Endrit Himaj/
Në fenë islame kemi dy festa kryesore: Fitër Bajramin dhe Kurban Bajramin, apo thënë më saktë Bajramin e Kurbanit. Që të dyja na vijnë pas realizimit të dy shtyllave të fesë islame: pas përfundimit të muajit të madhërishëm Ramazan vjen Fitër Bajrami; kurse Bajrami i Kurbanit vjen pas përfundimit të ceremonive të Haxhit.
Nese e shofim ne kontekstin etimologjik te fjales, fjala bajram në gjuhën arabe donë të thotë ‘ID. Një prej kuptimeve të kësaj fjalë është edhe “kthim tek fillimi”. Kjo ndodh kështu pasi besimtarët janë njerëz, ndërsa si njerëz janë të dobët, jo të përkryer, i tillë është krijuar njeriu; besimtarët i pranojnë gabimet e tyre. Zoti ynë, Allahu fuqiplotë, ka caktuar metoda të ndryshme se si ne të pastrohemi, se si ta largojmë barrën e gjunaheve, andaj dhe e ka caktuar Ramazanin si një mundësi pastrimi gjeneral të trupit dhe të shpirtit. Thote Profeti Muhamed (a.s): “kush e agjeron Ramazanin me besim e vensomeri I falen te gjitha mekatet nga e kalura”. Mu për këtë mundësi pastrimi, besimtarët i gëzohen sot Bajramit të Ramazanit. Po ku kthehen besimtarët? Ata kthehen të fillimi i tyre, te gjendja fillestare e tyre, pa gjunahe e pa ngarkesa shpirtërore, ndërkohë që janë të vendosur për të vazhduar vetem në punë të mira pas ketij muaji.
Unë kam shumë shpresë se, në këtë vend, të gjithë jemi fitues dhe krenarë me këtë Ramazan, të cilit akoma jemi duke ia dëgjuar shushurimën e këmbëve të tij, teksa po largohet prej nesh. Lamtumirë ramazani ynë, lamtumirë dhe faleminderit që na bëre të ndjehemi fitues, sidomos në këto kohë, kur fitoret moti kohë nuk i kemi ndjerë, e nuk i kemi parë.
Sot është dita e parë e muajit shevval, ditë kjo në të cilën e mbarë bota myslimane kremton përmbylljen e një muaji të tërë adhurimesh, lutjesh e veprash të mira. Sot është ditë festive, sepse besimtari që kaloi një muaj duke agjëruar, duke u falur dhe duke u lutur, përjeton njërin prej dy gëzimeve, me të cilat shpërblehet për këtë mund e sakrificë që ka bërë. Profeti Muhammed ﷺ na ka mësuar se: “…Agjëruesi i ka dy gëzime: gëzim në iftarin (festën) e tij dhe gëzim (tjetër) kur ta takojë Zotin e tij…” [1]
– Kjo ditë është dita në të cilën paraqitet agjërimi jone te Sunduesi i Plotfuqishëm, dhe ditë kur jepet shpërblimi i agjëruesve nga thesaret e të Gjithëmëshirshmit
– Kjo është ditë gëzimi, sepse ne e realizuam obligimin tonë, sepse ne e kemi ndërgjegjen e pastër para Zotit, sepse e ndiejmë në thellësinë e shpirtit se Allahu është i kënaqur me ne dhe me adhurimin tonë ndaj Tij.
– Kjo është ditë gëzimi për shkak të vullnetit të fuqishëm. Është ditë gëzimi e ngadhënjimit të dëgjueshmërisë mbi padëgjueshmërinë, të mirësisë kundër të keqes, dhe mireberesis kundër mëkatit.
– Kjo është ditë gëzimi, sepse ngadhënjen fisnikëria mbi koprracinë, falja mbi hakmarrjen, lidhja farefisnore mbi ndërprerjen e saj, dashuria mbi urrejtjen.
– Dita e Fitër Bajramit është një ditë e festimit, e gëzimit e paqes dhe mirëkuptimit, tolerancës dhe solidaritetit me njëri-tjetrin.
Por për besimtarin festa nuk është fundi por është fillimi. Ramazani nuk ka qenë synim në vete që të mbarojë tash kur kanë mbaruar ditët e tij. Ramazani është kurs trajnimi që besimtarin ta aftësojë për periudhën që vjen pas tij. As në Kur’anin Famëmadh, as në hadithet e Profetit Muhammed ﷺ, nuk mund të gjesh as dhe një citat të vetëm që na thotë se agjërimi është qëllim në vete. Agjërimi është vetëm mjet. All-llahu i Madhëruar ka thënë:“O besimtarë! Ju është urdhëruar agjërimi, ashtu si u ishte urdhëruar atyre para jush, që të mund të ruheni nga të këqijatte e beheni te devotshem.” [El-Bekare: 183]
Pra, agjërojmë për tu bërë të devotshëm. Së këndejmi, duhet kuptuar se agjërimi, namazi, leximi i Kur’anit, lutjet dhe veprat tjera të mira të bëra gjatë Ramazanit janë vetëm mjete për synime të larta dhe se ato për tu dëshmuar si të pranuara duhet të vazhdojnë të reflektojnë tek ne edhe pas Ramazanit.
