Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

ARNAUTËT E SIRISË, NJË SHQIPËRI E VOGËL LARG ATDHEUT TË TYRE

by

Flet shkrimtari dhe publicisti me origjinë shqiptare, Abdulatif Arnauti/

 Nga Dr.Ramiz Zekaj/

Instituti (AIITC), në synimin e tij për të kontribuar pozitivisht në kulturën shqiptare me këndvështrime të reja dhe me prurje të larmishme nga qytetërimi botëror, filloi organizimin e ciklit të leksioneve me temë: “Popuj dhe kultura”, i cili ka në fokus trajtesa të ndryshme nga personalitete të shquar të shkencës, kulturës e artit nga brenda dhe jashtë Shqipërisë.

I pari personalitet që hapi siparin e këtij cikli leksionesh është figura e mirënjohur e kulturës arabe, e njëherazi dhe e kulturës shqiptare në botën arabe, shkrimtari sirian Abdulatif Arnauti. I njohur në Siri për krijimtarinë letrare dhe, veçanërisht për përkthimin e kryeveprave të letërsisë shqipe në gjuhën arabe, dashuria për vendin e tij të origjinës e solli këtë kohë në Shqipëri z. Abdulatifin për të marrë pjesë në kremtimet e 100-vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë. Pasi viti jubilar i 100-vjetorit të Pavarësisë nuk mund të linte pa përfshirë në këto festime edhe shqiptarët e diasporës në vendet arabe.

Duke gjetur të përshtatshme kohen dhe momentin historik, AIITC organizoi akademin e parë “Popuj e kultura” me takimin: “Arnautët e Sirisë – Një Shqipëri e vogël larg atdheut të tyre”,ku z.Arnauti foli rreth pranisë shekullore të shqiptarëve në Siri, për jetën dhe traditat e tyre, mbi ndikimin social e kulturor të tyre në vendet arabe dhe mbi kontributin e tyre për çështjen kombëtare.

Takimi i cili u zhvilluar në amfiteatrin e AIITC, ditën e enjte më dt. 29.11.2012, zgjoi interesin e shumë personaliteteve të botës akademike, kulturore e diplomatike shqiptare –bashkëpunëtorë të AIITC, si Rektori i Akademisë Pedagogjike të Tiranës Prof. Dr. Musa Kraja, Drejtori i Sektorit të Enciklopedisë në Akademinë e Shkencave Prof. Dr. Muharrem Dezhgiu, gjuhëtarja Dr. Genciana Abazi – Egro, ish ambasadorët zotërinjtë Sulejman Tomçini, Shaban Murati, Qazim Tepshi e Faruk Borova dhe një sërë personalitetesh të tjera miq e dashamirës të AIITC.

Takimin e hapi Drejtori i AIITC, Dr. Ramiz Zekaj, i cili u shtjelloi përmbledhtazi të pranishmëve idenë e Akademisë së AIITC, si dhe bëri një prezantim të mikut të nderuar. Më tej fjalën e mori z. Arnauti, i cili u foli të pranishmëve në gjuhën amë, me shqipen e tij me theks kosovar, pasi prindërit i kishte nga Vushtria. Në fillim ai bëri një historik të emigrimeve shqiptare në Siri, të cilat nisin që para 200 vjetësh, kur ushtarët shqiptarë të Ibrahim Pashës, djalit të sunduesit shqiptar të Egjiptit Mehmet Ali Pashës, nuk u kthyen me ushtrinë në Egjipt, por u vendosën në Siri. Pjesa më e madhe e tyre ruajten gjuhën dhe traditen, por pati nga ata që u përzien me vendasit dhe nuk arritën të ruajnë gjuhën dhe mbiemrat e tyre. Por, sipas z. Arnautit, edhe sot e kësaj dite ata janë të vetëdijshëm për origjinën e tyre shqiptare dhe nuk e harrojnë atë. Emigrimet e tjera të shqiptarëve në Siri ishin ato të viteve 1912-1913, për t’i shpëtuar represionit serb të kohës dhe të viteve 1945-1948, për t’i shpëtuar përndjekjes së pushtetit komunist në Shqipëriu e Jugosllavi. Por këta të fundit, sipas z.Arnauti, emigruan më tej në Amerikë dhe shumë pak prej tyre u vendosën në Siri.

