Archives for July 2013

Lacio:”Debuton Strakosha JR”

July 16, 2013 by Administrator

I biri i ish portierit te njohur te kombetares Shqiptare Foto Strakosha, luan 45 minutat e pare si titullar/

Nga Albano Kolonjari/

Tomas Strakosha realizoi debutimine pare si titullar me skuadren e Lacios. Te kalterit kane filluar pergatitjet per sezonin e ri 2013-2014. Skuadra e drejtuar nga traineri Vladimir Petkovic, luajti nje takim miqesor me skuadren amatore Auronxo Di Kadores. Ne kete takim Petkovic, i besoi 45 minutat e para portierit shqiptar te Lacios Tomas Strakosha. Skuadra e Lacios eshte ne kerkim te portierit te dyte, pasi Bizarri ka kerkuar largimin nga skuadra. Gazeta italiane kane bere te ditura se Lacio ka kontaktuar edhe portierin Ujkani. Duket se tekniku Petkovic nuk deshiron te humbase kohe. Ai ka thirrur prane ekipit te pare portierin e te rinjeve te Lacios Tomas Strakosha. Ne fakt Strakosha, eshte thirrur prane ekipit te pare edhe here te tjera, por nuk eshte aktivizuar ne asnje ndeshje zyrtare apo miqesore. Strakosha JR shihet si nje portier me prespektive tek Lacio por edhe tek Kombetarja e Shqiperise. Pak jave me pare Strakosha u shpall kampion me ekipin e te rinjte e Lacios. Ai gjithashtu ishte portier i trete me ekipin e Lacios, kur keta te fundit fituan Kupen e Italise. Ne pjesen e dyte te ketij takimi u aktivizuae edhe kapiteni i Kombetares Shqiptare Lorik Cana. Tomas Strakosha eshte i biri i ish portierit te mirenjohur te Kombetares Shqiptare Foto Strakosha.

Një banor i Brooklyn-it krijon një automjet “Transformers Truck – USA 1”

July 16, 2013 by dgreca

“Unë e kam mbaruar atë në 9/11, por ajo nuk ishte në këtë nivel që është sot”, thotë Figueroa. “Unë e solla atë në një nivel tjetër që nga atëherë. Në fillim, ajo dukej si një anije kozmike dhe tani ajo duket si një transformator.” Ajo është makinë e tipit auctioning dhe për të bërë para i kam vendosur një dizajn të ri, më ambicioz”thotë ai./

Nga BEQIR SINA, Brooklyn – New York/
WILLIAMSBURG BROOKLYN NYC: Akti tani ka krijuar një kamion të jashtëzakonshme hibrid me dy dyer të kontrollit automatik me hapje nga lart. Dritat janë të shkurtëra dhe largëta brenda dhe të jashtme – të teknologjisë LED . Ndërsa, pronari i saj e ka nxjerr automjetin që i ngjanë një “anije kozmike”, në një rrugë të Brooklinit – lagjen Williamsburg, dhe thotë se ajo “mund të jetë juaji në ankand për një çmim fillestar prej 250,000 dollar”. Pronari dhe krijuesi i kësaj “makine kozmike”, është një emigrant nga Puerto Rico, quhet Orlando Figueroa . Ai i rrethuar nga dhjetra kurreshtar, tregon se si ai arriti ta ndërtojë me duart e tij këtë lloj makine fantastike. Figueroa rrefen se kaloi katër vite në dizajnimin e automjetit të cilën ai e quan “USA 1”. Për ndërtimin e saj ai ka përdorur motorrin dhe konstruktin – shasinë me gjithë rrotat dhe mototrrin e një kamionçinë e tipi Chevy 1981 .

Ndërsa tregon se :”Kur isha i ri, kam pasur në ëndrrat e mia një makinë që do të fluturonëte, dhe kam jetuar gjithmon me endrrën e saj,” Figeuroa shton se “Ajo kishte dritat dhe aparatura me rreze lazer, format e raketës si krah, gjithçka duke emituar një transformator. Makina ime ” ishte si një qenie e gjallë” që unë isha brenda saj! Kështu që unë kur u rrita, kam programuar trurin tim për të krijuar atë, jo ndonjë program kompjutërikë. Kjo makinë nuk është njëjtë si kur ajo që mendoja kur unë isha një fëmijë, por kjo është e afërtë , në mendjen time, përvese nuk fluturonë. Me këtë kam mësuar veten se si të bëjë të gjithë këtë makinë. ”
Figueroa, i cili ka lindur në Porto Riko dhe tani banon në Williamsburg, një lagje tipike njujorkeze e banura nga emigrantët, kryesisht hebrenjët, latinët, polakët dhe kinezët, ka projektuar gjithashtu një kostum të veçantë i ngjashëm me ato të astronautëve për të shkuar me automjetin e tij. Ky kostum tha ai e ruan vozisitin 100 përqind nga çdo lloj aksidenti.

“Kur unë nisa për të vënë në jetë ëndrrën time për të projektuar ” USA 1 “, mendova se duhet të kem një kostum të sigurtë shoferi, shpjegon ai. “Kam kërkuar kopanime të video-game lojarave në video për të bërë një video për fëmijët të cilët janë të ngjashëm, si Captain America. Tani Por kjo makinë është për ankand dhe çmimi i parë është 250 mijë dollarë.

Ai rrëfehet sepse e ka vendosur këtë krijim fantastik në ankand. Figuroa, thotë “Unë kam nxjerr në ankand USA 1, sepse tani kam planet e tjera, për të ardhmen që unë dua të bëj. Unë dua të bëjë një motor robot që transformon për të mbrojtur shoferin – motoristin nëse ka një aksident. Unë kam nevojë për financat nga kjo që do të shesë për të u marrë me një motorrçiklet në një nivel tjetër. Kjo është e mundshme nëse Perëndia do të më ndihmojë në planet e mija. ” tha ai.
I pyetur se çfarë mendojnë policia e udhëtim e tij, e cila katër ulëse të qeta në pjesën e pasme, Figeuroa thotë, “Policia nuk më ka ndalur ndonjë herë për trafik. I vetmi rast kur më ka ndaluar policia ka qenë për të marrë fotografi, kur isha në Delaware. Atje një polic më ndaloi mua dhe lut mua për të ndjekur atë deri në rajonin e policisë. Kur shkuam në rajonin e poliicisë të gjithë policët ishin duke pritur jashtë për të marrë fotografi.”

Gencin dhe Vilsonin i kishin vrarë atë natë të nxehtë e të errët korriku

July 16, 2013 by dgreca

Shkruan: Bedri Blloshmi/

Errësirrë, heshtje, mesnatë, dhimbje, shpresë. Do të vijë vdekja apo jeta.Më 18 korrik, në birucën nr.8 ku më kishin mbyllur mbas dënimit me disa të dënuar të tjerë, polici solli të dënuarin Rustem Dashi. Ai kishte qëndruar për 35 ditë në të njëjtën qeli me Vilsonin. E kishin çuar të kujdesej për të. Mbasi e kishin lidhur kokë e këmbë në qelinë nr.2 duke qëndruar shtrirë. Sapo më pa, Rustemi m’u afrua më dha dorën dhe filloi të më tregonte:

-Rustemi më tha që isha ca ditë me Gencin. Ishte shumë i mërzitur: I thash: -o Genc pse … ti si kishe bërë ato që the tani, ç’të gjeti. – Ti e di se këta kanë inatin e babait, se kapën dot atë kur vinte dhe tani do i paguash ti. A të kujtohet çfarë deklarove në sallën e gjyqit? Pse e bëre? Ti kurrë s’i ke bërë ato që the, apo jo? Po s’i kam bërë por …”

Vilsonin e kishte prerë lodhja nga qëndrimi shtrirë. Kur mpihej në njërin krah Vilsoni më lutej ta ktheja në tjetrin. Bënte shumë vapë dhe trupi i djersitej. Flokët i binin vazhdimisht. Të dy supet i ishin rrjepur nga që rrinte vetëm shtrirë. Duart i mpiheshin dhe më duhet të them se njërën prej tyre e kishte gjysmë të paralizuar që nga torturat e Tiranës. Gishtat e duarve kishin filluar t’i nxiheshin. Kishte plagë tek supet, krahët dhe kofshët. Ishin bërë 35 ditë që kur e kishin lidhur duar e këmbë dhe me helmetë në kokë. Isha zgjuar porta e hekurit kërciti me një zhurmë rrëqethëse. Dikush në korridor mbylli sportelet. Qetësi. Asnjë fjalë. Vetëm hapa të rëndë dhe zhurma e këpucëveme gozhdë. Dera e birucës nr.1 u hap. Pas pak u hap porta e madhe e cila të conte jashtë. Me sa kuptova aty po ndodhte diçka. Dëgjoheshin vetëm hapat dhe asnjë zë. Mendova se mos kishte ardhur falja dhe Gencit ia hoqën prangat. U dëgjuan zëra që pëshpëritnin dhe hapa që po afroheshin. Shuli i derës së birucës sonë kërciti me një zhurmë po aq rrëqethëse dhe dera u hap. Përsëri mendova se meqë erdhën tek ne, i kishin falur jetën edhe Vilsonit. Ai rrinte shtrirë dhe i përgjumur nga mpirja me kurriz nga dera. Sapo dera u hap Vilsoni lëvizi, u mbush me frymë, bëri të shtrijë këmbët, por zinxhiri nuk e lejonte.

– Rustem, – foli ai, – kush është? Pse u hap dera, u gdhi?Do shkojmë në banjë?

Unë kisha ngrirë me shikim nga hapësira e derës që e zunë disa civilë.

Brenda u futën Selimi, hetuesi Lulo Ymeri, shefi i policisë Nazmi Kodra dhe përgjegjësi i birucave. Shefi i hetuesisë i qeshur e me llërë përveshur, hë – i tha Vilit, -të pata thënë, ja fundi . Korridori ishte plot me policë e civilë. E ktheva Vilsonin dhe ia fërkova duart si zakonisht. Pastaj e ngrita dhe e mbështeta pas murit. Kur ata ia zgjidhën këmbët dhe i hoqën litarin që mbante të lidhura bashkë duart e këmbët, u binda plotësisht se e kishin falur. Unë shtanga. Rrija mbështetur pas murit dhe nuk arrija të lëvizja as qepallat. Më parë kisha dëgjuar se kur i kishin dënuar me vdekje dhe iu kishte ardhur falja, policët vinin në birucë, i hiqnin hekurat dhe kryetari i degës i komunikonte vendimin. Kurse atë natë askush nuk po fliste. Vetëm vepronin në heshtje. Ia zgjidhën këmbët, por duart jo. S’po e kuptoja ç’po ndodhte. Kishin vendosur ta vrisnin? Jo, jo! Kjo gjë s’kishte pse të ndodhte. Vilsoni nuk kishte bërë asgjë për ta vrarë. Ai kishte lexuar vetëm libra. E kapën për krahësh dhe e ngritën më këmbë. Drejt derës kur po dilte, i hodha xhaketën krahëve. Ai u kthye nga unë dhe më pa në sy pa iu dridhur qerpikët e më tha:

– Rustem, ma bëj hallall shërbimin që më ke bërë gjithë këto ditë. Të lutem, ma bëj hallall! Të jam mirënjohës deri në këto momente të fundit të jetës.

– Unë ngriva në vend. Po e merrnin me lidhur përpara dhe helmetën në kokë. Buza më dridhej dhe nuk arrita t’i them asnjë fjalë. Lotët filluan të më rridhnin faqeve. – Rustem, po të le një amanet. – vazhdoi Vilsoni. – Kur të dalësh nga burgu, të shkosh në familjen time e t’u thuash se nuk i kam turpëruar. Akuzën nuk e pranova sepse s’kam bërë asgjë. Ne ishim bashkë në gjyq. Këto që po të them janë të vërteta, ti e di. Diana me gocën të shohin punën e tyre. Ky qe fati im. Me fatin nuk luftohet. Këto do t’ua thotë edhe Bedriu kur të lirohet, por atë e kanë dënuar shumë dhe si dihet… Edhe një herë: Ma bëj hallall Rustem! Lamtumirë! Lamtumirë! Ktheu kurrizin dhe mua më ngelën sytë tek duart e prangosura dhe kyçi që varej në prangat.

– Hajde tani, -bërtitën policët që e mbanin për krahësh.

U dëgjua zhurma e shulit që mbylli derën. Më pas u dëgjua zhurma që lëshoi edhe porta e jashtme. Përsëri heshtje varri. Dëgjohej vetëm një gërhitje që vinte prej një biruce tjetër. Dikush flinte, ndoshta të gjithë, ndërsa unë jo. I rashë sportelit dhe i kërkova policit një cigare që s’vonoi të ma sillte. Ulur në dyshemenë e birucës thithja cigaren papushim duke parë vendin ku kishte qënë shtrirë Vilsoni dhe tani bosh. Më bëhej sikur Vilsoni më thoshte: – Rustem u mpiva, shpatullat me dhembnin shumë, shikoja përreth por asgjë nuk shikoja. Prapë zë, hapa të rëndë. Veshët më buçisnin. Rustëm ma bëj hallall, thuaju në shtëpi kur të lirohesh… U ngrita në këmbë, u afrova atje ku ishtë shtrirë Vili. Dërrasat ishin akoma të nxehta jo nga vapa , por nga trupi i tij. Një batanije rrinte e hapur ashti siç Vili kur e morën. Si të bëja? Vendi s’më mbante. Nganjëherë mendoja ishalla i kanë thirrur lartë në zyrë për t’i komunikuar fajin. S’e di, po përse? Çfarë të besoja? Mendimi më ishte turbulluar. Përse më tha Vilsoni kur të lirohesh shko në shtëpi? E kuptoi Vilsoni që e morën për ta vrarë? Po përse po e vrasin, për librat, për përkthimet? Jo, kjo s’është e mundur! Isha krejt i përhumbur dhe vetëm kërcitja e shulave më bëri të kuptoj se dita kishte zbardhur. Kur dola në banjë i thashë policit të më hiqte nga ajo qeli sepse nuk mund të qëndroja më aty. Dhe ata më sollën në këtë birucë. Ah, more Bedri! S’ke ç’të bësh, bëhu i fortë, më keq është për prondërit, gocën e vogël që s’e pa asnjëherë, Diana tani ku do mbytet?

U shqetësova jashtë mase nga rrëfimi i Rustemit për vëllanë. U binda se Vilsoni dhe Genci tani nuk jetonim më. Izolimi në birucë sa vinte dhe më bëhej më i pa përballueshëm. Sa herë dilja për në banjë hidhja sytë në fund të korridorit tek birucat 1 dhe 2. E dija që ata s’ishin më…

Nuk mbaj mend se pas sa ditësh të rrëfimit të Rustem Dashit i kërkova përgjegjësit të birucave të më largonte një orë e më parë prej aty. Nuk mund të qëndroja më në atë vend, më bëheshin zëra, të kolliturat si të gencit ashtu dhe të Vilsonit. Zhurma e zinxhirëve kur i zgjidhnin tek dera e banjës përballë biruces time. Çdo ditë hidhja sytë nga birucat e tyre, por asnjë shenjë polici s’kishte. Unë nuk doja ta besoja, por ajo ishte e vërtetë. Kishte mbërritur vdekja. Pas disa ditësh më nxorën nga dhoma, më hodhën prangat, më hipën në një makinë të veshur me llamarinë. Pas disa orë udhëtimi, u ndalëm dhe zbrita në një oborr të rrethuar me tela me gjëmba. Përmbi murin e lartë ngriheshin karakollet me ushtarë në gadishmëri me kallashnikovë në doprë e gishtin në këmbzën e shkrepjes. Godina e verdhë tri katëshe quhej “kaush”. Aty mësova se isha në burgun e Tiranës.

Shënim: atë natë policët më dhanë ushqim me forcë. Rash në gjumë i vdekur. (Ata diçka më hodhën në ushqim.) Kur u ngrita në mëngjes për të shkuar në banjë, hodha sytë nga birucat e Gencit dhe Vilsonit, por polici nuk ishte. Më ra të fikët. Të nesërmen në darkë munda të dilja pak nga kllapia. Gencin dhe Vilsonin e kishin vrarë atë natë të nxehtë e të errët korriku.

Margarita Dyras : Gjëja më e keqë që mund të të ndodhë në jetë është të mos dashurosh

July 16, 2013 by dgreca

Është e vështirë të vdesësh, por në një farë momenti e vë re se gjërat e jetës përfundojnë./

Nga Arjan Th. Kallço/

Të shkruash sot për femrën gjendesh para disa dilemave të mëdha të kohës. Përhapja e dhunës ndaj grave në familje këto ditët e fundit tek ne po nxjerr qartë sesa nevojë ka shoqëria e sotme shqiptare që të civilizohet në marrëdhëniet burrë-grua. Duket se ndërrimi sistemeve e përkeqësoi figurën dhe pozicionin e gruas. Jeta sot po tregon se vështirësitë e ekonomike po e ashpërsojnë raportin mes tyre jo vetëm në familje, por edhe më gjerë. Një shoqëri duke mos patur asnjë kriter vlerësimi në selektimin e njeriut, detyrimisht që do të shkiste në këtë tragjedi që çdo ditë flet për dhunën e pashembullt ndaj saj. Nuk ka dyshim se pozicioni dhe roli i saj në jetën e përditëshme ka ndryshuar, sidomos në shekullin e fundit. Shekulli i ri ka një fizionomi tjetër kur flitet për femrën. Në shumë vende të botës, sidomos vendet arabe, gratë po përpiqen që të fitojnë më shumë të drejta në jetë, duke kërkuar edhe barazinë me burrin. Në vende të tjera qytetërimi po u krijon kushte marramendëse grave të cilat duket se po kërkojnë më shumë të drejta sesa u duhen në realitet. Kjo ka sjellë si pasojë një mbivlerësim të tyre në jetën shoqërore, duke krijuar idenë se sot bota mund të ecë para vetëm me rolin e tyre udhëheqës. Nëse të gjitha gratë, nuk ka asnjë mundësi që të jenë të barabarta edhe brenda llojit, do të tregonin një supremaci totale, siç pretendohet nga shoqatat e pafund të grave, atëherë gjeniu i sotëm do të mbante emrin femër. Por nëse i referohemi fakteve, nga e gjithë moria e grave që përpiqen të kenë karrierën e tyre në jetë, jo të gjitha i përmbushin standartet, pasi janë të pakta, shumë të pakta ato që vërtet e mëritojnë respektin e shoqërisë kur bëhet fjalë për pozicionin në hierarkinë e saj. Nuk e kam fjalën për kulturën dhe shkencën, se ndoshta janë më të shumta se në politikë apo në drejtime të tjera. Sa janë ato gra që bëjnë dhe duan të bëjnë sakrifica të pafund për shoqërinë? Sa janë ato gra që sot përballen me regjimet për të drejtat e tyre? Dukë qënë firmëtar i disa apelimeve të Amnisty Internacional në mbrojtje të të drejtave të njeriut, ju siguroj se numëri i tyre është shumë i papërfillshëm në krahasim me atë të burrave. Nuk dua të ndalem dhe të bëj apologjinë e burrit apo e rrethanave historike të ecurisë së dominimeve. Ka shumë mendime dhe ide, saqë nuk mund të gjesh kurrë dy mendje bashkë. Ditë më parë po lexoja një artikull për një shkrimtare franceze që vërtet ta mbush mendjen për femrën që e meriton të gjithë vëmendjen. Jo sepse është shkrimtare, por po të lexosh për jetën e saj, duke ju kujtuar se jetoi në shekullin e kaluar, do të shohësh dhe vlerësosh karakterin, forcë, guximin, kurajon në përballjen me jetën dhe me problemet shoqërore. Një shekull më parë duhet të jemi të vetëdijshëm, problemet shoqërore kanë qënë edhe më të rënda se sot, të paktën në Europën tonë. Flitet për një Shovinizëm të francezëve që çuan në gabime të bujshme që me Margarita Dyrasin dhe zgjatën 25 vjet. Po sjell nëj profil të saj, duke u bazuar tek intervistat që ajo ka dhënë.

Margarita Dyras lindi në vitin 1914 dhe u nda prej saj në Paris në vitin 1996. Shkrimtare dhe regjizore franceze e shumë tregimeve të shkurtëra, të filmave dhe kryesisht romaneve. Famën e vet duhet t’ia dedikojë një gazetareje italiane që me shumë zell dhe këmbëngulje bëri atë që nuk e kishin bërë dot francezët për një bashkëkombase të tyren. E quan shkrimtare tekanjoze dhe të ashpër, të shkurtër, të himët dhe autoritare. Në fillim mosbesimi e shtyu shkrimtaren që ta kontrollonte intervistuesen se mos shkruante për bisedat, ndërsa ajo fliste në telefon. Por më pas bisedat e tyre, edhe pse Dyrasi i kishte thënë se nuk kishte shumë kohë, i kaluan caqet e një konfidence diplomatike, duke kaluar në rrëfime të gjata.

