ESSE – Page 249 – Dielli

NUK KA ASGJË MË TË SHENJTË SE SA MBROJTJA E JETËS SË QYTETARËVE TANË

March 22, 2020 by dgreca

Shkruan: Dr. Vjosa Osmani /

Kryetarja e Kuvendit të Kosovës/

Sot, Kosova u zgjua me dhembje për humbjen e jetës së një qytetari tonë nga virusi Covid 19. Ndjenjat tona sot janë me familjarët e tij e me qytetarët e vendit, të cilët po e përjetojnë ankthin e krijuar nga pandemia.

Në këtë kohë kur bota e qytetëruar po tregon solidaritet të jashtëzakonshëm ndaj njëri-tjetrit dhe kur qeveritë si dhe pushtet e opozitë anekënd botës janë bashkuar në betejën globale kundër pandemisë më të rrezikshme që nga Lufta e Dytë Botërore, është koha që të gjithë përfaqësuesit politikë të bashkohen me mantelbardhët tanë në betejën e tyre për shpëtimin e jetëve të qytetarëve.

Ne nuk mund të lejojmë që në këtë kohë tmerri të triumfojë virusi i përçarjes dhe jo forca e bashkimit ndaj së keqes. E sotmja është kohë e solidarizimit të plotë, jo e ndarjeve; është kohë e betejës ndaj virusit vdekjeprurës, prandaj heshtat tona duhet t’i drejtojmë kundër pandemisë dhe jo kundër njëri-tjetrit. Duhet që betejat politike t’i shmangim menjëherë dhe në vend të tyre, ashtu sikur jemi betuar ne që morëm besim qytetar, të punojmë për përmirësimin e jetës së njerëzve tanë. Në këtë kohë të rëndë pandemie, kjo nënkupton mbrojtjen e jetës së qytetarëve tanë dhe përkrahjen e pakusht të profesionistëve tanë, të cilët po e bëjnë të pamundurën për menaxhimin e kësaj situate të rëndë.

Kosovës i duhet sot jo vetëm solidaritet qytetar, por edhe solidaritet politik. Është koha të tregojmë jo vetëm përgjegjësi institucionale, por mbi të gjitha përgjegjësi morale. Është koha të punojmë bashkë sot, që e nesërmja të mos na mallkojë.

NE ROME U NDA NGA JETA SHKRIMTARI BEXHET JAÇELLARI

March 22, 2020 by dgreca

NGA MINELLA DANI*/

Një telefonatë, mbasditen e datës 17 të muajit mars, nga Amerika. Me zë të dridhur, miku im Naim Staravecka, më pyet: Është e vërtetë ajo që thuhet për Bexhetin? Deshte që t’i transmetoja familjes ngushëllimet e tij nëse ishte lajm i saktë. Kishin qenë të dy anëtar të Këshillit Bashkiak të Lushnjes, veç shoqërisë së vazhdueshme në prani edhe të vëllait , Halilit që së bashku para 10 vitesh e përcollëm në banesën e fundit në Lushnje. Pyetjen e tij e mora si pohim të largimit nga kjo jetë e mikut tonë të përbashkët. Nuk dija në ishte e vërtetë, por ndjeva një dhimbje të papërshkrueshme. Kisha arsye ta besoja.

Vitet e fundit në Romë, si pensionistë, e konsumonim bashkërisht kafen e mëngjesit e zgjateshim në biseda gjer në orët e vona. Temë e preferuar e tij ishin shkrimet e poezitë, bisedat me njerëz të letrave, për mua jo shumë të dëshiruara dhe e devijoja bisedën për ngjarje pa vlerë të jetës së përditshme. Ishte ritual i zakonshëm dhe e kërkonim njeri tjetrin, deri në largimin tim për në Tiranë. Kohë mbas kohe nevoja më çonte në Itali, e kërkonim njeri tjetrin, ishte si të thuash një gëzim i përbashkët. Herën e fundit kur isha atje, për pak ditë, ndodhi çudia. I dërgoja mesazhe e i bëja telefon, asnjë përgjigje! U ktheva pa mundur ta takoj. Kaluan ditë e rifilluan mesazhet e shkurtëra. Nuk e pyeta për heshtjen e atyre ditëve, ndërkohë që e kishim mundësinë të ishim ballpërballë. Më dukej e tepërt. U habita kur në një rast, si nevojë e atij sqarimi të vonuar, më shkruante se në kohën e qëndrimit tim të fundit në Romë, ai ndodhej i shtruar në spital. Nuk doja të “shqetësoja”- më shkruante- si të refuzonte një kafe. Operohej nga mëlçia, operacion që zgjati katër orë. Me fjalë të pakta më shkruante: Mjekët e Umberto Primo, në dalje nga spitali, më vunë në dijeni se kisha edhe katër muaj jetë. Dy muaj kaluan, për kohën e mbetur nuk ndihem i merakosur. Kam vetëm dhimbjen e fëmijve që e vuajnë shumë e përpiqen të bëjnë të pamundurën. I lutem të mos merren me mjekë të tjerë, e vajza të mos këmbëngulë të më marrë në Amerikë, por ata kërkuan e gjetën mjekun e ardhur nga Franca, i cili më vizitoi e u shpreh çuditërisht: Ti mund edhe të vdesësh, por vetëm nga rrufeja; me këtë organizëm mund të kalosh të paktën edhe pesë vite të tjerë. Besoj se do ta kaloj – më thoshte me optimizëm të shtirë- e më dërgonte fotografi personale. Bashkëbisedimet u bënë më të shpeshta e gradualisht më reale. Sapo të shërohem do vazhdoj të ribëj jetën si njëzetvjeçar. Nuk donte të dëgjonte nga të tjerë “ më vjen keq”, “qofshin të shkuara” e shprehje si këto. Porosi e tij për të shoqen, Behijen që i shërbente tek koka me përkushtim, ishte të mos lejonte njeri të hynte në dhomë. Edhe djemtë e bashkëshortet e tyre privoheshin, pavarësisht se ata vetëm tek ai e kishin vëmendjen çdo ditë e çdo orë. Shkëmbimi i masazheve vazhdonte sikur s”kish ndodhur asgjë:

-Ciao, Mirëmëngjes Bexhet. Ke të fala nga Tahsimi.

– Mirëmëngjes. Bëji edhe ti shumë të fala prej meje. Me numrin që më ke dërguar nuk lidhem dot, më thonë ky numër nuk ekziston.

– Bellissime donne këto që më ke dërguar dhe unë i përgjigjesha me të njëjtën recetë.

Grazie profesore, shumë të bukura këto foto.
Të fala nga Lushnja. Sapo u ktheva. Natën e mirë. Të fala çunave…

Kështu vazhdonim çdo ditë. Një klip dhe mesazh i gjatë i tij. Ajo që dinte dhe mundohej ta fshihte më parë, tani e shkruante hapur. Kur kuptonte se i kisha lexuar i fshinte e s’mund t’i riprodhoj.

I shkrova ashtu si munda: Po më çudit. Dy ditë më parë, një mik i djemve, në Lushnje, më pyeti a kisha folur me çunat e tu kohët e fundit. I tregova ato që dija, duke vazhduar me humorin e përshkrimeve tua, duke menduar se janë rrëzuar hipotezat e para dhe se ti kishe filuar të bëje itinerarin e zakonshëm. Të telefonova se mu duk i dyshimtë qëndrimi yt optimist kur ai më tha se bëje kimioterapi. Shumë vetëve u ka bërë mirë, por besimi, optimizmi që ty s’të mungon, janë më të rëndësishëm. Bëra mirë që të telefonova se krijoj ide më të qartë. Ata me të cilët rri të bëjnë shumë të fala dhe thonë se ti nuk vdes kurrë. Ashtu qoftë! Edhe unë atë të uroj. Veçse në vërsën tonë- thot Noli- nuk priten lajme të mira. Shkova sot në Kolonjë për të përcjellë në amëshim ish drejtorin tim Nexhip Beqirin, nëse e ke njohur, më i ri se unë. Duhet ta shohim gotën gjysëm plot. Unë të përqafoj me mall e shpresoj të dëgjoj lajme të mira herën tjetër. Të fala Behijes, Ninit, Andit e Klodit, mos harro Irmën e Gëzimin.

16.02. – Më dërgo numrat e djemve se i kam humbur. A domani. – Mesazh i gjatë, por i fshirë. Unë – Sot lozëm shumë. Ti fitove, unë humba: s’mendoja se mund të më rridhnin lotë në këtë moshë. Ciao! Fli tani, mos bëj si çupëlinë. Nesër ditë e re, mendime të tjera. Fundja edhe këto janë pjesë të jetës.

– Më thërret Zenel Kashami për një kafe e s’mund ta refuzoj. (Nuk më le të largohem) – Do të bëhesh mirë. Jam në Lushnje, kam vëllan sëmurë. Ciao! Bexheti: Zoti e shpëtoftë profesorin. Më vjen shumë keq, jo pse është vëllai yt por është vërtet shumë i mirë si ju të gjithë. Kujdes vere maskën kur del se gripi kinez ka mbërritu edhe në Shqipëri, pavarësisht se atje e fshehin si gjithë poshtërsitë e tjera.

Ditën tjetër: Mirëmëngjes Minella. Si u bë profesori? 27.02 : Po kthehem në Tiranë. Mendoj se e hodhi. Shpresojmë. – Ndershmërisht më gëzove. Unë do shërohem e do filoj jetën nga e para. Le të thotë Shopenhaueri se e vetmja gjë që nuk duhet të bëjë një mëndje inteligjente është të mos dojë ta përsërisë jetën pa ndryshuar asgjë nga e kaluara. Unë mendoj se ka të drejtë Niçja: Secili duhet të jetojë në mënyrë të tillë që të dëshirojë ta përsërisë jetën ashtu si e ka jetuar. – Mirëdita Bexhet.

Më dërgon një foto. Unë: Po qe e fundit kjo foto, kot ankohesh. Uroj të jetë ashtu. Fotua është bindëse, por mos ia dërgo ndonjerës. Natën e mirë. – Natën e mirë gjum me ëndrra të bukura. Unë: Buona sera. Attenzione alla salute. Ai: Grazie! Ditën tjetër : Bexhet si je? Asnjë përgjigje! 15.03. Mirëmëngjes Bexhet. Heshtje.

17.03 Bexheti ka ndërruar jetë.

Momenti dhe vendi ku u shua, kohë izolimi e larg qytetit ku u rrit , atje ku si baba i përkushtuar edukoi e rriti katër fëmijë, ku punoi me ndershmëri si inxhinjer, drejtor i ujësjellsit e punë nga më të ndryshmet, nuk na japin mundësinë t’i hedhim një grusht dhe. Askush nuk ka mundësi t’i recitojë ndonjë nga poezitë e shumta që shkruante, askush nuk mund të përmend aktivitetin e tij si gazetar, shkrimtar e poet, por të gjithë ne që e kemi njohur e jo vetëm, ndihemi të trishtuar.

Nuk më lejoi ta dërgoja në shtyp librin e fundit me poezi. Edhe shumë shkrime të tjera, ndonëse të vlerësuara nga autoritete të letrave, nuk deshi t’i botonte. Lamtumirë, mik i dashur. Ne të deshëm e do të kujtojmë përherë ashtu siç ishe me të mirat e këqiat njerëzore.

Ngushëllime, familjes e gjithë të afërmëve!

Shkrimi u shkrua nga Minella Dani, me kërkesë të editorit të gazetës”Dielli”. Ngushëllojmë familjen Jaçellari, bashkshorten, djemte, dhe vajzen, Irma Jaçellari Idrizi, bashkshortin e saj Gëzimin dhe fëmijët!

Pushofte ne Paqe shpirti i Bexhetit!

* Shkrimtarit Bexhet Jaçellari i është akorduar titulli qytetar nderi i qytetit të Lushnjes për kontributin e çmuar në fushën e artit.

Mes profecive

March 18, 2020 by dgreca

Nga Astrit Lulushi/

Pse njerëzit duhet t’i humbasin gjërat për të kuptuar se janë ato që i duhen? Kur mbyllim sytë, asgjë nuk shohim, gjithçka ikën, gjithçka që mohojmë, denigrojmë e përbuzim, shërben për të na shtypur, dhe ajo që na dukej e keqe, bëhet burim bukurie, gëzimi dhe force, nëse përballet me një mendje të hapur. 30 vite pas një shtypje të egër të brendëshme 45 vjeçare, tani pak nga pak, njerëzit po e kuptojnë se kurrë nuk kanë dalë prej saj. Udhëheqja krijon iluzionin e çlirimit, duke i bërë të tjerët t’a gjykojnë se përpiqet, por është e paaftë dhe e dobët, sepse në fakt ajo nuk është larguar aspak nga udha e para-ardhësve, por me taktika mashtruese e tërheq popullin zvarrë nëpër terr, duke ia lidhur sytë ditën dhe ia zgjidhur natën, për t’i mbajtur të verbër. Vemendja nga gjithçka është larguar, përveç nga lufta ndaj virusit. Për ndryshime e reforma nuk flitet, as për mbrojtje kushtetute e protesta; kufijtë janë mbyllur, njerëzit po ashtu, çdo gjë në status-quo, heshtja si re e zezë bie; frika pushton zemrat, populli dridhet, nuk e di ç’e pret në një shtet kurrë të përgjegjshëm. Në vendin e të verbërve, njeriu me një sy është mbret, citohet të ketë thënë Erasmus i Roterdamit (1466-1536).

LAMTUMIRË FJALËVE TË MARRA, KTHEHET DËSHIRA E FJALËVE TË VËRTETA

March 17, 2020 by dgreca

… “Dua fjalë që të mos poshtërohen, fjalë që nuk vyshken. Dua gjëmba e rrënjë, në të cilat shumë rrallë mund të duket ndonjë gjethe, por fjalët e tjera nuk i dua…” Mjaft me fjalët që i merr era…/

Nga GIAN ANTONIO STELLA/

“N’errësirë fjalët peshojnë dyfish.”, ka shkruajtur Elias Canetti. Asnjëherë më parë nuk ishim kujtuar sa në këto ditë. Ditë në të cilat të gjithë mund të gjejmë veten në një tjetër prej shënimeve të shkrimtarit të madh, të përmbledhura në librin Provinca e njeriut. Shënime në të cilat ai bënte thirrje: “Dua fjalë që të mos poshtërohen, fjalë që nuk vyshken. Dua gjëmba e rrënjë, në të cilat shumë rrallë mund të duket ndonjë gjethe, por fjalët e tjera nuk i dua…” Mjaft me fjalët që i merr era…

Qartësi. Për këtë italianët ndjejnë nevojë. Duan të kuptojnë. Duhet të kuptojnë. Më së fundi, më mirë se sa të dëgjojnë fjalë siguruese, të paracaktuara të përgënjeshtrohen shpejt, siç ndodhi me fjalinë e virologes Maria Rita Gismondo (“Qe një shpëlarje truri kolektive…. Kur e gjithë kjo të ketë mbaruar, do të porosis një varëse t’artë me formën e koronavirusit”) parapëlqejnë maturinë e ndershme të shkencëtarëve si Alberto Mantovani: “Koronavirusi është një armik i panjohur. Nuk e njohim. Të bëhen asgjë rreziqet është shkencërisht e gabuar, madje e rrezikshme”.

Dalja kobzezë e Christine Lagarde, presidente e BQE që, pak ditë më parë, shkaktoi rënien drastike të bursave nëpërmjet një fjalie të gabuar në çastin e gabuar, duke detyruar të ndërhynte edhe vetë kreu i Shtetit, qe vërtetimi i fundit për të satën herë i faktit se si fjalët, për t’a thënë me librin e Carlo Levit, janë me të vërtetë gurë. Jeta jonë, prej shumë vitesh, merret me një klasë politike që jo vetëm nuk ka kundërshtuar poshtërimin e gjuhës së vendit, të paditur nga njerëz të shtatit të Tullio de Mauro apo Francesco Sabatini, por e ka shoqëruar, gudulisur. Përfundimi është se fjalët dalëngadalë kanë humbur kuptimin.

Kemi lexuar e dëgjuar gjithshka në tridhjetë vitet e fundit. Fyerjet kundërshtarëve të krahasuar me Stalinin, Goebbelsin, Hitlerin e Pol Potin. Britmat shtazarake në sallat parlamentare të kthyera shpesh në mejhane grindavecësh sherrxhinj: “Hale! Je një hale! Hale!”, “Pushtër! Të shitur! Pushtër!,” “Je një kurvë!”, “Çakall komunist!” e të tjera. Deri në fyerjen në rrugë të një kreu Shteti, Oscar Luigi Scalfaro: “Me një pordhë do t’i nxjerr bojën”. Një barbarizim i pandalshëm, që do të kishte shkandulluar edhe njerëz me gjykime të ashpra si Filippo Tommaso Marinetti që kapej me Gabriele d’Annunzio duke e vulosur si një “budalla xixëllues”.

E sa herë që dikush shkandullohej , fyhej me një zgërdhimje, sikur të bëhej fjalë për ankesa të shpirtërave të bukur: “E çfarë kam thënë vallë?”. Deri edhe akuzat Evropës që ishte, simbas Umberto Bossit, “një diktaturë naazikomuniste”, kaloheshin si një shaka e asgjë më shumë: “E çfarë kam thënë vallë?” Kuptohet vetiu se pse kur Webi filloi të mbushej me plehra antisemite, një ministër Drejtësie arriti deri aty sa të udhëhiqte rebelimin kundër atyre që në Bruksel mendonin për një ligj që të dënonte racizmin: “Jo. Në demokraci një qytetar duhet të ketë të drejtën të thotë marrëzitë më të mëdha që beson”.

Ose të shtjerë në fushatat zgjedhore, kuptohet, premtime gjithënjë e më mahnitëse. Një milion vënde pune. Dy milionë vende pune. Nga një çark dhëmbësh për të gjithë. Nga një shtëpi secilit. Zhdukje të burokracisë. Fshirje të varfërisë. Të gjithë duke i shkuar pas Cettos gjithfarësh: “Do u japim njëmijë euro çdo njeriu. Dymijë! nuk do të ketë më fatura të gazit dhe, shtoj do t’i heqim edhe ato të dritave. Poshtë kopracia, hajt! T’i lyejmë shtëpitë e të gjithëve. Falas!”.

Ditë mbas dite, për inat të një pakice të vullnetëshme, fjalët prej guri që bëjnë një Shtet serioz janë zbrazur deri sa janë bërë shumë shpesh të lëngëta, të avullta, të mekura. Të kota. Të kthyeshme si një mushama me dy ngjyra. Një tweet, një postim, një video flash, një fjali e drejtë, e gjithshka mund të fshihet. Çdo kompetencë. Çdo studim. Çdo bindje shkencore. Reset. Hajt. ”Mbi shumë të rinj e djelmosha, me bashkëpunimin e shumëve”, ka shkruar gjuhëtari Massimo Arcangeli, “zotëron një minimalizëm pop në emër të të cilit do të duhej të rrëzohej gjithshka që duket si pengesë kërkesave të një komunikimi sa depërtues po aq refraktar për të pranuar vetëm një grimcë të mendimit të ndërlikuar”. “Fjalët, uffa!”.

E megjithatë kujton Papa Françesku, “fjalët nuk janë asnjanëse, dhe as i lënë kurrë gjërat siç janë. Nuk lindin në tavolina, në sallonet e mira të rretheve të mbyllura dhe të vetëparaqitura. I japin më mirë zë vlerave kulturore e shpirtërore të rrënjosura në kujtesën e përbashkët të një populli, të cilit i kthejnë fuqi të re. Pjellshmëria e tyre është e lidhur me një bashkëndarje të jetës; është e përpjestuar me gatishmërinë me të cilën ne pranojmë të lihemi të pyetemi e të trazohemi nga realiteti, nga gjëndjet e historitë e njerëzve.”

Ja pra, nëse ka ndonjë dhuratë që këto ditë të tmerrshme mund të na lenë është kjo: rifitimi, mbas kaqë gumëzhimash e poteresh e përçmimi të kompetencave, të fjalëve që kthehen të kenë një peshë.

“Corriere della Sera”, 15 mars 2020 E përktheu Eugjen Merlika

Fryma e ajrit në pemë

March 12, 2020 by dgreca

Nga Violeta Mirakaj/

“Tingujt e Artë”,Përmbledhje me partitura muzikore nga Izet Kallaba. Artistët janë gjithmonë të rinj kur i pyesin:-” Sa vjeç je? Ata përgjigjen – jam tridhjetë e pesë vjeç…edhe kur janë 80 vjeç. Mosha e parë janë shumë të rinj, mosha e dytë janë të rinj, mosha e tretë janë gjysmë të rinj dhe mosha e katërt janë të përjetshëm të rinj. Për artistët nuk ka pleqëri. Ditëlindjet e tyre janë ditë për të respektuar dhe vlerësuar krijimtarinë tyre. Në këto ditë Marsi biseda me miken time regjisore Arta Kallaba, ishte disi e veçatë. Familja e Izet Kallabës, gruaja Safetja, vajzat Mrika, Albulena, Arta, Hana dhe djali Korabi do t’i festojnë 70 –vjetorin babait të tyre me suprizën duke i botuar vëllimin e parë me përmbledhje me një pjesë të krijimtarisë së tij, partitura muzikore. Dhe ja pra, dihet se njerëzit e mirë të japin lumturi, të tjerët të japin eksperiencë, të gabuarit të japi mësim, të dashurit të japin kujtime të paharrueshme…. Pra familja e Izet Kallabës, ashtu si shprehet dhe vetë Arta, “Duam të urojmë 70- vjetorin e lindjes dhe ta falenderojmë për çdo gjë që ka bërë për familjen”; mirënjohje dhe falenderim për përkushtimin e tij maksimal ndaj familjes së tij. Mirënjohja i kalon caqet e familjes, është një mirëjohje që i bëjnë brezat artistë që kanë startuar nga studioja dhe leksionet e tij, të nxënësve të shumtë të shkollës së Muzikës në Gjilan, i cili është dhe një ndër themeluesit e kësaj shkolle, së bashku me kolegët e tij Xhevat Ismajli, Zeke Jusufi, Isa Jakupi etj. Është falenderim dhe urim nga sa e sa këngëtarë të këngëvë të kompozuar prej tij, nga kolegët dhe artdashësit, për emocionet e forta estetike artistike që ka transmetuar nëpërmjet krijimeve të tija muzikore. Izet Kallaba u lind në Roganë të Dardanës më 12 Mars 1950. Rruga e edukimit dhe e dashurisë për artin për këngën në veçanti e ka zanafillën, e nis rrugëtimin nga famijla e tij. U lind në një familje ku muzika adhurohej shumë. Xhemail Kallaba, babai i tij ishte një këngëtar i mirëfilltë me një diapazon zëri të bukur dhe të lartë prej tenori të lindur, ishte një nga frymëzuesit dhe mësuesit e tij të parë. Dhe si shprehet në kujtimet e tij Izeti, për mënyrën si këndonte dhe interpretonte babai i tij “Fryma që hynte nëpër gjethe më dukej e dukshme . Notat e erës së harlisur nëpër pemë nuk i përcaktoja, por, diçka e pathënë më shpinte tek kjo erë, tek ajo frymë e ajrit në pemë”. Në bashkëbisedim me miqtë e tij ai shprehet se- trualli ynë i lashtë ia dha gjuhën dhe emrin këtij vendi. Flamurin që mban në shtëpi është i njejtë me atë të Shqipërisë. Të mirat e lirisë dhe të pavarësisë kudo sot ndihen. Izeti shprehet:-“Motivet e mia në punë, dhe krijimtari, kanë adresë këtë truall dhe këtë qiell të gjuhës. Arti muzikor dhe estetika e edukimit në nota dhe tinguj kanë ndikim të fuqishëm në formimin e individit dhe në shijet e tij. Nëpërmjet edukimit dhe formimit artistik kulturohet shpirti dhe hija jonë. Kopshtet, fushat e gjelbëra, deti i dallgëzuar, përqafimi i së dashurës, sytë e vashave, janë momente frymëzimi për poetë dhe artistë të muzikës”. Motoja e tij ështe të prekë të panjohurën e tingujve dhe të notave dhe si shprehet vetë – të mësohet të lexoj artin drejt muzikës pa gabime, dhe këtë ja mundësoi dhe ja edukoi edhe në vitet e studimeve në Universitetin e Sarajevës, në drejtim Pedagogji Artistike. Pagjumësia e tingujve të pianos dhe veglave të tjera muzikore, me tingëllimën e bukur dhe solemnitetin magjespës të zërave muzikore, koncertet shumë profesionalë transmetojnë te artdashësit sidomos te Kallaba një dëshirë dhe pasion të madh për mos t’u shkëputur nga rruga e bukur e artit të muzikës, t’i përkushtohet me dashuri gjatë gjithë jetës në vazhdim. Puna si mësues në shkollën e mesme të Muzikës në Gjilan, veprimtaria e tij artistike me grupe nxënësish dhe solist, shënon sukses të admirueshëm dhe të vlerësueshëm. Në kohën e vlimeve të mëdha të ngjarjeve historike për Kosovën, Izet Kallaba me nxënësit e tij në formacionet korale dhe orkestrale të tij, nderohet me çmimin e “Talenteve të Kosovës” . Albumi i krijimtarisë së tij, në “Akordet e Kosovës” të vitit 1984, kompozimi “Vallja e luleve” merr çmimin e vendit të pare; në festivalin “Gjakova 83” i akordohet vendi i dytë, me këngën “Vajzat heqin valle”. Vargu i shpërblimeve për Izetin dhe nxënësit e tij vazhdon dhe me dhjetëra shpërblime, mirënjohje e diploma suksesi. Një biografi e pasur në fushën e edukimit arsimor dhe muzikor, si dhe të një prodhimtarie të pasur në fushën e kompozimit po dhe të krijimit poetik. Arti dhe kultura është për të në funksion të shoqërisë dhe të identitetit kombëtar. Një nga këngët e tij “Himni i Çamërisë” me tekst A. Geci Çamëri tokë pellazgjike/ Pallë Epiri në lashtësi/ Je stërgjyshe e shqiptarëve/Në Dodonë e Iliri/ Gjokset tua të përgjakura/ drejt fitores, në lavdi” është kënduar në shqip, gjermanisht dhe anglisht. Artistët e rrisin albumin e tyre nga vit në vit, kjo gjë vërehet dhe te puna shumëvjeçare e I. Kallabës, te puna e palodhur plot pasion dhe kulturë e vlerësuar nëpër Festivale. Kompozimet e tij janë plot shpërblime; në Kosovë e më gjerë.”Vajzat heqin valle”, popullore, teksti -Ali Asllani, ”Vallja e luleve” teksti -Lazgush Poradeci,”Andje Verore” tekst- Asdreni ”Ninula aktuale” këngë për fëmijë tekst- T.Bardhi. “A e dije” baladë për Josuf Gërvallën, Kadri Zekën dhe Bardhosh Gërvallën me tekst H.Hyseni. “Zambaku i Prizrenit” tekst i Z. Serembe ,”Dëshmorët” popullore tekst-Bedri Hysaj etj. etj… Shumë tekste të poetëve të Letërsisë së Rilindjes dhe të Pavarësisë sonë, janë muzikuar nga I.Kallaba, tregon lidhjen dhe shpirtin e bukur të artistit i cili frymëzimin dhe forcën e gjen dhe tek pena e poetëve të shquar shqiptarë që kanë hedhur themelet e poezisë sonë. Përmbajtja emocionale, vërtetësia dhe qartësia e figures muzikore e bëjnë I.Kallaba një zë që dihmoi dhe ndihmon shumë në zhvillimet kulturore në Kosovë e më gjerë. Si krijues i muzikës popullore dhe të lehtë, të këngëve korale dhe orkestrale, përmes manifestimit fhe formës mishëron realitetin që jetojmë. Këngët e kompozuara nga Izet Kallaba shumë herë provokojnë, ngjallin emocione të forta estetike. “Arti në vetvete thotë Kallaba, ka kuptimin e së bukurës. Asnjë frymëzim për mua nuk më shpëton pa u shënuar” Në tërë këtë krijimtari bashkëshortja, Safetja dhe fëmijët, janë të mrekullueshmit e mi, vazhdon të shprehet gjithmonë. Si pensionist së bashku me familjen jeton këtu në New York, por sa mundet vazhdon të japë mësim muzike në shkollën shqipe të komunitetit, me dëshirën të ndezë zjarrin e shpirtit të njerëzve; ku muzika është shprehja më e lartë se çdo dije dhe filozofije, është pasqyrimi dhe reflektimi i botës shpirtërore. Urime për Ditëlindjen kompozitorit Izet Kallaba .

New York, 12 Mars,2020