Pastaj z.Arnauti foli për historinë e familjes së tij dhe të lidhjes që ai kishtë me letrat shqipe. Prindërit e tij të emigruar më 1913-ën dhe ai vetë lindi në Siri në vitin 1931. Pavarësisht se i lindur në Siri, mjedisi shqiptar ku u rrit bëri që në fillim të mos e dinte mirë arabishten. Megjithatë në shkollë ai e përmirësoi gjuhën arabe, madje aq sa në vitet ’40 të shekullit të kaluar të botonte krijimtari letrare në poezi e në prozë në gazetat dhe revistat e kohës. Në vitet ’50 të shek. XX ai filloi të përkthente letërsi shqipe në gjuhën arabe, punë të cilën e nisi me përkthimin e teksteve të disa këngëve shqiptare. Me kalimin e kohës gama e përkthimeve të tij nga letërsia shqipe u zgjerua së tepërmi dhe dëshira e publikut arab për t’i lexuar ato bëri që botimet të mbaronin sapo dilnin, saqë nga Egjipti i kërkuan që përkthimet e tij të botoheshin edhe atje. Më pas këto vepra u shpërndanë në të gjithë botën arabe.

Në këtë mënyrë z. Arnauti u bë përkthyesi i parë i letërsisë shqipe në vendet arabe dhe vendosi marrëdhënie shumë të mira me Lidhjen e Shkrimtarëve në Shqipëri, përveç marrëdhënieve të forta që kishte me shkrimtarët shqiptarë të Kosovës. Kjo bëri që z. Arnauti ta vizitonte Shqipërinë në vitet ’70, të takohej me Kadarenë, Agollin e shkrimtarë të tjerë dhe ta rriste numrin e veprave shqipe të përkthyera në arabisht. Ai deri tani numëron rreth 21 përkthime, të cilat përbëjnë pothuajse gjysmën e librave të tij që arrijnë numrin e 61 veprave me krijimtari letrare, përkthime e studime në fushën e kritikës letrare.

Midis përkthimeve të tij më të rëndësishme nga letërsia shqipe janë: romanet e Kadaresë “Gjenerali i ushtrisë së vdekur”, “Kështjella” dhe “Dosja H”, romani i Dritëro Agollit “Njeriu me top”, romani i Vath Koreshit “Dasma e Sakos”, drama e Kolë Jakovës “Toka jonë” dhe një seri vëllimesh poetike të poetëve shqiptarë nga Shqipëria e Kosova, si Azem Shkreli, Ali Podrimja, Xhevahir Spahiu etj. Përveç përkthimeve, ai ka shkruar në shqip edhe disa vëllime me poezi të vetat. Dy prej këtyre poezive auditori pati kënaqësinë t’i dëgjonte të recituara nga gazetarja e Radio Kontaktit Marinela Naska.

Më pas, duke iu përgjigjur pyetjeve të pranishmëve, ai foli për mënyrën se si e kishin ruajtur shqiptarët identitetin e tyre në Siri dhe përmendi një sërë figura shqiptarësh me kontribut madhor në kulturën dhe artin arab, si romancieri Maaruf Arnaut, piktori Abdulkadir Arnaut, dijetarët Muhamed Nasiruddin Albani, Abdulkader Arnauti, Vehbi Gavoçi etj. Foli për klubet e arnautëve në Siri dhe mikpritjen e popullit sirian për emigrantët shqiptarë, si dhe dëshirën e vendasve për të lidhur miqësi e krushqi me shqiptarët, për shkak të cilësive fisnike që i karakterizonin ata. Midis të tjerash përmendi edhe fatkeqësinë personale në trazirat e fundit, ku nga bombardimet iu dogj biblioteka personale me të gjitha librat dhe dorëshkrimet e tij që po i bënte gati për botim.

Takimi i zgjatur për më se dy orë u mbyll me një dhuratë simbolike që Kryetari i Bordit Drejtues të AIITC, Dr. Faruk Borova, i dorëzoi mikut të nderuar – një flamur kombëtar me shqiponjë të qëndisur, i cili do t’ia zëvendësonte edhe flamurin e vetëm shqiptar që shkrimtari e mbante në bibliotekën e tij personale, tashmë të djegur.

Me këtë rast takimin e përshëndeti edhe mbesa e shkrimtarit, znj. Marie Arnauti, drejtoreshë e Operës së Damaskut. Pasi shprehu falënderimin e saj për mikpritjen e gjetur në Shqipëri, ajo tregoi se i kishte pëlqyer shumë vendi i saj i origjinës dhe shtoi se do të ishte e lumtur që të niste bashkëpunime të suksesshme në fushën e artit dhe të kulturës midis dy vendeve, me qetësimin e situatës në Siri. Më pas bisedat dhe takimi me shkrimtarin vijoi në sallën e ekspozitave të AIITC, ku për të pranishmit ishte shtruar një koktej. Duke shfrytëzuar praninë e tij në AIITC, shkrimtari shqiptar u bëri një vizitë mjediseve dhe zyrave të Institutit dhe dhuroi disa nga librat e tij për librotekën e AIITC.

 

DITA E FLAMURIT NE KISHEN KATOLIKE SHQIPETARE “ZOJA E SHKODRES”

by

28 Nëntorin 1912 , përvjetori Njëqindtë të Shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë dhe të krijimit të Shtetit Shqiptar – momentin historik, kur heronjtë tanë kombëtar ngritën flamurin historik të Gjergj Kastriotit- Skënderbeut në Vlorë, u perkujtua edhe ne Kishen Katolike Shqiptare Zoja e Shkodres/

Nga Beqir SINA/

HARSDALE – NEW YORK : Kisha Katolike shqiptare në Amerikë “Zoja e Shkodrës” e cila ndodhet në një mjedis të bukur natyror, provincën e Harsdale – Ynokers(NY), e dalluar për aktivitetin e saj fetar, kombëtar , shoqëroro dhe kulturor edhe këtë vitë ka pasur një aktivitet të ngjeshur.

Ngritja e flamurit kuqezi në 28 Nëntorë në kumbanoren e kësak kishe deh mbajtja e meshës është bërë tradicionale ku fajlët ma të mira dhe meritën e madhe të punës së shkelqyer, i shkojnë klerit katolik, në këtë Kishë, e dalluar për aktivitetin e saj për fe dhe atdhe, si dhe mijëra besimtarëve të saj. Me këto veprimtari Komuniteti katolik shqiptar në SHBA, tashmë tregon se është më solid dhe i organizuar mirë rreth Kishës Katolike Shqiptare në Amerikë.

Ata kanë një lidhje të fort mes fesë së tyre katolike dhe kombit tonë. Këta mijëra besmitarë, janë të motivuar nga dëshira për t’a ruajtur si fenë edhe kombin e tyre, me dinjitet, krenari kombëtare, mbasi që prej krijimit të kësaj kishe me figurat më të ndritura të saj në SHBA, Kisha Katolike Shqiptare në Amerikë është ajo që po i zhvillonë disa lloje veprimtarishë me karakter fetar, kombëtar, shoqëror dhe kulturor, gati gjatë gjithë vitit kushtuar ngjarjeve më të rëndësishme tona kombetare.

Në këtë javë feste prej disa ditësh, mjediset e kishës ishin hijeshur me dekorin e festës së 100 Vjetorit të Shpalljes së Pavarësisë Kombëtare. Në të gjitha ambjentet e saj- shikoje një flamur kombëtarë dhe simbole të tjera, ndërkohë, që gjithçka kulmoi si çdo vitë në këtë datë më 28 nëntorë, kur qindra besimtarë për disa orë kan festuar 100 vjetori i pavarësisë.
Më 28 Nëntor 2012, me rastin e 100-vjetorit të pavarësisë së Shqipërisë, edhe Kisha Katolike Shqiptare në Amerikë – Zoja e Shkodrës, në mënyrë solemne, thuhet në Facebook, ka bërë ngritjen e Flamurit mbi kambanaren e kishës. Aktivitet ky që dekadat e fundit vazhdimisht është celebruar në këtë kishë duke shënuar me mënyra të ndryshme ditëlindjen e Shqipërisë 28 Nëntorin 1912 – shpalljen e pavarësisë së Shqipërisë
Ceremonia e ngritjes së flamurit kuqezi në pjesën më të lart të kësaj kishe e cila thirret Kambanare, filloi në ora 3 të pas dites ndërkohë që më parë kryefamullitari i kësaj kishe I Përndershmi Dom Pjetër Popaj në praninë e qindra besimtarëve mbajti me këtë rast një meshë të veçantë për këtë përvjetor të Njëqindtë të Shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë dhe të krijimit të Shtetit Shqiptar .

Sipas faqes së internetit së kësaj kishe në meshën i pavarësisë së Shqipërisë një pjesë e saj i është kushtuar dëshmorëve të kombit tonë, të, të tëra koherave.

Ceremonia e ngritjes së Flamurit në oborrin e Kishës Katolike Shqiptare në Amerikë Zoja e Shkodrës është ndjekur nga shumë besimtarë, sikurse edhe grupi i djemëve dhe vajzave të Ansamblit të Qëndrës Kulturore Nëna Tereze pranë kësaj kishe – Grupi Rozafa me këngë e valle nga të gjitha trevat ia shtoi bukurinë festës së flamurit.

Ngritja e flamurit në pjesën më të lart të kishës — kambanaren, fill pas kremtimit të meshës, dedikuar deshmoreve të kombit të të gjitha kohërave, nga të përndershmit Dom Pjeter Popaj dhe Dom Viktor Dedaj, filloi rreth orës dy të pasdrekës ceremonia e ngritjes së flamurit,e percjellur me himnin kombëtar shqiptar dhe atë të SHBA. Të pranishëm ishin më se një mijë vetë, shumica të rinjë e të reja. Edhe kryetari i Federatës PanShqiptare të Amerikës VATRA, dr Gjon Buçaj.

Ndërkohë edhe përfaqësues të organizatave, shoqatave e individë të ndryshme shqiptaro-amerikane e kanë përshëndetur këtë veprimtari. Ata mes të tjerash uruan Kishën Katolike Shqiptare ne Amerikë, famullitarin e saj Dom Pjeter Popaj. Besimtarët uruan që kjo traditë të vazhdojë dhe të bëhet çdo vit e më mirë. E vetmja fjalë që doli nga goja e çdo pjesmarrësi ishte _ Gëzuar festa e Flamurit – Faleminderit!”, drejtuar të gjithë atyre që me ndihmën, përkushtimin dhe pjesemarrjen e tyre, e bënë të mundur këtë ceremoni, për ngritjen e flamurit kuq e zi edhe në pjesën më të lart të Kishës Katolike Shqiptare ne Amerike “Zoja e Shkodres”

Në sallën e Qëndrës Kulturore Nëna Tereze u mbajtë një simposium kushtuar 100 vjetorit të pavarësisë, oratorët të ndryshëm folën për të nderuar këtë ditë të shejtë të kombit tonë kur mbas 500 vjet robëri – të sundimit otoman shqiptarët fituan pavarësinë me ngritjen e flamurit në Vlorë në 28 Nëntorë 1912 nga plaku i urtë dhe i menëçur Ismail Bej Qemali me burat më të mirë të Shqipërisë.

Me këtë rast folën Leonard Berishaj, Mark K. Shkreli , drejtori i Qendrës Kulturore Nëna Tereze, Famullitari Dom Pjetër Popaj, Age Ivezaj dhe professor Prend Çeta, kurse më pas Kisha Katolike Shqiptare Zoja e Shkodrës mbajti edhe një kokteji i pasur me muzikë dhe vallëzim, në Qendren Nëna Tereze.

Ata kujtuan 28 Nëntorin 1912 , këtë përvjetor të Njëqindtë të Shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë dhe të krijimit të Shtetit Shqiptar – momentin historik, kur heronjtë tanë kombëtar ngritën flamurin historik të Gjergj Kastriotit- Skënderbeut në Vlorë. Dhe, njëherit deklaruan mëvetësinë e shtetit amë, Shqipërinë, e pavarur pas pesë shekujsh roberie. Ky akt historik mbajti gjallë, thanë folësit dhe zgjoi shpresën se Zoti do t’a ndihmonte kombi Shqiptar, që kurr nuk do të shuhej, edhe pse trojet kombëtare u copëtuan në gjashtë pjesë nga Evropa, për të kënaqur orkeset grabitqare nga fqinjtë tanë – armiq shekullorë.

Në ditën e shenjtë të Flamurit në Vlorë ishte e gjithë Shqipëria, kujtuan në nderim të kësaj date oratorët, prej plakut të urtë e të meçur Ismail Bej Qemali, Luigj Guarkuqi, Dom Nikoll Kaçorri, Isa Boletini, ishte Kosova, Kraja e Ulqini, Plava e Gucia, Presheva, Medvegja, e Bujanovci,, Shkupi , Dibra dhe Tetova, Tirana, Korça, Saranda, Shkodra e Çameria me trimat e vet”, ishte i gjithë kombi ynë i përbashkur në fe dhe atdhe për rreth Flamurit Kuqezi.

PAVARESIA – Udhëtimi i paharruar i Ismail Qemalit

by

30 Nëntor 2012

Me rastin e festimeve për 100-vjetorin e Pavarësisë, komuniteti shqiptar në zonën e Uashingtonit u mblodh për një takim me gazetarin Ilir Ikonomi, autor i librit të ri “PAVARESIA – Udhëtimi i paharruar i Ismail Qemalit.”

Takimi u bë në Universitetin Georgetown, me pjesmarrjen e shqiptarëve që ndodhen në Uashington për shkollim apo të punësuar, nga Shqipëria, Kosova dhe treva të tjera.

Autori shpjegoi se si i lindi ideja për të shkruar këtë libër dhe i njohu pjesëmarrësit me burimet që kishte shfrytëzuar për të pasuruar materialin e përfshirë në 300 faqet e librit. Ai theksoi rëndësinë e arkivave historike të Vjenës të cilat i dhanë studimit të tij hapësirën e duhur për të pasqyruar me vërtetësi udhëtimin e Ismail Qemalit nga Stambolli në Vlorë. Sipas autorit, Ismail Qemal beu u nis nga Stambolli më 2 nëntor dhe arriti në Vlorë më 25 nëntor dhe, gjatë këtij udhëtimi prej më shumë se tri javësh, ai bëri disa veprime të zgjuara diplomatike, të cilat patën rëndësi kritike për realizimin e veprës së tij, ngritjen e flamurit më 28 nëntor 1912.

Në takimin ku merrte pjesë ambasadori i Shqipërisë në Uashington, Gilbert Galanxhi si edhe Këshilltarja e Ambasadorit të Kosovës, Gjeneza Budima, autori Ilir Ikonomi shpjegoi serinë e ngjarjeve që çoi në pavarësinë e Shqipërisë, nga njëra anë dhe në pushtimin e Kosovës nga Serbia, në anën tjetër. Ai foli për rrethanat e skajshme me të cilat përballeshin trojet shqiptare në periudhën e luftës ballkanike, të cilat e shtynë Ismail Qemalin dhe patriotët e tjerë të niseshin për në Vlorë në fillim të nëntorit 1912. Ai shpjegoi se si Ismail Qemali ndërtoi taktikat largpamëse për shtetin e ardhshëm shqiptar në kushtet kur zotërimet e Perandorisë Osmane në Ballkan po binin dhe copëtimi i trojeve shqiptare po bëhej i pashmangshëm.

Ikonomi foli për veprimet diplomatike të Ismail Qemalit dhe takimin e tij të famshëm me ministrin e Jashtëm austro-hungarez, Leopold Berchtold, i cili e ndihmoi me një anije për të shkuar në Durrës. Autori tha se Berchtoldi e mbante të fshehtë takimin për shkak të rivaliteteve me Italinë, prandaj edhe dokumentet e drejtpërdrejta që e provojnë atë janë të rralla, por ai ka mundur të gjejë prova që tregojnë se takimi është bërë. Takimi përmendet edhe në kujtimet e Ismail Qemalit, por autori tha se preferonte të mos mbështetej në memuaret e protagonistëve për të shkruar librin e tij, por thjesht t’i përdorte këto kujtime si burime për verifikimin e burimeve të dorës së parë. Autori përshëndeti faktin që, ditët e fundit, një rruge në Tiranë iu dha emri i ministrit të jashtëm austriak, Berchtold.

Ikonomi tha gjithashtu se ka shfrytezuar një gamë të gjerë gazetash të vitit 1912 për të plotësuar informacionin që sjell në libër dhe se aty ka gjetur fakte që më parë ishin të panjohura, për shembull datën se kur Ismail Qemali përmendi për herë të parë fjalën pavarësi në një hotel të Vjenës. Kjo, tha autori, na saktëson se me arritjen në Vjenë, ideja e Ismail Qemalit tashmë kishte përparuar nga autonomi në pavarësi, në kushtet kur disfata e Turqisë ishte bërë e qartë. Ikonomi hodhi poshtë nocionin se Ismail Qemali pati kërkuar qysh në fillim shkëputjen nga Turqia. Një shkëputje në kushtet kur fati i luftës ballkanike ende nuk dihej, do të ishte një aventurë, sepse tokat shqiptare mund të gllabëroheshin menjëherë nga fqinjët, siç ndodhi me Vilajetin e Kosovës, tha Ikonomi.

Autori shpjegoi se ndihma e Austro-Hungarisë për krijimin e shtetit shqiptar ishte e pazëvendësueshme por ajo nuk duhet absolutizuar, siç bëjnë disa autorë. Krijimi i qeverisë kombëtare nga Ismail Qemali, tha Ikonomi, pati gjithashtu një rol të pazëvendësueshëm, sepse i tregoi Europës se shqiptarët ishin në gjendje të krijonin shtet, çka në fund të fundit çoi në njohjen e këtij shteti në Konferencën e Londrës, ndonëse ai ishte i cunguar. Që të marrësh njohje duhet të kesh një qeveri, tha autori. Ismail Qemali e bëri qeverinë fakt të kryer dhe shpëtoi aq sa mund të shpëtonte.

Ikonomi foli gjithashtu për faktet e reja që ka zbuluar, si anija me të cilën Ismail Qemali erdhi në Durrës dhe se si grupi i shqiptarëve ndërroi anije në mes të detit natën e 20 nëntorit duke u gdhirë 21, saktësimi i vendit se ku u ngrit flamuri, për të cilin ka ende konfuzion, i kujt ishte flamuri që u ngrit në Vlorë dhe hollësi të tjera.

Ai shpjegoi në veçanti dhe përshkroi me fakte emocionuese figurën e Isa Boletinit, i cili arriti në Vlorë më 29 nëntor 1912, pra një ditë pas shpalljes së pavarësisë. Ikonomi tha se ishte mbështetur në një intervistë të rrallë që Isa Boletini i kishte dhënë një gazetari italian në Vlorë në fillim të dhjetorit 1912. Kjo intervistë zbulon anë të panjohura të luftëtarit të madh, karakterin e tij, synimet që kishte dhe inteligjencën e tij të rrallë, aspekte që dëshmohen nga një burim i dorës së parë, siç ishte ai gazetar i rëndësishëm i kohës. Isa Boletini, i rritur në malet e Kosovës, nuk dinte gjuhë të huaj dhe rolin e përkthyesit e lunte Luigj Gurakuqi. Kjo ishte ndoshta intervista e parë dhe e fundit e Isa Boletinit, tha Ikonomi.

Ambasadori Galanxhi tha në takim se historia në vitet e komunizmit mësohej e cunguar, e lustruar dhe e transformuar. Ai tha se objektiviteti me të cilin autori e ka parë arkivin historik dhe e ka përdorur për të shkruar librin e tij është për t’u vlerësuar e përshëndetur.

Të pranishmit treguan mjaft vemendje dhe bënë pyetje të shumta për librin, i cili sipas medias në Shqipëri ka shënuar një rekord shitjesh, që nga botimi në fillim të nëntorit.

Takimi u organizua nga Bledi Çeliku dhe Alban Pruthi, aktivistë të njohur në komunitetin shqiptar të Uashingtonit. Në takim kishte edhe përfaqësues të Federatës pan-shqiptare “Vatra” dhe organizatash të tjera të komunitetit. Autori ndau dy libra falas, të cilët u shkuan fituesve të një shorti biletash me numra.

Pas promovimit, pjesëmarrësit u mblodhën në një kafe-restorant për të vazhduar bisedat mbi pavarësinë, ngjarjen e madhe që po festohet me aktivitete të ndryshme edhe nga shqiptarët e Amerikës.

Korrespondenti i Diellit

Uashington DC

100 VJETORI I PAVARESISE SE SHQIPERISE U FESTUA EDHE NE ZELANDE TE RE

by

Jubileu i madh u shënua edhe në Zelandën e Largët

Sabit Abdyli/

Në qytetin e Aucklandit u festua 100 Vjetori i shpalljes së pavarësisë së Shqipërisë. Me këtë rast ish përgatitur një program me recitime, valle dhe këngë. Manifestimi u hap me ekzekutimin me harmonik të Himnit; Rreth Flamurit të përbashkuar nga vogëlushi Liam. Të pranishmit i përshëndeti kryetari i Komunitetit Shqiptar z. Ali Hoxha. Mes tjerash kryetari u shpreh se 28 Nëntori i vitit 1912 është ditë historike, ditë e fitores dhe gëzimit prej ku u vunë themelet e shtetit shqiptar. Në skenë pastaj doli Arbëresha Fjezullahu e pasuar pastaj nga Eni Asllani që recituan bukur nga një poezi për Flamurin kombëtar. Manifestuesit u kënaqen edhe me vallet me motive tona popullore luajtur nga vajzat dhe djemtë shqiptarë, përgatitur nga z. Belerta Rakovica e z. Arjeta Hyskaj. Sallën e ngritën në këmbë Chipanecas Liam me dy motrat e tija binjake të cilat vallëzuan bukur në ritmin e tingujve të harmonikës, ekzekutuar nga vëllai i tyre. Këta fëmijë veshur kuq e zi me origjinë shqiptare u duartrokitën gjatë. Manifestimi u pasua me muzikë e valle nga të gjitha trevat shqiptare deri në orët e vona të natës.