Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

PËRVEÇ MESILA DODËS, PD HARRON TESTAMENTIN E OLLDASHIT DHE VAZHDON STILIN QË DENONCOI SOKOLI MË 14 NËNTOR

by

Nga ELIDA BUÇPAPAJ/

I kam ndjekur me vemendje atë që ka ngjarë pas vdekjes aksidentale të Sokol Olldashit. Përpiqem të jem sa më e drejtë në vlerësimin e situatës. Për hir të së vërtetës Sokol Olldashi ka qenë një nga njerëzit të cilin Sali Berisha e ka vlerësuar, nisur nga faktet se ka qenë për dy mandate ministër me portofole të ndryshme dhe kandidati versus Edi Ramës në zgjedhjet lokale të 2007. 

Pas humbjes të 23 qershorit, dihej se Sali Berisha mbështeti për kryetar të PD-së kandidaturën e Lulzim Bashës. Me të gjitha mënyrat, me shtyp, gazeta, jo në mënyrë të drejtë për drejtë, por implicite.

Secili ka mendimet e tij, simpatitë e tij. Deri këtu shtyhet. Problemi nisi tek gara, e cila nuk përmbushi asnjë standart për të qenë free and fair.

Menjëherë pas rezultatit që e shpalli Lul Bashën fitues, Sokol Olldashi deklaroi se “Përzgjedhja e kreut te ri të PD u bë përmes një procesi tëtërisht të deformuar. Në asnjë çast nuk u qartësua procedura e përgatitjes të listave dhe, për më tepër në asnjë moment listat nuk u vunë në dispozicionin tim. Do të thotë që në mënyrë anormale unë garova pa e ditur se cili ishte korpusi i votuesave. Dita e votimit provoi se mijëra demokratë nuk gjeten emrat në lista. Procesi që m’u premtua se do ishte jashtë ndikimeve, nuk ishte i tillë. Intimidimi u kurorëzua me fletën e numerizuar të votimit që e bënte lehtësisht të mundur identifikimin e votuesit”, vlerësoi Olldashi. “Kjo ishte një energji e tepert e harxhuar brenda nesh që do duhej në fakt ta kishim shpenzuar më 23 qershor dhe jo më 22 korrik.” “Unë mbetem i vendosur të përfaqësoj me gjithë energjitë e mia njerëzore dhe politike militantët e Partisë Demokratike në misionin për ta bërë Partinë Demokratike më të mirë”, deklaroi ai.

Këtu kemi parë për herë të parë përballjen publike midis Sokol Olldashit dhe Sali Berishës e Lulzim Bashës, të cilët nga ana e tyre e ngritën në qiell procesin. Ndërkohë, edhe pas fitores të Bashës, PD nuk iu kthye analizave, por vazhdoi me stilin e vet shantazhist që i bën jehonë luftës të klasave deri në qelizat e familjes. Kur PD nuk i respekton rregullat e lojës për të garantuar një proces zgjedhor free e fair brënda partisë, e si mund të guxojë të protestojë me 20 mijë lekësha në Parlament!

Kur kam komentuar zgjedhjet e 23 qershorit, e kam paraparë humbjen dhe fajtorë të saj kanë deputetët e PD, përfshi edhe Sokol Olldashin, por fajtori kryesor është Sali Berisha.

Kam pritur që Sali Berisha të bënte një mea culpa. Por ai u mjaftua me dorëheqjen de jure, ndërkohë që ka marrë drejtimin e PD pas quintave, sepse i duket vetja i pamposhtur, ndërsa po ta shohësh në facebook ka një varfëri të tmerrshme idesh. Ka mbetur i fiksuar pas krizës greke të Papandreut, por edhe këtë e ka të huazuar. Pra është tmerësisht i lodhur.

Në aksidentin tragjik të Sokolit nga sa pamë, lidërshipi i PD-së u gjend shumë i befasuar – sepse nuk kishte paraparë që Olldashi të kishte këtë përkrahje midis njerëzve të thjeshtë. Që u pa në telefonatat televizive, rrjetet sociale dhe në turmën e pafund për ta përcjellë deri në banesën e fundit.

Aty njerëzit u kujtuan se Sokol Olldashi kishte një CV personale. E kishte mbështetur PD që adoleshent dhe pastaj nuk i ishte ndarë. Vinte nga një familje e persekutuar, kishte provuar dramat monstruoze shkaktuar nga regjimi dhe kishte luftuar në mënyrën e tij, duke qenë nxënës e student i shkëlqyer, pastaj duke iu bashkangjitur gazetarisë, tek Albania, tek një TV që mbështeste PD në vitet më të trishta pas 1997, deri kur më 2001 u zgjodh deputet. 

I përfshirë në euforinë e fitoreve dhe posteve të larta Sokol Olldashi nuk e kishte vënë re se ku ishte katandisur PD, ose ndoshta e kishte vënë re, por ishte bërë pjesë e së tërës. Deri kur e provoi vetë zhgënjimin, atëherë i thirri ndërgjegjes si politikan. Pas procesit që e konsideroi farsë, ku kandidoi për kreun e PD-së, e njohu Lulzim Bashën si lider të PD, por mendoi se kishte ardhur koha e reformimit, për garë dhe konkurencë të ndershme.

Por lideri historik i mësuar me pushtet për 23 vjet, të gjitha ëndërrat i sheh në zyrën e kryeministrit. Ai nuk pranon as të lëshojë frenat e partisë dhe as të reformojë partinë. Dhe me synimin për t’u rithyer, ka zgjedhur një zëvendësues kukull që përsërit si papagall çfarë i thuhet. 

Ndërkohë deklarimi i hapur i Sokol Olldashit për deformimin e procesit zgjedhor për kreun e PD më 23 korrik 2013, e shndërroi atë në të padëshiruar dhe “djalin plamgprishës” për lidërshipin e PD-së. Në fjalimin e tij të 14 nëntorit, vetëm gjashtë ditë përpara tragjedisë, ai akuzoi politikën shqiptare që ka sjellë në Parlamentin e Shqipërisë, deputetë që i blejnë votat. Nuk ka akuzë më të madhe për Institucionin më të rëndësishëm të vendit. Askush nuk ia kundërshoi ato që ai tha. 

Fjalimi i Olldashit i 14 nëntorit do të duhej të kishte shkaktuar tërmet në të gjitha institucionet e vendit, mediat, shoqërinë. Por kaloi në heshtje të plotë, të cilën e theu mesnata e 20 nëntorit kur u lajmërua se Sokoli humbi jetën në një aksident automobilistik.

Fjalimi i Sokol Olldashit ishte tërmet i vërtetë për trafikantët e votave, të cilët qëndrojnë rrejshëm si përfaqësues të popullit, pasi votën e blerë ata e përdorin për pasurimin dhe degjenerimin e demokracisë së brishtë të këtij vendi që sot rradhitet si vendi më i korruptuar në Europë.

Në ditët kur ai jetonte, ne nuk pamë asnjë reagim ndaj fjalimit të tij, as nga PD, as nga Lul Basha, as nga Sali Berisha, as nga shtypi dhe as nga mediat. Këto janë metoda staliniste të përshtatura në epokën e NATO-s, që bënë sikur nuk e kanë dëgjuar Olldashin, sikur Sokoli atë fjalim e kishte shqiptuar në Hënë e jo aty në mes të Parlamentit të Shqipërisë.

Fjalimi i Sokol Olldashit më 14 nëntor 2013 ishte fillimi i projektit të tij.Ai ishte 40 vjeç, me plot idé, shpresë e besim se PD dhe politika shqiptare mund të ndryshojë.

Aksidenti tragjik nuk i la kohë.  Ndërkohë ajo që u vu re menjëherë që kur u lajmërua tragjedia, ishte tendenca për ta njollosur Sokol Olldashin, duke ngritur dyshime se bashkë me të në makinë udhëtonte një person i dytë, shkurt e dashura e tij.

Ca moralistë të shpifur që sa e ishte gjallë Sokol Olldashi, kishin patur mundësi të plotë t’i botonin dhe afishonin pretendimet e tyre, gjetën rastin që të na tregonin nivelin për tokë të nderit të tyre, kur villnin vrerë për Sokolin, ndërsa atë po dërgonin në banesën e fundit dhe ditëve të zisë.

Megjithëkëtë, asnjë intrigë politike nuk ia cënoi dot ditën e përcjelljes Sokol Olldashit. Kishte aq shumë shqiptarë që dëshironin t’i jepnin nderimet e fundit, sa shteti e shpalli me të drejtë ditë zie, qeveria dhe deputetët e majtë u bashkuan me të djathtët dhe e qanë dhe e nderuan bashkë. Po kështu, në prononcimet për publik thanë për Sokol Olldashin fjalët më të mira, fjalë që nuk kishin asnjë tingull, në krahasim me nderimin popullor që iu bë Olldashit, i cili ishte krejt spontan, dmth ata njerëz që vinin aty, vinin me kokën e tyre e jo të partisë.

Pas ditës të zisë dhe flamurit gjysmë shtize, rifilloi jeta parlamentare në Shqipëri. Vendosën lule në vendin e tij në Parlament, recituan fjali, por përsëri askush nuk iu referua fjalimit të fundit të Sokol Olldashit, i cili sot konsiderohet si « Testamenti i tij politik » – O ta shpëtojmë vendin – o fundosja është e pandalshme. 

