Archives for May 2014

GJUKANOVIÇI NUK MUND TË SHKULË RRËNJËT DHE KUJTESËN HISTORIKE TË SHQIPTARËVE

May 12, 2014 by dgreca

Deklaratë e Unionit Artistik të Kombit Shqiptar-Tiranë/
Sjellja politike e Milo Gjukanoviçit, esktremizmi i tij ndaj shqiptarëve etnik që jetojnë në Mal të Zi, nacionalizmi donkishotesk e shovinist , tërësisht i papranueshëm në Evropën e shekullit të XXI e bëjnë liderin e Malit të Zi një figurë groteske e qesharake. Ai bëhet i tillë jo vetëm në sy të Brukselit, të Uashingtonit e Londrës, por akoma më shumë në sy të shqiptarëve nënshtetas të Malit të Zi dhe të mbarë kombit tonë, i cili i ndërgjegjshëm për të shkuarën e tij të lavdishme historike e ka të qartë e të sigurtë të ardhmen e tij si një komb që do të ketë një rol determinues për paqen, sigurinë e demokracinë në gadishullin tonë.
Meqenëse zoti Gjukanoviç është një nxënës mediokër i historisë së Ballkanit e të kombit shqiptar, në veçanti dëshiroj t’i kujtoj se aventura e tij për t’i përçarë shqiptarët në Malin e Zi, për t’iu mohuar atyre të drejtat që janë sanksionuar në Kartën e OKB dhe në Kartën Europiane të të Drejtave të Njeriut, reprezaljet e shtetit të tij policor ndaj bashkëkombësave tanë me akuza absurde për terrorizëm e irredentizëm do të dështojnë me turp.
Shqiptarët janë trashëgimtarë të drejtëpërdrejtë të Ilirëve e Arbnorëve, banorë prej mijëra vjetësh në trojet e tyre kur nuk kishte as Rusi, as Serbi e as Mal të Zi. Në antikitet ai që sot quhet Mali i Zi ishte Mbretëria Ilire e Ardianëve, e cila është qeverisur nga Agroni, Teuta dhe Genti.
Në këto troje lindi perandori i famshëm i Romës, Diokleciani. Ai pasi i dha shkëlqim dhe lavdi Perandorisë Romake dha dorëheqjen dhe i kaloi vitet e fundit të jetës në pallatin e tij në Dubrovnik. Shprehja e tij e famshme se “e gjeta Romën me baltë e qerpiç dhe e lashë atë të veshur me mermer” është treguesi sinjifikativ i dijenisë shqiptare dhe i aftësisë së tyre qytetare qeverisëse.
Shqiptarët e Malit të Zi janë të shquar historikisht për vokacionin e tyre perëndimor dhe kontributin e madh të dhënë në qytetrimin Europian. Që në shekullin e lll-të pas Krishtit, Shën Jeromini, i lindur në këto anë, u bë një ndër njerëzit më të famshëm e më të ditur të Perandorisë Romake, me përkthimin integral të Biblës nga greqishtja e vjetër, ai u bë një ndër intelektualët më të famshëm në histori.
Në Mesjetë, pas çlirimit nga pushtimi serb, dinastia e fuqishme arbërore e Balshajt sundonin jo vetëm Malin e Zi të sotëm, por shtriheshin në kufijtë e një perandorie dhe kontrollonin një territor njëqindmijë kilometër katrorë.
Pas rënjes së Balshajve principata e vogël e Zetës, siç quhej në atë kohë Mali i Zi i sotëm, u qeveris nga nipi i Gjergjit ll Balsha, nga Stefan Çernojeviçi. Nuk është rastësi që në Besëlidhjen e Princave Shqiptarë, që u mbajt në Lezhë më 2 mars 1444, Stefan Çernojeviçi erdhi në këtë Kuvend historik bashkë me dy djemtë e tij. Ai ishte martuar me princeshën Mara, motrën e Gjergj Kastriotit, por dhe vet ishte me gjuhë e gjak arbëror dhe pinjoll i dinastisë të ndritur të Balshajve.
Pas epopesë 25 vjeçare të Gjergj Kastriotit-Skënderbeut e pushtimit turk të Ballkanit, shqiptarët e Malit të Zi përfaqësues të fiseve të fuqishme të Vasajoviçëve, Kelmendasve, Pipërit, Kuçit e Palabardhit e mbajtën të pashuar zjarrin e luftës për liri. Ata jo vetëm nuk i ulën armët, por u bënë inicijator të kuvendeve mbarëballkanike dhe hartuan strategjinë e luftës çlirimtare.
Nga korriku deri në shtator të vitit 1614 u mbajt në Kuçin shqiptar, që ndodhet në Mal të Zi, Kuvendi i Kuçit i kryesuar nga prijësi i kësaj treve, Lala Drekali. Në këtë aleancë ballkanike antiosmane pati përfaqësues edhe nga Bosnja, Hercegovina, Maqedonia e Serbia. Kuvendi vendosi për fillimin e luftës çlirimtare sipas modelit të strategjisë fitimtare të Skënderbeut e shqiptarëve në shekullin e XV dhe kërkoj ndihmën e Papatit e të Mbretërisë së Spanjës.
Edhe në Kuvendin Ballkanik të Prokopit të vitit 1615 e atë të Beligradit të vitit 1620 krerët shqiptarë Lala Drekali, Gjeç Bardhi, Gjon Renësi e prelati Pjetër Budi, ishin jo vetëm truri e shpirti i këtyre ngjarjeve të mëdha, por edhe të ngarkuar si ambasadorë në Vatikan, Venedik, Spanjë e Francë për të siguruar armë e aleatë për luftën çlirimtare.
Për disa dekada me rradhë, këtu në Mal të Zi, qeverisën Bushatllinjtë.
Stërgjyshërit e Gjukanoviçit, një pakicë sllave që u vendos në Mal të Zi, jo vetëm nuk u treguan mirënjohës ndaj të zotëve të shtëpisë, pra shqiptarëve etnikë, por që nga dalja në skenë e Rusisë si fuqi europiane në kohën e Pjetrit të Madh e të Katerinës së Madhe me anë të popëve malazezë, me agjentë, para e dhunë, u munduan të shkombëtarizojnë shqiptarët vendas e t’i kthenin në besimin ortodoks për t’i asimiluar. Me krijimin e Principatës së Malit të Zi oreksi i shovinistëve të Knjaz Nikollës erdhi duke u shtuar.
Në memorien historike të shqiptarëve dhe mbarë Europës kanë ngelur përjetë betejat legjendare të ushtrisë së Lidhjes Shqiptare të Prizrenit për mbrojtjen e Plavës e Gucisë, të Hotit e Grudës, të Ulqinit e Tivarit, nga Gjukanoviçët e Malit të Zi të asaj kohe.
Nëse Ulqini i Agronit, Teutës e Balshajve më 25 nëntor 1880 ra në në kthetrat e përgjakshme malazeze kjo ndodhi jo për shkak të pazotësisë të tyre, të shqiptarëve, por u desh një ushtri turke prej 20.000 vetash dhe flota ushtarake e Fuqive të Mëdha për ta detyruar të dorëzohet qytetin krenar iliro–arbnor.
Gjatë një shekulli të pushtimit sllav shqiptarët pësuan një genocid e dhunë të egër, spastrim etnik dhe mohim të të drejtave elementare e njerëzore, mosnjohje të gjuhës e të kombësisë së tyre.
Në vitin 1913 në Plavë e Guci, në Tuz e Ulqin, me një akt të pashembullt barbarie çetnikët serbo–malazezë me bekimin e eprorëve të tyre, masakruan qindra burra shqiptarë pasi nuk pranuan të ktheheshin me forcë në besimin ortodoks sllav me qëllim për të fshirë nga kujtesa qëndresën heroike të shqiptarëve të udhëhequr nga Dedë Gjo’ Luli në vitin 1911 ku për herë të parë pas qindra vjetësh u ngrit flamuri i Skënderbeut në Deçiç.
Akoma më e tmerrshme ishte masakra që u projektua nga Beogradi e u zbatua jo rastësisht në Tivarin shqiptar kur brenda një nate u ekzekutuan me mijëra djemë të Kosovës . Kjo barbari të kujton kohën e Çengis Khanit e të Timur Lengut , Vlad Dragulës [hungulësi], Erik qimekuqit të Vikingëve, apo Ivanit të tmerrshëm të Rusisë.
Pas një gjysëm shekulli shqiptarët ranë nën diktaturën e Titos e të Millosheviçit, ku provuan genocid të paparë dhe torturat më çnjerëzore mesjetare duke iu vendosur kryqin e hekurt të skuqur në shpinë, fytyrë e zemër.
Shqiptarët e Malit të Zi janë qytetarët më të denjë në këtë republikë të vogël dhe artificiale. Ata me votën e tyre përcaktuan shkëputjen nga Serbia dhe i dhanë goditjen e fundit Sllobodan Millosheviçit. Falë lidhjeve të ngushta me SHBA-në për shkak të diasporës së madhe që kanë në këtë vend mik, janë faktorë themelor për të sotmen e të ardhmen e bashkimit të natyrshëm të trojeve etnike shqiptare në një shtet të vetëm. Në shekuj shqiptarët nuk luftuan që tokat e tyre të qeveriseshin nën emblemën serbo-malazeze, por që në qiellin e kaltër mbi fortesat e tyre të fluturojë e lirë e krenare shqiponja Iliro-Arbërore dhe të valvitet flamuri i kombit të tyre. Ky është flamuri i Lekës së Madh, Pirros, Teutës , Balshajve, Gjergj Kastriotit, Nënë Terezës, Rugovës, Dedë Gjo’ Lulit e Ismail Qemalit, të cilin e mbrojtën simbolet e qëndresës shqiptare të shekullit të XX Adem Jashari, Ali Ahmeti e Ramush Haradinaj në betejat për liri në Kosovë e drejtësi në Hagë.
