Ismail Kadare, fituesi i çmimit prestigjioz “Nonino”

January 10, 2018 by dgreca

Shkrimtari Ismail Kadare merr një tjetër çmim, kësaj radhe në Itali. Në Udine, Kadare u vlerësua me motivacionin si rapsod i dashuruar, por dhe kritik i popullit të tij.

Shkrimtari shqiptar Ismail Kadare është fituesi i çmimit prestigjioz Nonino për vitin 2018, edicioni i 43 i këtij evenimenti që promovohet nga distileritë e Perkotos në Udine dhe që i shkon personazheve të mëdhenj të kulturës me gjykimin e një jurie të drejtuar nga nobelisti V.S. Naipaul.

«Një rapsod i dashuruar, por edhe kritik me popullin e tij.

Mes realitetit historik dhe legjendave që rikujtojnë madhështitë dhe tragjeditë e të shkuarës ballkanike dhe osmane, Kadare krijoi tregime të mëdha – shkruhet në vlerësimin e jurisë. Shkrimtari shqiptar merr kështu vlerësimin e radhës që i shtohet vargut të gjatë të vlerësimeve ndërkombëtare për të.

Juria në Udine gjithashtu vlerësoi me çmimin ‘një mjeshtër i kohës sonë’ filozofin italian Giorgio Agamben, krijuesi i konceptit Homo Sacer, qenia njerëzore për të cilin jeta është e shenjtë. Ceremonia e dhënies së çmimeve do të zhvillohet në distileritë Nonino Di Ronchi në Perkoto, në Udine, më 27 janar.

OPOZITA, Protesta në 27 janar

January 9, 2018 by dgreca

Mesditën e 27 janarit opozita do të udhëheqë përballë kryeministrisë protestën kundër qeverisë Rama. Pas takimeve me aleatët, kreu demokrat, Lulzim Basha mblodhi grupin parlamentar dhe drejtuesit e PD-së në rrethe për organizimin e protestës. Prej muajsh opozita bashkohet rreth një kërkesë, largimin e qeverisë Rama, dhe krijimin e një qeverie antimafia

“Gjithçka nis nga kthimi i ligjshmërisë në vend. Nëse sot kemi një narko-shtet, siç thuhet në raportin e sapopublikuar të CIA-s, ai është ndërtuar mbi paligjshmërinë në vend, që nis me blerjen e votës dhe që ka çuar në një parlament të paligjshëm dhe një kryeministër të paligjshëm”, tha Basha.

Basha po vazhdon edhe thirrjen nga baza duke i shpjeguar protestat si mjet për të shkëputur vendin nga kriza ekonomike dhe bashkëqeverisja me krimin. Për këtë të fundit Kreu i PD deklaroi se nuk është përgjëgjës vetëm Haki Çako, tashmë ish-drejtor i përgjithshëm i Policisë Së Shtetit. Basha ka nëj skenar tjetër për arsyen e lirimit të tij nga detyra.

“Edi Rama ka garantuar Haki Çakos se pavarësisht qenies në krye të Policisë së Shtetit kur vendi u mbulua me drogë, pavarësisht së qënit leva e Saimir Tahirit, kur policia u kthye në një organizatë kriminale, pavarësisht veprimeve të paligjshme me përgjuesit që përgjonin opozitën, diplomatët e huaj dhe çdo kundërshtar të vërtetë apo të perceptuar të qeverisë, mund të ikë i lirë në punën e tij. Nga ana tjetër Haki Çako do ta mbyllë gojën për aferat e tmerrshme kriminale dhe korruptive që implikojnë drejtpërdrejt Edi Ramën dhe njerëzit e tij më të ngushtë në qeveri dhe në Partinë Socialiste. Por, dua t’jua them sot ju dhe çdo shqiptari. Ky pakt mafioz nuk do ta ketë jetën e gjatë.”, tha ai.

Takimet me krerët e degëve zhvilloi edhe kryetarja e LSI-së Monika Kryemadhi, ku ka folur për rezistencë kundër qeverisë në cdo familje dhe shesh. Thelbi i takimit ishte organizimi me strukturat e Partisë Demokratike në bazë. Opozita ndërkohë do të jetë në Parlament më 15 janar, kur çelet sesioni i ri parlamentar, duke u dhënë fund opsioneve për bojkot apo djegies së mandateve të deputetëve.

Basha: Largimi i Haki Çakos, pakt mafioz mes tij dhe Edi Ramës

Kreu i Partisë Demokratike ka zhvilluar një takim në Kamzë, ku është shprehur se largimi i Haki Çakos është veçse një pakt mafioz midis tij dhe Edi Ramës.“Kjo është një qeveri thellësisht antipopullore. Edhe largimi i sotëm i Haki Çakos nuk është gjë tjetër veçse plotësimi i një pakti mafioz midis tij dhe Edi Ramës. Edi Rama ka garantuar Haki Çakos se pavarësisht qenies në krye të Policisë së Shtetit kur vendi u mbulua me drogë, pavarësisht së qënit leva e Saimir Tahirit, kur policia u kthye në një organizatë kriminale, pavarësisht veprimeve të paligjshme me përgjuesit që përgjonin opozitën, diplomatët e huaj dhe çdo kundërshtar të vërtetë apo të perceptuar të qeverisë, mund të ikë i lirë në punën e tij. Nga ana tjetër Haki Çako do ta mbyllë gojën për aferat e tmerrshme kriminale dhe korruptive që implikojnë drejtpërdrejt Edi Ramën dhe njerëzit e tij më të ngushtë në qeveri dhe në Partinë Socialiste. Por, dua t’jua them sot ju dhe çdo shqiptari. Ky pakt mafioz nuk do ta ketë jetën e gjatë”, tha Basha.

Kreu i opozitës u shpreh se për shkak të një qeverie të bërë njësh me krimin, sot Shqipëria është vendi me numrin më të madh të azilkërkuesve në Europë. Për të treguar se qeveria e Edi Ramës përdor dy standarde për qytetarët e pamundur dhe për kriminelët.

Lulzim Basha tha se demokratët dhe opozita është e vendosur të mos e lërë Shqipërinë peng të një qeverie të ardhur në pushtet nga pakti me krimin. Kryetari i Partisë Demokratike i inkurajoi shqiptarët të mos heshtin, të mos ulin kokën, të mos pajtohen me të keqen, por të protestojnë për të larguar qeverinë e krizës dhe për t’i dhënë vetes mundësinë të zgjedhin të lirë një qeveri që i shërben interesit të tyre. “Këto protesta – tha Basha do të mundësojnë krijimin e një qeverie që do të garantojë zgjedhje të lira e të ndershme”. Basha theksoi se në kushtet e një loje të barabartë, Partia Demokratike, me programin e saj, del fituese.

Reagon PS: Opozita, interesat e ditës, mbi ato kombëtare

Socialistët kanë vendosur të forcojnë radhët. Kryesia e partisë së vetme në pushtet, ka diskutuar për zgjedhjet e drejtuesve në bazë, ndërsa në asamble ishte shprehur pakënaqësia për disa prej drejtuesve. Në përfundim të mbledhjes zëdhënësja e kryesisë socialiste iu referua protestës së paralajmëruar nga opozita.

“Pavarësisht zhurmës, pavarësisht përpjekjes së vazhdueshme të opozitës për të krijuar zhurmë në vend, por edhe kur flasin anglisht me Bashkimin Europian dhe me funksionarë të tjerë, ne padiskutim vëmë përpara axhendën e Shqipërisë, përpara axhendës politike të ditës. Kjo fatkeqësisht nuk është dhe retorika apo politika e opozitës. Ata kanë vendosur të vënë interesin e tyre politik të ditës, mbi interesin kombëtar”, u shpreh Elisa Spiropali.Me dyer të mbyllura kryesia socialiste ka diskutuar për qeverisjen dhe prioritetet në muajt në vijim.(Kortezi: Top Channel)

Tre shtete e një rezolutë, pa llogaritur Bushatin

January 8, 2018 by dgreca

1 Genc Pollo

Nga Genc Pollo, deputet/

Për të përshkruar si e shpjegoi qeveria firmën e saj në dokumentet antimerikane të samitit të Organizatës së Bashkepunimit Islamik (OBI) në Stamboll si dhe votën e saj në Asamblenë e Pëgjithshme pro rezolutës, që dënonte vendimin e Presidentit të ShBA për të transferuar ambasadën amerikane në Izrael nga Tel Avivi në Jeruzalem, të vjen në ndihmë edhe humori i novelistit anglez Jerome K. Jerome, romani i të cilit “Tre vetë në një barkë, pa llogaritur qenin”, shumë popullor në Tiranë në vitet 80′, shpalos groteskun njerëzor me ironi të pamëshirshme dhe shembuj të pakohë. Por kujt nuk i ka rënë rasti të shfletojë këtë libër mund t’i ketë vajtur mendja tek një personazh edhe më i njohur e popullor ndër breza, tek Shvejku i shkrimtarit çek Hashek me batutat e tij alogjike e naïve, teksa dëgjonte Ministrin e Punëve të Jashtme dhe Europiane të Republikës tonë të deklaronte më 22 dhjetor se rezoluta në fjalë “nuk ishte votë kundër ShBA”; përkundrazi ishte votë në linjë me “konsensusin ndëkombëtar” si dhe me vendet anëtare të plot organizatave ndër të cilat edhe “NATO”! Po ky ministër, më 14 dhjetor në Kuvend e quajti “mungesë gjigandomanie” sulmin ballor kundër Amerikës, që i dërguari i qeverisë kishte nënshkruar të djeshmen në Stamboll, në fund të samitit urgjent të OBI. Lipset mbase t’i kërkohet ndjesë për krahasimin jo shumë të merituar personazhit Shvejk, të cilin shumëkush e kujton si shejtan-budalla simpatik. Në fund të fundit, të qenit ministër i Republikës është diçka shumë serioze edhe pse publikut, nën dritën e gjërave që ka parë së fundmi, mund ti ketë dalë nga mendja ky fakt. Edhe më serioze është se si vepron qeveria në të tilla raste në raport me ShBA-në e me shtete të tjera. Këtë do të orvatem të shtjelloj, duke u nisur fillimisht jo nga nga paradigma e debatit të deritashëm, “a i bëmë apo jo pabesi aleatit të madh përtej oqeanit“, por nga merita e çështjes në vetvete. Dhe si do të lipsej të formulohej qëndrimi i Shqipërisë edhe sikur, ruajna Zot, të mos ishte në lojë luajaliteti historik i yni ndaj Amerikës.

Izraeli, Palestina e Jeruzalemi

Shteti i Izraelit u themelua pas nje vendimi të OKB në vitin 1947 që parashikonte dy shtete: Izrael e Palestinë duke synuar, nën efektin e Holokaustit, korrigjimin e një padrejtësie mijëvjeçare e zgjidhjen e një problemi aktual. Por në Tokën e Premtuar e të caktuar, hebrenjtë hasën armiqësinë e fqinjëve arabë. Pas konfliktesh me armë, Izraeli, ushtarakisht i suksesshëm, arriti të kontrollonte Jeruzalemin Perëndimor (1948) dhe dy vite më vonë, pasi vendosi aty selinë e parlamentit e të qeverisë, e shpalli kryeqytet të shtetit. Po ashtu në 1967 zgjeroi kontrollin mbi të gjithë qytetin e më tej deri në lumin Jordan. Por ambasadat e huaja në Izrael të vendosura fillimisht në Tel Aviv mbetën atje në pritje të një zgjidhje të negociuar e akorduar të konfliktit izraelito-palestinez. Por meqë kjo zgjidhje nuk ka ndodhur dhe nuk dihet se kur mund të ndodhë, Presidenti Trump vendosi të bëjë atë që i kërkonte Kongresi prej dy dekadash dhe që qysh atëherë e kishte premtuar çdo President amerikan para tij. Pra që të njihte realitetin faktik dhe të transferonte ambasadën aty ku ajo kishte punën, dmth pranë selisë së qeverisë izraelite. Bëhet fjalë për Jeruzalemin perëndimor që sido që të jetë zgjidhja e ardhshme e akorduar mes palëve, me të gjitha gjasat do të mbetet pjesë e shtetit të Izraelit, gjë që sot pranohet nga palesinezët si „kufijtë para 1967“. Ky veprim është qartazi një gjest miqësie dhe demonstrim përkrahjeje për një shtet aleat të ShBA-së dhe që ka ekzistuar nën kërcënimin e fqinjëve Disa syresh deri vonë (disa ende sot) kishin në kushtetutat e tyre një nen për shkatërrimin e shtetit të Izraelit dhe hedhjen e hebrenjve në det. Indirekt bazohet edhe në argumentin historiko-fetar, për aq sa vlen ky, se pretendimi i hebrenjeve mbi Qytetin e Vjetër të Jeruzalemit është gati tremijëvjecar nga koha e mbretërve izraelitë David e Solomon, të cilët e përzgjodhën kryeqytet të Izraelit të unifikuar dhe ndërtuan aty të parin tempull judaik. Ndërsa ringjallja e Krishtit tre ditë pas kryqëzimit, që përbën thelbin e doktrinës së krishterë, ka ndodhur aty në të sotshmen Kisha e Varrit të Shenjtë pas 9 shekujsh. Edhe ngjitja në qiell e shpirtit të Muhametit ka ndodhur 15 shekuj më vonë aty ku është xhamia Al Haram al Sharif, çka e bën Jeruzalemin për muslimanët qytetin e tretë më të shenjtë pas Mekës e Medinës.

Kritikët shohin këtë veprim si një shkëndijë të mundëshme për shpërthimin e dhunës në territoret palestineze, në Izrael dhe ndoshta në Lindjen e Mesme dhe si një rrezik, apo të paktën pengesë, për procesin e paqes dhe gjetjen e zgjidhjes së akorduar pasi palestinezët e kampi pro tyre do të ndjeheshin të provokuar e do të ishin më pak të gatshëm të negocionin

Përkrahësit vënë në dukje se ShBA e ka bërë të qartë se transferimi i ambasadës amerikane në Jeruzalem nuk kushtëzon a paragjykon statusin e ardhshëm të ketij qyteti në një zgjidhje të negociuar dhe as vetë përmbajtjen e zgjidhjes, pra kryesisht territoret ku do të shtrihet shteti palestinez në të ardhmen. Gjithashtu një muaj pas shpalljes së vendimit, megjithë reagimet pro-palestineze e kritikat nga një tufë vendesh e aktorësh, nuk është regjistruar as dhunë e as trazirë e madhe përjashto akte sporadike në territoret palestineze; i vetmi hap mbrapa në procesin e paqes është pezullimi i kontakteve me ShBA nga ana e Autoritetit Palestinez, por edhe kjo konsiderohet e përkohshme.

Në fakt ShBA gjithmonë e ka mbrojtur Izraelin e përballur me kërcënime ekzistenciale nga fqinjët dhe ka bërë gjënë e duhur! Por Amerika ka qenë edhe ndërmjetës i ndershëm midis dy palëve si përshembull gjatë negociatave finale 17 vjet më parë nën kujdesin e Presdentit Clinton në Camp David, ku paqja e shumëpritur nuk u arrit në rradhë të parë për faj të intranzigjencës së liderve palestinezë. Kjo qasje e skajshme nuk buron nga populli palestinez, i cili meriton patjetër një arranzhim të qëndrueshëm e territore të mjaftueshme. Ajo është injektuar nga shtetet arabe, më së shumti nga regjimet baathiste e filosovjetike nga Algjeri në Bagdad, të cilët çështjen palestineze e përdornin si gur shahu për interesat e veta. Fakti është që sot udhëheqësit palestinezë e mbështetësit e tyre kërkojnë me ngulm pranimin e kufijve të para 1967, të cilat vetë i refuzuan dhunshëm që nga viti 1947. Sa për pretendimin e njëanshmërisë amerikane le të kujtojmë edhe se bisedimet e paqes prej gati dy dekadash ndërmjetësohen nga Kuarteti i Lindjes së Mesme ku veç ShBA bëjnë pjesë OKB, Bashkimi Europian por edhe Rusia me preferencat, në mos njëanshmëritë e saj.

Shqipëria, Izraeli, Palestina

Dhe tashti po orvatem të përkufizoj premisën mbi të cilën mund të formulohet qëndrimi i Republikës së Shqipërisë. Së pari po bëj një digresion historik të shkurtër duke sjellë në kujtesë që Shqipëria komuniste ishte përkrahëse absolute dhe e pakushtëzuar e luftës “me të gjitha mënyrat” të Organizatës për Çlirimin e Palestinës (OÇP). Regjimi i Enver Hoxhës, përveçse trajnonte ushtarakisht militantët e OÇP-së famëkeqe për terrorizëm në v. 70-80, votonte rregullisht pro rezolutave anti Izrael në Asamblenë e Përgjithshme të OKB-së. Këto rezoluta miratoheshin në sajë të shumicës së numrave që arrinin në Asamble, shtetet e Traktatit të Varshavës, ish kolonitë me regjime filosovjetike e marksiste në Afrikë, Azi e gjetiu e sidomos vendet e Lëvizjes të të Paangazhuarve duke i lënë në minorancë anëtarët e NATO-s e aleatët e tyre. Edhe këtyre rezolutave u referohet ministri ynë kur deklaron seriozisht se ai është “në linjë me “konsensusin ndërkombëtar historik”, me shtetet e NATO-s (!?) dhe se kurrsesi nuk doli “kundër SHBA-së”!

Në periudhën çerekshekullore të demokracisë tonë ndodhi që në fillim një ballancim i pozicionit duke vendosur marrëdhënie diplomatike me Izraelin e duke shkëmbyer vizita të nivelit të lartë. Do të veçoja shkembimet e viteve të para, si pjesëmarrjen e Shimon Perez, asokohe ministër i punëve të jashtme i Izraelit në ceremoninë zyrtare të 28 nëntorit në Tiranë si dhe vizitën tek ne të liderit palestinez Jaser Arafat. Në OKB, vota e Tiranës në tërësi ka qenë pro rezolutave që kërkojnë avancimin e procesit të paqes dhe zgjidhje të drejtë për çështjen e Palestinës. Por kur iniciativat atje kishin gjuhë ekstreme apo përmbajtje përjashtuese dhe hapnin konflikt me Washingtonin vota jonë në kthehej në abstenim siç ishte dhe rasti i shpeshcituar i vitit 2012.

Premisa e pozicionimit të Shqipërisë mund të shqyrtohet përmes prizmit të katër parimeve:

1- Parimi humanitar; shumëkush, edhe javët e fundit, ka përmendur vuajtjet e popullit palestinez në kampet e refugjatëve në rajon si arsye e justifikim për një qëndrim të qartë pro palestinez të Tiranës madje edhe të pozicionimit akut gjatë dhjetorit në Stamboll e New York. Është njerëzore të ndjesh empati për vuajtjet njerëzore dhe e drejtë ta demostrosh atë; por është më e dobishme të kontribuosh, qoftë edhe modestisht, për ti lehtësuar vuajtjet. Një zgjidhje kompromisi larg intranzigjencës “ose të gjitha, ose asgjë” do të kishte shërbyer më mirë për njerëzit në Cisjordani, Gaza apo kampe. Është shumë e diskutueshme, ta themi butë, që rezoluta e OKB-së dhe akoma më pak komunikata e OBI-së do të sjellë një përmirësim qoftë edhe minimal. Për më tepër problemi palestinez duhet vënë në perspektivë: shekulli i 20 fatëkeqësisht ka parë me bollëk zhvendosje popullsie e valë refugjatësh si pasojë e luftrave ndërshtetërore e civile, dhunës qeveritare apo të faktorëve të tjerë. Armenët gjatë Luftës së Parë Botërore, çamët e pas Luftës së Parë e të Dytë Botërore, gjermanët e Sudeteve, Silezisë e Prusisë Lindore pas kapitullimit nazist, boshnjakët në vitet 90 madje deri në ditët tona sirianët që lanë pas tmerret e dhunës pa kufi e rohingat e përzënë nga ushtria birmaneze, janë shembuj nga një listë e gjatë dhe tragjike. Por zor se gjen ndër ta ndonjë rast tjetër që të ketë marrë më shumë vëmendje nga opinioni botëror, më shumë përpjekje për zgjidhje nga aktorët ndërkombëtarë e më shumë ndihma humanitare se sa palestinezët që nga viti 1948!

2- Parimi Kopenhagen: demokracitë pëlqejnë e përkrahin njera tjetrën! Ato bazohen në të njëtat vlera të cilat edhe i promovojnë në botë. Prandaj edhe mbështetja reciproke e bashkëpunimi i ngushtë janë të vetëkuptueshëm. Kështu të paktën besojnë në Europë. Si dhe që regjimet shtypëse nuk i duan demokracitë pasi i shohin si rrezik: ekspozimi ndaj tyre shkakton procese politike me pasojë humbjen e pushtetit. Tiparet e demokracisë si votën e lirë, shtetin ligjor, të drejtat e njeriut e ekonominë e tregut (BE i quan Kriteret e Kopenhagenit), në Lindjen e Mesme i përmbush vetëm Izraeli. Ndoshta i afrohet deri diku Libani. Ndërkohë që shtetet arabe janë autokratike e teokratike, ku liderët ndërrohen kur vdesin ose kur rrëzohen me dhunë. Kurse në Izrael vetëm pasi voton populli merret vesh tamam se kush është lideri. Pakica arabe 20 përqindëshe në Izrael mund të dëshëroje ose jo të jetojë në një shtet palestinez. Por të drejtat politike e civile të saj në Izrael përmbushen shumë më mirë se në çdo shtet arab. E kështu me rradhë. Prandaj nëse besojmë tek demokracia është rasti për të konsideruar qëndrimet tona me vendet e Lindjes së Mesme bazuar në parimin Kopenhagen.

3- Parimi i interesit shtetëror si me i vjetri e klasiku është mbase edhe më i thjeshti për të shyrtuar në rastin tonë. Republika e Shqipërisë, një vend i vogël ballkanik, është 1800 km larg në vijë ajrore nga Jeruzalemi prandaj nuk mund të ketë, dhe faktikisht nuk ka, interesa thelbësore aty. Shkëmbimet ekonomiko-tregtare me biznesin palestinez janë minimale nëse jo zero; me Izraelin diçka më shumë por përsëri jo domethënëse. Mund të shtojmë këtu një komunitet të vogël por plot gjallëri të hebrejve shqiptarë që emigruan në Izrael në vitin 1991, nderimin në Yad Vachem të shqiptarëve që shpëtuan hebrenjtë gjatë L2B (një nga gjërat tona për të cilat mund të krenohemi) e kështu me rradhë por prapë kandari nuk lëviz e parimi në shqyrtim do të rekomandonte ekuidistancë. Por nëse shohim si janë punët me Kosovën atëherë kandari lëviz përpjetë. Tirana e ka konsideruar njohjen ndërkombëtare të Kosovës si detyrim kombëtar e si kontribut për stabilitetin rajonal dhe ka bërë sa ka mundur në këtë drejtim. Pa sukses me Izrealin e Palestinën pasi asnjë syresh nuk e ka njohur. Por ka një dallim: mosnjohja nga Izraeli është e natyrës inerciale, pa ndonjë motiv të qartë dhe prandaj mund të ndryshojë. Por nga ofiqarët palestinezët kur janë në Beograd, prej Ambasadorit deri tek Presidenti, dëgjojmë vetëm betime patetike se kurrë nuk do e njohin Kosovën si shtet dhe se Serbinë e njohin në kufijtë e paraluftës. Peshqesh nga nostalgjia për Titon e të Paangazhuarit. Në këtë perspektivë parimi i interesit shtetëror flet vetë.

4- Parimi fetar është përmendur këto javë nga persona afër qeverisë njëlloj si ai humanitar: si arsye për një qëndrim të qartë pro palestinez të Shqipërisë, pasi kemi popullsi myslimane në shumicë, dhe si justifikim për Stambollin e New York-un. Është hera e parë që shprehet si motiv! Unë nuk e kam dëgjuar as në luftën e NATO-s në Afganistan (2001), as në luftën e ShBA në Irak (2003), as në luftën kundër Al Qaedas (2001-2015) dhe as në atë kundër Kalifatit Islamik DAESh ose ISIS (2015-2017) ku Shqipëria u rreshtua me unanimitet politik, e sipas ratit me kontribute konkrete, përkrah Fuqive Perëndimore. Do të ishte me interes të hulumtonim pse ndodh kështu. Është hera e parë që tentohet të konfesionalizohet politika e jashtme e një shteti laik me popullsi multifetare. Do të ishte shumë mirë po të ishte edhe hera e fundit. Pasi nuk sjell asgjë të hajrit vetëm se do të nxisë radikalizimin fetar, instrumentalizimin politik të tij e do të trondisë orientimin euroatlantik çerekshekullor të republikës tonë. Pastaj askush nuk mori mundimin t’i pyesë qytetarët tanë, ata që janë besimtarë myslimanë por edhe të tjerët, se çfarë mendojnë apo ndjejnë për këtë çështje; nëse vërtet mendojnë a ndjejnë diçka të qartë e të ndryshme nga politikanët e zgjedhur prej tyre.

Le të kthehemi një çast tek Kosova, me popullsi myslimane në përqindje më të larta se Shqipëria. Nëse parimi fetar është i vlefshëm, atëhere ai duhet të jetë edhe reciprok. Por si shpjegohet që nga 57 vendet anëtare të OBI-t, ata që kanë njohur Kosovën janë gati gjysma? Edhe këta në përgjithësi pas disa vitesh e pas shumë përçapjesh diplomatike? A është kjo nga dashuria nostalgjike për Jugosllavinë e Titos e Beogradin e sotëm? A e bëjnë këtë për inat të Amerikës dhe të Europës? Përgjigjen e këtyre pyetjeve mund ta lëmë për më vonë ashtu si dhe një debat të shtruar mbi dobinë kombëtare të antarësisë në OBI. Por një gjykim i qetë mbi qëndrimin zyrtar tonin në raportet Izrael-Palestinë e çështjet e nxehta të Lindjes së Mesme nuk do të çonte në llogore pro palestineze. Normalisht kandari i diplomacisë do të anonte disi nga Izraeli apo me pak sforco do të rrinte në barazpeshë.

Po me Amerikën ç’patën?

Komunikata Finale pesëfaqëshe e samitit të OBI-së që siç thotë preambula e saj “u mblodh në Stamboll, Republika e Turqisë, në 25 Rabi’ Awwal 1439 AH (sipas hixhres, kalendarit islamik; shën. i autorit) – 13 dhjetor 2017 (sipas kalendarit a la frënga; shën. i autorit) përmban këto pasazhe:

Pika 1: Samiti OBI refuzon e dënon në mënyrën më të ashpër vendimin unilateral të Presidentit të Shteteve të Bashkuara për të njohur Al Kuds-in (emri arab i Jeruzalemit; shën. i autorit), si të ashtuquajturin kryeqytet të Izraelit, të fuqisë pushtuese….

Pika 9: Samiti OBI ….dhe dënon, përsa i përket kësaj çështjeje, njëanshmërinë e plotë e të pajustifikuar të Kongresit të ShBA-ve në favor të politikave imperialiste e raciste të Izraelit, fuqisë pushtuese.

Rezoluta e këtij Samiti, pika 6: Konsideron Administratën e Shteteve të Bashkuara plotësisht përgjegjëse për të gjitha pasojat e mosanullimit të kësaj deklarate ilegale dhe e sheh atë si një deklarim të tërheqjes së Administratës së Shteteve të Bashkuara nga roli që ka luajtur në dekadat e fundit si një sponsor i paqes.

Ndërsa në pikën 3 bëhet thirrje për të bojkotuar anëtarët e Kongresit të ShBA, të cilët mbështesin Izraelin, dmth shumicën e stërmadhe të legjislatoreve amerikanë

Nëqoftëse këto deklarata nuk janë antiamerikane, siç na siguroi ministri përgjegjës atëherë çfarë mendon ai se janë të tilla? Vetëm thirrjet për të vrarë amerikanë kudo që të jenë e me çdo mjet që nga thika e deri tek kamioni?!

Kurrë ndonjëherë Bashkimi Europian shtetet anëtare të tij nuk do të nënshkruanin komunikata si kjo! Le të gënjejë ministri me “linjëzimet” e tij, por një shtet që aspiron anëtarësinë në BE dhe që miraton këto tekste, vetëm e dëmton aspiratën e tij. Edhe për rezolutën në OKB nuk kishte vendim të Këshillit të Punëve të Jashtme të BE-së që do të ishte detyrues për ne si shtet kandidat. E tregoi numri jo i vogël i vendeve abstenuese, ndoshta me kujtesë të freskët të kontributit amerikan në lirinë e tyre e të ndërgjegjshëm për rolin aktual të ShBA-së në sigurinë e tyre. Rezoluta në OKB nuk ishte nismë e amerikanëve arrogantë për t’ju imponuar gjithë botës që të ndiqnin shembullin e tyre e të çonin ambasadat në Jeruzalem sikurse e paraqesin propagandistët sofistë. Kjo rezolutë e iniciuar nga Turqia e Jemeni (mirë Turqia, po Jemeni copë-copë, në luftë civile e pa qeveri ç’neh?!) megjithëse jo me tonet e Stambollit përsëri është si një lloj fletë-rrufeje e kohës së Enverit që pasohet me një mbledhje ku i kritikuari bëhet qepaze para kolektivit e në fund duhet të bëjë autokritikë të thelluar! Pse kështu Amerikës? Sepse ambasadën e vet diku e lëvizi nga qyteti A në qytetin B. Këtë lloj poshtërimi publik jo Amerika por as vetë Jemeni nuk kishte pse ta toleronte. Ambasadorja e ShBA-së në OKB Nikki Haley, siç deklaroi vetë, i ka dërguar dy herë email çdo misioni shtetëror në New York duke i paralajmëruar se rezoluta ishte e papranushme për qeverinë e saj. Ky shënim I fundit edhe në vemendje të apologjetëve të qeverisë tonë që pëshpërisin se Washingtoni nuk i kishte kërkuar Tiranës të mos votojë pro teksti turko-jemenit. Dhe Nikki Haley është në të drejtën e saj pasi ShBA nuk ka ndonjë detyrim hyjnor të financojë shtetet që në mëngjes e shohin nga duart dhe mbasdite ja pështyjnë ato duar.
Rrugës për tek bananet

Një lavdërim që i bëhet me të drejtë Shqipërisë demokratike është se, që nga mesi i viteve 90 kur PS e kapërceu sindromin e bartur antiperëndimor, ka patur konsensus ndërpartiak të qëndrueshëm për politikën e jashtme e të sigurisë të bazuar në vektorin euroatlantik. Kritikat në Kuvend e më gjerë mbi këto tema më së shumti kanë qenë për paaftësinë qeveritare për të arritur synimet e shpallura e jo për vetë synimet. Në këtë kontekst, konsultimet parlamentare kanë peshë politike relative. Por në rastin e mësipërm kur shfaqet një deviacion serioz çdo qeveri e mençur do të tentonte një dialog me palët e tjera edhe po të mos kishte shpresë për ujdi. Deputetët e Komisionit për Punë të Jashtëme, të majtë e të djathtë, gjatë dhjetorit e ftuan ministrin të shpjegohej e të konsultohej. Jo për të marrë leje siç thonë zëdhënësit e tij, por për të informuar ligjvënësit e për të dëgjuar mejtimet e tyre për temën. E njëjta vlen për Presidentin e Republikës, i cili u la qëllimisht në errësirë edhe pasi kërkoi informacion. E këtu trashet zullumi: nga praktika e keqe shkohet tek shkelja ligjore. Jam i sigurt që konsultimi me palët edhe në rast se nuk do të ndryshonte pozicionet, (abstenimi në New York e distancimi në Stamboll do të kishte qenë rrugëdalje), të paktën mund të moderonte reagimet që pasuan. Dhe që i treguan gjithkujt që kemi qeveri bananesh e cila edhe marrëdhëniet ndërshtetërore i vë në dispozicion të autokratëve të huaj e në shërbim të interesave të veta personale e partiake.

„Fire and Fury“: Kush është autori Michael Wolff?

January 6, 2018 by dgreca

Libri i Michael Wolff me zbulime për presidentin, Donald Trump ka zënë vendin e parë në listën e bestsellerëve në Amazon. Por kush është personi pas këtij libri?

Të shtunën (06.01), autori i librit që po ndiqet më vëmendje në të gjithë botën, Michael Wolff është shprehur për BBC, se me gjasa libri i tij me zbulime, mund të shënojë edhe fundin e presidencës së Donald Trump, shkruan agjencia Reuters.

Pasi ka punuar 40 vjet si gazetar, Michael Wolff bëhet brenda natës një njeri i famshëm me librin „Fire and Fury- „Zjarr dhe zemërim – brenda Shtëpisë së Bardhë të Trumpit”. Libri i tij tregon një Shtëpi të Bardhë disfunksionale nën qeverisjen e keqe të Donald Trump. Interesi për librin e tij është kaq i madh, saqë shtëpia botuese, Henry Holt dhe Company e nxorri botimin më shpejt se pritej, të premten.

Kush është Michael Wolff?

USA Washington Buch Fire and Fury: Inside the Trump White House (Reuters/C. Barria)

64 vjeçari ka qenë gati i panjohur për peizazhin mediatik amerikan. Wolff ka lindur në New Jersey dhe ka studiuar në Universitetin Columbia. Karrierën si gazetar ai e filloi në New York Times si asistent. Ai ka shkruar disa libra, ndër më të njohurit portreti „Moguli mediatik: Bota e Rupert Murdoch.” Edhe Murdoch ishte i pakënaqur, si Trump me prezantimin e portretit të tij. Të habit fakti që Trump i lejoi gazetarit të lëvizë lirisht nëpër Shtëpinë e Bardhë, të pyesë dhe të vëzhgojë. Sipas të dhënave të tij, Wolff ka intervistuar mbi 200 vetë.

Sa i besueshëm është Wolff?

Trump vërtet shpesh i ka emërtuar artikujt kritikë kundër tij si „fake news”, por në rastin e Wolf edhe kolegët gazetarë kanë shtruar pyetjen, se sa vëmendje i kushton ky gazetar të vërtetës. Një artikull i njohur për të është shkruar nga Michelle Cottle. Në revistën politike „New Republic”” ajo shkroi se „vetë Wolff pranon se raportimi konvencional nuk është gjë për të. Ai thith më shumë atmosferën, thashetheme, qofshin këto në party apo në rrugë, sidomos në drekat e shtruara mirë.” Wolff megjithatë është nderuar dy herë me Çmimin National Magazine të SHBA, njërin çmim për një seri të shkruar për luftën në Irak.

Trump e cilësoi gazetarin pas botimit të librit si „dështak total”. Sipas tij ai ka „shpikur histori për të shitur librin e tij të mërzitshëm dhe me gënjeshtra.” „Fire and Fury” është plot zbulime që tërheqin vëmendjen. Madje disa nga komentet më të habitshme vijnë nga vetë Steve Bannon, kryestrategu i mëparshëm në Shtëpinë e Bardhë, që tani drejton sërish „Breitbart News”.

Donald Trump dhe Shqiptarët

January 6, 2018 by dgreca

Nga Genc TIRANA/ Kanada/*

Vota e Shqipërisë në Kombet e Bashkuara pro resolutës që ra ndesh me vendimin e Shteteve të Bashkuara të Amerikës për njohjen e Jeruzalemit si kryeqytet të Izraelit hapi një debat të nxehtë mes politikanëve të dy krahëve të kundërt tek ne dhe mediave që janë të lidhura në një mënyrë apo në një tjetër përkatësisht me këto grupime politike. Përplasja e tyre në Parlament apo në mediumet përkatëse është praktikë e njohur dhe duket se në esencë ka pak të bëjë me dilemën nëse ne duhet të jemi pro Izraelit apo Palestinës.Çfarë ra më shumë në sy nga debati i fundit ishte numri më i madh i prononcimeve pro apo kundra kësaj vote nga ata që nuk janë të angazhuar në politikë, por gjithsesi shprehen rregullisht dhe kanë një zë në mediat sociale. Madje duket se kësaj here prononcimet pro Presidentit Trump ishin në rritje në një kohë që ishte bërë si e modës që në mediat sociale të ripostoheshin pa rezervë shkrime apo video anti-Trump të huazuara nga mediat e huaja. Duke menduar se Trump bëri plot një vit në dhomën ovale dhe se gjatë kësaj periudhe priteshin edhe qëndrime pozitiviste ndaj tij ngelesh me përshtypjen sikur ne jemi zgjuar nga një gjumë i thellë letargjik.

Në qendër të këtij debati palët vërtiten më tepër rreth pyetjes se pse autoritetet shqiptare duhet të jenë kundra Amerikës dhe duket se anashkalohet një çështje më thelbësore: Përse një pjesë e mirë e qytetarëve shqiptarë janë pozicionuar kundër Presidentit të Amerikës Donald Trump? Fakti që ne i jemi mirënjohës popullit amerikan i cili ka qenë historikisht në krahun tonë bie ndesh me qëndrimin tonë kundra Presidentit që amerkanët zgjodhën legjitimisht me shumicë vote.

Pozicionimi anti-Trump i një pjese të mirë të qytetarëve tanë e ka zanafillën në fushatën elektorale të zhvilluar më shumë se një vit më parë ku shumëkush u angazhua emocionalisht si në një lojë ku tifozët bëhen me njërin ekip kundër tjetrit. Ishte disi e natyrshme që pjesa më e madhe u rrjeshtua përkrah Hillary Clinton për faktin që Amerika nën administratën e Presidentit Bill Clinton bëri aq shumë në zgjidhjen e konfliktit në Kosovë në favor të shqiptarëve. Tani që Trump është në detyrën e Presidentit çështja e angazhimit tonë pro apo kundër tij është më delikate dhe kërkon një shqyrtim më të mirë.

Për hirë të vërtetës duhet thënë se prej dy vitesh gjendja e politizuar në Shtetet e Bashkuara është e mbarsur me demagogji më shumë se herë të tjera. Mediat kryesore për shumë arsye mbështetën fushatën e mirëfinancuar të Hillary Clinton. Rrjetet televizive si CNN, MSNBC, etj si dhe shtypi i shkruar New York Times, Washington Post dhe shumë e shumë media në linjë si dhe mediat sociale kanë anatemuar kandidatin Trump dhe vazhdojnë si asnjëherë tjetër në historinë e këtij vendi me të njëjtin intensitet kundër tij edhe tani që ai është President. Nga një studim i Universitetit Harvard rrjetet televizive CNN, NBC gjatë 100 ditëve të para të Presidentit Trump në detyrë transmetuan në 93 për qind të kohës në dispozicin për aktivitetin e tij në mënyrë negative. Në një hulumtim më të gjërë studiuesit vëzhguan se mediat në tërësi përfshirë The New York Times, The Wall Street Journal, The Washington Post etj ishin vetëm 20 për qind pozitivistë dhe 80 për qind negativistë ndaj Presdientit çfarë është shkelje flagrante e parimit të paanshmërisë, raportimit me drejtësi dhe në mënyrë të ekuilibruar që është guri i themelit të mediave të pavarura dhe lirisë së shprehjes.

Kjo makinë e fuqishme propagandistike duket se ka ndikuar në opinionin Evropian edhe më tepër se në Amerikë për arsye të ndryshme. Për rrjedhojë po të njejtin drejtim ka marrë opinioni mbi Trump në Shqipëri, Kosovë dhe trevat e tjera shqiptare. Në shtypin e shkruar dhe elektronik tonin e për rrjedhim në mediat sociale gjënden me shumicë lajme dhe opinione të huzuara nga mediat amerkane të lartpërmendura si dhe ato të Europës, kryesisht të vendit fqinj Italisë që për fat të keq politikanët aty dhe propaganduesit që i pasojnë vitet e fundit nuk dijnë mirë se ku e kanë kokën e tyre dhe çfarë po ndodh me fatin e qytetarëve në atë vend e jo më të dijnë të drejtëpeshojnë dhe të gjykojnë qartë për Presidentin e Amerikës. Në kushtet e kësaj kakofonie duket se ripostimi i një posti anti-Trump në Facebook hera herës i shoqëruar me një koment ripërsëritës të postit vetë duket si argument i pamjaftueshëm për të marrë një pozicion të qartë e të thelluar mirë kundër tij. Përpara se sa të pozicionohemi e të mbajmë një qëndrim kritik është e udhës të hulumtojmë së cilat janë shtyllat krysore me të cilën kundërshtarët e Presidentit mbajnë ngrehinën anti-Trump. A janë argumentat që përdoren kundër tij të mbështetura mirë që ne të jemi negativistë ndaj Presidentit të Amerikës?

Propaganda kundër Trump u kap fort mbas deklaratave të tij për luftën që i duhej bërë emigracionit të jashtëligjshëm nga Meksika dhe u përpoq ta paraqesë atë si racist e që nuk i donte emigrantët. Është e kuptueshme që prapa kësaj propagande fshihej qëllimi që spanjikët, afroamerikanët dhe pjesa më e madhe e popullsë me ngjyrë të mos votonin Trump. Duhet thënë qysh në fillim se kjo nuk u eci kundërshtarëve të tij, pasi një pjesë e mirë e spanjikëve mbështetën Trump. Nga vëzhgimet e një institucioni të specializuar për zgjedhjet presidenciale Edison Research rezulton se Trump pati tregues më të mirë të votës së spanjikëve se Obama dhe Bill Clinton.

Kjo propagandë ndikoi dukshëm opinionin shqiptar gjithashtu ngaqë në dekadat e fundit një pjesë e mirë e jona ka kaluar përmes emigracionit. Fakti është se Trump nuk kishte në fokus emigrantët në tërësi, por vetëm ata që hynin ilegalisht nga kufiri e që ishin përfshirë në aktivitete kriminale. Pjesa dërrmuese e shqiptarëve të ardhur në Amerikën e Veriut i janë nënshtruar rregullave të emigracionit dhe kanë ulur shpinën për të punuar ndershmërisht në këto vende dhe tani kanë zenë vend dinjitoz në kalsën e mesme të shoqërisë. Po kështu kanë bërë edhe emigrantë të ardhur në rrugë ligjore nga vende të tjera përfshirë dhe Meksikën, por jo të gjithë. Ka plot prej tyre që kalojnë kufirin dhe përfshihen në aktivitete kriminale që ishin dhe janë në shënjestrën e Trump. Parë në këtë këndvështrim nuk ka pse ne të paragjykojmë një veprim të ligjshëm të deportimit të atyre që shkelin ligjiin dhe dëmtojnë imazhin e atyre që emigrojnë në mënyrë të rregullt. Trump nuk hoqi dorë nga motoja e tij “Amerika e Para” dhe me të drejtë këmbënguli duke përsëritur se përderisa Amerika mbron kufijtë e plot vendeve të tjera në botë nuk ka pse të mos mbrojë kufijtë e sajë. Ku është e keqja këtu dhe pse duhet anatemuar Trump për këtë gjë? Përse duhet të sensibilizohen emigrantët shqiptarë nga ky qëndrim kur mënyra se si kanë emigruar ata është krejt e pranueshme për Trump dhe administratën e tij?

Trump u konsiderua anti-musliman nga kundërshtarët e tij dhe kjo duhet se ka ndikuar ndjeshëm te shqiptarët në vendin amë dhe Kosovë e gjtetkë, përderisa një pjesë e konsiderueshme e jona është e lidhur me fenë islame. Të shtjellosh këtë çështje do duhet së pari të risjellësh në mendje periudhën në të cilën Trump doli me idenë që të ndalohet hyrja në Amerikë e atyre që jetojnë në vendet që nxisin terrorizmin islamik nga ku morri nxitje sulmi kundër tij.

Duke mos nënvleftësuar çfarë President Obama ka pozitive dhe çfarë ka bërë për Amerikën duhet pranuar se në periudhën e presidencës së tij ISIS arriti të pushtonte territor si kurrrëherë ka ndodhur me një organizatë terroriste. Fushata elektorale ku Trump ngrinte zërin po zhvillohej pikërisht kur ISIS priste kokat e qytetarëve Amerikanë dhe Evropianë në mënyrë publike dhe Amerika zyrtare i dënonte këto akte vetëm me retorikë boshe si të ishte një organizatë joqevereritare e jo si shteti më i fuqishëm i botës. Ishte e dukshme se Obama ishte larg nivelit të burrave të shtetit amerikan në raste konflikti. Një pjesë e mirë e elektoratit që ishte lodhur me sjellje prej ‘bura vogla’ të Presidentit të asaj kohe e vlerësuan vendosmërinë e Trump më shpresëdhënëse.

Koha e provoi se në më pak se një vit pasi Trump mori detyrën ISIS u shpartallua duke humbur 98 për qind të territorit që kishte në Irak dhe Siri. Për ironi kundërshtarët e Trump në atë periudhë u jepnin më shumë peshë idesë se terrorizmi nuk ka të bëjë fare me fenë islame. Në esencë kjo gjë është e vërtetë dhe për më tepër Trump nuk mendonte ndryshe. Vetëm se kundërshtarët e tij ia shtrëmbëronin fjalët dhe kërkonin që t’i atribuonin me pa të drejtë nofkën si anti-musliman. Ai ndryshe nga kundërshtarët e tij donte të ishte më i artikuluar dhe i drejtpërdrejtë dhe nuk linte pa përmendur shprehjen terrorizmi radikal islamik, që në fund të fundit nuk fajson këtë fe në vetëvete përderisa këta radikalistë në shumë raste ushtrojnë terror mbi popullsinë muslimane gjithashtu. Në një konferencë shtypi që mbahet mend nga shumëkush në nëntorin e vitit të shkuar ai pohoi se unë e di të flas me një gjuhë politikisht korrekt dhe mund të isha përgjigjur ndryshe pyetjes mbi terroizmin radikal islamik por problemet nuk zgjidhen pa e përmendur se kush është problemi. Ishte pikërisht kjo gjuhë e drejtpërdrejtë që e bëri Trump më të besueshëm për votuesit e që nuk ka pse të mos jetë i besueshëm edhe për opinionin tonë publik.

Akuza që Trump ka bashkëpunuar më Rusët për të ndërhyrë në zgjedhjet presidenciale ishte dhe mbetet dhe sot e për një kohë më të gjatë një nga vegjet ku janë kapur fort kundërshtarët e tij. Kjo është tjerrur aq shumë njësoj si me ato kukllat ruse të drurit (матрёшка) që shiteshin sukseshëm në troturaret e qyeteve evropiane vitet e para mbas shëmbjes së Murit të Berlinit, ku brenda kukullës me fytyrën e Gorbaçovit dilte ajo e Berzhnjevit, Hrushovit, Stalinit e me radhë. Në rastin e sulmit ndaj Trump kjo nuk ngjan si lojë kukllash pasi FBI po merret seriozisht me hetimin e çështjes së ngritur aq me forcë nga kundërshtarët e tij.

Deri tani nuk po del që ekziston një marrveshje e fshehtë me rusët që ta implikojë Presidentin Trump. Madje në të kundërtën, përditë e më tepër po del se hetimi i posaçëm i Drejtorit të FBI Robert Mueller nuk po mban erë të mirë. Një pjesë e hetuesve të tij janë direkt të lidhur më Clinton kundër Trump çfarë i ve një pikpyetje të madhe ndershmërisë së hetimit. Është fakt që Peter Strzok, nënkryetari i kundërzbulimit në FBI që para pak kohësh punonte për Mueller në këtë hetim kishte shkëmbyer mesazhe me një avokat ku kritikonte ashpër Trump dhe përmëtepër ka përgjegjësi direkte në zbutjen e përkufizimit të akuzës që iu bë Clinton në mënyrën si ajo kishte vepruar me email-et sekrete. Ky fakt e kompromenton ndjeshëm paanshmërinë e hetimit ndaj Trump. Tjetër fakt që tregon se hetimi kundër Trum është i njëanshëm është se se disa prej hetuesve në ekipin e Mueller kanë dhënë mbi 62,000 dollarë kontribute për demoratët. Punonjësi i FBI që heton Trump, Jeannie Rhee i ka dhuruar më shumë se 16,000 dollarë demokratëve e për më tepër ka mbrojtur Fondacionin Clinton në një padi që i është bërë. Ai ka qenë gjithashtu avokat i Clintonin vetë për ta mbrojtur nga akuzat në çështjen e emaileve. Ben Rhodes, zëvendës këshilltar i sigurimit kombëtar nën Presidentin Obama, gjatë Komisionit Selektues të Shtëpisë së Bardhë mbi hetimin e Bengazit ku akuzohet së tepërmi Clinton është gjithashtu pjesë e grupit që hetojnë Trump. Si mund të jenë të paanshëm këta hetues pra kur i përkasin kryekëput atyre që kanë stisur histerinë kundër Presidentin Trump?

Një sulm frontal kundër Trump ishte dhe mbetet përpjekja për ta zhvleftësuar figurën e tij morale. Pikërisht në ditët e fushatës elektorale tejmase të elektrizuar dolën 19 femra që e akuzonin Trump për ngacmime dhe sjellje të padenja seksuale. Deri tani asnjëra prej tyre nuk e ka provuar dot fajsinë e tij dhe akuzat ngjajnë si të fabrikuara përderisa bëhen pikërisht në ditët që mund ta dëmtonin fushatën e tij e për më tepër janë zbuluar qëllime të hapura përfitimi material. Këto ditë në mediat amerikane përcillet lajmi që avokatja Lisa Bloom ka kërkuar pagesa nga donatorët për femrat që akuzojnë Trump. Zonja Bloom ka deklaruar për gazetën The Hill se i është drejtuar mediave tabloid që botojnë ngjarje rozë që të paguajnë femrat që akuzojnë Trump në shkëmbim të intervistave që ato eventualisht mund të japin. Sipas praktikës së saj avokatore Zonja Bloom merr deri në 33 për qind të parave që marrin klientët e saj sipas kësaj gazete. Më konkretisht sipas gazetës The Hill, avokatja Bloom po ndihmon aktivisht Jill Harth, një nga femrat që akuzojnë Trump, duke grumbulluar deri tani 2300 dollarë në një llogari në linjë GoFundMe.com me pretendimin për të bërë 30000 dollarë për kredinë e apartamentit të saj. Sa të besueshme janë këto femra kur qëllimi i hapur i tyre dhe i atyre që i orkestrojnë nga mbrapa është përfitimi material?

Strategjia tjetër e fushatës së mirëfinancuar të Clinton për të denigruar personalitetin e Trump, që nuk duket se eci gjithashtu, ishte ndërsimi i artistëve dhe këngëtarëve të famshëm kundër tij. Ndryshe nga fushatat e tjera kur artistë seriozë mbështesin një kandidat duke dhënë një koncert për votuesit, kësaj here u zëvendësua me sharje vulgare që më shumë ulën figurën e vetë artistëve e të organizatorëve prapa tyre se sa figurën e Trump. Këngëtari i muzikës Hip Hop, Jay Z në një koncert që dha në favor të fushatës së Clinton rrjeshtoi sharje të ndyra ndaj Trump në mes të mijëra shikuesve që është turp të ripërsëriten në këtë shkrim. Muaj më vonë kur Trump hyri në Shtëpinë e Bardhë aktoria e komedisë Kathy Griffin bëri publike një fotografi ku ajo mbante në dorë një imitim të kokës së prerë të Trump që ishte gjithësesi pamje makabër dhe për pasojë një provokim fizikisht i rëndë ndaj Presidentit. Tre muaj më parë prezantuesi i CNN Anthony Bourdain tha publikisht se ai mund ta helmonte Trump nëse ai do të gatuante për të. Komentet dhe shakatë e këtyre figurave publike të nxitura nga kundërshtarët mund të kenë kuptime alegorike por padyshim që i hedhin benzinë zjarrit që i është ndezur Presidentit Amerikan që duhet të na bëjë ne më sy hapur në gjykimin pro apo kundër tij.

Sulmet nga të gjitha anët ndaj Trump lidhen kryekëput me faktin se ai hyri në arenën e politkës Amerikane me premtimin se do të thajë kënetën duke nënkuptuar luftën pa kompromis kundër tërë institucionit politik në Capitol Hill pa dallim si Demokratë ashtu edhe Republikanë. Natyrisht që kjo gjë u bie ndesh interesave të atyre që kanë fuqinë ekonomike në dorë e financojnë luftën kundër tij. Ata e kanë kuptuar se Trump po i mban premtimet që bëri në fushatë. Në një kohë relativisht të shkurtër ai implementoi reformën në uljen e taksave, mundi ISIS, doli nga marrëveshje që sipas tij janë bërë jo në interes të Amerikës e duhen rinegociuar si marrveshja e Parisit për ambientin, marrveshja NAFTA mes Amerikës, Kanadasë e Meksikës, etj, etj. Nëse ai vazhdon kështu duke disiplinuar emigracionin dhe nëse u ve fre kapitaleve amerikane që të eksportohen në Kinë, Meksikë dhe vende të tjera për kundërshtarët e tij fitimet nga fuqia punëtore me çmim të ulët që lakmojnë do të shkojnë poshtë. Kjo e bën që Trump merr sulme nga të dy krahët.

Natyrisht që ne shpiptarët jemi larg këtyre skenave a prapaskenave të fuqishme me shumë aktorë e intersa të ndërthurura në të njëjtën kohë. Veçse edhe ne jemi të prononcuar në grupime e përkatësi të ndryshme politike dhe kjo e bën padashje pozicionimin ndaj Trump jo të lehtë. Fakti që Kryeministri i Shqipërisë, Edi Rama mbajti hapur anën e Clinton ndaj fushatës elektroale në Amerikë ndikoi që pjesa e elektoratit të majtë shqiptar të prononcohet në një farë mënyre kundër Trump. Çështja është se ndryshimi i pikpamjeve të majta e të djathta në Shqipëri nuk i ngjan shumë atyre në Amerikë. Kur Edi Rama u prononcua kundër Trump pothuajse e gjithë bota mendonte se do të fitonte Clinton dhe shumë burra të tjerë shteti lujatën si në një lojë bixhozi që duke ditur se kush do të zgjidhej kërkonin të fitonin më shumë pikë përpara Presidentit Amerikan të ardhshëm. Fitorja e Trump ia dogji kartën në duar por ky nuk është fundi i botës për politkanët. Shumë burra shteti e uruan Trump për fitoren dhe përpiqen të rivendosin me të marrëdhënje të mira. Nuk është çudi që dhe Zoti Rama të ndjeki të njejtën praktikë. Para ca kohësh ai ka bërë një fotografi duke qeshur me Trump e ndërsa përpara disa ditësh votoi kundër tij pasi niset nga iteresa të caktuara për momentin dhe nesër mund të bierë përsëri dakord nëse intersat ndërrojnë kah. Radarët e politikanëve funksionojnë në frekuenca që shumë herë është e vështirë të kapen nga masa e gjerë. Nërsa ndërgjegja jonë kombëtare që kësaj here është përpara një prove të vështirë morale përballë popullit mik amerikan funksionon me parime të tjera më të larta siç është kodi i nderit dhe Besa.

Genc Tirana

genctirana@hotmail.com(Kortezi-Panorama)