Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Demarkacion,pazare apo kontrabandim

by

Nga Gani Qarri/
Athua vallë nuk paska pushtuar mjaft toka tonat ngrehina xhuxhe malazeze dhe ende nuk qenka ngopë, duke u rritur panatyrshëm me grabitjen e hapsirave shqiptare,që nga Ulqini e Tivari,Podgorica,Tuzi e Malësia, Kollashini,Plava e Gucia deri te Rozhaja, por iu dashkan edhe 12 mijë hektar tjerë-tokë shtesë, male,bregore dhe kullosa të bjeshkëve më të bukura të Kosovës, që ti shpronësoj dhunshëm dhe poshtëroj në mënyrën më të ulët mu ata të cilët qindra vite luftuan trimërisht dhe u bënë ballë pareshtur orekseve të pashuara pushtuese sllavo-malazeze, si rugovasit trima dhe bashkëkombësit tanë tjerë,pronarët autokton dhe legjitim të këtyre trojeve!?
Një nga shprehjet më të vlerësuara të ish-presidentit amerikan, Abraham Lincoln, përkufizohet në ketë mënyrë: “Nëse doni ta njihni karakterin e një njeriu, epni atij pushtetin”
Pikërisht këtu, bënë konak e patrazuar, tash e qindra vjet, dobësia kryesore e prijësve tanë kombëtar e shtetëror, ku ata jo vetëm thjeshtë tregojnë veten, por thënë realisht, shumica e udhëheqësve shqiptar, pothuajse dështojnë plotësisht.
Tanimë, është fshehtësi e njohur botërisht për të gjithë ne, se si tradicionalisht, që nga Hamzai e këndej, një pjesë jo e vogël e udhëheqësve të hapësirave tona etnike, për vite e dekada bënë emër dhe fituan grada, pikërisht duke shitur interesat e kombit dhe pjesët më të bukura të atdheut.
Edhe pas vendimeve të Kongresit të Berlinit, nga Fuqitë e Mëdha më 1878, për dorëzimin e Plavës dhe të Gucisë ,Malit të Zi, ishte Populli Shqiptar ai që kundërshtoi me forcë dhe vendosmëri, çfarëdo ndryshimi kufijsh në dëm të tokave të tij.
Kjo u bë shkak, që atëbotë të caktohej një tubim i krerëve të Dukagjinit, Gjakovës dhe atyre të Malësisë, në vendin e quajtur, “fushat e Bajram Pashës” për marrjen e hapave të nevojshëm në mënyrë që të organizohet mbrojtja e këtyre trojeve.
Por Riza beg Kryeziu, babai i Cana begut të “famshëm”dhe ish prijës i Gjakovës, i dërguar nga organet pushtuese otomane si bashkëpunëtorë i tyre, për të prishur tubimin dhe përçarë shqiptarët në mes veti, që në fillim të fjalës së tij, shprehet se shqiptarët nuk munden dhe as nuk duhet ti kundërvihen pushtimit të Plavës e Gucisë nga Mali i Zi sepse Stambolli paska vendosur për dorëzimin e tyre, vetëm atëherë, kur nuk ka pasur rrugëdalje tjetër, ndaj ai me bashkëpunëtorë, janë kundër konfrontimit me malazezët dhe nxjerrjen e telasheve të reja Perandorisë.
Populli i dëshpëruar nisë të mallkojë e shajë Riza beg Kryeziun dhe kërkon që ai të zbres nga bina, e në vend të tij, e të flasë dikush tjetër. Pas kësaj ngjarjeje, në binën e improvizuar ngjitet patrioti i mirënjohur, Ali Ibër Neza, i cili,gëzon të gjithë atdhetarët e vërtetë që kishin ndarë mendjen për ti dalë zot vendit, me fjalët e thëna dhe vendosmërinë e treguar, duke u shprehur plot ideal dhe energji kombëtare:
Vëllezër- ne do ta mbrojmë Plavën dhe Gucinë!.
E sa i takon Riza begut, mos çuditeni me të, sepse vetëm gruaja e tij, i mbanë mbi “tre kilogram dukat të turkut në qafë” do të vazhdonte Ali Ibra, ndaj Rizai frikohet se po hyni në luftë pa “izën” e turkut, do ta humb të gjithë pasurinë.
Kurse ne, nuk kemi asgjë, përveç këtij trolli të begatë, e atë do ta mbrojmë deri në fund dhe kurrë nuk ia lëshojmë tokën tonë, Karadakut (Malit të zi)pa u derdh gjak për këtë vend.
Neve asnjëherë nuk na ka ndihmuar e dhënë armë- mbreti as Perandoria, por gjithmonë kemi luftuar burrnisht me gjithqka kemi mundur…
Ndaj edhe sot, secili prej nesh, ka nga diçka, asnjë nuk jemi krejt pa armë, ja unë për shembull, kam pushkë e kobure por edhe sopat e këmesë te shtëpia, ndaj vet do të luftoj me pushkë, Djalit do t`ia jap Koburen, Gruas sakicën, kurse Çikës sime këmesën dhe kështu do të luftojmë të gjithë së bashku, derisa të vdesim,por asnjë pëllëmbë të tokës sonë, nuk do t`ua lëshojmë malazezve pa gjak.
Turma e entuziazmuar nis të urojë Ali Ibër Nezën dhe mallkoj tradhtarë e beglerë, si bashkëpunëtorë të pushtetit otoman. Riza beg Kryeziu, i turpëruar,fillon të ndihet keq, dhe tani tenton ta ulë e nënvlerësoi qëllimshëm problemin e vërtetë kombëtar duke u munduar ta zhvlerësoj dhe jap kahje krejt tjetër edhe tubimit, sikur mos të ishin në pyetje pjesë të vlershme të atdheut,që duhej të kalonin dhunshëm nën sovranitetin e një shteti pushtues, si ai malazez.
Ndaj,me bindjen se edhe vet dielli ndrinte vetëm për të, ai fton bashkëpunëtorët dhe mbështetësit e tij për të lëshuar këtë tubim me arsyetimin banal, se; “Opinga e Katundit, e mundi Begun e Shehrit”!.
Mjerisht, historia jonë e dhembshme, edhe në këtë shekull ,sërish po përsëritet për të keq,për faktin se edhe “beglerët” e rinj, edhe pse të ardhur rishtas në “shehër” (qytet), në vend se para BE-s, dhe Bashkësisë Ndërkombëtare të kërkojnë korrigjimin e kufijve në dobi të trojeve shqiptare të pushtuara me forcë dhe padrejtësisht nga shtetet hegjemoniste fqinje, qysh nga koha e Kongresit të Berlinit, ata u falin atyre pa asnjë ndrojtje edhe dhjetëra mijëra hektar tjerë- tokë arbërore, nga pjesa e tejrrudhur-po nga këta akter-kavaler, e atdheut tonë të gjymtuar.

Kështu, vetëm një ditë para fillimit të samitit të BE-së për Ballkanin Perëndimor në Vjenë të Austrisë, më 26 gusht 2015, Mali i Zi, paralajmëron se Marrëveshjen (për ne të dëmshme) kufitare, do ta nënshkruajë me Kosovën, sipas së cilës pjesë të konsiderueshme të vendit, nën Çakor në Grykën e Rugovës dhe te Kulla afër Rozhajës,për mbrojtjen e të cilave, në të kaluarën, disa herë ka shkuar gjaku përrua, tani në mënyrë të vullnetshme, “bujarisht”,dhe me vetëm një nënshkrim sa hap e mbyllë sytë, do të falen dhe futen si në një ëndërr të keqe, nën sovranitetin malazez nga vet shqiptarët.

Athua vallë nuk paska pushtuar mjaft toka tonat dhe ende nuk qenka ngopë me grabitjen e trojeve shqiptare republika malazeze,duke filluar nga Ulqini e Tivari,Podgorica,Tuzi e Malësia, Kollashini,Plava dhe Gucia,e deri te Rozhaja, por iu dashkan edhe 12 mijë hektar tjerë tokë shtesë, male e kullosa të bjeshkëve të Kosovës, që ti shpronësoj dhunshëm rugovasit trima dhe bashkëkombnsit tanë tjerë, pronar autokton dhe legjitim të këtyre trojeve!?
Madje, kjo po ndodhë para syve tanë, pa bërë asnjë kundërshtim të dukshëm, sado formal nga pala shqiptare, përkundër humbjes së gjithë këtij territori, përderisa vetëm për një të ashtuquajtur asociacion të komunave serbe, shkohet për bisedime edhe me përfaqësuesit evropianë, deri në Bruksel,ndërsa politik-bërësit e Kosovës, në mënyrë të pashembullt, falin tokat e atdheut për pesë pare dhe atë nga dhjetëra mijëra hektar për një herë,dhe me vetëm një nënshkrim.

Ç`është kjo? Demarkacion, shitje apo plaqkitje?!

Dhembja bëhet edhe më madhe kur dihet se vetëm për të jetësuar një të ashtuquajtur “asociacion komunash”, serbët në veri, ka disa vite që kanë bllokuar Urën mbi Lumin Ibër dhe sot e asaj dite ,përkundër qindra premtimeve boshe, ende nuk lejohet heqja e barrikadës së mbjellë me “hithër të Serbisë”, të cilat vazhdojnë ta “djegin” të drejtën e shqiptarëve për lëvizje të lirë në tërësinë (e “garantuar”) territoriale të Republikës së Kosovës, edhe në veri!

Sot u deklarua,sikur qenkan pajtuar për heqjen e saj,por vetëm pas arritjes së qëllimit final dhe nënshkrimit të marrveshjes nga pala shqiptare në Bruksel,për krijimin e “asociacionit të komunave serbe”.

Ndaj shqetësimi rritet edhe një herë më tepër, për faktin se vetëm para pak ditësh Josip Manoliq, një ish-funksionar i lartë kroat, deklaroi se në udhëheqjet e shteteve të dala nga ish-Jugosllavia, si në Kosovë , FYROM dhe Serbi, ende ka një numër të konsiderueshëm të bashkëpunëtorëve të UDB-së, të cilët edhe sot mbajnë pozita të larta institucionale në të gjitha këto shtete.

Mjerisht, kjo shqetëson pa masë, ngase ka shumë paqartësi në këto histori nënshkrimesh e marrëveshjesh të pa qarta për opinionin publik.
Një skenar i ngjashëm u luajt edhe në një rast të më hershëm,me FYROM-in, kur megjithëse administrata,ushtria dhe policia serbe ishin përzënë nga Kosova rreth dy vite më parë, sllavo-maqedonët më 2001,lidhën një marrëveshje më Serbinë për përvetësimin e një pjesë të territorit të Kosovës.

Madje, mjerisht kjo nuk ishte e gjithë e keqja, tragjedia e vërtetë ndodhi pikërisht atëherë, kur edhe liderët shqiptar, u pajtuan me një marrëveshje të tillë antishqiptare të dy shtetveve hegjemoniste fqinje dhe me dorën e tyre,nënshkruan pa asnjë hezitim, aneksimin e mbi 2500 hektarëve tokë të vlershme të Kosovës, nga shteti sllavo-maqedon.

Këto vendime të çuditshme të politik-bërësve aktual, jo vetëm se po krijojnë situata të paqarta e tejet dëshpëruese,por po lënë pa mend dhe vrasin çdo fije shprese të bashkëkombësve se këtu ende ka të ardhme për familjet dhe fëmijët e tyre!

Nënshkrime të tilla të mjegulluara, nuk janë thjeshtë vetëm akte ndëshkimi ndaj pronarëve por dhe tradhti e paskrupullt kombëtare, ndaj është koha e fundit dhe momenti vendimtar që dikush të marrë rolin e Ali Ibrës dhe përfundimisht të ngrihet e mbrojë tokat tona,pronën dhe të drejtat e shqiptarëve në këto troje.

Vende të shenjta me plot kronika të qëndresave më të përgjakshme kombëtare, që njeh historia, nuk meritojnë tu hiqen kaq lehtë nga dora shqiptarëve dhe të shiten aq lirë, falen apo dorëzohen në këtë mënyrë të turpshme malazezve

Mjerisht politik-bërësit aktual edhe një herë më tepër po dëshmojnë se me zhvendosje të tilla marramendëse të “megjëve” ndërshtetërore, në shtrirje kaq shumëkilometërshe dhe tejet të mëdha hapësinore, në brendësi të thella të atdheut tonë, duke tkurr pariparueshëm, kufijtë e Kosovës, për plotësimin e orekseve të pafund të vendeve hegjemoniste sllave, po vihen plotësisht në shërbim të ish pushtuesve të tokave tona dhe rrezikojnë drejtpërdrejtë tërësinë territoriale dhe hapësirën tonë tokësore e kombëtare.

Ata,ndoshta padrejtësisht ëndërrojnë se me kalimin e viteve, lëshimet e tyre, do të trajtohen vetëm si mashtrime të thjeshta në momente të caktuara politike, të cilat edhe si të tilla, mund të jenë mjaft tragjike, por tradhtitë historike që me, apo pavetëdije po bëjnë, mbeten gjithmonë të dënueshme, të pandreqshme dhe fatale për kombin tonë!
E shitja sado e kamufluar e pjesëve të vendit nga kushdo qoftë, falja apo tjetërsimi i hapsirës etnike të atdheut, është dhe mbetet, përgjithmonë tradhti e lartë kombëtare, dhe nuk do të mund ti shpëtoj për kohë të gjatë, gjykimit.

Historia gjithmonë ka dëshmuar se këto troje ishin tonat-shqiptare, ndaj me namin që lanë politikanët aktual, me lojëra “demarkacionesh” dhe vizatime “kufijsh” sipas dëshirës së lirë të ish vendeve pushtuese dhe hegjemoniste fqinje, lind pyetja; athua vallë deri ku do të arrijnë dhe ku do të mund ti ndalojnë shqiptarët kufijtë e Serbisë nesër, pas demarkacionit që duhet të ndodhë edhe me këtë shtet, nëse vazhdohet me falje të tilla territoresh kombëtare në stil të gjerë, siç është bërë fatkeqësisht, tanimë traditë e politikanëve aktual, kur dihet se pretendimet më të mëdha territoriale ndaj tokave tona dhe Kosovës në përgjithësi, i ka pikërisht Serbia?!
Ndaj, është koha e fundit që dikush të ngrihet, jo për të na dhënë këshilla pa-mbulesë dhe ofruar siguri false mbi kronikën e hidhur të nënshkrimeve të tilla të dyshimta , siç bëjnë sot shumë pushtetarë aktual, por të sqaroi përfundimisht se çfarë në të vërtetë po ndodhë me trojet tona, mbrojë realisht ato dhe gjithë atë që neve na takon, si dhe tu jap fund historive të pa-qarta, që vazhdimisht rrezikojnë shqiptarët, të tashmen dhe të ardhmen e tyre, shënoi mundësisht sa më drejtë , qartë dhe arsyeshëm kufijtë duke treguar kujdesin më të madh të mundshëm dhe maksimal ,sidomos tek ata me shtetet e pangopura hegjemoniste sllave.

Gani Qarri Cyrih, 26 gusht 2015

Klaudia Malaj, portret i suksesit dhe buzëqeshjes magjike

by

Nga Gani QARRI/
Femrat shqiptare, janë krenaria e përhershme e kombit tonë. Ato shkëlqejnë kudo,në atdhe e jashtë tij,si dhe në të gjitha profesionet që ushtrojnë,në arsim,sport, kulturë, politikë, mediat vizuele etj.
Një emër i ri premtues që shkëlqen në këtë drejtim,është e reja nga Tirana, Klaudia Malaj, të cilës me të drejtë, i është besuar një detyrë e nderuar, që çdo moshatar i saj,do ta ëndërronte dhe kishte lakmi.
Siç i kujtojmë ende me dhembje ,vitet e 90-ta, ishin ndër më të vështirat për popullin tonë, kohë kur shumë familje shqiptare u detyruan të iknin nga atdheu, madje disa edhe për të mos u kthyer më kurrë, në kërkim të mbijetesës nëpër vende të ndryshme të botës,fatkeqësi të cilën e përjetoi edhe ajo me prindër.
Klaudia është fëmija i parë në familje, e lindur më 4 qershor të vitit 1992, në Sarbrücken të Gjermanisë,ku atëbotë ata gjendeshin përkohësisht, për tu kthyer vetëm një vit pas lindjes së sajë, që më1993, përsëri në atdhe.
Prindërit e Klaudias, nëna Pranvera nga kryeqyteti Tirana dhe babai Lavdoshi nga qyteti historik i Flamurit,Vlora heroike, kanë edhe një djalë, 2 vite më i vogël, nga ajo.
Edhe pse e re në moshë, Klaudia është e njohur si udhëheqëse profesionale e emisionit të kulturës në “Radio Tiranë”.
Në veçanti, bie n ë sy për aftësinë në komunikim, thellësinë e mendimit dhe lehtësinë me të cilën trajton edhe temat më komplekse në emision.
Nga të gjithä ata që e njohin, Klaudia cilësohet si një bukuroshe e ëmbël me kaqurrela të gjata, e cila pareshtur ofron buzëqeshje me plotë dashamirësi.
Ajo, çmohet sidomos shumë për sjelljen e mirë, qëndrimin parimor dhe komunikimin familjarë e vllazëror me secilin bashkëbisedues.
Emri i saj, është portret i nderuar i medias dhe kulturës sonë kombëtare,vlerësim ky i cili nuk mund ti atribuohet secilit pretendues, autor apo krijues të sotëm.
Që në fëmijëri, thotë se i pëlqente pa masë aktërimi,kurse nga klasa e shtatë e shkollës fillore nis të shkruaj edhe poezi.
Krijimet e saj, ishin tejet serioze për moshën dhe temë të preferuar kishin dashurinë, ani pse autorja e tyre, ishte ende e re në moshë dhe për këto ndjenja njerëzore, kishte “mësuar” jo në mënyrën më të mirë, nga vërshimi i shumë serialeve të pa seleksionuara televizive, që atëkohë shtëpitë mediatike shqiptare kudo, emetonin me bollëk.
Megjithatë,poezitë e saj, rreth 200 sosh,ishin aq përmbajtësore, sa që ata të cilët i lexonin, jo rrallë ndodhte të mos besonin fare,se ato i takonin kësaj autore prestigjioze.
Madje qysh në atë kohë, poezia me titull “Dilema ime” do të vlerësohej lartë dhe vendosej në tabelë nderi ,në klasën e tetë, të shkollës fillore, ku Klaudia atëherë mësonte;
Dilema ime
Në rrugët e jetës po eci unë tani.
Të zgjedh Atë, apo Tjetër, nuk di.
*******************************
Sa gjëra kërkojmë në jetë
*********************************
Tjetër duam, e tjetër jeta na jep
****************************
U lodha duke dëgjuar premtime pa besë
***********************************
Nuk shohë një dritë jeshile që në jetë të vazhdoj
Por vetëm e kuqja në semafor më ndaloj,
Kjo ishte njëra nga poezitë e pakta të ruajtura nga ato vite,kurse të tjerat,ajo pothuajse do ti griste që të gjitha.
Më 2007-2011, në shkollën e mesme “Asim Vokshi” në Tiranë,Klaudia do të mësonte spanjishten dhe rusishten.
Njëkohësisht, ajo vazhdoi të shkruante përsëri poezi, të cilat edhe pse herë pas here i publikonte në fb. duke mos u ndjerë sa duhet e mbështetur ,nuk do ti ruante as ato.
Në fakultet, në vend të aktrimit që e pëlqente vet dhe dëshirës së prindërve për të studijuar mjekësinë, ajo krejt rastësisht do të vendoste për gazetarinë, të cilën do ta mbaronte në vitet 2011-2014,ani pse, pikërisht atë, nuk e kishte përmend as kujtuar kurrë si profesion të jetës së saj.
Pas,mbarimit të bachelorit për gazetari,të cilin sapo e ka përfunduar, Klaudia fillon “Masterin shkencor për mardhënie me publikun”.
Në fillim të vitit të dytë,ajo nis të shkruaj tek gazeta javore. INTERVISTA….. dhe përreth një vit boton aty.
“Nuk kisha provuar kurrë më parë me komente dhe opinione, por në vit të tretë,shkrimet nisa ti dërgojë tek “Tirana Observer”, ku publikova edhe diplomen time”,… thotë në mes tjerash Klaudia.
“Në tetor të 2014, shkoj për praktikë tek Televizioni Publik Shqiptar., kurse në prill të 2015 kalova në radio,ku kam hapsirën time me intervista, vazhdon Klaudia.” Të them të drejtën i dua që të dyja, radion dhe televizionin. Madje, sa herë dal në terren për një intervistë që më duhet në radio, më merr malli shumë edhe për televizionin.
Në Radio Tiranë, Klaudia bënë një punë të denjë që i sjellë jo vetëm vëmendje por edhe respekt e mirënjohje, derisa ajo vazhdimisht trajton vlerat e elitës krijuese të të gjithë kombit pa përjashtim.
Shumë çuditshëm lindin edhe poezitë e mija, shprehet Klaudia; “kjo (poezi) përshembull lindi kur po fshija pluhurat në shtepi…,:
Heshtja nga unë mësoi të flasë
Piktori mbi pluhur, një portret pikturoi.
I dha sy që të shikoi.
I dha vesh që të dëgjoi.
I dha gojë që me të të bisedoi.
I mësoi fjalët dhe e kompletoi.
***********************************
“Përse më dhè jetë, dhe s’më dhè zemër?” – Portreti i tha!
Nuk ta dhashë, – u përgjigj piktori, – se do lëndoheshe sa më s’ka!.
Dy poezitë e paraqitura në këtë shkrim, janë të vetmet që nuk kam grisur………sqaron autorja.
Opusi krijuesi Klaudias, është i lidhur ngushtë me rolin e gazetares dhe redaktores në emisionet kulturore të Radio Tiranës
Intervistat që udhëheqë Klaudia, shoqërohen me butësinë e zërit të mrekullueshëm dhe buzëqeshjen e magjishme , të cilat i emiton me aq përkushtim e dinjitet para publikut të gjerë mbarëkombëtar.
Pra, siç do të thoshte edhe autori me famë botërore dhe biografi i shquar,Stefan Cfajg: ajo sikur merrë me vete kudo edhe diellin e saj,me të cilin edhe krijimeve tjera nga autor të rinj,u ofron atmosferë sipërore shkëlqimi, u jep atyre ngjyrë tejet vezulluese dhe shije të adhurushme interesimi, deri në pafundësi.
” Diell” ky, i cili ndihmonë atë të ngrohë dhe shkrijë zemrat e krijuesve shqiptar nga të gjitha trojet tona etnike.
Në punën që bënë, ajo është dëshmuar të jetë e zonja të trajtojë edhe tema të arrira me përmbajtje, nocione dhe zhanre të ndryshme krijimesh, që kanë të bëjnë me majat e mendimit ideor dhe kulmet e mjeshtrisë krijuese e artistike nga emra autorësh të cilët, jo rastësisht kombin tonë e bënë të njohur edhe në Botë.
Ndaj, trajtesat e saj, që nga fillimi, marrin dimensionet e kronikës së kohëve,dhe përjashtojnë çdo mundësi kolizioni apo fenomeni të ashtuquajtur të goditjeve të dyfishta; “të shprehjes dhe mendimit” siç do të thoshte i madhi Roland Bart, të cilat me siguri do të mbeten shembulli më sublim edhe për brezat që vijnë në të ardhmen.
Të përgjigjesh në mikrofon para syve shkëlqyes me reflektime aq të thella metaforike të Klaudias, është një sfidë e vërtetë, ngase çdo pyetje, sqarim, plotësim e trajtim faktesh, ajo e shndërron në art, gjatë intervistave të saj të zhvilluara me aq kujdes e përkushtim…”
Njëjtë edhe krijimet e Klaudias, na vijnë si shfaqje të rralla artistike, shoqëruar me polifoni zërash poetikë,e që parë nga cilido këndvështrim, ato përherë spikasin për vlera të larta përkushtimore, si të ishin pjesë të zgjedhura nga shënimet jetësore të kolosit botëror të letërsisë, të famshmit Franc Kafka; në të cilat përkundër moshës së saj të re, dominon përmbajtje e “pjekur” jetësore, interesante dhe autentike.

Kështu, puna, talenti dhe përkushtimi i saj,vërtetë kanë madhëruar në mënyrë meritore,emrin e Klaudias.
Karakteristikë e krijimeve të së cilës, mbetet vargu i shkurtër por tërheqës e domethënës i cili, nga të gjitha grupmoshat e adhuruesve, lexohet me një frymë dhe plotë ëndje e ndjesi:
Rruga bëhet duke ecur
Nuk e dua gjithë jetën si një fundjavë
Nuk dua shpesh festa të zhurmshme
Nuk kam kërkuar vetëm sukses në jetë
*****************************************
Ke edhe dështime
*****************************************
Ka orë që nuk mbarojnë kurrë
*************************************
Tradhëtarët dikur ishin miqt tanë
I donim shumë. …..

Ajo na vie edhe si misionare që zotronë “universin” e lartësuar me frymëzime poetike nga dashuria, si dritë e jetës e cila e shoqëron Klaudian në rrugëtimin e saj kudo:
Në heshtje të kërkova
Nuk di ç’t’i bëj kujtimit që le në dhomën e braktisur.
Nuk të kam, por as harruar në mendjen time nuk je.
************************************************************
Ti ishe aty sërish, me puthje përqafime dhe ëndërrime.
Më ndiqje dhe sot në ëndrrat e largëta që mbetën kujtime.
Me një fjalë,jo vetëm në poezi, por edhe në jetë e profesion, Klaudia është një femër e kompletuar,e cila gjithmonë ka vizion për risi dhe aktivitet të pareshtur kulturor.
Të jesh pjesë e këtij suksesi, sigurisht që nuk është aq e lehtë dhe e thjeshtë sa duket,por kujdesi me kohë dhe për çdo gjë duke mos i lënë asnjë detaj rastësisë,ka bërë që gjithçka të ecën në drejtimin e duhur dhe kthyer Klaudian në simbolikë të punës dhe sjelljes shembullore.
Femrat e tilla,kam bindjen se nuk janë rastësi, ato sikur vijnë të lindura për sukses dhe arritje. Madje ato, shpesh herë dinë të jenë më të zonja se meshkujt, të udhëheqin me shumë elan firma të mëdha, institucione me rëndësi dhe poste të larta shtetërore, duke mundësuar tejkalimin e kufijve të mbetur të ndasive gjinore edhe në shoqërinë shqiptare.
Duke njohur Klaudian, bindemi plotësisht se natyra e butë dhe e padjallëzuar e pamjes së saj,përveç mirësjelljes së përhershme që buron pashtershëm nga kjo fytyrë engjëllore,na njeh edhe me një femër me karakter të fortë,e cila është në gjendje t’i bëjë ballë çfarëdo sfide dhe menaxhojë çdo detyrë të besuar me sukses e përkushtim,për çka ajo dhe nderohet me dhjetëra komente e mirënjohje të ndryshme nga të intervistuarit e shumtë.
Ndaj, në shenjë respekti për punën,përpjekjet dhe angazhimet e saj , përveç mirënjohjes më të madhe dhe falënderimit të veçantë e meritor,për optimizmin, vendosmërinë profesionalizimin dhe kreativitetin që ajo në vazhdimësi sjellë e promovon,mes nesh me aq dashamirësi dhe elan të pafund, me të cilat na bënë të krenohemi të gjithë ne, është i pashmangshëm edhe një urim i përzemërt me dëshirat më të mira për suksese të mëtejme e të gjithanëshme në karrierë, si dhe për shëndet e lumturi të përhershme dhe gjithë të mirat në Jetë,për këtë fenomen të artit e të kulturës radiovizive, portret të suksesit dhe burim origjinal të buzqeshjes magjike, që presim, shpresojmë dhe dëshirojmë me gjithë zemër, të bëhet emër i nderuar në gjithë hapësirën kombëtare,Klaudinë tonë!.
Gani Qarri Cyrih, 13 Gusht 2015

AliPodrimja,3 vjet pas vdekjes

by

Nga Gani Qarri/
Më 21 korrik të këtij viti,shënohet trevjetori i vdekjes së papritur të poetit të madh e të mirënjohur shqiptar dhe ndërkombëtar, AliPodrimja.
Mendohet se ai vdiq dy-tre ditë më herët,por pas kërkimesh të gjithanshme, trupi i tij i pajetë, mundi të gjendej vetëm më 21 korrik të vitit 2012,rreth katër kilometra larg qytetit të Lodeve në Francë, ku përfaqësonte Kosovën në festivalin e poezisë të njohur si “Zërat e Mesdheut” (Voux de la Mediteran) në të cilin marrin pjesë shumë poet nga vendet ballkanike dhe ato evropiane.
Nga kolegët pjesëmarrës e më gjerë, për hir të respektit që ata kishin për poetin tonë, dhe misionit të veçantë që ai pati si përfaqësues i shtetit më të ri në këtë festival, shuarja e papritur e tij, u himnizua edhe si vdekje poetike.
AliPodrimja u lind më 28 gusht të vitit 1942, në Gjakovë. Shkollimin fillor dhe atë të mesëm (gjimnazin) i mbaroi në vendlindje, kurse studimet, drejtimi Gjuhë dhe Letërsi Shqipe i përfundoi në Fakultetin Filozofik të Universitetit të Prishtinës.
Pas diplomimit, ai punësohet në të përditshmen e atëhershme të vetme ne gjuhën shqipe “Rilindja”, si drejtues i rubrikës për kulturë, detyrë të cilën do ta kryente nga viti 1966 deri më 1976, kohë kur do të kalonte në edicionin e botimeve , të po kësaj gazete.
Shkrimet e tij datojnë që nga vitet e gjimnazit, kurse poezinë e parë me titull “Arabja” ai e publikoi në vitin 1957, në revistën “Jeta e re”.
Botimi i kësaj poezie ,ndikoi te mbështetësi i pasionuar i poetëve të rinj, krijuesi i mirënjohurEsadMekuli, i cili frymëzoi dhe ndihmoi AliPodrimjen ne formimin e tij si poet i së ardhmes.
Po kjo revistë, në vitin 1961, botoi edhe librin “Thirrje” të këtij poeti, i cili ishte po ashtu libri parë i tij.
Në vitin 1966, AliPodrimja pranohet anëtar korrespondent i Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Kosovës,nga viti 1976,anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës dhe PEN-it, shqiptar, kurse nga viti 2000 edhe anëtar i rregullt i ASHAK-s.
Gjendja e rëndë politike në vitet e 60-ta, për shqiptarët nën okupim dhe fatkeqësia familjare si vdekja e të birit Lumit, sipas kritikëve, ndikuan që ai të nxirrte në dritë librin më të arrirë të tij, “Lum Lumi”! i cili ende vlerësohet lartë kudo.
AliPodrimja,është autor i mbi dhjetë vëllimeve poetike dhe konsiderohet si njëri nga përfaqësuesit më të denjë të poezisë kombëtare dhe asaj me renome ndërkombëtare.
Veprat kryesore poetike të AliPodrimjes, janë:
1. “Thirrje” 1961
2.“Shamijat e përshëndetjeve” 1963
3. “Dhimbë e bukur” 1967
4. “Sampo” 1969
5. “Torzo” 1971
6. “Lum , lumi” 1982, e cila njihet edhe si kryevepra e Podrimjes, etj,.
Kurse në prozë ai botoi veprat:

”Burgu i hapur” 1998
1. “Harakiri” 1999 etj.

Ali Podrimja,ishte autor i disa zhanreve shkrimore, si poezi, prozë, ese dhe tregime, të cilat u shpërblyen me shumë çmime letrare.
Krijimet e AliPodrimjes, përveç nivelit gjithëkombëtar, u bënë të njohura edhe jashtë gjeografisë etnike shqiptare, duke u përkthyer dhe mirëpritur në shumë gjuhë dhe shtete të Botës. Ndaj,vdekja e tij, ishte një humbje e madhe jo vetëm për letërsinë shqipe por edhe atë ndërkombëtare.

Isa Buletini ,Lidhja Shqiptare dhe Shteti Kombëtar

by

Nga Gani QARRI/
Shqiptarët nuk e kishin të definuar që me kohë interesin strategjik kombëtar, ashtu siç nuk e kanë as sot.Ata mbeten përherë të vonuar,si në organizime të mirëfillta politike ashtu edhe në përpjekjet e tyre shtet-formuese, histori,e cila për ne po përsëritet,ndaj dhe jemi kështu si kemi mbet, të ndarë e të copëtuar dhe të pa-bashkuar asnjëherë tërësisht.
Megjithëse në ato vite edhe popujt më të vegjël të Ballkanit, tanimë kishin shtetet, autonomit, apo themelet e siguruara të shtetësive të tyre, shqiptarët vetëm një muaj përpara ngjarjes më vendimtare për caktimin e fatit të popujve të kësaj pjese të Evropës dhe Ballkanit, teksa ishin zgjuar dhe përmendur ngathët nga kllapia e gjatë disa shekullore.
Madje, ata edhe në ato çastet dramatike, vetëm fal mundit dhe zgjuarsisë së figurave më emblematike kombëtare, arritën, që përfundimisht të krijojnë një organizatë gjithëkombëtare, si Lidhja e Prizrenit,e cila atëbotë do të përpiqej maksimalisht, me të gjitha mjetet e mundësit politike dhe ushtarake, për vendosjen e themeleve të shtetësisë dhe zgjidhjen sa më mirë të çështjes kombëtare.
Por, sado që u mirëprit dhe u quajt mese e mirëseardhur, edhe Lidhja u krijua me shumë vështirësi dhe vetëm një muaj përpara Kongresit të Berlinit, derisa popujt tjerë ballkanik, shumë vite më përpara, kishin krijuar shtete e principata si dhe përgatitur projektet e veta kombëtare dhe hartat e detajuara të shtrirjes së shteteve të tyre edhe përtej tokave që u takonin.
Ndaj, fataliteti ynë kombëtar nisi qysh herët, që në vitin1878,kur mbinë vendimet e para antishqiptare të Kongresit të Berlinit,për të vazhduar pastaj me Konferencën e Ambasadorëve në Londër (1912-1913)ku u vulos copëtimi i trojeve tona etnike dhe Konferencës së Paqes në Paris më1919, e cila edhe pas mbarimit të Luftës së Parë Botërore, të gjitha tokat e pushtuara shqiptare, pa asnjë përjashtim sado të vogël,i latërësisht nën okupimin e shteteve hegjemoniste fqinje.
Nga atëherë e deri më sot, i vetmi populli ynë, në Ballkan dhe Evropë, përgjatë gjithë shtrirjes së tij gjeografike e kombëtare, kufizohet jo me fqinjët, siç do duhej, por me vetveten.
Fatkeqësisht nuk ishte vetëm Kongresi i Berlinit, ai i cili shqiptarët nuk i pranoi si komb dhe trojet e tyre i trajtoi vetëm si shprehje gjeografike, por edhe Konferenca e ambasadorëve në Londër më 1913,që edhe 35 vite më vonë, nuk njohu zyrtarisht përfaqësuesit e shqiptarëve, as trajtoi ata si delegacion kombëtar të tyre.
Madje, Fuqitë e Mëdha, nuk i trajtuan ata, as si të dërguarit e një shteti që do duhej të formohej, përveç zyrtarëve Austro-Hungarez, të cilët biseduan me përfaqësuesit shqiptarë, dhe morën mendimin për të ardhmen e Shqipërisë.
Ndaj, trojet tona etnike edhe në këtë Konferencë përjetuan një tronditje të rëndë, vendimet e së cilës prej më tepër se 56 mijë km-katrorë, sa llogaritej atëherë, vetëm shtrirja gjeografike e tokave tona me mbi 80% popullsi shqiptare, pranuan vetëm 24 mijë nga to, duke lënë pjesët më të mëdha të këtyre trojeve, jashtë kufijve të Shqipërisë londineze.
Ambasadorët e Fuqive të Mëdha, sado që u “pajtuan” me krijimin e një gjysmë shteti shqiptar, ata ndanë Kosovën e Çamërinë nga tabani kombëtar, si pjesët me pasuritë më të mëdha nëntokësore, fusha të gjera me kapacitete të pakufizuara bujqësore, dhe trojet më aktive në luftërat e zhvilluara për çlirim kombëtar.
Por, derisa, në fund të dhjetorit 1912 dhe fillim të janarit 1913, qeveritë e shteteve të aleancës Ballkanike, të cilat deri atëherë patën pushtuar pjesët më të mëdha të Shqipërisë, tanimë kishin përgatitur dhe dorëzuar Konferencës së Ambasadorëve në Londër, projektet dhe hartat e tyre, për zgjerimet territoriale që duhej të bëheshin pas lufte në kurriz të trojeve shqiptare në Ballkanin Jugor, shqiptarët megjithëse kishin një delegacion në Londër, assesi të konsolidoheshin dhe arrinin konsensus për pranimin e qeverisë së Vlorës e cila jo vetëm se do ti paraqiste kërkesat e popullit shqiptar atje portë gëzonte edhe mbështetjen e tyre, për mbrojtjen e interesave kombëtare edhe në tubime të tilla vendimtare, si Konferenca e Londrës.
Ndaj,duke qenë se ata nuk kishin përfaqësues të vetin në punimet e Konferencës, në mungesë të zërit shqiptar, shtetet hegjemoniste fqinje të përkrahura fuqishëm edhe nga Rusia, i kishin duart e lira të parashtronin kërkesat e tyre për zgjerim në dëm të trojeve tona etnike.
Greqia e cila nuk mjaftohej vetëm me marrjen krahinave të Thesalisë, tashmë kërkonte edhe viset e Shqipërisë së Jugut dhe gjithë Vilajetin e Janinës, anipse ato ishin të banuara pothuajse tërësisht me popullsi autoktone shqiptare.
Sipas Memorandumit të Qeverisë së Vlorës,nga viti 1913,vetëm në Çamëri, atëbotë jetonin rreth 80.000 shqiptarë, nga të cilët,mese 20.000, sosh, tanimë ishin asimiluar nga presioni i vazhdueshëm i Patrikanës dhe kishës ortodokse greke.
Në anën tjetër, as qeveria serbe, nuk mbetej prapa me kërkesat shoviniste,e cila përveç Kosovës,kërkonte edhe krahinat e ish Vilajetit të saj dhe atij të Manastirit të banuara me shqiptarë vendor, deri në kufirin aktual me Greqinë,të cilat sot gjenden nën FYROM.
Sikur të mos mjaftonte ,mos-përfaqësimi i shqiptarëve në punimet e Konferencës së Londrës, për të bindur aktorët e saj dhe realizuar qëllimet e veta ekspansioniste sa me lehtë , Greqia, Serbia, Mali i Zi, Bullgaria dhe Rusia, propagandonin me të madhe në të gjitha kancelaritë evropiane, edhe se gjoja shqiptarët nuk ishin komb, madje as evropian, por vetëm mbetje turke në Evropë.
Ato shkonin edhe më larg me propagandën e tyre, duke deklaruar se si shqiptarët nuk kanë luftuar as për çlirim dhe arritjen e pavarësisë nga Perandoria Osmane, por kanë ngelë vasalë të saj, jetojnë sipas traditave turke, dhe përfaqësojnë interesat turko-arabe në Ballkan dhe Evropë, propagandë të cilën e përsëritin shpesh në kohët e fundit edhe disa imam shqipfolës por shpirtshitur brenda trojeve shqiptare.
Por,përkundër të gjitha problemeve të brendshme dhe refuzimeve nga jashtë,falë insistimit të Isa Buletinit dhe përpjekjeve të Qeverisë së Vlorës, pas fillimit të Konferencës së Ambasadorëve, në vitin 1913, duke pasur mbështetjen e diplomacisë Austro-Hungareze, për në Londër do të udhëtonte edhe një delegacion i vogël shqiptar, i kryesuar nga Ismail Qemaili e Isa Buletini.
Delegacioni me të mbërritur atje do të takohej edhe me përfaqësuesin anglez, sir Eduard Grei i cili ishte udhëheqësi i Konferencës së Ambasadorëve në Londër, dhe bisedonte disa herë me përfaqësues të Fuqive të Mëdha, ku vendin kryesor zinin takimet me përfaqësuesin e Austro-Hungarisë, i cili ishte dhe mbështetësi më këmbëngulës dhe kryesor i Çështjes Shqiptare,në punimet e Konferencës .
Për fat të keq, probleme të mëdha, zgjidhjes së çështjes shqiptare, do ti përgatiste sidomos mbetja e perandorisë osmane, e cila jo vetëm se nuk donte ta njihte Pavarësinë e shpallur të Shqipërisë më 28 Nëntor të vitit 1912 në Vlorë, por Veziri i Madh i saj, apo kryeministri i atëhershëm perandorak,deklaronte se qeveria e sulltanit, nuk do të pranonte asgjë më tepër se sa autonominë e Shqipërisë, dhe atë,të udhëhequr nga një princ otoman.
Edhe qeveri ruse e alarmuar, se me gjithë vështirësitë dhe kalkulimet e interesave të Fuqive të Mëdha, pas këmbënguljes së Austro-Hungarisë për krijimin e një ekuilibri etnitetesh në Ballkan, përfundimisht po vinte deri te krijimi i një shteti të vogël shqiptar, gjë qëas ajo nuk mund ta kundërshtonte më tej, tanimë ngulte këmbë që ai shtet të mos ishte i pavarur, por, ashtu siç kërkonte edhe e sëmura e Bosforit( Perandoria osmane) shteti arbëror të mbetej nën sovranitetin e sulltanit.
Ndaj, e ndodhur para kësaj gjendje, Austro-Hungaria, për fillim,si dokument për diskutim në Konferencën e Londrës, paraqiti një projekt-hartë mbi të ardhmen e trojeve shqiptare, dhe gjatë zhvillimit të bisedimeve, me arsyetimin e një baraspeshe të re në Ballkan, ajo kërkoi me këmbëngulje formimin e Shtetit Shqiptar.
Por megjithëse, fal angazhimit të fuqishëm të diplomacisë Austro-Hungareze,më 22 mars të vitit1913,përfaqësuesit e Fuqive të Mëdha, do të arrinin marrëveshjen për kufijtë verior të Shqipërisë, fatkeqësisht në fund-prillin e vitit 1913, Qyteti i Shkodrës u pushtua nga forcat malazeze, fakt që luhati keq qëndrimet e kancelarive evropiane dhe shkaktoi një problem të madh e të pa-paraparë, edhe për vet Konferencën e Londrës.
Ndaj, që në fillim të muajit maj të vitit 1913,kërkesa e përfaqësuesit austro-hungarez, që Shkodra të mbetej brenda kufijve të Shqipërisë, tanimë do kundërshtohej fuqishëm,jo vetëm nga Rusia e Franca,por edhe nga Anglia e Italia, e cila deri atëherë përkrahte Austro-Hungarinë në disa pika, për formimin e shtetit shqiptar.
Nën këto rrethana Austro-Hungaria ndërmori hapat më radikal, gjatë gjithë punimeve të zhvilluara atje dhe kërcënoi përfaqësuesit e Fuqive tjera të Mëdha se do të largohej përfundimisht nga Konferenca e Londrës, po qe se Shkodra nuk do ti mbetej Shqipërisë.
Pas vendosmërisë së dëshmuar të diplomatëve të saj,Austro-Hungaria dhe Italia u ngarkuan nga Konferenca e Londrës,që të hartonin projektin e organizimit të shtetit shqiptar.
Ndaj, më 8 maj të vitit 1913, ato ia paraqitën projektin Konferencës, në të cilin ambasadori i Austro-Hungarisë edhe një herë u shprehë me vendosmëri, për pavarësinë e plotë të Shqipërisë.
Pas këmbënguljes Austro-Hungareze, Angliadhe Franca ndryshuan qëndrimet e deriatëhershme, madje nën presionin e tyre edhe qeveria ruse e cila kërkonte sovranitetin turk, mbi shtetin e ardhshëm shqiptar, hoqi dorë nga qëndrimi i vet.
Kështu që, më 20 maj të vitit 1913,ambasadorët e Fuqive të Mëdha,në Konferencën e Londrës, përfundimisht arritën marrëveshjen mbi pavarësinë e Shqipërisë, pa sovranitetin turk, por me një princ evropian si udhëheqës të saj .
Ndaj,më 15 korrik të vitit 1913,Konferenca e Ambasadorëve në Londër, u pajtua që derisa të caktohej princi i cili do të udhëhiqte me Shqipërinë, Fuqitë e Mëdha të pranonin “autoritetet kombëtare” të Shqipërisë.
Kështu që më 29 korrik të vitit 1913 Shqipëria e cunguar,përfundimisht u njoh dhe pranua nga Konferenca e Ambasadorëve si “principatë sovrane”, duke përjashtuar çdo lidhje vartësie të saj, nga Perandorinë në vdekje, Osmane.
Megjithëse në kufijtë që u caktuan në Londër, brenda Shqipërisë u përfshi më pak se gjysma e territoreve dhe e popullsisë shqiptare në trojet e veta, besoj se përveç këmbënguljes së diplomacive të shteteve mike, krijimit të shtetit kombëtar, i ndihmoi shumë edhe fjala e vendosur shqiptare, e cila gjithsesi duhet ta ketë luajtur rolin e vet vendimtar në ndërmarrjen e këtyre hapave.
Në takimin me ministrin e jashtëm anglezë dhe udhëheqësin e punimeve të Konferencës së Ambasadorëve në Londër, në çastet më dramatike, kur burrat shqiptar morën vesh se nga shumica e Fuqive të Mëdha, po vihej në pikëpyetje fati i përgjithshëm i kombit dhe trojeve të tyre,do të mbahej një takim me udhëheqësin e Konferencës dhe ministrin e jashtëm Britanik Eduard Grei.
Ai,duke vërejtur shqetësimin e madh të Isa Buletinit, i vetëdijshëm për peshën e tragjedisë që kishte goditur shqiptarët,në përpjekje për ta zvogëluar“hidhërimin”, dhe gjoja në shenjë keqardhje,do ta pyeste Isa Buletinin, se ku i binte në hartë Vendlindja e tij?!…
Por, Isa Buletini do ti përgjigjej prerë; unë nuk kam ardhur në Londër për fshatin tim, por për bashkimin e të gjitha tokave të atdheut, për të cilat edhe njëqind jetë të kam, të gjitha atij do t`ia fali!”.
Në vazhdimet kinse sqaruesetë bisedës se, a nuk do të bëhej mirë për atë, sikur edhe vendlindja e tij të ishte brenda kufijve të shtetit të përgjysmuar shqiptar, Isa Buletini do të përgjigjejedhe më i vendosur-Jo! Unë jam mirë, vetëm kur është mirë Shqipëria”ndajnëse Evropa nuk do ta zgjidhë drejt çashtjen e Shqipnisë, Ballkani nuk do të ketë kurrë qetësi, për çka fajet do ti keni ju dhe jo ne!
Ndaj, besoj se këto dhe shumë fjalë të tjera, të cilat me siguri nuk kanë qenë të vetmet dhe nuk kanë dalë vetëm si shprehje hidhërimi, por edhe siporosi serioze dhe dëshmi e vendosmërisë së njëmendët të heroit për ti shkuar problemit deri në fund, pa marrë parasysh çmimin, kur vihej në pyetje Atdheu dhe Çështja Kombëtare, duhet të kenë pasur efektet e veta të fuqishme, jo vetëm tek Edurad Grei por edhe tek shumica e përfaqësuesve në Konferencë të cilët vendosën të paktën për një gjysmë shteti, ngase Burri shqiptar, nuk ishte një njeri do si do, por një luftëtar i vërtetë i cili tërë jetën e kishte kaluar në beteja për liri dhe shtet kombëtar.
Me gjithë lehtësimin, që momenti i përjetësimit meritor të heroit, si duket po afron, me përfundimin e rrugëtimit të tij të gjatë mesenjëshekullorë për të mbërri përfundimisht në vendlindje, dhe pushuar përgjithmonë në amshim, atje ku edhe pati ardhë në jetë, bashkimi kombëtar jo vetëm se ende nuk arriti të gjejë një zgjidhje fatlume, por një Zot e di se kur dhe si do të realizohet ky ideal, pa heronj si Isa Buletini me shokë. Lavdi!
Gani Bajram Qarri-Cyrih

Fitorja e Shekullit dhe vepra e Heroit Salih Çekaj!

by

Nga Gani Qarri/
“Fitore e Shekullit” do duhej emërtuar, qysh nga fillimi- Fitorja në Koshare! Suksesi shënuar atje më 9 prill të vitit 1999, ishte dhe mbeti, Fenomen më vete, i pari dhe i fundit i përmasave të tilla në fundshekullin e kaluar. Gjatë gjithë përpjekjeve tona për çlirim nuk pati edhe një përballje aq të organizuar, të suksesshme dhe masive edhe për nga numri i trupave ushtarake të angazhuar në luftime, as fitore tjetër të madhe si ajo, apo qoftë edhe të ngjashme me të, me të cilën shqiptarët kudo dhe shteti i Kosovës në veçanti, duhet të krenohen, tash e përgjithmonë!.
Rrustem Berisha, ish komandanti i Brigadës 138,në këtë përballje historike, thotë se çdo komb ka një apo dy beteja me të cilat krenohet, ndaj ai me të drejtë edhe shpreson se njëra nga ato me të cilat do të krenohen shqiptarët dhe Kosova, do të jetë Beteja e Koshares.
Sido që të ndodhë apo vendoset në të ardhmen, një gjë dihet qartë dhe mbetet përjetësisht e pamohueshme, se kujtimet e filluara që më 9 prill 99, si dita e fitores mbi armikun në këtë vend historik, eksodi biblik i popullit tonë në Shqipëri dhe vendet tjera përreth Kosovës si dhe rënia e udhëheqësve kryesor të Betejës, flasin për ngjarje të mëdha e të papërsëritshme deri më tani, të cilat populli shqiptar nuk arriti ti realizoj shpesh, festoj në vend të vet, as kujtoj çdo herë i qetë dhe në liri.
Kurse, dita e 19, prillit, muajit të fitores dhe ringjalljes, që pas një dimri të madh e të mundimshëm që zgjatë, atëbotë ripërtëriu shpresat e mbytura për shumë kohë të shqiptarëve, numëron plot 16 vjet, nga rënia e njërit prej burrave më sublim të asaj beteje historike, dhe rilindjes së tij si hero i kombit, trimit Salih Çekaj.
Vdekja atij i erdhi në fluturim, derisa ai, si shqiponja mbi lartësitë e maleve, shihte rrafshin e Kosovës, mu në ditët kur planifikonte zgjerimin e operacioneve të nisura luftarake për çlirimin e mëtejmë të territoreve të pushtuara, papritur dhe e pa menduar fare në atë mënyrë.
Madje vetëm pak ditë pas zhbërjes së kufirit afro një shekullor, shqiptaro-shqiptar, që përreth 85 vite, sa qëndroi dhunshëm atje , mori shumë jetëra atdhetarësh të cilët me çdo kusht mëtonin shuarjen e tij dhe bashkimin e trojeve tona në një shtet të përbashkët kombëtar.
Vetëm, heronj të tillë si Adem Jashari, Salih Çekaj, Zahir Pajaziti e të tjerë, të cilët nuk iu ndanë luftës dhe përpjekjeve për liri, që nga fillimi, me veprimet e tyre konkrete, arritën më në fund ti shuajnë kufijtë e huaj në këtë vend, ndryshojnë historinë, përfundojnë vitet e pushtimit, vetëm ata dëshmuan si duhet dhe vërtetuan pamohueshëm e me argumentet më të mira historike se trojet tona, përkundër pushtimit të gjatë shumë shekullor, asnjëherë nuk mbetën pa prijës kombëtar dhe gjithmonë patën Zot të vetin.

Ndaj, me të drejtë, për çdo përvjetorë, e sidomos në ceremonitë e nderimit të heronjve e dëshmorëve, dhe datave të veçanta të rënies së tyre madhore, siç është rasti me flijimin e heroit Salih Çekaj në Kosharen Historike, përherë theksohet se gjaku dhe jeta e këtyre burrave, u kthyen në themele të palëkundshme, mbi të cilat është ngritur shteti ynë i lirë, dhe ndërtuar historia jonë më e re, historia e këtij populli të vogël, por fatkeqësisht ende të ndarë në shumë pjesë.
Në shenj kujtimi për bëmat e tyre të veçanta, edhe nëse, ne përditë shkruajmë e flasim mbi jetën dhe veprën sublime të heronjve më të shquar dhe dëshmorëve të shtrenjtë të Kombit e të Atdheut si Salih Çekaj me 114 luftëtarët e Koshares, dhe gjitha trojeve shqiptare, kurrë nuk do të jetë i tepërt nderimi dhe mirënjohja, në krahasim me sakrificën aq të madhe dhe flijimin heroik që ata bënë për vendin dhe lirinë e tij.
Si për sfidat në të kaluarën, ashtu edhe për të gjitha arritjet deri më sot, në rrugëtimin e viteve që po kalojmë si popull, pa dyshim merita u takon burrave të tillë.
E nëse shihen me kujdes, vitet e fillimit dhe shumanshmëria e veprimtarisë patriotike, përfshi të gjitha format e angazhimit atdhetar, që nga përpjekjet e para për sensibilizim kombëtar e ndërkombëtar e deri te ngritja e grupeve të qëndresës dhe aksioneve më të fuqishme luftarake, siç ishte Beteja e lavdishme e Koshares, na del pamohueshëm se kohën më të gjatë të veprimit për çlirimin e vendit, e pati heroi Salih Çekaj, i cili përkundër kontributit madhor e të pazëvendësueshëm kombëtar, ende sikur nuk gëzon trajtim të merituar institucional.
Megjithatë, pa marrë parasysh sjelljet dhe qëndrimet e vdekatarëve, askush nuk mund ta mohoj se njëri nga emrat më sublim të historisë sonë më të re, padyshim është dhe mbetet atdhetari i dëshmuar Sali Çekaj , për flijimin mitik dhe veprën kulmore të të cilit, sot e mot dhe përgjithmonë, do të shkruhet, flitet e kujtohet me fjalët më të zgjedhura.
Në nderim të tyre, kudo që mundemi e arrijmë, duhet të ngritën përmendore, emërtohen institucione dhe objekte me rëndësi shtetërore e kombëtare, thirren rrugë e sheshe ,por edhe publikohen vepra letrare, krijime poetiko-artistike dhe në çdo përvjetor të mbahen orë të veçanta historie, kushtuar kontributit të tyre kombëtaro-atdhetar.
Vetëm liria që ne sot gëzojmë, dëshmon se sa e drejtë ishte e gjithë përpjekja e pareshtur e burrave si ai, për çlirim, dhe sa shumë gjak u kërkua për këto ditë,
Salih Çekaj, Zahir Pajaziti, Adem Jashari etj., jo vetëm nisën të parët, por që nga fillimi, ata edhe mbollën e përhapën vendosmërisht dhe me sukses, rezistencën kudo në vend, e cila me kohë, mori flakë gjithandej, ktheu besimin në popull dhe ngriti ndjesinë e pashuar për çlirim.
Vepra e tyre, mbushi shpresë zemrat e bashkëkombësve të vuajtur nga pushtuesi dhe trimëroi deri në piedestal shpirtrat e të gjithë atyre që njëmend e pa hile, mëtonin lirinë dhe ndiheshin vërtetë shqiptarë e atdhedashës të sinqertë.
Akti tyre sublim dhe rënia burrërore e heronjve në fushëbetejë, dëshmuan me kohë se ata e çmonin, shumë më tepër idealin për bashkim kombëtar dhe çlirimin e Atdheut, se vet jetën dhe gjakun e tyre të njomë, me të cilin shkruan bujshëm dhe plot krenari, historinë më të re të vendit dhe popullit të vet.
Ndaj, as kalimi i moteve, ndërrimi i qeverive apo edhe ndryshimi i sistemeve, çfarëdo qofshin ato, nuk mund të shlyej kurrë kujtimet për heronj të tillë, ngase veprat që ata lanë, përfundimisht vërtetojnë faktin, se populli ynë njëmend kishte burra trima e të vendosur, sa që asnjë ditë më tej, të mos duronin më pushtimin e vendit nga Serbia, argument sublim e historik, i cili u kthye në krenari për të gjithë shqiptarët.
Nga atëherë, ditëlindjet e ditë-rëniet tuaja, mbeten të njëjta dhe nuk ndryshojnë, plaken as vjetrohen kurrë, kurse lavdia e nderimi për Ju rritet, ngjallet e forcohet përditë e më tepër, bashkë me freskinë e luleve me të cilat ne përtërijmë kujtimet mbi motet kur jetuat, duke mos lejuar zbehjen e tyre asnjëherë nëpër kohë.
Në kohën kur burrat si Ju përgatiteshin për të filluar rezistencën dhe ngritur popullin në luftë për çlirimin e atdheut, të gjithë shqiptarët që e donin vendin e vet, ishin shndërruar në numra kuotash, të parapara për shfarosje nga Serbia dhe vetëm prisnin si i dënuari, para varrit të hapur, radhën për ekzekutim.
Pra, planet e pushtuesit, u prishën nga burra të tillë, të cilët morën vetëdijshëm, mbi vete vdekjen e sigurt, për ti dalë trimërisht Serbisë përpara dhe ndaluar turrin e çmendurak të saj, mu në vlugun e tërbueshëm që ajo kishte nisur, për të ç ‘farosur shqiptarët.
Kurse, si arenë dyluftimi ,Ju me vetëdije-zgjodhët Kosharen e lavdishme, ku më 9 prill të vitit 1999, ndryshuat rrjedhën e historisë, duke u flijuar brenda vetëm pak ditësh beteje mbi 114 vet trimërisht, ndaj kënga , si traditë e moçme dhe përcjellëse besnike e historisë, me të drejtë edhe tani, u thuret e kushtohet vetëm atyre që atë meritojnë, të cilët në çastet më vendimtare nuk kursyen sakrificat për çlirimin e atdheut dhe lirinë e tij, siç veprove Ti me shokë.
“Fitore e Shekullit” do duhej të quhej, Fitorja në Koshare! Madje, fenomeni i Koshares, ashtu edhe ishte, ngase gjatë gjithë përpjekjeve për çlirim nuk pati edhe një përballje përmasash të tilla as fitore tjetër ,madhore si ajo!

Por,vallë si ndodhi, athua fati apo kush, deshi, që pas gjithë atyre përpjekjeve dhe suksesit më sublim, të një populli dhe vendi të vogël si ne, mu në kulmin e gëzimit të “Fitores së Shekullit”, të vriteshe edhe Ti Hero?!,…
Sido që të jetë, një gjë duhet kujtuar dhe mbajtur mend sot e mot, se falë luftës suaj dhe ndihmës së SHBA-s, ne fituam lirinë, ndaj që nga dita e rënies, edhe Kosova mëmë, Juve mundi tu marrë nën përkujdesje të merituar dhe ruaj përgjithmonë e me dashuri në gjirin e ngrohtë të saj, gjë që nuk arriti ta bënte edhe për heronjtë e vet të më hershëm, që nga vitit 1912 e këtej.
Të gjithë shqiptarët kudo, të cilët jetojnë të lirë në Atdhe, përveç gëzimit nuk harrojnë edhe vuajtjen, siç ruajnë të paprekur krenarin dhe mallin për ju.
Vdekja për Atdhe, nuk është vetëm dhembje për Ju, por edhe lavdi për të gjithë shqiptarët, ngase me rënien për të ,ashtu siç ngjitet shpirti i luftëtarit mbi Re, që nga momenti i flijimit edhe emri i tij përjetësohet në histori, veprat e të cilit rriten e lartësohen përherë me nderim dhe nuk vdesin kurrë!
E ne si popull, sa herë kujtojmë me pietet, burra e heronj si Salih Çekaj dhe ngjarje të mëdha e me rëndësi historike, si Beteja heroike e Koshares, përfshi 19 prillin e vitit 1999, ditë-rënien e Heroit, dhe gjithë përpjekjet e veprimtarëve më sublim kombëtar, që nuk reshtën asnjëherë së luftuari për lirinë e popullit dhe çlirimin përfundimtar të Kosovës, nuk mund të kursejmë nderimet tona të pafundme për ta dhe Nënë Shqipërinë, siç nuk mund të harrojmë shprehjen e mirënjohjeve më të thella gjithëkombëtare, mikes sonë më besnike të të gjitha kohëve, Shteteve të Bashkuara të Amerikës, të cilat në mënyrë të veçantë dhe jo vetëm një herë, në ditët tona më të vështira, si popull, me vendosmëri na dolën krah e ndihmuan shumë dhe sinqerisht, që së bashku ta çlirojmë vendin dhe ruajmë e vulosim përgjithmonë lirinë e Atdheut tonë të shtrenjtë.
Ndaj në vend të përfundimit, sado që institucionet shtetërore, “Fitoren e Shekullit”, të kurorëzuar me aq sukses në Betejën e Koshares edhe pas 16 vitesh të kaluara, nga përjetësimi legjendar i saj, ende nuk e vendosën në listën e ngjarjeve më të rëndësishme të Kosovës, e cila bashkë me veprën tuaj, mbetet ndër zhvillimet më heroike të të gjitha kohëve dhe e pa-konkurrencë në ranglistën e arritjeve më të reja historike, me shpresën se si akt i pazëvendësueshëm e sublim edhe kjo së shpejti do të ndodhë, për realizimin e saj dhe gjithë veprimtarisë suaj kombëtare për çlirim, urojmë nga zemra, që të jetë i përjetshëm, edhe kujtimi për Ju!
Cyrih, Prill 2015