Unioni Artistik i Kombit Shqiptar , i bën thirrje Gjukanoviçit dhe frymëzuesëve të tij që të ndalë provokimet ndaj historisë dhe simboleve kombëtare shqiptare.
Të heqë dorë nga apartejdi, kolonizimi i trojeve shqiptare dhe përçarja e tyre.
Gjukanoviçi duhet ta mësojë mirë historinë e ta kuptojë se për shqiptarët nuk është më koha e Lidhjes së Prizrenit, e Luftës së Parë Ballkanike apo e diktaturës Titisto – Enveriane.
Kombi shqiptare prej 10 milionësh në Ballkan është i ndërgjegjshëm të kryejë mirë rolin që i ka caktuar historia e Mileniumit të ri (Mijëvjeçarit të Tretë) dhe të mbrojë me vendosmëri të drejtat e bashkatdhetarëve të tij e të zgjidhë përfundimisht çështjen shqiptare dhe bashkimin e tyre, atë që kombet tjera e kanë kryer me kohë.

Për Unionin Artistik të Kombit Shqiptar
Presidenti
Azgan HAKLAJ

TË ËNDËRROSH ME SY HAPUR

May 12, 2014 by dgreca

Nga Misho JUZMESKI/
Plaku u zgjua nga dalldisja e vet dhe hodhi vështrimin përreth me sy të e çakërritur, si një njeri që përgatitet të ballafaqohet me një rrezik të panjohur dhe të papritur. Përveç ndërtesave gjigante, veturave të shumta në lëvizje dhe figurave të kalimtarëve të panjohur, nuk kishte çfarë të shikonte tjetër rreth vetes. Në atë moment lartësitë qiellore shfaqnin të vetmen hapësirë të pakufishme, ku ai mund ta drejtonte lirisht shikimin e tij.
Nga lart, në rënie të lirë në formë spiraleje, fluturoi një fjollë e madhe dëbore. Ajo i ra në majë të hundës dhe menjëherë plaku ndjeu prekjen e saj të ftohtë. Nuk guxoi që ta prekte.
Asnjëherë nuk kisha parë fjolla aq të mëdha dëbore – tha ai me një zë, që nuk mund të dëgjohej as nga kalimtarët më të afërt, të cilët kalonin pranë tij. Asnjëherë nuk më ka shkuar në mend se fjollat e dëborës mund të jenë aq të mëdha.
Fjolla u transformua në një pikë të vogël uji dhe shpejt e mbaroi rrugën e saj jetësore, duke rënë mbi trotuar pranë këmbëve të plakut. Pasi u thith nga pluhuri, prej saj nuk mbeti as një gjurmë, sikur të mos kishte ekzistuar kurrë. Gjithë rruga e saj jetësore në tokë mund të matej me disa pulitje të syrit. Plakut i erdhi shumë keq kur vuri re sa e shkurtër është rruga e jetës së saj.
Edhe pse ishte mot i ftohtë, që po sillte një valë të fortë dëbore, trotuaret ishin mbushur plot me njerëz. Gjithë kalimtarët të linin përshtypjen sikur kishin një punë shumë të rëndësishme dhe urgjente diku larg, në anën tjetër të qytetit. Plaku nuk dinte për ku nxitonin njerëzit, madje as që donte ta dinte, veçanërisht tani, kur nuk e dinte as rrugën e vet të mëtejshme. I çliruar nga çdo lloj interesi për gjithçka që e rrethonte, nxitoi në anën tjetër të rrugës. Që aty zbriti te lokali më i afërt.
Çaji ia lagte grykën, por ngrohtësia që ndjente përbrenda, sikur vinte nga një vend krejtësisht tjetër.
Një ditë do të ndodhë: kthimi im në tokën time të të parëve – me ballin lart dhe me zë solemn, dinte të mburrej para njerëzve. Madje edhe në momentet kur edhe vetë ai besonte shumë pak në një mundësi të tillë.
Gjithnjë fliste për kthimin, sado e gabuar të ishte shprehja e tillë. Në fakt, kjo duhet të ishte vizita e tij e parë në vendin e paraardhësve të tij. Kështu edhe thuhej ngaherë: vajtje, por jo kthim. Megjithatë, ai e shmangte një përshkrim të tillë të gjendjes, në kundërshtim me të gjithë rregullat e gjuhës që fliste dhe çdo logjike të gjykimit njerëzor.
Ndjehem sikur jam i shkulur nga rrënjët e mia, të cilat kanë mbetur larg prej meje. Për sa kohë ato ndodhen në anën e kundërt të botës, në një vend në të cilin asnjëherë nuk kam qenë, kam dëshirë…Jo, u shpreha keq, nuk është vetëm dëshirë. Do të thosha, kjo është nevoja ime për t’u kthyer aty, për t’u bashkuar me rrënjët e mia. Vetëm kështu do të mund të jem i plotë. Disa më thonë se jam i çmendur!
A është çmenduri dëshira njerëzore për të shkuar në vendin e përrallave të gjyshit!?
Bashkëbiseduesi nuk u përpoq t’i përgjigjet. Bënte sikur ishte i zënë me mendimet e veta, ndërsa vështrimi i bridhte nëpër lokalin bosh, sikur donte të kontrollonte nëse mungonte diçka.
Brenda gjithçka ishte në vendin e vet: tavolinat, karriget, sendet e vogla të ndryshme, të cilat ishin varur si zbukurim nëpër mure. Në raftet e rregulluara bukur rreth njëqind shishe të mbushura me pije alkoolike të shumëllojshme i prisnin blerësit. Por ata nuk po vinin të uleshin në karriget e larta pranë banakut, apo përreth ndonjërës prej tavolinave. Me kalimin e viteve vizitorët në lokalin e Kris Paskos bëheshin më të pakët në numër dhe më të rrallë. Kishte ditë kur numëroheshin me gishtat e njërës dorë. Mes tyre mysafiri më i rregullt dhe më i dëshiruar ishte Stiv Kuzmani. Pronari i lokalit kishte të paktën kujt t’i tregonte rrëfimin e tij të hidhur.
Vizitorët e vjetër e braktisën qytetin: disa ikën në vende të tjera, shumë prej tyre u transferuan në varreza…Të rinjtë nuk janë mësuar me të tilla lokale të kohës së gjyshërve dhe gjysheve të tyre. Këtu duhet të ndryshohen shumë gjëra, duke filluar nga unë… Por unë jam tepër i prapambetur dhe plak për ndryshime të mëdha në jetë. Do ta shes gjithë pronën time dhe do të iki në ndonjë vend më të qetë. Tashmë kam disa oferta të mira. Më duhet vetëm guxim akoma më i madh dhe… Po ti Stiv? A vendose përfundimisht të nisesh për në tokën tënde të të parëve?
Stiv Kuzmani mezi priste që në bisedë të konsumuohej tema e tij e preferuar.
E sheh? – tha ai dhe nga xhepi i brendshëm i palltos nxori një copë letër. – Kjo do të më rikthejë në tokën e vjetër.
Sytë e Kris Paskos u njomën, dukej gati për të qarë.
Stiv, vërtet të kam zili. Jo për shkak të shpirtligësisë ose ndonjë ndjenje tjetër, por sidoqoftë zili është.
Kthimi në vendin e vjetër duhet të përbëjë një kënaqësi të veçantë e mjaft të bukur… E parandjej!
Toka e përrallave të gjyshit është vendi më i bukur në botë – tha Stivi nxitimthi.
Në lokalin e Kris Paskos mbretëroi një heshtje e pakëndshme. I gjithë ambjenti dhe të gjitha sendet në të, sikur prisnin mundimshëm ndonjë ngjarje. Brenda nuk ndodhte asgjë. Këtu ishin vetëm dy pleqtë, miq prej kohësh, që nuk kishin çfarë të thoshin tjetër.
I zoti ndjeu për detyrë ta thyejë heshtjen dhe kështu ta largojë mërzitjen. Duke mos ditur si ta bëjë këtë, u kap pas zgjidhjes së provuar prej kohësh.
A të kujtohet kur për herë të parë vendose për të bërë një hap të tillë?
Stivi e pranoi ftesën. Vazhdoi me rrëfimin e tij, tani shumë më ngadalë e me zë më të qetë.
Kur të kthesh kokën mbrapa dhe të vështrosh në të kaluarën, nuk mund të besosh se sa shpejt fluturon koha. Ndërsa para pesëdhjetë vjetësh nuk përfytyroja dot sesi do të kalonte aq shumë kohë dhe nëse do të duroja deri në fund. Mendoj që është shumë e rëndësishme, se në cilën anë të gjysmës së shekullit do të gjëndesh. Në fillim mezi pret që të kalojë sa më shpejt koha, kurse në fund trishtohesh për atë që kaloi, për të mos u kthyer më. Veçanërisht kur mendon se nuk ke për të patur edhe një tjetër mundësi të tillë, që të jetosh edhe gjysmë shekulli. Kjo është më e trishtueshmja!
Çfarë ndodhi atëherë para pesëdhjetë vitesh? Asnjëherë nuk më ke rrëfyer për këtë.
Kjo tashmë nuk ishte e vërtetë. Kris Pasko prej vitesh i dëgjonte të njëjtat rrëfime dhe aq mirë i kishte mësuar që në çdo hapje të gojës të Stiv Kuzmanit mund të parashikonte se kur dhe çfarë do të thoshte ai. Megjithatë ia kishte ënda ta dëgjonte dhe asnjëherë nuk e shfaqte mërzitjen. Edhe Stivit i pëlqente të përsëriste të njëjtat rrëfime të vetat. Të dy kënaqeshin me to me të njëjtën ëndje.
Pas varrimit të gjyshit tim u ngjita në tavanin e shtëpisë së tij të vjetër. Aty gjeta një valixhe të vjetër druri, e gjitha e mbuluar me pluhur. E goditur nga përplasjet e shumta nëpër rrugë, me shumë gërvishtje dhe vrima të vogla të panumërta, më dukej shumë e konsumuar dhe mendoja që mund të shkërmoqej edhe me prekjen më të lehtë. U gënjeva! Valixhja vazhdoi të mbijetojë edhe shumë vjet më tej dhe ta shtypë ndërgjegjen time. I re në të!? Po kjo ishte valixhja e drunjtë me të cilën im gjysh kishte ardhur në Amerikë shumë vjet para lindjes sime. Në të kishte sjellë gjithë pasurinë e tij. Prandaj ai kishte një përshkrim të bukur. Dinte të ishte një njeri shumë i çiltër, donte që punëve t’u vinte emrin e tyre të vërtetë. Gjithnjë përsëriste të njëjtën frazë: në valixhen e vjetër nga Maqedonia sollëm vetëm varfërinë tonë dhe morrat. Unë do të shtoja : në valixhe ishin mbyllur malli për vendin e lindjes dhe kujtimet e vrara nga vuajtjet e gjithë…..fisit tonë.
Përsëri filloi heshtja, por për pak kohë. I pushtuar nga ndjenjat, Stiv Kuzman nuk hiqte dorë lehtë nga rrëfimi i tij.
A e di çfarë zbulova në valixhen e drunjtë të gjyshit tim?
Krisi kishte frikë se mos nga forca e ndjenjave të tij do të tregonte ndonjë gjë të panevojshme ose …ofenduese. Heshtja e tij i dha shtysë Stivit të vazhdonte me kujtimet e veta.
Valixhja ishte plot me letra, shumica të zverdhura nga vjetërsia, të shkruara në një gjuhë dhe me shkronja…krejtësisht të panjohura për mua! Me vdekjen e gjyshit tim mbaroi dhe korrespodenca. E marr me mend, letrat nuk vinin, sepse nuk kishte kush t’u përgjigjej. Im at nuk mundi ta ruajë gjuhën e gjyshit dhe të ma transmetojë mua. Me këtë u ndërpre lidhja me vendin e të parëve dhe unë isha i shkëputur nga rrënjët e mia. A mund ta mendosh si ndjehesha gjithë këtë kohë?
Mijëra njerëz nga njëra anë te ana tjetër e qytetit e njihnin tregimin e trishtueshëm të Stiv Kuzmanit dhe të gjithë e ndjenin thellë atë. Kris Pasko nuk përfaqësonte asnjë përjashtim. Prandaj ai tani nuk e mbajti barrën e heshtjes së tij dhe fjalët i dolën vetë:
Pesëdhjetë vjet jeton me mall që të marrësh vesh çfarë fshihet pas shkronjave të panjohura, cilët janë njerëzit që i dërgonin letrat, çfarë ndodhi me pasardhësit e tyre. Jo më pak, të vjen të bësh një shëtitje nëpër rrugicat nëpër të cilat dikur ecte gjyshi yt, ke etje për shijen e ujit të burimeve të kristalta të vendlindjes të gjyshit që e njeh vetëm nga rrëfimet. Dëshiron aq shumë gjëra që gjithnjë mund të përmblidhen vetëm më një emër: kthim në shtëpi.
Stiv Kuzman nuk pipëtiu. E ngjeshi shapkën e thurrur në kokë dhe e shtrëngoi, duke e tërhequr poshtë mbi veshë. Jashtë hasi një pamje krejtësisht ndryshe nga ajo në lokalin e Kris Paskos. Rruga vazhdonte të ishte plot me njerëz që nxitonin në drejtime të ndryshme, duke i shkelur ndërkohë fjollat që binin para këmbëve të tyre. Iu duk e çuditshme që asnjëri nga gjithë ata njerëz nuk u kujtua të hyjë në lokalin e mikut të tij. Brenda ishte aq ngrohtë dhe këndshëm.
Kris Paskoja vazhdoi të rrinte krejtësisht i vetëm, duke pritur vizitorë të rinj. Ishte i përhumbur në ndonjë mendim të thellë dhe për momentin ndihej mirë i vetëm. Pastaj vështrimin e hodhi te pjesa e tavolinës, ku deri para pak rrinte miku i tij. Filloi të qeshë me gjithë zërin e tij, por në një të qeshur të tillë nuk kishte asnjë pikë gëzimi.Ajo më shumë ngjiste me të qarët, sepse nga gryka i buronin vetëm trishtim dhe dhimbje.
Kris Paskoja e mori biletën e avionit nga tavolina dhe shkoi ta vendosë në sirtar pas banakut, në të cilin, me vite mblidhte sendet që harronin mysafirët. Aty kishte çakmakë, çibukë, libra dhe vogëlima të tjera të ndryshme të cilat pronarët asnjëherë nuk u kujtuan t’i kërkojnë.Në një qoshe, njëra mbi tjetrën dhe me vemendjen më të madhe, ishin rradhitur nja dhjetë bileta avioni. U përkitnin viteve të ndryshme dhe të gjitha ishin lëshuar në emrin e Stiv Kuzmanit.
Kalonin orët, ndërsa në bar sikur nuk dëshironte të hynte asnjë njeri tjetër. Kris Paskoja gjithë natën e kaloi krejtësisht i vetëm, duke e dëgjuar radion. Programi ishte i mbushur me disa këngë të trishtueshme, ndërsa, kohë pas kohe, tregonin ç’të reja ndodhnin në botë. Si edhe çdo herë tjetër në lajme flitej për të gjitha fatkeqësitë e mundshme të njerëzve. Më shumë e trishtoi lajmi i fundit: në një rrugë të ngushtë në anën tjetër të qytetit ishte gjetur një kufomë e një plaku të panjohur. Kishte ngrirë në rrugë, ndërsa po shkonte në shtëpinë e vet.

Përktheu nga origjinali: Foto Nikolla
P.s
Autori, Misho Juzmeski, është mjaft i njohur në rrethet letrare të Maqedonise, pasi jo vetëm shkruan, por ai ia ka dedikuar punën e tij Kulturës 365 ditë, këtë motivacion kanë synimet e tij afatgjata në një zyrë turistike në qendrën historike të qytetit të Ohrit, që është nën kujdesin e Unesko-s, duke treguar edhe një herë se ky sektor i trashëgimisë së një populli, është pasaporta më e mirë për ta bërë të njohur në Ballkan e në Europë, për ta njohur njëri-tjetrin, meqë historia na ka vënë pranë me kufij.

FESTA E NËNAVE U FESTUA NË BROOKLYN

May 12, 2014 by dgreca

Të gjitha nënave dhe grave pjesëmarrëse, nga një buqet me trandafila të kuq, një kartolinë me plot urime dhe një pako me çokollata, si dhe një çertifikatë mirënjohje me motivacion :”Nëna !- është më e mira e botës”
Nga BEQIR SINA/
BROOKLYN NEW YORK : Dita e Nënës – (Mother’s Day), një festë e cila nderon nënat dhe gratë dhe që shënohet me mënyra të ndryshme në mbarë botën – u festua edhe në lokalin Orion Palazz në Brooklyn, nën kujdesin e Akademisë Shqiptare – Amerikane e Shkencave dhe Arteve.
Mbrëmja argëtuese, u mbajtë me moton:”Festojmë së bashku festën e NENAVE” , duke mbledhur rreth vetes dhjetra nëna dhe gra shqiptare, së bashku me familjet e tyre.
Për argëtimin muzikor të kësaj mbrëmje të bukur festive, u kujdes me mjaft profesionalizëm Grupi Egnatia me këngëtaren e talentuar Elglantina Toska, nga Shqipëria, drejtuar nga violinisti virtuoz profesor Zeqir Sulkuqi – të ardhur posaqërisht në SHBA, për këtë festë dhe koncerte të tjera në disa qytete amerikane.
Ndërsa e drejtuan këtë festë të nënave dhe garve shqiptare, zonjusha Theodhora Rexhepi së bashku me professor Mentor Mata. Kurse, sponsorizues i festës ishte kompania e pijeve energjike Black Eagle, në SHBA, me pronar shqiptarë.
Në hapje të mbrëmjes u intonuan dy Hymnet kombëtare, i SHBA dhe Shqiëprisë. Kurse me një fjalim të shkurtër mirëseardhës në lidhje me evenimentin, një përshëndetje të pranishmeve, ua drejtojë kryetari i Akademisë Shqiptare – Amerikane e Shkencave dhe Arteve, professor Skënder Kodra.
Duke ju falenderuar për pjesemarrjen dhe duke ju uruar mireseardhejn professor Kodra, ju uroja të gjitha nënave dhe motrave tona shqiptare, dhe gjithë nenave te botes : “Gëzuar festën e Nënës, happy Mother’s day! –
“Jemi mbledhur sot në ketë festë të bukur, të organizuar nga Akademia Shqiptare Amerikane e Shkencave dhe Arteve me motivacionin “Të fesojmë së bashku dashurinë për gjënë më të çmuar në botë Nënën” ku mirënjohja dhe dhuratat do të jenë të pranishme për të nderuar duke festuar së bashku Ditën e Nënës” tha Kodra.
Më pasë, një përshëndetje për këtë festë me rastin e Ditës së Nënës, pjesëmarrësve ua drejtoi edhe Shqiptaro Amerikani i parë, i cili kandidon zyrtarisht për në Kongresin Amerikan, distrikti 26-të në Bufallo, Emin Eddie Egriu, sikurse në emër të nënave dhe grave pjesëmarrëse, përshëndeti me një poezi për nënën, poetja dhe shkrimtarja Ilirjana Sulkuqi.
Drjetuesja e kësaj feste, zonjusha Theodhora Rexhepi, lexoi përshëndetjen e kësaj feste, ku thuhej se kjo ditë mbart vetëm respekt, dashuri të pafund,dhe mall për ato që na dhanë gjithçka në këtë jetë, duke e marrë nga jeta e tyre.
“Për ato që natën e bënë ditë, thuhej në përshëndetjen e festës, dhe na mekuan me qumësht nga gjiri i tyre. Për ato që gjenden pranë – sado larg që të jemi , sa herë zemrat tona dëshpërohen, sa herë zemrat tanë miklojnë apo rënkojnë. Për atë krijesë të Zotit, mbushur me kaq dashuri, me kaq mirësi. Ndaj, sot në këtë ditë të shënuar – po mbështes kokën dhe mendimet e mija në prehrin e nënës , gjirin e saj, në trupin e saj – të ëmbël dhe të ngrohtë, ku edhe loti thahet si me magji, dhe brengat dhe trishtimet largohen. Aty ku në zmerën dhe shpirtin e saj – ka vetëm diell, dritë, paqe, lumturi, dhe gëzime, që qofshin përherë tek nënat tona.”
Duke uruar festën zonjusha Rexhepi, tha se le të thërrasëm së bashku fuqishëm në këtë festë – së bashku edhe me zërin tuaj – nëna dhe gra pjesëmarrëse:” Gëzuar festën e Nëna (Mother’s day) ! Gëzuar Nenat tona – Gëzuar të gjitha nënat e botes, ju më të dashurat dhe më të dhembëshurat, më të mirat, dhe me të shtrenjtat e kësaj bote. Zemra e urimeve është e madhe dhe e hapur, sa zemra e saj!
Ngaqë, këto fjalë dalin nga zemra e çdo njerit nga ne ngaqë Ju duam shumë ju Nena – Ju jeni ma të mirat dhe më të dashurat! jeni krijesa e gjithçkaje, Jeni të mrekullueshme ! Zoti ju dhëntë ditë më të bukura dhe më të lumtura, Zoti i bekoftë të gjitha Nënat – Gëzuar Dita e juaj Nëna” u shpreh prezantuesja e kësaj feste duke folur në emër të organizatorit të Ditës së Nënës – Akademisë Shqiptare – Amerikane e Shkencave dhe Arteve .
Dita e Nënës, për të nderuar nënat dhe gra pjesëmarrëse në këtë festë, u shënua me një mënyrë krejt të veçantë, për të cilën ishte kujdesur mjaft mirë organizatori i saj – duke i dhënë kësaj feste më shumë vlera shpirtërore, argëtimi dhe nderime të veçanta për çdo nënë dhe grua pjesëmarrëse.
Në këtë mbrëmje të bukur festive Akademia Shqiptare – Amerikane u dhurojë, gjithashtu, të gjitha nënave dhe grave pjesëmarrëse, nga një buqet me trandafila të kuq, një kartolinë me plot urime dhe një pako me çokollata, si dhe një çertifikatë mirënjohje me motivacion :”Nëna !- është më e mira e botës”.
Ndërsa, ajo që mund të quhet surprisë e këndëshme e kësaj mbrëmje festive kushtuar Ditës së Nënës , ishte për koncidencë, edhe ditëlindja e kryetarit të Akademisë Shqiptare – Amerikane e Shkencave dhe Arteve, professor Skënder Kodra, ideatorit dhe themeluesit të Akademisë Shqiptare Amerkane në SHBA.
Ku në mesin e shumë urimeve dhe një ceremonie tradicionale ditëlindje, nga Prof. Dr. Agron Fico nga Tirana, për Ditën e Nënës ishte bashkëngjitur si një “suprizë” edhe mesazhi përshëndetës për ditëlindjen e kryetarit të Akademisë Shqiptaro Amerikane, Dr. Skënder Kodra
Grupi Egnatia me këngëtare Eglantina Toska dhe udhëheqës artistik violinistin Zeqir Sulkuqi, i cili do të ketë edhe një trune me moton “Udhëtim me muzikë shqiptare në Amerikë”, ishte një model i shfaqjeve dhe veprimtarive, në komunitet. Grupi muzikor Egnatia – pothuajse se çdo pjesë muzikore me shume prefosionalizëm ia kushtojë Nënës, me këngët e kënduar nga këngëtaria e njohur Eglantina Toska, e shoqëruar në violinë nga vilonisti virtuozë Proff Zeqir Sulkuqi.

TAKIM ME ZONJËN JOHANNA NEUMANN E CILA I TREGON BOTËS SE MORALIN E EUROPËS E SHPËTUAN SHQIPTARËT

May 12, 2014 by dgreca

Nga ELIDA BUÇPAPAJ/
Kur hymë ne takimi kishte nisur. Në sallë dëgjohej vetëm zëri i saj me një jehonë kumbuese. Zëri i Johanna Jutta Neumannit, një zonje 84 vjeçare e cila i ka mbijetuar Holokaustit falë Besës të Shqiptarëve.
