Sadik Elshani – Page 4 – Dielli

Zgjedhjet vendore në Kosovë: Një mësim i mirë për të gjithë politikanët

November 1, 2021 by s p

Dr.Sadik Elshani/

Zgjedhjet e lira dhe të pastra janë njëra nga shtyllat kyçe të demokracisë. Vota e lirë është arma më e fortë në duart e popullit. është me rëndësi që të fitojë vendi, populli demokracia dhe jo vetëm kandidati i ndonjë partie të caktuar. Kosova tani ka vite që organizon zgjedhje të qeta, procesi zgjedhor rrjedh pa ndonjë problem të madh, parregullësi të mëdha. Por, ajo që është më e rëndësishmë, është fakti që humbësi e pranon rezultatin e zgjedhjeve. Kuptohet, proces të përkryer zgjedhor nuk ka as në vendet me tradita e demokraci të përparuara, por është me rëndësi që parregullesitë të jenë sa më të vogla e sa më të pakta.

Në zgjedhjet qendrore të 14 shkurtit të vitit 2021 Lëvizja Vetëvendosje (LVV) doli fitimtare, por në zgjedhjet vendore (lokale) të 17 tetorit,në rrethin e parë, LVV nuk arriti ta fitojë asnjë komunë. Në rrethin e dytë është në balotazh në disa komuna. Kjo tregon se votuesi i Kosovës është zgjuar dhe dita – ditës është duke fituar një përvojë, kulturë zgjedhore, duke mos votuar verbërisht asnjë subjekt politik, asnjë politikan, duke i mbajtur përgjegjës politikanët për përmbushjen e premtimeve të tyre parazgjedhore dhe mënyrën e qeverisjes së tyre. Për punë, qeverisje të mirë votuesi të vlerëson, ndërsa për punë të keqe mosmbajtjen e premtive, arrogancë, ai të dënon.

Këto rezultate nuk janë duke u pëlqyer disa “analistëve”, “komentatorëve” politikë, të cilët me shumë të padrejtë janë duke e akuzuar, popullin, votuesit si njerëz amoral, pa ndërgjegje kombëtare dhe shumë akuza të tjera. Kjo është një fyerje e rëndë për popullin e Kosovës. Dikush i vlerësoi këto zgjedhje si thikë pas shpine të Kosovës, tradhti. Sot (30 tetor, 2021) sapo lexova një titull: “Zgjedhjet lokale kundër Kosovës”. Çfarë logjike! Kosova kurre nuk mund të rrezikohet nga mbajtja e zgjedhjeve të lira. Disa komentuesve nuk ua vë në dyshim atdhedashurinë e tyre, dashurinë për Kosovën, por kam përshtypjen se ata kanë ngelur peng i mendësisë së vjetër se, po e mori pushtetin një parti që ata nuk e duan, ajo parti s’do ta lëshojë më pushtetin, do ta mbajë atë përgjithmonë. Ato kohëra kanë përfunduar njëherë e përgjthmonë. Partia që sot i ka fituar zgjedhjet, nesër mund t’i humbë ato. Mirë e ka thënë Mjeda: “Bylbyl, ky shekull orë e ças ndrrohet/Bijnë poshtë të naltit, i vogli çohet”. është me rëndësi që të krijohet një ecuri ku pushteti ndërrohet në mënyrë paqësore. Të mos lidhemi për individin (vetjen), por të krijojmë institucione të qëndrueshme e funkciopnale demokratike. Pushteti korrupton lehtë, prandaj duhet mbajtur politikanët në shënjestër. Asnjë kandidati, asnjë partie të mos i jepet një “blank check”, sepse mund të keqpërdoret shumë lehtë e shumë shpejt. Nganjëherë edhe humbja është e mirëeseardhur, t’i çelë sytë, të zgjon nga gjumi, të jep një mësim që herën tjetër duhet të punosh më mirë që ta fitosh votën e qytetarit.

Ja unë kam shkruar kundër politikanëve të korruptuar, dukuritë negative në shoqërinë kosovare, ja askush. Vetëm disa nga titujt: “Vetëshkatërrimi, vetëvrasja e një shteti të ri”, “Korrupsioni në mesin tonë, korrupsioni brenda nesh”, “Kosova si plaçkë lufte, pronë private” e shumë të tjerë. Por, nuk mund t’i fusim të gjithë në një thes. Këto janë zgjedhje vendore për krytarë komunash dhe asamble komunale dhe kandidatët nihen shumë mirë në të gjitha komunat përkatëse. Si qenka e mundur që qytetarët me votat e tyre të lira po votokan për personat (vetjet) e korruptuar, hajnat?! Po sjell këtu vetëm dy shembuj për të ilustruar atë që u tha pak më lartë. Në komunën e Suharekës/Therandës ka fituar në rrethin e parë z. Bali Muharremaj i AAK-së. Z. Muharremaj nuk është hajn, nuk është i korruptuar dhe për punën e tij kam dëgjuar vetëm fjalë të mira. Prandaj, ai e gëzon përkrahjen e qytetarëve të Suharekës/Therandës. Suharekasit/Therandasit nuk kanë nevojë që dikush t’u tyregojë atyre se për ke duhet të votojnë, ata e njohin shumë mirë njëri – tjetrin. E mora si shembull Suharekën/Therandën, sepse është vendi ku jam lindur e rritur. Ka vite që jam larguar nga qyteti im, por i përcjell me vëmendje rrjedhat e jetës së tij, jam në kontakt të vazhdueshëm më familjarët, miqtë e mi – ia njoh zemrën dhe shpirtin qytetit tim. Edhe z. Përparim Rama kandidat për kryebashkiak të Prishtinës, nga LDK-ja e që është në balotazh me kandidatin e LVV-së, nuk është hajn, nuk është i korruptuar. Përkundrazi, ai është një arkitekt i suksesshëm, i njohur ndërkombëtarisht, i cili është themelues e pronar i disa firmave arkitektonike; ka një vizion të qartë, një plan të realizueshëm për zhvillimin hapësinor, ekonomik e kulturor të kryeqytetit të Kosovës. Kandidatura e tij për kryebashkiak do t’i bënte nder çdo metropole botërore. Tani po u drejtohem atyre që janë duke vajtuar për rezultatet e zgjedhjeve vendore të 17 tetorit: Çfarë të keqe i sjellin Kosovës z. Muharremaj, z. Rama (e shumë të tjerë), çfarë rreziku i kanoset Kosovës nga ata, pse qenka tradhti të votosh për ta? Vetëm pse nuk vijnë nga radhët e LVV-së?! Prandaj, mos vajtoni, mos akuzoni, mos urreni, mos mbillni grindje e përçarje për rezultatet e zgjedhjeve, por uroni fituesit – është mirësjellje, eshtë njerëzi, është demokraci, është atdhetari. Mos hidhni baltë mbi dinjitetin, atdhetarinë e votuesit të Kosovës. Urone Kosovën që po organizon zgjedhje të lira, të qeta e të pastra. është tipar i një shteti të qëndrueshëm e demokratik, edhe pse Kosova ka probleme të tjera të shumta. Shpëtimi i Kosovës nuk mund të vijë nga një njeri, një parti, por nga ndërgjegjësimi, vetëdijësimi, angazhimi i të gjithë qytetarëve të saj, e në radhë të parë, të intelektualëve dhe ekspertëve. Mjerë ai popull, vend, që shpëtimin e tij e pret nga një njeri, një parti.

Ne demokraci, në zgjedhje të lira e të pastra le të fitojë kandidati që merr vota me shume, i pëlqeu apo nuk i pelqeu dikuj. Për fituesin duhet thënë vetëm këto fjalë: Urime e punë të mbarë! Çka mund t’ju ndihmoj?

Philadelphia, më 31 tetor, 2021

Sadik Elshani është doktor i shkencave dhe veprimtar i bashkësisë shqiptaro – amerikane.

Promovim libri, promovim vlerash – një veprimtari e bukur te “Bijtë e Shqipes”

October 13, 2021 by s p

Dr. Sadik Elshani

Në mjediset e ndërtesës së re të shoqatës “Bijtë e Shqipes” në Philadelphia u bë promovimi i librit “Mustafa Daut Sllatina”, të autorëve, vëllezërve, Haki e Hasbi Çollaku, anëtarë të shoqatës sonë

Shoqata “Bijte e Shqipes” ne Filadelfia tashmë ka bërë një emër të mirë, të nderuar si shoqatë që vazhdimisht organizon veprimtari të shumta atdhetare, kulturore, përkujtimore, sportive, e shumë të tjera, si: promovime të librave të autorëve të diasporës dhe trevave shqiptare, veprimtari përkujtimore, ku përkujtojmë e nderojmë figura të ndritura të historisë, artit, kulturës, shkencës e traditës sonë kombëtare. Çdo vit me madheshti e festojmë 28 Nëntorin, Festën tonë Kombëtare, Ditën e Pavarësisë së Kosovës, festat e 7-8 Marsit, piknikun me bashkatdhetarët. Ndërsa nga viti 2012, në mënyrë madhështore organizohet ngritja e Flamurit Kuq e Zi, flamurit tonë në Bashkinë e Filadelfias. Tashme keto jane bere veprimtari te rregullta te kalendarit tone, ashtu te ngarkuar. Këtu nuk mund të lëmë pa përmendur edhe kryeveprimtarinë, kryeangazhimin e shoqatës, funkcionimin dhe vazhdimin e suksesshëm, tani per 17 vite me radhë të shkollës shqipe. është kjo veprimtaria me të cilën krenohemi më së shumti, është veprimtaria që i jep kuptimin ekzistencës së shoqatës sonë.

Veprimtaritë kanë filluar te “Bijtë e Shqipes”

Siç e dimë të gjithë, për shkak të pandemisë, që nga marsi i vitit të kaluar çdo gjë është ngadalësuar, shumë veprimtari shoqërore, ekonomike, akademike, artistike, etj., janë modifikuar ose anuluar fare. Kështu ndodhi edhe me shoqatën tonë: përveç shkollës që e vazhdoi punën “online”, të gjitha veprimtaritë tjera u ndërprenë. Por, kohëve të fundit me lehtësimin e masave të pandemisë, sikur kemi filluar të lëvizim, “ringjallemi” përsëri: më 12 shtator e zhvilluam ceremoninë e hapjes së vitit të ri shkollor; më 3 tetor organizuam një veprimtari, ku anëtarët u njohën me procesin e ndërtimit dhe përurimit të dy shtëpive të ndërtara në fshatin Ishëm të Durrësit, me fondet e mbledhura nga shoqata jonë në komunitetin shqiptar të rrethinës së Filadelfias e më gjërë. Këto dy shtëpi ishin dhurata e bashkësisë sonë shqiptaro – amerikane për dy familje në nevojë që i kishin humbur shtëpitë e tyre nga tërmeti i vitit 2019. Ndërsa, ditën e shtunë, më 9 tetor, në mjedise e ndërtesës së re (ende të papërfunduar) të shoqatës sonë u organizua një veprimtari e bukur: u bë promovimi i librit “Mustafa Daut Sllatine”, të autorëve, vëllezërve, Haki e Hasbi Çollaku, anëtarë dhe veprimtarë të dalluar të shoqatës sonë.

Kjo veprimtari u organizua nga familja Çollaku në bashkëpunim me shoqatën “Bijtë e Shqipes”. Mjediset ku u zhvillua veprimtaria ishin zbukuruar për bukuri. Para hyrjes ishin varur në varg flamuj të vegjël amerikanë e shqiptarë, tavolinat ishin shtruar me shije estetike, si në ndonjë restorant të njohur. Në mur ishin vendosur dy flamuj të mëdhenj, ai merikan dhe ai shqiptar, ndërsa në mes portretet e Mustafa e Haxhi Daut Çollakut (gjyshit dhe babait të Hakiut, përkatësisht). Kjo veprimtari përkonte edhe me ditëlindjen e Haxhi Dautit, i cili u nda nga kjo bote disa muaj më parë. Bukurinë e kësaj veprimtarie ia shtoi edhe më shumë prania e miqëve tanë, që kishin ardhur nga Nju Jorku e Nju Xhersi: Prof. Dr. Skender Kodra, kryetar i Akademisë Shqiptaro – Amerikane të Shkencave dhe Arteve, z. Bujar Hasani, kryetar i shoqatës “Skënderbeu”, si dhe zotërinjtë: Mihal, Jano, Josif Bello, Mentor Mata, doktor Amarildo Loshe, Elez Xhemali, etj. Kuptohet në këtë veprimtari merrnin pjesë edhe një numër i madh i bashkatdhetarëve me banim në Filadelfia, anëtarë e veprimtarë të shoqatës “Bijtë e Shqipes”. Sipas tradites, këtë veprimtari e hapi organizatori i saj, zoti Haki Collaku, i cili i përshëndeti të pranishmit, duke i falenderuar ata për mirësinë e tyre, pjesëmarrjen në këtë ngjarje, që ishte një festë e dyfishtë: promovimi i librit për gjyshin dhe ditëlindja e babait. Pas një fjale të shkurtër për gjyshin dhe babain, në ekran u shfaqën disa pamje nga fshati Sllatinë – vendlindja e tyre. Vlen të përmendet këtu se gjatë gjithë veprimtarisë, gjatë pauzave vazhdimisht projektoheshin video të ndryshme, përfshirë edhe këngën për Tafë Dautin.

Tafë Dauti, burrë i besës dhe i sofrës

Pastaj zoti Haki ia dha fjalën zotit Petrit Zanaj, i cili kishte bërë një analizë të hollësishme për librin dhe figurën e Tafë Dautit, duke i vlerësuar lart edhe librin edhe protagonistin e saj. “Tafë Dauti ishte një derë e hapur për çdo mik e dashamirës, udhëtar hallexhi, i njohur e i panjohur që e zinte rruga e kalonte në ato anë. Siç thonë hakiu e Hasbiu në kujtimet e tyre, “Tafë Dautin mund ta quajmë: Burrë i besës e i sofrës bujare”.Tafa ishte një burrë që i peshonte fjala dhe pyetej në kuvendet e burrave të familjeve dibrane për zgjidhjen e konflikteve…Ai ishte trim, por edhe i mençur e diplomat… Dashuria për punën e tokën ishte një nga virtytet themelore të Tafë Dautit. Këto burime ai i përdorte ato jo vetëm për mirëqenien e familjes së tij, por edhe për kedo që kishte nevojë në atë krahinë”, ndër të tjera u shpreh z. Zanaj për figurën e Tafë Dautit. Ndërsa për librin ai u shpreh: “Libri lexohet me ëndje, sepse çdo shkrim i shkruajtur nga persona të ndryshëm paraqet një histori, një këndvështrim, të cilin pasi e përjeton dhe e mbart, kalon natyrshëm tek shkrimet e tjera. Pa arritur akoma një strukturë të plotë monografie, ky libër e ka realizuar e tejkaluar pritshmërinë për ta dhënë të plotë personalitetin, burrërinë e urtësinë e këtij dibrani të thjeshtë…”

Në fjalën e tij edhe zoti Hys Hasa i vurri në pah vlerat njerëzore, familjare e atdhetare të Tafë Dautit dhe familjes së tij. Z. Hasa ka edhe lidhje familjare me këtë familje të nderuar, prandaj ai i njeh ata nga afër. Ndër të tjera z. Hys Hasa u shpreh: “Mendoj se mënyra dhe gjuha e të shkruarit është e thjeshtë,e qartë,e pastër,e freskët dhe e kuptueshme për çdo lexues. Vetkuptohet që objet i këtij libri është origjina,historiku dhe malli e përkushtimi i autorve për të evidentuar vleratë pozitive, zakoneve, traditave e ato të shpijakut të kësaj zonës”Ujë e më Ujë “të paharruarit TAFË DAUT SLLATINËS ,që është gjyshi i tyre me synim,t’ju shërbejë,si një mënyrë edukimi për brezat e ardhshëm,sidomos në kushtet e sotme ,ku ashtu si gjithë shqiptarët edhe banorët e fshatit të Sllatinës janë të shpërndarë në katër anët e botës në emigracionin e përmallshëm për vendlindjen.

Në libër një vend të rëndësishëm zënë qëndrimi patriotik i kësaj shtëpie si bazë e luftës për liri,pavarësi dhe demokraci. Mendoj se vlerë të veçantë në ketë libër zenë albumi i fotografive të dokumentave arkivore,mbi të cilët janë bazuar autorët,ç’ka e bënë shumë të besueshëm çdo fjalë që është shkruar,duke i dhënë një besueshmëri të lartë,dhe duke shërbyer si një illustrim madhështor e ambicioz të këtij trungu familjar.” Duhet cekur se z. Hys është edhe pjesë e këtij libri, sjell disa kujtime, vleresime e nderime për personalitetet e Tafë Dautit dhe Haxhi Daut Çollakut.

Edhe z. Sadik Elshani, njëherësh shkruesi i këtyre radhëve, në fjalën e tij pasi vlerësoi lart figurat e Tafë e Haxhi Daut Çollaku për virtytet, vlerat dhe traditat tona kombëtare, ai u shpreh për krahinën e Dibrës, prej nga kanë dalur rrënjet e kësaj familje fisnike: “Krahina e Dibrës gjatë gjithë historië sonë është shquar për trimërinë, burrërinë, atdhetarinë e banorëve të saj, duke i dhënë kombit tonë shumë figura të ndritura. Kjo është skena ku ka lindur Tafë Daut Sllatina, kjo është arena ku ka jetuar e vepruar ai. Secili njeri e ka një histori që duhet rrëfyer, bërë të njohur. Edhe Tafë Dauti, një njeri i thjeshtë fshatar e ka një histori krenare që duhet rrefyer e trashëguar brez pas brezi. Histori të tilla janë gurët e mozaikut tonë kombëtar që mishërojnë vlerat njerëzore e kombëtare të popullit tonë. I tillë ishte Tafë Dauti: Burrë i besës dhe i sofrës – njeriu i mendjes dhe sofrës – burrë trim e i urtë, bujar e fisnik.” Per librin folen edhe zotërinjtë, Vlashi Fili e Sotir Goxhaj.

Disa fjalë për librin “Mustafa Daut Sllatina”

Nga sa u cek më lart ky libër i kushtohet Tafë Dautit, burrit të njohur, të respektuar e nderuar të Krahinës së Dibrës – jetës dhe veprës së tij. Përvec që ka si shtyllë kryesore Tafë Dautin, libri bën fjalë edhe për Dibrën, fshatin Sllatinë, vendin ku ka jetuar dhe kohën kur ka jetuar ai. Libri nuk është një monografi në kuptimin e mirfilltë të fjalës, por më tepër është një rrëfim jetëshkrimor i shkruar me plotë dashuri e mirënjohje e përkushtim, nga dy nipërit e Tafë Dautit, vëllezërit, Haki e Hasbi Çollaku. është i shkruar me një gjuhë të drejtëpërdrejtë e të qartë, ku në planë të parë është rrëfimi për jetën e Tafë Dautit, ngjarjet që e kanë shoqëruar në rrugëtimin e tij jetësor. Libri fillon me një numër të madh poezish, afro 100 faqe. Poezi që i kushtohen Tafë Dautit, vendlindjes, pra janë tema familjare të shkruara me plot dashuri në stilin e poezisë së traditës sonë popullore. është poezia ajo që i shpreh ndjenjat më të holla, më sublime e delikate të njeriut. Nga qindra vargje, po sjellim këtu vetëm dy strofat e fundit, nga gjashtë strofat e poezisë, “Kenga për Tafë Dautin”, të autorit, Munir Dali Hoxha:

“Tafë Dauti krye burrë,

Të njeh shkamb e të njeh gurë,

Se ke le nga palca e gurit,

I ke ndejt besnik flamurit

Do kalojnë brezat me radhë,

Do t’kujtojmë gjithmonë me mall,

Tafë Dauti burrë i rrallë,

Ti, për jetë do mbetësh gjallë.”

Vargu, “Tafë Dauti krye burrë” i ka thënë, shprehur të gjitha, e ka karakterizuar bukur portretin fizik e moral të këtij burri tipik shqiptar, fshatar i thjeshtë me vlera të larta njerëzore e kombëtare, i rryer me përvojat dhe sfidat e jetës.

Pas këtij kapitulli me poezi, vazhdojnë kapitujt në prozë. Në kapitullin në vijim autorët na sjellin jetën e Tafë Dautit, duke sjellur detaje nga jeta e tij, na sjellin portretin e një njeriu, bujar, trim, njeri të besës e respektit për të gjithë. Nuk po i përsërisim edhe një herë ato që referuesit i përmendën më lart për figurën e Tafë Dautit, por vlen të ceket se ai ka bërë shumë për fshatin e tij duke i ndihmuar të tjerët, duke mbjellur pemë rreth rrugës që t’i shijojnë udhëtaret kur pushojnë nën hije; angazhimin dhe këmbënguljen e tij për të ndëruar nje kanal 22 kilometra të gjatë për të sjellur ujin nga Korabi në fshat. Ende flitet në fshat për arat, rrugët e Tafë Dautit, dy manat që i ka mbjellur ai e që ende qëndrojnë e japin fruta të shijshme. Vlen të përmendet edhe angazhimi i Tafë Dautit dhe familjes së tij për të ndëruar Xhaminë së fshatit, si një objekt fetar, por edhe objekt ku mund të tubohen njerëzit e fshatit. Ndër shumë ngjarje e episode nga jeta e Tafë Dautit vlen të ceket vizita e tij në Stamboll në vitin 1967, ku qëndron për katër muaj te vëlluau i tij, Rizvani, i cili prej kohësh jetonte në Turqi. Në një darkë që shtroi i vëllai, Rizvani, për nder të vizitës së Tafës, kishte qëlluar edhe një pasha turk, i cili i drejtohet Tafës, duke i thënë se, ju shqiptarët jeni popull i vogël, sa jeni ju, unë kam aq pula në fermën time. Por, Tafa nuk zihet ngushtë, me atë trmërinë e tij, mençurinë e filozofinë tonë popullore i përgjigjet pashait: “Jemi dy milionë, por jemi gjela, e kush e ngre kokën e skepim”. Pashai u nxeh duke thene: “Ah arnaut, arnaut!”. Ka edhe shumë ngjarje të tjera interesante në këtë kapitull, por për të mos u zgjatur më tepër po ia lëmë lexuesi që t’i shijojë vetë.

Një kapitull tjetër me titull, “Gjenetika” i kushtohet rrënjës, trungut dhe degëve të familjes së gjërë të Tafë Dautit të shpërndarë anembanë Shqipërisë dhe në diasporë. Ndërsa në kapitullin e fundit, “Intervista”, siç thotë edhe titulli janë paraqitur intervista nga familjarët dhe ata që e kanë njohur Tafë Dautin nga afër. Që të gjithë e shprehin vlerësimin dhe konsideratën e lartë për Tafë Dautin si një njeri të dashur, punëtor, të ndershëm e familjar shembullor. është një rrëfim ineresant, nga i nipi, Hasbiu. është një rastësi nga ato që ndodhin vetëm nëpër filma, por që është e vërtetë. Në vitin 2017, gjatë një vizite në një spital, së bashku me një familjar të tijin, në qytetin Trento të Italisë, kur ishte duke pritur familjarin e tij një zonjë e moshuar i drejtohet Hasbiut , duke e pyetur se prej nga ishte. Hasbiu i përgjigjet se është nga Shqipëria. Ajo i thotë se edhe babai i saj kishte jetuar disa vite në Shqipëri. (Pas kapitulimit të Italisë një pjesë e ushtarëve italianë janë strehuar nëpër familjet shqiptare). Zonja i thotë se mund t’ia tregonte edhe vendin, në ipad-in e saj del Sllatina. Pastaj ajo i thotë se mund t’ia tregojë edhe emrin e personit te i cili kishte jetuar babai i saj, Lin Marku(o). E merr telefonin dhe i kerkon informatat në shtëpi dhe i tregon Hasbiut se personi quhej Tafë Dauti. Atëherë, Hasbiu ia kthenë: “Zonjë, ai që po thoni ju është gjyshi im. Ajo ngriti duar lart dhe po i lutej zotit për këtë mrekulli”. Ndejtën së bashku me zonjën dhe biseduan për 30 minuta dhe e kishin lënë që të takoheshin përsëri pas tre muajsh. Por, kur Hasbiu shkon në adresën e dhënë nga zonja, aty e merr vesh se zonja kishte vdekur para dy javësh nga një sëmundje e pashërueshme. Zonja nuk kishte patur fëmijë dhe të gjitha materialet ia kishte dorëzuar një kishe. Për mendimin tim, vetëm për këtë rrëfim ia vlen të shkruhet e të lexohet ky libër. Shpëtimi i hebrenjve dhe mbrojtja, strehimi i ushtarëve italianë janë dy ngjarje të ndritura në atë kohë të tmerrshme që po kalonte Shqipëria dhe gati gjithë bota. Këto ngjarje janë mishërim i fisnikërisë, mikpritjes, besës, traditave më të mira të popullit tonë. Dhe një nga ata protagonistë,njerëz fisnikë, pjesë e këtyre ngjarjeve paska qenë edhe Tafë Dauti. është ky një diamant në kurorën e burrërisë e fisnikërisë së Tafë Dautit.

është ky një libër modest, histori familjare, që na sjell porosinë se, ngjarjet duhet të rrëfehen, historitë duhet të tregohen e të shkruhen, që t’u lëmë diçka trashëgim brezave që do të vijnë pas nesh. Autorët duhet përgëzuar se kanë bërë një punë të mirë, të vyer: ngjarje pas ngjarjeje, figurë pas figure, histori pas historie, kështu shkruhet historia jonë kombëtare, kështu ruhet kujtesa jone, traditat më të mira të kombit tonë.

Si është vendi (rasti) bëhet kuvendi

Tani nga faqet e librit të kalojmë përsëri te veprimtaria, festa. Pas paraqitjeve të materialeve për librin, filloi pjesa festive e këtij tubimi.Tavolinat (“sofra”) ishin të mbushura me plot ushqime e pije të llojllojshme. Biseda rridhte qetas, këndshem e me plot humor, si dikur ne odat shqiptare, per te vazhduar pastaj me ngritjen e dollive – perseri sipas tradites se zonave perkatese, tradites shqiptare. Po, ndiheshim sikur ishim në odën e madhe të Tafë Dautit, ulur rreth sofrës së tij bujare, shqiptarë nga të gjitha krahinat e Shqipërisë Etnike. Atmosferën e bënte edhe më të këndshmë, më gazmore edhe muzika e DJ-it, Bujar Ukaj. Këndoheshin këngë patriotike, duke filluar me këngën e parapëlqyer të Tafë Dautit e Haki Collakut, “Hajredin Pasha po i bjenë Radikës”. Ndërsa në ekran herë pas here shfaqeshin video të ndryshme: këngë, valle, pamje të natyrës shqiptare. Gjatë pauzave të pranishmit ngrenin dolli e përshendesnin. Pershendetën duke e uruar organizatorin për ftesën dhe për organizimin e bukur: Prof. dr. Skender Kodra, zotërinjtë, Bujar Hasani, Mihal Jano, Abedin Teme, Eqerem Murataj, Llazar Vero, Elez Xhemali, etj. Secili kishte dicka për të treguar, ndonjë ngjarje, ndonjë histori të shkurtër, por biseda kryesisht sillej rreth figurës së Tafë Dautit, djalit të tij, Haxhi Dautit, i cili u nda nga kjo botë para disa muajve. Haxhi Dautin e njihnin shumica e pjesëmarrësve, sepse ai disa herë ka qenë në Filadelfia – një burrë i urtë, i besës, i traditave më të mira shqiptare. Pra, kryesisht zhvillohej një bisedë për historinë, traditat tona kombëtare, bashkimin e shqiptarëve, respektin për njëri – tjetrin. Nuk thonë kot: “Si është vendi bëhet kuvendi”.

Dardha bie nën dardhë

Edhe Hakiu i ka trshëguar traditat e familjes së tij bujare e fisnike. Vetë organizimi i kësaj veprimtarie të bukur e dëshmon këtë. Hakiu është nga burrat e rrallë që fjalët dhe veprat, veprimet e tij gjithmone përputhen. Gjithmonë është në shërbim të bashkësisë shqiptaro – amerikane të Filadelfias e më gjërë dhe së bashku me vellëzërit e tij në Shqipëri, ata e kaneë ndihmuar edhe vendlindjen e tyre. Hakiu dallohet nga të tjerët edhe për aftësitë e tij organizative, vullnetin e fortë për të bërë gjëra, punë të mira. Edhe herave të tjera, Hakiu ka organizuar veprimtari të ngjashme që janë vlerësuar për shijen e hollë estetike, elegancën dhe atmosferën shumë të përzemërt. Vlen të përmendet organizimi i “Sofrës Dibrane”. Si mjeshtër i zoti, Hakiu ka bërë edhe shumë ndërtime, meremetime, duke i zbukuruar edhe më tepër mjediset e shoqatës “Bijte e Shqipes”. Tani është mjaft i angazhuar në rregullimin e godinës së re. I ka hije puna. Hakiu e ndien veten shumë krenar për të arriturat e fëmijve të tij, djalit dhe vajzës, ushtarake, oficere në Gardën Kombëtare të Nju Xhersit.

Kjo veprimtari u shndërrua në një festë të bukur për librin, vlerat dhe traditat tona kombëtare, miqësinë dhe respektin për njëri – tjetrin – promovim libri, promovim vlerash kombëtare e njerëzore. Kështu përfundoi kjo veprimtari mbresëlënëse. Faleminderit Haki, familja Çollaku!

Philadelphia, më 12 tetor, 2021.

Sadik Elshani është doktor i shkencave dhe veprimtar i bashkësisë shqiptaro – amerikane.

Zhgënjimi i Lulzim Bashës

September 20, 2021 by s p

Sadik Elshani*

*Shkrimi eshte qendrim personal i autorit dhe nuk perfaqeson qendrimin e Vatres.

Në gjithë hapësirën shqiptare sot nuk kemi asnjë udhëheqës që të frymëzon, që i jep shpresë kombit. Dikur e kishim Ibrahim Rugoven.

Më 25 qershor u zhvilluan zgjedhjet për Kuvendin e Shqipërisë (zgjedhjet parlamentare). Dhe si zakonisht dhe që është fare e logjikshme, në këto zgjedhje fiton një parti apo koalicion partish, një krah apo krahu tjetër, “të majtët” apo “të djathtët”, por kurrë nuk fitojnë kombëtarët, nuk fiton kombi, nuk fiton Shqipëria. Arsyeja për këtë është e thjeshtë: Në Shqipëri nuk kemi asnjë parti që ka një program kombëtar, një platformë, strategji kombëtare – parti që mbron interesat kombëtare të Shqipërisë dhe kujdeset e lufton për mirëqenjen e popullit shqiptar kudo që jeton ai. është fatkeqësi kombëtare që partitë politike kryesore të Shqipërisë, si për nga ana organizative, ashtu dhe mënyra sesi e ushtrojnë veprimtarinë e tyre, më tepër u perngjajnë grupimeve klanore, mafioze. Që në fillim dua të sqaroj se nuk i përkas asnjë partie, asnjë grupimi politik, as në Shqiperi dhe as në Kosovë. Qysh në rininë time të hershme jam përcaktuar vetëm për një parti: Kombin dhe ideologjinë e tij, shqiptarizmin. Gjithmonë do ta perkrah atë parti që vjen në pushtet me votën e lirë, që punon për kombin dhe jo për interesat e klaneve të tyre. Ngjarjet që po zhvillohen para syve tanë po na deshmojnë qartë se asnjëra nga partitë politike kryesore të Shqipërisë as që e çanë kokën për interesat kombëtare, për mirëqenjen e popullit.

Shpresat e mia u ngjallen pak me ardhjen e zotit Lulzim Basha në krye të Partise Demokratike të Shqipërisë. Mendova se ndërrimi i gardës së vjetër me gardën e re ndoshta do të sillte diçka të re në skenën politike të Shqipërisë. Thënë të drejtën, nuk kam pritur edhe aq shumë, por si një udhëheqës i brezit të ri, i edukuar në një universitet përendimor, ai do të sillte diçka të re në jetën politike të partisë së tij dhe të Shqipërisë. Nga zoti Basha është pritur që ai të qendrojë mbi nivel dhe jo të lëshohet në nivele të ulëta si dikur homologu i tij kur ishte në opozitë, apo paraardhësi i tij. Dikush duhet të bëjë hapin e parë, levizjet e para për të dalë nga ky rreth vicioz që po ia zë frymën Shqipërisë, ta zbusë pak klimën e ashpër politike. është pritur që ai te sjellë energji pozitive, stil te ri, qasje të reja ne politikën shqiptare; të përdor gjuhën e kompromisit, bashkëpunimit dhe jo gjuhën e përçarjes, grindjes. E di, për tango duhen dy, por dikush duhet të prijë.

Por, zoti Basha bëri të kundërtën nga ajo që pritej prej tij. Partia Demokratike i humbi zgjedhjet e vitit 2013, pastaj edhe ato vendore. Kur ndodh diçka e tillë, atehere çdo parti duhet të bëjë një analizë, autopsi, se pse ndodhi kjo, cilët ishin faktorët që sollën humbjen e papritur dhe si duhet të mënjanohen të metat, gabimet që çuan drejt këtyre humbjeve. Çdo parti serioze, çdo udhëheqës serioz do ta bënte këtë, por ja që zoti Basha nuk e bëri fare. Në vend se të ndërtonte partinë, te përpilonte një program bindës që do ta gezonte përkrahjen e gjërë, ai zgjodhi rrugën e ulët të kacafytjes, grindjes, sharjeve e fyerjeve. Me sharje e fyerje nuk mund ta mposhtësh kundërshtarin tënd politik, por me punë serioze, veprime bindëse, duke ua paraqitur votuesve një program të detajuar sesi do t’i përmbushësh premtimet tua zgjedhore (elektorale).

Zoti Basha nuk ishte përgatitur fare për zgjedhjet e vitit 2017, edhe pse ai e ka ditur qysh në vitin 2013 se do të ketë zgjedhje pas katër vitesh. Ai nuk bëri asgjë për ta riorganizuar, përtrirë partinë e tij, për ta ngjallur, shtuar entuziazmin e anëtarëve të partisë së tij. Duke e ndier thellë në vete se do t’i humbiste zgjedhjet, ai zgjodhi rrugën tjetër: retorikën demagogjike, rrugën e kërcënimit, kacafytjes – metoda këto tipike bolshevike. Hapi vdekjeprues ishte ngrehja e tendes (çadres) mu ne qendër të Tiranës, duke bllokuar një nga pjesët më të gjallëruara të kryeqytetit shqiptar. Ai dhe përkrahësit e tij u mbyllën në çadër dhe lëshonin deklarata helmuese, duke kërcënuar me mosbindje qytetare, luftë vëllavrasëse, kaos, shkatërrimin e shtetit. Dhe këto veprime po ndodhnin pikërisht në njëzetvjetorin e ngjarjeve të mbrapshta të vitit 1997. E përse? Vetëm për t’i arritur (sipas tij) qëllimet e tij politike që përndryshe nuk mund t’i arrinte në kutitë e votimit. Zoti Basha si një njeri i edukuar në perëndim dhe si ish ministër i Punëve të Brendshme duhet ta dinte mirë se trazirat fillojnë lehtë, por nuk mbarojnë lehtë dhe gjatë kohës së zhvillimit të tyre ndodhin shumë gjëra tragjike, dëme njerëzore e materiale. Me këto veprime ai e shndërroi veten e tij në një figurë tragjiko – komike, për të ardhur keq ta shikoje me sy në këtë gjendje. është për t’u habitur se askush nga përkrahësit e tij nuk i tha se ajo që ai po bënte ishte tepër gabim, rrugë e verbër (qorre) që nuk të shpie askund, por që mund të çonte drejt greminës politike, ashtu edhe siç ndodhi në zgjedhjet e 25 qershorit, 2017. Me siguri edhe ai e ka ditur se kjo është gabim, por si të dilte tani nga ky qorrsokak?! Nga ky donkishotizëm atë e shpëtoi marrëveshja e 18 majit me kryeministrin e Shqipërisë, zotin Rama. Zoti Basha me të drerjtë e kritikonte qeverisjen e dështuar te zotit Rama, por ja që tani ai pranoi të jetë pjesë e kësaj qeverisje të cilën çdo ditë e kritikonte. Hipokrizi e marrëzi! Dhe ai mendonte se kjo hipokrizi e marrezi do t’ia zbardhte atij fytyrën e marrur. Me këtë marrëveshje zoti Rama e bëri zotin Basha te dukej si njje piun shahu, ndërsa vete dukej si mbret (shahu) në këtë lojë të çmendur shahu politik.

Pastaj zoti Basha i acaroi marrëdhëniet me figurat kryesore të Partisë Demokratike. Tamam si një figurë autoritariane, si një diktator, ai vetë i përpiloi listat e kandidatëve për deputetë, duke futur emra të panjohur dhe duke i eliminuar figurat kryesore që kishin dhënë ndihmesën e tyre në ngritjen e kësaj partie. Ky refuzim, kjo mospërfillje solli edhe përçarje në Partinë Demokratike, demoralizimin e anëtarësisë dhe përkrahësve të tyre që si rrjedhim pati humbjen katastrofike të Partisë Demokratike në zgjedhjet e 25 qershorit. Sikur edhe një bari të ishte në krye të Partisë Demokratike nuk do të ballafaqohej me këtë humbje katastrofike. Zoti Basha çdo gjë e bëri ashtu siç nuk duhej bërë. Me veprimet e tij ai u tregua se nuk është një drejtues, strategjist, udhëheqës i mirë, udhëheqës largpamës.

NJë udhëheqës serioz e i ndërgjegjshëm merr përgjegjësi për veprimet, dështimet e veta dhe nuk i fajëson të tjerët. Në vendet përendimore një udhëheqës që do të pësonte një humbje të tillë të thellë, menjëherë do të jepte dorëheqje. Kryeministri i Britanisë së Madhe, David Cameron, dha dorëheqje pas rezultatit te Brexit-it. Askush nuk duhet ta kryqëzojë zotin Basha për veprimet e tij, por edhe askush nuk duhet të na paraqesë atë si një udhëheqës të rrallë siç bëjnë disa servilë e militantë të partisë së tij. Në një shkrim të saj, dr. Albana Deda e quan Bashen “investim serioz kombëtar”, “personalitet shumë serioz politik”. Por, realiteti tregon diçka tjetër: Zoti Basha mund të jetë një aparatçik, byrokrat i mirë, por jo një udhëheqës, prijës i mirë. Ai po të kishte një fije ndërgjegje do të jepte dorëheqje dhe jo të kandidohej e të zgjidhej përsëri kryetar i Partisë Demokratike. Në këtë çast ai është një politikan i lënduar, që nuk gëzon autoritet dhe si i tillë nuk mund të jetë nje prijës i përshtatshëm për të vazhduar udhëheqjen e partisë, për t’u ballafaquar me sfidat nëpër të cilat eshte duke kaluar partia e tij. Përçarësi nuk mund të jetë bashkues i partisë. Me sjelljet e tij zoti Basha po dëshmon se është një poltikan tipik në kuptimin negativ të kësaj fjale, oportunist që kujdeset vetëm për veten e tij. Nëse zoti Basha e do partinë e tij, nëse e do Shqipërinë, atëherë ai duhet të jepë menjëherë dorëheqje nga pozita e kryetarit te Partisë Demokratike dhe t’ua lëshojë rrugën të tjerëve. Me këtë veprim ai do të sillte diçka të re në politikën shqiptare: ndjenjen e përgjegjësisë dhe vënjen e interesave kolektive, kombëtare, mbi ato vetjake (personale).

*Shkrimi eshte qendrim personal i autorit dhe nuk perfaqeson qendrimin e Vatres.

Mjaft më me përçarje

September 10, 2021 by s p

Sadik Elshani

Bashkimi kombëtar i shqiptarëve në një shtet të vetëm është e drejta e jonë e ligjshme që na është mohuar padrejtësisht nga të tjerët. Bashkimi kombëtar duhet të jetë në qendër të vëmendjes, përpjekjeve tona, duhet të jetë synimi ynë përfundimtar, kurorëzimi i ëndrrave të brezave të tërë të atdhetarëve tanë që tërë ia kushtuan çështjeve madhore kombëtare. Edhe nga shtrati i vdekjes akademik Mark Krasniqi na porosiste, na linte dëshirën e tij të fundit, amanitin e tij: “Kurrë mos hiqni dorë nga bashkimi kombëtar”. Si do të arrihet dhe kur do të arrihet bashkimi kombëtar, kjo çështje varet nga shumë faktorë, të jashtëm dhe të brendshëm. Në ndërkohë duhet ta ulim kokën e të punojmë, të ndërtojmë dy shtetet shqiptare, Kosovën dhe Shqipërinë dhe të përpiqemi që vëllezërit tanë në Çamëri, Maqedoni, Mal të Zi, Luginën e Preshevës e Sanxhak, t’i gëzojnë të gjitha të drejtat njerëzore e kombëtare. Në këtë shkrim të shkurtër nuk dua të përqëndrohem në rrugët sesi mund të arrihet bashkimi kombëtar, këtë do ta bëj në një shkrim tjetër më të zgjeruar, të cilin ka kohë që e kam ravijëzuar (skicuar). Ka shume rruge, forma, ecuri për ta arritur ëndrrën shumëshekullore të shqiptarëve: bashkimin e të gjithë shqiptarëve në një shtet të vetëm. Por, bashkimi kombëtar kurrë nuk do të ndodhë nëse shqiptarët e ndjekin rrugën e mbrapshtë të përçarjes. Pra, hapi i parë drejt një bashkimi kombëtar është që t’i lëmë anash zënkat meskine, intrigat e përçarjet e pakuptimta me njëri-tjetrin – dukuri të shëmtuara që janë duke e dëmtuar rëndë kombin tonë. E për fat të keq, kombi sot shumë keq na është përçarë. Ndoshta ende nuk e ka arritur atë shkallën alarmante, por nuk është duke shkuar në drejtimin e duhur, dëshiruar: përçarje në të gjitha nivelet, nga shoqatat, institucionet, organizatat e ndryshme e gjer në nivelet më të larta ndërshtetërore, Kosovë – Shqipëri. Përçarje në trojet tona etnike, përçarje në diasporën shqiptare. Ndoshta disa përcarje nëpër shoqata, organizata, grupime bashkatdhetarësh në shikim të parë na duken të parandësishmë e që nuk çojnë ndonjë peshë të madhe, por në të vërtetë janë shenja, simptome të një sëmundjeje të rëndë që kanë kapluar edhe nivelet më te larta shtetërore, institucionet më të larta arsimore e shkencore: universitetet dhe akademitë e shkencave. Prandaj, edhe këta politikanë, këta udhëheqës partiakë e shtetërorë nuk kanë pikur nga qielli, por kanë dalur nga gjiri i kësaj shoqërie. Shoqëria e shëndoshë, e bashkuar nxjerrë prijës që bashkojnë, ndërsa shoqëria e përçarë nxjerrë përçarës. Edhe diaspora shqiptare që jeton e vepron, që është pjesë e shoqërive të përparuara demokratike përendimore, nuk është immune ndaj këtyre dukurive negative. Ja, edhe këtu në ShBA, në diasporën shqiptaro – amerikane që jeton e vepron në shtetin më demokratik të botës, po ndodhin përçarje nëpër shoqata e organizata të ndryshme. Para ca javësh u bë e njohur në shtypin e diasporës se një përçarje ka ndodhur në Pan – Albanian American Congress – PAAC (Pan Kongresi Shqiptaro – Amerikan), një grupim i formuar vetëm disa muaj më parë nga njerëz të edukuar, veprimtarë të dalluar shumëvjeçarë të bashkësisë sonë, me qëllimin për t’i promovuar vlerat dhe interesat e shqiptarëve dhe amerikanëve. Në këto raportime u bë e njohur se dy anëtarë janë përjashtuar nga kryesia, ndërsa këta dy anëtarë në faqën e PAAC -ut njoftojnë se Bordi Themelues i Kongresit i ka përjashtuar kryetarin dhe një anëtar të kryesisë. Nuk i di rrethanat e kësaj përçarjeje, kush ka të drejtë e kush është gabim – kjo ka pak rëndësi, sepse nuk kam ndërment t’i shes mend, moral askujt, nuk dua ta luaj rolin e gjyqtarit, arbitrit. Emrat nuk janë me rëndësi, sepse ne i kemi emrat tanë vetjak (personal), por para kombit e botës jemi vetëm, shqiptarë. Por, ajo që është shqetësuese është fakti se një grupim i vogël njerëzish të shkolluar, të përkushtuar që veprojnë në një shoqëri demokratike nuk mund të gjejnë gjuhë të përbashkët. Ata që janë atdhetarë, që punojnë për kauzat e larta të kombit e atdheut duhet të gjejnë gjuhën e përbashkët, gjuhën e kompromisit – gjuhën e atdhedashurisë. Është krejt normale që për cështje të ndryshme të ndieshme të diskutohet, të argumentohet, të debatohet, të ketë mendime ndryshe e mospajtime,por në fund interesat e atdheut, kombit duhet të mbizotërojnë mbi ato personale. Njerëzit e arsyeshëm gjithmonë e gjejnë një gjuhë të përbashkët, arrijnë në një kompromis të pranueshëm nga të gjitha palët. Pse të përfundojmë me zënka, përçarje?! Shqiptari shqiptarin nuk e ka armik, por vëlla. Për fat të keq, edhe Vatra, njëra nga organiztat më emblematike të historisë sonë kombëtare, po ballafaqohet me një dukuri të tillë. Edhe në këtë rast nuk dua as ta fajësoj e as ta mbroj asnjërën palë të përfshira në këto debate të brendshme. Por, kjo nuk është mirë. Shoqatat, organizatat, grupimet e ndryshme në diasporë, që veprojnë në shoqëritë, shtetet demokratike e me përvoja të gjata qytetarie duhet të jenë shembull për të mirë për të gjitha institucionet shoqërore, arsimore, kulturore e shtetërore në trojet tona etnike. Të jenë shembull sesi duhet organizuar e vepruar për të mirën e kombit. Rrushi e sheh rrushin e piqet – thotë një fjalë e urtë e jona. Dikush duhet të shërbejë si shembull. Të mos e zhgënjejmë popullin tonë, sepse ai shpreson dhe pret shumë nga diaspora shqiptare. T’i japim shpresë popullit e t’i tregojmë botës se edhe ne jemi të zotët që të krijojmë një shoqëri të përparuar, të ndërtojmë institucione serioze dhe shtet të qëndrueshëm e ligjor. Zënkat, përçarjet duhet të jenë shumë shqetësuese për të gjithë,sepse janë shenja të një shoqërie kaotike, të sëmurë. Prirjet tona për zënka meskine, arrogancë e kapadaizëm, përçarje, janë duke u pasqyruar qartë edhe në nivelet më të larta të dy shteteve tona shqiptare, Shqipërisë dhe Kosovës. Sot, kryeministri i Shqipërisë ka marrëdhënie shumë më të mira, më të ngrohta, më të përzemërta me presidentin e Serbisë sesa me kryeministrin e Kosovës. Ka absurd më të madh se ky, ka nevojë për ndonjë koment më tepër?! Dhe këto marrëzira po ndodhin pikërisht në këto çaste kyçe kur të gjithë duhet te jemi të bashkuar për ta forcuar shtetësinë e Kosovës, përparuar gjendjen, përmirësuar pozitën e të gjithë shqiptarëve që jetojnë në trojet e tyre, por jashtë kufijve shtetëror të Shqipërisë e Kosovës. Në rrethana të tilla është e pamundur që të kemi një vizion të qartë për të ardhmen, një strategji të përbashkët kombëtare. Nga këto përçarje janë duke përfituar vetëm armiqtë tanë. Bashkimi kombëtar nuk mund të bëhet me shqiptarë të përçarë. Mjaft më!

Philadelphia, më 9 shtator, 2021

Sadik Elshani është doktor i shkencave dhe veprimtar i bashkësisë shqiptaro – amerikane.

Ramush Tahiri po na mungon…

August 23, 2021 by s p

Nga Sadik Elshani

U bë një javë që u nda para kohe nga kjo botë Ramush Tahiri, politogu, gazetari, këshilltari politik, por mbi të gjitha, njeriui i urtë i Kosovës,shoku ynë i dashur. Një humbje e madhe për familjen, neve shokët dhe gjithë Kosovën e tërë shqiptarinë. Dhimbja është e madhe dhe në këto çaste të rënda gjejmë ngushëllim te kohët e lumtura të jetës sonë, kujtime nga ditët tona studentore në Zagreb – kohë kur kishim shumë energji rinore e shumë ëndrra për të ardhmen tonë, të ardhmen e Kosovës dhe të kombit tonë. Shiriti i kujtimeve të regjistruara në kujtesën tonë këto ditë dhimbjeje vetëm lëviz, nuk ndalet fare dhe më shpie te shtatori i vitit 1977 kur për herë të parë e takova Ramushin.

Vitin e parë dhe një pjesë të vitit të dytë e kam kryer në Universitetin e Beogradit dhe në shtator të vitit 1977 kam kaluar në Universitetin e Zagrebit. Meqenëse konviktet ende nuk ishin ndarë, unë për disa ditë qëndrova së bashku me bashkëvendësit e mi, Isuf Buzhala dhe Rizah Vata, në dhomën e tyre studentore në konviktin “Cvjetno Naselje”. Pas disa ditësh në dhomën e tyre për vizitë erdhen edhe disa studentë, ndër ta edhe Ramushi, të cilin kurrë nuk e kisha takuar më parë, por emrin ia kisha dëgjuar ato ditë, sepse ai atë vit ishte kryetar i klubit të studentëve shqiptarë, “Shkëndia”. Që në çastet e para të bisedës sonë më la përshtypjen e një njeriu të sinqertë, serioz e shumë të përzemërt. Meqenëse gjatë viteve të gjimnazit dhe gjatë studimeve në Beograd si anëtar i kryesisë se Shoqatës – Letrare Muzikore “Përpjkekja”isha i angazhuar në organizimin e shumë veprimtarive letraro – artistike, edhe në Zagreb u angazhova në organizimin e shumë veprimtarive të tilla së bashku me Ramushin dhe një grup veprimtarësh të klubit “Shkëndia”. Miqësia jonë sa vinte e forcohej çdo ditë e më tepër. Fal pikëpamjeve tona të ngjashme, gati identike, për çështje të ndryshme dhe respektit të ndërsjell, miqësia jonë ishte e sinqertë dhe e qëndrueshme. Për një kohë kemi banuar edhe në të njejtën banesë. Edhe pas përfundimit të studimeve tona vazhdimisht kemi qenë në kontakt, herën e fundit kemi kontaktuar më 1 gusht, përmes “messenger”-it.Ramushi kishte një karakter të fortë burrëror, i ndershëm, i sinqertë, i matur dhe i mirësjellshëm me të gjithë studentët. Prandaj, edhe e gëzonte respektin e të gjithëve. Që në atë kohë ishte një personalitet që me zgjuarësinë, maturinë e tij projektonte largpamësi si një njohës i shkëlqyer i historisë, traditive dhe zakoneve tona shqiptare. Njeri nga i cili pritej që në të ardhmen të luajë një rol të rëndësishëm në rrjedhat e ngjarjeve për të përparuar pozitën e shqiptarëve në ish Jugosllavi. Vazhdimisht intersohej për t’i zgjeruar njohuritë e tij, duke kaluar kohë të gjata nëpër biblioteka, librari e antikvariate, duke kërkuar materiale që lidheshin me historinë e shqiptarëvë, gjendjen e shqiptarëve në ish Jugosllavi. Isha me Ramushin në një librari kur në një revistë shkencore që botohej nga Instituti i Historisë së Kroacisë, “Časopis za suvremenu povijest” (“Revista për historinë bashkëkohore”) e hasëm “Elaboratin e Ivo Andriqit për Shqipërinë”, i vitit 1939, botuar në vitin 1977 nga historiani kroat, Bogdan Krizman (1913 – 1994). Ky ishte një projekt për zhdukjen, shpërnguljen, asimilimin e shqiptarëve, për përvetësimin e pronave të tyre… Menjëherë i blemë disa kopje dhe ua dërguam njerëzve të njohur në Prishtinë. Po ashtu, u treguam edhe shokëve të tjerë dhe i nxitëm që edhe ata ta shpërndanin këtë revistë. Për një kohë të shkurtër ky Elaborat u bë i njohur për shumë shqiptarë, përfshirë edhe shumë studiues që merreshin me këtë lami. Ramushi nuk mësonte, studionte vetëm për ta dhënë një provim, por ai studionte për t’u përgatitur për provimin jetësor, për t’i zbatuar një ditë në jetë këto njohuri, për t’i dalë zot popullit të vet. Punimi i tij i diplomës për pozitën e shqiptarëve në ish Jugosllavi (Jugosllavinë në mes të dy Lufërave Botërore dha atë të pas Luftës së Dytë Botërore) është një punim shumë serioz i punuar me shumë përkushtim, duke shfrytëzuar një literaturë të begatë, dokumente e botime të shumta origjinale. Ky punim diplome do të pranohej si një disertacion në shumë universitete prestigjioze botërore.

Pas diplomimit Ramushi u punësua si gazetar në “Rilindje”, gazetën e vetme të përditshme në Kosovë, ku shquhet për artikujt e tij të guximshëm, duke trajtuar tema të ndieshme për atë kohë. Kur në korrik të vitit 1990 forcat policore serbe e mbyllën “Rilindjen”, ishte Ramushi që u ballafaqua me zyrtarin serb që kishte ardhur për ta mbyllur gazetën. Pak më vonë Ramushi u zgjodh nënkryetar i Qeverisë së Kosovës në Ekzil. Për disa vite punoi në Shkup dhe pastaj u vendos në Tiranë, ku punoi si redaktor i “Rilindjes”. Pas çlirimit të Kosovës Ramushi punoi në Kuvendin e Kosovës si këshilltar politik i kryetarit të Kuvendit, prof. dr. Nexhat Dacit. Një kohë ka punuar në Ministrinë e Punëve të Jashtme, ndërsa nga viti 2011 gjer në vitin 2016 ka qenë këshilltar i presidentes së Kosovës, Atifete Jahjaga. Vite më parë e dëgjova Ramushin në një intervistë televizive, ku tregoi se zonja Jahjaga do ta pranonte detyrën vetëm nëse Ramushi pranonte të jetë këshilltari i saj. Deri në çastet e fundit të jetës së tij ka qenë i angazhuar si analist politik në disa studio televizive, ka dhënë mjaft analiza e intervista edhe për shumë agjenci të huaja të lajmeve.

Si kryetar i klubit të studentëve shqiptarë, “Shkëndia”, por edhe gjatë të gjitha viteve si student, Ramushi demonstronte aftësi shembullore të një udhëheqësi të ardhshëm të shqiptarëve. Kishte aftësi për t’i bërë së bashku studentët, fjala e tij kishte peshë, respektohej nga të gjithë. Unë shpesh, si me shaka, i drejtohesha jo në emrin e tij, Ramush, por me nofkën, “udhëheqës”. Shpesh takoheshim nëpër dhomat tona studentore dhe ne një grup i ngushtë, por edhe me studentët tjerë bisedonim dhe i qanim hallet e popullit tonë. Detyra jonë e parë ishte kryerja e studimeve dhe kthimi ynë në Kosovë dhe viset tjera shqiptare në ish Jugosllavi. Por, një shqetësim i përhershëm i yni ishte pozita e shqiptarëve në ish Jugosllavi dhe çka duhej bërë që ajo gjendje të ndryshonte për të mirën tonë. Në rrethanat e asaj kohe mundësia e vetme ishte që Kosova ta fitonte statusin e republikës brenda Federatës Jugosllave. Nga disa skenarë tjerë të mundshëm më i bindshmi ishte ai i një mundësie të shkatërrimit, shpërbërjes së Jugosllavisë, një situatë e ngjashme me atë të krijuar në vitin 1941. Pas Luftës së Dytë Botërore shqiptarët e kishin humbur një mundësi të shkëlqyer për t’u bashkuar në një shtet shqiptar. (Kjo është një temë tjetër e gjërë dhe nuk është vendi që të zgjatemi më tepër). Në këto biseda dilte në pah aftësia, zgjuarësia, mençuria dhe largëpamësia e Ramushit si një njohës i shkëlqyer i historisë së popullit tonë dhe rrethanave politike të asaj periudhe historike në të cilën po jetonim ne. Me një fjalë, kur të vinte koha jonë, të ishim të gatshëm e të përgatitur për t’u ballafaquar me çdo situatë të mundshme. Ishim ai brez që rrethanat historike dhe dashuria për vendin, kombin tonë, na kishin pjekur, burrëruar para kohe.

Dha ajo kohë të cilën e kishim pritur me dhjetëvjecarë të tërë erdhi. (Shqiptarët e Kosovës dhe viseve të tjera në ish Jugosllavi gjatë gjithë historisë së tyre kurrë nuk i kanë ndalur përpjekjet për një Kosovë të lirë e të pavarur). Në vitin 1990 filloi shpërbërja e Jugosllavisë dhe shqiptarët ishin të përgatitur në kërkesat e tyre: Nëse Jugosllavia nuk shkatërrohej, Kosova duhej të shpallej republike e barabartë me republikat e tjera të Federatës Jugosllave; nëse Jugosllavia shpërbëhej, atëherë Kosova do shkëputej nga Jugosllavi dhe do të shpallej shtet i pavarur. Në këto procese kombëtare ka luajtur një rol të madh edhe Ramushi me përgatitjen e tij profesionale, guximin dhe karakterin e fortë kombëtar e njerëzor. Tani Kosova është shtet i pavarur dhe demokratik. Me angazhimin e tij në administratën e Kosovës Ramushi e ka dhënë ndihmesën e tij të çmueshme për ndërtimin dhe forcimin e institucioneve shtetërore demokratike të Kosovës.

Ramushi ishte i begatuar me virtyte e vlera të larta njerëzore që i cekëm me lartë, ishte mishërim i së mirës njerëzore. Në jetën e tij private dhe atë publike ai gjithmonë ka qenë një njeri shumë i drejtë, i sinqertë, i shoqërueshëm dhe shumë modest – njeri i tokës, apo siç thonë anglisht, “doën to earth”. Në paraqitjet e tij televizive në debate të shumta si analist, ai gjithmonë ishte në nivelin e duhur, i përgatitur mirë, fliste qetas me fakte dhe debatonte me argumente të forta dhe jo me sharje e fyerje personale. Për të gjitha çështjet serioze, problemet me të cilat po ballafaqohet Kosova më ka ineresuar mendimi, vlerësimi i Ramushit, sepse gjithmonë i kam besuar sinqeritetit, logjikës dhe gjykimeve të tija të shëndosha.

Ikja e tij e parakohshme e ka lënë të pikëlluar familjen e tij, neve shokëve e miqve të tij – sikur na është shkëputur një gur çmueshëm nga mozaiku u jetës sonë.. Ka lënë një zbrazëti në jetën politike e publike të Kosovës. Jeta mbi dhe është e përkohëshme, veprat janë të përjetshme.

Prehu i qetë shoku im shtrenjtë! Të qoftë i lehtë dheu i Kosovës së lirë e të pavarur!

P. S.

E kam mbajtur te fortë veten keto ditë, por ja, në përfundim të këtij shkrimi sytë m’u mbushen me lotë. Do të na mungosh…

Filadelfia, më 22 gusht, 2021.

Sadik Elshani është doktor i shkencave dhe veprimtar i bashkësisë shqiptaro – amerikane.