Nga Frank Shkreli/

Këtë javë, zyrtarët më të lartë të diplomacisë dhe të mbrojtjes të administratës  së Presidentit Barak Obama, u paraqitën para Kongresit Amerikan, për t’u bërë thirrje ligjëvenësve që të mbështesin planin e Presidentit Barak Obama për t’u hakmarrë kundër  regjimit dictatorial të Sirisë, për përdorimin e armëve kimike kundër popullësisë civile.   Zyrtarët e lartë të prirë nga Sekretari Amerikan i Shtetit, Xhon Kerri, përfshinin Sekretarin Amerikan të Mbrojtjes, Çak Hejgël dhe kryetarin e Shtatmadhorisë të Forcave të Armatosura, Gjenerali Martin Dempsi.   Sekretari Amerikan i Shtetit, Xhon Kerri, i tha Komisionit të Punëve të Jashtme të Senatit se rreziqet e mos ndërhyrjes janë më të mëdha se sa një sulm ushtarak i kufizuar që synon të dëmtojë rëndë aftësinë dhe kapacitetin e regjimit sirian të Asadit që  përdorë përsëri armët kimike, përdorimi i të cilave është shpallur ilegal me marrveshje ndërkombëtare, ç’prej Luftës së Parë Botërore.

Sekretari Kerri, i cili po kryeson përpjekjet e administrates Obama për të bindur jo vetëm Kongresin dhe publikun amerikan, por edhe botën se një sulm i tillë është i doemosdoshëm, i tha Komisionit të Punëve të Jashtëme të Senatit amerikan se tani, “Këjo nuk është koha që të jemi spektatorë të një masakre.  As vendi ynë dhe as ndërgjegja jonë nuk mund të tolerojnë këtë situatë, duke heshtur e duke mos bërë asgjë.”

Presidenti Obama, pas shumë debatesh mbrenda dhe jashtë vendit, është shprehur se ka ardhur në përfundimin se Shtetet e Bashkuara duhet të ndërmarrin një sulm kundër Sirisë si ndëshkim për përdorimin e armëve kimike kundër popullësisë civile, duke vrarë muajin e kaluar mbi 1400 veta, përfshirë lartë nga 400-fëmijë.  Ai u shpreh fund javën e kaluar se Amerika duhet të zhvillojë këtë debat, sepse, sipas tij, këto janë çështje të një rëndësie të madhe.  Për këtë qëndrim , duket se presidenti Obama po bindë dal nga dalë edhe udhëheqsit më të lartë të të dy partive kryesore në Kongres, se një ndërhyrje e kufizuar në Siri është e doemosdoshme për të dëmtuar mundësitë dhe kapacitetin e regjimit të Asadit, që të përdorë rishtas armë kimike kundër popullit të vet.

Ndonëse disa senatorë, sidomos në radhët e Partisë Republikane, kanë shprehur dyshimin e tyre në lidhje me propozimin e administratës së Presidentit  Obama për një sulm kundër Sirisë, udhëheqësit më të lartë të Partisë Republikane në opozitë, kanë thënë se është e rëndësishme që të mbështetet Presidenti Obama kur dy dhomat e Kongresit të votojnë, javën që vjen, për të autorizuar presidentin që të ndërmarrë një sulm të tillë.  Presidenti Obama i bëri thirrje Kongresit që ta autorizojë atë të ndërmarrë një sulm të tillë kundër regjimit sirian, duke thënë se, “Përfaqsuesit e popullit duhet të kenë një zë dhe të shprehen në lidhje me masat që Amerika ndërmerr jashtë vendit”, duke shtuar se, “ka ardhur koha t’i tregohet botës se Amerika e mban fjalën e dhënë për angazhimet tona.”

Sekretari Xhon Kerri, duke iu përgjigjur Senatorit  republikan Rand Pol, i cili është shprehur kundër ndërhyrjes amerikane në Siri, tha se “Presidenti nuk është duke kërkuar prej jush autorizim për të shpallur luftë.  Thjeshtë, ai kërkon që të ndërmarrim një masë (të përkohëshme dhe të kufizuar) që do të dëmtojë rëndë mundësitë  dhe kapacitetin e një udhëheqsi despot, i cili është i gatshëm  të vrasë popullin e vetë,” me armë kimike, përdorimi i të cilave si një mjet lufte, është ndaluar nga e gjithë bota, pothuaj para 100-vjetëve.  Presidenti Obama, po kërkon autorizim nga Kongresi për një përgjigje të shpejtë dhe të kufizuar ndaj përdorimit të armëve kimike nga regjimi sirian i diktatorit Asad, ndërsa publiku amerikan dyshon nëse ndërhyrja e Amerikës në Siri është masa e duhur në këtë kohë, në një vend ku ndër të tjera, grupe të ndryshme militantësh islamikë, në bashkpunim me terroristë  po luftojnë kundër një diktatori, vet regjimi  i të cilit është i lidhur me terroristë të ngjyrave të ndryshme të Lindjes së Mesme.

Ndërkohë, në një frymë bashkpunimi midis dy partive kryesore të këtij vendi, Senatori republikan dhe ish-kandidat i kësaj partie për president, Z. Xhon Mekejn, është deklaruar në mbështetje të presidentit Obama në lidhje me këtë çështje duke thënë se, “Nëqoftse Kongresi hedhë poshtë një rezolutë të tillë, pasi presidenti është zotuar publikisht për të ndërmarrë një sulm, pasojat do të ishin katastrofike.”   Ndërsa, Kryetarja e demokratëve në Dhomën e Përfaqsuesve, Nenci Pelosi, tha se “Autorizimi nga Kongresi për marrjen e masave që kërkon Presidenti, do të bëjë më të fortë vendin tonë, por edhe përgjigjen ndaj asaj që po ndodhë në Siri.”  Ajo shtoi se me përdorimin e armëve kimike, regjimi i Asadit e ka qitur veten jashtë, “rrethit të sjelljeve të botës së qytetëruar.”

Kryetari i Dhomës së Përfqsuesve, republikani Xhon Bejner, tha se “Shtetet e Bashkuara kanë armiqë anë e mbanë botës të cilët duhet ta kuptojnë se ne nuk do të tolerojmë sjellje të tilla.”   Edhe kongresisti Eliot Engel, nënkryetar i Komisionit të Punëve të Jashtëme të Dhomës së Përfaqsuesve,  i cili  është i njohur mirë për lexuesin si përkrahës i shqiptarëve, tha me këtë rast se, “Të përdorësh armët kimike të shkatërrimit në masë kundër popullit tëndë, është gjëja më e urryer që mund të jetë.  Nëqoftse ne nuk i përgjigjemi këtij akti, atëherë  i themi çdo despoti, gangsteri  çdo diktatori, dhe grupi terrorist, anë e mbanë botës, se ju mund të kryeni krime lufte dhe të vrisni popullin tuaj pa asnjë ndëshkim dhe se asgjë nuk do tu ndodhë”, përfundoi Z. Eliot Engel.

Ndërkohë që në Kongresin amerikan duket se po shtohet përkrahja për një sulm kundër regjimit të Asadit në Siri, bota sikurë bën ser duke pritur, por kryesisht duke kritikuar  Shtetet e Bashkuara, si gjithmonë në raste të tilla, për të parë se ç’po bën Amerika.  Sekretari i Përgjithëshëm i Organizatës së Kombeve të Bashkuara, Ban Ki Moon paralajmëroi kundër përdorimit të forcës për të ndëshkuar  përgjegjësit e përdorimit të armëve kimike, duke thënë se një masë e tillë nuk është ligjore pa autorizimin e Kombeve të Bashkuara.  Ban Ki Moon e bëri këtë deklaratë ndërkohë që organizata  botërore që ai kryeson, njoftoi se llogaritet që lartë nga 2 milionë refugjatë sirianë janë larguar nga vendi i tyre dhe kanë gjetur strehim në vendet fqinje.   Një komisioner i Kombeve të Bashkuara u citua nga rrjeti televiziv NBC  të ketë thënë se, “Siria është bërë tragjedia e madhe e këtij shekulli.”  Ndërsa  përfaqsuesi i vet OKB-ës që merret me refugjatët, e ka përshkruar situatën në Siri si, “një katastrofë e turpshëme humanitare”, duke i cilësuar vuajtjet dhe shpërnguljen e refugjatëve sirianë si të “pashembulltë në historinë botërore”.

Në mes të kësaj krize, Presidenti Obama është nisur të marrë pjesë në mbledhjen e vendeve anëtare të grupit 20, më të zhvilluara ekonomikisht të botës, që do të mbahet dy ditët e ardhëshme në Shën Petersburg të Rusisë.   Ndërkohë që parlamenti britanik nuk autorizoi javën e kaluar pjesmarrjen e forcave britanike në një sulm të mundëshëm kundër Sirisë, i vetmi përkrahës, tani për tani për një sulm të tillë, duket se është Presidenti i Francës, Francois Hollande.

Natyrisht se Shtetet e Bashkuara do të preferonin  që ndërhyrja në Siri të ishte një ndërmarrje ndërkombëtare e autorizuar nga Kombet e Bashkuara.   Por këjo nuk do të ndodhë.  Si Rusia ashtu dhe Kina, anëtare të përhershme të Këshillit të Sigurimit, kanë thënë se do përdornin veton ndaj çdo rezolute që do bënte thirrje për një sulm të tillë për të dëmtuar kapacitetin e regjimit të Asadit për të përdorur armët kimike.  Gazeta amerikane Çikago Tribune, sugjeron në një editorial se duke marrë parasyshë vrasjen e milionave njerëzve  të pafajshëm  gjatë dekadave nën regjimin komunist sovjetik,  a është e  mundur që Presidenti Obama të pyesë presidentin rus, Vladimir Putin, gjatë takimit në Shën Petersburg, “nëse rusët kanë harruar tanimë përvojën e tyre me varsjet në masë”, gjatë periudhës komuniste.

Ndoshta bota duhet të mbajë përgjegjëse Rusinë dhe Kinën për skenat e vrasjeve barbare në Siri, sidomos ato të fëmijeve, trupat e pajetë, të fikur nga armët kimike të regjjimit Asad, e të cilëve ishin hedhur nepër korridoret e spitaleve, siç thane dëshmitarët, pa pikë gjaku në trupat e tyre të njomë.