Politike – Page 491 – Dielli

Shqipëria e viteve ‘90,Policia sekrete, çdo person i tretë, një spiun

December 24, 2017 by dgreca

1-gezim-llojdia

Nga Gëzim Llojdia/

1 Bujqesia soc 1.Në 14 Mars 1990 midis të tjerave “ Daily Telegraph” shkruante: “Shqipëria ka një performancë ekonomike të dobët, mungesë të stimujve, izolim ekonomik dhe politik dhe krenari kombëtare. Ka 45 vjet të sundimit totalitar pasi Enver Hoxha e tërhoqi vendin nga feudalizmi në komunizëm më 1946. Policia sekrete ,sigurimi – dhe çdo person i tretë se është një spiun i sigurimit.Vizionet e transmetuara nga Italia dhe Jugosllavia i bëjnë shumicën e shqiptarëve të vetëdijshëm për jetën e mirë vetëm përtej mundësive të tyre. Prodhimet e qumështit janë racionuar në një kilogram për familje në javë dhe ka një treg të zi të lulëzuar, që ka lidhje të thyera me Bashkimin Sovjetik dhe Kinën, nuk merr ndihmë të konsiderueshme ekonomike Po të mos ishte eksportimi i kromit, shteti do të falimentonte , Çeliku i çelikut Elbasan është ndoshta fabrika më e paefektshme e çelikut në botë, Shqipëria duket si një muze, një park tematik marksist-leninist, por shumica dërrmuese .Ka pasur një përçarje ideologjike me Moskën në vitin 1961, që kur ka pasur tre dekada të izolimit zyrtar, por Shqipëria nuk do të braktisë qeverisjen komuniste njëpartiake. Kushtetuta e vitit 1967 predikon vetëbesimin dhe ndalon kredinë e huaj, por ka shenja në rritje të problemeve serioze me ekonominë. Këto përfshijnë korrupsionin, mungesën e ushqimit dhe mallrave të konsumit, dhe rezistencën nga konservatorët në reformat e kujdesshme në shtetin më të varfër të Evropës. Fermat kolektive dhe politikat e shpërndarjes së ushqimit janë pothuajse në hije. Ushqimi është ende në furnizim të shkurtër dhe në vende ka shenja të kequshqyerjes në kufi me urinë. Shqipëria është më në kërkim të teknologjisë moderne dhe ka blerë kompjutera nga Greqia dhe pajisjet e mullirit të çelikut nga Suedia dhe Kanadaja. Lidhjet me Londrën janë pezulluar që nga fundosja e dy anijeve luftarake britanike në Kanalin e Korfuzit në vitin 1946. “

2.Sot takojmë në Aeroportin Heathroë të Londrës për fluturimin tonë në Titograd në Jugosllavi. Pas mbërritjes, ne shkojmë në kufi në Han i Hotit dhe në Shkodër, ku kalojmë natën.E diel 25 prill 990:U zgjova papritmas në kohë të ndritshme në orën 7 të mëngjesit. I rrëmbyer me një fëmijë (të quajtur Florentz.Ai më tregoi , së shpejti kishte një koleksion fëmijësh si Piper Piper. Fëmijët janë pak të çrregullt, por kurioz dhe miqësor. Të rriturit janë të dyshimtë dhe një prej tyre e qortoi Florentzin, ndoshta për miqësi me mua. Ata mësojnë frëngjisht më shumë se anglisht. Kishte turma të mëdha në Sheshin Qendror, pa makina në rrugë, shumë njerëz kanë biçikleta , por shumica ecin. Më cuan jashtë qytetit një distancë të shkurtër për të parë një urë të vjetër në Mes.Ura Osmane në Mes (Ura e Mesit “urë në mes”) është një urë në fshatin Mes, rreth pesë kilometra (vijë e drejtë) në verilindje të Shkodrës, në Shqipërinë veriperëndimore. Ajo u ndërtua në shekullin e 18-të, rreth vitit 1780, nga Kara Mahmud Bushati dhe përfshin lumin Kir. Ajo është 108 metra e gjatë dhe përfaqëson një nga urat osmane më të gjata në rajon. Është ndërtuar si pjesë e rrugës, që shkon deri në Luginën Kir, përfundimisht në Prishtinë.

3.Toka është shumë e thatë. Fusha të vogla me kultura. Shtëpitë e varfëra. Meshkujt vishen në stilin perëndimor, por të zymtë, pak si irlandezët. Shumë gra veshin shalle koke. Ata punojnë një javë 6 ditore. Uniforma e gjelbër = ushtri. Blue = policia. Ka shumë pak dyqane dhe nuk ka reklama, përveç sloganeve politike, të cilat të gjitha fillojnë me LAVDI. Kemi shkuar pastaj në Durres. Makina e trajnerit shkoi shpejt përgjatë një rruge shumë të rëndë,u zgjua herë pas here për të pare fshat. Kemi udhëtuar për një kodër të madhe dhe të thatë. Zona ishte e lënë pas dore dhe e prapambetur,ndonjë kamion i rastësishëm, por asnjë makinë fare. Shtëpitë e vjetra, me pllaka të kuqe, të rrethuara nga rrushi në një kafaz rreth 8 të lart. Shumë punëtorë në fusha, pothuajse asnjë makineri. Një vepër e madhe, me sa duket e braktisur. Periferia e Durresit shumë e lënë pas dore, banesa me shumë antena televizive në çati. Ne u ndalëm për të parë një amfiteatër (Roman) të gërmuar kohët e fundit. Jo një copë toke në Colosseum natyrisht.Ecën në rrugën kryesore tregtare në Durrës. Shumë pak dyqane, pothuajse asgjë për të shitur brenda, prezantim shumë i pakëndshëm. Unë mund të kuptoj pse turistët nuk shpenzojnë lekë vetëm mallrat paksa tërheqëse janë për shitje në dyqanin e vështirë të hotelit. Kaluam në Hotel Adriatica. Dhoma e bukur, kishte dush. Ballkon i madh i përbashkët me pamje mbi plazh dhe portin në distancë. Të gjithë fëmijët (dhe nuk duket të jenë qindra rreth 10 vjeç) duan “Steelos” p.sh. stilolapsa.Në mbrëmje qëndrova dhe flisja, ndërsa një grup prej 5 vetësh ka luajtur muzikë me zë të lartë. Pranë nesh ishin ulur 3 burra, jo anëtarë të grupit sonë, ndoshta Sigurimi (policia sekrete). Ata nuk dukeshin të kënaqeshin, nuk qeshnin. Ata u larguan sëbashku .

E hënë 30 prill 1990.Deti shtrihet në horizont përtej ballkonit tim. Anijet janë në horizont. Më poshtë ballkonit tonë 15 vajzat po shqyrtojnë rërën me lopata duke u siguruar që është e pastër për përdorimin e turistëve të pasur. Këto janë normat e pagave në Shqipëri. Hoteli (Adriatika) është fjalë për fjalë pallate.Ditë tjetër e saj e mrekullueshme, ndërsa grumbullohemi në trajnerin në orën 9 të mëngjesit. Atmosfera e 2 guidave shqiptare është shumë liberale. Një nga pjesët tona është një stërvitje treni dhe i është thënë se mund të marrë fotografi nga çdo tren, që dëshironte. Ndërsa na çuan, udhëzuesit dhanë një bisedë shumë interesante për sistemin arsimor dhe çmimet në Shqipëri dhe pagat.

Pagat shkojnë 600-1200 L në muaj.

TV kushton 4000 L, por blloqet e banesave janë të mbuluara me antena.

Ushqimi duket të jetë rreth 30% e çmimit në Britani të Madhe. Banesat janë të lira për të marrë me qira. Njerëzit tani po inkurajohen të ndërtojnë.Fëmijët fillojnë kopshtin e fëmijëve, tani ka një Universitet në Tiranë.

Kemi udhëtuar nëpër fushat e fushave. Pastaj erdhi në Fieri, të gjitha të reja dhe mjaft të çuditshëm. Rrugë të gjera, njerëz që ecin kudo, dhe në biçikleta. Progresi është i vështirë sepse ka pak disiplinë mes përdoruesve të rrugës. Vetë makinat janë jo-ekzistente. Kam parë 2 makina të ngjashme me xhipat për 3 ditë, me sa duket në pronësi të ushtrisë. Në periferi të Fierit është Appolonia, një vend arkeologjik. Ekziston një manastir i vogël (tani i braktisur) dhe një muze i vogël, me të cilin shqiptarët janë shumë krenarë. Kam bërë një skicë të shpejtë të manastirit dhe më pas të Pantheonit.Na cuan në një hotel në qendër të Fierit, dhe patën një vakt të mirë. U hap qendra e rrumbullakët e Fierit, duke marrë fotografi. Ka zakonisht mjaft slogane politike në qendrat e qytetit, por edhe më shumë këtu. Në veçanti, qëndrova në qendër të rrugës kryesore duke marrë fotografi – asnjë trafik fare. Ne vozitëm në Patos.Fusha e naftës në Patos. Pajisjet primitive. Patos Marinza është një fushë nafte shqiptare ,që u zbulua në vitin 1928. Kjo është fusha më e madhe e naftës në Evropë dhe me 11,854 fuçi (1,884.6 m3) çdo ditë fushë më e madhe e prodhimit të naftës në Shqipëri. Fusha e naftës Patos Marinza ndodhet 10 kilometra në lindje të qytetit të Fierit, në jug të Shqipërisë qendrore. Rezervat e provuara janë rreth 2 miliardë fuçi (320 × 10 ^ 6 m3). Patos-Marinzas ka vetëm naftë të rëndë dhe është në prodhim, që nga vitet 1930.Na cuan në Gjirokaster me një gamë të madhe majash në të majtën tonë. Një kreshtë e lartë, me spektakolare në anën e saj. Mendoj se një mal quhet Berretto apo diçka e tillë. Gjirokastra është një qytet me gurë të ndërtuar mbi një kodër. Dy rrugë kryesore janë të vjetra dhe të pjerrëta. Ka shumë rrugë të tjera të ngushta, me gurë dhe tërheqëse. Ne kishim një vakt në hotel, pastaj shkuam të eksploronim në muzg. Kam humbur në rrugët dredha-dredha, dhe përfundova në një rrugë të gjatë nga hoteli. Ne vizituam kështjellën më vonë, një pamje të mrekullueshme mbi qytet. Gjëja më interesante ishte një avion amerikan në shfaqje. Ishte detyruar të zbriste poshtë në vitin 1957 nga Forca Ajrore Shqiptare. Figura e një avioni të braktisur amerikan T-33A Shooting Star (s / n 51-4413) në “Muzeun e Armëve Kombëtare” në Gjirokastër, Shqipëri. Avioni u detyrua më 23 dhjetor 1957. RT-33A 51-4413 i USAF të ulej në në Aeroportin e Rinasit (Shqipëri) nga një skuadron prej 2 MiG në Shqipëri .Më pas vizituan vendlindjen e Enver Hoxhës, e cila ishte e këndshme, me “sofas” të gjithë muret e disa dhomave. Disa njerëz pastaj u ngjitën në kodër në një shtëpi të lartë në kodër, ku u zhvilluan festimet e Ditës së Majit. Ne nisëm nga Gjirokastra, duke shkuar drejt Jugut përgjatë një lugine të gjerë. Pastaj u kthyem drejt, dhe u ngjitëm në një kalim përgjatë rrugës së ndërtuar mirë. Përfundimisht erdhëm në Sarandë dhe pamjen tonë të parë të detit blu, me ishullin e madh të Corfuzit me rreth 2 milje larg dhe mbuluar me mjegull, si Bali-Hai. Drejt në Hotelin tonë, në njërën anë të zhvillimit të hoteleve dhe blloqeve të kullës. Pas drekës, hyra në qytet dhe nga ana tjetër. Nuk ka praktikisht asnjë dyqan apo diçka me interes. Një kodër me konike prapa hotelit paraqet një mundësi për nesër, por së pari dëshiroj të notoj. U ktheva në hotel, mblodha veshjet e notit në çantë shpine, dhe ecur përgjatë rrugës bregdetare në anën tjetër. Uji ishte 20 ° C, unë kurrë nuk e kam parë atë më të ngrohtë në Dorset. Kam notuar për 15 minuta në drejtim të hotelit të ri izoluar .

E mërkurë 02maj 1990.Një ditë tjetër e përsosur. Na thanë se kurrë nuk ka rënë shi për 6 muaj. Me diellin në Lindje, Korfuzi është shumë më i qartë, dhe nga dritarja e dhomës së gjumit mund të shoh një fshat, rrugë dhe një shtyllë televizive atje. Por shumë e saj për të notuar. Na u tha se perëndimorët që kalojnë në ujërat shqiptare kanë anijen e tyre të përkohshëm dhe duhet të paguajnë shumë para të madhe për ti kthyer ato.Kemi shkuAr në Butrint, në pamje të kufirit grek, dhe dukej rreth faqes interesante arkeologjike të Butrintit të vjetër apo diçkaje. Amfiteatri i vogël kishte akustikë mbresëlënëse. Pastaj u ktheva pak në një hotel pranë Butrintit, ku patëm drekë e ndjekur nga një notim i mirë. Na cuan përsëri në hotelin tonë në Sarande. Pastaj shkuam në kërkim të dyqaneve. Këto janë mjaft të vështira për të parë, dhe brenda janë shumë të njëjta. Të gjitha mallrat janë në ekran në pjesën e pasme të dyqanit në raftet prapa banesës. Dikush duhet të qëndrojë në sportelet dhe kolegët në vargjet e mjerueshme të mallrave me cilësi të ulët. Çmimet janë të shtypura në njoftime të mërzitshme. Asistentja e dyqanit nuk bën përpjekje për të ndihmuar dhe pothuajse nuk guxon të kërkoni diçka. Nuk ka konkurrencë kështu që i takon blerësit për të gjetur atë që dëshiron. Nuk ka asnjë përpjekje për ta tallur atë. Më vonë shëtita milje në kërkim të një dyqani librash, që e kisha parë më parë dhe që shiste një libër anglisht.Ndërkohë kam gjetur bibliotekën, e cila i ka mbyllur raftet. Nuk mund të shfletoni raftet. Ju duhet të kërkoni atë që dëshironi.?

03 maj 1990.Vazhdoi në Vlore, mbi një kalim 1,000 m, rrugë të madhe gjatë midis maleve të larta, shumë të thata dhe të mbuluara me pemë ulliri. Kaluam nëpër një pyll të vogël kombëtar. Kishte një vakt në Vlorë në një restorant në një kodër me pamje nga Vlora.Na cuan në një vend të sheshtë, por interesant për në Berat, ku ne të gjithë vizituam një kështjellën .Por kam biseduar gjatë me 2 mjekë nga Shqipëria dhe një ushtar i ri. Një nga mjekët ishte 44 vjeç, dhe të dy tymosnin. Ata thanë se kishte 400 pacientë për 1 mjek në Shqipëri. Ushtari ishte shumë i ri, ndoshta 18 vjeç, dhe e pëlqente orën time. Ai më ofroi për të kapur kapelen e tij me yll të kuq për të. Dy fëmijë u paraqitën për një fotografi në një hark dhe i thashë se do t’i shkruaja atij) Ne shkuam ngadalë poshtë një rruge të pjerrët, rrëshqitëse me kalldrëm dhe u regjistruam në një hotel me 5 yje. Pastaj dola rreth 200 oborre dhe skicova Xhaminë e Plumbit. Unë u rrethova nga fëmijët, të cilët të gjithë duan “stilos”, që do të thotë stilolaps. Eca poshtë në mes të rrugës kryesore, me të gjitha të tjera qindra njerëz duke shëtitur në mbrëmje. Kjo me të vërtetë është shumë e këndshme. Meshkujt, gratë, fëmijët, familjet, çiftet, vajzat e reja, të rinjtë, të moshuarit. Te gjithe ata ecin në mes të rrugës, nuk ka frikë nga trafiku, zilja e rastësishme e biçikletës. Ngrohja e ditës venitet në ftohtësinë e këndshme të mbrëmjes.

Unë jam duke endur rreth qendrës së Tiranës. Është ora 3, dhe është shumë nxehtë në diell, në një qiell gati pa re. Ka shumë njerëz që ecin përreth, në trotuare të gjera ose në rrugë të gjera. Shumë pak bikes, autobusë,kamionë, kamionë dhe makina të rrallë (ambasada, zyrtare, por jo private). Shumë pemë bëjnë hije rrugëve, dhe ka shumë vende me hije, e cila është më e këndshme. Rreth semaforëve në Shqipëri janë në Tiranë. Dyqanet janë shumë të vështira për të parë dhe të mërzitshëm kur hyni brenda. Diku në Tiranë është një dyqan, që përmban diçka që dua të blej, por ku? Unë shkova të shihja 3 buste vetëm brenda një zonë të pyllëzuar jashtë bulevardit kryesor. Një zhurmë doli të ishte një roje me një pushkë që më kërkont e të më largonte. Jo shumë larg ishte një rrugë me së paku me 6 ushtarë të armatosur, të cilët më tundnin armët kur u përpoqa të ecja poshtë. Në rrugën e ardhshme unë u mahiti mbi trotuarën e kundërt nga një roje tjetër e armatosur. Më në fund gjeta dyqanet, në një rrugë që shkonte në perëndim nga hoteli. Një nga këto, në fundin e “dyqanit”, shiti disa “jo të domosdoshme”. Pashë një vazo të zbukuruar prej druri, cilësi të dobët në shtëpi, por këtu një copë shumë luksoze. Bleva atë me kuaj, jo zogj, gjëja e fundit që kishin këtë lloj. Njerëzit janë shumë miqësor këtu. Ndërsa isha ulur mbi një mur, një i ri më tregoi duke treguar se disa para po binin nga xhepi im i lartë. Unë kam provuar të blej dy herë një krem akullore, por janë refuzuar dy herë, kur e shisnin atë tek fëmijët. A po refuzojnë

për të mirën e shëndetit tim apo çfarë?

Kam ardhur nëpër 4 vajza (të cilët mund të jenë ciganë) duke shitur këmisha dhe shishe të vogla, por kur u afrova ato ikën në alarm. Ndoshta pamja ime i frikësonte ato. Kam gjetur një dyqan të monedhës së lashtë dhe bleva një rekord popullor një bust të terrakutës dhe një broshurë politike. I dhashë atyre një notë prej 10 eurosh dhe ata e hodhën poshtë çmimin.

E shtunë 5 maj 1990.Sheshi Skënderbej, Tiranë, nga maja e hotelit Turistik .Pas mëngjesit, së pari shkuam për të parë një Muze Etnologjik pranë Hotel Tirana. Është ai me një mural shumë të madh dhe emocionues në front duke treguar gjithshka që nga kohët historike.Pashë origjinalin e bustit që kisha blerë në muze.Ne u ndalëm për drekë në atë që na u tha ishte një shtëpizë e gjuetisë e përdorur nga Count Ciano, i cili mendoj se ishte dhëndëri i Musolinit. Ne arritëm në kufirin rreth orës 18:00. I kemi kaluar pasaportat tona dhe kemi ecur nëpër zakonet shqiptare. Unë kam qenë i pari, ata nuk duken as në valixhen time as në qese. Pas mbledhjes së pasaportave, ne më pas duhej të ecnim në 100 në oborr përmes tokës së pa njeriut (një rrugë) në doganat Jugosllave.

Kufiri shqiptar dhe një ushtar po qëndronin para trajnerit. Teprica është e ndaluar në mënyrë eksplicite në Shqipëri dhe tashmë na është paralajmëruar jo për ta bërë këtë. Në postën doganore Jugosllave më pyetën “A keni ndonjë letërsi shqiptare?” Unë i thashë jo dhe u hoqa dorë. Në fakt kisha një broshurë për politikën anti-shqiptare të Britanisë në vitet 1939-45, e cila do të ishte konfiskuar po të isha kapur…Këtu përfundonë rrëfimi

I autorit Jon Palmer si dhe falendrimi që ai bënë për Rafail Luzin për përkthimin e fotove dhe diciturave që ishin vendosur nëpër murre,fasada pllatesh,dyqanesh,magazive dhe uzinave e veprave të tjera të kohës,të cilët u fotgrafuan nga autori i shkrimit në muajin e 4 të vitit 1990,në udhëtimin e parë në Shqipëri.

Shqipëria nuk është e ftuar nga Nikki Haley

December 22, 2017 by dgreca

-Ambasadorja Nikki Haley u ka dërguar ftesë të gjitha vendeve që votuan me Shtetet e Bashkuara dhe atyre që abstenuan si dhe atyre që nuk morën pjesë në votim, për të marrë pjesë në një pritje të organizuar prej saj, me 3 janar, sipas njoftimit, “Për t’i falënderuar për miqësinë e tyre me Shtetet e Bashkuara të Amerikës”./

Dy ditë më parë ambasadorja Nikki Haley ishte mes shqiptaro-amerikaneve dhe deklaroi aty publikisht respektin për shqiptarët, dashurinë e tyre për amerikën dhe krenarinë e saj si i shoqi kishet gjak shqiptar…/

1 amb Nikki flet

VEPRIM I PABESË: SHQIPËRIA DHE VOTA NË ASAMBLENË E KOMBEVE TË BASHKUARA/

1-Frank-shkreli-2-300x183-1

Nga Frank Shkreli/ Asambleja e Përgjithshme e Organizatës së Kombeve të Bashkuara votoi këtë javë me 128 vota pro, 9 kundër dhe 35 abstenime për një rezolutë që kundërshton njohjen e Shteteve të Bashkuara, të Jeruzalemit, si kryeqytet të Izraelit. 21-vende nuk ishin të pranishme në votim. Dihet se megjith se çështja e Jeruzalemit është një çështje delikate midis palestinezëve dhe izraelitëve, Kongresi i Shteteve të Bashkuara kishte miratuar një rezolutë në vitin 1975 me të cilën bëhet thrirje për njohjen e Jeruzalemit si kryeqytet i Izraelit, por që administrata të ndryshme amerikane nuk kanë vepruar deri tani. Presidenti Trump kishte premtuar gjatë fushatës se do të bënte një gjë të tillë dhe ashtu, në përputhje me premtimin e tij, njoftoi vendimin për njohjen e Jeruzalemit si kryeqytet të Izraelit.

Shqipëria votoi pro-rezolutës duke u bërë një prej 128-votave në favor dhe kundër qëndrimit amerikan. Shqipëria, nepërmjet një deklarate të Ministrisë së Jashtëme, a po të “Ministrisë për Evropën” siç e quajnë tani, përball kritikave të shumta se vota e Tiranës ishte një votë kundër SHBA-ve, e arsyeton votën e saj në favor të rezolutës kështu:

“Në politikë të jashtme nuk e kemi luksin të mos dallojmë faktet nga trillimet. Për ata që ende besojnë te faktet, vota e Shqipërisë dje në Asamblenë e Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara nuk është një votë kundër SHBA, por shprehje e qëndrimit tonë koherent, parimor e të pandryshuar në vite, bazuar në konsensusin ndërkombëtar të shprehur në dokumentet e panumërta të OKB-së dhe Rezoluta të Këshillit të Sigurimit, të cilat kanë fuqi detyruese, sikundër në linjë të plotë me qëndrimet e shumicës dërmuese të vendeve anëtare të OKB-së, NATO-s dhe BE-së, partnerë historikë të SHBA-ve”.

Unë mendoj se ky ishte një vendim i nxituar dhe i pamenduar mire, për të mos thënë i gabuar. Hajde se nuk donte qeveria e Kryeministrit Rama të votonte kundër kësaj rezolute, ndoshta mund të kuptohet, por kush e ndalonte Shqipërinë që të abstenonte në këtë rast, ashtu siç abstenuan 35 vende anëtare të OKB-së, të cilat Ambasadorja amerikane Nikki Haley i falënderoi për abstenimin e tyre, ose të mos merrte pjesë fare në votim. Në minimum, abstenimi do të ishte vendimi më i përshtatshëm që duhej dhe mund ta bënte Shqipëria. Në deklaratën arsyetuese të Ministrisë së Jashtme të Shqipërisë thuhet se, “në politikën e jashtme nuk e kemi luksin të mos dallojmë faktet nga trillimet”. Plot e drejtë! Prandaj, si rrjedhim duhej abstenuar, në minimum, duke marrë parasyshë, pikërisht, faktet e marrëdhënieve dy-palëshe, midis Uashingtonit dhe Tiranës.

E vërteta është se vota në OKB ishte simbolike dhe si e tillë as vota e Shqipërisë dhe as e 138 vendeve të tjera nuk do të ndryshojë asgjë në marrëdhëniet midis Izraelit dhe Palestinezëve dhe as nuk do të sjellë paqë në Lindjen e Mesme. Por simbolizmat janë të rëndësishëm në zhvillimet ndërkombëtare dhe në marrëdhëniet midis shteteve dhe kombeve. Shtetet e Bashkuara, edhe në periudhën më të errët të regjimit komunist, kur radio Tirana në shqip dhe në gjuhët kryesore të botës por edhe nepërmjet përfaqsuesve të saj po në këtë Organizatë të Kombeve të Bashkuara, i kishte hapur luftë të hapët “imperializmit amerikan” – Washingtoni zyrtar dhe populli amerikan ishin konsekuent dhe mbështetës të Shqipërisë dhe të të drejtave të kombit shqiptar, madje edhe gjatë asaj periudhe të zezë të marrëdhënieve midis dy vendeve. Më kujtohet, gjatë viteve të luftës së ftohtë, megjith sharjet dhe helmin që përhapte regjimi komunist i Enver Hoxhës kundër Shteteve të Bashkuara dhe demokracisë amerikane, Stejt Departmenti çdo vit na sillte në Zërin e Amerikës një deklaratë ose ofronte një zyrtar të lartë për ta intervistuar me rastin e 28-Nëntorit Ditës së Pavarësisë, me qëllim për të thekësuar miqësinë historike midis dy kombeve, ndërkohë që gjithmonë shpreheshin për marrëdhënie më të mira midis dy vendeve, në të ardhmen. Edhe gjatë asaj periudhe të errët të një politike armiqësore anti-amerikane gjysëm shekullore në marrëdhëniet midis dy popujve, Shtetet e Bashkuara i qëndruan besnike miqësisë me kombin shqiptar Kjo besnikëri dhe miqësi e Shteteve të Bashkuara me Shqipërinë, me Kosovën dhe me shqiptarët në përgjithsi, u shfaq shprehimisht dhe në person, jo më larg se një ditë para votimit në OKB – nga vet Përfaqsuesja e Presidentit Trump në Organizatën e Kombeve të Bashkuara (OKB) në Nju Jork, Ambasadorja Nikki Haley. Në vazhdimësi të kësaj besnikërie dhe mbështetjeje ndaj shqiptarëve, Ambasadorja e Shteteve të Bashkuara në OKB, mori pjesë në një aktivitet në Nju Jork, me përfaquses të komunitetit shqiptaro-ameirkanë dhe me biznesmenë nga Shqipëria dhe Kosova. “Arsyeja qe e bëjmë këtë është se ne kemi disa lidhje të përbashkëta”, u tha ajo të pranishëmve.

“Ne deshëm të merrnim pjesë në këtë aktivitet për disa arsye. Jam këtu me burrin tim, gjyshi i të cilit erdhi në Amerikë nga Shqipëria. Me komunitetin shqiptar nga Kosova dhe Shqipëria ne kemi shumë gjëra dhe vlera të përbashkëta…. “Ne po përpiqemi që të gjitha vendet ta njohin Kosovën në OKB dhe këtë do ta vazhdojmë deri sa ajo ta fitojë njohjen”.

Ashtu siç kanë bërë edhe më parë dhe në çdo rast, zyrtarë të lartë amerikanë — republikanë dhe demokratë – pasi, siç e kam theksuar shpeshëherë, politika dhe mbështetja amerikane për shqiptarët, ç’prej fillim shekullit të kaluar, duke filluar nga Wilsoni – nuk ka qenë dhe nuk është e mbështetur në vija partiake, por është politikë amerikane! Anasjelltas, as politika shqiptare karshi Shteteve të Bashkuara nuk duhet dhe nuk guxon të jetë e bazuar në vija partiake, por duhet të jetë një politikë e bazuar në interesat kombtare të shqiptarëve. Tradhëtohen ata që mendojnë se në, këtë aspekt, do të përçajnë politikën amerikane ose komunitetin shqiptaro-amerikan. Në takimin e ambasadores Nikki Haley me shqiptarët, duke folur për marrëdhëniet midis Kosovës, Shqipërisë dhe shqiptarëve, ajo vazhdoi duke thënë: “Ne respektojmë njëri tjetrin, besojmë te njëri tjetri. Kemi të njëjtat vlera demokratike. Janë këto gjëra që formojnë lidhje dhe marrëdhënie të forta e që nuk thyhen. Pra, ne deshëm të jemi këtu për të respektuar komunitetin e këtushëm dhe për t’ju thënë se do të vazhdojmë të përpiqemi që Kosova të njihet si vend anëtare e Kombeve të Bashkuara. Desha t’ju them edhe diçka tjetër nga përvoja personale. Çdo vend pëballet me vështirsitë e veta. Edhe Shtetet e Bashkuara patën sfida me uraganët këtë vit. Shqiptarët e Kosovës u treguan të gatëshëm të na ndihmonin kur uragani goditi Teksasin. Dhe kjo flet për lidhje që ne kemi dhe për vlerat që ne ndajmë. Kemi ardhur këtu si miq dhe për t’ju uruar dhe për t’ju dëshiruar bekimet dhe gjithë të mirat për stinën e festave dhe jemi këtu për tu thënë se do të punojmë për lidhje më të forta mes komuniteteve shqiptaro-amerikane dhe Shteteve të Bashkuara”, përfundoi ambasadorja Haley fjalën e saj në takimin me shqiptarët në Nju Jork, një ditë para se Shqipëria të hedhte votën e saj kundër Shteteve të Bashkua, në Asamblenë e Përgjithëshme të Kombeve të Bashkuara.Një ndër çështjet madhore të kombit shqiptar në këtë moment historik, për të cilën do të kemi nevojë për mbështetjen e Shteteve të Bashkuara dhe të zyrtarëve të administratës së presidentit Trump, siç është ambasdaorja Nikki Haley — është edhe edhe njohja e Kosovës si shtet i pavarur dhe sovran nga sa më shumë vende si dhe antarësimi i Republikës së Kosovës në Organizatën e Kombeve të Bashkuara.

Në frymën e “dallimit të fakteve nga trillimet”, siç na sugjeron Ministria e Jashtme e Shqipërisë në lidhje me votën e saj kundër Shteteve të Bashkuara, në fushatën e nesërme për këto përpjekje, kujt t’i trokasim në derë: Washingtonit, Moskës, Pekinit apo Ankarasë, të nderuar diplomatë shqiptarë. A po do të bazoheni “në konsensusin ndërkombëtar” në lidhje me këtë çështje të rëndësishme të objektivave kombëtare? Bazuar në fakte dhe jo trillime, a mund t’i përgjigjeni shumicës pro-amerikane të shqiptarëve kudo? Nëqoftse deri tani nuk i dini ende faktet se në anën e kujt duhet ti rendisim interesat afat-gjata të kombit shqiptar, atëherë është tepër vonë dhe mund të konsiderohet si një pabesi ndaj një miku të madh e historik të kombit shqiptar dhe një tradhëti ndaj interesave aftagjata të kombit.

Ja dhe lajmi i fundit. Një numër medias amerikane njoftojnë sot se Ambasadorja Nikki Haley u ka dërguar ftesë të gjitha vendeve që votuan me Shtetet e Bashkuara dhe atyre që abstenuan si dhe atyre që nuk morën pjesë në votim, për të marrë pjesë në një pritje të organizuar prej saj, me 3 janar, sipas njoftimit, “Për t’i falënderuar për miqësinë e tyre me Shtetet e Bashkuara të Amerikës”.

Natyrisht se Shqipëria nuk është e ftuar nga Nikki Haley. Vota e Shqipërisë nuk meriton koment tjetër!

Haley’s email invitation (pictured) asks the nations who voted with the U.S. or abstained from the vote “to a reception to thank you for your friendship to the United States.”

Presidenti Meta: Vota kundër në OKB nuk pasqyron qëndrimin shtetëror

December 22, 2017 by dgreca

1 Meta Betohet

Zëdhënësi i Presidentit të Republikës komenton votën e djeshme të Shqipërisë në OKB/

Zëdhënësi i Presidentit të Republikës, zoti Tedi Blushi, i pyetur mbi votën e djeshme të Shqipërisë kundër SHBA-së pohoi se:Presidenti i Republikës nuk është konsultuar dhe informuar paraprakisht lidhur me qëndrimin që do të mbahej ndaj kësaj çështjeje të rëndësishme, jo vetëm për politikën e jashtme të Shqipërisë, por për mbarë kombin shqiptar.

Presidenti vlerëson se ky qëndrim dhe kjo votë kundër, tërësisht e panevojshme, nuk pasqyron një qëndrim shtetëror dhe aq më tepër një qëndrim e konsensus mbarëkombëtar.

Presidenti thekson se nuk duhet të harrojmë se SHBA mbetet aleati dhe partneri më i rëndësishëm strategjik, ndaj qëndrime e vendime të tilla duhet të jenë të mirë koordinuara.

Populli dhe kombi shqiptar nuk e harrojnë kurrë dhe i janë mirënjohës vendimeve historike të SHBA-së lidhur me ekzistencën jetike të kombit dhe të ardhmen euroatlantike të Shqipërisë dhe të Kosovës.

Kryeministri ynë, shitet si nxënës i Nolit & Konices, por duket si lolo i grekëve?

December 21, 2017 by dgreca

Nga Arben LLALLA/Më 13 dhjetor 2017 kryeministri Edi Rama nënshkroi disa vendime të qeverisë së tij për ndërtimin e varrezave të ushtarëve grekë “të vrarë” gjatë luftës italo-greke 1940-1941. Rama zyrtarizoi 28 tetorin si Ditë Homazhi në përkujtim të ushtarëve grekë. Ky është poshtërim dhe injorim ndaj kombit shqiptar, pasi grekët nuk erdhën për çlirimin e Shqipërisë, por për pushtimin e saj duke ngritur flamurin e aneksimit të jugut. Sipas logjikës së Ramës, atëherë Shqipëria duhet të shpallë ditën e nderimit të ushtarëve osmanë, serbë, bullgarë, austriakë, hungarezë, francezë, italianë, gjermanë, e kështu me radhë.Edi Rama e hodhi firmën në këtë vendim, pikërisht dy vjet pasi ai u shpall më 13 dhjetor 2015 Kalorës i Mbrojtjes së orthodoksisë greke nga Patriarku i Jeruzalemit, Teofili III. Si student i fondacionit grek, Sokratis Kokkalis për komunikim administrativ dhe shkencat politike, Edi Rama për të larguar vëmendjen nga nënshkrimi i ndërtimit të rreth 8.000 varreve greke bëri një deklaratë patriotike të zjarrtë ku na tha: “Jam nxënës i Nolit dhe Konicës, ata më kanë mësuar të flas…”.Edi Rama nuk paska lexuar hiçgjë nga shkrimet, veprat e Nolit dhe Konicës, por vetëm e paska me të dëgjuar emrat e tyre, sepse përndryshe diçka do kishte nxënë nga dy kolosët e gazetarisë, oratorisë, historisë, shqipërimit. Po të kishte ata të dy ndër mend nuk do të qe kundër Çështjes Çame, nuk do pranonte Medaljen dhe Kryqin e Kishës orthodokse greke. Rama nëse do të lexonte Nolin dhe Konicën do e dinte çfarë thonë ata për çamët dhe grekët.Kryeministri Rama të gjithë atë sallatë fjalësh që harxhoi për Çështjen Çame, e paska patur lojë me Dulen e të tjerë, sepse gishtin e ngjyer në Fondacionin Kokkalis e përdori për të firmosur varret boshe të Vorio Epirit. Pra, fjalia e mirënjohur e Ramës me Dulen: “Në s’të pëlqen çam, të them janë shqiptarë, në s’të pëlqen Çështje Çame ju them se është Çështje Shqiptare…”, mbytet në ujë, paska qenë vetëm politikë ditore.Nënshkrimi i njëanshëm për ndërtimin e varrezave greke në Shqipëri, duke mos kërkuar reciprocitet për ndërtimin e një varreze të Çamëve në Greqi nuk do të thotë zgjidhje problemi, por shtim në ekstremizëm për ekzistencën e një plage që kullon ende gjak.Askush nuk e di se çfarë befasirash na ofron e ardhmja, por një gjë është e sigurtë që marrja e statusit si kandidat për anëtarësim në BE, nuk e fal Edi Ramën dhe të tjerët nga tradhtitë kombëtare. Historia mban shënime, atë paratë e Ramës nuk e korruptojnë dot.

PAK SOLIDARITET, JU LUTEM!

December 20, 2017 by dgreca

2-Frank-shkreli-2-300x183-1

Nga Frank Shkreli/

Kjo nuk është një thirrje fetare, megjithse fetë kryesore të botës e kanë si pjesë të mësimeve të tyre, por në botën e fillim shekullit të 21, është më tepër një thirrje njerëzore. Është një apel njerëzor dhe një domosdoshmëri kombëtare dhe ndërkombëtare, aq sa madje edhe Asambalea e Organizatës së Kombeve të Bashkuara (OKB) ka vlerësuar rëndësinë e saj duke caktuar 20 dhjetorin si Ditën Ndërkombëtare kushtuar Solidaritetit njerëzor në botë. Në të vërtetë, solidariteti është identifikuar në Deklaratën e Millenium-it të OKB-esë, si njëra prej vlerave më themelore në marrëdhëniet ndërkombëtare të shekullit 21, ku thuhet se ata që vuajnë dhe përfitojnë më pak nga shoqëria ku jetojnë dhe nga mungesa e të mirave të kësaj bote, meritojnë ndihmë më të madhe nga ata që përfitojnë më së shumti, të privilegjuarit e shoqërisë. Të bindur pra se promovimi i një kulture të solidaritetit njerëzor, jo vetëm në nivel kombëtar, por edhe ndërkombëtar, Asamblea e Përgjithshme eKombeve të Bashkuara duke shpallur Ditën Ndërkombëtare të Solidaritetit, ka venë në dukje rëndësinë që duhet t’i kushtohet solidaritetit njerëzor nga vet OKB-eja por edhe nga vendet anëtare të saj.

Megjithse OKB-eja caktoi 20-dhjetorin si Ditën Ndërkombëtare të Solidaritetit më 20 dhjetor të vitit 2002, solidariteti njerëzor, të pakën parimisht, ka qenë pjesë e punës dhe e veprimtarisë së Kombeve të Bashkuara ç’prej fillimit të ekzistencës së kësaj organizate botërore. Dihet se krijimi i OKB-esë menjëherë pas Luftës së Dytë Botërore, ishte një përpjekje për të mënjanuar një luftë tjetër botërore dhe për të bashkuar popujt dhe kombet e botës në një front të përbashkët solidariteti me qëllim promovimin e paqës, të drejtave të njeriut, zhvillimit ekonomik dhe shoqëror, në mbarë botën. Është pikërisht, “fryma e solidaritetit” ajo në të cilën OKB-eja mbështet, “bashkpunimin për zgjidhjen e problemeve ndërkombëtare të karakterit ekonomik, shoqëror, kulturor dhe humanitar”. Ishte pra, rezoluta (60/209) e 22 dhjetorit të vitit 2005 e Asamblesë së Përgjithëshme të Kombeve të Bashkuara, dokumenti që identifikoi solidaritetin si vlerën bazë universale që duhet të përcaktojë marrëdhëniet midis popujve, në shekullin e 21.

International Human Solidarity Day 20 December

Prandaj Dita Ndërkombëtare e Solidaritetit Njerëzor, sipas Organizatës së Kombeve të Bashkuara, është një ditë për të festuar bashkimin megjith ndryshimet politike, kulturore e tjera; është një ditë për t’u kujtuar qeverive të shteteve anëtare të OKB-esë që të respektojnë angazhimet e tyre ndaj marrëveshjeve ndërkombëtare; është një ditë për të theksuar rëndësinë e solidaritetit shoqëror dhe politik; është një ditë për të debatuar mbi mënyrat për promovimin e solidaritetit midis njerëzve, dhe më në fund, është një ditë për të inkurajuar — me vepra — ndërmarjen e nismave të reja në përpjekje për të zhdukur varfërinë dhe për të promovuar një diskurs politik në nivel kombëtar dhe ndërkombëtar për zgjidhjen e problemeve me të cilat përballen vendet anëtare të OKB-së në veçanti dhe mbarë bota në përgjithësi, në fillim shekullin e 21.

Po si u shënua Dita Ndërkombëtare e Solidaritetit njerëzor në botën shqiptare?! Fatkeqsisht, ishte kjo një javë pa solidaritet, tepër e acaruar politikisht, një javë që jo vetëm nuk u karakterizua nga solidariteti njerëzor e vëllazëror, por ishte një javë që solli konflikt dhe mos pajtim në nivelet më të larta politike të Shqipërisë dhe si rrjedhim edhe në botën shqiptare në përgjithësi mbretëroi një atmosferë zhgënjimi, pasi ajo që ndodhë në Tiranë, për mirë ose për keq, fatkeqsisht, gjithmonë pasqyrohet domosdoshmërisht anë e mbanë trojeve shqiptare, e madje edhe në diasporë. Ishte një javë kur pamë se në mungesë të institucioneve të forta me traditë demokratike dhe në mungesë të solidaritetit njerëzor dhe mbi të gjitha atij shqiptar, gjëndja politike u përkeqësua aq shumë sa që në Ditën Ndërkombëtare të Solidaritetit flitet, jo për solidaritet dhe bashkpunim kombëtar, por për konflikte të reja midis palëve politike. Zot ruajna!

As solidariteti kombëtar, as pajtimi kombëtar dhe madje as diksursi politik midis shqiptarëve nuk mund dhe nuk duhet të imponohet nga të huajt. Kjo është diçka që duhet të ndërmerret nga vet shoqëria shqiptare dhe nga insitucionet e saj legjitime. Solidariteti midis palëve është një vlerë universale – ashtu siç e ka përcaktuar Organizata e Kombeve të Bashkuara për të gjitha vendet anëtare të saj — që duhet të bëhet pjesë e pandarë edhe e shoqërisë shqiptare. Mbi të gjitha, është detyrë dhe përgjegjësi e kësaj klase politike të këtyre 27-viteve të fundit dhe e institucioneve të saj që të mos i fryjnë erës së konfliktit dhe të mos pajtimit politik dhe kombëtar, por të vendosin një frymë solidariteti, besimi dhe bashkpunimi midis palëve, për të evituar konflikte të mundshme në të ardhmen. Ka ardhë koha që politika shqiptare të përballet me të vërtetën që po ndodhë në vend dhe të distancohet njëherë e mirë, qartazi dhe prerazi, duke gjetur zgjidhje bazuar në dialog, për konfliktet dhe mosmarrëshjet që kanë pllakosur atë vend për vite tashti, dhe bashkërisht të gjitha palët, në solidaritet me njëra tjetrën –të vendosin paqën, qetësinë dhe sigurinë për të gjithë. Shqiptarët sot nuk kanë paqë! Nëna Tereze, simboli jo vetëm i shqiptarëve për solidaritet, por edhe simboli botëror për mirësi, bamirësi e solidaritet njerëzor në mbarë botën, ka thënë se, “Nëqoftse nuk ka paqë, kjo ndodhë sepse kemi harruar se i përkasim njëri tjetrit”.

Si shqiptarë, duam a s’duam, i përkasim njëri tjetrit, jemi të lidhur me njëri tjetrin dhe kemi shumë gjëra të përbashkëta dhe si të tillë duhet të tregojmë solidaritet ndaj njëri tjetrit, jo vetëm në Ditën Ndërkombëtare të Solidaritetit, por gjithmonë, pike së pari si njerëz por në rend të parë edhe si shqiptarë. Apeli në këtë Ditë Ndërkombëtare të Solidaritetit është që t’i jepet fund kësaj atmosfere politike përçarëse dhe konfliktuale në radhët e politikës shqiptare kudo, si e vetmja alternativë për të cilën ka nevojë kombi shqiptar – në këtë fazë historike të tij, në fillim shekullin e 21-të — për të siguruar paqën, sigurinë, mirëqenjen dhe zhvillimin shoqëror dhe ekonomik afat-gjatë — në solidaritet me njëri tjetrin– si përgjegjësi dhe detyrim i përbashkët për arritjen e objektivave madhore të kombit. Ka shumë për t’u bërë, por si të shënohet përparim në një atmosferë politike aq të acaruar, aq konfliktuale dhe përçarëse, si ajo që pamë këtë javë në Kuvendin e Shqipërisë?

Jam i vetdijshëm se megjithse shumë prej nesh e admirojmë Nënë Terezën — jo vetëm si simbol i solidaritetit shqiptar dhe botëror –por siç ka thënë Papa Françesku, shembull i një njeriu që është përpjekur të “krijonte një botë të re, bazuar në solidaritet dhe përkujdesje ndaj të tjerëve” – ne nuk jemi Nënë Tereza dhe nuk mund të arrijmë gjërat që ajo ka realizuar. Por secili prej nesh, kudo që jetojmë, në shoqëri me konflikt ose me më pak konflikt, e kemi rolin tonë për ta luajtur, “duke ndezur një qirinj, drita e të cilit do t’a mund errësirën” e konfliktit dhe të përçarjeve politike, nëqoftse jetojmë dhe veprojmë në solidaritet me njëri tjetrin. Ky është edhe mesazhi i Ditës Ndërkombëtare të Soldaritetit!