. Në kohën kur krerët e luftës janë izoluar në Hagë. Problemi është se ky gjoja zbulim, që këto dosje, që ky Luli ka ”përgatitur”, nuk janë sot problemi i shqiptarëve, si këtej dhe andej. Eshtë ekonomia o idiot. Shqiptarët kanë nevojë për ekonomi, jo për parti. Kanë nevojë për insitucione drejtësie. Kanë nevojë për spitale dhe shërbim shëndetësor të gjithgjendur. Jemi në luftë thoni, por në vend që të hapni spitale, spitale të sigurta, jo si Sanatoriumi ku po fluturojnë pacientët e lodhur nga stresi. E kupton çiban, shqiptarët po vrasin veten nga stresi, ti u flet për ”tradhtarin” Luli. Luli çelsat e kashtës ka, o çiban.

5) Nuk e di nëse dëgjojnë shqiptarët apo jo, se dua t’u them një të vërtetë. Jemi të dështuar. Eshtë çmenduri të presësh që vendin, Shqipërinë natyrale ta shpëtoj Taulanti dhe përshembull rikthimi në politikë i Jozefinës. Shqipërinë natyrale ta shpëtojnë shtimi i partive. Si këtej dhe andej po t’i mbledhim rezultojmë, 7 milionë por me të paktën 240 parti. 350 milion është Amerika dhe ka dy parti, e majta dhe e djathta. Kaq, e tha Dritëroi, të tjerat janë si ato që u varen burrave mes shalëve. Ndaj sot mos u habisni që jemi kontigjent i Hagës. Në vend t’i mëshojmë mbrojtjes, po shqyhemi se kush ka tradhtuar, se kush është më patriot. Nuk mundet Serbia me pordhë, nuk mundet Serbia dhe Haga bashkë, duke mundur shoqi shoqin. Dje ishte përvjetori i bashkimit të dy Gjermanive, shëmbja e murit të Berlinit, Studjojeni dhe merreni si model. Se nuk bëhet Shqipëria natyrale me luftë klasash dhe propagandë. Por me ligj dhe ekonomi. Jemi minierë e korrupsionit. Jemi të përçarë, të rrëzuar dhe më e keqja, drejt shpërbërjes. Një fakt që na bie kokës, sot në Elbasan shqiptarët ndeshen me shqiptarët, me dy kombëtare.

Kthim në arsye

by

Nga Astrit LULUSHI-Si harrohet e kaluara? Duke hequr lavdinë e saj, sigurisht; duke minimizuar përpjekjet e njerëzve për liri, duke i paraqitur ata të vegjël, keqbërës, kriminelë, ose veprimet e tyre të paqëllimshme. Kështu që të tjerët sot të thonë se atëherë nuk kishte kundërshtarë, as opozitë, as dhoma torturash, as burgje, as kampe e fshatra përqëndrimi. Por dy gjëra nuk kanë ndryshuar; natyra e njerëzve për t’u dukur sikur punojnë dhe shteti. Kur hynë në një institucion sheh punonjës që qëndrojnë përpara ekraneve kompjuterikë dhe luajnë gishtat mbi tastierë. Bëjnë sikur s’të shohin. Klienti i afrohet me një përshëndetje dhe duhet të presë që vemendja e tyre të shpërqëndrohet nga punët gjoja të mëdha. Lejo që njerëzit të mendojnë se qeverisin dhe do të qeverisen. Kjo mendësi sundon kur shteti është polici, i dukshëm i padukshëm i shtrirë në  çdo qelizë. Është arsyeja që duhet thirrur për ta nxjerrë njeriun nga kjo gjendje. Si do që ta quash, çfarëdo emri t’i japësh, Shteti Policor është diktaturë e maskuar e zbutur, përkohësisht, me të njëjtën ideologji e njerëz. Do të ishte më mirë që njeriu të ishte i pa shkollë sesa të edukohej nga sundimtarët e tij, sepse arsimimi i tyre nuk është tjetër veçse ndryshimi i drejtimit të zgjedhës, si disiplina e qenit, i cili mësohet për të hequr dorë nga impulsi më i fortë i natyrës së tij, dhe në vend që ta marrë gjahun për vete, shpejton  me ‘të në këmbët e zotërisë së tij. Ekspertët dhe elita e arsimuar kanë zëvendësuar atë që funksionon me atë që tingëllon mirë. Shoqëria ishte shumë më e civilizuar para se ata të merrnin përsipër kontrollin mbi gjithçka; shkollat, burgjet, programet e mirëqenies, ministritë, gjykatat, policinë. Është koha për t’i shtyrë këta lloj mashtruesish jashtë jetës sonë dhe ta mbushim atë me arsye.