Nga Astrit Lulushi/
Besimi është gjëja kryesore. Pa të njeriu nuk ka dëshirë e interes për asgjë. Besimi është frymë që vë trupin në lëvizje. Edhe ai që nuk beson në Zot, beson në diçka tjetër a tek vetja. Eshtë kjo arsyeja që njeriu nuk ka një të vërtetë apo gjithmonë është në kërkim të saj. Kur e vërteta është e qartë, e pakundërshtueshme, është e pamundur për njerëzit të përçahen, të ndahen a krijojnë parti e fraksione. Prandaj sot nuk kemi ajnshtainistë, galileolistë apo kolomboistë, sepse e vërteta e zbulimeve të tyre është e pranueshme, e qartë; por kemi marksistë, leninistë, stalinistë e çdo ‘istë’ tjetër, pasi e vërteta prej tyre mbytet, e drejta mohohet, liria shtypet.
Nëse natyra u përket të gjithëve, aq më shumë mbinatyra, e pakufishmja është pronë e tyre. Max Mūller thoshte se ajo që sot quhet Fe, në kohë të lashta quhej Ligj, Lidhje, Besë, fjalë e dhënë midis njeriut dhe perëndive. Një interpretim vjen nga Ciceroni, që e lidh fenë me “relego”, rilexim, lexim me vemendje për ta kuptuar thellësisht. Besimi, feja ishte diçka e brendshme e njeriut, ishte, kuptimi, fryma e tij. Më pas studiues në kohët tona, si Joseph Campbell, do të favorizonin po latinishten “ligare” e “ri- ligare” që solli “religion”, rilidhje midis Njeriut dhe Zotit.
Çfarë ishte është, qoftë politikan, i shtypur ose njeri i thjeshtë. Paranoja është imagjinatë, jo haluçinacion, e lindur nga persekutimi, që mund të quhet edhe fillimi i gjithçkaje, nga koha e Big Bangut të shkencës, apo e Fillesës së Zotit. Nuk ka njeri normal të mos ketë brenda vetes një lloj ndjenje faji, dhe nuk ka njeri që nuk ndjehet i përndjekur, qoftë edhe nga vetja.