Vetëm Mesila Doda, një nga studentet e dhjetorit, kolege dhe shoqe e Sokol Olldashit e ngriti zërin dje dhe kujtoi tek Sokol Olldashi, atë që të tjerët e harrojnë me qëllim. 

Aktualisht lidërshipi i PD është i angazhuar për të krijuar një alibi, që bie ndesh me pretendimin që deklaroi para disa ditësh Sokol Balla, sipas të cilit, Sokol Olldash pikërisht të hënën që shkoi do të dilte e të shpallte lëvizjen e re politike.

Ndërsa, si rastësisht Lul Basha tregoi se si të dy kishin pirë kafe a verë tek Rogneri, në një ambient me pak ose me aspak njerëz, ku Sokol Olldashi kishte premtuar se nuk do të largohej nga PD!

Cilin të besojmë – Sokol Ballën – apo Lul Bashën! Por nga mënyra se si PD e ka harruar Fjalën e Fundit të Olldashit, na mbetet të besojmë Sokol Ballën.

Por e trishtueshme është se Partia Demokratike po ec në një rrugë të mbrapshtë, duke thelluar metodat antidemokratike brënda partisë si dhe luftën e klasave deri në familje, si në kohën e diktaturës.

Situata është shumë dramatike. Ose duhet të ketë ngritje ose do të vazhdojë rrëzimi dhe coptimi përfundimtar i PD-së. Partia është nocion abstrakt. Atë e bëjnë njerëzit me zë të fuqishëm, me zë të besueshëm. Siç ishte zëri i Sokol Olldashit, që i hoqi siparin skenës dhe tregoi llumin e politikës shqiptare. Një zë i tillë është edhe ai i Mesila Dodës dje në parlament që denoncoi sjelljen e papërgjegjëshme të politikës. Ja si ju drejtua Mesila Doda deputetëve të të gjitha ngjyrave, përfshi edhe atyre që kanë ngjyrën e saj: „Mjaft më hipokrizi perbeniste, shuka me baltë që ia hedhim fytyrës së tjetrit, kur do duhet në fillim të pastrojmë tonën. Unë kisha faj! Unë kisha faj ato dhjetra, ato qindra herë kur tentova të isha politikane e mirë, oratore e shkëlqyer dhe harrova që u afrova në politikë jo se më duhej një rrogë e as se më duhej dashamirsia e eproreve por e doja politikën, që të sillja ndryshimin, të mundësoja një botë më të mirë. Ju kishit Faj! Kishit Faj kur e late Sokolin të vetëm në përpjekjen e tij titanike e solitare për të ndryshuar të djathtën shqiptare, për të bërë një forcë politike me militantë që afrohen nga zemra e jo nga xhepi pranë politikës. Kishit të gjithë faj se e latë vetëm, madje shumë herë dhe e qëlluat dhe e përbaltët dhe e bëtë të ndjehej fajtor pa faj.“

Mesila e nis me „unë kisha faj“. Dhe ne si qytetarë duhet të themi të njëjtën gjë « ne kemi faj » sepse lejuam që demokracia shqiptare të metamorfizohet në trafik të votës që është i barabartë si trafiku i drogës apo i qenieve njerëzore.

MEDIOKER?!

by

Nga Faik KRASNIQI/

Të bësh një jetë të thjeshtë, të shijosh ëmbëlsinë që jeta të servir në qoshen tënde të paqshme të kësaj bote të ngatërruar, duke u ndjerë vërtetë i lumtur………, nuk besoj se ky është mediokritet. Njeriu nuk ka ardhur në botë domsdoshmërisht për të bërë gjëra të mëdha. E madhërishmja shpesh gjendet edhe në vepra fare të vogla, të cilat na kalojnë pa u vënë re, por që bartin mjaft njerëzi në vetvete dhe dëshmojnë për thesaret që ne ruajmë në thellësi të shpirtit. Mjaft njerëz “të mëdhenj” ia dedikojnë famës veprat e tyre dhe për mua ky është një megamediokritet. Ashtu siç edhe mjaft njerëz kanë ndarë me të afërmin e tyre edhe copën e fundit të bukës, dhe kjo për mua është largpamësi e pa krahasueshme. Sepse nëse mediokriteti ose dritëshkurtësia ka të bëjë me një dritë të brendshme, dritën intelektuale, atëherë ky veprim fisnik, i këtij njeriu është edhe më i ndriçuar, sepse ai ndriçohet nga një dritë që buron nga një pjesë edhe më e thellë e vetes, nga shpirti. Me sytë e shpirtit ai sheh mjaft larg.

