Vëzhgim nga Athina/
Nga Abdurahim Ashiku/
SOT, më 5 maj 2014, MBYLLET “TRINA”, fëmijët e mërgimtarëve në Greqi PËRSËRI NË “VATHË”, përsëri në pritje të bamirësisë kristiane greke për një shans radhe, shans që si zakonisht do të vijë në gusht në prag e pas “Panagjisë së 15 Gushtit”.
Në këto njëzet e dy ditë të “trinës” së hapur nuk ndodhi asgjë që të përbëjë lajm. Policia greke hapi “trinën” më 13 prill për ta mbyllë më 5 maj. Të liruarit nga “vatha” shkuan dhe u kthyen me vrap, kësaj radhe me një model të ri ikje dhe kthimi, modelin e çuditshëm të mosvënies së pullës dalje-hyrëse mbi pasaportë (!)
Në hapësirën e këtyre njëzet e dy ditëve lajm në medie bëri udhëtimi në Tiranë i kryekuvendarit të Republikës së Greqisë Majmaraqis, takimi i tij me të gjithë emrat e përveçëm të politikës shqiptare: me Kryekuvendarin Meta, Presidentin Nishani, kryetarin e opozitës Basha, kryeministrin Rama…, takim sipas motivit të vjetër “Erdha-Pashë-Ika…”
Gjuha e krye politikanëve nuk lëvizi në zgavrën e gojës për të shqiptuar burgosjen e pashembullt në ditët e sotme të fëmijëve për fajin se ata kanë të shkruar mbi pasaportë emra që nuk i përmban toponimia e kohës, emra që ndonëse modeli i pasaportës e kërkon të shkruhen në shqip dhe në anglisht, administrata analfabete shqiptare i shkruan si t’ua thotë kaploqja, madje deri atje sa dy germa të gjuhës shqipe i ha me “hotdog”.
Për të mos u ngrënë hakun dhe djersën organizatorëve, në hapësirën e njëzet e dy ditëve, në qendër të Athinës, në sheshin Sintagma, përpara Kuvendit të Republikës së Greqisë u mblodhën disa mërgimtarë, diku te një skuadër futbolli me gjithë rezervat të cilët “protestuan” për toponimet.
Mirë bënë. Nuk u mohohet e drejta njerëzore e protestës. Veçse zëri i saj nuk kaloi më shumë se hapësira e veshëve të të tubuarve. Askush nuk shkroi. Askush nuk filmoi. As zë, as figurë. Nuk kishin pse. Tubimi u bë në adresë të gabuar. Gjetkë duhet të ishin mbledhur. Gjetkë duhet të protestonin.
Greku, në ndalimet që u bën fëmijëve në kufi duke i mërdhirë deri në palcë në pikë kalimet kufitare bën hesapet e veta, hesape që ka tash dy vjet duhet t’i kishte bërë shteti shqiptar, Ministria e Punëve të Jashtme dhe Ministria e Brendshme. Hesap shumë i thjeshtë: Janë shkruar pasaportat me gabime toponimike? Tërhiqi dhe bëji ashtu si duhen bërë, si e thonë rregullat dhe ligjet ndërkombëtare. Detyroi të gjithë ata që e shkaktuan këtë precedent të paparë, që i ngrinë së ftohtit fëmijët në kufi, t’i ribëjnë me shpenzimet e tyre, madje të rrinë ca muaj tek “shtatë dritaret”…
Ministria e Brendshme bëri në këtë hapësirë kohore një “autokritikë”. Pranoi se pasaportat e fëmijëve shqiptarë duhen të kenë afat pesëvjeçarë dhe jo dhjetëvjeçar. Caktoi edhe kohë skadimet, edhe pagesën për çdo aplikim. Për toponimet nuk tha asnjë fjalë, qoftë edhe për kortezi, qoftë edhe për ndjesë. Mbase ka menduar se tash fëmijët, me kohë aplikimet çdo pesë vjet, do ta kalojnë edhe tmerrin e përjetuar, do të shkruhen toponimet në rregull.
Mbase…
Megjithatë, miku im, pasaportën e vajzës së tij përcjellë nga ana ime në internet si dëshmi e mbrapshtisë së administratës dhe shtetit përgjegjës për të, më tha se po e zgjidh ndryshe, ashtu siç e ka zgjidhur për djalin. Po aplikon që vajza e tij tre vjeç të marr nënshtetësi greke, të hyjë e të dalë në Shqipëri dhe në të gjithë botën me letërnjoftim e pasaportë greke. Edhe ai, si prind i fëmijës “grek”, shpejt pret të marrë letërnjoftim e pasaportë greke…
Shteti ynë me veprimet dhe mosveprimet e tij i ka hapur rrugë humbjes së dinjitetit, identitetit, mohimit ligjor të të qenit shtetas shqiptar, harrimit të të shkruarit dhe të folurit shqip.
Në pasaportën greke të shkruarat mbi të janë në dy gjuhë: në gjuhën e vendit-greqisht (me germa latine) dhe në gjuhën e botës-anglisht. Një greku i ndalohet ta ketë të shkruar mbi pasaportë Hellas. Detyrimisht duhet ta ketë të shkruar Greece.
Kështu e kërkojnë rregullat e botës, rregullat e Evropës ku duam me ngulm të jemi pjesë me të drejta të plota…
E duam por jo kështu…
SOT më 5 maj 2014 ora 24.00 mbyllet “trina” !
A do të thyhet ndonjëherë?
Është KOHA për ta thyer por…
Kur dhe nga kush?
Athinë 5 maj 2014
Një nacionalisti shqiptar; antifashist, antinazist dhe antikomunist ia bënë nderet në Bruksel
Më rastin e 25-vjetorit të vdekjes të Kolonel Muharrem Bajraktarit, Komuna e Skarbekut në Bruksel nderoi zyrtarisht, më dt. 26 prill 2014, figurën e tij si një nga personalitetet shqiptare më të shquara që ka jetuar dhe nderuar jetë në atë komune dhe si një rezisten anti-fashist, anti-nazist dhe anti-komunist.
Ceremonia zyrtare filloi me homazhet tek varri i Muharrem Bajraktari ndërsa më pas, u zhvillua një ceremoni zyrtare në ambientet e Komunës Skarbek ku edhe u zbulua pllaka përkujtimore që ajo Komune dedikoi për nder të Muharrem Bajraktarit.
Theksojmë se ky vlerërsim është bërë i mundur në bazë të kërkesës të Z. Sulejman Gjana, Kryetar i Partisë Lëvizja e Legalitetit, Dekanit të Universitetit të Lirë Ndërkombëtar në Bruksel, Z. Ramadan Gjana dhe Këshilltarit shqiptar në Komunën Skarbek, Z. Burim Demiri, që është edhe kandidat për deputet në Parlamentin e Brukselit në zgjedhjet që do të mbahen në Belgjikë më 25 maj 2014.
Më poshtë po sjellim për lexuesit tonë fjalimet që mbajti Kryetari i PLL, Z. Sulejman Gjana, më atë rast.
Shqiptarët nacionalistë do të jenë gjithmonë mirënjohës*
*Fjalim në ceremoninë zyrtare më rastin e 25-vjetorit të vdekjes të Kol. Muharrem Bajraktari në Komunën Skarbek-Bruksel
I nderuar Z. Kryetar,
Zonja dhe Zotërinj, anëtarë të Kolegjit të Komunes Skarbek,
Zonja dhe Zotërinj, anëtarë tê Këshillit të Komunës Skarbek,
Zoti Deputet,
Zonja dhe Zotërinj Ambasadorë,
I dashur Zoti Genc Bajraktari,
Zonja dhe Zotërinj, sipas titujve, gradave dhe cilësive tuaja,
Të dashur miq,
Është nder i madh dhe kënaqësi e veçantë që jemi mbledhur sot në këtë vend, për t’i bërë homazh njërit prej personaliteteve më të ndritura shqiptare që ka jetuar një pjesë të madhe të jetës së vet dhe ka ndërruar jetë në territorin e Komunës Skarbek, Kolonelit Muharrem Bajraktari.
