Archives for April 2014

SHAQIR SALIHU, njëri nga ata që na mbajti gjallë me zërin e shpresës

April 11, 2014 by dgreca

Nga Beqir Sina /

WASHINGTON D.C : Ka qenë 70 vjetori i Zërit të Amerikës, i cili përkoi për koicidencë edhe me 70 vjetorin e ditëlindjes së njërit prej gazetarëve më të “vjetër” të Shërbimit Shqip, të cilin vetëm pensioni mundi t’a largojë nga Zëri i Amerikës, se “gjë tjetër” ska mundur t’a largojë atë nga Zëri i Amerikës, shqip. Ai doli në pension pas një kariere të larmishme dhe 30 vjeçare. Ai është Shaqir Salihu, i cili filloi punën në Zërin e Amerikës në fillim të viteve 80, pasi kishte ardhur në Amerikë si refugjat politik nga Kosova.Kur Shaqiri erdhi të punojë për Zërin e Amerikës në Uashington, Shqipëria ishte e izoluar, ndërsa në Kosovë vazhdonte shtypja dhe diskriminimi ndaj popullatës shqiptare, thuhej në një koment të kësaj radio kushtuar gazetarit të njohur të Zërit të Amerikës Shaqir Saliu.

Por , ai ende nuk ka “ikur” nga Zëri i Amerikës sepse trashgimtari i tij – Ilir Salihu, punon prej disa vitesh në departamentin e teknikës të Zërit të Amerikës dhe shpesh i takon të punojë edhe për programin Ditari, ku Shaqiri i ri dhe i vogël është producent, është pjesë e Zërit të Amerikës.

Zëri i tij :”Ju flet Zëri i Amerikës nga Uashingtoni! në programin e mbrëmjes i cili i binte në orën 6 të darkës me orën e Shqipërisë dhe në orën 21 sipas orës në Shqipëri, ishte ai zë që vinte nga larg ashtu si lind një mëngjes i bukur, i një dite të bukur.

Nuk mund ta numërojë sesa herë e dëgjoja zërin e tij “unë Shaqir Salihu dhe kolegu im ……” teksa na përcillnin emisionin e radhës që transmetonte në Radioprogramin e Zërit të Amerikës seksioni i gjuhës shqip, në barangat e errta mes skamjes dhe frikës se po na dëgjonin dhe muret, teksa isha i “mbuluar me jorgan ose ndonjë batanie të vjetër. Dy emisonet e Zërit të Amerikës, për atë kohë ishin e vetmja shpresë dhe nga i mbanim syt unë dhe ata mijëra bashkëvuajtësit e mi në kampet e interrnimit.

Në mëngjes kur bëhesh apeli (leximi i emrave të të interrnuarve), nuk kishte ditë që të mos përhapej “vesh më veshë” lajmi se regjimi i Enver Hoxhës së bashku me regjimet e tjera komuniste po binin, era e lirisë po fryente në Kosovë qysh me demostratat e 1981. Nuk kishte ditë që të interrnuarit të mos merrnin ndonjë lajmë, që u hapte zemrat e lirisë , sepse Zëri i Amerikës për shtresën tonë, ishte e vetmija liri dhe ëndërr që kishim ne ndërkohë që lajmet e saj ishin oksigjeni dhe ushqimi i përditëshëm jo vetëm i imi por dhe i atyre mijërave bashkëvuajtësve të mi – fatkeq.

Kur flasim për Zërin e Amerikës ku Shaqir Salihu ka shërbyer me profesionalizëm, vullnet dhe ndershmëri do të kujtojë se isha vetëm 6 vjeç kur nga Zëri i Amerikës , xhaxhai i ndjer mori lajmin se të premten më 22 nëntor 1963 u vra Presidenti i SHBA John Kennedy dhe ai erdhi e na tha se “koministët” Rusë e vranë Presidentin e Amerikës. Dhe isha vetëm 15 vjeç kur plasi skandali i “Watergate” dhe Presidenti Richard Nixon dha dorëheqjen dhe ne të presekutuarve sikur na “vdiqen” shpresat mbas asaj vizite historike të të parit Sekretar Shteti në Kinën komuniste të Henry Kissinger.

Këtij shqiptari që na mbajti gjallë me zërin e tij të shpresës, lirisë e demokracisë për aq vite sa ai shërbeu “Shtëpisë së Lirisë dhe Demokracisë” nga Uashingtoni zotit Shaqir Salihu( ose Shaqes i i thërrisin shpesh herë kolegët e ti) i urojë nga zemra të ketë vite më bukura, më të lumtura dhe më të begatë, me gjithë familje, ndërkohë që trashgëmtarit të tij, dhe kolegëve të tij në Zërin e Amerikës, u urojë që ta ngrenë më lartë Zërin e këtij programi dhe emrin e kësaj “shtëpie” informacionesh të besueshme dhe që është bërë e vetmja shpresë e lirisë dhe demokracisë në botë, për popujt anembanë botës dhe që janë ende në thundrat e regjimeve komuniste.

