Pierre-Pandeli Simsia – Page 2 – Dielli

Sukses i Grupi Artistik i Këngës Qytetare Beratase në Turqi

March 27, 2017 by dgreca

Sukses i madh dhe vlerësim i Grupit Artistik të Këngës Qytetare Beratase, në Turqi/Nga Pierre -Pandeli Simsia/Këto ditë Grupi Artistik i Këngës Qytetare Beratase me mbështetjen e Bashkisë së Beratit, Kryetari, zoti Petrit Sinaj ndodhet në Turqi ku po konkuron ndër grupet artistike të vendeve të Ballkanit; shoqëruar nga regjisori i suksesshëm Shpëtim Dyrmishi dhe Drejtoresha e Qendrës Kulturore Berat, Gena Dura.

Ashtu si edhe herët e tjera në skenat vendase dhe të huaja, artistët e talentuar beratas po shpalosin mjeshtërisht Folklorin e Pashtershëm Beratas, Këngën e Bukur Qytetare Beratase, atë xhevahir në gjerdanin e artë të Kulturës Shqiptare.

Artistët tepër të talentuar dhe të sukseshëm: Drejtuesi aranxhuesi muzikor i grupit, mjeshtër Altin Metohu, Mjeshtri i suksesshëm, klarinetisti i talentuar dhe i suksesshëm, vlerësuar me çmimin “Laver Bariu” Mehmet Topi” tenori i mirënjohur Dhimitër Dushi, ajo, që gjithë jetën e saj sakrifikoi dhe ia kushtoi skenës beratase, që unë, në një reportazhin tim e kam quajtur “Mbretëresha e Këngës Qytetare Beratase” e mirënjohura Floresha Debinja, këngëtari i mirënjohur Kujtim Babunja…

Kënga Qytetare Beratase, interpretimi i shkëlqyer dhe dinjitoz i këngëtarëve, tingujt e ëmbël drithërues të klarinetës, interpretuar nga Mehmet Topi, shoqëruar në piano organo nga Altin Metohhu, kanë elektrizuar komplet sallën.

Spektatori si i magnetizuar nga tingujt muzikorë të mjeshtrave beratas është bërë një me muzikën dhe, duke dalë pastaj nga ai “hutim” ka shpërthyer në duartrokitje të gjata frenetike.

Vlerësimi që iu bë Grupit Artistik, artistëve beratas nga grupet më të mira ballkanike në Turqi, është suksesi tjetër i radhës që muzika e bukur qytetare beratase trashëgohet ndër breza për të qenë përherë e freskët, e pavdekshme.

Urime, suksese artistë të talentuar beratas.

Faleminderit Qendra Kulturore Berat.

Faleminderit Bashkia Berat Kryetar Petrit Sinaj.

MIMOZA

January 31, 2017 by dgreca

Nga Pierre-Pandeli Simsia/Mimoza! Me këtë emër kaq të bukur më kanë quajtur mua që edhe pse origjinën e kam të largët, nga Australia, jam përhapur të jetoj edhe në vendin e bukur me emrin po aq të bukur, SHQIPËRI.

Çuditërisht, Nëna Natyrë më ka krijuar me flokë të verdhë prandaj edhe më quajnë edhe lule artë, për të lulëzuar në muajt e parë të çdo viti, në stinën e acartë të dimrit dhe në pragpranvere.
Zakonisht, në stinën e ftohtë të dimrit, ndodh që, papritur moti ndryshon për pak ditë, ditët ndjehen më të ngrohta se ditët e tjera dhe, kur rrezet e diellit dimëror përkëdhelin flokët e mi të artë, unë, atëhere e përkëdhelur filloj të shpërthej me lulëzimin tim duke u dhënë njerëzve gëzim, kënaqësi, si lajmëtare e ardhjes së pranverës.
Edhe kur flokët e dëborës bien lehtë lehtë mbi trupin tim, bardhësia e saj ngjan si një vello nusërie mbi flokët e mi të verdhë.
Sheshet, rrugët, bulevardet e qyteteve të ndryshme ku më kanë vendosur për të jetuar, zbukurohen nga ngjyra ime e artë; aroma ime e këndshme përhapet gjithandej duke hyrë thellë mushkërive të njerëzve.
Njerëzit! Ah, sa shumë njerëz kam parë!
I dua njerëzit, sepse edhe ata më duan mua.
Sa shumë njerëz të gëzuar vijnë drejt meje; më shikojnë me kërshëri dhe kënaqësi; atë kënaqësi që edhe unë ua shikoj në fytyrat e tyre të qeshura plot dritë.
Më përkëdhelin degët, flokët e mi të verdhë, afrohen pranë meje duke nuhatur aromën e këndshme të luleve të mija dhe sikur duan të më thonë diçka. Ndërsa unë, i vështroj, i vështroj…
E ndjej veten të jem pema më me fat që mbledh rreth vetës, shikoj njerëz të moshave të ndryshme.
Eh, sa shumë njerëz shoh, në çdo orë, ditën edhe natën, mëngjeseve edhe mbrëmjeve!
Ndjehem e lumtur kur shoh dy të rinj të dashuruar, të përqafuar të vijnë drejt meje, të qendrojnë nën degët e mija dhe ja, po u dhurojnë njëri tjetrës plot afsh dhe ndjenjë puthjen e parë. Pastaj puthjen e dytë, puthjet e panumërta, përkëdheljet, ledhatimet…
Si një simfoni muzike, bashkë me fëshfëritjen e degëve dhe gjetheve të trupit tim, dëgjoj edhe pëshpëritjet e tyre, fjalët më të zjarrta: “Të dua! Të dua shumë!
Dëgjoj pëshpëritjet e të dashuruarve të ndryshëm që jo pak herë shijojnë kënaqësinë nën strehën e trupit tim.
E si të mos ndjehem e lumtur unë, Mimoza luleartë, kur emrin tim e gëzojnë shumë vajza dhe gra të bukura e fisnike, intelektuale dhe shtëpiake shembullore…
Dhe, në mes gëzimit dhe kënaqësisë që ndjej, më breh shpesh mendimi, së shpejti njerëz të moshave të ndryshme do vijnë drejt meje, ashtu siç vijnë përherë të qeshur e të gëzuar, me buzëqeshjen që u shkëlqen fytyrat.
Por, pa mëshirë, do më sakatojnë duke më shqyer krahët e mi të brishtë të mbushura plot me lule, do më përkulin degët, do më këpusin, do më thyejnë pjesë të ndryshme të trupit.
Dhe unë, si një vajzë e bukur, e pafajshme, nuk kam forcë ta ndal atë masakër njerëzore që po i bëhet padrejtësisht trupit tim.
Krejt papritur, bukuria ime shndërohet. Trupi im i ngjan një kufome të masakruar.
Largohen pastaj njerëzit të gëzuar, ndërsa unë, me dhimbje i vështroj degët e bukura të lulëzuara të shkëputura masakrisht të trupit tim të qendrojnë në trupa të huaj, të përqafuara në qindra krahë njerëzish të panjohur.
E di, ato pjesë, degët e lulëzuara të trupit tim, do zbukurojnë dhoma të ndryshme shtëpijash, do jenë të vendosura në vazo të mëdhaja me ujë si ushqimi i tyre i përkohshëm, do t’i çojnë edhe në pikat e shitjes së luleve për qellime fitimi.
Ato pjesë të trupit tim, do gëzojnë shumë zemra të dashuruarish edhe në ditën e tyre të shenjtë të 14 Shkurtit.
Por, ah! Sa shumë e dëshiroj, që, për të gëzuar zemra të dashuruarish, zemrat e njerëzve të ndryshëm që më vendosin në vazot me ujë në shtëpijat e tyre, të mos vijnë njerëzit e ndryshëm e të më sakatojnë.
Dëshiroj shumë të vijë lulishtari i kujdesur, të më presë me kujdes degët e lulëzuara, ashtu siç pret floktorja duarartë flokët e tepërt të një vajze të bukur, veçanërisht, vajzës bjonde ashtu siç jam edhe unë.
Kam hyrë në muajt e mi të artë të lulëzimit dhe do e dëshiroja shumë të mos ndodhë ajo çfarë ndodh me mua në vitet e shkuara.

DHIMBJA!

January 4, 2017 by dgreca

Tregim Nga Pierre-Pandeli Simsia/

“Reagimi mospërfillës i Mirës më vrau shumë shpirtërisht. Dhimbja ishte e madhe, si atëhere para 30-të vitesh dhe, goditjen e grushtit të asaj dite të largët mbi stomakun tim, e ndjeva më të dhimbshëm”.

Personazhin tim, po e quaj, Mira.

Pamja e saj, buzëqeshja, shkathtësia, shakatë e ndryshme që bënim në klasë, kur rrinim grup shokë e shoqe përpara oborit të shkollës dhe prisnim të dëgjonim tringëllimën e ziles për të hyrë në mësim, më kanë shoqëruar gjithmonë, madje si një objektiv filmi edhe më janë shfaqur përpara syve.

Në pamjen e jashtëme Mira nuk ishte shumë e bukur, por kishte ëmbëlsinë e femrës adoleshente; ishte tërheqëse, të bënte për vete.

Ishte nxënëse e mirë në mësime, por jo pretendente për të vazhduar shkollën e lartë.

Shoqëria jonë, si çdo shoqëri e asaj moshe vazhdoi deri në klasën e tetë; pastaj u ndërpre. Disa shokë klase filluan punëra në ndërmarjet e ndryshme të qytetit, disa të tjerë u doli e drejta e studimit në shkolla të ndryshme, madje edhe jashtë qytetit tonë.

Kur ktheheshim nga shkolla për në shtëpi, unë dhe një shoku im duhet të kalonim përpara shtëpisë së Mirës. Kjo ishte edhe arësyeja që, shoqëria midis ne të treve, sikur u forcua edhe më tepër nga shokët dhe shoqet e tjerë të klasës.

Por, Mira ishte e veçantë; në klasë, ajo ishte ajka e humorit, ëmbëlsia e bisedës.

Një ngjarje jo e këndshme na ndodhi pak muaj para se përfundonim klasën e tetë.

Ishte ditë e martë, stinë pranvere. Pemët kishin filluar lulëzimin e tyre.

Ora sapo kishte kaluar 5 e mbasdites. Dola nga shtëpia për të blerë diçka në një nga dyqanet në qendër të qytetit.

Rastësisht, në rrugë shkëmbehem me Mirën. Kur u afruam, Mira ndaloi hapin. Unë i buzëqesha si gjithmonë, ndërsa ajo, m’u duk shumë ndryshe nga herët e tjera.

Pa më pyetur se ku do shkoja, e frikësuar, me një frymëmarje të shpejtuar, më thotë:

– Të lutem shumë Bert! Të lutem, kthehu për atje ku je nisur. Më shoqëro deri në shtëpi. Duhet të shpejtojmë. – Fjalët mezi po i dilnin. Ishte hera e parë që e shikoja dhe e dëgjoja Mirën të më fliste aq dhimbshëm. Toni i zërit të saj nuk i përshtatej pamjes dhe tipit të Mirës. Ndjeva keqardhje të madhe!

– Ç’farë ka ndodhur, Mira? – e pyeta i trembur.

– Të lutem, shpejtojmë hapat; një djalë, një idjot, po më vjen nga pas, madje, jo vetëm që më ndjek, por, para pak minutave, guxoi dhe më ndaloi. Më erdhi nga prapa siç më vjen shpesh dhe, vetëm kur ndjeva mbi supin tim duart e tij të fuqishme. Me forcën e një mashkulli rrugaç dhe idjot, me duart e tij të fuqishme, ma ktheu trupin përpara vetes tij. – Pse nuk e pranon kërkesën time për të biseduar? Unë të dua, madje edhe do martohemi bashkë… – po më fliste Mira me me zë të përvajshëm; mjekra po i dridhej.

– Mira! – e ndërpreva unë. Nuk po mundja ta dëgjoja. Ndjeva një pikëllim të thellë. Në grykë më ishte bërë një nyje sikur më pengonte frymëmarrjen.

– Po më duket shumë e gjatë rruga për të mbërritur në shtëpi, Bert. – Vazhdoi Mira të flasë me zë të ngashëryer. Të lutem, të shpejtojmë. Nuk mund ta mendoj kurrë se ç’farë do më ndodhte me atë idjot djalë, mallkova veten që dola për të blerë… Oh, moj mami! – fliste ajo me zë të dridhur dhe lëshoi një ofshamë.

Pikëllimi që po vazhdoja të ndjejanga ajo ç’po dëgjoja, m’u bë edhe më mbytës.

– E njeh atë djalin ti? Të ka ndaluar edhe herë të tjera? – vazhdova ta pyes përsëri duke e parë dhimbshëm.

– Është një idjot nga një lagje tjetër e qytetit tonë. Më ndjek shpesh nga pas, madje, njëherë në autobusin e linjës, shfrytëzoi rastin kur kishte shumë njerëz. Unë, isha e shoqëruar me mamin dhe motrën time më të vogël; më qendroi përballë dhe, në kohën kur po zbrisnim nga autobusi, dëgjova të më pëshpëriste në vesh: “Të dua shumë zemër e vogël! Fiksoje fytyrën time, sepse do më kesh gjithmonë pullë poste ngado që të shkosh…”

– Çudi! Ti ke edhe vëllanë një vit më të madh se vetja…

– Nuk dua ta ngatërojë vëllanë, Bert. – më ndërpreu. – Por, nëse do vazhdojë kështu, edhe vëllait do t’i them – m’u përgjigj Mira me zë të trembur.

Unë pohova me një lëvizje të lehtë të kokës.

Nuk e njihja atë djalë, por, me ç’po më tregonte Mira ndjeva një përçmim të madh ndaj tij.

– Mos u mërzit, – e ndërpeva unë. Po më dhimbsej shumë ndërsa e shihja në atë gjendje. – Pothuajse mbërritëm, nuk kemi edhe shumë rrugë për të bërë deri në shtëpinë tënde.

Më bënë veshët, sikur dëgjova hapa të shpejtuara prapa nesh. I frikësuar, ktheva kokën.

– Qendroni aty, se do bëj skandal – më foli djali që m’u shfaq prapa nesh me një rrezatim agresiv duke më vështruar rreptas. – Kur të mos kem njeri në shtëpi, më vdekshin që të gjithë njerëzit, do bëj skandal.

O, mamiiiii! – Bërtiti fort Mira dhe, instiktivisht më kapi mua nga krahu i majtë si të kërkonte ndihmën time, si të isha unë shpëtimtari i saj.

Qendruam të dy të frikësuar, frikë, që, sa herë e kujtoj, edhe pse kanë kaluar shumë vite, prapë e ndjej brenda qenies sime.

Djali, që nuk ishte më shumë se 20-të vjeç, më i gjatë se ne nga shtati, me një pamje të egërr dhe me një vështrim të rreptë, qendroi para nesh. Shikimi i tij i egërr u mbërthye mbi mua.

– Kush je ti? – më pyeti egërrsisht.

I frikësuar në kulm, m’u lidhën fjalët, nuk dija ç’përgjigje ti jepja. Një gulç m’u mblodh në grykë. Trupi filloi të më dridhej sa përnjëmend, mendova se do rrëzohesha përtokë. Po e shikoja përhumbshëm.

– Kush, kush… jam unë! – Nuk po dija si t’i përgjigjesha.

– Kush je ti, po të pyes, që shoqërohesh me këtë? – ndjeva dorën e tij të fuqishme mbi kraharorin tim. Më kishte kapur nga këmisha dhe po spërdridhte dorën sipër këmishës sime.

M’u errësuan sytë. Si nëpër ëndërr, zëri i Mirës më erdhi i shurdhët që vazhdonte të bërtiste duke qarë: Oh, mami! Ohhh! Jo, Joo!

Papritur, ndjeva një goditje therrëse në barkun tim, në pjesën e stomakut. Bota përreth m’u errësua; çdo gjë m’u shpërfytyrua. Mes dhimbjes së madhe që më kishte bllokuar edhe frymëmarjen, mbaj mend, që s’po mund të merrja frymë, kuptova se kisha rënë përtokë.

Nuk e di se sa kohë ndenjta përtokë gjysëm i shtrirë. U përpoqa të mbledh veten. Me duart në pjesën e stomakut sikur doja të lehtësoja dhimbjen e madhe që më kishte kapluar, u çova me ngadalë. Mira dhe djali i panjohur nuk ishin aty.

Me trupin gjysëm të përkulur, me hapa të ngadaltë edhe nga pesha e dhimbjes, u ktheva në rrugën drejt shtëpisë sime.

Nuk doja kurrsesi ta mësonin prindërit dhe pjesëtarët e tjerë të familjes sime ajo që kishte ndodhur me mua.

Nuk doja të më shikonin në atë gjendje që isha. Ndjeja vështirësi në frymëmarrje.

Nuk po mundja dot të vazhdoja ecjen. Për fatin tim, pranë shtëpisë sonë, ndodhet një si lulishte e vogël. Eca drejt saj. U ula në një stol dhe, me kurrizin gjysëm të përkulur, kush e di se sa shumë kohë do kem qendruar i ulur aty, derisa mendova se mund të ecja drejt shtëpisë.

Mes dhimbjes që po ndjeja, mendoja edhe për Mirën; ku do jetë, çfarë do ti ketë ndodhur edhe asaj…!

Atë mbasdite, me shumë vështirësi, në shtëpi, tek njerëzit e familjes sime, u mundova të mos e jepja veten; u shtira i lodhur. Doja vetëm të shtrihesha e të flija gjumë. Dhe ashtu bëra.

Të nesërmen në mëngjes, nuk ndjehesha i aftë të shkoja në shkollë, madje edhe nuk shkova. Më ndihmoi fati që, prindërit e mi iknin në punë në orët e para të mëngjesit.

Kisha shumë dhimbje në stomak. Nuk u shqetësova shumë për mungesën time të paarsyeshme që do merja në shkollë; shqetësimin e kisha më shumë tek Mira; doja të mësoja çfarë kishte ndodhur me të pas asaj që ndodhi me mua.

Atë ditë edhe Mira nuk kishte shkuar në shkollë. Mungesa ime dhe e Mirës, kishte lënë shumë dyshime tek shokët dhe shoqet e klasës sonë.

Mungesa jonë në shkollë interpretohej në forma dhe mendime të ndryshme. Unë dhe Mira atë ditë, ishim bërë objekti i bisedës.

Jashtë dëshirës sonë dhe realitetit që kishte ndodhur, pjesa më e madhe e shoqërisë sonë, ishin më se të bindur që, unë dhe Mira ishim dy të dashuruar. Atë dashuri, e vërtetonte më së miri mungesa jonë në mësim.

Shqetësimin që kishte pasur Mira atë ditë e kishte biseduar edhe me familjarët e saj.

Një ditë, vetë vëllai i Mirës, pas mbarimit të mësimit, po më priste në oborin e shkollës.

– Bert! Në emër të të gjithë familjarëve tanë, të falenderojmë shumë. Nuk do ta harrojmë kurrë. Më konsidero si byrazerin tënd…

Shtrënguam dorën me njëri tjetrin.

Pas asaj që na ndodhi, nuk donim më ta kujtonim. Unë nuk e pyeta Mirën, por as ajo nuk më foli më për atë djalë, vetëm më tha: – Ai, maskarai, do ta pësojë shumë më keq nëse e merr edhe njëherë mundimin, jo të më prekë me dorë, por as për të më ndjekur nga pas. Ndërsa ti Bert, je dhe do jesh gjithë jetën time shoku im më i mirë, vëlla dhe kaluar vëllait. Nuk kam për ta harruar kurrë, gjithë jetën time, nuk kam për ta harruar kurrë, sakrificën e madhe që bëre për mua, madje, të kërkoj shumë ndjesë, të lutem, Bert.

– Mira, ç’dokush që do ishte në vendin tim, ashtu si unë do vepronte, por, më beso, edhe mua më erdhi shumë keq për ty. Por, ajo që më shqetëson më shumë, është se: Pothuajse të gjithë shokët dhe shoqet e klasës, madje edhe të klasave të tjera, mungesën tonë në mësim atë ditë, e kanë keqkuptuar dhe keqinterpretuar…

– E di! – m’u përgjigj prerë, Mira. Fytyra i tregonte mërzitje dhe, menjëherë, i mori një shprehje pa formë që mua m’u duk sikur nuk donte vazhdimin e asaj bisede.

Edhe pak muaj dhe ne përfundonim klasën e tetë. Në ditët në vazhdim, Mira në bisedë e sipër, mes shakave të saja, e përmendte shpesh: Pas mbarimit të klasës së tetë, rrugët e jetës do na ndajnë, por, ti Bert mos harro, për mua kudo që do shkosh, do jesh gjithmonë vëllai im. Madje, e përmendte edhe mes nxënësve të tjerë të klasës si për të hequr dyshimin e tyre.

Dhe ashtu ndodhi vërtetë: Pasi mbaruam klasën e tetë, udhët e jetës sonë edhe na ndanë me shumë shokë e shoqe.

Unë, studimet e shkollës së mesme i ndoqa jashtë qytetit tim. Studimet e shkollës së lartë i përfundova në një qytet tjetër dhe, pas studimeve të larta, u emërova inxhinier në një qytet tjetër industrial ku edhe krijova familjen time dhe u bëra qytetar i atij qyteti.

Portreti i Mirës, emri i saj dhe i disa shokëve dhe shoqeve të klasës, buzëqeshja, shakatë e saja, më kanë shoqëruar gjithë kohën. Sa shumë e dëshiroja, sikur edhe vetëm njëherë ta shikoja në rrugë. Sigurisht, duhet të kishte krijuar familjen e saj. E ëndëroja shumë ta shikoja vetëm, me bashkëshortin e saj, me fëmijët. Kisha pyetur dhe më kishin thënë, se Mira ishte martuar në qytetin tonë të lindjes.

Sa herë shkoja në vendlindje, asnjëherë nuk më kishte rastisur ta shikoja.

Një ditë, me vajzën time të madhe, shkuam për një gëzim familjar në qytetlindje.

Në një dyqan pije freskuese, dallova një grua me pamje fisnike. Edhe pse vitet kishin kaluar dhe mosha, sigurisht, bën punën e saj, fisnikëria e asaj gruaje dallohej qartë në pamjen e saj. E njoha, Ishte mamaja e Mirës.

U gëzova shumë; iu prezantova si një ish shok klase me Mirën, madje e prezantova edhe vajzën time.

Ajo, sapo dëgjoi emrin tim, më pa fort në sy. Diçka po mendonte.

Nuk e kuptova dot, po ndjehej e hutuar, apo po mundohej ti kujtohej ai emër.

Me një buzëqeshje që i shkëlqeu në fytyrë, doli jashtë banakut, u afrua pranë nesh dhe, pasi shtrënguam duart, më përqafoi. – Bert, të faltë Zoti! Sigurisht, qenke rritur dhe paske ndryshuar, Bert, por, janë disa tipare tek njerëzit që nuk ndryshojnë, sado që të rritet njeriu. Janë disa veprime, disa sakrifica në jetë që bën njeriu për shokun, për mikun dhe, ato nuk harrohen kurrë…

E përqafoi edhe vajzën time si ta kishte fëmijën e vet.

Po ndjehesha shumë i lumturuar. E pyeta edhe për Mirën.

Mësova disa gjëra rreth Mirës dhe familjen e saj të re. U gëzova shumë, pa harruar ti dërgoja përshëndetjen time Mirës.

* * *

Pothuajse, pas 30 vitesh, shkova përsëri në qytetlindje. isha i shoqëruar me bashkëshorten time dhe me vajzën.

Sigurisht, nuk mund të rrija pa shkuar edhe në dyqanin e pijeve freskuese ku punonte mamaja e Mirës.

Për çudinë dhe të papriturën time, shitëse nuk ishte gruaja që mendoja unë, por një grua tjetër, më e re në moshë se mamaja e Mirës.

Po e vështroja me imtësi. Nuk do ta kisha njohur, nëse nuk di t’i shikoja një nishan të vogël që e kishte në cepin e buzës së sipërme nga ana e majtë.

Pa u menduar shumë, me buzëqeshjen time që më karakterizon me të gjithë miqtë dhe shokët, i fola menjëherë:

– Mira! – dhe iu afrova; i zgjata dorën për ta takuar.

– Po! – m’u përgjigj dhe, në vend që edhe ajo ti përgjigjej zgjatjes së dorës së saj drejt meje, u largua një hap prapa.

– Mira! – Vazhdova unë të flasë; vërtetë, kanë kaluar shumë vite pa u parë dhe, sigurisht, edhe mosha jonë ndryshimi i pamjes sonë, ndikojnë, por, besoj se, nuk kam ndryshuar kaq shumë sa të mos më njohësh fare. Jam Berti, Mira, Berti F, ish shoku yt i klasës, madje, nganjëherë edhe shoku i bankës. Dhe, si për ta bërë edhe më miqësore bisedën, i prezantoj bashkëshorten dhe vajzën tonë.

Mira, shumë mospërfillëse, sikur unë të isha një njeri krejt i panjohur për të, sikur të mos e kishte dëgjuar kurrë emrin tim, sajoi një buzëqeshje të rremë dhe m’u përgjigj me indiferencë.

– Paske ndryshuar shumë. Nuk të njoha. Kanë kaluar shumë vite që nga ajo kohë e largët e viteve të shkollës tetvjeçare. Koha ndryshon…

I hutuar, i papërgatitur nga ajo e papritur, nuk po dija si të veproja, madje, për çudi edhe fjalët m’u lidhën.

Pas një heshtje të shkurtër, i fola:

– Sigurisht, koha ndryshon, por, nuk e mendoja se paskan ndryshuar shumë edhe njerëzit, Mira. Unë kam krijuar familjen time dhe familjarisht, prej shumë vitesh jetoj në shtetin fqinj. Jetën e kam ndërtuar me djersë dhe punë, madje jemi shumë të kënaqur me atë çfarë kemi arritur në familjen tonë dhe me fëmijët tanë.

Jashtë dëshirës sime, por i sinqert me atë që po bëja, pa më pyetuar ajo për shëndetin tim, i thash: – Besoj se të kujtohet, kur, atë mbasdite të largët, një djalë, më qelloi me grusht në stomak dhe, pasojat e asaj goditje po i ndjej edhe tani, madje edhe më të forta…

– Më vjen shumë keq për atë që ndodhi në atë kohë të largët. I kam fshirë nga kujtesa ime lodrat adoleshente, – ndërhyri Mira po me të njëjtën indiferencë duke ma ndërprerë bisedën, sikur unë të kisha qenë shkaktari dhe lojtari i keq i asaj lodre adoleshence, siç e quajti ajo.

Po më dukej vetja i tepërt në atë dyqan. Po ndjehesha i fyer edhe përpara bashkëshortes dhe vajzës sime që me sa shumë nostalgji u kisha folur unë për Mirën.

Qendrimi indiferent i Mirës ndaj meje që, nuk e kuptova pse-në dhe nuk dua ta di arësyen e atij qendrimi, ndikoi, jo vetëm tek unë, por edhe tek bashkëshortja dhe vajza jonë edhe pse ato nuk reaguan fare dhe nuk ma zunë në gojë asnjëherë.

Nuk kisha ç’të flisja më.

Mira, me qendrimin e saj, me bisedën dhe përgjigjet e saj të ftohta, po më godiste fort, jo me grusht, por me të gjithë forcën e qënies së saj.

Reagimi mospërfillës dhe fyes i Mirës, më vrau shumë shpirtërisht. Dhimbja ishte e madhe, si atëhere para 30-të vitesh dhe, goditjen e grushtit të asaj dite të largët mbi stomakun tim, e ndjeva më të dhimbshëm.

DIPLOMA UNIVERSITARE

September 10, 2016 by dgreca

Tregim nga Pierre-Pandeli Simsia/

10443417_440593496132822_1097807340613409978_n (1).jpg

– Mbete gjithë ditën në kompjuter, moj bijë – i tha e ëma kur hyri në dhomë dhe eci drejt saj.
Ajo, si të mos kishte dëgjuar se ç’foli e ëma, klikoi mbi kompjuter dhe figura u zhduk menjëherë. Në ekran, u dukën disa shkronja, që të ëmës iu dukën shumë të vogla për t’i lexuar, ndoshta edhe pse ishte pa syze.
– S’po kuptoj se ç’po ndodh me ty; e ke lidhur jetën vetëm me këtë të uruar kompjuter. Epo edhe kështu nuk bëhet, ngrysu, gdhiu, ti vetëm kompjuter e ke mendjen!
Vajza i dha një shtytje kokës prapa duke e rotulluar, si për të treguar lodhjen e saj, fërkoi tëmthin e majtë me gishtin tregues të dorës, pastaj, si e përgjumur, hapi gojën dhe vuri dorën para saj.
– Mama! Do shkoj në shkollë, në universitet. – Ktheu kokën nga e ëma që po rrinte në këmbë në anën e djathtë të saj. Në fytyrë iu dallua një shprehje gëzimi.
E ëma, si të mos e kishte dëgjuar mirë se ç’i tha e bija, e pyeti: – Ç’farë the? Shkollë, universitet?! – Fytyra e saj menjëherë mori shprehje habie
– Po! – iu përgjigj e bija. Lëvizi karriken rrotulluese pak majtas dhe përsëri u kthye nga e ëma.
– Unë, me kë do rri në shtëpi, nëse ikën ti në universitet? – tha e ëma dhe mblodhi buzët e habitur. Pastaj, duke i dhënë kokës një lëvizje majtas djathtas në shenjë mohimi, foli e habitur: – Universitet!? Nuk ke moshë ti moj bijë tani për në universitet! Shkolla ka kohën dhe vaktin e saj. Ti edhe shkollën e mesme atje, në Shqipëri… – nuk e vazhdoi mendimin ta thoshte deri në fund, ndërsa me vete po thoshte: “Ti edhe shkollën e mesme, me të shtytur, si i thonë fjalës, e more.
– Mama, disa herë t’a kam thënë dhe ti je vetë e ndërgjegjshme, jemi në Amerikë këtu dhe… – i dha flokëve të saja ngjyrë gështenjë një lëvizje me dorë, duke i hedhur prapa kurrizit.
Ajo ishte një vajzë që i kishte kaluar të 30-tat. Jetonte vetëm me të ëmën. Në Sh.B.A. kishin ardhur si fituese të llotarisë amerikane për të qenë banore e përhershme e Amerikës. Në rininë e saj, kishte pasur histori të ndryshme dashurie dhe gjithmonë kishte dalë e zhgënjyer, jo për fajin e saj, siç e thoshte edhe ajo vetë, por nga mentaliteti konservator i meshkujve…
Për të kaluarën e saj, që e kishte hedhur pas krahëve, nuk donte t’ia dinte.
Sapo erdhën në Amerikë, të dyja, nënë e bijë, për të përballuar vështirësitë e fillimit të një jete të re e të panjohur në emigracion, ishin regjistruar në një shkollë me program mësimor dy javor, për përkujdesjen e të moshuarve. Nga ajo shkollë dy javore ishin pajisur edhe me dëshmi kualifikimi, e cila i ndihmoi edhe në gjetjen e menjëhershme të punës.
E ëma ishte e kënaqur me punën që bënte, jo vetëm se paguhej mirë, por i ishte mundësuar edhe fjetja në shtëpinë e të moshuarës së sëmurë.
Në të njëjtin pozicion pune si e ëma ishte edhe e bija, por se ajo, në mbrëmje vinte të flinte në apartamentin e tyre të marë me qira.
Puna e të ëmës nuk zgjati më shumë se tre vjetë; e moshuara ndëroi jetë.
Vajzës i ishte mërzitur puna dhe, si për t’a larguar atë mërzitje, pjesën e mbetur të kohës së lirë e kalonte në kompjuter.
Atë ditë, kur u ul para kompjuterit, midis mesazheve të shumtë në e-mail, i kishte ardhur edhe një mesazh nga një adresë e panjohur.
E klikoi për të lexuar se ç’shkruhej në atë mesazh; nga një universitet jashtë shtetit ku ato banonin, e njoftonin të regjistrohej në atë shkollë e të vazhdonte studimet on-line dhe ajo mund të zgjidhte një nga ato diploma gradimi: bachelor, masters degree, professor doktor.
Iu duk e çuditshme, por edhe një ndjengë gëzimi jetoi në ato çaste. “Si m’a kanë gjetur adresën e e-mail-it!” – mendoi.
E lexoi disa herë atë ç’farë ishte shkruar, plotësimin e formularit dhe të dhënat e tjera. U dyzua pak kur lexoi shumën e majme që duhej për të paguar shkollën, por, mendimi se do pajisej me një diplomë universitare amerikane, si e vetmja mundësi për të ecur në jetë, e qetësoi.
Për të qenë më e qartë me atë ç’farë i kishte ardhur, mendoi të bisedonte direkt me shkollën, sipas numrit të shënuar.
Zëri tjetër matanë telefonit, e mirëpriti kërkesën e saj për t’u regjistruar si studente on-line në atë universitet, madje, ai zë, iu duk i ëmbël dhe e folura e gruas iu duk me kulturë…
Vajza e pranoi edhe pagesën e shkollës.
– Mësimi do jetë on-line, vetëm se, për të qenë korrekte me rregullat e shkollës, duhet të paraqitesh në shkollë në ç’do fundsezoni – i tha zëri matanë telefonit.
– J’u lutem, j’u lutem shumë! Diploma më intereson edhe nëse nuk e kam mundësinë të paraqitem në shkollë…
Ç’do gjë u qartësua…

Pas dy vjetë mësimi on-line erdhi dita e shumëpritur. Në ceremoninë e dorëzimit të diplomave, midis studentëve të tjerë, ishte edhe ajo.
Pas ceremonisë përshëndetëse, falenderimit dhe urimit në punën e re të gjithë studentët të veshur me uniformën e diplomimit, u shpërndanë të gëzuar, duke mbajtur në duar diplomën universitare dhe ëndrën e gjetjes së punës.

Në shtëpinë e tyre ai sukses i vajzës, mbrojtja e diplomës, nuk mund të kalonte pa një ceremoni gëzimi familjar.
Të dyja, nënë e bijë, menduan të shtrojnë një darkë familjare, ku të ftuar do ishin miqtë dhe shokët e tyre më të afërm.
Në një cep të dhomës, që ishte regulluar bukur, qendronte e varur fotografia e saj në ditën e diplomimit.
Pak e nga pak, dhoma e pritjes u mbush me të ardhurit, fytyrat e tyre ishin të qeshura.
Më të qeshura, dukeshin fytyrat e nënës dhe të bijës.
Disa nga miqtë e ardhur, nuk nguruan të shprehnin habi me veten e tyre.

Kishte kaluar, pothuajse një vit e gjysëm dhe vajza ishte akoma në pritjen e gjetjes së ndonjë pune.
Kishte trokitur në shumë dyer zyrash dhe kompani të ndryshme. E kishin mirëpritur në takimin e parë dhe, kur kishin parë diplomën e shkollës on-line, nuk e kishin vazhduar më bisedën.
Asaj vetëm i premtuan, duke e përcjellë me fjalët refren: “Po j’u shënojmë numrin tuaj të telefonit dhe, mundësia e parë që do na krijohet për punë do t’ju thërrasim vetë”.
Për t’a bërë bindës atë fakt, diplomën e fotokopjonin në sy të vajzës, e fusnin në sirtarë dhe për t’a hedhur më vonë në koshin e plehrave.
Ajo pritje e gjatë, asaj nuk po i pëlqente edhe pse mundohej të mos e shprehte shqetësimin në sy të së ëmës, ndërsa, vetë e ëma kishte kohë që po e brehte meraku dhe shqetësimi i mosgjetjes së punës.

Një ditë, nuk nguroi t‘ thoshte: – Paguam gjithë ato para’ moj bijë, bëre gjithë atë shkollë dhe, punë nuk ke gjetur akoma. Po bëhen gati dy vjetë. Ajo shkolla e parë që bëmë bashkë, vërtet dy javore ishte, por, jo vetëm që nuk paguam, por edhe punën na e gjeti menjëherë.
Edhe vajza vetë e dinte mirë, që ajo diplomë universitare online nuk kishte shumë vlerë dhe mundësi gjetje pune.
Mendoi të kthehej në Shqipëri, si e vetmja mundësi për t’u punësuar. “E kam armën e fortë tani; kam diplomën nga një universitet amerikan” – dhe buzëqeshi me kënaqësi.
Iu kujtua një e njohura e saj para pak kohësh, që kishte mbaruar shkollën dhe ishte diplomuar on-line si edhe ajo. Ishte kthyer në Shqipëri dhe menjëherë ishte punësuar, madje edhe në administratën e lartë shtetërore.

GABIMI I MAMASË, APO …!!!

March 12, 2016 by dgreca

Tregim Nga Pierre-Pandeli Simsia/

Unë dhe motra ime binjake jemi rritur në një nga pallatet që shtrihen në të dy anët e një ndër bulevardeve famozë në qytetin e madh ku jetojmë. Emri i bulevardit është i njohur, sepse atje jeton klasa më e lartë e shoqërisë amerikane.

Para disa javësh ne festuam 28 vjetorin e lindjes sonë.

Si çdo qytetar amerikan i moshës sonë edhe ne, unë dhe motra ime, jetojmë në dy apartamente të ndryshme, të cilat ndodhen në zona të preferuara të qytetit.

Vendimin për të jetuar më vete e morëm që kur ishim 21 vjeç. Qeranë e apartamentit tonë dhe të gjitha shpenzimet e tjera i pagon mamaja jonë, Beti.

Në fillim nuk ishte e lehtë të jetoje i vetmuar. Kjo ndikoi që motra ime pas një viti të rikthehej pranë mamasë e të jetonte bashkë me të.

Unë dhe motra ime marrim një shumë 1200 dollarë në muaj, që na e la si trashëgimi me testament pas vdekjes, gjyshja jonë, mamaja e Betit.

E ç’mund të bëjë një qytetar amerikan me 1200 dollarë në muaj kundrejt shtrenjtësisë së madhe të jetës në këtë qytet, nëse do kishte edhe shpenzimet e tjera të cilat unë i kam përmendur më sipër? Por, neve na mjaftojnë.

Mamaja jonë Beti, bashkë me dy vëllezërit e saj, gëzon një trashëgimi familjare si bashkëpronare e një kompanie të fuqishme me emër dhe fitimprurëse. Ajo, prej dy vjetësh ka dalë në pension, por, ka nënshkruar një deklaratë pasurie që, pas vdekjes, pjesa e saj na kalon neve, mua dhe motrës sime.

Me motrën time nuk takohem shpesh; më të shumtën e herës flasim në telefon.

Herëpas’here mama Beti na telefonon për të shkuar në restorant për të ngrënë drekë ose darkën të tre së bashku.

Ndjej dhimbsuri të madhe për motrën time; ajo nuk është diplomuar në ndonjë universitet si të gjithë moshatarët tanë.

Unë, me ndihmën, madje me këmbënguljen e një shoqe të mamasë që është edhe mikja e familjes sonë, kreva studimet në një universitet të vogël në një shtet tjetër, ku ajo edhe ishte drejtuese atje.

E kam një diplomë universitare, e cila nuk besoj se më hyn në punë; jo se nuk gjej dot vend pune, por, e ndjej, që nuk jam i aftë të punoj për specialitetin që jam diplomuar.

Motra ime binjake, pjesën më të madhe të kohës e kalon në apartamentin e saj. Tymos shumë cigare të zakonshme dhe marijuanë.

Tymosja e marijuanës u bë shkak që ajo të largohej edhe nga apartamenti, atëhere kur banonte me mamanë tonë, atje edhe ku jemi rritur.

Edhe pse në apartamentin e mamasë, motra marijuanën e tymoste në dritare dhe mundohej që tymin ta përcillte jashtë, tymi gjente hapësirë për t’u shpërndarë në pjesë të ndryshme në pallat.

Aroma maramendëse e marijuanës në pallat shqetësoi shumë banorët, veçanërisht familjen poshtë nesh që kishte edhe një vajzë të vogël 4 vjeçe.

Kur u vërtetua që motra tymoste marijuanë, madje edhe nga disa banorë që e kishin parë nga jashtë pallatit, bordi i pallatit në një mbledhje urgjente, urdhëroi mamanë tonë: ose të largoheshim ne si familje, pra mamaja ta shiste apartamentin, ose të largohej motra.

Jashtë dëshirës së saj, motra u largua nga mamaja dhe jeton në apartamentin me qera për të cilin kam shkruar më sipër.

Siç e kam shkruar, motra ime pothuajse, pjesën më të madhe të kohës e kalon e mbyllur në apartamentit të saj. Shumë rrallë frekuenton lokalet e natës. Është mbi peshën e moshës së saj dhe trupi i ka marrë një shëndet të deformuar i cili stonon shumë me fytyrën e saj të freskët dhe të shëndetshme. Në pamjen e jashtëme, motra tregon se është një grua mbi 40 vjeçe. Nuk i kushton fare rëndësi veshjes. Zakonisht në çdo stinë mban të veshura një palë pantallona të zeza që kush e di se kur janë blerë. E këshilloj shpesh se, duhet të ketë një shok, një të dashur, që t’i ndryshojë jetën e saj që ajo ka zgjedhur për të jetuar, apo ajo jetë ka hyrë padrejtësisht tek motra ime për t’u jetuar!

Këtë e kam edhe nga eksperienca ime tani që bashkjetoj me të dashurën time të tretë pavarësisht grindjeve të shpeshta që kemi me njëri tjetrin. Të bashkjetosh me një të dashur, jeta është shumë më ndryshe se jetesa vetëm.

Mamaja jonë është një grua që gëzon shëndet të plotë. Lexon shumë libra artistikë dhe shkencorë. I tregon kujdes trupit dhe shëndetit të saj. Është e mbajtur, e regullt në veshje, madje mosha e saj 70-të vjeçare e tregon më të re.

I pëlqejnë shëtitjet në natyrë, aktivitetet e ndryshme kuturore artistike, madje edhe udhëtimet brenda dhe jashtë Amerikës. Gëzon respektin e miqve, shokëve dhe gjithë ata njerëz që e njohin.

Mamaja jeton në apartamentin e saj bashkë me tre qentë që i do shumë, mënyrë jetese kjo më se normale për qytetarët njujorkezë. Frekuenton shumë edhe jetën e fshatit; shkon në shtëpinë që kemi në një fshat që ëshë tre orë larg qytetit ku banojmë.

Që nga dita, nga ai i vit i largët para 13 viteve, unë dhe motra ime nuk ndjehemi të qetë shpirtërisht. Madje, në shëndetin e motrës, mjekët kanë konstatuar depresion të thellë mendor. Nuk e mendonim kurrë, kurrë, që nga ajo ditë, ekuilibri i jetës sonë të ardhme të shpërqendrohej.

Sapo kishim festuar 15-të vjetorin e lindjes sonë.

Jetonim akoma me gëzimin e asaj çfarë kishim festuar.

Një ditë, ishim të tre në shtëpi: mamaja, motra dhe unë.

– Uluni pranë meje tani, – na tha mamaja e të bisedojmë, sepse, nuk jeni të vegjël më tani.

Ne u ulëm pranë saj. Gjithmonë i bindeshim mamasë për ç’farë ajo na thoshte.

– Tani dua të bisedoj me ju, bijtë e mi, siç ju thashë, dua të bisedoj me gjuhën e të rriturve. Dua t’ju them atë, që nuk ua kam thënë deri më sot. Kam vendosur, nuk do t’ua mbaj më sekret – e nisi bisedën mamaja.

Unë dhe motra që nuk dinim se për çfarë sekreti e kishte fjalën mamaja jonë, pamë njëri tjetrin në sy dhe instiktivisht qeshëm të dy.

Mamaja qendronte serioze dhe na priste neve sa të mbaronim të qeshurën.

– Ju, – filloi prap mamaja të flasë, – nuk e njihni babain tuaj të ndjerë, atë burrë të respektuar, atë baba, që ju donte shumë juve. Por, fatkeqësisht, jeta e dënoi padrejtësisht dhe vdekja e pamëshirshme e mori në kulmin e gëzimit dhe kënaqësisë që po kalonte ai, që po kalonim ne dy bashkëshortët.

– Na e ke thënë edhe herë tjetër, mama, që, babi ynë ka vdekur kur ne ishim tre vjeç- ndërhyri motra.

– Po, bijtë e mi, ua kam thënë, por, nuk j’u kam thënë këtë tjetrën, që kam vendosur t’ua them tani.

Mamaja heshti pak si për të gjetur fjalët e përshtatshme; mori frymë thellë dhe nisi të flasë: – Unë dhe burri im, pritëm shumë vite në jetën tonë bashkëshortore që të kishim edhe ne fëmijët tanë. Ndoshta fati nuk e donte që edhe ne të gëzonim fëmijët. E biseduam të dy ne bashkëshortët dhe vendosëm që të adoptojmë një fëmij. Bashkëshorti im, për vetë profilin e tij të punës, kishte shumë miq dhe shokë. E bisedon me një mikun e tij mjek gjinekolog atë çfarë ne të dy e kishim vendosur. Nuk vonoi shumë dhe, mjeku gjinekolog i dha lajmin e gëzuar dhe të shumëpritur bashkëshortit tim. “Një grua që banon në një shtet tjetër të Amerikës, jashtë dëshirës së saj, kishte ngelur shtatzane dhe, për vetë kushtet e dobëta ekonomike, nuk dëshironte më fëmijë sepse kishte edhe të tjerë. Gjatë vizitës mjekësore, unë konstatova se ajo mbante në barkun e saj jo një, por dy bebe të shëndetshëm, një vajzë dhe një djalë. I thash, jo vetëm nuk duhet ta abortonte, as edhe ti braktiste bebet, por, kundrejt një pagese të mirë, dy bebet binjakë të porsalindur, do ti kalojnë nën kujdesin prindëror një çifti tjetër bashkëshortor që kërkojnë fëmijë…”

Në muajin e tretë pas lindjes suaj, pasi plotësuam të gjitha procedurat ligjore, ju ishit fëmijët tanë të ligjëruar dhe ne ishim prindërit tuaj duke ju patur nën kujdesin prindëror. Nuk kishte gëzim më të madh për ne, kur ju të dy motër e vëlla na erdhët në apartamentin tonë. Nuk dinim se si ta shprehnim atë kënaqësi të madhe shpirtërore kur dëgjonim zërat tuaj foshnjorë, cicërimat tuaja kur qanit, ato dy fytyrat tuaja foshnjore të pafajshme por që ishin fytyrat më të bukura që kishim parë ndonjëherë në jetën tonë…

Unë dhe motra ime krejt të hutuar nga ajo ç’farë po dëgjonim, nuk donin t’u besonim veshëve tanë. Pash nga motra që e kisha përballë; m’u duk shumë e zbehtë në fytyrë. Në ngjyrë dylli ia mbulonte fytyrën. Dukej e përhumbur, sytë i mbante përdhe. Unë nuk po ia ndaja shikimin asaj, derisa edhe ajo më pa në sy. Nuk po dinim ç’të flisnim. Po na dukej si një ëndërr e padëshiruar ato që po dëgjonim nga mamaja jonë, që për ne kishte qenë mamaja më e mirë, më e dashur, më e bukura ndër mamatë e shumë shokëve që ne kishim parë.

Si mund të besonim ne ato që po na i thoshte vetë me gojën e saj mamaja jonë e dashur që ne nuk ishim fëmijët e saj dhe ajo nuk ishte mamaja jonë që na kishte mbajtur në barkun e saj, na kishte ushqyer me gjakun e saj…!

Për një çast, m’u duk se çdo gjë përreth dhomës sonë filluan të lëviznin duke u rrotulluar. Mamaja fliste me seriozitet dhe herëpas’here na ledhatonte kokat.

– Kur shkoja në punë…

– Mama! Të lutem, mjaft! Mjaft, mama! – dëgjova zërin e motrës që ndërhyri menjëherë. Pash syt e saj të përlotur. – Mama, nuk kemi bërë ndonjëherë shaka të tillë! Të lutem! – dhe iu afrua, e përqafoi fort, fort, sa nuk donte të shkëputej nga kraharori i saj.

Kur pash syt e motrës të përlotur edhe mua m’u mbyshën syt menjëherë.

– Mama! – fola unë me zërin tim që mezi më dilte dhe me sy të përlotur, iu afrova pranë. Ndjeva një drithërimë habie bashkë me trokitjet e forta të zemrës që kishte filluar shpejtimin e rrahjeve. – Mama! Të lutem, nuk duam shaka të tilla. – E përqafova fort, fort. Largova pak kokën, pash syt e saj që m’u dukën sikur më shikonin me dënesë. E përqafova prap, ndërsa motra vazhdonte të rinte ende e përqafuar. E putha në faqe. Ndjeva aromën më të këndshme që ndjen njeriu në jetën e tij, aromën e mamasë sime. Dhe atë aromë, vetë mamaja jonë sikur po na e largonte nga ato që po na fliste.

Mamaja e ndërpreu të folurën. Mbi kokat tona ndjemë dorën e saj të ngrohtë; po na ledhatonte.

Heshtjen e theu vetë mamaja. – Më dëgjoni me vëmendje bijtë e mi. Ju dua shumë, ashtu siç ju kam dashur dhe ashtu do t’ju dua derisa të jem gjallë në këtë jetë. Kjo që po ju them, nuk do të thotë se ju do jeni të braktisur nga unë, përkundrazi, jeni dhe gjithmonë do të jeni fëmijtë e mi të dashur, të pazëvendësueshmit…

Ishim në moshën tonë të adoleshencës, ajo moshë kur formohet shpirti dhe karakteri i njeriut. Edhe pse mamaja na e kishte thënë atë, që ajo e quante sekretin e jetës së saj dhe tonin bashkë, ne prap nuk donim t’u besonim atyre fjalëve që ajo na kishte thënë.

Atë natë bëra një gjumë të trazuar. Të tillë gjumë kishte bërë edhe motra ime siç më tha të nesërmen.

Që nga ajo ditë, jeta jonë kishte marrë drejtim tjetër. Çdo ditë ne na dukej se po gëlltisnim hidhërimin. Shpesh herë motra dëneste hidhur. Çdo ditë, kur shikoja motrën, syt e saj më tregonin shikimin pyetës: Përse duhet të na e thoshte ne mamaja që ne jemi të adoptuarit e saj?

Kjo pyetje ndikonte tek unë që ta shihja motrën pikëllueshëm.

Në çdo bisedë që bënim ne të dy motër e vëlla rreth asaj çfarë na kishte thënë mamaja jonë, ndjeja vrunduj rrënqethës të ma përshkonin trupin.

Motra më fliste dhe mundohej të më bindte për çdo bisedë apo sugjerim. Syt e saj tregonin dhimbje dhe ndrinin të pikëlluar.

Nga bisedat e ndryshme që bënim, po kuptoja motrën se ishte rritur para kohe. Si mund ta besonim ne ato që kishim dëgjuar!

A mund ta besonim ne, që mamaja jonë e dashur, nuk është mamaja jonë e vërtetë?

Lidhja ime me motrën u shtua edhe më shumë. E vetmja dëshirë e jona e papërmbajtshme ishte të njihnim, të takonim mamanë tonë biologjike.

Në muajt, vitet në vazhdim, dallova ndryshimi tek motra ime. Nuk kishte fare interesim për të mësuar, madje edhe shkollën donte ta ndërpriste që në klasën e 10-të. Filloi të frekuentonte pijet alkoolike, madje të tymoste edhe cigaret. Cigaret më të preferuara për të ishin “Parlament”

Mamaja vinte vonë nga puna, mbrëmjeve. Gjatë ditës, motra, më ftonte edhe mua në dhomën e saj të gjumit dhe të dy së bashku bisedonim gjatë dhe përhumbeshim rreth çështjes sonë nën shoqërinë e shijes së birrës dhe të cigareve. Ishim bërë që të dy përdorues të alkoolit, cigareve, madje edhe të marijuanës.

Një ditë, motra më tha se kishte marrë vendimin e saj dhe prisnim të vinte mamaja nga puna. Edhe unë ia përkraha mendimin që ajo më shprehu. Atë kohë, unë, sapo isha njohur me një vajzë, që ishte edhe e dashura ime e parë.

– Mama – iu drejtua motra mamasë kur ajo erdhi në shtëpi dhe u rehatua. – Unë dhe vëllai dëshirojmë, madje e kemi vendosur, duam të njohim prindërit tanë biologjik, të paktën mamanë tonë që na ka lindur.

Zëri i motrës u dëgjua i përvajshëm. Në fytyrë iu dallua një shenjë brenge. Rrënkoi dhimbshëm. Edhe pse u mundua të përmbajë veten, nuk mundi; u shkreh në ngashërim.

Mamaja nuk e priste atë kërkesë të motrës; I hodhi një shikim hetues, madje të dhimbshëm. Ngrysi ballin. Ndjeu një drithërimë habie.

Ndërhyrja ime në mbështetje të kërkesës së motrës dhe këmbëngulja jonë, u duk se ne të dy motër e vëlla kishim bërë një marëveshje të heshtur.

Mamanë, sikur e kapi një angështi. U përpoq të largonte mjegullën e habisë dhe të mblidhte veten. Në fytyrën e saj mua m’u duk se dallova një shprehje faji. M’u dhimbs shumë kur e pash në atë gjendje hutimi.

Pas një heshtje të shkurtër, na tha: – Kur ne ju adoptuam juve, kemi nënshkruar një kontratë që, kërkesa dhe dëshira juaj për të njohur dhe takuar mamanë, prindërit tuaj biologjik, mund të realizohet pas moshës 18 vjeçare. Por, mundësia më e madhe është që nuk mund t’ju plotësohet dëshirë kërkesa juaj, sepse edhe bashkëshorti im edhe mjeku gjinekolog nuk jetojnë më. Madje, edhe mamaja juaj që ju lindi ka ndëruar shtet dhe nuk e di se ku ndodhet.

Rrënkova me vete. Ato fjalë të mamasë, ajo përgjigje e saj, na vrau shumë shpirtërisht, sikur na i shuajti edhe ato shpresa që kishim.

Motra kishte filluar të acarohej shumë. Kërkesën për të njohur dhe takuar mamanë tonë që na kishte lindur, ia përsëriste shpesh mama Betit, sa ato kërkesa u bënë edhe shumë të bezdisshme, sipas fjalëve të mamasë.

Një ditë, në nxehje e sipër, me një zemërim të papërmbajtur, me zë autoritar, motra i tha mamasë se do largohej nga shtëpia në gjetjen e mamasë biologjike.

– Nëse ikën nga shtëpia, mendohu mirë; Ua kam thënë shpesh, do interesohemi bashkë dhe, një ditë, shpresoj që ta takoni… – iu përgjigj mamaja me një mirësjellje të stërholluar.

Dallova në fytyrën e motrës një shprehje mosbesimi. E pa mamanë me vrazhdësi. Qeshi hidhur. Ktheu krahët dhe u largua.

Shikimin e hodha nga mamaja; fytyra e saj tregonte sikur po përpiqej të kthjellonte mendimet.

Shpresa që një ditë do takojmë, do njohim mamanë tonë që na ka ushqyer me gjakun e saj, mamaja që na ka lindur, na ka ushqyer me qumështin e gjirit të saj tre muajt e parë të jetës sonë, na ka shoqëruar gjatë gjithë këtyre viteve që kur mama Beti na e tha të vërtetën.

Por, ajo shpresë, duket se është shuar njëherë e përgjithmonë.

Shpesh herë e bisedoj me motrën dhe nuk gjejmë dot përgjigjen e pyetjeve torturuese: Përse mama Beti duhet të na e thoshte neve të vërtetën e adoptimit dhe pikërisht në moshën tonë 15 vjeçare?! Ç’e shtyu të na e tregonte atë të vërtetë?!

Oohh! Këto e shumë pyetje të tjera torturuese që nuk na hiqen nga mendja i drejtonim njëri tjetrit unë dhe motra ime. Ishte gabimi i mamasë, apo sinqeriteti i saj që tregoi me ne?!

Unë dhe motra ime nuk dimë se kush jemi, kush janë prindërit tanë biologjik, kush është origjina jonë!

Edhe mama Beti e vuan shumë atë, që ajo e quan gabimin më të madh të jetës së saj që ka bërë. Këtë, na e ka thënë Xhina, ish dadoja jonë që na ka rritur dhe që tani punon tre herë në javë në mirëmbajtjen dhe pastrimin e apartamentit ku banon mamaja.

Unë dhe motra ime jemi të pasur materialisht; nuk na mungon asgjë. Edhe dashuria e mama Betit vazhdon të mos na mungojë.

Jetën tonë të ardhme e kemi të siguruar me trashëgiminë e mamasë, por, ne nuk kemi atë pasuri që do na mungojë shumë gjatë gjithë jetës sonë, që na mungon, që po e kërkojmë dhe akoma nuk e kemi gjetur.

Është ajo brengë e madhe që po na e gërryen shpirtin tonë; të njohim e të takojmë një ditë mamanë tonë biologjike.

Është ajo brengë, ai makth, ai çast i shumëpritur që ne po e ëndërojmë me shpresën e madhe, që një ditë dëshira jonë të realizohet.