Keze Kozeta Zylo – Page 23 – Dielli

Në Colonial Williamsburg, Virxhinia, në shekullin e 18-të

February 21, 2015 by dgreca

Nga Keze Kozeta Zylo/
Historia amerikane si të gjitha historitë e vërteta në botë është tejet impresionuese, befasuese dhe frymëzuese.Duke jetuar përreth dy dekada në New York plus duke i shtuar dhe vitet e gjyshërve që ishin në Amerikë në fillim të shekullit të kaluar bëhemi një gjysmë shekulli në këtë tokë të bekuar, për rrjedhojë ja vlen të vizitosh dhe të mësosh historinë e vendit ku po punojmë dhe jetojmë. Fundjava e Ditës së të dashuruarve e Shën Valentinit më 14 shkurt dhe e ditës së Presidentit na gjeti në krahët e Williamsburg në shtetin e Virginias, nje ndër vendet më historike të Amerikës, por dhe në Virginian në vendin e të dashuruarve siç dhe shkruhet kudo se Virxhinia është për të dashuruarit, është rreth dashurisë, e pastër e thjeshtë.
Kjo ndërthurrje e historive duket gati si diçka hyjnore, sikur krijojnë një fushë magnetike dhe nuk të lenë pa vajtur t’i vizitosh ndonëse ishte hera e dytë për ne që shkonim së bashku me miqtë tanë që e dashurojnë artin, kulturën, historinë me çiftet Likollari dhe Pira. Edhe pse një e dielë e acartë me temperatura nën zero vetë Williamsburgu të krijon imazhin se s’pyet nga ngricat, bora, akulli, por ruan ate ngrohtësi dhe dashuri si në shekullin e 18 -te, ndryshe nuk ka se si shpjegohet që vizitorët nuk ndaleshin së shkuari për të mësuar rreth historisë dhe revolucionit amerikan.
Në të gjitha shtëpitë historike që i vizituam njohëm dhe prekëm nga afër historinë dhe njerëzit e shquar që punuan me aq përkushtim në Williamsburg të themeluar në vitin 1632, e cila ishte qendër e ngjarjeve politike që udhëhoqi drejt revolucionit amerikan. Williamsburgu ishte kryeqendra e të gjitha kolonive që u krijuan në atë kohë. Shtëpitë e ndërtuara qysh nga viti 1699 -1780 të cilat ruhen me fanatizëm janë një pasuri jo vetëm e Amerikës, por edhe e botës. Ato janë shtëpi dhe histori… Shumë prej ndërtesave si Gjykata e lartë, taverna Wetherburn e të tjera janë qysh prej shekullit 18-të, të tjerat si pallati kryesor, pallati i qeverisë, janë ndërtuar mbi themelet e tyre origjinale. Disa shtëpi janë përdorur si banesa private dhe zyrat. Flamujt që janë vendosur përballë shtëpive tregojnë se janë të hapura dhe të mirëpritura për vizitorët e ndryshëm.
Kolegji i William dhe Mary, themeluar më 1693, është institucioni i dytë më i vjetër-i arsimit të lartë në Shtetet e Bashkuara. Në të kanë studjuar tre presidentë amerikanë si dhe shumë figura të tjera të rëndësishme në historinë e hershme të kombit.
Gjithë shërbimi dhe veshja ishte si në shekullin e 18-të çka është tejet impresionuese dhe frymëzuese… Rrobat ishin punuar në tekstile dhe në mëndafsh në tezgjah, argjendi. Veshjet e shtrenjta të grave për raste ceremoniale ishin në funde të gjata të plota në formë koni tek beli, Kurse për burrat ishin kostume të qëndisura me kilota gjer në gju pastaj u zëvendësuan me pantallona të gjata.
Shume takime të rëndësishme kombëtare dhe ndërkombëtare janë mbajtur në këtë vend si dhe personalitete të shquara vazhdojne ta vizitojnë Williamsburgun. Kështu në vitin 1983 ësthë mbajtur Samiti 9 i G7. Pjesëmarrësit e samitit diskutuan krizën e borxhit në rritje, kontrollin e armëve dhe bashkëpunim më të madh midis Bashkimit Sovjetik dhe G7 ( tani G8 ). Në fund të takimit, Sekretari i Shtetit George P. Shultz lexoi për shtypin një deklaratë që konfirmon dislokimin e raketave amerikane Pershing II – bërthamore në Gjermaninë Perëndimore.

Pallati qeveritar në Williamsburg

“Give me liberty, or give me the death” Patrick Henry

Pallati qeveritar në Williamsburg, Virginia ishte qëndrimi zyrtar i Guvernatorëve Mbretërore të Kolonive të Virxhinias, ndërtuar në vitin 1699.
Pallati ishte gjithashtu një shtëpi për dy postet e guvernatorëve te Virxhinias, Patrick Henry dhe Thomas Jefferson, derisa kryeqyteti u zhvendos në Richmond në 1780. Ciceronja e veshur me kostumin e shekullit të tetëmbëdhjetë filloi të fliste për historinë amerikane në Williamsburg se: “Në krye të revolucionit amerikan qëndronte gjenerali George Washington i cili vinte nga prindër latifondistë shumë të pasur, ai mjeshtërisht dhe me shpirtin patriotik udhëhoqi popullin amerikan drejt fitores dhe shpalljes së Pavarësisë nga Anglia”.
Të trembedhjetë kolonitë që u bënë aq të rëndësishme për Pavarësinë e Amerikës ishin: Delaware, Pennsylvania, New Jersey, Georgia, Connecticut, Massachusetts Bay, Maryland, South Carolina, New Hampshire, Virginia, New York, North Carolina, dhe Rhode Island. Ato u krijuan ndërmjet viteve 1607-1733 në Virxhinia dhe Georgia.
Nëpërmjet debateve të shumta dhe të ashpra midis ligjvënësve të kolonive amerikane ata
kërkonin një qeverisje të të gjithë Amerikës. Organizatorët kryresorë ishin George Washingtoni, Medison, Aleksander Hamilton etj…, ndersa Patrick Henry që u bë i famshëm me fjalimin e tij i cili kundërshtoi forcimin e qeverisë qendrore pasi siç thotë ai, ne e pamë dhe e hoqëm në kurriz shtypjen angleze që udhëhiqej nga mbreti i cili kishte shumë të drejta për të vepruar si tiran.
Kolonitë po luftonin të shkëputeshin njëherë e përgjithmonë nga Anglia. Mbreti i Anglisë George i Tretë, kishte një ndikim të jashtëzakonshëm dhe akoma ishte në fuqi duke i detyruar kolonistët të paguanin taksat. Kolonistë quheshin të gjithë anëtarët e 13 kolonive. Udhëheqësit e kolonive dhe politikanë të shquar si George Washingtoni, Thomas Jefferson, John Adams, Samuel Adams dhe Patrik Henry po i çonin kolonitë drejt një bashkimi dhe kundërshtim të hapur me qeverisjen dhe tiraninë angleze.
Por në dy grupet e ndara në të cilat njeri grup kërkonte që Kombi të udhëhiqej nga qendra dhe një grup tjetër të forconte qeverisjen e shteteve të ndryshme bëri që të ketë debate dhe mospërputhje në mendimet e tyre.
Kështu një nga kundërshtarët e fortë federale ishte Patrick Henry që do të ngelet përjetësisht në kujtesën historike amerikane i cili përpara përfaqsuesve në Virxhinia do të deklaronte: “Give me liberty, or give me the death” Më jepni lirinë ose më jepni vdekjen! Patrick Henry me profesion avokat ashtu si dhe shumë patriotë të tjerë që kryen revolucionin amerikan kishte lindur në Virxhinia si dhe presidenti i parë amerikan George Washington. Ai ka thënë se: “Kushtetuta nuk është një instrument i qeverisë për të limituar të drejtat e popullit, por është një instrument i popullit për të limituar veprimtarinë e qeverisë, përndryshe ajo do të sundojë jetën dhe të drejtat tona”.
Interesante ishte dhe jeta private e Henrit i cili nga martesa e parë kishte 6 fëmijë dhe nga martesa e dytë 11 fëmijë.
Ajo që do më bënte më shumë përshtypje ishte se pas shumë debatesh të ashpra ata kishin gjetur gjuhën e përbashkët kishin rënë në kompromis për t’u përfaqsuar në Kongres në mënyrë krejtësisht të barabartë. Ndërsa cicëronja fliste mua si shqiptare gjithmonë më shkonte mendja tek Kombi im që udhëhiqet nga politikanë që grinden dhe që njohin vetëm gjuhën e helmit, duke përfunduar në interesa të ngushta meskine dhe që mëria e tyre shkon për dekada të tëra për mos thënë gjithë jetën pa folur, pa i hapur rrugë njeri-tjetrit, ndaj dhe mjerimi dhe problemet politike janë të pandara për popullin shqiptar.
Kur dëgjon dhe lexon historinë amerikane dhe se si ka qëndruar kaq gjatë kushtetuta e saj si kushtetuta më e vjetër në botë medoemos që mendon se Amerika u udhëhoq nga një grup burrash të ndritur, shumë prej tyre nga Virxhinia, udhëheqës të kolonive që e çuan Amerikën drejt fitoreve të panumërta.
Politikanë si George Uashington, presidenti i Kongresit që firmosi Kushetutën, John Adams presidenti i dytë, Aleksander Hamilton, Franklin, John Jay, Thomas Jefferson hartuesi i Deklaratës së Pavarësisë dhe president i tretë, u bënë promotor të Lirisë dhe ëndrrës amerikane. Më 4 korrik, 1776 ato nënshkruan Deklaraten e Pavarësisë që shpalli përgjithmonë pavarësinë e tyre nga Britania e Madhe. Kjo datë festohet si Dita e Pavarësisë amerikane dhe sivjet populli amerikan feston 239 vjetorin e saj.
Në vitin 1789 u miratua kushtetuta e re me 10 amedamentet bazë që janë dhe të pandryshueshme gjer tani, si liria e fjalës, e fesë, e shtypit. Shtetet kryengritëse mposhtën Britaninë e Madhe në revolucionin amerikan nga lufta e kolonive për Pavarësi.
Ndonëse vizituam shumë ndërtesa si të parukeve, të qymyrit, të armëve, të librave, të këpucëve, etj është e pamundur ta përshkruash historinë e mahnitshme të Williamsburgut brenda pak ditësh, por sidoqoftë historia e saj është siç shkruan kryeministri anglez dhe nobelisti në letërsi Winston Churchill se: History will be kind to me for I intend to write it.” që do të thotë se: “Historia do të jetë e sjellshme me mua sepse kam ndërmend ta shkruaj atë”.

Burgu në Williamsburg

Midis të gjitha ndërtesave të shekullit 18 ishte dhe shtëpia burg, e ndërtuar me urdhër të Ansamblesë së përgjithshme publike në gusht 1701, kur Williamsburgu u bë kryeqyteti i kolonive. Gjatë revolucionit, spiunët, dezertorët ushtarakë, tradhtarët ishin të burgosurit politik. Ata qëndronin atje vetëm 90 ditë të cilët ose dilnin të gjallë dhe liroheshin ose dilnin të vdekur, kjo varej nga gjykimi i Gjykatës së përgjithshme dhe nga masa e dënimit që ata vendosnin si gjykatë supreme. Zinxhirët e rëndë me peshë të madhe, si dhe zinxhirët rreth qafës, ishin disa nga pajisjet që ju vihej të burgosurve politikë.
Burgu shërbeu si ndërtesë deri në vitin 1910 dhe në vitin 1936 përfundoi së rindërtuari. Dhoma e burgut që vizituam ishte me një dritare me dyfish hekurash pa xhama, përballë kishte një oxhak, ndërsa batanijet që hidhnin nga të ftohtit ishin përtokë.
Në cep tek dritarja ndodhej një sunduk druri që ngjiteshe me 3-4 shkallë të ulta për të shkuar mbi sunduk që kishte formën e nje tasi tualeti, për të kryer nevojat personale. Duke u hedhur përsëri në ndjenjat si shqiptare të gjithe ne thamë se nuk dukeshin keq dy dhomat e burgut që vizituam të cilat çuditerisht kishin oxhak që ngroheshin të burgosurit. Ato ishin të gjitha të veshura me dru dhe me dysheme me dërrasa, ndërkohë nga intervistat që kam marrë prej shumë të dënuarve politikë në Shqipëri ata tregojnë me tmerr dhomat e territ në burgjet si gogol, muret e akullta dhe të mykëta, mbipopullimin, minjtë përreth, lagështirën, ferrin e vërtetë, që mjerisht disa prej burgjeve politike, godinat e tyre si Ferr i shkatërruan dhe nuk iu gjendet nami e nishani.
Kur ne u larguam nga godina e burgut i thamë cicerones se burgjet shqiptare ishin më të tmerrshme se burgu që pamë këtu, ato ishin si gropa të zeza gëlltitëse që s’mund të krahasohen me këtë burg edhe pse ky është një burg i shekullit të 18-të ndërsa ata ishin burgje të gjysmës së dytë të shekullit të kaluar. Ciceronja edhe pse nuk dinte ku binte Shqipëria ngeli e shtangur përballë kushteve cnjerëzore të burgjeve shqiptare.

Taverna King’s Arms e preferuara e George Washingtonit

Tavernat ishin tejet karakteristike dhe servirej me po atë ushqim, pjata dhe veshje si në shekullin e 18-të. Ne shkuam në njeren prej tyre që quhej “King’s Arms”.
Një ndjenjë e bukur shpirtërore të krijohej kur hyje brenda tavernës. Të gjithë kamarjerët me nje ngrohtësi mirësardhje të ftonin të uleshe në tryezë që ishin me punime druri. Kamarjeri ynë i veshur me rrobat e shekullit të 18-të ku më bënë përshtypje më shumë këpucët, çorapet dhe gravata filloi të na pyeste se a kishim ardhur më parë në Williamsburg? Ai kishte 30 vjet që shërbente në këtë tavernë me të njejtën veshje të cilën e dashuronte dhe e kishte pjesën e jetës së tij. Elekuenca dhe mirësjellja e tij në të folur ja shtonin dhe më shumë bukurinë lokalit. Llambushkat e vogla përreth me një dritë të zbehtë, pjatat e dekoruara, pecetat, lugët, ibriku, gotat e verës ishin një pjesë e përvojës së bukur për atë ditë në këtë tavernë rrethuar nga miq të fjalës së bukur dhe të sinqertë çka e bënte atmosfterën dhe më të bukur dhe më tërheqëse. Kamarjeri tha se ju keni ardhur në tavernën më të preferuar të presidentit të parë të Amerikës George Washington, i cili kishte shumë të preferuar gatimet e detit. Unë ju kam ulur në tavolinë vazhdoi ai ku para disa kohësh u ul komedianja e famshme botërore Joan Rivers, njëkohësisht aktore, shkrimtare, producente dhe prezantuese Televizioni. Unë do t’ju shërbej vazhdoi kamarjeri me të njejtën dashuri dhe zell si për Joan River, por jo vetëm për atë, por për të gjithë njerëzit që vijnë këtu dhe respektojnë historinë amerikane. Për vizitën e Joan Rivers në këtë tavernë shkruajtën shumë gazeta ku ajo falënderonte të gjithë stafin për krijimin e një mjedisi magjik i cili ta çonte imagjinatën në tre shekuj të kaluar. Fatkeqësisht ajo ndërroi jetë në shtator 2014 në Manhattan gjatë një analize mjekësore që e çoi drejt një cardiaku arrest. Pas fjalës së kamarjerit erdhi pronarja e tavernës Christiana nje grua fisnike me moshë 75 vjeçe. Ajo foli për historinë e tavernës, jetën e saj që e kishte lënë burri në moshë shumë të re me dy vajza një 3 vjeçe dhe një në bark të saj të palindur. Ajo me guxim pasi bleu këtë tavernë pronësoi dhe 4 taverna të tjera dhe vetëm puna dhe durimi ndryshuan jetën time dhe të fëmijëve të mi, vazhdoi pronarja e cila fliste me një zë delikat dhe konfident. King’s Arms tavern është hapur në 1772 dhe filloi të jetë më e populluara ku zakonisht vinin njerezit me influencë të lartë politike. Taverna është hapur nga Jane Vobe. Në këtë tavernë shërbehet në mënyrë mjaft të kulturuar dhe me ushqime super të shijshme. Fotografitë me pronaren e tavernës ishin shumë të këndshme dhe ajo na ftoi për të ardhur përsëri në fund të marsit pasi do të kishte hapjen e një taverne të re. Le të shpresojmë.
Vizitën në Colonial Williamsburg e mbyllëm duke parë paradën madhështore tradicionale ushtarake me ushtarët të veshur si me rrobat e George Washington dhe komandantët që urdhëronin ushtarët të qëllonin me topa në nderim të të gjithë presidentëve të 13 kolonive që ëuan Amerikën drejt Pavarësisë nga Anglia.

Virxhinia, vendi i të dashuruarve

Ndonëse lindim vetëm dhe vdesim vetëm dashuria e vërtetë krijon magjinë që nuk të lë vetëm por të shoqëron gjer në momentet e fundit të jetës edhe pse shpesh herë mund të mendosh se do t’i mbyllësh sytë në vetmi, atëhere mbi qepalla si frymë e shenjtë të ulet dashuria si një ëngjëll i zbritur nga qielli. Secila pikënisje e një dashurie ka historinë e saj, të bukur apo të dhimbshme, por që nuk harrohet lehtë, se të harrosh dashurinë e vërtetë është njëlloj sikur të kujtosh një njeri që s’e ke takuar kurrë. Pikërisht në ditën e të dashuruarve ne zgjodhëm Virxhinian.
Historia e Vixhinias është tejet e pasur ku midis shumë historish nuk mungon dhe ajo e dashurisë. Gjysma e Amerikës gjer në vitin 1967 kishte ligjin kundër martesave të përziera çka do të thotë se dënoheshin kush do të thyente ligjin martesor.
Dashuria e pastër e dy të rinjve me ngjyrë si e Richard Loving i cili ishte i bardhë dhe Mildred Jeter e cila ishte me ngjyrë të zezë, një afrikano amerikane bënë që të ndryshonin ligjin martesor në vitin 1967 nga Gjykata e Lartë. Ata u lindën dhe u rritën në Virxhinia. Ata u dashuruan kur Mildred ishte 18 vjeçe ndërsa Richard ishte 24. Ata hoqën shumë peripecira së bashku pasi shikoheshin dhe përbuzeshin nga njerëz të shumtë dhe për më tepër fshiheshin nga policia se mos i arrestonte. Një natë në orën 2 të mëngjesit polici më tmerroi kur e pashë pranë shtratit tonë baskëshortor dhe na arrestoi të dyve pasi kishim thyer ligjin në shtetin e Virxhinias. Policët iu bastisën shtepinë gjatë natës. Më 6 janar, 1959, Lovings u deklarua fajtor dhe u dënua me një vit burgim, me dënim me kusht për 25 vjet, që çifti të linte shtetin e Virxhinias. Ata e bënë këtë , duke lëvizur në District e Columbias.
Së bashku linden 3 fëmijë, Donald, Peggy, dhe Sidney. Richard Loving vdiq në moshën 41 në 1975, kur një shofer i dehur goditi makinën e tij në Caroline County, Virginia. Mildred Loving humbi syrin e saj të djathte në të njëjtin aksident. Ajo vdiq nga pneumonia më 2 maj 2008, në Milford, Virxhinia, në moshën 68.
Ndonëse ata ikën shumë të rinj dashuria e pastër e tyre ngeli e përjetshme, në nderim të tyre jane ndërtuar skulptura ku shkruhet me shkronja të mëdha LOVE dhe ku vizitorët e shumtë pozojnë brenda dashurisë së tyre. Vetëm dashuria e çliron botën nga urrejtja, çka të kujton thënien e Martin Luther King Jr. i cili thotë se: “Hatred paralyzes life, love releases it. Hatred confuses life, love harmonizes it. Hatred darkens life, love illuminates it, që përkthehet: Urrejtja paralizon jetën, dashuria e çliron atë, urrejtja confuzon jetën, dashuria e harmonizon atë, urrejtja e errëson jetën, dashuria e ndriëon atë”.
Për rrjedhojë dashuria e zjarrtë e Richard dhe Mildred e çliroi ligjin e urrejtjes raciste që pengonte martesat me raca të ndryshme.
Shkurt, 2015
Colonial Williamsburg, Virginia

“SOKRAT BUBËN” E SHKROI KURESHTJA PER TE DITUR CILI JAM UNË

December 30, 2014 by dgreca

Bisedë me shkrimtarin Thanas Medi, fitues i “Çmimit të Madh Kombëtar për Letërsinë”, për vitin 2013, akorduar nga Ministria e Kulturës për romanin “Fjala e fundit e Sokrat Bubës”./
– Urime për çmimin, i nderuar z. Medi! Si e pritët si njeri dhe shkrimtar këtë vlerësim të lartë në prag të festave të fundvitit 2014?
– Faleminderit, Kozeta! E prita si një gjë që të ndodh rrallë në jetë. Që të mbush me kënaqësi e frymëzim, për të shkruar libra akoma më të mirë në të ardhmen. Besoja gjithmonë, si çdo shkrimtar, se ndonjë ditë puna ime do dilte në dritë, por nuk prisja që kjo të ndodhte kaq shpejt. Që me romanin e dytë. Të mirën më të madhe të çmimit, e shoh te dalja nga një harresë që dukej të qe e përjetshme. Gjykoj, gjithashtu, se një çmim të tillë nuk duhet ta shoh si mbarim të një përpjekjeje të gjatë. Duhet dhe e shikoj si një fillim. Çmimi është shumë, por jo gjithçka. Për të gjithë ata që ngrenë raporte serioze me letërsinë e ku mund të them se futem dhe unë, është nder, po aq është dhe përgjegjësi.
– Titulli intrigues i romanit ‘’Fjala e fundit e Sokrat Bubës’’ të bën kureshtar. Cila është fjala e fundit e tij dhe çfarë keni dashur të përcillni tek lexuesi? Çfarë ka ndikuar më shumë tek ju, për të shkruar këtë roman?
– Romani, veç të tjerash, ka si një nga kolonat bazë, një dashuri të pamundur. Heroi kryesor Sokrat Buba, është fejuar që në djep me vërsniken e vetë, Katerinën e bukur. Ai e do atë që herët dhe më shumë se çdo gjë tjetër në botë. Siç duhen gjërat e rënda. Në heshtje, pa bujë e zhurrmë e që u humbet magjia po të reklamohen orë e çast. Fjala e fundit është një fjalë e shtrenjtë që përbën emëruesin e jetës së tij. Eshtë një fjalë të cilin heroi e mban fshehur, thellë rropullive të barkut të vet. Dhe po ta nxjerrë jashtë, i duket sikur do t’i gjakosen buzët. Me këtë gjetje, kam dashur të përcjell dhe një mesazh që shumëkujt, në kohërat e sotme, mund t’i duket i vjetëruar: dashuria e vërtetë nuk është ajo që bërtet, është ajo që ndjehet. Që vuan në heshtje e s’bën zhurrmë. Dhe se jo çdo dashuri, është dashuri. Për të shkruar këtë roman, më tepër ka ndikuar tek unë kureshtja për të mësuar se cili jam. Dëshira e hershme për të zbuluar e bërë të njohura, rrënjët e trungut tim.
Kush është fjala e fundit e Sokrat Bubës? Unë besoj kam mirëkutimin tuaj të mos e them, por t’i krijoj lexuesit mundësinë të shkojë i vetëm gjer në fund të librit, gjer në fjalën e fundit të librit për ta mësuar…
– Pas marrjes së çmimit të lartë, a ka ndryshuar diçka në marrëdhëniet me miqtë shkrimtarë, po me lexuesit?
– Përsa më përket mua, në marrëdhëniet me miqtë e mi shkrimtarë nuk ka ndryshuar asgjë. Unë i dua e respektojë ata, ashu si më parë, dhe ndoshta më shumë. Por vërej se tek ata ka ndryshuar diçka, për mirë. Më shohin me më shumë simpati tani. Dhe sikur gjejnë te rasti im, një dëshirë të tyren të realizuar më në fund. Kurse lexuesin do ta ndaja në dy kategori: Ata
që më pranuan e u entusiazmuan që me librin e parë e që sikur u përligjën për besimin e tyre, u bënë njësh me mua. Kurse të tjerët sikur duan të bëhen tani. I përshëndes e respektoj, sido që të jetë. U’a dëgjojë mendimet, sido që të jenë.

– Për shumë lexues emri juaj si shkrimtar është ende pak i njohur, si e vlerësoni arritjen maksimale të librit tuaj, si libri më i mirë i vitit? Është drejtësi nga komisioni, është profesionalizëm, apo ka filluar sfida ndaj mediokërve, shkruesve pa limit, që e vlerësojnë veten si shkrimtarët më të mirë, por në fakt krijimet e tyre ngelen stoqe, myken nëpër kioska të shumta.
– Kjo është nga pyetjet më të dëndura që më janë bërë këto ditë. Ka patur entusiazëm, ka patur dhe zhgënjim e habi. Nga doli ky i panjohur! Entusiazmi erdhi nga sferat e shkrimtarëve, apo letërsisë së lënë në harresë. Kurse zhgënjimi dhe habia, nga ata që kanë qenë më të pompuarit dhe vuajnë nga fiksioni, se letërsia është pronë vetëm e tyre. Mirë është që ç’dokush të mësojë tjetrën. Atë, se letërsia është e të gjithëve dhe e askujt. Se ajo duhet të mbahet me merita dhe jo me tapi. Këtë sikur deshi të afirmonte Ministria jonë e Kulturës, bashkë me komisionin përzgjedhës, apo jurinë e saj në ndarjen e çmimeve. Nga “brenda” di se ministrja, e nderuara znj. Mirela Kumbaro, e mbajti të fshehtë jurinë dhe u tha vetëm kaq: ta marrë ai që e meriton! Një inisiativë vërtet për t’u lavdëruar, vënia e garës mbi binarë të drejtë. E falenderova zonjën Kumbaro gjatë ceremonisë për çmimin, e falenderoj prapë, do ta falënderoj sa herë të më jepet mundësia. Jo se cmimin e mora unë. Edhe për këtë, por më shumë për klimën e re që ndikoi e që unë uroj siqerisht të ketë vlagë të gjatëm në dobi të promovimit edhe në të ardhmen, të asaj ç’është vërtet cilësore, në dallim nga ajo që ju zutë ngoje për letërsinë butaforike që për veshët e shumicës dominon si çdo zhurmë, kundrejt tingullit. Kushdo që mendon se i është ngrënë haku, këtë do donte më tepër se gjithçka. Drejtësinë, paanësinë, në letërsi e gjithëkund tjetër ku nevojitet kontributi njerëzor. Besoj se në Atdhe po fryn me të vërtetë një erë e re. Era e sfidës ndaj klaneve, tarafeve apo frymës së kompromisit me vlerat e dyshimta.
– Në ç’nivel paraqitet struktura narrative e romanit, sekuenca logjike dhe së fundi, tonet e rrëfimit?
– Për këtë mund të flasin kritikët më mirë, megjithatë shkrimtari është dhe kritik. Veten time e shoh të mos rropatet shumë pas “akrobacive” moderniste. E shoh të lëviz brenda traditës, por jo duke mbetur rob i saj. Përpiqem t’i jap asaj një tingull të veçantë. Tingullin e zërit e të shpirtit tim. Sot bëhet më tepër një letërsi e ftohtë, ndaj dhe lexuesi është ftohur shumë prej saj. Atij duhet t’i flasësh me shpirt për ta bërë për vete. Sot të gjithë dinë, por jo të gjithë ndjejnë. Lexuesit duhet t’i zgjosh ndjenjën që të të ndjekë. Këtë përpiqem të bëj.
– Mendoni se mund ta përktheni romanin në gjuhën greke, meqenëse jetoni atje? Cilat janë ambicjet tuaja në krijimtari për të ardhmen?
– Romani është përkthyer në greqisht, me titullin ‘’Nomadët e fundit’’, pres tani së shpejti t’i hapet rruga e botimit. Po me këtë titull, në shqip, është botuar dhe në “Amazon” të Amerikës. Si edhe romani i parë, “Hija e mallkuar. Ambicja ime në letërsi është vetëm një: të arrij majën më të lartë të mundshme. Nuk më hutojnë më të mëdhenjtë e letërsisë, siç më kanë hutuar e trembur dikur. Dua dhe vetë të bëhem i madh. Nuk e kam aspak mungesë modestie këtë, e kam synim, e kam kuotën që i kam caktuar vetes të arrij. E kam ambicje të jetë si krijues. E kisha edhe para çmimit. Pasi po nuk synove të jesh shumë, është e sigurt se do mbetesh pak.
– Jeta juaj pas viteve ‘90 është në emigracion, në Greqi. Cilat janë problemet e shumta të emigrantëve atje dhe veçanarisht për ju si shkrimtar? A ndiheshe i harruar nga institucionet e kulturës së Mëmëdheut tonë si shkrimtar i emigruar?
– Emigracionin në Greqi e vuaj prej më shumë se njëzet vjetësh. Kam qenë mësues letërsie, me universitet, e si shumë të tjerë iu nënështrova punëve më të rëndomta. Veçse, kjo situatë kishte të këqiat dhe të mirat e saj. E mira më e madhe ishte ajo që dukej dhe më e keqja: vuajtja, dhembja, marrja nëpër këmbë e personalitetit njerëzor. Pasi këto gatuan, zunë edhe brumin e letërsisë së ardhshme. Atë që mund ta shkruaja vetëm unë. Promblemi i parë, imediat, i emigrantëve në Greqi ka qenë sigurimi i një dokumenti që do t’i mbante ata në këtë vend. Ky është problemi fizik. Kurse tjetri, shpirtëror, ka qenë dhe është ingranimit në një shoqëri të keqkuptuar dhe që e pranon të huajin me vështirësi. Mes tyre, ata që kanë vuajtur më shumë, janë ish njerëzit e letrave, artit e kulturës. Këta e ku padyshim futem dhe unë, “ferrin” e emigracionit e kanë vuajtur më shumë. Ndoshta dyfish. A ka qenë i ndjeshëm atdheu politik e kulturor ndaj kësaj mase njerëzish? Për hir të së vërtetës, të gjithë thonë se nuk ka qenë. Kështu them edhe unë. Shpresojmë të jetë këtej e tutje.
– Le të hidhemi tek fëmijëria juaj. Si ka qenë ajo dhe a e keni pasur ëndërr të merreshit me letërsi? Nëse po, cilat kanë qenë pengesat e mosbotimeve?
– Unë kam dy fëmijëri. Të parën, deri në dhjetë vjeç, në Xarrë të Sarandës, kurse më pas në Dhoksat të Lunxhërisë. Të dya kanë qenë të bukura. Mes vështirësish e peripecish të panumërta, por edhe mes një gëzimi e entusiazmi kolektiv.
Unë u rrita mes një fisi të madh, ku mbizotëronte harmonia e dashuria për njeri-tjetrin. Kjo ndoshta ngjizi të qenën njeri i mirë.
Fisi im ishte i valles e i këngës së bukur. Kjo ndoshta mbolli tek unë prirjen e të marrurit me art.
Kur shkruaja librin që fitoi çmimin, më ndodhte nganjëherë t’ia mirrja këngës, dhe kjo sikur më ndihmonte për të shkruar më mirë. Në fëmijërinë e dytë, atë të Dhoksatit, zbulova librin artistik. Lexoja ç’të më binte në dorë: tregime, romane e poezi. Sidomos poezi. M’u bë hije ideja se dhe unë mund të bëhesha poet. Kur isha në gjimnazin “Asim Zeneli” të Gjirokastrës, nxorra në dritë krijimet e para. Poezi të rëndomta të them të vërtetën, nga të cilat nuk ruaj ndonjë kujtim të veçantë. Botova dhe ndonjë cikël në organet letrare të kohës.
U ndava shpejt me poezinë dhe e mbajta frymën te tregimi, proza. Kjo m’u duk një gjë më e rëndë. Sikur u ndjeva më mirë këtu. Ishte si një kostum që i qëndroi më mirë shtatit tim. Kur isha student bëra një punë më përfaqësuese, një vëllim me tregime e novela, por nuk m’u botua nga shtepia botuese “Naim Frashëri’’ e kohës. Për arsye ideologjike. Ma kthyen mbrapsht me motivacionin “nxin realitetin”. Nuk pretendoj tani se ato tregime qenë kush e di çfarë, por jam i bindur që ishin në nivelin e letësisë që botohej, dhe botimi i tyre mbase do kishte qenë një shtysë e fortë që të isha më intensiv në punën si krijus dhe jo krejt i panjohur për lexuesin. Që atëhere pata një tërheqje nga puna në tavolinë, tjetër gjë se larva e krijimit rritej tek unë, gjersa u bë roman i parë e pastaj “Sokrat Buba” që ma shpërbleu lodhjen me çmim.
– Sa i orientuar jeni si shkrimtar me zhvillimet e letërsisë në Shqipëri, Greqi e diasporë? Cili nga shkrimtarët e njohur ka ndikuar më shumë në krijimtarinë tuaj dhe disa nga veprat tuaja letrare?
– E thashë edhe më lartë. Me emigrimin në Greqi unë u ndava për një kohë të gjatë nga puna në tavolinë me letërsinë. Pasoi një periudhë e gjatë heshtjeje kur vetëm akumuloja, por nuk shkruaja. Tani nuk kishte më censurë botimi, por unë ia ngrita vetes. Doja që ajo që do shkruaja e do nxirrja në dritë, të ishte patjetër më e mirë nga të tjerët. Kjo solli vonesën. Kështu, më 2011 botova romanin e parë te ‘’Toena’’ në Tiranë, “Hija e mallkuar”. Dhe pak më pas, më 2013, ‘’Fjala e fundit e Sokrat Bubës’’, i cili më nderoi me çmimin. Me letërsinë shqiptare, atë greke e më gjerë, përpiqem të jem sa më në kontakt. S’duhet të dashurohesh me veten e të mos lexosh të tjerët. Duhet të lexosh, në qoftë se nuk do që një ditë të përfundosh i tharë. Kush ka ndikuar më shumë? Janë disa, ndoshta secili nga pak: Tolstoi, Çehovi, Balzaku, Cvajku, Markezi, Kuteli, Xoxa e padyshim Kadarea i madh.
– Ju faleminderit dhe suksese!
– Faleminderit juve! (Bisedoi Keze Kozeta Zylo)
30 Dhjetor, 2014
Staten Island, New York

Shoqata “Rugova” në 6 vjetorin e themelimit dhe në Festën e Flamurit

November 19, 2014 by dgreca

Nga Keze Kozeta Zylo/
Shoqata “Rugova” me anëtaret përkatës dhe bashkatdhetarë nga të gjithë trevat shqiptare u mblodhën për të festuar 6 vjetorin e krijimit të saj si dhe për datën më të shenjtë të Kombit shqiptar, Ditën e Flamurit. Ne restorantin “Maestro” shoqata “Rugova” kishte përgatitur sallën e mipkpritjes si për ditë feste, kuq e zi. Në krye të sallës qëndronin hijerëndë Flamuri Kombëtar, Flamuri i shtetit të Kosovës dhe Flamuri Amerikan.
Mbrëmjen e ka moderuar me plot elegancë dhe ngrohtësi znj.Vjosa Nikçi. Ajo falënderoi të gjithë pjesëmarrësit në emër të gjithë Rugovasve, kryetarit të shoqatës z.Ademi Murici dhe kryesisë së saj. Znj. Nikci iu ka shprehur mirënjohjen të gjithë donatorëve, kryesisë që punojnë me aq përkushtim dhe vullnetarisht për shoqatën “Rugova”.
Znj.Nikci ftoi para të pranishmëve në festë kryetarin e shoqatës z.Adem Murici i cili tha: Ju falënderoj shumë që keni gjetur kohë të jeni këtu sonte, ku së bashku do të festojmë edhe një përvjetor të shoqatës sonë dhe tuajës. Gëzuar Ditën e Flamurit! Në emër të shoqatës “Rugova” dua të falënderoj z.Ali Lajci që pranoi ftesën tonë të na vizitoj dhe po ashtu një falënderim për të gjitha ata rugovas që kontribuan financiarisht dhe në mënyra të tjera duke mundësuar vizitën e z.Lajci. Shoqata “Rugova u krijua në vitin 2008 në New York nga rugovasit që jetojnë e veprojnë në ShBA. Misioni kryesor i shoqatës është që përmes aktiviteteve dhe projekteve të ndryshme të ruhet dhe të kultivohet gjuha, kultura dhe tradita rugovase e shqiptare.
Në kohën kur u krijua shoqata “Rugova” në të njejtin vit kur u shpall Pavarësia e Kosoves, lindi dhe një Rugovas këtu në New York. Me mburrje dhe krenari mund të themi që ai rugovas i cili sot është 6 vjeçar di të flasë gjuhën shqipe, të këndoj shqip dhe të vallëzojë vallen e Rugovës.
Kjo ndodh sepse kur jemi të bashkuar bëjmë mrekullira. Rugovasit janë pjesë e proceseve kombëtare dhe kanë luajtur një rol të pakontestueshëm në rrugën e Kosovës drejt Pavarësisë, luftës së UÇK-s etj.
Ajo që do të më bënte përshtypje gjatë fjalimit të tij është projekti madhor i shoqatës si: regjistrimi i të gjithë rugovasve që jetojnë dhe veprojnë në SHBA. Ai u bëri thirrje të mbushnin formularët e registrimit pasi do i ndihmonte më shumë. Njëkohësisht ai i ftoi të gjithë pjesëmarrësit të bëheshin anëtarë të shoqatës “Rugova”, pa dallime krahinore, shoqata “Rugova” është për të gjithë shqiptarët që pranojnë statusin e saj.
Znj. Nikci bëri një prezantim të shkurtër për të ftuarin kryesor të mbrëmjes z.Ali Lajçi. Z.Lajçi është njeriu që vuajti shumë nëpër burgjet serbe që Kosova ta gëzojë lirinë që ka sot. Ai është simboli i rezistencës dhe një ndër organizatorët kryesorë të demonstratave të vitit 1981, ish deputet i Republikës së Kosovës, ish kryetar i Komunës së Pejës dhe aktivist i palodhur i çështjes kombëtare.
Z.Ali Lajçi i përshëndeti të gjithë të pranishmit, falënderoi shoqatën “Rugova” për ftesën dhe tha se ndihej shumë i emocionuar që ndodhej midis tyre në këtë festë të bukur dhe në Ditën e Flamurit. Nuk ka më bukur vazhdoi z.Lajçi midis të tjerash, që ju ruani me fanatizëm traditat dhe kulturën e mrekullueshme shqiptare. Ne duhet t’i jemi mirënjohës Amerikës për mundësitë e mëdha që i ka krijuar komuniteteve të ndryshme, si dhe kontributin e jashtëzakonshëm që dha për Pavarësinë e Kosovës, që siç thoshte Ibrahim Rugova ne duhet të kemi marrëdhënie me gjithë komunitetin ndërkombëtar, por më të ngushta me Amerikën për atë çfarë ka bërë për Kombin shqiptar.
Ansambleisti i shtetetit të Nju Jorkut, shqiptari i parë i zgjedhur në këto isntanca të larta të politikës amerikane Mark Gjonaj erdhi midis Rugovasve dhe bashkatdhetarëve për t’i përshëndetur me zjarrin që mban në gji për shqiptarët kudo që janë. Ai të befason se si i del koha të shkojë kudo, të jetë në të gjitha aktivitetet e ndryshme, portreti i tij të krijon simbolin e një politikani vizionar, mirësisë dhe te bashkëpunimit të ngushtë midis shqiptareve. Ai iu uroi bashkëkombasve dhe shoqatës gëzuar Festën e Flamurit. Nuk ka kënaqësi më të madhe kur shikoj pranë prindërve fëmijët e tyre në këto festa të bukura. Bekuar qofshi që transmetoni tek fëmijë traditat e mrekullueshme shqiptare.
Pas fjalës së z.Gjonaj, salla ka bucitur e tëra si oshëtimë Gryke e Rugovës kur në skenë u shfaq Ansambli Folklorik “Rugova” një ansambël që mban gjallë traditat e mrekullueshme shqiptare. Artistët e Ansamblit dhanë një shfaqje madhështore sikur të ishte Ansambli i Këngëve dhe Valleve shtetërore. Veshjet e tyre me ngjyra të shumëllojshme të punuara nga duarartat rugovase dhe interpretimet e lojërave dhe kërcimeve të ndryshme sjellin mahnitshëm pasurine e Alpeve dhe të Rugovës nëpër shekuj. Ndërsa burrat në veshjen e traditës mbështillen me shall të bardhë prej pëlhure shumë të gjatë dhe të gjerë dhe e fashojnë rreth kokës dhe nën mjekërr. Ata kënduan këngë kreshnike, luajtën valle dyshe, katërshe, mjeshtërisht kanë përdorur lahutën, e cila është një instrument muzikor kordofon nga më të vjetrat në Europë, ndaj dhe egziston shprehja ndër malësi se shtëpia pa lahutë është si shtëpi e lanun.
Pas shfaqjes së Ansamblit “Rugova” plot art, kulturë dhe dinjitet kryesia ndau çmimet e mirënjohjes këtyre aktivistëve:
Mark Gjonaj, Ali Lajçi, Lan Murici, Flutëra Murici, Xhevahire Kurta, Sinanaj, Tahir Bajramaj, Flamur Husaj, Hysen Kurtaj dhe Vjosa Nikci.
Pjesëmarrësit janë argëtuar me muzikë të interpretuar nga këngëtarët e komunitetit Besim Murici, Lisa Nikprelaj dhe Mirlinda Bytyqi.
Në këtë aktivitet kanë qenë të pranishëm mediat si: gazeta “Dielli”, “Kultura Shqiptare”, “TV 21”, Lumi, Skënder Pali, dhe “Alba Life TV”.

18 Nëntor, 2014
Bronx, New York

Fashistëve grekë të Agimit të artë u duhet një Ali Pashë Tepelene që t’ja u ndryshkë gjuhën

August 14, 2013 by dgreca

Çohu Ali Pashë Tepelene të kam rixha…! Keshtu do të shprehej në një intervistë artisti i madh i Kombit shqiptar Kadri Roshi dhënë z.Pëllumb Tare.

Nga Keze Kozeta Zylo/

Sa herë do të degjojë grekërit e marrosur që flenë me ëndrra syhapur për të rrëmbyer Shqipërinë dhe veçanërisht për Jugun e saj do t’ju vë përballë Ali Pashë Tepelenën që e mbrojti me aq gjak e mund vendin e tij nga hordhite turke dhe bëri zap gjithë pretendimet shovene greke për Vorio Epirin. Janinë e bukur dhe shumë qytete të tëra të Greqisë ishin nën territorin shqiptar nën sundimin e Ali Pashë Tepelenës, ngase banoheshin nga popullsi autoktone shqiptare dhe flisin gjuhën hyjnore shqip.

Fashistët grekë të agimit të artë (të ndryshkur) guxojnë m’u në palcë të Shqipërisë në Himarë të ulërasin se qenka tokë e tyre dhe për atë do luftojnë ata. Pa me thoni bashkëkombas të nderuar se në cilin vend të Europës shkohet dhe bërtitet me të madhe se psh Janina, Sicilia, Parisi, Bukureshti, Beogradi janë pjesë e atyre që pretendojnë, se mund të ketë shumë grupe që pretendojne nën zë si agimi i artë, por nuk guxojnë kurrë ta bëjnë atë. Ndërsa në tokën time dhe tuajën vinë sikur të jenë zotër të shtëpisë pa jua bërë syri tërr dhe kërcënojnë se për Himarën do të luftojnë gjer në vdekje. A thua të jene kaq të guximshëm grekët e agimit të artë (të ndryshkur)? Ku e gjejnë gjithë këtë fuqi grekët e agimit të artë (të ndryshkur) të flasin nga ballkonet e Himarës se toka qenka e tyre, qenka greke? Më drithërohet shpirti kur dëgjoj ca çapaçulë grekë që me britma fashistësh duan ta marrin Himarën, duan ta rrëmbejnë, ndërkohe do të dëshiroja që ca gra trimëresha himarjote t’i qëllonin fashistët grekë me domate dhe vezë të prishura duke i nisur me bisht ndër shalë andej nga kanë ardhur. Ju drejtohem grave trimëresha se e kanë treguar kurdoherë vehten për ta mbrojtur kombin e tyre kur ka qenë nevoja, ju drejtohem atyre se shteti i tanishëm dhe ai qe do të vije së shpejti janë në gjum letargjik, ose ju kanë dhënë leje me pashë duke vjedhur tokën time dhe tuajën, duke ndërtuar dhe prishur varre shqiptarësh, duke vjedhur kockat e të parëve tanë dhe i pronësojnë si kocka të fashisteve grekë të agimit të artë (të ndryshkur). Le të kujtojmë për një çast varrezat e Kosinës që u dhunuan, prishën, shkatërruan dhe tani zotër të tyre janë fashistët grekë, le të kujtojmë Konsullin grek në Korçë Theodhoros Ikonomu i cili foli hapur fare, pa frikë pa ndrojtje, në 20 vjetorin e organizatës “Omonia” duke thënë: “Gjyshërit tuaj janë grekë, beteja jonë nis me regjistrimin e popullit grek që është prezent këtu…Ky quhet Vorio Epir, në Korçë ekzistojnë dhe kanë ekzistuar grekët”, është shprehur Theodhoros Ikonomu.

Le të kujtojmë shkollat greke që janë hapur në Boboshticë në Korçë dhe shumë vende të tjera të Shqipërisë, ku qeveria greke dhe agimi i artë veprojnë si në shtëpine e tyre, duke hequr gjuhën shqipe ose të mësohet vetëm një orë në javë, nderkohe s’rezulton asnje shkolle shqipe në Greqi, ndryshe themeluesit e shkollave shqipe do të dhunohen ose do të vriten pas shpine nga tërbimi nacionalist që kanë. Konventat ndërkombëtare duan t’i zbatojnë vetëm në vendet e tjera, ndërsa në tokën e tyre duhet të zotërojë vetëm greqishtja. Kurrë s’do të më hiqet nga mendja parakalimi i fashistëve të agimit të artë me flamurin grek pranë urës së Dragotit, urë që e kam kaluar mijëra herë për të shkuar në vendin e të parëve të mi Mezhgoran, urë që popujt përreth gjatë luftërave kurrë nuk i kanë lënë hordhitë të kalojnë, por aty kanë gjetur vdekjen e menjëhershme. Burrat si Fehmi Bej Mezhgorani, Asim Zeneli luftuan me pushkë dhe penë dhëmbë për dhëmbë me hordhitë barbare dhe dolën fitimtarë. por agimi i artë parakaloi në kohët e stome për të shkuar në Kërcyrë në manastir për të festuar përvjetorin e çlirimit të Greqisë. Ata shkuan pranë korifejve të Rilindjes, Frashëllinjve të cilët me siguri janë rrotulluar pranë varrit dhe Naimi ka kënduar vargjet si: Ishin trima prindit tanë/ Pa emrë përjetë lanë/ Aleksandr’i Math i ndjerë/ Dhe shumë shokë të tjerë/ Që ishinë me të të parë/ Qenë gjithë shqipëtarë/ Muntnë së pari Greqinë/ Pasdaj muntnë dhe Persinë/.
Thirrjet për luftë të qeverisë greke kemi një jetë që i dëgjojmë, thirrjet për helenizimin e popullit tim dhe tuajin kemi një jetë që po na rrinë varur mbi supe, dhe ne nuk jemi në gjendje akoma t’ju vemë kufirin tek thana të gjithë atyre që duan të zhdukin Kombin tim dhe tuajin, të gjithë atyre që duan të zhdukin identitetin tonë të shenjtë! Ndarja e Shqipërisë nga fuqitë e mëdha në shekullin e kaluar, të cilat e bënë copë e çikë, është nje krim që akoma nuk është shlyer, është një krim që nacionalistët e tërbuar grekë, ZERVA Të DYTË që bënë karshi popullsise martire çame, po e përsërisin mu në zemër të Kombit tim dhe tuajit, ngase Shqipërisë po i mungon një Ali Pashë Tepelene dhe një Teutë Shqiptare!

Shqipëria ka nxjerrë shumë burra të shquar të cilët fatkeqësisht ca psudo…i kanë vënë në shënjestër duke i quajtur tradhtarë dhe antishqiptarë dhe çuditërisht ne prapë heshtim…

Por në rastin e fjalëve fashiste të agimit të artë (të ndryshkur) dhe konsullit grek Ikonomus, jo më kot e përmend Ali Pashë Tepelenën, ngase Ali Pashë Tepelena është ai që bashkoi një pjesë të madhe të trojeve shqiptare, dhe krijoi shtetin autonom shqiptar, që do bëhesh shëmbull i Pavarësisë, ishte ai që e kishte Janinën në zap, tashmë të agimit të artë (të ndryshkur) dhe konsullit grek dhe qeverise greke…!

Pa më thoni sot bashkëkombas të nderuar ku e keni Janinën, ndërkohe konsulli grek dhe qeveria që fshihet pas tij do të helenizojë gjithë Jugun e Shqipërisë duke e quajtur Vorio Epir?

Hej terroristë të agimit të artë, Konsull grek, dhe ju sahanlëpirësa pro tyre sipas mendimit tuaj fashist dhe të qeverise tuaj i bie që të jem dhe unë vorio epiriote meqënse jam nga Jugu, Mezhgorani i Tepelenës, shumë afër me Greqinë, dhe zotëria juaj dhe qeveria greke më përfshin dhe mua që qenkam vorio epiriote…

Po të drejtohem nga zemra e botës, nga New Yorku se unë, gjithë Shqipëria dhe Jugu që e keni aq për “zemër” është i gjithë shqiptar, ndërsa bashkëkombasit tuaj me origjinë greke që jetojnë në Shqipëri i ka respektuar dhe respekton ndoshta dhe më shumë se vetja ngaqë është tradita jonë e shkëlqyer e mikpritjes…Ndaj të them mos abuzo me mirësinë dhe mikpritjen tonë të traditës së lashtë dhe të shkëlqyer!

Nuk kanë vdekur akoma ata burra dhe gra të mençura të Kombit tim që t’i tregojnë vendin agimit të artë (të ndryshkur) dhe gjithë atyre që fshihen pas konsujve grekë dhe qeverisë greke e cila dhe pse e vdekur dhe e pakallur në varr ka akoma energji dhe forca të mendojë për të zaptuar trojet tona.

E që t’i ndalohet babëzia qeverisë greke e cila ka futur kalin e Trojës në tokën tonë me agimin e artë (të ndryshkur) dhe sahanlëpirësit në krye, i duhet një Ali Pashë Tepelene, një Bonapart Mysliman që siç ka thënë Aleksander Dyma, shkrimtari i famshëm botëror në gazetën e “L’Indipendentes” së 23 tetorit 1862 se Shqipëria, është populli që nxori nga gjiri i tij Pirron, Skënderbeun e Ali Pashën”.

Ndaj kur hordhitë greke ngulmojnë që të helenizojnë Jugun, do t’i drejtohem lutjes së artistit të Kombit Kadri Roshi që ka thënë:

Çohu Ali Pashë Tepelene të kam rixha…!

14Gusht, 2013

Staten Island, New York