Histori – Page 511 – Dielli

“Bota sot” kremton 20 Vjetorin e themelimit!

June 28, 2015 by dgreca

Gazeta kombëtare “Bota sot”, kremtoi 20 vjetorin e themelimit në një ceremoni madhështore në prani të dhjetëra mysafirëve, akademikë si Mark Krasniqi, deputetë familjarë të gazetarëve të vrarë, përfaqësues të federatave të sportit të Kosovës, përfaqësues të mediave, yje të estradës dhe mysafirë të ndryshëm.

Ceremonia, e cila u moderua nga Maksim Gjokaj, u mbajt me fillim në ora 17.00, në hotelin Sëiss Diamond në Prishtinë, filloi me një minutë heshtje në nderim të bashkëpunëtorëve dhe gazetarëve të vrarë të “Bota sot”, Enver Malokut, Xhemail Mustafës (bashkëpunëtor), Bekim Kastratit (gazetar) dhe Bardhyl Ajetit (redaktor).
Në mesin e atyre që nderuan ceremoninë ishte edhe akad. Mark Krasniqi, familja e gazetarit dhe redaktorit të vrarë të “Bota sot” Bardhyl Ajetit, gazetarë dhe publicist nga Kosova e Maqedonia, yje të estradës si Zanfina Ismaili, Rovena Stefa, Gresa Behluli, Burim Hoxha, mis Kosova 2007 – Arbnora Ademaj etj.

Në fjalën e tij, editori i “Bota sot” Xhevdet Mazrekaj, të cilën e përcolli drejtoresha Dafina Xhemaj, theksoi historikun, peripecitë dhe perspektivën e zhvillimit të “Bota sot” dhe rrethanat e zhvillimit të mediave.
Z. Mazrekaj theksonte se “Bota sot”, nisi botimin e saj, në kohë e rrethana shumë të ndërlikuara për shqiptarët e stërvuajtur nga pesha e rëndë e robërisë, që po tentonte të ngulfaste Kosovën. “Gazetën “Bota sot”, e themelova me ndihmën e shumë miqve të mi, disa prej të cilëve kanë ndërruar jetë, sikurse miku im i paharrueshëm, njeriu i jashtëzakonshëm, energjik, njëri prej penave më brilante të publicistikës shqiptare, shkrimtari ideologu Teki Dervishi. Le të jetë kjo ceremoni një homazh edhe për mikun tim Tekiun”, pohoi Mazrekaj.
Më tej ai shpjegoi se si ishte frymëzuar ta themelonte gazetën “Bota sot”. “Isha i mahnitur nga tregimet dhe suksesi i mediave perëndimore, por më shumë se nga ato, ishte i papranueshëm pozicioni inferior i shqiptarëve, imazhi gri me të cilin paraqiteshin shqiptarët (në media), ishte ndikimi i propagandës serbe tek relacionet e fuqishme diplomatike dhe ndikimit në media apo nga faktorë të tjerë, të cilët ndoshta s’arrijmë dot ti kuptojmë përballë kulturave të tjera. Por, ishte ajo ndjesi, që s’më linte të qetë, unë doja një zgjidhje për këtë, ndoshta ishte një ide që prej kohësh kisha filluar ta stisja, por nuk e kisha menduar seriozisht, deri në vitin 1995, gati 20 vjet më parë, kur mora vendimin definitiv, ta bëjmë hapin e parë, me shpresë se sado pak do të ndikonim në proceset shqiptare, pa menduar për rivalët dhe sfidat që mund të prodhonte hyrja në botën e mediave, që rëndom quhet si pushteti i katërt”, tha ai.
Ai tha se qëllimi kryesor ishte që nëpërmjet gazetës të afirmohej dhe krijohej mendësia shqiptare dhe ajo për çështjen e Kosovës.
Ai tha se në atë kohë ishte e pamundur të besohej se mund të botohej një gazetë e pavarur, jashtë kontrollit, ndikimit apo levave të shtetit.
Mazrekaj tha se fillimi ishte jo vetëm i vështirë, por tepër drithëronjës. “Por, pas një viti botimi “Bota sot”, tashmë ishte në zemrën e diasporës dhe ngadalë e sigurt po pushtonim zemrat e lexuesve, zemrën shqiptare në të katër anët e botës, nga Zvicra në Amerikë”, tha ai.
Tirazhet e “Bota sot” në vitet në vijim ishin të jashtëzakonshme, më mbresëlënësi ishte ai në vitet tragjike të luftës, kur tirazhi mbi 100 mijë copa, boshatisej që në mëngjes, askush se gjente në mesditë gjithandej.
“Ishte e habitshme se si kur kishte informacione më të veçanta, si ato për betejën e Koshares dhe të tjera, përpihej gazeta, thjesht zhdukej nga tregu. Nga këtu e gati 20 vjet më parë, pa bërë askund reklamë, është e habitshme se si lajmi e merrte dhenë, ndërkohë që s’kishte as rrjete sociale – fb, twiter etj., apo portale që ta shpërndanin lajmin se çfarë lajmi kishim atë ditë në gazetë”.
Ai tha se 20 vjeçari i “Bota sot”, dy dekada jetë plot frymëzim e përkushtim, mos të mbetet si një homazh për mediat e shtypura, për një mesazh për opinionin, por edhe institucionet që të kthejnë vëmendjen kah ne, sepse ne jemi këtu, të gjallë dhe të fuqishëm për të ndërmarrë çdo gjë në hap me kohën, dhe për të sfiduar çdo gjë, për ta çuar së bashku më tej jetën tonë, mediumin e printuar.
Ai kujtoi rrugën e vështirë të informimit. “Ishim të parët që shkruanim për vrasjet politike të atdhetarëve shqiptarë gjatë dhe pas luftës, duke hulumtuar për zbardhjen e tyre, sfidë para së cilës ndodhemi edhe sot, dhe nuk mund të mos bëjmë thirrje që ato të zbardhen, sepse ia kemi për borxh edhe brezave që do të vijnë, edhe familjarëve të viktimave, por edhe sepse ne vetë ishim viktimë, u vra bashkëpunëtori ynë Enver Maloku, bashkëpunëtori ynë dhe këshilltar i presidentit Rugova Xhemail Mustafa, gazetarët dhe redaktorët tonë Bekim Kastrati, Bardhyl Ajeti…”, tha ai.
Ai kujtoi një tjetër moment delikat të përballjes me kërcënimin të tërë redaksisë në Cyrih. “Edhe unë dhe stafi im në Zvicër ishim cak i një sulmi me bombë…, që fatmirësisht vetëm një Zot, e ndaloi të shpërthente për të vrarë e gjymtuar të gjithë ata, që atë ditë (data) ishim në zyrat e redaksisë! Ishte aq perfide, sa edhe policia zvicerane se kuptoi kurrë kush e dërgoi! Por, pavarësisht të gjithave, ne jemi këtu, me ju sot dhe mot, për të festuar këtë përvjetor dhe dhashtë Zoti, edhe shumë të tjerë!”, tha ai.
“Bota sot” eci stoike brenda misionit të saj -e kritikuar ashpër nga kurset majtiste politike dhe e lavdëruar deri në qiell nga qindra mijëra lexues të saj, që në “Botën sot” e shihnin dhe e shohin rrugën e pavarësisë definitive të shqiptarëve si komb, pajtimin definitiv kombëtar dhe realizimin e idealeve shekullore.Ndërsa, kryeredaktori i “Bota sot”, Idriz Morina, foli në kontekst të rolit të mediave dhe perspektivës së vendit. “Kosova është e lirë, por ka dhimbje, të cilat mbase në përvjetore të tilla nuk do të duhej të zihen n’goje, për hir të ecjes përpara, për hir të përparimit, forcimit të shtetit të ëndërruar, ku shqiptarët do të bëheshin pjesë e botës me shembullin e atdhedashurisë së tyre të ushqyer me sakrifica mbinjerëzore”, tha Morina.
Ai tha se në këtë jubile, 20 vjetorit, rrugëtimit jo pak madhështor të gazetës kombëtare “Bota sot” nuk duan ta shohim atdheun nën dhembjet dhe vuajtjet e përsëritura. “Ky vend ka nevojë të rilind, dhe, rilindjes duhet t’i shërbejmë me devotshmëri të gjithë. “Bota sot” e ka këtë vullnet dhe kurrë nuk do të pushojë së punuari për ta lartësuar misionin e saj të shenjtë në shërbim të vendit dhe popullit”, tha ai. Bota sot.

