Opinion nga Rafael Floqi/

Tragjedia në sallën e gjyqit nuk është rastësi. Është pasojë e një drejtësie që për tridhjetë vjet ka dështuar të kthejë pronën, besimin dhe dinjitetin qytetar.

Vrasja e gjyqtarit të Apelit, Astrit Kalaja, në mes të një seance gjyqësore, është një akt i paprecedent që tronditi opinionin publik. Një ngjarje e tillë është e pajustifikueshme dhe përbën sulm të drejtpërdrejtë ndaj vetë themeleve të shtetit ligjor. Por përtej armës dhe atentatorit, përtej emocioneve dhe tronditjes, qëndron një pyetje thelbësore: si arritëm deri këtu?

Përgjigjja, sado e dhimbshme të jetë, nuk qëndron vetëm te individi që shtypi këmbëzën. Fajtori i vërtetë është sistemi — një drejtësi e kalbur, një shtet që ka braktisur qytetarin, një mekanizëm që prej tridhjetë vjetësh tallet me pronën dhe shpresën e njerëzve.

Plumbi që vrau një njeri, por zbuloi plagën e drejtësisë

Autori i krimit, Elvis Shkambi, është një vrasës dhe duhet të përgjigjet për aktin e tij. Nuk ka vend për glorifikim të aktit të tij. Por ai është edhe produkti i një sistemi që e ka shtyrë qytetarin shqiptar drejt dëshpërimit ekstrem.

Familja e tij, si shumë të tjera, kishte dekada që kërkonte kthimin e pronës së vet të uzurpuar — një ish-shkollë në Shkodër, për të cilën kishte vendime gjyqësore, por që nuk zbatoheshin. Dokumentet humbnin, dosjet zhdukeshin, proceset riktheheshin në shkallë të parë, ndërsa zyrtarët gjyqësorë flisnin për “harresa pa dashje”.

Ky nuk është një rast i izoluar, por simboli i një drejtësie që ka humbur busullën morale. Më kot fajësohet sistemi i sigurisë dhe shfajësohen ministrat e Ramës Një sistem që në vend të zgjidhjes, prodhon sorrollatje; në vend të ligjit, ofron burokraci; në vend të drejtësisë, ofron vonesë.

Në një vend normal, drejtësia është strehë. Në Shqipëri, ajo është kthyer në një rrugë pa dalje, ku qytetari endet për vite derisa shpresa i shterohet.

Tridhjetë vjet mashtrim me pronën

Që nga rënia e komunizmit, çështja e pronave ka qenë plagë e hapur në trupin e shtetit shqiptar. Në vend që të bëhej një akt drejtësie dhe rehabilitimi moral për viktimat e konfiskimeve të diktaturës, ajo është kthyer në burimin më të madh të korrupsionit dhe konfliktit social.

Ligjet janë ndryshuar më shumë se dhjetë herë. Komisionet janë ngritur, shkrirë e ringritur pa fund. Në çdo qeveri, në çdo ministri, prona është përdorur si mjet politik dhe si monedhë pazari për klientelën dhe ndërtuesit.

Ndërkohë, pronarët e ligjshëm, ata që mbajnë në dorë dokumente të rregullta dhe vendime gjyqësore, vazhdojnë të sorrollaten nëpër dyer gjykatash, ku çdo “vonesë procedurale” është një formë e re grabitjeje.

Sistemi i kthimit të pronave nuk është më një mekanizëm administrativ — është fabrika më e madhe e padrejtësisë në Shqipëri. Ai ka prodhuar një kastë përfituesish, që pasurohen duke luajtur me fatin e qytetarëve, me letra, me “gabime teknike”, me vendime që kthehen në origjinë.

Në vend që të kthente pronën, shteti ka kthyer padrejtësinë në normë.

Kur shteti të merr shpresën, dhuna nuk është vetëm krim — është simptomë

Askush nuk mund të justifikojë dhunën, por është po aq e rrezikshme të injorosh arsyet që çojnë tek ajo. Kur një familje endet 20 vjet nëpër gjykata për një copë prone që ia kanë njohur me vendim, por nuk ia zbatojnë dot; kur sheh se prona e tij jepet me qira nga të tjerë që mbrohen nga indiferenca e institucioneve — atëherë diçka më e thellë se ligji është thyer: besimi.

Prokurori i Përgjithshëm i vendit, Olsian Çela, tha: “Përtej humbjes tronditëse të një jete dhe plagosjes së dy të tjerëve, ky ngjarje godet në vetë themelin e drejtësisë dhe funksionimin e sistemit ligjor.”

Gjyqtari Kalaja ishte avokat për më shumë se 30 vjet. Ai fillimisht punoi në një gjykatë rrethi përpara se të emërohej në Gjykatën e Apelit të Tiranës në vitin 2019.

Dhe kur humbet besimi te drejtësia, mbetet vetëm dëshpërimi. Pikërisht ky është dështimi më i madh i shtetit shqiptar: jo që nuk arrin të mbrojë jetën, por që nuk arrin të mbrojë ndjenjën e drejtësisë.

Në atë moment, çdo vendim gjyqësor bëhet një letër pa vlerë dhe çdo institucion një fasadë që nuk garanton asgjë.

Një drejtësi që vonon, humbet dhe mbron padrejtësinë

Nëse ka një institucion që ka prodhuar më shumë zhgënjim se çdo tjetër, ai është drejtësia civile shqiptare. Proceset zvarriten me vite, vendimet kthehen nga Apeli në Shkallën e Parë, dosjet humbasin, përmbarimet nuk veprojnë.

Ndërkohë, reforma në drejtësi merret me pasuritë e gjyqtarëve, por jo me pasuritë që u janë mohuar qytetarëve. SPAK heton korrupsionin politik, por jo korrupsionin e përditshëm që zhduk dosje, vonon ekzekutime dhe i shet pronat nën dorë.

Kjo është drejtësia që e vret ngadalë qytetarin shqiptar — jo me armë, por me afate, me harresa, me premtime që nuk mbahen.

Në këtë sistem, pronari i ligjshëm është gjithmonë fajtor pse kërkon të drejtën, ndërsa uzurpatori mbrohet nga procedura, nga lidhjet dhe nga koha.

Fajtori i vërtetë – shteti që tallet me drejtësinë

Sot, një gjyqtar është i vrarë, një njeri do të dënohet si kriminel, dhe një familje do të mbetet përgjithmonë e shkatërruar. Por në prapaskenë, fajtori i vërtetë vazhdon të jetë i lirë: shteti që nuk mban përgjegjësi.

Shteti që i lejon zyrtarët të “harrojnë” procesverbale, që e vonon ekzekutimin e vendimeve, që e trajton pronën si mall pazari elektoral.

Shteti që ka mbyllur çdo derë të drejtësisë për qytetarin e zakonshëm, duke e detyruar të zgjedhë midis heshtjes dhe revoltës.

Nëse duam që ngjarje si kjo të mos përsëriten, duhet të shohim në pasqyrë dhe të pranojmë se drejtësia shqiptare është në kolaps moral. Nuk mjafton Vettingu, nuk mjaftojnë deklaratat për “reformë të suksesshme”. Derisa një qytetar të mund të gjejë të drejtën e tij pa u përballur me korrupsionin, vonesat dhe indiferencën, shteti do të mbetet bashkëfajtor në çdo tragjedi që ndodh.

Epilog: kur drejtësia vonon, drejtësia vret

Astrit Kalaja u vra në sallën e gjyqit. Por drejtësia shqiptare po vritet çdo ditë në zyrat ku dosjet humbasin, në vendimet që zvarriten, në proceset që nuk përfundojnë kurrë.

Tragjedia e Tiranës është thirrja më e fortë që ky vend duhet të dëgjojë: pa drejtësi për pronën, nuk ka paqe për shoqërinë.  Dhe ata njerëz që hapën një llogari Go Fund Me për vrasësin, nuk e hapën pse e  mbështesin  vrasjen , por sepse në Shqipëri, vrasësi i vërtetë, nuk është vetëm ai që shkrehu armën — por sistemi që ia mori shpresën.

DR. ALBERT KURTI/

Nëse do të vështrojmë hartën e periudhës së Antikitetit, konkretisht hartën e Ilirisë dhe hartën e Azisë Perëndimore do të konstatojmë diçka interesante, që ka të përbashkët termin Parthi. Parthini (Parthians) në gadishullin e Ballkanit ishte një nga fiset ilire që shtrihej në jug të Ilirisë. Historianët e antikitetit si Polibi dhe Pini Plaku i përmendin Parthinët në listat e fiseve ilire. Parthian (Parthia) në Azinë Perëndimore përfaqësonte organizëm shtetëror, që u shndërrua në një perandori të madhe. Parthia shtrihej në rajonin modern të Khorasanit në Iran. Perandoria pati jetëgjatësi 471 vite: 247 para lindjes së Krishtit – 224 pas lindjes së Krishtit {1}. Sundimtari i parë dhe njëkohëshisht edhe themeluesi i perandorisë Parthiane ishte Arsaku I. Ai kishte qenë guvernator nën Diodotin, mbretin e grekëve baktrianë. Ai sundoi rreth viteve 250 (247) deri 211 para erës sonë (para lindjes së krishtit) {2). Perandori Parthiane kishte shtrirje nga deti Mesdhe në perëndim deri në Indi në lindje.