Të nderuar vëllezër besimtarë,
Ramazani duhet të konsiderohet si miku më i miri i shtëpisë, i cili erdhi që të na e shërojë shpirtin me agjërim, të na e zgjojë shpirtin me syfir, të na e gëzojë atë me iftar, të na e këndell atë me namazin e teravive, të na e zbus atë me zaqatin, të na e hap atë me anë të bisedave vëllazërore, të na e pastrojë atë nga urrejtja si dhe të na e shëroj atë nga mendjemadhësia.
Ramazani na ka mësuar të jemi të butë e zemërgjerë, bujarë e krenarë, të devotshëm e durimtarë, të sinqertë e besnikë, t’ia shtrijmë dorën njëri-tjetrit në vështirësi e lehtësi…
Muaji Ramazan është muaj bashkimi në mes njerëzve, pa marrë parasysh gjendjen sociale, kulturore, a ekonomike.
Pas muajit Ramazan, respektivisht Bajramit, duhet vazhduar me kryerjen e veprave të mira, ngase veprat e mira nuk pushojnë me përfundimin e Ramazanit dhe ardhjen e Bajramit, por ato përfundojnë me përfundimin e jetës.
Allahu xh.sh.thotë:
“Dhe adhuro Zotin tënd derisa të jesh i gjallë!”
U ndamë nga muaji Ramazan, mirëpo kjo nuk do të thotë se do të lirohemi edhe nga obligimet e fesë, e ta lëmë pas dore namazin dhe ibadetin, e t’i kthehemi mëkateve dhe gjërave të ndaluara, sikur Allahu të ishte prezent vetëm në Ramazan dhe jo edhe në muajt e tjerë. Duhet ta dimë se Zoti i Ramazanit është Zot edhe i muajve të tjerë.
Ta zëmë, e kemi gjetur Natën e Kadrit, jemi amnistuar nga denimi, na janë falur mëkatet, dhe tash jemi të lirë të bëjmë çfarë të duam?! Jo, ka një filozofi të thjeshtë por shumë edukative këtu. Që Ramazani të na jetë pranuar, duhet të vazhdoj rrugëtimin e tij me ne edhe në muajt tjerë. Për ta kuptuar më mirë do ta përmendi një urtësi që Imam Shafiu na e përcjell libri I tij: “Davudi u lut e tha: O Zoti im, të lus që të jesh me birin tim (Sulejmanin) ashtu siç ke qenë me mua! Tha All-llahu: O Davud, thuaji birit tënd që të jetë me Mua siç ke qenë ti, do të jam me të siç kam qenë me ty!”[3]
Kjo është ajo që synojmë: që Ramazani të jetë me ne, ne duhet të jemi edhe në muajt tjerë siç kemi qenë në Ramazan.
E sot gjindemi ne Bajram qe është ditë shpërblimi, është ditë bashkimi, është ditë gëzimi e kënaqësie, ditë sigurie e barazie, ditë kremtimi e ushqimi, ditë vizite të afërmve e farefisit, shokëve, dashamirëve, dhe ditë adhurimi, lutje e falënderimi drejtuar Allahut xh.sh.
Bajrami është koha kur duhet të tregojmë dashuri të veçantë ndaj prindërve, fëmijëve, farefisit, fqinjëve dhe miqve. Bajrami është koha kur duhet të mendojmë për të sëmurët tanë dhe ta lusim Allahun që t’i shërojë ata; të mendojmë për punëtorët dhe të lusim Allahun që t’ju ndihmojë atyre; të mendojmë për të rinjtë dhe jetimët, per deshmoret e atdheut tane, të mendojmë për të gjithë ata njerëz me zemra të mira që kontribuan per kete xhami, Allahu t’i ruaj prej çdo belaje dhe ngarkese. Bajrami është koha kur duhet të mendojmë për forcimin e lidhjeve tona vëllazërore. Islami dhe kombi ynë ka nevojë për bashkimin e zemrave tona, ashtu siç kanë nevojë zemrat tona të afrohen me njëra tjetrën.
Allahu është Falës, e do faljen, prandaj kërkojini falje që ta fitoni atë!
Eshte dite e duas dhe te mos harrojme të lutemi, siç na mëson Allahu xh.sh. në librin e Tij fisnik, kur thotë:
“Zoti ynë, më fal (gabimet) mua edhe prindërve të mi, fali edhe të gjithë besimtarët Ditën kur jepet llogaria!”[21]
Të nderuar besimtarë,
Uroj që parimet e larta të manifestuara fuqishëm gjatë muajit Ramazan, siç janë: mirëkuptimi, toleranca, ndihma e solidariteti për njërin-tjetrin dhe vullneti i mirë, të bëhen parime të përditshme në jetën e çdo besimtari. Zoti na pranoft ibadetet tona, na ruajt familjet tona dhe pacim veq bajrame cdoher ne zemrat tona.
