Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Qytetarët e Gucisë votuan pro-Komunë

by

Sipas të dhënave të Këshillit Koordinues, në Guci votuan 2.669 votues, nga të cilët vetëm 3 vota ishin kundër formimit të Komunës së Gucisë, shkruan CDM.

Në referendumin konsultativ për formimin e Komunës së Gucisë, sipas rezultateve të para preliminare, në referendum dolën vetëm 35% të votuesve në Komunë të Plavës kurse në Guci rreth 58% të votuesve.

Sipas ligjit për organizimin territorial, së parit rezultatin e referendumit konsultativ e konfirmon Kuvendi Komunal i komunës nga e cila formohet komuna e re, në këtë rast Kuvendi Komunal i Plavës, e pastaj ky vendim i dërgohet Qeverisë.
Pasi komisioni i posaçëm shqyrton iniciativën dhe jep vendimin e tij, vendimin përfundimtar jep Qeveria dhe Parlamenti.

Edhe përkundër thirrjeve të partive shqiptare të cilat veprojnë në Plavë e Guci, sipas informatave jo-zyrtare janë rreth 40% të shqiptarëve të cilët dolën në referendum, shkruan Vijesti.

Për pjesëmarrje në referendum në Guci erdhën numër i madh i mërgimtarëve nga SHBA-të, Gjermania, Franca, Suedia, Holanda etj.

Pas Petnjices, qytetarët e të cilës vitin e kaluar gjithashtu votuan pro-Komunës, dhe pritet që në pranverë të kalojnë në shqyrtim në Parlamentin republikan, tashmë edhe Gucia votoi për Komunë në vete.

Festimi i qytetareve të Gucisë nisi pas shpalljes së rezultatit preliminarë, me fishekzjarrë nga ndërtesa e Bashkësisë Lokale e Gucisë, e cila është në ndërtim e sipër, dhe do të shërbej për administratën e komunës së ardhshme.

Rikujtojmë se iniciativa për formimin e Komunës së Malësisë u nis shumë kohë më parë se në Petnjice dhe Guci, por që premtimet e datat shtyhen vit mbas viti edhe pse Malësia si nga territori, numri i popullsisë e sigurisht edhe nga qëndrueshmëria socio-ekonomike është në gjendje shumë më të mirë se zonat e lartpërmendura.

Nipat e Isa Boletinit nuk janë hakmarrës

by

Shkrim me rastin e lindjes së Heroit tonë kombëtar Isa Boletini 16 Janar 1864/

Nga Mimoza Dajçi*/

Pas afro dy vitesh në hetuesi, në burgun e ftohtë e të errët 313 në Tiranë, i shtruar disa herë në spitalin psikiatrik, tim atë nuk e lejuan as të komunikonte, e as të na shkruante edhe ndonjë letër. Ashtu si mijra e mijra ish të dënuar politikë të Shqipërisë gjatë periudhës së rregjimit komunist, kaloi dimrat e ftohtë nën një izolim të plotë, pa shtresë e mbulesë. Nën tortura e sipër humbi edhe një sy. Im atë ishte intelektual i formuar, por si për qindra akademistë të dënuar të asaj kohe, ky term nuk përbënte asnjë sukses për kohën e atij regjimi të egër.

E dënuan nën nenin agjitacion e propagandë kundër pushtetit popullor, si armik i popullit. Një periudhë të këtij dënimi e kreu në “kampin e punës” Ballsh. Aty ku po ndërtohej rafinieria e naftës, frytet e së cilës akoma edhe sot ish të burgosurit politikë të asaj periudhe nuk po i prekin e as po i shikojnë me sy. Tjetër kush i ka privatizuar ato vuajtje e mundime, vdekje e tortura që u ngrit ajo industri nafte në Shqipëri. Nejse, nuk dua të ndalem sot në këtë pikë, pasi privatizimet më mirë se unë i dinë ata  që meren me ato punë, por diku tjetër e kisha llafin.

Kur tim atë sapo e dërgojnë me kamionin e burgut, lidhur me hekura e të shoqëruar me katër policë në burgun e Ballshit, si njeri i rrezikshëm, kosovar i pathyeshëm, e që ishte  për Shqipërinë etnike, e përplasin në dyshemenë e këtij burgu afër ish të dënuarve të tjerë. Dikush nga të burgosurit e njeh tim atë, e i tregon në mes të tjerëve edhe nipit të gjeneralit malazez Veshoviq, se në këtë burg kishin sjellë për dënim edhe nipin e Isa Boletinit.

