• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Archives for October 2013

Petrit Golemi –Një biznesmen i suksesshëm ne lëmin e arsimit

October 24, 2013 by dgreca

Nga Gëzim Llojdia

1.

Emri i Petrit Golemit ka  katërmbëdhjetë vite ndërkaq në qytetin bregdetar njihet si një ndër bizemenët më të suksesshëm në fushën e arsimit shqiptar me gjimnazin “Perla” më të madh jo publik jo vetëm në rrethin e Vlorës madje në të gjithë vendin. Në sytë e Presidentit të këtij gjimnazi, Petrit Golemi është ende i pikëzuar dita e parë, kur u hapën dyert e dijes. Atë ditë,rrëfen Presidenti,në bankat e tij erdhën 45 nxënësit e parë,të ndarë në tre klasa ku jepnin mësim 11 mësues definitiv.

2.

Një emër thesaresh,Gjimnazi jo publik “Perla” është në një garë me kohën. Në librin e arsimit shqiptar,nxënësit e këtij gjimnazi jopublik do të meritojnë vëmendje të veçantë për njohurit e fituara në lëmin e dijes dhe të emrit të mirë,që i bënë arsimit shqiptar. Gjimnazi jopublik në një konceptim është një shkollë e mesme e përgjithshme me vendodhje në veri të qytetit bregdetar të Vlorës. Kohë-formimi ,është regjistruar ky shekull i dijes shqiptare,më saktësisht vitet ‘2000,rrugë-nisi veprimtarin mësimore edukative viti arsimor 2000-2001. Një kohë vjeshte, ka regjistruar shtatorin e parë të dyerve të hapura për gjimnazin jopublik “Perla”.

3.

Një vatër e etur dijesh,përpara qarkohet nga një mjedis gjelbërimi. Godina me ngjyrën e tullës së pjekur. Shtiza ku qëndron flamuri ynë kombëtar. Në një zbardhje dite,tingujt,kënga e nxënësve,refren i përditshëm. Por ca më larg në shkollat publike këta tinguj gjenden prej kohe në harresë. Mjediset të pastërta. Komode e bashkohore. Kjo shkollë përmban një numër rreth 17 klasa të cilat kanë një strukturë6-4-4-3. 4 laborator për mësim-shpërndarjen i përkasin lëndëve si:informatikë e lidhur me internetin,kimi,biologji,fizikë. Në mjediset e saj gjendet një bibliotekë me literaturë shkencore,letrare. Fondi i librave sivjet shkoi në 100.000 libra. Një palestër ku treguesit madhësi,gjatësi,lartësi kapin parametra optimal me një sipërfaqe 600 m2 shtruar, me parket gjerman,përmbush standarde për orët e fizkulturës. Gjimnazi jo publik në gjuhën e shifrave:1288m2 mjedis mësimor dhe 2500m2 mjedis shlodhës me gjelbërim, stola të këtij gjimnazi, që shtrihet në pjesën veriore të qytetit detar.

4.

Deviza e këtij gjimnazi është e lexuar në fytyrën e tij me shprehjen:”Cfarë zbuluam ne tek “Perla”:dije,kulturë,të ardhme,siguri,qetësi,argëtim,pikënisje e lumturisë, si dhe një vargëzimi poetik kushtuar dijes që jep kjo shkollë:”Mal me dije/det me perla”. Si ishte konceptuar zhvillimi i këtij gjimnazi. Që jeta të ndryshojë,ëndrrat të bëhen realitet dhe të përgatitemi për të përballuar sfidat e jetës. Disa tregues rritje:Në vitin 2000-2001- 45 nxënës.’2002-130 nxënës.2003-220 nxënës.2004-320 nxënës. 2005-414 nxënës në raportin: 153 vajza, 261 djem. Puna e kryer dhe arritjet, që sollën nxënësit e saj në olimpiada solli trefishimin e numrit të nxënësve. Brenda vitit të dytë të jetës së tij numri i nxënëse ariti në 130, të ndarë në 7 klasa. Treguesit e rritjes regjistrojnë shifra progresive ndërkohë që ky gjimnaz në vitin 2006 u frekuentua nga 394 nxënës të ndarë në 17 paralele me një staf mësimor prej 32 mësues. Çelësi, që ka hapur dyert e kësaj dije sipas drejtorit të saj, Jemi një shkollë e konsoliduar me një përvojë në trajtimin e nxënësve si partnerë në procesin mësimor dhe të edukimit. Që në krijimin e saj sipas drejtuesve,shkolla ka zbatuar paralelisht me 15 shkolla publike kurikulën e re të arsimit të përgjithshëm. Në këto vite konvergohet puna shkencore,mësimore,edukative për të rritur përgjegjësin përpara shtetit dhe komunitetit vlonjat. Një përzgjedhje specifike, që kryen stafi i kësaj shkolle është është hapja e dyerve të këtij gjimnazit,nxënësve që mbrijnë nga arsimi 9-vjeçar me një mesatare note mbi 8. Nga procesi mësimor cilësohet,asnjë orë mësimi e humbur. Mësimdhënie me rendiment të lartë. 100% e maturantëve vazhdojnë arsimin e lartë. 50% e nxënësve përcaktohen të nivelit mesatar dhe mbi mesatar. Stafi mësimor kryen një planifikim shkencor të lëndës,zhvillimin e saj me rendiment të lartë,duke sjellë shifra të admirueshme në mbyllje të cdo viti shkollor. Ky gjimnaz zhvillon një jetë të pasur gjithëvjetore me veprimtari kulturore,artistike,sportive, në vende historike, qendra të rëndësishme,por edhe jashtë vendit në trevat ku banojnë shqiptarët si Mal i Zi, Kosovë, Maqedoni. Gjimnazi “Perla” nga 6 shkolla jopublike që funksionojnë në qytetin detar vlerësohet si shkolla kampione në olimpiada.

5.