Jo Çamët, por Grekët Bashkëpunuan me Nazistët

June 26, 2015 by dgreca

Çamët nuk kanë bashkëpunuar me gjermanët, por Qeveria greke, partizanët grekë dhe Napolon Zerva/

Nga Arben LLALLA/

Shpesh herë historianët grek dhe shteti i tyre me ligje kushtetuese e justifikojnë përzënien e çamëve në vitin 1944-1945 me pretekstin sepse kanë qenë bashkëpunëtorë të gjermanëve. Për shumë vite historianët grek kanë bërë falsifikimet e dokumentave dhe të fotografive të cilat më tej i kanë paraqitur si fakte që shqiptarët nga Çamëria kanë qenë ushtarë në trupat Vullnetare SS dhe bashkëpunëtorë të nazistëve. Pas gjashtë dekadash ende mekanizmat shtetërore greke përpiqen të fshehin të vërtetën e përzënies së popullsisë së pafajshme shqiptare nga Çamëria duke bërë falsifikime primitive në kohën e teknologjisë moderne. Sot për lexuesit do të vërtetojmë me fakte të pamohueshme se çamët nuk kanë bashkëpunuar me gjermanët, por grekët ishin ata që bashkëpunuan nazistët për spastrimin e Greqisë nga shqiptarët, ebrejt, bullgarët dhe sllavo-maqedonasit.

Greqia fashiste e Joani Metaksas 1936-1941

Gjenerali Jonani Metaksas sapo erdhi në pushtet filloj të instalonte simbolet fashiste gjermane, ai vendosi nderimin me dorën të zgjatur përpara siç nderohej Hitleri. Gjatë periudhës së qeverisjes së Metaksas filloj edhe asimilimi me forcë i minoriteteve në Greqi si të shqiptarëve, bullgarëve, turqve, vllehve duke shkelur edhe Marrëveshjen e Lozanës. Nxënësit nëpër shkolla nderonin me gjeste fashiste.

Gjate viteve 1939-1940 u thirrën për të kryer shërbimin ushtarak rreth 2000 djem çame por duke i paragjykuar, qeveria e Metaksait i mbajti në reparte të veçanta dhe në shërbime pa armë. Gjatë luftës italo-greke ushtarët shqiptar prej Çamërie që shërbenin në ushtrinë greke nuk ju besuan armë për të luftuar pushtuesit italian, por u shfrytëzuan në prapavijë si krah pune për të ndërtuar ura dhe rrugë të reja.

Figura e tij urrehej nga pjesa popullore por Metaksas fitojë simpatinë e grekëve kur më 28 tetor 1940 i tha JO pushtimit paqësor të Greqisë nga ana e Italisë së Musolinit. Ai organizojë forcat të shumta vullnetare ushtarake në emër të patriotizmit grek për çlirimin e Vorio Epirit duke bërë që te grekët të ndizen ndjenjat e bashkimit kombëtar për mposhtjen e Italisë. Në pak kohë ushtria greke hyri deri afër Vlorës. Pas vdekjes së Metaksas, Greqia u pushtua shumë shpejtë nga forcat gjermane, bullgare dhe italiane të cilët e ndan atë në tre pjesë.

Bashkëpunimi i grekëve partizan ELAS dhe të Napolon Zervës me gjermanët

Kohëve të fundit kanë dalë në dritë shumë letra-këmbime midis partizanëve grek dhe gjermanëve për lejimin paqësorë të gjermanëve për tu larguar nga Greqia. Ndërsa bashkëpunimi i Napolon Zervës me gjermanët është i provuar që në vitet 1944 nga shtypi i kohës dhe shënimet e ushtarakëve gjermanë. Napolon Zerva personalisht i ka kërkuar oficerëve gjermanë armëpushim dhe bashkëpunim të përbashkët për të luftuar kundër forcave partizane greke ELAS dhe përzënien e popullsisë myslimane shqiptare nga Çamëria. Kjo marrëveshje u arrit në fillim të shkurtit 1944 me dijeni të vetë ministrit gjerman Nojbaher.

Por nuk ishin vetëm forcat e Zervës që bashkëpunuan me gjermanët edhe partizanët grekët në shtator të vitit 1944 lëshuan një deklaratë ku lejonin trupat gjermane të largoheshin nga Selaniku paqësisht nëpërmjet Bullgarisë dhe Shqipërisë. Sipas dokumentit partizanët grek janë marrë vesh edhe me partizanët bullgarë dhe shqiptar për këtë çështje. Marrëveshja është e shkruar në dy gjuhë, greqisht dhe gjermanisht të firmosur nga komandanti partizan grek Kiço OMM dhe ai gjerman Erik Fenske GASDM.

