Poezi nga IDAJET JAHAJ, Vlorë/

 

MBIJETESE/

 

E shtypën shekujt, po s’u shua,/

E tkurrën kohrat, po s’u dha;/

I shkuan flakët, s’u shkrumbua,/

I fruy murlani, po s’u tha./

Në dimrat mijëravjeçarë/

Në palcën e thellë e ruajti farë,/

E si feniks i vërtet’

Bulëzoi nga palca e vet.

 

Komb-feniks i vërtetë

Që vetveten rilindi

Çdo pesëqind vjet…

 

 

KOHET E KOMBIT TIM

 

Si i ndau kështu

kohët e kombit tim

natyra mëmë –

kështu si?

 

Të shkuara në varg

pambarim

si sumbullat

në tepsi.

 

Më të shumtat – të zeza,

si dënesa

por me jetë –

shkurtësi.

 

Të bardhat – të pakta,

si urata,

po me pa –

vdekësi…

 

 

VITI QEN

 

1913-ta-qen!

Kafshoi kombin në mes.

Ndau:

gjysmën e dheut,

gjysmën e gjuhës,

gjysmën e gjakut,

gjysmën e qiellit.

 

Prej njëqind vjetësh –

borë urrejtjeje,

stuhi vullkanesh,

stinë tërmetesh;

 

Gjaku pikoi

nga thelbi i zemrës,

Loti pikoi

nga syri i diellit,

por, më në fund,

shpresa ndriti

në kupë të qiellit

e u ul

si diell i urtë

në sofrën e BASHKIMIT.

 

 

 

“KODRA E DIELLIT”

(Toponim, Kosovë)

 

Dielli aty

s’ perëndoi

e s’perëndon

kurrë.

 

Që tej –

në Pellazgji –

hijeshon

si burrë…

 

 

Ç’TË THEMI MË PËR SKËNDERBEUN?

 

Me shpatë cacu qiejt

e shkroi: ARBERI!

 

Pastaj shpatën e nguli

në dheun e ylltë

e gjëmoi:

– Mbillini ulli,

mbillini ulli,

mbillini ulli!

 

E gjëmimi jehoi

shpateve të shekujve,

në përjetësi.

 

 

 

MALI I SKËNDERBEUT

 

Nuk mjaftoi një varr

për emrin e tij,

u desh edhe një mal

për të rënduar

në përjetësi.

 

 

ISMAIL QEMALI

 

Ai erdhi në një çast

udhëkryq të kombit,

të qenies,

e të mosqenies

së tij.

 

Perëndia

me dorën e tij

në dritë të flamurit

i dha rrotullimin e përjetshëm

planetit SHQIPËRI.

 

 

PLANETI KOMB

 

Pati edhe kombe,

të mëdhenj, të mëdhenj,

plot diell e kaltërsi.

 

Dhëmbi i peshkut të madh

i cacu më dy!

 

Pati edhe një komb

të vooogël, të vogël,

plot rreze, yjësi,

në një pikëz të planetit,

si zemër e tij,

thërrime, qiri,

dritë, pellazgji.

 

E ndanë më katërsh,

e ndanë më tri!

 

Kaq gjak,

kaq gjak

të ëmbël

paske pasur

SHQIPËRI?!…

 

 

GONXHJA HYJNORE

– Nënë Terezës –

 

Fytyra – plot rrudha –

bukë hyjnore,

 

Flakë Jezusi,

Globi në shami.

 

Kurrizi-kërrusur

mbi shpirtësi,

 

Planetin e leu

me mirësi;

Dhe i thoshin GONXHE,

Dhe i thoshin BOJAXHI!

 

Dhe i thoshin GONXHE,

e lokes Shqipëri.

 

 

AKOMA, AKOMA

Ç’TI JAPESH BOTES?

 

I dhe botës,

Strategun e lashtësisë – Pirron,

Mburojën e Krishtërimit – Skënderbeun,

Mësuesin e Kopernikut – Tomeun.

 

… Shekspirianin tronditës – Moisiun,

Genin rrezatues – Migjenin,

Cilindrin e artë të mendjes – Çabejn,

Klasikun e gjallë – Kadarenë…

 

Akoma, akoma,

kombi im i vogël,

ç’ti japësh botës

si dritë, rreze?

 

Ah, po

edhe NËNËN e saj –

TEREZËN,

 

 

HYJNORE

Java ka shtatë ditë,

Ylberi ka shtatë ngjyra,

Pentagrami ka shtatë nota,

Bota ka shtatë mrekulli,

Arusha e madhe ka shtatë yje,

Arusha e vogël ka shtatë yje,

 

Shqipja ka shtatë zanore –

SHTATA – hyjnore.

 

 

ISMAIL KADARESË

 

Hamall i madh i halleve të Kombit,

Lavdi i jep e merr prej tij lavdi;

Dritë pikon art’ i tij nëpër mote

E si drita nëpër botë përhapet fjal’ e Tij.

 

Eskilët rrallë kanë ardhur në këtë botë

e kometat në qiell janë dukur gjithashtu,

Vepr’ e Ismailit këtë mesazh na thotë

për kombin e tokën që e lindi këtu.

 

Ky Eskil modern kudo ku shkoi e vete,

si Eskili i moçëm

Atdheun bart me vete.

 

 

 

ALITERACION YJESH

 

“Migjeni –

më gjeni

një tjetër fëmijë –

Mbigjenì –

si ky.

 

“Kadare, –

ka … darë e ar,

radar…

me fluturat fjali

e avionët-fjalë…

 

“Dritëro Agolli –

Dritë…

dhe “agoi”

dhe

“diellin” e mbolli”,

e që kurrë s’perëndon.

 

“Naimi” –

është yti,

është imi

i shqipes agimi,

i tokës gëzimi,

ndrudhëzë dielli

prej qielli.

 

“Nënë TEREZA” –

– ëndë

dhe rreze

e planetit –

beze…