Fisi ilir i Parthinëve shtrihej në Shqipërinë e Mesme dhe Myzeqe. Në shumë studime parthinët përmenden pak ose apak. Ky fis ishte organizuar në formë fisnore me ndikim të hershëm në qytetërim. Parthinët shquheshin për aftësinë e tyre për të bërë tregti dhe përfshirje në beteja në luftra të ndryshme të kohës. Zonat që kontrollonin parthinët kishin rëndësi të madhe strategjike dhe ekonomike, ku përmenden: zotërimin e Durrahut një nga portet më të rëndësishme ilire; pellgun e lumit Shkumbin; fushën e Myzeqesë.

Fiset ilire, ku përfshiheshin edhe Parthinët kishin aftësi të mira ushtarake, duke tërhequr edhe vëmendjen e Aleksandrit të Madh të Maqedonisë, strategut më të shquar të Antikitetit. Aleksandri përpara se të niste pushtimet drejt lindjes bëri pjesë në ushtrinë e tij edhe luftëtar nga fiset ilire, ku nuk mungonin as parthinët.

Aleksandri i Madh lindi në Pella, kryeqytetin e lashtë të Maqedonisë në korrik të vitit 356 {3}. Prindërit e tij ishin Filipi II i Maqedonisë dhe Olimpia (nga Epiri). Pas vrasjes së të atit të tij 336 p.e.s. (para lindjes së Krishtit) Aleksandri mori në dorë mbretërinë e Maqedonisë. Brenda 5 vitëve ai nënshtroi perandorinë Perse, duke u shpallur mbreti i madh i Persisë në moshën 25 vjeç {3}. Aleksandri i Madh vdiq në moshën 33 vjeçare (në vitin 323 para lindjes së Krishtit). Brenda 13 viteve të sundimit të tij ai krijoi një perandori të fuqishme me sipërfaqe rreth 2 milion km², ku përfshiheshin pjesa më e madhe e Ballkanit, Egjipti, Azia e Vogël dhe vazhdonte drejt lindjes deri në Indi.

Pas vdekjes së Aleksandrit të Madh, perandoria u nda në katër pjesë: 1-Mbretëria e Maqedonisë; 2-Mbretëria e Thrakisë; 3-Mbretëria e Egjiptit; 4-Mbretëria Seleukide. Kjo e fundit përfshinte Persinë, Mesopotaminë, Sirinë, një pjesë e Azisë Qëndrore dhe kufiri lindor shkonte deri në Indi. Me dobësimin e mbretërisë së Seleukide, do të ngrihej një tjetër perandori, ajo e Parthianëve: u krijua dhe u udhëhoq nga pasardhësit e ushtrisë së Aleksandrit të Madh.

Sjellim disa fakte se pse kishte lidhje ndërmjet fisit të Parthinëve dhe perandorisë Parthiane:

Së pari: ngjashmëria e emrave Parthian në Azinë Perëndimore dhe fisit ilir të Parthinëve (Parthini ose Parthians).

Së dyti: duke qenë se Parthinët ishin një fis luftarak, ata u bënë pjesë e garzioneve të ushtrisë së Aleksandrit të Madh gjatë pushtimeve në lindje.

Së treti: perandoria Parthiane u krijua vetëm pas shpërbërjes së perandorisë të Aleksandrit të Madh, dhe dobësimit të mbretërisë së Selekuide. Garzionet me luftëtarë nga ky fis ilir që mbetën në këto territore formuan këtë perandori. Së katërti: simbolet që mbanin ushtarët e perandorisë Parthiane ishin të ngjashme me atë të Aleksandrit të Madh.

Burimet e shfrytëzuara:

1- Parthia (Empire) – World History Encyclopedia.

2- Parthia | Definition, Empire, Kings, & Wars | Britannica

3- BBC – History – Alexander the Great

Foto:

Foto 1: Fiset ilire sipas studimeve të huaja

Foto 2: Flamuri i Maqedonisë së Antikitetit

Burimi: illyrian tribes – Search Burimi: Ancient Macedonian Flag – Search

Foto 3: Shtrirja gjeografike e Perandorisë Parthiane Foto 4: Ushtar i Perandorisë Parthiane.

Besim Ndregjoni/

Akti i fundit që i kishte ngelur pa realizuar Rilindja komuniste e Partisë socialiste ishte rehabilitimi i diktatorit Enver Hoxha, dhe këtë e realizoi sot me Institutin Parlamentar alias Instituti Marksist-leninist pranë Kuvendit të Shqipërisë. Ku e din Instituti marksist-leninist parlamentar se diktatori kreu genocid në Shqipëri:

STATISTIKA SHTETËRORE E KRIMIT KOMUNISTE 45 VJECAR NË SHQIPËRI

Te ekzekutuar per motive politike 5037 burra dhe 450 gra

Te denuar me burgosje politike 28.788 burra dhe 7367 gra

Te internuar per motive politike 50.217 burra dhe 10.792 gra

U debuan nga qytetet kryesore dhe nga zonat kufitare 11.536 familje

U pushkatuan apo digen ne burgjet shgiptare 64 shtetas të huaj

U burgosën 1215 burra dhe 38 gra me kombesi jo shqiptare

95 shqiptare kosovare ge ndodheshin ne Shqiperi u pushkatuan

U ekzekutuan dhe u burgosën klerike katolik 120 veta

U ekzekutuan dhe u burgosën klerike bektashian 83 veta

U ekzekutuan dhe burgosen klerike mysliman 60 veta

U ekzekutuan dhe burgosn klerike ortodokse 39 veta

U shkatruan dhe u mbyllën 2169 institucione fetare

740 Xhami

608 Kisha e Manastire Ortodokse

Kisha manastire katolike 157

Teqe, tyrbe 530

6000 Te pushkatuar me giygi dhe pa giygi nuk u jane gjetur eshtrat…

Ne vend u ngrit nje sistem burgjesh e kampesh shfarosëse :Gjirokaster, Tepelenë, Vlore,Korçë, Berat,Elbasan, Durrës, Tiranë, Burrel, Shkodër, Peshkopi, Tepelena, Bulqizë,Spaçi, Qaf-Bari.

Është e gëzuar Partia socialiste për këto krime që ka kryer udhëheqësi shpirtnor i tyre. Ata skërkuan falje për tre dekada për këtë genocid,kështu me ideologjinë dhe propogandën që përdor nga 35 vite ajo e qetë don ta rehabilitoi diktatorin e fundit stalinist Enver Hoxhën dhe të fshij genocidin që ka ba ky kriminel! Atëhere ne antikomunistave ish të burgosur dhe të përndjekurve politikë që provuam krimet më të tmerrshme të Enver Hoxhës na lind e drejta: Largohuni nga sistemi demokratik zotrinj socialistë -se nuk mund të ekzistoi një parti që rehabiliton diktaturën dhe diktatorin të fuksionoi në një demokraci!

E pakta që duhet të bëjë opozita të kërkoi shkrirjen e këtij Instituti parlamentar marksit-leninist! 

Shkarkimin e Kryetarit të Kuvendit!

Parlamenti shqiptar të kërkoi falje publike mbas tre dekadash familjeve antikomuniste dhe mos të prishi ekulibrat e shoqërisë. Çdo urretje politike që çfaqet në shoqëri e çon shoqërinë drejt konfliktit social!

Mediat të mos heshtin për rehabilitim e diktatorit!

I ftojmë ambasadat e akredituar në Tiranë, që mos të heshtin përpara këtij skandali e të turpërohen që bashkëpunojnë me një forcë politike që rehabiliton diktatorin stalinist Enver Hoxha!

Shqipni, qëndro në naltësinë e kësaj beteje të madhe!

Dr. Bledar Kurti/

Një nga portretet më të rralla dhe të bukura të Leonardo da Vinçit, “Gruaja me bukël” është më shumë se thjesht një pikturë – është një dëshmi e gjeniut, pasionit dhe dramës historike që ka kaluar Evropa.

Pikturuar rreth vitit 1489–1490, kjo vepër përshkruan Cecilia Gallerani, një grua e re dhe e ditur, e dashura e Ludovico Sforza, Duka i Milanos – një nga patronët më të rëndësishëm të Leonardo da Vinçit. Bukla në duart e saj simbolizon pastërtinë, por edhe vetë Dukën, i cili kishte si pseudonim “Bukla e Bardhë”. Bukla është kafshë dredharake dhe e pakapshme, por Cecilia e mban butë por vendosshmërisht me dorën e saj, mesazh përkushtimi dashuror ndaj Dukës.

Eleganca dhe realizmi i portretit, teknika e rrallë e sfumaturës, shikimi i saj i kthyer, drita që përkëdhel fytyrën, kompozimi perfekt– të gjitha janë dëshmi e mjeshtërisë së rrallë të Leonardos.

Por historia e kësaj vepre nuk ndalet te krijimtaria e artë e Rilindjes. Gjatë Luftës së Dytë Botërore, kur Polonia u pushtua nga nazistët, kjo vepër, sikurse edhe një peizazh i Rembrandtit e një portret i Rafaelit, u vodh nga nazistët dhe u dërgua në Gjermani. Ajo qëndroi për një kohë në koleksionin personal të Hans Frank, guvernatori nazist i Polonisë së pushtuar.

Pas përfundimit të luftës, pas shumë përpjekjesh diplomatike dhe hetimesh nga Aleatët, piktura u kthye në Poloni – një nga veprat e pakta që shpëtuan nga pluhuri dhe flakët e luftës.

Sot, “Gruaja me bukël” ruhet në Muzeun Kombëtar në Krakov, si një nga thesarët më të çmuar të artit botëror dhe simbol i trashëgimisë kulturore që mbijeton edhe në kohërat më të errëta.

Bashkë me të edhe Rembrandti u kthye, por portreti i Rafaelit mbetet i zhdukur prej 80 vitesh, dhe gjurma e vetme e veprës është vetëm një fotografi e saj bardhë e zi.

Pamflet nga Rafael Floqi /Karikaturën e bënë shokët e Diellës

Salla e SPAK-ut atë mëngjes ishte më e ngarkuar se kurrë. Nuk ishte thjesht një seancë dëgjimore, por një shfaqje që pritej me padurim si premierë teatri kombëtar. Në korridore gumëzhinin gazetarët, kamerat ndizeshin e fikeshin, ndërsa qytetarët përballë televizorëve prisnin të shihnin se si do të merrej në pyetje një ministre që… nuk ishte njeri.

Lista e dëshmitarëve ishte e gjatë: kryeministri Edi Rama, ministrja Belinda Balluku dhe, për habi të të gjithëve, “Diella – Ministre e Transparencës dhe Digjitalizimit”. Në fund të faqes, shënimi i prokurorit tingëllonte si frazë e marrë nga ndonjë libër Science fiction: “E pranishme si avatar, jo në trup fizik.”

Hyrja e madhe

Ora shënonte 10:00. Prokurori i çështjes, një burrë me sy të skuqur nga netët pa gjumë, u ngrit në këmbë.
– “Thërritet dëshmitarja, Diella.”

Në sallë ra qetësi. Dera nuk u hap, askush nuk hyri. Papritur, mbi mur u projektua një hologram. Një figurë femërore, me fytyrë të përsosur kompjuterike, buzëqeshte ngurtë, ndërsa një zë sintetik tha:
– “Mirëmëngjes. Unë jam Diella. Jam këtu për transparencë.”

Gazetarët u përplasën me njëri-tjetrin për të bërë foto. Njëri prej tyre psherëtiu:
– “Tani e pamë fundin e botës: SPAK-u pyeti një avatar.”

Pyetja e parë

Prokurori nisi me një ton serioz:
– “Zonjë… ministre… apo çfarëdo që jeni, ju thërritëm për të dhënë shpjegime mbi disa kontrata koncesionare të lidhura nga qeveria Rama-Balluku. Bëhet fjalë për qindra milionë euro. Kush ka përfituar nga këto tendera?”

Diella rrotulloi pak kokën holografike dhe lëshoi një zhurmë që ngjante me ventilator të bllokuar:
– “Gabim sintakse. Ju lutem, ribëni pyetjen.”

Salla shpërtheu në të qeshura. Avokatët psherëtinin, gazetarët bënin meme në kohë reale.

Rama ndërhyn

Në karrigen përballë, Edi Rama mbante një buzëqeshje prej artisti të lodhur nga kritikat. Me duart e gjata u përkul mbi tavolinë dhe tha:
– “Shikoni, kjo është arsyeja pse e sollëm Diellën. Ajo nuk gënjen. Ajo nuk lodhet. Ajo është dritë e pastër. Në vend që të merremi me insinuata, le të pyesim dritën.”

Një gazetar ironik pyeti me zë të lartë:
– “Po nëse drita na verbon, zoti kryeministër?”

Rama bëri një gjest prej piktori, si të vizatonte diellin mbi ajër:
– “Atëherë është faji juaj që nuk mbani syze.”

Pyetja e dytë

Prokurori, i inatosur, iu kthye përsëri hologramit.
– “Zonjë Diella, kemi prova që paratë e koncesioneve janë transferuar në kompani offshore, në ishuj ekzotikë, të lidhura me njerëz të afërt me Ramën dhe Ballukun. Çfarë dini ju për këtë?”

Diella lëshoi një grafik me ngjyra të ndezura. Një rrjet shigjetash lidhte kompani fiktive me ishuj tropikalë, por mbi grafik shkruhej: “ERROR 404 – Accountability Not Found.”

Salla shpërtheu përsëri në gaz. Një avokat hodhi dorën lart:
– “E shihni? Klientja ime nuk ka ndërgjegje, nuk ka përgjegjësi, nuk ka faj. Është më e ndershme se të gjithë ne!”

Balluku në rolin e mbrojtëses

Belinda Balluku, e njohur për energjinë e saj teatrale, nuk priti gjatë. U ngrit në këmbë dhe foli me pathos:
– “Shkëlqesi, kjo është një farsë. Ju nuk mund të pyesni një algoritëm për korrupsion. Diella është thjesht reflektim i vullnetit tonë politik për transparencë. Nëse keni akuza, bëni ato tek unë ose tek kryeministri, jo tek një hologram.”

Prokurori buzëqeshi me hidhërim:
– “Pikërisht këtë duam. Të mbani përgjegjësi ju, jo drita artificiale që na sillni përpara syve.”

Kabareja digjitale

Një tjetër prokuror, më i ri dhe më sarkastik, mori fjalën:
– “Zonjë Diella, a mund të na thoni kush firmosi këto kontrata?”

– “Firmat janë të Ramës dhe Ballukut. Unë jam vetëm dritë. Drita nuk gjykohet,” – u përgjigj avatarja, duke buzëqeshur plastikisht.

Salla shpërtheu përsëri në të qeshura. Një gazetar i ri u hodh në Twitter: “Breaking: Drita e qeverisë pranon se firmat i ka bërë terri.”

Grotesku i fundit

Prokurorët tashmë ishin të dëshpëruar. Kishin përballë një dëshmitar që dinte gjithçka, por nuk mund të mbahej përgjegjës. Kishin një kryeministër që fshihej pas metaforave piktorike dhe një ministre që mbrohej duke thirrur transparencën si perde.

Një prej tyre u ngrit dhe tha:
– “Nëse korrupsioni ka marrë avatar, atëherë Rama dhe Balluku janë vetëm prindërit krenarë të kësaj krijese. Po ne, çfarë të bëjmë? Të gjykojmë dritën?”

Në atë moment, Diella projektori një mesazh të madh në mur:
“Anti-korrupsion i kryer me sukses. Sistemi është i pastër.”

Salla mbeti pa frymë. Pastaj, si për ironi, dritat u fikën për shkak të një defekti teknik. Dritë që premtonte transparencë, por sillte errësirë.

Epilogu

Jashtë sallës, një qytetar i thjeshtë shikonte transmetimin live dhe psherëtinte:
– “Na sollën një diell artificial për të na fshehur hënën e vjedhjeve. Tani edhe korrupsioni është bërë high-tech.”

Kështu mbaroi dita e madhe në SPAK. Një teatër grotesk ku drejtësia pyeste një hologram, ku pushteti fshihej pas një avatari dhe ku populli mbeti me të vetmen të vërtetë: se përgjegjësia, kur zhduket nga njerëzit, nuk mund të zëvendësohet nga asnjë algoritëm. Dhe pas kurrizit të Ramws, Diella kishte vjedhur data jo dates “hurma Arabie”.

Republika ishte kthyer në kabare digjitale, ku korrupsioni nuk vishte më kostum, por kod binar. Dhe kur drejtësia i drejtohet dritës për t’i kërkuar llogari, atëherë e vërteta mbetet në terr.