Në Selanik dhe Janinë gjermanët me ndihmën e grekëve arrestuan rreth 70 mijë çifutë ose 97% të çifutëve që jetonin në Greqi u dërguan në kampet e përqendrimit dhe të shfarosjes. Varreza më e madhe çifute në botë që ndodhej në Selanik me rreth 500 mijë varre u shkatërrua e tëra.

Nga shënimet e vetë çifutëve që u dëbuan nga Greqia në asnjë rresht nuk përmenden se ata janë dorëzuar apo spiunuar nga shqiptarët e Çamërisë. (Një fakt interesantë është se ebrejt kanë bërë martesa me çamët në kohën e luftës dhe jo me grekët, por kjo është temë më vete).

Historiani grek Jorgos Margaritis shkruan se shqiptarët e Çamërisë u rreshtuan në Ushtrinë Çlirimtare Popullore Greke e Shqiptare në shifra rreth 3.000 njerëz.

Në fillim të vitit 1944, në Qeramicë të Filatit u krijua Batalioni IV i përbashkët shqiptaro-grek “Ali Demi” diku me 500 luftëtare, Batalioni hyri në përbërjen e Regjimentit te XV të Ushtrisë Nacional -çlirimtare greke. Në komandën e tij ishin Spiro Shqevi, Muharrem dhe Tahir Demi, Dervish Dojaka, Vehip Hyso, Ali Shane, Kasem Demi,Izet Osmani. Hasan Minga.

Në vitet e luftës së Dytë Botërore në Çamëri banonin rreth 40 mijë shqiptar të fesë islame. Logjika e thjeshtë na bie të mendojmë se numri i atyre që mund të kenë qenë spiunë të gjermanëve ka qenë i papërfillshëm. Ndoshta ka patur individë çamë që kanë qenë spiunë të gjermanëve, por nuk mundet të përfaqësojnë të tërë Çamërinë dhe të persekutohet një popull i tërë në emër të tyre. Tashmë e vërteta dihet përse shqiptarët e Çamërisë u përzunë nga Greqia dhe ju hoq shtetësia greke. Kjo gjë u bë për tu grabitur pronat e tyre dhe për një aneksim të Jugut të Shqipërisë në të ardhmen. Greqia pasi përzuri çamët zbatojë projektin edhe për përzënien e bullgarëve ose sllavomaqedonasve që banonin buzë kufirit. Për këtë gjë ajo shfrytëzojë luftën civile greke të 1946-1949.

Dokumenti i partizanëve grek ELAS për një bashkëpunim me gjermanët për tu larguar paqësisht nga Greqia, 1 shtator 1944.

Dokumenti është nënshkruar nga Kapiteni Kiços dhe nga Majori gjerman Erik Fenske komandanti i njësive gjermane të ushtrisë së Egjeut. Marrëveshja u nënshkrua në më 1 shtator 1944 në fshatin Livadhi të rrethit të Selanikut me këto pika.

1) ELAS merr përsipër mos bllokimin e tërheqjes së ushtrisë gjermane në OMM…

2) Gjermanët ASDMA paralelisht do të urdhërojnë tërheqjen e batalioneve të Sigurimit(batalionet e Sigurimit përbëheshin nga grekët që luftonin përkrah gjermanëve)

nga Selaniku dhe dorëzimin e qytetit ELAS dhe grupit politik EAM në përputhje me planin e detajuar midis dy palëve (OMM-EAM dhe GASDMA) që do të përcaktojnë.

3) ELAS garanton jetën e gjermanëve që janë bashkuar dhe do të bashkohen radhëve për të luftuar armiqtë e Ushtrisë Popullore.

4) ELAS nuk mban përgjegjësi nëse grupe të pakontrolluara sulmojnë forcat gjermane.

5) GASDM(ushtria gjermane) do ti japë ELAS mjete të blinduar dhe armatime për asgjësimin e këtyre grupeve.

6) ELAS me këto kushte dhe në bashkëpunim me pjesën bullgare dhe partizanët shqiptar do të luftojnë grupet kundërshtare të partizanëve.

Qeveria kuislinge greke dhe Batalionet e Sigurimit, bashkëpunëtorë

të gjermanëve

Shkrimtari Antonio J. Munoz në librin e tij ”HERAKLE dhe Svastika , Vullnetarët grek në ushtrinë gjermane, Policia dhe SS 1943-1945”, sjell shumë fakte për bashkëpunimin e grekëve me pushtuesit gjermanë. Libri ka 68 faqe dhe në të ndodhen 36 fotografi si dhe emrat e drejtuesve të Batalioneve të Sigurimit të cilat ishin themeluar nga vullnetarët grek në shërbim të pushtuesve gjerman. Batalionet Vullnetare SS greke u themeluan nga krahu i djathtë ekstremist grek më 1943 për të luftuar forcat komuniste ELAS. Këto trupa udhëhiqeshin nga oficerë të ushtrisë profesionale greke të qeverisë Joanis Rallis dhe numri i tyre i kalonte 22 mijë njerëz të ndarë në batalione nënurdhërat e Gjeneralit Lejtnant të SS Schimana Walter. Disa batalione kishin emrat ,,KASTORIA,, KARDHICA,, etj.

Një libër historik për bashkëpunimin e Batalioneve Vullnetare të Sigurimit në Selanik me gjermanët ka shkruar edhe pedagogu i historisë Prof.Stratos Dhordhanas me titull Grekët kundër grekëve, bota e batalioneve të Sigurimit të Selanikut 1941-1944 (ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, Ο κόσμος των Ταγμάτων Ασφαλείας στην κατοχική Θεσσαλονίκη 1941-1944)

Profesori i nderuar i cili jep mësim në disa Universitete na sjell dokumenta shkencore të bashkëpunimit të grekëve me pushtuesit gjerman në atë periudhë si dhe për luftën midis forcave të djathta dhe komuniste. Pra, sot ekzistojnë materiale të mjaftueshme nga autor të huaj dhe grek që vërtetojnë bashkëpunimin zyrtar të gjithanshëm të grekëve me nazistët gjerman.

Drejtori i zyrës së spiunazhit grek në Selanik ishte Laskaris Papanaumi i cili mbante kontakte direkt me gestapon. Ai personalisht persekutojë shumë familje ebreje të këtij qyteti duke i dërguar nëpër kampet e shfarosjes. Pas përfundimit të luftës familja e këtij bashkëpunëtori të gjermanëve bashkë me qindra të tjerë emigruan në Gjermani duke ju shpëtuar gjykimit të vërtetë.

Pas shpërthimit të luftës civile greke për pushtet në dhjetor 1944 shumë anëtarët të trupave SS Vullnetare të Sigurimit grek u bashkuan me forcat e djathta greke dhe filluan masakrat kundër popullsisë shqiptare nga Çamëria dhe ushtrisë komuniste ELAS. Kështu, një pjesë e mirë e tyre i shpëtojë dënimit me vdekje si bashkëpunëtorë të gjermanëve. Ata pak grek që nuk ju bashkëngjitën ushtrisë së Napolon Zervës u larguan nga Greqia ose u dënuan më vonë me burg të përjetshëm, midis tyre edhe kryeministri Joanis Rallis.

Gjatë shpërthimit të luftës civile greke përfaqësuesit komunistë të ELAS disa herë bënë kërkesë me shkrim që çamët e përzënë nga Greqia ti bashkëngjiteshin Ushtrisë Demokratike Greke, por këto kërkesa u refuzuan nga çamët sepse ata besonin se paqësisht do riktheheshin në shtëpitë e tyre shumë shpejtë. Por siç doli prej kaq vitesh as çamët dhe as komunistët grek që ishin me origjinë bullgare apo sllavomaqedonase ju ndalohet edhe si vizitorë të vizitojnë varret e të parëve në Greqi. Grekët përfituan nga Lufta e Dytë Botërore dhe Lufta Qytetare 1944-1949, për spastrimin e Greqisë nga minoritetet që njiheshin me Marrëveshjen e Lozanës.

Falsifikime të historisë me anë të fotografive

Që grekët dhe Greqia njihen si falsifikatorë dhe mashtrues të mëdhenj kjo është vërtetuar botërisht nga të gjitha organizatat ku është anëtare Greqia, prandaj sot shteti grek ka probleme të thella ekonomike dhe të identitetit kombëtar. (Shkrimtari dhe poeti i njohur grek i Nikos Dhimu në një intervistë që ka dhënë më 23 qershor 2009 gazetës së madhe NY TIMES u shpreh: ”Ne flisnim shqip dhe vetquheshim romaikos, por pastaj na tha: “Gëte, Viktor Hugo, Delacroix: “Jo, ju jeni grekë, pasardhës të drejtpërdrejtë të Platonit e Sokratit…”). (Në faqen zyrtare e medias së njohur gjermane “Frankfurter Alemanje Caitung” në mars 2010 redaktori Andreas Kilb ka publikuar një opinion ku shkruan se grekët e sotëm janë një përzierje fisesh që kanë kaluar dhe kanë lënë gjurmë ndër vite në këto territore.“Grekët nuk e kanë origjinën nga grekët”).

Në disa revista, libra dhe gazeta autorë të ndryshëm grek shkruaj se çamët ishin bashkëpunëtorë të gjermanëve prandaj edhe janë përzënë nga Greqia. Këto shkrime shoqërohen edhe me disa fotografi ku i paraqesin bashkëpunëtorë të gjermanëve si të ishin shqiptar, por në të vërtet ato janë foto të manipuluar. Këta shkrues të mjerë i kanë ofruar opinionit të gjerë grek shkrime jo shkencore, të kufizuara, duke bërë shtrembërime.

Nganjëherë një fotografi flet sa qindra fjalë të historianit prandaj sot ne me anë të fotografive të falsifikuara po denoncojmë historianët dhe studiuesit grek të cilat kanë bërë prej kaq shumë vitesh një punë joprofesionale duke i ofruar lexuesve të tyre fotografi që tregojnë bashkëpunëtorët e gjermanëve sikur janë shqiptarët, por në të vërtetë janë grek, boshnjak dhe shqiptar nga ish-Jugosllavia, por jo çamër, bashkëqytetar të grekëve.

Nuk ka asnjë dokument apo fotografi të vërtetë që implikon popullsinë shqiptare nga Çamëri që të ketë bashkëpunuar me gjermanët në dëm të popullit grek. Në qoftë se çamët do të ishin vërtetë bashkëpunëtorë të gjermanëve, denoncimi i parë do të bëhej nga popullsia hebrej që u persekutua më shumë në Luftën e Dytë Botërore, do të bëhej denoncimi nga ebrejt e Janinës të cilët i zhdukën në kampin e Aushvicit. Të paktën botërisht popullsia hebreje ka falënderuar kombin shqiptar që nuk dorëzojë tek gjermanët asnjë hebre dhe kjo do të thotë shumë për ata që duan të mësojnë historinë e vërtetë.

Ka ardhur koha që të hapet një diskutim i tillë seriozë për tu vënë drejtësia në vend dhe nderi i çamëve. Pas ka shumë vitesh është mirë të bëhet korrigjimi i kësaj historie të shëmtuar, të akuzave falco për një vepër të pa bërë asnjëherë nga çamët në dëm të Greqisë dhe grekëve. Vetëm në këtë mënyrë grekët dhe shqiptarët do të mund ta shikojnë njeri-tjetrin në sy dhe të ndërtojnë fqinjësinë e mirë.

PROMEMORJE[1]

