Featured – Page 613 – Dielli

Njëqind vjeçe do edhe drita…!

December 11, 2015 by dgreca

Gjoba e bashkise per protesetn e PD, trangulli per Erjonin, dekoratat, sharja nga mamaja dhe… vdekja e se moshuares ne Fang te Mirdites…./

Nga Ilir Levonja/

Pikërisht në kohën kur disa shtetarë shqiptarë merreshin me dekorata. Me kastraveca. Se si hyri dhe se si doli trangulli në Bashki. Se si gjobitesh. Dhe si nuk gjobitesh kur proteston. Sa qejf është të shahesh nga mamaja. Në Fangun e Mirditës, vendit bash një toponim i butë shqiptar. Vdes një grua për shkaqe që Zoti i di. Thonë nga të ftohtit. Thonë nga mosha e madhe. Thonë nga që e braktisën fëmijët. Sidomos vajza që ka ikur si shumë të tjerë në Tiranë. Dhe në kësi rastesh, ne jemi kampionë të paragjykimeve. Mallkimeve. Denigrimit. Aq sa as vet krijonjësi nuk na kishte parashikuar kaq vital. Kaq energjik. Kaq bukursharës, këtë njeriun shqiptar. Sa ajrin, qiellin…, të përditshmen. I qëndisim kaq mjeshtërisht. Me kastraveca dhe shalë mamash. Sa as vet natyra mëmë nuk i qëndis kurrë ndonjëherë.
Dhe ne të përpirë nga ethet e së ardhmes europiane. Nga vrulli jonë me të shtyra e të shkelura. Jemi bërë prej kohësh kampionë të llogjeve. Thonë edhe nga ndërprejrja e energjisë. Thonë edhe mallkojnë mbarë e prapa qeverinë. Por edhe atë pinxaxhiun. Atë që u ngjit në shtyllë dhe i këputi telat.
E vërteta e mjerueshme e nënave tona. Eshtë fakt i mëndësisë dhe i dështimeve ndër dekada. I pikërisht këtyre burrave shtetarë që shahen nga mamaja. I mëndësisë përmes së cilës kalon prindi.
Mëdyshjes duhet apo jo të jetojë me fëmijën? Fëmijët kanë për detyrë t’i gjënden. Se i ka rritur. U ka bërë kokën. Nga ana tjetër shtetin që nuk ofron ndihmë. Fqinjët që u raftë pika. Shkurt e gjitha është brenda një natyre lëmoshe. Asnjëherë rruga e drejt, e duhur, pyetja e domosdoshme. Për të kuptuar se përse në moshën e tretë, njeriu u bëka një shuk leckash. Një hallexhi për t’u mëshiruar. Për t’i ofruar lëmoshë. Sikur të jetë një qënie pa instikte. Pa të shkuar. Pa histori njerëzore. Pa atë embrion riprodhues të jetës. Të cilën ne vetëm po e shkojmë.
A duhet djali, vajza ta mbajë nënën, prindin në përgjithësi.? A duhet prindi të shkojë pas fëmijëve.? Pasi ka edhe nga ata të tillë që pikërisht për të mos u bërë me turp. Nuk i shkojnë, ose nuk u kërkojnë gjë fëmijëve. Më mire të vdesin në mjerim. Aty në pragun e burrit se sa t’u luten fëmijëve. Pasi ka edhe nga ta prindër që nuk u afrohen fëmijëve nga që nuk duan sherr në shtëpinë e tyre. Sherr midis gruas dhe djalit. Midis vajzës dhe dhëndrrit etj.
Ja, këto e të tjera mallkime janë bisedat tona. Por asnjëherë thelbi. Përse një qytetar i moshës së tretë, duhet të jetojë në varfëri të skajshme? Përse dalim përjetësisht në pensione të pamjaftueshme.? Përse duhet të jetojmë, pikërisht atëhere kur kemi nevojë më shumë, për komoditet, qetësi dhe paqje…, përgojimin dhe bërjen boz faqe njerëzimit skamjen personale.? Sikur nëntëdhjetë e pesë përqind, e asaj shoqërie t’ia ketë hedhur të ardhsmes.?
E kam thënë shumë shpesh. E jona, e ardhmja e jonë…., me këto politika shtetarësh që shahen nga mamatë. Ka për të qënë më mizerje se e kësaj nëne njëqindvjeçare nga Frangu i Mirditës.
Pyesni veten. Të punësuar…, dhe të papunësuar. Si do jetë e ardhmja juaj.? Mosha juaj e tretë? A do e keni një të tillë.? Si ajo e qytetarëve nëpër botë? Plot pavarsi pensionimi. Plot pavarsi banimi. Paguarje faturash? Nga farmacia deri tek telat e korentit?
Pyesni veten, vetëm një herë. Po pyeteni seriozisht. Apo do ta kemi më zi se e nënës nga Frangu i Mirditës?
Dhe më që erdhi rendi tek ty. Ti ëngjull gurrash…t’u bëftë jeta e amëshuar buzëqeshje. Po bijtë tanë janë të zotët veç për deklarata. Shumë shpejt do mbushin muret e fb, twitterëve…, me mjerimin tend. Lavdia e mossuksesit të tyre.

12 fakte për Dhjetorin 1990

December 10, 2015 by dgreca

Nga Neritan Sejamini-Exit.al/

Mbas një çerek shekulli shtrembërime e gënjeshtra nga ata që kanë dashur t’i shfrytëzojnë ngjarjet e Dhjetorit 1990 për të veshur veten me legjitimitet, merita e heroizëm, sakrifica, ne që kemi marrë pjesë në ato ngjarje duhet të fillojmë të tregojmë e shkruajmë të vërtetat para se të harrojmë dhe të mbetemi edhe ne viktima të fallsifikimimeve historike dhe dembelizmit tonë intelektual.
Nëse Dhjetori 1990 do të çmitizohet ai do të hyjë në histori si ngjarja që ndau dy epoka më shumë se sa si ngjarja që rrëzoi një regjim.
Më shumë se një goditje shkatërruese ndaj regjimit komunist, Dhjetori 1990 qe momenti kur mijëra studentë u çliruan psikologjikisht e shpirtërisht dhe u bënë nxitësit e çlirimit të madh nga frika të një populli që kishte që kur s’mbahej mend që jetonte në frikë dhe apati.

Ja disa fakte të thjeshta për ato tre ditë të mëdha.

Edhe pse tashmë njihet me emrin Lëvizja e Dhjetorit ajo nuk ishte lëvizje, por protestë që zgjati më pak se tre ditë, nga orët e fundit të datës 8 dhjetor deri në mbrëmjen e datës 11 dhjetor. Protesta filloi spontanisht dhe vazhdoi me vetëorganizim minimal, duke mos u institucionalizuar asnjëherë si lëvizje e organizuar
Gjatë tre ditëve studentët tentuan dy herë për të vërshuar nëpër rrugët e Tiranës, por u ndaluan nga policia. Për rrjedhojë, protesta u zhvillua e gjitha në sheshin kryesor të Qytetit Studenti, sot Sheshi Demokracia. Një vend i ngritur në anë të sheshit u shndërrua në podium, nga ku u luajt me zë të lartë publikisht për herë të parë në Shqipëri muzikë e ndaluar, u mbajtën fjalime dhe u hodhën parrulla nga studentë, pedagogë dhe qytetarë të Tiranës. Regjimi komunist e lejoi këtë manifestim dhe asnjë forcë policore nuk hyri për asnjë çast në Qytetin Studenti.
Protesta filloi të shtunën e datës 8 dhjetor në mbrëmje vonë si një reagim spontan për t’u ankuar për mungesën pothuajse totale të dritave në Qytetin Studenti. Një grup studentësh të revoltuar, kryesisht të degëve të inxhinierisë, ekonomikut dhe shkencave të natyrës, fillimisht tentuan të protestonin para drejtorisë së Qyteti Studenti, por atje nuk kishte njeri në atë orë të natës. Nuk dihet se si ky grup fillestar befas vendosi të kërkonte takim me Ramiz Alinë për t’ia bërë atij të ditur ankesat e tyre dhe për këtë qëllim marshoi në rrugën në dalje të Qytetit Studenti. Nga ky çast filloi vetëdijësimi, vetëorganizimi, por edhe influencimi i studentëve nga persona jashtë rradhëve të tyre, kryesisht pedagogë dhe intelektualë të kohës. Si rezultat, shumë shpejt kërkesat e studentëve nga thjesht kërkesa ekonomike, përfshinë edhe kërkesën për lejimin e pluralizmit partiak.
Në ngjarjet e dhjetorit 1990 pothuajse nuk pati asnjë lloj ushtrimi dhune nga ana e regjimit, përjashto përdorimin e lehtë të shkopinjve të gomës për shpërndarjen e turmës së studentëve që tentoi dy herë të dilte në rrugët e Tiranës. Në orët e para të protestave, sigurimi i shtetit ndaloi e mori në pyetje disa studente të cilët u lanë të lirë pas pak orësh madje u sollën me makina në Qytetin Studenti.