Gjenerali malazez – Veshoviq, kishte pas qenë gjenerali që dha urdhër të pushkatohej Isa Boletini me luftëtarët e tij, në janar të vitit 1916  në Podgoricë. Svetko, quhej nipi i gjeneral Veshkoviqit, që edhe ky po vuante dënimin në burgun e Ballshit. Dikur e kishim patur edhe komshi, afër pallatit ku jetonim në Tiranë. Atje jetonte me gjithë të shoqen greke Kristinën e vajzën Svetllana, nja dy blloqe larg  nesh. Kristina ishte rrobaqepëse shumë e zonja, arnonte rrobat e lagjes, e i bënte njëlloj si të reja. Njihej nga të gjithë  për duart e saj të arta, por sigurisht këtë profesion e ushtronte fshehurazi e në njerëz të besuar. Por nuk e lanë me kaq, sigurimi i shtetit, i a gjeti anën duke arrestuar të shoqin Svetkon, të cilin edhe atë rregjimi i asaj kohe e dënoi për agjitacion e propagandë kundër pushtetit popullor.

Kur Svetko mëson nga ish i burgosuri tjetër që, në burgun e Ballshit sjellin për të vuajtur dënimin edhe nipin e Isa Boletinit – Enver Dajçin bën protestë. Menjëherë shkon në drejtorinë e burgut e kërkon mbështetje ligjore, duke thënë se këtu nuk e kam jetën të sigurt, pasi këtu është sjellë për të vuajtur dënimin edhe nipi i Isa Boletinit, Enver Dajçi, të cilin xhaxhai im e vrau në vitin 1916 në Podgoricë.

Im atë kur u njoh me këtë situatë me gjakftohtësinë më të madhe shprehet: “Unë nuk jam hakmarrës. Por do të vijë ajo ditë kur Shqipëria do të jetë e bashkuar me trojet e saj, e ato krime do ti dënojë historia, e jo unë”. E më pas shtoi: “Svetkon nuk e pyeti xhaxhai i tij gjeneral Veshoviqi, a ta vras apo mos ta vras Isa Boletinin me trimat e tij, sepse ai ishte akoma fëmijë. Ky nuk ka faj, e unë nuk jam gjykatës ta dënoj për atë krim. Për mua Svetko të rrojë edhe njëqind vite të tjera, e mos të ketë aspak frikë nga unë”. Pas këtyre fjalëve në komandën e  “kampit” Ballsh tim atë e ridënojnë.

Dhe nuk kishte si të ndodhte ndryshe. Ndërsa Svetko pasi kryen dënimin e del nga burgu, vdes pas disa vitesh në shtëpinë e tij pranë gruas Kristinë e vajzës Svetllana në Tiranë.

Ky është vërtetë një episod i vogël midis tim eti e një malazezi me duar të lidhura, por që tregon qartë se kosovarët, nuk ishin e nuk e janë hakmarrës, por njerëz që mbrojnë jetën, e kërkojnë drejtësi e paqe.

Isa Boletini lindi më 16 janar të vitit 1864, e po në atë muaj të lindjes së tij u vra pabesisht nga shovinistët malazezë më 23 janar të vitit 1916 në Podgoricë së bashku me të dy djemtë, nipat e tre bashkëluftëtarë që nuk i u ndanë për asnjë çast deri në momentin e fundit të jetës së tij. Por ai la pas nipër e mbesa plot. Luftëtarë të lirisë. Djem e vajza të reja pjesë e Ushtrisë Çlirimtare – UÇK të Kosovës, të cilët morën armët e luftuan për liri e pavarësi. Edhe sot ata nuk janë hakmarrës për krimet mostruoze serbe në Kosovë, por kërkojnë drejtësi e vetëm drejtësi. Janë pasardhësit e Ibrahim Rugovës, Adem Jasharit e heronjve të tjerë shqiptarë, bijtë e bijat e tij më të mirë të këtij vendi që sakrifikuan jetën për liri e bashkim kombëtar, e jo për shtypje e vrasje, por për paqe e drejtësi.

New York, Janar 2012

*(Një nga pasardhëset e familjes së Boletinëve)

Na iku nga kjo jetë dhe një shok, dhe një vëlla yni……….

by

Ne Fotografi: Gani Bajram Hoxha  12 shkurt 1955-19 Dhjetor 2012 /

Nga Beqir SINA/

BRONX – NEW YORK : Ikja në moshë të re e disa prej bashkëvuajtësve tanë, atyre që u lindën e u rritën në kampet e interrnimit, për në botën e amnueshme në dy dekadat e fundit, kudo ka qenë më shumë se një dhimbje e përzier. Jo vetëm se ata ikën në moshë të re – por edhe pa e gëzuar këtë ditë të bekuar, që vet Zoti na i dha si peshqesh që edhe ne të jetojmë një ditë në liri e demokraci. Por, përsëri ne i falemi për këtë dhurat të Perendisë, që të paktën fëmijët tanë , nuk e patën fatin tonë, mbasi ata u rritën si fëmijët e gjithë botës, sot.

