• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

“KONGRESI I MANASTIRIT (14-22 NËNTOR 1908) UNIFIKOI ALFABETIN E GJUHËS SHQIPE DHE “ASFALTOI” RRUGËT E KOMUNIKIMIT TË SHQIPTARËVE ME EUROPËN PERENDIMORE

November 14, 2021 by s p

Nga  Ndue  BACAJ/

Kongresi  i  Manastirit , është ngjarja më e rendesishme  në historin e rilindjes  të kombit tonë pas kater shekujsh e gjysem erresire otomane , erresirë që gati na kishte fshirë nga harta e Europes së ciles  i perkisnim që në agimin e jetes mbi keto troje. Historia e të pareve tanë ishte “shkruar” jo vetem me pushke ,por edhe me pend. Ndaj pa gjuhen tonë të shkruar do të ishim memec e ndoshta pa identitet. Gjuha jonë (e shkruar) na  bënë krenar  me Historine tonë qindra e mijera vjeçare ,ku ngjarjet ,datat ,heronjet  martiret e deri edhe shenjetoret janë  të shumtë në themelet e ketyre trojeve Europerendimore,por  ne  po kujtojme vetem simbolin me sinjifikativ të  kesaje  krenarie e lavdie , Heroin  tonë Kombetarë Gjergj Kastrioti Skenderbeu, që luftoi e mbrojti jo vetem Arberinë e shekullit XV ,por edhe Europen e qytetrimin e saj.. Historia e shkrimit shqip është shumë e hershme sa vetë jeta  mbi keto troje ,por mjerisht stuhitë e shterngatat  ,që  goditen trevat tona  ndër shekuj  kanë “arritur të fshijnë“ apo mjegullojnë jo pak nga kjo faqe e lavdishme e të pareve tanë…është pikrisht kjo aresyeja që ne i referohemi shkrimit shqip mjafte vone, duke  e  filluar me formulen shqip të pagzimit të vitit 1462 të Pal Egjellit nga Drishti i Shkodres ,ish Kryeipeshkevi i Durresit , per të vazhduar me Mesharin e Gjon Buzukut të vitit 1555 e më vonë me  shkrimet e veprat e  Budit , Pjeter Bogdanit , e deri tek Rilandasit tanë të Shekullit XIX me në krye vellezerit Frasheri (Naim, Abdyl e Sami ) e tjer…Gjithsesi per të treguar diçka nga historia shumë më e hershme e shkrimit shqip ne po sjellim në kujtes gjuhtarin dhe etnologun e njohur francez , të vlersuar botërisht  Robert d’Angely (1893- 1966) i cili në vepren e tij historike “ENIGMA” ndër të tjera shkruan :”Nuk jemi larg të vertetes ,nëse  ketu do të shprehemi që shumë të paktë  janë dijetaret , të cilet  realisht e kanë kuptuar rendesinë e madhe dhe shtrirjen e gjerë të pellazgëve (para-ardhës të Ilireve, N.B.) në antikitet  dhe në parahistorinë më të larget. Pellazget janë ata ,që duke ngritur  gjuhen pellazge ,e cila mbijeton në shqipen e sotme ,në gjuhen e liturgjisë dhe të mistereve të gjithë të lashteve të të gjitha epokave  dhe në të gjitha shtrirjet  ,perhapen pothuaj në të gjitha vendet  që njiheshin deri ateherë prej tyre mesimin dhe dijen me shkrim me anë të shkronjave  të quajtura  pellazge…Nëse gjuhët greke dhe latine , megjithë shkelqimin  që ato kanë pasur  nuk do të kishin  mundur per shkak të elementit  drejtues  dhe të elites ,ta zevendesojnë  pellazgjishten  per tu bërë gjuhet litrugjike të botes  së krishterë , si të klerit në kisha dhe të murgjve  neper manastire , është e sigurtë se ato do të ishin zhdukur  plotësisht  nga faqja e tokes  , dhe do të kishte qenë gjuha pellazge  ose shqipe , që do të kishte vazhduar gjithnjë..”1. Ndersa gjuhtari dhe albanologu i madh shqiptare  Eqerem Çabej do të pohonte vazhdimisht se në arkivat e Vatikanit duhej të kishte shkrime shqip shumë më të hershme se ato që njohim.. Studiuesi i zellshem Prof.Dr. Musa Ahmeti në vitin 2003  njoftonte  se në Arkivat e Vatikanit ishte zbuluar  ekzistenca e një libri të shkruar shqip në vitin 1210 ( në dorshkrim pasi akoma nuk ishte shpikur makina e shkrimit). Per ketë libër shqip , Dr. Ahmeti nder te tjera shkruan: “…Kemi pasur fatin të kishin në dorë një vellim të lidhur me kapertina të forta druri…vellimi i tëri është në pergamen me dimensionet 28 x 39.5 cm.  Kompelt “libri” është i ruajtur shumë bukur e pa demtime…Dorshkrimi është autograf i shkruar nga një dorë … Ndersa  në faqen 208 në fundë  të dorshkrimit  autori  ka firmosur vet me emrin e tij Teodor Shkodrani ,duke shkruar : “ Me ndihmen dhe deshiren  e fort të lumturit Zot e perfundova  në vitin 1210 ,diten e 9 marsit…”  Libri  208 faqesh është i ndare në tre  kapituj  ,mbi teologjin, filozofin dhe historisë.. Shkronjat jane komplet latine  dhe gjuha kuptohet “lehtesisht” nga gjuhtaret shqiptare. (Autori i kesaje “zbulese” ka premtuar edhe botimin e librit në të ardhmen).2.  Natyrisht me vlera është edhe një raport që Mbretit të Frances  Filipe De  Valois ja dergonte në vitin 1332  Domenikani  Brokardus (Brocardus) ,ku ndër të tjera i shkruante “…Sidoqoftë shqiptaret e Veriut kanë një gjuhë krejt të ndryshme nga ajo e Latineve , por ata perdorin   shkronjat  LATINE në librat e tyre…”(Mjerisht nuk kemi asgjë nga keto libra..) Gjithsesi pushtimi i gjatë otoman  i  cili kishte ndarë në sanxhaqe ,vilajete , pashalleqe e tjerë  teritorin shqiptarë ,kishte influencuar me dashje apo pa dashje  të ndahej disi edhe gjuha e shkruar, e per rrjedhoje edhe alfabeti i perdorur ,që per hire të vertetes duhet thenë ,se në Jugun e  Shqiperise perdoreshin dy alfabete ,ai turko-arab ,dhe ai  grek me shkronja cirilike. Ndersa në Shqiperinë e Veriut  perdorej alfabeti  turko-arab me bekimin e shtetit ,dhe pa bekimin e tij ,por me nje njefarë “tolerance” të imponuar edhe nga qendresa e shqiptareve ,perdorej edhe  alfabeti latin (kryesisht nga kleri dhe komuniteti katolik).. Gjatë gjithë ketyre viteve e shekujve  nga patriot e intelektual shqiptarë kishte pasur perpjekje per unifikimin e një alfabeti per të gjithë shqiptaret, ndaj “trashigojmë” (per histori ) alfabete e abetare të ndryshme ,por që nuk ishte e lehtë të  zbatoheshin e aq me pakë të unifikoheshin në atë kohë. Pikrisht  per të unifikuar Alfabetin shqip keto perpjekje u bënë me të qensishme  ateherë kur  perandoria   shumë-shekullore Otomane kishte filluar të lekundej, gjë që u  pa qartë pas  nenshkrimit të armpushimit  në mes sajë dhe Rusise me 31 janarë 1878 në Edrene, duke sjellur traktatin e Shen Stefanit të 3 marsit (1878), e per rrjellojë kongresin famkeq të Berlinit ,që deshtë të na lënë  pa një shtet e pa Atdhe..  Por fatësisht   kjo nuk ndodhi edhe falë organizimit më të lartë me trajta shtetrore të LIDHJES SË PRIZRENIT (10 QERSHOR) 1878.  Pas tronditjes nga luftrat e jashtme e ato brendeshme  të Stambollit , filloi të “zbatohej” një politike disi më liberale ,kjo e konfirmuar në fillimet e vitit 1908,kur erdhen në pushtet Xhonturqit.  Duke shfrytezuar  ketë klimë  më të favorshme , Patriotë e intelektualë shqiptarë ,që në muajin gusht 1908 kishin planifikuar një kongres mbarkombetare i cili do të zhvillohej  nga  datat  14  deri 22 nentor të  vitit 1908 ,me inisiativen e shoqerisë “BASHKIMI” në qytetin historik të Manastirit ( sot nën Maqedoni me emrin Bitola) , ku siç dihet u mblodhen perfaqesues nga të gjitha trevat shqiptare dhe shoqeritë jashtë trojeve tona , si ato të Sofjes , Bukureshtit ,Stambollit, Konstances , Amerikes, Egjyptit , Italisë e tjer… Programi i kongresit kishte në themel filozofinë  : “Jo me pushkë e barut ,por me pendë e letra”..

Me 14 nentorë i ishin pergjegjur  thirrjes  rreth 400 shqiptarë ,ku 150 nga keta u konsideruan delegat ,dhe në bazë të kriterev 52 kishin  të drejte vote . Fillimisht mbledhja   zgjodhi  kryetare të kongresit Mit’hat  Frasherin  dhe nenkryetar  perfaqesuesin e shoqerise Biblike Gjergj Qiriazin. Në ketë kongres merrnin pjesë shume patriot e veprimtare të njohur  si : Gjergj Fishta , Nikollë Kaçorri , Ndre Mjeda , Gjergj Qiriazi , Mit’hat  Frasheri ,Hil  Mosi , Mati Logoreci, Thoma Avrami , Sotir Peci , Shahin Kolonja ,Luigj Gurakuqi , Adam Shkaba , Bajo e Çerciz  Topulli , Mihal Grameno , Fehmi Zavalani , Dhimiter Mole , Nysret Vrioni , Rrok Berisha , Leonidha Naço , Dhimitraq Buda , Akil Eftimi , Shefqet Frasheri , Refik Toptani , Gligor Cilka , Emin Shkupi , Hafiz Ibrahimi (nga Shkupi) , Ramiz Daci ,Xhemal Beu (nga Ohri ) , Fahri Frasheri nga  Resna e tjer..3. Duhet thenë per hirë të vertetes se autoritete turke  nuk e penguan kongresin , madje  diten e parë pershendeti edhe Prefekti i Manastirit ,me një  politike më liberale që kishin proklamua Xhonturqit.4.  Pas tre diteve diskutime  u vendos të zgjedhet komisioni i Alfabetit . Komisioni  kishte në perberje 11 antare  me kryetar  At Gjergj Fishten, 5, dhe antarë:  Mit’hat Frasherin , Luigj  Gurakuqin ,Gjergj Qiriazin , Ndre Mjeden ,Grigor Cilken, Taqi Buden , Shahin Kolonjen , Sotir  Pecin , Bajo Topullin  e  Nysret Vrionin. 

Pas shumë  diskutimesh në mes disa alfabeteve të shoqerive shqiptare u vendos me shumice të miratoheshin dy alfabete , ai Latin  me disa permirsime , dhe Alfabeti i Stambollit (edhe ky me bazë shkronjat latine), por që ky ishte më i veshtirë në  perdorim, gjë që nxorri fitues dalngadal Alfabetin që kemi sot me 36 shkronja…  Duhet theksuar  se  vezhguese  në ketë kongres kishte qënë edhe misionaria amerikane Fineas  Kenedi  , e cili shkruente se  ketu u mbajten shumë kumtesa , por ajo e  potetit  Gjergj Fishta  nga Shkodra ishte më e mira dhe  i  beri degjuesit tu rridhnin lotet. Një hoxhë u prek aq shumë sa që  rendi ta perqafonte para gjithë të pranishmve..6. Sipas disa burimeve, hoxha që përqafoi Gjergj Fishten ishte kleriku patriot Hafiz Ali Korça, pjesëmarrës në kongresin e Manastirit.7.  Per kumtesen apo ligjeraten e Fishtes studiuesi dhe  historiani Italian Gaetano Petrotta  shkruante :”Si gojtarë shkelqeu mbi të gjithë  gojtearet shqiptare, ku foli per më sa një ore e gjysem, në mes mahnitjes dhe të admirimit të të pranishmeve.”8. Alfabeti  (fitues N.B.) i Bashkimit ,i projektuar nga Fishta ,permbledhte  veçoritë me pozitive  të alfabeteve ekzistues  dhe kongresi  e pranoi atë si alfabetin e shqipes.. 9.. Një  e veçantë  që vlen të thuhet ishte edhe  pjesemarrja e të vetmes  delegate grua, Parashqevi  Qiriazi  që vinte nga shkolla  e vajzave Korçë …Vlen të kujtohet  se Alfabeti latin kishte qënë i njohur e kultivuar në Shqiperi e veçanarisht  në trojet e Veriut (në Gegni), prej shekujsh.  Theksojmë ketu  ekzistencen e shkollave  shqipe  në Velje të Mirdites në vitin 1632,  në Pllanë në vitin 1638 ,  në Troshan e Kurbin në vitin 1639 , në Shkoder në vitin 1698 ,ku jepen edhe emrat e mesuesve Gjon Shqiptari ,Filip Shkodrani e Dhimiter Dhermiu,10,  e tjer . Per të vijuar me  Shkollat në trojet e Malesisë së Madhe , si  Shkolla  e Rrjollit e vitit 1671, shkollat në  Hot (Brigje) ,Katund të Kastratit  , Grudë e tjer në vitin 1675  ,të cilat  vertetohen nga letrat e Pjeter Bogdanit ,ish  Kryepeshkevi i Shkodres e më gjerë gjatë  gjysmes së dytë të shekullit XVII…11.  Nga keto shkolla mesojmë edhe  emrat e mesuesve , nevojat dhe numrin e nxenesve që shpesh e kalonin numrin 40, e më gjerë.

Shkolla të “tilla shqipe” gjindeshin në shekullin e XVIII edhe në Shqiperinë e mesme e të Jugut si ajo e Voskopojes (Moskopojes ) …në vitin 1720 ..e veçanarisht nga viti 1744 që ishte themeluar një  “Akademi e Re” në të cilen mesohej : Filozofi , Logjikë , Matematike , Fizike, Ekonomi e Financë 12, por atje dominonin alfabetet turko-arabë dhe  Grekë.. Në Shkoder në vitin 1836 shkruhet se ka pasur 12 shkolla shqipe ,madje në vitin 1840  gjinden shkolla shqipe edhe në Prizren ,Pejë e Gjakovë…Perseri në Shkoder  në vitin 1855 konfirmohet  hapja e një shkolle nga Franceskanet ,që më vonë u  quajt ILIRICUM… Në vitin 1861 (Shkoder)  Franceskanet themelojnë edhe  Seminarin e tyre  në të cilin mesohej edhe gjuha shqipe ,pastaj me 1877 kolegji i Shkodres numronte 400 student  ,të cilet perfitonin edhe aftesi teknike ,tregtare e më gjërë…13. Per të ardhur në 7 marsin e  vitit 1887 në hapjen e shkolles shqipe në Korçë (në fakt në ketë shkollë mesohej Turqisht e  Shqip e pas një viti edhe Greqisht).. ashtu siç mesohej në shkollat në Gegni Shqip e Italisht..Vlen të kujtohet se shkolla zejesh  gjejmë edhe më heret në trojet tona  si në Rrjoll , Podgorë ,qytet Shkoder e tjerë në vitet 1416-1417 ,pra në kohen e pushtimeve  venedike.14. Madje në dokumentet e kohes behet fjalë edhe per një  shkolle të lartë që shkruhet  Universiteti i Durrësit ( shekulli i XIV..).   Gjithsesi edhe pas kongresit të Manastirit  që perfundoi me daten 22 nentore 1908 ,Alfabeti që kemi sot kaloi pengesa e veshtirsi të natyrave të ndryshme shtetrore e shoqerore ku per ketë po kujtojmë  se Xhonturqit në vitin 1909 filluan të pendohen per lejimin e gjuhes shqipe në shkolla e veçanarisht per  alfabetin me shkronja  latine ,ndaj perveç  masave shtetrore u  munduan të aktivizojnë shtresa shoqerore afer tyre per të kundershtuar alfabetin latin , dhe mbrojtjen e atij turko-arab. Shoqeria reaksionare  MAHFELI ,me mbeshtetjen e Qeverisë turke shtypi dhe shperndau  abetaret e para me shkronja arabe . Por  Stambolli tashma nuk mund të ndalte “marshimin “ e alfabetit me germa latine…pasi shqiptaret do ta mbronin me çdo çmim. Kujtojmë se  në shkurt  të vitit 1910  në Elbasan u organizua një miting  proteste ku muaren pjesë shtatë mijë njerzë  kunder shkronjave të huaja per gjuhen shqipe.   Me 27 shkurt (1910)  Korça do të zhvillonte një manifestin proteste  me 12 mijë veta  në mbrojtje të alfabetit latin.  Në Berat u organizua  mitingu më i madh ku merrnin  pjesë 15 mijë vetë  në shenjë proteste kunder shkronjave arabe ,me këtë rast në sheshin e qytetit  u dogjen abetare shqiptare me germa arabe të derguara nga Stambolli.. Krahina e Kolonjes organizon një protest të veçant , ku 1500 vetë dalin  me kostume kombetare , në mbrojtje të Alfabetit te kongresit të Manastirit.. Në mbrojtje të alfabetit  shqip me germa latine u soldarizuan thuajse të gjitha krahinat e tjera  të Shqiperisë ,që nga Permeti ,Tepelena  e deri në Konicë të Çameris e tjer.. Per hirë te vertetes duhet thene se në Shkoder Stambolli kishte arritur që fanatik të tij  t’i  organizonte per një manifestim në perkrahje të shkronjave arabe ,por ky manifestim deshtoi falë kunderpergjegjes së Malesoreve të Malesise Madhe e më gjërë të cilet paralajmruan një  kunder-protestë prej 60 mijë pjesemarresish , pra shume më të madhe e të fuqishme  në mbrojtje të Alfabetit shqip të miratuar nga Kongresi i Manastirit. Në muajin mars  1910  u thirrë edhe kongresi i dytë i Manastirit , ku u vendos  që të vazhdohej perdorimi i alfabetit tashma kombetarë ,dhe protestat kunder veprimeve të qeverise xhonturke që kerkonte të ndalonte këtë alfabet…15.  Kongresi i Manastirit  perveç alfabetit  kishte miratuar edhe një program kombetare prej 18 pikash ,që kishin karakter  politik ,ekonomik ,kulturore e shoqerore..që “avanconin” ndergjegjen kombetare shqiptare per një autonomi substanciale..16. Është interesant të kujtohet se kur erdhi në krye të shtetit të ri Turk ,Mustafa Qemal Ataturku pas vitit 1922 , një ndër reformat civilizuese të tij ishte edhe futja  në shkollat turke e shkronjave Latine , duke nxjerrë jashtë perdorimit alfabetin e vjeter…17.  Duke perfunduar dua të theksoj se Alfabeti që kemi sot me germa latine  jo vetem ka rikonfirmuar  qenien tonë arsimore e kulturore  pranë Europes Perendimore ,por  ka mundesuar komunikimin tonë me të shkruar e të lexuar me ate pjesë të Europes e Botes  së ciles i perkasim , dhe per të cilen punuan e u sakrifikuan breza të tërë, shqiptaresh..Nje studiues e historian francez duke shkruar  per Alfabetin e miratuar në kongresin e Manastirit në një liber kushtuar historise sonë) shkruan :” Shqiptaret mesuan keshtu  se rrënjët e tyre në Ballkan ishin  të thella  , se të paret e tyre  u kishin bërë ballë turqve , bullgareve e serbëve , se në lashtesi qytetrimi i tyre mund të matej me atë të grekeve  dhe se , madje  mund  të  ishte mbase më i vjeter se ai…18.

E natyrisht një vend  nderi e lavdie në perjetsi zënë edhe  pjesemarresit e Kongresit të Manastirit…që na orientuan perfundimisht  nga Perendimi…, pra andej nga lindë e perendon dielli per ne siç thoshte nje rilindas  i madh….

REFERENCAT :

1. Robert d’Angeli,“ENIGMA” , ,fq.138-139, botime “Toena”1998.

2.Prof.Dr.Musa Ahmeti, ”FJALA” Suplemnet Kulturologjik i gazetes  “Tema” , 7-8  Shtator 2003. 

3. Sh.Demiraj , K.Prifti “Kongresi i Manastirit” , fq.73-74 .  + Gazeta “Rilindja  Demokratike “ dt.14 nentor 2008. 

4. Serge Metais “HISTORI E SHQIPTAREVE , nga Iliret deri tek pavaresia e  Kosoves”, fq.46, Sh.B.”55”, Tiranë 2006.

5.Po Aty  Serge  Metais , po aty , fq.46.

6. Edwin Jacques, “SHQIPTARET, histori e popullit shqiptar  nga lashtesia  deri ne ditet e sotme,  fq.342-343 . + Gazeta “55” dt.06 nentor 2008.

7.At Daniel Gjeçaj, Jeta dhe Vepra , fq.57, Botime Franceskane , Shkodër 2007.

8.Gaetano Petrotta, “Popolo ,Lingua e Letteratura Albanese “,fq.355..

9.“Gjergj  Fishta ,Jeta dhe Vepra “ Vehbi Bala , fq.11.

10.Edwin  Jacques, po aty, ,fq.313-314.

11. Pjeter  Bogdani, LETRA E DOKUMENTE ….(Perg. nga Odette  Marcquet):Letra, 153 ,dt.20.XI.1671 , letra 157 ,viti 1672 ,letra 180, dok.1. dt.25.VI.1675, Sh.B.”At Gjrgj Fishta”, Shkodër 1997.

12.Edwin  Jacques, po aty, fq.315.

13.Edwin  Jacques, po aty,  fq.314.

14.Regjistri i Kadastres dhe Koncensioneve…1416 – 1417 ,fq.61.

15.Edwin  Jacques, po aty, fq.352 .

16.Akte te Rilindjes  Kombetare Shqiptare ,1878 – 1912 ,pergadit nga Akademia e Shkencave te …Shqiperise , Instituti i Historise ,fq.191 – 192 .

17.Atenagora Profet i Bashkimit , Dom Lush Gjergji , fq.99-101.

18.Serge Metais , po aty, fq.50.

Filed Under: Kulture Tagged With: Ndue Bacaj

BALLEZA, OSE NË GJURMËT E NJË QYTETI SELI IPESHKËVNORE

November 11, 2021 by s p

Nga  Ndue  BACAJ/

Foto rrënojave të Ballezës e vitit 1904, bërë nga studiuesi Theodor Ippen  

Foto nga Rrjolli sot ku ka qenë qyteti I Ipeshkvnor I Ballezës 

Prej shekujsh  trojet e  Malesisë Madhe  ruajnë në gjirin e vet  historinë e një qendre urbane-qytetare e  fetare mjaftë të zhvilluar ,që sot  identifikohet  me  disa rrenoja   që njihen me emrin  qyteti ,qyteza e shpesh kalaja e Ballezes…

Balleza (Balezio)  si qytet edhe si  Seli Ipeshkevnore ,më shumë se  çdo qytet tjeter i Shqiperisë së Eperme  mbetet në hijen e së kaluares. Ka gjasa siç thotë  Hoffer ,se në vitin 1336 kisha e tij ipeshkvnore të ketë qënë e shkaterruar nga skizmatiket dhe në gjysmen e dytë të shekullit XIV qyteti të ketë qënë  veçse një grumbull  rrenojash….Rrenojat e tij në krahasim me të tjerat….janë shumë të rralla , duke u katandisur  në një murë rrethues  dhe në germadhat e të ashtuquajtures Kisha e  Balezit…1.  Një historian i “ri”  thotë se në murin rrethues  është edhe një portë e  Shen Nikolles..2.  

 Emri i qytetit të lashtë  Balesium del per herë  të parë nga një leter  që i drejtohet Arqipeshkevit të Tivarit në vitin 1062  nga Papa Aleksander II    (Farlati ,Iliricum  sacrum ). Ipeshkvia  ishte në varesinë  e arqipeshkevit të permendur . Me sa duket kishte qënë më parë nën  metropoline e Diokleas , e cila më vonë qe çvendosur në Tivar ……Nën  papa Klementin e IV (1342-1352) në Shqiperi  filloi një veprimtari  intensive e minoritëve  dhe domenikanëve  që vazhdon edhe nën  Innocensin VI  dhe nën Urbanin V . Në krye të  dioqezave erdhen shumë rregulltarë . Një vemendje  e  madhe iu vu vijës  shqiptare në veri , aty ku ajo perplasej me sllavët dhe që ishte e trazuar fort nga skizmatikët…Në vitin 1356 kisha e Balecit dhe manastiri i  Shen Gjonit në Strilaleo në Drisht  permenden si të shkatërruara nga skizmatikët…3.   Nga viti 1356  në arkivin e Vatikanit  ruhet një leter e Papes Innoçensi  që i drejtohet Ipeshkevit  të Balcensisit  Andreas …. Belesiumi si qytet duhet të ketë pushuar së ekzistuari  që prej mesit të shekullit  XIV, keshtu që në vitin 1448 vertet nuk kishte mbetur  veç kujtimit të tij. Ipeshkevia vazhdoi edhe më gjatë ,perderisa titulli mbahej akoma  nga një  Ipeshkv  në vitin 1478. Në vitin 1448 gjatë luftes kunder venecianeve që mbanin të pushtuar  Shkodren ,Skenderbeu zgjodhi vendin ku ndodhej më parë  qyteti Balesium per ndertimin e një fortifikimi . Me garnizonin e tij ketu ,Skenderbeu mbante… të gozhduara  forcat veneciane në Shkoder ,duke i  penguar  ato të perdoreshin  per lirimin e Danjes së rrethuar nga  ushtria arbenore . Barleti e percaktonte  pozicionin e ketij fortifikimi në shpatin e malit të Maranaj-t ,12.000 hapa larg nga Shkodra ,5000 hapa nga Drivastumi  (Drishti N.B. ) dhe 15.000  hapa nga Daniumi ( Danja) …4.  Nga alpet Parun zbret përroi malore  Sheu i  Rriollit ,ndersa nga mali i Bishkashit  perroi Gurra e Kurtit ,të dy perrenjet ndahen nga një kurrize kodre,kundrejt derdhjes së tyre  në lumin e perbashket, ku vargu kodrinore perfundon me një kurriz të sheshtë ,mbi të cilin  ngrihet një maje në forme konike që njihet si Maja e Ballecit. Atje hasen disa rrenoja  ,që njihen si Kisha e Ballecit . Kjo germadhe shenohet edhe në harten e shtabit të pergjithshem  Austriak, por pa të dhena per emrin. Me pozicionin e saj midis dy  Perrenjeve kodra është  një pikë fortifikimi natyror. Prej saj mund të shohesh  të gjithë fushen e Shkodres ,deri tek keshtjella e qytetit ,dhe mund të zbresesh në fushë per një orë. Ajo i ka të gjitha kushtet per të qënë një pikë vrojtimi. Maja perfundon në pjesen e siperme me një shesh me perimeter  rreth 1000 hapa .  Ajo është mbushur me një pyll të dendur  shkurresh ,i cili ndoshta fsheh mbetjet e Çitadeles së vjeter .Sheshi mbyllet nga një rreth muresh guri ,per të penguar hyrjen e kafsheve . Sipas mendimit tim  ky rrethim qendron mbi mure të vjetra ,të cilat në disa vende  ngrihen mbi tokë në lartesin e një njeriut . Mbi majen më të lartë ndodhen germadhat e një Kishe . Prej  saj ruhen një pjesë e mureve  të godines dhe një fragment nga apsida. Permasat tregojnë  per një ndertese të vogel  me gjatsi 20 hapa dhe gjërsi 10 hapa…”5.  Gjithsesi të mos harrojmë se ky studim është bërë  mbi një shekull më parë ,nga  Studiuesi  dhe  albanologu austriak Th. Ippen. Vlen të theksohet se edhe sot qarkullon gojdhena se Qytetin apo Kalanë e Ballezes  në vitin 1448  e ka vizituar vetë Gjergj Kastrioti Skenderbeu, ku per rindertimin e saje  kishte caktur të kujdesej nipin e  tij  Hamza Kastriotin .  Ndersa  nga  një bashkohës i Skenderbeut  (bashkohes i Skenderbeut)  mesojmë se Skenderbeu  jo vetem e rindertoi qytetin e Balecit ,por atë Qytet e perforcoi me mure ,kulla e istikame ,e  furnizoi me ushqime  dhe me ushtarë shumë të aftë të cileve u caktoi si komandant Marin Spanin ,burrë shume trim e mentar… 6.  Shkaterrimi i Ballezes  kishte ardhur nga  fortuna që kishte sjellur pushtuesi   skizmatik  Serb Stefan Dushani ( 1335-1355 ) ,(por Balleza ishte rindertuar disi  edhe nga  shteti  shqiptarë i Balshajve ) ,me pas fati i Ballezes nën  pushtuesin  Venedikas duket se nuk kishte qënë fatlum.  Nga “ Regjistri i Kadastres dhe Koncensioneve  per rrethin e Shkodres  (perpiluar nga  Venediku ) gjejmë të shkruar per qytezen e  Balecit  emrat e 25 kryefamiljareve (Shtepiave ) ,ku të gjithë ishin emra shqiptaresh  katolik, por të bënë pershtypje  mbiemri i parë  Molasiri ,pra shumë i ngjashem me atë Malsori..Gjithashtu në  faqet 70 – 71 të ketij regjistri  mesojmë se nga qyteza e Balecit  mvareshin edhe fshatrat me emrat  Zakoli ,Braza, Dari ,Leporosh dhe Zamaraki ,ku të gjithë së-bashku  kishin 29  shtepia ..  Në faqet e  regjistrit  te viteve 1416 – 1417  ne gjejmë se  në gjatesinë e  Lumit të Rrjollit  kishte rreth 44 mullinj bloje si dhe valanica që prodhonin Shajak ,per veshjen e malsorve e tjer ,por  mullinjet dhe  valanicat   nuk ishin pronë vetem e vendasve ,por edhe e  zotrinjeve dhe institucioneve  fetare  të fshtrave dhe zonave të tjera, që e  kishin të percaktuar qartë pronsinë…7.  Studiuesi  Kardinjano  shkruan se  prej vitit 1347 deri rreth vitit 1488 ,duke pasur parasysh edhe  pasaktesit (në Ipeshkevin e  Ballezes) numrohen  13 peshkopë…Në dokumente  kujtohet edhe kuvendi katedral i kesaj kishe , çfarë  tregon se ishte organizuar në menyre të rregullt ,ashtu si dhe të gjitha kishat e tjera shqiptare në kohet e trishta…8.  Në qytetet e vogla Ipeshkvnore  Balec dhe Dejë permenden edhe vetem  nga një kapelë  që ndodheshin jashtë qytetit : Shën Lleshi nën Balec (Sancto Alexandro  sotto  Balez) në vitin 1462 dhe kapela e Shën Marisë  në Dejë…9.  Ndersa një studiues shkodran , na jep  ketë kronologji  të Ipeshkevijeve te Ballesit :  viti  13…(ndoshta 1340  N.B.)  Guljemi .  1347 Gjerviku-franceskan .  1351 Andrea -franceskan .  1420 Alfonsi -Franceskan . 1424 Mikeli , Paulluz ose de Paolis nga Villa,i dioqezes se Trevizit -franceskan. 1426 Bernardi de Ivanis ose de Vivanis prej Drishtit-franceskan.  1459 Leonardi nga Napoli -domenikan .1478 Danieli ,Zahender -franceskan.  Fati tragjik e ndoqi qytezen e Ballezes edhe pas pushtimit Otoman ,ku  në Defterin e Regjistrimit të sanxhakut të Shkodres  të vitit 1485 , në faqen 367 , e gjejmë  si një fshat me  vetem 4 shtepi…10.     Balleza apo  Ballexa që perdoret shpesh sot  ka  qënë edhe nën vezhgimin e Studiuesit Italian  Ermanno  Armao , (i cili ka qënë per shumë vite Konsulli i Pergjithshem  i mbreterisë së Italise në Shqiperi) , i  cili ndër të tjera shkruan : “..Në treven e Rrjollit ,në piken kulmore të malit  Balec, 440  metra mbi nivelin e detit ,në mes të Rriollit dhe Gurres,dikuesi i tij më i madh  ,mund të shihen rrenojat e mjera të një kishe që nga harta e Coronelli-t ..e percakton si  kisha  kushtuar  të Ngjitunit  të së Lumes Zonjes së Virgjer në Qiell. …..Nën Kishë ,por gjithnjë  mbi mal gjendej qyteti i vogel i lashtë Balesio…”.11.  Vlen të theksohet se Qyteti i  Ballezes është i shenuar si në harten  e Cantellit ,dhe Coronellit  që i bashkengjitet ketij libri ,dhe janë harta të  formuluara në gjysmen e parë të shekullit XVII.  Ndersa nga Historiani  dhe studiuesi i shquar Prof.  Dr.  Konstandin  Jireçek, e pershkruan Ballezen si vijon: “Tri orë prej Shkodret afer bregut të Riollit gjindet Maja e  Balezit me një pamje të gjanë. Siper saj janë germadhat  e BALEZO-s … Në mes shkurreve  shihen tepricat e mureve të qytetit  e të një Kishe ; por  germadhat janë më të  lëna se ato të Svacit, të Sardes e të Drishtit.  Ketu gjindej  Qyteti i vogel i  Balecit  ( Balezo,Baleco , Ballegio , Ballesio , Balecio  të shekujve XIV e XV ) me një Peshkop (Balacensis episcopus ) të mvarur prej Kryepeshkopit të Tivarit…  Ndër Libra të arkives të Raguzes  permenden artizan  të ketij qyteti ,si  zdrugarë e kepucarë…” 12.  Ndersa albanologu  i njohur  kroat Milan Shuflaj thotë se  historia e Ballezës  mund të filloj që në shekullin e VII… pasi qyteti i madh Romak Dioklea  u rrenua  prej katastrofafe natyrale  dhe fuqive barbare. Atë e goditi  rëndë termeti  i vitit  518 . Qyteti u shkretua rreth shekullit VII , dhe pjeset e tije të shkaperdredhura  u rrembyen nga keshtjellat e aferta . Aty u krijua  grupi i qyteteve  mesjetare  Suacium (Svaci-Shazi) ,Drivastum (Drishti ) , Balecium (Balezo ) dhe Danja …” 13.  Po ky autor në vepren e tij e quan  qytetin e Ballezes  “Citta de Ballezo”, edhe qytet Peshkopal.. të sigurte  ku strehoheshin  hierarkia e klerit katolik dhe  arkiva e dekumentacioni perkates…14.     Per Ballezen si qender e rendesishme qytetrimi dhe zhvillimi  shkruan edhe historiani  e shkencetari i albanologjise At Giuseppe  Valentini , i cili e cilson Ballezen edhe si një vend  tradicional ku mblidhej bajraku i Rrjollit dhe perfaqesuesit e bajraqeve të Malesise Madhe  ,me emrin “Kalaja ose burgu i Hases apo Hasanit “,   si dhe  shenon si fise anas ( autokton ) vetem ato të Çangajve , Çokajve ,Toskajve dhe Keqanajve… Në Rrjoll perveç Qytezes apo   Kalasë  së  Ballezes , në afersi gjindet edhe një shpell me homonimin “Shpella e Bogdanit” Kjo shpell edhe sot kujtohet nga banoret ,se dikur ka qënë  rezidenca ku është strehuar  nga rreziku i Otomaneve  Ipeshkevi   i famshem  PJETER  BOGDANI (gjysma  e dytë e shk.XVII). 15.  Per ketë Shpellë (historike) shkruan  edhe autori (A.Ermao) , nga i cili citojmë:  “ Në vendin Keçula në bregun e djathtë të Rrjollit ,në të majtë të  rruges  nga Vitaj në Çokaj , tani seli e Kishes  dhe e famullise së Rrjollit ,shihen disa rrenoja muresh që popullsia  i kujton se kanë qënë  shtepia e  Ipeshkevit të Shkodres ,Imzot  Bogdanit . Rreth një gjysem ore  lartë në Mal  është “Shpella e Bogdanit “ ,një shpelle e gjërë  që sipas  gojdhenes i sherbente si strehim në periulla perndjekjesh…”16.    Gjithsesi Ipeshkevi  Pjeter Bogdani njihet në histori jo vetem si një bari i mirë shpirteror që shpetoi grigjen katolike  të Shqiperisë së Veriut nga  dy Ujqer ,ai Aziatik ,dhe ai Sllav ,por njihet edhe si autori i vepres famemadhe  “CUNEUS PROPHETARUM DE CRISTO  SALVATORE  MUNDI “  që në shqip e kemi perkthyer thjeshte në  “ÇETA E PROFETEVE ,kur në fakte duhej të perkthehej nga orgjinali  “ Çeta e Profeteve  të Krishtit, Shpetimtar i  Botes”. Është interesant të theksohet se në leter-kembimin  e Pjeter Bogdanit me Selin e Shenjtë (Vatikanin )  ,shumë letra  janë shkruar nga Rrjolli ,apo bëjnë fjalë per  jeten e veshtirë nën pushtuesin turk të Rrjollasve , Malsorve  e më gjërë,  ku disa nga keto Letra po i kujtojmë : Letra  me nr.153 e dt.20 nendor 1671  ,në të cilen shkruan ,per gjendjen e rendë ekonomike të  kesaje popullsie ,si dhe nevojen per një mesues per shkollen e Rrjollit ,ku propozon  si të tillë  Dom Mark Xhustin. Letra  nr.171 e dt. 16 shtator 1674 , Pjeter Bogdani  njofton Selin e Shenjtë se  Rrjolli Kishte  9  fshatra  me 136 shtepi dhe 946 banore….Letra  nr.180  pa datë ,por e vitit  1675  shkruan  se  misionaret  katolik po jepnin ndihmen e tyre per shkollen e Rrjollit…. Interesante  duket letra me nr. 182  e dates 29 dhjetor 1675  ,në të cilen  Imzot Bogdani  kerkon ndihmë  per krahinat e Kastratit ,Hotit ,si dhe nevojat per  Shkollë të tyre… Në letren  nr.187 dt. 03 janar  1676  ,ky Ipeshkev tyregon per kujdesin e tij  per ribotimin  e “Doktrines  së Vogel të Krishterë “ të autorit  Francesko Bernardo nga Verona  të perkthyer në SHQIP  nga Ai… 17.  Gjithashtu mesojmë se  Famulltari i  Rjollit bente  edhe detyren e mjekut…18.     Gjithashtu   Famullia e Riollit në vitin 1745 kishte 53 shtepi me 420 banore ,si dhe Kishen që i kushtohej të Shelbuemit  ,ku  kjo  Kishe  kishte  Kumonen e saj  20 librash (e barabarte me 5 kg,  pra shume e vogel në krahasim me atë  të gjetur në vitin 1995, që ishte 155 kg , shenim N.B. ) gjithashtu  mesohet se  famulltari kishte vendbanimin  ngjitur me kishen…19.  Një studiues  i shekullit XIX ,që ka qënë konsulli i Frances në Shkoder  dhe ka vizituar Rrjollin ( fundi shekullit XIX) shkruan  : ..Fisi  i Rrjollit (Rioli-t)  popullon shpatin verior  të malit Maranaj ,një luginë të madhe  në kufi me fiset e Reçit , të Lohes e  të Koplikut ….Ai ndahet në dy lagje  , që formojnë  një bajrak të vetem dhe ka  dyqindë e njezet shtepi. Popullsia është  rreth Njemijë e gjashteqindë banorë , njemijë e dyqind e  dyzet prej të cileve  ndjekin besimin katolik. Në qender të tij gjendet një  Kishë e madhe  dhe e bukur  me një  kumonë në formë katrore ; ndertimi i saj daton në shekullin e XIII dhe është restauruar kohet e fundit…Rrjolli e ka marrë emrin nga lumi i vogel i Rriollit..20.    Ndersa nga një vizitë baritore e e vitit 1756 e ipeshkëvit  të dioqezës të Shkodrës , Pal  Kampesi  ,mesojmë  se  Rrjolli  kishte  55 shtepi  me 256 banorë të rritur dhe 164 femijë , gjithashtu kishte të krezmuem 20 femra  e  32 mashkuj. Kisha i kushtohej  Shën Shelbuemit me famulltar  Filip  Kalamashin. Nga relacioni  i  kesaj vizite  mesohet  se  Egçi  kishte 2 shtepi me 21 banorë të rritur dhe 10 femijë… 21. Ndersa rreth një shekull e gjysëm më vonë, famulltari Ernesto Cozzi , (që njëkohësisht ishte edhe studiues…) dhe qendroi në famullinë e Rrjollit deri në shpërthimin e Luftës së Parë Botërore, shënon për Rrjollin 360 katolikë dhe 1200 muslimanë.22. Ndersa studiuesja Edith Durham kur do të vizitonte famullinë e Rrjollit ku sherbente Ernesto Cozzi, ( në prill 1912,) do të tregonte se si ishin dëmtuar e dëmtoheshin mbetjet e trashiguara  arkeologjike të Ballezës, nga padija e fshatarëve analfabet…Për këtë do të shkruante: “E pamë vendin e Balesiumit në kodër. D.E. thotë se është tepër e vështirë për ta vizituar ngase muslimanët dyshojnë për gjueti thesaresh. Katër vjet më heret ai (E.Cozzi) mori një entomology brenda një shpelle- për të kerkuar brumbuj. Pas kësaj , vendasit ruanin shpellen me rend për më shumë se një javë nëse i huaji do të kthehej duke bartur arin. Thotë se janë shumë budallenj , gjejnë plot gjëra dhe thyejnë çdo gjë që nuk është monedhë a metal i çmuar. Së fundmi kanë thyer plot amfora dhe kanë hedhur pjesët e një shpate bronzi. 23. 

Studiuesi  Malsor (me origjinë nga Reçi)  Prof. dr. Ahmet Osja , në një studimin të tij shkruan : “ Në luginen e Rrjollit gjenden rrenojat  e një Keshtjellë  që quhet  BALLEXA E RRJOLLIT.. Keshtu sipas gojdhenave  prej shume shekujsh  burra të mençur  e të beses  që perfaqesonin  fiset e treves së  Malesisë së Madhe ,mblidheshin per të organizuar beslidhjet . Vendi ku takoheshin kreret quhej ÇANG . Per ketë flet edhe fakti që edhe sot  e kesaje dite ,malsoret e quajnë ketë Keshtjellë.. Dekumentet bejnë fjale se keshtjella  është rindertuar disa herë ,por lulzimin më të madh duhet ta ketë pasur  gjatë sundimit të Balshajve, të cilet ,nuk ka dyshim që e kanë perdorur  si vend strehimi. Krahas mureve rrethuese ,keshtjella ka pasur  edhe tunele (apo siç i quajnë vendasit skerfaj ). Në zonë gjenden mjaft toponime  që kanë të bejnë me vendndodhje Kishash…..Kjo Keshtjell priti Gjergj Kastriotin . Gojdhenat thonë se per nderim të tij ranë kembanat  e Kishes së Shen Gjergjit  të Ballexes. Jehona  e ketyre kembanave  degjohej deri në fshatrat e  Krajes…  Në prill të vitit 1995  u arrit të zbulohej njera nga kembanat e kesaje kishe . Ajo ishte derdhur  diku në rrethinat e Shkodres në vitin 1465 dhe peshonte 155 kg.  Në Rrjoll edhe sot njera prej lagjeve  mban emrin Çangaj . Ndoshta kjo ka lidhje  me ata mjeshtra që derdhen atë këmbanë……Nuk mungojne gojdhenat  sipas të cilave  në ketë luginë janë prerë edhe pare . Edhe sot  gjendet toponimi  RRASA E PAREVE . Po sipas gojdhenave vendasit pergaditnin edhe barotin. Në afersi të Keshtjelles  gjenden ende gjurmë  që tregojnë  per perdorimin e metaleve ,per pergaditjen e veglave të punes e të armeve të thjeshta e tjere. Duhet theksuar  se keto fakte historike  kanë vleren e tyre edhe nga pikpamja ekonomike ,sepse vertetojnë  edhe zhvillim qytetare të kesaj qendre… Në kuptimin ekonomiko-shoqerore Ballexa  në shek. XIV radhitej  ndër qytete më të njohura ,si Drishti ,Lezha ,Durresi e tjere..“. 

FORCA E LEKEVE “. 24.  Jo pa qellim mendova të citoj në fundin e ketij “matriali” Atë Marin Sirdanin (me origjinë nga Boga e Malesisë Madhe) , i  cili ishte perveçse fetare dhe atdhetarë edhe një studiues e historian i njohur ,ku në ketë “kohë” na jep  “ lajmin” e  mirë ,se Balleza është vendi ku kanë origjinen dhe muaren emrin Dinastia famemadhe shqiptare e BALSHAJVE…ku  per ketë shkruan: ”…Ma në shenj ndër kryetaret shqiptarë që u dekleruan të pamvarshem ishte Duke Balsha I…Balsha  s’ishte tjeter veçse kryetar i Balesit prej kahë  pat edhe emnin , që porsa u deklerua i pamvarur i dergoi  Papes Urbani V  ipeshkevin e Shasit me 29 kallënduer (janar) 1369 ,per me e lajmruar se Ai dhe të bijet me një numer të madh populli ishte (ri) kthye në katolicizem.”. 25.  Duke dashur të justifikojmë  titullin e ketije “shtegtimi” historik ,per Qytetin e Ballexes me një histori mbi njemijë-vjeçare ,po  rikujtojmë shkurtimisht vlerat e qytetrimit e zhvillimit  që  mbulojnë rrenojat  që shohim sot  si : qytetin ,keshtjellen , mullinjet , valanicat , punishte të ndryshme  të metaleve e tjer.. Si edhe vlera ndertimore të  Besimit  Kristian , me  Manastire e Kisha , kushtuar të  Ngjiturit të Zojes së virgjer në Qiell, të Shelbuemit ,  Shen Gjergjit ,  Shna Prendes ,  Shen Nikolles , Shen Lleshit e tjer, ku per keto vlera  Ballexa ka qënë edhe Seli Ipeshkevnore . Sot nga  tërë kjo histori  qytetrimi e besimi , më së shumti mund të dallojmë  gjurmet (rrenojat),por edhe me keto duhet  kujdes ,sa “harresa” mund të na i “fshijnë” dhe pastaj…na ishte apo nuk na ishte një herë  një qytet seli ipshkvnore , me aromë  Europerendimore..

Referencat :

1.Fulvio Kordinjano ,SHQIPERIA ,permes vepres  dhe shkrimeve  te misionarit madh  italian At Domeniko Pazi ,1847-1914 ,fq.33, vll.2.  

2.Oliver Jens  Schmitt ,Arberia  Venedike ,1392-1479 ,fq.96. 

3.Dr.Milan fon  Shuflaj ,Situata e kishës  në Shqiperinë paraturke , fq.60 , botime Franceskane , Shkoder 2013 , perkthyer dhe perg. per botim Dr. phil. MA Edmond  Malaj.    

4. Marin Barleti ,Historia e Skenderbeut.  

5.Theodor Ippen ,Shqiperia e Vjeter ,fq. 178 – 180 .  

6.Dhimiter   Frangu ; Veprat e Lavdishme te Skenderbeut” ,fq.88 – 89.  

7.Regjistri i Kadastres dhe Koncensioneve  per rrethin e Shkodres  per vitet 1416 – 1417 , faqet 69-70. 

8.Fulvio Kordinjano ,po aty ,fq.33. 

9.Dr.Milan   Shuflaj , po aty ,Situata e kishës  në Shqiperinë paraturke , fq.132 .  

10.Gjush Sheldija “KRYEIPESHKEVIA METROPOLITAN E SHKODRES E DIOQEZAT SUFRAGANE “(Shenime Historike) ,fq. 75.    

 11.Ermanno  Armao ; Vende ,kisha ,lumenj, male e toponime te ndryshme  të një harte të lashtë të Shqiperisë Veriore  , faqe 134 . 

12.Konstandin  Jireçek në “VEZHGIME ILIRO- SHQIPTARE” (kapitullin .V.)  ,Shkodra  e Krahinat e saj në  Mesjetë  , faqe  113.    

13.Milan Shuflaj “SERBET DHE SHQIPTARET “ , faqen 15 .  

14. Milan Shuflaj “SERBET DHE SHQIPTARET “ , fq.136.

15.At Giuseppe  Valentini “IL DIRITTO  DELLE  COMUNITA , NELLE TRADICIONE ALBANESE “,fq.345 -346.  

16. Ermanno  Armao , po aty , fq.56. 

17.Të gjitha keto  Letra e dekumente  ,dhe të tjera  gjinden në Librin “ PJETER BOGDANI  , LETRA DHE DEKUMENTE “ ,pergadite nga  Odette  Marquet ,Shkoder 1997 .  

18.Nevila  Nika ; DIOQEZA E SHKODRES  GJATE SHEKULLIT  XVIII , sipas dorshkrimeve arkivore ,fq.117.  

19.Nevila  Nika  , po aty , fq. 153 .

20.Hyacinthe  Hecquard ,Historia dhe  pershkrimi i Shqiperisë  se Eperme  ose i Gegerise ,fq.154.  

21,Italo  Sarro , Kontribut për historinë kishtare të Shqiperisë së Eperme  shek.XVII-XIX ,fq.59, botime Franceskane ,Shkodër , 2015.  

22.Noel  Malcom, Rebelët, besimtarët, të mbijetuarit-studime mbi historinë e Shqipërisë, fq.589, Prishtinë 2020. 

23.Noel  Malcom, Rebelët, besimtarët, të mbijetuarit-studime mbi historinë e Shqipërisë, fq.589.

24. Prof. dr. Ahmet Osja , “BALLEXA NE LUGINEN E RRJOLLIT “ , botuar   në librin e Qendres Kulturore “Edit’h  Durham “ Malesia e Madhe një  Visare Shqiptarie , fq.49 -51.

25.At M. Sirdani , FRANCESKANET  NË SHQIPNI DHE KATOLIKET NË LAMË TË ATDHETARISË ,fq.69.

Filed Under: Histori Tagged With: Ndue Bacaj

142 VJETORI I LINDJES SË DR.MILAN SHUFLAJ, ALBANOLOGUT DHE HISTORIANIT TË MARTIRIZUAR PËR HISTORINË E SHQIPTARËVE

November 9, 2021 by s p

milan shuflaj

                (Në foto  Milan Shuflaj) 

Nga Ndue  BACAJ/

Me 9 nëntor  1879 në Lepogllav të Kroacisë , në një familje me zanafillë gjermane e ardhur në  Dalmaci  në vitin 1567, lindi Dr.Milan Shuflaj, albanologu dhe historiani që u martirizuar për historinë e shqiptarëve. Dr.Milan Shuflaj në vitin 1897 kryen  gjimnazin klasik të Zagrebit, per te vijuar me  perfundimin e fakultetit Filozofik (të Zagrebit) me 1901. Po këtë vit  Shuflaj  mbrojti doktoraturen nga bizantologjia : “Kroacia dhe dëshirat e fundit  të perandorisë lindore nën skeptrin e Komnenëve (1075-1180)..”. Pas mbrojtjes së doktoraturës  dhe përurimit të saj një vit më vonë Milan Shuflaj fillon  të  shfletoj e pershkruaj me mijëra dokumente të ndryshme në Zagreb , Split , Trogir , Shibenik dhe Hvar për Codex diplomaticus (Kodet Diplomatike)… Veprat më të rendesishme të Milan Shuflaj-t i  kushtohen  historisë të banoreve më të hershem  të trojeve të  Ballkanit e më gjerë, kryesisht Ilireve dhe pasardhesve të tyre  Arbenorë e Shqiptarë. Disa nga veprat studimore më të rendesishme të Doktor Shuflajt  janë : 

l.Akte dhe diploma që ilustrojnë historinë mesjetare të Shqipërisë, vllimi I, që përfshinë periudhën  e viteve 344-1344, botuar në Vjenë në vitin 1913.
2.Akte dhe diploma që ilustrojnë historinë mesjetare të Shqipërisë,vllimi II, botuar në Vjenë, 1918, që përfshinë periudhën deri në vitin 1451. Keto dy vepra janë të realizuara edhe në bashkëpunim  me Talocin dhe Jeriçekun. (Në këto dy vëllime  përveç akteve dhe dokumenteve të shumta dëshmuese, ka edhe  komentet dhe konkluzionet e pamohueshme që ka dhënë Shufflay për secilin document).
3. Rrethanat kishtare të Shqipërisë paraturke, Budapest, 1916.
4. Konstatin Balshaj (1392-1401)– roman historik, në tri pjesë, Zagreb 1920 me nenshkrimin Alba Limi.
5. Qytetet dhe kështjellat e Shqipërisë, Kryesisht në Mesjetë, Vjenë 1924.
6. Historia e Shqiptarëve të Veriut, botuar në Beograd 1924. 

7. Romanin e parë fantastiko-shkencor (me katër  libra), në vitin 1924, me titull “Në Pacifik 2255 “ me pseudonimin Eamnom L’Leigh.

8. Serbët dhe Shqiptarët- simbioza e tyre në Mesjetë, Beograd 1925.  

9. Historia e Shqiptarëve të Veriut – studim sociologjik, Beograd, 1925. 

Si dhe ”Mjegullat kombëtare të fiseve të Shqiperisë e Malit Zi”. e tjera vepra që u njohen e vlersuan  që nga Akademia e shkencave te Vjenes e më gjërë. Akademia e Shkencave e Austrisë, duke ditur se vetëm Shuflaj kishte aftësinë ta kryejë atë detyrë, e kishte ftuar në Vjenë  (1929) dhe kishte kërkuar prej tij ta vazhdonte punën në hartimin e vëllimit të tretë të  “Codex Albanicus”, që do kapte periudhën kohore deri në vitin 1571. Shuflaj e kishte pranuar me kënaqësi këtë detyrë. Ndersa në dy vëllimet e para kishin përfshirë periudhën 344 deri  më 1451. Dr.Milan Shuflaj kishte materiale të mbledhura më herët edhe për botimin e tretë, por i duhej hulumtuar akoma nëpër arkiva e biblioteka të ndryshme në Itali e gjetkë dhe të vizitonte qytetet, kalatë, kishat dhe muzetë në Shqipëri. (Milan Shuflaj ishte edhe një poliglot i madh, gjë që e ndihmonte nëstudimet e tij. Ai  njihte gjuhët ; gjermanishtë , hungarishtë , latinishtë , greqishtë (të vjeter e të re) , frangjishtë , hebraishtë ,  gjuhet sllave , si dhe gjuhen shqipe etj.). Veprimtaria studimore , historike e shkencore kryesisht albanologjike , do të zgjonte “smirën” e ardhacakëve të vonë serbo-sllav në Ballkan , të cilet do ta kercenonin , arrestonin (1920) dhe dënonin me burg në vitin 1921.. Ndersa   në vitin 1926 me anën e historianit dhe politikanit serb Jovan Radoniq, Shuflaj-t do ti “grabisnin në mirbesim” mjaft matriale  shkencore që i kishte siguruar nga arkivi i Milanos dhe Barcelones për nevojat e paraqitjes së mardhënieve  ndërmjet Skenderbeut  dhe Mehmetit II… Këto matriale nuk ju kthyen kurr më… Megjithë keto presione , dënime, “grabitje” e paralajmrime Milan Shuflaj vijoj punen dhe vepren e tij shkencore… Për këtë veprimtari historiko-shkencore në favor të albanologjisë dhe historisë së autoktonisë të shqiptarëve, Ahmet Zogu, e kishte ftuar Shuflain ta vizitonte Shqipërinë për të vazhduar me hulumtimet e për të botuar të kompletuar historinë e Shqipërisë. Mirëpo, Shufflay ishte i padëshirueshëm për pushtetin e monarkisë serbe dhe e kishte të ndaluar daljen jashtë shtetit. Po falë edhe angazhimit dhe ndërhyrjes së qeverisë shqiptare, gati pas dy vjetëve iu lejua dalja jashtë vendit dhe iu dha pasaporta për të vizituar Shqipërinë, por jo edhe Italinë, ku do të shkonte për të “vjelë” dokumente historike. Mbas lejës së siguruar për daljen nga Jugosllavia,  në dhjetor te vitit 1930 mbreti Zog I e fton (persëri) ketë shkencetar të madh të Albanologjisë të vizitoi Shqiperinë… Ai e pranoi ftesen dhe  vizitoi   Shqiperinë për tetë ditë rrjesht, ku  u prit dhe  u vlersua nga Mbreti i shqiptareve dhe dhe personalitete  të tjera . Gjithashtu Dr. Milan Shuflaj  mbajti një fjalë brilant në parlamentin shqiptar me 16 janar  1931, duke folur shqip , ku per këtë kronikat e kohes tregojnë se u duartrokit dyfish… Në këtë fjalë u theksua edhe projekti i rëndesishëm  për historinë e plotë të Shqiperisë , ku do të zinte vend edhe Biologjia e Fisit shqiptar…si dhe u projektua  një fond financiar per botimin e plotë të veprave të Dr.Shuflaj-t…  Milan Shuflaj ishte një njohës i mirë edhe i Malesisë Madhe “Etnike” , ku veprat e tij pershkruajnë në mënyrë shkencore  rrugën historike shumëshekullore të ketyre trojeve. Nga veprat e  Shuflaj-t mesojmë per vendbanime fshatare e qytetare në Malesi të Madhe , mesojmë  per kështjella , kala, qytete, qyteza , kisha , manastire dhe ndertime të tjera që tregojnë një shkallë të lartë qytetrimi e zhvillimi që nga mesjeta e hershme e deri te ajo e vona.. Madje nga ky albanolog mesojmë edhe per organizimet fisnore, krahinore. shoqërore e ushtarake të Hotit , Kelmendit etjerë që në shekullin e XIV, si dhe për traditat e mrekullueshme e fisnike  të  racës iliro-arbenore të ruajtur  edhe në shekullin e XX..  Veprat e  Shuflajt  provojnë shkencerisht  se  Serbo-sllavet  ishin jabanxhi të zbritur si hallexhi së voni nga  stepat e  Uraleve në Ballkan e më gjërë, ndersa ne Iliro-Shqiptarët ishim autoktonët e këtyre trojeve… Këto studime  shkencore të  Albanologut Milan Shuflaj  kishin pergënjeshtruar  dokumentarisht e shkencërisht pretendimet e “autoktonisë” të jabanxhive shoven serbo-sllav në Ballkan etjerë, të cilet të udhehequar nga  Karagjeorgjeviçet  e viçet e tjer Dr.Milan Shuflaj-n , perveçse e kishin burgosur, anatemuar e persekutuar , do ti bënin një atentat kriminal duke e sulmuar e goditur për vdekje në një rrugicë të Zagrebit me 18 shkurt 1931. Nga ky sulm kriminal i kriminelëve serb me 19 shkurt (1931)  gjenë vdekjen i martirizuar në Zagreb (Kroaci), Dr. Milan  Shuflaj , albanologu , historiani dhe studiuesi  më i madh i historisë së shqiptareve. Vdekja e parakohshme e Dr.Shuflaj-t ishte një humbje e madhe për albanologjin dhe historinë e saj në veçanti, por edhe për historinë e ballkanologjisë e më gjërë në përgjithësi. Kriminelet serb nuk kishin vepruar vetëm në ketë krim, por kishin  bashkëpunuar me policinë sekrete të Serbisë në shenjë hakmarrje per punen e tij historiko-shkencore… Sipas dokumenteve të asaj kohe mesohet se  atentati që i mori jeten Dr. Shuflaj-t ishte planifikuar në mesnaten e 11 -12 shkurtit  (1931) në banesen e komandantit  të Zagrebit , gjeneralit Belimarkoviq, ku në ketë planifikim kriminal  kishin marrë pjesë antarët e organizates “Mlada Jugoslavija”, si Bërkiq , Bellosheviç , Zwergel , etjer.. E megjithë keto të dhëna që i dinte policia e Zagrebit (që ishte nën tutelen e Serbisë), deklaronte të nesermen e atentatit (me 19 shkurt 1931 kur edhe do të vdiste Shuflaj), se  ai  që kishte kryer këtë atentat është i panjohur… Bota demokratike e kohes, duke perfshirë edhe mbreterinë  shqiptare e denoi këtë akt kriminal të Serbëve.. Reaguan edhe mediet e shkruara të kohes ; “Tribuna”- Romë ,“Nev York Times” ,”Frankfurter Zeitung “, “Chicago Herald”, “Berliner Tagblatt” etjerë , por edhe personalitet e  shkences e letrave europiane e botërore: Albert Ainshtajn , Heinrih Man , Josip Milkoviq e tjerë.  Ndersa nga mediet e shkruara shqiptare dallojnë , “Vullneti i Popullit “ , “Albania” -Tiranë etjerë, si dhe  “zërat” e fuqishëm të intelektualëve të shquar të letrave shqipe: Lumo Skendo (Mit’hat  Frashri ), Gjergj Fishta, Faik Konica etjerë… Milan Shuflaj vdiq i martirizuar për historinë e vertet të shqiptareve , ndaj ja kemi borxh ta perkujtojmë e nderojmë në perjetsi…pasi e perjetshme është edhe vepra shkencore që na ka lënë trashigimi ky albanolog , shkencëtar dhe historian i madh… 

Malësi e Madhe me 9 nëntor 2021

Filed Under: Histori Tagged With: Ndue Bacaj

LAHUTA, VEGËL MUZIKORE AUTOKTONE E TROJEVE ILIRO-SHQIPTARE

November 6, 2021 by s p

Nga Ndue  BACAJ

HYRJE:

Nga fundi i vitit 2018 , nga media të ndryshme shqiptare “lajmrohej” se Lahuten na e “moren” serbët , pasi UNESKO paska regjistruar Këndimin me Lahutë si vlerë kulturore  të Beogradit.. Fillimsht dua të them se për mua ky ishte një lajm mjaftë i  trishtueshëm , pasi na kumton  “humbjen zyrtare” para botës , të autoktonisë së Lahutës jo thjeshtë si vegël muzikore shqiptare , por mbi të gjitha si vlerë “shpirtërore” me të cilën ne kemi percjellur nga njeri brez në tjetrin , historinë shumë-shekullore të trmërisë, urtësisë , krenarisë dhe atdhedashurisë. Ne malësorët me ketë rast kemi humbur prapë më shumë se shqiptarët e tjerë , pasi Lahuta është vegla autoktone e trashigimisë heroiko-historike e Malësisë së Madhe ku edhe sot ka të ruajtur djepin e saj të lindjes  , perkundjes  dhe  rritjes , së bashku me malësorët dhe historinë e tyre ndër shekuj… Lahuta ndër mote e shekuj në shtepiat malësore ka qendruar gjithnjë pranë pushkës , ajo ka qenë edhe lapsi e fletorja  me të cilen janë shkruar , kënduar , trashiguar e frymëzuar  malësorët… Tu “vjedhësh” malësorve (dhe iliro-shqiptarëve në pergjithsi) lahuten , do të thotë tu “vjedhësh” historinë më të qensishme , eposin e kreshnikëve  në “trajta homerike”… Këngët e kreshnikëve janë tipike Iliro-Shqiptare , ato i perkasin kohës shumë më të hershme se dyndjeve sllave e aq më pak kohës së pushtimeve osmane. Njeri nga njohësit , mbledhësit dhe pergatitësit e Visareve të Kombit (At Bernardin Palaj) do të shkruante: Nuk duhet me miratue teoritë e ndryshme sipas të cilave këngët e kreshnikëve i perkasin kohës së dyndjeve sllave apo kohës së perandorisë osmane…. Shpirti rapsodive është thjeshtë shqiptar, pse paraqet qartë të gjitha karakteristikat e shqiptarit e vetëm të  shqiptarit: besa e zanavet , orëvet dhe kreshnikëvet ; burrnija e trimnija e tyre edhe me anmiq… bestynitë e popullit tonë , doket , miku , dashtunia e ndera e familjes , trimnija e ndera e gravet etjerë, shprehen ndër kangë në mënyrë të gjallë e janë ngjyrat e ndryshme , me të cillat rapsodët (kupto lahutarët N.B.) e maleve tona paraqesin fëtyrat e herojve…1.  “Konkretisht” Zanat e Orët e vendit , kur shofin , se sllavi  don me kapërcye Danubin , kerkojnë njerin që me i pri çetës e me i ba ball…2.  Siç dihet  emrat e ketyre prijësve kreshnik gjinden në këngët e eposit të kreshnikëve. Asht vu re se kangët e kreshnikëvet këndohen gjithmonë e vetëm me lahutë…3.  

PAK HISTORI NGA AUTOKTONIA E LAHUTËS ILIRO-SHQIPTARE ! 

Lahuta si vegël muzikore popullore autoktone, është në dukje një vegël primitive dhe e thjeshtë, pasi perbëhet nga nji kupëz e drujtë në trajtë vezake e mbulueme me lëkurë… dhe ka një bisht jo fort të gjatë.  Në vend të kordhave ka nji toje qimesh kali , që rregullohet nëpër një çile të vetme…I bihet me një hark… (i lidhur me qime kali…).4.  Në trojet e Malësisë Madhe per “lindjen” e Lahutës ka qenë trashiguar një gojëdhënë interesante , që nga të moshuar malësor konsiderohej shumë e hershme ,  thuhej se është qindra apo mijëra-vjeçare , dhe është trashiguar si “amanet” nga njeri brez në tjetrin bashkë me lahuten… Gojëdhënen e lindjes së lahutës e kam degjuar  që kur isha femij , rreth gjysëm shekulli më perpara , dhe nëse nuk do të delte në dritë lajmi trishtues i “vjedhjes” së autoktonisë së lahutës  , në kujtesen time kjo gojëdhënë ndoshta do të kishte mbetur e “fjetur” pergjithmon… Para se të citoj gojëdhënën dua të them se për mua kjo ndonse gojëdhënë është shumë  dometheënëse dhe autoktone (së bashku me lahuten), pasi gojdhëna nuk është trashiguar , dëgjuar e as ruajtur veçse në trojet Iliro-Shqiptare të Malësisë Madhe.

GOJDHËNA: “Në kohë shumë të hershme , kur njerzit si pjata per ushqim apo si enë per të pirë ujë a diçka tjetër perdornin kupa druri të gdhendura nga ata vetë. Një ditë një kupë druri e till thuajse  po u ndahej pergjysëm , dhe ata njerzë që ndodheshin larg shtepisë tyre u duhej ta perdornin atë… Në këto kushte lindi nevoja e ruajtes të pandarë krejtësisht të kupës, që u nevoitej per momentin,  mirpo u mungonte matriali lidhës. Njeri nga më të shkathtit shkoi e mori disa qyme nga bishti i kalit tij , (kali siç dihet ka qenë kafsha e parë e zbutur nga njeriu) , keto qyme ai i bashkoi,  dhe me këto lidhi fort  kupen e drurit duke mos e lejuar që ajo të ndahej më tej.. Mbasi kupa keshtu e lidhur përmes funksionoi  , njerzit filluan të “këndojnë”. Në ketë kohë duke kaluar kupa nga një dorë në tjetren duke e terhequr me të “ferkuar”, nga tuba e qimeve të kalit që e mbante të lidhur dikush vuri re se ferkimi i qimeve , që lidhnin kupen jepte një lloj tingulli të lehtë të pelqyeshëm. Në ketë kohë dikush nga ata  provoj “ferkimin” e qellimshëm me dorë e deri me thupra druri të lidhëses së qymeve.  Por keto “ferkime” ose nuk sillnin tingujt të majftueshëm , ose demtonin tuben e qymeve. Per ti shkuar kësaj “prove” deri në fund  u provua , që në një thuper thanukle të perkulur si hark të lidhet një tubë qyme të  bishtit të kalit. Tubat e qymeve të harkut të thupres  u ferkuan me ato të kupës. Tingujt që jepte ky ferkim fillimisht ishin më të qensishëm , por ferkimi i qymeve shtonte “forcën” e ferkimit duke sjellur edhe demtimin e qymeve. Kjo “punë” nuk u la me kaq , por më vonë u mendua të provohej lyerja e tybëve të qymeve me një matrial rreshqitës siç ishte rrëshina e drurëve (kryesisht e pishave)… Kjo gjë ndonse  funksionoi , por perseri tingujt ishin shumë të dobët per tu dëgjuar… Duke “vrojtuar eksperiencen” e zmadhimit të zërave në ambiente të mbyllura  , u mendua të mbështillej apo mbulohej kupa me lëkur të regjur kafshësh  , duke i lenë në mes vrima që të deportonin tingujt , të clët do të “zmadhoheshin” në kupen e mbyllur nën lëkur. Kjo gjetje funksionoi , por lindi nevoja e një mbajtëse të kupës gjatë perdorimit , gjë që ju shtua “kupës”. Majtësja apo shtesa e drurit që ju bë kupës  do të sherbente më vonë edhe si vend ku do të lidhej maja e njëres tubë të qymeve të kalit , që më pas kjo do të modifikohej nga një kunj i futur  në majen e mbajtëses apo shtesës së  kupës , duke e terhequr (shternguar) tuben e qymeve me anen e rrotullimit të kujit , gjë që shtonte ndjeshem tingujt që nxirrte kjo vegël e re muzikore (popullore) , që shpiksit e saj Iliro-Shqiptarët do ta quanin Laud (laudrim , lavdrim). Pasi me këtë vegël muzikore autentike të tyre do të shoqëronin nga njeri shekull në tjetrin , historinë e lavdrueshme të jetës e veprave të tyre  me këngët e trimërisë , urtësisë , bukurisë , hijeshisë , dashurisë , krenarisë e mbi të gjitha atdhedashurisë… Simbol i lavdrimit të këtyre veprave  me të cilat krenoheshin shqiptarët (kryesisht të veriut të Shqiperisë Etnike) , mbas shekujsh arriten kulmin me  këngët e  Eposit të Kreshikëve , që këndohen me lahutë , apo siç i thonë edhe sot të vjetrit në Malësi me laudë , pra me veglen muzikore që laudron … lavdron… Është interesant se druri më i pershtatshëm per Lahutë ka qënë që  fillim  ai i manit , dhe ndonjëherë edhe ai i vishnjes , nderkohë në lahutë gëdhendëshin simbole lokale apo kombëtare , deri ato të “vona”të Skënderbeut (“koka e dhisë”) ,  shqiponja  dykrenore e flamurit kombëtar e tjerë… (Vlenë të thuhet se fjala lavdrim apo laudrim , në hershmërinë e saj  rrjell nga fjala latine, Laudetus -Lavdua si psh  “Laudetus  Gesus  Christos”-Lavdu Jezu Krishti ,megjithse sipas të gjitha “gjasave” Lahuta ka “lindur” shumë para Krishtit…).5.  Këtë gojëdhënë mendoj se na e “verteton” edhe gjeografi dhe historiani i madh grek Straboni (lindi në vitin 63 para Krishit dhe vdiq rreth vitit 20 pas Krishtit , autori  i vepres “Geographica”-Gjeografia i perbër nga 17 libra ), i  cili duke pershkruar doket iliro-dardane thotë se ata , ndonse doket i kanë plotësisht të “egra”  gjithnjë e kanë kultivuar  muzikën dhe kanë perdorur instrumente me frymë dhe me harqe… (Strabonis , libri VII ,5.) , ku Lahuta ka qënë ndër veglat muzikore (me harqe) më të hershme që kanë perdorur Ilirët…  Ndersa Ilirologu , arkeologu dhe albanologu i shquar Aleksander Stipçeviq (1930-2015) , e perforcon autoktoninë e Lahutës iliro-shqiptare ,kur shkruan : “…Të kënduarit e këngëve epike me lahutë – aq karakteristik për popujt e sotëm të Ballkanit – ka gjithashtu rrënjët e veta të thella në të kënduarit e rapsodëve Ilirë për veprat heroike  të të parëve. Në një kontinuitet të pashkëputur jeton  në shumë vise të Ballkanit deri sot melosi popullor ilir , si dhe instrumentet në të cilat muzikantët ilirë kanë ekzekutuar meloditë e tyre.”.6.  Muzikologu dhe studiuesi i njohur shqiptar Ramadan Sokoli  e pershkruan lahutën  si vegël muzikore të Shqiperisë “veriore”,  me një kordë prej qimesh kali, të cilës i bihet me hark …. Ndërsa në Shqipërinë jugore , llahutë quhet një vegël tjetër e gjinisë kordofone, e pajisur me katër palë tela, të cilëve u bihet me pendëz. Pra,pavarësisht nga emri i përbashkët, kemi të bëjmë me dy vegla të ndryshme si për ndërtimin e tyre,a shtu edhe për mënyrën e përdorimit,  veçoritë e tingëllimit, prejardhjen ose historikun e tyre etj….Lahuta përdoret në ato krahina të Shqipërisë Veriore ku këndohen këngët e kreshnikëve, domethënë nëpër trevat mbi lumin Drin. Nepërmjet shtegëtimeve blegtorale të malsorëve tanë kjo vegël ka zbritur deri në jugun e Lezhës. Kurse nepër krahinën e Matit e të Dibrës nga njëra anë deri në rrethin e Krujës e nepër malësitë e Tiranës , nga ana tjetër përdoret një variant i lahutës (“laurija”) me dy,tre ose katër tela,të cilët nxjerrin tinguj nëpërmjet fërkimit me hark. Një studiues , etnograf dhe klerik shqiptar  e pershkruan  mrekullisht rendësinë  e instrumenteve të muzikës popullore (folklorike) , në mes tyre edhe lahuten kur shkruan : “..Malesori kur merzitet kap fyellin, zymaren apo  lahuten dhe i bie duke e percjell me kangë të permallshme. Kendon diten në maje të ndonjë krepi , ose në hije të ahit. I bahet se dielli ka ngel kah e ndie , se zogjtë janë grumbullua rreth tij si të marrun mendësh , se krojet e gurrat kanë ndalue e nuk qesin ujë per mos me ba  zhurmë… se shkembinjtë kanë ngreh kryet  prej habijet , ndersa hëna dhe yjet e nates i duket se e degjojnë me kënaqesi..”.7.  Lahuta veçmas si vegel muzikore popullore e tradites , ka qene “shoqeruese” e malesorve  edhe në raste luftrash .  Një gjë të tillë e pohon edhe  armiku numër një i trojeve shqiptare të Malësisë Madhe e më gjërë Kral  Nikolla  i Malit te Zi , i  cili në poemen e tij “Kryengritja e  Malsorvet “ (Malisosrki  Ustanak) të vitit 1911 , nga e  cila citoj:

“…Kelmendasit …luftojnë rreptë … ,

Gjysa e ketij bajraku kanë  lahutat mbas shpine , 

 Për me kendue gjatë luftimit ,

Lumnit e veta të fitimit …”.8.

Unë dhe asnjë shqiptar apo ndërkombëtar nuk besoj që e mendon se Kral Nikolla (Petroviç- Krali i Malit të Zi) , ju a ka pasur me hile serbëve (vëllezërve të vet shkije) , kur në keto vargje  artistike e mbi të gjitha historike , tregon se lahuta ishte shok i pandar mbas pushkës ndër malësorët e Malësisë Madhe (me këtë rast i kelmendasve) , ku kjo vegël muzikore dhe këndimi me të ishin autoktone iliro-shqiptare…

SERBËT…dhe… LAHUTA 

Serbo-sllavët siç dihet janë jabanxhi të zbritur së voni si turma të mjerimit nga Uralet . Autorët e njohur të asaj kohe në veprat e tyre na tregojnë saktesisht se sllavët , kanë filluar të “prekin” trojet ilire në fundin e shek.VI e fillimt të shek.VII (mbas Krishtit), per të vijuar me luftra e tmerre deri në shek.IX , kur edhe u ngulen në disa troje ilire…

Historiani i madh bizantin , i njohur si Prokopi i Çezaresë (i lindur në Çezare të Palestines,fundi i shek.V- fillimi i shek.VI ,pas Krishtit), ishte bashkohës i perandorit të njohur me origjinë ilire JUSTINIANIT. Është autor i tre veprave (Historia e luftrave , Mbi ndertimet dhe Historia e fshehtë). Në librin e tij të VII  (Historia e luftrave) ndër të tjera shkruan : “Në vitet 549 -550 (mbas Krishtit) Skllavenët (Sllavët) ,… kaluan per herë të parë lumin Ister…Komandanti i ushtrisë romake në Iliri dhe Thraki hyri në luftë të ashper me ketë ushtri dhe megjithse ajo ishte e ndarë në dy pjesë , romaket u thyen per shkak të sulmit të tyre të papritur , disa prej tyre u vranë , disa të tjer iken në rremujë…Skllavenët i vunë perpara… pas kesaj ata filluan të grabisin pa frikë të gjitha keto vende , në Thraki, edhe në Iliri…Në keto kohë një turmë e madhe Skllavenë (Sllavesh) u derdh në Iliri dhe bëri atje tmerre të paparashikuara… Në kohen e kësaj dyndje grabitqare… Skllavenët u kthyen me gjithë palçken në vendin e tyre…Ndersa ushtria (romake) me urdher të perandorit u ndalua në Iliri , afer qytetit Ulpiana për shkak të kryengritjes së banorëve prej mosmarrveshjeve  që i shtynë të krishterët të luftojnë kundër njeri tjetrit (libri VIII). (Qyteti Iliro-Dradan i Ulpianes ,sot ndodhet ne fokusin e arkeologeve , afer Prishtines, N.B.). Perandori Ilir , Justiniani në keto kohë e shikoi vehten disi të “dobtë” në organizimet ushtarake , dhe për ketë nisi një punë të madhe ndertuese e rindertues të qyteteve dhe kështjellave ,veçanarisht në trojet Ilire… (libri IV).9.  Ndersa historiani  me prejardhje nga Egjypti që u vendos në Konstandinopojë në Kohen e perandorit Herakli (610-641 , pas Krishtit) , Theofilakt  Simokata , autor i veprës “Historitë botërore “ , tregon se si skllavenët (sllavët) arriten të marrin qytetin e Singedonit (Beogradin e sotëm). Këtë luftë Simokata  e pershkrun në librin VI  të kësaj vepre nga e cila citojmë: “ Hagani nga ana e tij kerkoi nga perandori që të vazhdoj paqja. Por meqense perandori nuk i dha rëndesi fjalëve të barbarit , ky menjëherë filloi persëri luften . Hagani urdhëroi  skllavenët  të ndertonin  shumë anije që të mund të kalohej Istri. Por banorët e Signedonit me sulme të menjëhershme  shkatërruan atë që kishin ndertuar skllavenët dhe me zjarr bënë  që të dështonin perpjekjet e tyre  per të ndertuar mjete lundruese.  Si rrjedhim i kësaj , barbarët rrethuan Singedonin. Qyteti arriti në një gjendje shumë të keqe dhe kishte shpresa shumë të pakta per shpëtim.  Por në ditën e shtatë Hagani  urdhëroi barbarët  të lënë rrethimin dhe të vinin tek ai. Barbarët kur dëgjuan këtë e  lanë qytetin  , por pasi moren per çlirimin  dymijë dareika ari , rrobe dhe një tryezë të stolisur  me ar. Hagani pas kësaj kaloi pesë parasangë (stade) e vendosi lëmin pranë Sirmit , dhe i  detyroi shumë skllavenët të nxirrnin lëndë  për të pergatitur anije , me të cilat do të kalonin lumin e quajtur Sao…”. Thonë se Prisku iu pergjigj  Haganit si më poshtë : “O njeri , ti kryen padrejtësi kundrejt qytetit Signedon. Ti , pasi rrëzove muret , i detyrove qytetarët  fatëkeq  që të shperngulen . Ki mëshirë pë qytetin , i cili shumë herë ka qenë shkretuar  nga ti. Vëri kufi lakmisë sate…”. Por Hagani i zemëruar i nderpreu fjalën  dhe iu këcënua  se do të shkatërronte edhe shumë qytete të tjera… Kurse Prisku  pasi thirri Guduinin dhe i dha  ushtri romake , e urdhëroi  që ti shkonte në ndihmë Singedonit. Dhe kështu Guduini  lundroi në drejtim të këtij qyteti. Dy lumenj rrethojnë Signedonin –Sao dhe Drao (Sava dhe Drava N.B.)…. Por me që nuk i qëndruan dot sulmit të romakëve barbarët u vunë në ikje. Dhe kështu Prisku  shpetoi qytetin fatkeq…10.   Kjo luftë në mes  romakëve dhe skllavenëve (sllavëve) , i perket vitit 593 , por që kjo luftë nuk mbaron ketu pasi skllavenët ndermarrin luftra të tjera kundër Signedonit (Beogradit të sotëm) , deri sa shekuj më vonë e pushtojnë dhe e tjetersojnë thuajse plotësisht. I citova autoret e më siperm antik , per të treguar se kur Lahuta si vegël autoktone muzikore e Ilirëve , kishte shekuj që perdorej dhe me tingujt e saj të “ëmbël e të hillur” , shoqeronte e “trashigonte” jetën dhe historinë e banorëve Ilir në trojet e veta etnike , sllavo-serbët (apo skllavenët siç quhen nga autorët antik) endeshin akoma  në kushtet e mbijetesë në Uralet e egra ku edhe janë autokton. Poeti kombëtar At Gjergj Fishta në “Iliaden” e tij shqiptare Lahuta e Malcisë e pershkruan mrekullisht  se kush dhe ku ishin sllavo-serbët jabanxhi në Ballkan  dhe Ilirët vendali në trojet e tyre etnike , me vargjet e Lahutës të Malcisë:

“……. E atjè larg , po, kah Urali,
Nëpër atò breshta të larta,
Sillej Shkjau, si shkerbé mali,
Tue kerkue per molla t’ tharta,
Kur  m’kto vise të Ballkanit
Të Parët tonë, Pellazgtë e motit
Gjân e gjallë kullotshin planit,
Qétë i ngitshin m’fushë të Zotit.
Kishin frone e ligje të mara,
E giatë shtegut  t’qytetnimit
Ishin shtý atà larg përpara
Që  m’prendverë te rruzullimit.
Prej kah fill zên rriba e Verit
E m’Vezuv t’veshun  n’gjineshtra:
Prej kaukazit m’Shkam  Doverit,
Kû rri Albjona e pjekë gjinjeshtra,
Fis mâ t’ vjeter kund nuk ká
Se âsht  ky  fisi  n’zâ  i Shqyptarit,
Ne mes t’cillit punët e mdhá
Per Europë zunë  t’enden s’pari…”.11.

Jo më kot At Gjergj Fishta vepren e tij madhore, Iliaden Shqiptare e ka titulluar Lahuta e Malcisë. Fishta me lahutë në dorë xuni postin në krye të oxhakut . Prej këndej , në dritën e pishësh lotuese në vend të elektrikut , ai tërhoqi vemendjen e të mëdhajve e të vogjëlve , të burrave e të granisë , të shkollarit e të analfabetit , të fshatarit të thjeshtë e të qytetarit dinak, të vetit e të huejit. Të gjithë, pa dallim hapën veshtë dhe e ndigjuen me gojë hapët . E prejse këndoi shqip e këndoi për Shqiptarë , nuk pat si t’i harrojë- as s’kishte si t’i qesë në harresë – elementët përbasë të shoqnisë  së kohës , as botkuptimin e njaj shoqnie të vjetër , sa të vjetra ishin trashigimet ilire…12.  Lahuta e Malcisë, si dhe vendosja e shumicës së ngjarje historike e heroike të atdhetarisë së shqiptarëve në Malësinë e Madhe nga At Gjergj Fishta , nuk ka qenë e rastësishme… At Gjergj Fishta si një ndër mendjet më të ndritura , ditura dhe patriotike të shqiptarisë i ka dhënë jetë kryevepres tij “Lahuta e Malcisë” pikrisht në trojet e  autoktonisë së Lahutës , dhe tingujve të saj që shoqruan ndër shekuj trimerinë , urtësinë , bujarinë , besnikrinë dhe atdhedashurinë e malësorëve shqiptar. Është me vlera të cilësohet se Prof.dr. Zymer Ujkan Neziri (nga Rep. e Kosovës) prej vitesh ka kryer një punë voluminoze dhe cilësore , duke pergatitur 15 vëllime të Eposit të Kreshnikëve , të kënduara me Lahutë nga lahutarët më në zë të Malësisë Madhe e më gjërë. Në ketë punë voluminoze që pati filluar në vitin 2012 , e ndjej vehten “të privilegjuar”  pasi kam dhanë edhe unë një kontribut të vogël (para vepres së madhe të Profesor Nezirit)  së bashku me mikun tim Sytki Ndrecaj (në atë kohë N/Prefekt) që na mbeshteti  në ditët e ketij “rrugëtimi” në Malësi… Profesor Zymer Neziri (së bashku me bashkëpuntorët e tij)  , realizoi mrekullisht 15 vëllimet e Eposit të Kreshnikëve , vëllime që i promovoi me sukses kombëtarisht dhe nderkombëtarisht gjatë vitit 2016. Kjo punë cilësore e voluminoze tashma është njohur edhe nga UNESKO , për të cilën jam jo pak i “habitur”  se si ky institucion botëror i njohjes dhe ruajtjes së trashigimisë  së vlerave të kombeve e popujve , ka arritur të njohë mrekullinë e  kendimit me Lahutë (Eposin e Kreshnikëve)  si autoktone shqiptare  , dhe pas kësaj edhe këndimin “thjeshtë” me lahutë (gusla siç i thonë serbët), si autoktone serbe të Beogradit…

NË NGJASIM TË NJË EPILOGU

Shkjetë jabanxhi si kojshi  të shqiptarëve tash më shumë se dhjetë shekuj , dashje pa dashje kanë marrë nga doket , zakonet , por edhe muzika e fqinjëve autokton shqiptar. Si shembull për ketë mendova të marrë kendimin me lahutë. Më kujtohet se në vitet shtatëdhjetë të shekullit njëzetë çdo ditë të diel , në mos gaboj rreth orës dhjetë apo njëmbëdhjetë pa njëçerek , degjonim te ish radio “Titogradi” një kengë me lahutë të kenduar shkjenisht nga një shkja. Kënga zgjaste plot njëçerek ore , dhe ne si malësor (pa menduar më gjatë) na pelqente kjo këngë me lahutë , pavaresisht se nuk dinin se çfar “thoshte” kënga. Kjo sigurisht vinte nga mungesa e transmetimit të këngëve tradicionale  me lahutë në radio-Tirana apo radio-Shkodra , të cilat edhe kur transmetojshin (këngë me lahutë) ishin të “shkurtëra” dhe ishin thuajse  këngë per partinë (P), për E.H-në e njeriun e “ri” që kishte pjellë dreqi i kuq , gjëra që në vend të na e knaqëshin veshin na e “shurdhonin..”. Sot në pluralizem me “gjysëm”demokraci , kur me taksat tona vijojmë të paguajmë “si frangu pulen”  Ministrinë e (anti)kulturës dhe taborrin akademik e me tituj profesor e doktor , duhej që vlerat tona të historisë , kultures , artit  e trashigimisë jo vetëm të ruheshin si sytë e ballit , por edhe të prezentoheshin denjësisht para Botës dhe institucioneve të saja , si trashigimi autoktone e kombit shqiptar… E jo ti lihen “mediokritetit” , rastësisë apo ma për dreq…dashakeqsisë… Sidoqoftë Lahutën dhe këndimin me lahutë mund të na e “kopjojnë” fqinjët , por kurr nuk do të munden të na e tjetersojnë… se siç thotë një “fjalë” e urtë popullore ; E drejta mund të vonoj , por kurr nuk mund të harroj”. 

Referencat:

1.Visaret e kombit , këngë kreshnikësh e legjenda , vll.II , fq.XI , pergatitur nga At Brnardin Palaj dhe At Donat Kurti , botime Franceskane  , Shkodër 2007. 

2.At Bernardin Palaj ,OFM , Bota e  maleve shqiptare-dokumente historike , zakone doke  dhe tradita , fq.107 , botime franceskane , Shkodër 2018. 

3.At Bernardin Palaj OFM, po aty… fq.106. 

4.At Bernardin Palaj OFM, po aty… fq.106. 

5.Gojdhënë e mbledhur nga unë autori i ketij shkrimi N.B. 

6.Aleksandër Stipçeviq ; ILIRËT, historia , jeta , kultura , simbolet e kombit, fq.250 , botime Toena-Tiranë 2002. 

7.At  Gjon Karma , Kerkime ndër malet e Veriut ,fq.261.

8.Botim special i rev. “Leka”me me rastin e 25 vjetorit të shpalljes së pavarësisë së Shqiperisë , 1937 , fq.29(631). 

9.Iliret dhe Iliria te Autorët Antikë , Akademia e Shkencave të Shqiperisë, Instituti i Arkeologjisë , fq.435-438,  Pergatitur nga Selim Islami (redaktor pergjegjes) , Frano Prendi ,Hasan Ceka ,Skender Anamali -Botimet Toena ,Tiranë 2002. 

10.Iliret dhe Iliria te Autorët Antikë , po aty ,fq.479-480. 

11.At  Gjergj Fishat , Lahuta e Malcisë , fq.105 , Romë 1991). 

12.Parathenia e Lahutës së Malësisë të At Gjergj Fishtës ,fq.XXVII , botim i tretë  ,Romë 1991.

Filed Under: Kulture Tagged With: Ndue Bacaj

NGA DRIVASTUM TEK DRISHTI, SHEKUJ HISTORIE E QYTETRIMI NËN RRËNOJA

November 3, 2021 by s p

Nga Ndue  BACAJ

DY  FJALE NË VEND TË HYRJES

Mund të jenë fare pak banore të Shkodres , Malesisë së  Madhe e me gjërë që të mos kenë degjuar  per qytetin apo kalanë  e lashtë të Drishtit, e cila ndër shekuj “cilesohej” pas  asaj të Shkodres…Per ketë  trashigimi qytetrimi e zhvillimi qarkullojnë  gojdhena ,dokumente dhe shkrime të ndryshme ,të cilat mund të “ballafaqohen” vetem me disa  rrënoja e germadha që gjenden në Drishtin e sotëm ,i cili trashigon nga Drivastumi i lashtë më së shumti emrin e “shqiperuar “ disi  ndër mote … 

Kalaja e Drishtit - Wikipedia

Pamje nga rrenojat e qytetit-kala të Drishtit-sot

DRIVASTUM  (DRISHTI), NË  FOKUSIN  E STUDIUESVE , HISTORIANVE  E  ALBANOLOGEVE  NDËR  SHEKUJ…!! 

Drishti  si qender qytetare e fortifikuar ka një histori rreth  pesembëdhjet shekullore .. Duke ndjekur qyterimin e  trojeve  tona ne  mendojme se  Drishti është vijim i qendrave të fortifikuara  para e pas pushtimeve romake, të cilat i kalojnë 2500 vitet, ku si shembull mund të marrim  qytezen  e fortifikuar të Kratulit (Boks) , Kalanë- Qytet të Marshenjit .. e deri Dioklen e famshme (afër Potgoricës së sotme ..) cila ka lulezuar deri në vitin  518 ,kur nje termet i fuqishem e goditi  aq rëndë sa në shekullin e VII qyteti famemadh u shkretua … Ku siç shkruan albanologu Milan Shuflaj ,pjeset e shkaperdredhura  të Diokles  u rrembyen nga keshtjellat e tjera të aferta, duke u krijuar grupi i qyteteve  mesjetare : Suacium (Svaçi) ,Drivastum (Drishti) ,Balecium (Balleza) dhe Danja..1.  Gjithashtu nga ky autor mesojmë se janë me origjinë Ilire sidomos emrat  topografik të qyteteve Dioklea , Drishti ,Balezo e Svaci…2.  Në  vellimet  e  “Illiricum Sacrum”  (të  pergatitur nga Daniele Farlati , Jacobo Coletit,Filip Reciputi) mesojmë               se Drishti (Drivasto)  ka qenë i njohur si dioqezë që në shek.V , ndersa si një qytet  Ipeshkvnore  ai permendet nga shekulli  IX , gjë që na jep të drejt  të mendojmë  se ai ishte një qytet mjaft i madh edhe per nga numri i banorëve..3 , dhe shumë i rendesishem per nga zhvillimi e qytetrimi i kohes.   Emrin  e të “parit“ ipeshkev (të dokumentuar ) e gjejmë vetem  në  vitin  887 ,por edhe ketë  të shenuar me inicialet  N.N. 4.  Studiuesi i njohur Theodor Ippen , i cili shquhet per “ballafaqimin” e studimeve  të tija me ato  çfarë  gjindeshin konkretisht në terren , per qytetin e lashte Drivastum ndër të tjera shkruante:  “Nga erresira që mbulon historinë e Shqiperisë dhe që vetem aty këtu ndriçohet nga ndonjë rreze drite , na shfaqet shpesh emri Drivasto…Shkodrani Barletius (Marin Barleti shekulli XV,N.B.)  per hisrtorinë  e hershme të Drivastos thotë se : “..Qytetaret e  Drivastos ia atribuojnë   themelimin  e qytetit  të tyre romakeve  dhe mburren  se  janë  pasardhes të kolonëve romak , kjo është e pabesueshme ,pasi asnjë  shkrim apo shenjë tjeter nuk e vertetojnë ketë. Megjithatë vendi i ka të gjitha kushtet  per themelimin e një qyteti. Krahina është shumë pjellore, ka kudo burime , kodra të hijshme dhe një ajër të paster.  Qyteti ndodhet në anë të Kirit  mbi faqen e një mali , i cili zbret nga ana jugore mbi lum ; perimetri i mureve të tij është më teper se 2000 hapa. Mbi majen e kodrës ndodhet një kështjellë e mbrojtur nga natyra dhe nga dora e njeriut. Qyteti është 8000 hapa larg Shkodres. Pas rënies së Prandorise Romake ai u shkaterrua  nga galo-greket (hunet ? ) dhe u rindertua nga mbreteresha  Helena , që rrjedhte prej gjakut francez dhe ishte bashkeshortja  e mbretit slloven Simeon Nemaja “ ,  (mbreteresha Helena , e bija e perandorit Balduin II,bashkeshortja e Stefan Uroshit I , 1237- 1272 ).” .5.  Një pershkrim interesant i bënë  qytetit dhe fortesës së Drishtit , albanologu dhe studiuesi Kostandin Jireçek, ku ndër të  tjera  shkruan se : ”.. Fortesa kryesore rreth Shkodres  ishte nja 10 km larg nga lindja në breg të Kirit , ku fillojnë  malesitë Drivasto , latinisht  Drivastum , në serbishten e vjeter Drivost… Qyteza mund të jetë ilire ose romake . Shqip quhet sot Drishti , që është një log i naltë nja 150 metra mbi një koder , i kufizuam nga veriu dhe perendimi prej lugines së thellë të Kirit , nga jugu  prej grykes së perronit të Drishtit , keshtu që vetem prej lindjes mbetet  i hapur.  Në mes të kësaj kodre qendron katundi …me tepricat  e qytetit të moçem me dy porta. Nja 60-80 metra më lartë, mu në maje është qyteza e hershme, kalaja e Drishtit , e rrethueme  me murie në formë të nji poligoni të parregullt me tepricat e pirgjevet. Ndermjet qytetit e kalasë   gjinden germadhat e një kishëze të vogël me tri altare rrumbullake… Nga germadhat hapet nji pamje  e gjanë mbi Shkodër e Liqe. Barleti lavdron ujin e ajrin e mirë të Drishtit…6.   Ndersa studiuesi francez Hekard  e vlerson ketë qytet  per rendesinë dhe lashtesinë e tij duke thënë  se :  “Edhe pse i shperfillur nga gjeografët e lashtë , Drishti ka qenë një qytet mjaft i rëndësishem , atë e gjejmë tek  disa shkrimtarë të  perandorisë së poshtme  me emrin Trivastum e shpesh  Dinastrum. Rrenojat e tij të shumta të krijojnë një ide mjaft të qartë per fuqinë e tij të lashtë…Qyteti rrethohej nga mure, kulla dhe bedena me një perimeter perafersisht dy milje (3300 ml ,N.B.). Në kembet e tij rrjedhte Kiri (Klausula) …7.  Ish konsulli  Italian në Shkoder, Ermanno  Armao ( fundi shek.XIX) duke u bazuar  në toponime të ndryshme të një harte të lashtë (të hartografve  Kanteli e Koroneli ,shek.XVII ,N.B.) të Shqiperisë Veriore kur “viziton” Drivasto-n (Drishtin) e pershkruan  gjendjen e dy kohëve (para e pas pushtimit otoman të qytetit) , keshtu : “Qyteti i  lashtë ipeshkvnor me kishat e tij  të  Shën Gjergjit, të Shën Françeskut , të Shën Mërisë , Shën Shelbuesit  e  Shna Prendes , si dhe  me fortesen e lavdishme venedikase ,e cila  pasi qe  shtënë në dorë nga Republika Venedikase  me 1396 , ra në doren e turqeve  me 1477 , është … një grumbull rrënojash , dhe brenda mureve të tij, në rrezë të kështjelles , jetojnë rreth njeqindë banorë muslimanë me burime të pakta jetese ,që megjithatë  mbajnë  mend   kohë më të mira kur “Venediku” i kishte në zotrim ato toka….në hartë është vizatuar një keshtjellë e minare, por nuk e dimë nëse  është kjo gjendja e qytetit të vogel në shekullin e XVII…” .8. Albanologu  dhe historiani  Giuzepe  Valentini , kur shkruan per Drishtin e “quan” :”.. Fis e Bajrak në grupimin  e Postribes, … por edhe si qendren që bashkon komunen e kesaj zone. Ndoshta per meritat e lashtesisë. Nga  qyteti i Drishtit ketu  ka një trashigimi  emri dhe  rrenojash… 9.  Një  rikonfirmim (perafersisht të till ) e interesant e gjejmë  edhe tek studiuesi  Fulvio Kordinjano, i cili studimin  e tij e mbeshtetet në  vepren dhe shkrimet e  misionarit të madh  Italian të shekullit XIX At  Domeniko Pazi (1847-1914 ) , nga i cili  per Drishtin  citojmë : “…Misionari duke kaluar aty ju duk se Drivasti, qytet antik paraislamik i fortifikuar , i cili gjendej mbi një shkemb të thepisur  që binte thik mbi Kirin , pothuajse në daljen  e lugines  ; në atë kohë  paraqiste vetem copeza muresh rrethues, dy porta të shembura  dhe ndonjë mbetje kulle. Nga kohet antike  kishte mbetur  vetem një  sternë  uji , per të cilen thuhej se ishte shumë e lashtë , dhe në njeren nga shtepitë , të gjitha muslimane , mund të shihje një gurë  i cili mbante  emrin e Jezu Krishtit ,dhe ky gurë ishte  perdorur si gurë themeltare…”.10. Siç shihet nga keta  autor të huaj , Drishti ka qenë objekt studimi gjatë shekujve , jo thjeshtë per kenaqesinë e  studiuesve , por per vlerat e mëdha të qytetrimit e zhvillimit që kishte pasur ndër shekuj . “Mjerisht” Drishti duke pasur pranë qytetin e kalanë e Shkodrës (apo Rozafes siç quhet shpesh) ishte “hijezuar”  disi nga motet …

VLERA  QYTETRIMI E BESIMI … 

Drishti si të gjitha qendrat e tjera qytetare (Ilire ,Arbnore  e  Shqiptare)  ndër shekuj ka rrezatuar qytetrim e zhvillim me aromë Europerendimore të kohëve… Jeta qytetare drejtohej nga Statutet qytetit ,që ishin thuajse të njejta me ato të Shkodrës…  Keto i vertetojnë dokumentet e shkruara ,gojdhena të trashiguara, si dhe rrenojat e gërmadhat që “dallohen” edhe sot në fillimet e shekullit XXI , ndonse qendrojnë disi të “heshtura”… Drishti ka qenë një qendër  mjaftë e rëndesishme ku punohej e jetohej . Ketu ka qenë e ndertuar infrastruktura e kohes , me banesa , zyra , bibliotekë , rrugë , sheshe , zeje të ndryshme  ,  punishte ku shtypeshin monedha , duke  vijuar me  Pazarin e perditshem dhe atë javor etjer.  Qyteti i Drishtiti  shquhet edhe per shkollat e tij  të kohës  , ku  edukoheshin banorë të qytetit , rrethinave  e më gjërë . Për edukaten  e mirë flet  edhe  fakti që një qytetar nga Drishti , ngriti një shkollë fillore në Stanjo (Stagno)  afër Raguzes në vitin 1373…

Në Drisht  përmenden në vitin 1442  “tres  scuole maiores” (tre shkolla…) , “shkolla”  e  Shën  Kryqit , ajo e Shën  Gjergjit  dhe ajo e  Shën Mërisë. 11. Në Drisht ekzistonin punishte moderne që perpunonin  rrushin dhe ullirin. Vena e voji (i ullirit) të prodhuara ketu  ishin mjaft të njohura dhe vlersoheshin shumë edhe per eksport, në Venedik e më gjërë…   Vlersimi dhe njohja e  cilsisë  së venës e vojit  (të ullirit) të Drishtit tregon , per  shkallen e lartë të mjeshtrisë  që kishte arritur kjo qendër qytetare e zhvilluar.. Drishti duke qenë një qytet  i ndertuar në një pozicion shumë të pershtateshem gjeografik ,klimaterik  dhe politik ,fitoi jo vetem rendesi administrative  (shtetrore) ,por mori vlera edhe si  një qytet peshkopal apo Ipeshkvnore , që permendet per herë të parë në shekullin e IX..per të cilin  studiuesi Ippen.. shkruante se njihen emrat e 35 ipeshkeve ,prej të cilëve  i fundit u zgjodh në vitin 1336 , (sipas të dhënave  të ndjerit arqipeshkev Poten të Shkodres )..12.  Ndersa një burim tjeter e fillon “hierarkinë “ e ipeshkevijeve të Drishtit  në vitin 887  me  inicialet N.N. , dhe e perfundon në vitin 1636 me emrin e (ipeshkevit) Hieronim Cucich , per të cilin shkruan se  vdiq me 2 janar 1648 , dhe  se me ketë ipeshkev merr fund edhe vargu i ipeshkevijeve të Drishtit..13. Interesant duket studimi i Jireçekut  i cili thotë  se: “.. Qyteti  e qyteza dallohen qartas  prej shoqishoqit: civitatas et castrum.(në  shqip  perkthehen Qyteti  e Kalaja ,N.B.).  Katedralja ishte një  kishë e Shën Gjergjit. Permendet edhe një kishe  e Shën Mërisë ,dhe një tjeter e Shën Franceskut . Peshkopi kishte nji tog kishtare , kanonik , nji kryeprift e shumë priften…Rrethi i Drishtirt kishte mjaft venë e voj …14.  Duke ju referuar autoreve të tjerë ,si dhe hartografeve  Kanteli e Koroneli të shekullit XVII në Drisht gjindeshin , perveç  kishave që permend  Jireçeku edhe dy kisha të tjera kushtuar  Shën Shelbuemit dhe Shna Prendes..15. Ndersa albanologu dhe historiani Milan Shuflaj  shkruan se në dokumentet raguziane permenden per Drishtin katër Kisha : Katedralja e Shen Gjergjit , Kisha e kolegjuar  e kapitullit Shën Maria  e Drishtit  (1353 capitulum  ecclesie S. Maria  de Drivasto) , Kisha e Shën Franceskut  (1353 , 1368) , dhe Kisha e Shën Salvatorit  (S. Salvator  1399). 16.  Shenjetori  mbrojtes  i  Drishtit ishte  Shën  Gjergji..17. Per Drishtin si qytet-kala me rendesi historike ,  është folur ,shkruar , madje edhe hamendesuar shumë . Ndaj per vitin e themelimit të Drishtit nuk  ka një vit apo shekull “fiks”. Drishti të pakten që në shekullin e gjashtë ka filluar të hell shtat si qender e rendesishme qytetare ,ndersa duke filluar nga shekulli i  IX  është e dokumentuar edhe si qender e Ipeshkevie me të njejtin emer me qytetin. Gjithsesi një dokument i gjetur në arkivin e Vatikanit ,sipas gjasave apokrif ,bëhët shkas  per të hellur një hipotezë të paqendrueshme , se Drivastum është themeluar nga familja bizantine  Angelos (Engjellore N.B.) , nga e cila vijnë perandoret e viteve 1185-1204 dhe se kjo familje ,si e perzunë latinet ,qe terhequr në Drivastum dhe kishte sunduar atje. Dokumenti pretendohet të jetë një diplomë  emertimi e leshuar nga perandori Mihali VIII Paleologu (1261-1282), për Dukët e Drivastos ; Mihal Angelos  dhe per të birin e tij Andrea Angelos. Sipas të gjitha gjasave … keto mardhenie  të familjes Angelos dhe  Drivastum nuk kanë  ekzistuar kurrë..18.  Duke cituar këta rrjeshta nga një dokument  që nuk mund të kontestohet lehtë , ne mendojmë të “sqarojmë” se dyshimi i autorit  per mardheniet e  familjes Angelos (Engjellore) dhe Drisvastumit , kanë të bëjnë  me origjinën bizantine të  Anxheleve apo më saktë të ENGJELLORVE të Drishtit , që në  vertet ishin familje e njohur (Arbënore) e me rendesi , jo vetem  per Drishtin , por edhe per krejt Arbërinë e më gjërë..fama e të cilëve mori dhenat në shekullin e XV me në krye Ipeshkevin famëmadh  Pal Engjellin e tjer… Studiuesi francez Hekard  shkruan se : “..Mihal  Paleologu pretendon se  Drishti u themelua  nga pasardhesit e Isak Engjellit . Farlati (Daniele Fralati njeri nga hartuesit e vepres  Iliricum  Sacrum ,fillimi shek. XVIII ,N.B.) , rrëfen se në lidhje me  ketë ekziston në Vatikan , në Instrumenta  miscellanea të Arkivave  sekrete një deshmi e Mihal Paleologut , perandorit , per Mihal  Engjellin  dhe Andrean djalin e tij , Dukë të Drishtit , që u jep atyre  titullin e konteve të Pastroviqit . Në ketë dëshmi, Mihal  Paleologu  verteton të  drejtat , privilegjet  dhe titujt  e fisnikerisë që i kishte dhënë  perandori Leoni i parë  familjes  Engjelli , e cila –shton ai , themeloi ,siç e dimë , qytetin e Drishtit  aty ku gjendet sot , dhe ndertoi me shpenzimet e saj katedralen dhe shtepinë kanonike të cilat i paisi me gjithshka të  nevojshme. Sipas Dykazhit (Ducange) , në kohen kur në Serbi mbreteroi Uorshi , pasardhesi i fundit i Nemajave , Andreasi , pinjoll i një familje të shquar të Spanjës  qeveriste  Drishtin me titullin Dukë.  Ai vdiq  në vitin 1336 , duke u a lënë principaten fëmijëve të tij.   Në këtë kohë , Dukët e Drishtit  kishin nën sundimin e tyre Dukagjinin e  Eperm që perfshinte : Shalen , Shoshin ,Shllakun ,Temalin ,Pultin  dhe Postriben..” .19.  Historiani dhe albanologu  Kostantin Jireçek me studimin e tij “ndricon” disi  historinë  e   Drishtit si qender  ipeshkvnore  kur  shkruan : “..Ndër katologet e vjeter të peshkopeve grekë , Drishti shenohet i  mvarun prej metropolive të Durrsit , por  ndër shekujt XI-XV ai mvarej  nga  kryepeshkopi i Tivarit.  Drishtin e kanë pasur  per një kohë të gjatë  Bizantinet , deri që e pushtoi  Nemaja bashkë me Shkodren.  Nën zotrimin serb qyteti mbeti një bashki e priviligjueme , me nenpunës të zgjedhur e ligje lokale…20.  Qyteti i Drishtit  kishte arritur  të njihej si një  ndër qendrat urbane më të zhvilluar të kohes , ndaj në një dokument të shkruar  thuhet se në vitin 1404  u fillua të ndertohen rezervare uji në Drisht..21 , ndersa në mes viteve 1430 – 1432  popullsia ( e fshatrave, N.B.) kerkonte strehim në qytetet – keshtjella  si Shkodra dhe Drishti..22.

Studiuesi i zellshëm dhe  ish konsulli francez ne Shkoder ( shek. XIX) Degrand, në librin  “Kujtime nga Shqiperia e Eperme “  i bënë një pershkrim brilant jo vetem Drishtit si  ish qender qytetare  e  rendesishme , por edhe Urës së Mesit ,që kishte lidhje direkt  me ketë qytet  e më gjërë. Ku ndër të tjera po “veçojmë “ : “..Duke u ngjitur  perpjet Kirit  (që quhej Clausulus prej të vjeterve)  nuk vonoi të na dilte para  syve një  Urë prej gurësh me permasa të bukura , e njohur në vend me emrin  URA VENECIANE , ose URA E MESIT.  Kjo urë  ka  112  metra  gjatësi ,15 metra lartësi  , dhe hapja  e harkut kryesore , ku ende janë të ngulura  hallka  e mbeturina  zinxhiresh  nuk është  më pak se 27 metra. 23.  Ndersa një studiues shqiptare  duke cituar  Pukvilin ( Poucqueville )  shkruan se Ura  e Mesit  është nje vepër e guximshme  dhe elegante …me 13 harqe. ..Është e ndertuar  me 1768 nga ana e Bushatlinjeve  (nga Ahmet Pasha ,vellai i Kramahmudit). Kjo Urë e madhe  dhe e bukur  që lidhë Shkodren  me qytezen e lashtë  të Drishtit ,perveç funksionit  të rendesishem ekonomik kishte edhe vlerë  të madhe  politike , sepse lidhte  trevat malore të Shalës  dhe  Dukagjinit  me keshtjellen e Shkodres…24.  Qoftë ky një ndertim Venecian apo Turko-osman … kjo është  një veper që ka “ditur”  ti qendroj kohës , kesaj shkaterrimtare të madhe dhe vershimit të  lumit.  Me të kaluar Uren që e kanë perdorur shumë ushtri të medha  e të fuqishme  , i ngjitemi  perpjet bregut tjeter dhe pas  pak arrijmë  në një luginë  të mrekullueshme  plot  me  ullinjë shekullor  me trungjet e gërryera . Lugina ngushtohet pak nga pak nën shembjet e zonave shkembore e të tokave  të  gërryera  nga lumi , që largohet nga Kiri dhe të shpie menjeherë me anë të një kthese , në kodren e lartë ku qendrojnë mbeturinat e qytetit  të lashtë të  Drishtit. Një rrugë e shtruar me gurë në formë shkalle , rruga e vjeter që ngjitej per në qytet duke gjarperuar, Ju  lejon të arrini pa rrezik  ,por jo pa lodhje… tek porta e murit të parë rrethues që qarkonte qytetin e vjetër…25…

DRISHTI , NJË  “XHAVAHIR”  I  QENDRESËS ,  BESIMIT  E QYTETRIMIT   ARBËNOR !! 

 Drishti ndër vite e shekuj kishte qenë një “Xhevahir” i shendriteshem jo vetem i qytetrimit ,besimit e zhvillimit ,por edhe i qendresës  e mbrojtjes të vlerave autoktone  Arbnore . Si në të gjitha ,qytetet ,kalatë apo trojet shqiptare edhe në Drisht u perplasen rrebeshe e stuhi shekullore, që suallen pushtues e lakmues të ndryshem ndër mote  e shekuj.. Qytetin-Kala të Drishtit  e goditen stuhit bizantine (perenadoria romake e Lindjes), stuhi tartare ,bullgare , Stuhi e rrebeshe  të sllaveve , si ato të dinastive serbe  të  Nemajëve ,Uorshëve e deri tek  Stefan Dushani që merr fund në vitin 1355  (në fakt janë të njejta pavaresisht nga “mbiemrat”), per të vijuar me perplasjet që kishte pasur  Drishti me  dinastin shqiptare të Balshajve, të cilet u bënë zotër të principates Arbere ku bëntë pjesë edhe ky qytet.. Per ketë dinasti Arbëre “shkruhet” se u bë zotruese jo vetem e Arbërisë së kohes ,por  edhe një pjese të madhe të gadishullit  Ilirik (sot Ballkanik) ,ku per të “vertetuar” ketë po  citojmë një  mbishkrim … mbi të ashtuquajturin “Epitaf i Glavinicës “ që mban daten e 22 marsit 1373 ,që e cilëson Gjergjin dhe Balshen e II si zoter të “Serbisë , Romanisë  dhe të gjithë Arberisë “.26. Vetem  Gjoni (Johannes) , ipeshkvi i Drishtit , një mik i ngusht i  Balshajve  , i cili me 1369 nënshkroi me duart e veta kredon katolike (aktin e besimit katolik)  të zhupanëve të Zetës , që perveç kesaj  i  bënte  qytetit të vet edhe sherbime noterie  ,pagoi në atë kohë 11 dukate . Megjithatë Gjergj  Balsha II  i  perdori pronat  e kesaj ipeshkvie  vetetë në menyrë arbitrare . Ky ipeshkëv prapë  se prapë në vitin 1392  mori nga  Peter Schipudar  (Shqiptar)  një klerik drishtjan që jetonte në Raguzë  ,per të ardhurat  e pergjithshme  të ipeshkvisë , një shumë prej 40  dukatesh ,pra pothuajse Shumen e shenuar  në librat regjistror romanë. 27.  Drishti mbasi mbeti bashkë me Shkodren   per dy vjet (1393-1395 ) kishte bërë një qendresë të lavdrueshme  ndaj  invazioneve  të para turke  në Arbëri.  Në vitin 1396  Drishti hyri nën  zotrimin e Venedikut . Republika (Venedike) vertetoi “antiqua statua”-t , rregulloi kufijtë  ndermjet rrethit tij e të Shkodres dhe siguroi shitjen e venës  së vendit  duke ndaluar atë të jashtmen… Në vitin 1418 …në një ditë  shiu të fortë  shtatori Balsha ( III) sulmoi qytezen dhe pa humbje prej anës tij muar rob pushtetarin (venedikas, N.B.) me të shoqen e ushtarët. Në 1421 Drishtin e pushtuan trupat e  Despotit , e per ketë pushtim u erdhi teper keq Venedikasve  “quia sine Drivasto civitas Scutari parum valet”   (sepse pa Drishtin vlen pak qyteti i Shkodres )…Mbas vitit 1442 Venedikasit  e zotruan  qytetin e Drishtit  dhe per 36 vite (1442-1478).  Më pas u kthyen perseri privilegjet e qytetit…28.  Ndersa  një burim tjerter thotë se : “ Në  vitin 1440 , Andrea  Engjelli , asokohe Dukë  i Drishtit , pasardhes i perandoreve të Bizantit , duke parë  se turqit po perparonin çdo dite e më shumë dhe duke iu trembur faktit se Dukata e tij mund të binte në duart e tyre , ndoqi shembullin e shumë  qyteteve të tjera të Shqiperise dhe iu dorzua Venedikasve …”. 29.  Duke ditur se Drishti  administrohej  nga  Venedikasit ,(qe ndonse ishin fuqi europiane , ata ishin pushtues), mbas  rikthimit të Gjergj Kastriotit (në Krujë) si prijes  i Arberisë , shkruhet per një rezistencë të qytetit të Drishtit në vitin 1448 , ndaj rrethimit që i kishte bërë  Hamza  Kastrioti , nipi i Skenderbeut (pa lejen e axhes tij ).. Në Drisht  asokohe  komandonte Andrea  Engjelli…30.  Drishti  si qytet e  kala per rreth një çerek shekulli (1444- 1468 ) nën  udheheqjen e Gjergj Kastriotit Skenderbeu kishte qenë  pjesë  e rendesishme e heroizmit – mbrojtjes  të Arberise nga invazionet pushtuese turko-osmane.  Kjo qendresë  antiotomane vijoj në Drisht  edhe rreth dhjetë vite  pasi nderroi jetë  kryeheroi legjendar Skenderbeu..  Vlen të kujtohet se Drishti duke qenë  një qender qytetare e rendesishme , ku kishin lindur e rritur shumë burra  të vlefshem per  Arbërinë  e më gjërë , si  Arqipeshkvi  Pal Engjelli e tjerë , kishte luajtur një rol pajtimi e bashkimi në mes princërve Arbër të cilët shpesh grindeshin me njeri tjetrin , siç ishte rasti i Lek Dukagjinit me Skenderbeun , që duheshin pajtuar. Per keto detyra Papet ngarkuan klerikë  prej qytetit  me katolik të Arberise , Drishtit të vogël.   Komuna  qytetare  e Drishtit drejtohej prej kohesh tç moçme  prej prifterinjeve  , ku Drishti  kishte derguar gjithmonë klerikë të shumtë drejt Arberisë e Dalmacisë . Keta klerikë njihnin  mënyren e jeteses dhe të të menduarit të malësorve , ndaj e kishin më lehtë se gjithë të tjeret me Skenderbeun dhe Dukagjinin. Ngritja e qendreses katolike ishte në thelb meritë e tyre. Si kurrë ndonjeherë  më parë drishtianet moren në duar kontrollin e kishës katolike në Arbëri.  Prej qytezes tyre në hyrje të Malsisë , zbrisnin teposhtë në fushë  per të organizuar rishtaz katolicizmin , si arkigjakon , ipeshkev , e arkipeshkev. Në ketë grup klerikesh bënin pjesë   p.sh. Eugen Suma , të cilin  papa Nikolla  i V e kishte caktuar nunc  në Ballkanin perendimor …Pal Engjelli , (të cilit  me 22 gusht 1452  Papa Nikolla V i dergon një leter si peshkop i Drishtit …31 ,e më vonë bëhet ipeshkev i Durrësit..)  , në vitin 1460  u ngjitë në ofiqin e arqipeshkvit , duke u bërë keshtu udheheqes i katolicizmit  arbër në luften kunder turqve.. Pa pushim  Pal Engjelli udhetonte  mes Italisë dhe Arbërisë sa andej ketej , perfaqesonte Skenderbeun neper oborret e ndryshme  dhe para Keshillave të Napolit , Milanit e Venedikut…32.  Pal Engjelli  në vitin 1462  shkroi  në gjuhen shqipe “formulen “ e Pagezimit … Bashkohesi i Gjergj Kastriotit  dhe  Pal Engjellit , Dhimiter Frangu që  kishte pasur funksionet  e keshilltarit , arktarit , ambasadorit dhe  fetarit  do të shkruante per imzot Engjellin : “..Ishte  ky zotni , një njeri shumë i urtë , i mençur, dhe i dlirtë , perveçse shumë i ngritur  e i ditur  jo vetem në  gjuhë e letersi greke , hebraishte ,  kaldeike e latine ,por edhe shumë i thelluem në teologji , dhe i pergatitur në të shtatë artet liberale , që per virtytet e rralla të tij , ishte i dashtun , i çmuem e respektuem prej të gjithve , e prej princerve të  Arbërisë , veçanarisht prej Skenderbeut , i cili në të gjitha veprimet dhe në çdo vendim të tij , këshillohej me atë Peshkop, i quajturi Pal Engjelli , i cili ishte i biri i kontit Andrea Engjelli , nga një familje e shquar..” .33.  Prej kolegjit të  Kardinaleve  ishte bërë propozimi  per të emrua  Kardinal  Pal Engjellin. Papa Piu II pasi e kishte miratuar ketë propozim , kishte shprehur deshiren  që të shkonte vetë per  t’ia  dhanë  kapelen e kardinalit  në Durres , ku do të celebronte një meshë per shpirtin e Shenjtë  dhe do të kurorzonte Skenderbeun Mbret të Epirit  e të gjithe Shqiperisë .34.   Kjo nuk u realizua  per aresye  se në menyre të papritur  nderroi  jetë në Ankona  Papa Piu II me 14 gusht 1464. 35.  Gjergj Kastrioti në shtratin e  vdekjes  ( janar 1468) pasi therret pranë  , djalin Gjonin , gruan Doniken , si dhe princër  e keshilltarë me në krye Pal Engjellin i drejtohet trashigmtarit  tij (Gjonit)… Shpesh herë kam qenë këshilluar nga vellai dhe prindi i mirë ,Monsinjor  Pal Engjelli, kryepeshkop i Durresit, të cilin ( kur ti pelqej Zotit  të  ndërroj  jetë unë…) e caktoj zevendesin tim.  Kështu të urdheroj bir  t’i   ndjekesh keshillat dhe të mos ndahesh kurrë prej tij , as prej mësimeve  dhe këshillave që të jep, sepse  duke i ndjekë  e zbatua ato , nuk do të gabosh kurrë…36.  Historiani i shekullit XVIII ,Gianmaria  Biemmi , shkruan se Pal Engjelli  është edhe biografi i Skenderbeut , që nënshkruante  me “Anonimi Tivaras”..37.  Fatkeqesiht  zevendesi i Skenderbeut  Pal Engjelli vdiq ne vitin 1469 .. Pak kohë  më vonë  ofiqi  arqipeshkvnor  iu  kalua fisnikut  drishtian , ipeshkevit Nikollë  Suma..38.  Drishti , i rezistoi fortunes otomane deri në vitin 1478..  Per të sjellur sado pak në kujtesë tragjedin e pushtimit otoman të Drishtit  po i “referohemi” kujtimit të një familje që e ka perjetuar ketë tmerr, por që arriti të shpetoi.. Familja Spiron  iku  nga Drishti pas pushtimit  nga turqit . Fjalet me të cilat Don Luka  sjellë në mendje  ketë tragjedi  edhe pas pesedhjetë  vjetesh , duke kujtuar  hollësi  që kanë të bëjnë  deri edhe me diten e me oren , kanë një forcë  evokuese  aq mbreselenese , saqë shpesh herë  të duket se ke të bësh me pershkrimin rrenqethes  të një kalvari ,”rrugëtimi” i të cilit e priste një fund i tmershëm: “….Drishti , qytet në Shqiperi , u pushtua nga vetë Sulltani me forcen e armëve  në 1478 , diten e parë të shtatorit , aty nga ora tre e  pasdites”..39.  Ata luftetare  që u perpoqen të luftonin  kunder armikut  u vranë deri në njeriun e fundit .40. Turqit  gjatë pushtimit të Drishtit kishin  zënë  300 drishtas robër.  Sulltan Mehmeti  II urdheroi me u pre kokat të gjithëve ketyre para mureve të kalasë së Shkodrës .41.  Per Keshtjellen e Drishtit  ka perveç tjerave edhe një gojedhenë interesante per princin Lekë  Dukagjini , i cili kishte qenë protagonist në mbrojtje të keshtjelles së Drishtit : “…Turku e rrethoi me një ushtri të madhe (Drishtin, N.B.) , por  Lekës  me shokë nuk u shkonte as në mendje  me  u dorzua . Mbas  do kohe ,të ngushtuem prej etjet , Leka  çoi një grua me marrë ujë  tek një gurrë e fshehtë , por turqit e diktuen , i vunë priten dhe e zunë.  Asaj i premtuen  se do ta leshojnë  nëse u tregon gjendjen e të rrethuemve. Per me shpetua u tregoi se njera anë e  kështjelles ishte rrënuar  prej gjyleve  të topave , dhe Leka e kishte arnue me  lekura buajsh të zbardhuara me gelqere. E leshuan gruan me ti dëgjuar keto fjalë , por  në anen e prishur të kështjelles  filluan të godisin me topa.  Leka e mori vesht  prej kesaj grueje se si ishte puna , dhe urdheroi  me u ba gardh ushtria  nga ana e murit  të rrezuar, per të mos lejuar ushtrinë turke  të hynte në kështjell.  Brenda me Leken  ishte ngujuar edhe i vellai Pal Dukagjini , burr  i  mençur e i kujtueshem  , por qorr të dy sysh… Leka ra gjallë e ngushtë  dhe e pyeti : “Pal ,cfar  të bejmë se  mbaruam brenda ?” ; “Mbath kuajt  me patkoj  se mbrapshti , ju pergjegj Pali , dhe të dalim sonte naten.”  Leka  beri si tha Pali … e pa u diktua prej Turkut  iku e zuri vend në  Shkemb të  Rajës.  Kah ra  Lugut të Shalës , me lot  per faqe  i “bertiti” dheut :  “Lirë e bekue ! Amanet u paça lanë Zotit, orëve të ketyre bjeshkëve  e  vrrive!   Ketu i past  mbetë sherri Turkut , e Zoti  i Lum kurrë mos ia daftë  , e hajrin mos ia paftë deri sa të vijë i zoti në vend të vet!  Per nën  maje të Rrshellit  është edhe sot vendi i quajtur  Guri i Lekes , ku ky kishte pas lanë një roje per me vrojtuar se kur po binte qyteti i Dakajve (Dukagjin)  në dorë të turkut .  Mbasi e pushtoi ketë qytet  turku sulmoi Shkambin e Rajes , ku mendonte se ishte  ngujuar Leka , i cili ishte lajmruar me kohë…”.42.   Mbas pushtimit  turko-osmanet ndryshuan rrenjësisht  strukturen e ngulmimeve  të Arberisë së mesme e të  Veriut … Nga vendbanimet mesjetare  Sauciumi , Balezo dhe Drivasto (Drishti) e humben çfardolloj  rëndësie …43.  Osmanet  shkaterruan vendbanime të shumta të madhësive të mesme e të vogla , në pellgun e Shkodres  duke i dhënë  një fund të dhunshem kultures së vjeter qytetare  arbëre  me Drivaston ,Balezon , Suaciumin dhe Danjen..44.  Fundin  “pa kthim” të qytetit të Drishtit  e verteton edhe  botimi enciklopedik prej dhjetë  vellimesh të Evlija  Çelebi-s (diplomat e funksionar  i Portes Lartë) , i cili  në pershkrimet e udhtimeve të tija të viteve 1660-1670 , Drishtin as nuk permendet fare…

Banorët e DRISHTIT  ndër  Shekuj  dhe Fati i tyre pas pushtimit Otoman… 

 Nuk  ka as më të voglin dyshim se Drivastum-i (Drishti) ndër shekuj është banuar nga popullsi Ilire , Arbnore e Shqiptare që janë e njejta popullsi autoktone.. Integrimi e zhvillimi i kësaje  qendre  Qytetare të njohur kishte  bërë që në Drisht,  të  kenë edhe popullsi (të vogël) jo shqiptare e cila  banonte ketu per qellime biznesi , tregtie , administrimi e tjerë.  Pikrisht per këto aresye  Albanologu Milan Shuflaj shkruante : “ …Venedikasit  dallojnë këtu latinet dhe shqiptaret…Në Drivastum permenden familje patrice me prejardhje të thjeshtë shqiptare ( Scapudar, Precali )… Shumë më gjatë qendroi elementi romak në qytetin malsor Drivastum , me mbiemrat e familjeve  Polombo ose Colomba ,de Leporibus , Barbara, Biancha..Banoret e ketij qyteti në shekullin e XV e kishin per lavdi te quheshin romak (Romanorum Colons se appelantes)…45.  Ndersa historiani dhe albanologu Jireçek thotë se në qytetin e Drishtit gjindet edhe emra shqiptar si Bariloth ,Trekalo e veçanarisht emri Skapuder (Shqiptare ), që është e para gjurmë e  emrit  Kombetare të SHQIPTARËVE , nga viti 1368..46.   E gjithë kjo histori u shua mbas pushtimit otoman të Drishtit (1478), ku qyteti u katandisë  me fare pak banore siç do ta shohim në Defterin e Regjistrimit të Sanxhakut te Shkodres të vitit 1485 (perpiluar nga pushtuesit otoman , kryesisht per qellime taksash).. Në ketë Defter  gjenden vetem emrat e 16 kryefamiljarve (16 shtepiave),që janë: -Gjergj Zhupa , -Gjergj  Menka ,  -Luka Velca , -Nikolla Dobroshi , -Andrija Gradini , -Gjergj Dobroshi  tjeter , -Pjetri i biri i Malckos , -Gjon Dobroshi ,- Gjergj  Dobroshi ,  -Dimiter Bukmiri ,  -Gjergji , i biri i Dobrosit , -Domeniku , i biri i Kuçit ,  -Gjoni , i biri i Dobrosit , -Stepani ,i biri i Bardos , -Pietri , i biri i Preimirit , -Gjoni  Dobrosi tjeter.47.  Vlen të  cilesohet se në  Defter shkruhet se keta kryefamiljare (shtepia) banojnë në Varoshin e Drishtit , pra ne lagjet jashtë Kalasë . Sipas tingellimit të emrave dhe “mbiemrave “ ,shumica e ketyre banoreve kanë afersi gjaku me njeri tjetrin , si dhe i perkasin  besimit kristian… Në faqet e  Defterit që sipercituam mesojmë se nga Drishti vareshin ,ose kishin lidhje per aresye të ardhurash e tjer  disa vendbanime (fshatare), si : Fshati Luk (Lok),  Fshati Shend Bfishi , Fshati Prekal , Fshati Vilza , Fshati Dom (Domen ,N.B.).  Fshati Shengjin , me emrin tjeter Rasha…  Lidhjet e ketij fshati  kishin qenë më të forta në kohen kur Drishti kishte qenë edhe Ipeshkvi , ku varej kisha apo manastiri benediktin i Shën Gjonit , dhënë prej Papes në 1356 peshkopit të Balezos (Ballezës). Ky më vonë i perkiste  qarkut të Drishtit në katundin Strilato.. apo Shtoj (shpesh edhe Rash ,N.B.) , dhe abati duhej të ishte gjithmon Drishtas ..48.  Një burim i vitit 1582  e jep Drishtin  me vetem 6 kryefamiljarë (shtepia) dhe 3 beqarë , të gjitha të besimit  musliman.  Nga fundi i shekullit XIX Degrandi  thotë se ketu kishte rreth 50 shtepia  të ndertuara nga mbeturinat që mbulojnë  kudo ketë tokë , të  cilat perbëjnë fshatin në mes të cilit  ngrihet një xhami e vogel …49.  Një pjesë të historisë dhe fatit të familjeve të qytetit të Drishtit e qarteson albanologia e studiuesja italiane  Luçia  Nadin , e cila në studimin e saj  tregon per familjet drishtiane  që nga dhuna otomane kishin ikur  në Republiken e Shën Markut… Është interesant se  që me 5 gusht të vitit 1442  në Venedik ishte hartuar një privilegj në favor të Drishtit .  Me 22 tetor të po atij viti u krijua “Shkolla e Shqiptareve” ,qe ju perkushtua Shen Galit e Shen Saverit , ku Shen Gali ishte Shenjetori mbrojtes i Epirioteve.50.  Në kapercim të shekullit XV , Pjeter Engjelli ,vellai i arqipeshkvit  Pal (Engjelli) ,pas viteve robëri , bashkë me të shoqen Luçie Spani dhe pesë femijet e tyre erdhi fillimisht në Venecia e më pas u shperngul  në Padova.51.  Mbas stuhisë  otomane  edhe vojvoda i qytetit të Drishtit  Nikolla Ungri (duke ju referua Marin Biçikemit dhe Marin Barletit) kishte arritur të strehohej  në Venedik..52.  Edhe Minotet (Minoxi ), familje fisnike Veneciane  ishin nga Shqiperia , me sakt nga Drishti..53.  Drishtianet si shumë Arbër të tjerë , per kontributin që kishin dhënë  jo vetem në mbrojtje të trojeve të tyre , por edhe të besimit e qytetrimit  që ishte i njejtë me Europen Perendimore të kohës , ishin të nderuar e mirpritur në  Republiken e Venedikut (apo Shën  Markut) , e cila në ato vite per të gjithë ata që  provonin  se  ishin nga  Shkodra apo Drishti u lindte  automatikisht e drejta e trajtimit  në menyrë  të priviligjuar..54 .. Në San Beneto ( Lagje e Shën Markut), në vitet 1496-1520 , ishte famulltar që kryente edhe detyren e noterit edhe Piero Bon ,qe  shkruante dhjetra  Testamente e dokumente shqiptaresh , ku ndër të tjera po  kujtojmë ,Emrat : Agata de Alesio , Bazilio de Alesio ,  Ballato de Ungari … Marina  e Suma , të gjithë nga Drishti.. Në  vitet 1508 – 1541 , nga famulltari dhe noteri Antonio Spiti shenohen ; Maria Drivaster (Drishti), Mark Elia  ish kanonik i Drishtit , Andrea  nga Drishti … Luka Spiron nga Drishti…55 , e deri tek Dukagjinet që janë  kusherinjë  të  Engjelloreve dhe u integruan mjaft  hijeshem në Venedik..56.   Nëse do të vijonim  të citonim  emrat e familjeve të shquara të Drishtit  , ketu do ta paraqitnim një listë  të gjate , por ne po e mbyllim duke kujtuar , se trashigimia  e familjeve të shquara të qytetit të Drivastumit (Drishtit) ,sipas studiuesit të njohur  shkodran Hamdi Bushati ka vijuar (në Shkoder)  me familjen që rrjellë nga  Engjellorët , e cila trashigohet tek “mbiemri” SHIROKA e deri tek  ajo RADOVANI..57.  Ketë e perforcon edhe kleriku dhe historiani i njohur At Marin Sirdani ,kur  shkruan se: ”Radovanet janë  degë e Engjellorëve të Drishtit..”.58.  Natyrisht edhe Drishtianet e sotem ,pavaresisht nga  emrat apo mbiemrat që mbajnë janë  pjesë e kësaj historie qe ka vetem trashigimi shqiptarie, e per rrjellojë Europiane..

TRASHIGIMI  QYTETRIMI  NËN  RRËNOJA…  

Në fundin e shekullit XIX , dhe fillimin e atij të XX (1897-1904) , një studiues e albanolog që vizitoi  atë çfar kishte mbetur  nga një qytetrim famemadh , do  të pershkruante mrekullisht trashigimin , apo me saktë rrënojat e muriet që identifikoheshin  me qytetin –kala të Drishtit.. Nga ky pershkrim po citojmë :  “..Një rrugë turke  e shtruar me kalldrem  të çon pas shumë  sperdredhjesh  nga lumi deri tek hyrja  e qytetit , të cilen banorët e Drishtit  e quajnë “porta”. Nga porta kanë mbetur dy pilastrat anesore dhe njera nga mbeshteteset e harkut… Në afersi të portes se çitadeles ,midis germadhave  u gjetë nga fshataret një bllok i punuar guri që paraqiste një emblemë.  Ajo kishte  një formë afersisht katrore me permasa 49 x 47 cm. Emblema  ka tri yje dhe një ornament të vogël në mes ,i cili nuk shquhet qartë…mungesa e një mbishkrimi nuk të lënë të percaktosh nëse kjo stemë i perkiste një zoterie venecian apo shqiptar. Mund të  mendohet se guri ka qenë i murosur në konstruksionin e portës dhe është rrëzuar bashkë me murin e saj. Kjo emblemë është e vetmja që mund të flasë per Drishtin mesjetar… Perveç kesaj hyrje kryesore ,në anën lindore të murit të qytetit ndodhet  një hyrje tjeter, të cilen njerzit e quajnne porta e Shalës… Ajo është.. pjeserisht e rrënuar.. Po të hysh nëpërmjet kësaj porte do të ndodhesh ..midis shtepiave të fshatit të sotem të  Drishtit ; këtu shtrihej me siguri qyteti mesjetar.. Nga mbeturinat e vjetra njohim një gur romak , i cili u gjetë i murosur gjatë shkaterrimit të një ndertimi të vjeter dhe sot (viti 1900) ndodhet në shtepinë e bajraktarit të Drishtit.  Guri është thyer në pjesen e siperme  nga ana e djathtë… Ky rrethohet nga një  kornizë me profil ; poshtë saj një fushë  e perzgjatur zbukurohet nga nje vazo dyvegjake  me bark të fryrë dhe nga dy vila të mëdha rrushi… Midis dy shkronjave dallohet një O , por kjo  duhet të jetë vetëm një shenjë  e madhe piksimi… Ndodhet ketu edhe një gur  tjeter , i cili ka të gdhendur shenjat që paraqiten perbri.  Sipas Pater Vassilicos  nga kolegji Jeziut në Shkodër , ky është një monogarm i Krishtit , i cili per herë të parë u vizatua keshtu nga S.Bernardinus i Sienes ; sipas kësaj guri duhet të jetë i shekullit XV …Çitadela ka formen e një shumkendeshi të   ç’rregullt me shumë bastione dhe kulla… Porta tani e rrënuar dhe e braktisur , është vendosur në ballin që sheh nga qyteti… Muret rrethuese  janë të ruajtura mjaftë , në  disa vende ato arrijnë lartesinë e një kati. Njeri prej tyre që ndodhet perballë  qytetit  ,tregon katër hapje dritaresh , kurse ndarja e brendeshme e çitadelës nuk del qartë.  Në shpatin që shtrihet midis çitadeles dhe qytetit të vjetër , ruhen ende rrënojat e një kapele të vogël… Hapsira e brendeshme është aq e vogël sa ky ndertim nuk mund  të ishte i destinuar per meshat e një komuniteti të tërë…. Matriali i ndertimit është një gur i zakonshem , i punuar mirë , por pa ornamente. Në rrezë të kodrës së qytetit lumi i Kirit kapercehej nga një urë , nga e cila sot ruhen vetem mbeturinat e një kembe në shtratin e lumit.  Perball kodrës së qytetit në anën tjeter të  perroit të Drishtit mbi majen e një kodre hasen mbeturina muresh , të cilat njerzit i quajnë  “Pazar” dhe i mbajnë per kishën e Shën Mërisë.  Në anën perendimore të malit të Drishtit ndodhen mbi një kodër dy tyrbe muhamedane.  Ato i perkasin një shehiti , një luftetari të fesë , i cili gjatë pushtimit  të Drishtit nga turqit gjeti vdekjen ketu , per fenë e vet.  Në  njeren nga tyrbet është varri i shehitit , ndersa  tjetra rrefehet se është ngritur  në vendin ku ai u plagos në gishtë , prandaj edhe quhet Tyrbja e Gishtit. Emri i shehitit thuhet se ishte Kamber ,por nuk tregohet gjë mbi postin qe ai zinte në ushtrine turke. 59.  Ky pershkrim është bërë  mbi një shekull më parë (viti 1900) , nga  një studiues e albanolog , që në  ato vite ka qenë edhe konsulli i pergjithshem i monarkisë Austrohungareze në Shkodër , dhe punën e tij studimore  e ka  shoqeruar  me fotografi  e skica  të bëra në vend (në Drisht).  Fatkeqesiht edhe kjo trashigimi qytetrimi , kulture  e  zhvillimi e konstatuar mbi një shekull më parë , nuk është e gjitha  e disponueshme sot. Megjithatë  edhe kështu nën rrënoja  , historia e qytetrimit nga Drivastum-i  antik , tek   Drishti i fillimit te shekullit XXI është një dëshmi e pakontestueshme , që duhet të ruhet si sytë e ballit me të cilet shohim rrugën pa kthim në Europën  e  Bashkuar, në themelet e hershmerisë  të së cilës  bënë pjesë edhe historia e qytetit  të  Drishtit , pavaresisht se sot ky  është vetëm një fshat  i rëndesishem brenda  njësisë administrative të Postribës ku edhe kjo është  pjesë e historisë me shumë vlera  të shqiptarisë ndër shekuj…

R E F E R E N C A T :  

1.Milan Shuflaj ,Serbet dhe Shqiptaret ,fq.15.

2.Milan  Shuflaj   ,po aty fq.39.

3.Hyacinthe Hecquard ,Historia  dhe Pershkrimi i Shqiperise Eperme ,ose Gegerisë ,veper e cituar fq.145.

4.Gjush Sheldija ,Kryeipeshkvia Metropolitane e Shkodres e dioqezat sufragane ,shenime historike ,fq.75-77.

5.Theodor  Ippen ,Shqiperia e Vjeter ..fq.181-182.

6.Vezhgime Iliro – Shqiptare ,perpilua prej Dr.Ludwig Von Thalloczy. ,Konstandin Jirecek ,fq.119.

7. Hyacinthe  Hecquard  ,po aty fq.144-145.

8.Ermanno Armao ,Vende ,Kisha ,Lumenj ,Male e Toponime te nje harte te lashte te Shqiperise Veriore, fq.73. 

9.Giuseppe  Valentini , Il Diritto delle Comunita…fq.256.

10.Fulvio Cordignano ,SHQIPERIA permes vepres dhe shkrimeve te misionarit te madh  Itralian At Domenico Pazzi ,1847-1914 ,fq. 244, V.II 

11.Milan   Shuflaj , Qytetet dhe Kështjellat  e Shqiperisë ,kryesisht në mesjetë , fq.94-97 , botime Onufri  2009.

12.Theodor Ippen ,po aty ,fq.182.

13.Gjush Sheldija ,po aty ,fq.77.

14.Vezhgime Iliro-Shqiptare ,po aty fq.120.

15.Ermanno Armao ,po aty ,fq.73.

16.Milan fon Shyflaj ,Situata të Kishës  në Shqiperinë paraturke ,fq.131-132 , botime franceskane  ,Shkodër 2013 , perkthyer dhe perg. Per botim , Dr. phil. MA Edmond Malaj.

17.Oliver Jens  Schmitt ,Arberia Venedike 1392-1479 ,fq.129.

18.Theodor Ippen ,po aty ,fq.184.

19.Hyacinthe Hecquard ,po aty , fq.145.

20.Vezhgime Iliro-Shqiptare ,po aty ,fq.119.

21.  Oliver J. Schmitt ,po aty ,fq.105.

22. Oliver J. Schmitt ,po aty, fq.285.

23.A. Degrand ,Kujtime nga Shqiperia e Eperme ,fq.53.

24.Zija Shkodra ,Qyteti shqiptare gjate Rilindjes Kombetare ,fq.440-441.

25.A. Degrand ,po aty ,fq.53.

26.Pellumb  Xhufi ,Nga Paleologet te Muzakajt;Berati dhe Vlora ne shek.XII-XV,veper e cituar ,fq.273.

27.Milan fon Shyflaj , Situata të Kishës  në Shqiperinë paraturke ,fq.117.

28.Vezhgime Iliro-Shqiptare ,po aty ,fq.119-120.

29.Hyacinthe Hecquard ,po aty ,fq.145-146.

30.Hyacinthe  Hecquard ,po aty ,fq.146.

31.Gennaro Francione ,Skenderbeu nje Hero Modern ,fq.104.

32.Oliver J. Schmitt, po aty ,fq.579.

33.Dhimiter  Frangu ,Veprat e lavdishme te Skanderbegut ,fq.169.

34.Dhimiter Frangu ,po aty ,fq.171.

35.Gennaro Francione ,po aty,fq.169.

36.Dhimiter Frangu ,po aty ,fq.226.

37.Gennaro Francione ,po aty ,fq.86.

38.Oliver J.Schmitt ,po aty ,fq.580.

39.Lucia Nadin ,Shqiptaret ne Venedik ,mergim e  integrim  1479-                      -1552,fq.162. 

40.Hyacinthe Hecquard ,po aty ,fq.147.

41.Vezhgime Iliro-Shqiptare ,po aty ,fq.121.

42.Ate Marin Sirdani ,Ndricime te Historise,te Kultures dhe te Artit Shqiptare ,fq.362-363.

43.Oliver J.Schmitt ,po aty ,fq.552.

44.Oliver J. Schmitt ,po aty ,fq.559.

45.Milan Shuflaj ,po aty fq.88.

46. Vezhgime Iliro-Shqiptare ,po aty ,fq.120.

47.Defteri i Regjistrimit te Snaxhakut Shkodres i vitit 1485,fq.136-137.

48.Vezhgime Iliro-Shqiptare ,po aty ,fq.121.

49.A.Degrand , po aty ,fq.53.

50.Lucia Nadin ,po aty ,fq.52.

51.Lucia Nadin ,po aty ,fq.60.

52.Lucia Nadin ,po aty ,fq.44.

53.Lucia  Nadin ,po aty ,fq.149.

54.Lucia Nadin , po aty,fq.48.

55.Lucia  Nadin ,po aty ,fq.157-158.

56.Lucia  Nadin ,fq.62.

57.Hamdi  Bushati ,Shkodra dhe Motet II ,fq.256-257.

58.At Marin Sirdani , Skanderbegu mbas Gojdhanash ,fq.121.

59.Theodor Ippen ,po aty ,fq.186-190.

Filed Under: Histori Tagged With: Ndue Bacaj

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 5
  • 6
  • 7
  • 8
  • 9
  • 10
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • NDJESHMËRIA SI STRUKTURË – NGA PËRKORËSIA TE THELLËSIA
  • Si Fan Noli i takoi presidentët Wilson the T. Roosevelt për çështjen shqiptare
  • TRIDIMENSIONALJA NË KRIJIMTARINË E PREҪ ZOGAJT
  • Kosova dhe NATO: Një hap strategjik për stabilitet, siguri dhe legjitimitet ndërkombëtar
  • MEGASPEKTAKLI MË I MADH ARTISTIK PAS LUFTËS GJENOCIDIALE NË KOSOVË!
  • Veprimtaria atdhetare e Isa Boletinit në shërbim të çështjes kombëtare
  • FLAMURI I SKËNDERBEUT
  • Këngët e dasmës dhe rituali i tyre te “Bleta shqiptare” e Thimi Mitkos
  • Trashëgimia shqiptare meriton më shumë se sa emërtimet simbolike të rrugëve në New York
  • “Unbreakable and other short stories”
  • ÇËSHTJA SHQIPTARE NË MAQEDONINË E VERIUT NUK TRAJTOHET SI PARTNERITET KONSTITUIV, POR SI PROBLEM PËR T’U ADMINISTRUAR
  • Dr. Evia Nano hosts Albanian American author, Dearta Logu Fusaro
  • DR IBRAHIM RUGOVA – PRESIDENTI I PARË HISTORIK I DARDANISË
  • Krijohet Albanian American Gastrointestinal Association (AAGA)
  • Prof. Rifat Latifi zgjidhet drejtor i Qendrës për Kërkime, Simulime dhe Trajnime të Avancuara Kirurgjike dhe Mjekësore të Kosovës (QKSTK) në Universitetin e Prishtinës

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT