Shkruan: Avdi Ibrahimi/
Pi raki rrushi të Rahovecit… Nuk më zënka rakia… Nuk e di pse e pi, ani pse nuk ndjej asfarë shije, e nuk jamë asfarë pijaneci. Mbase e di pse pi? Mbase po e pi helmin e kohës… Pi të huajin bashkë me servilin vendorë që na rrin mbi kokë…dhe atdheu mbase padashje në hekura mban çlirimtarin.
Po gërmoj e gërmova me mendje dhe në shpirt.
I huaji e vendori servil i korruptuar, po i mbyllin mbrenda hekurave njerëzit çlirimtar, e po i linçojnë njerëzit progresist, kështu po u ipet krah njerëzve të këqij, të korruptuar e kriminel.
Ky helm i kohës , disi po më kujton atë veprën letrare “Krimi dhe dënimi” të Fjoderit.
– Varfëria si kontekst social i kësaj vepre paraqet vlerën kryesore të romanit. Vuajtja e njerëzve në këtë vepër është vrazhdësi konkrete. Me dredhi me mashtrim Svidrigajllovi ky njeri i pasur i detyron shërbëtorët të bëjnë vetëvrasje, ai në pronën e vet të fituar nëpërmjet korrupcionit, shfrytëzon, dhunon, çupën katërmbdhjetëvjeçare e cila nga vuajtja dhe dëshprimi mbytet në lumë, e helmon gruan e tij që t’i rrëmbej pasurinë, e shqetëson Dunjën një femër tjetër për ta skandalizuar.
– Në anën tjetër Luzhini, poashtu një njeri i pushtetshëm e i pasur, kërkon një vajzë të varfër, e cila përjetë do të jetë mirënjohëse këtij njeriu përshkak se kjo martesë e shpëton nga mjerimi, kështu i jep të drejtë burrit të saj që ta tiranizoj vullnetarisht.
– Sonja bëhet prostitute, që të mos qajnë fëmijët nga uria. – Njeriu vret njerinë për para, e po këto para mbetën të pashfrytëzuara, krimineli përvidhet nga banesa e të vrarës i padiktuar, i ka të gjitha kushtet që ta ruaj fshetësinë, por megjithatë zbulohet, dhe i dorëzohet gjyqit, por ai nuk heq dorë nga teoria e krimit. – Enigmën e parave të pashfrytëzuara personazhi e ndjen se as nëna, as motra, askush nga njerëzit e ndershëm, nuk do të pajtohej që problemet e veta jetësore ti zgjedhë më paratë e plaçkitura nga e vrara.
– Sonja pyet e tmerruar: “Ato të holla që ia dhatë Katerini Ivanovnës, mos janë nga ato të holla të fituara me anë të krimit. ”Jo Sonja, këto të holla nuk ishin prej atyre parave, qetësohu”. – Njeriu i ndershëm ka nevoj për një bindje dhe ndjenjë se çdo gjë është realizuar pastër.
Nga kjo vepër letrare kuptova se skllavëria nuk gjendet vetëm në raftet e pluhërosura të historisë, kjo po ndodh edhe sot në këtë kohë, servili në cilin do kontekst kohor qoftë ai, është një lloj skllavi, ndoshta ky njeri i kthyer në kukull, i ka borxh liderit të tij, se e ka punësuar në ndonjë nga ministrit, se i ka dhënë mbase ndonjë tender, se i ka dhënë ndonjë diplom a mirnjohje false, a kushedi çfarë?!
Për ta shprehur më ndryshe, këta janë skllevërit e vërtetë. Këta janë njerëz të skllavëruar e të shantazhuar, kjo skllavëri atyre u rëndon në kurriz, kjo skllavëri e pëlqyer nga ana e tyre , e këta skllevër nuk marrin veshë çka do me thënë liri, por përkundrazi ndjejnë një fare urrejtje për mbrojtësit dhe kërkuesit e lirisë, kështu këta skllevër budallenjë ushqejnë njëfarë respekti për liderin e tyre oligarkë që tashmë është bërë ekspert i përdorimit të dhunës dhe prangave zingjirore.
Ky është një zakon i pëlqyer prej tyre dhe këtë skllavërim e mbajnë në kurriz e durojnë me gëzim. Veçanërisht ata që janë lindur skllav!
GJAKU I DËSHMORËVE U BËFTË DRITË PËR MBARË SHQIPTARI NË!
Shkruan: Avdi Ibrahimi/
Vetëm edhe disa ditë na ndajnë nga manifestimi përkujtimor i 31 majit që do të mbahet në Gorozhup të Hasit.. Po bëhen, 16 vjet nga rënia heroike e mbinjerëzore, e 15 dëshmorëve të Kombit Shqiptar: Bafti Nexhip Haxhiu, Flurim Rrahman Rushiti, Salih Halim Zenuni, Astrit Hekuran Suli, Alirizan Selman Selmani, Sali Islam Saramati, Selver Bajram Maçkaj, Shpend Sefer Berisha, Gani Hamdi Saramati, . Beran Muhamet Gashi, Ejup Tafil Kosumi, Safet Zeqir Peci, Xhelal Behlul Sopi, Abdurrahman Xhylbehar Gërdellaj, Zejnullah Rrahim Zena.
Gjaku i derdhur për atdhe i dëshmorëve të rënë në Frontin e luftës të Operacionit SHIGJETA në Gorozhupin e Pashtrikun e përflakur, të Organizuar nga SHP I UÇK-së, OPERACIONI ‘’SHIGJETA’’ DT-2 : Ku morën pjesë në operacionet luftarake, TF 0, TF 1, TF 2, TF 3, Brig 128, B.ATLANTIKU, KOMPANIA E DEDIKIMIT TË VEÇANT, P U, MJEKSIA, na tregoi rrugën e lirisë, kjo rrugë e ndritshme na ndezi shpresën për të ardhmën dhe urrejtjen për pushtuesin gjakatar dhe shtypësit.
Unë me zemër të plagosur, ng padrejtësia që po u shkaktohet juve dëshmorë të shnjtëruar, invalid, veteran, pjestar e pjesëmarrës në luftrat e lavdishme të UÇK-së, i paknaqur dhe tejet i revoltuar që statusine UÇK-së e kanë marrë disa të pamerituar, e kështu ata janë barazuar me ju me ne, të merituarit, e kam të vështir të pajtohem me manipuluesit.
Eh! Çka të shkruaj, me zemrën time të plasur. Si t’ja filloj këtë përshëndetje për ju dëshmor të nderuar, këtë mesazhi urtësie për ju të përjetshmit, dëshmorë të kombit shqiptar.
Është mbase e kotë e gjitha shoku im, prindër, vëlla e motra ime e idealeve të përbashkëta atdhetare, vëllau e motra ime familje heronjësh e dëshmorësh, ju invalidë, veteranë, shokë e shoqe e jona bashkëluftëtarë të tri luftrave çlirimtare UÇK-së, UÇPMB-së, UÇ Kombëtare.
E kotë për ju heronjë e heroina, dëshmor e dëshmore që rate në altarin e lirisë për Bashkimin e Trojeve Shqiptare me shtetin amë Shqipërinë, sepse ju këtë shkrim mesazh urtësie nuk do të mund ta lexoni.
Të gjithë BASHKËOMBASIT E MI SHQIPTAR KUDO NDODHEN, të gjithë invalidët dhe veteranët e tri luftrave çlirimtare mbase do ta lexojnë. Veç JU të përjetshmit jo. Nuk do ta dinit se sa shumë e ndjejë dhe e ndjejmë mungesën Tuaj. Përse e gjithë kjo? A, thua sherbejnë vetëm për të më ndihmuar që mos të harroj, që mos të harrojmë, buzëqeshjet TUAJA, mirësinë TUAJ, mirëkuptimin TUAJ, që patët për të gjithë ne shqiptarinë…! Si luftëtarë e luftëtare të lirisë shqiptare gjithmonë do të jeni me ne… Sepse s’ka vend për harresën…!
Përshëndetja ime e këtij shkrim, mesazhi… Ufffff ikët nga kjo botë e padrejtë duke na lënë përjetë në pikëllim… Ikët nga kjo botë dhe shkuat atje tek komandanti legjendar Adem Jashari, Zahir Pajaziti, Luan Haradinaj, Fehmi e Xhevë Lladrovci, Mujë Krasniqi, Tahir Sinani… Remzi Ademaj, Ridvan Qazimi, Nijazi Azemi, Ismet Jashari… të gjithë ata që ranë në altarin e lirisë gjatë të gjitha luftërave çlirimtare… Ikët nga kjo botë e çorroditur duke na thënë: “Luftën e bëjnë heronjtë… qeverisin maskarenjtë… përfitojnë horrat…” Do të mbetëni në kujtimet tona përjetësisht, si vëllezër e motra, që dhatë më të shternjtën jetën TUAJ në luftërta çlirimtare… U çoftë i lehtë dheu i SHQIPËRISË…!
Këta trimat e trimëreshat e lirisë të cilët me ditë të tëra mbetën ndonjëherë pa ngrënë, e pa fjetur, në mes të zjarrit dhe vdekjes! Po, po kështu e ka lufta për liri e Atdhe!
Por në fund ata dhe ne fituam mbi vdekjen!
Prandaj gjunjëzohem me nderim të lartë para LAPIDARIT TË DËSHMORËVE NË GOROZHUP, dhe gjithë atyre heronjëve e heroinave shqiptare që ranë për Atdhe. Heronjtë e heroinat shqiptare rrojnë! Kënga e luftës do të buçasë fort do të përmend përjetësisht se Ju dëshmorë të lirisë, popullit ua çelet sytë dhe rrugën për jetën e lirë.
Nderim e respekt, ju puth sytë largëshikues dhe dorën tuaj prej luftëtari që na sollët LIRINË!
Gorozhup 24 Maj 2015
Mendja e madhe është e zeza e të zot
Shkruan: Avdi Ibrahimi/
Kam pare e takuar në jetën e përditshme njerëz me karaktere të ndryshme, por shpesh më ka rastisur të takoj njerëz me mendje të madhe. Sipas pikpamjës time mendjemadhësia është një fenomen që mund të dallohet fare qartë në gjeste të një mendjemadhi apo mendjemadhe, në të folur, dhe në mënyrën se si qëndron pranë një shoqërie. Kam lexuar shkrime të ndryshme nga e kaluara është mbase interesante se në kohërta e mëhershme sikur mendjemadhesi kane shfaqur vetëm të pasurit, se ata gjithnji e kanë ndier vetën se janë një shoqëri më e lartë nga të varfërit, por sot kjo shfaqje është shumë e rrezikshme, sepse kjo sëmundje shpirtërore njeriun mendjemadh e bënë t’i duket vetja se është më i dalluar se të tjerët në atë mes njerëzish ku ai jeton e punon, kujton pse ka më shumë para, pse ka pozit shtetërore, mendon se është më i ditur, e ka më shumë force mbi të tjerët. Janë këto mbase arsyet, që ai kurrsesi nuk pranon të jetë i thjesht e të ndjejë keqardhje për të tjerët, për këtë ai nuk brengoset që më sjelljen e tij lëndon të tjerët.
Ky fenomen ligësie nuk duhej të ndodhte në asnjë rast nga raca njerëzore, sado e vogël të jetë ajo mendjemadhësi kujtoj se është një sëmundje patologjike e rrezikshme shoqërore dhe shkatërruese e shpirtit, ku nga një grimcë, sado e vogël të jetë, mjafton që dale nga dale të gjejë terren të përshtatshëm për të livadhisur në shpirt, i cili mëpastaj mbizotërohet nga dëshirat shfrenuese të egoizmit e injorancës. Kjo dukuri negative mendjemadhësie pastaj kalon në vesin e njeriut, si dukuri e shëmtuar që përdorët si armë e të ligut e injorantit, e disa nga këta njerëz injorant mundohen ta paraqesin veten me një madheshti qënuk e kanë, kjo tregon se ky tip njeriu është pa pike civilizimi e kulture, nuk e kanë vetëdijen e duhur, nuk kanë asfarë vizioni, njëkohësisht nuk është ashtu si paraqitet. Kjo formë aktruese është një lloj maskarade e paraqitjes së jashtme, për tu dukur se është i ngritur, edhe pse nuk posedon asfarë vlere, është tërësisht i papaërgaditur profesionalisht dhe nuk qonë asfarë peshe në shoqëri, por me anën e mendjemadhësisë mundohet të shfaqët kinse është dikushi, kinse është njëfarë faktori edhe ay.
Kështu më është krijuar përshtypja se mendjemadhi e ka të humbur aftësinë e të menduarit, e ka humbur aftësinë njohjës për të pasqyruar botën e realës, për të arsyetuar e gjykuar drejtë, ay ashtu siç njifet në shoqëri ashtu edhe mbetët, atij edhe kur ti vie pleqëria, plaket me një pale mend, mendjemadhi gjithnji mendon sit ë përfitoj nga të tjerët për vetën e tij. Kështu atij i është bërë mendja veri, thotë urtia jonë popullore, është trullosur fare, s’është fare në vete, i është rritur mendja, i duket vetja se ay është njëshi e s’ka më të tjerë?! Ay del mendje mbi mendje, po del mbi të gjithë, urdhëron gjitha ata që ka nën vete, po e bënë vetën sikur është më i zgjuari, por ata të gjorët që I servilosën këtij mendjemadhi të pamend, ndryshe u thuhet në zhargonin popullor, gjeti mendja mendjen, mendojnë se janë dikushi, si njëri si tjetri, mendojnë të përfitojnë, të zhvatin sa ma shumë për vetën e tyre aty ku gjejnë terren për të livadhisur, kështu atij mendjemadhit i ka hipur mendja në qiell, i është rritur aq shumë mendja si i duket vetja se është i pazëvënsueshëm, ay është aq shumë mendjemadh sa i duket vetja si narcisoid se vetëm ay është mbi këtë tokë e s’ka tjetër. Por unë i them këtij mendjemadhi e llaskucave të tij mendjemdhenjë, mbani mendjen, mos e humbasni! Ejani në vete! Ecni për toke, se mendja e madhe është e zeza e të zot, more mendjeveri.
Përvoja jetësore na tregon se njeriu i thjesht, njeriu modest, në dukje e në praktik, ka më shumë vlera, se sa një mendjemadh, kjo është e dëshmuar në praktikën njerëzore.
MJAFT MË SE NA KENI SJELL SHPIRTIN NË MAJE TË HUNDËS!
Shkruan: Avdi Ibrahimi-Prizren/
Çfarë çmendurie! Më ka rastisur të dëgjoj e lexoj gati çdo ditë disa njerëz që janë të apasionuar pas liderit të tyre partiak sa konfuzioni i tyre moral, sikur na kujton atë trajtimin e mendimit apsurd, ku dita nuk mund të jetë assesi më e ngrohtë se nata, ku drita për ta assesi nuk është më e ndritshme se errësira, ku toka assesi nuk është më e thatë se deti, atëherë është mbase e qartë se njerëzit e tillë e kanë humbur aftësin për të shquar dallimin.
Qysh nga kohëra të lashta njerëzit që bënin biznes e pastaj disa edhe bëheshin “udhëheqës” që nëpërmjet parasë e mashtrimit, të atij apo këtij populli, tani të këtij apo atij shteti, kanë keqpërdorur emrin e “Udhëheqësit” për qëllime personale, kështu ata të mëparshmit, po edhe këta të sotshmit për të justifikuar të pajustifikueshmen.
Mbase besimi tek lideri partiak i takon kohës së re. Njerëzit, duke qenë inferior dhe te varur drejtëpërdrejtë nga lideri i tyre partiak, e ngritin në kult atë, duke i dhënë atributin e të paprekshmit… Të besosh në një lider nuk dëmton askënd dhe është tejet personale, por të jeshë i vetëmashtruar, e pastaj t’i mashtrosh të tjerët, është spekulim, është pandershmëri, është apsurde, është mbase edhe çmenduri! Është e kuptueshme se ka njerëz që kanë nevojë për një kult frike apo adhurimi, ka njerëz që besimin në liderin e tyre e ndjejnë si shpresë dhe forcë për të përballuar dhe realizuar qëllimet e të jetuarit.
Po ju kujtojmë këtyre servilëve të vetëmashtruar se, të luftosh pushtuesin e kombit shqiptar me penë e pushkë nuk është diktaturë, por edhe të jeshë kundër keqeverisjes së pushtetarëve të tanishëm nuk është antiatdhetarizëm, por përkundrazi është të jeshë i ditur dhe i kulturuar njëkohësisht të jeshë me ndjenja të larta atdhetare. Këtë ndjenjë të lart kulture dhe atdhetarie e tregun me vepra heronjtë e heroinat e Kombit Shqiptar nëpër shekujt e përflakur. Këtë ndjenjë të lartë atdhetarie dhe kulture e pati edhe Komandanti legjendar i UÇK-së Adem Jashari bashkë me luftëtarët e lirisë e natyrisht as kjo nuk quhet diktaturë.
Politika e rezistencës pasive nuk është asfarë shenje e qytetrimit evropian, nëse nuk e mbron dinjitetin kombëtar, por është dukuri e vetënënshtrimit dhe fyerje kombëtare. Por as politika e “nacionalizmit si kapital politik”, nuk është asfarë shenje e atdhedashurisë, por dukuri e nënshtrimit politik. Politika e “integrimeve” e “hapsirave demokratike”, e “kompromiseve”, e “qarkullimit të lirë të njerëzve”, nuk është asfarë premise politike, por mohim i dinjitetit kombëtar.
Jemi dëshmitar se sot, në Qeverinë e Kosovës të Isa Mustafës e Hashim Thaçit, ndodhet në bashkëqeverisje një Ministër për Kthim, nga Lista Sërbska, njëfar Aleksandri i quajti “egërsira” familjaret e të zhdukurve shqiptar nga Gjakova, që gjakuan për liri… që Shteti terrorist serb i Aleksandrit bëri gjenocit mbi popullin shqiptar, para disa viteve, ku ende kullojnë gjak plagët shqiptare.
Si qytetar shqiptar i Republikës Shqiptare të Kosovës, apeloj të reflektoj Qeveria e Kosovës, sa s’është bërë vonë, ti plotësoj këto tri kërkesa jetike të popullit:
1. Ta shkarkoj sa më parë Jabllanoviqin nga kabineti qeveritar i Isa Mustafës.
2. Trepça gjigandi ynë ekonomik të bëhet ndërmarrje publike.
3. Të ndaloj me të gjitha mjetet paqësore largimin e qytetarëve shqiptar nga Kosova.
Kjo është mbase detyrë mbi detyrat e Qeverisë së Ksovës, që kërkon situata aktuale, mos përfillja e këtyre kërkesave gjithpopullore na bënë të ju themi: Mjaftë më se na keni sjellë shpirtin në maje të hundës, nuk beson më asnjë qytetar i Kosovës në këta politikan idhuj pakrena, që vazhdimisht bënë kompromise politike në dëm të shqiptarëve të Kosovës, e durimit i ka ardhur fundi… Qeveria t’i kërkoj llogari Aleksandrit, e të bëjë largimin e menjëhershëm, nga pozitat e larta në Republikën Shqiptare të Kosovës, të këtij Aleksandri dhe gjithe aleksandrave që hanë bukën e Shtetit Shqiptar të Kosovës, por qe punojnë e veprojnë për Serbinë gjenocidiste!
Prizren, 2 shkurt 2015.
DRUVARI E COPËZA PREJ ARI
Shkruan: Avdi Ibrahimi/
Druvari një qytetar i varfër shkonte çdo ditë në mal për ta ngarkuar me dru gomarin e tij e drutë e ngarkuara mbi shpinën e gomarit, pastaj i shiste zejtarëve në qytet, kjo ishte mbase lufta për ekzistencë në vështirësinë për t`i siguruar familjës një cope bukë. Një kohë të gjatë në jetën e tij familjare do të mbetej kjo gjendje ekzistuese në kthetrat e mjerimit e varfërisë. Megjithëse në ndjenjën e tij të fshehur mohonte vesin e keq shfrytëzimin e kafshës që mbante mbi kurriz barren e rëndë të druve, por jeta e kishte bërë të tillë se ai dhe gomari ishin vetëm për të ulur kokën e për të punuar, kështu ai besonte se e ardhmja do t`i sillte diçka më të mire, më të bukur, pavarësishtë se ajo i shfaqej e turbullt. Me këto ndjenja të përziera niset për në mal, duke ecur më në thellësi të pyellit afër një shkëmbi sheh një cope metali që shkëlqente shumë, i afrohet dhe pyet veten si është e mundur që shkëlqen kështu? Për këtë shprehet i gëzuar se ka gjetur një cope metalike prej ari?! Ashtu i gëzuar ngarkoi gomarin me dru e u nis drejt qytetit, pasi shiti drutë, shkoi të Samarxhiu për ta riparuar samarin e gomarit, duke biseduar me Samarxhiun nxori pllakëzën e arit, e po e pyet këtë zotëriun: – A thua sa lira bënë kjo copë prej ari? E mori Samarxhiu e shikoi duke e rrotulluar nëpër duar copëzen prej ari dhe po i thoshte Druvarit: -Ma merr mendja se duhet të ketë vlerë nja 5 lira?! Pasi kreu punë të Samarxhiu, Druvari vazhdoi rrugën nëpër qytet dhe hyri tek një arëpunues dhe i dha copën prej ari, -duke i thënë më trego sa lira ka vlerën ky ari? Arpunuesi e hodhi në peshore copëzën e arit e në çast ju drejtua Druvarit: – Ky ari ka vlerën e 95 lirave. Mbeti i habitur Druvari, e ju drejtua, Arëpunuesit: – Si more mos e ke gabim? Po pak çaste më pare isha te Samarxhiu e ai i dha vlerën 5 lira copzës së arit! Arëpunuesi i thotë Druvarit: -Lëre ore Samarxhin, po ku di ai ç`është vlera e arit.