Më rastin e 25-vjetorit të vdekjes së tij, autoritetet komunale të Skarbekut kanë pranuar që të akordojnë një pllakë përkujtimore për nder të Kolonel Muharrem Bajraktari dhe dëshiroj, në radhë të parë, që në emrin tonë t’i shprehim Kryetarit dhe Kolegjit të Komunës Skarbek falënderimet tona më të sinqerta dhe të thella për respektin e veçantë që dëshmojnë për komunitetin shqiptar të Skarbekut, Brukselit dhe Belgjikës duke i akorduar zyrtarisht Kolonel Muharrem Bajraktarit një plakë përkujtimore në kujtim të tij.
Zonja dhe Zotni,
Kolonel Muharrem Bajraktari ka luajtur një rol të rëndësishëm në historinë e Shqipërisë. Ai ka mbajtur funksione të larta në hierarkinë ushtarake. Para LDB ka qenë Komandant i Përgjithshëm i Xhandarmerisë Mbretërore Shqiptare dhe më pas një prej adjutantëve të Mbretit.
Gjatë LDB dhe pushtimit të Shqipërisë nga Italia fashiste, dhe pastaj nga Gjermania naziste, ka qenë një prej organizatorëve kryesorë të rezistencës në Shqipërinë e Veri-lindjes dhe ka zhvilluar aksione të shumta dhe të fuqishme për çlirimin e Shqipërisë. Roli dhe aksioni i vet në rezistencë i kishin kushtuar që armiku të kërkoje me çdo çmim asgjësimin e vet.
Mund të themi pa ekuivokë se ishte një ndër figurat e nacionalizmit shqiptar dhe se synonte lirinë dhe bashkimin e të gjithë shqiptarëve.
Për këtë arsye, komunistët që synonin pushtetin pas luftës dhe që i konsideronin të gjithë nacionalistët si rivalë të mundshëm, i shpallën një luftë të pamëshirshme Kolonel Bajraktarit dhe çetave të veta.
Kështu, ai u përball me fushata të ashpra për eliminimin e vet dhe të kurdisura nga komunistët shqiptar që ishin më shumë të interesuar në luftën kundër bashkatdhetarëve të tyre sesa në luftën kundër pushtuesve nazist.
Përveç vrasjes së shumë shokëve të vet të pushkës, të dy djemve të tij, Brahimin dhe Hamdiun, dhe të vëllait, Bajramin, komunistët shqiptar ia burgosën dhe internuan për dekada më radhë bashkëshorten, vajzën dhe djalin më të vogël, Gencin, që është sot në mesin tonë dhe që na nderon me prezencën e vet.
Të dashur miq,
Pasi mori rrugët e mërgimit në vitin 1946 dhe u strehua fillimisht në Greqi e pastaj në Itali, në Belgjikë dhe veçanërisht në Skarbek, Kolonel Muharrem Bajraktari gjeti paqen dhe rahatinë, i rrethuar nga bashkatdhetarët e vet.
Është në Belgjikë dhe veçanërisht në Skarbek vendi ku gjeti pritjen dhe ngrohtësinë e një populli mik që ndante me të vlerat e çmueshme të lirisë, respektit, unitetit dhe vëllazërisë.
Është po këtu vendi ku ai ndërroi jetë më 21 janar 1989 pasi kaloi disa dekada në këtë komune.
Zoti Kryetar, mik i dashur,
Zonja dhe Zotërinj, anëtarë të Kolegjit të Komunës,
Duke akorduar zyrtarisht një pllakë përkujtimore në kujtim të Kolonel Muharrem Bajraktarit më rastin e 25-vjetorit të vdekjes vet, ju po nderoni një komunitet të tërë. Nëpërmjet Kolonel Bajraktarit, ju po na provoni se sa e drejtë ka qenë lufta e shqiptarëve për liri dhe kundër çdo lloj sundimi ideologjik si fashizmi, nazizmi apo komunizmi.
Duke nderuar dhe vlerësuar një personalitet antifashist, antinazist dhe antikomunist, ju po tregoni se sa pak kanë kuptuar politikanët shqiptar nga vlerat e lirisë dhe demokracisë kur vazhdojnë të nderojnë njerëz që kanë shkaktuar krime në popullin shqiptar siç ishte rasti i para disa ditëve me dekorimin e Rrahman Parllakut si “nder i kombit” dhe siç po projektojnë të bëjnë me reabilitimin e diktatorit Enver Hoxha me rastin e 70-vjetorit të të ashtuquajturit çlirim të vendit.
Prandaj, të jeni të sigurt se Shqiptarët nacionalistë do të jenë gjithmonë mirënjohës ndaj jush.
Muharrem Bajraktari, shembull në shërbim të atdheut e kombit*
*Fjalim në varrezat e Skarbekut-Bruksel më rastin e ceremonisë për 25-vjetorin e vdekjes të Kol. Muharrem Bajraktari
Është nder i madh për emigracionin shqiptar në Belgjikë, por edhe për të gjithë nacionalistët dhe antikomunistët shqiptar kudo qofshin, fakti që jemi mbledh sot në këto varreza të kryeqytetit belg dhe evropian, për të përkujtuar 25-vjetorin e vdekjes së një veprimtari të dalluar të çështjes tonë kombëtare dhe të një patrioti të patundur e të palëkundur.
Sigurisht që kjo ceremoni homazhi dhe aktiviteti zyrtar që do të organizohet në vijim në ambientet e Komunës Skarbek është rezultat i dashamirësisë të Kryetarit të Komunës, Kolegjit dhe Këshillit komunal të Skarbekut, të cilët i falënderojmë për nderimet që i bëjnë figurës së Kolonel Muharrem Bajraktarit, si një prej personaliteteve shqiptare më të shquara që ka jetuar dhe ndërruar jetë në këtë vend.
Kjo ceremoni dhe nderimet që zyrtarët e shtetit mik belg po i bëjnë figurës, jetës dhe veprës së Kolonel Muharrem Bajraktarit, merr përmasa të veçanta në këtë vit jubilar të 25-vjetorit të vdekjes së tij, sepse ky vit shënon edhe 75-vjetorin e rezistencës kundër pushtimit fashist.
Pikërisht, gjatë pushtimit të vendit tonë, Muharrem Bajraktari ishte një ndër prijësit e rezistencës kundër okupatorit në veri-lindje të Shqipërisë.
Rëndësia e nderimit zyrtar të figurës së një nacionalisti-antikomunist shqiptar nga autoritetet belge në Skarbek të Brukselit shtohet sidomos kur mendojmë se këtë vit në Shqipëri po përgatitet kremtimi i 70-vjetorit të të ashtuquajturit “çlirim i vendit”, ku me dinakëri synohet rehabilitimi i diktatorëve dhe kriminelëve komunistë me Enver Hoxhën dhe Mehmet Shehun në krye.
Pra, është nder i shumëfishtë për ne që një atdhetar kombëtarist të vlerësohet nga një vend mik, dhe, nëpërmjet tij, të vlerësohen përpjekjet e të gjithë atyre që vepruan e luftuan kundër pushtimit nazi-fashist dhe sllavo-komunist të vendit tonë.
Ndërkaq, zyrtarë në Shqipëri përpiqen të mashtrojnë sërish popullin dhe partnerët tanë evropianë sikur gjoja janë të vendosur për orientimin evropian të vendit tonë, ndërkohë që referencat e tyre ideologjike dhe historike i gjejnë tek diktatorët dhe kriminelët gjakpirës të popullit shqiptar.
*****
Nuk mund të vijmë para varrit të Kolonel Muharrem Bajraktarit pa kujtuar dhe përmendur disa nga momentet më të rëndësishme të jetës tij dhe që ia rritën nderin e lavdinë jo vetëm derës së të parëve të vet në Ujmisht, por edhe mbarë Lumës dhe përtej asaj krahine, gjithë shqiptarëve liridashës e nacionalistë.
Muharrem Bajraktari lindi në Ujmisht të Lumës më 1 maj 1896. Ishte bir i Nezir Bajraktarit, kreut të Bajrakut të Tejdrines së Lumës, i mirënjohur si një prej prijësve në Luftën e Lumës më 1912 kundër forcave pushtuese serbe.
