– Po ai triptik në 104 vjetorin e Kongresit të Lushnjës –

Nga Visar Zhiti

Kongresi i Lushnjës është një dramë e madhe në skenën e Shqipërisë, një triumf kombëtar, ndërkaq dhe për këtë ka një dramë tjetër, të shkruar po në Lushnjë, që mbart atë frymë e kohë dhe atë udhëkryq në historinë së re, ku shqiptarët ditën të ecnin. 

1- KUVENDI SHPËTIMTAR

Nisi në 21 janar 1920, pra 8 mote pas shpalljes së mëvetësisë nga perandoria otomane… Në Lushnjën e vogël u mblodh një kuvend mbarëkombëtar, u arrit “Pavarësia e dytë”, pra, ruajtja e atdheut nga një copëzim tjetër fatal e përfundimtar, bë histori kombëtare, që të vazhdonte historia e Shqipërisë.

Gjëndja, kur do të mbahej Kongresi jetik, ishte dramatikisht e rëndë, plot me rreziqe, përçarje dhe varfëri, e paqartë brenda; kurse jashtë, rrëmujë ndërballkanike, ende nxinin gërmadhat dhe plagët e Luftës së Parë Botërore, ndërsa kërcënimet shtoheshin për ta zhbërë Shqipërinë… 

Ndërgjegjia e kombit dha kushtrimin skenderbejan. Përfaqësues, të përzgjedhur apo të vetëcaktuar, se nuk kishte kohë, nga të gjitha trevat, kush e ndjente e mundëte nga paria, nga ata që kishin bërë emër, kryengritës a nëpunësa, që kishin qenë në Vlorë në ngritjen e Flamurit, që kishin punuar në perandorinë otomane apo kishin studiuar nëpër Europë, që kishin mërguar deri në Amerikë, nga ata që kishin sakrifikuar për vendin, duke lenë pasuri dhe gjak, u nisën për në Lushnjë, me ndonjë makinë, nga ato të paktat që ishin atëhere, të ngadalta gati sa qerret, me kuaj, në këmbë, me flatra, me ëndrra, kaptonin male, çanin borën dhe baltën e dimrit, rreziqet e natës ballkanike, nëpër shtigjet ku mund të gjendeshe befas mes ushtrive të huaja, që hazdisnin trojeve tona.

Qeveria heroike dhe hallemadhe e Ismail Qemalit ishte shprishur. “Të mblidhemi në Lushnjë!” ishte thirrja. E si u lajmëruan shqiptarët të mblidheshn në Lushnjë? Si u përcoll lajmi në vendin më të varfër në Europë, ku mungonin postat, çentralet, trenat, institucionet, universitetet, kuvendi, shteti vetë? Si shkoi lajmi nëpër erë, fushëtirave dhe kaptoi luginat e malet si në balada, me ç’lajmëtarë?

Dh era dëshmori i parë, Abdyl Ypi. Por u bashkuan burrat, të palodhur nga lodhjet. Teksa i priste një lodhje tjetër madhështore, duhej kapërcyer. Urdhër i historisë. S’i caktoi kush delegatë, veçse ndjenë thirrjen e brendshme, vinte nga shekujt, nga thellësitë e katakombeve të Kombit, të ndërgjegjeve dhe përgjegjësive. Pa vota dhe emërime, pa e blerë besimin, vazhdo b:emat e nisura, përkushtimin, pasionin, atdhedashurinë… 

U mblodhën si “oligarki morale”, jo për të bërë pasuri, por përkundrazi, duke lënë nga e tyrja, veç “të bënin Shqipëri”, siç po buçiste kjo këngë atëhere.

U mblodhën në Lushnjën, që ende ngjante me një katund, në sarajin më të shquar, atë të Fugajve. Qëllimi ishte jo vetëm të gjykonin kohën, por të vendosnin se ç’duhej bërë në ato rrethana të rënda e me rrezikun e përbashkët mbi krye, halli i Shqipërisë dhe duhej të vepronin menjëherë, me qendresë e guxim, me diplomacy e mençuri, edhe me luftë, duheshin bërë sërish gati. 

A kemi që na duan të mirën? Nga shtetet në Europë e më përtej? Duheshin përcaktuar aleatët përreth e deri përtej oqeanit, ku të ishin, pra ata që do të mund të ndihmonin në shpëtimin e Vëndit. Se gjysma e trojeve ishte shkulur… Po të mbahej dhe të mbrohej ajo që kishte mbetur mëma Shqipëri. 

Ku t’i gjenin forcat që të siguronin mbrojtjen e Kongresit? Një emër po dëgjohej gjithandej, Sulë Zdrava me luftëtarët e tij, po me atë pushkë që kishte qenë dhe në Rrethimin e Shkodrës, që kishte mbrojtur Beratin nga andantët grekë…

Në 10 ditët e punimeve të tij, Kongresi i Lushnjës çuditërisht ishte fare i qartë dhe i vendoaur: ribëri shtetin shqiptar, Qeverinë dhe Kryeministrin, Institucionet dhe detyrat,ideale u bënë program dhe veprim. U caktua kryeqyteti: Tirana. Shqipëria po shpëtonte sërish. Mrekullia po arrihej. Nga ai kushtrim që vinte nga legjendat dhe fushëbetejat, nga kullat e varret, nga pragjet e brigjet,  frynte e ardhmja… 

Dhe duket se ka mbi një shekull që ecin delegatët e atij kuvendi, mbërrijnë në ditët tona, ndërsa parlamentit dhe qeverive të tanishme u del si detyrë jo vetëm që t’i njohin dhe t’i përkujtojnë, jo thjeshtë si histori, por si përvojë e mësime, frymë e frymëzime. 

Ta kthejmë Shtëpinë e madhe të Kongresit në Lushnjë në tempull të patriotizmit, ku të bëjnë pelegrinazh gjeneratat e reja… 

                    Delegat:e të Kongresit të Lushnjes (1920)

2- LETËR NGA LUSHNJA NË WASHINTON

         Duket e çuditëshme! Si fantazi. Po ja që ndodhi… Kryetari i Katundarisë së Lushnjës, kështu quhej ajo pozitë, gati një muaj pas mbarimit të Kongresit, më 17.3.1920, dërgon një letër. Nga ku? Nga balta e halleve, nga Ballkani, nga vendi më i vogël, që po vuante më shumë, s’e linin të ishte vend, nga Lushnja buz:e kënetës. Dhe ku donin ta çonin letrën? Në Washington. Në Washington, po kujt? Presidentit të SHBA-së, Wilsonit. E habitshme! Sa e bukur! Sa largpamëse! Të thuash aventurë? Lushnja përzgjedh shpëtimtarin, aleatin e Shqipërisë. Si e gjetën? Ç’letër të mrekullueshme e të qartë që bënë, të sinqertë, me fjalë të zgjedhura, të shkoqitura mirë, ndjeshëm, pa ato stërhollimet kancelareske e dinake, të urtë, me dije… sa vizionare për të ardhmen! 

Gjyshërit tanë do jenë mbledhur rreth atij që po bënte letrën. Me çfarë shkruante, me pëndë pate? Lushnja kishte pata plot, të bardha si ogur. A kishte makinë shkrimi? “Frëngu” e kishte shpikur. Cili ishte që i thoshte fjalët i pari, me zë? Të tjerët ndërhynin: shto këtë, këtë hiqe, po si t’i drejtoheshin Presidentit? Kujdes këtu, mos e zgjat shumë llafin, “e lale, se ish më i madhi i botës ai, rej, opo qy ë”, etj, etj. I kërkonin atij, Amerikës, njohje të Shqipërisë, mbështetje dhe ndalim të planeve cmirzeza të copëtimit të mëtejshëm. Ia kishin kërkuar vetes më parë dhe ishin gati të linin dhe jetën…

  Letra është e shkruar shqip, sigurisht, po kush e përktheu në anglisht? Gjendet në Arkivin e Shtetit, e transkriptuar më pas, mbase, E shkurtër si porositë në luftë. E vetëdijshme. Historike dhe me histori brenda. Q:e thërriste të ardhmen. 

Duhet bërë e njohur kjo letër sa më shumë. Meriton vëmendjen e mëtejshme të studiuesve, të konferencave, të parlamentit, të lidershopit, të politikës kombëtare në përgjithësi dhe të kuptojë aty të  të sintetizuara strategjinë  dhe taktikat në veprim… Orientimi i drejtë i shqiptarëve mes atij kaosi drejt SHBA-së ndrit si Yll Polar. Ndjesia e fuqishme e atdhedashurisë, Shqipëria quhet Mëmë dhe dhimbja therëse për Kosovën dhe Çamërinë, për tokën dhe detin, alarm dinjitoz për të mos na copërluar edhe më. Ndjehen thikat… Ja, teksti i plotë I letrës, pa asnjë ndryshim dhe në drejtshkrim. Me një shqipe të qarta si e njësuar me të folursës e përbashkët. Shëmbullore si letër!

Shkëlqesisë së Tij Wilson, kryetar t’Amerikes

i Shteteve të Bashkuem Vashington.

Shqiptarët që kanë mbështun tanë shpresat e gjallnisë mbi shtyllën apostole të parimevet fisnike të Sh. S’Uaj, sot iu luten të të pranoni falenderjet e paraqituna përkundrejt zanit të nalt e mëshir madh që jeni tye kryer për shpërtimin e atdheut tyne.

I nalti kryetar, shpëtoni nji popull që asht m’i Vjetri në Ballkan e që ka drejtu vështrimet e shpëtimit t’Ekselenca Juaj dhe mo i lini me derdhë gjakun e me vdek përpara lakmimevet imperialiste të fqinjëvet veç sigurimin e kufijvet 1913-es, ju lutem me fuqinë e shpirtit mos pëlqeni as pak krasitje të pa arsyeshme si mbi Kosovë e Çamëri, mbi kufite natyrale ethnografike të sh. s’uej nuk munde me kjen të ndara nga Mëma e tyre Shqipni.

Ju lutemi në emër të popullit pranoni nderimet tona krejt besnike. 

Kryetari Katundaris së Lushnjës

                                                    Lushnjë, më 17.3.1920

                                                  Presidenti i SHBA, Wilson

                               Letra e Lushnjes për Presidentin e SHBA

Po si ia çuan atë letër historike Presidentit Wilson? Kujt ia dhanë, nga ç’shtet ai nisën apo besonin se dorazi do të ishte më mirë? 

Po ç’donte të thoshte ‘Kryetar i Katundarisë’? A, qenka Kryetari i atëhershëm i Bashkisë, zoti Besim Nuri. Mes atij analfabetizmi të madh, varfërisë e malarjes e trallisjes kombëtare, si iu arrit kësaj largpamësie, me ç’mister dhe ç’engjëll mbrojtës që po i printe? 

Le të shohim një nga kronikat e kohës, shih, ç’thuhet: 

 “…në fillim të vitit 1920, Wilsoni i irrituar refuzoi ta pranonte propozimin britanik, francez e italian për ndarjen e Shqipërisë në tri pjesë: Jugosllavia do të merrte veriun, Greqia jugun, kurse italianët do të kishin mandatin për ta qeverisur një shtet të vogël shqiptar që do të mbeste pas kësaj rrudhjeje. Vlora do të bëhej pjesë e Italisë. Britanikët dhe francezët po përpiqeshin ta arsyetonin planin e tyre duke thënë që ‘populli shqiptar kurrë s’ka qenë në gjendje ta themelojë një qeveri të veten’. Wilsoni fuqishëm refuzoi, siç tha vetë ai, ‘padrejtësinë’ ndaj popullit shqiptar.” 

Ai prej njerëzve vlerësohet që vetë i dha fund idesë së ndarjes dhe një mandate italiane që ka qenë në zemër të negociatave në Versajë. Bile edhe në atë kohë, përfaqësuesi i Qeverisë së Përkohshme Shqiptare në Shtetet e Bashkuara, shkruante në gazetën “New York Times” të 11 marsit: “Shpëtimi i vendit tim i mbetet borxh tërësisht veprimit të qeverisë së Shteteve të Bashkuara.”

Në Tiranë, në kryeqytetin që caktoi Lushnja, kur vendi u hap dhe mori udhën e demokratizimit, u ngrit shtatorja e Presidentit Wilson në sheshin që iu dha emri i tij në 2012, me rastin e 100-vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë, por po në atë bronz meriton të derdhet dhe kjo letër-institucion dhe të vihet si memorial në Lushnjë, në sheshin para Bashkisë a para Shtëpisë së Kongresit, në Muzeun Kombëtar në Tiranë, në Parlamentin Shqiptar. Në kujtes:e, në ndërgjegje. Dhe të bëhen kongrese për Kongresin e Lushnjës.

3- DRAMA ME FRYMËN  KONGRESIT

       Dramturgu dhe aktori Hekuran Zhiti dhe drama për Kongresin e Lushnjes

  “Të mblidhemi në Lushnjë” u shkruajt nga aktori dhe dramaturgu Hekuran Zhiti në Lushnjë, në një dhomë të vogël në një apartament modest, që është dhe sot, kur do të festohej 50 vjetori i Kongresit dhe donin një dramë që ta vinin në skenë…

  Të tre aktete e dramës ndodhin në Lushnjë dhe nis me personazhe vendas, të trilluar dhe realë si Vath Plugu dhe Xha Bami i Haxhiajve, Bajrami korrier i Kongresit dhe kulmon me delegatët, përfaqësues të krahinave të vendit, me figura historike si Sheh Karbunara, Plaku i Butkës, Delagati i Matit, më i riu që bëhet minister e brendshëm e deri te Kryetari i Kongresit, Elbasan Pasha, kështu quhet në dramë, etj. Milicë shqiptarë e ushtri të huaja aty, ushtarë e oficerë italianë, ndokush filogrek, etj, etj. Si një mister në dramë ndjehet mbështetja amerikane, fryn si një fllad shpresëdhënës. Fundi i dramës është një magjistrale patriotike. Çahet rrethimi për të mbërritur në kryeqytetin e ri, në Tiranë, për të shkuar në ardhmëri…

Drama “Të mblidhemi në Lushnje” u botua vonë, me rastin e 100 vjetorit të Pavarësisë së vendit dhe u ribotua me rastin e 100 vjetorit të Kongresit të Lushnjës nga editori “Uegen”, shoqëruar me një studim nga botuesi, historiani Xhevair Lleshi. Në gjimnazin e Lushnjës nxënësit e vunë në skenë dramën dhe priten skena të tjera të mëdha. 

Si një vazhdim plot emocion, po sjellim këtu pak nga fryma e dramës, nga akti i tretë dhe i fundit.

Në Kongres:

(Salla me 10 ose 12 sërë karrikesh. Në krye një tryezë e madhe, në anë të saj një flamur kombëtar me shtizë dhe një portret i Skënderbeut në njërën dhe i Ismail Qemalit në anën tjetër. Kongresistët, disa me veshje karakteristike të Veriut dhe të Jugut dhe disa me kostume europiane, barsolina e gravata e çanta, janë shpërnarë në grupe, dy e nga tre, duke biseduar…

Lushnjarë e bashkë me ta e të tjerë të armatosur, Vathi, Bajrami, Vrenozi, Thimiu, etj., si roje rrinë pak larg, hyjnë dhe dalin.

Zëra:

– …kam ardh mes borës, ujqve dhe ushtrisë serbe…

– E madhe shtëpia… e mblodhi Shqipërinë…

– …nuk kanë mbrritë të gjithë…

– …ku ishit mbrëmë?

– Këtu afër. Na kanë pritur me këngë. Këndonin me rradhé dhe dilnin bënin roje me pushkë jashtë shtépisé…

– …kush e kishte Korçën, grekërit apo fracezët?

– Francezët për grekërit…

– Shiko Plakun e Butkës… legjendarin…

– … sa kohë që s’jemi parë? Qysh në Vlorë,

– …atë ditë kur u ngrit flamuri…

– A fillojmë, burra? Koha nuk pret…

– I përndershmi Sheh Karbunara do t’i bëjë një lutje Zotit, që të na bekojë… ogur i mirë… në mbrojtje nga të papriturat e shumta… ka kaq trazira…

(Të gjithë pa lëvizur nga vendi ngrijnë në heshtje dhe secili, sipas menyrës së vet, luten, dikush me kokën lart, me duart e bashkuara, me kryet ulur, ndonjë gjunjëzohet, mërmërisin, etj., në mes tyre Sheh Karbunara i statujtë duke krijuar kështu një si grup skulpturor sugjestionues, suprem…

-Përfaqësuesi i Lushnjës ta marrë fjalën… Zoti Vokopola nise…

Përfaqësuesi i Lushnjës – Në emër të Prefekturës së Lushnjës, Beratit e Skraparit ju uroj mirëseardhjen në Kongres. Nuk jemi këtu vetëm në shtëpinë e mikut tonë bujar, lushnjarit të nderuar Kaso Fuga, por dhe brenda mureve të historisë. Po nisim një betejë, sot më 21 Janar 1920, e mërkurë, që nuk do të harrohet, e ndjej… (emocionohet) Zini vendet… në këtë sallë… por dhe në ngjarjet që na presin…

Ia jap fjalën patriotit të flaktë, veprimtarit të palodhur kundër pushtimit otoman, mbështetësi kryesor i Ismail Qemalit, ministër në qeverinë e parë, Elbasan Pashës, i zbardhur në përpjekjet për çështjet e më mëdheut. Urdhëroni!

Elbasan Pasha (I moshuar, me pak mjekërr të bardhë, i hollë, i thatë, me kravatë e qylaf, me zë të ngadaltë e pak të ngjirur.) Të dashur qytetarë, delegatë nga i gjithë vendi, ju që keni ardhur dhe ata që nuk kanë arritur ende, por dhe ata që nuk do të vijnë dot kurrë se janë vrarë për ideal, (duartrokitje të forta), luftëtarë, burra që më bëtë nderin ta çel këtë kuvend, vazhdim i atij të Lezhës me Skënderbeun dhe i atij të Prizrenit me Abdyl Frashërin me shokë, duke ju falenderuar me shpirt, shpall të hapura punimet. Së bashku të hapim udhën që do të ndjekim. Nëpër vazhdën e gjakut do të shkojmë ku na e do zemra e plasur që të arrijmë te ëndrra, atje ku na e do puna, sipas amanetit të të parave. Shqipëria është bërë një herë dhe nuk ka pse zhbëhet!

Duartrokitje.

Zotërinj, jeni të lodhur, e di, keni ardhur rrugë e pa rrugë, mespërmes pushtonjësve të Shqipërisë, kjo na ka vrarë më shumë se sa të tatëpjetat e shtigjet e humnerat, se nata me erë e bora, kemi ecur me mjete që prisheshin, kështu e lanë atdheun tonë, me karroca e kuaj e më këmbë, po u shplodhëm që gjetmë sho-shoqin e do të bëhemi me flatra kur të gjejmë dritën që na duhet.

Kam kërkesën që të nderojmë dëshmorin e kësaj ideje, bashkëpunëtorin tonë të ngushtë, Abdyl Ypin, që e vranë ca ditë më parë për të mos qënë këtu ai dhe të gjithë ne e ky Kongres të mos mbahej. Nëpërmjet tij duam të përulemi para gjithë të rënëve dhe martirëve të Kombit…

Të gjithë ngrihen më këmbë. Heshtje e thellë…

Pas përfundimit të Kongresit të Lushnjes

Kryetar (i porsazgjedhur) – Të vazhdojmë më tej… të formojmë komisionet, që tani, të ndahen përfaqësonjësit në grupe dhe… Po emërojmë Sekretarin e Kuvendit, zotin Vokopola dhe për të këqyrur letërpërfaqësimet e delegatëve, pra një komision të posaçëm prej 5 vetash… Hë, të presim… për të mos pritur…

Delegati i Matit – (ngrihet) Unë jam për sulm, i përndershmi Sheh!

Zëra – Me shka, me çfarë?

Delegati i Matit  – Me armën e diplomacisë, me diplomacinë e armëve.

Delegati i IV – Konkretisht: burra, gra, djem e pleq, me spata e me hunj, me armët që kemi, të përzëmë armiqtë nga toka jonë. Të hedhim si leckë qeverinë e sotme, që nuk bën për sot. (Duartrokitje)

Kryetari – Traktatin e Fshehtë të Londrës… Kongresi e hedh poshtë me vendosmëri duke përgatitur një protestë energjike për Konferencën e Parisit.

Kjo bëhet në emër të Asamblesë së Kombit në Lushnjë, kundra vendimeve të Francës, Anglisë, Italisë për copëtimin e Shqipërisë ndërmjet Italisë, Greqisë, Sërbisë e Malit të Zi. Rezolutën, na vjen një kërkesë, përfundoje kështu (lexon): Shqiptarët janë gati të bëjnë çdo lloj sakrifice dhe me e derdh pikën e fundit të gjakut të tyre kundra çdo veprimi, që mundet me vue në rrezik pamvarësinë dhe tërësinë e saj tokësore…

Ndizen drita ngadalë, salla e kuvendit, përfaqëuesit nëpër vende, kongresi vazhdon punën…

Sheh Karbunara – Të tregojmë që dimë të qeverisim. Shteti i pavarur shqiptar është realitet. Kështu kanë bërë dhe disa shtetet të tjera të robëruara, zotërinj, kështu Çekosllovakia, Finlanda, Polonia, Lituania… Edhe ne. Shtet i vjetër, qeveri e re!

Rojet e Armatosura – Rroftë Qeveria e re!… (Duartrokitje)

Nënkryetari – Të përgatiten tekstet që do t’i dorëzohen Konferencës së Paqes në Paris dhe Senatit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, sugjerime!

Plaku i Butkës – T’i drejtohemi Parlamentit italian, por jo me ton të butë, kështu m’u duk se dégjova, me lal e me lule ose me tryla si thotë myzeqari. Me spatët dardharit siç e përdorin nga Korça…

Përfaqësuesi i Matit – Shkronjat duhet të bjenë erë barut!….

Vrenozi – Zoti ka urdhëruar këtë Kongres për të shpëtuar Shqipërinë.

Delegati IV – Populli është mbret vetë dhe s’ka nevojë për mbretër, sulltanë e perandorë.

Kryetari – Të gjykojmë situatën ku ndodhemi.

Delegati II – Kongresi do përballet dhe do krijojë situatë vetë. Ne na shkon republika, republika, zotërinj dhe asgjë tjetër.

Zëra: republikë, po, po republikë… THOMAJ- Mbështetur nga shumë pëlqime, mendoj të kemi kryeministër zotin Sulejman Delvina.

Delegati I – Tani ai ndodhet jashtë shtetit, në Konferencën e Parisit, pra askush këtu nuk mendoi tjetrin pranë a vetveten.

Delegati II– Gjithmonë më i mirë është ai që mungon… (Të qeshura)

Kryetari – S’është ashtu gjithmonë. Ne i dimë vlerat e mëdha të zotit Delvina, rrjedh nga një familje ndër më të njohura dhe më të famshme në të gjithë Jugun. Ka kryer gjimnazin e Janinës dhe mandej në Stamboll. Fakultetin e Mylqijes në kryeqendrën e Perandorisë Osmane dhe pas marrjes së diplomës, siç e dini, ai u caktua menjëherë atasheut në Ministrinë e Brendshme të Turqisë dhe më pas si sekretar në zyrën e dekreteve të Kryeministrisë. Po në ato vite, ai shërbeu si profesor i literaturës në Gallata Saraj, etj. Në Bibliotekë gjithmonë e gjeje me libra francezë, të kulturës dhe shkencës perëndimore, dihen dhe interesi i tij e adhurimi dhe mirënjohja për Amerikën…

Delegati II- Ai të vijë sa më shpejt.

Ministër i Punëve të Mbrendshme Delegatin e Matit, Zogun e maleve, trimin 25 vjeçar… po, po…

Ministër i Punëve të Jashtme z. Mehmet Bej Konica…

Ministër i Arsimit z. Sotir Peci…

Ministër i Drejtësisë z. Hoxhë Kadri Prizrenin… Zëvendës z. Hysen Bej Virjoni… Ministër Finance Z. Ndoc Çoba… Zëvendës z. Idhomen Kosturi…

Votohen. Duartrokitje…

Kryetari – Tani nuk na mbetet gjë tjetër, veç të bëjë betimin Këshilli i Naltë dhe Qeveria e re dhe të gjithë delegatët për ato që marrim përsipër. (Heq flamurin me shtizë e del para tavolinës duke e mbajtur në dorë.) Urdhëroni, zotërinj, të bëjmë betimin më të lartë para Kombit.

Delegatët ngrihen në këmbë ndërsa të zgjedhurit afrohen para flamurit.

Sekretari – (Lexon me zë të lartë) “Betohem n’Emën të Perëndis, tue dhanë besën shqiptare e fjalën e nderit përpara Mbledhjes së Kombit, se do t’i shërbej popullit dhe shtetit shqiptar drejtësisht dhe mproj ligjet dhe indipendencën e plotë të atdheut të shenjtë!”

Të zgjedhurit  – (Një zëri) Betohemi! Duartrokitje. Kryetari u jep dorën. Delegatët ulen.

Një zë – Dua të shtoj dhe poetin e madh Gjergj Fishta! Le ta kenë si sekretar më vonë…

Një zë tjetër: – Rroftë Poeti! Duartrokitje prapë.

Kryetari – Kongresi i Lushnjës është Pavarsia e Dytë e Atdheut!

Sekretari – Si kujtim nga ky Kongres kemi ca flamurë të vegjël si lulkuqet e fushave me grurë të Muzeqesë, vërini nga ana e zëmrës. Këta do t’i shpërndajmë kudo.

Shpërndan flamujt e vegjël.

Njëri nga delegatët – Ja, kështu dua ta kem plagën në gjoks në luftë për atdhe…

Zëra të ashpër – Jeni të rrethuar… ndalni!… Kongres i paligjshëm… Dorëzohuni… do ju shpërndajmë me forcë…

Jehona e kërcënimeve përsëritet në gjuhë të tjera, italisht, greqisht, serbisht: ndalni… të rrethuar…

Ministëri i Punëve të Mbrendshme – Largohuni! Kongresi shqiptar është mbledhur si vullnet i popullit dhe jo në mëshirë të ndokujt, ushtri qoftë a qeveri e huaj. Po ju them që mos u përzieni në punët tona, përndryshe do ju godasim. Ne nuk duam armiq, por bëni mirë të largoheni nga Lushnja… dhe nga Shqipëria. Ndryshe do ju përzëmë dhe me luftë. Unë, bashkë me forcat e mia të armatosura do të marrshojmë drejt Tiranës!

Një zë i ashpër – Kush jeni ju?

Ministër i Punëve të Mbrendshme  – Ministri i Brendshëm i Qeverisë së vendit tim. Hapnu udhën!

Zëri – Mos lëvizni.

Ministër i Punëve të Mbrendshme – Unë nuk njoh tjetër autoritet, përveç Kongresit të Lushnjës. Ju përdorni armët që keni në dorë, në guxofshi. (Të vetëve.) Përpara me mua! Hingëllima kuajsh, trokëllima… Bie perdja.

* * *

Kështu mbyllet kjo dramë dhe duket sikur zhurmat e shqetësuara të kohës, ushtrive, rrethimeve, ato hingëllima kuajsh të ngjarjeve vazhdojnë mitike dhe ndryshe, në kohë të tjera, pa ata kalorësa dhe pa ato barra mbi shpinë, ndërsa trokëllimat ngjajnë si të shndërruara në trokitje në dyert e Europës. 

Kongresi lavdimadh na thërret vazhdimisht t’i rikthehemi atij betimi si para “Mbledhjes së shenjtë të Kombit” për të qenë si pjesë e natyrshme e saj, e familjes Europiane, ndërkaq si me atë misterin që ndihet në frymën e dramës së atij Kuvendi, të bëjmë që të na vijë vazhdimisht e më fuqishëm ai zëri i mbrojtjes dhe nga përtej oqeanit, nga shteti më i fuqishëm në botë, SHBA. 

Duke u shtuar dhe Republika e Kosovës, duke u bërë dy shtete shqiptare në Ballkan, së bashku me të gjithë shqiptarë kudo në trojet e tyre dhe në diaporë nëpë botë, të shkojmë drejt ardhmërisë. Me vepra dhe art!

Hysen Ibrahimi
Förslöv, Suedi, 20 janar 2024/

Në prag të 21 janarit të ndërrimit jetë të kryetarit të parë të Republikës së Kosovës Dr. Ibrahim Rugova, na kujton kohën më të rëndë, kur nga kjo botë iku Profeti ynë Shqiptar Ibrahim Rugova. Dhembshuri i madhe, dhembshuri shpirtërore, dhembshuri që zemra e ndjenë mungesën e tij për shumë arsye.
Duke ditur persekutimet e Familjes së Prsidentit Rugova, nuk mund pa e përmendur se kjo familje e cila ka qenë në servijim të plotë nga pushtuesi serbo-sllav kur regjimi kriminel serb, asnjëherë nuk ia ndau sytë kësaj familje e në veçanti për të përcjellur Prsidentin Dr. Ibrahim Rugova. Edhe pse gjithmonë nën survejimin e pushtuesit, Presidenti u shkollua si jetim me mia mundime dhe u frymëzua nga rezistenca heroike të të parëve të tij kundër hordhive çetnike serbe siç ishte babai i tij Uka i Rrustë Sadrisë. Presidenti Rugova, me gjithë intelektin, talentin për formimin e tij prej një atdhetari të madh të kombit shqiptar, fitoj besimin dhe dashurinë e popullit shqiptar deri në skajshmëri. Duke i kujtuar të gjitha këto, pashmangshëm n’a kujtohet edhe 21 janar 2006, tani kur mbushen plot tetëmbëdhjetë vjetë prej se ka ndërruar jetë Presidenti i parë i Republikës së Kosovës Dr. Ibrahim Rugova.
Gjatë takimeve të mia me Presidentin Rugova më kujtohen si sot të gjitha bisedat rreth çështjes kombëtare dhe rrugëtimi ynë drejtë bashkimit të një Shqipërie etnike. Ai më thoshte, citat ” Bashkimi i trojeve etnike do të ndodhë herët apo vonë sikurse që ndodhi Liria e Dardanisë do të ndodhë edhe bashkimi i trojeve etnike shqiptare me një shtet të vetëm që e quajm Shqipëri, deshën apo nuk deshën armiqtë tanë” fund citati.
Pastaj vazhdonte, citat ”Kjo do të ndodhë se Shtetet e Bashkuara të Amerikën janë fuqia më e fortë në globin tokësor e cila përcakton edhe rrugullat politike të njerëzimit dhe tani jemi populli shqiptar më miqësor, më falënderues dhe më besnik i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, sepse SHBA-ja din të vlerësoi vlerat dhe lirinë e një kombi. Për këtë ata janë në dijeni se ua kemi spjeguar në hollësi” fund citati – më thoshte kryetari Rugova.
Presidenit si një vizionar largëpamës, ka pasur njohur të thella për potencialin e fuqishëm të SHBA-së që garantonte sigurinë e Dardanisë dhe në vazhdimësi punoj për të sensibilizuar çështjen shqiptare dhe veçanërisht për të krijuar lidhje të përjetshme me Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Ai, ka punuar shumë në këtë drejtim dhe ia ka dalur. Si? Me vet faktin e ndërhyrjes së NATO-s për çlirimin e Dardanisë, është rezultat i drejtëpërdrejtë i punës dhe angazhimit të Presidentit Rugova. Këtë e ka thënë edhe vet Bill Clinton para opinionit botëror dhe botës shqiptare.
Ibrahim Rugova e ka pasur parasysh se besnikëria dhe lidhja me Shtetet e Bashkuara të Amerikës garanton sigurinë e përjetshme të popullit shqiptar, në anën tjetër paraqet të vetmën garanci afatgjatë deri në përjetësi për mbijetesën tonë edhe politike të popullit shqiptar në Gadishullin Ilirik. Kjo miqësi duhet ruajtur si sytë e ballit.

Analizat e kohës dhe këto të tanishme po dëshmojnë se politikat shfrenuese mbi popullin shqiptar si ato serbe dhe ruse nuk respektojnë drejtësi e realitetit të popullit ILIR qoftë ai kulturor po ashtu edhe politik. Prandaj, në këtë kohë ka një kuptim të jashtëzakonshëm të flitet për peridhën e Ibrahim Rugovës dhe vizionin e tij politik për të zgjidhur njëherë e përgjithmonë nyen e pazgjedhur shekullore e cila është e mbushur me padrejtësitë më të mëdha mbi shqiptarët. Rrugën për zgjedhjen e kësaj nyje shekullore e gjeti Profeti ynë Dr. Ibrahim Rugova.
Besimi më i qëndrueshëm në rrugëtimin e mbijetesës shqiptare Presidenti Ibrahim Rugova me shumë të drejtë e ka parë lidhjen e përjetshme me Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Sido qoftë mbetet i pakontestueshëm fakti se politikat serbe-sllave si ansjë popull tjetër në Gadishullin Ilirik, ka përgaditur planet më të egra për shfarosjen e popullit shqiptar.
Për këtë ”perandoria” serbe ishte e gatshme të bashkëpunoj me çdo kend vetëm e vetëm ti garantoj daljen e tyre në Detin shqiptar.
Presidenti Rugova ka vlerësuar lartë çdo lëvizje e cila ka qenë në mbrojtje të kulturës, gjuhës dhe traditave shqiptare dhe ka ngritur zërin se populli shqiptar ka origjinën e tij të pakontestueshme dhe askush nuk mund ta keqpërdorë.
Ndaj, me rastin e 18 vjetorit të ndërrimit jetë të Presidentit historik dhe shpirtëror të Dr. Ibrahim Rugovës, më lejoni të ua përkujtoj e idenë që Presidentit Rugova, që ma na ka thënë sa ishte gjallë, si vijon:
Dy shtetet shqiptare, Shqipëria, Dardania pastaj edhe Ilirida së bashku me trojet tjera etnike shqiptare dhe dy akademitë tona shkencore së bashku me institutet e historisë dhe albanologjisë një ditë duhet filluar që ta përgadisin dokumentin e përbashkët zyrtar për nismën e Bashkimit Kombëtar, të të gjitha trojeve etnike shqiptare në një shtet të vetëm që është SHQIPËRIA. Ne këtë rrugë do ta ndjekim, nuk do t’i shmangemi asnjëherë.
Sepse, kjo nënkupton në anëne tjetër se duhet hedhur poshtë të gjitha padrejtësitë historike që i janë bërë popullit tonë më të vjetër në Evropë, i copëtuar nga të gjitha anët. Ne këtë këtë bashkim e shofim si të vetmën zgjidhje karrshi politikave serbo-sllave dhe maqedono-sllave. Rrugë kjo e cila është e pakthim.
Këtë nismë populli shqiptar kudo që ndodhet do ta mbrojmë, do ta mbështesim si të vetmën rrugë për mbijetesë. Po ashtu t’i ruajmë lidhjet e ngushta me botën perëndimore në veçanti me Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Me këtë e respektojmë, e përkujtojmë dhe nderojmë çdo herë Presidentin e parë të Republikës së Kosovës Dr. Ibrahim Rugova, duke ia quar amanetin e tij në vendin e duhur.

E paharruar qoftë vepra e Presidentin të parë të Republikës së Kosovës,
Dr. Ibrahim Rugova.

#SiSot, më 18 janar të vitit 1919 nisi punimet Konferenca e Paqes në Paris, e cila bëri bashkë fuqitë aleate fituese të Luftës së Parë Botërore (1914-1918)

Drejtoria e Përgjithshme e Arkivave

E para e këtij lloji për nga formati i pjesëmarrësve dhe çështjet e ngutshme që prisnin zgjidhje. Konferenca zgjati me intervale deri më 21 janar të vitit 1920.

Synimi parësor ishte vendosja e një rregulli të ri botëror, për të parandaluar një konflikt të radhës të një dimensioni të këtillë. Ky zhvillim i arenës ndërkombëtare, qe edhe shtysë për vizitën e parë në Evropë të presidentit amerikan, Woodrow Wilson, i cili shpërfaqi 14 pika në drejtim të rendit të pasluftës. Në pikëpamjen e parashtruar prej Willsoni-t, spikaste parimi i vetëvendosjes së kombeve, krijimi i një organizate ndërkombëtare për garantimin e paqes, si dhe kufizimi i armatimeve.

Shqipëria, e cila gjatë Luftës së Parë Botërore ishte kthyer në një shesh betejash midis palëve kundërshtare, dërgoi në dhjetor delegacionin e qeverisë së Durrësit në Paris, të kryesuar nga kryeministri i atëhershëm, Turhan Pasha. Krahas kësaj përfaqësie zyrtare, në Konferencë qenë pjesëmarrës edhe delegacione të tjera nga kolonitë shqiptare jashtë atdheut, si nga Federata Panshqiptare “Vatra” nga ShBA si dhe të tjrera nga Turqia, Rumania, Zvicra e vende të tjera.

Në dokumentin bashkëngjitur më poshtë, gjendet njoftimi i Parashqevi Qiriazit në revistën “Ylli i Mëngjezit”, lidhur me vendimin e saj për t’iu bashkuar punimeve të Konferencës. Qiriazi ishte e vetmja veprimtare grua e pranishme në Paris, për të evokuar mbrojtjen e të drejtave të kombit shqiptar.

#ArkivatKujtojnë

#ArkivatFrymëzojnë

#ParashqeviQiriazi

Përgatiti Rafael Floqi/

Letërsia amerikane e kish trajtuar gjatë shekullit të 19-të gjerësisht figurën e Skënderbeut, kujtojmë poemën e të madhit Henry Wadsworth Longfellow (1802-1882) shqipëruar nga Fan Noli. Por me fillimin e shekullit të 20-të, Armstrong, William Jackson, 1841-1913 një historian dhe aktivist politik amerikan, botoi librin e tij “Heronjtë e humbjes”, shtypur nga Kompania Robert Clarke, 1905.

Ky libër është, një biografi e figurave të ndryshme historike që të nuk arritën dot t’i plotësojnë qëllimet e tyre, ku krahas Skënderbeut , Princit të Shqipërisë” përfshihen: “Kosiuszko, Heroi i Polonisë”, “Vercingetorix, Princi i Galisë, etj . Ky është një titull kaq shprehës dhe i zgjedhur, sa e bën të tepërt një parathënie për këtë vëllim që e mban atë titull. Duke sugjeruar me vend atë që ka pretenduar shpesh mendimi i atyre që kanë ndeshur me peripecitë e fatit individual në dramën e historisë. Është me të vërtetë e zakonshme të thuash se bota duartroket suksesin. Por “Heronjtë e humbjes”, është një titull domethënës për fatin e kombit tonë, pas fitoreve të Skënderbeut. Megjithatë, shkruhet në parathënie se ndoshta është po aq e vërtetë, që zemra dhe ndërgjegjja e simpatisë së njerëzimit t’i drejtohet atij që përpiqet denjësisht, fuqishëm por që edhe mund të dështojë. Drejtësia poetike ngjall besimin se triumfojnë edhe ata që, kundër një fati të kundërt, kur ndjekin me fisnikëri synimin e tyre fisnik atje, ku i çon detyra dhe ecin me hap të palëkundur në rrugën e martirizimit.

Vdekja e heroit. nga “Skënderbeu Princi i Shqipërisë”.

Kur krahu i fuqishëm që kishte copëtuar tre qind mijë armiq të Kryqit dhe kishte shmangur për gjatë një brezi sulmet e një perandorie, ra i dobësuar nën peshën e shpatës së vet. Zëri i fuqishëm që kishte trembur që nga shkëmbinjtë shqiptarë me komandat luftarake armiqtë e vendit të tij u zëpak, në një pëshpëritje: “Shkoni i përpara”, ai tha luftëtarit që i shërbente në shtrat, ndërsa u zhyt në jastëk, “Shkoni përpara, lëshojuni kundër të pafeve! Unë do t’ju ndjek menjëherë!” Dhe më pas trupë kuajsh venecianë doli nga qyteti me urdhër të ushtarit që po vdiste.

Duke besuar se Skënderbeu ishte në krye të forcave që përparonin, turqit fushuan lart mbi male, duke lënë mijëra syresh të vrarë, në një tërheqje të parregullt. Mrekullia e Cidit ishte përsëritur! Skënderbeu kishte arritur fitoren e fundit nga shtrati i vdekjes, me tmerrin që u ngjallte armiqve emrit i tij!

Duke u përmendur nga të fikët, luftëtari i rënduar, urdhëroi me qetësi punët e mbarvatjes së mbretërisë së vet dhe u nda me dashuri me familjen e vet, e më pas vijoi deri në fund, ta mbante veten me një forcë heroike, gjersa dha shpirt.

Me të mbaroi edhe pavarësia e vendit të tij. Liria shqiptare kishte ekzistuar vetëm në sajë të krahut të djathtë të mbajtur lart. Njëzet pushtime ushtari i madh i kishte zbrapsur në tokën e tij e lindjes. Një milion muslimanë ishin tërhequr para goditjes ose kërcënimit të shpatës së tij. Por, pa të pa mbrojtësin e madh të Shqipërisë që doli fitues në çdo konflikt, kauza e Shqipërisë së ardhme dukej si një kauzë e humbur.

Kjo ishte një luftë me një perandori, agresionet e së cilës ishin, si valët e detit që avanconin pakufi, të pafundme. Edhe ndërsa patrioti që po vdiste e po priste fundin e vet, valët asaj perandorie ishin ngritur edhe një herë rreth mbretërisë së tij të vogël, para përmbytjes së saj përfundimtare. Dhe mandej, kur bashkatdhetarët e tij të pikëlluar po mbanin trupin e tij për ta varrosur, flamujt me gjysmëhënë u ngritën në mënyrë tallëse mbi majat e maleve fqinje.

Për madhështinë e Skënderbeut nuk ka nevojë të flitet përtej rrëfimit të bëmave të tij.

Në vlerësimin e karakterit të tij, është jetike të kujtojmë se, në një epokë, kur idetë luftarake ishin supreme, kur mund të justifikonin plaçkitjen dhe pushtimin, shpata e tij ishte nxjerrë vetëm në mbrojtje të lirisë së vendit të tij. Sikur ai të ishte i tërhequr ndaj joshjes së ambicjes, dobësi e heronjve konvencionalë, ai do të kish pranuar shërbimin e turkut që ia ofronte pa kufi.

Komanda e ushtrive dhe fama e fitoreve të tilla, që nuk i ishin ofruar asnjë kapiteni tjetër ushtarak të kohës së tij, nuk do të ishin të tijat. Në fronin e Muratit dhe Muhametit ai do të kishte qenë si Belisarius në atë të Justinianit. Aty e prisnin nderimet dhe luksi i madhështisë lindore. Po ai zgjodhi qëllimisht të ishte mbrojtësi i një populli të vogël dhe të varfër.

Duke gjykuar për të si sundimtar, pranohet se ai kishte administruar një mbretëri më mirë se çdo sovran fqinj. Është thënë se nëse mbretërit do të ishin më të mençur se popujt dhe dashamirësit e tyre, monarkia do të ishte forma ideale e qeverisjes njerëzore. Këto cilësi duket se janë mishëruar pothuajse në mënyrë perfekte tek ky princ shqiptar. Për një çerek shekulli ai ishte idhulli i një populli, që pothuajse e adhuronte, bashkombasit i trajtoi më tepër si miq të njohur, sesa si subjekte të sundimit. Prania e tij fizike imponuese dhe shkëlqimi i tij me krahët e fuqishëm kontribuan në këtë idhujtari. Pos këtyre atributeve i shtohej një madhështi, që qe madhështia e shpirtit të tij, që i detyronte edhe armiqtë ta respektonin me dashuri. Historianët turq nuk e kanë bërë kurrë këtë gjë, por arritën të flasin me admirim, për këtë armik të frikshëm të racës së tyre osmane.

Dhe qe pikërisht si ushtar, që Skënderbeu realizoi një mrekulli unike. Është e dyshimtë nëse ndonjë kapiten i historisë e ka tejkaluar atë në dhuntitë thelbësore, apo është barazuar me mrekullitë e tij të udhëheqjes ushtarake, me bëmat e strategjisë dhe të komandës që i dhanë atij, në epokën e vet reputacionet, gati supersticioze të zotërimit të cilësive mbinjerëzore. Arritjet e tij, në të vërtetë, duket se i kanë justifikuar pothuajse besëtytninë. Shkathtësia e paskaj. me të cilën ai kapërceu ushtri të mëdha me numur forcash disproporcionale fantastike është e pa paralele në analet e historisë ushtarake.

Sfida e tij e suksesshme për një çerek shekulli kundër Muhametanizmit turk në periudhën e tij më luftarake, duke mos pasur në asnjë moment në dispozicion të tij një trupë ushtarake prej më shumë se njëzet mijë ushtarësh, është njëkohësisht një monument dhe dëshmi e zotësisë së tij së përkryer ushtarake. Ky nuk ishte si rasti i disiplinës dhe udhëheqjes së një ushtrie të qytetëruar, kundër hordhive gjysmë barbare, siç ishte shpesh ushtria e Aleksandrit apo Cezarit. Ushtritë myslimane nën kapitenët e tyre në shekullin e pesëmbëdhjetë ishin më të njohurat në botë për efikasitetin taktik. Me po këto ushtri, vetë Skënderbeu, kur u shërbente ende Sulltanëve, i pat shkatuar fatkeqësi çdo armiku të turkut.

Përfundimet për gjenialitetin e tij ushtarak janë të parezistueshme. Epërsia në luftë e epirotit të madh ishte padiskutim për shkak të zotërimit të çdo lloj talenti ushtarak që e bën një ushtar të sukseshëm. Shto këtu dhe forcën dhe magnetizmin e një personaliteti të jashtëzakonshëm, një trup gjigant, i ndezur me një guxim dhe energji të jashtëzakonshme në vetvete. Tregohet se në tërbimin e betejës, ndërsa ai pamëshirshëm godiste armiqtë e tij, gjaku rridhte zakonisht nga buzët e kafshuara. Por, qoftë në beteja apo në këshilla, gjykimi i tij ishte gjithmonë suprem. Në momentet e zakonshme, qetësia fisnike e sjelljes së tij tregonte, forcën e tij, gjerësinë dhe qetësinë e natyrës së vet, duke i iu kujtuar studiuesve të historisë kapitenë të tillë ushtarakë, si : Antoni dhe Gustavus.

Skënderbeu është krahasuar si ushtarak me Belisarin. Krahasimi është për të ardhur keq, për gjeneralin e Justinianit. Belisarius humbi aq beteja sa edhe fitoi. Ndërsa karriera e Skënderbeut ishte një seri fitoresh pa të meta. Në gjenialitetin ushtarak origjinal, ai ka pasur pak rivalë. Tetëmbëdhjetë shekuj para tij, Epaminondas zotëroi artin e domosdoshmërisë e hedhjes së një force dërrmuese në një pikë vendimtare të vijës së armikut të tij. Më tej Leuctra dhe Mantinea fituan kaq shumë me këto taktika. Dy shekuj më vonë Hamilcari praktikoi skemën e marshimeve të shpejta me manovrime, duke ia ngatërruar llogaritjet kundërshatrëve në pikën e tij të sulmit. Këto arte luftarake ishin supozuar nga shkrimtarët ushtarakë, se qenë harruar, gjer në rizbulimin e tyre nga Frederick e Marlborough në betejat e tyre të mëvonshme me Napoleonin. Por dhe ky supozimi është i gabuar, pasi të dyja këto mjete, kanë qenë instrumentet e njohura dhe të vazhdueshme, të fitoreve të arritura në shekullin e pesëmbëdhjetë nga Skënderbeu.

Kur populli dhe familja e pikëlluar e Epirotit të madh e vendosën trupin e tij me nderim në kishën katedrale të Shën Nikollës në Lezhë. Nëntë vjet pas varrimit të tij, një hordhi ushtarake turke hyri në katedrale dhe shkatërroi arkivolin e tij, duke e copëtuar skeletin e tij në copa të vogla për t’u shpërndarë me syresh si hajmali, kundër frikës në betejë – si haraç i besëtytnisë turke ndaj guximit, të armikut të tyre më të fuqishëm! Sot nuk ka një grusht pluhuri nga eshtrat e heroit, që të shenjtëronte ndonjë vend të njohur të tokës shqiptare, por kujtimi i tij i mbajtur pas katërqind vjetësh është i gjallë në dashurinë e bashkatdhetarëve të tij, si në ditët pas vdekjes dhe është më i nderuar një kujtim krenar i madhështisë së tij, sesa dhe varri më madhështor.

Nuk ka pasur asnjë njollë në famën e shqiptarit të madh.

Arsyetimi i ngushtë i Gibbon-it për tradhtinë e tij të pretenduar ndaj Muratit, në largimin e tij të papritur nga fusha e betejës së Nishit i vjen erë. Me etikën e tij të turbullt, do të pajtohen vetëm natyra aq të ashpra sa ajo e historianit të Perandorisë Romake. Nëse rrëmbimi me dhunë e shqiptarit nga vendi i tij që fëmijë i brishtë, vrasja e vëllezërve dhe marrja e mbretërisë së tij me tradhti, nuk japin justifikimin e mjaftueshëm për rikuperimin e të drejtave të tij ndaj vendit të vet, edhe nëse do të kishte nevojë për akte të tilla. Veprimet e Muratit me metoda dredharake, do të ishte e vështirë të imagjinohej që ndonjë veprim njerëzor, të justifikohej nga paraardhësit e tij. Për njerëzit mesatar dhe normal, historia e një princi, i shkëputur pothuajse qysh në foshnjëri nga farefisi dhe besimi i tij dhe i zvarritur në skllavëri në një oborr oriental, për të rifituar lirinë e tij, duke përjetësuar emrin e vendit të vet me shkëlqimin e veprave të tij, do të mbetej një përrallë që drejtësia e poezisë aq magjepsëse dhe e kënaqshme sa do të linte pak vend për kënaqësi dhe përpërsosjet etike, për detyrimet, ndaj një tirani të papenduar.

Emri i Skënderbeut është një stoli e historisë. I parë përmes thjerrëzave të katër shekujve, ai shihet në mes të epokës gjysmë të fryrë mesjetare, një figurë vigane me shpirt të lartë, që luftoi për Lirinë dhe Ndërgjegjen, beteja të mrekullueshme që lanë gjurmë dhe interes njerëzor në fushw betejat e Evropës Jugore.