Familja, fëmijëria në Vietnam, i dashuri kinez, Franca, komunizmi, martesa, letërsia, kinemaja, teatri, alkolizmi. Dyrasi fliste lirshëm, ndoshta duke menduar se rrëfimet nuk do të mbërrinin kurrë tek lexuesit francezë. Dhe vërtet libri “Pasioni pezull” në fillim nuk u duk në atdheun e saj, por shpejt u bë tepër i kërkuar. Me gazetaren Della Torre foli për shumë gjëra, për dashurinë, poltikën, shijet seksuale. Shkrimtare dhe grua e pamëshirshme me veten dhe të tjerët. Lindi në Indokinë, fëmijërinë dhe një pjesë të rinisë, deri në moshën 18 vjeçare e kaloi aty dhe për atë kohë ka kujtime plot vuajtje. “E gjithë letërsia ime lindi aty, tek orizoret, në pyjet, tek vetmia. Isha një fëmijë e emancipuar dhe përhumbur, një Borebardhë e vogël, me fytyrën e djegur nga dielli, zbathur, pa orar dhe e paedukuar. Më bren ndërgjegjia për pjesën më të madhe të asaj jete. Por papritur me dhunë, gjërat e jetuara me pavetëdije, kur isha 12 vjeçe, më bënë sërisht një vizitë tek mua. E gjeta të paprekur varfërinë, frikën, hijen e pyllit, tigrat, lebrozët që më terrorizonin. Diçka e egër mbetet brenda meje edhe sot. Një lloj ngjitje kafshore me jetën”. Më pas kujtimet marrin tjetër rrugë dhe shkojnë në tjetër vend. “Në Kamboxha nëna prej kohësh bleu një koncesion për një orizore që nuk mundi ta kultivonte nga përmbytjet detare. Punoi 20 vjet dhe i dha fund jetës së varfër, e vetme në brigjet e Loiras”. Udhëtimet dhe vendet ku jetoi kanë brenda tyre edhe ndjenja dhe emocione që ndryshojnë nga një vend tek tjetri. Në vitin 1930 Dyrasi u transferua në Saigon, ku dashurohet me një të ri kinez, që do të jetë protagonist i librit të saj që në Itali doli me titullin “I dashuri”. Libri I dha famë ndërkombëtare dhe mori çmimin Goncourt. “Deri atëherë isha një klandestine, jetoja me të drejtat gjermane dhe angleze të autorit. I dashuri është një libër i egër që doli nga errësira ku e kasha mërguar fëmijërinë time. Pastaj në një farë pike thashë: përse tani që nënë ime nuk jeton më të mos i tregoj këto gjëra? Për atë njeri kujtoj trupin kinez që nuk më pëlqente, por që e shijonte timin. Forca e dëshirës ishte totale, e papërcaktuar, e verbër, përtej ndjenjave. Dashuroja dashurinë e tij për mua dhe atë erotizëm të ndezuar shpesh herë nga keqkuptimet tona”. Pas dy vjetësh u tranferua në Paris, ku u martua me Robert Antelmin dhe filloi të shkruajë. “Kisha nevojë ta bëja të fliste heshtjen nën të cilën më kishin ndrydhur”. Pushtimi nazist nuk mund të mos ndikonte edhe tek Dyrasi e cila bashkë me burrin mori pjesë në Rezistencë dhe më pas hyri në Partinë Komuniste. “E bëra, sepse desha të dilja nga vetmia, të hyja në një grup me ndërgjegje kolektive. Isha në djeni të Gulagut, të Pogromit, por të hyja, do të thoshte ta gjeja veten tek fati i Partisë dhe të çlirohesha nga i imi. Kështu vuajtjet e mia, dhimbjet e mia bëheshin dhimbje klasore. Tash jam një komuniste që nuk e gjen veten tek komunizmi”. Romani i saj i parë Të pacipët , ia hapi derën tek botuesi i Gallimard-it që në fillim e refuzoi, edhe pse e quajti “madamë, ju jeni një shkrimtare”, por një vit më vonë ia botoi librin “Jetë e qetë”. “Shkruaj që të kem njohje, që të masakrohem dhe në vazhdim të tërhiqem që vepra ta zërë vendin tim dhe unë të dukesha më pak. Arrij të çlirohem prej vetes me idenë e vetvrasjes dhe shkrimit”. Përsa i përket shijeve letrare, i pëlqente shkrimtarja italiane Elsa Morante dhe Colette, por është e ashpër me të gjithë shenjtorët e letërsisë franceze. Margarita Jurcenar me librin Kujtimet e Adrianos është për të një libër i madh, pjesa tjetër, duke filluar me Arkivi i veriut e të tjerë, duken të palezueshëm. E lashë në mes. Sartri? Besoj se është përgjegjësi i vonesës së vajtueshme kulturore dhe poltike franceze. Kamyja? Si të gjithë bashkëkohorët është i mërzitshëm”. Pati problem të shumta me alkolin, gati 40 vjet, dhe vetëm shtrimi në një spital amerikan, ia ndryshoi jetën. Por të bën përshtypje forca e saj e padiskutueshme kur flet për dashurinë, një urtësi me të cilën po e mbyll këtë shkrim: Gjëja më e keqë që mund të të ndodhë në jetë është të mos dashurosh.

Valë të nxehti mbi SHBA

July 16, 2013 by dgreca

New York, vala e të nxehtit hyn në ditën e dytë – temperaturat pritet të “fluturojne” deri në 96 -100 degrees -36 -40 grad celesius

Nga Beqir Sina/
NEW YORK CITY – Miliona njerëz, sidomos në gjithë pjesën verilindore të Shteteve të Bashkuara janë prekur nga temperatura të larta që shkuan mbi 36 gradë celsius dhe arritën nivele rekorde në shumë zona. Këto janë temperaturat më të larta në 18 vjetët e fundit.

Niveli i lartë i lagështisë bëri që nxehtësia të ndjehej si të ishte më shumë se 40 gradë celsius në New York dhe qytete të tjera, thonë njerëzit.Autoritet lokale paralajmëruan njerëzit të mënjanonin punën jashtë dhe të kërkonin vendstrehim me kondicionerë në se ishte e nevojshme. Ata thanë se vala e të nxehtit gjatë kësaj jave ka shkaktuar vdekjen e disa personave. Qytetarve u bëhet thirrje vazhdimisht të mënjëanoinë lëvizjet e panevosjshme jashtë.

Autoritetet njujorkeze njoftuan se këto janë ditët më të nxehtë të kësaj vere përvëluese, prandaj duhet të ruheni.Temperatura, është e lartë, e cila duket sikur të jetë 40 gradë celsius e lartë, është e lagësht dhe djegëse. Dhe këto janë vetëm dy ditët e para në këtë javë përvëluese, thonë metereologët. Njujorkezët janë mbërthyer rreth qytetit.Pothuajse shumicën e njerëzve i sheh këto ditë të kalojnë ditën në plazhet përreth bregut të oqeanit, ose në hapsirat veriore, në lumenjët dhe liqenet, parqet e shumta natyrore, dhe për rreth qytetit dhe në mes të qytetit parqet qendrore,Njerëz të tjerë frekuentojnë më shumë pishnat dhe vendet e tjera – ku temperatura nuk ka lëvizur asnjë shkallë nga ajo e fillm javës 96 gradë, sipas Shërbimit Kombëtar të Motit.
Nga vapa e madhe ka edhe shumë probleme me furnizimin 24 orë energjinë elektrike, mergjencat në qytet janë shtuar.

Enti i shërbimit të brendeshëm energjitkë tha se rreth 450 konsumatorë të kompanisë Con – Edison në qytetin e Queensit -New York, u zgjuan të martën në mëngjes pa energji elektrike, për shkak të ndërprejeres si pasojë e ngarkesës së lartë, sipas shërbimeve të kësaj kompanie, e cila po punon për rivendosjen e energjisë elektrike. Nderprerje – në rrjetin e shpërndarjes të energjisë elektrike ka pasur edhe në lagjet Maspeth, Xhamajkë, dhe Richmond Hill – po në Queens, ku më së shumti për shkak të ngarkesave linjat janë rrëzuar.

Temperaturat e larta që po mbretërojnë gjatë ditëve në fundit në New York, sipas autoriteteve lokale kanë shtuar numrin e pacientëve, të cilët kanë kërkuar ndihmë mjekësore në disa spitale të qytetit. Spitalet, si dhe Qendrat e Pleqve janë më të prekura nga emergjencat për shkak të temperaturave të larta. Sipas specialistëve të sinoptikës kjo javë pritet të jetë më e nxehta në bregedetin lindor të SHBA, në këto 20 vjetë
Temperaturat e larta po vazhdojnë, ndërsa mijëra njerëz kanë mbetur pa energji elektrike në disa zona ku ngarkesa thuhet është shumë e madhe.

Raportohet edhe për të vdekur në disa zona të bregut lindor të Shteteve të Bashkuara. Ndërkaq, Shërbimit Kombëtar të Motit thotë se pritet që temperaturat të bien gjatë fillimit të javës që vjen.Kjo ulje temperaturash mund të shoqërohet me shi.