Fitues në olimpiadat e zhvilluar në Vlorë. Në Shqipëri dhe në botë. Ersilio Tushaj fitues në olimpiadat matematike. Vendi i parë në Vlorë. Medalje bronxi në ballkaniadë në Qipro. Në fizikë,vendi i parë në Vlorë,vendi 2 në Shqipëri. Në biologji,informatikë vendi i parë në Vlorë.Fitues i vendit të 4 në botë në Singapor. Manushaqe Muco ka fituar vendin e parë në matematikë në Vlorë dhe Shqipëri .Vendi i parë në trevat shqiptare. Klevis Ymeri vendi i 1 në Vlorë,i treti në Shqipëri,I pesti në Ballkan.Julian Gjipali,vendi i parë në matematiakë në olimpiadën e Vlorës,i 4 në Shqipëri.Rinald Murati vend i parë në olimpiadën e matematikës.Niko Kaso,vend i dytë në trevat shqiptare në olimpiadën e matematikës.Jahela Jahaj dhe Vjola Konstandini vend i dytë dhe vend i parë ne olimpiadën e matematikës . Nxenesi Jurgen Fataj, ishte i vetmi ne qe  arriti te fitonte ne konkursin e Kolegjeve te Botes se Bashkuar, te drejtën e vazhdimit te studimeve me burse ne Kanada. Përvoja e pasur e këtij gjimnazi në grumbullimin dhe zbulimin,nxitjen e talenteve të rinj,në rezultatet që kanë aritur në shkallë qyteti,vendi dhe rang ndërkombëtar. Karakteri masiv i kësaj pune dallon në shtrirjen me pjesëmarrje :20% të nxënësve të këtij gjimnazi në olimpiada dhe shumë prej tyre shpallen fitues. Në qarkun e Vlorës,nxënësit e këtij gjimnazi fituan18 vende nderi nga 24 të mundshme në matematikë, fizikë, kimi, biologji, informatikë. Në shkallë vendi nxënësit fituan 3 vende të para në matematikë, vendin e dytë në fizikë.5 nxënës fitues janë anëtarë të ekipeve kombëtare të matematikës. Për të gjithë këta tregues Bashkia e këtij qyteti detar në mbyllje të vitit arsimor i dorëzoi këtij gjimnazi certifikatën,stafit pedagogjik të shkollës jo publike”Perla” me këtë mbishkrim”Për përkushtimin e lartë dhe profesionalizmin në përgatitjen me cilësi të brezit të ri. Kryetari i bashkisë Shpëtim Gjika”.Me treguesit e dhënë,gjimnazi “Perla”,është shkolla e të ardhmes ,që qytetit tonë me një histori të hershme në këtë fushë i kishte munguar prej kohësh. Emri i këtij gjimnazi jo publik do të ketë një vlerësim, ai do të përmendet në kontributin e tij si dikur shkolla tregtare e Vlorës,që nxori intelektualë e personalitete në vitet e një shekulli që mbylli sytë,traditën e saj e ka “rrëmbyer” sot ky gjimnaz jo publik me emër thesaresh dhe me det diturie.

 

Filed Under: Kulture Tagged With: biznesmeni, Gezim Llojdia, petrit Golemi, shkolla

The Beauty within: an interview with Stephanie Moore

October 24, 2013 by dgreca

By Gjekë Marinaj, PhD/

After graduating with a Bachelor degree and summa cum laude honors from the University of North Florida in 2006, Stephanie Moore, a born and raised Floridian, ventured to the state of Texas in order to pursue her passion for literature.

Stephanie began her oratory and writing career following the obtainment of the Miss Florida Right to Life title in 2001, which allotted her a platform to speak throughout the state on her specified topic of interest- empowerment and education for young women. Stephanie also represented the state of Florida at the National Right to Life Oratory Contest in June 2001.  Additionally, she gained recognition in March 2002, winning the State of Florida Mock Trial Competition Best Witness Award.

Other professional achievements include election by the University of North Florida to speak on behalf of her fellow collegiate scholars at the Sigma Theta Tau Honor Society induction.  Stephanie also had the privilege of having an original poem chosen and printed by her graduating class to represent the era of their accomplishments.

Stephanie currently resides in Dallas, Texas where she obtained a senior writing position.  She continues to pursue her passion for poetry and also hopes to one day provide coverage on human interest stories through writing, editing or interviewing. Her goal is to one day publish a novel targeted for women, providing inspiration through hopeful humor and real-life accounts, on the importance of remaining intact in your self-awareness.

Gjekë Marinaj: Do you believe your writing is capable of transcending differing cultural, religious or diversified backgrounds? If so- what are you hoping to give or gain from the Albanian culture?

Stephanie Moore: I do believe it is possible to use my writing to create a message that is universal for all those whom encounter it.  I believe that no matter what your race, religion, creed, upbringing, social status or societal standing- there can be a universal message that resonates with all.

I believe that writing is a powerful tool. I may not speak the same language as my worldly peers, be raised with the same values, or even praise the same God- but, this is what I know for sure- there are certain intrinsic human tendencies  that transcend all.  A smile can convey the same message in any circumstance, and words- they can mend a soul when constructed with divine purity and rightful intent. Whether my story is humorous, encouraging, heartbreaking, gutted, honest or humbled- I believe the voice and tone behind my words will resonate.  I believe when guided by grace and true humility, there are endless possibilities that await. I hope to have my words heal others as others words have healed me.  I hope that I can share the strength that the strongest stories have given.  And I hope that I can illicit as many smiles, from as many faces and places, as there are words to be written.  That is my prayer. That is where I will find my peace.

Albania to me represents how powerful perseverance and movement can really be.  The country, the people, the stories- they all signify to me the reason why it’s so important to press forward into greatness.  The beauty of the landscape is a testament to creation at its finest. The stories of banding brotherhood are admirable. The people who have been born there, and then shared their greatness as profound leaders, deserve the gratitude of the world.  I ask not what I can give to this country- because it would pale in comparison to what even the mere stories have given me- and that is the exemplification of hope.  Thereby, my hope rests now in that I will be able to travel to this wondrous place to physically absorb whatever I can of what I deem to be the true meaning of beauty.

GjM: Now that you are seriously entering the writing world, do you still believe in the concept of calculated risk and what does it mean to you?

SM: There is no greater reward that I can give myself other than growth.  I have learned through trial, and numerous errors, that I thrive in a place where my soul is stretched to its capacity. I am in constant movement, always learning, always growing. I was born to seek and gather.

That being said, I have not been blessed with a born since of confidence. Life circumstances have challenged my worth too many times to be calculated.  I’ve hit rock bottom, and then grown accustomed to even what’s beneath the gravel.  Suffice to say, it hasn’t been easy.

However somehow, I have learned to persevere.   I’ve learned that when you dust off the debris, there’s a whole foundation of hope that can arise from your experience, if you just keep moving.

Making the calculated decision to share my writing weighed significantly on my heart for quite some time because it is something that I’ve never done.  Being a person that thrives on consistency, and gains control by routine and regulation, this is quite possibly the scariest endeavor I have ever pursued. My writing is the purging of my soul on paper. It is a natural extension of myself. So to decide to share that with others, knowing that critique is to be expected, feels unfamiliar and frightening.   But, strangely enough, it also feels liberating.

I believe in this risk because the reward is not fueled by boastfulness, ego, celebrity or external riches. It is driven by the fact that I know there is no way to grow that isn’t uncomfortable.  And my soul needs to stretch.

GjM: Why is writing important to you?

SM: I don’t know if there is a more honest reflection of myself than when I write. It becomes a cathartic release of everything substantial coming straight from my soul. I don’t hide behind what I think sounds appropriate, or what would please the ear of another. I simply put words down in a way that is meaningful and purposeful for me. It is a therapeutic mirror at best.

Writing is important to me because, simply put, words carry weight. The delivery and intent behind any body of writing carries a significant and poignant amount of strength. Words have the ability to be destructive and harmful, just as much as they can rebuild and reconstruct hope for its audience.

As I grew up, I lacked the fundamental core system that teaches and strengthens a child. I didn’t have resources to image healthy relationships or answer simple life questions.  I learned very quickly that if I needed to teach myself to know better, be better and do better in this life, I would need the help and wisdom of others. This came to me through the form of reading. Books became my safety harbor- the authors, my life teachers. The more time I spent reading the experiences of others, I began to feel less isolated and more part of a community. I wasn’t alone.

Thereby, writing holds significant purpose to me, because if my words, just once, could help another gain autonomy, self-value, appreciation or worth- I will have paid it forward.

GjM:  How is your pen going to contribute to the importance and value of physical beauty in this diversified planet?

SM: There’s something that I like to call “the power of pretty.” It’s the ability to use physical beauty as a catalyst.  It is sociologically proven, and to me, it makes obtaining and sustaining self-worth a lot more difficult.  Our society has placed so much emphasis on what is stereotypically considered beautiful. It is everywhere. From the magic of marketing, to the premise of reality television- pretty people rule the world.

I’m not saying I’m immune to this.  I have succumb to too many ploys to “lose weight and feel great,” when in the end, I just want a doughnut.   I now cringe at what is a compliment of someone telling me I’m beautiful, because for me, there is so much more than my mascara.

Writing removes bias. It allows for a clean slate of unprecedented judgment.  Words don’t show race, religion or creed. And they certainly don’t care about a number on a scale, who wore it better, or if your roots need re-highlighting. They show worldly or individual perspectives and stories. They tell tales, from which each person can take information of which they may process or disregard. Writing gives the author a sounding board. Whether the audience is a party of one, or an infinite amount of eager readers.  Telling your story then becomes about the experience that you wish to communicate, and not about you.

I believe that there is one common denominator in all of humanity- and that is, acknowledgment.  It has become severely evident to me that in relationships, whether friendships or otherwise, every person on this planet just wants to be heard. They just want to know- am I worthy?

My goal is to use the power of my pen to prove just such.  Every person is worthy. Every life is worth acknowledging. Every person needs a witness, and every one needs to be noticed. Even if they are makeup free and in sweat pants.

GjM: Imagine yourself on the driver seat of a time machine. What would your first destination be: the past, the present or the future? Why?

SM: The politically correct answer to this question, I believe, would be to remain in the present.  After all, we’ve all heard the saying “the past is history, the future’s a mystery and today is a gift- that’s why it’s called the present.”

But I’m not interested in political correctness or gifts.

I would visit the past, however specifically only as an observer.  Truth be told, my past is a collection of colorful moments and lonely solitude. I’ve hated my own reflection. I’ve loved what I’ve seen. I’ve been envious, bold, resourceful, courageous, tired, enthused, dark, energized, gutted and broken.  Sometimes I’ve run the gamut of those emotions all in one day. There have been times when there are too many pieces for me to even fathom picking up. They’ve laid there scattered, and I would be too overwhelmed by grief and hopelessness to even begin to see where they may eventually fit. I don’t know the answer to getting to where I am, because where I am is not a constitute place. It is not the end all, be all. It is not the place of holy enlightenment. I wish it were that easy. I wish that someone could tell me, even now, that everything will always be okay.

But, here’s what I know for sure. We evolve. It’s inevitable. We wake up and become things that we would never, in our conscious way of thinking, dare to believe we’re capable of becoming. We somehow, some way, manage to keep moving.  And sometimes, if you’re very lucky, very persistent, and very self-aware, you move in a direction that brings you the peace you’ve been yearning for.

This is hard work. Contentment is not a walk in the park. In fact, it is a walk through the darkest cemetery- passing cob web stricken, haunted gravestones with names you recognize on them. It’s being able to see that where you come from has a direct correlation to where you are going. It’s rhythmic. It’s cyclic. It brings you full circle. Always.

So, I would revisit my past and put a comforting hand on that young girl, anxious teenager, questioning young adult, and simply say- it’s going to be okay.

GjM: You have contributed a great deal of your time to the betterment of our society. How far can a society like ours go in using sophistic analyses of the political self-interest?

SM: One of the most difficult concepts I have ever had to mentally master is the idea that you cannot help someone who doesn’t want to be helped.  Essentially speaking, you cannot change a human being.  No amount of thought, prayer, wisdom, praise, criticism, love, hope or hate can change a person who doesn’t want to be changed. Their receptiveness is fatigued and your efforts will be futile.

This hard-fought lesson has most definitely resulted from me doing exactly the opposite of which I just stated.  I have always been a superb sharer.  When I experience something grand, it is always that much better when I can share my joy with others.  So, not surprisingly, this applies to every facet of my life.  When I have found what I deem to be a healthy, normal, functional way of living and thinking, I used to believe others would benefit from my same enlightenment.  I want to help, I want to heal.  I want to open eyes and ears to betterment.  But, somewhere along the line I have learned that what works for me, is for my own individual success.  We’ve been bestowed many paths.

A society needs diversity.  It needs challenging and opposing positions.  It needs individuals to resist the norm.  But, a society will not progress in a healthy manner if the intent behind the deviation is not pure. If ones goal is for self-gratification and glory, then the ripple effect of such decisions becomes destructive.

When a society starts to falsely compare and analyze what works for them in comparison to someone else, it often times results in losing one’s self.  When you do not consciously own your individuality, it is easy to fall victim to what the world wants you to be.  You follow the majority, and lose sight of the creative genius that runs this world.  The best thing you can do for yourself, and your integrity, is to remain intact in what feels fundamentally right, and to not be ruled by ego.

GjM: In your experience as a writer, what is the true nature of reality? Is it monist, or pluralist? If logic tells us it is monist and our senses tell us it is pluralist, which would you advise us to trust?

SM: I take a rather individualistic stance on this subject.  I believe that a person’s reality is individualized.  I believe that I do not hold the jurisdiction or right to determine what someone should believe.  I think that is the entitlement of free will.  We choose our own paths to follow.

With that said, we gain insight into making such a proclamation by using our intellect and senses to develop a way of thinking that we hold to be true.  From our infancy, I believe we are constantly gathering information that will provide for an ultimate perspective in which we view the world.  Consequentially, I don’t think it is just what we are exposed to that determines our outlook.  It is the ultimate nature versus nurture debate- I believe we are born with innate senses, one of which, for some people, is the ability to believe without seeing.

I know there is an ultimate higher power.  I believe in universal and gravitational forces that pull you toward greatness.  I believe there is one source of life, but I also acknowledge that we were given the opportunity by that source to gather information and formulate belief through various mechanisms.  I know there are countless occurrences in my life for which I have no plausible, singular explanation that I can trace back to.  In my experience, there are multiple methods that attribute to any given circumstance.  I take a pluralist position at the end of the day

My strongest example that supports my standpoint is my writing.  It is not logical, or one-dimensional.  It flows freely, with no particular objective.  It is just something I feel.  It flees from my soul.   And surely, I write with diversity because I am influenced by nature and my surroundings.

I would advise anyone to trust what they feel.  That when they close their eyes, and sit silently, the intensity of their soul will speak.  If your prayers become more mature and inward, you hear things you’ve never expected.  I hear God, but I also hear, see, smell, taste- and most importantly, feel- the things around me that make me believe.  There’s your heart, your head, your heaven.  I cannot explain it in its entirety.  I just know that when I put logic to the wayside, and close my eyes, I can still see.

GjM:  With that in mind, do you think we have such a thing as an immortal soul in us?

SM: Absolutely.  I believe that we are anything but vast, empty vessels navigating our way through this earth.  I believe wholeheartedly we are guided by a source of power within us.  We are walking souls.

The soul to me is the ability to seek and gather.  It is fed by positivity and purity.  It keeps us from surrendering.  It strengthens our sense of self.  It demands attention.  It makes our reality less cloudy. It is our personal compass and map to greatness.  It is a friend trapped inside our being.

I think that every person has individual beliefs to which I cannot, and will not, negate or debate.  I am not a judge on what is right versus wrong, but I do believe we are all being driven.  Sometimes the catalyst for movement and worship is selfless spirituality; sometimes it’s the disease of addiction.  But I believe our nature is to move toward our motivation.

My goal is to create circumstance for which every person I am lucky enough to encounter has the ability to see their possibility.  I want to create a movement that flows in the direction of positivity and self-power.  I want souls to dance on greatness, not be burdened by blame and doubt.  In the end, it is my constant personal theory on acknowledgment- does the light in me, light the light in you?

I believe when I am gone from this earth, my name will be forgotten.  Enough years will pass that I will become a faint memory or perhaps nothing at all.  I am aware, that with the exception of a select few individuals, this is the reality.  I do however believe there is an exception to the rule.  The way I choose to conduct my life- the traditions I instill, the words I speak, the fire I light in another- that lives on.  And it spreads.  It becomes an immortal, lasting testament to your own self, long after the physicality of the body is gone.  It is the work of the soul. To take a piece of the good with me when I go, and leave behind so much more.  It differs from spirituality; it is the movement and transfer of the power of one human being into another human being.  Because, you never really know how far the ripple effect of your decisions will go.

GjM: I would like to end this interview with you with a question about beauty. But first, what is it, do you think, that makes someone a good person? Why is that good?

SM: For me, being a good person means the ability to own yourself.  I think that the most highly influential people that I consider noteworthy have this innate ability to remain intact in their being no matter what the circumstance.  This sounds like a relatively easy task, but I find that with the corruptive nature of society, less than encouraging individuals, and other external influences, it becomes easy to resort into being what the world wants of you.

The people I consider good are not free from error.  They simply make mistakes, acknowledge their mishaps, and move on in a way that encourages growth.  More importantly, they do this with a sense of humbleness.  A good person to me lacks unnecessary ego, is not quick to judge, stands true to their character and makes an effort to be present.

Some of the biggest character building moments in my life resulted from times when I was pushed out of my comfort zone.  Safe to say, I did not always like this- and still often do not.   But, when you’re forced into challenge, you get the opportunity to see if your soul was born to sink or swim.  I’ve done a lot of laps in the kiddy pool, but now I challenge myself to swim freely in the deep end of diversity, discomfort and discontent.  This is where I learn to thrive on my sense of self, and know that as long as I’m making conscious decisions for the betterment of myself and those around me, I’ve done the task at hand to the best of my God-given ability.

GjM: As a beautiful girl that you are, tell us, is there, in our erotic longings, some wild desire for something more ultimate than any of the beauties of this world?

SM: I will answer this with an optimistic yes.  Simply put, pretty passes.  It fades. It’s inevitable.  And when the curtain is called on the beautiful wonders of this world, you better have something to fall back on.

I completely understand the illusion.  I understand that pages of magazines cater to the most beautiful individuals in the world.  I understand the status behind nice cars and big homes.  I understand the symbolism and envy that comes from a big ring.  But, I also understand this- looks fade, cars break down, homes burn, and those jewels are worth nothing if your marriage is unfaithfully unraveling.  Simply put, I have an awareness that all of this is temporary.

I think there is one fundamental, core longing in every person placed on this earth- regardless of race, culture, religion, or any other diversity.  I believe, we just want to be accepted.  In our foundation, we are an animalistic, primal species that thrive on group acceptance and companionship.  I think every person placed on this earth has some need to bare witness to another. We just want to be noticed.

Nonetheless, the means in which one desires to draw attention or pay attention to another sometimes manifest through the obtainment of the pretty.   Society has ingrained the need for ‘more’ into our psyche.  Bigger is better. Don’t stop until you get enough.  But, who determines when enough is enough? After all, you can’t buy character with cash.

Having been paid the lovely compliment of being called pretty throughout my life, I have found the pressure that ensues following such.  I feel an enormous amount of responsibility and expectation.  I am indebted to the identity and classification of societal beauty.  However, I have also learned that my worth cannot be established by whether my jeans fit snuggly on any given day.  If I rely entirely on compliments to boost my worth, I will live an utterly isolated life.  I am keenly aware that it will eventually fade.  And when it does, I hope someone will compliment my intellect, strength, wisdom and wit- since those don’t fade with the wrinkles.

The beauties of this world are temporary.  They bring momentary pleasure. They don’t last. So I believe the real underlying longing in all of us remains the idea of just wanting to be accepted.  Some people use external means to feel included, some rely on integrity, prayer and virtue.  But in the end, I believe we are all longing for one shared thing- to be seen in our entirety.

 

 

 

 

 

 

 

Filed Under: Interviste Tagged With: Gjeke Marinaj, interviw, The beauty, with Stephanie Morre

”Përrallat ekonomike”

October 24, 2013 by dgreca

Shkruan: Faik KRASNIQI/Prishtine/

Nisur nga premtimet e kandidatëve për zhvillim ekonomik pa dallim fanelash politike në fushatën elektorale, qytetarët me të drejtë presin një pamje krejtësisht tjetër të qyteteve të Kosovës.

Në këtë fushatë po dëgjohen premtime abstrakte për mos thënë të kriposura. Ajo që më së shumti të bie në sy nga kandidatët është premtimi nga njëra anë i uljes së taksave dhe nga ana tjetër e shtimit të të hyrave dhe rritjes së mirëqenies sociale, gjë e cila është në shpërputhje të plotë me njëra-tjetrën. Kjo duket vetëm një eufori dhe jo diçka reale.

Kjo fushatë parazgjedhore ka shumë çka të përbashkët me festën e 1 prillit, pasi është jo e sinqertë ndaj masës të dilet me premtime pompoze të investimeve dhe në fund asgjë apo pjesërisht të realizohen.

”Kosovës sipas shumë ekspertëve ekonomikë, i nevojitet një rritje të zhvillimit ekonomik për çdo vit nga 7, 8 dhe 10 përqind i duhet një buxhet jo sa ai aktual, pasi nuk do të mjaftonin edhe miliarda të tërë që të realizohet e tëra ajo”.

Prandaj, gjërat duhet të pjesëtohen dhe të merren me rezervë.

Është e kuptueshme që fushatat parazgjedhore gjithmonë manifestohen me premtime të tilla, por qëllimi esencial është shqyrtimi i politikës dhe jo i projekteve.

Shqetësuese është që gjithë kandidatët i përdorin këto të dhëna dhe premtojnë se do të ketë zhvillim ekonomik.

Këto janë zgjedhje lokale që të vetmin qëllim kanë krijimin e një ambienti më të mirë për qytetarët.

Mund të arrihet pjesërisht diçka çfarë premtohet, mirëpo edhe  zgjedhjet qendrore sikur të kishin qenë, është e kotë dhe absurde të bëhen të gjithë ato premtime. Në fund të fundit edhe nëse bëhet një premtim i tillë apo konkretizim gjithë ato mjete nuk janë të përfaqësuesve të partive politike, por të popullit dhe duhet të jenë në kuadër të buxhetit të konsoliduar të Kosovës.

Është fushatë parazgjedhore dhe e drejtë e tyre që të hedhin hi në sy por sa dhe si perceptohet një dukuri e tillë është diçka tjetër.

Se do të implementohet diçka e tillë është diskutabile të thuash e pamundur.

 

Filed Under: Opinion Tagged With: faik Krasniqi, perralla ekonomike

ME KË MUND TE KËMBEHET QIELLI I FERRIT?

October 24, 2013 by dgreca

Shkruan: Vjollca Tiku Pasku/

Muzgu çeli vjollcën e zakonshme, në kufirin midis  dritës dhe errësirës.Eshtë ajo pjesë e ditë-natës që më pëlqen më shumë.Të gjitha bimët, lulet ,lëshojnë një erë karakteristike si një flash i tejdukshëm i gjelbërimit.Këto  çaste i kaloj në kopshtin e shtëpisë sime.Kisha mbjellë trëndafila nga të gjitha ngjyrat.Kur shkëndija e yllit të mbrëmjes  ndizte muzikën e bulkthit krijohej një platformë mikro-kosmosi e  vallëzimit lulor.Për çudi sot ato dukeshin të shqetësuara. Nuk kishin paqen dhe vezullimin e zakonshëm. Muzgu u vyshk dhe errësira i mbuloi, pa më dhënë kënaqësinë e zakonshme të gjallërisë që i karakterizonte para se të mbyllin petalet e gjumit. Ndeza dritën e verandës, dhe për çudi vura re, se në mes tyre qëndronte një trëndafil më i zi se errësira.Ishte krejtësisht i vetëm sepse të gjitha lulet ishin mënjanuar.U afrova si për ta pyetur’nga ke mbirë këtu trëndafil i zi’.Ai lëshoi një  aromë mbytëse. Gjithshka m’u rrotullua.Si  rekuem më lëvizën përpara syve degë me petale errësire dhe më rrëzuan …
Jam konturi i një sfere të vogël,e mbrojtur si me cipë hyjnore që i ka të gjitha ndijimet.Po bija poshtë me shpejtësinë e rënies së një komete. O Zot ku po shkoj.. vallë në labirinthet e ferrit.Tinguj të zvarritur,sikur dilnin nga një folder thellësie,.Ndaloj buzë grykes së humneres së zjarrtë që ndizej prej rrufeve të mallkimeve të  zemrave të djegura.Shpirtra në formën time ,pa frymën mbrojtëse zhyteshin thellë e më thellë.Shikimi im ishte aq i mprehtë sa në çdo shkallë të thellësisë mund të shikoja.Helmet mbytëse që çliroheshin prej dhimbjeve të shpirtrave dukej sikur kënaqte këtë ferr të zjarrtë.Impulset e organeve të errësirës dilnin në sipërfaqe dhe shfaqnin vegimet kur ishin në jetë. Ndjeshmeria ime u afrua në dy shpirtra.Njëri qëndronte pak më lart se tjetri.Ata kishin vrarë mizorisht një familje pa kursyer as jetën e një foshnje,për të vjedhur.Gjaku i derdhur kthehej në thika qorre  dhe  godiste qënien e shpërfytyruar  të tyre.Ata ndjenin gjithë dhimbjet që kishin ndjerë trupat e ngrohtë kur linin jetën.Era e zjarrtë ndërronte stacionet e vegimeve , dhe plagët e hapura thëthinin si magnet zjarret e ndezura. Shpirti përpëlitej në mjerimin e pafund.Në pafuqinë e ndryshimit të vendodhjes shpirtrat luteshin për një pauzë…Çastet ndaheshin në proporcion klithmash zjarri.
Një shpirt tjetër kishte vrarë një vajzë që e kishte përdhunuar dhe lënë shtatzanë..Qielli i zi i ferrit lindte embrione gjarpërinjsh që rrotulloheshin dhe mbështillnin shpirtin.Çdo shpirt digjej në zjarre pa dritë.Arsenalin e ferrit e kanë fronëzuar pasionet e çmendura në jetë duke rendur pas lakmisë,parasë,qefit, pushtetit, e lavdisë.
Afrova ndjeshmerinë time në një rreth tjetër shpirtrash.Copat e ekstazave të tradhëtisë bashkëshortore eksitoheshin dhe ktheheshin në skorpionsa helmues,lëshonin pickimin e helmuar  dhe ricikloheshin për tu kthyer në një llavë helmuese që mbinxehnin ferrin më shumë.Ulurima dihatjesh dëgjoheshin të cilat  ktheheshin në valë gjigande të dëshpërimit.
Në një rreth tjetër,shpirtra hajdutë lakmitarë të pasurive të botës,villnin babëzitë e jetës,në detin e qelbur të krijuar prej tyre.Ushunjzat torturuese pinin gjak shpirti.Llumrat e qelbura i zhysnin në ultësinë më të madhe dhe larvat krijonin audiencën e jetës së tyre.
Ndjeshmëria e tyre ishte zjarri dhe shpirti llava që rindizej… Pikjatë në mesin  e katranit rrëzoheshin shpirtrat e fjalës torturuese, me gjuhën rrumbullakosur si metastazat e kancerit.  Atëherë më lindi pyetja;kush i ka dënuar?
Përgjigja më erdhi; Ndërgjegja e tyre krijon gjithshka, edhe dënimin e shpirtit…
Pas një lutje u gjenda lart, por këtë radhë e mbrojtur nga drita e fortë. Era e lumtur më tëhiqte  drejtë dritës së furishme.Vala e kaltërsisë më lau me aromë lulesh.Shqiponja me krahë hëne lindi buzëqeshjen e mirëseardhjes. Meloditë e nuancave të oqeanit të paqtë ,të sikronizuara me bukurine e ngjyrave të larmishme të luleve , të reflekseve koralore të agimit, rrezatonte orkestrën e parajsës.Në këtë melodi çdo ajet është dritë dashurie.Çdo zemër drite,lindte thesare ku vishej qielli e shndërrohej në njëmijë ngjyra..Lulet, diamantë të butë petalesh vezullonin kudo ku afroje ndjeshmërinë.Shpirtërat si  engjëjt, me mantelin e bardhë prisnin vetëm borë gëzimi. Çdo fludhë e bardhë ishte medaljoni i lajmeve të mira nga qielli prodhues..Në tokë përjetuan vuajtje të ndryshme fizike-shpirtërore, dhe kurdoherë dolën më të kalitur.Të gjitha virtytet dhe ndjenjat e bukura lindnin nga  rrezet e diellit pa perëndim  e bëheshin gjerdane të shpirtrave.Lum ata që u formuan si njerëz me yjet e virtytit, qoftë edhe në varfërinë më të madhe. Ata kanë krahë engjëjsh dhe banojnë në universe dritash.Qënia ime u magjeps, nga  kjo gjithësi  e ëmbël,mikpritëse , paqeje ,rritje shpirtërore. Këtu niste embrioni i pafundësisë..

Filed Under: Sofra Poetike Tagged With: Qielli i ferrit, Vjollca Pasku

Shqiptarët nuk guxojnë të nëpërkëmbën

October 24, 2013 by dgreca

“Ky komb e ky popull nuk merret nëpër këmbë… Kjo është toka e heronjëve të të gjithë kohrave… Homeri aty gjeti Akilin, Bota Aleksandrin e Madh, Europa Skenderbeun, njerëz këta të së njejtës racë, të të njejtit gjak”(Lamartini)/

Shkruan: Fahri XHARRA/

Shpesh kombit tonë iu janë djegur bateritë dhe për atë shkak kemi mbetur në terr ; një terr shekullor. Kur syri mesohet me terrinë atëherë e ka të veshtirë të adaptohet në driten e vërtetë; por nëse befas haset me dritë atëherë vjen  edhe deri te verbimi.A jemi të verbër apo po shtihemi si të tillë? Nëse e merr vullnetin e njeriut të thjeshtë e shef se ai është i flakët që të shporret nga verbimi shekullor ; kurse nëse i analizon disa ”profesora” e ke të vështirë të kupton se ku biejnë. Çka është duke u përgatitur ,kur shef që ”jazegjitë” po shtohen përditë e më shumë. Qielli i tyre po mbushet për ditë e më tepër me yje të reja të cilat rrezatojnë errësirë ,prapambeturi , largim nga vetvetja dhe kulmojnë me vetmohim të përgjithëshëm.

Një ditë një mik më këshilloj që nëse në rrugë mirresh me çdo qen endacak atëherë  e rrezikon  humbjen e kohës tënde më të mirë qe i ke ofruar vetës për shetitje.Por edhe  nëse i lejon që ata ”endacakët” të të miklojnë nëpër këmbë dhe me lehjet e tyre të ta prishin qetësinë prap është një kohë e humbur. Paramendoni ,një kafshim i një endacaku të tillë e sidomos kur nuk është i vakcinuar sjellë pasoja shumë të mëdha te i kafshuari.

Tani me ligjet e reja më humanitare propozohet që këta të rrugëve të cilët nik e kanë gjetur asnjë përkrahës që të iu ofron strehim ,duhet të grumbullohen dhe në qendra të psaqme të bëhet kastrimi (tredhja ) e tyre që mos së paku të shumëzohen. Ata si të tillë  janë shumë të rrezikshëm për fëmijtë e pa mbrojtur ; për nënat e tyre ,për prindërit e rinj dhe pgjithisht p gjeneratat në rritje.

 

Tjetra..

 

Retina është karrika kryesore e të pamurit. Ajo e mveshë krejt kokërdhokun e syrit përmbrenda, dhe si e tillë përbëhet nga qelizat dritë-marrëse (foto-receptorë) të quajtura shkopthat. Shkopthat e zbërthejnë dritën e cila fokalohet. Pastaj informata pamore bartet në tru nëpërmjet nervit optik, një zgjatje e retinës.

Edhe populli i yne e kemi retinën tonë-intelektualët, të cilët duhet të zbëthejnë të mirën dhe të keqën që na rrethon, dhe të dërgon sinjale ne trurin e popullit në mënyrë që të dihet se çka të bëhët më tutje.

Retina  e syrit si e tillë, përveq tjerash është e ballafaquar edhe me një mundësi fatale të dëmtimit t`ashtuquajturën  shkoqitje e retinës (Lat. Ablatio Retinae). Kjo ndodhë kur një pjesë e saj çkoqet (shkulet) nga mbajtësi i saj –epiteli pigmentor. Kjo është një hata e keqe e cila kulmon me humbjen e fukcionit pamor të syrit, shikimin e turbulltë ,njolla të zeza dhe përfundon me verbimin e përherëshëm.

Deshta të bëj analogji me retinën –intelektualet tonë (kuptohet disa),të cilët përditë e më këmbëngulës janë në shkuljen e tyre vullnetare nga kokërdhoku i kombit me ide dhe teori nga më të ndryshmet, të cilat përditë e më tepër, po krijojnë bindjen se ne me të vërtetë jemi një popull pa origjinë. Një përforcim të ides së shkulitjes së kombit shqiptar nga trungu i tij mijëravjeqar.

Me shkrimet e tyre, përditë e më tepër më bëjnë të besojmë që na jemi një popull – mushkë.

Popujt Mulat, janë nëpër botë, ka bile edhe shumë. Por, për shqiptaret as bëhët fjalë. Etymologjia e fjalës Mulat rrjedhë nga gjuhet  spanishte dhe potugeze “mulato” e cila vet ajo rrjedhë nga fjala latine mūlus që do të thotë Mushkë, një rrjedhojë e bashkimit të pelës me gomarin. Edhe arabishtja e ka këtë fjalë Muwallad, që shprehë pjellën e mashkullit Arab me një të femër të huaj jo arabe.

A jemi ne në tokat tona shqiptare rast i “vegëshit të shkrierjes” ?

Çka do me thënë kombi multietnik ? Ku janë qëllimet e këtij propagimi nga ana e retinës sonë të shkulitur nga kokërdhoku i kombit?  A duhet të brengosemi me këmbëngulësinë e tyre?

Pse ata janë aq të zëshëm ? Ku dhe nga kush e kanë përkrahjen? Apo po punojnë në krye në vete për të zbuluar diçka që i bën të mbesin në  shportën e historisë? A ka pasoja nga kjo propagandë shumë agresive ?

Multietniciteti i një kombi monoetnik ( shqiptarët) është një teori afatgjate e cila e drejton kombin drejt multikulturalizmit (harrimit të vetvetës) me qëllim asimilimi. Asimilimi më i quditëshmi në botë që kurr nuk ka ndodhur.

Krijimi i shtetit të dytë shqiptarë në botë  ,ua humbi torruan qarqeve të huaja dhe të mbrendshme antishqiptare.Llogaritjet dhe planet e përgaditura më herët për humbjen e identitëtin shqiptar të shqiptarëve të Kosovës iu ranë në ujë. Duhej aktivuar plane dhe strategji të reja  ,të cilat e kanë të njejtin qëllim asimilimin e popullit shqiptarë. Me kend? Me vetveten ,me vetë shqiptarët.

Si planifikohet kjo ? Thjesht. Bile shumë thjesht. Mohimi i së kaluarës, mohimi i historisë ,historija pa heronj.Multikulturalizmi dhe multietniciteti –  nga një popull me një kuturë të gjerë ,me një gjuhë nga më të vjetrat në botë, me qellime të pastërta të mbijetesës,dhe me një histori mijëra vjeqare. Të gjitha këto çojnë ujë në mullirin e asimilimit dhe zhbërjës së vetvetës ,më një qëllim të caktuar të krijimit të një kombi “ mameluco ,ose caboclo ose girmitts “  apo një kombi të ri të ardhmërisë , popullit  X  të Kosovës.

Teorija e “vegëshit të shkrierjes” trumbeton, që ne, mos ta harrojmë historinë tonë (?) ,por me kusht që ajo të jetë e shkruar nga të huajt, të ruajmë ca fletë nga vetëvetja në mënyrë “”sallata e zhbërjes “ të përmbanë edhe diçka të tonën. Që në të  quhemi vetëm qytetar Kosovarë,dhe kënaqemi  vetëm me ate që këtu kemi lindur.

Rrjepja nga historija e jonë dhe krijimi i popullit “mullat” nga vetë teoreticienët tanë.nuk bënë gjë tjetër vetëm se e trashë  idenë atyre që me të madhe trumbetojnë se kur erdhën këtu nuk gjetën civilizim, nuk gjetën njerëz por gjusmë njerëz që posa kishin zbritur nga drunjët. Kures për ne thuhej:”  Albert Dymo thotë se ”nuk ka racë më të vjetër se shqiptarët në Evropë”. Ilirët gjendeshin në qendrën e saj para se të lindte nocioni i Evropës.”

A jemi në Shqiparët ,kudo që jetojmë të detyruar të pranojmë Transkulturalizmin ,si metodë të re të asimilimit me vetehtën? Nga cila kulturë ,duhet të marrim ato  që duhetpër të na zhbërë më shumë. A mos po na kërkohet shumë?

Si shërohet shkulitja e Retinës ?, në të njejtën mënyrë   duhen të shërohen edhe intelektualët tanë ,në mënyrë që shikimi i tyre mos të jetë i turbullt me anim kah verbimi i përherëshëm.

 

Tjetra.

Nuk e di as vet se si më erdhi në mendje të bëj një krahasim të infektimit mendor të shoqërisë sonë shqiptare, me një infektim trupor që vjen nga një bakterje  e quajtur Enterococcus faecalis. E gjeta ngjajshmërinë  në shumë aspekte .

Të shkojmë rradhazi . Enterococcus faecalis është një  bakterje gram-pozitive ,e pa lëvizëshme dhe e rrumbullakët . Kërkoj falje nga mjekët që po iu ndërhyjë në shkencën e tyre, por kjo m`u duk mënyra më e mirë të spjegoj dhe të godas një infektim shoqëror, nga një bakterje e njohur.

Enterococcus faecalis, shkurt” koki” ,mund të gjendet i vetëm  apo në çift që më së shpeshti haset në zorrën e trashë të njeriut. “Koki “mund të krijon infektime të cilat mund të jenë kërcënuese edhe për jetën.

Si mund t`a përshkruash qëndrimin  mohues, nihilist i  disa individëve nga disa rangje të shoqërisë shqiptare përpos se një infektim  nga një Koki .

Është për tu habitur një frymë e tmerrshme që i ka pushtuar historianet shqiptar, për të gjetur tek çdo monument të kombit “njolla të zeza”(A.B.)  Nga iu vijnë idetë për të njollosur çdo gjë të vlerëshme të kombit ? Sigurisht që” Koki” iu është futur në trup dhe si bakterje  e tillë që është,sjellë infektime të mëdha   në të tërë kombin.

Mu atëherë kur jemi më të nevojshëm të kemi një shëndet të plotë për një ardhmëri e cila na  ballafaqon, kolonitë e “koki”ve tonë fillojnë të rrëmbejnë pjesën më të ndritëshme të historisë sonë, të të mëdhenjëve tonë që kanë krijuar epoka, e që krijojnë nderë për kombin ,dhe në mënurën më tinzake  e grryejnë shëndetin  e kombit me të gjitha infektimet e mundëshme.

“Simptomat e  Enterococcusve, janë ethet, infektimet e kanaleve të urinës,gjer të infektimet me plagë të hapura.. Simptomat tjerë janë edhe ulja e shtypjes së gjakut, rritja e rruzave të bardhe në gjak ,frymëmarrja e shpeshtuar dhe konfuzioni mendorë”

Çfarë bashkërastësie me gjendjen e shoqërisë sonë mbarëkombëtare.? -Konfuzioni mendor.

“ Enterococcus faecalis, është një bakter me aftësi të madhe qëndrueshmërie. Mund të mbijetojë një kohë shumë të gjatë në kushte të ndryshme të rrethit (ambientit) ,merrni mend mbijeton 90 ditë në lirin e ndotur, 77 ditë në papastërti të ndyshme, 180 ditë në djathë dhe disa vjetë në minus 70 gradë Celcius.”

Prap ,krahasimi i mrekullueshëm me “kokit” tanë. Të mshefur në njëqind mënyra, të tjerët të treguar si loajal të çdo rezhimi,  ,të  tjerë duke i çfrytëzuar të mirat dhe më të mirat e shoqërisë me grada   universitare dhe akademike, sot  e gjetën trupin tonë ,falë një klase të pa aftë politike për përballafaqim me rreziqet e mëshefura e gjetën shoqërinë tonë pa imunitet ndaj sëmundjeve ,pa qëndrueshmëri ndaj baktereve dhe ”kokit” e filluan kolonizimin e tyre me të pavërteta, me mohime,me shtermbërime, me nihilime.

Konica thoshte se pendimi i vonuar është i kotë. Pendimi i vonuar të jepë vetëm mundësi të pendohesh,asgjë më tepër.

“Kokit”  e përdorin logjikën e kundërshtimit dhe e mohimit të së vërtetës pa prova, pa fakte, pa realitet, e përdorin alibinë e paracaktuar e qëndrimeve nihiliste të skajshme të tiveta për të çuar mendjen e të gjithëve në anarki.

Kurse, për të realizuar qëllimet e tyre të errëta, të pabindshme dhe të paarsyeshme, me shkrimet e tyre krijojnë kushte për krijimin e anarkisë morale dhe që është mjeti i vetëm që e kanë njerëzit të cilëve u mungon logjika në kohë të caktuar.

Neve na duhet diçka që të shërbejë si mbërthyese, si kapëse që nuk lë të shkoqet asgjë nga trungu gjithëshqiptar. Mbërthimi kombëtar ka qenë gjithmonë i nevojshëm, dhe kokave të ndërsyera nga një pikëpyetje e madhe duhet t’iu japim rastin që të vetmbërthehen e të mos lejojnë t’i kundërvihen interesit madhor.

Dhe në fund:

“Ky komb e ky popull nuk merret nëpër këmbë… Kjo është toka e heronjëve të të gjithë kohrave… Homeri aty gjeti Akilin, Grekët Aleksandrin e Madh, Europa Skenderbeun, njerëz këta të së njejtës racë, të të njejtit gjak”(Lamartini)

 

 

Filed Under: Analiza Tagged With: Fahri Xharra, Lamrtin, neperkembjen, shqiptaret nuk guxojne

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 11
  • 12
  • 13
  • 14
  • 15
  • …
  • 55
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • Marie Shllaku, kur një jetë e re u shndërrua në përjetësi kombëtare
  • Në sinoret e Epirit…
  • Mbrëmë hyri në fuqi Ligji i SHBA për autorizimin e mbrojtjes kombëtare
  • Skënderbeu “grek”, ose si të bëhesh grek pa e ditur
  • A historic moment of pride for the New Jersey Albanian-American community
  • U zhvillua veprimtaria përkujtimore shkencore për studiuesin shqiptaro-amerikan Peter Prifti
  • Dashuria që e kemi dhe s’e kemi
  • “Jo ndërhyrje në punët e brendshme”, dorëheqja e Ismail Qemalit, gjest atdhetarie dhe fletë lavdie
  • Arti dhe kultura në Dardani
  • Gjon Gazulli 1400-1465, letërsia e hershme shqipe, gurthemeli mbi të cilin u ndërtua vetëdija gjuhesore dhe kulturore e shqiptarëve
  • “Albanian BookFest”, festivali i librit shqiptar në diasporë si dëshmi e kapitalit kulturor, shpirtëror dhe intelektual
  • VEPRIMTARI PËRKUJTIMORE SHKENCORE “PETER PRIFTI NË 100 – VJETORIN E LINDJES”
  • 18 dhjetori është Dita Ndërkombëtare e Emigrantëve
  • Kontributi shumëdimensional i Klerit Katolik dhe i Elitave Shqiptare në Pavarësinë e Shqipërisë 
  • Takimi i përvitshëm i Malësorëve të New Yorkut – Mbrëmje fondmbledhëse për Shoqatën “Malësia e Madhe”

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT