Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Rusia duhet t’i kërkojë ndjesë kombit shqiptar

by

Sa për kujtesë ambasadorit rus, zotit Leonid Abramov/

 Shkruan:Prof.dr. Eshref Ymeri/

 Përmes faqes së internetit “info Albania”  të datës09 korrik 2013, u njoha me intervistën që moderatorja e emisionit “Shqip” të TV Top Channel, znj. Rudina Xhunga, i kishte marrë ambasadorit rus në Tiranë, zotit Leonid Abramov. Që në përgjigje të pyetjes së parë, zoti Abramov, ndër të tjera, deklaronte:“Rusët gjithmonë i konsiderojnë shqiptarët si miq”. Këto fjalë më kujtojnë pikë për pikë një deklaratë të njërit prej paraardhësve të zotit Abramov, atë të ambasadorit Prishepov.

Në gazetën “Shqip” të datave 23 dhe 24 dhjetor 2006, qe botuar një intervistë e ambasadorit të Federatës Ruse në Tiranë, zotit Aleksandër Prishepov, dhënë gazetarëve Aida Harka dhe Leonard Mitro. Në atë intervistë ai, midis të tjerash, deklaronte:’ shqiptarët dhe rusët kanë ndjenja historikisht miqësore ndaj njëri-tjetrit”.

          Me sa duket, zotërinjve ambasadorë të Federatës Ruse në Tiranë, u qenka bërë mani për të përsëritur tënjëjtën frazë stereotipe për punën e të ashtuquajturës miqësi mes rusëve dhe shqiptarëve.

Meqenëse zoti Abramov po përsërit të njëjtën gjë, e quaj të arsyeshme të ndalem në deklaratën e tij, pasi e vërteta historike qëndron krejt ndryshe për punën e “miqësisë” së rusëve ndaj shqiptarëve.

Këtu po ndalem vetëm në ca momente kulmore, për të nxjerrë në pah faktin se politika ruse, tradicionalisht, ka mbajtur një qëndrim tejet armiqësor në periudhat e kthesave historike për fatet e kombit shqiptar, qëndrim ky qëështë kultivuar me shumë kujdes në radhët e mbarë opinionit publik rus

Së pari, kur diskutimi i çështjes kombëtare shqiptare në gjysmën e dytë të shek. XIX kulmoi me Lidhjen Shqiptare të Prizrenit që u mblodh më 10 qershor 1878, fuqitë evropiane u mblodhën në Kongresin e Berlinit dhe më 13 korrik të po atij viti, nën presionin e fuqishëm të Rusisë, nënshkruan një traktat famëkeq për copëtimin e trojeve etnike shqiptare. Para nënshkrimit të atij traktati, sipas dispozitave të një projekti franko-austriak, përfaqësuesit e Gjermanisë, të Austro-Hungarisë, të Francës, të Britanisë së Madhe dhe të Italisë i rekomanduan Portës së Lartë që krejt trevat etnike shqiptare t’i bashkonte në një vilajet të vetëm, çka krijonte kushte për shpalljen e autonomisë së tyre në kuadrin e Perandorisë Otomane. Por agjenti diplomatik rus Hitrovo interpretoi “qëndrimin e përgjithshëm të qeverisë së tij që ishte kundër çdolloj autonomie shqiptare” (Citohet sipas: Arben Puto.“Çështja shqiptare në aktet ndërkombëtare të periudhës së imperializmit”. Shtëpia Botuese “8 nëntori”, vëll.I (1867-1912). Tiranë, 1984, f.34).

          Së dyti,kur të katër vilajetet shqiptare ishin në prag të shpalljes së pavarësisë dhe kur vendeve fqinje nuk u ishin ndezur ende epshet shoviniste për copëtimin e tyre, pikërisht Rusia ishte ajo që kishte marrë në dorë hanxharin për një copëtim të tillë dhe për zhdukjen e tyre nga harta e Evropës. Kështu,më 27 tetor  (9 nëntor) 1912,në një telegramsekret qëi dërguari rus në Beograd, N.G. Hartvig, i dërgonte Ministrisë së Jashtme Ruse në Sankt Peterburg, thuhej:

          “Për shkak të zgjerimit të ardhshëm të territoreve të të katër aleatëve, një Shqipëri autonome do të dukej si një anomali, si një vatër e përhershme trazirash, të cilat do të ngjallnin shqetësime për paqen në Ballkan… Shqipëria do të duhet të copëtohet mes Serbisë, Malit të Zi dhe Greqisë”(Citohet sipas librit:“Faktori shqiptar në zhvillimin e krizës në territorin e ish-Jugosllavisë. Dokumente. Vëll. i parë (1878-1997)”. Shtëpia Botuese “INDRIK”.Moskë 2006, f. 57).

Së treti, menjëherë pas këtij njoftimi, vjen edhe reagimi i Ministrit të Jashtëm të Rusisë Sergej Sazonov. Në kujtimet e veta, ky ministër, si armik i betuar i kombit shqiptar, shkruan:

“Kuptohet vetvetiu se nga ana e Rusisë copëtimi i Shqipërisë mes ballkanasve, në thelb, nuk mund të haste në kurrfarë kundërshtimesh… Lejimi i Serbisë për të pasur një dalje në Adriatik, gjatë një periudhe të gjatë kohe, u shndërrua në një problem qendror të politikës evropiane, megjithëse në vetvete ai kishte një rëndësi thjesht të karakterit lokal. Qëndrimi i zjarrtë ndaj këtij problemi i opinionit mbarëshoqëror serb, nuk vonoi të gjente jehonë edhe në Rusi. Disa qarqe të Petrogradit, shumë të afërta me oborrin e carit, dhe mbarë shtypi i kryeqytetit me kahje nacionaliste…nisën…një fushatë të bujshme, të shoqëruar me demonstrata nëpër rrugë dhe me mitingje, ku mbaheshin fjalime patriotike, në të cilat kërkohej fillimi i luftës në mbrojtje të interesave sllave…” (Citohet sipas: Sergej Dmitrijeviç Sazonov. “Kujtime”.Shtëpia Botuese “Harvest”. Minsk 2002, f.77-79).

Në këtë mënyrë, Rusia përgatiste terrenin për copëtimin e trojeve etnike shqiptare, që u konkretizua me vendimin e Konferencës së Londrës që u mor më 30 maj 1913. Sipas atij vendimi famëkeq, u njoh pavarësia e Shqipërisë së sotme, jashtë së cilës, me këmbënguljen e jashtëzakonshme të Rusisë, mbetën ¾  e trojeve tona etnike.

Së katërti, dy vjet pas shpalljes së pavarësisë, Rusia që mbante në dorë hanxharin për zhdukjen e Shqipërisë nga harta e Evropës, kishte vendosur të kënaqte përfundimisht epshet shoviniste grekosllave.

Moris Paleologu, ish-ambasador i Francës në Rusi prej korrikut të vitit 1914 deri në maj të vitit 1917, në kujtimet e veta përmend një audiencë që ka patur asokohe në Carskoje Sjello më 21 nëntor 1914, me kërkesë të carit rus Nikollaj II. Ai shkruan:

“Perandori më pret me mirësjelljen e tij karakteristike, me përzemërsi dhe paksa me druajtje… Mandej, pasi shpalosi hartën e Gadishullit të Ballkanit, ai, në vija të përgjithshme, më parashtron këndvështrimin e vet se cilat duhet të jenë ndryshimet territoriale, të cilat ne, sipas vlerësimeve të tij, duhet t’i dëshirojmë: Serbisë t’i aneksohen Bosnja, Hercegovina, Dalmacia dhe pjesa veriore e Shqipërisë. Greqia të marrë Shqipërinë e Jugut, përveç Vlorës, e cila do t’i lihet Italisë” (Citohet sipas: Moris Paleologu. “Rusia cariste gjatë luftës botërore”. Shtëpia Botuese “Mezhdunarodnëje otnoshenjija. Moskë 1991, f. 129).

Në takimin me ambasadorin francez, perandori rus i çelte rrugën zhdukjes një herë e mirë nga harta e Evropës edhe të kësaj ngastre Shqipërie që mbeti pas Konferencës së Londrës, zhdukje që do të shpallej me vendimin e Traktatit të fshehtë të Londrës që o mor më 26 prill 1915 dhe ku Rusia luajti violinën e parë.

Së pesti,në një bisedë që J.V. Stalini ka patur në muajin shkurt të vitit 1948 me një delegacion tëPartisë Komuniste të Jugosllavisë, të përbërë nga  M. Gjilasi, K. Popoviçi dhe V. Tempoja, është zhvilluar një dialog. Me këtë rast, M. Gjilasi kujton deklaratën e Stalinit:

          “- Në Shqipëri ne nuk kemi interesa të veçanta. Ne jemi dakord që Jugosllavia ta gëlltisë Shqipërinë!

          Dhe ai mblodhi gishtat e dorës së djathtë dhe i afroi te goja, sikur po kapërdihej. Mua më çuditi, pothuajse më turbulloi kjo mënyrë shprehjeje e Stalinit dhe gjesti i tij… Unë përsëri fillova t’i shpjegoja:

          – Nuk duam ta gëlltisim, por të bashkohemi.

          Këtu ndërhyri Molotovi:

          – Po, kjo do të thotë ta gëlltisni.

          Ndërsa Stalini – përsëri me gjestin e tij:

          – Po, po, ta gëlltisni. Dhe ne jemi dakord me këtë, ju duhet ta gëlltisni Shqipërinë, dhe sa më shpejt aq mëmirë” (Citohet sipas: Shaqir Vukaj. “Rusia dheKosova.(Shënime të një diplomati)”. Tiranë 2007, f. 104.

Pra, Stalini e ka deklaruar shkoqur se Shqipëria nuk paraqiste kurrfarë interesi për Rusinë, prandaj ajo duhej gëlltitur prej Jugosllavisë.

Por Stalini u kujtua për Shqipërinë vetëm atëherë kur Titoja i ktheu krahët dhe Jugosllavinë e orientoi drejt Perëndimit. Gjatë viteve 1948-1960 pati një intensifikim të marrëdhënieve të Rusisë me Shqipërinë, të cilat u konkretizuan në shumë fusha. Por si nxitje për ato marrëdhënie nuk u bë kurrsesi ndonjë “miqësi” që rusët “ushqenin” për shqiptarët. Përkundrazi. Në themel të atyre marrëdhënieve, duke pasur parasysh pozicionin gjeografik të Shqipërisë në Ballkan, qëndronin interesat madhore të Rusisë për të pasur një bazë të fuqishme ushtarake në bregdetin shqiptar, me qëllim që të konkurronte me Shtetet e Bashkuara të Amerikës në pellgun e Mesdheut, ku lëvizte flota e gjashtë amerikane. Dhe rusët arritën që ta ngrinin një bazë të fuqishme ushtarake në Pashaliman.

          Së gjashti,siç u përmend më lart, skenat që përshkruan Sazonovi, kur opinioni publik rus, duke ushqyer “ndjenja miqësie” ndaj shqiptarëve, u ngrit peshë më këmbëkundër kombit shqiptar, duke dalë në mbrojtje të epsheve ekspansioniste të shovinizmit serbomadh pas shpalljes së pavarësisë së Shqipërisë, u përsëritën 87 vjet më vonë, në pranverën e vitit 1999, kur aleanca veriatlantike doli në mbrojtje të popullit shqiptar të Kosovës dhe filloi bombardimin kundër Serbisë.

Ja sesi përshkruhen ato skena:

“Siç është bërë e njohur, ajo që reagoi e para në Rusi, dhe më ashpër, ndaj agresionit të NATO-skundër Jugosllavisë, ishte “rruga”. Madje, përkundër deklaratave për gjoja pasivitetin e popullit tonë, “rruga” nuk pati ndër mend të priste kur po lëkundeshin organizatat politike. Që të nesërmen në mëngjes, pas fillimit të bombardimeve, përreth ambasadës së SHBA në Moskë, filluan të mblidhen turmat e egërsuara të njerëzve(Citohet sipas: Nikollaj Rizhkov, Vjaçesllav Tetjokin. “Golgota jugosllave”. Moskë 2002, f. 156).

Unitetin e opinionit publik rus rreth politikës zyrtare të Kremlinit, të drejtuar kundër popullit shqiptar të Kosovës, politikë kjo që merrte në mbrojtje mizoritë fashiste të Millosheviçit, masakrat e tij të egra në radhët e pleqve, grave dhe fëmijëve të pambrojtur shqiptarë, e dëshmon edhe vetë Presidenti Jelcin në kujtimet e veta. Ai deklaron:

“…gjendja shpirtërore e rusëve ishte me të vërtetëtejet alarmuese, e tensionuar.Njerëzit po e vlerësonin tragjedinë jugosllave si diçka shumë serioze për ta” (Citohet sipas: Boris Jelcin. “Maratona e Presidentit (përsiatje, kujtime, përshtypje)”. Shtëpia Botuese “ACT”. Moskë 2000, f. 291).

Rezulton se mbarë opinionit publik rus, që nga Vladivostoku e deri në brigjet e Balltikut, nuk i bënin kurrfarë përshtypjesh barbaritë e shovinizmit serbomadh kundër popullit shqiptar të Kosovës. Këto barbari atij nuk i ngjallnin kurrfarë emocionesh. Me sa duket, opinioni publik rus s’kishte ndonjë kundërshtim që popullin shqiptar të Kosovës Beogradi të vazhdonte ta trajtonte si ndonjë material inert, kundër të cilit Millosheviçi kishte nisur “buldozerët” e Arkanit dhe te Sheshelit për ta rrafshuar krejtësisht.

Çudi! Po si qe e mundur që, në valën e shprehjes së dashurisë së zjarrtë të rusëve për shovinizmin serbomadh, asnjë rus i vetëm, qoftë edhe në ndonjë cep të humbur të Rusisë, nuk u bë i gjallë dhe të shprehej se “rusët gjithmonë i konsiderojnë shqiptarët si miq”, siç deklaron zoti Leonid Abramov?! Pra, faktet dëshmojnë se deklarata e zotit ambasador është larg së vërtetës.

Së shtati, duke pasur parasysh faktin që rusët na i konsideruakan shqiptarët, demek, si “miq”, Presidenti rus, zoti Vladimir Putin, deklaron:

“Nuk e kuptojmë pse amerikanët kanë filluar fushatën e tyre për të islamizuar Evropën. Pasi shqiptarët të kenë gëlltitur Evropën, ata do të mundohen të shtrihen më tej, në kurriz të Maqedonisë” (Roland D. Asmus. “Një luftë e vogël që tronditi botën”. Palgrave, Macmillan, 2010. Pjesë nga biseda e Vladimir Putinit me Presidentin e Gjeorgjisë M. Saakashvili, f. 105-107. Citohet sipas: Dr. Islam Lauka & Prof.dr. Eshref Ymeri. “Antologjia e kryqëzimit. Rusia dhe çështja shqiptare (1878-2012)”. Botim i Universitetit ILIRIA dhe i Institutit Shqiptar të Studimeve Politike. Prishtinë-Tiranë 2012, f. 169).

Deklarata e z. Putin, me të pavërtetat që përmban, zbulon urrejtjen që ai ushqen ndaj etnisë shqiptare me shumicë dërrmuese myslimane në Evropën Juglindore. Fushatën që ndërmori aleanca veriatlantike për bombardimin e Serbisë për shpëtimin e popullit shqiptar të Kosovës nga zhdukja fizike prej bandave fashiste të Millosheviçit, ai, në radhët e popullit rus, e reklamon si fushatë të Shteteve të Bashkuara të Amerikës për islamizimin e Evropës. Çdo lexues me mendje të kthjellët i shtron vetes pyetjen: po si është e mundur, xhanëm, që një deklaratë e tillë paradoksale të dalë nga goja e Presidentit të një supershteti, siç është Federata Ruse? Jam i bindur se sikur President i asaj Federate të ishte një intelektual i shquar nga radhët e inteligjencies shkencore, artistike apo letrare ruse, ai kurrsesi nuk do t’ia lejonte vetes një deklaratë të tillë. Por zoti Putin nuk vjen nga radhët e intelektualëve të tillë. Ai vjen nga radhët e KGB-së, prandaj edhe nuk ka asgjë për t’u habitur nga deklarata e tij.

          Së teti,në vazhdim të deklaratës së zotit ambasador se “rusët gjithmonë i konsiderojnë shqiptarët si miq”, vijon një tjetër deklaratë e tij:

“…ajo që ka rëndësi është se ne nuk kemi probleme të karakterit politikë mes nesh.

Për fat të keq, edhe përmbajtja e kësaj deklarate është larg së vërtetës. Problemet politike mes nesh, Ministria e Jashtme Ruse i reklamon në të gjitha udhëkryqet e Evropës.

Në “Gazetën Shqiptare” të datës 04 korrik 2011 qe botuar një njoftim për një notë proteste që Rusia i paskej dërguar Tiranës zyrtare, në të cilën shprehej revolta e saj ndaj deklaratave për “Shqipërinë e Madhe”,të bëra nga ish-deputeti Azgan Haklaj. Me këtë rast, në notëprotestën ruse, të përcjellë prej zëdhënësit të Ministrisë së Jashtme Ruse, Aleksandër Llukasheviç, theksohej:

“…idetë nacionaliste të krijimit të një “Shqipërie të Madhe”, bien ndesh me përpjekjet ndërkombëtare në Ballkanin Perëndimor, që synojnë forcimin e sigurisë në rajon ndaj dhe duhet të marrin një reagim të përshtatshëm nga ana e bashkësisë ndërkombëtare. Pohime të tilla, që mbështeten në logjikën mesjetare, mund të çojnë në pasoja jashtëzakonisht negative”.

Sa herë që dikush prek, qoftë edhe kalimthi, çështjen kombëtare shqiptare, që, si një problem i mprehtë politik, vazhdon ende të mbahet pezull deri tani, në Rusi fillojnë të fryjnë erëra polare. Paskëtaj, kukuvajkat ruse, që nga Paqësori e deri në Balltik, fillojnë kujamën e tyre të pafundme, në të gjitha regjistrat e politikës ruse. Tashmë kombi shqiptar ka arritur të imunizohet plotësisht nga pasojat e mundshme të korit të vajtocave ruse. Dhe për qëndrueshmërinë e këtij imuniteti, kontribut të veçantë ka dhënë dirigjenti i tyre në Kremlin.

Para shpalljes së pavarësisë së Kosovës, mbarë -viçët e politikës ruse rrahën kambanat në të gjitha udhëkryqet e kontinentit tonë se pavarësia në fjalë do të sillte si rrjedhim një reaksion zinxhir që do të shkallmonte themelet e mbarë Evropës dhe pasojat e veta do t’i kishte në mbarë botën.

Madje ministri i jashtëm rus Sergej Llavrov pati deklaruar asokohe se Kosova na përfaqësuakej një vijë të kuqe, shkeljen e së cilës Kremlini nuk do ta lejuakej kurrë! Paradoksale!

Po mbushen gati pesë vjet e gjysmë që kur Kosova shpalli pavarësinë dhe nuk ndodhi asgjë. Themelet e Evropës mbeten atje ku ishin dhe mbarë bota nuk pati kurrfarë pasoje. Për inat të Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe të shteteve kryesore të Bashkimit Evropian që e njohën shumë shpejt pavarësinë e Kosovës, Rusia erdhi e u mbars mirrë e mirë nga mllefi dhe mëria që e pati kapluar keqas dhe një ditë të bukur polli dy “mijushë” të vegjël fare: pavarësinë e Abhazisë dhe të Osetisë së Jugut. Kjo e fundit me një popullsi prej rreth shtatëdhjetë mijë banorë. Pavarësia e Kosovës vajtocat ruse i la me gisht në gojë.

Tani që shumë figura të njohura nga radhët e intelektualëve shqiptarë, çështjen e ribashkimit të trojeve etnike shqiptare tash sa vjet e shikojnë me të drejtë si themelin e stabilizimit të përhershëm politik në Evropën Juglindore, përsëri fillojnë e dalin në skenë kukuvajkat e Kremlinit.

Sikleti i kukuvajkave ruse është i dyfishtë.

Nga njëra anë, ato i tremben shkallmimit të themeleve të perandorisë ruse, e cila vazhdon të mbahet në zap me forcën e armëve. Dëshmia më e pastër vjen nga rajonet e Kaukazit të Veriut, ku është krijuar në ilegalitet Emirati Kaukazian që bashkon të gjitha republikat myslimane të atij rajoni dhe që, nën surdinë, vazhdon luftën e pandërprerë për shkëputje nga neocarizmi rus.

Nga ana tjetër, ato e ndiejnë veten të fyera dhe të poshtëruara nga ngjarjet që u zhvilluan në ish-Jugosllavi gjatë bombardimeve të NATOS kundër Serbisë, si edhe para dhe pas shpalljes së pavarësisë së Kosovës. Të gjitha këto ngjarje shënojnë dështimin përfundimtar të politikës ruse në Ballkan.

Një analist rus, dështimin e kësaj politike e ka nxjerrë në pah që në verën e vitit 1999. Ai shkruante:“Një nga episodet më befasuese të epopesë ballkanike përcillet në deklaratën e Boris Jelcinit për “politikën e shkëlqyer që ka zhvilluar Rusia” gjatë ecurisë së krizës ballkanike, e cila na u kurorëzua me pjesëmarrjen e trupave ruse në operacionet paqeruajtëse në Kosovë. Kësisoj mund të deklarohet në dy raste: ose kur jeton në një botë imagjinare, duke humbur çdo lidhje me realitetin, ose duke i vlerësuar të gjithë bashkëqytetarët e vet, “rusët e dashur”, si budallenj me brirë. Se cila nga këto dy hamendje është më e papranueshme, kjo është një çështje e diskutueshme. Në Ballkan, politika e jashtme e Moskës pësoi një tjetër disfatë shkatërrimtare dhe, sipas gjasave, tashmë krejtësisht të pariparueshme”. (Citohet sipas: Aleksej Arbatov. “Shansi i fundit i Rusisë në Ballkan”. Botuar në “Njezavisimaja gazeta”. 15 korrik 1999).

Me sa duket, politika sedërpërlyer e Moskës kërkon ta mbajë me gajret Beogradin se “nuk do të jetë e mundur” rrudhosja e mëtejshme e trojeve serbe që banohen me popullsi rrënjëse shqiptare. Me fjalë të tjera , diplomacia dhe politika ruse, e keqlënduar nga ecja e Serbisë drejt Bashkimit Evropian, kërkon të vetëngushëllohet me aksionet që ndërmerr kundër kombit shqiptar, duke u shtirur sikur nuk po i bie në të, që edhe Beogradi po i kthen krahët përfundimisht.

Kjo politikë, domosdo “largpamëse”, mundohet, gjithashtu, t’i gjendet pranë politikës së Grujevskit, për ta ngrohur këtë me shpresën se uniteti i Maqedonisë nuk do të cënohet në perspektivë nga prania e etnisë së madhe shqiptare në të, paçka se bashkëjetesa e saj me etninë maqedonase të kujton atë të vajit me ujin.

Duhet të jesh domosdo politikan rus që të deklarosh se aspirata e popujve për ndërtimin e një shteti kombëtar, me një stemë dhe një flamur, na qenka politikë mesjetare! Politikë mesjetare është politika ruse, e cila popujt e Kaukazit dhe të etnive të tjera joruse, vazhdon t’i mbajë nën zgjedhën e vet, pikërisht si në kohën e carizmit.

Së nënti, lidhur me pyetjen e zonjës Xhunga për marrëdhëniet ruso-shqiptare, zoti ambasador deklaron:“Për fat të keq, e njohim pak Shqipërinë moderne dhe shkaqet janë te mosmarrëveshjet e Hoxhës dhe Hrushovit. Për faj të tyre, u dëmtua edhe Shqipëria edhe Rusia, sepse na iku një ndër aleatët tanë në rajonin e Ballkanit.

Por pak më poshtë, zoti ambasador e çliron nga faji Hrushovin tërësisht, duke ia lënë atë në derë vetëm Enver Hoxhës. Ai deklaron:

“Rusinë dhe Shqipërinë prej kohësh i bashkonin marrëdhënie të mira që nëvitet ’50  dhe dy popujt nuk kanë faj që Hoxha prishi marrëdhëniet”.

Me këtë deklaratë,  zoti ambasador i bie në qafë pa të drejtë Enver Hoxhës dhe shtrembëron një të vërtetë historike. Faji për prishjen e marrëdhënieve ruso-shqiptare nuk është aspak i Enver Hoxhës. Fajin kryesor për prishjen e atyre marrëdhënieve e kishte Hrushovi kryekëput. Prej datës 25 maj deri më 03 qershor të vitit 1959, Hrushovi bëri një vizitë në Shqipëri. Nga ajo vizitë, Enver Hoxha, me nuhatjen e hollë të një politikani të etur për pushtet, e kuptoi se ku donte të dilte Hrushovi: ai kërkonte ta zëvendësonte Enver Hoxhën me një tjetër figurë nga radhët e udhëheqjes shqiptare, ashtu siç kishte vepruar me krejt udhëheqësit e vendeve satelite të Evropës Lindore, të cilët i trajtonte thjesht si kukulla në duart e veta. Por me Enver Hoxhën i ngeci sharra në gozhdë se Enver Hoxha i tha: “ndalu beg se ka hendek!”. Pas fjalimit të Enver Hoxhës në Konferencën e 81 partive komuniste dhe punëtore që u zhvillua në Moskë në nëntor të vitit 1960, fjalim, në të cilin ai ia përplasi në fytyrë Hrushovit pikëpamjet e veta, ky i fundit mori vendimin për prishjen tërësore të marrëdhënieve me Shqipërinë, shfuqizimin e të gjitha marrëveshjeve të nënshkruara dhe prerjen menjëherë të marrëdhënieve diplomatike, duke larguar me nxitim ambasadën ruse nga Tirana. Pra, marrëdhëniet me Shqipërinë i preu përfundimisht Hrushovi dhe jo Enver Hoxha. Pas këtij vendimi të Hrushovit, në mjetet e informimit masiv rus, çdo lloj informacioni për Shqipërinë u vu në karantinë të plotë, a thua se vendi ynë nuk ekzistonte më fare në rruzullin tokësor. Asokohe ishte rasti më ideal që Enver Hoxha ta kthente timonin drejt Perëndimit. Por ai, si stalinist i betuar që ishte dhe i etur për pushtet personal, e vazhdoi rrugën edhe më larg drejt Lindjes.

Së dhjeti, kam respekt për emisionet e znj. Rudina Xhunga dhe për horizontin e saj të gjerë kulturor. Por mendoj se herë tjetër, kur të qëllojë të ftojë në intervista ambasadorë pasardhës të Federatës Ruse në vendin tonë, ajo duhet t’i kthejë ato edhe në intervista-debat, për të mos i lejuar ata të shtrembërojnë ca tëvërteta historike në raportet e Rusisë me Shqipërinë dhe, në tërësi, me etninë shqiptare në Evropën Juglindore.Ndofta zonjës Xhunga nuk i ka rënë ende në dorë libri që përmenda më lart me titull “Antologjia e Kryqëzimit. Rusia dhe çështja shqiptare (1878-2012)”, në 321 faqet e të cilit , mbi bazën e dokumenteve origjinale, zbulohet lakuriq politika tradicionalisht e egër, armiqësore, e Rusisë kundër kombit shqiptar dhe sidomos kundër popullit shqiptar të Kosovës pas shpërbërjes së Federatës Jugosllave dhe deri në ditët tona.

Në mbyllje të këtyre shënimeve, dëshiroj të theksoj se ambasadorët rusë, para se të fillojnë të japin intervista në kanalet televizive të Tiranës, do të ishte në nderin e tyre, që, si përfaqësues të politikës së jashtme ruse, të dilnin para publikut shqiptar me një pendesë, me një ndjesë të sinqertë, për krimet e rënda që Rusia ka kryer me ndërhyrjet e veta të drejtpërdrejta dhe vendimtare për copëtimin e trojeve tona etnike, duke mbjellë farën e urrejtjes mes fqinjve tanë grekosllavë.(Tiranë, 13 korrik 2013)

 

 

 

 

 

 

 

 

APOLOGJIA DHE CINIZMI I NJE AMBASADORI

by

Nga Petro DANGELLIA/

Duhej te dilte ceshtja e Krimese qe ambasadori rus ne Tirane te kujtohej dhe te fliste per shqiptaret e Shqiperise dhe te Kosoves. Pak a shume ai u shpreh, se ju shqiptaret e kuptoni shume mire ceshtjen e Krimese ku ka rus, dhe qe ne jemi te ndieshem ndaj tyre; ashtu sic jeni ju te ndieshem si shqiptare per shqiptaret e Kosoves. Me kete ai vendosi paralele historike midis Krimese dhe Kosoves.

Nuk e dime ne se z.ambasador e njeh mire historine, apo ben sikur e njeh. Mbase profesioni fillestar i tij nuk ka lidhje me historine. Por nje ambasador kur vjen ne nje vend, gjeja e pare qe duhet te beje eshte te mesoje mire historine, zakonet dhe traditat e banoreve te atij vendi. Atehere duhet t’i kujtojme atij ambasadori; se neqoftese Krimeja eshte bere ruse para rreth 250 vjetesh, dhe kjo si rezultat i nje pushtimi dhe aneksimi te realizuar nga Rusia Cariste neprmjet luftes kundrejt Perandorise Otomane; Kosova ka qene shqiptare qe ne kohen kur Krimeja banohej nga popujt pellazge, Skithet Albane; Ndersa Kosova banohej nga Dardanet, zoterit e dy kontinenteve, Europes dhe Azise, ku ky zoterim ndahej nga nje ngushtice, qe qysh atehere dhe deri me sot quhet Ngushtica e Dardaneve.

Por vijme ne kohe me te reja, ku ambasadori besojme se do te na kuptoje me mire. Ne vitin 1878, perseri si rezultat i nje lufte te Rusise kundrejt Turqise, pa driten e diellit Traktati i famshem i Shen Stefanit ku trojet shqiptare i jepeshin dhurate prej Rusise ortodokseve te Ballkanit, Grekeve dhe sllaveve serbe, malazeze dhe bullgare. Pra zoti ambasador trojet shqiptare copetoheshin nga vendi juaj, Rusia. Ne ate koheSanxhaku dhe Nishi ju shkeputen trungut meme dhe ju dhane Serbise. Nishi, vendlindja e dardanasit te madh, Kostandinit, perandorit qe i dha krishterimit lirine, i cili ka folur shqip. Ate liri qe gezon sot edhe patriarkana ruse, serbe, greke, bullgare etj etj.

Vazhdojme me tej, ne vitin 1913, Fuqite e  Medha, ku bente pjese edhe Rusia juaj dhe me kerkesen ngulmuese te kesaj te fundit, ja shkeputen Kosoven trungut meme dhe ja dhane Serbise. Ajo Kosove qe ju sot po na i kujtoni, duke u hequr se ju vjen keq per ne shqiptaret, dhe duke na treguar se cfare ndiejme ne shqiptaret per njeri tjetrin, pas asaj kasaphane qe shkaktoi vendi juaj para 100 vjetesh. Ku fatkeqesisht, jo vetem nuk na kerkoni falje per ate tragjedi, por me cinizem talleni me ndjenjat tona duke na treguar edhe se cfare ndiejme. Mire qe nuk kerkoni falje, por te pakten, per te mbuluar te keqen qe na keni bere, njiheni Kosoven si shtet te pavarur. Kjo edhe per diplomaci, qe t’u tregoni te tjereve, se ja ne e njohem Kosoven, pasi problemi i saj eshte njesoj si Krimeja. Atehere do te kishit justifikimin formal per te hequr paralele midis Kosoves dhe Krimese. Them formal, pasi midis tyre asnjehere nuk mund te hiqen paralele; pasi Kosova eshte nje toke e shkeputur nga trungu meme; Ndersa Krimeja eshte nje toke e shtuar nepermjet aneksimit me nje trung jo meme.

Kur ketij ambasadori gazetaret shqiptare i kerkojne te shprehet lidhur me njohjen e Kosoves si shtet i pavarur nga Rusia. Ai thote se nuk eshte i autorizuar te shprehet per kete problem. Por per te hequr paralele pa vend, eshte i autorizuar?! Per t’i treguar  qeverise shqiptare se cfare duhet te beje dhe cfare duhet te thote lidhur me Krimene, eshte i autorizuar?! Kjo na kujton kohen e viteve 57-60 te shekullit te kaluar, ku koleget e tij ruse perpiqeshin t’i tregonin qeverise shqiptare se si duhej te sillej, cfare duhej te bente dhe cfare duhej te thoshte. Nderkohe qe qeveria shqiptare e asaj kohe, nuk e hodhi vallen sipas avazit rus, pavaresisht se nuk kishte asnje mbeshtetje nga perendimi; kete qeverine e sotme shqiptare, qe ka mbeshtetjen absolute nga perendimi dhe NATO; nuk po e kuptojme, pasi ka rene “sklluf” dhe nuk i ndihet zeri.

Ne foto:Ambasadori rus ne Tirane

E ardhmja e errët

by

Vrasja e gazetarit suedez Nils Horner në prizmin e mediave dhe opinionit të këtij shteti skandinav/

                                       E ardhmja e errët/

Duke dënuar ashpër vrasjen e këtij gazetari të njohur të radios shtetërore, opinioni dhe mediat e këtushme theksuan se më këtë akt makaber po ngulfatet fjala e lirë dhe po shkilen të gjitha normat e demokracisë/

Nga XHAVIT ÇITAKU/

Geteborg, 21 mars- Situata aktuale dhe e ardhmja e Afganistanit ishin në fokus të interesimit të mediave të shkruara e elektronike të Suedisë me theks të veçantë vrasja makabre e gazetarit- korrespondentit të radios të këtij shteti Nils Horner, që ndodhi pardje në pikë të ditës në qendër të Kabulit. Në fillim të këtyre artikujve dhe debateve të zhvilluara shumë ashpër u dënua ky atentat, i cili është i drejtuar, në rend të parë, në ngulfatjen  e fjalës së lirë dhe të shkeljes të të gjitha normave të demokracisë. Me keqardhje e pikëllim u fol për figurën e këtij talenti të rrallë në fushën e gazetarisë që la gjurmë të pashlyeshme me reportazhet e tija të shkëlqyera nga shumë vende të botës të përfshira nga luftërat si dhe nga shtete të tjera të trazuara ku sundonin regjimet diktatoriale.

Drejtoresh e këtij mediumi, Cilla Benky, në një konferencë për shtyp me lot në sy e me admirim foli për një punë jashtëzakonisht profesionale të kishte kryer Nils Horner. Vrasja e tij, tha më pas ajo, ka lënë një zbrazëtirë të hetueshme në rubrikën e politikës së jashtme dhe të profesionalizmit brenda radios. Ai përherë do të kujtohet një koleg i vlerësuar, i respektuar dhe i dashur edhe për dëgjuesit e shumtë të këtij mediumi. Për veprën e madhe që kreu në misione gjithnjë të rrezikshme për jetën e tij vetëm e vetëm që opinioni suedez të njoftohet  nga vendi i ngjarjes, foli edhe kryeredaktorja e lajmeve EKO të radios shtetërore Anne Lagerkrantz. Me këtë rast po peremndim edhe një reagim të një dëgjuesi i cili tha: Një zë gazetaresk i mbrëmjes u shua përgjithmonë. Shpeshherë i kam dëgjuar reportazhet e tij të mrekullueshme nga shtete të ndryshme, por ai profesionalizem dhe informacion objektiv pushoi se vepruari përgjithmonë. Një reagim i ashpër ishte i pranishëm edhe në të gjitha kanalet televizive dhe në gazeta ku kërkohej arrestimi i vrasësit dhe dënimi i tij. Reagoi edhe Ministri i Punëve të Jashtme, Carl Bildt, duke theksuar se Nils Horner ishte një gazetar jashtëzakonisht më përvojë  dhe shumë i respektuar. Atë e kam vlerësuar lartë. Se ai është vrarë në Kabul vërtetë është një tragjedi.

Ekspert dhe njohës të mirë të rrethanave debatuan shtruar edhe për situatën aktuale që po mbretëron në Afganistan duke konstatuar se përkundër disa hapave pozitiv që janë ndërmarrë e ardhmja e këtij shteti është e errët për shkak se siç duket  në horizont talebanet do ta marrin sërish pushtetin me largimin e forcave aleate.

UKRAINA, SIRENË ALARMI

by

Condoleezza Rice: Nga mosangazhimi i Shteteve të Bashkuara në arenën ndërkombëtare, përfitojnë duke marrë guxim vetëm ”diktatorët dhe ekstremistët e llojllojshëm anë e mbanë botës.”/                          

Nga Frank Shkreli/

Condoleezza Rice ka shërbyer si Sekretare e Shtetit nga viti 2005 deri në vitin 2009 në adminsitratën e Presidentit George Bush dhe njihet si një zë me kompetencë në politikën e jashtme dhe në marrëdhënjet ndërkombëtare.  Në një kryeartikull  disa ditë më parë për gazetën e kryeqytetit amerikan Washington Post mbi gjëndjen e krijuar në Ukrainë, ajo shkruan se ngjarjet e fundit në Ukrainë, janë një alarm për të gjithë ata që mendojnë se nuk është e nevojshme që Shtetet e Bashkuara të marrin përsipër përgjegjësitë e një udhëheqsi botëror.   Condoleezza Rice shpreh shqetsimet e sajë mbi atë që ajo sheh si një rol gjithnjë e më pasiv nga ana e Amerikës në çështjet ndërkombëtare. Ajo komenton se Shtetet e Bashkuara nuk mund të tërhiqen nga arena ndërkombëtare dhe ”nuk mund të ulin zërin kur bëhet fjalë për mbrojtjen e demokracisë dhe të drejtave të njeriut në botë, duke lejuar të tjerët të udhëheqin”.   Siç duket në një kritikë të drejtë për drejtë ndaj administratës së Presidentit Obama, ajo tha se nga mosangazhimi i Shteteve të Bashkuara në arenën ndërkombëtare, përfitojnë duke marrë guxim vetëm ”diktatorët dhe ekstremistët e llojllojshëm anë e mbanë botës.”   Ish-Sekretarja Amerikane e Shtetit, në komentin e saj për Washington Post, paraljamëron se heqja dorë nga luajtja e rolit udhëheqës në botë nga ana e Amerikës do të krijojë një boshllëk që më në fund do të “mbushet nga ekstremistë të al-Qaedas në Irak dhe në Siri, si dhe nga diktatorë të tipit Putin e Bashar Al Assad, i cili me mbështetjen e Iranit dhe të Rusisë masakron popullin e vet, si dhe nga retorika nacionaliste dhe nga masat e Pekinit që kanë shkaktuar përgjigje nacionaliste nga aleatëja jonë Japonia…”

Ish agjenti i policisë sekrete sovjetike KGB-ës, Vladimir Putin është shprehur në të kaluarën se tragjedia më e madhe e shekullit 20-të ishte shpërbërja e Bashkimit Sovjetik.  Kondoleezza Rice thotë në krye-artikullin e saj se ndonëse problemi me Ukrainën nuk është diçka e re, ajo shkruan se Rusisë duhet t’i bëhet e qartë se masa të tilla të mëtejshme nuk do të tolerohen dhe se, ”integriteti territorial i Ukrainës është i paprekeshëm.”  Ajo mirëpriti masat e njoftuara  deri tani nga administrata e presidentit Obama kundër Rusisë, por shkruan se, Shtetet e Bashkuara duhet të kenë një plan afatgjatë për t’iu kundër-përgjigjur deklaratës së Putinit në lidhje me të ardhmen e Europës pas Luftës së Ftohtë.  Zonja Rice shkruan se me agresionin e tij, “Putini po i thotë botës se Ukraina nuk do të jetë kurrë më e lirë të vendosë vet fatin e saj — një mesazh ky që ka për qëllim të bëjë jehonë edhe anë e mbanë Europës Lindore dhe vendeve Baltike — se Rusia ka interesa të veçanta dhe se ajo do t’i ndjekë për t’i realizuar ato, me çdo çmim.”  Ajo thotë se Putini do e këthej orën mbrapa, për derisa ekziston një hesitim angazhimi serioz nga ana e Përendimit për të kundërshtuar avanturat e tija.

Ish-Kryediplomatja e Shteteve të Bashkuara thotë se Moska nuk është immune ndaj presioneve dhe se ne duhet të ushtrojmë një strategji afatgjatë dhe me durim, por mbi të gjitha ajo thekson se tani , “Gjëja më me rëndësi është që të rivendoset roli udhëheqës i Shteteve të Bashkuara në komunitetin ndërkombëtar”, dhe që Amerika të mos duket “e lodhura dhe e mos interesuar” për ato që ndodhin në botë.

Kondoleezza Rice sugjeron në artikullin e saj, se midis masave të tjera, Shtetet e Bashkuara duhet t’i shtrijnë dorën rinisë së Rusisë, sidmos studentëve dhe profesionistëve të rinjë, shumë prej të cilëve janë duke studiuar në universitetet amerikane dhe që janë të punësuar në firma perëndimore duke shtuar se, “për të realizuar ambiciet e tyre, forcat demokratike në Rusi kanë nevojë për mbështetjen amerikane.   Ata, dhe jo Putini, janë e ardhmja e Rusisë”, përfundoi Zonja Rice.

Kondoleezza Rice ka të drejtë. Agresioni dhe pushtimi i Krimesë si dhe kërcënimet e Putinit për të rivendosur rolin dhe infleuncën e Rusisë në ish republikat sovjetike, me pretekstin për të “mbrojtur pakicat ruse të kërcënuara”, është një rrezik jo vetëm për Ukrainën dhe ish-republikat sovjetike, por është edhe një sfidë për të gjithë botën, duke rrezikuar rendin dhe paqën botërore. Rusia e Putinit ka mbështetur dhe vazhdon të mbështesë diktatorë të tipit Viktor Yanukovich, multimiliarderit të pasuruar në kurriz të popullit ukrainas, si dhe regjime jo demokratike anë e mbanë botës. Ukraina nën regjimin e Yanukoviç u varfërua, u demoralizua dhe si rrjedhim u destabilizua gjëndja duke shkaktuar ndërhyrjen agresive të Rusisë. Për më tepër, Putin-i mbështetë udhëheqsit dhe regjimet jo-demokratike edhe jashtë asaj që ai konsideorn si zonë e influencës së Moskës,  duke filluar nga Siria e Irani, e deri tek Venezuela,  me fjalë të tjera — kudo dhe këdo që tregohet armiqësor ndaj interesave të lirisë dhe demokracisë dhe kundër inetersave perëndimore, në radhë të parë të kundër interesave të Shteteve të Bashkuara. S’do mendë se kriza e krijuar në zonën e Euroazisë është rezultat i drejtë për drejtë i  asaj që Sekretari Amerikan i Shtetit John Kerry e ka cilësuar si “një akt i paturpshëm agresioni dhe një shkelje e obligimeve ndërkombëtare” nga ana e Rusisë së Putinit.  Por është edhe rezultat i një politike strategjike revanshiste, por të gabuar të Putinit,  një përpjekje nga ana e tij për të zhberë atë që ai ka thënë se ishte një “tragjedi’, — shkatërrimin e Bashkimit Sovjetik.  Është kjo një politikë katastrofale dhe fatkeqe, për jo vetëm për Euroazinë, por edhe për mbarë Europën dhe  botën.  Fatkeqsia tjetër në këtë mes, qendrimi i perëndimit  gjatë këtyre viteve karshi Vladimir Putinit. Ashtu siç komentoi edhe dje në një editorial, gazeta Washington Post, “Se Adminstrata e Presidentit Obama dhe aleatët e saj Europianë janë treguar tepër të ngadalshëm që të kuptojnë se Putin-i është i vendosur të ndryshojë rendin e pas Luftës së Ftohtë në Europë dhe të rivendosë dominimin e humbur të Rusisë mbi Europën Lindore, në zonën e Kaukazit dhe Azinë Qendrore”,  thuhet editorialin e saj me titull: ‘Obama nuk kupton ambiciet e Putinit në Euroazi’. Editoriali i Washisngton Post  përfundon duke thënë se, “Kriza në Europë nuk po ndodhë për arsye se atje u përhapën institucionet  dhe influenca perëndimore, por përkundrazi, për arsyen se, Perëndimi nuk plotësoi premtimin e bërë pas mbarimit të Luftës së Ftohtë, për një, ‘Europë të tërë dhe të lirë’.  Kritikë kjo me vend e editorialit të Washington Post për politikën ekonomike dhe ushtarake  të Shteteve të Bashkuara dhe të Bashkimit Europian karshi ish-vendeve komuniste.  Të shpresojmë se cilat do qofshin masat e marra tani nga Shtetet e Bashkuara dhe nga Bashkimi Europian ndaj agresionit rus kundër Ukrainës, të mos jenë të paka dhe tepër të vonuara.

 

 

Otomanomania dhe Shqiptarët

by

Nga Alfons  Grishaj/

Tek po bisedoja me një mikeshën time, e cila nuk ka dëshirë t’ ia përmend emrin, më tregoi se si dritëshkurtërit e kohës sonë “Shqiptarë Vehabistë” e kanë humbur busullën, dhe se  të tjetërsuar ata vetë, kërkojnë të tjetërsojnë dhe denigrojnë historinë e vendit. Përkufizimi i saj “Vehabizmi është si Internacionalizmi Proletar!”, u bë shkas i këtij shkrimi…

Historia nuk është vetdija e një personi, apo e disa personave, por memorja  dhe udha e jetës nëpër të cilën ka kaluar dhe kalon njerëzimi, dhe, nuk mund jetë pasion, kult, apo religjion fanatik, por tregues faktik, ku dëshira dhe vullneti për tjetërsim, është verbëri dhe turp. Shqiptarët nuk janë Serbë, Bullgarë, Grekë, Italianë, Austriakë, apo Turq.

Historia ka treguar se si Mamlukët dhe më pas Turqit Selxhukë dhe Turqit Otomanë, në fazën e ekspansionit të tyre barbar, vërshuan mizorisht drejt qytetërimit në tre kontinente, duke vrarë, djegur, plaçkitur e rrënuar kudo ku u shkelte këmba. Ligji i pengjeve të fëmijëve të familjeve të princërve dhe mbretërve të mposhtur ishte një  nga aktet më të shëmtuara të kësaj barbarie. Kështu ndodhi dhe me Gjon Kastriotin, Princin Shqiptar, i cili u detyrua t’ua jepte djemtë e tij  peng Otomanëve duke mbetur përherë i shtrënguar të hiqte dorë nga përpjekjet për liri.

Rrënimi i vlerave shekullore tek popujt e pushtuar, sidomos tek Ballkanasit, zëvendësohej me antivlera, siç ishin martesat poligamike, martesat midis pjestarëve të së njëjtës familjes apo të së njëjtit fis, ndërrimi i emrit dhe i kombësisë, humbja e gjuhës, dhe më themelorja humbja e lirisë dhe identitetit.

Këtu nuk bëhet thjeshtë  fjalë për kultin  Otoman që u ngrit, por  parimin themelor të lirisë që u varros prej dhunës. Barbaria është vrasësja e lirisë, në të gjitha drejtimet, psikologjike, emocionale, jetike, humane, kulturore dhe nacionale.

Kështjellat e qytetërimit Ilir janë të lashta 2500-3000 vjeçare. Shumë qytetërime të tanishme, nga janë kthyer për ndikim disa shqiptarë, në atë kohë jetonin në epokë fisnore (parahistorike), pa ngulime territoriale, ndër pyje, apo nëpër çadra në shkretëtirë. Duke iu referuar historisë, dhe sipas  Muhamed Ali, në vendet arabe, shumica e foshnjeve vajza përfundonin  të varrosura  në shkretëtirë pa parë dritën e diellit! Pikërisht këta baballarë që kishin harruar se ishin lindur nga nënat, varrosnin nënat e ardhshme. Prej kësaj rrace dolën dhe Mamlukët e Turqit Selxhukë, e më pas Turqit  Otomanë  që qendruan si pushtues të disa vendeve  për  600 vjet.

Sipas librave të Hugh Kenedy  “The Great Arab Qonquests”, dhe “The Arabs”, të autorit Eugene Rogan, apo teksteve të tjera historike, pushtimi arab vjen pas vdekjes së Muhametit 632, një fakt që vlen për t’u theksuar.

Arabët jetonin të mbyllur në shkretëtirën mes kufijve të Sirisë dhe Irakut. Pjesa më e madhe e Sirianëve flisnin Greqisht ose Aramaisht; në Irak, pothuajse gjithashtu, Persisht ose Aramaisht; në Egjipt flitej Greqisht ose Koptisht; në Iran flitej Palhavisht; në Afrikën Veriore flitej Latinisht, Greqisht ose gjuha Berbere. Asnjë prej këtyre vendeve nuk ishin Islam dhe arabishtja as që njihej. Gjithashtu, Irani dhe Afganistani nuk njiheshin. Pas pushtimit arab, në më pak se një shekull, të gjitha këto vende dhe të tjera vende si Spania, Portugalia, Uzbekistani, Turkmenistani dhe jugu i Pakistanit (Sindi), filloi konvertimi masiv popujve autoktonë në religjionin Islam.

I pari Sultan i Selxhuk Turk ishte Tugrul Bey (1055-63). Turqit Selxhukë vinin nga fisi i Tartarëve që origjinën e kishin nga qendra e Azisë.

Pas dobësimit të Selxhukëve, shohim të ngrihen Otomanët Turq. Në vitin 1299  shohim sulltanin e parë Otoman, Osmani i Parë, dhe i fundmi Sulltan i Otomanëve ishte Sulltan Mehmeti i VI, në vitin 1922.

Në Shqiptari, Otomanët erdhën si pushtuesit më të egër në historinë e pushtimeve mbi tokën tonë. Luftërat që zhvilluan Shqiptarët kundër Turqve ishin të ashpra, që nga Gjergj Kastrioti deri tek Kara Mahmud Pashë Bushatlliu. Otomanët përdorën më së miri, trurin e Grekërve, Izraelitëve dhe Shqiptarëve. Nëse tek dy kombet e para, ata, shikonin vetëm mençurinë, tek Shqiptarët, përveç mençurisë shikonin dhe trimërinë. Dinakëria e Otomanëve, si Romakët dikur, e përdorën Shqiptarin si pararojë të ushtrisë Turke. Sipas E.Tarle, në librin “Napoleoni”, kur Bonoparti pushtoi Egjiptin dhe fitoi luftën kundër Mamlukëve, me 4 Mars 1799 marshoi në Jafe. Pas një rezistence të fortë të një garnizoni në Jafe, oficerët francezë, e lajmëruan Bonopartin, se pushtimi i asaj  fortese do të kishte një kosto të lartë, prandaj mbrojtësve u duhej premtuar falja e jetës në rast dorëzimi. Bonoparti premtoi t’ua falte jetën. Pas premtimit, mbrojtësit e Jafes u dorëzuan. Oficerët lajmëruan sërish Napolonin, se nga katër mijë vetët e dorëzuar, pjesa dërmuese ishin Shqiptarë. Bonoparti mendonte se ishte marrëzi t’i falte këta ushtarë që nuk luftonin për vendin e tyre të robëruar, por për interesin e pushtuesit. Pas një hezitimi tre ditor, ai dha urdhër të pushkatoheshin të gjithë. Një nga oficerët francez do të shprehej: “Nuk i uroj askuj të provojë atë që kemi ndjerë ne duke parë këtë ekzekutim”. Si shihet dhe në këtë ngjarje, Shqiptarët përdoreshin nga Perandoria Otomane, në vendet më të rrezikshme të luftimeve, arsyeja ishte e thjeshtë, Shqiptarët ishin ushtarë të fuqishëm dhe si të tillë, për Perandorinë ishin si makina lufte jo të kushtueshme, dhe se jeta e skllevërve Arrnautë nuk ishte e vlefshme si e Osmanëve. Disa  laramanë të shekullit të sotëm, po stisin broçkulla fëmijësh, se Otomanët ishin aleatë të Shqiptarëve etj. Unë e di se ka shumë budallenj në botë, madje edhe të shkolluar sepse tekefundit, keqformimi s’është tjetër veçse një formë e injorancës, por nuk ka në asnjë vend të botës së qytetëruar njerëz që guxojnë t’i thurin kaq lavde pushtuesve si në Shqipëri.

Populli Shqiptar dhe pse i pushtuar, i privuar nga e drejta për të shkruar dhe për t’u shkolluar në gjuhën e vet, e ruajti me fanatizëm gjuhën Shqipe, dhe falë burrave të mençur të të dyja feve, nuk munguan librat, edhe pse jo aq të shpeshtë sa i nevojiten kultivimit të një gjuhe. Mund të thuhet se triumfi i parë i vërtetë ndaj Otomanëve shënohet nga Rilindja Kombëtare, dhe ai është triumfi i gjuhës së shkruar. Shqiptarët e fituan me sakrifica të mëdha të drejtën për ta shkruar gjuhën e të parëve pas shumë shekujsh robërie. Shumë qytetërime e humbën gjuhën dhe kulturën, por jo Shqiptarët.

Shqiptarët filluan të ndërronin fe në  shumicë  rreth viteve 1750 –1800. Taksa e gjakut, i shtrëngoi Shqiptarët e krishterë të ndërronin publikisht emrat, por jo besimin e tyre për një kohë të gjatë. Kjo dukuri njihet nga historia si laramanizëm dhe njerëzit të cilët të cilët iu nënshtruan kësaj praktike njihen si kripto-katolikë apo kripto-ortodoksë. Më vonë, bash këto kripto ndërruan fe me kalimin e viteve duke gëzuar toka më të mira dhe taksa më të ulta. Kjo ishte mbase zgjidhja më e lehtë në atë kohë të errët pushtimi, por sot askush nuk duhet të gjykojë keq për vëllaun e vet që mendoi ndryshe, apo tjetri të rrahë gjoksin për qëndresë. Lëkura e trupit duket njësoj, por  nuk duron njësoj. Sot, kemi një realitet tjetër, krejt tjetër. Nuk jemi të detyruar t’i paguajmë haraç të huajit, dhe më pak, të servilosemi dhe të përkulemi para varreve të Sulltanëve, apo Knjazve, pushtuesve tonë shekullore.

Çfarë po ndodh sot me një pakicë Shqiptarësh, të cilët e paraqesin si shpëtimtare fytyrën e djallit pushtues, biles akoma më keq, shkojnë deri atje sa kanë ta quajnë vëlla!? Po kjo pikë e zezë në shekullin  njëzetenjë!?

Grekët jetuan nën pushtimin Otoman që nga viti 1453 deri në vitin 1821. Bullgaria jetoi 500 vjet e pushtuar nga i njëjti pushtues. U pushtuan nga Turqit një pjesë e mirë e Spanjës dhe Ballkani në përgjithësi. Megjithëse pjesa Grekët dhe Izralitët gëzonin një status më të lartë se arrnautët në Perandorinë Otomane, pasardhësit e tyre asnjëherë nuk thanë dhe nuk thonë që janë vëllezër me Turqit! Spanjollët dhe Bullgarët po ashtu. Të gjithë Ballkanasit dhe Europa e qytetëruar i quajtën Turqit pushtues dhe barbarë, vetëm disa trutharë shqipfolës, po na i quan vëllezër të një gjaku. Nëse me të vërtetë, këta njerëz nuk janë të shitur që punojnë kundër Dardanisë dhe Shqipërisë mëmë, atëherë mund të themi fare thjeshtë se këta njerëz nuk janë Shqiptarë, por Serbë, Mamlukë, Selxhukë apo Otomanë Shqipfolës. Ekzistenca e tyre është evidente. Paraqitja fodulle nëpër TV me deklaratat ogurzeza, dhe aty-këtu me shkrime pa brumë tregojnë rrezikun e regresit. Feja e gjithsecilit është personale dhe duhet respektuar si e tillë, por jo si diktat dhe qëllim në vetvete.

Opinioni i qytetëruar, Qeveria Dardane dhe ajo Shqiptare, duhet t’i luftojnë me forcën e ligjit rrymat dhe individët që cënojnë vlerat e qytetërimit Shqiptar dhe identitetin kulturhistorik të Shqiptarëve. Aq për më tepër kur këto rryma dhe këta individë nuk asgjë të përbashkët as me fenë Muslimane as me fenë e Krishterë të Shqiptarit.

Harmonia fetare është pa dyshim vlera më e çmuar që gëzon shoqëria shqiptare. Martesat mikste kanë ekzistuar edhe në kohët kur fanatizmi otoman synonte t’i mbante të përçarë Shqiptarët, ndërkohë që në ditët e sotme ato janë shtuar, duke e konsoliduar akoma më tej këtë harmoni, meqënese, siç është botërisht e njohur, familja është themeli i çdo shoqërie.

Ungjilli dhe Kurani, burimin e kanë nga e njëjta traditë e shenjtë. Mjafton vetëm të shohësh rolin e profetëve në të dy tekstet për të kuptuar se në thelb ngjashmëria është shumë më e madhe se diferenca: Abrahami është Ibrahimi; Ishaq është Isaak; Jozefi është Yusufi; Moisiu është Musai; Gjoni është Yahya e kështu me rradhë. Njëherë, tek bisedoja me një Imam, e pyeta se cili është babai i Muslimanëve, ai m’u përgjigj: “Ibrahimi”!. Pas kësaj përgjigje e pyeta se cili është babai i Kristianëve  dhe i Hebrejve. Ai m’u përgjigj: “Abrahami (Ibrahimi)”! Atëherë i thashë, “Çfarë faji ka babai se i dalin fëmijët kështu siç janë sot?” Imami më shikoi drejt e në sy me një buzëqeshje  të menduar, ku brenda ishte dhe përgjigja.

As Krishti dhe as Muhameti nuk thanë që të vriteshin njerëzit të pafajshëm nëpër avione, të hidheshin kullat e NY në erë, e të varroseshin për së gjalli me mijra njerëz. As Muhameti as Krishti nuk thanë, që njeriu të urrente njeriun si sot.

Bota e qytetëruar e ka pranuar fenë e Krishterë dhe të Krishterët e kanë pranuar vëllaun e vet Muhamedan. Roma persekutore e Kristianizmit, që martirizoi një milion të krishterë, do të bëhej më pas qendra e botës së Katolicizmit. Po me  respekt lejoi të ndërtohej Xhamia më e madhe e fesë Islame në botën perëndimore, bash në Romë. Lind pyetja, nëse Katolikët ta kërkonin të njëjtin privilegj në Arabinë Saudite, cila do të ishte përgjigja?

Fëmijët tanë nuk e kanë të shkruar në ballë se çfarë janë. Ata besojnë në një Zot, atë Zot që ndërton mirëkuptimin dhe dashurinë midis njerëzve, por jo në Zotin  e dhunës dhe të përçarjes, që nuk dihet se ku e ka folenë.

Nuk ka Shqiptar që e sheh vëllaun e vet katolik apo musliman ne rrezik dhe nuk e merr pushkën për të mbrojtur gjakun e të parëve. Ashtu, nuk do kishte Dardani (Kosovë), sikur mos të ishte ky vllazërim mes Shqipërisë Etnike, diasporë dhe anekënd botës.

Në Shqipëri u strehuan mbi një milion shqiptarë të Dardanisë, gjatë genocidid Serb mbi viset Shqiptare. Askush nga këto familje brilante Shqiptare, nuk rrahu gjoksin, duke thënë se çfarë bëmë për vëllezrit dhe motrat tona, siç bëjnë disa mburracakë që rrahin gjoksin, “Çfarë kemi bërë ne!”. Nëse dikush bën detyrën ndaj kombit të vet, nuk ka pse të mburret, sepse në çastet e martizimit të kombit, asnjë akt nuk ka vlerë të heroizohet.

Porchia, do të shkruante: “In full heart is room for everything, and in an empty heart there is room for nothing.”

Shqiptarët nuk kanë ngjasim me fiset që u bënë kombe me dhunë, as me kulturën e djallit. Shqiptarët nuk jetojnë në poligami, as nuk marrin mbesat apo kushërirat për gra, siç bëjnë Arabët, apo të tjerët rreth tyre. Lëkura e Shqiptarit është e fisme, e bukur, e zgjedhur se, bash dora e Zotit e krijoi dhe  zbukuroi.

Shqiptarët nuk kanë qenë kurrë më afër Europës dhe ëndrrës së bashkimit nacional. Shqiptarët e kulturuar kanë inteligjencen në klasin e duhur, ata, e njohin mirë historinë e tyre dhe nuk ka asnjë shans që kjo qytetari të infektohet prej  thirrjeve të tradhëtarve të kombit, kundër simboleve  nacionale.

Mos vallë Otomanët e sotëm, kanë dëshirë t’i tregojnë botës së qytetëruar, se lufta që zhvilloi ushtria e perëndimit kundër pushtuesit Serb, paska qenë e gabuar?!

Mos vallë Otomanët Shqipfolës, në aleancë si atëherë me Mbretin e Serbisë, Brankoviç, i prenë rrugën Gjergj Kastriotit, që të mos bashkohej me ushtrinë e Europës kundër Turqisë, duan t’ia ndalin hovin Dardanisë drejt bashkimit me Shipërinë mëmë dhe Europën? !

Mos vallë këta njerëz, kanë dëshirë që ta kthejnë Dardaninë e lirë në arenë gjaku përsëri?

Një Gjeneral Amerikan, tek dëgjonte se çfarë flitet e shkruhet kundër simboleve Kombëtare Shqiptare, dhe, kundër Nënës së botës së dhimbjes, Nënë Tereza, tha: “Sigurisht këta njerëz që shkruajnë dhe flasin kështu për Nënë Terezën nuk janë Shqiptarë, se nëse ata janë Shqiptarë. He, dmth, ne paskemi luftuar për lirinë e armiqve të humanizmit!”

Duhet të jemi shumë të kujdesshëm, dhe t’i tërheqim veshin verbërisë. Thirrjet e verbëra po udhëtojnë në kancelaritë e botës së qytetëruar, dhe nuk do jetë çudi që nesër, t’i thonë popullit martir Dardan dhe qeverisë së Prishtinës, se kushtet nuk janë plotësuar për pavarësinë e plotë dhe se Serbia i ka plotësuar kushtet për të hyrë në Europë. Kjo faturë e rrezikshme dhe fatale pikërisht prej prostitucionit politik e shpirtëror të disa mbeturinave  të Otomanomanisë, që nuk përkojnë me luftën që bëri UÇK, Europa, dhe, veçanërisht Shtetet  e Bashkuara te Amerikës dhe NATO për të pasur sot lirinë e fituar.

Flamuri Shqiptar nuk është me ngjyrë blu, as me ngjyrë jeshile dhe as me yll e hënë, por kuq e zi. Kushdo që pretendon për flamur tjetër nuk është Shqiptar!!!