Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Loja e erës

by

Nga Mimoza Dajçi/

Personalisht erën e pëlqej shumë. Veçanerisht atë të butën, të lehtën, të emblën, e sidomos lojën e lodrimin e saj. Por nganjëherë ato janë edhe shumë kapriçioze e tepër të rrezikshme, si në rastin e erërave të furishme që sollën uraganin Sandy. Të cilat me forcën e tyre të madhe përpin nën vorbullën e labirinthet e ujit njerëz, shtëpi, kafshë e metro të tëra.

Uragan ky që i solli shumë dëme ekonomisë, e shkaktoi shumë viktima në njerëz. Era shpërndan retë e mjegullën e dëndur. Por unë sot kam dëshirë të ndalem e të flas pak për atë të butën, të lehtën e lozonjaren, që në vjeshtë, në kohë me diell të fryn në fytyrë e nuk të shqetëson aspak, përkundrazi të sjell kënaqësi.

Të vjen në fytyrë pa u ndjerë e na përkëdhel flokët. Na i sjell ato në faqe, sy, hundë e buzë. Eshtë e çuditshme, por nganjëherë bën edhe prapësira, të mer me vete e të ngre lart ne qiell sikur të jesh pendë. Po, po është e vërtetë kështu më ka ndodhur edhe mua kohë më parë. Kur isha akoma fëmijë, gjashtë vjeçare.

Ishte ora 9 – të e mëngjesit. Ndodhesha në oborrin e një shkolle tetëvjeçare në Tiranë. Sapo kisha përcjellë motrën time më të madhe në atë shkollë. Unë isha më e vogël se ajo, por nganjëherë e shoqëroja deri tek dera e klasës së saj. E doja shumë. Në atë moshë, nuk e llogarisja dot nëse edhe ajo më donte aq sa e doja edhe unë. Por kur ajo largohej për diku qoftë edhe për në shkollë unë mërzitesha shumë. Nejse….

Sapo motra u fut ne klasë, e unë kokë ulur po kthehesha për në shtëpi, oborri i shkollës ishte boshatisur. Pa pritur filloj të fryjë erë, si stuhi e lehtë, e cila më mbështolli në vorbullën e saj e më rrotulloi disa herë në formën e një spiraleje.  Më pas më ngriti lart për shtatë apo tetë sekonda, e më lëshoi aq butë në tokë, sa mu duk vetja sikur po fluturoja me parashutë. Të gjithë fëmijët e mësuesit e shkollës që më kishin parë nga dritaret e shkollës ishin habitur. Unë u argëtova pak, por ama fajin edhe për këtë sigurisht e kishte era.

Përsëri në kohë vjeshte e dimri, kur nëpër parqe apo trotuare kemi grumbuj gjethesh të thara në ngjyrë të kuqërremtë, era u shkon pranë, i rrotullon nja dy tri herë, pastaj i ngre lart të paktën 50 metra mbi nivelin e tokës. Ato të lumtura fillojnë e këndojnë fër, fër, fër, nën fëshfërima të lehta. E vallëzojnë me njëra tjetrën. Hidhen sa majtas djathtas, lart e poshtë. Kur i shikon ashtu të lumtura në fluturim e sipër të ngjajnë me zogjtë e fluturat nën ngjyrat e ylberit. Duken të gëzuara, të buzëqeshin e të ftojnë të luash me to atje lart në qiell.

Sa naïve që janë. E ku mundet njeriu të kapet pas tyre, vetëm engjëjt kanë krahë.

Por kur era është lodhur e do të pushojë, a e dini se çfarë ndodh me to. I merr e i përplas në tokë me forcë, duke i shkëputur nga njëra tjetra pa ndjerë pikë dhimbje. Ndërsa në orët e vona të natës pastruesit i mbledhin me fshesë e lopatë e i hedhin nëpër gropa për tu bërë pleh.

Pra edhe plehun e kemi dhuratë nga loja e erës.

New York, dhjetor 2012

PERSE DUHET TE VRITET NJE FEMER?

by

Nga Mimoza Dajçi/

Nëse një vëlla, një baba, një bashkëshort apo i dashur vret një motër, një vajzë, një grua apo të dashurën e tij, pse nuk e shikon situatën paraprake me gjakftotësi, por me vrullin e parë i vë lakun në fyt. Ligji, policia e gjykata meren me dënimin e fajit, e jo dikush që nuk është as ligji e as gjykata. Çfarë do lloj gabimi apo faji ajo të ketë kryer, ata mund ti drejtohen drejtësisë e jo pushkës e sopatës sikur therrin një bagëti.

Shumë tronditëse janë faktet e shifrat e fundit për vrasjet mbi vajzat e gratë në Shqipëri. 118 viktima vetëm për vitin 2012. Një tmerr i vërtetë, si në kohën e inkuzicionit. Organizata Mbarëkombëtare Pajtimit të Gjaqeve ngre zërin, organizon takime, konsulta, biseda mes familjarëve, por përsëri shifrat rriten pa asnjë efekt. 1208 familje të ngujuara për këtë vit. Mijra fëmijë të izoluar, e pa shpresë për jetën. Edhe pleq po vriten për hakmarrje kohëve të fundit. Ku po shkon kështu vendi ynë, ç’është kjo kasaphanë në njerëz, e kur do ti vijë fundi.

Përsse duhet të vritet një femër? Nëse nuk e do, ndaje. Nëse të tradhëton përsëri ndaje, por mos e vrit e mos e masakro. Ti zotni x apo y që i mer jetën asaj kushdo qoftë, nuk je as ligji as drejtësia, por një kriminel që ke lyer duart me gjak, e duhet të marësh dënimin që meriton. Por edhe nëse krimineli mer dënimin, viktima përsëri nuk kthehet më, nuk vjen më në jetë. Vrasësi vret e largohet në drejtim të pa ditur. Shpëton. Po pse i trembet dënimit kur kryen një vrasje, pse nuk dorëzohet. Atij i dhimbset jeta, po për atë që vret pse nuk mendon, po i pret kokën si një pulë e përpiqet ta fshehë ku të mundet.

Një mashkulli me formim të ulët edukativ, i pëlqen të kalojë disa orë me një femër, por përfolja ndaj saj tek te tjeret përbën “argëtimin” më të madh të tij, veprim ky ofendues për femrën, por një prezantim i ulët i karakterit të  mashkullit. Gruaja nuk eshtë vetëm për të lindur e rritur fëmijë, por një bashkëudhëtare e mirë e jetës  së një bashkëshorti, prandaj ajo duhet trajtuar me respekt e dashuri njerëzore.

Këto janë ngjarje që duhet të trondisin jo vetëm familjarët e viktimave, por mbarë shoqërinë tonë, e duhet të meren masat më ekstreme për një vrasje të kryer me ose  pa paramendim. Akte të tilla dhune ose vrasje kemi patur jo vetëm në veri të vendit, por edhe në qendër të Kryeqyetit të Tiranës. “Shqipëria është anëtare e NATO-s me të drejta të plota –  më tha një ditë një grua e mbijetuar nga dhuna e te shoqit – e përderisa këto shifra po rriten dita ditës – vijoi ajo – ti kërkohet ndihmë NATO-s që të ndalohen vrasjet e dhunimet tek vajzat e gratë”

Kishte të drejtë, kërkonte shpëtim për vete, e fëmijët e saj, si dhe për mbarë shoqërinë tonë. Eshtë një femër inteligjente, por fati  e lidhi me një burrë që abuzon ndaj saj, e rrihte, ishte edhe alkolist. Si pasojë e këtij mentaliteti të trashëguar edhe në Amerikë nëpër familjet shqiptare kemi patur akte e fenomene të tilla, ku burri ka vrarë gruan për motive të dobta, ose pa motiv fare, vetëm sepse ai është sipas tij “ligji” e ajo duhet ti bindet atij deri në vdekje. Marrëzi e sëmurë, e injorancë pa fund. Në një rast burri pasi ishte grindur me të shoqen në sy të fëmijëve e urdhëron atë që të dalë në rrugë në mes të dimrit e dëborës, e të qëndronte atje deri në mëngjes. Ç’janë këto dënime, ç’janë këto masa ndëshkuese për një grua, për një bashkëshorte, nënë e fëmijëve të tij? E më pas kur ai mer vesh se një i afërm i familjes e kishte strehuar kërkon ta vrasë, vetëm e vetëm se nuk kishte qëndruar gjithë natën jashtë në acarin e ftohtë, në mes të rrugës, poshtë godinës ku jetonin edhe fëmijët e tyre. Kjo është një ngjarje e jetuar, e njohur, e vërtetë. Po sa të tilla kemi, e të panjohura akoma….

Femra është vërtetë nga natyra si seks – më e dobët se mashkulli, por ai nuk duhet të masë forcat e tij me femrën. Le të përballet me drejtësinë për krimin e fajin që kryen. The Women’s Organizatin Hope & Peace, një organizatë jo qeveritare që meret me të drejtat e grave, po i shikon me kujdes këto raste e është duke dhënë ndihmesën e duhur për familjet me probleme të tilla.

New York, Dhjetor 2012

Duke festuar Krishtlindjet ne Bronx

by

Nga Mimoza Dajçi/

21 dhjetor 2012, City Island, New York. Çdo banor apo vizitor në Bronx patjetër nuk ka kaluar pa venë re vendosjen e bredhave të rinj e stolisjen e tyre me drita fosforeshente, si dhe vendosjen e ndriçimin e Menorah – ve, për festën Hanukkah të komunitetit Hebre nëpër parqet e Bronx-it. Sipas Drejtorit Ekzekutiv për Bisnesin në Distriktin Bronx, Joseph A. Thompson, mësuam se të gjitha simbolet tradicionale përfshirë edhe zbukurimet e tyre dekorative janë sponsorizim i Assemblymen Mark Gjonaj, i cili njëherësh organizoi për Festën e Krishtlindjeve edhe një pritje madhështore në Restoranit “The Light House” në City Island.

Për Z. Gjonaj e familjen e Tij,  por edhe për ne shqiptarët Krishtlindjet e këtij fundviti shënuan fitoren e jashtëzakonshme me zgjedhjen e Tij në Asamblenë Amerikane. Të gjithë ne shqiptarët aty ku punojmë e jetojmë ndihemi krenar e mburemi se; Assemblymen Mark Gjonaj është me origjinë shqiptare, e ne jemi motrat e vëllezërit e Tij të një gjaku. Zgjedhja e Tij në këtë post të rëndësishëm përbën një arritje të madhe edhe për ne shqiptaret. Z. Gjonaj e familja e Tij këtë sukses e fitore nuk mund ta gëzonin pa praninë e komunitetit tonë, amerikan, afrikano – amerikan, hebrew, italian, spanjoll, irish, e kështu me rradhë, të cilët i dhanë votën e mbështetjen e duhur gjatë fushatës së Tij elektorale.

Afmosfera shëndritëse e Krishtlindjeve për tek Restoranti i bukur “The Light House” pranë bregut Long Island Sound, kishte filluar që në hyrje të City Island, ku makina e njerëz të ardhur nga të katër anët e SHBA kishin shfaqur dëshirën për të qenë pjesë e këtyre festimeve e gëzimeve njëherësh. Rradha e gjatë e makinave, e ndriçimi i dritave të tyre për në destinacionin e Restorantit shënonte orë të tëra, gjë që tregonte jo vetëm respektin e dashamirësinë e njerëzve për Z. Gjonaj e familjen e Tij, por edhe konsideratën reciproke që vetë Marku ka treguar prej kohësh për cilindo individ të pranishëm në këto festime tradicionale.

Ceremonia e Krishtlindjeve pranë këtij Restoranti luksoz buzë Oqeanit Atllantik, u hap me fjalën përshëndetëse të Assemblymen Z. Mark Gjonaj, i cili pasi i uroi mirëseardhjen të pranishmëve, i ftoi të gjithë të shijonin darkën e shtruar me ushqime, pije të ndryshme e ëmbëlsira të shumëllojshme. Përshëndetën festën gjithashtu personalitete të politikës e dipllomacisë shqiptare, kosovare dhe amerikane, si dhe të afërm të familjes apo miq e kolegë të njohur të Z. Gjonaj.

Nuk mund të le pa përmendur në këtë kronikë feste edhe pjesëmarjen e heroinës e humanistes shqitare nga trevat e Kosovës martire Znj. Rita Saliu e bashkëshortit të saj – inxhinierin nuklear Z. Adem Saliu, të cilët edhe pse jetojnë në Rhode Island, disa orë larg prej këtej përsëri bëjnë përpjekjet maksimale për të vlerësuar gëzimet e ndryshme të komunitetit. Gjithashtu nderoi me pjesëmarjen e Tij edhe Famulltari i Kishës Katolike “Zoja e Shkodrës në Harsdelle Dom Pjetër Popaj.

Pema e gjelbërt i Krishtlindjeve vendosur në hyrje të Restorantit ftonte pranë saj si gjithmonë vogëlushët, të cilët veshur bukur e gjithë hare silleshin e vraponin të gëzuar rreth saj. Ndërsa Santa Claus u dhuronte atyre fruta e biskota të ndryshme. Pasi kjo natë simbolizon ndarjen e dhuratave e mirësinë mes njëri tjetrit. Simbolizim i prosperitetit që duhet të vazhdojë gjatë gjithë vitit.

Edhe pak ditë e në këtë periudhë kohe dita fillon e zgjatet deri më 22 mars. Dimri ka 90 ditë, ku 45 prej tyre janë me mot të keq, shi dëborë e acar, ndërsa 45 ditët e tjera janë të ftohta, më të paqëndrueshme por jo shumë të ashpra sa të parat. Kohë me mot te keq që vazhdon gjatë gjithë dimrit do të kemi deri më 22 mars në fillimin e pranverës.

Tradita e kremtimit të lindjes së Krishtit më datë 25 dhjetor ka ndikuar edhe në etimologjinë e fjalës shqipe “Krishtlindje” ndërsa në anglishten e sotme “Christmas”vjen nga anglishtja e vjetër që do të thotë Mesha e Krishtit. Këtë datë e kremton bota mbarë dhe shënon ditën e paqes, shpresës, e dashurisë njerëzore.

Edhe në Shqipëri mbas viteve “90 kur u lejua besimi fetar, u krijua kjo traditë duke u shënuar në kalendarin vjetor krahas festave të tjera tradicionale dhe Festa e Krishtlindjeve. Fjala Kshnella ka kuptimin e fjalës Knelje, freskim, rilindje, fillim i një epoke të re për njerëzmin. Dita e Krishtlindjeve na kujton se sa të domosdoshme janë falja, pajtimi, mëshira, gëzimi, paqja, e dashuria njerëzore.

Gjatë periudhës së rregjimit komunist festimi i kësaj feste në Shqipëri ishte totalisht e ndaluar, e dënohej me ligj. Qindra besmitarë katolikë, krishterë apo muslimanë kaluan në gijonetën e asaj diktature të egër, vetëm e vetëm për besimin e tyre të lirë tek Zoti. Veçanerisht Kleri katolik në zonat në veri të vendit ka përjetuar kalvarin më të madh e më të rëndë të atij persekucioni, ku përveç burrave e grave edhe fëmijët kanë vuajtur pa drejtësisht nëpër burgje e kampe përqëndrimi.

Festa e Krishtlindjeve pranë “The Light House” në City Island kaloi gëzueshëm me këngë, valle e muzikë, si dhe duke shpërndarë mesazhin e urimin e mirë që njerëzit të bëhen më të dashur me njëri tjetrin, të dinë të japin respektin e duhur për njëri tjerin, e të bëhen më te arsyeshëm e më njerëzor. Të pranishëm në këto festime ishin gjithashtu personalitete të politikës amerikane, dipllomatë,   bisnesmenë, gazetarë, përfaqësues të organizatave jo qeveritare shqiptaro – amerikane, piktorë, artistë dhe aktivistë të njohur në komunitet.

HUMANIZEM

by

Nga Mimoza Dajçi/

Duke u ndalur tek data 22 Nëntor, datë që shënon Ditën e Falenderimeve në SHBA, çdo individ, familje apo rreth shoqëror, që e ndjen për detyrë të dhuroj një falenderim; në rradhë të parë i dërgon nga zemra një falenderim Zotit, prindërve e njerëzve që u janë gjendur pranë në ditët më të vështira të jetës.

Për të festuar sa më mirë këtë ditë, e për të patur në sofër gatimin tradicional të gjelit të detit, kishte menduar si çdo vit edhe Konsulli i Distriktit 80 – të në Bronx, Z. Mark Gjonaj, i cili këtë fundjavë shpërndau për banorët në Bronx qindra gjela deti. Kjo mirësi e tij e familjes Gjonaj, tregon gjithnjë e më shumë personalitetin e zemrën e madhe të tij. Humanizmi i Z. Gjonaj nuk është thjesht një rastësi, por një burim njerëzor e human nga origjina e familjes së tij, si një familje bujare e mikëpritëse për këdo që është në hall e në nevojë.

Marku e familja e tij nuk gëzojnë kurrë vetëm asnjë festë, por ata çdo herë do të festojnë sëbashku me të gjithë komunitetet përqark Bronx-it. Markun do ta gjesh kudo e pranë cilitdo që ka një problem në familje përsa i përket urisë, strehimit, punësimit, shëndetit etj.  Zgjedhja e fitorja e tij në këtë post të rëndësishëm është njëherësh edhe një dhuratë që i gjithë komuniteti i dhuroi atij në Ditën e Falenderimeve, sepse Marku e meriton plotësisht votën e mirënjohjen e seicilit nga ne.

Në këtë ditë, të cilën amerikanët e vlerësojnë shumë dhe e festojnë në mënyra të ndryshme, por kryesisht familjare, edhe “The Eastwood Manor” Restorant në Bronx, një restorant prestigjoz e me një histori të suksesshme 52 vjeçare, kishte organizuar një drekë falas për njerëzit me të ardhura të pakta, si dhe për ata individë që ishin në marrëdhënie pune, e nuk kishin mundësi të angazhoheshin për një kohë të gjatë me gatimin e gjelit të detit nëpër shtëpitë e tyre.

Pronari i këtij Restoranti, William Mayer, thotë për shtypin shqiptar se: “ Ky është viti i dytë që ne organizojmë drekë për Ditën e Falenderimeve dhe ndihem shumë i gëzuar e i lumtur kur shikoj këtu njerëz nga komunitete e mosha të ndryshme që kanë mundësi të shijonë së bashku si në një famlje të madhe ushqimin tonë tradicional për këtë festë të bukur”. “Unë – vijoi ai – për të patur sa më shumë pjesëmarrje kërkova ndihmë edhe nga organizata të ndryshme jo qeveritare që veprojnë në Bronx, kryesisht nga Znj. Johnnie Goff, e cila është edhe Kryetare e  Komisionit të Edukimit e Politikave në Bronx. Fakti që sot ka pjesëmarrje të madhe tregon se ky bashkëpunim funksion shumë mirë, e ndjehem krenar për mirësinë që po dhurojmë sot tek banorët tanë”.

Ishte kënaqësi për të gjithë të pranishmit kur shikonin se në rolin e kamarierit u vu vetë pronari i restorantit Z. William Mayer. Me një gëzim e buzëqeshje në fytyrë, ai mori përsipër këtë rol dhe e kreu shumë mirë,  çka për të gjithë solli edhe një satisfaksion të veçantë. Me ushqime, e pije të bollshme, si dhe muzikë e vallëzime tradicionale amerikane kaloi kjo ditë e falenderimeve në Eastwood Manor në Bronx.

Por me gëzim e hare, ushqime e ëmbëlsira nga më të ndryshmet u servir kjo ditë edhe në Qëndrën Kristiane Ramah në Bronx. Të gjithë kishin përveshur mëngët e me përparëse të bardhë pregatisnin pjatat që nëpër tryezat e zbukuruara me lule të freskëta mos të mungonte asgjë, e të gjithë të ishin të kënaqur në këtë gosti familjare.

Në krye të këtyre pregatitjeve ishte Misionerja e kësaj Qendre Sister Clair Francis si dhe gazetari Christofer James, të cilët jo vetëm gjetën kohë të më gostistisnin, por edhe të flisnin e dilnin në foto me mua.  Sipas tyre kjo festë shënonte vitin e pestë në fletën e kalendarit vjetor, e me padurim prisnin per ta festuar edhe në vitet e ardhshme.

Ndihesha vërtetë e privilegjuar që pata rast të isha pjesë e këtyre festimeve në familjen e madhe amerikane në Bronx. Zoti i bekoftë të gjithë këta njerëz të mirë e bujarë që shpresojmë të kemi më shumë edhe në komunitetin tonë, si dhe shpresoj që Dita e Falenderimve të ligjerohet edhe në Shqipëri, pasi kemi më shumë nevojë për të njohur mirësinë e tjetrit e për të thënë faleminderit.

22 Nentor 2012

New York

Në rrugën e Isa Boletinit

by

Nga Mimoza Dajçi/

Si një pasardhëse e famijes së Boletinëve të Kosovës martire, e ndjej për detyrë të hedh disa rreshta në letrën e bardhë me rastin e 100 Vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë. U preka e u emocionova pa masë, kur lexova e pashë në internet bashkatdhetarë nga vende të ndryshme të botës, që kishin marë rrugën më këmbë, me flamurin e shqipes dy krenare në krah, për të arritur në Vlorë më 28 Nëntor. Të angazhuar në “Maratonën e Pavarësisë”ata ishin bashkuar në këtë udhë të gjatë ashtu sikurse Isa Boletini me djem, nipër e luftëtarë të tjerë të lirisë, trima e sokola, për të arritur në Vlorë 100 vjet më parë, e për të qenë përkrah Ismail Qemalit e patriotëve të tjerë në shpalljen e pavarësisë së Shqipërisë.

Lajmi i ndërrmarjes së “Maratonës së Pavarësisë” nuk më çuditi aspak, pasi të gjithë e njohim besën, zgjuarsinë, karakterin, trimërinë e guximin e shqiptarëve të atyre anëve, prandaj u ndjeva krenare dhe u gëzova shumë përçka ata janë duke realizuar me sukses.

Nga Kosova, Presheva, Maqedonia, prirë nga simbolet kombëtare kishin arritur dje në Kukës 11 persona.  Shumica e tyre emigrantë nga Suedia, Zvicra e Gjermania, të cilët do të jenë pjesë e festimeve në këtë jubile madhështor. Megjithëse dimër e moti i keq, e disa prej tyre edhe të moshuar, përsëri nuk janë ndalur, por pas një jave udhëtimi ishin ndalur dje në doganën e Morinës, duke vazhduar udhën si të parët e tyre. E sigurisht askush nuk mund të qëndrojë indiferent pa i përgëzuar qoftë edhe me një falenderim zemre këta heroj e patriotë të ditëve të sotme që duan paqen, e vlerësojnë historinë e kombit tonë.

Maratonës sot i prin një bashkatdhetar nga Gilani, Ekrem Avdia e quajnë. Kam patur rast të vizitoj me tim atë, e vajzën time Gilanin. Të ulem në një sofër me miq e të afërm të familjes time. Shumë bujarë e mikëpritës ishin të gjithë, gra, burra, djem e vajza, nuk gjej fjalë për ti falenderuar, aq dashamirës janë treguar me ne. Për të gjithë atë zonë si dhe për të gjithë Kosovën ku kam shkelur ruaj kujtimet më të mira, për ata njerëz që na pritën e na mbajtën në shtëpitë e tyre me zemër të hapur, gjatë qëndrimit tonë atje. E ndërsa sot heroi nga Gilani, Ekrem Avida është në krye të këtij rrugëtimi të gjatë me flamurin tonë kombëtar.

Duke sfiduar moshën e motin e keq, ata i janë bashkuar idealit të të parëve tanë, që dhanë jetën për liri e pavarësi kombëtare. I kanë dhënë besën njëri tjetrit, ashtu si 100 vjet më parë heroi ynë kombëtar Isa Boletoini i dha shqiptarëve për pavarësinë e Shqipërisë që gëzojmë ne sot, duke mos u ndalun nga serbi, turku e shkjau, por të vendosur për të arritur në Vlorën e Ismail Qemalit. E sot ky udhëtim vijon përgjatë rrugës së shtruar e autostradës së re, e do të përfundojë në ora 10.00 më 28 Nëntor në “Sheshin e Flamurit”.

Një sihariq tjetër është gjithashtu për trashëgimtarët e familjes Boletini edhe takimi i tyre në Mitrovicë me rastin e rivarrimit të eshtrave të Isa Boletinit e luftëtarëve të tjerë, vrarë pabesisht në Podgoricë. Lajmi është shpërndarë me kohë që, ata kudo qofshin të bashkohen në këtë ditë të veçantë, e të paharuar, për të qenë të pranishëm në ceremoninë e rivarrimit të eshtrave. Këtë lajm ma përcolli gjithashtu edhe patriotja e veprimtarja e pandalur shqiptare Rita Saliu nga te afermit e mi atje, pas  vizitës së saj në Kullën e Boletinëve në Kosovë.

Ju qoftë rruga e mbarë vëllëzer, e qofshi të bekuar në këtë udhëtim historik, në rrugën që ndoqi Isa Boletini me trimat e tij për në Vlorë. Faleminderit nga zemra e gëzuar 100 Vjetorin e Pavarësisë!

Me shumë respekt për ju, një pasardhëse e Isa Boletinit

Mimoza Dajçi

New York, Nëntor 2012