Blerta Haxhiaj – Page 4 – Dielli

Erotika në Sufizëm

April 4, 2017 by dgreca

Nga MP Blerta Haxhiaj/

Sufizmi shpeshherë është definuar si islamizmi mistik, një tjetër dimension i islamit, ai karakterizohet nga vlera, rite, praktika, doktrina dhe institucione që manifeston një kristalizim të praktikave mistike në islam. Nga etimologjia e konceptit Sufi janë dy origjina që mbizotërojnë – ṣafā si pastërti dhe ṣūf – lesh (Arabisht); “Sufist është ai që vesh rroba leshi si simbol i pastërtisë së tij”. Si një aspekt asketik dhe mistik i islamit, Sufizmi, konsiderohet në pjesët ligjëruese të islamit që pajtohet me purifikimin e vetes së brendshme duke përjetuar eksperiencë direkte me Zotin si pasojë e përdorimit të aftësive zgjedhore intuitive dhe emocionale.

Seksualiteti dhe shpirtërorja, janë një formë e rëndësishme në literaturën Sufiste dhe në të menduar që janë prevalence e shumë subjekteve për tu diskutuar, të dyja duke luajtur rol në formulimin e mendimit të proçesit të mendimit dhe jo vetëm mistike por edhe Freudiane. Aty kërkohet përgjigje për çështje si vullneti i lirë, lumturia e vërtetë: Ibn Arab –

Dashuria është besimi që mbaj: sa herë që kthehet;

Devete e tij, dashuria është akoma besimi dhe fati im;

Historikisht Sufizmi bëhet pjesë e rëndësishme e Islamit nga periudha e hershme e Mesjetës, atëherë kur civilizimi Islamik filloi të determinohet nga modernizmi. Transmisioni i dritës hyjnore nga zemra e mësuesit të zemra e nxënësit lejon progresimin, por të dy duhet ti nënshtrohet ligjin Hyjnor. Ky misticizem ka ngjallur interes në botën perëndimore sidomos nga studiuesit. Rumi mori shumë njohje në USA aty ku Sufizmi përceptohet si formë i Islamit paqësor dhe apolitik. Michel Foucault ka shkruar se shoqëritë përdorin si qëllim amplifikim e së vërtetës.

Ars Erotica e cila nga domosdoshmëria e cila shërbehet në mënyrë sekrete në seksualitet ishte sepse domosdoshmëria mbahet në rezerva madhore duke u pajtuar me traditat që mund ta humbë efektin e vet dhe virtyti mund të shpërbëhet. Hermeneutika në erotizmin e Rumit që shprehet në poezitë e tij tregon një traditë sekrete që e gjejme erotizmin dhe metaforën për ta shprehur atë më koncepte ezoterike. Ashtu si arti erotik mbartja mistike tregon nivelin e ezoterizmit. Imperativi për të shprehur se sekreti duhet treguar eshtë sepse sekreti nuk është i fshehtë. Një sekret komplet i fshehtë nuk është i mundur sepse atëherë ai nuk do të ekzistonte, tregimi do ta bënte atë më kuptimplotë ashtu si në erotizëm ku gjatë përformimit të aktit barazohet më përfundimin e aktit.

Te pasazhet e Rumit dija mistike është komunikimi më erotikën. Dinamika erotike eksploron dhe simbolizon praktikat e ndryshme. Linjat erotike të strukturuara përgjatë lidhjes së simboleve të praktikave janë të lidhura dhe përgjithësuara nga subjektiviteti dhe pashmangshmërisht kuptimplotë në kontekstin kulturor. Në pasazhet e Masnavi-t të Rumi hasim kuptimin erotik, simbolika kurajon hyjnoren, ku shkrimet dhe tekstet mistike jane të shprehura terme të mishëruara dhe gjinore që janë të projektuara nën trupa seksuale dhe erotike. Rumi sjell në fokus feminilitetin si një kategori hermeneutike, aty ku funksioni biologjik i femrës si lindja është i lidhur më shpjegimin e hyjnisë mashkullore që inspiron kreativitetin. Termi jaib, i përkthyer si ‘gji’gjithashtu nënkupton ‘vrimë’ që derivon në ‘mitër’Rumi përdorë edhe funksionin biologjik të femrës –menstruacionet – për të ilustruar një tjetër aspekt të lidhjes më hyjnoren.

Në të vërtetë dëshira mishtore janë menstruacionet e njerëzve. Këtu përshkruhet dëshira karnale në termat biologjike, në ligjet e islamit menstruacionet janë konsideruar si gjendje papastërtie ku disa ligje dhe rite janë të ndaluara, (lutja, dhe prezenca në vendet e shenjta). Rumi aludon se është lidhja ku femra është receptive ndërsa mashkulli është aktiv në mes tyre si simbol i kompletimit të aktit në kontekstin erotik. Perfaqësimi i femrës si diçka e çrregullt, cënuese dhe si krijesa thjeshtë fizike apo objekte dëshirash tregojnë pikëpamjen e trupit seksual femëror dhe seksualitetin që gjeneron në kaos dhe në shumëfishimin e tij.

Kundrejt trupit mashkullor dhe seksualitetit aty tregohet që organi seksual mashkullor lokalizohet dhe paraqitet si një force e rendit dhe e ligjit. Në kontekstin e feminizmit bashkohor diskursi gjinor dhe seksual paraqet të njëjtin pluralitet dhe shumëfishimi i gjenitaleve femërore, dëshirave dhe seksualitetin që argumentohet me pushtet. Në kontekstin androcentrik kulturor , multipliciteti i seksit femëror dhe seksualiteti shikohet si detyrim i lidhur me një tjetër kulturë dhe pluralitet simbolik që jep kënaqësinë e mishit ku seksualiteti siguron metaforen ne literaturën mistike që subordinohet në supremacinë fallike. Organi gjenital mashkullor luan rol të rëndësishëm në funksionimin e tregimeve në Masnavi që ky organi ishte një organ i privilegjuar që simbolizon shumë veprime.

Lidhja mes misticizmit dhe seksualitetit në Kristianizem është shumë kompleks sepse aty gjithmonë seksualiteti në historinë e Kristianizmit sjellja seksuale sillet rreth seksit. Në religjonet monoteiste të Judaizmit dhe Islamit praktikat seksuale si imazhet seksuale mund dhe shpesh zhvillohen në role integrale në itinerarin mistik të Zotit. Duke u dakorduar me (ash- Sheikh al- akbar) Ibn Arabi aktiviteti seksual është një e vërtetë mistike apo gnostike që është rruga favorite që të arrihet bashkimi me zotin që është edhe aktiv edhe receptiv. Triumfi i idealit të virgjinitetit prezanton një numër të madh tensionesh në historinë e misticizmit të krishtertë që tronditë shumë nga zhvillimet e tij. Rumi ishte një poet i madh, nje poet mistik, që gjeti dhe mësoi bashkimin mistik me atë të njeriut të përkryer. Rumi flet në poemat e tij Diwan of Shams of Tabriz për ndërgjegjien e brendshme që mbahet të e vërteta e përjetshme dhe jo te religjonet e organizuara dhe ritualet, sufistet shikojnë në brendësinë e tyre, analizojnë të ndërgjegjshmen dhe të pandërgjeshmen sikurse Freud në Psikoanalizë.

Dinjiteti njerëzor është bërthama e psikoanalizës dhe e traditave shpirtërore e Sufistëve, të dy metodat e veçanta lidhen me individualitetin. Kjo paraqet një lloj transcendence, si një trancedence kuotidiane që na hap ndaj botës, qënieve. Vuajtja merret si marrëdhenia më të tjerët që Freud e konstaton si gjendja e isolimit vullnetar, ku sipas tij vuajtja nuk është gjë tjetër veç së një ndjesi. Freud nuk e refuzon misticizmin aty ku e shpreh se besimin që shpirti është i tej-jetësuar më teorinë e tij të Id dhe Ego. Freud nuk ishte i vetmi që fliste për erotizmin në Literaturën Arabe Sufiste, Rumi njihet për erotizmin në poezitë e tij, Tourage, përdorë filozofinë e Lacanit që ti afrohet fallocentrizmit ekzoterik të Rumit dhe zbulon se fallusi ka kuptim arkaik që përdorë imazhe që janë seksuale.

Destinacioni i tyre është me veten e tyre, ku mund ti gjejnë të gjitha përgjigjet. Mijëra vite më përpara se Freud bota pa kohën e arte Arabe, Ibn Arabi beson në atë pjesën e ndjërgjegjies e cila është akoma aktive që lidh Sufist më realitetin supreme apo më të vërtetën e cila shtrihet nën fasadën e mendimeve të ndërgjegjshme dhe në botën e jashtshme. Endrrat janë forma familjare të botës së jashtme por që përmbajnë kuptim të thellë. Freud referon së qëllimi i ëndrrës është si qënie e aksit të përmbushjes së dëshirës dhe është si ene mbajtëse e së vërtetës prapa metaforave. Ibn Arabi në mënyrë të ngajshme shpreh që ëndrrat përmbushin dëshirën e Sufistëve për të arritur të e vërteta e përjetshme. Metoda apo rruga Sufiste është mënyra për të arritur te e vërteta, jo nga burime të jashtme por nga gjëndra të brendshme të zemrës, mendjes, shpirtit. Vetmia apo vetmia individuale lejon që individi të gjejë vetën e tij të vërtetë përmes vetë-zbulimit. Kjo është pak e ngajshme me seancat psikoanalitike në raportin psikolog – pacient, aftësia për të qëndruar vetëm në prezencën e tjetrit është e njohur, e bazuar mbi ndjenja, i gjallë ashtu siç do të eksperimentonte në një botë më emocione kuptimplota. Kjo lloj vetmie nuk është ajo vetmi degraduese, ajo është një lloj i tillë që të jesh në paqe me veten. Krijimi i një ekzistence të bukur.

Bli vendin e punes!

March 29, 2017 by dgreca

Nga Blerta Haxhiaj.

Që në kohërat e hershme sipas rrëfimeve mitologjike dhimbja u nda mes mashkullit dhe femres në dy kategori: femra duhet te përjetoje dhimbjet e lindjes ndersa mashkulli duhet te mbajë barrën e punës. Kjo është si pasojë sepse shkelën rregullat në kopshtin e Edenit. Si nga shprehjet më të dëgjuara është kjo ‘punë’, ndonjëherë ajo bëhet edhe e padiferencuar, e pakuptuar dhe shumë komplekse. Puna në gjuhën e shkencës paraqet veprimtarinë e njeriut në përgjithësi, mandej vijnë nëndarjet e saj të shumëllojshme. Në epokën e Homerit puna fizike është konsideruar si veprimtari jo e denjë për aristokracinë dhe luftëtarët. Aristoteli thotë: “Jeta është praxis (veprim) dhe jo poiesis (prodhim)”, mirëpo në ditët e sotme shikohet vetëm prodhimi si me veprim si pa veprim. Dallimi mes kohës së lirë dhe punës, në kohët e hershme, është shumë fondamentale dhe konsiderohet si parakusht për veprimtari shkencore dhe teorike, tipike për një jetë kontemplative e kundërt me jeten aktive apo fizike. Sipas Hanna Arend prodhimtaria dhe veprimi janë të njëjta me punen dhe të lidhura me domosdoshmërinë ku puna lirohet pak nga përbuzja Antike. Në nocionin modern të punës janë shumë kategorizime por bazamenti është te prodhimi, kemi punë fizike; pune mendore; punë shpirtërore; punë duke qëndruar kot; kjo e fundit ndikon negativisht ne konstituimin e shoqërisë sepse formësimi në vend të progresionit është regresioni. Më Locke (loqka) ‘fillon historia e nocionit modern të punës’. Fichte e çliron nocionin e punës nga domethënia negative dhe paragjykimet duke i dhënë një funksion civilizues. Të punosh nuk është turp. Hegeli e barazon punën me veprimtarinë ku subjekti modern shfaqet si demiurg i botës njerëzore. Njeriu është prodhues i vetë botës së tij duke u munduar të pavarësohet nga forcat e jashtme, natyra mund të mposhtet vetëm nëse nënshtrohet, kjo mund të arrihet me pranimin e rëndësisë shoqërore të punës. Puna është edhe si burim i pronës sepse përmes saj si veprimtari caktohet prona, që tashmë prona karakterizohet nga blerja. Duhet të blesh pronen që ta punosh pronës. Ajo luan rol në ekonomi është kategori kryesore e saj duke u manifestuar me migrimet e përkohshme të individeve. Shprehja Cogito Ergo Sum e përkthyer në ditët e sotme që është pak krize për vende të punës është Punoj pra jam. Duke mos diskriminuar personat punëtorë justifikohet blerja e punës. Nëse për një vend të punës duhet paguar një sasi parash, ato shlyhen përmes taksave që paguhen për të siguruar një shërbim sa më cilësor për jetësën, që në mënyrë indirekte kompensohen përmes punës. Privatja dhe publikja janë të prirura për një taksimetri të pashmangshme.

Njeriu gjithmonë i hap punë vetës. Njeriu jeton nga puna prandaj përtaci është i priviligjuar sepse rrnon nga puna e të tjerëve. Hegeli jep alegorinë e padronit dhe të shërbëtorit, ata janë të lidhur domosdoshmërisht nga puna e njëri – tjetrit apo nga ekzistenca e njëri – tjetrit. “Krahas të gjitha transformimeve të cilat i ka përjetuar puna më përsosjen, automatizimin dhe robotizimin e vet, mandej me transformimin e proçesit të punës në proçes shkencor (përkatësisht me faktin se ajo merr karakter shkencor), si dhe me reduktimin dhe eliminimin e saj, ajo megjithatë mbet kusht i ekzistencës së njeriut, formë e vetme e realizimit dhe e dëshmimit të forcave krijuese për shumicën e njerëzve në globin tokësor”(R.M) Me ekzistimin dhe kushtëzimin për jetesën është edhe kushtëzimi për punën. Teknologjia vetëm sa e lehtëson proçesin e punës, duke mos tentuar t’ia humbe kuptimin origjinal të saj. Gjithmonë ankohemi se ose kemi punë ose nuk kemi punë! kemi lënë punë pa bërë, skemi lënë punë pa bërë. Bli vendin e punës nuk duhet të marrë konotacione negative sepse në realitet oferta – kërkesa janë relative. Nga obligimet e shtetit që duhet të të japë punë ndryshon në Bli vendin e punës.

Propaganda – Natyra dhe Magjia e saj

November 30, 2016 by dgreca

Nga Mr.Sc Blerta Haxhiaj/Propaganda është formë e komunikimit përmes qëllimit të influencës së masave të njerëzve si qëllim apo pozicion. Eshtë informacion që nuk është i paanshëm dhe përdoret kryesisht për të ndikuar në një audiencë dhe më tej më një axhendë të caktuar. Shpesh përdoret për të paraqitur fakte selektive për të inkurajuar një sintezë të veçantë ose duke përdorur mesazhe të ngarkuara për të prodhuar një emocion se sa një përgjigje racionale ndaj informacionit të paraqitur. Propaganda ka fituar një konotacion negativ fuqimisht nga shoqëria me shembujt e shumtë që janë shërbyer me të. Shembuj manipulues dhe agnostikë. Propaganda në kuptimin e saj origjinal ishte neutral dhe mund t’i referohet që ato që përdorë ishin në përgjithësi pozitive, si rekomandime të shëndetit publik, shenja inkurajuese për qytetarë që të marrin pjese në zgjedhje apo në regjistrime, mesazhe inkurajuese për të raportuar krimet. Propaganda merr formën e fletëpalosjeve, posterave, TV dhe radio transmetimet dhe mund të shtrihet në çdo medium tjetër. Propaganda (lat.) është forma e emrit foljor Propagare që do të thotë për të përhapur, kështu propaganda do të thotë se ‘cila është për t’u shumuar’, fillimisht kjo fjalë rrjedh nga një organon i ri administrative i Kishës Katolike (xhemat) e krijuar në 1622 e quajtur Congregatio de Propaganda Fide (Kongregacioni për shumimin e besimit) ose jozyrtarisht thjeshtë Propagandë. Nga viti 1790 ky term filloi duke u përdorur edhe për aktivitetet Laike, ndërsa merr një konotacion përçmues në mesin e shek. XIX kur përdoret në sferën politike. Përcaktimi i propagandës gjithmonë ka qënë një problem ku vështirësia kryesore ka qënë për ta diferencuar atë nga llojet e tjera të bindjes. Propaganda mund të (tentative e sipër) përcaktohet si një përpjekje e qëllimshme sistematike për të formësuar përceptimet, për të manipuluar njohuritë dhe sjellja e drejtëpërdrejtë për të arritur një përgjigje për qëllimin e dëshiruar propagandistik. Ajo përcaktohet neutrale si një formë sistematike e bindjes së qëllimshme që tenton të ndikojë në emocionet, qëndrimet, opinionet dhe veprimet e audiencave të synuara të përcaktuara për qëllime Ideologjike, politike apo komerciale përmes transmetimit të kontrolluar të mesazheve ndërmjet masës dhe kanaleve të mediave të drejtëpërdrejta. Në një organizatë që propaganda punëson propagandistë të cilët angazhohen në propagandizmin si krijim i aplikuar dhe shpërndarjen e formave të tilla të Bindjes. Përkufizimi i proçesit komunikativ lejon që propaganda të konsiderohet objektivisht dhe pastaj të interpretohet si sjellje pozitive dhe negative në varësi të prespektivave të shikuesit apo ndëgjuesit. ZBYNEK – sipas tij propaganda definohet Bardhe, Gri ose e Zezë – propaganda e bardhe haptas zbulon burimin e saj, propaganda e zezë synon të publikohet nga Armiku apo dikush përveç origjines saj aktuale. Propaganda është përdorur (përdoret) për të ndikuar në domenin e besimit, politikës, përditshmërinë tonë dhe më ndihmën e teknologjisë e cila e ka lehtësuar shumë punën e propagandës, ne jemi të rrethuar nga ajo. Çfarë është apo nuk është propagande? – Propagandisti kërkon të ndryshojë mënyrën se si njerëzit e kuptojnë një çështje apo situatë më qëllim të ndryshimit të veprimeve dhe prirjes së tyre në ato mënyra që janë të dëshirueshme për interest të masës. Ajo shërben si një konkluzion, për një censurë në të cilat është arritur qëllimi apo jo duke e implementuar informacionin. Ajo çka e përcakton propagandën duhet të dallohet nga format e tjera të evokimit është qëllimi apo telosi propagandistik për të ndryshuar kuptimin apo mendimin e njerëzve me anë të mashtrimit dhe konfuzion në vend të bindjes dhe të kuptuarit. Udhëheqësi i një organizatë e di informacionin që mund të jetë i njëanshëm ose i pavërtetë por kjo nuk ndikon të ata që e përhapin propagandën. Artikujt e lajmeve duhet të jenë objektive duke i dhënë lexuesit një sfond të saktë dhe analizat e subjektit në dorë, në anën tjetër reklama ka evoluar nga reklama tradicionale komerciale për të përfshirë edhe një lloj të ri në formën e artikujve të paguara apo të transmetimeve të maskuar si Lajme. Këto paraqesin një çështje shumë subjektive dhe mashtruese mirëpo të domosdoshme sepse produkti duhet të qarkullojë, si bindje dhe jo informuese. Fred Herzog jep një shembull të mirë “Normalisht ata përdorin teknika delikate propagandistike dhe jo ato më të dukshmet të përdorura në reklama tradicionale komerciale. Nëse lexuesi beson se një reklamë të paguar është me të vërtetë një lajm, mesazhi reklamues është duke u përpjekur për të komunikuar, do të jetë me lehtë të besohet ose të përvetësohet. Amerika nuk mund të jetë e njëjtë pa reklamat e Coca-Colës”. Eufemizmat e përbashkëta për propagandës e korporatave janë reklamat dhe marrëdheniet më publikun – mirëpo ne pa cilin imazh nuk mund të identifikohemi? Dikush ka Coca-Cole-n, dikush Pepsi apo McDonals apo veshjet firmato të modës së fundit, ne kemi qebabat dhe hamburgerat imitues të Mcdonals-it, (Q)ajtoret dhe birrën vendore, rakinë dhe turshitë. Propagandën duhet ta kuptojmë si fenomen modern që doli nga krijimi i shoqërive të shkolluara dhe politikisht është aktive, ku nuk mund të bëjmë pa të.

Skizoanalitika – Psikoanalizë Sociale dhe Politike

June 10, 2016 by dgreca

Nga Blerta Haxhiaj/

Duke ekzaminuar problematikën e subjektit, pas shkencave reaktive Anti-Edipi zhvillon nje linjë diagnostike atë që e shtrojme si problematike se në çfarë konstituon sëmundja në ditet e sotme dhe si duhet të kujdesemi për vetëveten duke e shëruar vetëvetën. Autorët (Deleuze & Guattari) përdorin termin e tyre ‘skizoanaliza’ – (schizo – ndarje; analizë –zbërthim) e cila është e kundërta e ‘psikoanalizës’ – (psyche – shpirt; analize – zberthim) e cila me vonë çdo gjë, mat gjithçka kundër neurozes dhe kastrimit. Skizoanaliza fillon me schizo – ndarje apo thyerje; -ku pohimi i tyre është : “a schizophrenic out for a walk is a better model than a neurotic lying on the analyst’s couch. . . .” – “një skizofrenik duke ecur në rrugë është një model më i mire se një neurotik i shtrire në divanin e analistit” kundër territoreve të Edipit dhe Edipalizimit (Familija, Kisha, “Xhamia” Shkolla, Kombi, Partia) Anti-Edipi kërkon të zbulojë deterritorializimin e dëshirës e cila buron dhe nuk është e koduar në kodet edipale dhe në territoret e neurozes, një makinë të dëshirës e cila arratiset nga kode të tilla.

Nga paranoja, te skizofrenia, nga fashizmi te revolucioni, ajo që është nën hetim është proçesi i jetës e cila lëkundet nga një ekstrem te një tjetër. “Të quajnë ‘Njeri i vogël’, ‘Njeri i zakonshëm’ Thonë se një epokë e re ka filluar, ‘Epoka e Njeriut të Thjeshtë”. Nuk e thua atë, o Njeri i vogel, o Njeruc. E thonë ata, nënkryetarët e kombeve të mëdhenj, udhëheqësit e zgjedhur të punëtorisë, stërnipërit e penduar të borgjezise, politikanët dhe filozofët. Të ofrojnë të ardhmen, por nuk të tregojnë të kaluarën” – Reich Wilhelm Degjo Njeruc; Vërshimet dhe prodhimet e dëshirës do të përceptohen si prodhime sociale të pandërgjegjshme. Pas çdo investimi të kohes, interesit, kapitalit është nje investim i dëshirës dhe vice-versa; Anti-Edipi është një teori e dëshirës dhe e vullnetit, e ndërgjegjes dhe e pandërgjegjes e cila lidh dëshirën me rrafshin social dhe sistemin monetar të bazuar mbi profit. Ky tension shndërrohet në një novele e cila udhëheqë kombinimin e makinës artistike; makinës revolucionare dhe makinës analitike; “ një kombinin i të tre mënyrave të dijes – intuitive, praktike, dhe reflektive, të cilat së bashku përputhen dhe vendosen si një gur mbi njëri tjetrin si një makine strategjike nga ku si tabele qitje ka egon dhe fashistin mbrenda nesh”(duaj nga fascio, shkopinjëve të lidhur tok së bashku me sëpatën) kjo është një analizë politike ku skizoanaliza shndërrohet në një vegel në skizofreninë si proces, e cila shërben si pikë nisje dhe si vend mbërritje. Kjo shërben si një vegël që njerëzimi të zhveshë vetëvetën nga çdo element antropomorfik dhe antropologjik, nga mitet dhe tragjedite dhe ekzistencializmi rend për të përceptuar atë se çfarë është jo-njerëzorja të njerëzorja, vullnetin e tij, forcen e tij, transformimet dhe mutacionet.

Një skizoanalizë e skizofrenisë është në rend për të mbajtur pushtetin e të nisë kërkime të reja në subjektivitetin kolektiv të shëruar revolucionar i njerezimit. “For we are sick, so sick, of our selves!” – Ne jemi semure, kaq sëmure, nga vetëvetja! (ANT-OEDIPUS – CAPITALISM AND SCHIZOPHRENIA by Gilles Deleuze and Felix Guattari)

Sipas Proust është çmenduria dhe pafajsia ajo që na shqetëson, nëse skizofrenia do të ishte universale, artistët e medhenj do ti përkisnin askujt. “Skizofreni nuk është as mashkull as femër, ai është mashkull ose femër por i përket saktesisht dy anëve, mashkull në anen e mashkullit, femer në anen e femrës”. Në kodin e Edipit – libidoja si energji e seleksionimit dhe shkëputjes është e konvertuar në fallus si një objekt i shkëputur, e cila më vonë do të ekzistojë si një formë transcedentale, nuk tentohet të mohohet si një edipalizim seksual, edipalizim heteroseksual apo homoseksual, si një edipalizim i kastrimit mirëpo mohohet se të gjitha janë me bazë seksuale – kastrimi dhe edipalizimi fillon nga nje iluzion bazik e cila na shtyn të besojmë se makina e dëshirës është e aftë për të gjitha përgjigjet, një subjekt më ligje transcedentale dhe është një prodhim social dhe kulturor. Psikoanaliza në nivelet më të larta të terapise riforcon lëvizjet e dukshme më të cilën i kombinon forcat. Psikoanaliza për vetëvetë siguron ‘shndërrimin’ e të pandërgjegjshmes, në atë që quhet pre-edipal, shaku për konflikt – Freud – kundërshtia sasiorë mes homoseksualitetit dhe heteroseksualitetit në fakt është si konseguencë e Edipit, është një produkt i edipalizimit dhe si kundër efekt e trajtimit që e përforcon. Në realitet ky problem ka të bëje më ekzistencën dhe natyrën e anti-edipalizimin e kastrimit, seksualitetit, heteroseksualiteti, homoseksualiteti, se si prodhimi i dëshirës nuk e lejon vetëvetën të projektohet në një mit, shenjat e deshirës nuk e lenë vetëvetën të eksploatohen nga shenjuesi; Edipi na informon neve, nëse nuk vazhdon linjën babai -mami – Unë, ndodh që bjen në nje humnerë të zeze dhe të padiferencuar. “Por është stresuese fakti që Edipi krijon diferencimet të cilat në rend janë ato që na kërcënojnë ne” internalizohet funksioni diferencial e cila sundon disnjuksionet eksluzive ose duhet të zhytesh në natën neurotike të imagjinates.

Skizoanalitika nuk e fsheh faktin se kjo është një psikoanalizë sociale dhe politike, një analizë militante, jo sepse duhet gjeneralizuar Edipin në kulturë nën kushteve qesharake të cilat kanë qënë normë deri më tani, është një analize militante sepse propozon të demonstroje ekzistencën e nje investimi libidinal të të pandërgjegjshmes të prodhimit socio-historik. Edipi është i vendosur që në fillim, në njërën anë është një njeri që definohet i edipalizuar – (pra ai vret babain) në një vrasjë pa fund ai merr emra të shumtë (neurotik, psikotik, pervers) në çdo rast një njeri i ‘madh’ është një rast i mirë sepse në konfliktin e edipit ai gjen nje zgjidhje origjinale (Hitler) duke luajtur rolin e babait përmes ‘transfuzionit homoseksual’ në relacion më turmat e femrave. Nuk është ofenduese nëse themi se Edipi është një besim i rremë por më ofenduese është nëse ky besim është i domosdoshmën në falsitetin e vet dhe ngulfatë prodhimin e domosdoshëm. “Çështja e babait është e njëjtë sikurse e Zotit : të lindur nga abstraksioni” merr përsipër lidhjen e thyer mes njeriut dhë natyrës, njëriut dhe botës, kështu që njeriu të prodhohet si njeri ndaras nga natyra dhe vetë njeriu. Seksualiteti nuk përfaqëson një premium për Egon, nje shndërrim për mosbindjen e proçesit të riprodhimit. Thuhet se e pandërgjegjshmia është e errët dhe me mistere, mirëpo psikoanalisti riforcon dhe shpikë ‘priftin’ e vet.

Relacioni psikoanalitik modelon për vetëvetë, roli kritik i parasë të cilën psikoanaliza sjell një justifikim të ri, një limit kohe ku kontradiktat mes vete prodhojë borxhe të shumta deri në infinit duke ushqyer dhe kujdesur për konflikte të reja. Freud e di se diçka nuk është në rregull në psikoanalizë, kurimi tenton të bëhet gjithnjë e me shume i padeterminueshëm, – testamenti i Freud – ai është në dijeni për helmin që është futur në filtrat e psikoanalizës. Si të tillë detyrohemi të përballemi më Edipin dhe kastrimin, reduktohemi te ata, të vendosim nëse duhet të masim apo çfarë të masim dhe nëse jo, mirëpo dëmi është shaktuar tashmë, trajtimi ka zgjedhur rrugën e vet të edipalizimit, e tëra në refuzim ndërsa shkicofrenizimi kuron … D & G jo vetem Dolce & Gabbana por edhe Deleuze & Guattari

Pse Dashuria eshte irracionale

May 4, 2016 by dgreca

MENCURIA E MARTESES DHE KUNDER NATYRES – Michel Foucault/

Nga Blerta Haxhiaj/

Të jesh i lirë në marrëdhënie më kënaqësinë ishtë të jesh i lirë nga autoriteti i tyre dhe jo të jesh skllav i tyre, si një determinizën natyror, si tabu kultorore ka një domethënie religjioze dhe kritikat janë të drejtuara direkt nga abuzimi i të ngrënit, të pijes, ushtrimi dhe aktiviteti seksual të cilat kanë një përceptim dhe paralajmërues si këshilltare e shëndetit të shpirtit. Një pasazh nga “Memorabilia” tregon një përceptim të qartë të një dietë dhe praktikimi në marrëdhenie me vetëvetën, Michel Foucault nuk e anashkalon problematikën e Aristotelit që përshkruhen nga parimet kualitative në psikologji “(femrat në përgjithësi janë të ftohta dhe të lagështa ndërkohë që meshkujt janë të ngrohtë dhe të thatë)” ( Michel Foucault “The Use of Pleasure – Volume 2 of The History of Sexuality fq-118) raporti i stinëve interferon këtu në marrëdheniet seksuale e cila nuk është e njëjtë për të dy gjinitë në interkursin seksual ku femrat janë më të prirura në stinën e verës ndërsa meshkujt ndihen me të fortë në stinën e dimrit.

Tërë kjo kjo është në regjimin e përdorimit të kënaqësisë, këshillat e përceptohet për një ekonomi të ndërtuar mirë, dhe paralajmërimet të rekomanduara më çështjet e moshës së prindërve të ardhshëm, duke u dakorduar me Platonin në rastin e vajzave mosha për martesë është mes gjashtëmbëdhjetë dhe njëzetetetë, që më pasazhet e Aristotelit femijët duhen të ngjizen në moshën e duhur pikërisht atëherë kur prindërit arrijnë moshën e caktuar për prokeacion, një praktikum në shoqërinë shqiptare konkordon me martesat po në këtë moshë. Në botën e ‘mishit’ duhet të sundojë një domosdoshmëri për të justifikuar aktin seksual, e cila përformohet me një qëllim të caktuar në mendje, pra prokreacion.

Dashuria eshte irracionale per faktin sepse ne iracionalitet nuk ka aracionalitet por iracionalitet sepse sado metafizike, e bukur dhe sublime në të çdo gje eshte e lejuar.

Krijuesi i “Timaeus” thotë se fara është e krijuar për njerëzit pas trupit dhe shpirtit, të vdekjes dhe pavdekësisë që sipas pasazhit “diku rreth pjesës kraniale, qëndron shpirti i pavdekshëm” – “prandaj burimi i jetës së trupit është i rrethuar nga vete trupi dhe futë farën për të krijuar shpirtin e vdekshëm”, ku gjatë venave dorsale lëngu fluid është i mbyllur dhe qarkullon mbrenda trupit deri sa arrin në organin përkatës për të dhuruar këtë shpirt të vdekshëm, prandaj puthja dhe shikimi këto dy pjesë të trupit luajnë një rol të rëndësishëm, qëniet jetësore dhe ofensivat e tyrë kanë të njejta parimë të jetë duke notuar në këto pasazhe “mes pushtetit për të krijuar dhe aftësisë për të vazhduar eksiztencën” Sa më afër pushtetit aq më afër vdekjes, ku madhësia seksuale mund të të udheheqë drejt vdekjes.

Triada Hegeliane e sqaron shumë mirë ketë lloj relacioni me formulen e shkruan në mënyrë shumë të thjeshtë ‘jeta, vdekja, fëmijët’ me fëmijët vazhdon ekzistenca pas vdekjes të cilin Freud-i aktin e skemes së ejakullacionit e shpjegon si një ankth neurotik duke u tërhequr përpara se të kompletohet akti në tërësi. “Prandaj, çdo i dashuruar, pas plotësimit përfundimtar të ‘ veprës së madhe, zhgënjehet mbasi i zhduket iluzioni, me anë të të cilit individi ishtë bërë lodër e species.” Platoni thotë shumë drejtë: ‘voluptas omnium maxime vaniloqua’ (ARTHUR SCHOPENHAUER “METAFIZIKA E DASHURISE” ‘S’ka gjë më boshe se epshi’)

Dashuria perendimore eshte nje zhvendosje e realiteteve kozmike, nje mekanizem mbrojtes qe racionalizon forcat e papermbajtura dhe te papermbajteshme. Ashtu siç do fe, ajo eshte nje mjet qe na mundeson te mbajme nen kontroll friken tone te lashte” ( Paglia Camille “PERSONAE SEKSUALE-Arti dhe Dekadenca nga Nefertiti tek Emily Dickinson” fq-28) Ars erotica në doktrinën kristianë lidhet me doktrinim të problematikës se efektet e kontrollit, aktet e terminuara, mosha e martesës, por mund të gjejmë edhe dhunën e aktit, të keqën që ofron ajo, vendin ku mund të luajmë më vdekjen.

Në pastoralen kristiane ishin të vendosura rregullat e ekonomisë më një renditje në doktrinën e martesës e cila ishte të jepte një fund prokreativ, sigurimin e mbijetesës se njerëzve të Zotit, legjitimimin e aktit seksual, duke i shpëtuar vdekjes ku në kodifikimin e aktit juridiko-moral momente dhe qëllimet ishin të legjitimojnë këto vlera duke mbajtur mbi supe barrën e vlerave negative në martesën legjitime të vetëkontrollimit të vetëvetës.

Doktrina kristiane në fakt është e hapur ndaj këtyre diskusioneve që ka një numër të ndryshëm variantësh jetësorë sepse bashkëshorti mban legjitimitetin e pasardhësve legjitimë dhe bashkëshorti ka një sërë detyrimesh ndaj bashkëshortës së tijm që tingëllon shumë e çuditshme në ditët e sotme, por është e obligueshme të respektosh nje grua të martuar apo jo (vajzat nën kontrollin prinëror) sepse janë nën autoritetin e dikujt tjetër, mirepo natyra permes shkaterrimit dhe dhunes krijon, kjo te kujton formulen ekonomike mahnitese te aparatit ekonomik me te fuqishem e cila eshte Lufta – arti eshte arma me efekshtme kunder natyres sepse e skalon apo gdhend natyren natyra e rrenjos tek te gjithe ne, por qe qyteterimi eshte ngritur ne kembe ta frenoje.

Por sidoqoftë një grua i përket burrit, mes burrit dhe gruas nuk tjeter funksion përveç kalkulim që formon dy familje, dy strategji, më qëllimin e lindjes legjitime, burri duke qënë kryetari i familjes me autoritet duke ushtruar pushtet për të praktikuar ligjet e shtëpisë ku sjellja e mirë e burrit ishtë rregullisht e kombinuar me refleksionin e mirëmbajtjes së shtepisë. Për burrin që të ketë marrëdhenie seksuale vetem me gruan është mënyra më e mirë për të ushtruar pushtetin, ndërsa për gruan që ka marrëdhënie veç më burrin është fakti që është nën pushtetin e tij, me tendencen të defionojë martesën jo vetëm si një vend me privilegje por ndoshta edhe më parimin e moralitetit të marrëdhënies seksuale. Foucault shpjegon se jeta seksuale mes burrit dhe gruas (legjitimuar) ne pastoralen katolike shfaqet hapur kodifikohet: “Virtyti i gruas konstituohet në nënshtrimin korrelativ të sjelljes ndërsa vështërsia e burrit ishtë se si pjesë e etikës të vetëkontrollimit, dominimit të kënaqësisë” ( Michel Foucault “ The Use of Pleasure – Volume 2 of The History of Sexuality fq – 184)

Në kulturën europianë në kodifikimin e saj vajzat apo gratë e martuara, me konduktin e tyre, hijeshinë, ndjenjat shndërrohen në një çështje shumë e diskutuar, arti i ri për ti joshur ato, me çfarë rëndësie bëhët apo shndërrohet problemi i joshjes me vendin që kanë ato në shoqëri apo në familje, lidhjet e ndaluara, marrëdhëniet jashtë martesore eksperiencat e tyre behen tema të reflektimit dhe dijes analizave dhe përshkrimeve e cila në epokën klasikë në Greqinë antike me shumë ishin të shqetësur rreth dashurisë ndaj djemve, nderi i tyre, natyra e dashurisë ndaj tyrë të cilën pranohet si dashuri legjitime e cila ka një burim të rëndësishëm për pederasllekun të mbërthyer në të. Strukura e biseksuale e dëshirës dhe biseksualiteti është një vëndim i lirë mës dy gjinive, prandaj lejimi apo moslejimi do të ishtë inadeguate në llogari të fenomenit që do të trajtojmë, të dashurosh djemtë ishtë një praktikë (në anikitetin grek) e lirë në kuptimin se ishte e pranuar nga opinioni dhe lejuar nga ligjet, është konsideruar solide në institucione (ushtarake, edukuese) dhe çuditërisht e mbrojtur nga fuqitë hyjnore, greket e kane zbuluar dhe paraqitur ate ne artine tyre “pedereastia greke nderonte manjetizmin erotik te djemve adoleshente ne menyre kaq te dukshme sa qe, po te ishte sot, do te denohej me ligj (Paglia Camille“PERSONAE SEKSUALE-Arti dhe Dekadenca nga Nefertiti tek Emily Dickinson”fq-170 ) dhe e papranueshme nga na morale –etike-ekzistenciale.

Diskursi aktiv mbi këtë çështje është konsideruar si një praktikë e lirë e cila ndryshon mënyrën e shprehjes së vetëvetës në këtë mënyrë të këtij stilizimi e cila si shqetësim teorik dhe moral nuk ishte e ndaluar, këto pasazhe mbi këtë natyrë të dashurisë direkt lidhen me nderin e djemve si justifikim për të cilin këto deklarohen shumë më vonë për natyrën e dashurisë së tyre. Me kompleksitetin e kësaj problematike sic shprehen filozofët grekë ‘subjekti i dashurisë’ është një subjekt i veçantë i dashurisë, se pse Erosi ka gjuajtur shigjetat e tij drejt gjinive me seks të njëjtë, por që e rëndësishme në një aspekt ka qënë edhe diferenca e moshës mes të dy meshkujve të cilën e tërë kjo është një lojë sociale. “Në rend për ti dhënë marredhënies së tyre një formë të bukur është ajo që e quajnë estetikë dhe vlerësim moral” prandaj këto praktika janë zhvilluar në ‘heshtje’ një relacion i pranuar totalisht por në heshtje, këto shqetësime bëjnë të qartë se kënaqësia e ralacionit mes burrit dhe adoleshentit konstituonte një fakt të rëndësishëm në shoqëri, një rrafsh shumë i ndjeshëm ku dy pjesëmarresit kanë një kondukt bilateral, sepse në çdo mashkull ka një pjesë femërore dhe në çdo femër ka nje pjesë mashkullore. Autori (Michel Foucault) thotë Erosi nuk ka qënë dosdoshmërisht ‘homoseksual’ apo ‘biseksual’, një mënyrë partikulare e moderimit të kësaj forme të erotikës, parimi i rregullimit të sjelljes ishtë norma e rregullave me vetëvetën, në natyrën e joshjes drejt të së njëjtës gjini, elementi i përbashkët që i bashkon ata, nderi i djemve në antikitetin grek është analog me nderin e vajzave në kulturën europiane në martësën e tyre të ardhshme, është në lidhje më statusin e tyre të cilin djemtë në antikitet e ruanin, duke marrë polaritetin e cila i kundërvihet dhe aktivitetit dhe pasivitetit thjeshtë duke luajtur rolin sunduesi – i sunduari, individi i cili dominohet dhe dominon, që tek Hegel është formula e padronit dhe shërbyesit, padroni bëhet shërbyes i shërbyesit dhe shërbyesi bëhet padron i padronit.

Atë që quhet antinomia e djaloshit në pasazhet e teksteve e shpjegojnë që ai i cili luan rolin e subordinuarit nuk mund të bëhet dominant në jetën civile dhe aktivitetit politik, meshkujt e rinj të cilët shndërrohen në objekte të kënaqësisë si objekt legjitimi dhe të ndershëm nga ligjet ishin të pranuar por për përgatitjen e tij për burrërinë nuk duhet që të identifikohet me atë rol, djali i bukur eshte androgjin ku Paglia nuk i permbahet racionales shoqerore “ Per mua, paresore eshte estetika. Largimi i athinasve nga grate dhe te shkuarit me djem ishte nje akt i shkelqyer konceptualizmi. I padrejte dhe ne analize te fundit vetedemtues, ky akt ishte gjithesesi nje levizje e qenesishme drejt formimit te kultures dhe identiteti perendimor. Djali i bukur grek, siç vura ne dukje me siper, eshte nje prej personae seksuale te medha te Perendimit.”(Paglia Camille“PERSONAE SEKSUALE-Arti dhe Dekadenca nga Nefertiti tek Emily Dickinson”fq-170)

Arti i erotikës në mënyrë të veçantë do të trajtohet në kontekstin e etikës së kënaqësisë si problematizim e aktivitetit seksual sidomos të atyrë të djemve, në lidhje me të vertetën, si një moderim i veçante në refleksionin grek që kjo mund të konstituohet në një pikë të rëndësishme e cila pyet një elaborim të sjelljes dhe stilizimit të përdorimit të kënaqësisë, por duke u sjellur rreth kësaj mes përdorimit të kënaqësisë dhe aksesit dejt të së vërtetës është zhvilluar nën një forme të kujdesit rreth natyrës së dashurisë se vertetë. Aksesi drejtë të së vertetës dhe ashpërsisë së seksualitetit është zhvilluar nga grekët në bazë të dashurisë se djemve, në “Simpozium” paraqitet biseksioni e njeriut të parë i ndarë në dy pjesë (mashkull dhe femër) të dy pjesët të të njejtit seks, një andrologji, dhe ngrihet pyetja e natyrës së dashurisë që ironikisht vendoset në gojen e Aristofanit, një kundërshtar i vjetër i Sokratit, në pasazhet e Platonit, që të ndarë në botë larg njëri-tjetrit duke kërkuar në mënyrë të dëshpëruar pjesën e humbur për tu bërë sërisht një me të, natyra e dashurisë se djaloshit për mashkullin është gjysma e mashkullit si qënie, ai do të marrë kënaqësi dhe ngjitet anash mashkullit duke u bërë njësh me mashkullin.

Në “Simpozium” dhe “Memorabilia” Xenofoni paraqet Sokratin i cili paraqet një linjë të ndarë mes dashurise se trupit dhe shpirtit, duke likuiduar dashurinë e trupit dhe duke bërë dashurinë e shpirtit si dashurinë e vërtetë, parimin i cili jep vlera çdo relacioni më terme pozitive ku çdo element duhet të bazohet mbi socializimin, shoqërinë, një shqetësim ontologjik dhe deontologji, e cila sillet rreth delimitimin se ku duhet të jetë dhe ku nuk duhet të jetë, dashuri e mire dashuri e keqe që konsiston në një lojë reciproke, “Për Platoni dashuria eshtë lidhja me të vertetën” nëse Erosi është lidhja më të vërtetën, të dy dashuruarit mund të bashkohen vetëm nëse ata lëvizin në të njëjtin drejtim të dashurisë. Lidhja mes së vërtetës dhe dashurisë të erotikës platonike është çështje shumë themelore, të njihet natyra e dashurisë së vertetë e cila e përkufizon atë.

Ne kulturën greke dhe në relacion me dashurinë e djemve ështe një nga elementet e etikës seksuale duke aplikuar parimet si atë te simetrisë dhe reciprocitetit në një lidhje dashurore, purifikimi i dashurisë në të vërtetën e saj, ku një pikë e rëndësishme sjell një ambjet të çuditshëm për sa i përket dashurisë së djemve për të pranuar realitetin e tyre, pse të mbjellësh farën në një arë që është sterile, kur je i përceptuar për të prokrijuar, por përsëri zgjedhja jote është për një dashuri që të drejton në apori duke të të lidhur me të verteten, një asketizën tregon pikërsht stilizimin me dashurinë e djemve duke valorizuar vatrën e kësaj dashurie duke organizuar nje etikë të estetikës së vetëvetes. DEONTOLOGJI. “Homoseksualiteti mashkullor mund te jete perpjekja me e guximshme per t’i shpetuar femme fatale dhe per ta mposhtur natyren. Duke u larguar nga meduza nene, qofte me nderim apo urrejtje per te, homoseksualiteti mashkull behet nje nga farketaret e medhenjt te absolutizmit te identitetit perendimor. Por, sigurisht natyra fiton, siç ka fituar ngahere, duke e paguar me semundje çmimin e shthurjes seksuale”

Duke përdorur në mënyrë të drejtë kënaqësisë, e gjejme si të ushqimi, te trupi por edhe të dashuria, loja mizore e Erosit dhe Afërditës lidhën me të vertetën që nga dy vlera të vertëtësisë ose pohojmë ose mohojmë, Foucault përmes pasazheve të autoreve greke antike në “Përdorimi i Kënaqësisë” jep një pasazh të rëndësishem dashuria lidhet me të vertetën. Ndërsa kodi i pastorales katolike ka huazuar shumë mirë vetëm vlerën e marteses dhe virgjinitetin duke ushtruar mbi të tjerat një terror dhune të gjuhës por jo të praktikimit sepse e vetmja që mund të mbijetojë është lidhja me të vërtetën që do të pasojë me rrëfimin duke krijuar diskursit që grekët e kanë trajtuar shumë me afinitet dhe shndërrohet në shkence seksuale.