Satirë nga Rafael Floqi
Në një botë ku gjuha e trupit është më e lexueshme se hieroglifet egjiptiane, shtrirja e dorës në politikë është një art i hollë që kërkon vite praktike dhe një diplomë në akrobaci sociale. Imagjinoni një skenë ku politikanët janë si balerinë të baletit të madh të diplomacisë, ku çdo lëvizje e dorës ka një kuptim të fshehtë. Një shtrirje e dorës mund të jetë një ftesë për bashkëpunim, ose një mënyrë për të fshehur një buzëqeshje të zbehtë pas një dorë të shtrirë me forcë.
Në një botë ku çdo gjest i trupit analizohet më shumë se veprat e Shakespirit, keqkuptimet janë po aq të zakonshme sa dhe postimet në rrjetet sociale. Imagjinoni një skenë ku një politikan i shtrin dorën një kolegu nga larg, dhe ky gjest interpretohet si një sinjal për një aleancë të re ndërkombëtare. A thua? Dhe kur kjo shoqërohet me një ngërdheshje nënvlerësimi tregon më shumë se nënçmim. Ose kur një tjetër mbyll sytë gjatë një përqafimi, dhe ekspertët e gjuhës së trupit e shpallin atë si një moment të paparë të ndjenjës së bashkimit. Ndërkohë, në realitet, politikani i pari thjesht nuk donte të lëvizte nga vendi sepse e shqetësonte majasëlli, dhe i dyti mbylli sytë sepse dielli ishte shumë i ndritshëm.
Ah, ironia e interpretimit të gjuhës së trupit, ku një shtrirje dore mund të shkaktojë një krizë diplomatike dhe një përqafim mund të jetë fillimi i një marrëdhënieje të re – ose thjesht një dëshirë për të shmangur kontaktin me sy. Në fund të ditës, populli më mirë të mbajmë duart në xhep dhe sytë hapur, për të shmangur çdo keqkuptim që mund të na bëjë të dukemi si protagonistë të një komedie të vjetër të keqkuptimesh.
Në një botë ku diplomacia zhvillohet nëpërmjet konkurseve të gatimit dhe pijeve të forta kryeministri shqiptar Rama përfundon në një situatë të sikletshme. Pas një nate të gjatë të negociatave të rënda, me mikun e tij Vuçiqin pas notës për Vulinin, ku menutë përfshinte gatime tradicionale ballkanike dhe një sasi të konsiderueshme rakie, lideri ynë madhështor e gjen veten në një situatë delikate.
Ai duhet të përballet me një sfidë më të madhe: të mbijetojë deri në WC pa ndonjë incident. Me stomakun që kërkon liri dhe fytyrën që rrezikon të humbasë dinjitetin, ai zgjedh të qëndrojë ulur, duke i zgjatur dorën Kurtit si një mjeshtër i marifeteve politike. Po të jetë punë barku po ja falim …por….
Kurti, i cili është mësuar me surpriza në politikën e Ballkani, pranon dorën e zgjatur me një buzëqeshje të gjerë, duke e kuptuar lojën e fshehtë të politikanit që i pëlqen nofka ‘Skëndërbe” dhe të vishet me bollkat e babait të Kombit Ismail Qemali. Ndërkohë, mediat e pranishme janë të zëna duke spekuluar nëse ky akt i zgjatjes së dorës do të thotë një aleancë të re apo një marrëveshje sekrete.
Duke qëndruar në vend dhe duke shtrirë dorën, personi mund të tregojë një pozicion të sigurt dhe të kontrolluar, duke mos u lëvizur nga pozicioni i tij. Të jetë këtu ?
Megjithatë, është e rëndësishme të theksohet se gjuha e trupit është shumë subjektive dhe mund të interpretohet ndryshe në kultura të ndryshme, p.sh. Pas një periudhe të gjatë reflektimi në WC, z. Rama del triumfues, i pastër dhe i freskët, gati për të vazhduar me darkën e delegacioneve. Ai i shpjegon Kurtit me detaje të plota aventurën e tij, duke fituar mirëkuptimin dhe ndoshta edhe një mik të ri në skenën politike, por kurrkush se beson këtë imagjinatë.
Ndërsa shqiptarët mbeten të lidhur me zinxhirët e spekulimeve, politikani ynë vazhdon të ecë përpara, duke iu arsyetuar për një incident që në fund të fundit, mund të ndodhte me këdo në botën e politikës së Ballkanit. Në gjuhën e trupit, kur dy burra shteti përqafohen dhe njëri mbyll sytë, kjo mund të simbolizojë një moment të thellë emocional ose një lidhje të fortë. Mbyllja e syve gjatë një përqafimi mund të tregojë: një shenjë e besimit dhe rehati në praninë e tjetrit, duke treguar një lidhje të fortë dhe të sigurt. Dhe mund të tregojë një ndjenjë intimiteti dhe ngrohtësie, si dhe një dëshirë për të përjetuar plotësisht momentin e përqafimit.
Në një botë paralele të satirës politike, ku çdo veprim dhe fjala e politikanëve shndërrohet në një vepër arti të gjallë, le të imagjinojmë një skenar ku Edi Rama, kryeministri i një vendi të quajtur Shqipëria e Madhe, është protagonisti ynë. Në këtë botë, Edi Rama nuk është thjesht një kryeministër, por një artist i madh, një Picasso i politikës, që pikturon të ardhmen e kombit të tij me çdo dredhi të penelit të tij. Çdo batutë që ai hedh në konferenca është një pikturë e re në galerinë e tij të madhe të diplomacisë.
Në Samitin e Malit të Z, ku liderët e Ballkanit Perëndimor mblidhen për të diskutuar çështje të rëndësishme, Rama shfaqet si një burrështetasi i lig, por në të vërtetë, ai është një burracak që luan lojën e tij të madhe të përqafimeve. Përqafimi me Vuçiqin nuk është asgjë më shumë se një performancë artistike, një shfaqje e dashurisë vëllazërore në skenën ndërkombëtare.
Por prapa kësaj fasade, populli i Shqipërisë e Madhe e di mirë se çfarë fshihet: një labirint i korrupsionit, drogës dhe krimit të organizuar, ku Rama është dirigjenti i një orkestre të gardianëve që luajnë simfoninë e tij të pushtetit.
Ndërsa për Kosovën, Rama duket se ka hartuar një strategji të fshehtë, duke përgatitur draft-statute dhe duke bërë lojëra të fshehta me Vuçiqin dhe liderë të tjerë evropianë. Ai e sheh veriun e Kosovës si një skenë të zbrazët ku KFOR-i është regjisori i vetëm. Në fund të ditës, Rama ëndërron për një Shqipëri dhe Kosovë të bashkuar nën një president të vetëm, duke aluduar në veten e tij si babai kombëtar. Por historia e Shqipërisë së Madhe nuk mund të shkruhet vetëm nga një njeri, dhe populli i saj kërkon përgjigje dhe veprime, jo vetëm përqafime dhe dredhi politike.
Ah, çfarë kohësh të arta për të qenë në politikë, ku Edi Rama, kryeministri ynë i dashur, është një shembull frymëzues për të gjithë ne. Ai është artisti i madh, Leonardo da Vinci i kohëve moderne, që pikturon të ardhmen e kombit me ngjyra të ndritshme të dredhive dhe batutave. Në Samitin e Malit të Zi, ai shkëlqen si ylli më i ndritshëm në qiellin e politikës, duke u përqafua me Vuçiqin si me një vëlla të humbur që sapo e ka gjetur.
Oh, dhe mos harroni atë përqafim të ngrohtë, të sinqertë me Vuçiqin – ishte thjesht një moment i magjishëm që tregon se sa larg mund të shkojë diplomacia e vërtetë. Dhe kur ai nuk e “luajti bythën” teksa përshëndete me Kurtin, ishte një demonstrim i qartë i forcës dhe vendosmërisë së tij të palëkundur.
Ndërsa për atë draft-statutin sekret për Asociacionin e komunave serbe, çfarë gjenialiteti! Rama është një strateg i vërtetë që luan shah me botën, duke lëvizur figurat e tij me një finesë që vetëm një maestro i politikës mund ta bëjë. Dhe ideja e tij për një president të përbashkët për Shqipërinë dhe Kosovën? Thjesht një vizion i parë nga një mendje e ndritur.
Në fund të fundit, kush jemi ne pa udhëheqjen e tij të mençur? Edi Rama, babai kombëtar, udhëheqësi i padiskutueshëm, artisti i madh, është pikërisht ajo që na duhet për të na çuar në një të ardhme të ndritshme – ose të paktën, kështu duket në pikturat e tij.
Në këtë univers satirik, Edi Rama është një personazh i madh, një aktor në skenën e politikës që luajnë rolin e jetës së tyre, ndërsa populli shqiptar është publiku që pret të shohë nëse shfaqja do të ketë një fund të lumtur apo jo. Dhe vetëm i mbetet të komentojë mbi domethënien e dhënies së një dore të shtangët, duke diskutuar në facebook, nëse ishte kjo keqkuptim i lojëse së trupit, apo lojë e turpit.