Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Këndi i Ambasadës së SHBA, ndër më të vizituarit në panairin e librit

by

EducationUSA në Shqipëri organizon për të tretin vit rradhazi Competitive College Club, i cili është një klub që zgjat 9 muaj dhe çdo muaj diskutohet mbi një temë të caktuar mbi studimet në Amerikë. Përzgjedhja bëhet mbi bazë të mesatares./

ambasadori lu ne kendin amerikan mes te rinjveIMG_72731 ambasada amerik

Nga Shefqet Kërcelli/

Ka disa vite që pjesë e panairit të librit në Tiranë, është Ambasada e SHBA në Tiranë nëpërmjet një këndi të vecantë. Në këtë kënd të vendosur zakonisht në anën e majtë të katit të dytë të panairit, gjen mjaft informacione për botimet e ambasadës në shqip e anglisht, tematikën e tyre të larmishme, ku trajtohet jeta, kultura, arti dhe diplomacia e SHBA, mardhëniet SHBA-Shqipëri në vite, perspektiva e tyre, etj.  Ky kënd të tërheq vëmendjen dhe të bën kureshtar jo vetëm nga mënyra e dizenjimit të pamjes së jashtme, ku në ballë është flamuri amerikan dhe shqiptar, por dhe problematikës që përcjell tek vizitorët. Më kryesorja është se stafi që shërben ka në përbërje djem dhe vajza të reja, shumica të arsimuar në SHBA, të cilët me plot kulturë e seriozitet përcjellin ide e mendime të dobishme për të interesuarit e shumtë. Njëherësh dhe vizitorët e këndit ishin shumica të rinj e të reja nga gjithë trojet shqiptarë. Natyrisht të rinjtë e të rejat e këndit Amerikan në Kukës, Vlorë e Tiranë, ishin mysafirë të vecantë.  Në pesë ditët e panairit, këndi amerikan kishte pjesë të audiencës jo vetëm personelin e ambasadës dhe vetë Ambasadorin Lu, por dhjetra të rinj e të reja nga qendrat tona universitare dhe shkollat e mesme. Kjo dhe për një arësye tjetër, sepse pjesë e këndit të Ambasadës ishte dhe Qendra Informative e Arësimit Amerikan në Shqipëri, {EDUSA-UMB}, stafi i të cilës afroi konsulencë falas për të gjithë të rinjtë shqiptarë që janë të interesuar të studjojnë në SHBA. Për të mësuar dicka rreth rolit dhe funksionimit të kësaj qëndre të re, i drejtohemi Zonjushës Aida Hudhri, {Këshilltare në EDUSA-UMB}, e cila na dha këtë shpjegim për gazetën “Dielli”:

Çfarë është EducationUSA?

Education USA është një rrjet prej 500 qendra informative në të gjithë botën, ku miliona studentë të vendeve të ndryshme marrin informacion të detajuar dhe të përditësuar për mënyrën e aplikimit dhe shkollimit në kolegjet dhe universitetet Amerikane. Ky rrjet i qendrave informative gëzon mbështetjen e plotë të Departamentit Amerikan të Arsimit. EducationUSA Albania financohet nga Ambasada Amerikane në Shqipëri.

Konsulentët pranë qendrave informative kanë përvojën dhe kualifikimin e duhur lidhur me programet e studimit Bachelor dhe Master në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Ata i orientojnë dhe qartësojnë aplikantët, që të ndjekin në mënyrë vijuese hapat e duhur, të cilët do të përmblidheshin në 5 të tillë:

  1. Shqyrto alternativën më të mirë për arsimim;
  2. Financo studimet, duke aplikuar për bursë;
  3. Përfundo dokumentacionin për aplikim;
  4. Apliko për vizë studenti;
  5. Përgatit udhëtimin për në USA.

EducationUSA në Shqipëri organizon për të tretin vit rradhazi Competitive College Club, i cili është një klub që zgjat 9 muaj dhe çdo muaj diskutohet mbi një temë të caktuar mbi studimet në Amerikë. Përzgjedhja bëhet mbi bazë të mesatares.

Si çdo vit tjeter, EducationUSA Albania, mori pjesë në Panairi e Librit, tek stenda e Ambasadës Amerikane. Gjatë ditëve të panairit këshillueset e kësaj qëndre dhanë informacion mbi mënyrat dhe mundësitë e studimit në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. E krahasuar nga vitet e kaluar, numri i të interesuarve që duan të vazhdojnë studimet në Amerikë është gjithmonë në rritje. Ata interesohen për studimet bachelor, master apo doktoraturë. Ditën e premte, date 18 nentor, u zhvillua seanca e Competitive College Club, që është një klub me nxënësit më të mirë që kanë si synim të vazhdojnë studimet në Amerikë. Anëtarët e klubit janë jo vetëm nga Tirana por edhe nga rrethet e tjera, si psh: Pogradeci, Kukësi, Durrësi, Elbasani, Fieri dhe Shkodra. Çdo muaj, klubi mblidhet mbi një temë të caktuar mbi studimet në Amerikë dhe këtë herë takimi ishte mbi provimet TOEFL dhe IELTS që janë dy nga provimet më të kërkuara nga universitetet dhe kolegjet në Amerikë dhe masin nivelin e gjuhës angleze të aplikuesit. Të ftuarit ishin përfaqësues të dy nga qendra e liçensuara në vendin tonë për këto dy provime, Lincoln Center për TOEFL dhe British Council për IELTS.

Sikurse thashë edhe më lart, numri i të interesuarve për të vazhduar studimet në Amerikë është në rritje. Në krahasim me vjet, këtë vit kemi një rritje prej 10 % të numrit të studentëve shqiptarë që studiojnë aktualisht në Amerikë.

Dy fjalë mbi sistemin e arsimit të lartë në ShBA

Po ta krahasojmë me sistemin e arsimit të lartë në Shqipëri, institucionet e arsimit të lartë në SHBA nuk janë të organizuara dhe të menaxhuar në mënyrë të centralizuar. Ka më shumë se 4,500 institute të arsimit të lartë të akredituara që ndahen në publike, private, 4-vjeçare ose 2 vjeçare. Arsimi publik amerikan mbikëqyret nga Departamenti Amerikan i Arsimit. Kolegjet 2 vjeçare janë institucione më të vogla. Në përfundim të studimeve, kolegji ju pajis me Diplomë të Asociuar (Associate Degree). Kolegjet dy vjeçare kanë marrëveshje më kolegjet ose universitetet katër vjeçare për të bërë transferimin e krediteve të siguruara nga studentët në mënyrë që të vazhdojnë studimet për të marrë diplomën Bachelor. Për shkak të kësaj marrëveshje, studentët nuk japin asnjë provimin shtesë. Diploma Bachelor, në Amerikë, janë katër vite studimi. Ndryshimi midis kolegjit dhe universitetit 4 vjeçar është fakti se universitetet ofrojnë diplomë universitare dhe pasuniversitare, si dhe ofrojnë më shumë programe studimi sesa kolegjet për shkak të numrit të madhe të të regjistruarve.