June 25, 2015 by dgreca

NGA MUSTAFA KRUJA/

Nuk âsht e nevojshme me vûe në dukje se çâshtja shqiptare âsht sot, jo vetëm në themel, por pothuej në të gjitha hollësitë e saj, e një karakteri naltësisht ndërkombëtar e përbâhet nga elementët e mâposhtëm :
a) Nji popull me natyrë skajshmënisht individualiste e shumë i lidhun me traditat e veta. Nji popull qi, rrethana krejtësisht të pavaruna nga vullneti i vet, e kanë lânë jashtë gjithë pjesës tjetër të botës, e qi, përsa i përket qênies së tij të mbrendëshme, gjindet tânësisht i braktisun në fatin e vet, i detyruem me punue si nji kope skllevnish, pa asnji kriter shkencor e shoqnor, pa mjete të mjaftueshme të teknikës bahkëkohore, pra me nji rendiment shumë të pakët, pa mujtë me pasë për veten e familjen as frutin e punës së vet. Shkurt, nji popull pa mjetet e domosdoshme të ekzistencës e të dinjitetit njerëzor, qi jeton në mjerimin mâ të zi, qi vuen urinë në terror e në pasigurinë e të nesërmes së vet, qi tretet nga sëmundjet ngjitëse, pa pasë mundësi me u pruejtë e me u shëndoshë.
b) Nji regjim i pak aventurierësh kriminelë pa skrupuj, vasalë të Rusisë Sovjetike, të gatshëm me i shërbye pa kushte në gjithshka ajo do të kishte nevojë për ta e për Shqipninë.
c) Nji Jugosllaví komuniste në tre të katërtat e kufîjvet tokësorë të Vêndit, qi kërcnon pavarësinë e tij.
d) Nji Greqí në jugë qi ngul kâmbë në përshpagimet e veta absurde tokësore në dâm të Shqipnís, në rrezik me u shpallun nji ditë të bukur trashigimtare e ligjshme e gjithë perëndorisë bizantine.
e) Në bregun tjetër të detit nji Italí e re qi, pavarësisht nga disa çaste të dhimbëshme të historisë së vonë në marredhâniet me Shqipnín, ka ndihmue, nëpërmjet përfaqësuesish të saj edhe zyrtarë, me ringjallë tek populli shqiptar shpresën dhe miqësinë e vjetër e tradicionale.
f) Anglía qi, megjithë traditën e lavdishme në të mirë të lirisë së popujve ballkanikë, në disa qarqe të saj politike, nuk duket krejt e paprekun nga prirja me i lëshue pé disa kombinimeve në dâm të pavarësisë shqiptare e me përkrahë mëtime të papranueshme tokësore o të tjera në të mirë të ndonji kanakari të vet.
g) Shtetet e Bashkueme t’Amerikës qi, në lâmshin e pamatun të problemeve të mëdha e jetike botnore, me gjasë nuk i japin rândësín e duhun çâshtjes shqiptare e lêhen me u drejtue.
h) B.R.S.S. të cilit, objektivisht në fund të fundit, nuk mund të mos i njohim edhe nji pjesë pozitive, drejtpërdrejtë apo tërthoraz së paku deri tashti në Shqipní, në dobi të tânsísë tokësore të këtij Vêndi, natyrisht edhe për leverdinë e tij diplomatike, politike e ideologjike.
i) Së fundi në mërgim âsht Mbreti i ligjshëm i shqiptarëve e të tjerë t’arratisun antikomunistë, të ndamë në partí e grupe politike e të shpërndamë në Shtete të ndryshme demokratike të botës perëndimore, përveç nji numuri të mirë të pritun në Jugosllavinë titoiste e, pak a shumë, të mbikqyrun në kampet e përqëndrimit mbas prishjes me Tiranën.

Keta janë elementët përbâmës të çâshtjes shqiptare në ditë të sodit. Të shohim tashti si mund të gjindet mënyra mâ e mirë me i shestue këta elementë, për me mbërrîmë në nji zgjidhje qi, krah interesave qenësore të kombit shqiptar, të mund të përkojnë edhe interesat shumë a pak të ligjëshme të të tjerëve, për me hŷ në kuadrin e mundësive praktike.

Nëse çâshtja shqiptare do të qindronte thjesht në nji punë të mbrêndshme të regjimit, populli vetë prej kohësh do t’a kishtë zgjidhë në kah demokratik perëndimor. Por populli shqiptar, megjithë disa paraqitje rrenacake, ka nji ndërgjegje të thellë kombëtare, të shprehun në lidhjen e lindun e të fortë me ndjenjën e racës e në nji gjykim të mprehtë politik. Jo vetëm Mbreti vetë e krenët intelektualë që ndîejnë, përtej dashunisë për atdheun, edhe përgjegjësinë morale të veprimeve të tyne për fatet e Vêndit, nuk nxisin nji revolucion të parakohshëm e të rrezikshëm, por edhe vetë populli ndîen se kushtet e jashtme, të pranishme akoma, pra, qëllimet e dukshme të fqîjve të afërt kundrejt tij, paragjykojnë çdo lëvizje serioze kryengritëse. Ka lajme të sigurta se shumica e oficerëve dhe pothuaj të gjithë ushtarët do t’ishin të gatshëm me u ngritë kundër regjimit komunist, nëse nuk do të përmbaheshin nga frika me vûe në rrezik sovranitetin, tânsinë, madje vetë ekzistencën e Vêndit.
Duke qênë këta gjymtyrët themelorë të çâshtjes i duket Mbretit se Fuqitë e jashtëme të interesueme, fatkeqësisht, janë ende larg të kuptuemit në thellsí të së vërtetës së shprehun në pikën e mâparshme, ose se ata nuk janë ende të binduna, nga pikpamja e tyne, se ka mbërrîtun çasti ose âsht afër për nji veprim vendimtar në Shqipní, edhe se nga ana tjetër, populli i vogël shqiptar vuen nji agoní të ngadalshme.

Sa i përket tânsísë toksore, Mbreti mêndon se qeveria e sotme e Athinës nuk duhet t’a bâjë veshin shurdh ndaj këshillës së Anglo – Amerikanëve, me pranue nji herë e mirë të drejtën e kombit shqiptar mbi Epirin e Veriut, të sanksionueme në mënyrë të përsëritun, nga vêndime ndërkombëtare e të njohuna nga vetë Greqia si përfundimisht të vlefshme për gjithë kohën e regjimeve të ndryshme kombëtare në Shqipní, me të cilët qeveria greke ka qênë në marredhânie të rregullta diplomatike. Nji akt i tillë nga ana greke do të ndreqte shumë gjâna të dobishme për vetë Greqínë, veç asaj të Shqipnís, sepse do t’i hapte rrugët nji marrëveshjeje të përzêmërt dhe nji bashkëpunimi mes Shtetesh të nji zone kompakte të Mesdheut, me Italín në krye, dhe në kuadrin e madh të politikës së Fuqive perëndimore të udhëhequn nga Anglo-saksonët. Nga ana tjetër edhe Tito nuk do t’ishte i pakënaqun nga heqja dorë e grekvet nga pretendimet mbi nji pjesë të territorit shqiptar. Kurrë Jugosllavia nuk do të pranonte nji shkelje të tânsís toksore të Shqipnís nga ana e Greqís, veçse me kusht me pasë ajo vetë pjesën e luanit, me fjalë të tjera ndâmjen e Shqipnís. Por dihet, e shqiptarët janë absolutisht të bindun qi, n’atë rast jo vetëm ekzistenca e tyne kombtare, por edhe nji interes themelor i kombit italian do të ishte njëkohsisht në lojë. Prandej Italia do të vênte në peshore të gjitha mjetet në dispozicion për me asgjësue nji mundsí të tillë të përbindëshme. Nga ana tjetër, cilat do qofshin kërkesat e lojnave diplomatike, të trasha e të rrezikshme, vështirësisht opinioni publik i botës perëndimore do të mund të kapërdinte asgjësimin e thjeshtë të nji Shteti sovran, edhe se të vogël e, për fat të keq të tij pjesëmarrës në sferën kundërshtare, aq mâ tepër se, mjafton me e dashtë, janë të gjitha mundësít për me e shkëputë nga ajo sferë. E gjithë kjo pa mbajtë para sŷsh reaksionin e Rusís.

Mbetet me u shqyrtue i fundit dhe mâ aktuali nga vështrimet diplomatike të çâshtjes shqiptare, ai i nji dore të lirë Titos për nji depërtim politik e ideologjik në Shqipní, si nji shpërblim për me e shtye me pranue dorëzimin Italís të Territorit të lirë të Triestes. Në këtë mënyrë do të kërkohej me bâ me besue të gjithëve, sikur të ishte me të vërtetë ky plan, që rezervat e pambarueshme të nji diplomacije të hollë janë t’afta me zgjidhë problemet mâ të ndërlikueme e mâ të brishta ndërkombëtare me kënaqësín e të gjithë të interesuemve : Shqipnía e shpëtueme nga nji regjim terrorist e uriprûes, Italia e kënaqun nga rimarrja e Territorit të Lirë të Triestes, përfshî edhe zonën B, vetëm Greqia e flîjueme, ndoshta për me qênë e shpërblyeme pale se si e ku, sepse me depërtimin titoist në Shqipní ajo as nuk do të mund të ândrronte Epirin e Veriut, madje do të fillonte t’ândrronte historinë e Stefan Dushanit. Mirë, por përsa i përket shqiptarëve, askush nuk mund të rrêhet se ata do të mbeteshin të paguem nga nji hollësí e tillë diplomatike. Në të kundërt çdo atdhetar shqiptar do t’a quente Vêndin e vet viktimë të nji sajese pazaresh të shitun Jugosllavisë ; i vetmi ndryshim qi do të shifshin shqiptarët ndërmjet kësaj zgjidhjeje e nji ndamjeje të thjeshtë të truellit të tyne të shênjtë, do t’ishte ai i të gjêndunit së bashku të gjithë, përfshî edhe Kosovën, nën nji zotnim të vetëm të huej. Sa i përket Italís, merret me mênd se qeveritarët e saj nuk do të mundnin e nuk do të duhej kurrë me pa në zonën B të Territorit të Lirë të Triestes, qi u takon me të drejtë etnike e historike, shpërblimin në shkëmbim të nji humbjeje të përsosun trifishe : humbje përfundimtare e të gjitha pozitave të saj në gjysishullin ballkanik deri në nji kthesë të favorshme historike, gjithmonë problematike, nji zmadhim i Jugosllavís, Vlona e Sazani në dorë të kësaj rivaleje. Prandej Mbreti âsht i bindun se cilat do qofshin trysnitë për me e shtŷ me pranue nji sistemim të tillë me Jugosllavinë, ajo do të dinte me qindrue e populli shqiptar do t’i ishte mirënjohës. Ka qênë pikërisht kjo bindje e tij qi e ka shtye Mbretin të mos i drejtohet me nji thirrje Kontit Sforca, ajo qi Qeveria italiane vetvetiu do t’ bânte të vetën çâshtjen shqiptare. Megjithatë Mbreti nuk ka mshehun shqetësimin e tij mbi këtê argument, në bisedat e rastit me ndonji personazh amerikan dhe âsht qetësue.

Do t’ishte me të vërtetë çudí qi Tito don me mbyllë sŷtë para dobive qi, në gjêndjen e sotme, do të kishte nga nji Shqipní e lirë e neutrale në vênd të asaj tepër anmiqsore të së sotmes. Po Fuqitë e Mëdha Perëndimore nuk duen apo nuk dijnë me i a tregue këto dobí ? Apo ndoshta Tito ka arsyet e tij të mira – por të pazbulueshme – arsye për me mbyllë sŷtë edhe para nji qartësie të tillë ?

4) Pra shkurt, Mbreti mêndon se në çastin në të cilin Shtetet e Bashkueme t’Amerikës dhe Britania e madhe do të vêndojshin me i dhânë shqiptarëve nji siguri të mjaftueshme për pavarësín dhe tânsín toksore të atdheut të tyne, ai vetë, në bashkëpunim me elementët mâ të spikatun të mërgimit dhe me kryetarët e grupeve do të merrte detyrën me pregatitë e me i paraqitë këtyne Fuqivet nji plan të hollësishëm veprimi e do t’ishte gati, me miratimin e tyne, me vue në zbatim me sigurinë mâ të gjânë të suksesit.

5) Fuqitë perëndimore, deri në këto çaste, janë kufizue me çue në Shqipní ndonji grup t’arratisunish për misione të vogla informimi, në shumicën e rasteve të pregatituna keq, të drejtueme keq, prandej, fatkeqësisht, të flîjuem kot. Jo vetëm aq, por kanë shkaktue viktima të tjera, kanë alarmue regjimin tue e shtye me forcue mbikqyrjen e me rritë terrorin, pa asnji dobi për çâshtjen kombtare. Popullsia shqiptare, për natyrë e mbi të gjitha për përvojën shumë të hidhun që ka pasë e ka akoma, nuk dishron me pa në skenën kombëtare personazhe t’improvizuem. Sot në Shqipní nuk mund të veprohet me sukses veçse n’emën të nji bashkimi kombtar qi do të përfaqësonte të gjitha forcat e gjalla mbrênda e jashtë e njerëz të njohun qi frymëzojnë besim në vênd për autoritetin e tyne moral, prestigjin, urtínë dhe shpirtin e maturísë. Kjo cilësí e fundit ka nji rândsí të veçantë për popullsitë shqiptare qi nuk kanë dashun kurrë ekstremizmat e asnji lloji, për mâ tepër mbas mësimit të tmerrshëm të ekstremizmit komunist.

6) Âsht krijue, nga disa oficerë anglo – amerikanë, nji komitet i çlirimit shqiptar, pa mbajtë para sŷsh asnji realitet shqiptar, as politik, as psikologjik e as praktik. Nji komitet qi ka ndezë mâ shumë mosmarrëveshjet ndërmjet shqiptarëve, në vênd qi t’i bashkonte ata. Mbretit i janë bâ shumë premtime për me ndreqë këtë gabim, por deri tashti nuk âsht bâ kurrgjâ.

Shënim:

Kjo përkujtesë mjaftohet me nji analizë të shkurtën të çâshtjes shqiptare, krejtësisht nga pikpamja shqiptare. Nuk âsht jashtë teme fakti qi ceket edhe nji aspekt i asaj çâshtje në vështrimin mâ shumë t’interesit të përgjithshëm se atij kombëtar. Duem të prekim tërthorazi rândsínë qi paraqet pozita gjeografike e Shqipnisë për Rusinë sovjetike, si nji Vênd bregdetar në detin Adriatik, ose në Mesdhe, aktualisht e vetmja dritare e tij në këtë qêndër jetike të komunikacioneve për Fuqitë perëndimore, që me bazën e Vlonës mund të bâhej, në rast të nji konflikti, së paku, një strehë e mrekullueshme e nëndetseve. Rusia nuk ka vazhdimësí komunikimi tokësor me Shqipnín, por kjo nuk pakson rândsîn e madhe për tê.

[1] Dokumenti është në dorëshkrim me maqinë shkrimi, i shkruar në gjuhën italishte dhe i vënë në dispozicion të Mbretit Zog për veprimtarinë e tij ndërkombëtare. Nuk ka datë por duhet të jetë i viteve të para 50, kur autori jetonte në Aleksandrí t’Egjyptit pranë Mbretit . E përktheu Eugjen Merlika duke u munduar të ruajë gjuhën e Autorit.

23 VJET NGA MARRËVESHJA QË SOLLI JANULLATOSIN NË KRYE TË KISHËS AUTOQEFALE SHQIPTARE

June 24, 2015 by dgreca

* A është rastësi që marrëveshja u ënnshkrua në Korfuz, pikërisht aty ku është nënshkruar më 1914, aneksimi i jugut të Shqipërisë?!/

*Nënshkrimi i marrëveshjes “Kapllani-Samaras” të 27 qershorit 1991 në Korfuz, kishte haraç pranimin e z.Anastas Janullatosit si drejtues i përkohshëm në Kishën Ortodokse të Shqipërisë

Shkruan: Arben Llalla-Historian/

U mbushën 23 vite që në krye të kishës autoqefale të Shqipërisë ndodhet Anastasi, një i huaj që erdhi përkohësisht për riorganizimin e kishës, por që u ngul dhe nuk po shkulet më.Ai erdhi me një marrëveshje midis dy vendeve të nënshkruar në fillim të vitit 1991, në ishullin e Korfuzit. Ministri i jashtëm i Shqipërisë, z.Muhamed Kapllani dhe ai i Greqisë, z.Andoni Samaras më 27.6.1991, në Korfuz ku nënshkruan marrëveshjen se Greqia pranonte refugjatët shqiptar me statutin ekonomik dhe jo politik.Nënshkrimi i kësaj marrëveshje kishte haraç pranimin e z.Anastas Janullatosit si drejtues i përkohshëm në Kishën Ortodokse të Shqipërisë.

Ishte koha kur Shqipëria kalonte çaste të vështira, ku z.Nano ishte vetëm disa muaj Kryeministër i një vendi në çorientuar dhe të rrënuar ekonomikisht.Ka disa gjëra interesante se ditën që është nënshkruar kjo marrëveshje midis dy vende në ishullin e Korfuzit, atje ku është nënshkruar më 1914, aneksimi i jugut të Shqipërisë.

Akademiku Ylli Popa gjendej për një vizitë në shtëpinë e Anastas Janullatosit në Athinë.Lind pyetja: Rastësisht z.Popa ndodhej për kafe në shtëpinë e Anastasit pikërisht atë ditë? Nga njiheshin dhe përse në shtëpinë e Anastasit, Popa piu kafe shoqërore kur ata të dy nuk kishin njohje më parë?Sot Shqipëria është më mirë politikisht dhe ekonomikisht se në fillimet e viteve 1990, shumë shqiptar ortodoks mund ta drejtojnë tashme Kishën Autoqefale të Shqipërisë, do të ishte në nder të Kryepeshkop Anastasit që të largohet nga ky post me krenari sepse nëse ai largohet nga ligjet e natyrës, figura e këtij kleriku të imponuar herë do ndriçohet edhe herë do të errësohet duke krijuar probleme midis ortodoksëve shqiptar.Ndoshta pas vdekjes do jetë vetë figura e tij që mund të rrënojë atë që ai e riorganizoj prej kaq shumë vitesh.(Ne Foto: Vangjel Dule duke ndihmuar ne meshen e Janullatos)

Shqiptarët ortodoks të Pejës

June 24, 2015 by dgreca

FOTO:Shqiptaret ortodoks te Pejes. Foto e vitit 1936.

Nga Fahri XHARRA/
Shqiptarët ortodoks të viseve shqiptare të Kosovës, Malit të Zi, Serbisë dhe Maqedonisë, na mbetën si të ndarë dhe ne i quajtëm shkije! Falë shkizmës. Mirëpo, a e merituan ata këtë veçim?
Kush ishte shkaku që ata mbetën të ndarë nga trungu shqiptar? Dhe me kalimin e kohës ata (por jo të gjithë) e gjetën veten diku tjetër, me të njëjtën fe por me një gjuhë tjetër. Ndërrime shumë të mëdha ndodhën në kombin tonë. Pse ata (shkijet -shqiptarët ortodoks, të viseve të përmendura më lartë) me lehtë e kishin për të jetuar nëse e flasin një gjuhë tjetër se sa të ishin ortodoks dhe të flisnin shqip? Kush e favorizoj këtë gjendje? Dhe, kush përfitoi nga kjo? Nëse e përcjellim me vëmendje historinë e përtëhuajsimit tonë, në këtë rast të shqiptarëve ortodoks, do të shohim se një rol të madh e luante fakti pse të tanët nuk e krijuan më herët dhe shumë më herët Kishën Ortodokse Autoqefale Shqiptare.
Deri me ardhjen e turkut e gjerë në shekullin XV-të, nuk kishte shtet serb, nuk kishte organizim të një shteti të mirëfilltë serb. Vladimir Çoroviq, në historian serb shkruan: “Dushani e krijoi një principatë e cila nuk ishte serbe, por e përzier, e përbërë nga Serbët, Helenët dhe Arbanasit (Shqiptarët). Qëllimi tij ishte që të pushtonte Konstantinopolin dhe të bëhet trashëgimtarë i Imperatorisë së kohës. Car dhe si i tillë, sundimtar i Ballkanit dhe i serbëve të tij (?) (në atë kohë serbët ishin në pakicë e Car Dushani- arbanas ortodoks.)”. Ndërsa studiuesi tjetër serb Lazo Kostiq shton: “ Nemanasit (Nemanjiqët-sipas atij) kishin mundur të sundojnë Bizantin, por jo serbët” (Sepse nuk kishte Serbi). Historia serbe flet ndryshe, flet ndryshe dhe e gënjen historinë ndryshe. ( për me shumë lexojeni . “Kush janë shkijet (2 )nga Fahri Xharra)Por , shtrembërimet historike nga të tjerët për ( se nuk kishim gojë për të folur !!!) e katandisen jo vetëm historinë por edhe popullin tonë si mos më keq.Me miliona shqipëtar u bën turq , boshnjak sepse e kishin të lehtë se ishin musliman , e në anën tjetër u sllavizuan dhe u grerqizuan si ishin të fesë ortodokse.
Fatkeqësia është edhe më e madhe ,që edhe në ditet e sotme kur “ mësuam shkrim –lexim “ na dalin shtembëruesit tjerë autokton ,shqiptarë me fytyra të dyfshta dhe flasin e shkruajnë jo për në por për ata që na sollën në këtë gjendje. Nje fare profesori (Prof. Nexhat Ibrahimi nga Prizreni , i edukuar në frymën e Alija Izetbegoviqit në Sarajevë ) e mbeshtjellë token tonë me një histori e cila nuk qëndron “as në tokë e as në qiell:: “(1) Pushtimi romak i trojeve ilirike bëri që një pjesë e popullit vendas, veçan qendrat, herët të bien nën ndikimin politik e ekonomik, e më pastaj edhe religjioz, kulturor e shoqëror. Ky proces quhet romanizim. Më vonë, duke filluar nga shekulli IV, filloi, nëpërmjet pushtuesve romakë, edhe kristianizimi i trojeve tona. Mirëpo, që në fillim një pjesë e popullsisë vendase i bëri rezistencë të madhe pushtuesit të huaj, duke refuzuar njëkohësisht edhe romanizimin edhe kristianizimin. Kjo pjesë e popullsisë, mjaft e konsiderueshme, qoftë tërësisht duke e refuzuar romanizimin e kristianizimin, qoftë vetëm formalisht duke e pranuar atë, sa për t’iu shmangur zhdukjes fizike, u përballoi vështirësive kohore dhe në shekullin VIII e më vonë u ndesh me kulturën arabo-islame. Kjo ishte realitet sidomos në pjesën lindore të Dardanisë, d.m.th. në Kosovën e sotme, në pjesët lindore të Serbisë së sotme dhe në një pjesë të Maqedonisë. (Prof. Nexhat Ibrahimi ) (2) Me keqardhje duhet konstatuar se hulumtimet në këtë fushë janë nën çdo nivel, ndaj shkencëtarët e painformuar injorojnë realitetin historik se një pjesë e trojeve dardane dhe ilire përgjithësisht, më herët është islamizuar se që është kristianizuar. Shembulli i peçenegëve, muslimanëve në mbretërinë bullgare, i turqve vardarianë dhe i pranisë muslimane në bregdetin ilir më se një shekull e gjysmë, është i qartë dhe kërkon studime më të hollësishme në të gjitha segmentet e mundshme. Në anën tjetër, me këtë realitet, deri tash të heshtur, të parëve tanë muslimanë do t’u bëhet e padrejtë duke thënë se kanë qenë katolikë, por Turqia i bëri me dhunë muslimanë! Parullat e tilla, si duket, do t’i përdorin vetëm mediokrët dhe sharlatanët shkencorë, por jo edhe shkencëtarët e mirëfilltë. ( Prof Nexhat Ibrahimi ) “”” Pra ?

Kemi edhe Historian të tjerë të cilët përkundër vlerave të tyre që i kanë, në disa raste “ rrëshqasin” dhe padashtas ( apo me dashje krijojnë huti në opinionin e interesuar shqiptar ) dhe i mohojnë apo as që i cekin disa periudha të cilat i dalin në mbrojtje të qenjes sonë shqiptare në këto toka, Jahja Dranqolli , prof .dr.
Historiani Drancolli me kete bisede tregoi se eshte perfaqesues i denje i shkolles nacional-historike serbe. Nuk eshte cudi pse ky me ekipin e “historianeve” kosovar ia falen trashegemine kulturore e me kete edhe te drejten historike te Kosoves shtetit serb qe ndodhi permes Pakos se Ahtisarit. Me kete te drejte false, te cilen ia dhuruan ekipi i “eksperve”, ku mori pjese edhe ky historian, shteti i Kosoves ne te ardhmen mund te kontestohet ne planin historik dhe te trajtohet si nje sajese artificiale. Pos pergjegjsise shkencore e morale (si kinse intelektual) keta mbajne edhe pergjegjesi politike per lojen me te ardhmen e shtetit te Kosoves.

Shih burimet historike, jo propagandë. Shkenca nuk është çfare dëshirojme ne te ndodhte, por çfarë ka ndodh në të vertetë.- thot Nikollë Loka , historian . Eshtë e pranuar se trojet shqiptare per shkaqe gjeopolitike u perfshinë në sferen lindore dhe ndikimi i botës ortodokse qe më i madh dhe më i drejtperdrejtë.
Mos të harrojmë se : “Deri me ardhjen e turkut e gjerë në shekullin XV-të, nuk kishte shtet serb, nuk kishte organizim të një shteti të mirëfilltë serb. Vladimir Çoroviq, në historian serb shkruan: “Dushani e krijoi një principatë e cila nuk ishte serbe, por e përzier, e përbërë nga Serbët, Helenët dhe Arbanasit (Shqiptarët).(fxh)”

Pra shqiptarët ortodoks falë ndarjes së kishes lindore nga ajo perendimorja , falë Shikzmës ( 1047 ) i quajtëm shki , shkije . Kjo ndoshi 400 vjet para ardhjes së turkut në këto anë .

Nëpër publikimet serbe i gjeta fotot origjinale nga ajo kohë, atherë kur shqiptarët katolikë nuk kishin asnjë përkrahje , e shqipatarët musliman i besonin “ dumëbabës”
Shkenca e historisë nuk është çfare dëshirojme ne te ndodhte, por çfarë ka ndodh në të vertetë.