Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

DEMOKRACIA DHE POLITIKA E JASHTME E SHBA-ave

by

Nga Frank Shkreli/

Fushata paraprake për president këtu në Shtetet e Bashkuara ka arritur kulmin ndërkohë që të dy partitë kryesore të këtij vendi — Partia Demokrate dhe Partia Republikane – më në fund do të zgjedhin kandidatin/en e tyre për president nga ata që kanë mbetur e të cilët i kanë mbijetuar fushatës së gjatë dhe debateve të shumta mbi çështje të mbrendshme dhe të jashtme me të cilat përballen Shtetet e Bashkuara të Amerikës.  Kandidatët që po zhvillojnë gjithnjë fushatë të ashpër janë tre nga Partia Republikane – biznismeni Donald Trump, Senatori Ted Cruz dhe governatori John Kasich. Ndërsa nga Partia Demokrate vazhdon fushata e ashpër, sidomos kohët e fundit, midis ish-Senatores dhe ish Sekretares së Shtetit, Hillary Clinton dhe Senatorit Bernie Sanders.

Përveç aftësive dhe përvojës të secilit kandidat për të udhëhequr politikën e mbrendshme dhe të jashtme të këtij vendi, në debatet midis kandidatëve për president të Amerikës, kanë mbizotëruar kryesisht çështje shoqërore dhe probleme të politikës së mbrendshme, përfshirë ekonominë, imigracionin por edhe terrorizmin ndërkombëtar. Në debatet e deritanishme midis kandidatëve për president, politika e jashtme e Shteteve të Bashkuara nuk ka tërhequr vëmendjen e duhur dhe rëndësinë që meriton, duke marrë parasyshë zhvillimet ndërkombëtare në botën që jetojmë sot.

Vërejtsit e zhvillimeve të fushatës janë shprehurse gjatë fushatës paraprake për president, kandidatët e të dy partive kryesore, nuk kanë theksuarsa duhet çështjet e politikës së jashtme amerikane dhe nuk kanë tërhequr vëmëndjen që sipas tyre duhej të kishte politika e jashtme në një administratë të ardhshme amerikane. Sipas tyre nuk është folur mjaft as për rolin që do të luante zhvillimi dhe mbështetja amerikane ndaj demokracisë anë e mbanë botës, si pjesë e kësaj politike të jashtme amerikane në të ardhmen. Mbi 150 ekspertëtmë të dalluar amerikanë të politikës së jashtme dhe zhvillimeve ndërkombëtare, të cilët kanë punuar për administrata të ndryshme republikane dhe demokrate gjatë 50-viteve të kaluara – kohët e fundit i kanë drejtuar një letër të hapur në lidhje me këtë çështje kandidatëve të dy partive që ende zhvillojnë fushatë për president.   Në letrën e tyre të nënshkruar nga këta ekspertë — dikur përpilues dhe zbatues të politikës së jashtme amerikane, por në një mënyrë ose në një tjetër, gjithnjë të angazhuar në këtë fushë — ata këmbëngulin se Shtetet e Bashkuara duhet të vendosin demokracinë dhe të drejtat e njeriut në qëndër të agjendës së politikës së jashtme amerikane.

Ata shkruajnë se Shtetet e Bashkuara janë themeluar mbi parimet për respekt ndaj jetës, lirisë dhe të drejtave të njeriut dhe se këto parime kanë qenë jo vetëm pjesë e pa ndarë por edhe në qëndër të politikës së jashtme amerikane gjatë dekadave të kaluara. Ata nënvijojnë se kombet e lira dhe demokratike janë më të suksesshme ekonomikisht, më stabile dhe partnerë më të besueshëm të Shteteve të Bashkuara. Ka më pak mundësi që shtetet e lira, thonë ata, të ndërmarrin agresione kundër fqinjve ose të shtypin popullin e vet.

“Vitet e fundit”, shkruajnë ata, “regjime autoritare siç janë Rusia dhe Kina janë bërë edhe më shtypëse se përpara. Ato e shikojnë avancimin e demokracisë jo vetëm mbrenda kufijve të tyre, por edhe në shtetet fqinje, si një kërcënim ndaj monopolit të tyre mbi pushtetin politik të vendit”.  Prandaj, thonë eskpertët amerikanë të politikës së jashtme, “nuk është për tu habitur që aq shumë  nga sfidat politike, ekonomike dhe të sigurimit me të cilat përballemi sot, e kanë burimin në kryeqytete siç janë Moska, Pekini, Pjonjangu, Teherani dhe Damasku”. Për nga natyra, regjimet shtypëse nuk janë stabile dhe për të vazhduar të qëndrojnë në pushtet ato  natyrisht, sipas ekspertëve, si përfundim shtypin lëvizjet demokratike dhe aktivitetin e shoqërisë civile. Si të tilla, shtojnë ata, këto regjime shtypëse, “janë gjithashtu edhe burim dhe eksportues të korrupsionit masiv, një rrezik ky gjithnjë më i madh e i cili tejkalon kufijt ndërkombëtarë, ndaj qeverive stabile demokratike anë e mbanë botës.”

Mbështetja amerikane për lirinë anë e mbanë botës, theksojnë ata, nuk do të thotë që të imponohen vlerat amerikane ose të përdoren ndërhyrjet ushtarake amerikane, por ekspertët e politikës së jashtme amerikane u drejtohen kandidatëve për president, duke pohuar se, “mbështetja ndaj demokracisë nevojitë një partneritet midis qeverisë së Shteteve të Bashkuara dhe organizatave jo-qeveritare të cilat po përpiqen, shpesh në rrethana tepër të vështira, për të vendosur lirinë dhe demokracinë në vendet e tyre.”  Kjo mbështetje, në vendet në tranzicion drejtë demokracisë, thonë ata, duhet të përfshijë edhe forcimin e insititucioneve të tyre përfaqsuese dhe juridike, ndërkohë që ndihmat amerikane duhet që doemosdoshmërisht të jenë të lidhura rezultatet, nga vullneti i mirë dhe nga avancimi pozitiv në fushën e të drejtave të njeriut  dhe të lirive themelore.  Ndërsa në vendet jo demokratike, shkruajnë ekspertët amerikanë të politikës së jashtme, mbështetja amerikane do të thotë, “Përkrahje paqësore dhe krijuese për aktivistët vendas të cilët kërkojnë reforma demokratike dhe të cilët për këtë qëllim, presin edhe mbështetjen morale, politike, diplomatike dhe nganjëherë edhe materiale të Shteteve të Bashkuara.”  Këta aktivistë, thonë ekspertët e politikës së jashtme amerikane, rrezikojnë burgime, tortura por edhe vdekje në përpjekjet e tyre për të pasur një shoqëri më demokratike. Duke ndihmuar këta aktivistë, shkruajnë ata, ne zbatojmë parimet mbi të cilat është themeluar vendi ynë, Shtetet e Bashkuara të Bashkuara të Amerikës.

Ekspertët ma të njohur të politikës së jashtme amerikane gjatë dekadave të kaluara, republikanë dhe demokratë – në letrën e përbashkët drejtuar kandidatëve për pressidentë të ty dy partive – u kërkojnë atyre që të vendosin mbështetjen ndaj demokracisë dhe të drejtave të njeriut në qëndër vëmendjes të agjendës së politikës së jashtme të tyre.  Ata shkruajnë seperiudha e tanishme përbën sfida të dukshme ndaj lirisë dhe demokracisë në botë ndërsa vende të ndryshme përpiqen të themelojnë demokracinë e vërtetë, ndërkohë që autokraci të fuqishme brutalizojnë popujt e tyre dhe njëherazi kërcënojnë dhe minojnë zhvillimet pozitive në vendet fqinje.  Gjëja pozitive është se njerëz të thjeshtë anë e mbanë botës preferojnë demokracinë, qeverisje të ndërgjegjëshme dhe llogari-dhënse dhe për këtë arsye  u shkruajnë ekspertët amerikanë kandidtaëve për përesident, se “kjo mund të jetë koha e përshtatshme për të rifilluar përpjekjet për një përparim të vërtetë demokratik anë e mbanë botës.”

Ekspërtët amerikanë me përvojë të gjatë dhe njohës të dallura të politikës së jashtme amerikane dhe asaj ndërkombëtare, u bëjnë thirrje kandidatëve për president se për një përparim të vërtetë demokratik anë e mabnë botës, “Nevojitët që Shtetet e Bashkuara në bashkpunim me aleatët tanë demokratikë, të ushtrojnë rolin e udhëheqsit në këtë fushë,   në mbështetje të përpjekjeve të grupeve dhe individëve vendas për t’i bërë shoqëritë ku jetojnë më të lira dhe qeveritë  e tyre më demokratik.”

“Ne kërkojmë që të angazhoheni se do të luani rolin e udhëheqsit në mbështetje të kauzës së demokracisë dhe të drejtave të njeriut në botë, nëqoftse zgjidheni president i Shteteve të Bashkuara”, përfundojnë letrën e hapurmbi 150- ekspertët amerikanë të politikës së jashtme, drejtuar kandidatëve demokratë dhe republikanë për president të Shteteve të Bashkuara. Departamenti Amerikan i Shtetit (DASH) ka pohuar se gjatë çerek shekullit të kaluar, një numër i madh kombesh kanë shënuar një tranzicion të sukesshëm nga diktatura, kryesisht komuniste, në demokraci. Sipas DASH, numri i vendeve demokratike është shtuar dukshëm, duke shënuar se nga 30-vende demokratike në vitin 1974, sot llogaritë 117 vende të cilat konsiderohe si demokratike.