Studentët që kanë një diplomë bachelor të ekuivalentuar me bachelorin amerikanë mund të vazhdojnë studimet për një program masteri. Kohëzgjatja e këtij programi është 1 ose vjeçar, ndërsa doktoratura zgjat 3 ose më shumë vite, në varësi të fushës së studimit.

Këmbana alarmi!!!

by

1-alma-Lico-ok-300x170

NGA ALMA N LIÇO/

Z H G E N J I M…./

….Kombinimi i këtyre shkronjave përcjell një ndjeshmëri të virgjër, një emocion naiv që lidhet me mospërmbushjen e pritshmërive. Ai ngjason me një kockë të mbetur në fyt që akuzon paaftësinë për ta kapërdirë. Ngecet aty,  dhe gati më ze frymën. Pabesisht, më serviret çdo ditë nga politika, në të gjitha mënyrat e imagjinueshme dhe të paimagjinueshme. Reflektimi që lidhet me politikën e mbrapshtë që ka kushtëzuar e komprometuar përditshmërinë, është kthyer në një makth të vërtetë…

Ngjarjet e fundit politike, si: (çadra e opozitës dhe marrëveshja zhgënjyese që e pasoi, zgjedhjet  e bojkotuara në shumicë,  konfigurimi i parlamentit, riaktivizimi i figurave të urryera të diktaturës, dosjet e cunguara të Sigurimit të Shtetit e shantazhimi i fragmentuar me to, trafiku i drogës dhe politikanët e përfshire në të, pandëshkueshmëria e krimit…e shumë e shumë të tjera..) më rikthejnë në shinat e padëshiruara të reflektimit.

Ehhh….më kot, jam përpjekur dëshpërimisht të arratisem prej këtyre ngjarjeve torturuese, duke i izoluar ato në një skutë të fshehur të moskujtesës. Sa do dëshiroja, që si në një rrjete të padepërtueshme të ngeceshin aty, me tërë paudhësinë e tyre ulëritëse. Nëse do të qe e mundur, do të preferoja të mos mendoja fare për to, të mos trishtohesha më për banditizmin primitiv që serviret brutalisht si një çorbë e pështirë që kondicionon çdo detaj të jetës dhe perspektivës së mjegulluar.  Por është e pamundur.

E lodhur deri në cfilitje nga një situatë që nuk ka asnjë gjasë dhe vullnet të ndryshojë, një arsyetim i dhimbshëm më ka diktuar shpërfilljen deri në neveri ndaj rrugaçërisë së atyre individëve apo grupimeve që projektojnë të sotmen dhe të ardhmen. Politika e mbuluar me vellon e makutërisë e të grabitjes, sillet  herë me zhurmë, e herë tinëzisht, vrapon në tymnajen e krijuar prej saj, kthehet e rikthehet si një mallkim që më zë frymën……

Në dhjetëra vite, me një besim disi të verbër u përpoqa deri në kufijtë e absurdit të besoja e mbështesja ata politikanë që erdhën në emër të ndryshimit dhe demokracisë. Fundja, është në natyrën njerëzore të besojë në atë që shpreson. Madje, të bëjë dhe përpjekjet e mundshme brenda hapësirave imagjinare të lirisë.

Ku jemi sot?????….Viktimat e mbijetuara të komunizmit të flakur e riflakur në rrugë, të papunë, në kushtet ekstreme të mbijetesës. Ndodhen sërish para zgjedhjes së dëshpëruar për t’u arratisur nga ky vend. Sigurisht, ata që ende nuk ja kanë mbathur, pasi shumica e ka bërë me kohë. Ndjehen të pashpresë. Të keqpërdorur. Të papërfaqësuar. Të varfër. Pa të ardhme. Me prona të grabitura me ligj e pa ligj nga komunistët e pinjollët e tyre. Me dëmshpërblime të shndërruara në lëmosha selektive të turpshme, që nuk mbërrijnë kurrë në xhepat e tkurrur të dhimbjes. Me sorollatje të pafundme e cinike nëpër zyrat e shtetit arrogant, në kërkim të të drejtave legjitime të zvarritura pafundësisht. Me të moshuar që i japin lamtumirën kësaj bote, në vendet e internimit. Në mungesë totale të vullnetit politik për të siguruar një rehabilitim minimal. E si mund të ndodhë ndryshe, kur institucionet e shtetit përfaqësohen e drejtohen nga xhelatët e diktaturës, apo bijtë e tyre? Si mund të jetë ndryshe, kur nostalgjikët e diktatorit rrahin gjoksin për krimet e kryera në emër të ideologjise së tyre vrastare?

Përpjekjet foshnjarake për bashkim të bashkëvuajtësve, në vazhdimësi janë sabotuar e kanë dështuar që në hapat e tyre të para. Kur bëhet fjalë për të drejtat e ish të përndjekurve politikë, neokomunistët e partive të majta dhe ato të ashtuquajtura të djathta, sa herë ua lyp nevoja e aktrimit të turpshëm për ndarjen nga e kaluara diktatoriale, përfshihen në të njejtën retorikë qaramane e hipokrite. Por, pas atyre lotëve të gënjeshtërt fshihet përbuzja dhe refuzimi që manifestohet në çdo qëndrim të tyre ndaj atyre njerëzve të vuajtur, të cilëve e gjithë shoqëria u detyrohet aq shumë. Fatalisht, ata vazhdojnë ende sot e kësaj dite të jenë të përjashtuar nga institucionet vendimarrëse.

Sa keq. Sa turp. Viktimat e mbijetuara të komunizmit e të afërmit e tyre, nuk bëhen dot bashkë. Nuk i lejojnë. U venë shkopinj nën këmbët e tyre të gjymtuara burgjeve apo vuajtjeve të internimit. Produkt i tentativave të kontrolluara nga politika bllokuese, janë vetëm disa shoqata të përçara që nuk bashkojnë dot dhimbjen dhe shpirtin qëndrestar, fatkeqësisht të trazuar e të lodhur nga zhgënjimet e njëpasnjëshme të postkomunizmit. Nuk arrijnë të imponohen me përfaqësim politik. Janë shpërndarë si zogjtë pa fole e po mbyten në pabesinë dhe hipokrizinë që ka pushtuar çdo qelizë të jetës. Kapitullim pa kushte ndaj atyre që po u vjedhin shpresën….Shpresa…a ka më kuptim kjo fjalë e magjishme që lëviz botën?…

Ehhh….. çfarë po bëj unë??? …Thjesht po konstatoj…e kanë bërë dhe e bëjnë çdo ditë me dhjetra, qindra……gjithkush në mënyrën e tij…Këmbanat e alarmit zhurmojnë deri në çmenduri.  Vallë, do zgjohet ndonjë ditë shpirti i reagimit ndaj atyre krijesave të përbindshme që po varrosin ëndrrën e lirisë???……fundja, askush nuk e meriton drejtësinë nëse nuk lufton për ta pasur atë.

LIGJI PËR SIMBOLE KOMBËTARE NË MAL TË ZI

by

                       1 Nik Gashaj

Nga Nikë Gashaj/Në periudha të ndryshme historike flamuri shqiptar ka qenë i ndaluar në Mal të Zi, si për shembull pas demostratave të studentëve në Kosovë me 1981. Si problem është paraqitur përdorimi identik i flamurit shqiptar në Mal të Zi me flamurin e shtetit shqiptar. Mirëpo, jam i mëndimit se qendrimet të tilla janë të pa baza, sepse flamuri shqiptar ka cilësi të dyfishtë: është jo vetëm simbol shtetëror, por dhe simbol kombëtar, prandaj dhe të shqiptarëve në Mal të Zi.

Në kohën e pluralizmit politik, që nga viti 1990, përsëri është lëjuar përdorimi i flamurit shqiptar në Mal të Zi, por ka pas raste të intervenimit të policisë dhe të ndalimit të përdorimit publik të flamurit shqiptar duke e konsideruar atë si flamur të shtetit të huaj.

Ministria për të drejtat e njeriut dhe të pakicave ka qenë e angazhuar për hartimin e projekt ligjit të ri për zgjedhjen dhe përdorimin e simboleve kombëtare të pakicave. Si antar i Grupit punues për hartimin e ligjit në fjalë, që në fillim të punës ua kam ndarë  antarëve të Grupit me shkrim propozimet e mia në lidhje me ligjin. Ndër të tjerat u kam shkrua: “Popujtë pakicë dhe bashkësitë tjera nacionale dhe pjesëtarët e tyre kanë të drejtë të përdorimit dhe qitjes së simboleve tradicionale kombëtare.

Simbolet nacionale të pjesëtarëve të popujëve pakicë ose të bashkësive të tjera  kombëtare pakicë të cilat mund të përdoren individualisht apo në bashkësi me të tjerët janë simbolet tradicionale  kombëtare të cilat janë përdorë deri me tani.

Simbolet e popujëve pakicë ose të bashkësive tjera nacionale pakicë nuk guxohen dhuntisht me i ndërrua, me ia imponua popullit pakicë  ose bashkësive nacionale pakicë dhe pjesëtarëve të tyre, as që guxohet që simbolet kombëtare të përdhosen.

Në njësin e vetëqeverisjes lokale në strukturën e popullatës së saj populli pakicë ose bashkësia nacionale pakicë të cilat bëjnë pjesë me më se 5%, simbolet e tyre kombëtare janë në përdorim publik.Simbolet kombëtare të popullit pakicë ose të bashkësisë nacionale pakicë të cilët në nivelin e komunës nuk e arrrijnë 5% në strukturën e popullësisë mund të jenë në përdorim publik në vendbanime ose në Bashkësi lokale në territorin e saj nëqoftë se në ato hapësira e arrijnë 15 përqindje të popullësisë”.Kjo ka qenë me rëndësi, përarsye se   5%  ua mundëson shqiptarëve përdorimin e flamurit kombëtar  në komuna: Ulqin, Tivar, Tuz, Plavë , Rozhajë dhe Guci. Propozimi i tillë është pranua nga Grupi punuas, nga Ministria për të Drejtat e Njeriut dhe të Pakicave, respektivisht nga Qeveria e Malit të Zi.

Më tutje kam shtua: Simbolet kombëtare në përdorim publik mund të qiten në ndërtesat dhe hapësirat e vetëqeverijses lokale, të ndërmarrjeve dhe të institucioneve publike, gjatë festave shtetërore dhe të festave të pakicës kombëtare ose të bashkësisë tjetër nacionale kombëtare.

Përdorimi privat i simboleve kombëtare  të popullit pakicë ose të bashkësisë nacionale pakicë dhe të pjesëtarëve të tyre në njësitë e vetëqeverisjeve lokale është i lirë. Prandaj dhe të shqiptarëve në Mal të Zi.

Në përdorimin privat, simbolet e popullit pakicë ose të bashkësisë tjetër nacionale pakicë mund të përdoren e të qiten dhe pa flamur shtetëror.Njësitë e bashkësive lokale në të cilat jetojnë popujtë pakicë ose bashkësitë tjera nacionale pakicë janë të detyruara që me statatutet e veta  më detajisht ta rregullojnë çështjen e përdorimit të simboleve të tyre kombëtare, në pajtim me ligjin”.

Puna e Grupit punues në hartimin e ligjit për simbole kombëtare nuk ka qenë e lehtë. Natyrisht, se ka pasë dhe qendrime të ndryshme dhe polemika. Por më në fund Grupi punues me shumicë është dakordua dhe ka arrijtur rezultate pozitive në hartimin e projekt-ligjit.Qeveria e Malit të Zi e ka  përcaktua propozimin e ligjit për zgjedhjen, përdorimin dhe të qitjes publike të simboleve kombëtare. Përcaktimi i propozimit të ligjit  nga Qeveria e Mali të Zi, në esencë i përmbanë elementet pozitive të hartuara nga Grupi punues, sikurse janë: simbolet kombëtare konsiderohen ato simbole të cilat pjesëtarët e popujëve pakicë dhe të bashkësive tjera nacionale pakicë i përdorin për prezentimin dhe shprehjen e identitetit kombëtar (neni 2); simbolet kombëtare janë stema, flamuri dhe himni(neni 4); në njësitë e vetëqeverisjes lokale në të cilat pjestarët e popullit pakicë ose të bashkësisë tjetër nacionale pakicë e bëjnë shumicën e popullësisë, sipas rezultateve të fundit të regjistrimit të popullësisë, në ndërtesat të organeve të vetëqeverisjes lokale dhe të institucioneve publike themeluesi i të cilave është komuna, respektivisht shteti, vazhdimisht valvitet flamuri  i atij populli pakicë ose  të bashkësisë tjetër nacionale pakicë(neni 11); në njësitë e vetëqeverisjes lokale në të cilat pjestarët e popullit pakicë ose të bashkësisë tjetër nacionale pakicë  e bëjnë më shumë se 5% të popullësisë, sipas rezultateve të regjistrimit të fundit, në ditën e Festës të atij populli pakicë ose të bashkësisë tjetër nacionale pakicë, në ndërtesat e organeve të vetëqeverisjes lokale, qitet dhe flamuri i atij populli pakicë ose të të bashkësisë tjetër nacionale pakicë(neni 12); flamuri kombëtar i popujvë pakicë qitet dhe në hapësirat e klulbëve të deputetëve etj.

Etalonin e stemës  dhe të flamurit, si dhe shënimin për nota të himnit do ta përcaktoj me marrjen e vendimit Këshilli i popullit pakicë ose të bashkësisë nacionale pakicë.Pajtueshmërin për vendimin e Këshillit kombëtar e jep Qeveria e Malit të Zi.

Prandaj, për marrjen e vendimit të lartëpermendur ekziston përgjegjësia e Këshillit Kombëtar  të shqiptarëve në Mal të Zi në atë aspekt që Flamuri kombëtar të mos  pësoj ndryshime, por të përcaktohen për flamurin tradicional kombëtar shqiptar. Këshilli Kombëtar shqiptar, parasëgjithash duhet ta ketë parasysh Kushtetutën e Malit të Zi, neni 79, ku thuhet: pjesëtarëve të popujëve pakicë dhe të bashkësive tjera nacionale pakicë u garantohen të drejtat dhe liritë të cilat mund t’i shfrytëzojnë individualisht dhe në bashkësi me të tjerët: në zgjedhjen, përdorimin dhe qitjen publike të simboleve dhe në kremtimin e festave kombëtare (pika 2). Andaj, sipas kësaj dispozitë kushtetuese vetëm pakicat, prandaj dhe shqiptarët në Mal të Zi kanë të drejtë me i përcaktua simbolet e veta kombëtare.

 

100 vjetori i Revolucionit Bolshevik-Meditime të nji viktime

by

48-repishti-300x212

Shkruan: Sami Repishti, Ph.D. */

Ridgefield,CT.- Me 7 nandor 2017 u mbushën plotë 100 vjet nga data kur komunistët bolshevikë, nen drejtimin e V.I. Leninit përmbysën rregjimin e Carit Nikolla II dhe filluen ndertimin e ish Bashkimit Sovjetik, tue ndryshue kështu fatin e botës mbar, përfshi edhe Shqipërinë tonë.

Ky “revolucion” që shumë historianë e konsiderojnë si nji nga ngjarjet ma të randësishme të historisë moderne filloi me 23 shkurt 1917, me protesta popullore në rrugët e Petrogradit/Shën Petersburg ish kryeqytet i Rusisë cariste për 200 vjet. Protestuesët e uritun dhe të lodhun nga lufta me Gjermaninë, kerkuen “bukë e paqë”. Autokrati Car Nikola II preferoi me dergue trupat ushtarake për paqësimin e gjendjes. Në përpjekje u vranë 40 demonstrues. Ushtria u trondit dhe filloi “mosbindjen” e autoritetit carist. Shumë ushtarakë u bashkuen me popullin. Kjo shkaktoi abdikimin e Carit Nikolla II me 2 mars 1917. Nji qeveri e re civile u formue e kryesueme nga Aleksander Kerensky.

Në ndërkohë, V.I.Lenini. emigrant në Svicër, me 3 prill 1917 u kthye në Petrograd me ndihmën e sherbimeve të mshehta gjermane që llogaritshin në premtimin e Leninit se do te bante paqë të ndame me Gjermaninë. Kjo  lejonte Gjermaninë me luftue vetëm kundër frontit të Perëndimit. Llogaritjet gjermane u vertetuen. Lenini nenshkroi Traktatin e Brest-Litovskit (1917): paqë me Gjermaninë!

Me arritjen e tij ne Petrograd, Lenini mori drejtimin e grupeve komuniste/bolshevike. Ai deklaroi se nuk njihte Qeverinë e Kerenski-t dhe proklamoi parullën “Paqë, bukë, tokë!” si pikënisje për revolucion. Për nji kohë të shkurtë Lenini fitoi përkrahjen e madhe të nji popullsie të lodhun. Ky ka qenë fillimi i “revolucionit të tetorit” në Rusi. Menjiherë, komunistët filluen përgatitjen e nji force ushtarake efektive, dhe naten 6-7 nandor 1917, nen komanden e Leon D.Trotsky-t, forcat revolucionare morën në dorë ndertesat qeveritare të kryeqytetit, dhe pushtetin e vendit. Kongresi i Dytë Panrus i Sovietëve, i mbledhun në Petrograd, formoi qeverinë e re nen drejtimin e V.I.Leninit, e perbame me shumicë “komisarësh  politikë”.

Qeveria e re me operacione ushtarake të përgjakëshme vendosi “diktaturën”, (ma vonë diktatura e proletariatit) e plotë në vitin 1922, datë në të cilën u formue Bashkimi Sovjetik që mbijetoi afër 70 vjet (1990). Mbrenda pakë muejve, Lenini forcoi disiplinën në rradhët e klasës punëtore; në Rusi gjendja u ba shumë e randë. Bashkimi Sovjetik, për arsye të krizes ekonomike dhe luftës u ba skena e shtypjeve të pamëshirëshme dhe vuejtjeve të pa kontrollueshme Diktatura tregoi forcën e vet.

Edhe sot, Presidenti Putin deklaron se për arsye të ndasive të medha në Rusi “…vendi ka nevojë për nji qeveri të fortë” Fatkeqsisht, liria e demokracia e pritun nga miljonët e shtypun nuk u realizue në Rusi. Por. gjatë kësaj periudhe, Bashkimi Sovjetik deshmoi nji rritje të madhe industriale, të arritun me çmim të naltë: miljona qytetarë të kombeve të ndryshme vdiqën nga shtypja dhe uria…!

Revolucioni ka qenë edhe arsyeja e shumë luftave kombëtare për çlirim në shumë vende të botës, që banë njikohësisht shekullin njizetë shekullin ma të përgjakshëm në historinë moderne.

Kush ishte udheheqsi “Bolshevik” V.I.Lenini? Condoleesa Rice, profesor dhe ish Sekretar i Shtetit, spjegon: ”Kur u kthye Lenini nga emigracioni, ai shfrytëzoi situatën që solli lufta në popullsi dhe ushtri, tue predikue nji shkëputje të plotë me të kaluemen. Ai ishte nji revolucionar deri në palc; që në fillim, ai u shpreh me nji retorikë të zjarrtë  dhe me nji fjalor politik që këshillonte ‘luftën’ deri në ekstrem.”  Ajo spjegon se “për Leninin ‘modaliteti’ nuk duhet të mbështetet mbi bazat e standardeve idealiste që ushqejmë; nuk duhet të bajmë kurrë kompromis, dhe duhet të jemi përherë ekstremistë…. Në mes të nji shoqënie vizionarësh, Lenini përqendronte vemendjen e tij në nji objektiv dominant që zakonisht nuk ashtë objektivi i klasave intelektuale: marrjen e pushtetit me çdo mjet”.

Ky qendrim anti-moral dhe plotësisht i pa skrupull solli rregjimin e “hurit dhe litarit” në ish Rusinë cariste, të vendosun nga Lenini- e të njohun eufemikisht si “diktatura e proletariatit”, dhe nuk pushoi asniiherë deri në vitet 1989-90 me ndryshimet radikale të fillueme nga reformisti Mikhail Gorbaçev…reforma që përfunduen me zhgënjimin e madh: Presidentin Putin. Shpresa për demokratizim dhe integrim në Botën e Lirë të Perëndimit nuk u realizue, dhe sot në shumë vende ish-komuniste, mbeturinat e së “keqes së madhe” vazhdojnë me helmue atmosferën e shoqënisë civile  ….. tue përfshi edhe Shqipërinë tonë!

Shprehja “revolucion” në shkencat shoqënore dhe politike përdoret me përcaktue nji lëvizje të madhe, të papritun, dhe tipikisht violente- zakonisht me gjak- që përmbysë rendin ekzistues dhe strukturat e shoqatat   e lidhun me këte rend, dhe  formon nji rendi të ri.

Sa e përgjakëshme ka qenë veprimtaria e Leninit? Nji shembull: Në mars 1922, ai shkruente: “Ashtë pikeëisht tani, dhe vetëm tani, kur në krahinat ku popullsia vdes nga uria dhe njerëzit ushqehen tue ngranë mishin e njeni tjetrit (kanibalizëm) dhe qindëra, ndoshta mijëra kufoma mbushin rrugët tona, që na mundemi (dhe prandej duhet) me zbatue konfiskimin e pasunisë së Kishës me egërsinë ma të madhe, dhe energji pa asnji mëshirë…Pikërisht në këte moment na duhet të luftojmë klerin në mënyrën ma të pamëshirëshme e vendimtare, dhe të dërmojmë rezistencën e tij, me nji brutalitet të atillë që kleri nuk duhet të harrojë në dekadat që vijnë…Sa ma i madh të jetë numri i  fetarëve reaksionarë dhe i borgjezisë reaksionare që ne do të ekzekutojmë për këte arsye, aq ma mirë për ne!”  (Martin Amis)

(Shenim: Arkivat kishtare tregojnë se në vitin 1922, V.I.Lenini ekzekutoi 1.962 murgjë, 2.691 priftën, 3.441 murgesha. Pse? “besimi ashte pjesë e natyrës njerëzore, kështu që bolshevikët ishin të detyruem me e shtypë në të gjitha format e tij, dhe të gjithë denominacionet tue përfshi islamizmin e budhizmin.”(po aty). “Nji tragjedi e vertetë, nji ngjarje që shkaktoi vuejtje të mëdha, shkatërrim dhe degradim”(Prof. Orlando Figes)

Akti i fundit: Lenini vdiq në 1924 e la trashëgim për Stalinin nji shtet policor, funksional, që ai perdori pa mëshirë (1924-1953) në asgjasimin e miljona qeniesh  njerëzore të pafajshme. (Vetëm vdekja e J.V.Stalinit shpëtoi nga asgjasimi fizik pesë miljonë jahudije në kampet e akullta siberiane të përgatituna nga Stalini)

Vazhduesi i Leninit, kryekrimineli J.V.Stalin (që ka qenë dhe mbetet personi i idealizuem edhe nga shumë komunistë shqiptarë!) ishte nji monstër i vertetë. Kush ishte Stalini?

Historiani i njohun Sebastian S. Montefiore në studimet e tia e përshkruen kështu: ”Deri në vitin 1917, J.V.Stalini ka qenë nji disident carist, rrugaç, pijanec, kangëtar, dashnor që vraponte mbas vajzave, dhe nji imitues i shkelqyeshëm” .

Prof. Stephen Kotkin, Princeton U., spjegon:” Diktatori Stalin ka qenë nji udhëheqës kontradiktor, ideolog e oportunist njikohësisht, njeri me vullnet të hekurt dhe krijesë e sistemit sovjetik, njeri pa karakter që shpërdoroi bashkëshorten e vet deri në vetëvrasje (dhe nuk e percolli në varr!) dhe nji udhëheqës që frymëzoi popullin e vet. Stalini bani ate që edhe udhëheqës të tjerë të dalluem kanë ba. Ai artikuloi dhe punoi me kambëngulje për nji qellim; në rastin e tij, nji shtet të fuqishëm, të mbështetun nga nji shoqëni e unifikueme që çrranjosi kapitalizmin dhe ndërtoi socializmin industrial. Metodat e tia anti-njerëzoe janë asgja ma pak se nji apokalips për popullsinë e vendit. Uria e madhe në fshat vrau ma shumë se shtatë miljonë qytetarë rus e të tjerë, pesë miljonë “kulakë” u arrestuen, deportuen, ose u ekzekutuen. Kambëngulja e tij mund të spjegohet me idenë e tij fikse të ndryshimit ‘me çdo çmim’ të gjendjes shoqënore dhe ekonomike në modernitet, që ai e pau si rruga e marrun nga fuqi tjera të mëdha: prodhim masiv, konsum masiv, kulturë masive dhe politikë masive. Anglia dhe Gjermania janë dy shembujt që ai imitonte. Arrestimi i miljona anëtarë partie, në mes të vitit 1931, tregon fatin e atyne që guxuen mos me u bindë, ose me kundërshtue “udhëheqsin”, “gjyqet spektakolare” të qytetarëve të pafajshëm- ma vonë të pakësueme- shpesh mbas torturash të randa që detyruen me   rrfye “anmiqt imagjinarë…”. Për Stalinin, terrori “përbante nji formë sundimi, nji mjet i artit të qeverisjes shtetnore.”

Edhe fakti që Stalini aplikoi metodat tronditëse në shtypjen e nji opozite të dobët, metoda që sollën ferrin mbi tokë për bashkatdhetarët e vet, spjegohen me nxitjen e shtypjes me shperblimeve byrokratike nga nji system represiv formidabel, dhe nga monopoli i pushtetit të nji partie të vetme në jetën politike të vendit. “ Ai merrte fuqi nga adhurimi i klasave të ulëta me imponue gjithçka nga nivelet e nalta. Në marrëdhanjet e politikës së jashtëme, sjellja e tij pa busull orientuese dhe pa parime të caktueme e paraqesin ate nji oportunist me eksperiencë, dhe ideolog me aftësi mendore të kufizueme”.(S. Kotkin)

Si Lenini ashtu edhe Stalini kanë vuejtë nga paranoia e vrasjes, deportimeve, asgjasimit të popullsive të tana. Si përfundim ata ndertuen nji rregjim, shovinist dhe ekspansionist, shtet policor, sundimin e nji njeriu të vetëm, kultin e individit, dhe gjetën mbështetje në terror, kampe përqendrimi dhe në “Big Lie!” (gënjeshtrën e madhe)

“E meta themelore e programit marksist ka qenë përballja pikë për pikë e ideologjisë me natyrën njerëzore,- shkruente shkrimtari izraelit Martin Amis- Udhëheqsit komunistë e kuptuen këte kontradiktë, por vendosën me lanë programin të paprekun dhe me ndryshue natyrën njerëzore, Në terma praktike ashtë ajo që na quejmë “totalitarizëm”  e që do të thotë nënshtrim total të qytetarëve ndaj politikës zyrtare.” Dhe mjerë ai/ajo që ka pasë guximin me devijue nga versioni zyrtar. Vetëm “gardianët e revolucionit” mund të ndryshojnë këte situatë. Kjo spjegon se përse pozita e Stalinit si gjysëm-perendi zbritet nga froni dhe përfundon sot në nji shenim negativ e pa randësi historike…!

I pyetun në se Qeveria ruse do të festojë 100 vjetorin e Revolucionit, zadhanësi qeveritar u përgjegj: “Qeveria nuk ka nji plan festimi”. Gazeta e njohun “Pravda” komentoi: “Ç’farë kemi këtu për festim?” Vitin e kaluem, Presidenti Putin inauguroi “Murin e Rihabilitimit” dhe në mes tjerash, ai tha: ’”Kjo e kalueme shumë e tmerrshme nuk duhet në asnji mënyrë të fshihet nga kujtesa e jonë; sepse, nuk mund të justifikohet, në asnji mënyrë e gjithë ajo që ka ngjarë’” Vetëm nji ‘guardian i revolucionit’ guxon me ndryshue historinë.  Lavdi e përkohëshme…..!

Disidenti i madh dhe shkrimtari rus Vladimir Nabukov, në nji artikull të vitit 1948, shkruente: ”Nen sovjetët, që në ditët e para, e vetmja mbrojtje për disidentët ishte shpresa se kapriçet e qeverisë do ti kursejnë pa shpresë në drejtësi ose ligjë. Asnji  parti e dytë nuk u lejue përveç pushtetit komunist. Byrokracia dominoi që në fillim. Opinioni publik u dërmue. Klasa intelektuale u eliminue. Çdo ndryshim që bahej ishte nji dekorim i skenave të shemtueme të nji grope të thellë e të zezë ku mbretnoi shtypja dhe terrori.”

Ashtë kjo shoqëni e re dhe e pabesë që u adoptue nga udheheqja gjysëm analfabete e vendit tonë – studentë të falimentuem, teneqexhijë, karrocierë, mjelse lopësh, shoferë, aventurierë pa busull morale…!

“As prindëve, as fëmijve të tyne nuk u besohet. Të gjithë janë të tmerruem ditë e natë, në çdo nivel tue përfshi edhe vetë Stalinin që jetonte me frikën e vrasjes çdo minut të jetës së tij” shkruen Nabukov.

(Nji shembull: kur Stalini udhëtoi për Teheran (Persi, 1942) në takimin me Churchillin dhe Rooseveltin, aeroplani i tij shoqënohej nga 27 avionë luftarakë. Kur udhëtoi për Potsdam (Gjermani, 1945) truproja e tij kishte 18.500 ushtarë e policë) (sic!)

Në Bashkimin Sovjetik nji popullsi e tanë ka qenë e traumatizueme …..Posa u hapen arkivat (mbas vitti 1990) u zbulue mënyra mospërfillëse me të cilën udhëheqsit sovjetikë, nën Stalinin, firmojshin vendimet për dënime me vdekje të qindëra mijëra qytetarëve – para se ata vetë të ekzekutoheshin gjithashtu, nji atmosferë e imortalizueme nga shkrimtari ish komunist Arthur Koestler në librin e ti “Errësinë në Mesditë”.

Tashti , “…me urdhën te Presidentit Putin arkivat janë mbyllë përsëri! NJi represion emocional i fortë ashtë zhvillue me qellim të mbulohen bremjet e ndërgjegjes për vuejtjet në Rusinë e sotme. Kjo ashtë plotësisht ajo që rregjimi Putin dëshiron dhe paraqet: nji shoqëni te tanë psikologjikisht e ndryshueme, dhe pa dëshirë me kthye kohën kah e kaluemja e vet, me përfundim të pa evitueshëm në nji depresion të hapun gjanësisht, dhe me besimin se vendi nuk ka nji të ardhme” përfundon Francis Fukuyama, Stanford…. Shqipëria me 2017 ?

Kjo spjegon me hollësi sa larg janë në gjendje me shkue demagogët ideologë, me zhdukë ose me shtrembnue të vërteten; me mshehë atrocitetet, vorfëninë, urinë lokale të fshatit, ekzekutimin fizik të klasës intelektuale, ndalimin “zyrtar” të ushtrimit të fesë, klerikëve e mbylljen e faltoreve, shuemjen e traditave –besë, nder, burrëni, mikpritje etj -dhe të jetës tradicionale e kulturore në qytet e fshat- popullsi e terrorizueme nga frika vetem sepse kërkon liri e demokraci…!

*****

Në Shqipëri ka pasë dhe ka edhe sot qytetarë të ndershëm që besojnë se “totalitarizmi” ka ngritë kokën përsëri mbas 27 vjetëve tranzicioni kaotik, tue përfshi presionin politik, mungesën e plotë të shoqënisë civile koshiente e gjendjes në vend dhe jashtë kontrollit qeveritar, nji arsim të pa organizuem me i përgjegjë nevojave të kohës dhe që nuk sherben interesat e studentëve as edhe ekonomisë së vendit që vuen nga papunësia e madhe, korrupsioni i shfrenuem që ka kapë për fyti edhe kuadrot drejtuese, dhe veprimtari mafioze pa frikë ndeshkimi…!

Por unë dyshoj se gjendja e sotme ashtë e pa shpresë! Sepse nuk ekziston akoma ne vendin tonë nji ideologji “zyrtare” që mobilizon masat e gjana  … …esenciale për nji shoqëni “totalitariste…! “

Nji njohës i mirë i sistemit sovjetik, dhe rregjimit të kuq në Shqipëri, analisti Dr. Janos Bugajski, në nji intervistë me Zërin e Amerikës (9 nandor 2017) bani këte deklaratë: “Përsa i përket trashëgimisë komuniste (në Shqipëri) kjo çfaqet në mes tjerash tek gjëra të këtilla si varësia tek Shteti për punësim dhe për ndihmë, tek nji farë tolerance ndaj shtypjes shtetnore, tek vazhdimi i lidhjeve dhe interesave speciale që vazhdojnë qysh nga koha e komunizmit dhe tek përfshirja e pamjatueshme e publikut në aktivitetet shoqënore; publiku akoma nuk e sheh veten si subjekt por si objekt politik, dhe kjo duhet ndryshue… (Megjithate)…as që mund të bahen krahasime me të kaluemen komuniste…Absolutisht duhet nji rihabilitim moral- sepse ish përndjeksit komunistë shetisin lirisht në rrugët e Tiranës….Mendoj se duhet të ketë ma shumë vemendje nga media dhe nga sistemi arsimor, më shumë informim publik rreth atyne që vuajtën nen komunizëm…” Dr. Bugajski quen viktimët e komunizmit “heroj” dhe kundërshtimin e tyne “heroizëm” i treguem nga këta persona gjatë periudhës së shtypjes…!

Në nji intervistë të njikohëshme për Zërin e Amerikes, e dha edhe Zonja Gentiana Sula, drejtoreshë e Autoritetit të Informimit mbi Dosjet e Sigurimit të Shtetit. Ajo mendon se “…moshapja e arkivave u ka mohue njerëzve të drejtën për të njohë të vërteten.,. (sepse) shumë plagë të së kaluarës ende janë të pambyllura. Në Shqipëri, vendi në disa raste e gjen veten në nji kontradiktë me brezat e rij (të painformuem), nji pjesë ka nostalgji; të tjerë që ende nuk janë shkëputur dot nga mentaliteti i së kaluarës- Shqipëria vlerësohet nga të huajtë ekspertë se ende nuk e ka përfunduar periudhën e tranzicionit nga diktatura në demokraci…”

Unë do të shtojshe: ” nga skllavëria komuniste në nji jetë të lirë; nga frika e ushqyeme, në guxim me farkëtue fatin me duart e veta”.

Le të zbulohen të gjitha krimet e kryeme kundër qytetarëve shqiptarë, le të demaskohen të gjithë kriminelet, dhe të gjinden të gjitha vendet ku janë krye këto krime të pabesueshme dhe makabre të regjimit komunist në Shqipëri; le të zbulohen të gjitha varret individuale e varrezat kolektive dhe të bahen ata vende pelegrinazhi, “vende të shenjta” për adhurim nga të gjithë- veçanërisht për nxanësit e shkollave tona; le të  kthehen ata në objekte frymëzimi dhe subjekte meditimi të thellë.

Sepse vetëm, nji ndërgjegjsim i plotë i së kaluemes sonë tepër tragjike, do të pengojë përsëritjen e saj.

Nga vorret e harrueme, viktimat akoma të shqetësueme, kërkojnë me za të naltë: Vllazën, motra! Mos na harroni! Mos harroni mesazhin tonë: kurrë ma diktaturë në Shqipëri, kurrë ma ideologji të hueja në Shqipëri, kurrë ma “gënjeshtrat e mëdha” në Shqipëri ….!

=======================================================

* ish i burgosun politik në Shqipërinë komuniste (1946-56), dhe në Jugosllavinë komuniste (1959-60)

 

On the Centenary of the Bolshevik Revolution

by

1 Naill Ferguson

BY Niall Ferguson/*

On the Centenary of the Bolshevik Revolution Remarks at the Victims of Communism Memorial Foundation dinner Washington, DC, November 9, 2017 /

On this night, November 9, 28 years ago, the Berlin Wall was opened. On the night of November 7, 100 years ago, the Winter Palace in Petrograd was occupied by the Bolsheviks.
In the intervening period of 72 years, according to the estimates in the Black Book of Communism, the “grand total of victims of Communism was between 85 and 100 million.”
Mao Zedong alone, as Frank Dikötter has shown, accounted for tens of millions: 2 million between 1949 and 1951, another 3 million in the course of the 1950s, a staggering 45 million in the man-made famine known as the “Great Leap Forward,” yet more in the mayhem of the Cultural Revolution.
According to the lowest estimate, the total number of Soviet citizens who lost their lives as a direct result of Stalin’s policies was more than 20 million, a quarter of them in the years after World War II.
All Communist regimes everywhere, without exception, were merciless in their treatment of “class enemies,” from the North Korea of the Kims to the Vietnam of Ho Chi Minh, from the Ethiopia of Mengistu Haile Mariam to the Angola of Agostinho Neto. Pol Pot was the worst of them all, but the differences were of degree, not of quality.
Communist regimes were aggressive, too, overtly invading country after country during the Cold War. Moreover, we now know, thanks to the work of historians such as Chris Andrew, just how extensive and ruthless the KGB’s system of international espionage and subversion was.
*
I am an historian and tonight I want not only to mourn the tens of millions of victims of Communism but also to salute all those historians, as well as journalists, who during the so-called “short twentieth century” and thereafter bore witness to the crimes that were committed in the names of Marx, Lenin, Stalin, Mao and the rest. I think, for example, of Robert Conquest, who seemed a lone voice when I was an undergraduate at Oxford in the early 1980s, but who has a worthy heir today in my friend Anne Applebaum. I think also of organizations such as Memorial, which we are honoring tonight, on whose work in preserving records and testimony we historians we depend. The short twentieth century was a phrase coined by a different kind of historian: Eric Hobsbawm, a lifelong Communist who—even after Khrushchev’s secret speech had begun the never complete process of official revelation—could never bring himself to accept that whatever had propelled him to join the Party as a young man, it had been a horrible mistake. How I wish that short century of his had been even shorter.
Could it have been? Could more have been done to halt the Communist pandemic after it broke out in Russia in 1917? And, if so, have we learned anything from the mistakes of those who failed to stamp it out when they might have? Those are the questions I want to ask tonight.

They are not questions we historians pose nearly often enough. That awful apologist for Soviet power, E.H. Carr, wrote in his wretched but all too widely read tract What Is History? that to ponder the “might-have-been”s of 1917 was pointless. Those who did so, he argued, were just losers indulging in wishful thinking. I have always rejected that deterministic reasoning. It smacks too much of those inexorable historical forces the Marxists were always on about.
*
No, the Bolsheviks could have been stopped. After all, the only reason Lenin was able to get from Zurich to Petrograd in 1917 was that the imperial German government paid for his ticket—and more. According to Sean McMeekin’s excellent new book on the Revolution, around 50 million gold marks ($12 million) were channeled from the Kaiser to Lenin and his associates. Adjusted for inflation, that’s equivalent to around $800 million today.
The provisional government had every right to arrest Lenin and his nineteen associates on arrival. They were German agents, after all. And Alexander Kerensky, the Socialist Revolutionary minister of justice who took control of the provisional government on July 7, had even better grounds to round the Bolsheviks up: they had attempted a coup and failed.
The problem was that people underestimated Lenin, Trotsky and company. They seemed an unruly bunch of intellectuals: writers of pamphlets, makers of speeches. No contemporary Western observer thought for a moment that their crackpot coup would last. As my student Hassan Malik has shown, American bankers completely failed to appreciate that the Bolsheviks meant exactly what they said about defaulting on the entire Tsarist debt. No one foresaw that hereditary nobleman Ulyanov, to give Lenin his original name, was equally capable of ordering mass murder.
On August 10, 1918, as the Bolsheviks waged the first of many campaign of grain confiscation against the peasantry, Lenin sent a telegram to Bolshevik leaders in Penza that I have always thought speaks in the authentic voice of Communism: The kulak uprising in [your] five districts must be crushed without pity … An example must be made. 1) Hang (and I mean hang so that the people can see ) not less than 100 known kulaks, rich men, bloodsuckers. 2) Publish their names. 3) Take all their grain. 4) Identify hostages … Do this so that for hundreds of miles around the people see, tremble, know and cry: they are killing and will go on killing the bloodsucking kulaks … P.S. Find tougher people.
Between 1918 and 1920, as many as 300,000 political executions were carried out by the Bolsheviks. By 1920 there were already more than a hundred icy “concentration camps” for the “rehabilitation” of “unreliable elements.”
So, please: no more of all those fairy tales—which we still sometimes hear today— of an idealistic revolution that only wicked Stalin betrayed. Communism was always a bloodthirsty monster. Its leaders invariably combined those strange qualities that Lenin, Trotsky and Stalin had in common: a talent for warped, paradoxical reasoning—“democratic centralism,” “the dictatorship of the proletariat”—and a hideous relish of violence.
I have mentioned foreign intervention, incompetent liberals, and clueless bankers. Let me not forget the fellow travelers, who were also there in 1917. John Reed, with his risible glamorizing of the revolution, would have many, many heirs. George Bernard Shaw’s commentary on the show trials of the 1930s perfectly encapsulated this intellectual deformation. Even as the revolution devoured its own children, the fellow travelers cheered the executioners on.
Not many went quite as far as the Cambridge spies, who shamefully betrayed their own country to Stalin. But throughout that long, long, short twentieth century, how many intellectuals turned a blind eye to the crimes of Communism? Or rationalized the mass graves and the gulag away? Because Hitler’s crimes—which came later than Stalin’s, of course—were in some way worse. Because the industrialization of Russia could be achieved in no other way. Because one had to crack an egg to make an omelet—and all the other cant.
*
In the summer of 1947, George Kennan published his anonymous essay in Foreign Affairs, “The Sources of Soviet Conduct.” In it, he asked a question: Who can say with assurance that the strong light still cast by the Kremlin on the dissatisfied peoples of the western world is not the powerful afterglow of a constellation which is in actuality on the wane? … [T]he possibility remains … that Soviet power … bears within it the seeds of its own decay, and that the sprouting of these seeds is well advanced.
Kennan was forty-three when he wrote those words. Yet he was eighty-seven when the Soviet Union was finally dissolved in December 1991.
Perhaps another reason that the Communist virus continued to spread for so long— for the better part of twenty-five years after the policy of containment became the basis for U.S. strategy in the Cold War—was this: that even good men underestimated the Soviet threat and were assailed by doubts about how much should be done to resist it.
From the outbreak of the Korean War to the final confrontation in the early 1980s, even those, like Kennan, who considered themselves anti-Communist, frequently lacked the stomach for the fight. Time and again, they succumbed to relativism. Perhaps this contest between the superpowers was really the fault of the United States. Perhaps the United States should simply withdraw its forces from the contested grey zones—from South East Asia, from Central and South America, from sub-Saharan Africa.
And yet behold what happened when the U.S. did that. It is now more or less orthodoxy that the Vietnam War was an unmitigated disaster—if you are tempted to doubt it, you may be forced to watch Ken Burns’s new and widely acclaimed documentary series on the subject. I am of the unfashionable view that the real disaster was to abandon the people of South Vietnam to their cruel and entirely predictable fate at the hands of the Communist North.

Have we learned anything from the history I have just summarized? Not nearly enough, I would say. It is not just the Che Guevara T-shirts I worry about. It is not just the bust of Lenin that is said to sit on the desk of the leader of the British Labour Party. It is not just the revival of “Anti-Fa” by young people presumably unaware of the cooperation between the German Communists—the original AntiFa—and the Nazis that helped seal the fate of the Weimar Republic. It not just the rising power of a China still ruled by Communists—to say nothing of the sycophantic treatment I see their leader receiving in the West. It is not just the North Korean missiles, a stark reminder that Communism is as ready as ever to kill people by the million.
No, what concerns me today is the entirely familiar response we see to a different but, to my mind, equally dangerous threat. Ask yourself how effectively we in the West have responded to the rise of militant Islam since the Iranian Revolution unleashed its Shia variant and since 9/11 revealed the even more aggressive character of Sunni Islamism. I fear we have done no better than our grandfathers did when the virus spreading around the world was Bolshevism. It is, indeed, the same old story.
Foreign intervention—the millions that have found their way from the Gulf to radical mosques and Islamic centers in the West. Incompetent liberals—the proponents of multiculturalism who brand any opponent of jihad an “Islamophobe.” Clueless bankers—the sort who fall over themselves to offer “sharia-compliant” loans and bonds. Fellow travelers—the leftists who line up with the Muslim Brotherhood to castigate the state of Israel at every opportunity. And the faint-hearted—those who were so quick to pull out of Iraq in 2009 that they allowed the rump of Al Qaeda to morph into ISIS.
A century ago it was the West’s great blunder to think it would not matter if Lenin and his confederates took over the Russian Empire, despite their stated intention to plot world revolution and overthrow both democracy and capitalism. I believe that we are, incredible as it may seem, capable of repeating that catastrophic error. I fear that, one day, we shall wake with a start to discover that the Islamists have repeated the Bolshevik achievement, which was to acquire the resources and capability to threaten our very existence.
There are many good reasons to commemorate the tens of millions of people who lost their lives because of Communism. Out of compassion, we should recall their sufferings. Out of intellectual consistency, we should not treat their deaths as less worthy of pity than the deaths of those murdered by Hitler and the other fascist dictators.
But the best reason, in my view, to support the Victims of Communism Memorial Foundation is to learn from our past mistakes—so that we never again allow a renegade gang of fanatics to acquire the capacity to destroy Western civilization and the individual freedom which is its most cherished value.
For we are not gathered here only as anti-Communists. As our next speaker, Natan Sharansky has illustrated with deeds and words, opposition to Communism is merely a logical corollary of our faith in liberty: liberty of conscience, of speech, of association, of movement, of property ownership. Our forefathers were for these things before Lenin and his gang were against them. And those ideals of freedom will live on, long after the evil of Communism has finally been consigned where it belongs: to the history books.

  • Botohet me lejen e autorit. Z. Niall Ferguson eshte studiues dhe historian prane Institutit Hoover te Universitetit Stanford ne Kaliforni si dhe Qendres se Studimeve Europiane te Universitetit Harvard ne Boston.
Ai eshte nje shkrimtar i specializuar ne fushen e finances, ekonomise dhe historise nderkombetare. 
Ai eshte autore I disa librave ku per tu theksuar jane  Civilization: The West and the Rest – Civilizim: Perendimi dhe the Tjeret
Ai gjithashtu eshte autori I autobiografise se autorizuar Henry Kissinger 1923-1968- Idealisti