NGA ALFONS GRISHAJ/
Pjetër Arbnorit/
Dikur më the, o mik i vjetër:/
I poshtri, budallai dhe i miri,/
Agjëruesi, i ndershmi dhe i piri/
Janë gatuar prej të njëjtit mjeshtër!/
Dhe unë të thashë, i dashur mik,/
Si Sadiu pat thënë dikur…/
Dreqi shkruan shpesh herë në partiturë…/
Këlyshët e ujkut nuk bëjnë çiflig!/
Ke ikur në atë botë ku fryn erë,/
Brutin, pyete pse e vrau Cezarin?/
Cezari do zgjohet: “lëre zagarin,/
Se ka kaluar në tënden derë!”/
Dhimbjen palosa nën korin e zi!
Përulur mbi varrin tënd të thjeshtë,
Zanat mbledhur mbi të naltën kreshtë
Të ftojnë të lirë në përjetësi!
Me zërin e latuar nga galerat,
Më the, “Se hekurat nuk kanë fuqi,
Nëse me të keqen nuk bën krushqi,
Gjithmonë rriten dhe fitojnë vlerat.”
O mik! O ëngjëll i civilizimit!
Përmbi lirinë e cunguar,
Përmbi ndërgjegjen e helmuar,
Ngrite kështjellën e qytetrimit!
Heshtje blu/
Heshtje blu…Jo qiell,jo tokë!/
Peshku fluturues then heshtjen blu./
Fluturim i shkurtër , sërish heshtje blu./
Flauti… /
Organo…/
Sëri’, Heshtje blu./
Zani i shpirtit,/
Psherëtima e perjetshme blu…!/
Kanga e kanarines blu/
Nota natyrale,/
Njëqind miliardë oktave frymëzojnë heshtjen blu…/
Supernova ?/
Graviteti zero.
Mbështjellë me krahet e engjellit blu.
Pëndesë ?
Jo tokë, jo ujë
në heshtjen e mbyllur blu…