Dhe nuk do të isha dakord për sa përket popullit tonë. Të mos kesh mundësi, prej rrethanave nga më të ndryshme historike, gjeografike, politike…., për të zhvilluar shkencat, artet, etj., kjo nuk vjen nga mediokriteti. Unë mund të them se populli ynë ka ruajtur thesare, në folklor, në tradita, në kulturën popullore, dhe kjo duke u ruajtur me fanatizëm, pa ndihmën e shkollave, akademive, madje pa pasur edhe një gjuhë të shkruar, aq më tepër i nën një presion të egër, shekullor asimilues nga fqinjët e tij. Një identitet dhe kulturë e trashëguar prej shekujsh, e mbijetuar dhe e ruajtur hermetikisht në ashpërsinë dhe strehën e maleve shqiptare. Kjo dëshmon për një vitalitet të jashtëzakonshëm. besoj se ka mjaft gjëra për t’u studiuar tek ky popull i cili pak njihet, së pari nga vetë ne. dhe nëse i shfrytëzojmë këto thesare duke i zhvilluar nën mundësitë reja qytetëruese besoj se do të bëjmë mjaft përpara.

101 VJETORI I PAVARËSISË,PO E GJEN SHQIPËRINË PRAPË TË NDARË

by

Shkruan: Isuf  B.Bajrami/

Për nderin tonë të madh dhe për fatin tonë të mirë,nuk u bë rastësisht kaq i madh e kaq i lavdishëm siç na ishte gjithmonë, por edhe siç na vjen tash në 101 vjetorin e Shtetit Shqiptar! Shpallja e Pavarësisë së Shqipërisë në Vlorë më 28 nëntor 1912 i dha fund sundimit shumë shekullor duke shënuar një kthesë rrënjësore në fatet e Shqipërisë.

Populli shqiptar,i dha grushtin e fundit ushtarako-politik Perandorisë Otomane, duke i kurorëzuar ëndrrat dhe aspiratat mijëvjeçare të tij.

Shqipëria u shpall sovrane,e pavarur jo vetëm ndaj zgjedhës otomane por edhe ndaj çdo zgjedhe e zinxhirëve të rinj që farkoheshin në kurthet e fqinjëve.

Pavarësia e Shqipërisë nuk ishte thjesht vepër e një grushti patriotësh që ngritën flamurin në Vlorë.

Ata sigurisht e kanë vendin e tyre të nderuar në histori. Por ata dhe Kuvendi Kombëtar i Vlorës sanksionuan juridikisht me një akt të nënshkruar nga përfaqësuesit e kombit atë që kishin përgatitur gjatë dhjetëra e dhjetëra vjetëve,me luftë,vuajtje e sakrifica masat e gjera popullore në të gjitha trevat shqiptare. Në themelin e pavarësisë kishte vënë gurë e gjithë shqiptaria.

Pavarësinë e lidhin organikisht me Rilindjen jo vetëm protagonistët,por edhe mendimi e veprimi patriotik i tyre e në mënyrë të veçantë i masave popullore që panë te akti i 28 Nëntorit shpërblimin për gjakun e derdhur,për vuajtjet e sakrificat e bëra për të arritur atë ditë të madhe. Prandaj pavarësia dhe Rilindja jonë janë një dhe e pandarë.

Lufta e popullit tonë për mbrojtjen e tërësisë territoriale dhe për bashkimin kombëtar nuk ka cenuar kurrë ndonjëherë të drejtat e popujve të tjerë të Ballkanit. Ismail Qemajli dhe atdhetarët shqiptarë i quanin bashkatdhetarët e tyre nga sundimi i Perandorisë Osmane dhe për të siguruar bashkimin e plotë kombëtar. Por ata nuk mund të pranonin që kjo luftë të bëhej në dëm të shqiptarëve, duke penguar bashkimin e tyre kombëtar dhe duke gjymtuar rëndë trojet e popullsinë e tyre, duke masakruar e shpërngulur nga tokat amtare qindra e mijëra shqiptarë. “Zgjidhje” të tilla të çështjes kombëtare në Ballkan, të cilat mbrohen e përligjen edhe nga historiografia e sotme dhe e vendeve fqinje,u imponuan,nga “interesat e borgjezisë” dhe interesat”dinastike”të monarkive ballkanase, si edhe nga borgjezia reaksionare e Evropës që “nxit shovinizmin dhe armiqësinë kombëtare”,midis popujve.

Vetë Kuvendi i Vlorës,që shpalli pavarësinë dhe formoi Qeverinë e Përkohshme si nga përbërja e tij ashtu edhe nga vendimet që mori, kishte një karakter mbarëshqiptar, shprehu aspiratat shekullore të të gjithë kombit për t’u bashkuar në një shtet të vetëm kombëtar. Pjesëmarrja në të e delegatëve nga të gjitha qytetet e Shqipërisë, duke përfshirë edhe ato që ishin pushtuar nga ushtritë serbe, malazeze e greke,i dha këtij Kuvendi karakterin e një Asambleje Kombëtare mbarëshqiptare. Kjo ishte njëherazi dëshmi e vendosmërisë së të gjithë shqiptarëve për të formuar një shtet unik, në të cilin të përfshiheshin të gjitha viset e banuara prej shqiptarëve. Këtë vendosmëri shqiptarët e shprehën jo vetëm me delegatët që dërguan në Kuvendin e Vlorës, por edhe me qëndresën e pashembullt që u bënë kudo, ushtrive serbo-malazeze,të cilat u dyndën në trojet shqiptare. Këto nuk ishin beteja thjesht lokale, për mbrojtjen e qyteteve të Kosovës historike,por një qëndresë që bëhej për ruajtjen e tërësisë së gjithë truallit shqiptar ose,siç shpreheshin atdhetarët në deklaratën dërguar Fuqive të Mëdha në tetor 1912,për t’i dalë zot tërësisë tokësore të Shqipërisë, për t’i parë trojet shqiptare të bashkuara.

Shpallja e Pavarësisë dhe formimi i shtetit kombëtar më 28 nëntor 1912 përbën një ngjarje të shënuar që do të mbetet e paharruar në historinë e kombit tonë,jo vetëm për nga rrjedhimi që pati për të ardhmen,por edhe për forcën e bashkimit politik të shqiptarëve përballë pushtuesve të rijnë e tepër të rrezikshëm ballkanas.

E drejta e të jetuarit në liri është e garantuar për çdo popull kudo në botë, është një e drejtë e patjetërsueshme, e shkruar jo vetëm në dokumentet ndërkombëtare, por edhe në Kushtetutat e vendeve demokratike. Nuk është parë dhe dëgjuar që në një vend evropian të ushtrohet dhuna e terrori, të përdoren armët dhe të derdhet gjaku ndaj një populli që lufton për të drejta kombëtare, arsimin në gjuhën amtare. Kjo ndodh vetëm në vendet me orientim sllavo-ortodoks; Serbi,Mal i Zi, Maqedoni e Greqi, në këto vende ballkanike që njihen për egërsinë dhe barbarinë e tyre.

Ky agresion që ushtrohet ndaj shqiptarëve në Serbi,Mal të Zi,Maqedoni dhe Greqi është në të njëjtën kohë edhe një agresion ndaj Shqipërisë dhe Kosovës, të cilat ndër të parat e njohën Republikën e Maqedonisë pas “shkëputjes” së saj nga ish Jugosllavia titiste, Malit të Zi dhe Greqisë. Kjo politikë që ndiqet nga qarqet sunduese është një politikë dritëshkurtër, pa asnjë të ardhme, një politikë që është në dëm edhe të vetë interesave të tyre. Por duhet ditur se ekzistenca e vetë këtyre shteteve si shtet rrezikohet tej mase, duke nëpërkëmbur një popull autokton,që ka gjuhën dhe zakonet e veta, kulturën dhe traditat e tij. Është e pamundur të nënshtrohet dhe të shtypet populli më i vjetër në Ballkan, siç është populli shqiptar.

Shumë shtete evropiane me demokraci të zhvilluara, me potencial ekonomik e shkencor, me një kulturë të lashtë, kanë bërë dhe bëjnë përpjekje të vazhdueshme për emancipimin e mëtejshëm të shoqërisë, për sigurimin e barazisë së njerëzve përpara ligjit, për afirmimin dhe mbrojtjen e të Drejtave dhe të Lirisë së qytetarëve të tyre. Kjo natyrisht nuk është arritur pa mund e përpjekje, pa luftëra dhe ndeshje sociale, pa kontradikta. E ne sot flasim për Evropën e qytetëruar dhe të emancipuar, për vende me demokraci të zhvilluar. Këto janë arritje të shënuara që ne i mbështesim dhe i përshëndesim, janë fitore që Evropa mundohet me fanatizëm t’i ruaj, zhvilloj e thelloj më tej.

E megjithatë ne e shohim qartë se si kjo Evropë “demokratike” dhe e civilizuar qëndron indiferente ndaj fatit të popullit tonë, ku shkelen këto të drejta, ku mungon barazia përpara ligjit, ku nëpërkëmben liria dhe pavarësia e individit, ku ushtrohet dhuna e terrori ndaj popullsisë së pafajshme shqiptare. Shihet gjithnjë e më qartë hipokrizia e qarqeve sunduese evropiane ndaj fatit dhe të ardhmes së popullit tonë. Heshtin dhe bëhen të paditur për shpërnguljet nga Sanxhaku e Toplica, kur derdhet gjaku si lumi në fshatrat e Medvegjes, Bujanocit, Preshevës, Karadakut dhe Tetovës, e deri në Çamëri. Kur vriten, ndiqen dhe torturohen me qindra e mijëra shqiptarë nga shtëpitë e tyre, kur ushtrohet një etnocid e gjenocid i pashembullt-sistematikisht ndaj popullit shqiptar. Është hipokrizi akordimi i kredive dhe furnizimi me armë më moderne në një kohë kur derdhet gjaku i shqiptarëve si Lum në shtëpitë e tokat e tyre.

Ndaj luftës disavjeçare në qendër të Ballkanit, ku janë shfarosur me dhjetëra e mijëra njerëz, ata kanë mbajtur qëndrim indiferent, për të mos thënë se e kanë nxitur atë për të nxjerrë përfitimet e veta. Shqiptarët vetëm në qoftë se me luftën e tyre të drejtë dhe çlirimtare do të dinë jo vetëm të rezistojnë, por edhe të dalin fitimtarë, atëherë Evropa e “qytetëruar”, e gjendur përpara një fakti të kryer, do të mban një qëndrim tjetër dhe hipokrizia e saj do të del sheshit, kurse propaganda do të flasë me një gjuhë tjetër, se “ne evropianët gjithnjë kemi qenë në mbrojtje të pafajshmëve, në mbrojtje të lirisë dhe të pavarësisë së popujve”.

Ç’bëri Evropa kur ndaj shqiptarëve të pambrojtur u qëllua e po qëllohet me armë?

Me qëndrimin e tyre mospërfillës ata i nxitën qarqet sunduese serbo-maqedonase që të vazhdojnë edhe më tej dhunën e egër ushtarako-policore, duke shtypur çdo ëndërr të shqiptarëve për të drejtën legjitime kombëtare për arsimin në gjuhën amtare.

Është koha që shqiptarët t’i kuptojnë miqtë dhe armiqtë e tyre, çiltërsinë dhe hipokrizinë, fjalët nga veprat.

Qeveritarët serbë,maqedonë,malazezë e grekë me të gjitha mënyrat përpiqen t’i ndalojnë shqiptarët të organizohen, të shkollohen, sepse nuk duan që ata të jenë të barabartë me ta.

Gjakderdhja, terrori i egër i ushtruar ndaj studentëve shqiptarë,të dijes dhe kulturës, na kujtojnë pa dashur kohën e mesjetës kur shkencëtarët digjeshin të gjallë, ngaqë shkenca e tyre u hapte sytë njerëzve të pashkolluar, na kujtojnë Xhordano Brunon që u dogj i gjallë në sheshin e Romës për arsye të zbulimeve të tij të mëdha shkencore për planetin e Tokës.

Sikurse politika e pushtetmbajtësve t’i përmbahej porosive dhe mësimeve të cilat na qojnë drejt paqes dhe kombet të bëjnë gara kulturore dhe jo gara të dhunës dhe të intrigave, sikurse pushtetarët t’i ktheheshin politikës reale dhe miqësore ndaj popullit shqiptar dhe në mënyrë demokratike të pranonin që t’u njohin shtetasve shqiptar barazinë sociale, politike, nacionale, qytetare dhe shtetërore në tokat e tyre, kjo do të ishte ajo politikë që do të nxirrte nga pellgu i pafund këto vende ballkanike. Kjo do të shërbente si një faktor i rëndësishëm për ekzistencën e Malit të Zi , Serbisë ,Maqedonisë dhe Greqisë. Me barazi të plotë në çdo fushë, pa dhunë dhe diskriminim midis të gjitha nacionaliteteve që bashkëjetojnë .

Shqiptarët që jetojnë në trojet e veta, nuk kërkojnë asgjë më tepër, ata duan të trajtohen të barabartë.

Në qoftë se kjo politikë diskriminuese do të vazhdojë edhe në të ardhmen, atëherë shqiptarët do të kërkojnë t’i jepnin fund kësaj gjendjeje jo normale dhe do të kërkonin të ndaheshin. Pa asnjë hezitim e diskutim, kjo do të sillte shpërbërjen dhe zhdukjen nga harta evropiane të pushtuesve të tokave shqiptare Malit të Zi, Serbisë, Maqedonisë dhe Greqisë.

Do të ishte mirë që qeveritarët të nxirrnin përfundime pozitive nga qëndrimi realist i qeverisë shqiptare që ishte i vetmi shtet dhe komb fqinj i malazezëve,serbëve, maqedonasve e grekëve që u njohu ekzistencën e kombit dhe të shtetit. Në barazinë e plotë midis popujve qëndron edhe formula e stabilitetit të brendshëm të Ballkanit. Në qoftë se nuk kuptohet realisht kjo gjë, atëherë pasojat do të jenë më të mëdha me përmasa katastrofale.

Një komb, një shtet është një devizë që dëgjohet gjithandej nëpër shqiptarë, nga të gjitha trojet etnike. Si e tillë , ajo ka si filozofi bazë bashkimin e shqiptarëve kudo që janë pa fyer ndokënd e aq më tepër pa kërcënuar njeri, por duke zbatuar në vetvete një mentalitet evropian si është pikë së pari integrimi mes veti dhe më vonë me popullsitë e tjera në rajon.

Në këtë 101 vjetor të pavarësisë,në fakt gjithandej nëpër trojet shqiptare po diskutohet shumë për bashkim kombëtar, për figura të rëndësishme historike që kanë kontribuar për të realizuar ëndrrën e shqiptarëve në rajon për t`u integruar më mirë mes tyre.

Si rezultat edhe pse e copëtuar , Shqipëria nuk humbi në detin e hordhive të vendeve fqinjë por u bë shtet më vete duke krijuar premisat që të shërbente si një vend i shenjtë për gjithë shqiptarët në rajon. Mësimi nga kjo e vërtetë politike duhet të mbizotërojë në dialogun e sotëm mes partive dhe udhëheqësve politikë kur deklarohen dhe vendosin të veprojnë bashkë për të festuar 101 vjetorin e Pavarësisë. Të gjithë ata burra të urtë që nënshkruan aktin e pavarësisë, me siguri janë sakrifikuar aq shumë për pasardhësit e tyre. Mesazhi im për qytetarët e të gjithë Shqipërisë është: Në vend të ndarjeve kërkoni te njëri-tjetri dhe kultivoni te fëmijët tuaj bashkimin dhe dashurinë për jetën e përbashkët. Sepse,ndarja na izolon dhe na mban peng për të ardhmen , ndërsa dashuria për njëri-tjetrin na nderon, bashkon dhe sjell ditë më të mira, ndaj ajo duhet vlerësuar dhe ruajtur si një nga nevojat dhe vlerat tona më të mëdha.

Le t`i bëjmë të ndihen mirë qoftë dhe njëherë në festën e tyre, duke qenë të bashkuar në festime si dikur në Kuvendin e madh Kombëtar në Vlorë më 28 nëntor 1912.

 

Vendi i Lekës 21.12.1913

 

Të hiqet imuniteti ligjor për njerëzit e zgjedhur në pushtet!

by

Opinion nga Faik KRASNIQI/

Imuniteti i shërben një deputeti vetëm për t’i dhënë më shumë liri atij, për të zgjidhur probleme të zgjedhësve të vet. Në asnjë mënyrë një deputet nuk mund të ketë imunitet kur kryen krim. Ligji është i barabartë për të gjithë shtetasit, thotë Kushtetuta e çdo vendi demokratik në botë. Për të gjykuar një deputet ai – pavarësisht statusit që ka – duhet t’i dorëzohet ligjit.

Dikush do të thotë se mundet që pushteti gjyqësor të jetë në duart e një partie të caktuar dhe mundet që ky të kthehet në vegël e saj, për të shtypur kundërshtarët politikë? Nëse është e tillë, atëherë ajo sillet me të njëjtin standard dhe me popullin e thjeshtë, atëherë kush do të jetë instrumenti që do ta rregullojë këtë sistem, nëse deputetët nuk kanë vetë probleme me të?

Të katër pushtetet reformohen vetëm kur kanë përplasje mes tyre. Por, një pyetje këtu mund të jetë p.sh.: “A është i njëjtë statusi i deputetit në çdo Kushtetutë demokratike”? Në vendet e zhvilluara nuk i kushtojnë shumë rëndësi këtij fakti ordiner, ku deputeti të jetë i imunizuar për krimin, pasi niveli edukativ i kandidatit nuk përkon me të tilla dyshime. Dhe, nëse ndodh që një deputet të kryej krim, ky mund të jetë një rast shumë i veçantë dhe kurrë nuk mund të ngrihet kush, që ta mbrojë në grupin e tij politik.

Nëse në një Parlament njëra gjysmë ngrihet për të mbrojtur deputetin e tyre, nga dyshimet e ngritura nga pala kundërshtare, atëherë ky nuk është një Parlament në shërbim të popullit, por të mafiozëve politik. Këtu bie morali: ai nuk mundet të vazhdojë. Secili deputet ka të drejtën, që nëse dyshon për qëndrimin e gjyqësorit, ta çojë çështjen në gjykatën ndërkombëtare, e kështu ai, jo vetëm fiton të drejtën, por dhe dëmshpërblimin.

Sot të gjithë ne e dimë që shumë nga deputetët e secilit grup parlamentarë pasurohen nga motive të dobëta, dhe përsëri i votojmë. Përse ndodh kjo? E pra, kjo ndodh sepse ne jemi një popull jo cilësor. Askush nuk mund të rizgjidhet nëse vet populli është i ndërgjegjshëm dhe i moralshëm. Unë nuk di ndonjë deputet që ka krijuar pasuri nëpërmjet korrupsionit dhe të mos ketë fituar besimin e zgjedhësve për të paktën tre legjislatura.

Një tjetër fatkeqësi për cilësinë e deputetit, është se kemi një vend shumë të vogël e kështu konkurrenca intelektuale apo e njerëzve me vlera superiore është shumë e vogël, pra janë si ato qershitë e pshurrëta.

 

Mitizimi i rrezikut dhe ç’mitizimi i demokracisë

by

Nga Elona ZHANA/
Nëse do të donim të bënim një studim sociologjik korrekt në lidhje me fenomenin e « JO- shkatërrimit të armëve kimike siriane në Shqipëri », puna do ta donte që ky fenomen të ndahej në dy segmente.
Ai i pari dhe realisht i vetmi që mund të studjohet gjer diku me objektivitetin që e lejojnë shkencat jo-egzakte, do të konsistonte në studimin e rrezikut apo benefitet që një sipërmarrje e tillë do ti sillte Shqipërisë dhe shqipëtarëve. Në stadin e sotëm të zhvillimeve, fakti që shteti i dytë më i fuqishëm në Europë i cili për më tepër nuk shquhet fare për qasje pro-amerikane, më të gjitha gjasat do të kontraktojë sipërmarrjen në fjalë, do të thotë që çështja e rrezikut duhet të ketë qënë një mistifikim. Sa për benefitet, në këte rast të humbura nga ne, flitet për një buxhet që e trefish -kalon buxhetin e qeverisë shqiptare në totalitetin e aktivitetit të saj, pa llogaritur edhe krijimin e ndonjë ngërçi të përkohshëm e të pjesëshëm, le të shpresojmë, me aleatin tonë historik.
Segmenti i dytë, po aq i rëndësishëm sa i pari është mobilizimi popullor. Pavarësisht të gjitha kushteve, apo para-kushteve, atyre reale apo të skicuara, vullneti i shqiptarëve ishte i pakontestueshem. Për më tepër shqiptarët jo vetëm që shprehen vullnetin e tyre por edhe morën kujdesin që ky vullnet të respektohej. Kjo e fundit përben një risi në historinë bashkëkohore të Shqipërisë.
Politikëbëresit dhe mediat , siç ndodh rëndom në Shqipëri, arkitekturojnë një katrahurë sociale duke u përpjekur të gjejnë “fajtorë ” (për humbjen e një rasti të volitshëm ) apo “fitues e heronjë” për shpetimin nga e keqja. Ceshtja çalon që në shtrimin e problemit : nuk ka as fitues e as fajtorë! Shqipëria funsionon sipas rregullave të veta të bazuara në arsye që vetëm shqiptarët i njohin, madje edhe kjo puna e “të njohurit” duhet marrë me rezervat dhe distancën e një analize cognitive. Shqipëria është krenare, kokëfortë dhe tokë pasioni. Ka qënë, është dhe me sa duket nuk është e nxituar të ndryshojë shpejt!
Ajo që është shqetësuese sa në studimin e fenomenit edhe në studimin e këndveshtimit të analistëve dhe opinionformuesve shqiptarë, është mungesa e sjelljes në kujtesë të opinionit publik, të raporteve që një shtetas duhet të ketë me demokracinë.
Demokracia, në të gjitha format e saj, edhe pse ne shqiptarët njohim vetëm dy : atë perfaqësuese dhe atë direkte, nënkupton respektimin e së drejtes ligjore dhe shtetit. Në zhargonin popullor do të përkthehej : i kë dhënë votën filan fistekut, atëherë lëre të punojë për aq kohë sa ai nuk del nga roli që i referon ligji.
Fenomeni i “JO-armëve kimike në Shqipëri” nuk ngre çështjen e zbulimit në u bë mirë a keq! As kush kishte të drejtë e kush jo. Ky fenomen flet më shumë në lidhje me raportet që egzistojnë mes shtetasit shqiptar dhe besim/ mosbesimit të tij në demokraci.
Carl Devos (i qëndrës së majtë) , dekan i shkencave politike në Universitetin e Gentit i cili ka botuar së fundmi një studim mbi krizën e demokracisë në Europën perëndimore dhe që repertorohet në best seller-at e ketij viti për lexuesin hollandishtfolës të Belgjikës do të fliste për një shndërrim të nocionit demorkaci në folje të zgjedhimit të parë.