Shembje bustesh e idhujsh

April 11, 2014 by dgreca

Nga Astrit Lulushi/Me 11 prill 1985 – Shqipëria në zi – ne Tiranë vdiq Enver Hoxha, 76 vjeç; “humbje e thellë” do ta quante shtypi nën kontrollin e tij në Shqipëri; “vdiq diktatori më mizor” do të njoftonin mediat në botë; “….ka pak arsye për keqardhje…vdekja e tij shënon zhdukjen përfundimtare të një brezi tiranësh stalinistë” (The Times, 12 prill 1985).

Nuk kishte rast që Hoxha të mos pritej me brohoritje nga audienca; dhe ai i pranonte ato; në fund u thoshte se duatrokitjet i takojnë Partise (e cila ishte e vetja). Ndërsa në shumë vende të Evropes Lindore, çdo shtetas ishte edhe anëtar partie, Hoxha e hapi PPSH-në vetëm për të përzgjedhurit me tepër kujdes, më të besuarit; gjithë të tjerët (populli) ishin thjesht të dyshimtë (fajtorë derisa të gjendeshin të pafajshëm). Por Hoxha nuk kurseu asnjërën palë; Partia-Shtet vrau, burgosi, internoi, përndoqi terririzoi qindra mijëra; prej vitit 1976 (prishja me Kinën), vendin e izoloi plotësisht dhe u tha njerëzve të hanin bar.

Homazhe të shumta, koreografi masive, u bënë para arkivolit. Ramiz Alia, pasardhësi i tij, nuk lejoi që në pllakën e varrit të vihej data e vdekjes, duke thënë se për Enverin ka vetëm ditëlindje.”Fatkeqësisht për Shqipërinë, Alia duket se kishte të drejtë. Shqipëria vazhdon të jetojë me trashëgiminë e Hoxhës, dhe do të vazhdojë deri për një fare kohe”. (Balkan Strongmen, Bernard J. Fisher, London – 2006).

Hoxha pati edhe arritje; në arsim, mjekësi, industri; por urrejtja dhe zemërimi grumbulluar ndaj tij ishte shumë më i madh dhe u shpreh me rrënime të shkollave, spitaleve, fabrikave, uzinave, çdo gjëje që simbolizonte pushtetin e tij, në fillim të viteve 1990, kur shtatoret, bustet dhe dikatura ranë të gjitha njëherësh. Më 1992, trupi i Enver Hoxhës do të hiqej nga Varrezat e Dëshmorëve të Kombit. De-jure, Enver Hoxha vazhdon të jetë “Hero i Popullit”.

Partia e Levizjes se Legalitetit denoncon Partine e Punës se Riorganizuar ne Instancat e larta te shtetit

April 10, 2014 by dgreca

3 persona të ngarkuar nga subjekti politik “Partia e Punës e Riorganizuar”, kanë tentuar të rrëzojnë me kavo metalike shtatoren (bustin) e Mbretit Zog I që ndodhet në Bulevardin Zog I, Tiranë.Drejtuesi më i lartë i subjektit politik “Partia e Punës e Riorganizuar” ka marrë përsipër kryerjen e këtij akti, madje ka deklaruar se ka vendosur që në të ardhmen ta realizojë patjetër këtë akt./

PROMEMORIE/

Drejtuar: Ministrit të Brendshëm të Republikës së Shqipërisë, Z. SajmirTahiri/

Për dijeni: Presidentit të Republikës së Shqipërisë, Z. Bujar Nishani/

Kryetarit të Kuvendit të Republikës së Shqipërisë, Z. Ilir Meta/

Kryetarit të Këshillit të Ministrave të Republikës së Shqipërisë, Z. Edi Rama/

Zoti Ministër,/

Më 7 Prill 2014, sipas informacioneve në media, 3 persona të ngarkuar nga subjekti politik “Partia e Punës e Riorganizuar”, kanë tentuar të rrëzojnë me kavo metalike shtatoren (bustin) e Mbretit Zog I që ndodhet në Bulevardin Zog I, Tiranë.

Drejtuesi më i lartë i subjektit politik “Partia e Punës e Riorganizuar” ka marrë përsipër kryerjen e këtij akti, madje ka deklaruar se ka vendosur që në të ardhmen ta realizojë patjetër këtë akt.

Zoti Ministër,

Veprime te tilla ekstremiste të qarqeve të caktuara bien ndesh me rendin kushtetues dhe ligjet e vendit. Në një shoqëri pluraliste dhe demokratike respektohen të drejtat, liritë dhe bindjet e gjithsecilit, përderisa nuk shkelin dhe cenojnë liritë, bindjet dhe ndjeshmëritë e të tjerëve.

PLL konsideron se Mbreti Zog I hodhi realisht themelet e shtetit shqiptar dhe jetësoi pavarësinë e vendit, dhe se Monarkia ka qenë forma qeverisëse më eficiente gjer më sot. Madje, roli i Mbretit Zog I është vlerësuar edhe nga Shteti Shqiptar dhe shumë politikanë të të gjitha bindjeve politike. Ne nuk i imponohemi askujt që të përqafojë domosdoshmërisht idetë tona dhe të jetë detyrimisht i ndjeshëm për simbolet dhe figurat që pëlqejmë dhe nderojmë ne; por funksionojmë brenda një rendi demokratik duke zbatuar rigorozisht rregullat e lojës politike dhe rendin kushtetues.

Ne nuk besojmë kurrë se subjekti politik që inicion veprime të jashtëligjshme, duke qenë anëtar i koalicionit të maxhorancës, përfaqëson idetë dhe bindjet e kësaj maxhorance.

Ndaj u drejtohemi Ju, Zoti Ministër, që të ndërmerrni të gjitha masat dhe veprimet konkrete, qoftë politike, qoftë pjesë e detyrës Suaj si Ministër i Brendshëm, për t’i prerë rrugën veprimeve të tilla destruktive që cenojnë rëndë ndjenjat, bindjet dhe besimin jo vetëm të legalistëve, por të qindramijëra shqiptarëve brenda kufijve shtetëror si dhe në të gjitha trojet shqiptare dhe në Diasporë, nga Australia gjer në Amerikë.

Ne si subjekt politik jemi treguar mjaft të matur dhe të vetë përmbajtur, pasi kredoja jonë politike është bashkëkohore dhe i shërben kohezionit shoqëror e paqes sociale dhe jo anarshisë e destabilizimit. Në sajë të kësaj kredoje politike, ne nuk kemi ndërmarrë asnjë veprim konkret, madje as polemizues, që do të trazonte gjakrat, por besojmë në institucionet e shtetit demokratik, siç besuam 11 vite më parë kur iniciuam nismën për Statusin e Familjes Mbretërore që u miratua me konsensus nga të majtët dhe të djathtët.

Zoti Ministër,

Kemi bindje të plotë se qëndrimi ynë i matur do të kuptohet drejt nga institucionet e shtetit si kontribut për demokracinë, shtetin ligjor e që i shërben situatës aktuale dhe integrimit të vendit tonë në BE dhe kurrsesi si dobësi.

Ne jemi plotësisht të bindur se Ju, dikasteri që drejtoni, madje dhe maxhoranca, do ta vlerësoni me përkushtim maksimal këtë promemorie.

Me shprehjen e konsideratës së lartë,

Sulejman Gjana

Kryetar i PLL

FALSIFIKATORI I I HISTORISË

April 10, 2014 by dgreca

Nga Uran Butka/

Kristo Frashëri, i cili për gjysëm shekulli e politizoi dhe skajshëm historinë e Shqipërisë, sidomos atë të Pavarësisë e të Luftës së Dytë Botërore( aq sa edhe vetë regjimi hoxhist e dënoi për falsifikim të dokumenteve e të ngjarjeve), në vend që të kërkojë falje për dëmet e shkaktuara në këtë fushë të qenësishme të kombit dhe të përpiqet të ndreqë diçka nga glorifikimi apo nga përbaltja, vazhdon edhe sot e kësaj dite të njëjtën gjë, tashmë jo duke paraqitur dokumente dhe interpretime të tyre, por përmes kujtimeve të hamendësuara, të cilat bijen ndesh me të vërtetat historike, mirëpo që janë në sinkron të plotë me delirin, iluzionin dhe egocentrizmin e tij, sikur ai vetë, ka qenë në qendër të veprimeve antifashiste kur ishte student dhe të luftës nacionalçlirimtare, dhe sikur fjala e tij të jetë fjala e fundit që i vë vulën historiografisë shqiptare!

Historia nuk bëhet me “kujtime”, as me trillime e falsifikime, siç përpiqet pseudo-historiani Kristo Frashëri, por me dokumente dhe trajtesa shkencore mbi bazën e tyre. Në shkrimin e gjatë “Shoku Qemal Stafa na porositi nga burgu që të bënim rezistencë”, botuar para dy ditësh, Kristo Frashëri rreket të hamendësojë, në mungesë të dokumenteve, se ishin komunistët ata që organizuan protestat e para antifashiste dhe nisjen e rezistencës kundër pushtimit italian, se “shoku Qemal Stafa na porositi nga burgu që të bënim rezistencë”. Cili është dokumenti? Me letër apo me gojë ju porositi nga burgu Qemal Stafa? Kujt ia dërgoi porosinë? Në të vërtetë nuk ekziston një dokument i tillë. Kristoja thotë se na i dërgoi “neve” porosinë, duke nënkuptuar vetë nxënësin e gjimnazit Kristo Frashëri dhe ndonjë tjetër anonim. Dhe këta, mbasie e morën porosinë, organizuan demonstratat e protestat në qytetin e Tiranës nga data 4-6 prill 1939 !?

Nga ana tjetër, duke e ditur mirë se kush i nxiti dhe kush i drejtoi protestat e studentëve dhe të qytetarëve të Tiranës ( sepse janë dokumentet), Kristo Frashëri përpiqet përmes “kujtimeve” të tij, të tjetërsojë të vërtetën, për të nxjerrë veten, nxënësin tjetër Isuf Keçi e ndonjë nxënës tjetër anonim ( një nxënës, një djalosh, dikush nga nxënësit, një zë tjetër, etj ) të cilët paskan nxjerrë studentët e gjimnazit në protesta dhe i kanë drejtuar ato. Me këtë rast, edhe një herë ai, mundohet të mohojë, duke mashtruar, rolin e drejtorit të gjimnazit shtetëror, Safet Butkes dhe profesorëve antifashistë në këto protesta: Sotir Papakristo, Vasil Andoni, Mehmet Vokshi,Perikli Mborja e të tjerë . Kristo Frashëri thotë në shkrimin e tij të cituar se “drejtori Safet Butka na pengoi neve nxënësve për të bërë demostratën”. Në cilin dokument e mbështet ai këtë hamendësi? Në asnjë dokument dhe në asnjë dëshmi. Po të ishte ashtu, përse do ta arrestonin dhe do ta internonin fashistët italianë?

Po e vërteta është krejt ndryshe. Ishte drejtori i gjimnazit Safet Butka dhe profesorët e tjerë antifashistë, që ndërprenë mësimin dhe nxorrën studentët në demonstrata kundër qeverisë, që heshtëte dhe kundër pushtuesve italianë.

Në ditarin me titull ”Na, që shpëtimin e gjetëm në t’ikun” të Mirash Ivanajt, antifashist dhe themelues i arsimit kombëtar shqiptar, që gjindet në Arkivin e Shtetit, shkruhet tekstualisht:

“E martë, 4 prill 1939.

Edhe sot, të tanë ditën dhe natën, deri pas mesnatës, shfaqjet e popullit ndoqën njena-tjetrën… Ke nxanësit e shkollave të mesme, të primun prej Safet Butkës, gjakut trimosh e dëshmorësh, po pasqyrohen Shqipnia dhe populli shqiptar… Për këto shfaqje të popullit thuhet se, edhe sot, ministri i Italisë i asht ankue qeveris sonë, për të cilën nuk dihet çka ban dhe çka mendon. Radio dhe fletoret heshtin…E vërteta asht se qeveris nuk poi pëlqejnë aspak shfaqjet, qi, pa reshtun, po zhvillohen me bujë gjithnji e ma shurdhuese…”[1] (AQSH, Fondi 836, D.17)

Në dokumentin e arkivave italiane, thuhet tekstualisht

“R.Kuestura Tirana

24.04.1939

ELEMENT STUDENTOR

Na sinjalizohet përsëri qëndrimi i ftohtë dhe veprat penguese, që profesorët e gjimnazit të Tiranës përmbushin nëpërmjet nxënësve të tyre vartës.

Tashmë është e ditur që disa prej tyre ( prof. Butka dhe prof.Papakristo) i kanë këshilluar të rinjtë që të mos përshëndesin sipas mënyrës fashiste.

Mësuesit që dallohen për ndjenjat kundërshtare ndaj italisë, janë: Safet Butka, gjimnaz, Mehmet Vokshi, gjimnaz, Perikli Mborja, gjimnaz dhe prof. Papakristo, ish-Instituti “Nana Mbretneshë” (AQSH, Fondi 295, D.565, v.1939 fl,1)

Janë nxënësit e tjerë të Safet Butkës, dëshmojnë të kundërtën e Kristo Frashërit.

Prof. Besim Daja, arkitekt injohur, pjestar i Luftës NÇ, shkruan:“Periudha para pushtimit fashist ka qenë një nga më të shquarat e shfaqjes së nacionalizmit shqiptar. Në këtë kohë, gjimnazi Shtetëror i Tiranës u bë një nga vatrat më të rëndësishme të patriotizmit, të luftës kundër pushtimit të huaj dhe më pas, të rezistencës antifashiste. Drejtori i gjimnazit, Safet Butka dhe disa profesorë të tjerë gati e ndërprenë mësimdhënien sipas programeve, duke i zëvendësuar ato me temën e ditës “Atdheu në Rrezik!”. Më kujtohet fare mirë dhe e kam parasysh si tani, kur drejtori hynte në klasë i vrenjtur, pa regjistër dhe me “Lahutën e Malcis” nën sqetull. Me zërin dhe gjestet sit ë Aleksandër Moisiut, me fjalën poetike dhe profetike dhe me forcën e interpretimit të vet, professor Butka na trondiste shpirtin dhe na bënte të na rridhnin lotë në heshtje… Këto mësime të vyera të Butkës, e bënë punën e tyre. Gjimnazi ynë gumëzhinte brenda dhe jashtë. Pakënaqësia dhe revolta e nxënësve shfaqeshin sheshit. Pikërisht, në ato ditë, erdhi me ngut në shkollën tonë ministri i Brenshëm, Musa Juka, i cili desh t’u imponohej drejtorit dhe studentëve. Mirëpo, Safet Butka e kundërshtoi hapur dhe gjendja u acarua më shumë. Ne, as u gënjyem, asnuk u trembëm, por me drejtorin dhe me profesorët më të vendosur në krye, vërshuam për disa ditë rresht nëpër rrugët e Tiranës në demonstratë të fuqishme me thirrjet: “Duam armë! Duam armë!”

Ish-nxënësi tjetër i gjimnazit të Tiranës, Alfred Kazanxhiu, ish-partizan i Brig.IV, vëlla dëshmori, në shkrimin “Njerëzit duhet të dinë të vërtetën”, thotë: “Në vitin shkollor 1938-1939 kam pasur drejtor të gjimnazit të Tiranës, Safet Butkën… Janë të paharrueshme për mua dhe shokët e mi ditët e manifestimeve studentore kundër pushtimit fashist. Frymëzuesi dhe drejtuesi i tyre ishte drejtori Safet Butka…Më datën 4 prill në mbrëmje, ne konviktorët morëm pjesë në shfaqjen “Vdekja mbi flamur” që u organizua enkas në kinema “Gloria”. Kishte edhe studentë të shkollave të tjera, profesorë e qytetarë. Pas shfaqjes dolëm në rrugët e Tiranës. Konviktorët ishin të gjithë. Na kishte dhënë zemër takimi me drejtorin disa ditë më parë në konvikt si edhe drama patriotike e Vincens Prendushit. Në krye ishin studentët e klasave më të larta si Teli Ndini, Hadi Kasimati, Islam Kadesha, Jup Jella, Ibrahim Dakli, Besim Daja, Bardhyl Pojani, Vasil Biçaku, Pirro Dodbiba, Murat Angoni e të tjerë…Protestuam në rrugë përpara ministrive dhe përpara legatës italiane me thirrjet : “Larg duart nga Shqipëria!” dhe këngën “Sa të rrojë gjithësia / do të rrojë Shqipëria…”. Ditën tjetër, pas mësimit do të delnim sërish në protesta, por nëndrejtori i konviktit, Namik Resuli, kishte vënë roje te porta dhe na urdhëroi të mos dilnim, perndryshe do të përjashtoheshim nga konvikti. Menjëherë erdhi Safet Butka, që bëri fjalë me nëndrejtorin dhe na lejoi të dilnim bë demonstratë. Ajo që neve na entusiazmoi ishte se Safet Butka erdhi me ne në protestë. Këtë herë manifestuam edhe përpara pallatit mbretnor…Pjesa më e madhe e studentëve rrëmbeu armët dhe luftoi për çlirimin e Shqipërisë. Edhe unë dola partizan në Brigatën III, dhe batalionin IV dhe luftova kundër pushtuesve. Më 5 maj 1944 u plagosa ne Çalebërzeshtë. Edhe vëllai im, Koço Kazanxhiu, fali jetën për atdheun. Tani jam te të tetëdhjetat dhe meraket e mija për Shqipërinë janë të mëdha. Një nga këto merake është edhe ky : njerëzit duhet të dinë të vërtetën për Safet Butkën!” (A.Kazanxhiu, 28 nëntor 2002)

Veprimtarinë kundërfashiste, Safet Butka e vazhdoi edhe në gjimnazin e Shkodrës. Ish-nxënësi i tij, Sitki Bushati, mjek dhe pedagog në Fakultetin e Mjekësisë, pjesëmarrës në Luftën NÇ, shkruan: “Unë isha nxënës i gjimnazit të Shkodrës, kur erdhi profesor Safet Butka. Ishte viti shkollor 1939-1940. Në klasën tonë e shoqëroi drejtori, i cili na e paraqiti si profesor të shqipes…Mbas një heshtjeje të gjatë, ai na pyeti:

– A e dini që jemi një vend i pushtuar?

– Po, iu përgjigjën disa.

– A e dini që Shkodërlokja dhe ju nuk jini më të lirë?

– Po.

– Atëherë, ç’prisni?

Lëvizën bangat, sikur krisën eshtrat dhe ne u gjindëm më këmbë. Mua më vlonte gjaku dhe më rrihte zemra. Isha gati të dilja jashtë dhe t’u hidhesha fashistëve në fyt…Por profesori na tha se duhet të organizoheshim. Dhe kështu bëmë. Në krye të demonstrartave antifashiste në Shkodër ishin profesorët Safet Butka, Preng Kaçinari, Tahir Shkreli etj.”

Po le t’u kthehemi dokumenteve:

Në dok.e policisë Shkodër, dt.6.04. 1940, shënohet nga organizatori i policies Luigi Battalia:

”I internuari politik , profesori i gjuhës shqipë, Safet Butka, një nga përgjegjësit kryesorë të manifestimeve studentore të verifikuara në Shkodër, duke u demonstruar kështu një element i rrezikshëm për rregullin e sigurinë publike”.( AQSH F>253, D31/5, v.1940)

Në dokumentin tjetër “Manifestimet dhe sfondi politik në Shqipëri”, 0985 J, dt.10.04.1940, ndër të tjera shkruhet:”Në demonstratën e 28 nëntorit profesori Shkreli ishte në korent të githçkaje.. Për demonstratën e datës 30.01.1940 ka punuar shumë gjithashtu edhe drejtori i postë-telegrafës…Në këtë lëvizje bëjnë pjesë edhe profesorët Butka dhe Taho Shkreli…” (AQSH, F.253, D.31 v.1940)

Për pjesëmarrjen aktive në demonsratat antifashiste më 28 nëntor 1939 dhe 30.01,1940, Safet Butka, i cilësuar në dokumentet e kuesturës italiane si një nga drejtuesit kryesorë të manifestimeve studentore në Shkodër, u arrestua më 5.02.1940 dhe u intenua në Ventotene të Italisë për tre vjet.( AQSH F.253, d.31/5 v.1940)

Falsifikatori i historisë, Kristo Frashëri, mohon edhe rolin e Mehdi Frashërit në kundërshimin e agresionit fashist dhe gënjen kur shkruan: “Ish-kryeministri i Zogut, Mehdi Frashëri, me fraza të errëta dhe me pozë politikani, filloi të na fliste me një gjuhë diplomatike pa kripë, fjalë tërë flluska, të cilat njeriu sapo i dëgjon i harron se nuk lënë asnjë mbresë…”

Ndërkohë që e vërteta historike e njohur botërisht është që deputeti i Parlamentit shqiptar, Mehdi Frashëri, e ngriti zërin fuqishëm në mbledhjen e posaçme të Parlamentit të datës 6 prill, ku u kundërshtua agresioni Italian, si edhe në mëngjesin e datës 7 prill 1939, kur u dha lajmi se anijet luftarake italiane mbërritën në Portin e Durrësit, Mehdi Frashëri shkoi në Radio-Tirana dhe që andej iu drejtua gjithë popullit shqiptar duke i bërë thirrje që të ngrihej me armë kundër pushtimit fashist. Gjatë atij fjalimi, i cili u ndoq me interes të madh brenda e jashtë Shqipërisë, Mehdi Frashëri e quajti Musolinin dhe trupat e tij “Atila oksidental, modern dhe i motorizuar, që sulmon një vend independent, anëtar të Lidhjes së Kombeve”.

Pas atij fjalimi patriotik, Mehdi Frashëri i kërcënuar, kërkoi strehim politik në Legatën turke në Tiranë, por autoritetet pushtuese italiane e nxorrën forcërisht nga Legata dhe e internuan në Itali në kampet e përqendrimit, ku ai qëndroi deri në vitin 1943.

Pseudo-histotiani Kristo Frashëri mohon edhe faktin e dokumentuar tanimë se në Durrës majori Abaz Kupi, në krye të një pjese të vogël të ushtrisë shqiptare, u bëri qëndresë me armë në dorë pushtuesve, ku vra edhe kapteri Mujo Ulqinaku. Po ashtu, në Vlorë nacionalistët me Hysni Lepenicën e Skënder Muçon në krye, luftuan me armë kundër italianëve, në Sarandë ushtaraku Nazif Mero me një grusht njerëz luftoi trimërisht. Në Shkodër, te ura e Bahçallëkut, shkodranët i pritën po me armë këmishëzinjtë.

Ndërsa Lec Kurti, përfaqësuesi i shqipërisë në Lidhjen e Kombeve, më pas ambasador i Shqipërisë në Britaninë e Madhe, nga Radio Londra protestoi kundër pushtimit të Shqipërisë nga Italia fashiste më 7 prill 1939. Zëri i Lec Kurtit ishte zëri i parë dhe i vetëm në Evropën e asaj kohe, kur zërat e tjerë të politikës evropiane heshtën. Gjithashtu, Lec Kurti bashkë me Miss Durhamin, mbrojtësen e madhe të Shqipërisë dhe miq të tjerë të Shqipërisë në Londër, protestuan përpara Ministrisë së Jashtme të Britanisë së Madhe kundër agresionit ushtarak fashist ndaj një vendi anëtar i Lidhjes së Kombeve.

E VËRTETA ËSHTË GJITHMONË VIKTIMA E PARË

April 10, 2014 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

Është thënë se vërteta gjithmonë është viktima e parë e luftës. Ç’prej se është këthyer për të tretën herë në detyrën e presidentit të Rusisë, më 2012, Vladimir Putin ka marrë masa konkrete dhe me paramendim për të eliminuar të drejtat politike dhe për të mbytur debatin publik duke venë kontrolle të forta mbi median dhe njëkohësisht duke vendosur në krye të enteve të ndryshme mediatike me rëndësi, aleatët e tij politikë. Ai ka filluar të bëjë këtë veprimtari me qëllim për të kontrolluar jo vetëm median në Federatën Ruse, por edhe median dhe transmetimet përendimore në gjuhën rusishte, siç janë ato të Zërit të Amerikës dhe të Radios Europa e Lirë. Analistë të çështjeve ruse thonë se Putini kishte vendosur të bllokonte transmetimet dhe median elektronike të huaj, para se të vente në veprim planet për aneksimin e Krimesë. Për më tepër, ata thonë se bllokimi i mediave të huaja në territorin e Federatës Ruse është një shënjë e keqe, sepse sipas tyre, kjo do të thotë se planet e Rusisë putiniste për agresion nuk do të përfundojnë me Krimenë. Andaj masat e egëra të regjimit të Putinit për tu mbyllur gojën transmetimeve perëndimore dhe për të frikësuar median e pavarur ruse, janë vetëm fillimi i diçkaje më të madhe.

Ka kaluar më shumë se një çerek shekulli nga koha kur regjimet komuniste të udhëhequra nga Moska, si dhe vendet satelite të saj, u bënin zhurmë programeve radiofonike perëndimore, si Zëri i Amerikës, BBC-ja dhe Radio Europa e Lirë. Për atë kohë, kjo konsiderohej ndoshta si masa më ekstreme për të ndaluar qytetarët e vendeve komuniste të dëgjonin programe që nuk i përmbaheshin vijës zyrtare dhe versionit të lajmeve dhe informacionit të sanksionuar nga ideologët e partisë komuniste.

Zhurma që iu bëhej programeve perëndimore të lajmeve, kishte filluar gjatë Luftës së dytë Botërore, kur regjimi nazist gjerman i bënte zhurmë BBC-së dhe radio tranmetimeve të tjera, por pengesat ndaj radiove perendimore, u intensifikuan, duke u bërë një armë e vërtetë në luftën e ideve, me fillimin e Luftës së Ftohtë e deri në mbarim të saj. Ishte kjo një luftë që i kushtonte udhëheqjes komuniste të Kremlinit miliarda dollarë, për të mos lejuar depërtimin e influencës së ideve perëndimore mbi lirinë dhe demokracinë, në radhët e popujve nën regjimet komuniste. Në të vërtetë, sipas ekspertëve, në atë kohë llogaritej se sovjetikët shpenzonin më shumë fonde për të ndaluar penetrimin e radio programeve perëndimore me valë të shkurtëra dhe të mesme në hapësirat e tyre, se sa i kushtonte Perëndimit për të transmetuar të gjitha programet radiofonike përmbeldhur së bashku, drejtuar ish-Bashkimit Sovjetik dhe vendeve të Europës lindore.

Kjo ishte situata atëherë. Sot, programet perëndimore përhapen në mënyra të tjera. Një ndër to është edhe vendosja e programeve, siç janë ato të Zërit të Amerikës dhe enteve të tjera perëndimore, në stacionet e radiove dhe televizioneve vendore në bazë të marrveshjeve dy palëshe. Kjo praktikë është ndjekur deri tani edhe me programet e Zërit të Amerikës dhe Radios Europa e Lirë dhe Radios Liria, drejtuar Rusisë. Por, sipas Bordit të Guvernatorve (BBG) që drejtojnë dhe mbikëqyrin transmetimet ndërkombëtare amerikane — duke filluar nga viti 2006 — autoritetet ruse kanë filluar dalngadalë eliminimin sistematik të përhapjes së transmetimeve amerikane të lajmeve nga stacionet radio-televizive anë e mbanë Rusisë. Sipas një njoftimi për median, Bordi (BBG) që mbikqyrë transmetimet ndërkombëtare amerikane, tha se ishte njoftuar, kohët e fundit, nga Drejtori i ri i Agjencisë Ruse të Informacionit, Rusia Sot, Dmitry Kiselev — një anti-amerikan ky i përbetuar dhe ksenofob – me anë të një letëre prej një fjalie, se “Ne nuk do të bashkpunojmë me me ju” për transmetimin e programeve të këtij enti, duke u dhënë fund kështu programeve Zërit të Amerikës që deri tani transmetoheshin nga radiot lokale në hapësirën ruse.

“Moska ka zgjedhur rrugën e gabuar duke kufizuar fjalën e lirë”, tha kryetari i Bordit të Guvernatorve, Jeff Shell duke reaguar ndaj vendimit të Moskës për të mos lejuar më transmetimet e Zërit të Amerikës në hapësirën ruse. “Liria e fjalës”, shtoi ai, “Është një vlerë themelore universale, e pranuar si e tillë nga shumë vende të botës.” Zoti Shell u angazhua se enti që ai drejton do të vazhdojë të shpërndajë lajmet në Rusi nepërmjet platformave të tjera si ato digjitale dhe transmetimeve satelitore. Zoti Shell u bëri thirrje autoriteteve ruse që të lejojnë transmetimet ndërkombëtare, duke thënë se,”Megjithëse lufta e Moskës kundër medias së lirë vazhdon, ne po kërkojmë vetëm që programet tona në Rusi, të gëzojnë të njëjtën të drejtë dhe liri veprimi që media ruse gëzon në Shtetet e Bashkuara, përfshirë programin televiziv, Rusia Sot. Populli rus meriton të njëjtën liri lajmesh e informacioni”, tha ai.

Në njoftimin e BBG për media thuhet gjithashtu se vendimi për të bllokuar transmetimet e Zërit të Amerikës dhe Radios Europa e Lirë dhe Radios Liria në rusisht, u mor ndërkohë që autoritetet ruse po zhvillojnë një fushatë të shpejtë dhe të egër madje edhe kundër medias së pavarur vendore dhe të opozitës, anë e mbanë Rusisë, ndërkohë që në Moskë qarkullon lista e “tradhëtarve”, e atyre që nuk ndjekin vijën e propagandistëve të rinjë të Kremlinit. Ndërsa ata kanë shpallur luftë kundër lirisë së medias së zakonshme, njëkohësisht njoftohet se Kremlini është duke shtuar kontrollin dhe censurën edhe mbi internetin.

Analistët që ndjekin çështjet ruse thonë se këto masa që ka marrë kohët e fundit regjimi putinist në Rusi kundër medias së lirë dhe transmetimeve perëndimore në radio-televizionet lokale, është i njëjtë me vendimet e politikës së regjimit komunist sovjetik kur u bëhej zhurmë radio-stacioneve perëndimore, gjatë luftës së ftohtë, vetëm e vetëm për t’i mohuar popullit të vet të drejtën e lirisë së fjalës.

Këto masa kundër lirisë së fjalës, të papara ç’prej periudhës së luftës së ftohtë, duhet të jenë një çështje që të shqetësojë çdo përkrahës të fjalës së lirisë kudo. Kjo sepse, vendimi i regjimit të Putinit për të bllokuar programet radio-televizive ndërkombëtare amerikane është në kundërshtim të plotë dhe të drejtë për drejtë me Deklaratën e Kombeve të Bashkuara mbi të Drejtat Universale të Njeriut, e cila thotë se: “Çdo person ka të drejtë të gëzojë lirinë e mendimit dhe të shprehurit: kjo përfshinë të drejtën për të shprehur mendimet pa ndërhyrje dhe për të kërkuar dhe për të përhapur informacion dhe ide, nepërmjet çdo media dhe pa marrë parasyshë kufijtë.”

Ndalimi i transmetimeve ndërkombëtare të lajmeve të Shteteve të Bashkuara nga ana e regjimit të Putinit si dhe ushtrimi i censurës ndaj medias ruse në përgjithësi dhe asaj të pavarur në veçanti, është një shkelje e të drejtave bazë të popullit rus dhe një shënjë ogurzezë e një regjimi që me veprat e tija, duket se po zhytet në një konflikt gjithnjë e më të madh me popullin e vet dhe fatkeqësisht po futet edhe në një luftë me fqinjtë dhe me botën, duke rrezikuar kështu rendin dhe marrëdhënjet ndërkombëtare, një rend nga i cili ç’prej mbarimit të luftës së ftohtë, ka përfituar e gjithë bota.

Kohë më parë, revista britanike Economist, ka shkruar se si “Një person që ka jetuar gjatë periudhës së shkatërrimit të Bashkimit Sovjetik, nga pikpamja e tij, Putini i njeh mirë rreziqet që vinë nga media e lirë. Bashkimi Sovjetik mbahej në këmbë nga shtypjet dhe ideologjia. Kur këto dy mbështetse të tij u zhdukën, sistemi sovjetik u shkatërrua. Instrumenti kryesor i qeverisjes së Putinit ka qenë dhe është paraja që ai e ka përdorur për të blerë mbështetjen. Por tani, ndërsa veprimtaria ekonomike ruse po ngadalsohet dhe ndërkohë që monedha ruse tregon shënja lëkundjeje, Putini po përpiqet të forcojë pozitën e tij”. Ai siç duket mendon se mënyra më e mirë për të bërë këtë, është që t’i shpallë luftë fjalës së lire, me vendimet që ka marrë për të mos lejuar transmetimet e lajmeve dhe programet perëndimore dhe njëkohësisht duke censuruar edhe median e pavarur ruse që nuk ndjekë vijën e tij. Revista Economist e përfundon komentin e saj duke thënë se, “Lojërat Olimpike në Soçi kishin për qëllim të mobilizonin popullin rus për një nismë të re. Por pa një media të lirë, krijimi i një vendi të qytetëruar dhe modern, siç u përpoq (regjimi i Putinit) ta shfaqte Rusinë gjatë hapjes së lojrave olimpike, do të mbetet vetëm një ëndërrë dhe asgjë tjetër.”

Historikisht, transmetimeve ndërkombëtare të lajmeve, sidomos atyre nga Shtetet e Bashkuara, u bëhej zhurmë dhe bllokoheshin gjatë periudhave të caktuara dhe politikisht sensitive ose kur regjime të ndryshme diktatoriale planifikonin sulme të mbrendshme ose të jashtëme. Kështu veproi edhe regjimi rus i Putinit kohët e fundit, me bllokimin e programeve të Zërit të Amerikës dhe të Radios Europa e Lirë dhe Radio Liria, duke shpallur të vërtetën dhe lirinë e fjalës, si viktimat e para të luftës dhe të agresionit. Një shënjë ogurzezë kjo për të vërtetën dhe lirinë e shtypit jo vetëm në Rusi, por kudo.