Prishtinë, 22 prill 2024/

Në Komunat e Mitrovicës së Veriut, Zveçanit, Zubin Potokut dhe Leposaviqit, dje u mbajt procesi i votimit për largimin ose jo të kryetarëve të këtyre komunave, sipas udhëzimit administrativ, mbështetur në nenin 72 të Ligjit për Vetëqeverisje Lokale. Procesi u përmbyll pa asnjë incident. Për këtë, përgëzojmë Komisionin Qendror të Zgjedhjeve dhe institucionet tona të sigurisë.

Rikujtojmë se ky proces ishte nxitur nga kërkesa e vazhdueshme për zgjedhje të reja në këto komuna, duke marrë shkas mungesën e legjitimitetit të plotë të kryetarëve aktualë pas daljes së ulët të qytetarëve në zgjedhjet e 23 prillit 2023. Ai filloi me grumbullimin e nënshkrimeve të 20% të nevojshëm të qytetarëve me të drejtë vote. Megjithatë, Lista Serbe që fillimisht ishte shkaktare e zgjedhjeve të 23 prillit përmes dorëheqjes së kryetarëve të saj, e pastaj inicuese e votimit të djeshëm, përsëri bojkotoi procese demokratike, përkundër thirrjeve të komunitetit ndërkombëtar dhe interesit qytetar.

Qeveria e Republikës së Kosovës shpreh keqardhje për pjesëmarrjen e ulët në votimin e djeshëm dhe falënderon ata të cilët ushtruan të drejtën e tyre demokratike dhe ligjore. Jemi të vetëdijshëm ndaj rrethanave në katër komunat në veri të Kosovës, sidomos trysnisë së madhe të ushtruar nga autoritetet e Beogradit ndaj qytetarëve serbë të Kosovës në këto komuna. Rezultatet e votimit të djeshëm tregojnë që nuk ka vullnet për t’i shkarkuar kryetarët aktualë.

Me këtë rast, Qeveria e Republikës së Kosovës, shpreh edhe një herë mbështetjen dhe gatishmërinë e saj për të bashkëpunuar me kryetarët e komunave të Mitrovicës së Veriut, Zveçanit, Zubin Potokut dhe Leposaviqit në përmbushjen e përgjegjësive të tyre dhe shërbimin ndaj qytetarëve të këtyre katër komunave, pa dallim.

Me përfundimin e këtij procesi, pa marrë parasysh rezultatin, Republika e Kosovës ka përmbushur obligimin e saj ndaj qytetarëve të saj dhe përgjegjësinë e marrë nga dakordimi me Bashkimin Evropian për deeskalimin e situatës në veri të vendit. Andaj, pas votimit të djeshëm, është koha që masat e padrejta ndaj Kosovës përfundimisht të largohen.

Në përkujtim dhe nderim të shqiptarëve të vrarë e të masakruar nga forcat pushtuese serbe gjatë prillit 1999, Kryetari i Kuvendit të Republikës së Kosovës, Glauk Konjufca, bëri sot homazhe dhe vendosi lule në kompleksin e varrezave në dy fshatra të Komunës së Lipjanit, Hallaq i Vogël dhe Rufc i Ri.

Pas homazheve pranë lapidarëve me emrat e skalitur të të rënëve, Kryetari Glauk Konjfuca bashkëbisedoi me familjarë të heronjve e martirëve dhe banorë të tjerë të fshatrave.

Duke vlerësuar lart sakrificën e të rënëve, Kryetari i Kuvendit theksoi se krimet e Serbisë nuk do të harrohen asnjëherë dhe se Kosova kurrë nuk do të resht së kërkuari drejtësi. Kryetari Konjufca tha se të rënët do të kujtohen me krenari brez pas brezi, duke mbetur lapidarë të përjetshëm në memorien e popullit shqiptar.

Kryetari i Kuvendit të Republikës së Kosovës, Glauk Konjufca, bashkë me presidenten Vjosa Osmani bëri homazhe dhe vuri lule te varrezat e të rënëve në masakrën e Poklekut dhe Çikatovës së Vjetër të Komunës së Drenasit, të kryer nga forcat pushtuese serbe.

Masakrën e Poklekut në të cilën u vranë 54 civilë shqiptarë, në mesin e tyre 25 fëmijë, kryetari Konjufca e cilësoi ndër masakrat më të tmerrshme të gjenocidit që Serbia ka kryer në Kosovë.

“Nga 54 persona që këtu u vranë, 25 ishin fëmijë, gjë që e vërteton qëllimin gjenocidal të Serbisë, sepse gjithkush e shtron pyetjen e natyrshme, çfarë faji kishin fëmijët. I vetmi faj i tyre ishte se ishin shqiptarë. Ne ndihemi të pikëlluar dhe të poshtëruar që kurrë nuk erdhi drejtësia për të gjithë këto krime, të cilat i kryen forcat e armatosura të policisë dhe ushtrisë serbe”, tha kryetari Konjufca.

Kreu i Kuvendit tha se qëllimi i vetëm i Serbisë ishte që përmes masakrave si kjo në Poklek e Çikatovë e Vjetër, në të cilat nuk kurseu as pleqtë, gratë e fëmijët, të fuste tmerr e frikë te populli i Kosovës, për ta lënë vendin, ndërsa ajo ta bëjë Kosovën serbe.

“Ky ka qenë qëllimi i vërtetë i gjenocidit, shfarosja dhe zhdukja e popullit tonë. Por kjo nuk u arrit, për arsye se ne formuam Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës dhe fal luftës së saj, bashkë me forcat e NATO-s, Serbia u shporr nga Kosova dhe populli e gëzoi lirinë e shumëpritur”, tha kryetari Glauk Konjufca.

Kryetari Konjufca bashkë me presidenten Osmani dhe kryetarin e komunës së Drenasit Ramiz Lladrovci vizituan shtëpinë – muze të Sinan Muqollit, në Poklek  në të cilën më 17 prill 1999 janë vrarë e më pas janë djegur 54 shqiptarë, shumica nga ta fëmijë.

Nikë Gashaj/

Në procesin e rënies së Perandorisë Osmane, Serbia e ka pushtuar Kosovën në vitin 1912, edhe pse Kushtetuta e Mbretërisë së Serbisë kërkonte që ndryshimi i kufijve të miratohej në Asamblenë kushtetuese, ajo nuk e bëri një gjë të tillë dhe as aneksimi nuk u legalizua me traktate ndërkombëtare. Vetëm mbretëria SKS-së(ose Jugosllavia) i përfshinte ligjërisht banorët e Kosovës në mesin e qytetarëve të saj.

Partia komuniste e Jugosllavisë, e cila udhëhoqi kryengritjen gjatë luftës së Dytë Botërore, parashikoi vetëvendosjen e Kosovës në vitin 1943. Duke marrë parasysh historinë e mëparshme të Kosovës dhe perbërjen kryesisht shqiptare të popullsisë së saj, nuk ishte e vështirë të parashikohej se cili do të ishte rezultati i vendimit për vetëvendosje.

Mirëpo, kjo u braktis për të tërhequr më lehtë popullsinë serbe në vetë Serbinë në anën e lëvizjes partizane të Titos. Kosova u bë rajon autonom brenda Serbisë. Amendamentet e fundit të viteve 1960 në Kushtetutën e RSFJ-së përcaktuan për Kosovën sovranitetin parësor të krahinës, e cila me Kushtetutë u përcaktua si një entitet, i cili njëkosisht ishte pjesë përbërëse e republikës federale të Serbisë dhe drejtperdrejt dhe kryesisht pjesë perbërëse e federatës jugosllave. Kushtetuta e RSFJ-së e vitit 1974, pranonte shprehimisht se federatën jugosllave e përbëjnë popujtë dhe kombësitë, duke përfshirë edhe shqiptarët, të cilët i takoshin kategorisë së kombësive. Kushtetuta e Jugosllavisë e vitit 1974. konfirmoi statusin e Kosovës si territor, i cili është pjesë e Serbisë, por edhe njësi e plotë e federatës jugosllave, dhe e perfaqësuar në organet federale pa ndërmjetësimin e Serbisë. Mirëpo, autonomia e tillë e Kosovës u heq me dhunë nga pushteti politik i Millosheviqit në vitin 1989. Donë me thënë, në mënyrë jokushtetuese me grusht shteti.

Diskriminimi ndaj popullatës shqiptare është konstante në Kosovë. Ai shpesh ka qenë i percjellur me krime, përndjekje dhe dëbime të detyruara me qellim të zbatimit të programit të nacionalizmit serbomadh. Pastrimi etnik i Kosovës nga shqiptarët është shënuar edhe më heret – qysh në vitet 1877-1878, me vendim të Beogradit, të gjithë shqiptarët nga lugina e Moravës janë dëbuar. Ndërsa, në periudhën 1918-1941, nga Kosova janë dëbuar në botën e jashtme: 90.000-150.000 shqiptarë.

Pesekutimi i shqiptarëve nga UDB-ja në kohën e konfliktit me përkrahësit e Kominformit i çoi në emigrim 100.000 shqiptarë të tjerë nga Kosova. Mizoria ndaj shqiptarëve dhe dëbimi nga territori nuk është një fenomen i kohëve të fundit. Këtë e dëshmojnë dhe të dhënat e Leon Trockit, i cili ishte korrespodent rus nga luftërat ballkanike dhe socialisti serb, Dimitrije Tucoviq, si dhe Komisioni ndërkombëtar i dërguar në terren nga Carnegie Endowment(fondacioni) në vitin 1914.

Vrasja e shqiptarëve në Kosovë filloi në një numër më të madh kah fundi i viteve tetëdhjetë kur njësitë e forta të ushtrisë jugosllave hynë në Kosovë. Edhe para ndërhyrjes së NATO-s, në vitin e fundit, llogaritet se nga Kosova janë dëbuar rreth 200.000 shqiptarë dhe rreth 2.000 konsiderohen se e kanë humbur jetën. Prandaj, persekutimi i shqiptarëve ishte i planifikuar më heret, dhe nuk ishte pasojë e ndërhyrjes së NATO-s. Po të mos ishte nderhyrja ushtarake e NATO-s, spastrimi etnik i Kosovës në çdo rast do të kishte vazhduar.

Sa i përket situatës në Kosovë, në vitin 1989. autonomia e Kosovës u hoq me dhunë dhe kështu u nxorrën ligje dhe u futën politika që përbënin shkelje të Konventës Ndërkombëtare për Ndalimin dhe Dënimin e Krimeve të Aparteidit nga viti 1975. Në Kosovë u nxjerrë legjislacioni që kufizonte disponimin e tokës në baza nacionale. Shqiptarët i largoshin në mënyrë masive nga vendet e tyre të punës – në miniera, kompani, institucione shëndetësore, kulturore dhe arsimore. Mësimi në gjuhën shqipe hiqet në të gjitha nivelet. Protestët paqësore u ndaluan brutalisht, jo pak njerëz humbën jetën në burgje, gjatë shërbimit ushtarak dhe gjatë kërkimeve për armë nga torturat dhe personat e arrestuar.

Deri te Marrëveshja e Dejtonit në fund të vitit 1995, rezistenca ndaj aparteidit bëhej me mjete paqësore dhe me rezistencë pasive. Që nga viti 1996, organizohet Ushtria Çlirimtare e Kosovës(UÇK). Në vitin 1998. pati konflikte më të gjera ndërmjet policisë së Serbisë dhe Ushtrisë jugosllave me Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës, në të cilat u kryen krime masive mbi civilët shqiptarë.

Shkelja e Konventës së Aparteidit dhe shkelja e rëndë e të drejtave të njeriut në Kosovë e justifikuan veprimin e Këshillit të Sigurimit në vitin 1989, për t’i dhënë fund asaj situatë, sepse edhe atëherë ishte“kërcënim për paqën“.

Në Rezolutën 1199 të 23 shtatorit 1998, Këshilli i Sigurimit konstatoi se 230,000 njerëz duhej të largoheshin nga shtëpitë e tyre, nga të cilët 50.000 civilë mbetën të pastrehë dhe pa ushqim(në male dhe pyje). Ndodh vala e parë e refugjatëve drejt vendeve fqinjë. Po ashtu në disa fshatra ka masakër ndaj civilëve, përfshirë fëmijë dhe gra, veçanarisht në fshatin Reçak,ku mbetën të vrarë 45 civilë shqiptarë, mes tyre gra dhe femijë. Kjo masakër ishte një moment kyç për vendimin e forcave të NATO-së për të nisur një ndërhyrje ajrore kundër RFJ.

Njëkosisht me fillimin e aksionit të NATO-s me 24 mars 1999, i cili zgjati për shtatë javë, filluan masakrat e civilëve dhe dëbimi i popullësisë në një masë të paparë: rreth një milon refugjatë u larguan në Shqipëri, Maqedoni, Mal të Zi dhe Bosnjë e Hercegovinë. Aksioni ishte i planifikuar paraprakisht dhe u zbatua sipas planit. Më shumë se gjysma e banorëve të Kosovës u dëbuan nga shtëpitë e tyre. Shumë fshatëra u dogjën deri në themel. Andaj, duhet të konstatohet se aksioni i NATO-s nuk çoi në eksodus, por eksodi masiv ishte planifikuar më parë, dhe i pari ishte planifikuar një vit më parë. Prandaj, është e sigurt se fushata ajrore e NATO-s plotësonte të gjitha kushtet e një ndërhyrjeje kolektive humanitare dhe se, si veprim i armatosur i ndërmarrë në rrethana të jashtëzakonshme, ishte i justifikuar në të drejtën e përgjithshme ndërkombëtare. Në lidhje me të, disa ekspertë theksojnë se gjatë fushatës ajrore pati dhe viktima të padëshirura civile, por ato nuk mund të shmangeshin. Këto kanë qenë disa objekte që mund të dyshohej se paraqesin “qëllim ushtarak”.

Për Tony Blaire, qëllimi i ndërhyrjes është i qartë në këtë drejtim :”Ne hyjmë në mijëvjeçarin e ri, në të cilin diktatorët duhet ta dinë se nuk mund të shpëtojnë pa u dënuar në rastin e spastrimit etnik ose represionit të popullit të tyre. Në këtë konflikët, ne nuk jemi duke luftuar për territor, por për vlera”.

Nënkryetari i atëhershëm i Qeverisë federale jugosllave, Vuk Drashkoviq, deklaroi, se sikur të ishte nënshkruar marrëveshja e paqës për Kosovën nga ana jugosllave të cilën e afruan përfaqësuesit e fuqive të mëdha botërore në takimin në Rambuje-Paris, me siguri nuk ishte ardhur deri te bombardimi i NATO-s në RF të Jugosllavisë, por Millosheviqi e refuzoj për ta nënshkruar një Marrëveshje të tillë. Më tej Drashkoviqi thotë: “Se është bërë një terror i paparë ndaj shqiptarëve në Kosovë dhe se ai nuk e dinte në atë kohë: “Se civilët shqiptarë po vriten dhe kufomat dërgohen fshehurazi në Serbi dhe varrosen fshehurazi në poligonet e policisë në Beograd, dhe në lumenj dhe liqenj, nga forcat policore dhe ushtarake serbe”.

Dr. Zharko Koraq, profesor i fakultetit filozofik të Beogradit në pension dhe nënkryetar i dikurshëm i Qeverisë së Serbisë, thotë: „Serbia praktikisht i aboloi-fali të gjithë kriminelët e saj të luftës duke përfshi dhe ata që kanë kryer krime lufte në Kosovë. Mbi krimet e luftës të policisë dhe ushtrisë serbe gjatë viteve 1998. dhe 1999. mbi shqiptarët në Kosovë, pothuaj se nuk flitet në opinionin serbë. Përkundrazi, qeveritarët e serbisë i mohojnë krimet të cilat i ka bërë ushtria dhe policia serbe mbi shqiptarët në Kosovë. Retorika e Millosheviqit e përdorur pas bombardimit të NATO-s është identike me retorikën e sotme të regjimit politik në Serbi“.

„Mund të thuhet se Qeveria aktuale në Serbi përfaqëson rivendosjen e regjimit të Sllobodan Millosheviqit. Këta janë kryesisht të njëjtët njerëz që ishin në pushtet gjatë bombardimeve në vitin 1999. Vuçiqi ishte Ministër i Informacionit në atë kohë. Regjimi aktual në Serbi, ndryshe nga Millosheviqi, shmang përballjen e drejtëpërdrejtë me komunitetin ndërkombëtar dhe në vend të kësaj përpiqet të balancojë mes Perëndimit dhe Lindjes“, thotë Erik Gordi, profesor i të drejtave ndërkombëtare, Londër.

Në një intervistë për Zërin e Amerikës, me rastin e 25 vjetorit të ndërhyrjes së NATO-s në RF të Jugosllavisë, gjenerali në pension i ushtrisë amerikane, Vesli Klark, i cili ishte kreu i forcave të NATO-s në vitin 1999, deklaroi: “ Jam krenar për atë që NATO ka bërë për të parandaluar fushatën e spastrimit etnik të drejtuar kundër shqiptarëve në Kosovë”. Kurr nuk do ta harroj kur isha me Presidentin Sllobodan Millosheviq, në nëntor 1999, ne nënshkruam marrëveshjen përfundimtare për tërfeqjen e forcave serbe nga Kosova, të cilën OKB-ja në rezolutën e saj e kërkoi tërheqjen.

Presidenti Millosheviq më tha: “ Ne dimë t’i zgjidhim problemet me shqiptarët, e kemi bërë edhe më parë”. Une e pyeta – Si e zgjidhni, dhe ai u përgjigj: “Ne i vrasim ata të gjithë”. Në lidhje me këtë nuk ka nevojë për koment, se strategjia politike serbomadhe, nacionaliste-shoviniste e Serbisë gjatë historisë kundra shqiptarëve është e njohur.

Foto: telegrafi.com

Prof.dr.Nusret Pllana/

( Në shenjë kujtimi të përjetshëm të 26 martirëve të këtij fshati të lashtë iliro – dardan)

Çdo shqiptar apo i huaj, kudo që do të jetë, brenda hapësirës gjuhësore të gjuhës shqipe, apo në ndonjë gjuhë tjetër të botës, si dhe kurdo që do ta ketë këtë mundësi, ta vizitoj Llashticën e përgjakur dardane të fund shekullit XX-të, sidomos kur të shoh moshën e viktimave të gjenocidit serb, do ta përjetojë një përmasë krejt tjetër të tragjedisë së luftës në Kosovë, një përmasë që aq shpesh nuk e përthekon mendja e njeriut normal në asnjë rrethanë, përveç kur njeriun e mund urrejtja shekullore dhe patologjike, siç ka ndodhur me serbët gjakatarë, kundër popullit shqiptar për më shumë se një shekull. Sepse, vrasja barbare e 26 civilëve duarthatë të këtij fshati të vjetër iliro – dardan, vrasja e e fëmijëve: Lirim Shabanit – foshnjë trijavëshe, që therret pamëshirshëm nga ushtari kriminel serb në duart e Nënës së tij Sevdije Shabanit, djegëja për së gjalli e Fisnik Shabanit në prehrin e Nënës së tij Zijaveres, të vrarë e të djegur për së gjalli, masakrimi që i bëhet nxënësit 11 vjeçar Lulzim Musliut – derisa po ikte thellë në mal për t’i shpëtuar gjelatëve të mizorisë serbe, masakrimi i plakës 90 vjeçare Habibe Ramushi, vajza e kryetrimit Idriz Seferi, është një gjenocid i planifikuar shtetëror nga bandat e uniformuara serbe dhe të ndihmuar edhe nga paramilitarët e fshatit Pisjan, është përpjekje për ta shfaros një popull të tërë nga faqja e dheut.

Nga kjo masakër gjenocidiale mbijetojnë : Deli Hyseni( tashmë i ndjerë), Vlora Shabani, Drita Hyseni, Ymer Hyseni, Blerina Hyseni dhe Leonora Hyseni e Driton Murseli.

Përmes tragjedisë kolektive të Llashticës, ne kujtojmë edhe masakrën e Llovcës, Lladovës, Zhegrës dhe të gjithë të rënët e prillit, majit e qershorit të vitit 1999, anë e kënd Kosovës martire. Rilindjet e këtyre familjeve të martirizuara pas luftës gjenocidiale viteve 1998 /1999, janë shembulli më i mirë se, populli ynë është i përmasava antologjike, sikur feniksi, « njëherë vritet e shtatë herë ngjallet ».

Vrasja dhe viktimizimi sidomos i fëmijëve shqiptarë, kishte marrë përmasat e gjenocidit edhe në vitet e luftës së Lidhjes Shqiptare të Prizrenit. Vetëm ato pak shënime që kanë mbetur, vetëm ato pak të dhëna që kujtohen herë pas here, mjaftojnë për të parë edhe me fakte, se çka ka ndodhur mbi atë pjesë të popullit shqiptar në vitet 1878- 1881, kur ishin zhbërë Kazaja e Nishit, e Topanicës dhe pjesë të tjera të banuara me shqiptarë, në të cilat sot nuk gjen as varre të shqiptarëve. Por, si për inat të historisë janë ruajtur, aty-këtu toponime, hidronime dhe mikrotoponime të ndryshme shqiptare, që dëshmojnë për faktin se dikur atje kishin jetuar shqiptarët, se dikur atje kishin luajtur fëmijët shqiptarë, deri kur mbi ta kishte rënë pesha e gjenocidit serb. Askush nuk e di sa fëmijë janë vrarë atje dhe në ato vite. Askush nuk e di ku kanë mbetur ata që kanë mundur të shpëtojnë. Askush nuk e di sa nga ata janë asimiluar deri në zhdukje. Sepse, vrasja dhe viktimizimi nga gjenocidi shtetëror serb i fëmijëve, është pjesë e shuarjes së jetës së familjeve të tëra. Sepse, kur janë vrarë dhe janë viktimizuar fëmijët në Kosovë, kur janë zhdukur pa gjurmë viktimat e fëmijëve të Kosovës, në një luftë me përmasa gjenocidi, ku familje të tëra janë shuar fare, ku ka familje që u ka mbetur vetëm një fëmijë, ku ka familje që as sot nuk e di ku e ka varrin e fëmijës së tij, ngase përmasa e viktimizimit ishte gjenocid ndaj fëmijëve dhe ndaj një populli të tërë. Prandaj, sidomos në Luftën e fundit çlirimtare të popullit shqiptar ku janë viktimizuar edhe fëmijët, janë shkelur normat elementare të të Drejtave të Fëmijëve, sipas Konventës Ndërkombëtare për Mbrojtjen e të Drejtave të Fëmijëve, ku thuhet: “Duke pasur parasysh se domosdoshmëria për t’i dhënë një mbrojtje të posaçme fëmijës është pohuar në Deklaratën e Gjenevës mbi të Drejtat e Fëmijës, të vitit 1924 dhe, në Deklaratën mbi të Drejtat e Fëmijës të miratuar nga Kombet e Bashkuara, më 20 nëntor 1959 dhe, që është njohur në Deklaratën Universale të të Drejtave të Njeriut, në Paktin Ndërkombëtar mbi të Drejtat Civile dhe Politike (në veçanti në nenet 23 dhe 24), dhe në statutet e instrumentet përkatëse të agjencive të specializuara dhe të organizatave ndërkombëtare, që merren me mirëqenien e fëmijës, duke pasur parasysh se, ashtu siç është thënë në Deklaratën e të Drejtave të Fëmijës “fëmija, për shkak të papjekurisë së tij fizike dhe intelektuale ka nevojë për një mbrojtje dhe kujdes të posaçëm, përfshirë mbrojtjen juridike të përshtatshme, si para ashtu dhe pas lindjes”, (KONVENTA MBI TË DREJTAT E FËMIJËS, miratuar nga Asambleja e Përgjithshme e Organizatës së Kombeve të Bashkuara më 20 nëntor 1989). Shtrohet pyetja: Kur dihet se në Kosovë viktima të luftës gjenocidiale janë më shumë se 1432 fëmijë, cila organizatë botërore, që u zunë në gojë këtu, ka ngritur zërin kundër këtij gjenocidi dhe viktimizimit të fëmijëve shqiptarë?! Cila organizatë botërore, që u përmenden më sipër ka marrë në shqyrtim, i ka vënë në rend dite dhe ka aprovuar qoftë edhe një rezolutë kundër viktimizimit të fëmijëve shqiptarë nga ushtria dhe policia serbe, nga gjenocidi shtetëror serb mbi fëmijët shqiptarë?! Cila organizatë botërore, nga të gjitha ato që janë radhitur këtu, ka ngritur qoftë një padi të vetme kundër gjenocidit shtetëror serb të ushtruar edhe kundër fëmijëve shqiptarë, qoftë edhe sa për ta arsyetuar emrin e akëcilës organizatë botërore që ka marrë në mbrojtje jetën dhe të drejtën për jetë të fëmijëve, apo, sa shihet e sa dihet, fëmijët shqiptarë, viktima të gjenocidit shtetëror serb, nuk kanë qenë dhe nuk janë në listën e fëmijëve të botës. Kjo përmasë e tragjedisë së luftës në Kosovë është shkaktuar nga armiku shekullor i shqiptarëve, nga Serbia gjakatare e fundshekullit njëzetë( të cilën Serbi për fat të keq, trushpërlarët shqiptarë pa fije turpi e ushqejnë natë e ditë me duart e veta, oa u frikuar fare nga mallkimi i gjakut të fëmijëve të tyre), e cila Serbi edhe gjatë kësaj lufte gjenocidiale ka përdorur të gjitha metodat, mjetet dhe arsenalin shfarosës të nazizmit hitlerian dhe të fashizmit musolinian, jo vetëm nuk është trajtuar asnjëherë në organet e Kombeve të Bashkuara, por as që janë përmendur ndonjëherë. Nuk janë kursyer as nënat shtatzëna, ku aq shpesh fëmijët janë viktimizuar edhe në duart e nënës, kurse rastet kur ata janë nxjerrë nga barku i nënës, mendja e njeriut normal e ka vështirë ta përthekojë dhe ta gjykojë me gjakftohtësi këtë përmasë të gjenocidit shtetëror serb. Viktimizimi i fëmijëve shqiptarë është bërë aq shpesh edhe para syve të anëtarëve të tjerë të familjes, vetëm që të krijohej frikë tmerri, deri në atë shkallë, sa njeriu të nemitet nga pashpirtësia e ushtarakut serb, e policit serb, e kriminelit serb, e paramilitarit serb, andaj njeriu jo vetëm trishtohet, njeriu jo vetëm revoltohet, njeriu jo vetëm reagon, por ai për një çast shtanget, i merret gjuha dhe nuk mund ta thotë asnjë fjalë, i penetrohen këmbët dhe nuk mund ta bëjë asnjë hap. Njeriu, kushdo qoftë ai, lemeriset me ato që kanë ndodhur në jetën e fëmijëve tanë, të cilët janë vrarë dhe janë viktimizuar në mënyrën më çnjerëzore. Mendja e njeriut normal, të atij njeriu, i cili, qoftë vetëm njëherë nëse ka parë fëmijë duke luajtur në oborrin e shtëpisë, në oborrin e kopshtit të fëmijëve, në oborrin e shkollës, apo në rrugë, nëse ka parë fëmijë duke vrapuar pas bagëtisë në secilin nga fshatrat e Kosovës, të djegur, të rrënuar dhe të shkatërruar deri në themel, nuk mund të besojë se ata fëmijë janë viktima të një gjenocidi të paparë në historinë e njerëzimit, sidomos në këtë shekullin e fundit, aq më shumë që nga Lufta e Dytë Botërore e këndej, gjenocid që ka ndodhur në mes të Evropës, para syve të njerëzimit, para syve të politikës evropiane dhe botërore, kurse shteti që ka bërë gjenocid, Serbia fashiste, as sot e kësaj dite nuk ka fuqi ta pranojë peshën e këtij krimi. Çdo shqiptar dhe çdo njeri në të Evropë dhe në botë, mund të pyes organet e drejtësisë evropiane, pse jo edhe Gjykatën Speciale të Hagës, se ata luftëtarë të lirisë që po gjykohen nën akuzën për ‘‘ndërmarrje të përbashkët kriminale’’, a kanë qoftë edhe vetëm një dëshmi se kanë vrarë një fëmijë serb, a kanë qoftë edhe një dëshmi se kanë vrarë, apo e kanë lënë pa bukë qoftë edhe një plak, apo një plakë serbe, pse jo, le të pyetën dhe le të sillen dëshmi se ata ushtarë të lirisë që mbahen në Gjykatën e Hagës, a kanë dhunuar qoftë edhe një femër të vetme serbe. Këto dëshmi është e lehtë të sigurohen, në mënyrë që së paku të mos bëhet përpjekje, qoftë edhe me politikë kundër shqiptare, që të barazohet viktima me pushtuesin, viktima me kriminelin. Dëshmitë mund të sigurohen nga të gjitha anët e mundshme, që do të ishin jo vetëm reale, jo vetëm të besueshme, por se janë dëshmi të asaj aleance që kishte bërë Lufta e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, me forcat demokratike të Evropës dhe botës, të cilat, një ditë mundësuan edhe ndërhyrjen e NATO-s kundër caqeve ushtarake serbe në Serbi dhe në Kosovë. Dëshmitë e këtilla, do të mund të siguroheshin nga të gjitha xhirimet satelitore, nga të gjitha xhirimet e televizioneve të botës, nga të gjithë ata dëshmitarë që kanë qenë mbështetës të luftës çlirimtare të shqiptarëve, kundër gjenocidit shtetëror serb. Do të mjaftonin edhe vetëm dëshmitë e Nusret Pllanës dhe Esat Shalës( që i kemi me miliona). Po ashtu, dëshmi të këtilla, do të mund të jepnin të gjitha komandat ushtarake të NATO-s, që kanë punuar drejtpërdrejtë me këta udhëheqës të luftës për liri, të cilët sot Gjykata Speciale e Hagës, i ndjek për vepër penale kundër njerëzimit, e cilësuar si ‘‘ndërmarrje e përbashkët kriminale’, ndërkaq kriminelët e qindra masakrave në Kosovë, por edhe të masakrës së Lashticës i kanë denoncuar me emër e mbiemër, qindra herë, Deli Hyseni tashmë i ndjerë dhe Vlora Shabani – të mbijetuarit me shumë plagë në trup e në zemër, bile, bile, ish prokurorja e Tribunalit të Hagës Luiz Arbur, ishte vet në vendin e krimit në Lllashticë, dhe sot e 25 vite më parë, le që nuk u dënua asnjë kriminel serb, por as që është akuzuar ndonjëri prej tyre. Por, kjo gjykatë e këtillë, jo vetëm nuk po ndodh, por po ndodh e kundërta: luftëtarët e lirisë ndiqen penalisht dhe ngarkohen me akuza për ‘‘ndërmarrje të përbashkët kriminale’’, kurse në anën tjetër, u thonë shqiptarëve se nuk po dënohet as Lufta e UÇK-së, as populli shqiptarë. Njësoj, sikur të thonë, se vrasja dhe viktimizimi nga gjenocidi shtetëror serb ndaj më shumë se 1432 fëmijëve shqiptarë, nuk është vrasje e popullit shqiptarë. E këtillë është përmasa e tragjedisë shqiptare të Kosovës, kur janë vrarë dhe janë viktimizuar nga gjenocidi shtetëror serb edhe mbi njëmijë e katërqind fëmijë, që nga barku i nënës e deri në moshën tetëmbëdhjetë vjeçare. Prandaj, dhimbja jonë kolektive në kujtim të 25 vjetorit të gjenocidit serb mbi shqiptarët e Llalshticës, nuk është vetëm dhimbje për 26 civilët e kësaj masakre me përmasa shfarosëse, por është dhimbje e parezistueshme për gjithë popullin e Kosovës, sepse ende i kemi plagët e hapura edhe për zhdukjen e më shumë se 1670 shqiptarëve nga Serbia fashiste, e cila nuk ka kërkuar falje asnjëherë për gjenocidin dyshekullor mbi ne, por përkundrazi, edhe sot e kësaj dite e luan rolin e viktimës, dhe për fat të keq edhe më tutje mbetet e përkdhelura e Ballkanit dhe Evropës dyftyrëshe, edhe pse na kërcënon çdo ditë për nisjen e një lufte të re gjenocidiale.

Këto mijëra viktima të gjenocidit shtetëror serb, edhe këto të Llashticës dardane që po i përkujtojmë sot, në 25 vjetorin e rënjes së tyre në Altarin e Lirisë, në të njëjtën kohë, janë kundërshtarët më të besueshëm të gjenocidit rus mbi fëmijët e Ukrainës e të atyre në Gaza, apo kudo që ndodh vrasja e tyre e pafajshme nëpër botë.

Lavdi e përjetshme gjithë dëshmorëve dhe martirëve të kombit tonë!