“Lufta kundër Llojit” është një e keqe e madhe.Duke u ushqyer me të keqen, ajo e pjell atë për të depërtuar me një fuqi të tmerrshme në shpirtrat e trazuar, nganjëherë të pashpresë, dhe kështu shndërrohet nga aderencë anakronike sporadike në cilësi sadiste. “Lufta kundër llojit” nuk duhet të ekzistojë më ndër shqiptarë, për vetë genin e veçantë që kemi. Dëmi i pallogaritshëm që ka sjellë kjo luftë në Shqipëri, sidomos gjatë qeverisjes komuniste dhe postkomuniste dëshmohet tek karakteri i njeriut dhe i shtetit. Fakti që gjysma e shqiptarëve,kanë emigruar nëpër botë, të pashpresë për një të ardhme në shtetin e tyre amë, duhet të na shërbejë për të kuptuar definitivisht fuqinë djallëzore dhe shkatërruese që mbart në vetvete kjo luftë./

Nga Alfons Grishaj/*

Lufta brenda llojit , nuk është retorikë të cilën e përdorim në kushte dhe rrethana te caktuara…, por mjeti më  amoral i të dobëtit për të rikuperuar defiçencën, i cili ka  dëshirë pë të arritur të pamundshmen me çdo lloj mjeti.  Mund të  ndodh që edhe hyjnori ta përdor atë si masë profilaktike , por  jo si masë shkatërruese … Një rast të tillë e hasim tek Zoti , që  “ndëshkoi” për mosbindje ëngjëllin e tij, Luciferin! Po,  Luciferri , atje është përsëri , nuk ndryshoi se nuk ndryshoi…

Me fillimin e botës, Kaini vret Abelin.

Perëndia Kronos, gëlltiti fëmijët e vet prej frikës semos i merrnin pushtetin. Zeusi mposhti babain Kronos dhe Titanët. Pra, lufta brenda llojit nisi me zanafillën, u pasua tek njeriu i parë dhe vazhdoi tek Perënditë Mitologjike.

Mitologjia ka përçuar tragjizmin e kësaj lufte me një pafundësi “rastesh” të cilat shpesh gjenden dhe në histori. Ndër më të dhimbshmet (mendoj unë), ishte mitologjia e Osirisit dhe Isisit.

Osirisi ishte dhe Perëndi dhe mbreti i parë i Egjiptit (gjithashtu mumja e parë,sipas një versioni). Ai ishte Zoti ibujqësisë, duke u mësuar njerëzit se si të civilizoheshin dhe si t’i shërbenin vetes me anë të punës kultivuese. Sethi, vëllai i Osirisit, ishte xheloz ndaj tij. Ai mundohej të ngjallte pakënaqësi në sërën e lartë dhe në popull kundër vëllait të vet. Sipas mitologjisë, Sethi, i kish këputur mamasë së tij arterien e vezoreve (uterusin). Figura e Sethit është ajo e një përbindshi që nuk e kish për gjë të bënte më të keqen e të këqijave. Ai e masakroi të vëllanë, Osirisin, duke e shqyer copa-copa e duke ia shpërndarë copat e trupit të tij. Kokën ia varrosi në Abydos, zemrën në Arthribis, një këmbë  në Biga Island etj.*

E shoqja e Osirisit, Isisi, ishte njëkohësisht dhe motra etyre. Ajo duke ditur se ishte shtatëzënë, për t’i shpëtuar ndjekjes së vëllait vrastar, u fsheh në marshlands* të lumit Nil. Ajo lindi djalin e saj që e kishte me Osirisin, duke e emëruar foshnjen, Horus. Fëmija ishte ishenjtë, por me instiktin e gjakut të xhaxhait Seth.

Ai, Horus! Pas luftës për pushtet me xhaxhanë Seth, kthehet kundër nënës (që sakrifikoi aq shumë)duke i këputur kokën. Megjithatë, falë aftësisë së saj hyjnore dhe magjike Isisi, u kthye në skifter.

Shkrimtari grek, Plutark, na sjell një version tjetër mitologjik të Osirisit dhe Isisit, pak më modern, por pa ndryshuar thelbin dhe konceptin.

Ndër vite dhe shekuj, ne e shohim këtë luftë në mbretëri, shtete, politikë, shoqëri dhe familje. Në Shqipëri, e hasim për herë të parë këtë fenomen tek tre vëllezërit që ndërtojnë kalanë Rozafa,të cilët, lidhën besën që të mos i tregonin nuseve të tyre që ajo që kishte radhën për të sjellë bukën të nesërmen, do flijohej që kështjella të qëndronte (sipas orakullit). Për  pasojë, varroset e gjallë Rozafa, gruaja e vëllaut të vogël, i vetmi që mbajti besën.

Në Qeverinë e Parë të shqiptarëve të krijuar nga Gjergj Kastrioti Skënderbeu, shohim disa tradhëti. Gjergji u tradhëtua nga Moisi Golemi njëherë, dy apo tre herë nga Lekë Dukagjini, dhe më pas nga nipi i tij,Hamza Kastrioti.Në qeverinë e komunistëve të kryesuar nga  poltergeisti* Enver Hoxha, ne shohim periudhën më të errët të luftës brenda llojit. Fillimisht, Enveri, eleminoi shokët e vet dhe bashkëpunëtorët e ngushtë që i kishte përkrah.Më pas zhvilloinjë luftë të paprinciptë që njihet tashmë si genocid: “Luftën e Klasave”! Pasi nuk gjente më “armiq”, kthehej përsëri në luftën brenda llojit, duke eleminuar shokët e vet një e nga një. Kulmi arriti nështyrjen e vetvrasjessë shokut të tij më të ngushtë, Mehmet Shehu,i cili, shkruan një letër përpara aktit final, shtrihet në shtrat dhe vendos dy gishtat në zemër, për të dëgjuar rrahjet e zemrës. Aty vendos tytën e pistoletës midis dy gishtave dhe e shkreh atë! Dy gishtat e hapur digjen nga fuqia e plumbit dhe e barutit.* Më vonë kjo hollësi nuk u tha kurrë! Disa për alibi! Të tjerët, për“heroizëm” patetik! Të nesërmen , Kadri Hazbiu , skilja më dinake e PP-së , hyn në shtëpinë e Mehmetit, merr dhe lexon letren që kish lënë ish-bosi i tij…, –  “Vetëm këtë mos t’a kish bërë”! – U shpreh , Kadriu.  Kjo fjali e dalë nga nënvetëdija  do ti kushtonte shumë më pas…

Mehmeti nuk ish më pak kriminel se Enveri, por diabolikët gjithnjë hanë njëri-tjetrin, kur nuk kanë ç’të hanë më!

Lufta për demokraci vendosi tjera raporte në qytetërimin shqiptar. Të gjithë dolën sëbashku për të mposhtur të keqen, por me një gabim të madh, se nuk e kishin mposhtur të keqen e vetvetes, gjeneratorin e tragjedisë shqipëtare. Njeriu negativprej pasionit dhe momentit bëhet njësh me të tjerët, por origjina dhe geni e kthen atë nga ka ardhur, mbase më të keq dhe më të egër se më parë. Pushteti i fituar me gjakun dhe votën e popullit nxori jo frutin e menduar, por një hibrit të rrezikshëm që do ta vazhdonte luftën brenda llojit me një dinakëri të pashoqe. Kjo shkatërroi shtetin, por dhe shpresën e rindërtimit të një të ardhmeje ndryshe. Kleptokracia e lindur prej pushtetit të konvertuar asfiksoi zhvillimin. Loja me të vuajturit ishte nga më të pamoralshmet.Poshtërsitë e klasës neokomuniste penetruan deri tek shtresa e ringjalljes së një kombi, tek të persekutuarit. Klasa e persekutuar u la përsëri në baltë, jo se nuk kishin tru, porse gjaku diabolik nuk lejonte që toka shqiptare të vendoste paqen dhe prosperitetin nëpërmjet të vuajturve që e dinin çfarë do të thoshte atdhe dhe jo internacionalizëm proletar. Djallëzia e pushtetit të momentit instruktoi luftën midis të persekutuarve, luftën brenda llojit, e cila e pat  shoqëruar njeriun që në lindjen e tij. Të persekutuarit ranë në grackën e ngritur! Ata filluan të ndahen dhe të gjykonin njëri-tjetrin. Karrigia flauroi unin duke harruar misionin. “Pushtetari” i persekutuar bënte not bretkocë pa çuar dallgë në breg. Pushteti ekzekutiv nuk ra kurrë në duart e tyre, për arsyet që tashmë dihen. Filluan të dëgjoheshinxhevahire”, se si qe ky dhe si ishte ai! Dikush, tha: “Ramizi, solli demokracinë”!!! Një tjetër, për hir të cmirës, bëri krushqi me persekutorin! Padjallëzia, fisnikëria dhe lodhja e gjatë e vuatjeve kishin stopuar ushqimin e subkoshiencës. Nuk kish më fajtor e as faj! Fytyrat e reja  të fëmijëve të përsekutorëve nuk kishin vrangat e krimit, por geni i tyre do shfaqej më vonë  me të gjithë barometrat e babëzitjes  së baballarëve.

Po a nuk ishin persekutorët që skllavëruan 2. 900.000 mijë shqiptarë?Po a nuk ishin po ata që vranë e prenë, grabitën pasurinë (e përsëris… e përsëris dhe do ta përsëris sa të kem frymë), internuan e burgosën me një mijë e një akuza të paqëna?! Çfarë ndodh tani? Me nofkat që vunë persekutorët i përdorin të njëjtat shpifje kundër njëri-tjerit?! Pale,  shkruajmë dhe broçkulla si të vërteta!Përse? Përse? Persekutorin mund ta falësh, duke treguar superioritetin e genit fisnik, por nuk mund të falësh dhimbjen brenda dhimbjes, se  ajo dhëmb më fort se një kalvar mundimesh nga mizoria dhe mizorët, sepse për mizorët je i pregatitur, kurse kundër vetvetes, kurrë!

Kam menduar se fisnikëria (shejtnia) e njeriut të vërtetë,e ruan botën, shtetin, shoqërinë dhe familjen. Mendoj se, përsëri po ky njeri do ta shpëtojë njeriun vetë prej verdiktit të agonisë diabolike.

“Lufta kundër Llojit” është një e keqe e madhe.Duke u ushqyer me të keqen, ajo e pjell atë për të depërtuar me një fuqi të tmerrshme në shpirtrat e trazuar, nganjëherë të pashpresë, dhe kështu shndërrohet nga aderencë anakronike sporadike në cilësi sadiste. “Lufta kundër llojit” nuk duhet të ekzistojë më ndër shqiptarë, për vetë genin e veçantë që kemi. Dëmi i pallogaritshëm që ka sjellë kjo luftë në Shqipëri, sidomos gjatë qeverisjes komuniste dhe postkomuniste dëshmohet tek karakteri i njeriut dhe i shtetit. Fakti që gjysma e shqiptarëve,kanë emigruar nëpër botë, të pashpresë për një të ardhme në shtetin e tyre amë, duhet të na shërbejë për të kuptuar definitivisht fuqinë djallëzore dhe shkatërruese që mbart në vetvete kjo luftë.

*Shënimet e mia:

Sipas “World Mythology” ….

Marshlands = Tokë me sipërfaqe uji, si kënetë, ku më tepër mbizotërojnë barishtet.

Poltergeist = Fantazem e zhurmshme

*    Thënjet, sipas dy Ali-ve, të familjes Shehu…