Opinion – Page 851 – Dielli

OPINIONI PUBLIK ËSHTË I PAMANIPULUESHËM, MARRË SHKAS NGA INTERVISTA E REXHEP QOSJES TEK TOP CHANNEL/

November 21, 2012 by dgreca

Nga ELIDA BUÇPAPAJ/

NUK HARROJ VLERAT E REXHEP QOSES SI AKADEMIK, AS NDERHYRJEN E TIJ NE ’91 AS VDEKJA ME VJEN PREJ SYVE TE TILLE…/

Dy ditë më parë, në kuadrin e 100 vjetorit të Pavarësisë, Akademik Rexhep Qosja i dha një intervistë nga studioja e tij në Prishtinë televizionit kombëtar Top Channel, i cili është selektiv me të zgjedhurit e tij. Por kjo është modë për gazetat e televizionet e Tiranës, po ashtu edhe në Prishtinë, ku gazetaria ka humbur fytyrën dhe është kthyer në një gazetari klienteliste, sipas sloganit„më jep, të jap“, duke shkaktuar një boshllëk të pazëvendësueshëm për fjalën e lirë, e cila duhet të jetë në shërbim të së vërtetës, opinionit publik dhe në mbrojtje të interesave të vendit. Gazetarët profesionistë dhe me integritet duhet të ndikojnë edhe tek vetë politikanët. Por integriteti është një fjalë e hequr nga fjalori i gjuhës shqipe, e cila është zëvendësuar e përçudnuar me: kush është maskara, ish-spiun dhe nëntëdhjetë e nëntësh është me integritet!Duke iu kthyer intervistës së Akademik Rexhep Qosjes, ajo kishte dy qasje, e para, e një Akademiku, kur fliste si historian i letërsisë, pasi Rilindasit ishin edhe shtetarët e parë të Shqipërisë të 28 Nëntorit; ndërsa qasja e dytë, e një militanti zemërak dhe emocional që shkonte deri aty sa i gjente të mira me bollëk diktaturës kriminale të Enver Hoxhës, merrni me mend deri në planin ekonomik, të zhdukjes të pronës private, kur vuri re se regjimi totalitarist i shpëtoi shqiptarët nga varfëria (!!!!) dhe nuk gjeti asgjë pozitive tek Sali Berisha. Deri sa mbante pozicionin e Akademikut të letërsisë, Rexhep Qosja ishte OK, bile shumë OK, kur kaloi në planin e avokatit të regjimit totalitarist dhe prokurorit të Berishës, sepse emocionet e bënë që t’iu ikte analizave shkencore, atëherë e humbi kredibilitetin dhe ra në pozitat e Saimir Tahirit apo Gramoz Ruçit do të thoshja. Këto rradhë i shkruaj me hidhërim, sepse shoh se nuk po gjendet një njeri, një burrë që të ndikojë në paqtimin e politikës shqiptare, e cila për çdo ditë e më tepër po bëhet më konfliktuale dhe më e rrezikshme për stabilitetin e vendit. Zemërata e Rexhep Qosjes merrte nismën edhe për faktin se nuk pati ftesë zyrtare me rastin e 100 vjetorit, diçka që e shoh të padrejtë, në frymën e përçarjes, një frymë e kohës së Sigurimit të Shtetit, e cila po ndihet sot deri në diasporë. Unë mendoj se Sali Berisha do t’i duhej t’i dërgonte ftesë Qosjes, pavarësisht marrëdhënieve shumë negative mes të dyve, qoftë qëndrimeve të gabuara të Qosjes, sepse Berisha po ashtu bën gabime sa të duash. Sepse dikush duhet të shtrijë dorën. Dhe ai njeri që di të shtrijë dorën na duhet ne sot!

Disa ditë më parë dëgjova një intervistë të këngëtares dhe aktores shkodrane Justina Aliaj, një talent shqiptar i djegur për së gjalli nga diktatura, e cila vuri në dukje se talentet nuk mund të jenë të imponuara nga politika apo nga mediumet e propagandës, siç bëhej dikur, sepse për ta vendos opinioni publik. Ky është standarti edhe në Perëndim. Profesionalizmi, aftësitë, kompetencat, talenti dhe integriteti. Edhe për gazetarinë. Gazetar i mirë është ai që lexohet dhe që vlerësohet nga opinioni publik,dhe kurrsesi jo ashtu si ndodh në Tiranë ku opinionit publik i imponohen një tufë opinionistësh pa integritet dhe me skeletë në sirtarë, të cilët veç kësaj janë mediokër dhe mjeranë. Në Shqipëri janë krijuar kushte të jashtëzakonshme për t’u mirëinformuar dhe për të shprehur mendimet, por kjo përparësi e revolucionit të Teknologjisë Informatike shpërdorohet dhe ka ndikim negativ tek opinioni publik, sa që e ka kthyer në domosdoshmëri komunikimin me anë të rrjeteve sociale siç janë Facebook dhe Twitter, ku qytetarët e zakonshëm shprehin mendimet e tyre në mënyrë të barabartë me politikanët, praktikë kjo që aplikohet shumë në Perëndim, ndërsa sa i përket komunitetit shqiptar të internetit ky komunitet është i mirëpopulluar nga shqiptarë të të gjitha trojeve, ku vend kyesor zë diaspora, ndërsa prania e politikanëve gati është inekzistente.Pra me pak fjalë, televizionet e Tiranës dhe Prishtinës nuk mund t’i diktojnë opinionit publik mendime apo qëndrime të ambalazhuara, që këta t’i gëlltisin si medikamente, sepse kështu opinioni publik kthehet në kukull. Ne njohim politikanë kukulla, gazetarë kukulla, ndryshe të njohur si yesmen, por opinion kukull në demokraci nuk ka.Me pak fjalë, opinioni publik kërkon të vërtetën, e cila është në shërbim të të gjithëve, përfshi edhe militantët dhe profiterët politikë, ndërsa militantëve dhe profiterëve politikë u interesojnë të vërtetat e shtrëmbëruara që t’i përdorin për interesat e tyre të çastit.Në këtë rrugë u orientua edhe Akademik Rexhep Qosja në intervistën e tij tek Top Channel. Dhe ka 20 vjet që segmentet okulte të Tiranës orientojnë konfliktualitet. Dhe nuk del një burrë që t’u thotë mor zotërinj mjaft më, le të jemi bashkë, mjaft me folklor politik dhe mjaft me konfliktualitet, le të bëjmë shtetin. Nuk jemi të parët. Pashko Vasa na e ka thënë me kohë, aleatët tanë sot po ashtu, ndërsa ju e keni kthyer komunikimin në artin e pamundësisë. Sidomos sot, me këtë zhvillim të mjeteve komunikimit, pseudoelitat shqiptare vazhdojnë stereotipin e periudhës staliniste, diçka që opinioni publik nuk e pranon dot kurrë.

Askush nuk i vë përballë të vërtetave politikanët shqiptarë, të cilët për konsum propagandistik, paraqiten si njerëz paqësorë dhe shërbëtorë të përvuajtur të stabilitetit, dialogut dhe bashkëkomunikimit, të gatshëm t’i shtrijnë dorën çdokujt, dhe bëjnë mirë, ndërsa me njëri-tjetrin janë si kanibalë, armiq të përbetuar duke mbjellë këtë klimë monstruoze me pasoja për vendin dhe shqiptarët.

Para disa ditësh, kryeministri serb tha se “me Thaçin në kohë lufte ne do të vriteshim”, tani dialogojnë, Ok, jemi fqinj dhe në kushte të reja, integruese, mendojmë për të ardhmen, ndërsa mes shqiptarëve përse vazhdon lufta? Kur gjendet gjuha e përbashkët me Daçiqin e përse nuk gjendet midis nesh! Është shumë e mundur!

Edhe politikat përjashtuese janë staliniste dhe antishqiptare, të cilat i aplikojnë me aq sadizëm politikanët shqiptarë dhe sejmenët e tyre që janë televizionet dhe gazetat – deri tek ambasadat shqiptare në Perëndim – rrezikojnë stabilitetin. Mjaft më. Të lartësohen vlerat, e vërteta historike të jetë mbi baza shkencore, historiografia komuniste të hidhet në koshin e plehrave dhe opinionin publik të mos e ushqejnë me kronikën e zezë për ta sëmurur mendërisht dhe shpirtërisht, por ta orientojnë njerëz me integritet dhe integriteti të jetë emëruesi i përbashkët për politikën.

Sepse sot nuk mund të ecësh me spekulime dhe nuk mund të manipulohet opinioni publik, sepse rrenat nuk mbahen dot në këmbë. Kështu për shembull në intervistën tek Top Channel, Rexhep Qosja filloi të krijonte paralele midis regjimit diktatorial të Enver Hoxhës me atë të Titos. Titoja bënte kërdinë, tha ai, masakronte. Por, kur u hap diskutimi rreth intervistës së tij në Facebook, një koleg gazetar vendosi në mur, një shkrim vlerësues të Rexhep Qosjes me rastin e vdekjes të Marshallit Tito, ku Qosja paraqitej si një titist i flaktë. Atëherë lind pyetja, kë të besojmë ne opinioni publik, Rexhep Qosjen tek Rudina Xhunga apo atë që shkruante të zezën në të bardhë?! E përse nuk e pyeti Rudina Xhunga Akademik Qosjen për këtë shkrim panagjirik që ai kishte shkruar për Titon? Ky është profesionalizmi. Të tjerat janë pallavra, të cilat opinioni publik por edhe elitat e vërteta nuk do t’i pranojnë më.

Ndërkohë, unë nuk harroj as vlerat e Rexhep Qosjes si Akademik, nuk harroj as ndërhyrjen e tij më 25 tetor 1991 me rastin e largimit të Kadaresë, as „Vdekja më vjen prej syve të tillë“. Pra pika bashkuese ne kemi, na bashkon gjuha, e cila na fut në ata kufij që janë të përhershëm, siç po e pranojnë sot politikanët shqiptarë, gjuha na krijon mundësi komunikimi qytetar dhe intelektual, sepse, e them me bindje, pa dashur të cënoj askënd, por duke i ftuar të gjithë, se ka ardhur koha t’i jepet fund propagandës partiake militantiste me prejardhje staliniste që shërben për të sjellë në pushtet përmes manipulimit ata të cilët duhet të jenë jashtë politikës.

PS GABOI ME MBRETIN ZOG I

November 20, 2012 by dgreca

NGA MENTOR NAZARKO/

Mund të ketë shumë diskutime për Komisionin që administroi festimet e 100-vjetorit, për përbërjen e tij – a duhet të kishte brenda tij dhe nga opozita -, për vendimet që ai mori, mes të cilave përkujtimin e Ahmet Zogut, Mbretit të shqiptarëve, por vendimet ishin shtetërore. Domethënë, edhe vendimet për këtë përkujtim, mes të cilave ndërtimi i mauzoleut, riatdhesimi i eshtrave etj., kishin karakter institucional dhe jo partiak. Ndaj duket e çuditshme se pse në ceremonitë e organizuara lidhur me këtë figurë mungoi thuajse tërësisht opozita.
A ishte e drejtë qasja e opozitës?
Mbreti Zog, pa hyrë shumë në analizën e veprës së tij historike, duket se ka krijuar një simpati mjaft të fortë në popull, trashëgimi të pashlyeshme, e cila u duk qoftë në rezultatin zyrtar të referendumit pro monarkisë (diku te 36%), qoftë dhe në homazhet e organizuara ditët e fundit. A është inteligjencë prej forcës më të madhe të opozitës të injorojë ndjeshmërinë e kësaj pjese të popullsisë? Deputeti i PS për zonën e Matit, zoti Minxhozi, në respekt të kësaj ndjeshmërie, mori pjesë në ceremoni, por nuk kuptohet se pse drejtues të lartë të PS-së zgjodhën të theksonin qasjen e refuzimit në bllok, të thellimit të ndarjes ideologjike apo politike që ekziston në popullsi.
Mbërritëm këtu te një moment i rëndësishëm – qasja pajtuese. Nuk ka moment më të rëndësishëm pajtues për një komb, për një klasë politike, sesa një jubile i rrallë si 100-vjetori i pavarësisë, ngjarje për të cilën gjithë populli ka mendim të njëjtë. Mbreti Zog mund të gjykohet në tri mënyra kryesore. Ose si politikan që ka 100% kontribute të mëdha në ndërtimin e shtetit shqiptar, ose 50/50, ose më pak se 50%. Natyrisht, jo sipas shkollës kineze së cilës iu referua një historian dhe politikan i së majtës, që foli për dy të këqija dhe 100 të mira të Zogut. Jashtë kësaj shkolle, madje për të thyer pak skrupujt elektoralë të drejtuesve të opozitës, bashkëshortja e Enver Hoxhës, Nexhmija, në një intervistë të fundit fliste për nevojën e vlerësimit të disa veprave të mira të Mbretit. Por edhe sikur ta konsideronim Zogun si njeri që ka bërë më shumë dëme sesa të mira, 100-vjetori është rasti më i mirë për pajtim mes asaj pjese të popullsisë që e do Zogun dhe asaj që nuk e do, që nuk dihet se sa është. Nuk mund t’i marrim për referencë ata që votojnë për Legalitetin, sepse me siguri ndjeshmëria pro-monarkiste në Shqipëri është më e madhe sesa numri i votave zyrtare që merr kjo parti. Zogu ishte antifashist, edhe vetë Enver Hoxha e ka pranuar këtë, ndërsa në Shtabin e Përgjithshëm të Ushtrisë thirri Abaz Kupin apo oficerë të tjerë të lartë, përfshi Spiro Moisiun, komandantin e Shtabit, dikur oficer i Ushtrisë Mbretërore. Dikur, në fund të viteve ‘80, duke dëgjuar Radio Beogradin në gjuhën shqipe, mësova për një aktivitet që organizohej në mënyrë të përvitshme, një lloj tubimi pajtues midis veteranëve partizanë dhe veteranëve çetnikë. Duke iu referuar Jugosllavisë së atëhershme, lëvizja partizane e saj ishte shumë e fortë, ashtu si dhe përbërësja e kolaboracionistëve. Por, me sa duket, pajtimi ishte bërë, dhe flasim për dhjetëra vite më parë. Pse nuk duhet të ndodhte te ne ky pajtim mes pjesëve të popullsisë shqiptare që ndahen për një figurë historike si Zogu? Në fund të fundit, ky nuk iku prej Shqipërisë si fashist, sepse nëse do të ishte i tillë si Metaksai për shembull, do të rrinte në fron, pavarësisht si do të shkonin punët në fund të luftës.
Në një këndvështrim pragmatik, ky akt pajtimi do të kishte dhe vlerë elektorale. Nëse PS-ja, në emër të këtij interesi elektoral, përveçse për ndjenjë drejtësie, ka përfaqësuar kauzën e ish-të persekutuarve, pse vallë duhet të mbajë këtë qëndrim refuzues ndaj një figure historike si ajo e Mbretit Zog? Një pjesë e mirë e ish-të persekutuarve kanë vuajtur pikërisht për shkak të simpative monarkiste. A e vret mendjen dikush në PS për një inkoherencë si kjo?
Me një veprim të tillë kah pajtimi, apo thjesht respekti institucional për një kryetar shteti të dikurshëm, PS-ja do të tregonte respekt dhe ndaj Fatos Nanos, paraardhësit të kryetarit aktual. Jo thjesht për ekstravagancë, Fatos Nano si Kryeministër në 2003-shin jo vetëm toleroi votimin në Parlament të PS-së pro kthimit të familjes mbretërore në atdhe, por dhe foli për nevojën e rishkrimit të historisë. Madje kultivoi marrëdhënie miqësore familjare me Mbretëreshën Geraldinë derisa ajo vdiq, jo thjesht nga nevoja për vanitet aristokratik. Ç’kuptim ka që një parti të ecë mbrapsht në gjykimin e historisë, për më shumë ndaj një figure si ajo e Mbretit?
Partia Socialiste, në fakt, ngjan si një parti me shumë shpirtra, por që mjerisht në gjykimin e historisë dominohet nga shpirti i pjesës më të vjetër, jo thjesht të shoqërisë shqiptare. Është kjo pjesë që realisht provokon dhe mediat e shkruara, sidomos t’u kushtojnë hapësira të mëdha historive të figurave të diktaturës, ku ka brenda shumë nostalgji. Nuk janë domosdoshmërisht veteranë të luftës, të cilët koha biologjike i ka rralluar, por pjesë e administratës së dikurshme komuniste, individët që peshuakan në këtë shikim inert të PS-së, ndaj historisë së afërt të shekullit të 20-të. Kjo inerci në gjykime e ka frenuar PS-në të shikojë në mënyrë analoge me partitë e majta perëndimore dhe themeluesit e vet, që s’janë domosdoshmërisht Enver Hoxha dhe grupi i tij, i spastruar pa mëshirë deri në 1985-n, por Sejfulla Malëshova, Zef Mala, Nako Spiru, Zai Fundo apo të tjerë, të cilët kishin dhe kapacitete të larta ideologjike të njohura madje jashtë Shqipërisë. Kur një parti e madhe e majtë, me trashëgimi historike kaq të larmishme, nuk nderon rrënjët e veta, atëherë është e shpjegueshme pse nuk shkon të bëjë një nderim minimal institucional ndaj një figure si Zogu.
Dikush brenda kampit të majtë, me pretendime akademike, e frymëzon këtë qasje duke thënë se Berisha, me nderimin ndaj Zogut, don të vendosë paralele midis tij dhe Mbretit. Kjo është tërësisht e gabuar për shkak të diferencës shumë të madhe mes këtyre figurave, por kjo është një temë tjetër.(Kortezi Panorama)

FALJE PUUBLIKE PER ISH TE BURGOSURIT POLITIK

November 19, 2012 by dgreca

IKEA – kërkoi falje publike për shfrytëzimin e punës së të burgosurve politikë në ish Gjermaninë Lindore/

NGA BEQIR SINA, New York/

Ndërmarrja suedeze e mobiljeve IKEA kërkoi falje publike për shfrytëzimin e punës së të ish burgosurve politik në ish Gjermanin Lindore dhe se do të dëmëshpërblejë dhe se IKEA duhet të kompensojë “qindarkë për qindarkë ” ata – në bazët të vlerës së atëherëshme në pagesë ” kundrejt pagësë për çdo ditë pune për punën e bërë vetëm për supergjigantin e prodhimeve të moblijeve IKEA nga Suedia , shton gazeta e Suedisë Aftonbladet..

STOCKHOLM – SWEDEN : Media Gjermane dhe ato nga Suedia kanë raportuar për një skandal – i cili ka ndodhur në kohën e monizimit me disa nga prodhimet e bëra në tre dekadat e fundit për gjigantin e moblijeve në botë superkompaninë suedeze IKEA.

Sipas, një investigimi të bërë disa muaj më parë rezulton se mobiljet e këtij gjiganti të cilat u prodhuan 25-27 vjet më parë në Gjermaninë Lindore janë bërë në kampet e të burgosurve politik – burgjet politike nga të burgosurit politikë( me djersën e mundin e tyre të pa paguar dhe të pa shpërblyer) në ish Gjermaninë Lindore dhe që i përkasin epokës së Luftës së Ftohtë .
Sot, mbas afro tre dekadash IKEA e pranoi se raportet janë të vërteta dhe se disa prej “përfaqësuesve” të saj ishin në dijeni të asaj që po ndodhte, por në saj të “marrveshjeve sekrete” të asaj kohe – nuk ishin në gjendje të flisnin se nga po vinin këto mobilje – mjafton që etiketa e tyre të shkruante “Made in Sweden”.

Megjithatë, sot pas 27 vjetëve që gjiganti mobilier suedez IKEA, e cila edhe sot njihet si prodhuesi numër 1 në botë për mobiljet në të gjithë botën – kërkoi falje për shfrytëzimin e punës së të burgosurve politikë në Gjermaninë Lindore, dhe mos vlesrimin e punës së tyre – gjë të cilën u detyrua të bëjë më shumë se dy dekada më parë, thuhet në një raport të kompanisë të lëshuar ditën e premte.

Sipas të dhënave të raportit, në prodhimin e mobiljeve të IKEA-s, në kampet e të burgoserve politik në ish -GDR – Deutsche Demokratische Republik – ata merreshin të detyruar, dhe me “forcë” prej rojeve të burgut – pavarësisht se cila ishte gjendja e tyre, në disa raste edhe shëndetësore apo mosha në mesin e të cilëve kishte shumë disidentë dhe të burgosur për bindjet e tyre politike dhe kundërshtar të regjimit komunist.

Ajo që po trondit nga themelet këtë skandal është se nga dokumentet e gjetura dëshmohet gjithashtu se bordi drejtues i kompanisë, ka qenë në dijeni të përfshirjes së të burgosurve politikë me forcë policore në prodhimin e mobiljeve, por nuk e parandaloi atë dhe e fshehu megjithatë këtë gjë, jo vetëm para 27 vjetëve por deri tani.

“Ne jemi sot jemi të njderë thellësisht keq që kjo mund të ndodhë”, ka thënë Jeanette Skjelmose, kreu iqëndrueshmërisë në IKEA duke folur për gazetën e Suedisë, për Aftonbladet, e cila botohet edhe në gjuhën anglezelokale.
Pas raporteve të lajmeve, IKEA pyeti të rinjët suedes në një sondazh kombëtarë se “A është IKEA për të hetuar nga ky skandal !?. Thuhet se më shumë se 85 përqind e tyre janë që të hetohet dhe të zbardhet mirë ky skandal të cilin disa prej tyre e kan quajtur dhe “turpi” i epokës së sundimit komunistë në Gjermaninë Lindore dhe pjesmarrjes së superkompanisë Suedese në këtë marrveshje të asaj kohe. Si dhe mbajtjen fshehur deri tani të kësaj gjëje.

Mbas kësaj, kompania IKEA tha se:

“Hetimi tregon se burgosurit politike dhe një pjesë e atyre për veprime kriminale janë të përfshirë në disa pjesë tënjësive përbërëse të këtyre prodhimeve të saj të cilat janë orendi mobilerie dhe që furnizonte në atë kohë shitoret e supermarketet e IKEA-së nëpër më shumë se 25-30 vende të botës tre dekada më parë.

Ajo që po trondit nga “themelet” skandalin e IKEA-s, mbas nxjerrjes së këtij lajmi thonë ata është se hetimi tregon gjithashtu se ka pasur edhe përfaqësues të Grupit të IKEA-së, të cilët në atë kohë ishin të vetëdijshëm për përdorimin e mundshëm e të burgosurve politikë në prodhimin e këtyre moblijeve në ish – Republikën Demokratike Gjermane.Edhe pse Grupi i zyrtarve të IKEA-së, në atë kohë mori hapa për të siguruar që të burgosurit nuk duheshin përdorur në prodhimin, mirëpo ajo tani është e qartë se këto masa nuk ishin mjaft të efektshme, për të mbrojtur të drejtat e të borugusurve politik në atë kohë në Gjermaninë Lindore. ”
IKEA shton se ajo ka depozituar një ndjesi dhe është duke përgatitur një dekleratë publike për të kërkuar falje të gjithë atyre të burgosurve politik dhe familjeve të tyre – në konsultim me Bashkimin Organizative dhe të Shoqatës Mbarëkombëtare së Viktimave të Despotizmit Komunist, ‘UOKG’ në Gjermani.

Gjtihashtu IKEA vendosi të bëjë një kontribut financiar për projektin e tyre kërkimore shkencore për punë të detyruarnë RDGJ në gjithë ish – Republikën Demokratike Gjermane dhe të dëmëshpërblejë të gjithë ata të burgosur politik që me forcën e gardianëve u shfrytëzuan për prodhimin e moblijeve të IKEA-s, prodhim që vinte nga Gjermania Lindore.

Gazeta më e madhe e Suedisë Aftonbladet raporton se të burgosurit politik u paguan tre dekada më parë me rreth40 marka gjermane në muaj ( gjithmonë me vlerën e markës së atëhershme në Gjermaninë Lindore) për punën e tyre,dhe që në atë kohë një “rrogë mujore normale” në Gjermaninë Lindore ishte rreth 1.000 marka gjermane të quajtura Markat e Lindjes.

“Sot shumë nga të burgosurit të cilët kan mbetur gjallë dhe por dhe familjet e tyre, mendojnë se IKEA duhet të kompensojë “qindarkë për qindarkë ” ata – në bazët të vlerës së atëherëshme në pagesë ” kundrejt pagësë për çdo ditë pune për punën e bërë vetëm për supergjigantin e prodhimeve të moblijeve IKEA nga Suedia , shton gazeta e Suedisë Aftonbladet.

Rainer Wagner, kryetar i UOKG e cila përfaqëson viktimat e komunizmit, dhe Federal Komisionerë i Institutit të Përndjekurve Politik – ish anëtari i gazetës së kontrolluar prej qeverisë dhe intiligjencës(Sigurimit të Shtetit) në ish-Gjermaninë Lindore, Roland Jahn, dhe Peter Betzel, kreu i IKEA-s, në Gjermani, nga e majta, duke folur për fillimin enjë ndërmarrje të përbashkët në “skandalin” e tre dekadave më parë, dje në konferencë për shtyp në Berlin, Gjermani,e premte, nëntor 16, 2012. Gjigandi suedez i mobiljeve IKEA shprehur keqardhjen të premten se ajo përfituar nga përdorimi i punës së detyruar e burgjeve politike nga disa prej furnizuesve të saj në ish Gjermaninë Lindore, gjermaninë komuniste në më shumë se dy dekada më parë Rainer Wagner, kryetar i UOKG e cila përfaqëson viktimat e komunizmit, dhe Federal Komisionerë i Institutit të Përndjekurve Politik – ish anëtari i gazetës së kontrolluar prej qeverisë dhe intiligjencës(Sigurimit të Shtetit) në ish-Gjermaninë Lindore, Roland Jahn, dhe Peter Betzel, kreu i IKEA-s, në Gjermani, nga e majta, duke folur për fillimin enjë ndërmarrje të përbashkët në “skandalin” e tre dekadave më parë, dje në konferencë për shtyp në Berlin, Gjermani,e premte, nëntor 16, 2012. Gjigandi suedez i mobiljeve IKEA shprehur keqardhjen të premten se ajo përfituar nga përdorimi i punës së detyruar e burgjeve politike nga disa prej furnizuesve të saj në ish Gjermaninë Lindore, gjermaninëkomuniste në më shumë se dy dekada më parë

FUNDNËNTORI 2012, TIRANA E DAFINAVE DHE E GJEMBAVE

November 19, 2012 by dgreca

Nga SKËNDER BUҪPAPAJ/

Dafina, kjo bimë mesdhetare me gjethe gjithmonë të gjelbra e me erë të këndshme, për çka është dhe simbol i fitores, triumfit e lavdisë, por edhe, bash për shkak të ngjyrës tunduese dhe erës gjumëndjellëse, simbol i vetëshkujdesjes, vetëdehjes dhe vetëkënaqësisë, në fakt nuk ka si të mos jetë edhe shoqëruesja metaforike e atmosferës që përjeton dhe përcjell Tirana e këtyre ditëve të fundit të nëntorit 2012.Kryeqyteti i Shqipërisë dhe i shqiptarëve është kryeqendër e festimeve të 100 vjetorit të Pavarësisë, të shpallur në Vlorë më 28 Nëntor 1912, nga Plaku i Vlorës Ismail Qemali dhe të thirrurit e tij të asaj dite nga anë të ndryshme të vendit. Ishte e natyrshme që viti i 100të i shtetit tonë të qe vit i bilancit shekullor në të gjitha fushat, vit i rishikimit dhe i ripasurimit të historisë sonë në një dritë të re të munguar më herët për faje subjektive dhe objektive. Është e natyrshme që fundi i këtij viti të jetë edhe vit i konfirmimit dhe rikonfirmimit, kritik e vetëkritik të heriarkisë së ngjarjeve, personaliteteve, zhvillimeve të kombit.

Ruajtja e integritetit territorial të Shqipërisë së dalë nga 28 Nëntori 2012, pavarësia e Kosovës e shpallur zyrtarisht para katër-pesë vjetësh, integrimi i Shqipërisë në NATO dhe statusi i kandidatit për në BE janë disa nga arritjet, triumfet, fitoret që meritojnë të jenë pjesë e bilancit tonë shekullor. Lavdia e tyre relativizohet nga kthimet e shumta prapa gjatë kësaj historie dhe nga prirjet e fuqishme sot e kësaj dite për kthime prapa, madje për kthime fatale mbrapa. Edhe meritat tona të përgjithshme e ato të veçanta relativizohen, për shkak të rolit dhe pjesëmarrjes sonë – mbarë apo mbrapsht – në këto dukuri.

Kundërthëniet e përjetshme të ndërthurura me ato koniunkturore e karakterizojnë edhe jetën e kombit tonë numerikisht të vogël, ashtu si e karakterizojnë jo pak edhe jetën e kombeve të tjera numerikisht të mëdhenj apo shumë të mëdhenj. Tek i përmendim dafinat, triumfet, fitoret, lavditë është e pamundur të mos e kujtojmë Trojën atë natë kur mikpriste dhuratën e Odisesë, ndonëse Tiranës së sotme i mungojnë Priamët sikurse dhe Laookontët. Tirana e sotme karakterizohet nga sharlatanë që i rrëmbejnë për vete kurorat e dafinave dhe ua përplasin të tjerëve kurorat e gjembave. Kështu ndodh që e njëjta kokë që vetëstoliset me dafina, njëkohësisht përdhoset me gjemba nga pala tjetër.

Nëse kjo dukuri do të kufizohej në studiot, në konferencat, në botimet dhe publikimet, pa dyshim do të ishte normale dhe do të ishte e natyrshme si në çdo vend tjetër të hapur, me dëshirë apo pa dëshirë, ndaj botës. Në Shqipëri ndodh ajo që nuk ndodh as në kulturat më retrograde, nuk ndodh as në kontekstet më ballkanike, ku Shqipëria jonë përfaqëson tashmë, e vetme, kampionen. Vetëm në Shqipëri, edhe gati një çerek shekulli pas hapjes ndaj botës, ndodh që festimet bëhen me dy protokolle paralele, vetëm në Shqipëri ndodh që e njëjta figurë lartohet në qiell prej një pale, ndërsa fundoset në fund të baltës nga pala tjetër.

E keqja më e madhe e më e zezë është se kjo nuk bëhet për llogari të figurave historike as për llogarit të historisë kombëtare, as për llogari të 100 vjetorit të shtetit, por bëhet për llogari të sharlatanëve që janë sot në krye të Tiranës, të cilët e rrezatojnë sharlatanërinë e tyre anembanë vendit dhe anembanë shqiptarëve, tashmë jo të izoluar, por në praninë e syve të botës, në praninë e syve të hapur të botës. E keqja është se sulmohen apo mbrohen figurat e mëdha, absolutizohen anët e tyre negative nga sulmuesit dhe ato pozitive nga mbrojtësit, vetëm për të madhështuar të tjerët dhe për t’i ulur të tjerët. Kjo bëhet vetëm ngaqë duan të identifikojnë veten e tyre si Zogu i sotëm, si Enveri i sotëm, pse jo edhe si Skënderbeu i sotëm.

Rradaket e tyre boshe e të thata nuk mund të kuptojnë se figurat sa më të mëdha të jenë, aq më mbresëlënëse dhe aq më të pashpërfillshme bëhen të metat e tyre. Dhe harrojnë se figurat sado të mëdha, aq sa të pajisura me lartësi njerëzore janë edhe të pajisura me dobësi njerëzore. Harrojnë se edhe profetët kanë pasur lartësitë dhe dobësitë njerëzore, edhe gjenitë, edhe heronjtë nuk i kanë shpëtuar dhe nuk kanë për t’i shpëtuar dot këtij rregulli. Kush i ka lexuar librat e shenjtë, kush i ka lexuar thëniet e profetëve, kush e ka njohur jetën e përditshme të figurave më të larta të njerëzimit, të interpretuar e të dëshmuar prej vetë atyre, e pranon me gjakftohtësi se edhe figurat e larta shqiptare kanë pasur lartësitë dhe madhështitë, ultësitë dhe dobësitë.

Sharlatanët në krye të Tiranës nuk ua pranojnë këto gjoja të adhuruarve të tyre, gjoja shembelltyrave të tyre, gjoja udhërrëfyesve të tyre jo se druajnë errësimin e realitetit, por druajnë se mos vihet në diskutim edhe madhështia e lartësia e mbretëruesve të sotëm, druajnë se mos ultësitë dhe dobësitë i mbulojnë dhe i fundosin. Kjo vjen ngaqë janë të paemancipuar, janë mediokër, janë politikanucë, janë enverucë, janë diplomatucë, por nuk kanë lidhje as me Gjergj Kastriot Skënderbeun, as me Ismail Qemalin, as me Ahmet Zogun. Këta tre do të trupëroheshin nga ata që përpiqen sot të fitojnë votat duke i monopolizuar figurat e tyre.

Populli shqiptar i njeh krerët e Tiranës dhe, ngaqë, në gjendjen ku ndodhet, prapë është shumë herë më i lartë se sharlatanët që e drejtojnë, i pranon. Ngaqë këta i kanë mbetur në derë, i pranon ashtu si janë, me të metat e shumëta dhe ligësitë e shumëta. I pranon, sepse bën relativizime mes dëmit dhe dobisë së tyre, bën relativizime në kuadrin e një historie mbijetese, çka është edhe kjo e 100 viteteve të fundit.

As Pavarësia e Shqipërisë, aq më tepër në këtë 100 vjetor, nuk do t’iu shpëtojë kornizave krahinore dhe ideologjike, ashtu si nuk iu ka shpëtuar as Ҫlirimi i Shqipërisë. As Pavarësia nuk do t’iu shpëtojë gjembave të një pale, as Ҫlirimit nuk do t’iu shpëtojë gjembave të palës tjetër. Në vend që të forconte unitetin kombëtar, edhe Festa e Pavarësisë po e thellon anarshinë. Në fakt as njëra palë, as pala tjetër nuk e pranojnë e nuk e përfytyrojnë dot shqiponjën me dy krerë në fushën e kuqe, sepse në vend të saj përfytyrojnë drapërin dhe çekanin. Ngaqë sharlatanëria e sotme i ka rrënjët jo tek data të tjera, por thjesht e vetëm tek 8 nëntori 1941 i dushanianëve dhe miladinianëve. Janë pikërisht dushanianët dhe miladinianët, dikur në krye të të njëjtës parti dhe, prej gati një çerekshekulli, tashmë në krye të dy partive.

Fashistët e rinj të Evropës

November 19, 2012 by dgreca

Një mbrëmje shtatori të vitit 2011, Ali Rahimi, një azilkërkues 27-vjeçar afgan, po rrinte me miqtë e tij, jashtë banesës së tij në qendër të Athinës, kur dhjetëra grekë iu afruan.
Disa nga ta e sulmuan me thikë. I frikësuar, ai iku në banesën e tij dhe luftoi përsëri, për t’i larguar njerëzit nga dera. Gjaku shpërtheu në gjoksin e tij, nga pesë plagë që mori me thikë në shpinë dhe gjoks, nis artikullin “International Herald Tribune”.
Rahimi mbijetoi dhe është duke qëndruar në Greqi. Por, shoku i tij, Reza Muhamedi, i cili u plagos gjithashtu në sulm, është duke marrë parasysh atë që dikur do të ishte e paimagjinueshme: të kthehet prapë në Afganistan. Ai ndjen se tash atje do të jetë më sigurt sesa në Greqi.
Greqia, shkruan IHT, është pika kryesore e hyrjes për emigrantët aziatikë dhe afrikanë dhe azilkërkuesit që synojnë Evropën; sot në këtë vend ka rreth 1 milionë nga ta. Kjo, si pasojë e dështimit të qeverive të njëpasnjëshme greke për të krijuar një politikë funksionale të emigrimit apo azilit si dhe një rregulloreje të BE-së, e cila i lejon vendet anëtare që t’i kthejnë azilkërkuesit në vendin e parë ku kanë hyrë në Evropë, që shpesh është Greqia.
IHT përshkruan se disa pjesë të Athinës duken si zona lufte.
“Bandat raciste lundrojnë natën rrugëve në kërkim të viktimave”, thuhet në artikull.
Themis Skordeli, një anëtar i grupit që është akuzuar për therjen e zotit Rahimi, konkurroi pa sukses për Parlament në kuadër të “Agimit të Artë”, një grup fashist që aktualisht është subjekti i tretë politik më i popullarizuar në Greqi.
Agimi i Artë, u themelua në vitin 1985 me urdhrin e liderit të burgosur të juntës greke. Partia u vu në qendër të vëmendjes ndërkombëtare, pasi disa prej anëtarëve të saj thuhet se morën pjesë në masakrën e Srebrenicës në vitin 1995 kundër myslimanëve boshnjakë.
Grupi në publikimet e tij, lavdëron Rajhun e Tretë dhe shpesh paraqet fotografi të Hitlerit dhe nazistëve të tjerë.
Duke shfrytëzuar boshllëkun e sigurisë dhe ksenofobinë në rritje, partia fitoi një ulëse në Këshillin e Qytetit të Athinës në vitin 2010.
Në zgjedhjet e Greqisë në fillim të këtij viti, partia kapitalizoi ndjenjën anti-emigrante duke e përbuzur establishmentin politik që solli vendin në prag të kolapsit ekonomik. Ajo fitoi pothuajse 7 për qind të votave kombëtare dhe 18 vende në parlament, thuhet në IHT.
Sondazhet e fundit tregojnë se forca e saj vazhdon të rritet, dhe mbështetja e saj është deri në 50 për qind në mesin e punonjësve të policisë, të cilët vazhdimisht dështojnë të hetojnë një numër në rritje të krimeve të urrejtjes.
“Grupet ultranacionaliste të ekstremit të djathtë janë duke shfrytëzuar armiqësitë e vjetra dhe frikën e re në të gjithë kontinentin”, thuhet në artikull.
Edhe pse kjo nuk është Evropa e vitit 1930, qytetarët e zhgënjyer në vendet si Greqia dhe Hungaria po kërkojnë gjithnjë e më shumë përgjigje të thjeshta, duke zgjedhur partitë që fajësojnë dashin e kurbanit – hebrenjtë, romët, homoseksualët dhe të huajt- për të këqijat e tyre.
IHT tërheq vërejtjen se në rrezik, “është shëndeti i demokracisë evropiane, si dhe vlerat dhe institucionet, mbi të cilat qëndron unioni”.
Të zënë me krizën e euros, liderët evropianë nuk kanë bërë pothuajse asgjë për të ndalur, apo kthyer kahjen e tendencave të rrezikshme politike të unionit.
Ndryshe nga Greqia, Hungaria ka një histori të grupeve fashiste, përfshirë Frontin Kombëtar Hungarez, një grup anti-semit, anti-rom, që ka themeluar një ngjarje vjetore ndërkombëtare neo-naziste dhe rregullisht mban stërvitje paramilitare ne një bazë ushtarake sovjetike. Që nga kriza ekonomike e Hungarisë, grupet ekstremiste të reja kanë dalë në pah, ndërsa, Fronti Kombëtar Hungarez ka fituar rëndësi në nivel kombëtar, vë në pah gazeta.
Në vitin 2009, Jobbik, një parti e vetëquajtur “partia radikale patriotike e krishterë” me lidhje me një milici, hyri në Parlamentin e Hungarisë. Për të mbledhur njerëz në tubime, partia shpesh është mbështetur në marshimet e urrejtjes dhe fushatave të kërcënimit që shërbejnë si ushqim për racistët, thekson ndër të tjera IHT.
Udhëheqësit evropianë nuk duhet të heqin dorë nga beteja në luftën e ideve. Ata duhet të denoncojnë publikisht partitë që përqafojnë doktrina raciste dhe vjellin urrejtjen e mbushur me retorikë dhe në mënyrë të qartë të përcaktohen në mbrojtjen e vlerave të përbashkëta të një Evrope gjithnjë e më të integruar, vë në pah gazeta.
Për ta bërë këtë, thuhet në artikull, ata duhet të zhvillojnë një qasje pan-evropiane për monitorimin dhe hetimin e krimeve të urrejtjes të rrjeteve ekstremiste të krahut të djathtë, që veprojnë përtej kufijve.
“Bashkimi Evropian duhet të sigurojë që të gjitha shtetet anëtare, të vjetra dhe të reja, duhet të respektojnë të njëjtat kritere, që aktualisht janë vënë si kushte për vendet që aspirojnë të hyjnë në Bashkimin Evropian, sidomos ruajtjen e stabilitetit të institucioneve, që garantojnë demokracinë, sundimin e ligjit, të drejtat e njeriut, respektimin dhe mbrojtjen e pakicave”.
Përndryshe, shkruan IHT, Evropa përballet me një spektër më të gjerë të dhunës ksenofobe dhe prishjen e rendit liberal demokratik, që i ka tërhequr kaq shumë njerëz të persekutuar të kërkojnë azil dhe mundësi në brigjet evropiane.

Përgatiti: Albana Isufi