Mirëpo, s.d.q ikja e tyre, dhe e prindërve tanë për në amshim ka qenë e madhe dhe shumë tronditëse, jo vetëm për familjet, por për të gjithë ne, që patëm fatin të jetojmë së bashku dhe u rritëm si vëllezër e motra . Por, edhe ata që mbeten për ne si prindërit tanë, na qortonin, mësonin dhe na edukonin. Ne bashkëmoshatarët, ashtu si prindërit tanë, ndamë së bashku në atë kohë edhe ato ditë të rinisë së kampeve, aty “fsheshein” mes ëndërrave rinore dhe frikës dhe privimit nga çdo e drejtë e asaj kohe.

Si çdo bashkëvuajtës në kampin e interrnimit, duke përfshirë edhe prindërit tanë që e paguan më shtrejtë nga ne, me një jetë të tërë nëpër burgjet famëkeqe të Enver Hoxhës, duke u bërë si mburojë edhe për ne fëmijët e tyre, mbasi ishim fëmijë, dhe nuk na erdhi rradha, deri sa edhe ata prindëri vdiqën – pa parë një rreze Dielli, sot po ti pesje do të përgjigjeshin se :”çdo gjë ndoshta do t’ia falinim edhe po të ishin gjallë atij regjim katil “por kurrë e kurrës nuk do t’ia falnim rininë që na e mohuan dhe na e morën”.

Në dy dekadat e fundit Perendia, thuhet se “ashtu si i do dhe i merr”, kështu ndodhi edhe me disa prej tyre, njëri iku nga kjo jetë nga një aksidentet, dikush nga një sëmundje e rëndë dhe e pashërueshme, por që të gjithë kanë një të përbashkët :”Ikën si engjuj për në pariz ose xhehnet”.

Kështu iku nga kjo jetë në një aksident trafiku, bash në lulen e rinisë Govalin – Lin Konti, së bashku me babain e tij Rrok Konti dhe nënë Lulen, vdiq nga një sëmundje e rëndë Ndoc Vokrri i biri i Bardhok Zefit, vdiq Kujtim Nela, i biri i Sheriff Nelës, dhe së fundi këto ditë u nda nga jeta edhe Gani Hoxha, i biri i Bajram Hoxhës dhe Zyle Metalisë – Hoxha.

Por, të paharruar në kujtimin tonë do të mbeten edhe disa nga shokët tanë, bashkëmoshatarët tanë, të cilët nuk jetonin në rrethanat tona politike në Kampin e Interrnimit të Savrës, por që edhe ata ishin dhe do të mbeten gjallë në mendjen e zemrat tona si shok të mirë, dhe të vërtet ata që iu bashkëngjiten në ato kohë të vështira rinisë tonë.

Mirëpo pra, jeta e këtyrë njerëzve që e kaluan gjithë jetën e tyre, burgjeve të tmershme dhe kampeve të interrnimit, që “humbën” gjënë më të bukur në këtë botë, pra rininë e tyre, natyrisht që ka lënë gjurmë kudo! Në 50 vite diktaturë, vite që janë të “skalitur” si me daltë në zemrat e tyre, janë si një histori, sot jo histori e vetem disa viteve, por si ato historit që megjithse kalojnë shekuj nuk mund të harrohen lehtë.

Për çdo njerin nga ne sot kur nisë me kujtimet, mund të shkruaj fare lehtë( dhe kështu lusë çdo njerin nga ne të mos u “dridhet” dora dhe të mos “druhen”, por të shkruajn diçka se kan jetën e tyre mes këtyre njerëzve me plot kujtime, me të mira por dhe të hidhurat e jetës. Të cilat janë shenja e tregues të përjetshëm, edhe në syt e fytyrat tona, që mbetëm deshmitarët e gjallë të atij kalvari. Ato janë janë dëshmitë e një jete që u ngrtitë si përbindësh dhe padrejtësisht nga disa njerëz mbi fatin e e kurrizin disa njërëzve të tjerë . Njerëzë të cilët i vetmi faj që kishn bërë, ishte se kishin qenë paria e atij vendi, patritot e atdhetarë të flaktë, fisnik e intelektual të kohës, të pasuruar me djerës, deri edhe luftëtar dhe firmëtarë të pavarësisë së Shqipërisë. Bile edhe anëtarë të familjeve nga ata që morën pjesë në ngritëjen e flamurit në Deçiç 1911 dhe deri në Vlorë më 1912.

Pra, ishin si më tregonte axha im edhe si i Përndershmi Dom Pjetër Mashkalla që kishin në zemër vetëm – Fe e Atdhe- “Një ditë thoshte i ndjeri axha im Musa Sina- kur një gardian, një xhelat i kuq me yll në ballë, injorant dhe zemër katil, i ra më pëllëmbë në mes të burgosurve, Dom Pjetër Mashkallës, sepse, ai po lexonte një roman të huaj, Prifti, iu drejtua gardianit me dy pika loti që rëshqitën padashje, se: “Nuk ka dhimbje dhe tmerr më të madh në këtë botë, se kur fuqia e injorancës dhe e padijes, pra fuqia e forcës, del e qëllon mbi forcën tjetër; atë të dijes, ndershmërisë, atdhedashurisë dhe të besimit fetar – vë dorë edhe ndaj njeriut të Perendisë”.

Pra , kjo ishte pak a shumë një pjesë e jetës së këtyre njerëzve, të cilët lindën e u rritën nga këto “shtëpi” dhimbjesh dhe vuajtjesh të papërshkrueshme, të ngritura kudo si kërpudhat,e që nisën nga Tepelena, Delvina, Vlora, Fieri, Lushnja, Durrësi, Korça, Porto Palermo, dhe Berati”.

Ishte interrnimi dhe burgu i tyre, ishte ajo “shtëpia” që lindi dhe i rriti, ose i mbajti brenda mureve të saj ” shpirtin dhe zëmrën e këtyre, njërëzve, e cila ushqente në atë kohë jo vetëm ata, por edhe fëmijët e tyre me ndjenja të flakta të familjes, të patriotizëmit, të dashurisë për atdheun e tyre , për fenë e tyre, lirinë dhe demokracinë.

“Ra ky mort dhe u pamë” – do ta titullonte romanin e tij shkrimtari ynë i madh Ismail Kadare. Dhe vërtet këshu ndodh edhe ndodhi edhe këtë të djelë në Bronx New York. Aty u mblodhën në të pamen e Gani Bajram Hoxhës (12 shkurt 1955-19 Dhjetor 2012) -Lindur në Savër (Lushnjë, në Kampin e Internimit) të gjithë familjarët, të afërmit e tij, ish të burgosurit politik dhe ish të interrnuarit, por edhe ata që e njihnin nga Lushnja dhe nga Savra . U mblodhën t’i jepnin një nderim e respekt – vëllait të ndjerit, Beslim Bajram Hoxha me Familje me mixhën Avdullah Tahir Hoxha, motrat Servete Mulosmanaj, Myrvete Kotaj, me vllazninë Hoxha, nipa e mbesa, të cilët sipas zakonit hapën të pame për burra e gra me datën 6 Janar 2013 (Ditën e Dielë) në restorantin “ROZAFA” Bronx New York,

I ndjeri u varros me nderime në Tiranë me datën 22 Dhjetor 2012, duke lënë pas vetes gruan dhe tre fëmijë.
    ****

Jeta e tij në kampin e interrnimit në Savër të Lushnjes, i ngjan asaj të artistave të famshëm të muzikës, modës dhe filmave, sot. I lindur në një kamp interrnimi – në Savër një fshatë ose katundë rreth tre kilometra larg qytetit të Lushnjes, ngjitur me rrugën nacionale Lushnje – Fier ( ata që e vizitonin Savrën në atë kohë e quanin atë nga kultura dhe intelektualizmi “nji Parisë të vogël”. Ganiu, ishte ndër të parët që vishej me modë qysh në atë kohë, bashkë me bashkëshorten e tij Bajame Çelikun.

Gruaja e tij ishte Bajame Çeliku – Hoxha, e cila vinte nga një familje e njohur fisnike në trevën e Kukësit. Bashkëshortia e e Ganiut së bashku me familjen e saj – u internua edhe ata në kampin e Interrnimit në Savër të Lushnjës. Bajame Hoxha u bë e njohur vetëm me ardhjen e demokracisë, mbasi ajo disa vjet shkruajti poezi, por me një emër anonim Ama Çeliku . Mirëpo sot në botën e lirë, ajo ka botuar gjithsej 16 libra dhe librat e saj janë vlersuar, edhe nga shkrimtar e poet të njohur shqiptarë . Sa që poeti Përparim Hysi, thotë në një esse se :” Se,ndërsa komunistët e qëlluan Bajamen me gurë, ajo ua ktheu me vargje. Ua ktheu me vargje mbushur me dashuri;me blerim jete. Se e tillë ishte, gen pas geni, si familje dhe nuk kish se si,ta shëmtonin këtë karkter të fortë. Pra, ata me gurë e Bajamja me grurë. Grurë të shëndosh poetik.Për ta patur zili.
Më tej në essen :” GJysma ime” të Bajame Hoxha ( Çeliku ) poeti Përparim Hysi, thotë se :” Asnjë shkollë nuk të bën poet – si asnjë shkollë nuk të bën njeri. Si njerzillëku ashtu dhe poezia i kanë rrënjët thellë:në zëmër. Dhe zëmra e Bajames qe e butë si prej sute. Tek vuante,në vënd të rënkimit, këndonte. Se,vetvetiu,i këndonte shpirti. Poezia e Bajames është aq e bukur dhe aq e ëmbël,që,sa e lexon,zë dhe dhe ti si lexues dhe këndellesh,se të futet,si pa kuptuar,drejt e në shpirt dhe je si je,po tak dhe fiton një ndjesi tjetër:relaksohesh dhe ndjen një kënaqësi dhe dlirësi,si pak,magjike.Mos po flas me superlativa? Jo.Aspak.”
Ganiu jetojë pjesën më të madhe të jetës në Savër, e cila ishte një ndër ato 20 kampet interrnimit, ku në atë kohë ishte mbledhur paria e vendit, njerëzit më të shkolluar të vendit,( dhe që të gjithë jashtë shtetit me nga një gjuhë të huaj, dy tre ose katër e më shumë ndonjeri).
Savra ishte për arsye të pozicionit gjeografik, edhe vendi ku për herë të parë mbas Tiranës, Shkodrës, Durrësit dhe Elbasanit, hynte, libri i parë, filmi i kohës së atëhershme, vendi ku njihej bota mbasi aty dëgjohej fshehurazi vetëm Italia, Savra ishte vendi ku moda dhe muzika mbas Tiranës, Shkodrës, Durrësit dhe Elbasanit, përhapej menjëherë. Moda për- vajzat dhe djemtë e kampit të Savrës, ishin të parat mbasi kishte nja dhjetë makina qepse, që qepnin nëpër shtëpia, prej nga pantallonat kaubojë, këmishat e ngushta , ose vajzat fustanet e modës, aty djemtë e vajzat qetheshin me shokët e tyre, sipas modës së atëhershme.

Savra ishte vendi ku librat e autorve më të njohur në botë ishin si biblotekat e shtetit, ku adhuruesit e librit mbanin në shtëpitë tyre, në rafte prej dërrase librat. Një i interrnuar kishte më shumë se një mijë libra të autorve më të njohur në botë, dhe quhej Spiro Anastasi. Ndërkohë, që me nga 500 libra dhe më poshtë ishte gati e mbushur dhoma e çdo shtëpie e familjeve intelektuale të kampit
Mirëpo kur kujtojmë Gani Hoxhën na vinë ndërmend ato kujtimet, kur :”Në tabelën e fletërrufeve jo vetëm në Savër, por edhe në qender të qytetit të Lushnjes, nuk kishte ditë që të mos dilte në Fletë – Rrufe, e ndonjërit nga Savra dhe sidomos Gani Hoxhës e Flamur Spahiut, Ahmet Lahollit e të tjerëve, por edhe shokëve të tij të tjerë, që edhe ata jetonin vetëm me shpresë dhe ëndrra të asaj moshe. Shumë prej të cilave, tash i realizoi vetëm rënia e komunizmit, dalja në botën e lirë në vitet e para të tranzicionit.
Edhe pse emri i Gani Hoxhës ishte vënë në shenjestër të spiunave të Degës së Punëve të Brendeshme, ai pati shumë kurajo dhe shok shumë, bashkëmoshtar jo vetëm nga të interrnuarit, por edhe nga ata që jetonin në anën tjetër të getove “të lirët” si i thërrisnim ne ata në atë kohë, ishin Përparim Jahobashi, Namik Toska, Xhoxhi Çerepi edhe shumë të tjerë……
E pra kështu Ganiu kujtohet sot me shume simpati dhe respekt, nga të gjithë moshatarët e fshatit si një djalë i gjate me trupin e bukur si djemt nga Tropoja , si një djalë që po të ishte në rininë e tij si sot, natryrisht që do të ishte ndonjë “Top model”. Ai kishte fizikun dhe parametrat tipike të një modeli dhe karakteristikat e atyre djemëve, që lindin e rritën si “kreshtat e maleve”, djem e vajza të gjatë dhe të bukur, dhe të shëndetshëm e të mençur. I till ishte Gani Hoxha djali që vinte nga Alpet e Shqipërisë nga Tropoja.
“Tropoja, e cila është një emër lavdie e krenarie që nëpër shekuj e breza, nderoi kombin e atdheun. Tropoja e besës, e burrërisë, e traditës, e trimërisë, e këngës dhe e bujarisë. Ajo është pjesë e Malësisë së Gjakovës ose siç quhet ndryshe e Malësisë së Mirë dhe paraqet një mrekulli të veçantë në gjithë hapësirën shqiptare. Në Tropojë jeton një popull me zemër të pastër, me mendje të kthjellët, i shëndetshëm, i bukur, i buzëqeshur, i zgjuar,- konstaton studiuesi i kësaj treve, Ibrahim Kadri Malaj, në librin e tij “Tropoja në breza” (Tiranë, 2003).”
Dhe së fundi Gani Hoxha është i biri Bajram dhe Zylë Metalisë – Hoxhës, ose nipi i nacionalistit të njohur tropojanë si Tahir Hoxha dhe miku i derës së Madhe të Binak Alia (Mulosmanaj). Shkrimtari i njohur tropojan Ramiz Lushaj – ka shkruar për këto dy familje se : “Në gjithë trevën dardane kulla e Binak Alisë (Rama) ka mbetun historikisht një derë e mirë për të gjithë brezat e saj të shpërndarë në degëzime nga Tropoja e Shqipëria Etnike deri në Amerikë. Kjo kullë (bashkë me atë të Hoxhaje në Gash të Tropojës) u godit më 8 prill 1941 nga një skuadrilje prej tre aeroplanësh me urdhër direkt nga Roma e Musolinit për besnikërinë e tyre ndaj Mbretit Zog e rezistencën ndaj pushtuesve fashistë italianë” shkruan ndër të tjera shkrimtari tropojan Ramiz Lusha.

 

ME VUAJTJET E POPULLIT NË ZEMËR E NË SHPIRT

by

Të dashura familje të heronjëve dhe dëshmorëve të kombit! /
Të nderuara familje të të masakruarve dhe të të vrarëve nga dora gjakatare e kriminale pushtuese serbe dhe ish-jugosllave!/
Të nderuar të mbijetuar nga dhuna dhe barabaria serbe!/
Të nderuar të pranishem!/