Protesta studentore nuk pati një lider të mirëfilltë, por më shumë një grup studentësh kurajozë dhe me karaktere të forta që u bënë përfaqësues por edhe orientues të të gjithë studentëve. Tre njerëzit më të spikatur të saj ishin Azem Hajdari, Shenasi Rama dhe Tefalin Malshyti. Protagonizmi i tyre u shpreh në ngritjen e zërit dhe kurajon për të denoncuar hapur publikisht regjimin në fjalimet para studentëve. Roli i tyre drejtues qe më shumë rol frymëzues dhe kurajo dhënës dhe vrasjes së frikës që ishte e pranishme mes të gjithë studentëve. Azem Hajdari qe më i spikaturi mes të gjithëve.
Në protestat studentore të dhjetorit nuk ka patur disidentë apo antikomunistë të mirëfilltë. Pothuajse, të gjithë intelektualët që ju ofruan studentëve ishin pjesë e elitës së kohës, mes tyre ishte anëtarë dhe drejtues organizatash të PPSH-së. Disa prej figurave kryesore, student apo intelektualë që u përfshinë në protesta dhe në temelimin e drejtimin e Partisë Demokratike ishin agjentë të sigurimit të shtetit.
Sali Berisha nuk ka pasur asnjë rol në protestat studentore. Përkundrazi ai u përpoq që ditën e parë të protestave për të qetësuar studentët me qëllim ndërprerjen e protestave dhe kthimin e studentëve në mësim, duke ju premtuar, në emër të Ramiz Alisë, që kërkesat e tyre ekonomike do të përmbusheshin.
Edi Rama nuk ka pasur asnjë rol në protestat e dhjetorit. Ai nuk ndodhej fare në Shqipëri në atë periudhë, pasi ishte për një vizitë private në Greqi.
Ramiz Alia dhe Byroja Politike vendosën lejimin e pluralizmit politik mbasditen e datës 11 dhjetor, disa orë para takimit me përfaqësuesit e studentëve. Njoftimi për lejimin e pluralizmit u bë i njohur publikisht që para takimit, duke e bërë në thelb, praktikisht, të pavlefshëm takimin e studentëve me Ramiz Alinë.
Në fund të tre ditëve të protestave, studentët u mënjanuan pothuajse të gjithë nga çdo lloj ndikimi real në zhvillimet politike që pasuan këto protesta dhe veçanërisht nga ndikimi në partinë e parë që lindi nga protestat, Partinë Demokratike. Azem Hajdari qe i vetmi student që ishte ende pjesë e drejtimit të PD-së në vitin 1992 kur PD erdhi në pushtet. Shumica e studentëve që luajtën rolë të rëndësishëm në protestat e dhjetorit emigruan jahstë Shqipërisë.
Protestat studentore të dhjetorit 1990 nuk qenë shkaku i rrëzimit të regjimit komunist në Shqipëri. Ato qenë shtysa e fundit ndaj një ngrehine të rrënuar ekonomikisht e politikisht që mezi qëndronte në këmbë dhe që ishte e destinuar të shembej shpejt.
Të ashtuquajturat ideale të dhjetorit nuk kanë qenë realisht një filozofi, vizion social apo politik. Përgjithësisht mes studentëve nuk kishte as vetëdije dhe as qartësi të madhe politike apo ideologjike. Ideali i tyre qe në fakt aspiratë – aspirata për liri dhe mirëqenie e përmbledhur në parrullat e famshme: “Liri Demokraci” dhe, më pas, “E duam Shqipërinë si gjithë Europa”.

Marrë nga Exit.al – See more at: http://shqiptarja.com/analiza/2709/12-fakte-p-r-dhjetorin-1990-331238.html#sthash.pdX7NmIC.dpuf