Pasi mbaroi edukimin familjar në odën e burrave ku mblidheshin shpesh herë në kuvend prijësit e Lumës dhe miqtë e tyre të të gjitha krahinave shqiptare dhe pasi vijoi mejtepin, u dërgua ne Vjenë të Austrisë për të marrë një edukatë ushtarake.
Menjëherë, pasi u kthye në Shqipëri dhe pas Kongresit të Lushnjës, ai u emërua oficer në xhandarmërinë shqiptare në kryeqendrën e prefekturës së Kosovës, në Krumë. Gjatë grushtit të shtetit të vitit 1924, ai mbrojti me besnikëri institucionet legjitime të shtetit. Vendosja e pushtetit nolist e detyroi të largohej nga vendi, duke ndjekur kështu veprimtarët dhe patriotët më të shquar të vendit tonë.
Muharrem Bajraktari u angazhua pa rezerva në mbështetjen e kthimit të Ahmet Zogut në Shqipëri dhe të Triumfit të Legalitetit në dhjetor 1924 dhe menjëherë pasi u rivendos qeveria legjitime, ai u emërua anëtar i gjyqit ushtarak në Shkodër, pastaj komandant zone në Peshkopi, për të vijuar si Komandant i Përgjithshëm i Xhandarmërisë Shqiptare, dhe për të kulmuar në karrierën ushtarake dhe hierarkike si një prej adjutantëve të Mbretit Zog.
Intrigat dhe ujërat e turbullta të pushtetit e shtynë që të arratiset nga vendi dhe në dhjetor 1934 kaloi në Jugosllavi dhe më pas në Francë ku, bashkë me eksponentë të tjerë që jetonin asokohe në atë vend, u përfshi menjëherë në organizatën Bashkimi Kombëtar.
Pas pushtimit të Shqipërisë nga Italia fashiste, Muharrem Bajraktari u kthye në Shqipëri.
Pavarësisht përpjekjeve të shumta të autoriteteve fashiste për ta përfshirë në pushtetin e tyre me grada dhe detyra të larta, ai në mënyrë kategorike refuzoi të bashkëpunojë me pushtuesit dhe iu kundërvu atyre me pushkë duke organizuar rezistencën në Lumë.
Janë të shumtë ata që i kanë përshkruar përpjekjet e Muharrem Bajraktarit dhe luftën e tij pa kompromis për çlirimin e Shqipërisë nga zgjedha fashiste si dhe pasojat dhe dëmet që vuajti në kurriz për arsye të angazhimit të vet atdhetar.
Kjo vërtetohet më së miri në një telegram që Kryeministri dhe Ministri i Punëve të Brendshme i asaj kohe Mustafa Kruja i dërgonte më 22 mars 1942 Prefektit të Krumës. Ai telegram përfundonte me fjalët: “të gjitha veprat e tjera do të bahen mbasi të likuidohet Bajraktari”.
Por kjo gjendje nuk e frikësoi Muharrem Bajraktarin, përkundrazi i dha atij bindjen se lufta për lirinë e popullit shqiptar është e shenjtë. Ai, bashkë me trimat e vet besnikë, intensifikoi rezistencën aktive, aq sa në Rezolucionin e Konferencës së Pezës më 16 shtator 1942 theksohet se “në Lumë çeta trime e Muharrem Bajraktarit me popullin bujar dhe luftëtar të Lumës i dha grushte të forta milicisë”.
Natyrisht, reprezaljet ishin të shumta sa që në një letër që Koço Tashko i drejtoi Kominternit në vjeshtë 1942 dhe ku bën një analizë të nacionalistëve, thekson se “grupi i atyre që janë atakuar drejtpërdrejt prej fashizmit ishin Muharren Bajraktari, Bazi i Canës, Myslim Peza dhe Myftar Kaloshi”.
Në janar të vitit 1943, edhe gazeta Zëri i Popullit, në nr 11-12, shkruante se “në Lumë lufton burrërisht Muharrem Bajraktari me trimat e Lumës e t’asaj Malsije”.
Të njëjtin qëndrim ndaj okupatorit Muharrem Bajraktari e mbajti edhe kur vendi u pushtua nga nazistët gjerman.
Edhe pse nuk pranoi të përfshihet në Frontin antifashist nacional-çlirimtar, ai ishte dalluar si trim dhe luftëtar i rrallë në malet e Shqipërisë.
Përveç rezistencës kundër okupatorëve nazi-fashist, Muharrem Bajraktari si kombëtarist dhe patriot që ishte, synonte çlirimin e të gjitha trojeve shqiptare dhe bashkimin e tyre nën një Shqipëri etnike.
Ishte pa dyshim kjo arsyeja kryesore pse komunistët e tradhtuan atë pabesisht, në një kohë kur ai synonte akoma bashkërendimin e aksioneve të të gjithë shqiptarëve liridashës kundër okupatorit nazist dhe bashkimin e trojeve.
Komunistët, që nëpërmjet Dushan Mugoshës, Miladin Popoviçit dhe më vonë Velimir Stojniçit i merrnin instruksionet dhe urdhrat e tyre nga Beogradi, e zëvendësuan shumë shpejt luftën kundër okupatorit me një luftë civile që kishte për qëllim eliminim fizik të të gjithë nacionalistëve dhe patriotëve shqiptar dhe vendosjen e një regjim kriminel në shërbim të interesave serbo-sllave.
Ndërkohë që Muharrem Bajraktari kishte organizuar Kuvendin e Kroit të Bardhë më 12 gusht 1944, ku u morën vendime të rëndësishme për ruajtjen e nderit të Lumës dhe Shqipërisë, më 26 gusht 1944 Enver Hoxha i dërgoi një urdhër shtabit të Divizionit I për ta provokuar Muharrem Bajraktarin e për ta likuiduar.
Arkivat e shtetit që kanë qenë sekrete për një kohë të gjatë dhe që vazhdojnë të mos bëhen publike për opinionin e gjerë, dëshmojnë se edhe vet Enver Hoxha e pranoi pabesinë e vet dhe te komunistëve ndaj Muharrem Bajraktarit.
Kështu, në raportin që mbajti në Plenumin e 2-të të KQ të PKSh në Berat më 23-27 nëntor 1944, Enver Hoxha deklaroi se “çështja e Muharrem Bajraktarit është më tipike… E goditëm pas krahëve kur ai na jepte dorën si mik”.
Proces-verbalet e atij plenumi dëshmojnë pabesinë e komunistëve ndaj Muharrem Bajraktarit kur vet Hysni Kapo e Sejfulla Maleshova rrëfejnë se ndonëse Muharrem Bajraktari i priti komunistët shumë mirë në Lumë për të luftuar bashkërisht, ata i binin atij prapa krahëve. Vetë emisari serb në atë mbledhje, Velimir Stojniçi, pohoi se “qëndrimet ndaj Muharrem Bajraktarit dhe Gani Kryeziut kanë qenë të gabuara dhe sektare” duke shtuar se “qëndrimi kundër Bazit gjithashtu”.
Pabesia e komunistëve kundër çdo nacionalisti që përpiqej për çlirimin e trojeve shqiptare nga zgjedha e huaj qe i pamëshirshëm.
Muharrem Bajraktari nuk mund të pajtohej me një pushtet në duart e serbëve dhe me një ideologji sllavo-komuniste, aq më tepër kur diheshin krimet që kishin shkaktuar në Kosovë Brigadat komuniste dhe marrëveshjet anti-shqiptare të komunistëve me serbët në kurriz të Kosovës.
Mbas vendosjes së diktaturës komuniste në Shqipëri, Muharrem Bajraktari vazhdoi aktivitetin e tij në ilegalitet duke mbajt lidhje të ngushta me të gjitha grupet nacionaliste dhe antikomuniste në Shqipëri dhe Kosovë si dhe me misionin britanik në Tiranë. Ai kishte gjithmonë shpresë se SHBA dhe Britania e Madhe nuk do të pranonin kurrsesi vendosjen në Shqipëri të një regjimi diktatorial komunist. Këtë bindje ai ia ka shprehur edhe Hysen Terpezës në një letër në fillim të gushtit 1945 ku i shkruan se “në Shqipëri është themeluar Komiteti Bashkimi Kombëtar, ku janë përfshi të gjitha shtresat antikomuniste si ballistët, zogistët, nacionalistët, etj. dhe se Britania e Madhe dhe SHBA nuk e pranojnë qeverinë e Enver Hoxhës”.