Me letrën e tyre, ekspertëtmëtënjohurtëShtetevetëBashkuarambipolitikën e jashtmekërkojnëqëkushdodheicilës do partiqoftëkandidatiicilimënë fund do tëfitojëzgjedhjet e përgjithshmepresidencialetënëntoritqëvjen, tëvazhdojëkëtëtrashëgimiamerikanenëmbështetjetëlirisëdhedemokracisë, duke përcaktuardemokracinëdhetëdrejtat e njeriutsipjesëtëpandarëtëpolitikëssëjashtmetëadministratëssëardhshmeamerikane.

 

“TENXHEREJA” E DIKTATURËS DHE “KAPAKU” I DEMO- KRACISË SË BRISHTË!

by

Nga Fadil LUSHI/
Ne, në këtë vështrim të radhës që do t’ua dedikojmë ca njerëzve që jetuan në dy vakte të ndryshme, do të bëjmë çmos që e vërteta të mbizotërojë gënjeshtrën, atë që është e rreme e kulluar dhe e akumuluar. Fillimisht do të na duhet t’i përjashtojmë të gjitha tarafllëqet a animet tona. Në këtë vështrim nuk do të ngremë debate të panevojshme për disa mesele të absolvuara, mbase edhe të shtrembëruara, po as që do të mëtojmë të komplimentojmë figurat e ndritura të kombit, në veçanti të përndjekurit politikë këtej pari, jo se nuk duam ta bëjmë, por pse nuk e kemi teserën e historisë së tyre. Që ta ndërtosh këtë komplementim, para së gjithash duhet të kesh nivelin e zgjuarsisë si dhe nivelin e kombëtarizmit të tyre, nivelin e ndërgjegjes së njerëzve të cilët në rininë e hershme të tyre kishin probleme me politikën dhe politikanët…, njerëzit të cilët, lëre që diktatura asnjëherë nuk i “kuptoi por (sot) as demokracia nuk e ka ndërmend hiç fare t’i mirëkuptojë…,”, nuk e kemi ndërmend po as që do të mëtojmë t’u japim mend të tjerëve. Sikur ta bënim këtë, atëherë e gjithë kjo do të ishte jashtë çdo logjike. Nuk do t’i glorifikojmë njerëzit që vatanit i dhanë më shumë se ç’duhej…, nuk do ta komplimentojmë intelektualin a njeriun e letrave të shkruara me emrin Visar Zhiti, i cili disa ditë më parë, ashtu i mllefosur tha: “Shqipërisë sime i kam shërbyer edhe në burg, kur nuk donte Shqipëria. Në burg kam qenë edhe me priftërinjtë e Vatikanit, me priftërinjtë e burgosur. Kemi bërë dhe festa e kungime të fshehta…, më vjen keq për vendin që ka njerëz kaq të dobët që nuk kanë interes të parë vendin, por interesat e tyre vetjake…, dal (nga presidenca-nënvizim yni) duke thënë: O Zot mëshiroje Presidentin se nuk e di çfarë bën”, këto ishin fjalët e Visar Zhitit, pas takimit (se ishte një takim, bisedë miqësore a protokollare, që një dreq e di) që pati me kryeparin e Shqipërisë, z. Bujar Nishani, në lidhje me kandidaturën e tij për ambasador në Vatikan.
Se pse kishte qenë në burg Visari, këtë më së miri e dinte Enver Hoxha. Nuk do ta komplimentoj as gjyshin tim, të cilit para pesë dekadash i parashtrova atë pyetjen paksa idiotike si vijon: “Ti gjyshi ynë, ç’kërkove në burgun famëkeq në Petrova Rupa të Goli Otokut…, ç’kërkuan bashkatdhetarët dhe bashkëmoshatarët e tu në ishullin ku dikur thyhej guri i bardhë.” Ma ktheu ashtu, paksa me inat: “Vajtëm ta kërkojmë atë shprehjen unikale që llafos ndërgjegjen kombëtare…, vajtëm ta kërkojmë atë lirinë e munguar të vatanit por…, fatkeqësisht nuk e gjetëm dot…, na gjeti belaja…, lirinë e kishin rrëmbyer komunistët si dhe tradhtarët e popullit që nuk vegjetojnë më!?”.
Kjo fjala “burg” lëre që ma trazon mbamendjen time, por njëkohësisht më detyron t’i “zbërthej” dy nocionet, siç janë: “diktaturë” dhe “demokraci”, për të cilat, pos të tjerash, thuhet: 1. Pushtet i pakufizuar shtetëror, që shpreh e mbron interesat e klasës sunduese dhe që ushtrohet me dhunë nga një njeri ose nga një grup njerëzish; Pushteti i diktatorit. Diktaturë ushtarake (politike, fashiste, monarkiste). Diktaturë absolute. Diktaturë e egër. Diktatura e skllavopronarëve (e feudalëve, e borgjezisë) etj. Ndërkaq koncepti demokraci (që është në kundërshtim me të parin) shpjegohet: Regjim a sistem politik, ku pushteti ushtrohet nga populli drejtpërdrejt ose nëpërmjet organeve të zgjedhura, ku shtetasit gëzojnë liri e të drejta të barabarta; shtet ose vend që ka këtë regjim a këtë organizim politik.
Këto dy koncepte nuk kanë kurrgjë të përbashkët mes vete në aspektin etimologjik dhe rrjedhimisht kanë ndryshime thelbësore, por përditshmëria postdiktaturiale sikur e “konteston a e vë në dyshim” këtë shpjegim të dalë nga Fjalori i Gjuhës së Sotme Shqipe. Thjeshtë të krijon përshtypjen sikur këto dy sisteme politike sot “funksionojnë si një trup (!?)”. E gjithë kjo ma rikujton atë thënien e ca njerëzve mendjefemër që vë në pah se “mashtrimi ngandonjëherë mbizotëron të vërtetën”. Kështu, kohë më parë një “mashtrim” i tillë doli nga një komunikim paksa i denigruar dhe mbase edhe jo i ndërsjellë, një komunikim në relacion kryeministri-presidencë, një komunikim që për kryefjalë kishte kandidaturën e Visar Zhitit për ambasador në Vatikan, një komunikim ku nuk u mor vesh se kush i binte patkoit e kush thumbit, një komunikim këmbë e krye hileqar!? Ishte një komunikim, të cilit që në hyrje i mungoi niveli i barabartë dhe ai pak moral, një komunikim me procedurë të mbrapshtë, një komunikim që mbase të krijon përshtypjen se i përngjan gërshërëve të berberit dhe leshit të arapit. Që të dyja institucionet e filluan këtë komunikim nga bishti i dardhës. Njërës palë fillimisht i mungoi arsyeja, tjetrës i mungoi goja, veshët dhe në fund të dy palëve “toptan” u mungoi mbamendja dëgjimore dha ajo pamore. E keqja e këtij komunikimi qëndron në faktin se as ministri i Punëve të Jashtme e as presidenti nuk kishin të drejtë të bëjnë “aksham pazare”(!?) me kandidaturën e Visarit…, ata nuk e kanë e as që mund ta kenë atë luks që të tallen me njeriun i cili në vaktin e diktaturës, vite me radhë ishte në shërbim të fjalës së shkruar, ai “në asnjë libër të tij” nuk shkroi për politikën dhe politikanin e djathtë a të majtë…, përkundrazi, ai shkroi për “Shqipërinë që i ka rënë për pjesë të kufizohet me shtete nga ashti i saj…,”, ai shkroi për “Fatet e mbrapshta të shqiptarëve!”, siç do të thotë Ilir Levonja. Ata në këtë komunikim parashtruan një “furgon kriteresh” sa i përket kandidaturës a nominimit për ambasador të Visar Zhitit (!??). Ata prej tij “kërkuan që të (mos) jetë mysliman, ortodoks, katolik, bektashinj, toskë a gegë”(!??) (kjo kërkesë e tyre rreth përkatësisë fetare të Visarit, do të prekë themelet e harmonisë fetare në Shqipëri)…, me ato “kritere”, sikur donin ta detyronin t’i nënshtrohet çdo lloj realiteti të pështirë, sikur donin ashtu “pa qëllim” t’ia ulin a t’ia heqin krenarinë e tij, sikur donin “t’i bënin karshillëk”, sikur donin për inat t’ia nënvlerësojnë kontributin e tij dhënë fjalës së shkruar, sikur, sikur… Tekefundit, “Visar Zhiti nuk ka nevojë për institucionet, qofshin ato edhe diplomatike, përkundrazi, institucionet kanë nevojë për të dhe për kontributin e tij prej intelektuali”.
Në Kushtetutën e Republikës së Shqipërisë në asnjë nen nuk shkruan se kandidatura e një shtetasi shqiptar duhet të jetë e lidhur ngushtë me përkatësinë e tij fetare dhe, kur njerëzit do ta vënë në dyshim këtë, atëherë do ta rrënojnë atë shprehjen unikale të Pashko Vasës, kur thotë: “Feja e shqiptarit është shqiptaria!”. Kjo mesele e Visar Zhitit dhe e të tjerëve si ai nuk dallon me fatet e patriotëve të Goli Otokut, në magjen e miellit të të cilëve dikur pshurrej shkau.

ÇAMERI…..DIKTATURA , DEMOKRACIA APO…?

by

Së pari dua të jem I qartë, nuk kam asnjë pretendim se njoh teoritë përkatëse se çfarë janë praktikisht diktaturatë ose demokracitë e sotme në botën që po jetojmë. Por nga rruga e gjate e jetes sime, ende nuk e kam shume te qarte se si duhet te zgjidhet e Drejta e Çamerise Shqiptare, atje ku kam lindur; e cila prej vitit 1913, në sajë të politikave filogreke të fuqive Europiane, vazhdon e pushtuar nga Greqia.
Faktikisht, kur isha ende 7 vjeç, shovinistat grekë, në Greqinë e sotme, mbasi masakruan dhe vranë 7 njerës të pafajshëm të families time,(I vetmi faj I tyre se ishin Shqiptare të besimit musulman lindur në shtëpijat e tyre); pa kryer asnjë shkelje të legjislacionit grek; nga mosha 2 deri në 82 vjeçarë. Vlen për tu theksuar se Shqiptarët e krishterë Çamë nuk pësuan asnjë vrasje, as u dëbuan, por edhe atyre ju është mohuar gjuha Shqipe dhe vazhdon mohimi për tu quajtur Shqiptarë. Mbas mbajtjes si të burgosur në kampin e përqëndrimit në qytetin tonë të lindjes Paramithi, në nëntor 1944, na dëbuan në Shqipërinë Nënë.
Dhe per çudi, me vone lexova se në Greqinë e lashtë paska lindur demokracia??!
U pritëm shumë ngrohtë nga vëllezërit tanë të një gjaku; megjithëse edhe në Shqipëri në ato kohëra ishin shumë shkatërime dhe mungesa nga lufta që porsa kishte mbaruar.
Ndersa qeveria komuniste nuk na trajtonte mirë sepse më 1949, dështoi në realizimin e tentativave të saj per të dërguar djemtë Çamë si ushtarë të ushtrisë komuniste greke.Faktikisht gjatë luftës djemt edhe vajza Çame u rreshtuan në batalionet Çamëria dhe Ali Demi, dhe luftuan kundër pushtuesave nazifashistë në bashkëpunim me njësitet e EAM-it të PK Greke; por kur ushtarët grekë nën komandën e gjeneralit famëkeq Zerva filluan masakrat e vrasjet ndaj popullësisë Çame, ato njësi “mike” të komunistave grekë nuk deshen te ndihmojne Camet qe po masakroheshin. Kështu edhe djemtë Çamë nuk pranuan të luftojnë atje me flamurin grek; deklaruan me ndershmëri dhe Atdhetarizëm se do shkonin të luftonin në Çamëri vetëm me Flamurin tonë Kombëtar
Qeveritarët komunista të Tiranës, si “shperblim”, të refuzimit të internacionalizmit ndaj “vëllezërve komunistë grekë”, dënoi me punë të detyruar, dhe internoi 900 burra e djem Çamë në ndërtimin e rrugës Gramsh-Lozhan. Ay keq trajtim vazhdoi duke e”mbyllur” Problemin Çam, pavarësisht se mbi 5000 Shqiptarë Çamë ishin vrarë e mbi 30.000 Çamë të tjerë, mbas dëbimit me dhunë nga trojet e tyre Shqiptare mijëravjecare, vuanin nga uria dhe sëmundjet si refugjatë në Shqipëri
Më 1971, në një kohë që në Greqi sundonte e ashtuquajtura Diktatura e kolonelëve të zinj përçudi, u lidhën marëdhanie diplomatike midis Shqipërisë komuniste dhe Greqisë diktaktoriale. Filluan shkëmbime grupesh artistike që lenin mbresa shumë mallëngjyese tek Shqiptarët Çamë të krishterë që vazhdonin të jetonin në vatrat e tyre në Çamëri. Por ajo që të le përshtypje shumë domethënëse ishte vizita e Ambasadorit Shqiptar L.Seiti në krahinën e Çamërisë. Aty, I shoqëruar edhe nga Ministri përkates Grek, bisedoi Shqip në Bashkinë e Gumenicës . Vetë kryetari I shprehte ambasadorit Shqiptar faktin se atje ka shumë fshatra që flasin Shqip, bile shumë plaka as nuk dinë të flasin greqisht; në Prevezë janë mbi 40 fshatra që flasin Shqip, ndërsa në Kastrizë me 1800 banorë flasin të gjithè vetëm shqip dhe ndigjojnë përditë me gëzim e mall Radio Tiranën!!
Këtu dua të nënvizoj se me këto të dhëna jam njohur vetëm në vitin 2002, këtu në New York gjatë promovimit të librit të Prof. Beqir Metës “Tensioni Greko Shqiptar“. Pra megjithëse njiheshin nga qeveria shqiptare, nuk i bëheshin popullit të njohura ato të dhëna. U deshën mbi 30 vjetë që Intelektuali Atdhetar Prof. B.Meta, ti nxirte nga arshivat shtetërore dhe tu bëheshin të njohura publikut të gjërë .
Megjithëse Diktatura fashiste I lejonte Ambasadës Shqiptare të Athinës të vizitonte Shqiptarët e Çamërisë, diktatura komuniste nuk I lejonte Shqiptarët e Shqipërisë të dinin se Çamëria vazhdonte të banohej nga Shqiptarë Çamë?!.
Pra diktaturat I lejonin njera tjetrës vizita në Çamëri, por në Shqipëri populli nuk kishte të drejtë të njihte realitetin e Camërisë së atëhershme
　
Tashti jetojmë në një kohë demokracie në të dyja vendet fqinje. Jo vetëm që vazhdojmë të kemi marëdhanie diplomatike, por jemi së bashku edhe antarë të NATO-s, bile kohët e fundit Shqipëria është dhe kandidate për në BE(ku Greqia është antare). Kemi nënshkruar edhe një Pakt Miqësie që nga viti 1996. Ne fjalimet e qeveritarëve të Tiranës, si në Athinë ashtu edhe në Tiranë, ndëgjojmë shpesh herë se kemi “mar♣dhanie të shkëlqyera” duke “harruar” se Greqia mban ende në fuqi Ligjin e luftës të 1940 midis dy vendeve tona fqinje.
Vecse kjo “demokraci reciproke” në shumë raste nuk vepron si democraci e vërtetë Përkundrazi ! Qeveria greke megjthëse lavdërohet se në Greqi paska lindur demokracia, nuk e njeh ate ?!.
Pavarësisht se janë pajisur me visa Shengen si shtetas Shqiptarë, me të drejtë shetitje në Të gjitha vendet e BE, Shqiptarët e lindur në Çamëri, të dëbuar prej andej kur ishin ende fëmijë, sot kur janë në mosha mbi 70 vjeçare, nuk u lejohet të vizitojnë shtëpijat dhe vatrat ku kanë lindur. Justifikim nuk japin grekët, vetëm se nuk të lejojnë të hysh atje
Megjithëse I kanë shkatërruar të gjitha varezat qindra vjecare dhe mbuluar varezat e përbashkëta të Çamëve të pushkatuar me fusha të betonuara, asnjë Çam nuk paska të drejtë simbas grekëve “demokratë” të vendosin një tufë me lule në vendet ku ishin varezat aqë më pakë të takohen e të çmallen me Çamët e krishterë që kishin bashkëjetuar ata dhe prindërit e tyre?! Tamam “demokraci greke”! Dhe qeveritarët e Tiranës vazhdojnë me shprehjen “maredhanie te shke….iera”. Si mund të kuptohen këto lloj marëdhaniesh?
A mund të shpjegohen ulërimat djallezore të ushtarëve,në parakalim para udhëheqësave grekë, kundër shqiptarëve ? A mund të shpjegohen thirrjet e neo Nazistave grekë në parlamentin e Athines? Qeveritaret e Athines thone se “nuk ekziston Problemi Çam”, por kur Parlamenti Grek ju miraton, Hebrejëve të përzën në kampet e përqëndrimit të Nazi stave, shtetësine greke më 2011, disa deputete pyesin: “Po sikur të kerkojne shtetesin Çamët, çfarë do bëhet me ta?!” Edhe atëhere kur del në qarkullim një libër për Çamërinë e Masakruar, qoftë në Kanadanë e largët, menjëherë, pa mbushur mirë java, Drejtoria e shtypit pranë qeverisë greke, nxjerr njoftimin për qarkullimin e atij libri?! Kur Presidentit të Greqisë z.Papulasit I bëhet pritje në Tiranë dhe I kujtohet se ai është ushqyer me qumështin e një nëne Çame, ai bën sikur nuk ndëgjon se ka Çamëri?! Por ditët e fundit ai “kujtohet” në zyrën e tij për gjasme “Himarën e vorioepirit?!”
Në rastin konkret, padrejtësisht, del se Diktatura qenka më e mire se “demokracia e sotme greke”
Tashti del pyetja se si do zgjidhet Problemi I Çamërisë Shqiptare. Në Programin e qeverise se z.Rama, përfshihet Problemi Çam, veçse me qenë se Kryeministrit, duke shtetitur shpesh nëper botën mbarë, nuk I tepron koha për tu ulur dhe diskutuar e zgjidhur deklaratën e tij :”zero probleme me fqinjët”
Analisti e studjuesi anglez, Prof.James Pettifer dhe njohës I historisë se Ballkanit, në studimin e publikuar nga Qendra e Studimeve dhe Kërkimeve të Konflikteve pranë Ministrisë së Mbrojtjes se Britanisë së Madhe, midis te tjerave nënvizon :
Marrëdhëniet greko-shqiptare rrezikohen seriozisht nga dështimi për të zgjidhur Çështjen Çame“ Greqia deri më sot refuzon njohjen se ky problem është për tu diskutuar.Një aspekt I rëndësishëm I këtij qëndrimi nuk janë pretendimet e Çamëve, ato janë shumë të qarta në përputhje me legjislacionin ndërkombëtar. Kjo temë më se e qartë duhet të zgjidhet përfundimisht jo vetëm për të ndihmuar zgjidhjen e Çështjes Çame, por edhe në interes të marrëdhënieve shqiptaro-greke dhe anëtarësimit të ardhshëm të Shqipërisë në BE
Zgjidhja e duhur e këtij problemi do të krijoi mundësit e nevojshme për ngritjen e urave të Miqësisë midis dy vendeve fqinje mijëra vjeçare.
S.Bollati New York, Tetor 2014.

Demokracia diktatoriale nuk na duhet.Cikli i saj eshte i mbyllur

by

Demokracia diktatoriale nuk na duhet.Cikli i saj eshte i mbyllur/
Nga Shkruan Artur Roshi*/
TIRANE : Nese mund te kishte patur dicka fisnike ne nderimin e viktimave luftetare te Luftes se Dyte Boterore-,qe ne vendin tone si asgjekundi tjeter u zhvillua ne suazen e luftes civile me laikmotivin “te vras…im kundershtaret ideologjike,per te akumuluar pushtetin”-ky nderim i diktatures e baltosi serish.
Nuk i quajta partizan sic i kane quajtur rendomte,por viktima luftetare te idealeve dhe te nje lufte qe nuk e kuptonin,prehe e te cilave rane edhe vete,disa qe ne kohen e luftes dhe te tjeret ne kohen e clirimit te pushtuar,lirise se roberuar,rrethuar me tela me gjemba,qe i dhuruan atdheut te tyre.
Ne emer te shenjterise se perdhosur te kesaj lufte te munguar dhe me kontributin e saj ne “heqjen qafe”te elites intelektuale dhe zevendesimi i saj me nje elite te pashkolluar,e ndihmoi regjimin komunist qe te instalonte ne Shqiperi nje diktature qe paturpsisht e quanin demokratike.Nje diktature demokratike te proletariatit qe e mbylli ne izolim te plote Shqiperine. i skllaveroi shqiptaret ne gjithe kuptimin e fjales,i mbyti ne mjerim,dhe perfundoi duke cuar ne gijotine edhe kokat e atyre qe kontribuan ne kete rend diktatorial qe po ndertonte e vetme shqiperia e mbasluftes-njelloj si revolucioni jakobin.
Keshtu jetoi duke mos jetuar per gati 50 vjet Shqiperia: e burgosur,e uritur,e denuar me nje vdekje mizore te ngadalte qe e brente deri ne emberion.Keshtu jetoi Shqiperia,rrethuar me bunkiere,me idealet e nje lufte imagjimare qe e kishte “fituar”me aksione guerile ,me vrasjen e sivellezerve, te cilet edhe pse nuk ishin sivellezer ideali ishin padyshim vellezer gjenetike te nje rrace.
Ne vitet 90 ne Europe ra perdia e hekurt dhe komunizmi me te gjitha te keqijat qe I kishte bere ai jetes njerezore,me gjithe degradimin qe I kishte sjell ai personalitetit njerezor,vdiq. Ish vendet e lindjes njohen krimet e komunizmit dhe kryen procesin e dekomunistizimit te shoqerise. Kjo u dha artye mundesine te rifillonin jeten dhe te ndertonin demokracine.
Ne Shqiperi ende pas 24 vjetve nuk ka ndodhur kjo,ende nuk njihen keto krime intucionalisht,historia ende eshte e pavertet dhe dekomunistizimi,hapja e dosjeve nuk kane ndodhur,si rrjedhoje edhe demokracia nuk eshte ndertuar ende.
PPSh u mblodh ne kongresin e saj te fundit mbas 90 dhe jo vetem qe nuk beri reformen e saj,por u mjafua vetem me nderimin e emrit,drejtuesit ishin po ata.
Pati edhe shume ishkomuniste te tjere qe I perkisnin edhe ata ndoshta elites se prodhuar nga sistemi komunist,por që ndoshta e kishin kuptuar mizorine e regjimit diktatorial dhe u bashkuan me partine antiregjim qe u krijua ne 90, Partine Demokratike .
Me gjithe problemet qe vimin nga mungesa reformash te thella drejt lirise se tregut,nga mungesa e njohjes se te vertetes historike dukej se demokracia e brishte e Shqiperise me gjithe problemet e saj deri diku funksiononte.Europa dhe Amerika na perkrahen, u anetaresuam ne Nato dhe jemi ne process per kandidimin ne BE. Ky nderim I deshmoreve me sfond te qarte politik adhurimin e diktatures eshte nje regres ne historine tone dhe me pasoja per proceset integruese.
Nuk e kuptoj drejt kujt adresohet ky adhurim,drejt shqiptareve? Shqiptaret u ndan ne vitin 1990 nga diktatura.Ata nuk e votuan kete qeveri si bijte e eterve,por u dhane pushtet me bindjen se jane larguar nga mendesite e priderve te tyre,votuan me mendimin qe klasa politike e kishte bere reformen e saj,duke patur reference disa ishkomuniste qe ishin reformuar sic kishte ndodhur tek PD,por kjo rilindje e diktatures dhe diktatorit tregoi te kunderten dhe kjo eshte nje shuplake per nje million veta qe votuan dhe besuan ne te kunderten.
Kjo perulje para fotografise se diktatorit dhe qendrimi ne roje nderi me grushtin lart eshte nje shuplake e madhe morale per te perndjekurit,ky ishte kesti I pare I demshperblimit te tyre qe ata morren nga rilindasit ne qeverisje.
Kjo rilindje shkon ndesh edhe ndaj perendimit.Ky riadhurim I diktatures qe filloi me shfaqen si padashje te fotografise se diktatorit ne ceremonialin qeveritar te 29 nentorit,qe u rihodh ne qarkullim diten ne diell ne disa varreza deshmoresh,me preteksin e mitizimit te kesaj pseudo lufte ne 5 maj dhe sipas skenarit te qeverise do te agravohet me tepert ne ditet e festimit te 70 vjetorit te clirimit.Nderkohe qe shqiptaret e dine qe ajo qe erdhi pas lufte mund te pershkruhet me mijera fjale,por si clirim nuk mund ta pershkruash dot.Pra,kjo fryme adhurimi shkon ndesh me interest e vendit,me mbeshtetjen e perendimit,me integrimin ne BE.Ku e gjen valle moralin kjo qeveri qe te eci kunder interesave te vendit,kunder interesave te vetvetes? Pergjigjja eshte sigurisht brenda filozofise marksiste ,qe eshte kunder kapitalit dhe kunder egzistences se vete jetes njerezore,sepse jeta nuk mund te ndahet te mirat materiale te kapitalit.Ne kete filozofi njeriu dhe dinjiteti I tij zhvisheshin nga njerezorja dhe vishnin armaturen e idealeve komuniste.
Kjo qeveri cdo dite te saj ka treguar se ka rilindur gabim.Ka treguar qe ideologjine e eterve nuk e kane vrare qe te rilindin te lire,jo ata cdo dite e me shume tregojne se kane rilindur nga I njejti brume,ai I eterve te tyre.Prandaj shoheim qe cdo dite e pak nga pak,por ndonjehere dhe ashiqare te ngreje krye instalimi I nje demokracie diktatoriale,te nje pseudo demokracie qe fillon me akumulim kopetencash e pushtetesh ,shkelje ligjshmerie dhe kulmon me nderimin dhe mirenjohjen e hapur per idealet e eterve dhe te diktatures.
Demokracia diktatoriale,nuk na duhet.Cikli i saj eshte i mbyllur.
*Artur Roshi – Kryetar i Partise Balli Kombetar Demokrat

Çfarë nënkupton Demokracia?

by

Faik KRASNIQI*/
Demokracia është të kuptosh se je njeri, të kuptosh se ka edhe njerëz të tjerë dhe nuk je i vetëm, të kuptosh se me këta njerëz është nevojë dhe domosdoshmëri të merresh vesh, të kuptosh që nuk duhet të imponohesh, por të bindesh veten së pari e më pas të tjerët se jemi njerëz, që nuk mbijetojmë dot pa njëri -tjetrin.Të kuptosh se flora dhe fauna e kësaj toke kanë demokraci ndërmjet tyre prej miliona vjetësh, por njeriu në mungesë të demokracisë mes vetës po i shkatërron.
Demokraci është marrëveshja ndërmjet gjallesave të tokës për të mbijetuar në harmoni natyrore dhe hyjnore. Demokraci do të thotë “pushtet i popullit” ose “sovranitet i popullit”, në kundërshtim me aristokracinë (qeverinë e më të mirëve ose fisnikëve) dhe “monarkinë” (qeverisja e një të vetmi).Por ky përkufizim nuk na ndihmon shumë pasi në asnjë vend nuk komandon populli.Ato që komandojnë janë qeveritë (për fat të keq dhe burokracia, nëpunësit e shtetit që janë pak ose hiç fare të përgjegjshëm). Në të vërtetë ka vetëm dy forma shteti: ajo në të cilën mund të lirohesh nga një qeveri pa gjakderdhje, me vota dhe në atë të ”pamundurën”.E para është “demokracia” e dyta “diktatura”.Demokracitë nuk janë qeveri të popullit por mjete kundër diktaturës, e cila na detyron të jetojmë në një situatë të cilën nuk e kemi dashur por që dhe nuk mund ta ndryshojmë.
Është detyra jonë civile që një situatë e tillë të evitohet prodhohet. Demokracia nuk i lejon asnjë qeverie të tipit “diktatorial” akumulimin e pushtetit dhe për më shumë tenton ta kufizojë atë.
Ajo që është e rëndësishme në një demokraci është fakti që duhet të jetë gjithmonë e hapur mundësia që qeveria të japë dorëheqje pa shkaktuar gjakderdhje, kur ata që qeverisin degjenerojnë nga misioni i detyrave dhe të drejtave që ju janë besuar, por edhe kur politika e qeverisë gjykohet e keqe apo e gabuar.

 *(Autori është publicist dhe redaktor në gazetën e përditshme ”Lajm”) dhe bashkepunetor i Diellit