Basha: Zemërata popullore gjatë protestës nuk ishte skenar i opozitës

December 10, 2015 by dgreca

Në një takim të organizuar paraditen e kësaj të enjteje nga Fondacioni për Liri, kryetari i PD, Lulzim Basha ka deklaruar se, liria dhe demokracia janë esenca e ekzistencës rrafshin e botës demokratike.
Në fjalën e tij, Basha ka vlerësuar se, në 25 vjet Shqipëria ka ecur dhe ka arritur jo pak, “duke lënë pas trashëgiminë më të hidhur në historinë e komunizmit”.
“Sot kemi një Shqipëri që është anëtare e NATO-s, aleate strategjike e SHBA dhe kandidate për në Bashkimin Evropian”, ka deklaruar Basha.
Por nga ana tjetër, ka vlerësuar ai, Shqipëria nuk ka arritur të shkëputet nga disa aspekte negative, siç është “deformimi i shtetit ligjor”.
“Sot kemi të bëjmë me shtetin e të padrejtës. Shtrembërimi apo deformimi i shtetit ligjor në Shqipëri nuk është ndalur. Legjislativi shqiptar në 25 apo 23 vitet e fundit është katandisur në një noter gojëkyçur i kryeministrit”, ka thënë Basha.
I vetmi test i llogaridhënies popullore, ka nënvizuar aim janë zgjedhjet e lira e të ndershme, “që nuk kaloi në qershor të këtij viti”.
“Në këto zgjedhje u derdhën miliona euro para nga tenderat, kontrabanda, nga droga. Shkatërrimi i zgjedhjeve të 21 qershorit është një këmbanë alarmi për ne dhe miqtë tanë që i duan të mirën Shqipërisë”, ka shtuar Basha.

Megjithatë, ai ka shprehur besimin e tij se, ka edhe një shans të fundit. “Të ndërtojmë një konsensus popullor që na lidh, të djathtë e të majtë. Sepse kjo që po ndodh nuk ka të bëjë vetëm me të majtën e të djathtën, sepse ngritja e krimit në sistem, rritja e taksave, etj, nuk janë aspak tipare të së majtës”, ka shtuar Basha.

Kreu i opozitës, Lulzim Basha ka vijuar kritikat e tij të ashpra ndaj qeverisë Rama-Meta. Në “Forumin Shqiptar për Liri dhe Demokraci”, shefi i opozitës tha se liria dhe demokracia janë esenca e të qenit në jetën perëndimore dhe se në këto 25 vjet, Shqipëria ka arritur shumë gjëra, por pavarësisht kësaj, në vend ka frustrim dhe pasiguri.

“Në 25 vjet Shqipëria ka ecur dhe ka arritur jo pak, duke lënë pas trashëgiminë më të hidhur. Sot kemi një Shqipëri që është anëtare e NATO-s, aleate strategjike e SHBA dhe kandidate për në BE. Por nga ana tjetër kemi një Shqipëri të frustruar e të pasigurt. Dufi dhe zemërata popullore gjatë protestës nuk ishin skenar i opozitës.

Dhuna e vërtetë është dhuna ndaj klasës së mesme shqiptare, ndaj medias dhe shtypit të lirë. Është ndërtuar një Parlament me kukulla krimi. Shqiptarët janë zemëruar. Ekonomia Shqiptare ndodhet në krizë të madhe. Duhet të bashkohemi , për të ndryshuar situatën dhe kjo bëhet vetëm me protesta”, tha kreu i Partisë Demokratike.

Presidenti Nishani në Spaç: Respekt ndaj vuajtjeve të atyre që u dënuan

December 6, 2015 by dgreca

Presidenti Nishani deklaroi se duhet të vendoset drejtësi dhe të gjenden eshtrat e të zhdukurve. Kreu i Shtetit theksoi se “edhe në 25-vjetorin e rrëzimit të komunizmit askush s’ka kërkuar falje”.Gjatë kësaj vizite u zhvillua edhe një ceremoni dekorimi për disa ish-të burgosur dhe të përndjekur politikë./

SPAÇ : Në vigjilje të 25-vjetorit të rrëzimit të komunizmit, Presidenti i Republikës, Bujar Nishani, i shoqëruar nga ish-të burgosur dhe të ish-përndjekur politikë, vizitoi sot ish-burgun e Spaçit. Presidenti Nishani gjatë vizitës në ish-burgun e Spaçit shprehu respekt ndaj vuajtjeve të atyre që u dënuan.

Gjatë kësaj vizite u zhvillua edhe një ceremoni dekorimi për disa ish-të burgosur dhe të përndjekur politikë.Presidenti Nishani nderon me Dekoratën “Pishtar i Demokracisë” katër ish-të burgosur, përfaqësues të revoltës në Burgun e SpaçitMë 22 Maj 2013 ishte po Presidenti i Republikës, Bujar Nishani i cili nderoi zotin Demir Pojani, zotin Bashkim Fishta, zotin Luan Burimi dhe zotin Bedri Çoku me Dekoratën “Pishtar i Demokracisë” me motivacionin: “Për kontributin, trimërinë dhe sakrificën e madhe dhënë në kërkim të respektimit të lirive të njeriut, nëpërmjet një prej revoltave më të mëdha ndaj regjimit komunist’’.

Duke vlerësuar lart rezistencën e të gjithë të burgosurve që vuajtën persekutimin në Burgun e Spaçit si dhe kurajon e trimërinë e të gjithë atyre që me dinjitet të lartë njerëzor ngritën krye, Kreu i Shtetit theksoi se revolta e tyre do të mbetet gjithmonë simboli i spikatur i anti-komunizmit në Shqipëri, simboli i rezistencës ndaj shtypjes, i rezistencës ndaj krimit shtetëror, simbol i mbrojtjes së dinjitetit të njeriut, dhe aspiratave të një kombi për liri.

Diktatura komuniste-Donald Lu Vizituam burgun e Spacit mbetem te tronditur

Më 27 Tetor të këtij viti ishte -Ambasadori i SHBA-së në Tiranë, Donald Lu, deklaron se ka vizituar sot burgun e Spacit, një nga burgjet më mizore të diktaturës komuniste në Shqipëri.

Ambasadori i SHBA-së në Tiranë, Donald Lu, nëpërmjet një postimi në rrjetin social Facebook të faqes zyrtare të ambasadës shprehet se “Sot, së bashku me kolegët e mi, vizituam burgun e Spaçit, ku mbetëm të tronditur nga ironia e përplasjes së dëshmisë të brutalitetit njerëzor me bukurinë e peisazhit mahnitës malor të kësaj zone. Vizita në burgun e Spaçit është një dëshmi e gjallë e sakrificave të atyre njerëzve që luftuan për liri dhe kundër tiranisë dhe që shpesh humbën jetën gjatë kësaj përpjekjeje. Ne patëm fatin të kishim tre njohës të mirë të zonës, të cilët na rrëfyen historitë e atyre që jetuan dhe humbën jetën këtu – Gjet Gjoni, guida jonë vendase, si dhe Nedi Pjetri dhe Jonathan Eaton nga Shoqata e Trashëgimisë Kulturore pa Kufij”.

“Dje, unë kisha nderin të takoja Fabian Katin, i cili ka qenë i dënuar politik në Spaç në mesin e viteve ’80-të. Z. Kati ia ka përkushtuar jetën e tij qëllimit për të mos e lënë në harresë tragjedinë e Spaçit. Ai së bashku me ish-të burgosur politikë të tjerë në Spaç, po punon për të ndërtuar një muze në ish- burgun komunist, në mënyrë që edhe brezat e ardhshëm të njihen me këto histori të rëndësishme. Gjithashtu, ai ka bërë disa filma dokumentarë dhe ka shkruar libra mbi ata që u zhdukën dhe ata që i mbijetuan kësaj përvoje çnjerëzore.

Stërgjyshja ime vdiq në një burg komunist në Kinë. Ajo u arrestua ndërsa ndihmonte familjet e tjera për t’u arratisur nga Kina gjatë revolucionit të Maos në 1947. Sot, unë përkujtoj stërgjyshen time, mijëra shqiptarë dhe njerëz të panumërt kudo në botë, që luftuan për liritë që ne kemi sot”.

Po ashtu, ambasadori Lu thekson se “Në oborrin e Ambasadës sonë ndodhet një pemë manjole, e mbjellë nga punonjësit tanë. Nën këtë pemë është një pllakatë, ku është gdhendur një citim i Maya Angelou, i cili thotë, “Historia, pavarësisht dhimbjes së saj therrëse, nuk mund të zhbëhet, por nëse përballohet me kurajo, nuk ka pse të përjetohet sërish.”

“Unë dua t’i nxis të gjithë të rinjtë shqiptarë që të vizitojnë Spaçin dhe të njihen me historitë e atyre shqiptarëve guximtarë që mbijetuan apo humbën jetën në këtë vend. Shumë shpejt, do të jetë përgjegjësia juaj që këto histori t’ia ritregoni fëmijëve tuaj” shprehet Lu, duke sjell në imazhe foto nga vizita e tij në Spac.

ARVIZU: VIZITA NË BURGUN E SPAÇIT MË LA TË MPIRË

Më 14 Dhjetor 2013 ka qenë Ambasadori amerikan, Aleksandër Arvizu i cili vizitojë i pari burgun famëkeq të Spaçit.

Mbresat e vizitës së tij në burgun e Spaçit, ambasadori amerikan, Aleksandër Arvizu i ka komentuar te një status që ka hedhur ditën e djeshme në rrjetin social të “Facebook”-ut.

“Disa vende në Shqipëri ende e ruajnë shenjën e asaj kohe, dhe asnjë prej tyre aq qartësisht sa Spaçi. Javën e kaluar, vendosa që doja ta vizitoja. Udhëtimi nga Tirana për në Spaç zgjat pak më shumë se dy orë. Nuk mund të flas për kolegët e mi, por mua kjo përvojë më la të mpirë, plot keqardhje të trishtë, madje edhe të nemitur.

Nuk folëm shumë me njëri-tjetrin kur ishim aty; nuk kishte nevojë për fjalë. Bëmë mirë që shkuam dhe unë nuk do ta harroj kurrë atë ditë. Një falënderim të veçantë kam për Mirian Bllacin nga Trashëgimia Kulturore pa Kufij, dhe z. Gjet Gjoni, i cili na udhëhoqi nëpër ato që kishin ngjarë, si dhe na hapi dyert e shtëpisë së tij pas udhëtimit tonë të paharrueshëm”, shkruan Arvizu në “Facebook”.

Veç kësaj, ai në status përshkruan edhe emocionet e të jetuarit për 4 vite në Shqipëri. Tek përgatitem të largohem nga Shqipëria, mendoj se si qëndrimi im këtu e ka thelluar të kuptuarit tim të historisë”, shkruan ambasadori amerikan Arvizu në “FB”./ Beqir Sina/

DEKOROHET HETUESI I DOSJES NR. 1989, FAHRI KRAJA!

December 6, 2015 by dgreca

JA SI E MBYTEN SHKODRANIN E PAFAJSHEM INJAC BAQLI!/

Nga Fritz RADOVANI/

INJAC BAQLI (1915 – 1954) Fototeka Marubi Shkoder/

■Injac Baqli ka lé në Shkodër në vitin 1915.Ishte nëpunës në Bankën e Shtetit Shqiptar në Shkodër.

Një burrë i madh dhe i shëndetshëm, kuqlosh, me flokë kaçurrela, gjithmonë i mbajtun dhe i kërpitun. Dukej edhe ma i pashëm se ishte mbasi gjithmonë shihej i buzëqeshun.

I njohun ndër rrethe të ngushta për humor të hollë. Paraqitja tregonte një intelektual të mirfilltë.

Nuk e kam njohtë afër, po dij, se, kishte miqësi të madhe me Prof. Gaspër Ugashin mbasi kishin edhe kumbari. E shihshe shpesh nga Dugajtë e Reja mbasi andej kalonte me shkue në punë, në bankë. Më pat lanë një mbresë ndër ato ditë që nuk e pashë ma: Më kujtohej thanja e malësorve: “Mos me pasë shka me i ba as pushka!” por, kjo thanje ishte para se të njihej në Shqipni sllavokomunizmi.

■Até që të ban komunizmi, nuk ta ban as pushka!

■Injac Baqli me datën 22 dhetor 1952 arrëstohet nga Sigurimi i Shtetit. I kontrollohet shtëpia dhe në arkën e nanës gjindet një revolver.

E mjaftueshme me fillue ndjekja penale. Kur fillon hetimet, duket, sikur çështja rreh nga armbajtja pa leje, por nuk asht ashtu! Nana e Injacit merr përsipër se revolverin ia ka lanë me e ruejtë avokat Paulin Pali, para se të tentonte me u arratisë, mbasi ai ishte nipi i sajë. Hetimet fillojnë me 26 dhjetor 1952. Gjatë zhvillimit të proçesit çështja e revolverit sa vjen e ngatrrohet. Marko Markoja, ish kryetar i lagjës atëherë, deklaron: “Injaci ka pasë një revolver të bukur në kohën e Italisë që e mbante në brez dhe me sa kujtoj unë, ky revolver që asht këtu, nuk më duket se asht revolveri që ka pasë Injaci.” Krijohet mundësia e kenjes së një revolveri tjetër tek shtëpia e Injacit. Kontrollohet shtëpia së dyti por nuk gjindet gja. Injaci pranon se revolverin që kishte në kohën e Italisë e ka dorëzue kur janë dorëzue armët, prandej, ai që kujton Marko nuk asht në të vërtetë ky që asht këtu, mbasi ky nuk asht i emi. Hetuesi, nën/toger Fahri Kraja tue u ndodhë para një kokforti, fillon kërkimet në pistën e “agjitacionit e propagandës kundër Pushtetit”, pistë shumë e njohun ndër hetuesitë komunistë, me të lanë mbrendë edhe pa asnjë fakt.

■Një listë rreth 80 vetësh janë përsonat me të cilët ka bisedue Injaci. Aty rreshtohën të gjithë banorët e lagjës simbas rënditjes së dyerve të oborrit, kryetari i lagjës, antarët e këshillit të lagjës, sekretari i patisë, shokët e punës, ish shokët e shkollës, plakat e mahallës që rrinin në darkë ndër stola tek dyert e oborrit etj.

Hetuesi ndigjon me vëmendje sësi po “zbërthehej” Injaci, por kur e pyet se shka janë gjithë këta emna, Injaci përgjigjet: “Ju më pyetët me kë ke folë, unë, ju tregova të gjithë njerëzit që përshëndes e flas me to përditë”. Ironia e Njacit zemron hetuesin…

■Nuk ishte e thjeshtë puna në financë. Njëherë në fillim kur njerëzit fillonin punën dukej, sikur, këta përsona ishin të privilegjuem, por në fakt mungesat e mëdha të kuadrit patën lejue që disa përsona me hy në punë në mjaft ndërmarrje si financierë. Kur filluen me dalë disa kuadro që ishin ma të besueshëm se ata që u morën për nëvojat e tyne, atëherë, u mendue zëvendsimi i kuadrit të parë. Në shumë raste shkarkoheshin nga puna për shkelje ligji, sëpse ligjët ndryshonin përditë. Por, kur kishin të banin me njerëz të respektuem, atëherë, vëprohej ndryshe.

■Rastët në Shkodër nuk kanë kenë të pakta, p.sh. Kel Abati, edhe ai nëpunës në bankë, dihët se asht pushkatue vetëm nga ndonjë përson që donte eleminimin fizik të Kelit. Po kështu asht veprue me Zef Darragjatin e Çezar Shllakun, që mbasi janë dënue me pushkatim për “difiçit”, në fund të kërkesave për falje jete, shënohej: “… rrjedhë nga një familje që nuk e don Pushtetin, prandej t’i epët dënimi kapital … etj.” si, në rastin e Zef Darragjatit, që ruhët edhe sot shënimi i Aranit Çelës. Si duket, kjo po ndodhte edhe me Injac Baqlin, edhe ky ishte kushrini i avokat Paulin Palit, pak vite ma parë i mbytun në Sigurim. Ishte edhe kushrini i At Aleks Baqlit, i arrëstuem si Françeskan e i dënuem me shumë vite burg.

■Me datën 4 mars 1953 mbas katër muejsh në hetuesi, hetuesi njofton kryetarin e Sigurimit të Shkodrës, kriminelin Hilmi Seiti:

“I pandehuri Injac Baqli nuk nënshkruan proçesin.”

■Me datën 22 maji 1953 Injaci shënon në fund të një proces-verbali: “Nuk jam dakord me përmbajtjen as si formë, mbasi nuk janë thanjet e mija. I pandehuri: Injac Baqli d.v.”

■Gati mbas një viti në tortura, nga fundi i vitit 1953, asht Petraq Janko që nxjerr hetuesin nga situata, tue deklarue se në vitin 1952 Injaci, ka dashtë me u arratisë me Petraqin. Madje, kanë ba plane dhe pergatitje për këtë qëllim të dy bashkë.

Përveç arratisjes, Petraqi, ngarkon Injacin dhe me biseda politike, tue paraqitë Injacin si një person të paknaqun nga Pushteti etj. Akuzat sa vijnë e randojnë çështjen. Injaci vazhdon me qëndrue i vëndosun në mohimin e të gjitha thanjëve të Petraqit. Hetuesi organizon një ballafaqim me hjekë Injacin duarsh.

Petraqi përsëritë akuzat përballë Injacit tue vërtetue me firmën e tij proçes-verbalin.

■Injaci deklaron: “Në kjoftë se del kush dhe provon tue me thanë ndër sy, se janë të vërteta thanjët e Petraq Jankos, pranoj pa asnji kundërshtim edhe dënimin kapital.

■Kjo asht arësyeja që nuk firmoj proçes-verbalët, mbasi nuk asht asgja e vërtetë për shka akuzohem.”

Injac Baqli d.v. (Dosja nr. 1989)

***

■Hetuesi Fahri Kraja pergatitë akuzën:

– Injac Baqli ka dorëzue armën e vet, ndërsa kjo që asht gjetë ka qenë e Paulin Palit, kushrinit të tij (i pushkatuar).

– Ka qenë spijun në shërbim të fashizmit.

-Ka folë kundër Pushtetit Popullor, sëpse ka pikëpamje armiqësore.

Akuzat e sipërme vërtetohën edhe nga thanjet e dëshmitarëve: Zef Berdica, Ndoc Deda, Marko Marko, Petraq Janko.

■Poshtë dokumentit shënohet:

■Pëlqehët: N/kol. Hilmi Seiti d.v.

■Pëlqehët: Kryetari Degës hetuesisë (N/kol. Nëvzat Haznëdari)d.v.

■Pëlqehët: Komandant i Rep. 2111 (Dhimitër Gjoni) d.v.

■Trupi Gjykues i Gjykatës Ushtarake Shkodër, i përbërë nga: Kryetar, Faik Spahija, antarë: Rexhep Haxhiu e Marko Dëmiri dhe prokuror Njazi Zjarri, japin vëndimin ndaj të pandehurit Injac Baqli, me 6 vjet heqje lirije.

■Gjykata e Naltë Tiranë, vëndosë përsëritjen e gjyqit, mbasi proçes-verbalët nuk janë firmuar nga i pandehuri Injac Baqli.

■Përsëritet gjyqi me datën 18 koriik 1953, tue shënue: “… për krimin e armbajtjes (revolver gold amerikan, me 5 fishekë) deklarohet i pafajshëm. Akuzat tjera mbesin …

■Me datën 29 janar 1954 Injaci ban këtë kërkesë:

“Kërkoj prishje vëndimi dhe rikthim aktësh për rishqyrtim dhe rigjykim. Injac Baqli d.v.”.

■Prej datës 22 dhjetor 1952 e deri më 29 janar 1954 vazhdonin proçes-verbalet tue u sjellë sa andej këndej ndër dosjet e Seksionit katolik në Degën e Mbrendshme të Shkodrës dhe, në podrumet e mëshefta të Ministrise së Mbrendshme në Tiranë.

■Vazhdohej vetëm tue shënue “pëlqehët” nga kriminelët e pashoq Hilmi Seiti, Nevzat Haznëdari e Fahri Kraja me shokët e tyne.

Mjaftonin çpifjet me torturue të pafajshmit dhe çështja vazhdonte pafund …. Nga përdorimi i elektro-shokut Injaci, u keqsue me shëndet. Zemra nuk duronte ma. E dërgonin formalisht në podrumet e spitalit civil të Shkodrës, por përgjegja e mjekëve ishte:

■“Pse e sillni kot përderisa ju vazhdoni punën tuaj?”.

Infermjere Angjelina Martini më tregonte, së si njëditë, tue mos pasë jastekë me e mbështetë mbasi Injacit po i merrej fryma, u ula në shtratin e tij dhe e mbështeta për parzmin tim.

■Zemra e tij e shkatrrueme nga torturat donte me dalë nga kafazi i krahnorit, kur jepte ndonjë rrahje si shenjë jete. Ishte në agoni, vetëm më shtërngonte dorën me të cilën u mundoja me e qetsue tue i fërkue gjoksin. Ai fliste me një shok të tij Mikel Gulin, me të cilin i dukej se po lonin pokër. Dikur, ra në njëfarë qetësie dhe dha Shpirt. I bana Kryq e dola nga dhoma.

Erdhën dy policë dhe ashtu të mbështjellun në batani e çuen në dhomën e të vdekunve.

Mora vesht se e kishin nisë për Tiranë.

Atje, e kishin dërgue në morg dhe simbas një dëshmisë Dr. A. D., që atëherë ishte student në fakultetin e mjeksisë dhe, tashti asht mjek në Shkodër, Injac Baqli asht coptue nga studentat për studim, mbasi ai e ka pa me sytë e tij kokën e Injacit, të cilin e njihte shumë mirë.

■Kështu, u mbyll edhe dosja nr. 1989, me shënimin “pëlqehët” Nën/kol. Hilmi Seiti d.v., një kriminel i regjun dhe i pangopun me gjak shkodranësh, viktimë e të cilit, asht edhe Martiri i Ri,

39 vjeçari i Pafajshem, Injac Baqli.

***

■Shenim: Dekorohet FAHRI KRAJA…
Oficer i Sigurimit të Shtetit, Hetues, ish-drejtues i lartë në Sigurimin e udhëheqjes komuniste.
Melbourne, Dhjetor 2015.