• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Deklarata për luftë e A. Vuçiqit është kopje e deklaratës së Tomislav Nikoliqit (2012) !

November 13, 2020 by dgreca

-Natyrisht se e do luftën për Kosovën, edhe presidenti aktual i Serbisë, Aleksandar Vuçiqi, ashtu sikurse Tomislav Nikoliqi, Vuk Jeremqi, Aleksandar Vulini, Ivica Daçiqi, patriarku serb Irinej, se “Kosovën, mos me paqe, do ta kthejmë me luftë”, sepse vetë politika e gabuar dhe miope e Prishtinës ka pranuar të hyjë në dialogë me Beogradin zyrtar, duke mos e penguar dhe, duke mos e gjykuar asnjëherë përpara ndërkombëtarëve parullën e rrezkishme të opsionit të hapur të luftës=”KOSOV JE SRBIJA” !?

Prandaj, nuk është sensacionale, as e para e as  fundit !

Sepse vetë togfjalëshi kolonial gjeopolitik  serbomadh:”Kosovo je Srbija”, do të thotë opsionin e   hapur të luftës mes Kosovës dhe Serbisë, mos sot, nesër(!)

Kush nuk e kupton kështu, do të thotë nuk është i vetëdijshëm për rrezikun permanent, që po i kanoset Kosovës së lirë dhe të pavarur nga Serbia kolonialiste dhe imperialiste (1912-2020).

Prandaj,  vetë e keni fajin dhe përgjegjësinë, që po dialogoni dhe po lidhni marrëveshje të kota me Aleksandar Vuçiqin, në dëm të interesave vitale të shtetit të pavarur dhe sovran të Kosovës. –Derisa të bisedoni dhe të lidhni marrëveshje me Vuçiqin, ai vazhdimisht , do t’ua rikujtojë se “Kosova është Serbi”, se “Serbia kurrë nuk do ta njohë Kosovën” , se “Kosovën do ta kthejmë o me paqe, o me force” etj.

Lidhur me këtë pretendim dhe kërcënim të vazhdueshëm të liderëve politikë të Serbisë, sikurse që është presidenti aktual Aleksandar Vuçiq, që Kosovën  e duan me çdo kusht, qoftë edhe me luftë, shtrohet kjo pyetje, po, cili  burrë shteti në botë, do të kishte pranuar që të ulej me të për të negociur statusin e pavarur të Kosovës (17 shkurt 2008)? – Përgjigja është kjo,- ASNJË lider politik në botë nuk do të kishte pranuar , që të ulej në tryezën e bisedimeve me Aleksandar Vuçiqin, i cili sikurse Slobodan Milosheviqi po kërcënon se “Kosovo je Srbija, milom ili silom”!

Së këndejmi, prapë lind pyetja serioze, ku është morali  njerëzor, politik, kombëtar, shtetëror dhe patriotik i atyre që  po “çajnë kopalla” në Bruksel me Aleksandar Vuçiqin për copëtimin e Kosovës?

-E, tash, kinse po brengosem dhe po frikësohen shumë nga deklarata e luftës së  Aleksandar Vuçiqit.

Ndonëse reagim i qëlluar i titullarëve të institucioneve shtetërore të Kosovës kundër deklaratës kërcënuese  të Vuçiqit, por është tejet i vonuar jo më pak se 20 vjet. Mirëpo, në këtë moment mund të shërbejë si pretekst për pezullimin e Dialogut të Brukselit (2011-2020), nëse NATO-ja, BE-ja, OKB-ja dhe Amerika e marrën në konsideratë, duke e vlerësuar si provokim serioz të kërcënimit të paqes dhe të sigurisë në Ballkan, në Eropë dhe më gjerë në kontekstin e sigurisë së marrdhënieve ndërkombëtare.

Ndërkaq,  politika, propaganda dhe diplomacia e lidershipit të Kosovës, nuk ka nevojë të përdorë të njëjtin fjalor  të politikës kërcënuese të kolonializimit militarist serb, por, duhet t’i kryejë “detyrat e shtëpisë” në mbrojtjen dhe në ruajtjen e shtetit të pavarur dhe sovran të Kosovës, duke qëndruar sa më larg kontakteve me Serbinë derisa kjo nuk e njeh Kosovën), sepse që nga përmbysja e regjimit pushtues të Slobodan Milosheviqit, të gjithë presidentët, kryeministrat, kryekuvendarët dhe ministrat serbë trumbetojnë luftën me shqiptarët në Kosovë, duke pohuar si në kor të përbashkët : “Ne priznajemo Kosovo, Kosovo je nashe, Kosovo je Srbija” !?

-Emëruesi i të gjitha këtyre parullave, do të thotë se Serbia është në luftë të hapur me Kosovën.

Ja, kjo është substanca dhe mesazhi i përmbajtjes së deklaratës së presidentit të Serbisë, Aleksandar Vuçiq,  “nëse Kosovën nuk mund ta kthejmë me paqe, atëherë me luftë”.

Kështu si Vuçiqi, tetë vjet më parë (2012)pati deklaruar edhe  Tomislav Nikoliq (ish-president i Serbisë) se “Nëse shfaqet nevoja, Kosovën do ta kthejmë edhe me luftë…”

Mirëpo, asnjëri e as tjetri nuk “kanë faj” pse shprehen për opsionin e luftës në Kosovë, për shkak se liderët politikë shtetërorë të Kosovës kanë pranuar të dialogojnë me ta në Brukesel e gjetiu(2011-2020), të cilët, asnjëherë deri më tash, nuk e kanë bërë çështje para partnerëve ndërkombëtarë evropianë dhe amerikanë, as para BE-së e as para Kombeve të Bashkuara, PARULLËN “KOSOVA ËSHTË SERBI”, që nënkupton OPSIONIN E HAPUR TË LUFTËS NË KOSOVË. Gjithashtu, nuk e kanë problematizuar as Kushtetutën e Serbisë (2006), sipas së cilës, “Kosova është e Serbisë” !?

Me gjithë këtë rrezik permanent të politikës kërcënuese të përdorimit të forcës dhe të ndërhyjres së Serbisë në çështje të brendshme të Kosovës, Hashim Thaçi, Isa Mustafa, Edita Tahiri, Enver Hoxhaj…etj., kanë pranuar që të hyjnë në Dialogun e Brukselit me Serbinë (2011-2020).

Ky ishte gabimi fatal politik dhe shtetëror, që sot po i kushton shtrenjtë  pavarësisë së Kosovës dhe Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, që Serbia e Aleksandar Vuçiqit po i sfidon dhe po i gjykon në Dialogun e Brukselit dhe në Gjykatën Speciale të Kosovës në Hagë të Holandës.

Pas këtyre dy proceseve politike dhe juridike ndërkombëtare, që kontestojnë dhe e vën në pikëpyetje pavarësinë e Kosovës dhe luftën çlirimtare antikoloniale të UÇK-së,  as politika,as diplomacia e as propaganda  e Prishtinës zyrtare nuk duhet të tregohen infantile dhe krejtësisht të “pakokë”, që të  kërkojnë vazhdimin e Dialogut të Brukselit e as vazhdimin e procesit gjykues të Speciales në Hagë, derisa Serbia nuk e njeh Kosovën, derisa presidenti Aleksandar Vuçiq e kërcënon  me luftë Kosovën për fshirjen e saj nga harta gjeopolitike e Ballkanit.

Ne jemi për paqe, por nuk i trembemi luftës me Serbinë kolonialiste

Pavarësisht nga kërcënimet e këtilla paralajmëruese luftarake të  presidentit të Serbisë, Alekandar Vuçiq dhe të ish-presidnetit paraprak serb Tomislav Nikoliq në adresë të Kosovës  ( nga ushtrimi i strategjisë dhe i taktikës së frikësimit, si dhe nga aksionet subversive dhe terroriste të Serbisë, të demonstruara qe 20 vjet në pjesën veriore të Kosovës), kjo, në asnjë mënyrë, nuk do të thotë se  shqiptarët i tremben luftës kërcënuese të Serbisë së vuçiqëve, të nikoliqëve, të daçiqëve, të vulinëve, të bërnabiqëve dhe të vuk jeremiqëve…etj.

Përkundrazi, shqiptarët së bashku me partnerët dhe me miqtë e tyre amerikanë dhe evropianë, nuk do të qëndrojnë indiferentë e as në vonesë, nëse Kosova, do të sulmohej nga Serbia. Këtë fakt, duhet ta mbajnë parasysh zjarrvënësit çetniko-fashistë të Sllobodan Milosheviqit dhe të Vojslav Sheshelit mbase Kosova nuk është më plaçkë koloniale e Serbisë, por një shtet i pavarur dhe sovran (edhe pse si shkak dhe pasojë e veto-s së Rusisë në KS, ende nuk është njohur nga Organizata e Kombeve të Bashkuara), që mbështetet dirket dhe indirekt nga një superfuqi botërore-Amerika, nga Aleanca e Atlantikut Verior (NATO), si dhe nga 22 vende të Bashkimit Evropian (BE).

Si rrejdhim, në rastin më  të skajshëm dhe më imagjinar spekulues  astrologjik, ndoshta, një ditë, Ballkani do të mund të shndërrohej në ndonjë  det adriatik ( si pasojë e tërmeteve tektonike natyrore), por Kosova të rikthehet nën Serbinë kolonialiste, ajo nuk do të ndodhë më kurrë në historinë e Ballkanit.Jeni trembur shumë nga deklarata e luftës së presidentit serb A.Vuçiq !?
–Pse, ashtu, Kosova më nuk është e vetmuar dhe në “mëshirnë” e Serbisë së A.Vuçiqit, por nën mbrojtjen e hekurt të Amerikës dhe të NATO-s. -Çdo provokim i armatosur i Serbisë, mund të shkaktojë luftën e tretë botërore.

-Pse ashtu, të shkaktohet panik dhe frikë e panevojshme  në popull, kur ky prononcim i presidentit të Serbisë, Aleksandar Vuçiq nuk  është diç “fenomen i ri” politiko-propagandistik për shqiptarët e Kosovës, por vetëm një refren i përsëritur me dhjetra e qindra herë nga liderët politikë shtetërorë serbë të Beogradit dhe të popave të Kishës Ortodokse Serbe (1999-2020).

Deklarata kërcënuese për luftë e Vuçiqit nuk është sensacionale për  ish-koloninë e Serbisë !

Mirëpo, si duket  i ka trembur shumë qarqet drejtuese të shtetit të Kosovës, të cilat menjëherë me të drejtë kanë reaguar te ndërkombëtarët e pranishëm në Kosovë, te NATO dhe te BE-ja etj., që të marrin masa kundër presidentit serb Aleksandar Vuçiq që ka deklaruar se “nëse pala shqiptare nuk do kompromis me paqe, atëherë Serbia do të përdorë forcën”!?

Po, kjo nuk është diç e re, as fare befasuese në fjalorin politik, diplomatik dhe propagandistik të presidentit Aleksandar Vuçiq, sepse që nga përfundimi i luftës në Kosovë (12 qershor 1999), Serbia ka filluar të përgatitet për një luftë të re në Kosovë, sidomos kur Slobodan Milosheviqi ekstradohet në Hagë, më 2002.

-Që atëherë e deri më sot (2020) ushtria e Serbisë është modernizuar dhe pajisur me armë dhe me arsenal të lloj-llojshëm ushtarak të importuar nga Rusia, nga Kina dhe nga disa vende të tjera.

Mirëpo, këtë duhet kuptuar shumë seriozisht, sepse mund të prodhojë efekte negative, duke shkaktuar ndonjë konflikt ndërshtetëror(me intesitet të ulët a të lartë apo sporadik të konfrontimit sikurse konflikti mes Indisë dhe Pakistanit për shkak të Kashmirit)  mes Serbisë dhe Kosovës, me qëllim që ta detyrojë Rusinë e Putinit që të involvohet në këtë konflikt.  Mirëpo, nëse Serbia e Aleksandar Vuçiqit, është duke përgatitur  ndonjë ndërhyrje të armatosur në Kosovë, llogaria dhe çmimi i saj, do të jenë të gabueshme dhe me pasoja të mëdha për Serbinë, mbase nuk jemi në vitet ’90 të shekullit XX, kur Kosova ishte e pambrojtur nga Shqipëria, nga Evropa dhe nga e gjithë bota.

Edhe Vuçiqi si Shesheli, si Milosheviqi, si Nikoliqi nuk është demokrat, sepse “Kosovën e quan Serbi” !?

Prandaj, kjo është një nga arsyet kryesore, që nuk duhet të negociohet me të për Kosovën, sepse ka të njëjtin bagazh ideologjik të nacionalshovinizmit çetniko-fashist dhe etnocentrik të Slobodan Milosheviqit, të Vojislav Sheshelit dhe të Tomislav Nikoliqit. Me këtë lider politik regresiv antidemokratik dhe antipaqësor, nuk do të duhej të komunikonin e as të bashkëpunonin as lidershipi i Kosovës, as i Shqipërisë, as i BE-së e as i Amerikës, sepse ky, tanimë është rreshtuar në anën e koalicionit  ruso-kinez. Këtë e dëshmon edhe importi i armëve dhe i arsenalit ushtarak  nga këto dy fuqi botërore.

 Çetnikët fashistë  serbë kurrë nuk  kanë qenë demokratë e as paqësorë, por vetëm piromanë të Ballkanit.

Këtë e ka provuar edhe historia e luftërave ballkanike (1912-1913); Lufta e Parë Botëtore (1914-1918), shkaktare e së cilës ishte Serbia, Lufta e Dytë Botërore, ku Serbia me kryeçtnikun Drazha Mihajloviq ishte në anën e  boshtit nazifashist të Hitlerit dhe të Benito Musolinit, si dhe tri luftërat dhe agresionet e saj kundër Sllovenisë, Kroacisë, Bosnjës dhe Kosovës (1990- 1999) me Slobodan Milosheviqin në krye.

Pikërisht, për shkak të ndikimit të kësaj ideologjie çetniko-fashiste historiko-politike tradicionale, presidenti Aleksandar Vuçiq, tash së fundi ka paralajmëruar se do të ketë luftë në Kosovë !?

Fundja, të gjithë ata që besojnë se presidenti i Serbisë është demokrat dhe paqësor gabohen keq, mbase ai është “student” i shkollës ideologjike çetniko-fashiste të kriminelëve Vojislav Sheshel, Tomislav Nikoliq dhe   Slobodan Milosheviq  (1990 – 2001). 

Se ky njeri nuk do t’i sjellë kurrëfarë paqeje Serbisë dhe rajonit, e dëshmoi edhe kjo deklaratë e tij kërcënuese ndaj Kosovës : “

Tërë bota mund të pësojë metamorfozë për mirë, për paqe, për demokraci, për integrim dhe për prosperitet në frymën globaliste dhe altruiste, por çetnikët kolonialistë dhe etnocentristë kurrë nuk mund të bëhen demokratë dhe paqësorë, sepse që nga mosha më e re edukohen  në frymën e nacionalizmit shovinist dhe racistë nga priftërinjtë e tyre të Kishës Ortodokse Serbe, e cila ka themeluar  gjuhën, kombin dhe shtetin serb në Ballkan. Këtë e ka provuar historia, politika dhe praktika e derisotme e Kishës Ortodokse Serbe, e cila qysh nën  sundimin  500-vjeçar të Perandorisë Osmane te serbët ka arritur që t’iu rrënjosë vetëdijen kombëtare deri në stadin më të lartë të patriotizmit nacionalshovinist dhe racist negativ.

Thjesht, kjo është aryseja, pse as çetniku i  kriminelit Vojislav Sheshel, dhe ish-ministri i Informacioneve të qeverisë së Slobodan Milosheviqit, Aleksandar Vuçiq (president aktual i Serbisë) kurrë nuk mund të bëhet demokrat e as paqësor, sepse ashtu është edukuar dhe arsmiuar nga mësimet e Kishës Ortodokse Serbe.

Pandaj, nuk duhet befasuar e as çuditur pse presidenti Aleksandar Vuçiq ka kërcënuar  me luftë Kosovën, duke  e krahasuar me konfliktin e armatosur “ Nagorno-Karbah” mes Azarbejxhanit dhe Armenisë, se gjoja ” kur dikush del dhe e shkrin konfliktin e ngrirë, mund të jetë katastrofik. Prandaj, mesazhi i Serbisë është vazhdimi i Dialogut me Prishtinën. Më mirë të arrihet ndonjë kompromis sa më parë, sepse ndryshe mund të na ndodhë ndonjë konflikt. Prandaj, duhet të nxjerrim mësime nga vitet ‘90”.(https://direktno.rs/politika/313874/aleksandar-vucic-kosovo-i-metohija.html ).

Ne duam paqe me Serbinë, jo luftë me Serbinë!

Këtë e kemi pohuar me qindra herë brenda 20-vjeçarit të fundit (2000-2020), se populli shqiptar i Kosovës dëshiron të ketë fqinjësi të mirë me Serbinë (por, kuptohet secili zot në shtëpinë e vet, si dy popuj të barabartë paqësorë dhe si dy shtete të barabarta të pavarura dhe sovrane),  por kjo varet nga vetë politika zyrtare serbe e Beogradit, jo nga shqiptarët, as nga Shqipëria.  Një kaptinë e re e marrëdhënieve ndërmjet Prishtinës dhe Beogradit, do të hapet vetëm  atëherë, kur Serbia ta njohë Republikën e Kosovës.

Ndryshe çdo  dialog politik me Serbinë shpie në  kontestimin dhe  në mohimin gradual të pavarësisë së Kosovës, e (ndoshta) edhe në ndonjë konflikt të ri të armatosur siç ka deklaruar presidenti serb Aleksandar Vuçiq, duke e krahasuar Kosovën me “Nagorno Karabah), i cili nuk ka asnjë ngjashmëri me Kosovën, sepse Kosova ishte koloni 100-vjeçare e Serbisë kolonialiste dhe imperialiste.  Këtë “mandat” kolonizues, Serbia e ka humbur në luftën e saj të fundit në Kosovë, me gjithë gjenocidin e kryer mbi 2 milionë e gjysmë shqiptarë (1989-1999).

Serbia në Kosovë ka vetëm një minoritet serb (pjesëtarët e të cilit kanë të gjitha të drejtat dhe liritë e njeriut sipas Kushtetutës dhe sipas së drejtës ndërkombëtare), varrezat, disa kisha dhe manastire serbe. Asgjë tjetër.

Prandaj, serbët e Serbisë nuk kanë pse të venë për të luftuar dhe për të vdekur në Kosovë, kur kjo nuk është e Serbisë, por tokë autoktone  e shqiptarëve dhe e Shqipërisë etnike.  Ndaj, do të ishte çmenduri të vdiset për tokë të huaj, siç thoshte dikur kryebashkiaku i Beogradit, akademiku urtak, altruist, demokrat, vizionar dhe paqësor, Bogdan Bogdanoviq, arkitekti me famë botërore, i cili si humanist i madh dhe i guximshëm,  i tha, – JO politikës diskriminuese, raciste, fashiste dhe gjencidale të regjimit autoritar imperialist serb të Slobodan Milosheviqit.

Filed Under: Analiza Tagged With: Deklarata per Lufte, Prof.Dr. Mehdi Hyseni, Vucic

Hoti dhe Vuçiqi më 12 korrik, dialog me ndërmjetësimin e BE-së

July 6, 2020 by dgreca

Dialogu ndërmjet Kosovës dhe Serbisë, me ndërmjetësimin e Bashkimit Evropian, do të rinisë më 12 korrik.

Zëdhënësi i Bashkimit Evropian, Peter Stano, ka konfirmuar të hënën, se kryeministri i Kosovës, Avdullah Hoti dhe presidenti i Serbisë, Aleksandar Vuçiq do të takohen në raundin e ri të bisedimeve.

“Mund të konfirmoj se më 12 korrik, kryeministri i Kosovës, Avdullah Hoti dhe presidenti i Serbisë, Aleksandar Vuçiq do të vijnë në Bruksel për dialog. Mikpritës i këtij samiti do të jetë Përfaqësuesi i lartë i BE-së, Josep Borrell në prani të të dërguarit të posaçëm për dialog, Miroslav Lajçak”, tha ai.

Stano në një konferencë për media shtoi se me këtë takim shënohet rifillimi i dialogut për normalizimin e raporteve mes Kosovës dhe Serbisë dhe në të do të diskutohen “të gjithë çështjet e hapura”.

Sipas zëdhënësit Stano, ky takim në Bruksel, ka për qëllim që të çojë përpara punën për marrëveshjen gjithëpërfshirëse për normalizimin e marrëdhënieve ndërmjet Kosovës dhe Serbisë.

Filed Under: Politike Tagged With: dialog BE, Hoti, Vucic

Thaçi dhe Vuçiç u takuan në Shtëpinë e Bardhë

March 2, 2020 by dgreca

Washington 2 Mars 2020- Siç kishte raportuar më herët Zeri i Amerikës, presidenti i Kosovës, Hashim Thaçi dhe ai i Serbisë, Aleksandër Vuçiç, u takuan të hënën në Shtëpinë e Bardhë me ndërmjetësimin e ambasadoritRichard Grenell, i dërguar i posaçëm i presidentit Trump për bisedimet Kosovë Serbi dhe këshilltarit për Siguri Kombëtare, Robert O’Brien.

Presidenti Thaçi shkroi në facebook se “Kosova është e bekuar me mbështetjen e Amerikës dhe Presidentit Trump. Tani jam rrugës për në Kosovë. Pres që menjëherë, të mërkurën apo të enjten, të më mundësohet raportimi në Kuvendin e Republikës së Kosovës, për t’i njoftuar deputetët dhe qytetarët e Kosovës për takimet në Uashington dhe më specifikisht për takimin e sotëm. Duke qëndruar të bashkuara institucionet, partitë politike dhe qytetarët, Kosova do të jetë edhe më e fortë. SHBA është shpresa dhe besimi ynë. Jemi mirënjohës përjetë!”, shkroi ai.

Në një bisedë të shkurtër me Zërin e Amerikës, presidenti Thaçi tha se takimi u mbajt “duke dëshmuar vullnetin e mirë, pa ndonjë të veçantë nga takimi, vullnetin dhe simbolikën e fqinjësisë së mirë dhe domosdoshmërinë e arritjes së një marrëveshje përfundimtare që nënkupton paqen dhe stabilitetin për Kosovën, Serbinë por edhe tërë Ballkanin Perëndimor. Është jashtëzakonisht inkurajues roli udhëheqës që po dëshmon ambasadori Grenell dhe lidershipi i presidenti Trump në këtë drejtim”.

Presidenti Thaçi tha se takimi e ka mesazhin e veçantë sepse Shtetet e Bashkuara “po rikthehen në pozicionin që e ka pasur atë të përcaktimit të agjendave paqësore dhe të perspektivës euro – atlantike për tërë Ballkanin Perëndimor”.

Ai tha se rëndësia e takimit të sontëm është e pakrahasueshme me të gjitha takimet që kanë ndodhur kudo në botë mes shtetit të Kosovës dhe Serbisë, për vet faktin se është zhvilluar në Shtëpinë e Bardhë dhe me ndërmjetësimin amerikan.

Të dy presidentët ndodheshin në Shtetet e Bashkuara në vizita të ndara gjatë të cilave zyrtarët amerikanë kanë kërkuar që të dyja palët të ndërmarrin verime që sigurojnë rifillimin e bisedimeve për normalizimin e marrëdhënieve ndërmjet tyre.

Zyrtarët amerikanë po i kërkojnë Kosovës që të heqë tarifat e vendosura në nëntor të vitit 2018 ndaj mallrave serbe, ndërsa Beogradit i kanë kërkuar t’i jap fund fushatës për tërheqjen e njohjeve të pavarësisë së Kosovës.

Presidenti Thaçi tha se Kosova duhet të krijojë rrethana lehtësuese për komunitetin ndërkombëtar dhe për vetveten dhe shfaqi besimin se institucionet e Kosovës do të marrin vendime të përgjegjshme.

“Kokëfortësia e çon Kosovën vetëm prapa dhe e stagnon zhvillimin e Kosovës, ndërsa vendimet e mençura, kohezive e të koordinuara me Shtetet e Bashkuara janë ato që e çojmë vendin përpara”.

Brenda më pak se një muaji Shtetet e Bashkuara siguruan dy marrëveshje ndërmjet palëve për vendosjen e linjës ajrore, asaj hekurudhore dhe ndërtimin e autostradave ndërmjet të dyja vendeve.(kortezi-Zeri i Amerikes)

Filed Under: Politike Tagged With: takimi ne Washington, Thaci, Vucic

Si degjeneroi “Dialogu” me Serbinë

December 26, 2018 by dgreca

1 Skender

Nga Skënder Buçpapaj/

Në praktikën ndërkombëtare, të paktën në tre shekujt e fundit, nuk ka asnjë rast të tillë ku bisedimet për njohje mes një pale ish-koloniale dhe një pale që ka fituar pavarësinë, të kenë zgjatur kaq shumë dhe të kenë marrë një kahje kaq të kundërt me qëllimin e tyre të kryehershëm.

“Dialogu” Kosovë-Serbi, ku Kosova është pala që ka fituar pavarësinë, ndërsa Serbia është pala ish koloniale, e ka burimin nga Rezoluta e 9 shtatorit të vitit 2010  e Asamblesë së Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara. Në Asamblenë e Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara qenë paraqitur dy versione: njëri ishte versioni i Beogradit, ku kërkohej që statusi i ardhshëm i Kosovës të vendosej gjatë dialogut mes Serbisë dhe Kosovës, tjetri ishte versioni i Bashkimit Evropian ku përcaktohej se statusi ishte përufndimtar dhe nuk do të diskutohej.

Kjo rezolutë, atë ditë dhe në vijim, u konsiderua një fitore për Përfaqësuesen e Lartë të BE-së për Politikë të Jashtme, Catherine Ashton, së cilës iu deshën dy ditë presion ndaj presidentit serb Boris Tadiç për të pranuar formulën e sugjeruar nga Bashkimi Europian. “The Guardian” shkruante se Tadiçi ishte paralajmëruar nga zonja Ashton se refuzimi i kësaj formule do të nënkuptonte mbylljen e derës për Serbinë në BE, ku ajo ka dëshirë të integrohet sa më shpejt të jetë e mundur. Gjithashtu, nga ana tjetër, edhe Washingtoni, më konkretisht, zevendespresidenti Joe Biden, e kishte përforcuar këtë mesazh.  Kështu Beogradi e njihte vendimin e Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë rreth Kosoves dhe mirëpriste ndërmjetësimin e BE-së në një proces dialogues mes Serbisë dhe Kosovës. Në artikullin me titull “Serbia heq dorë nga sfidimi i pavarësisë së Kosovës”, Guardian shkruante se Serbia u gjunjëzua pas presionit intensiv nga Bashkimi Europian dhe Shtetet e Bashkuara, duke hequr dorë nga sfidimi i pavarësisë së Kosovës në Kombet e Bashkuara dhe se kjo tani iu hap rrugën bisedimeve mes Beogradit dhe udhëheqjes shqiptare të Kosovës.

Rezoluta e 9 shtatorit 2010 (ditë e enjte), që bënte thirrje për dialog mes Serbisë dhe Kosovës, miratohej disa javë pas vendimit të Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë, dhënë më 22 korrik të atij viti, ku shpallja e pavarësisë së Kosovës konsiderohej një veprim në pajtim të plotë me ligjet ndërkombëtare. Projekt-rezoluta e Beogradit përfshinte mosnjohjen e shpalljes së pavarësisë së Kosovës më 17 shkurt 2008. Ndërsa teksti përfundimtar i rezolutës njihte gjykimin e Gjykatës Ndërkombëtare për Drejtësi, që thotë se shpallja unilaterale e pavarësisë së Kosovës është e ligjshme. Rezoluta gjithashtu përshëndeste ofertën e Bashkimit Evropian për të mundësuar dialogun mes Serbisë dhe Kosovës, si rrugë për anëtarësimin e Kosovës në të ardhmen në këtë organizatë. Ministri i Jashtëm i Serbisë, Vuk Jeremiç përsëriti papushim që Beogradi nuk do ta njohë pavarësinë e Kosovës.

Ato ditë kreu i Zyrës Civile Ndërkombëtare dhe përfaqësuesi i BE-së në Kosovë, Pieter Feith, garantoi në Prishtinë se bisedimet mes palëve nuk duhet të çojnë në ndarjen e veriut të Kosovës e as në rinegociimin e statusit: “Si Përfaqësues Civil Ndërkombëtar dua të jem shumë i qartë se këto bisedime nuk duhet të jenë për statusin, sepse statusi është zgjidhur dhe këto bisedime në asnjë mënyrë nuk duhet të çojnë në ndarjen e veriut. Çështjet që mund të diskutohen mes palëve duhet të jenë në dobi të qytetarëve të të dyja vendeve dhe në funksion të qëndrueshmërisë rajonale dhe perspektivës evropiane të Kosovës dhe të Serbisë.”

Kreu i Zyrës Civile Ndërkombëtare, i pyetur nga mediat, përjashtoi mundësinë që për veriun e Kosovës me shumicë serbe të ketë një zgjidhje tjetër, jashtë asaj që parashikon plani Ahtisaari. Për shkak të dështimit të zbatimit të planit gjithëpërfshirës për statusin në veri të Kosovës, Grupi Ndërkombëtar i Krizave pak ditë më parë kishte rekomanduar dhënien e një autonomie për veriun apo shkëmbimin e territoreve ndërmjet Kosovës e Serbisë, zgjidhje që përjashtoheshin tashmë nga Rezoluta e 9 shtatorit 2010 e Asamblesë së Përgjithshme të OKB-së.

Rezoluta e 9 shtatorit 2010 ishte e detyrueshme dhe mbyllte një praktikë të cilën Asambleja e Përgjithshme e OKB-së e kishte filluar më 9 tetor të vitit 2008, kur ajo kishte miratuar një rezolutë të Serbisë ku OKB-ja i kërkonte Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë përgjigje ndaj pyetjes:  A është shpallja e njënashme e pavarësisë së Kosovës në pajtim me ligjet ndërkombëtare dhe Rezolutën 1244? Është hera e parë dhe deri tash e vetme që GJND-së i kërkohet mendim për një deklaratë pavarësie.

Parahistoria e “dialogut” Kosovë-Serbi kalon deri këtu nëpër tri data: 9 tetori 2008, kur Serbia miraton në OKB rezolutën ku i kërkoj mendim GJND për pavarësinë e Kosovës; 22 korrik 2010, kur GJND përgjigjej se shpallja e pavarësisë së Kosovës është në pajtim me ligjet ndërkombëtare; 9 shtator 2010, kur miratohet Rezoluta që bën thirrje për dialogun Kosovë-Serbi mbi bazën e vendimit të GJND-së, dialog në të mirën e “paqes, sigurisë dhe stabilitetit në rajon”, formulë që u shqiptua fort ato ditë dhe vazhdon të ndihet edhe sot.

“Dialogu teknik”

“Dialogu” paralajmërohej të fillonte nga fundi i vitit 2010. Por, ndërsa pritej tronditje e madhe në Beograd pas humbjes së bujshme diplomatike të Tadiçit, Daçiçit dhe Jeremiçit, kjo ndodhi në Prishtinë. Largohej nga skena, me vendim të Gjykatës Kushtetuese, Presidenti Fatmir Sejdiu, krahu i djathtë i Thaçit në koalicionin që shpalli pavarësinë dhe udhëhoqi deri aty proceset e shtetit më të ri të botës, largohej edhe Skënder Hyseni, ministri i Jashtëm, që e kishte ndjekur edhe zhvillimin në GJND dhe javët e diskutimeve në OKB pas këtij vendimi deri në miratimin e Rezolutës së 9 shtatorit. Thaçi improvizonte qeveri të re pa LDK-në, presidentë të tjerë pas Sejdiut, dhe “dialogu” i quajtur “teknik” filloi vitin e ardhshëm, pas zgjedhjeve të reja parlamentare të Kosovës.

Deri më 9 shtator 2010 ishte bërë sa ishte bërë presion mbi Beogradin. Nga kjo datë është Beogradi ai që bën presion, tashmë duke shpërfillur Rezolutën e hartuar me 27 vendet e BE-së dhe të miratuar njëzëri nga OKB-ja, por duke zbatuar Projekt-rezolutën që paraqiti Beogradi në OKB dhe që nuk u miratua. Nga kjo datë filloi vrullshëm sfidimi i statusit të Kosovës, sfidimi i vendimit të GJND-së, sfidimi i të gjitha realiteteve të konfirmuara deri atëherë.

Përkundër njohjes së vendimit të GJND-së, Serbia nuk pranon që Kosova të përfaqësohet në marrëdhëniet ndërkombëtare. Ajo kërcënon me bojkotimin e çdo veprimtarie ku ftohej Kosova për pjesëmarrje. Pothuaj gjithë vitin 2011 dhe muajt e parë të vitit 2012 u shpenzuan për arritjen e marrëveshjes për përfaqësimin e Kosovës në takimet rajonale. U hodh propozimi që Kosova në këto takime të paraqitej me një fusnotë të shoqëruar me asteriks (*). Marrëveshja parashikonte që “Kosovo*” të jetë denominimi i vetëm që do të përdoret dhe që fusnota ta ketë këtë tekst: “Ky emërtim është pa paragjykimin për statusin, dhe në linjë me Rezolutën e Këshillit të Sigurimit 1244 si dhe Opinionit të GJND-së për Deklaratën e Pavarësisë së Kosovës”.

Propozimi për fusnotën shkaktoi reaksion dhe zemërim në Kosovë, duke e parë si paragjykim ndaj statusit të saj të shtetit të pavarur dhe sovran. Edhe ekspertët perëndimorë, përfshirë James Hooper dhe Janusz Bugajski e tjerë e quajtën të dëmshme fusnotën. Thaçi i quajti antiamerikanë dhe antievropianë të gjithë ata që e kundërshtonin fusnotën. Pas muajsh e muajsh ecejakësh të ndërmjetësuesit të Brukselit Robert Cooper, Beogradi pranoi që pranë rezolutës 12 44 të përmendej këshilldhënia e GJND-së.  Më 24 shkurt 2012 u nënshkrua marrëveshja nga Daçiçi dhe Thaçi në praninë e Ashtonit. Kështu Kosova do të përfaqësohej në takimet rajonale, me kusht që fusnota të ishte kudo e dukshme dhe në dokumentet e mbledhjeve të ishte shënimi i plotë sqarues dhe, përveç kësaj, ai të lexohej paraprakisht. Beogradi tha se fusnota do të ishte afagjatë, ndërsa Prishtina këmbënguli se fusnota do të ishte fjollë bore. Në fakt, fusnota është gjallë e shëndosh edhe kësaj dite. Konkretisht, Brukseli i propozon Prishtinës që, për të mos figuruar si UNMIK, Kosova të figurojë me fusnotë, pra Kosovo*.

Kjo marrëveshje, ndërkaq, nuk e lejonte Kosovën të përfaqësohej në veprimtaritë ndërkombëtare. Kryeministri Thaçi e trumbetoi marrëveshjen si sukses të madh që do të shpërblehej nga Bashkimi Evropian me dhënien e udhërrëfyesit për liberalizimin e vizave.

Pas rreth dy vjetësh “dialog”, më 19 prill 2013, u arrit marrëveshja e parë e ashtuquajtur e “normalizimit të marrëdhënieve midis Kosovës dhe Serbisë” e nënshkruar nga kryeministrat Thaçi e Daçiç. Marrëveshja thuhej se “si bazë ka vendosjen e parimeve të para të normalizimit të marrëdhënieve ndërmjet Kosovës dhe Serbisë”. Kjo marrëveshje u trumbetua kaq shumë sa u mëtua që këta të dy të merrnin Nobelin e Paqes të atij viti. Thaçi deklaronte se kishte bërë 30 takime me Daçiçin. Ndërsa Petrit Selimi i tij do të shpërndante në internet foto familjare me Daçiçin dhe me djalin e tij foshnjë. Një vit më vonë, Enver Hoxhaj, i vetmi diplomat i formatit të lartë në Kosovë, përcaktonte se normalizimi do të duhet të kalojë nëpër pesë etapa deri te vendosja e marrëdhënieve normale ndër-fqinjësore:

“Së pari, Serbia të implementojë të gjitha marrëveshjet e arritura në dialogun me Kosovën.

Së dyti, Serbia duhet të shpërbëjë të gjitha strukturat ilegale paralele në Republikën e Kosovës.

Së treti, të lejojë integrimin e komunitetit serb në institucionet e Republikës së Kosovës”.

“Së katërti, mosbllokimi i Kosovës nga ana e Serbisë në organizata të ndryshime evropiane duke përfshirë edhe anëtarësimin e Kosovës në OKB.

Së fundi, duhet të pasojë njohja reciproke ndërmjet Kosovës dhe Serbisë, si dy shtete të pavarura dhe sovrane. Vetëm pas plotësimit të këtyre pesë kushteve, ne mund të flasim për normalizim të marrëdhënieve.”

Në fakt, Marrëveshja e 19 prillit 2013 duhej të ishte marrëveshje e njohjes zyrtare paraprake të Kosovës nga ana e Serbisë, ku të përvijoheshin parimet bazë mbi të cilat do të hartohej marrëveshja përfundimtare “gjithpërshirëse dhe obligative”. Nga këtu, Kosova dhe Serbia do të duhej bënin dialog të vërtetë dhe jo “dialog” në thonjëza, ku shteti ish kolonial është anëtar i Kombeve të Bashkuara dhe pothuaj i të gjitha organizmave ndërkombëtare. Kryeministri Thaçi e quante “marrëveshje historike” që i jepte fund së kaluarës dhe hapte perspektiva evropiane për të dyja vendet.

Prishtina e hante këtë karrem duke besuar se, nën presionin e Brukselit dhe Uashingtonit, Serbia nuk do ta pengonte Kosovën në integrimin e saj në të gjitha organizmat ndërkombëtare dhe se, në shkëmbim të rolit të saj në “dialog”, Kosova do të shpërblehej me integrime të shpejta sa më të njëkohshme dhe të barabarta me Serbinë.

Duke i marrë me radhë pesë pikat e Hoxhajt, mund të themi se:

1. Serbia nuk ka implementuar asgjë nga marrëveshjet e arritura. Ekspertët kanë vlerësuar se, po të vazhdojë me ritmet e deritashme, Serbia as pas disa shekujsh nuk do t’i implementojë këto marrëveshje.

2. Serbia nuk i ka shpërbërë strukturat e saj paralele. Ndonëse Prishtina i ka integruar disa segmente të këtyre strukturave paralele serbe në institucionet e Kosovës, ato paguhen shumë mirë nga Prishtinë dhe njëkohësisht shumë majmë nga Beogradi, nga i cili i marrin urdhërat dhe të cilit i shërbejnë.

3. Komunitetit serb të Kosovës Beogradi vazhdon t’i thotë se Serbia është shteti i tyre dhe jo Kosova. Serbia vazhdon ta mbajë komunitetin serb në Kosovë në pritshmëri të rikthimit të plotë të Serbisë “në krahinë”.

4. Serbia e bllokon gjithnjë e më fuqishëm Kosovën në organizatat evropiane dhe ndërkombëtare, duke lobuar fuqishëm kundër njohjeve të reja të Kosovës dhe njëkohësisht tek vendet që e kanë njohur Kosovën, në mënyrë që këto vende t’i tërheqin njohjet e tyre, pasi, sipas Beogradit, statusi i Kosovës nuk është i përcaktuar.

Duke u përqëndruar tek veprimtaria lobuese vetëm e Vuk Jeremiçit, kur ai ishte ministër i Jashtëm i Serbisë, unë në atë kohë kam shkruar se Jeremiç “ka lobuar kundër njohjes së Kosovës duke udhëtuar personalisht në Argjentinë, Brazil, Kil, Kubë, Xhamajkë, Venezuelë, Meksikë, Egjipt, Libi, Gabon, RD Kongo, Afrikën e Jugut, Ganë, Marok, Algjeri, Lesoto, Namibi, Nigeri, Kinë, Indi, Indonezi, Malajzi, Singapor, Vietnam, Kuvajt, Azerbajxhan, Tailandë, Filipine, Pakistan, Siri, Oman dhe Iran. Gjithashtu ka lobuar në takimet e larta të Lëvizjes së të Paangazhuarve në Teheran, në Unionin Afrikan në Sharm-el-Sheik dhe në Malabo, në Sesionin e 38të dhe të 40të të rregullt të Organizatës së Shteteve Amerikane , në Forumin Ekonomik Rajonal të Meksikës, në Forumin 2010 të Aleancës së Qytetërimeve në Rio De Zhaneiro, në takimin e Lidhjes Arabe në Egjipt, në Teheran ka takuar ministrat e Jashtëm të Mongolisë, Sri Lankës, Algjerisë, Bruneit, Kenias, Kubës, Iranit, Pakistanit, Butanit, Laosit, Bangladeshit, Singaporit, Venezuelës, Panamasë, Kilit, Kolombisë, Marokut, Sirisë, Tunizisë dhe Bolivisë. Në Meksikë ka pasur takime me Felipe Kalderón, Daniel Ortega, Antonio Saka, Álvaro Kolom Kaballeros, Manuel Zelaya dhe Fernando Araújo Perdomo. Në vitin 2009, ai u takua me prelatin e Vatikanit Pietro Parolin që të ketë konfirmimin dhe miratimin e mosnjohjes së Kosovës nga Selia e Shenjtë. Kjo madje përbën edhe krenarinë e Jeremiçit gjatë ushtrimit të detyrës së tij si ministër i Jashtëm i Serbisë.”

Ky lobim ballor i gjithanshëm i Serbisë kundër Kosovës është sot më agresiv se kurrë. Kryeministrja e Serbisë kohët e fundit i dërgonte deri edhe Kryeministrit të Shqipërisë letër ku i kërkohej që Shqipëria ta tërheqë njohjen ndaj Kosovës. Kjo tregon se të gjithë zyrtarët e lartë të Serbisë iu dërgojnë letra të tilla sistematikisht homologëve të tyre ndërkombëtarë për ta tërhequr njohjen e Kosovës. Ndërsa vendet që nuk e kanë njohur i falënderon për mbështetje të integritetit territorial të Serbisë.

5. Serbia, sa më shumë që ka vazhduar “dialogu”, aq më shumë e ka përforcuar vendosmërinë për të mos e njohur Kosovën.

Ashtu siç pritej, “dialogun” në Bruksel Serbia e ka shfrytëzuar për të nxjerrë përfitime sa më maksimale prej tij, për ta sabotuar sa më shumë të ardhmen e Kosovës nëpërmjet tij, dhe për ta përdorur si mjet diplomatik që, nëpërmjet tij, të përfitonte sa më shumë kohë në pritje të koniunkturave ndërkombëtare të favorshme për Serbinë dhe të pafavorshme për Kosovën.

“Dialogu politik”

“Dialogu politik” shënon periudhën pas Marrëveshjes së 19 prillit 2013, kur objekt i tij është arritja e marrëveshjes përfundimtare midis Kosovës dhe Serbisë.

Kjo periudhë karakterizohet nga forcimi i madh i pozitës ndërkombëtare të Serbisë. Pas marrëveshjes për përfaqësimin e Kosovës në takimet rajonale, arritur më 24 shkurt 2012, pa pritur fare zbatimin e saj, menjëherë, në janar 2012 Serbia pranohet kandidate për anëtare të Bashkimit Evropian. Pas marrëveshjes së 19 prillit për normalizimin e marrëdhënieve mes Kosovës dhe Serbisë, fare pa pritur zbatimin e marrëveshjes, Serbisë i hapen negociatat për pranim në Bashkimin Evropian.

I njëjti nxitim pati karakterizuar ri-integrimin e Serbisë në bashkësinë ndërkombëtare, menjëherë pas rrëzimit të Millosheviçit nga pushteti dhe dërgimit të tij në Hagë. Pa pritur që Serbia të kishte një bashkëpunim konstruktiv me Tribunalin e Hagës për krimet e luftës në ish-Jugosllavi, ajo shpërblehet me kryesim të OSBE-së, me zgjedhjen e Vuk Jeremiçit në krye të Organizatës së Kombeve të Bashkuara, me ftesë për partneritet me NATO-n e tjerë. Tribunali i Hagës vazhdimisht akuzoi Beogradin për mosbashkëpunim në kapjen dhe dërgimin e të akuzuarve serbë për krime lufte. Një numër shumë i vogël i kriminelëve të luftës u dërgua në Hagë apo u nxor para drejtësisë në Serbi. Dhe, sapo u kthyen, nga dënimet në Hagë, të dënuarit për krime lufte po marrin poste të larta në krye të ushtrisë serbe dhe të shtetit serb.

Kjo periudhë përkon me ardhjen e Vuçiçit në krye të Serbisë, me zgjedhjen e Thaçit president i Kosovës, me zgjedhjen e Edi Ramës në krye të qeverisë në Shqipëri dhe me ardhjen e Federica Mogherinit në krye të diplomacisë së Bashkimit Evropian, pas largimit të Ashton nga kjo detyrë.

Kjo periudhë karakterizohet nga dobësimi i madh i pozitës së brendshme dhe ndërkombëtare të Kosovës. Njohjet e reja rrallohen dhe pastaj ndalen. Thaçi shpall se përparësi e tij ishte anëtarësimi i Kosovës në organizmat ndërkombëtare. Por Kosova, edhe falë lobimit ekstrem të Serbisë, në të gjitha përpjekjet e saj dështon të pranohet në Këshillin e Evropës, UNESCO, INTERPOL dhe mezi pranohet në disa organizata sportive. Kosova edhe pas gjashtë vjetësh nga marrja e udhërrëfyesit, nuk e ka fituar liberalizimin e vizave. Diplomatët perëndimore në Prishtinë fare haptas dhe pa asnjë ngurim ua bëjnë të qartë të gjithë bashkëbiseduesve të tyre se Serbia ka arritur të paralizojë këto vite, më shumë se kurrë, jetën e brendshme të Kosovës dhe marrëdhëniet e saj ndërkombëtare, duke krijuar një situatë të rëndë, veç të tjerash psikologjike tek qytetarët, para së gjithash tek rinia.

Sa më shumë që shpërblehet nga Evropa dhe nga bashkësia ndërkombëtare, aq më shumë Serbia bën pozat e viktimës. Humbësja e katër luftërave në Slloveni, Kroaci, Bosnjë dhe Kosovë, autorja e gjenocideve të tmerrëshme në zemër të Evropës, shtiret se e përjeton rëndë dërgimin e kryekasapëve Millosheviç, Sheshel, Mlladiç, Karaxhiç e tjerë në Hagë.

Vuçiçi para serbëve në Kosovë arrin të rehabilitojë Millosheviçin publikisht, duke shpallur se ai luftoi për një çështje të drejtë, por me mjete të gabuara. Milosheviçi përdorin ushtrinë për të realizuar Serbinë e Madhe. Bashkëpunëtorët dhe pasuesit e tij nuk kanë hequr dorë nga qëllimi i shefit, përkohësisht kanë hequr dorë nga mjetet e tij.

Nga njëra anë duke u shtrirur si viktimë e padrejtësive ndërkombëtare, nga ana tjetër duke shantazhuar me destabilizim të Bosnjës, Malit të Zi, Kosovës e tjerë me anë të pranive serbe atje, si dhe për rritje të bashkëpunimit të gjithanshëm me Rusinë motër, Serbia ka arritur të imponojë pothuaj gjithçka në këto vite pas rezolutës së 9 shtatorit 2010.

Teksa flitet për marrëveshjen përfundimtare gjithpërfshirëse Kosovë-Serbi, Vuçiçi del me tezën se Serbia nuk mund të dalë përsëri humbëse, ajo patjetër duhet të fitojë diçka. Dhe kjo “diçka” është, ndër të tjera, ndarja e Kosovës. Kreu serb qartësisht kërkon të marrë veriun e Kosovës. Tezës së tij i bën jehonë Hashim Thaçi, kur flet për “korrigjim të kufijve”, për “marrëveshje të dhimbshme” të Kosovës me Serbinë, duke e kamufluar ndarjen e Kosovës me gjoja bashkimin e Luginës së Preshevës me Kosovën.

Ndërsa Vuçiçi e shpall ndarjen e Kosovës ide serbe, Thaçi e shpall atë ide kryehere të Prishtinës, madje duke e argumentuar atë.

Pas tetë vitesh “dialog”, Kosova dhe Serbia janë gjithnjë e më shumë dy palë jo të barabarta. Kjo e vërtetë mund të bëhet fatale për Kosovën dhe rajonin si dhe për të gjitha zhvillimet ndërkombëtare të ndërlidhura me to, nëse vazhdohet me të njëjtën logjikë.

Ekspertët amerikanë kanë këmbëngulur këto kohë se “dialogu” mund të përmbyllet me sukses vetëm kur palët të jenë të barabarta. Pozita e barbartë krijohet vetëm nëse paraprakisht Serbia njeh, në mënyrë zyrtare, Republikën e Kosovës shtet të pavarur dhe sovran unitar me kufijtë e saj kushtetues shtetërorë, si dhe nëse Serbia lejon anëtarësimin e Republikës së Kosovës në Kombet e Bashkuara. Nëse ndodh vetëm e para, argumenton David Phillips, kjo nuk përbën asnjë garanci për Kosovën, sepse Serbia është një partnere e pabesueshme. Vetëm pasi Serbia të ketë njohur zyrtarisht Republikën e Kosovës dhe kjo, Republika e Kosovës të jetë bërë anëtare e Kombeve të Bashkuara, atëherë mund të hartohet e të miratohet marrëveshja gjithpërshirëse ligjërisht e detyrueshme për normalizimin e plotë të marrëdhënieve ndërfqinjësore Kosovë-Serbi. Këtë e përsërit tash edhe Daniel Serwer, kur kritikon librin e marrëveshjes Kosovë-Serbi të kryeministrit Ramush Haradinaj.

“Dialogu Vuçiç-Thaçi”

Kryeministri Haradinaj edhe në një intervistë të gjatë tek “Zëri i Amerikës” para pak ditëve, me të drejtë theksonte se idetë e Vuçiçit dhe të Thaçit për “korrigjim të kufijve”, “ndryshim të kufijve”, “shkëmbim të territoreve” e tjerë çojnë në vënien në diskutim të statusit të Kosovës.

Në shkresat që dërgojnë vendet që kanë pezulluar njohjen e Kosovës, të cilat thuhet se janë nja 15, thuhet se e pezullojnë këtë njohje deri në marrëveshjen përfundimtare midis Kosovës dhe Serbisë, ku do të përcaktohet edhe statusi i Kosovës. Serbia, pra, i ka bindur disa nga partnerët e saj ndërkombëtarë se statusi i Kosovës është ende i papërcaktuar. Idetë për ndryshim, korrigjim të kufijve apo shkëmbime të territoreve janë thjesht mosnjohje e tyre, dhe kur kjo mosnjohje vjen edhe nga kreu i Kosovës, kuptohet që çon në rihapje të kapitujve të Kosovës nga e para, pra duke filluar nga statusi.

Faza përmbyllëse e “dialogut”, siç shihet, mund të quhet tashmë “dialogu Vuçiç-Thaçi”, i personalizuar kështu në emrat e Presidentit të Serbisë dhe të Kosovës. Kuptohet, siç e kam theksuar, se ka qenë dhe është imponim i Beogradit ndaj Brukselit dhe bashkësisë ndërkombëtare që Kosova të përfaqësohet ekskluzivisht patjetër nga Thaçi. Janë të gjitha gjasat që Beogradi të imponojë që marrëveshjen përfundimtare Kosovë-Serbi ta nënshkruajë vetëm me Thaçin.

***

“Dialogu” me Serbinë në Bruksel gjithë këto vite është një kohë e humbur për Kosovën dhe një kohë e fituar për fqinjen e saj veriore. Në këto kushte çdo vazhdim i tij sjell rreziqe fatale për paqen, sigurinë dhe stabilitetin, në kuptimin e mprehtë që marrin këto dy terma në aktualitetin e sotëm botëror. Dialog mund të ketë vetëm në kushte të barabarta, kur Kosova të ketë njohjen zyrtare nga Serbia fqinje dhe të jetë anëtare e OKB-së. Vetëm kështu procesi i normalizimit të plotë të marrëdhënieve midis Republikës së Kosovës dhe Republikës së Serbisë, shtete të pavarura dhe sovrane, anëtare të Kombeve të Bashkuara, mund të jetë i pakthyeshëm. Përndryshe, kahja që ka marrë “dialogu” e kthen pashmangshëm Kosovën dhe rajonin përsëri në vitet 1990 dhe me pasoja shumë më fatale për të gjithë.

 

 

 

 

Fjalë kyçe: Skënder Buçpapaj,

Filed Under: Politike Tagged With: Dialogu me Serbine, Skender Bucpapaj, Thaci, Vucic

TAKIMI NË BRUKSEL-THACI & VUCIC, MOGHERINI NE MES

November 8, 2018 by dgreca

-Në Bruksel sot takimi i 8-të presidencial, i 6-ti Thaçi-Vuçiç, i 3-ti i fazës finale të dialogut Kosovë-Serbi. Pritet të konfirmojnë gatishmërinë për të intensifikuar punën drejt arritjes së një marrëveshjeje ligjërisht të obligueshme për normalizimin gjithëpërfshirës, i cili është vendimtar për rrugët e tyre evropiane/
1 mogherini thac e Vuco

-Fishë teknike-Datat e të gjitha takimeve të nivelit të lartë Kosovë-Serbi në Bruksel/

 Gazeta DIELLI nga korrespondenti në Kosovë Behlul Jashari/

PRISHTINË, 8 Nëntor 2018/ Është paralajmëruar të zhvillohet sot me fillim pasdite në  Bruksel një takim tjetër, i treti presidencial i fazës finale në dialogun Kosovë- Serbi, i presidentëve Hashim Thaçi e Aleksandar Vuçiç, në procesin drejt normalizimit të marrëdhenieve, kryesuar nga Bashkimi Evropian.

“Në takim, dy liderët pritet të konfirmojnë gatishmërinë e tyre për të intensifikuar punën drejt arritjes së një marrëveshjeje ligjërisht të obligueshme për normalizimin gjithëpërfshirës, i cili është vendimtar për rrugët e tyre evropiane”, thekson njoftimi nga zyra e ndërmjetësueses, Shefes së  Politikës së Jashtme të BE-së, Federica Mogherini.

I pari takim presidencial Thaçi-Vuçiç në Bruksel i fazës finale të dialogut  është mbajtur në 24 qershor, ndërsa i dyti në 18 korrik 2018. I treti takim ishte paralajmëruar për të premtën e 7 shtatorit 2018, por  sipas deklaratave nga delegacioni i Beogradit, presidenti i Serbisë, Vuçiç nuk ka pranuar të takojë presidentin e Kosovës, Thaçi. Përfaqësuesja e Lartë e BE-së Mogherini  ka takuar ndaras presidentët, të cilët i kishte ftuar për të vijuar dialogun.

Në këtë proces të dialogut Kosovë-Serbi, që ka hyrë në fazën finale, Prishtina angazhohet për një marrëveshje përfundimtare që do përfshinte edhe njohjen nga vendi i vetëm fqinj që ende nuk e ka njohur pavarësinë e shpallur para më shumë se 10 viteve, në 17 shkurt 2008.

Takimi i sotëm do jetë i teti  i presidentëve të Kosovës e Serbisë në Bruksel.  Në dialogun në Bruksel Kosovë-Serbi për presidentin Thaçi, të inauguruar në muajin prill 2016, dhe presidentin Vuçiç, të inauguruar në qershor 2017, takimi i  sotëm do jetë i gjashti, pas të pestit në 18 korrik e të katërtit në 24 qershor, të tretë të fazës finale, të vitit 2018.

Ndërsa takimi i 23 marsit 2018 ishte i treti, pas të parit në 3 korrik e të dytit në 31 gusht 2017, ku në fokus ishte një fazë e re e dialogut dhe zbatimi i marrëveshjeve drejt normalizimit të marrëdhënieve.

 Në 2017-tën kishte edhe dy takime të tjera në Bruksel në nivelin e lartë. Në 1 shkurt Kosova dhe Serbia zhvilluan takimin e dytë brenda një jave, në vazhdimësi të takimit të 24 janarit, me pjesëmarrje të presidentëve bashkë me krerët e qeverive pas 30 raundeve kryeministore të procesit drejt normalizimit të marrëdhënieve, të kryesuar nga BE e mbështetur nga SHBA.

Në këto dy raunde presidenti i Kosovës Hashim Thaçi u takua me atëherë presidentin e Serbisë Tomislav Nikoliç. Realizimi i marrëveshjeve dhe dhënja fund situatave tensionuese e retorikave ishte në fokus të ketyre dy takimeve që u zhvilluan ndërkohë që kishte kaluar një vit pa asnjë raund të nivelit të lartë, që nga takimi i 30-të kryeministor, por i vetmi në 2016-tën i zhvilluar në 27 janar dhe i fundit që nga i pari në 19 tetor 2012.

Para më shumë se pesë vitesh, në 19 prill 2013, në Bruksel, Kosova dhe Serbia – kryeministrat e atëhershëm Hashim Thaçi e Ivica Daçiç, në raundin e 10-të të dialogut,   të ndërmjetësuesuar nga Përfaqësuesja e Lartë e BE-së në atë kohë, baronesha Catherine Ashton, kanë parafuar Marrëveshjen e Parë për Normalizimin e Marrëdhënieve, të vlerësuar historike. 

Në 30 raundet kryeministrore, 23 takimet Thaçi-Daçiç janë pasuar me 7 raunde të tjera të kryeministrave atëherë Isa Mustafa e Aleksandar Vuçiç të qeverive të reja të zgjedhjeve 2014 në të dy vendet, që u mbajtën më parë në Serbi e pastaj në Kosovë.

Bisedimet Kosovë-Serbi në nivel të lartë kanë pasuar dialogun teknik, të filluar në 8 Mars 2011, poashtu në Bruksel.

Fishë teknike-Datat e të gjitha takimeve të nivelit të lartë Kosovë-Serbi në Bruksel:

30 RAUNDET KRYEMINISTRORE

Thaçi-Daçiç:

Viti 2012:

Raundi 1 – në 19 tetor
Raundi 2 – në 7 nëntor
Raundi 3 – në 4 dhjetor

Viti 2013:

Raundi 4 – në 17 janar
Raundi 5 – në 19-20 shkurt
Raundi 6 – në 4 mars
Raundi 7 – në 20 mars
Raundi 8 – në 2 prill
Raundi 9 – në 17 prill
Raundi 10 – në 19 prill
Raundi 11 – në 21 maj
Raundi 12 – në 20-21 qershor
Raundi 13 – në 8 korrik
Raundi 14 – në 24 korrik
Raundi 15 – në 27 gusht
Raundi 16 – në 8 shtator
Raundi 17 – në 7 tetor
Raundi 18 – në 6 nëntor
Raundi 19 – në 5 dhjetor

Raundi 20 – në 13 dhjetor

Viti 2014:

Raundi 21 – në 27 janar
Raundi 22 – në 12 shkurt
Raundi 23 – në 31 mars

Mustafa-Vuçiç:

Viti 2015:

Raundi 24 – në 9-10 shkurt

Raundi 25 – në 21 prill

Raundi 26 – në 23 qershor

Raundi 27 – në 29 qershor

Raundi 28 –  në 25 gusht

Raundi 29 – në 13 tetor 

Viti 2016:

Raundi 30 – në 27 janar

TAKIMET E PRESIDENTËVE

Viti 2017:

Thaçi – Nikoliç -2 takime

-1 shkurt

-24 janar

Thaçi – Vuçiç 

-3 korrik

-31 gusht

Viti 2018:

–23 mars

-24 qershor

-18 korrik 

-7 shtator  (vetëm takime të ndara me Mogherinin)

-8 nëntor (pritet takimi i 6-të Thaçi-Vuçiç)

Filed Under: Politike Tagged With: 8 nentor, Behlul Jashari, Mogherini ne mes, Takimi ne Buksel, Thaci, Vucic

  • 1
  • 2
  • 3
  • …
  • 5
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • AT SHTJEFËN GJEÇOVI DHE DR. REXHEP KRASNIQI, APOSTUJ TË IDESË PËR BASHKIM KOMBËTAR
  • Marjan Cubi, për kombin, fenë dhe vendlindjen
  • Akademik Shaban Sinani: Dy popuj me fat të ngjashëm në histori
  • THE CHICAGO TRIBUNE (1922) / WOODROW WILSON : “NËSE MË JEPET MUNDËSIA NË TË ARDHMEN, DO T’I NDIHMOJ SËRISH SHQIPTARËT…”
  • SHQIPËRIA EUROPIANE MBRON HEBRENJTË NË FUNKSION TË LIRISË
  • KONGRESI KOMBËTAR I LUSHNJES (21-31 JANAR 1920) 
  • Një zbulim historik ballkanik
  • VATRA DHE SHOQATA E SHKRIMTARËVE SHQIPTARO-AMERIKANË PROMOVOJNË NESËR 4 VEPRA TË PROF. BESIM MUHADRIT
  • Që ATDHEU të mos jetë veç vend i dëshirës për të vdekur…
  • KAFE ME ISMAIL KADARENË
  • Kosova paraqet mundësi të shkëlqyeshme për investime
  • PARTIA NUK ËSHTË ATDHEU, O KOKËSHQOPE
  • 50 VJET VEPRA POETIKE KADARE
  • IT’S NOVEMBER 28TH
  • Një arritje për shqiptarët në Michigan

Kategoritë

Arkiv

Tags

alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Hazir Mehmeti Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT