Nga Frank Shkreli/
Dua të përshëndes Vatrën për organizimin e këtij tubimi sonte për të shënuar kujtimin e Profesor Arshi Pipës me rastin e 95-vjetorit të lindjes. Është me vend, në fakt është detyrim, që ky përvjetortë shënohet ashtuqë të mos hidhet në harresëky burrë i madh i Shkodrës i cili me aktivitetin dhe veprat e tija që ka lënë pas, ai ka nderuar veten dhe kombin.
Sonte pra,jemi mbledhur këtu për të kujtuar atë të cilin shumë prej nesh kemi patur fatin ta njohim për së afërmi, e disa prej jush kini patur rastin të punoni me të, kur ai ka shërbyer si Kryetar i Vatrës dhe Editor i Diellit.
Marrim pra pjesë në kujtimin e një shqiptari të madh, për ta kujtuar sontejo vetëm me miqë të vjetër të Arshi Pipës, por edhe me dashamirë të ri, të cilët ndoshta nuk kanë patur rastin ta njihnin sa ishte gjallë. E kujtojmënë shënjë nderimi dhe respekti për veprën dhe kontributin e tij në fushë të ndryshmepor edhe si patriot,dhe të një veprimtarie të shumëanëshme krijimtarie si në letërsi, në filozofi, në poezi, kritikë letraredhe në fushën e studimeve politike, përfshirë shkrimet dhe veprate tija mbi stalinizmin shqiptar dhe mbi Kosovën.
Si shqiptarë dhe si mërgimtarë, i kemi borxh Profesor Arshi Pipës dhe familjes së tij të vuajtur dhe të sakrifikuar. Në të vërtetë, kemi një detyrim moral që ta kujtojmëjo vetëm atë dhe vuajtjet e tija personale, por dhe sakrificat sublime të familjes Pipa në përgjithësi nën regjimin komunist të Enver Hoxhës, siç ishte vrasja e vëllait të tij dhe mbrojtësit të të pafajshëmve të elitës së kulturës shqiptare — përfshirë klerikët më të njohur katolikë të Shkodrës — avokatit të shquar shkodran, Muzafer Pipës. Pas arrestimit dhe torturave çnjerzore, vëllai i Arshiut, Muzaferi u vra nga regjimi komunist me porosi të teneqexhisë, Koçi Xoxe në shtator të 1946. Siç dihet Koçi Xoxe ka shërbyer si Ministër i Mbrojtjes dhe Ministër i Mbrendshëm në regjimin komunist të Enver Hoxhës dhe ishte aleat i ngushtë i komunsitëve jugosllavë.
Familja Pipa është njëra prej familjeve shkodrane dhe shqiptare, e cila deri në arratisjen ose në zhdukjen fizike të anëtarve të saj, me vendosmëri luftoi për të drejtën dhe për lirinë e çdo individi, për demokracinë e Shqipërisë dhe kundër vendosjes së diktaturës komuniste në atë vend.(te plote e lexoni ne Diellin e printuar)
MIQTE E PROF. SAMI REPISHTIT, Simpozium ne New York, me rastin e 90 Vjetorit te LINDJES
L A J M E R IM – A N N O U N C E M E N T/
Miqte dhe koleget e Sami Repishtit- Friends and colleagues of Sami Repishti; Keshilli Kombetar Shqiptaro-Amerikan-The Albanian-American National Council
Instituti Mbarshqiptar “Alb-shkenca”- The Pan-Albanian Institute “Alb-shkenca”, ForumiDemokratikShqiptar-Amerikan- The Albanian American Democracy Forum
Shoqata “Rrenjetshqiptare”- Association “ The Albanian Roots”
Organizojne nji – Organize a…
S Y M P O S I U M
“Jeta dhe Vepra e Humanistit Shqiptaro-Amerikan- “ The Life and Work of the Albanian-American Humanist Sami Repishti, Ph.D.
University of Paris and The City University of New York/
Edukator, autor, demokratparimor, intelektualjo-konformistdheveprimtar per tedrejtat e njeriut Educator, author, principled democrat, non-conformist intellectual, and activist
for human rights me rastin e 90 vjetorittelindjes— on the occasion of his 90-th birthday ( 5 .VII.1925 )
Vendi/Location:
The International House – Hall of History, 2nd floor/ 500 Riverside Drive, N.Y.C. New York, 10027/
Data/Date:
E Shtunde 18 korrik 2015 Ora: 01:30 – 05:00
Saturday :18 July 2015 Time: 13:30 – 17:00
========================================
“…. Per mendimintim, prof.dr. Sami Repishti qendron ne kryeteintelektualevetediasporesshqiptaro-amerikane. Ai eshtepasardhesidenjeiRilindasve, sepsekazbatuar me besnikeriidealet e tyretelarta”. (Peter R. Prifti, autordhe historian)
“…In my opinion, prof.dr. Sami Repishti stands at the top of the list of Albanian American intellectuals. He is a worthy disciple of the Albanian Renaissance leaders, as he has faithfully pursued their lofty ideals”. (Peter R. Prifti, author and historian)
==========================================================
Nipat e Isa Boletinit nuk janë hakmarrës
Shkrim me rastin e lindjes së Heroit tonë kombëtar Isa Boletini 16 Janar 1864/
Nga Mimoza Dajçi*/
Pas afro dy vitesh në hetuesi, në burgun e ftohtë e të errët 313 në Tiranë, i shtruar disa herë në spitalin psikiatrik, tim atë nuk e lejuan as të komunikonte, e as të na shkruante edhe ndonjë letër. Ashtu si mijra e mijra ish të dënuar politikë të Shqipërisë gjatë periudhës së rregjimit komunist, kaloi dimrat e ftohtë nën një izolim të plotë, pa shtresë e mbulesë. Nën tortura e sipër humbi edhe një sy. Im atë ishte intelektual i formuar, por si për qindra akademistë të dënuar të asaj kohe, ky term nuk përbënte asnjë sukses për kohën e atij regjimi të egër.
E dënuan nën nenin agjitacion e propagandë kundër pushtetit popullor, si armik i popullit. Një periudhë të këtij dënimi e kreu në “kampin e punës” Ballsh. Aty ku po ndërtohej rafinieria e naftës, frytet e së cilës akoma edhe sot ish të burgosurit politikë të asaj periudhe nuk po i prekin e as po i shikojnë me sy. Tjetër kush i ka privatizuar ato vuajtje e mundime, vdekje e tortura që u ngrit ajo industri nafte në Shqipëri. Nejse, nuk dua të ndalem sot në këtë pikë, pasi privatizimet më mirë se unë i dinë ata që meren me ato punë, por diku tjetër e kisha llafin.
Kur tim atë sapo e dërgojnë me kamionin e burgut, lidhur me hekura e të shoqëruar me katër policë në burgun e Ballshit, si njeri i rrezikshëm, kosovar i pathyeshëm, e që ishte për Shqipërinë etnike, e përplasin në dyshemenë e këtij burgu afër ish të dënuarve të tjerë. Dikush nga të burgosurit e njeh tim atë, e i tregon në mes të tjerëve edhe nipit të gjeneralit malazez Veshoviq, se në këtë burg kishin sjellë për dënim edhe nipin e Isa Boletinit.
Gjenerali malazez – Veshoviq, kishte pas qenë gjenerali që dha urdhër të pushkatohej Isa Boletini me luftëtarët e tij, në janar të vitit 1916 në Podgoricë. Svetko, quhej nipi i gjeneral Veshkoviqit, që edhe ky po vuante dënimin në burgun e Ballshit. Dikur e kishim patur edhe komshi, afër pallatit ku jetonim në Tiranë. Atje jetonte me gjithë të shoqen greke Kristinën e vajzën Svetllana, nja dy blloqe larg nesh. Kristina ishte rrobaqepëse shumë e zonja, arnonte rrobat e lagjes, e i bënte njëlloj si të reja. Njihej nga të gjithë për duart e saj të arta, por sigurisht këtë profesion e ushtronte fshehurazi e në njerëz të besuar. Por nuk e lanë me kaq, sigurimi i shtetit, i a gjeti anën duke arrestuar të shoqin Svetkon, të cilin edhe atë rregjimi i asaj kohe e dënoi për agjitacion e propagandë kundër pushtetit popullor.
Kur Svetko mëson nga ish i burgosuri tjetër që, në burgun e Ballshit sjellin për të vuajtur dënimin edhe nipin e Isa Boletinit – Enver Dajçin bën protestë. Menjëherë shkon në drejtorinë e burgut e kërkon mbështetje ligjore, duke thënë se këtu nuk e kam jetën të sigurt, pasi këtu është sjellë për të vuajtur dënimin edhe nipi i Isa Boletinit, Enver Dajçi, të cilin xhaxhai im e vrau në vitin 1916 në Podgoricë.
Im atë kur u njoh me këtë situatë me gjakftohtësinë më të madhe shprehet: “Unë nuk jam hakmarrës. Por do të vijë ajo ditë kur Shqipëria do të jetë e bashkuar me trojet e saj, e ato krime do ti dënojë historia, e jo unë”. E më pas shtoi: “Svetkon nuk e pyeti xhaxhai i tij gjeneral Veshoviqi, a ta vras apo mos ta vras Isa Boletinin me trimat e tij, sepse ai ishte akoma fëmijë. Ky nuk ka faj, e unë nuk jam gjykatës ta dënoj për atë krim. Për mua Svetko të rrojë edhe njëqind vite të tjera, e mos të ketë aspak frikë nga unë”. Pas këtyre fjalëve në komandën e “kampit” Ballsh tim atë e ridënojnë.
Dhe nuk kishte si të ndodhte ndryshe. Ndërsa Svetko pasi kryen dënimin e del nga burgu, vdes pas disa vitesh në shtëpinë e tij pranë gruas Kristinë e vajzës Svetllana në Tiranë.
Ky është vërtetë një episod i vogël midis tim eti e një malazezi me duar të lidhura, por që tregon qartë se kosovarët, nuk ishin e nuk e janë hakmarrës, por njerëz që mbrojnë jetën, e kërkojnë drejtësi e paqe.
Isa Boletini lindi më 16 janar të vitit 1864, e po në atë muaj të lindjes së tij u vra pabesisht nga shovinistët malazezë më 23 janar të vitit 1916 në Podgoricë së bashku me të dy djemtë, nipat e tre bashkëluftëtarë që nuk i u ndanë për asnjë çast deri në momentin e fundit të jetës së tij. Por ai la pas nipër e mbesa plot. Luftëtarë të lirisë. Djem e vajza të reja pjesë e Ushtrisë Çlirimtare – UÇK të Kosovës, të cilët morën armët e luftuan për liri e pavarësi. Edhe sot ata nuk janë hakmarrës për krimet mostruoze serbe në Kosovë, por kërkojnë drejtësi e vetëm drejtësi. Janë pasardhësit e Ibrahim Rugovës, Adem Jasharit e heronjve të tjerë shqiptarë, bijtë e bijat e tij më të mirë të këtij vendi që sakrifikuan jetën për liri e bashkim kombëtar, e jo për shtypje e vrasje, por për paqe e drejtësi.
New York, Janar 2012
*(Një nga pasardhëset e familjes së Boletinëve)