Por realiteti i interesave politike dhe gjeo-strategjike ishte i hidhur për popullin shqiptar pas LDB. Regjimi komunist u vendos me dhunë e me gjak dhe në atë kohë forcat e ndjekjes bënë çdo përpjekje për likuidimin fizik të Muharrem Bajraktarit dhe grupit të tij.
Por, siç e tregon historiani i mirënjohur dhe autori i disa librave dhe studimeve për Muharrem Bajraktarin, Prof. Shefqet Hoxha, “në çdo betejë, Muharrem Bajraktari dëshmoi cilësi të spikatura komanduese dhe organizuese të një udhëheqësi ushtarak popullor si dhe cilësi vetjake burrërore e fisnike: trimëri, gjakftohtësi, durim dhe dashuri për shokun”.
Në luftimet me komunistët, Muharrem Bajraktari humbi njerëzit më të dashur si: dy djemtë, Brahimin e Hamdiun; vëllain Bajramin dhe shumë shokë të idealit dhe pushkës si Sefë Xheladinin, Destan Rexhepin, Ymer Miftarin, Tosun e Elmaz Çejkun dhe shumë të tjerë. Por edhe komunistët patën humbje të rënda siç e dëshmojnë burimet arkivore të mbetura sekrete gjatë diktaturës.
Qëndrimi në Shqipërinë komuniste u bë i pamundur dhe në vitin 1946 Muharrem Bajraktari nisi një odise të vërtetë drejt shtetit fqinj grek, odise që zgjati prej 25 gushtit deri më 13 shtator. Bashkë me atë ishin edhe 56 nacionalistë të tjerë, por 23 bashkëluftëtarë u vranë dhe shumë të tjerë u plagosën, midis tyre edhe vetë Bajraktari.
Ata që mbeten në Shqipëri dhe kishin ndihmuar Muharrem Bajraktarin gjatë rezistencës nëpër male kundër komunistëve, vuajtën një masakër të vërtetë nga komunistët siç ishte rasti i familjarëve të tij por edhe i miqve dhe përkrahësve të vet besnikë si familjarët e Destan e Hamzë Rexhepit, të Rushit Litës, Ajet Xhemës apo Haziz Sul Domit që e kishte mbajt me bukë dhe ushqime në ditët e fundit para arratisë nga vendlindja.
Shumë lumjanë që me besë e besnikëri i kishin dhënë mbështetje kauzës së Muharrem Bajraktarit u persekutuan barbarisht gjatë diktaturës komuniste vetëm pse kishin përqafuar luftën e drejtë për liri, demokraci dhe Shqipëri etnike që përfaqësonte Muharrem Bajraktari në atë krahinë.
Komunistët kishin bërë asgjesime masive në Lumë që në 1944, për të krijuar tmerr dhe terror kundër krahinës së Muharrem Bajraktarit siç ishte rasti i masakrës në Buzmadhe në shtator 1944 ku 22 burra u bënë viktimat e pafajshme të pushtimit të vendit nga diktatura komuniste.
Ky tmerr e terror vazhdoi në Lumë gjatë gjithë kohës së diktaturës komuniste vetëm pse Luma përfaqësonte një prej vatrave të nacionalizmit nën hijen e Muharrem Bajraktarit.
Në vitet e emigracionit në Greqi, Itali dhe Belgjikë, Muharrem Bajraktari qëndroi i palëkundur përballë regjimit komunist në Shqipëri.
Mori pjesë në Komitetin Shqipëria e Lirë (26/08/1949) së bashku me Mithat Frasherin, Abaz Kupin, Nuçi Koten, Seit Kryeziun, Zef Palin, Ihsan Toptanin e shumë patriotë të tjerë si dhe në shtabin e përgjithshëm të ushtrisë antikomuniste të KSHL.
Ai dërgoi djalin e tij bashkë me besnikët e vet më të vendosur siç ishin Neshat Bilali dhe Tahir Vata, në Kompaninë 4000 në Gjermani për t’u përgatitë ushtarakisht për një zbarkim në Shqipëri më mbështetjen e SHBA dhe Anglisë për rrëzimin e diktaturës komuniste.
Dihet se këto përpjekje dështuan për shkak të agjentit të dyfishtë Kim Filbi që i transmetonte Moskës planet e zbarkimit të ushtarëve të lirisë që ishin rekrutuar ndër nacionalistët më të vendosur.
Në Belgjikë, Muharrem Bajraktari ishte nder për të gjithë emigrantët pavarësisht përkatësive politike dhe ishte pa dyshim personaliteti shqiptar më i lartë që jetoi në këtë vend mik pas LDB. Ai priti dhe përcolli personalitetet më në zë si Mbretin Leka, Major Abaz Kupin, Ernest Koliqin, Sait Kryeziu e shumë të tjerë.
Edhe pse nuk u angazhua personalisht, ai ishte i përfaqësuar prej nipit të vet, Qazimit, në Këshillin Ushtarak të Ushtrisë Kombëtare për Çlirimin e Shqipërisë Etnike që krijoi Mbreti Leka në vitet 70.
Muharrem Bajraktari, bashkë me ithtarët e vet, ishte po ashtu i angazhuar në Këshillin e Nacionalistëve Shqiptar të Belgjikës dhe asnjëherë nuk mungonte ne aktivitetet patriotike dhe kombëtariste të emigracionit politik shqiptar në Belgjikë.
Muharrem Bajraktari mbylli sytë përfundimisht më 21 janar 1989 larg atdheut të tij të dashur, që e kishte rritur dhe gatuar si një bir të denjë të maleve shqiptare dhe si një patriot shembullor.
Ai u nda prej nesh me plagë në zemër për Shqipërinë dhe Kosovën që rënkonin nën kthetrat e diktaturës sllavo-komuniste.
Ai u nda prej nesh me dhimbje edhe për të gjithë shokët e luftës të drejtë për një Shqipëri të lirë, etnike dhe demokratike dhe që kishin dhënë jetën e tyre nën komandën e vet për një kauzë dhe ideal të shenjtë dhe të drejtë.
Muharrem Bajraktari u nda prej nesh sot e 25 vite më parë edhe me dhimbje dhe plagë në zemër për familjarët e tij, për bashkëshorten, vajzen dhe djalin Gencin, që po vuanin në burgjet dhe kampet e Shqipërisë komuniste vetëm pse ishin të Muharrem Bajraktarit dhe me të cilët nuk u pa më që prej ditës kur u largua nga Shqipëria.
*****
Në këtë ditë të përkujtimit të 25-vjetorit të vdekjes së Kolonel Muharrem Bajraktari, ju ftoj të gjithëve që të ndjekim shembullin e tij në shërbim të atdheut e kombit dhe të mishërojmë vlerat kombëtariste dhe patriotike që na la si mësim Bajraktari i Tejdrines, Lumës dhe gjithë Shqipërisë.
Shqiptarët votuan masivisht në Chicago, probleme me listat në New York
*Mbyllen kutitë e votimit – kualicioni i partive në pushtet VMRO-DPMNE i ka fituar 3 deputetë në diasporë, rezultatet zyrtare mund të mos dalin para ditës së hënë/
* Për shkak të parregullsive në lista, shqiptarët të kenë humbur mbi 600 votues në New York dhe rrethina/
NGA BEQIR SINA, New York/
NEW YORK CITY : Sipas informacioneve të para, jo zyrtare, ka indicie të mëdha se faktori politik shqiptarë në diasporë e humbi betejen e parë në zgjedhje, përballë elektoratit maqedonas në diasporë, edhe pse dihet zyrtarisht se të paktën në SHBA / Kanada dhe Europë, për nga numri është disa herë më i madh se sa ai maqedonas. Çka ia vlenë për t’u analizuar mbasi të kenë përfunduar këto zgjedhje, dhe shqiptarët e diasporës së bashku me partitë e tyre – të mësojnë nga gabimet të mos përseriten më.
Simbas analistëve të këtyre zgjedhjeve me humbjen, në Njesinë numër 8, që përfshinte diasporën e shtetasve te Maqedonisë, në SHBA, shqiptarët kanë humbur betejen elektorale edhe në dy Njësitë e tjera Europën dhe Australinë, që dihej se do të humbej. Që me fjalë të tjera do të thotë se faktori shqiptarë në këto zgjedhje kan humbur që të tre mandatet për deputet nga diaspora në të njëjtën kohë që dy prej tyre jan pritur të fitojnë.
Kështu, që kualicioni i partive në pushtet VMRO-DPMNE i ka fituar 3 deputetë në diasporë.
Dje në mbrëmje, në Njësinë numë 8 janë mbyllur votimet për zgjedhjet parlamentare dhe presidenciale të Maqedonisë. Dy nga qendrat kryesore në SHBA, New York dhe Chicago, ofrojnë dy pamje të ndryshme. Në Njësinë Zgjedhore numër 8 – duhet të votonin 3.337 shtetas të Maqedonisë. Kjo njësi zgjedhore përfshinte Amerikën Veriore dhe Amerikën Jugore, ku edhe shqiptarët e emigruara nga Maqedonia kan numërin më të madh të tyre, mbasi vetëm në zonën e Tri-Shtetshit, mendohet se jetojnë më shumë se 25 mijë shqiptarë të emigruar në vite e rrethana të ndryshme nga Maqedonia.
Në New York, në qendrën e votimit 40-53, e cila ndodhej në zyrat e Konsullatës së Përgjithshme të Maqedonisë, pjesëmarrja e shqiptarëve ka qenë mjaft e ulët. Në të kundërt, pjesëmarrja e maqedonasve ka qenë e madhe, ku ajo ka qenë e favorizuar shumë edhe nga organizimi i tyre, të cilët u sollën grupe votuesish me autobusë . Në këtë qendër votohej për njësinë zgjedhore numër 8 – e cila përfshin Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe Kanadanë.
Disa votues shqiptarë, e shpjeguan këtë mungesë në pjesëmarrje me problemin e mosgjetjes së emrave të tyre në listat e votuesve. Disa aktivistë shqiptarë dhe familjet e tyre, nuk gjetën emrat dhe u kthyen në grupe nga Njësia numër 8 qendra e votimit 40 – 53 në Konusllatën e Përgjithëshme në Nju Jork. Kurse, nga ana tjetër votuesit maqedonas, votuan pa problem deri në masën 99 përqind të tyre. Dyshohet se shumë prej tyre, të kenë votuar pa probleme, megjithëse, ata janë paraqitur edhe pasaportat e vjetra.
Mendohet që për shkak të parregullsive në lista, shqiptarët të kenë humbur mbi 600 votues në New York dhe rrethina.
Madje disa votues shqiptarë, ndonëse jetojnë në SHBA dhe janë regjistruar këtu, emri u ka mbetur ende në listat e votimit në vendbanimet e mëparshme, si në në Dibër të Madhe, Kërcovë, Strugë etj, thanë disa votues që kishin ardhur për të votuar – por në tabelat elektronike emrat e tyre figurojnë atje.
Krejt, ndryshe ka qenë situata në Chicago, Illinois, ku shumë shqiptarë të regjistruar, kanë dalë në votime masivisht. Megjithëse, edhe atje ka pasur disa probleme me listat, përsëri me ato të shqiptarëve,mirëpo, kjo nuk ka penguar votimin e tyre masiv – duke rritur shansin e fitores së kanidatit shqiptar Tefik Abdullai, në këtë qendër votimi i cili ka marrë 351 vota ndaj 191 të kandidatit maqedonas .
Rezultatet përfundimtare zyrtarisht priten të bëhen të ditura ditën e hënë. Mirëpo, nuk dihet se pse për një numër relativisht të vogël votuesisht, duhet pritur deri ditën e hënë për rezultatet zyrtare, kur dihet që të paktën në Shtetet e Bashkuara dhe Kanada është votuar në këtë mënyrë :
Votat per zgjedhjet parlamentare Zona e 8 elektorale e cila përfishënë SHBA/Kanada:
BDI 475
VMRO – DPMNE 1,171
PDSH 3
LSDM 74
DOSTOINSTVO 43
Qendra e votimit në Chicago:
BDI 351
VMRO 191
(E përditësuar ) Natyrisht, që votova për Tefik Abdullain kandidatin shqiptarë për diasporën – SHBA dhe Kanada, thotë Xhevat Limani, regjisor dhe aktor i njohur shqiptaro amerikan.
Mirëpo, tha zoti Limani duke filluar qysh nga ana procedurale – nga Kushtetuta e Maqedonisë e cila është një gjenerator “krize” për shqiptarët në Maqedoni, e cila sipas tij ka shumë mangësi dhe të meta, duke filluar së pari nga kërkesa për pashaportat biometrike. duke zhvleftësuar pashaportat e vjetra menjëherë dhe e dyta që është edhe më keq “Komisoni qëndror në Maqedoni duke mos pasur ndonjë shqiptar që t’i dalë zot këtyre procedurave – ka bërë eleminimin e shumë votueseve shqiptarë – sidomos në diasporë këtu në Amerikën e Veriut, pra SHBA dhe Kanada ku më së shumti jetojn shqiptarët e emigruar nga Maqedonia.”
Numëri i votuesve nga New Yorku ka qënë mbi 126 veta të regjistruar nga këta kane mbetur vetëm 25 në listën zgjedhore, me pashaporta biometrike të zgjedhura nga Komisioni Qëndror i Zgjedhjeve në Maqedoni. Pra vetëm në Nju Jork, janë fshirë nga listat 100 shqiptar duke bërë një diskriminim të madh në zonën e Tri-Shtetshit ku mendohet të jen hequr nga listat më shumë se 400-500 votues shqiptar nga Maqedonia. Një shkelje flagrante kjo prodecurale që ua mohojë shumë shqiptarëve të drejtën e votës në këto zgjedhje të përgjithëshme.
Limani thotë se është fakt se ka edhe një numër shqiptarësh që i kan pashaportat biometrike por që nuk dolën në votime. “Para dy javësh u krijua një “mosmarrëveshje’ kur dy a tre komunitete përfshirë ato të Patersonit, Ëaterburyt dhe një pjesë e Staten Island – Nju Jokut, nuk deshën të dalën në votime, siç i themi ne shqiptarët “për të shtyrë inate apo për të kruajtur brirët” në mes partive politike në një kohë që këtu në SHBA nuk ka nevojë fare të ketë përkatësi partiake”
Ai e quajti këtë një dëm të madh që shqiptarët duke mos mbështetur kandidatin shqiptar në mënyrë të tërthortë “ndihmojnë” kundërshtarin e tyre.
“Por unë ngaqë besojë se votimet janë të rregullta – dhe se janë të paktën 1200 shqiptarë për të votuar me pashaporta biomentrike, dhe ngaqë maqedonasit kan dal me tre kandidat të tyre, kandidati shqiptarë në Amerikë dhe Kanada, Tefik Abdullai do të ketë një shumicë votash për të qenë fitues në këto pal zgjedhje – por edhe nëse humb njëri apo tjetri çdo gjë do të jetë me një diferencë shumë të vogël pra 20 25 vota diferencë.
(E përditësuar ) Kështu, që kualicioni i partive në pushtet VMRO-DPMNE i ka fituar 3 deputetë në diasporë.
Shqiptarët në të gjitha shtetet e Evropës dhe vendet e tjera në diasporë për herë të parë në mënyrë masive dje iu përgjigjen thirrjes për votim në zgjedhjet parlamentare. Numër i madh mërgimtarësh kanë vërshuar në vend-votimet duke krijuar madje radhë të gjata para ambasadave të Maqedonisë në vendet e huaja, sidomos siç treguan pamjet filmike në Europë.
Partia më e madhe maqedonase, e cila është në pushtet kualicioni VMRO-DPMNE dhe ka përgatitur këtë proces nga duke parë se numri i shqiptarëve ishte madh që në mëngjes të dalin të votojnë në diasporë, deputetin shqiptarë, nisi të bëjë probleme gjithandej. Vetëm në Nju Jork humbën të drejtën e votimit më shumë se 600 votues me dokumenta të rregullta të regjistruara këta një muaj më parë por që kësaj rradhe nuke gjetën emërin e tyre në lista, duke bërë k•shtu që edhe një numër tjetër nga frika të mos vinine votonin dje.
Parregullsi të shumta raportohet të jenë regjistruar në Konsullatën e Përgjithëshme të Maqedonisë në Nju Jork, ku votuan shqiptarët nga Maqedonia dhe maqedonasit. Për kundrejt asaj që cekëm më lart për shqiptarët, maqedonasit votuan edhe me pashaportat e vjetra, ose me pashaporta të lëshuara mbas u mbyll afati i regjistrimit. Ndërsa, në kundërshtim me ligjin e zgjedhjeve Konsullata pagoi shpenzimet e transportit me autobusë nga shtetet për rreth tha një votues anonim.
Në Republikën e Maqedonisë sot do të mbahet raundi i dytë ;i zgjedhjeve të pesta presidenciale dhe zgjedhjet e tretat të parakohshme parlamentare. Në 3.480 qendra të votimit në vend të drejtën për të votuar në zgjedhjet presidenciale e kanë 1.779.572 votues, ndërsa në listën zgjedhore për zgjedhjet parlamentare janë të regjistruar 1.780. 128 votues. Në vendvotime do të ketë dy certifikata nga lista zgjedhore, një për zgjedhjet parlamentare, ndërsa e dyta për zgjedhjet presidenciale.
Përfaqësuesit zgjidhen sipas modelit proporcional në Maqedoni, ndërsa sipas modelit të shumicës në diasporë.
Territori i Republikës së Maqedonisë është i ndarë në gjashtë njësi elektorale dhe në secilën zgjidhen nga 20 deputetë, ndërsa tre deputetë zgjidhen në diasporë – nga një deputet nga tre zonat zgjedhore: Evropë dhe Afrikë, Amerika e Veriut dhe e Jugut, Australi dhe Azi. Të drejtë për të votuar në zgjedhjet e parakohshme parlamentare kanë 1.780.128 qytetarë.
Për të monitoruar zgjedhjet presidenciale dhe parlamentare janë akredituar mbi 9.000 vëzhgues vendas dhe mbi 400 të huaj. Deri më tani janë mbajtur katër zgjedhje për president të Republikës së Maqedonisë, në vitin 1994, 1999, 2004 dhe 2009. Zgjedhjet e para për deputetë në Kuvend u mbajtën në vitin 1990, të dytat në vitin 1994, të tretat në vitin 1998, të katërtat në vitin 2002, të pestat në vitin 2006, ndërsa të gjashtat në vitin 2008 dhe të shtatat në vitin 2011.
“RILINDJA” MBYLL KONSULLATEN E PERGJITHSHME NE NJU YORK E HAPUR QE NE VITET ’20 TE SHEKULLIT TE SHKUAR
MBYLLJA E KONSULLATËS SË PËRGJITHËSHME TË RSH NË NEW YORK IU BIE NDESH IDEALEVE KOMBËTARE TË RILINDJES – KRYEMINISTRI RAMA TA SHFUQIZOJË MENJËHERË VENDIMIN/
Nga ELIDA BUÇPAPAJ/
« Më mirë të mbylleshin 10 ambasada të tjera në vende të ndryshme se sa konsullata e New Yorkut. Ky është një veprim dritëshkurtër. Qofshi ju me këto budallallëqe…“
« O, u tremben diasporës në USA. Le të shkurtojnë fondet në Arabinë Saudite, por jo në NY, ku është qendra e botës. Përse e tremb USA Edi Ramën? Ku i ka qëllimet Edi Rama, drejt Lindjes? Shqiptarët duan Perëndimin. Duan USA jo Lindjen!”
« Këta të Tiranës janë më të paskrupullt me këtë veprim që kanë bërë! Më shumë se 400 mijë Shqiptarë jetojnë në 3 shtetshin NY+NJ+CT! Bushati e ka kthyer në kasolle Ministrinë e Jashtme!“
„Akt banal i qeverisë shqiptare, mbyll Konsullatën e Përgjithshme në qendrën e botes New York, turp!“
Ato që citoj më sipër, janë disa nga komentet e shprehura në Facebook pas botimit të lajmit se qeveria shqiptare vendosi të mbyllë Konsullatën e Përgjithshme të Republikës së Shqipërisë në New York dhe funksionin e saj do ta kryejë një zyrë konsullore pranë misionit tonë në OKB.
Ky ishte një nga vendimet që Këshilli i Ministrave mori nën drejtimin e zv.kryeministrit Niko Peleshi, ndërsa kryeministri i Shqipërisë ndodhej për vizitë zyrtare në Vatikan dhe u prit nga Papa Françesku.
Siç shihet nga komentet, ku nuk përjashtohet as qëndrimi emocional, shqiptarët janë shumë më diplomatë se diplomacia shqiptare, e cila pas rivendosjes së marrëdhënieve diplomatike me SHBA, nuk i ka kushtuar asnjëherë rëndësinë e duhur përfaqësimit të shtetit shqiptar në shtetin që i ka mbrojtur interesat e shqiptarëve shumë më tepër se vetë qeveritë shqiptare.
Janë plot përfaqësi shqiptare në Europë dhe botë, të cilat vegjetojnë në letargji ose gjithë aktiviteti i tyre përmblidhet me festimet e 28 Nëntorit, një herë në vit, pa asnjë rol dhe asnjë ndikim, të cilat qeveria shqiptare nëse është në krizë ekonomike mund t’i mbyllë ose të gjejë zgjidhje, që interesat e Shqipërisë t’i mbulojnë përfaqësitë diplomatike të Kosovës dhe vice versa. Por kjo prapë nuk është zgjidhje e denjë për një shtet demokratik.
Ndërsa në metropolet e diplomacisë botërore dhe shtete të rëndësisë kardinale përsa i përket interesave kombëtare prania diplomatike shqiptare duhet të fuqizohet, të rrisi rolin dhe nivelin e përfaqësimit. Brenda këtij konteksti, SHBA janë kryemetropoli i diplomacisë botërore, aleati më i rëndësishëm strategjik dhe më i populluari prej shqiptarëve. Nuk i di këto qeveria e Shqipërisë?! Qytetarët e thjeshtë i dinë.
Le të kujtojmë kohën më të shkëlqyer për diplomacinë shqiptare në SHBA, atë të Faik Konicës, si një kulm i përfaqësimit të shtetit shqiptar. Megjithatë, edhe gjatë diktaturës, Enver Hoxha sillte në Misionin pranë OKB-së diplomatët që ai i konsideronte më të mirët dhe besnikët e tij. Të njëjtën gjë bënte edhe në vendet që i shihte me rëndësi për interesat e tij. Hysni Kapo, për shembull, që më vonë do të bëhej Nr.2 i shtetit komunist, ishte Ambasador i Shqipërisë komuniste në Beograd.
Niveli i përfaqësimit diplomatik të një vendi shpreh peshën e shtetit që përfaqëson. Le të marrim si shembull Zvicrën, e cila e konsideron diasporën e saj me rreth 700 mijë qytetarë zviceranë që jetojnë në gjithë botën si Zvicra e Pestë. Brenda kufijve të sovranitetit territorial ajo përbëhet nga Zvicra gjermanofone, frankofone, italiofone dhe retroromanish, por diplomacinë e zhvillon si artin dhe praktikën për të forcuar e fuqizuar marrëdhënie me shtetet mikritëse, në ekonomi, kulturë e kudo me qëllim përfitimin e të mirave për vendin. Zvicra për shembull në Francë ka 15 konsullata përfshi edhe ambasadën: Paris,Lyon, Strasbourg, Marseille, Ajaccio, Annecy, Besançon, Dijon, Le Havre, Lille, Montpellier, Mulhouse, Nantes, Nice, Toulouse; në Itali 14: Romë, Gjenovë,Milano, Bari, Bolonja, Kaliari, Katanja, Firence, Napoli, Padova, Rexhio Kalabria, Trieste, Torino, Venecia; në Greqi e Turqi ka ambasadë plus 4 konsullata për seicilin vend; në Rumani, Poloni, Bullgari,Çeki, Hungari etj. ka nga një përfaqësi diplomatike; në Rusi ka një përfaqësi diplomatike në Moskë dhe një konsullatë të përgjithshme në Shën Peterburg. Por shtrirjen më të gjërë me 26 konsullata përfshi Ambasadën e ka në SHBA: Washington D.C., Atlanta, Chicago, Los Angelos, San Francisco, Boston, Buffalo,Charlotle, Cleveland, Dallas, Honolulu, Houston, Indianopolis, Kansas City, Miami, Minneapolis, New Orleans, Orlando,Phoenix, Pittsburgh, Puerto Rico, Denver, Detroid, New York.
Edhe po t’i referohemi historisë së diplomacisë botërore: Thomas Jefferson, përpara se të zgjidhej president, përfaqësonte SHBA si Ministër në Francë; Presidenti George H.W. Bush, shërbeu më parë si Ambasador i SHBA në Kinë; Madeleine Albright, përpara se të emërohej Sekretare e Shtetit, shërbeu Ambasadore e SHBA në OKB. Yitzhak Rabin, kryeministër, ministër i mbrojtjes dhe fitues i Nobelit ka shërbyer si Ambasadori Izraelit në SHBA; Pablo Neruda, poet dhe fitues i çmimit Nobel shërbeu si Ambsador i Kilit në Francë, Giorgos Seferis, nobelist edhe ky, ishte Ambasador i Greqisë në Britaninë e Madhe, nobelisti tjetër meksikan, Oktavio Paz, ka shërbyer si Ambasador i Meksikës në Indi e shembuj të tillë ka plot.
Po Shqipëria çfarë bën. Në vend që t’i kthehet Rilindjes së Faik Konicës e Fan Nolit e të ndërtojë ura komunikimi të reja, i shemb edhe ato që i ka. Kësisoj diplomacia moderne shqiptare e pasdiktaturës, që nisi rimëkëmbjen më 1992 dhe me trazirat e 1997-ës reflektoi kaosin e katastrofës shtetërore, dergjet ende në stanjacion dhe qeveritë shqiptare, sa herë që ndërrohen, e përdorin atë në funksion të emërimeve nepotike dhe shpërblimeve politike, por jo në funksion të të mirës të vendit. I këtij niveli ka qenë edhe përfaqësimi i Shqipërisë në SHBA. Por ishin si ishin, të paktën ishin. Tani qeveria shqiptare, në vend të një strategjie kombëtare të zhvillimit të diplomacisë në një sistem demokratik, e mbyll Konsullatën e Përgjithshme të RSH në New York duke e kthyer situatën në të njëjtin nivel përfaqësimi si në kohën e diktaturës.
Ky akt është një skandal për qeverinë e kryeministrit Rama. Si rrufe në qiell të pastër. Në vend që qeveria e Shqipërisë të ndërmerrte veprime diplomatike për të neutralizuar krizën e „armëve kimike“ me SHBA, ajo bën një lëvizje tjetër bosh në dëm të imazhit të premierit, qeverisë së tij dhe interesave kombëtare të vendit.
Kryeministri Rama duhet ta shfuqizojë menjëherë vendimin që mori zëvendësit i tij, kur ai pritej nga Papa në Romë, sepse Rilindja e vendit lidhet me hapjen e Shqipërisë, me zhbunkerizimin e diplomacisë nga ngërçet dhe krizat e politikës shqiptare.
E si mund të kthehet Shqipëria një atraksion për investitorët e huaj, kur shteti shqiptar mbyll përfaqësitë diplomatike në botë, me qëllimin banal të kursimeve. Ndërsa pushtetarët shqiptarë jetojnë në luks, me vila në mal e det, duke marrë avionët për kapriçiot e tyre vulgare, e si mund të justifikohet mbyllja e Konsullatës të Përgjithëshme në New York, për arsye krize dhe kursimesh. Le të shtrëngojnë rripat qeveritarët e Shqipërisë, le t’i përgjysmojnë të ardhurat, sepse kur një pensionist në Shqipëri jeton me 100 Euro në muaj, një qeveritar mund të reduktojë fitimet që merr prej taksave të qytetarëve. Këtë të bëjë kryeministri Rama, por jo të mbyllin përfaqësitë diplomatike. Sepse ky është turp kombëtar!
Autoritet belge nderojne kolonel Muharrem Bajraktarin
Kryetari i Schaerbeekut Bernard Clerfayt ia akordoi Genc Muharrem Bajraktarit pllakën përkujtimore e cila do vehet në një lagje të Skaerbekut.Aty ishin prezent edhe ambasadorët Ilir Tepelena (Shqipëri), Mimoza Ahmetaj (Kosovë),Efremov Maqedoni). Aktivitetin e organizoi Burim Demiri keshillatar komunal i Skarbekut bashke me dy vellezerit Ramadan dhe Suleman Gjana
Më 26 prill 2006, prej ores 11 te vorrezat e Skarbekut ishin 100 veta u mbaj nje tubim perkujtimor per Muharrem Bajraktarin ku fjale rasti majti Sulejman Gjana kryetar i partise Legalitetit ne Shqiperi si dhe lutje fetare ne gjuhen shqipe u bene nga dy imamet e xhamive shqiptare ne Bruksel: Tasim Ramadani dhe Nuhi Shaqiri. Aktiviteti kryesor u mbajt prej ores 13, në sallën e madhe të komunës Skarbek të Brukselit, me inisiativën e politikanit belgo-shqiptar Burim Demirit, i cili është këshilltar komunal në komunën e Schaerbekut si dhe dy vëllezërve Ramadan Gjana ( dekan i Fakultetit të shkencave politike në Bruksel) dhe Sulejman Gjana kryetar i Partisë së Legalitetit në Shqipëri, u organizua zbulimi i pllakës përkujtimore të kolonel Muharrem Bajraktarit. Pllaka përkujtimore iu dorezua Genc Bajraktarit, djalit të Muharrem Bajraktarit i cili kishte ardhur nergut nga SHBA per kete aktivitet. Pllaka perkujtimore per kolonel Muharrem Bajraktarin do te vendoset në një lagje të komunës Schaerbeek të Brukselit ku ka jetuar Muharrem Bajraktari. Ky ishte një aktivitet shumë i mirë i organizuar nga autoritetet lokale të komunës Schaerbek të Brukselit nën drejtimin e kryetarit Bernard Clerfayt i cili njëkohësisht është edhe deputet në parlamentin belg dhe nënkryetar i partise frankofone belge FDF. Të pranishëm në sallë ishin mbi 300 veta belg dhe shqiptarë.
Tubimin e drejtoi shumë mirë moderatori politikani belgo shqiptar Burim Demiri, ai në fillim tha “se jemi mbledhur sot këtu për ta përkujtuar kolonel Muharrem Bajraktarin, përshendes kryetarin e komunes Skarbekut Bernard Clerfayt dhe ministrat e qeverise lokale te Skarbekut: Cecile Jodogne, Bernard Guillaume, Michel De Herde, Grimbergen si dhe ambasodoret: Ilir Tepelana ( Shqiperi), Mimoza Ahmetaj (Kosove) dhe Llazar Elenovski( Maqedoni).
Muharrem Bajrakari ishte luftetar i dalluar kunder fashizmit italian e gjerman dhe kundershtar i pakompromise i komunizmit”. Më pas Burimi ia dha fjalën kryetarit komunës Skarbekut Bernard Clerfayt. (Ti perkujtojme lexuesit se në Skarbek jetojne mbi 4000 shqiptare pra me shume se ne çdo komune tjeter ne Belgjikë.)
Kryetari i Skarbekut Bernard Clerfayt e falenderoi Burimin për fjalen e dhene dhe tha ” Tradicionalisht Skarbeku ka qenë tokë e mikëpritjeje per te gjithe qe vinin me jetuar ketu me ne. Në këtë kontekst e kemi pritur edhe kolonel Muharrem Bajraktarin si një luftëtar i madh kunder fashizmit dhe komunizmit, ai poashtu u angazhua per te drejtat e njeriut dhe ne për këtë me respekt e kujtojmë. Ai me shqiptarët e tjerë i mbrojti hebrenjte ne Shqipëri para dhe gjatë Luftës se Dytë Botërore. Shtrohet pyetja çka do me thënë fjala Bajraktar në gjuhën shqipe, dmth. ai i cili është bartës i flamurit, ai që arsimon, ai që shkon në luftë per vendin e vet dhe pra Muharrem Bajraktari me punen dhe jeten e tij e nderoi mbiemrin e tij. Ai e njohu jetën e mërgimit për shkak të komunizmit dhe erdhi jetoi ketu ne Skarbek me neve ku ka shume shqiptare te ardhur para me shume se 50 viteve. NEVE JEMI KRENARE ME SHQIPTARET DHE PUNOJME BASHKE KETU NE SKARBEK, i cili eshte vend i hapur mikeprites dhe i ofron respekt çdo kujt.” Më pas moderatori Burim Demiri ia dha fjalën ministrit ne qeverine lokale te Skarbekut, z. Bernard Guillaume, i cili e mbajti referatin kryesor mbi kolonel Muharrem Bajraktarin. Bernard Guillaume tha: ” Muharrem Bajraktari ka lindur me 15.05.1894 nê Shqipëri, Ai studioi akademinë ushtarake në Viene te Austrise. Në fillim ishte komandant i xhandarmerise në rrethin e Kosoves, ishte bashkeluftetar i Previzit. Muharrem Bajraktari gjatë viteve 1925-1934 si udhëheqes i policise e vuri rendin dhe qetesine në Shqipëri.Nga mbreti shqiptar Ahmet Zogu ishte caktuar komandant xhandarmerie per Veri te Shqiperise, pune qe e kreu me sukses. Me vone ai u nda nga Zogu. Me pas ai doli ne ekzil ne Jugosllavi France (Parise dhe Belgjike. Duhet theksuar se kolonel Muharrem Bajraktari me 7 prill 1939 e kishte refuzuar postin e ministrit te brendshem ne qeverine e formuar bashke me italianet. Ai Muharrem Bajraktari luftoi kunder okupatoreve Italiane ne Shqiperi si edhe kunder gjermaneve dhe komunisteve. Ne vitin 1943 Muharrem Bajraktari kishte 500 luftëtare ne rrethin e Kukesit per ti luftuar fashizmin italian e gjerman.Ai ishte një nacionalist dhe dha kontribut për çlirimin e Shqiperisë dhe e luftoi rexhimin komunist, te cilet donin ta dominonin te vetem Shqiperine qysh atehere. Ai i humbi dy djem te tij ne lufte Hamdiun dhe Abedinin. Me 1946 ai e lëshoi vendin s’pari iku ne Jugosllavi, Greqi dhe me 1953 vjen në Belgjikë ku jetoi deri 21 janar 1989.Pra Muharrem Bajraktari ishte luftetar i lirise dhe kunder komunizmit, ai jetoi 96 vite. Fatkeqesisht nuk e pa rëximin e komunizmit ne Europe dhe Shqiperi. Ai është varrosur ne komunën Schaerbek ku edhe ka jetuar, une isha udheheqes i departamentit gjendjes civile dhe ia kam nenshkruar certifikaten e vdekjes sepse perndryshe e kam njohur sa ka qene gjalle. Shqiperia dhe shqiptaret jane vend i dashur per ne sepse ju kemi ju shqiptareve ketu ne Skarbek. Me kujtohet se kolegu yne Jean Noël e dha lejen per vendosjen e bustit Skenderbeut ne vitin 1968 ne komunen Skarbek te Brukselit. Ju faleminderit shume zotri Burim Demiri, Ramadan Gjana dhe Suleman Gjana per kete inisiative qe e morret per perkujtimin e kolonel Muharrem Bajraktarit. sepse neve e kujtojme si hero shqiptar, si hero i humanitetit dhe si hero i lirise” e përfundoi fjalen e tij Bernard Guillaume.
Me pas e morri fjalen Suleman Gjana Kryetar i Partise Legalitetit ne Shqiperi,i lindur dhe shkolluar ne Belgjike ku ka punuar edhe profesor universiteti per studime postdiplomike. Sulejmani pos tjerash tha :” Ju falenderohemi shume komunes Skarbekut per kete pllake perkujtimore, sepse me kete akt humanitar ju na keni nderuar shume te gjithe komunitetin shqiptar ne Belgjike. Ai foli per personalitetin e fuqishem te Muharrem Bajraktarit veçanrisht si nacionalist shqiptar dhe luftetar i madh kunder fashizmit dhe komunizmit. Ata komunistet deshen ta eliminojne Muharrem Bajraktarin,ia burgosen ne fillim edhe babain, gruan e djalin. Muharrem Bajraktari e synonte çlirimin dhe bashkimin e kombit shqiptar. Jemi te lumtur sepse sot me neve ketu eshte Genci djali i Muharrem Bajraktarit i cili jeton ne SHBA.. Duhet theksuar se Muharrem Bajraktari ne Belgjike e gjeti mikepritjen nga shteti dhe populli belg ku edhe u frymezua edhe me shume per te luftuar per parimet universale lirine, respektin,nderin dhe paqen qe i shijoi ne Belgjike. Zoteri kryetar Clefayt duke ia dhene kete pllaken perkujtimore per Muharrem Bajraktarin ju na nderoni te gjithe shqiptareve.
Ju jeni mik i dashur i shqiptareve, ne kete 25 vjetor te vdekjes Muharrem Bajraktarit ju po na nderoni te gjithe komunitetin shqiptar ju faleminderit.Do tu jemi mirenjohes per gjithenje zoteri Clerfayt.” Ai me pas shprehi çudi se si sot ne Shqiperi po dekorohen komunistet per merita qe nuk i kane si Shefqet Peçi, M Parllaoku etj.Me pas foli pak edhe mbesa e Bajraktarit nga familja Lita, e cila shprehu merzine pse Bajraktari nuk pati fatin ta shoh Shqiperine e çliruar nga komunizmi.
Dhe ne fund moderatori Burim Demiri e ftoi kryetarin e Skarbekut Bernard Clerfayt t’ia dorezoj pllaken perkujtimore te Muharrem Bajraktarit djalit te vet Gencit. Ne pllaken perkujtimore ne gjuhen frenge shkruan: Ne kujtim te kolonel Muharrem Bajraktarit 05.05.1894-21.01.1989, ai ka qene njeri nga udheheqesite kryesor i rezistences shqiptare gjate Luftes Dyte Boterore. Ai ka jetuar ne teritorin e komunes Skarbek nga 1958 gjer ne vdekje me 21 janar 1989. Kjo pllake perkujtimore i dedikohet atij (M.B.) me rastin e 25 vjetorit te vdekjes se tij.”.
Dhe ne fund fare te themi se kete aktivitet e udhehoqi shume mire moderatori i saj keshilltari komunal i Skarbekut z.Burim Demiri i cili bashke me kryetarin Bernard Clerfayt eshte edhe kandidati i partise FDF per deputet te rajonit Brukselit ne zgjedhjet e 25 majit 2014 ne Belgjike.Poashtu duhet perkujtuar lexuesit se kandidat per deputet te rajonit Brukselit jane edhe Amet Gjana PS, Elona Zhana CDH si edhe Nermine Kumanova PS kandidate per rajonin e Valonise ne Namur. Votues belgo shqiptare ka me i zgjedhur edhe 5 deputet jo 4, por varet vetem sa punojne kandidatet per deputet me i afruar votuesit dhe me pas me na ndihmuar kur te zgjidhen ne aktivitetete ndryshme dhe kontakte me autoritet belge siq ishte rasti i sotem ne perkujtimin e Muha rrem Bajraktarit apo pllaka perkujtimore per Enver Hadrin e zbular para deres se shtepise se tij shtator 2012 nga komuna Saint Gilles e Brukselit. (Ferid SHEHU)