Opinion – Page 814 – Dielli

RRËNJA…

March 3, 2013 by dgreca

Nga Rasim Bebo/ Addison/ Çikago/

Renegati shqiptar Kristo Papas, njё kopje e kriminelit Napolon Zervёs, tё dy nga Suli i Çamёrisё, i pari nga fshati Lakas dhe i dyti nga fshati Zerve. Tё dy mohues tё qumushtit tё nёnёs sё tyre, e cila duke u dhёnё gjirin u fliste me tё vetmen, gjuhё shqipe të ruajtur pёr mijёra vjetё.

Me paturpësinë më të madhe, Kristo Papa ёshtё kthyer nё njё antishqiptar me grek se vetë greku, që me lëkurën e bashёkombasve tё tij, shpall urrejtjen, pёr ta bёrё atë lidhëse kёpucёsh, u pret rrugёn dhe vret befasisht, instrukton tё tjerёt tё deklarohen nё mediat eletronike si shqiptar-vrasёs dhe si pёrgjigje u thyhen nofullat nё mes tё qytetit ditёn me diell.

Z. Kristo i quan shqiptarёt: “Njё konglomerat popullsish tё cilёt janё tёrёsisht me prejardhje greke. “Nёse liria e Vorio-Epirit nёnkupton dёrgimin e ushtrisё, do ta dёrgojmё… jemi nё gjёndje lufte”… “Nuk dine tё mbajne besёn dhe arritjet luftarake janё vetёm plaçkitje… Kanё njё ndёrgjegje tё rreme kombёtare dhe jo vetёm Epiri por e gjith Shqipёria eshtё njё provincё greke.”

Mёso z. Kristo Papa, t’i je njё mohues i rrёnjёs tёnde, si shoku juaj i lavdёruar Napolon Zerva nё Çamёri, që theri, pushkatoi, pёrdhunoi dhe dёboi gjithë popullin autokton çamё, tё cilёt u vendosёn nё Shqipёri. “Qeveria e Shqiptare nuk pranoi tё vazhdonte raprezalje nё kurriz tё minoritetit grek, qё jetonte nё shqipёri nё Dropull dhe Vurgun e Sarandёs. Nё kundёrshtim me praktikat e vazhdueshme ballkanike, gjaku nuk u shpёrblye me gjak dhe dёbimi nuk u shpёrblye me dёbim. E gjykojmё tё qёllimshme pёr ta përmendur, se vendi ynё “U mёsoi qytetёrim”. Nё kёtё rast mёsimi ёshtё i jashtёzakonshёm dhe sigurisht nuk vjen nga pala greke”. (J. Margaritis “Bashkёpuntorё…”. (f.147)

Ndёrsa ti sot na kanosesh me luftё pёr tё pushtuar jo vetёm Dropullin dhe Vurgun si minoritet, po Shqipёrinë e Jugut, bile u ёshtë shtuar oreksi edhe pёr gjithë Shqipёrinё. Ndalu pak, se e ke filluar me shumё nxitim. Neve kёrkojmё rrenjёn, ashtu si u kthye Kosova nё rrёnjёn e saj, do tё kthehet edhe Çamёria deri te gjiri i Prevezёs, nё njё rrёnjё kombёtare dhe shumё tё fortё.

Gazetari Q. Mehmeti shkruan nga New Jorku: “Burrat si Toni Bler, jo vetёm qё u dёshmuan miq tё jashtёzakonshёm tё Kosovёs, por ata ndryshuan edhe raportin e forcave ndёrkombёtare nё favor tё shqiptarëve”. (“ILLYRIA” 24 maj 2007).

Tani ne presim ndonjё skenar tё tillё nga ana e juaj, me qenё se “jeni në luftё” prej 72 vjetёve me ne, “nisuni pёr lesh se do tё dilni tё qethur”, dhe tё kaloni te kufiri i “Palo Elladha” e vitit 1830, qё edhe kёtё e fituat nga heroizmi i shqiptarёve, vetëm atёherë do tё jeni rahat.

Miku fillogrek G. Finlay, “History of grecee”, London, 1851, f. 349. Thotё: “Vetёm ardhja e turqёve e shpёtoi Greqinё qё do tё bёhej truall shqiptar”.

Pukёvili, nё vёllimin 3, f.212 thotё: “Shqiptarёt duket se janё tё destinuar tё mbulojnё Helladёn me njё popullsi superiore nё fuqi dhe gjallёri kundrejt grekёve, tё cilёt po shuhen pak nga pak”. (Mathieu Aref, “Shiptaret” bot. 2007, f. 506).

Rrёnja e jonё sot nё Greqi ёshtё GJUHA SHQIPE qё flitet nё qindra e qindra fshatra pellazgo – arvanitase. Shikoje z. Kristo, Rёnjёn qё ka vargёzuar shqiptari arvanitas Aristidh Kolja.

Rrenja jone Nga Aristidh Kolja

Rrёnjё e fortё arbёrore,

Rrёnjё e fortё arvanite,

Kush mund te presnj?

nga merr shpirt e me ta rrite.

Kush mund te fshehnj?

Rrёnjё e fortё shqiptare,

Kush mund tё pёshtronj?

Rrёnjё e Boçarit, Bubulinёs,

Rrenje e forte arbёrore,

rrёnjё e fjalёs besalidhёs,

Lule e flete me ta nxorre.

rrёnjё e bukuris’ dhe e trimёrisё.

Rrёnjё e forte arvanite,

rrёnjё e fortё shqiptare,

rrёnjё e burrave tё motit,

nga ajo jetё nuk u bare…

rrёnjё Herakliut, Akilleftit,

rrёnjё Aleksandroit dhe Kastriotit.

(Epirin f. 114).

Historiani Karl Grimberg, shkruan: “Platoni thotё me tё drejtё”: “Nё kёto luftra qё admirojmё kaq shumё, kanё ndodhur gjёra qё nuk i nderojnё grekёt”. (“historia botёrore…”. bot. 2003, Vol. I, f. 40-50). Njё pasyrim i Rrёnjёs tonё pellazgo-shqipe para 2500 vjetёve. Edwin Jacques thotё: “Nё betejat perso-greke u njohёm me grekёt qё tradhёtuan veten e tyre disa herё. Pellazgo-spartanёt i dhanё fitoren Greqisё”. “Shpesh Herodoti i indetifikoi spartanёt si pellazgё. Spartanёt pellazgё ishin zotёr nё Peloponez dhe anё e mbanё Greqisё, “ishin tё parёt nё Greqi”. Kjo ёshtё mbretёria dhe qyteti mё i parё nё Greqi dhe spartanёt janё njerёzit mё trima…” (“Shqiptarёt”, bot. 1995 f. 54).

E. Kocaqi shkruan: “Arvanitёt janё ata qё bёnё revolucionin e 1821, ishte njё revolucion shqiptar pёr çlirimin e tokave arbёrore nga turqit. Ajo tokё qё u quaj Greqi, ishte atdheu i shqiptarёve qё e quanin Arbёri. Njё ppjesё e rilindasve kombёtarё kanё dashur bashkimin e Shqipёrisё me Greqin nё njё shtet, kjo vinte pёr faktin se ai shtet qё quhej grek, ishte shqiptar, pra ata kёrkonin bashkimin e trojeve ku banonin shqiptarёt.

Po kёshtu mbretit tё Greqisё sё asaj kohe, kurorёn e shtetit grek ia dorёzuan tre shqiptarё: Boçari, Kanaris dhe Odiseu. Vet mbreti Gjergji i I ka thёnё se “Arvanitёt pёrbёjnё shumicёn e popullsisё tonё”. Tё gjithё kryeministrat nё shek. XIX ishin arvanitas, edhe sot nё Greqi presidenti i vendit Papulias, ёshtё shqiptar i pastёrt nga tё dy prindёrit.

Pёr kundra rrёnjёs shqiptare kisha ortodokse futi pёrçarjen midis shqiptarёve te krishterё dhe myslimanёve dhe nxiti vёllavrasjen.

Ndёrhyrja e Rusisё, Anglisё dhe Francёs, kёrkuan dhe krijuan njё shtet grek, po jo shqiptar. Nxitёn krijimin e nje shteti artificial grek, qё nё shumicё ishte i përbërë nga shqiptar tё drejtuar nga kleri ortodokёs dhe filluan tё zhdukin tё gjithё udhёheqёsit shqiptarё tё revolucionit shqiptar pёr krijimin e shtetit grek. Heroi kombёtar i atij qё quhet shteti grek sot, shqiptari Kollokotroni u burgos dhe u dёnua me vdekje dhe pёr mёshirё u fal. U vranë apo u zhdukёn Andrucua, Karaiskaqi, Bubulina etj.

Bashkёpunimi ndёrkombёtar me atë kishtar, bёri tё mundur qё tё hidheshin bazat e njё kombi artificial grek, qё la nё hije kombin e vёrtetё tё tij me shumicё shqiptarёsh.

Shteti grek nuk ёshtё gjё tjetёr veçse shteti i parё shqiptar qё u krijua nё Ballkan nё kohёt moderne, por qё iu ndёrrua indetiteti etnik, pasi i bёnё tё flisnin njё gjuhё artificial me zor.

Diskriminimi i gjuhёs shqipe, jo qё nuk u bё gjuhё zyrtare por edhe u pёrndoq nga kleri ortodoks, çmenduria e tё cilit shkonte deri aty, sa t’u thoshte arvanitasve se: Zoti nuk kupton shqip. Arvanitёt edhe pse nuk e pёrdorin gjuhёn e tyre nё shkollё, e flasin atё nё shtёpi. Janё rreth 700 fshatra RENJЁ nё tё gjithё territorin e Greqisё se sotme që nuk njohin gjuhё tjetёr nё pёrdorim tё pёrditshёm, veç shqipes sё tyre tё lashtё. Pra shteti i ri me shumicё popullsi shqiptare iu imponua njё gjuhё artificiale, ajo greke.

Greqia e pёrbёrё nga disa etni, nuk njeh asnjё minoritet, pasi tё gjitha kёto etni i quan si grekё. Kjo ёshtё pjesa e lojës, pasi nёse shqiptarёt, vllehёt, sllavёt, turqit e atjeshёm do tё ishin secili sipas etnise sё tyre, atёhere merte fund kjo lojё qё krijoje njё kombёsi artificial dhe ai shtet shpёrbёhej ose hynte nё konflikte tё mbrendshme. Tё gjitha etnitё e flasin gjuhёn e tyre nё shtёpi por greqishten e pёrdorin nё public, dhe nё shkollё.

Pra nuk ka komb grek, por njё komb artificial me njё gjuhё qё nuk ёshtё gjuha e popullit. Pёr t’i bёrё tё gjithё kёta njё komb, u pёrdor greqishtja si gjuhё, feja ortodokse dhe ideollogjia heleniste si nacionalizёm. Njё nacionalizёm i tejskajshёm nga njё komb qё nuk ёshtё komb ёshtё i pa shёmbullt nё histori. Studjuesit janё marrё pёr tё analizuar nacionalizmin e stisur grek qё duket sa i rrezikshёm por edhe qesharak.

Pa kishen ortodokse të Greqisë, nuk do tё ishte krijuar kjo etni greke artificial. Prova më e qartë, se kemi tё bёjmё me njё komb tё stisur, ёshtё fakti se fare lehtё mund tё bёhesh grek. Nuk merret parasysh se je i zi apo i bardhё, se je nga Kina apo nga Afrika, rёndёsi ka tё pranosh tё bёhesh grek.

Pas vitit 1922 kisha ndoqi njё politikë represive ndaj gjuhёve tё tjera, sidomos shqipes ku edhe sot e kёsaj dite, nё Greqi jetojnё mbi pesё milionë shqiptarё dhe nuk ka njё shkollё shqipe. Kisha ortodokse i ka pёrçarё aq mizorisht, saqё disa prej tyre seriozisht nuk dinё se kush janё nё tё vёrtetё, flasin shqip dhe thonё qё nuk jemi shqiptarё. Studjuesit, si Aristidh Kolja, Andon Bellusci, Jorgo Malo, Jorgo Maruga, At Thanas Ciko, kanё zbuluar se nё Greqi, gjёnden mbi 900 katunde arvanite shqip-folёs. Kёngёt arvanitase – arbёrore, qё burojnё nga thellёsitё e shekujve, vallet karakteristike arvanitase – vallja çame, fustanella, ritet dhe vajet, kёngёt e trimave e tё luftёs. Kjo ёshtё

RRЁNJA.

Me tё drejtё thonё: askush s’kujdeset pёr kulturёn tonё, asnjё istitucion nuk na pёrkrah. Diktatura greke ndalon me dhunё tё flitet gjuha ndёr arvanitet. Ёshtё fatkeqёsi e madhe qё qeveria shqiptare i mban nё pёllёmbё tё dorёs ardhacakёt grekё nё shqiperi. Ndёrsa grekёt pёr autoktonёt shqiptarё nё Greqi sillet si kriminel, dhe megjithatё Rrёnja ёshtё e fortё.

Popullsia qё u suall nga Azia, ishte njё popullsi ortodokse shqiptare nё pjesёn mё tё madhe tё saj. Shkёmbimi i popullsisё, u bё pёr tekat e kishës, e cila mori myslimanёt shqiptarë dhe i shkёmbeu me ortodoksit shqiptarë.

Pra nuk ka komb grek dhe nuk ka pasur ndonjёherё. Kombi i vjetёr grek, ёshtё mё tepёr njё shpifje e historianёve, “Qendra ztudimore Pellazgjike” do zbulojё tё vёrtetёn.

(E. Kocaqi, “Roli Pellazgo-Ilir). Karl Reinholdi, doktor nga Getingeni i Gjermanis. Shoqёron mbretin e parё tё Greqis, Oton e Bavarisё mё 1834, thotё: “Vёllimin qё kam unё “Netёt Pellazgjike” me 200 faqe e mbarova mё 16 mars 1856”. Kaluan nga kjo kohё deri nё vitin 2005, pikёrisht nё pёrvjetorin e 150-tё tё “Netёve pellazgjike”. Gjatё gjithё kёsaj kohe Reinholdi ka qёnё mё e madhja e fshehtё e ditur albanollogjisё. Kuptohet se greku dhe mё vonё politika e Enver Hoxhёs, qё shqiptarёve tё Greqisё u vuri kazmёn dhe hyri nё izolim tё plotё. Po tё kishte dalё nё dritё kjo pasuri, arbёrishtja e Greqisё do tё kishte qёnё e njohur nё shkollat tona kudo, po aq sa edhe arbёrishtja e Italisё e asj kohe. Letёr nё vargje dёrguar nga prift Vasili doktor Reinholdit.

Mik iatre! Porje 25 maj 1857. “Lulё kam, po ti s’T’a jap: / E kam vёnё ndё dulap. / Do t’e ruanj, sa tё vi’vish. / çe Ti fare do mos di’sh. / Andё ke ndonjё tё re, / Edhe mua mos me le. / Tё m’a thesh, t’e xe edhe u: / Pce do mos mё hajё dheu. (“Netёt Pellazgjike”, bot.2005, f. 307)

Robert D’ Angeli shkruan: “Çdo grek qё nuk ka prejardhje egjyptas, çifut, armenas janё shqiptar”. (“ENIGMA” bot.1998, f. 231). Këtu del se grekёt kane origjinё semito-egjiptas.

Pёr t’i mbyllur gojёn Kristo Papas, lexojmё tё huajtё qё flasin pёr kombit tonё: Lamartini. “Nuk ka pendё as penel qё mund tё shprehё sakrificёn heroike tё banorёve (tё Shqipёrisё) nё luftёrat qё kanё bёrё kohёve tё fundit, mё shumё se askush tjetёr pёr çlirimin e Greqisё”, dhe mё tej “Ky komb e ky popull nuk merret nёpёr kёmbё … kjo ёshtё toka e heronjve tё tё gjithё kohёrave … Homeri aty gjeti Akilin, Grekёt Aleksandrin e madh, Turqit Skёnderbeun, njerёs kёta tё sё njёjtёs racё, tё tё njejtit gjak, e tё sё njёjtёs gjini”.

Stadtmuller: “Lufta greke pёr liri, nuk mund tё mendohej pa elementin shqiptar”.

Xhorxh Frend Wiliams,: “Gjuha shqipe ёshtё gjuha amtare e Lekёs sё Madh … Pellazgёt kanё jetuar para Homerit. Emri Homer me fjalёn shqipe “i mjerё”, Athina “me e thёnё”, Zeus me “Zot”, Odise me “udhëton”, Akil me “qiell” … Nuk ka popull mё shpirtmirё e mё xhentil nё Europё se shqiptarёt”.

Edvin Pears: “Shqiptarёt janё pasardhёs tё racёs mё tё vjetёr tё Gadishullit Ballkanik, gjegjёsisht tё racёs arijane”.

Gjusepe Catapango: “Atlantida e cila ёshtё zhdukur para 12.000 vjetёve, ishte tokё pellazgo-ilire, tё cilёt shpёtuan nga pёrmbytja e Atlantides dhe filluan civilizimet e reja nё tё gjithё kontinentet”.

Eduard Shnajder: “Gjuha shqipe ёshtё “tingёllim mё i pastёr e me besnik i gjuhёs pellazge”. Dhe mё tej. “Pellazgёt janё njё racё autoktone, mё e herёshme se periudha kuarternare … gjuha e tyre e ruajtur nё njё mёnyrё pothuajse tё paprekur, nuk do tё ishte tjetër, veçse shqipja e sotme”.

Gligor Perliçev: “Tё gjithё shqiptarёt janё zёmёrgjёrё, mёndjemprehtё dhe mirёnjohёs tё mёdhenj, janё mikpritёs dhe tё besёs si asnjё komb tjetёr, tё ndershёm, thellёsisht liridashёs dhe tё patrembur nё luftime”.

Montier, Komandant francez: “Shqiptarёt janё njё populli mrekullueshёm … mё vjen keq qё nuk jam shqiptar”.

Vacsllav Havel, nё njё shkrim tё botuar nё gazetёn “Le Monde”, ka theksuar: “Unё gjithashtu e ndiej veten shqiptar”. (Sipas nje shkrimi te Ismail Kadaresё)

RRЁNJЁN tonë e ka percatuar edhe shkencёtari Hungarez Lajosh Taloci (1834 – 1916) shpall hapur: “Nuk egziton popull tjetёr nё Ballkan, as ai i Greqisё sё re, qё mund tё ndjekё historinё e fisit tё vet, ashtu me rend kronollogjik, qysh prej kohёve tё lashta gjer nё ditёt tona, sikurse populli shqiptar”.

Këto fakte të pamohueshme të historisë se përgjakshme të Ballkanit, renegati Kristo Papas, duhet t’i mësojë jo vetëm mire, por edhe përmendesh, për te mos folur me tej marrëzira.

Rasim Bebo Addison Çikago Mars 2013.

TRETJA E SHTETESISE

March 2, 2013 by dgreca

Tretja e shtetësisë përmes ‘njohjeve’ të Serbisë/

Nga Albin KURTI/

Të thuash që dialogu politik Kosovë-Serbi është i pashmangshëm dhe Thaçi si kryeministër i Kosovës është i pashmangshëm, paraqet të njëjtën gjë. Në çastin që Thaçi s’është më kryeministër, dialogu me Serbinë s’është më i pashmangshëm. Dhe, gjersa Thaçi është kryeministër, dialogu me Serbinë është njëmend i pashmangshëm. Thaçi s’mbahet dot si kryeministër pa këtë dialog me Serbinë. Ky dialog s’bëhet dot pa kryeministër Thaçin. Dy padrejtësi janë bërë komplementare dhe të ndërvarura nga njëra-tjetra. Padrejtësia e avansimit të Serbisë drejt BE-së përkundër faktit se në Beograd bashkëqeverisin kriminelët e luftës. Dhe, padrejtësia e sundimit të Thaçit në Kosovë përkundër korrupsionit skandaloz të qeverisë së tij.

Për pasojë, përparimi i Kosovës drejt integrimeve evropiane edhe nuk po ndodh edhe është lidhur ngusht me dialogun me Serbinë. Kosova duket keq, angazhohet pak dhe trajtohet mbrapshtë, që të mund të ecë drejt Brukselit. Paralelisht me këtë, jo demokracia, zhvillimi e drejtësia në Kosovë, por dialogu me Serbinë, na janë shndërruar në mënyrën për integrim evropian. Ky dialog i cili, në fakt, është obligim për Serbinë nëse ajo do rrugëtim drejt Brukselit, brenda disa muajsh u transformua në obligim për Kosovën – tani është Kosova ajo që ia paska borxh Brukselit këtë dialog. Kjo ka kuptim vetëm në variantin pervers: Kosova po integrohet bashkë me Serbinë!

Dihet që pa marrëveshjen me Serbinë për përfaqësimin rajonal të Kosovës (me ç’rast na u shtua fusnota në emërtim duke na e kontestuar shtetësinë dhe na u hoq fjala ‘Republikë’ nga emërtimi i shtetit), Serbia e Tadiqit kurrsesi s’do ta fitonte vitin e kaluar statusin e vendit kandidat për BE. Njësoj, dihet që pa marrëveshjen me Serbinë për veriun dhe strukturat kriminale shtetërore të saj në Kosovë, Serbia e Daçiqit s’do të mund ta fitojë këtë vit datën e fillimit të negociatave për anëtarësim në BE. Ndërkohë, neve na thuhet që me këtë dialogun me Serbinë Kosova po lëviz në integrimet evropiane megjithëse sërish as vetëm liberalizimin e vizave s’do ta fitojmë në këtë vit!

Të gjithë ata që janë në pritje të rezultateve të dialogut me Serbinë në Bruksel duhet ta mendojnë për një çast se rezultat i çkafit ishte vetë ky dialog që u imponua në vjeshtën e vitit 2010. Në njërën anë, kishim shtetin e Kosovës, qeveria e të cilit edhe s’arriti as pas dy vjetëve e gjysmë të pavarësisë së Kosovës ta bashkojë Mitrovicën, edhe u korruptua deri në vetulla. Në anën tjetër, kishim kompromisin BE-Serbi, përkatësisht Ashton-Tadiq, që u shpreh me Rezolutën e Asamblesë së Përgjithshme të OKB-së të shtatorit 2010, përmes së cilës u rikuptimësua mendimi këshillues i GjND-së së korrikut 2010. Rezultati i dialogut, porsi vetë dialogu, gjithsesi varet nga shkaku i dialogut, nga ajo që e bëri vetë dialogun rezultat.

Te korniza e këtij dialogu që u etablua në vjeshtën e vitit 2010, gjendet arsyeja pse marrëveshjet e deritanishme Kosovë-Serbi jo vetëm që nuk vijnë asnjëherë për ratifikim në Kuvendin e Kosovës por zakonisht as që publikohen. Mungesa e theksuar e transparencës përgjatë procesit të dialogut (si atij teknik po ashtu edhe këtij politik) tregon që ose nuk duan të dihet përmbajtja e atyre marrëveshjeve ose forma e tyre. Pra, ose ka diçka shumë të dëmshme në elementet përbërëse të marrëveshjeve ose forma e tyre nuk është ajo e marrëveshjeve ndërkombëtare midis dy shteteve andaj nuk duan t’i shfaqin fare ato (përveçse preferohet nga negociatorët kosovarë që ato të quhen konkluzione të dakorduara). Ose, si zakonisht, të dyja këto – marrëveshjet janë edhe të dëmshme në substancën e tyre dhe segmentet e saj, edhe të padrejta në formën që vulos asimetrinë e marrëdhënieve Kosovë-Serbi që thuhet se po normalizohen (sic.).

Është absurde të besosh që nëse e bën një koncesion shumë të madh (si puna e Planit të Ahtisaarit) kjo do t’i përfundojë koncesionet si të tilla. Askush nuk është kundër dialogut në parim, mirëpo, dialogu pa kushte për Serbinë e për çështje të brendshme të Kosovës, patjetër që paraqet dialog pa parime. E, në një këso dialogu, koncesionet përherë do të interpretohen si dobësi e palës që bëri koncesione dhe inkurajim për të kërkuar koncesione të tjera shtesë. Në këtë dialogun politik në Bruksel, Serbia shfaqet si dëshirë e pashuar për më shumë, ndërkaq Kosova si kënaqësi që e ndërpren përkohësisht atë dëshirë.

Nuk është e thënë që statusi special, autonomia, Ahtisaari +, kantonizimi, federalizimi etj. të jenë tema në dialogun politik në Bruksel në mënyrë që ato të realizohen. Thjesht, ato do të mund të jenë pasoja pa qenë tema, duke iu falenderuar motivit, karakterit dhe kornizës së dialogut politik me Serbinë. Pa kushte për Serbinë dhe për çështjen e brendshme të Kosovës paraqet qasjen më se të mjaftueshme për t’i përjetuar Kosova dëmet dhe humbjet gjymtuese pa folur për to në mënyrë eksplicite. Kantonizimi i Kosovës që nis me autonominë e veriut e përfundon me federalizimin e brendshëm të Kosovës po zbatohet prej së poshtmi. Autonomi financiare, kufitare etj. ashtu që emërtimi në fund të jetë çështje formale dhe disi tashmë e përfunduar. Autonomia e veriut po ndërtohet pak e nga pak për t’u shndërruar më pastaj në një fakt të kryer. Ndërkohë, secilin koncesion ndaj Serbisë, Thaçi dhe Tahiri do të na e interpretojnë si edhe një njohje që Serbia ia bëri Kosovës! Kësisoj, Serbia tanimë na ka njohur në aspektin e vulave doganore, diplomave universitare, dokumentacionit kadastral, regjistrave civilë, përfaqësimit rajonal, pikave kaluese në kufi etj. dhe kanë mbetur edhe vetëm dhjetëra (ndoshta qindra!) aspekte të tjera për të na njohur Serbia. Numri i njohjeve të pavarësisë së Kosovës nga shtetet e ndryshme të botës po i lëshon vend numrit të aspekteve të njohjes që po na i bën Serbia! Nuk është vetëm bota e zbërthyeshme në shtete që (s’)na njohin por edhe njohja qenka e zbërthyeshme në aspekte që (s’)na i njeh Serbia. Mirëpo, sa më shumë aspekte të njohjes së Serbisë për shtetin e Kosovës aq më pak aspekte të vetë shtetit të Kosovës. Edhe pak më shumë njohje të Serbisë do të thotë edhe ca më pak shtetësi për Kosovën. Me këtë logjikë, në fund, Serbia do të na e njohë plotësisht shtetin e pavarur mu atëherë kur do ta kemi humbur atë tërësisht.

KU PO SHKON MAQEDONIA?

March 2, 2013 by dgreca

Maqedonia nuk mund të ekzistojë me masa represive kundër popullit të pafajshëm shqiptar/

Nga Isuf B. Bajrami/

Në shërbim të veprimeve destruktive të politikës antishqiptare u vu ushtria dhe policia maqedonase, e cila, nëpërmjet dhunës e terrorit, bastisjeve, rrahjeve, burgosjeve, vrasjeve, kërkon të shuan aspiratën e shqiptarëve për të drejtat e tyre legjitime kombëtare.

Kohëve të fundit përveç aksioneve represive ushtarako-policore, u thirrën nëpër polici në të ashtuquajturat “Biseda informative” një numër i madh shqiptarësh me profesione nga më të ndryshmet, nga të gjitha trevat etnike të shqiptarëve në Maqedoni. Nëpër stacionet policore këta intelektual të shquar u stresuan, u vunë nën një terror psikik të pashembullt, u keqtrajtuan fizikisht, u kërcënuan dhe u mbajtën me orë të tëra. Qëllimi kryesor i policisë-politike maqedonase është t’i mposhtë këta luftëtarë të dijes, t’i frikësoj, dhe në fund t’i detyroj të heqin dorë nga ideja për të drejtat themelore demokratike ku ka shqiptar në territoret etnike shqiptare në Maqedoni.

Këto veprime banditeske të autoriteteve dhe policisë-politike maqedonase janë një shprehje e urrejtjes së thellë që ata ushqejnë ndaj popullsisë shqiptare, me veprimet e të tyre antihumane, antikulturë, gjë që është e pashembullt për çdo vend evropian. Këto veprime kryhen në një kohë kur udhëheqës të ndryshëm politikë, personalitete të larta maqedonase flasin me të madhe për “barazinë”e popujve, për”respektimin”e të drejtave dhe të lirive të njeriut. E kjo është hipokrizia më e madhe e mashtrimi më i ulët që shfaqet aktualisht në Ballkan, sidomos në trojet ku banojnë kryesisht shqiptarët.

E drejta e shkollimit është e garantuar për çdo popull kudo në botë, është një e drejtë e patjetërsueshme, e shkruar jo vetëm në dokumentet ndërkombëtare, por edhe në Kushtetutat e vendeve demokratike. Nuk është parë dhe dëgjuar që në një vend evropian të ushtrohet dhuna e terrori, të përdoren armët dhe të derdhet gjaku ndaj një populli që lufton për të drejta kombëtare, arsimin në gjuhën amtare. Kjo ndodh vetëm në vendet me orientim sllavo-ortodoks; Serbi,Mal i Zi, Maqedoni, Greqi, në këto vende ballkanike që njihen për egërsinë dhe barbarinë e tyre.

Ky atentat i qeverisë maqedonase ndaj shqiptarëve është në të njëjtën kohë edhe një atentat ndaj Shqipërisë dhe Kosovës, të cilat ndër të parat e njohën Republikën e Maqedonisë pas “shkëputjes” së saj nga ish Jugosllavia titiste. Kjo politikë që ndiqet nga qarqet sunduese maqedonase është një politikë dritëshkurtër, pa asnjë të ardhme, një politikë që është në dëm edhe të vetë interesave të popujve maqedonas. Por duhet ditur se ekzistenca e vetë Maqedonisë si shtet rrezikohet tej mase, duke nëpërkëmbur një popull autokton,që ka gjuhën dhe zakonet e veta, kulturën dhe traditat e tij. Është e pamundur të nënshtrohet dhe të shtypet populli më i vjetër në Maqedoni, siç është populli shqiptar. Historia shumëshekullore e popullit shqiptar dëshmon për luftërat që ka bërë ai për të ruajtur identitetin e tij, për të mbrojtur trojet e tij nga pushtuesit e ndryshëm qysh në kohët më të hershme e gjer më sot.

Shumë shtete evropiane me demokraci të zhvilluara, me potencial ekonomik e shkencor, me një kulturë të lashtë, kanë bërë dhe bëjnë përpjekje të vazhdueshme për emancipimin e mëtejshëm të shoqërisë, për sigurimin e barazisë së njerëzve përpara ligjit, për afirmimin dhe mbrojtjen e të Drejtave dhe të Lirisë së qytetarëve të saj. Kjo natyrisht nuk është arritur pa mund e përpjekje, pa luftëra dhe ndeshje sociale, pa kontradikta. E ne sot flasim për Evropën e qytetëruar dhe të emancipuar, për vende me demokraci të zhvilluar. Këto janë arritje të shënuara që ne i mbështesim dhe i përshëndesim, janë fitore që Evropa mundohet me fanatizëm t’i ruaj, zhvilloj e thelloj më tej.

E megjithatë ne e shohim qartë se si kjo Evropë “demokratike” dhe e civilizuar qëndron indiferente ndaj fateve të popujve të tjerë, ku shkelen këto të drejta, ku mungon barazia përpara ligjit, ku nëpërkëmben liria dhe pavarësia e individit, ku ushtrohet dhuna e terrori ndaj popullsisë së pafajshme. Shihet gjithnjë e më qartë hipokrizia e qarqeve sunduese evropiane ndaj fatit dhe të ardhmes së popujve të tjerë. Heshtin dhe bëhen të paditur për shpërnguljet nga Toplica e Sanxhaku, kur derdhet gjaku si lumi në fshatrat e Medvegjes, Bujanovcit, Preshevës, Karadakut dhe Tetovës, kur vriten, ndiqen dhe torturohen me qindra e mijëra shqiptarë nga shtëpitë e tyre, kur ushtrohet një etnocid e gjenocid i pashembullt-sistematikisht ndaj popullit shqiptar. Është hipokrizi akordimi i kredive dhe furnizimi me armë më moderne në një kohë kur derdhet gjaku i shqiptarëve si Lum në shtëpitë e tyre.

Ndaj luftës disavjeçare në qendër të Ballkanit, ku janë shfarosur me dhjetëra e mijëra njerëz, ata kanë mbajtur qëndrim indiferent, për të mos thënë se e kanë nxitur atë për të nxjerrë përfitimet e veta. Shqiptarët vetëm në qoftë se me luftën e tyre të drejtë dhe çlirimtare do të dinë jo vetëm të rezistojnë, por edhe të dalin fitimtarë, atëherë Evropa e “qytetëruar”, e gjendur përpara një fakti të kryer, do të mbante një qëndrim tjetër dhe hipokrizia e saj do të dilte sheshit, kurse propaganda do të flasë me një gjuhë tjetër, se “ne evropianët gjithnjë kemi qenë në mbrojtje të pafajshmëve, në mbrojtje të lirisë dhe të pavarësisë së popujve”.

Ç’bëri Evropa kur ndaj shqiptarëve të pambrojtur u qëllua me armë. Me qëndrimin e tyre mospërfillës ata i nxitën qarqet sunduese serbo-maqedonase që të vazhdojnë edhe më tej dhunën e egër ushtarako-policore, duke shtypur çdo ëndërr të shqiptarëve për të drejtën e tyre legjitime kombëtare për arsimin në gjuhën amtare.

Është koha që shqiptarët t’i kuptojnë miqtë dhe armiqtë e tyre, çiltërsinë dhe hipokrizinë, fjalët nga veprat.

Qeveritarët maqedonë me të gjitha mënyrat përpiqen t’i ndalojnë shqiptarët të organizohen, të shkollohen, sepse nuk duan që ata të jenë të barabartë me ta. Kjo është arsyeja përse ata u hodhën me tërbim për të ndaluar themelimin e Universitetit të Tetovës, për të ndalur rininë shqiptare të marrë arsimin e lartë.

Gjakderdhja, terrori i egër ushtruar ndaj nismëtarëve për themelimin e Universitetit të Tetovës dhe ndaj studentëve të parë në këtë tempull të dijes dhe kulturës, na kujtojnë pa dashur kohën e mesjetës kur shkencëtarët digjeshin të gjallë, ngaqë shkenca e tyre u hapte sytë njerëzve të pashkolluar, na kujtojnë Xhordano Brunon që u dogj i gjallë në sheshin e Romës për arsye të zbulimeve të tij të mëdha shkencore për planetin e Tokës.

Sikurse politika e pushtetmbajtësve serbo-maqedonë t’i përmbahej porosive dhe mësimeve të Goce Delçevit; “Kombet të bëjnë gara kulturore dhe jo gara të dhunës dhe të intrigave”, sikurse pushtetarët maqedonas t’i ktheheshin politikës reale dhe miqësore ndaj popullit shqiptar në Maqedoni, dhe në mënyrë demokratike të pranonte t’u njohë shtetasve shqiptar barazinë sociale, politike, nacionale, qytetare dhe shtetërore, kjo do të ishte ajo politikë që do të nxirrte nga pellgu i pafund këtë vend ballkanik. Kjo do të shërbente si një faktor i rëndësishëm për ekzistencën e Maqedonisë. Me barazi të plotë në çdo fushë, pa dhunë dhe diskriminim midis të gjitha nacionaliteteve që bashkëjetojnë sot në Maqedoni.

Shqiptarët që jetojnë në trojet e veta, nuk kërkojnë gjë më tepër, ata duan të trajtohen si qytetarë të barabartë me maqedonasit. Në qoftë se kjo politikë diskriminuese do të vazhdojë edhe në të ardhmen, atëherë shqiptarët do të kërkojnë t’i jepnin fund kësaj gjendjeje jo normale dhe do të kërkonin të ndaheshin nga Maqedonia. Pa asnjë hezitim e diskutim, kjo do të sillte shpërbërjen dhe zhdukjen nga harta evropiane të kombit maqedon.

Do të ishte mirë që qeveritarët maqedonas të nxirrnin përfundime pozitive nga qëndrimi realist i qeverisë shqiptare që ishte i vetmi shtet dhe komb fqinj i maqedonasve që e njohu ekzistencën e kombit dhe të shtetit maqedon. Në barazinë e plotë midis popujve qëndron edhe formula e stabilitetit të brendshëm të Maqedonisë. Në qoftë se nuk kuptohet realisht kjo gjë, atëherë pasojat do të jenë më të mëdha me përmasa katastrofike.

SKANDALI MË I FUNDIT NË POLICINË E SHTETIT

March 1, 2013 by dgreca

Nga ELIDA BUÇPAPAJ/

Këta muaj kanë qenë shumë tragjikë për Policinë e Shtetit shqiptar, sepse në një periudhë gjashtë mujore janë vrarë tre kryekomisarë të kësaj Policie. Dhe kur janë në rrezik komisarët e Policisë të Shtetit, e cila ka detyrë të mbrojë jetën e qytetarëve të Republikës të Shqipërisë, merreni me mend sa sa në rrezik janë jetët e qytetarëve të thjeshtë!

Vrasja e kryekomisarit Dritan Lamaj ishte e treta në rradhën e vrasjeve. Dhe do të kishte kaluar, ashtu si kaluan dy të parat, nëse në shtypin shqiptar nuk do të ishin botuar fotografi të të akuzuarit për këtë vrasje Arben Frrokut me katër zyrtarët më të lartë, thënë ndryshe kupolën e policisë të Shtetit, përjashto Nr.1 Hysen Burgajn. Në këtë foto biznesmeni Arben Frroku ka pozuar gjatë një dreke a darke në një restorant në zonën e Dajtit me Agron Kuliçajn, zv.drejtor i Përgjithshëm i Policisë, Tonin Vocajn, drejtor i Krimeve të Rënda në Polici, Muhamet Rrumbullakun, zv.drejtor i Përgjithshëm për Rendin dhe Sigurinë Publike dhe Nikolin Bala, drejtor i Forcave Lëvizëse Operacionale.

Pas botimit të fotos, të lartpërmendurit që ishin përfshirë në hetimin e vrasjes të kryekomisarit, u deklaruan se tërhiqeshin. Lind pyetja nëse ata të pestë, që bëheshin gjashtë me të zotin e restorantit, nuk do të kishin bërë foto asaj dreke apo darke, të cilat nuk do të ishin botuar pastaj në shtypin e Tiranë dhe këta njerëz do të kishin vazhduar hetimet ?! Sepse sa takime dreka e darka bëhen privatisht pa dritën e blicave dhe kamerave!

Disa kohë më parë, në Tiranë u diskutua edhe për një darkë ku mori pjesë pronari i ABCNEWS me eksponentë të opozitës, e cila u pa me shqetësim si lëvizje kahu e këtij Mediumi nga qendra e djathtë tek e majta! Sepse politikës i intereson fitorja dhe pushteti, dhe për pushtet e hedh shtetin e së drejtës në kosh të plehrave.

Duke iu kthyer kronikës të vrasjes të kryekomisarit, i akuzuari për vrasjen e Dritan Lamajt u arrestua në Greqi në mënyrë të menjëherëshme, që të linte të kuptonte se ata që e arrestuan, shkuan menjëherë tek Arben Frroku, pa kryer asnjë hetim.

Dhe kjo kapje po konsiderohej „një sukses“ i Policisë të Shtetit, nëse pas dy ditësh nuk do të botoheshin fotot ku i akuzuari për vrasje do të shfaqej në një tryezë me kupolën e Policisë. Çka vetëm si fakt përbën skandal. Hysen Burgaj, drejtori i kësaj Policie në daljen e tij për mediat, tha se asaj kohe Arben Frroku nuk kishte precedent kriminal.

Por ky deklarim i Hysen Burgajt nuk mjafton për të fshehur skandalin. Për raportin morboz që ka biznesi me politikën apo për raportin morboz që ka biznesi i mediave me politikën, që janë raporte shtetshkatërruese, raporte që po shkatërrojnë sistemin demokratik në Shqipëri, sepse edhe biznesi, edhe mediat kanë lidhje interesash përfituese me politikën dhe viceversa. I japin politikës, me qëllim që t’i marrin privilegje. Kur qëllimi i tyre do të duhej të ishte mirëinformimi. Orientimi nuk ndalet, edhe bashkëpunimi, por kur nuk cënon as integritetin e mediumit dhe as të politikës. Shohim zgjedhjet e fundit në SHBA. New York Times deklaroi se do të mbështeste Presidentin Obama, por kjo s’do të thotë se emrat e shquar që shkruajnë në atë gazetë si Paul Krugman, Maureen Dowd, Roger Cohen, Thomas L. Friedmando të dalin nga roli që kanë për të mbrojtur interesat e vendit të tyre.

Kështu, pas këtij skandali, u prit më kot që gazetaria investigative të thoshte fjalën e saj, sepse në Shqipëri gazetaria investigative nuk ekziston, kështu që ngjarja u fokusua sipas interesave të palëve.

Sokol Balla në emisionin e tij Top Story nxori në dritë disa të vërteta të rëndësishme, sepse për çdo gazetar të ndershëm perëndia e tij nuk është partia apo bosi i TV ku merr rrogën, por e vërteta dhe interesat e vendit ku ti ke lindur e do të lindësh e rritësh fëmijët e tu.

Sokol Balla kishte ftuar Shemsi Prençin, oficer kariere i përjashtuar nga Policia e Shtetit në fillim të 2012, pas akuzash reciproke midis palëve, Saimir Tahirin, Henri Çilin dhe Andi Bushatin.

Saimir Tahiri u bë personazh në Parlament kur midis tij dhe Ministrit të Brëndshëm u shkëmbyen replika. Ministri Noka e humbi kontrollin me akuza shumë të neveritëshme, ku në vend që të jepte shpjegime për ato që gjithë opinioni publik i pa me sytë e ballit, akuzonte opozitën se kishte lidhje me të akuzuarin. Skena shumë vulgare që i shohim rëndom në Parlamentin e Shqipërisë.

Në Top Story u sollën edhe deklarimet telefonike të Arben Frrokut nga Greqia, ku gjithë opinioni publik dëgjoi me veshët e tij se Frroku tha shprehimisht se i kishte të njohurit e tij personazhët e fotografisë dhe bile ka plot miq deputetë!

Po ashtu Shemsi Prençi vuri re se i ndjeri Dritan Lamaj është emëruar dhe shkarkuar tri herë nga detyra e kryekomisariatit nr.6 që bie në zonën e Kombinatit. Është emëruar në këtë detyrë sa herë që postin e Ministrit të Brëndshëm e ka marrë Bujar Nishani. Pra sipas një supozimi del se është emëruar nga Bujar Nishani dhe shkarkuar nga kupola e Policisë të Shtetit, e cila përbëhet nga ata që ishin të përfshirë në foto plus Hysen Burgajn. Kësisoj u la kuptohet se Dritan Lamaj kishte mbështetje nga Bujar Nishani.

Ndërkohë, shkarkimet e tij janë të habitëshme, kur kemi parasysh se si u përcoll i ndjeri Dritan Lamaj në banesën e fundit, me nderimet më të larta nga Policia e Shtetit, nga Ministria e Brëndshme dhe kryeministri, si oficer me merita ! Atëherë e përse është shkarkuar tri herë nga detyra lind një pyetje tjetër!

Duke u nisur nga deklarimet telefonike të Arben Frrokut dhe nga fotografia e publikuar në shtypin e Tiranës, del qartë se i akuzuar për vrasjen e kryekomisarit dhe vëllai i tij që ka një restorant në Kombinat kanë patur lidhje me Kupolën e Policisë të Shtetit, në foto mungonin vetëm Burgaj dhe Ministri Ndoka.Lidhje ose ndërlidhje interesi përmes partisë.

Kjo sipas një logjike të thjeshtë, sepse vetëm një njeri me influencë mund t’i bashkonte katër kryepolicë të Policisë të Shtetit si bëri ai tek restauranti afër Dajtit.

Shemsi Prençi tha tek TopStory se politika ndikon dhe nuk e lejon Policinë e Shtetit të kryejë detyrën. Kjo përkon edhe me deklarimin që e dëgjuam të gjithë përmes telefonit, kur Arben Frroku pohoi se kishte drekuar apo darkuar me të lartpërmendurit me të cilët njihej dhe se po ashtu ai njihte edhe deputetë!

Midis debatit, ishte interesante një pyetje që i erdhi përmes Twitter-it ish oficerit të lartë të Policisë të Shtetit Shemsi Prençi nga një cicërues„neutral“, ku „neutrali“ e pyeste Prençin, se pas daljes të tij tek Top Story a do të fitonte ndonjë post deputeti nga lideri i PS. Përgjigja e Prençit tregoi se ai ishte simpatizant i PD-së! Fati i Prençit është si i shumë simpatizanëve të PD-së, të cilët i ka ndjekur gjuetia e shtrigave brënda klaneve të PD-së. Gjithnjë ky tranzicion barbar ka bërë që të ballafaqohemi me segmentin biznes-politikë, ku në Shqipëri ky segment është shumë i kompromentuar. Partitë politike janë të interesuar që të marrin mbështetjen e biznesit dhe kur janë në pushtet ua shpërblejnë. Kulmi arrin kur biznesmenë që mbështesin partinë kërkojnë mbështetjen e institucioneve të saj për të hequr qafe dhe shkarkuar dikënd në Policinë e Shtetit që ia prish qejfin. Sepse këto janë forma të qarta të kapjes të shtetit të së drejtës.

Sa i përket skandalit më të fundit, opinioni publik ka në dorë fotot, të cilat i pa me sytë e ballit; ka në dorë deklarimin telefonik të Arben Frrokut, të dyshuarit për vrasjen e kryekomisarit,– si dhe deklarimet e zyrtarëve më të lartë të Policisë të Shtetit, ku sipas Burgajt „kur u fotografuan, Frroku nuk ishte nën hetim“ apo sipas katërshes të fotos njëri syresh tha se „nuk e njoh Frrokun“, tjetri tha se „e njoh Frrokun po me ne ndejti vetëm 10 minuta“ – e kështu me rradhë, ndërkohë që Ministri i Brëndshëm akuzoi kreun e opozitës se„është takuar me Arben Frrokun, para dy javësh“, pa asnjë provë, ndërsa ka në dorë provat materiale që janë fotoja dhe telefonata, të cilat i zhurmon me sharje dhe fyerje vulgare.! Nga faktet që kanë dalë publikisht, deshifrojmë qartë lidhjen e politikës me biznesin. Dhe nëse një biznesmen arrin deri atje sa vret, kjo tregon se ky biznes është kriminal. Nga këto të dhëna shohim edhe dramën e Policisë të Shtetit dhe oficerëve të lartë të saj sepse fati i tyre varet nga politika dhe nga plotfuqishmëria e klaneve, i më të fortëve. Policia e Shtetit do të duhet të përfaqësohet me figura të përkushtuara dhe me integritet dhe jo shërbëtorë të partisë në pushtet, sepse Policia e Shtetit duhet të jetë shërbëtore e Shtetit dhe qytetarit dhe jo politikës dhe orekseve të saj. Fati i oficerit të Policisë të Shtetit nuk duhet të jetë në mëshirën e pamëshirshmërisë të politikës në funksion të pushtetit që bie ndesh me shtetin ligjor, sepse shteti ligjor mbahet e mbrohet nga vlerat e meritokracia. Ky problem bëhet edhe më dramatik, kur kemi parasysh se sëmundjen e Policisë të Shtetit e ka edhe Drejtësia, edhe Mediat, pasi edhe ato janë nën varësinë e politikës dhe biznesit, sepse nëse do të ushtronin me përgjegjshmëri detyrën e tyre ndaj opinionit publik për t’i treguar të vërtetën si është, atëherë vendi nuk do të rrezikonte sistemin. Sepse edhe demagogu më i madh i rruzullit nuk do të pranonte kurrë të deklaronte se qytetarët e Shqipërisë jetojnë të sigurt në shtëpitë dhe qytetet e tyre kur brënda një periudhe kohe prej pesë gjashtë muajsh vriten tre kryekomisarë. Pastaj kur Policia e Shtetit shpall se e ka kapur vrasësin dhe dy ditë më vonë opinioni publik zbulon se si i akuzuari për vrasje pozon me çifteli me kupolën e Policisë të Shtetit, kryepolitika në vend që të shkundet, na ofron të dëgjojmë çiftelinë e Flamur Nokës. Quo vadis kështu Shqipëri!

NJË ZË NGA FERRI I ENVER HOXHËS

February 28, 2013 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

Javën që kaloi shkrimtari, poeti dhe vuajtësi i burgjeve të regjimit komunist shqiptar, Zoti Visar Zhiti zhvilloi aktivitete këtu në Shtetet e Bashkuara, përfshirë New Yorkun dhe Washingtonin, në kuadër të promovimit të dy librave të tij të fundit, ”Rrugët e Ferrit” dhe ”Ferri i Çarë”, një dëshmi okulare e jetës në dy kampet famkeqe të Shqipërisë, Spaç dhe Qafë Bar. Aty ku torturat, interrogimet, dëshprimi, uria dhe mizori të tjera çnjerëzore, ishin vetëm disa prej tmereve që përshkonin jetën e e përditshme të kundërshtarëve të burgosur politikë të regjimit komunist të Enver Hoxhës. Njëri prej këtyre të burgosurve ishte edhe shkrimtari i njohur Z. Visar Zhiti.

Sipas të dhënave që më dërgoi Mustafa Xhepa i organizatës shqiptaro-amerikane, Shtëpia e Lirisë, si koordinuese e vizitës, Zoti Zhiti pati një agjendë të ngjeshur në Washington ku zhvilloi takime zyrtare, përfshirë edhe takimin në Departmentin amerikan te Shtetit, me Z. Christopher Carver, i cili mbulon Shqipërinë. Sipas të dhënave, në takimin me Z. Zhiti zyrtari amerikan shprehi interesimin e tij për trajtimin e ish të përndjekurve dhe të dënuarve politikë nga qeveria shqiptare. Gjatë takimit me vizitorin nga Shqipëria, Zoti Carver, ndër të tjera, nënvijoi gjithashtu edhe interesimin e Shteteve të Bashkuara për mbarëvajtjen e zgjedhjeve të këtij viti në Shqipëri, duke thënë se Amerika në përgjithësi ndjekë me shumë vëmendje zhvillimet në atë vend. Zoti Zhiti foli mbi gjëndjen aktuale në Shqipëri duke shprehur optimizmin e tij për të ardhmen e vendit. Gjatë qendrimit në kryeqytetin amerikan, shkrimtari dhe vuajtësi i tmereve të gulagut komunist shqiptar, bëri edhe një vizitë në Bibliotekën e Kongresit amerikan ku e priti Z. Grant Harris, Drejtor për Evropën i këtij institucioni të njohur amerikan.

Si i ishpërndjekur i regjimit komunist, Zoti Zhiti nuk kishte si të mos shkonte tek memorialin në Washington kushtuar viktimave të komunizmit në botë si dhe në muzeumin Laogai, ku ekspozohen krimet e regjimit komunist në Kinë. Aty Zoti Zhiti u takua me Drejtorin e muzeut, Zotin Harry Wu, vizitë këjo e cilësuar si një ”takim mes dy vëllëzërve”, pasi edhe ai vet është një ish i bugosur politik. Zoti Zhiti vizitën e tij në Washington e përfundoi — siç është traditë me personalitetet shqiptare që vizitojnë kryeqytetin amerikan — me një intervistë tek Zëri i Amerikës. Pyetjes së Zërit të Amerikës në lidhje me trajtimin e ish të burgosurve në Shqipëri , ai u përgjigj duke thënë se megjithëse “janë bërë shumë” për të ndihmuar ish të burgosurit, ”shoqëria shqiptare duhej të ishte më e ndejshme në këtë drejtim”, dhe se Shqipërisë i mbetet ende shumë për të bërë në drejtim të rehabilitimit moral, shoqëror dhe financiar”, të tyre, shtoi Zoti Zhiti. Por, ai me megjithëse i vuajtur si edhe shumë të tjerë, me një butësi dhe pa zemërim as inat rrëfei — atë që më duket se ishte një frustrim i tij se si gjatë viteve pas rënjes së komunizmit e madje edhe sot se — ”gjithmonë mbi krye kishte, një shef, një të dikurshëm që ka urdhëruar dikurë, edhe tani po kështu.” . Zëri i Zotit Xhiti është një zë për mundësi të barabarta dhe për drejtësi për të gjithë. Është një zë që në thelb i bën thirrje drejtësisë shqiptare që të angazhohet më seriozisht për sigurimin e dëmshpërblimeve morale dhe material, me qëllim të tranformimit të marrëdhënjeve midis ish të përndjekurve që kanë mbijetuar kampet e përqendrimit dhe “shefave të dikurshëm” të regjimit komunist e të cilët ende japin “urdhëra”.

Zoti Zhiti tha për Zërin e Amerikës se shoqëria shqiptare dhe shteti, pasi ai me të drejtë ai tha se ”shoqëria dhe shteti janë pjellë e njëra tjetrës,” i kanë borxh kësaj shtrese, duke venë në dukje se “shoqëria shqiptare ka përfituar shumë nga puna e të burgosurve, nga puna e pa paguar e të burgosurve”, theksoi ai, duke nënvijuar se, “të gjitha veprat e rëndësishme në Shqipërinë dikatoriale i kanë themelet në punën dhe djerësën e ish të burgosurve politikë. Janë kockat dhe gjaku i tyre në to…boll të bëheshin akcionerë në vepra që edhe sot janë rentabël, këjo do ishte një mënyrë dëmshpërblimi”, shtoi ai, duke përmendur si shembull aeroportin e Rinasit, ”që ka filluar nga të burgosurit, e kanë bërë ata” , tha ai, duke shtuar se madje aty nuk ka asnjë pllakë për dokumentuar këtë fakt të hidhur. Zëri i Zotit Xhiti është një zë për mundësi të barabarta dhe për drejtësi. Është një zë që i bën thirrje drejtësisë shqiptare që të angazhohet më seriozisht për sigurimin e dëmshpërblimeve morale dhe material me qëllim të tranformimit të marrëdhënjeve midis ish të përndjekurve që kanë mbijetuar kampet e përqendrimit dhe shty

Me qetësinë e tij shpirtërore, me fjalët e tija të buta dhe pa zemërim e as inat, ai të detyron t’i kushtohet vëmëndje deklaratave dhe kujtimeve të tija si dhe të ish të burgosurve të tjerë si At Zef Pllumi e shumë të tjerë, të cilët janë përpjekur dhe po përpiqen të hedhin dritë mbi ato ngjarje e epizode, megjithëse të dhimëshme, të atij kapitulli të errët të historisë shqiptare. Është e rëndësishme për të mësuar nga ato përvoja të rënda, si individë dhe si shoqëri, me shpresë që të mos përsëriten më, dhe ndoshta eventualisht për të bër të mundur heqjen e kësaj barre të rëndë që ende rëndon mbi ndërgjegjen e kombit shqiptar. Kujtimet e këtyre heronjve të kombit dhe librat e tyre janë një frymëzim dhe ofrojnë mundësinë e një reflektimi mbi vet natyrën njerëzore, si dhe mbi luftën midis të mirës dhe të keqës. Këto, jo vetëm që përshkruajnë tmeret e një sistemi anti-njerëzor, si ai i regjimit komunist në Shqipëri, por ata në të njëjtën kohë nderojnë viktimat e pafajshme të atij sistemi famkeq, me të cilët ata kanë ndarë të njëjtin fat në birucat e atij sistemi. Besoj se synimi i Zotit Zhiti dhe i veprave të autorëve të tjerë ish të burgosur është i të njëjtës rëndësi me objektivin për të informuar ne të gjallët që kemi pasur fatin të mos jetojmë nën atë sistem, dhe gjithashtu që nga përshkrimi i këtyre përvojave, brezat e ardhëshëm të mësojnë nga këto vepra mbi vuajtjet, kurajon dhe qendresën e pa imagjinueshme të shumë bijve dhe bijave më të mirë të kombit, shumë prej të cilëve nuk patën fatin për të shënuar kujtimet e tyre, pasi shumica ose u pushkatuan pa gjyq ose vdiqen nepër kampet e përqendrimit, e të cilëve as varri nuk u dihet.

Librat e Zotit Zhiti dhe të ish burgosurve të tjerë shqiptarë si vepra e njohur e At Zef Pllumit, Rrno për me Tregue, janë dëshmi dhe deponime të mbijetuarve të kampeve më të këqia të përqendrimit që ka njohur bota, ato të Shqipërisë komuniste. Ata ishin ”dëshmitarë të atij shekulli”, dhe siç ka thënë ish i burgosur rus, Dmitry Likhachev, ”është detyra jonë njerëzore për të thënë të vërtetën për atë periudhë”.

Në librin e autorit amerikan Harold B. Segel me titull , The Walls Behind the Curtain, ose Muret pas Perdes, paraqiten punimet dhe veprat e një numër shkrimtarësh e poetësh evropianë të burgosur gjatë komunizmit. Ndër ta janë emërat e shkrimtarëve më të mëdhej të Evropës Lindore, si Vaclav Havel, Adam Kuchnik, Eva Kanturkova, Paul Goma, Milovan Djilas, Tibor Dery e të tjerë. Është doemethënës fakti se në këtë listë shkrimtarësh të njohur nga Evropa të cilët kanë bërë histori me veprat e tyre, autori në këtë libër për lexuesin amerikan, ka përfshirë edhe shkrimtarin dhe poetin shqiptar Visar Zhitin, si një shembull i një personi që e ndienë për detyrë njerëzore për të shkruar dhe për të treguar të vërtetën për atë periudhë — por dhe si simbol i qëndresës këmbëngulëse dhe i vullnetit të pashtershëm të shpirtit të shqiptarit për liri e demokraci, vlera dhe parime këto, për të cilat shumë dhanë jetën në kampet e përqendrimit anë e mbanë Shqipërisë dhe Evropës Lindore.

Zoti Zhiti, meriton përgëzimet e të gjithëve për kurajon dhe qëndresën e tij morale si individ dhe si shkrimtar, ndaj një regjimi shpirt-thyes. Njëkohësisht meriton falenderimet tona për kujtimet e tija nga ajo periudhë e zezë e historisë shqiptare, pasi kujtime të tilla po zhduken dalngadalë me qëllim e pa qëllim, nga një shoqëri që në mos e krijoi gulagun shqiptar, atëherë të pakën e toleroi. Është një zë nga ajo e kaluar e trishtueshme e gulagut shqiptar që duhet të dëgjohet jo vetëm nga shoqëria shqiptare, por edhe nga bota e qytëruar, si një obligim ndaj të gjallëve dhe ndaj të vdekurve.

NE FOTO: Zoti Zhiti pranë përmendores në Washington kushtuar viktimave të komunizmit botëror