Nga Ismet Sylejmani*/

Nusret Pllana,shekullin e pavarësisë së 100 vjetorit të shtetit shqiptar, e permbylli me perfundimin e shpërndarjes nëpër qendrat më të medha të globit,të librit të tmerrit dhe të vuajtjeve të pafund të popullit shqipar të Kosoves dhe viseve të saja,nga ish- Jugosllavia përkatësisht nga Serbia pushtuese.
Nuk ka as më të voglin dyshim,se këtë maratonë prej  heroi të gjallë të llojit të vet, të cilin historia e lavdishme e popullit shqiptar nuk e ka njohur deri me sot, emblema e radios luftarake çlirimtare,Kosova e Lirë,folësi legjendar dhe historik i saj Nusret Pllana,e sjellë me plotë madheshti të dhembjes kombëtare,si pasuri të historisë moderne të Kosovës së çliruar nga dhuna pushtuese  shekullore serbe.
Nusret Pllana,ky burrë i popullit dhe i Atdheut tonë,me vendosmeri  prej besniku të madh të idealeve liridashëse të qindra dhe  mijëra të rënëve për liri dhe të gjallëve çlirimtarë e veprimtarë të devotshëm,u bë zemra e çdo pjestari të popullit shqiptar dhe si bleta shkoi dhe e dergoi në çdo vend të botës,realitetin tragjik të cilin e kishte jetuar dhe provuar në kurriz populli i Tij i vuajtur e duarthatë,i cili kishte qenë pre e krimeve monstruoze të xhelatëve serb.
Gjak,masakra,vrasje,dhunë dhe terror permanent njerëzor e kombëtar,ka shkaktuar Serbia pushtuese më shumë se 100 vjet.
Këtë realitet nacional të hidhur e tragjik,e ka pasqyruar në librin e tij  tanimë të njohur” TERRORI  I  SERBISE PUSHTUESE MBI SHQIPTARET”,njëri prej më të mëdhenjëve të kombit tonë,zeri çlirimtarë,fatosi i maleve liridashëse të Kosovës së lirë, Nusret Pllana.
Të këqijat e mëdha që iu shkaktuan popullit tonë  nga Serbia pushtuese,erdhën valë- valë e kurrë pa pushuar e pa u ndalur.
Këtu në këtë libër të cilin pa e lexuar dhe shfletuar nuk bën,kurse po e lexove dhe i  shikove me kujdes fotot të tjetërson,të tmerron,të shterron e të cfilit,sepse aty sheh një e nga një,me fakte e argumente bindëse,se sa shume i ka shkaktuar gjakëderdhje,dhembje e vuajtje popullit tonë Serbia antishqiptare e antinjerëzore.
Në këtë libër sheh se sa shumë plagë i ka hapur Serbia popullit tonë,dhe ato nuk janë mbyllur por kanë mbetur të hapura,dhe përgjithmonë do të  kullojnë gjak.
Gjak të popullit tonë të pambrojtur e duarthatë,i cili vetëm në epokën e UÇK-së dhe me luftën e saj të lavdishme e me ndihmën e Shqiperisë dhe aleatëve si SHBA,Britania e Madhe,Gjermania, Franca etj., ka nisur jetën e re,të  lirë dhe të pavarur në  Kosovën Republikë,e cila po vazhdon të njihet e të pranohet nga shtetet e ndryshme të botës.
Çdo faqe e çdo fletë e këtij libri,të godet në palcë,të dërmon shpirtërisht,sheh aty se sa shumë e në mënyrë sistematike Serbia shfarosëse e antishqiptare,ka tentuar të  likuidojë perjetësisht çdo gjë që ishte shqiptare.
Por në këtë libër,që do të jetë një nga majat e memories së gjallë të të kqijave që i janë shkaktuar një pjese të kombit tonë,përnjëherë të ngjallet një forcë e madhe dhe një krenari enorme shqiptare dhe njerezore,sepse nga afër bindesh,se megjithë orvatjet dhe veprimet e pafund e të sinkronizuara politike,ushtarake e shteterore serbe,Serbia pushtuese,nuk ia ka arritur të shkatërrojë e ta  zhbëje nga faqja e dheut popullin shqiptar të Kosovës,trim e të papërkulur,që me luftë e heroizëm, perballoi shfarosjen e asimilimin dhe si feniksi u ringjall dhe ecë e përparon me sukses përkrah popujve të Evropës dhe botës demokratike.
Karla del Ponte,Dik Marti dhe tërë të ngjashmit sikur këta kudo nëpër botë, e veçanerisht disa prokurorë antishqiptar ndërkombëtar këtu te ne në Kosovë,duhet ta kenë këtë libër në bibliotekat e tyre, të mos e shkyejnë dhe të mos e djegin pasi ta kenë lexuar,por ta ruajnë në bibliotekat e tyre sepse u duhet pasardhësve, nipërve e mbesave që i trashegojnë,por edhe të marrin anën e popullit shqiptar,sepse populli ynë ishte ai që vuajti e heqi të zitë e ullirit;populli ynë ishte ai që u vra e u masakrua,që u djeg e u pjek në hell,që pjestarëve të popullit tonë pasi ua qane gjokset me thikë e sopatë, xhelatët ua mbushnin me prush,duke ua djegur e shkrumbuar zemër e mushkri, kështu nëpër histori na ka trajtuar Serbia pushtuese,por kurrë,kurrë nuk arriti të na e humbte farën,sepse ne dëshmuam se kishim komb e Atdhe,sepse një popull i tërë ishim vazhdues të denjë i kryengritsit dhe Komandantit, të madhit Skenderbe.
Të nderuar të pranishëm!
Imagjinojeni një njeri që për 10 vjet nuk u ndal kurrë!
Një shqiptar të përmasave heroike,që niset në rrugën e gjatë të udhëtimeve të ndryshme nëpër botë.
I vetëm në aeroplan,i vetëm nëpër aeroportet ndërkombetare, i vetëm në netët dhe ditët e 10 viteve,i vetëm me vuajtjet e popullit të Tij në zemër e në shpirt.
Nëpër qendra të ndryshme të globit,me valigje e libra në krah,mbi supet e Tij rëndonte pesha  e bagazhit të barbarisë serbe të 570.000,- mijë shqiptarëve të vrarë e të masakruar, gjatë më shumë se një shekulli,të cilët Serbia fashiste dëshironte t’i mbante përgjithmonë të pazbuluar.
I tërë ky udhetim historik nëpër gjeografinë e planetit,sa i vështirë aq edhe i rëndë,është bërë nga ky njeri me vendosmeri prej titaniku,të paparë e të padegjuar kurrë më parë,për ta derguar në çdo vend,e te çdo popull nëpër botë, librin e Terrorit të Serbisë Pushtuese mbi Shqiptarët,për ta informuar edhe në këtë formë  opinionin botërorë për ngjarjet dhe tragjeditë e shkaktuara  të xhelatëve serbë,mbi popullin shqiptar në Kosovë.

Washingtoni,New Yorku,Parisi,Roma,Shtutgarti,Nurnbergu, Dortmundi,Vjena,Zurichu,Ankara,Istanbuli, Stokholmi,Kopenhaga,Budapesti e Melburni,ishin disa nga metropolet e mëdha, në të cilat është promovuar ky liber,dhe aty përfundimisht është arkivuar në formë fizike dhe elektronike,në bibliotekat nacionale dhe universitare,për të mbetur e përjetshme dëshmia gjenocidale serbe  mbi shqiptarët e Kosovës.
Zonja dhe zotrinjë!
2.750  ekzemplarët, janë  6.875,- kg,  pesha totale e librit të shpërndarë anë e kënd globit tokësorë.
Ndërkohë që pesha e informacioneve të brendshme të përmbajtjes shokuese të këtij libri,është e përmasave antologjike.
Një ndër sukseset  e veçanta të promovimit të këtij libri,konsiderohet futja e tij në Bibliotekën botërore të Kongresit Amerikan,në selinë e OKB-së,në Bibliotekën  Shtetrore të Bajernit të  Gjermanisë,në Akademinë Ushtarake të Bundesvehrit të Gjermanisë,në Bibliotekën Shteterore Viktoria të Australisë dhe në bibliotekat kryesore nacionale dhe universitare të Evropës dhe botës. Prandaj edhe ky fakt e bënë të përjetshëm rëndësinë e këtij libri,jo vetëm për historinë shqiptare por edhe për atë botërore.
Këtë rrugëtim maratonik,e bënë përfundimisht edhe më të pavdekshëm fakti se e perjetëson në celuloid filmi dokumentar: RRUGTIMI I NJË LIBRI NËPËR BOTË,i përkthyer edhe në gjuhën angleze,e të cilin do të kemi rast ta shohim sonte së bashku.

Kështu duhet t’i kontribuohet popullit e Atdheut,edhe në këtë mënyrë,duke ua treguar tërë botës,se sa shumë Serbia ka ushtruar dhunë e terror mbi shqiptarët e Kosovës dhe viseve të saja!

Me siguri se autori i këtij libri,do të vazhdojë të sjelle vepra të reja,me këtë rast i urojme suksese edhe më të mëdha,kurse Folësit Legjendar të Radios së Luftës Kosova e Lirë,ish-ushtarit të UÇK-së, Prof.Dr. Nusret Pllanës,  shokut e bashkluftëtarit tonë,i urojmë jetë të gjatë sikur të bjeshkëve, atje prej nga  jehonte zeri i Tij, sa malet e berishes heroike.
Faleminderit!
* Fjalim i mbajtur në Sallën e Kuqe të pallatit të rinisë dhe sporteve në Prishtinë,me rastin e promovimit të filmit dokumentar:”RRUGËTIMI I NJE LIBRI NËPËR BOTË”.
Prishtinë,24 Dhjetor 2012

Tjetër sulm me armë zjarri në KOLORADO

by

Një tjetër sulm me armë ka ndodhur në Shtetet e Bashkuara, që ka lënë 4 viktima, mes tyre edhe personi i dyshuar si autor i sulmit.
Sulmi ndodhi në shtetin e Kolorados, vetëm 6 kilometra larg vendit kur korrikun e kaluar ndodhi incidenti me armë zjarri në Qendrën tregtare Aurora, ku u vranë 12 vetë dhe dhjetra të tjerë u plagosën në kinemanë që po shfaqej filmi “The Dark Knight Rises”.
Sulmi ndodhi brenda në një shtëpi, ku u gjetën të vrarë dy burra dhe një grua, si dhe personi që mendohet se kreu vrasjet. Një fqinj lajmëroi policinë, që qëlloi me armë zjarri, duke e vrarë autorin e sulmit. Nuk janë bërë të njohura motivet e këtij sulmi.(VOA)