Ne e njihnim shumë mirë këtë zonjë që ka lindur në Hamburg, të cilën prindërit e sollën në Shqipëri për t’i shpëtuar çmendurisë të nazizmit.
Johanna Neumann jeton prej 1946 në SHBA dhe ajo nuk është ndalur kurrë së treguari për Kodin e Nderit të Shqiptarëve.
Dhe sot kur ne jemi duke përjetuar krizën e besimit dhe krizën e identitetit, duke pyetur njëri-tjetrin, jemi ne a s’jemi, të dëgjosh „live“ zonjën Neumann se si flet me entuziazëm për adn e shqiptarëve, është padyshim diçka e rrallë.
Ne si gazetarë e kemi ndjekur aktivitetin e kësaj gruaje të vogël nga shtati e cila arrin t’i paraqesë shqiptarët në SHBA dhe në botë më mirë se askush.
Prania e saj në Bazel, i dedikohet hapjes të ekspozitës me fotot e fotografit hebreo-amerikan Norman Gershman. Gershman një tjetër hero. Fotot e mbledhura në Shqipëri, Gershman i përdori në librin ku mbështet edhe filmi i tij “Besa, Muslimanët që shpëtuan Hebrenjtë në Luftën e Dytë Botërore”. E ka fjalën për Shqiptarët. Si motiv të filmit Gershman e ka përgjigjen ndaj pyetjes së pamundur – nëse ka njerëz në rruzullin tonë që do ta jepnin jetën e tyre për një të huaj: „Po, ka, thotë Gershman, Shqiptarët do ta bënin“. „Për Shqiptarët, nuk ka të huaj, ka vetëm Miq, dhe Miku është i shenjtë“. Këto janë fjalët që dëgjojnë vizitorët zviceranë nga goja e zonjës Johanna Jutta Neumann. T’i thuash ausländerit – Mik – është diçka e jashtëzakonshme. Shqiptarët i thonë. Të paktën i kanë thënë, në një kohë të pamundur. Sepse tani edhe kur është fjala për njeriun e afërt i venë pikpyetjen ka apo nuk ka leverdi!
Ekspozita për Besën – do të rrijë e hapur në Basel deri më 22 maj e pastaj do të qarkullojë në qytetet kryesore të Zvicrës, si Bernë, Zürich, Lausanne, Biel etj. Për një vit. Deri në marsin e vitit 2015.
Ndërsa prania e Johanna Jutta Neumann ishte një mrekulli e Zotit. Si ju tregova, kur hymë në sallë, zëri i saj kumbonte. Ajo është një grua 84 vjeçare, që nuk e tregon moshën, ose më mirë të themi, që e sfidon kohën. Të pranishmit dëgjonin të mahnitur bëmat e shqiptarëve, se si ata rrezikonin edhe jetën e tyre dhe të familjeve për t’i shpëtuar hebrenjtë. „Duhej humanizëm dhe kurajo“, u tha Johanna, kur e pyetën se si ishte e mundur. Dhe ajo vazhdon, vazhdon e nuk ndalet, duke buruar lumë fjalësh mirënjohje për kodin e nderit të shqiptarëve. „Në Europë, hebrenjtë i spiunonin pa të keq, për pak flori, apo për aspak, ndërsa tek shqiptarët, kurrë“.
Historinë e jetës që ajo e tregonte në gjermanisht, ne e kishim lexuar në librin e saj përkthyer në shqip „Në sajë të Shqipërisë, rrëfime për vete“. Unë e kujtoja në detaje fëmijërinë e saj të lumtur në Hamburg. Dhe pastaj gjithçka ishte kthyer përmbys. Ata kishin marrë ikën nga sytë këmbët të shpëtonin jetën. Shpëtimin e gjetën në Shqipëri ku qëndruan për shtatë vite. Kur ajo po tregonte se kur kishin mbërritur në SHBA, unë kisha parasysh se në fillim për në Amerikë u nis ajo vetëm me nënën e saj, ndërsa i jati i përlotur i shoqëronte me sy nga bregu pamundur që të udhëtonte bashkë me to. E për t’u bashkuar më në fund u deshën edhe muaj të tjerë. „Im atë nuk mundi të kthehej kurrë më në Gjermani“. Sa e tmerrshme, për të mos mundur që të kthehesh më në vendin tënd. „ Ndërsa ne hebrejtë të dalë nga lufta botërore me plagë të pafundme, bëmë gjithçka për ta ndërtuar jetën tonë dhe lindëm fëmijë sa mundëm, e kështu arritëm të fitonim kundër Hitlerit.“ „Ndërsa Shqiptarët, ata i shpëtuan moralin Europës“.
Gjatë gjithë tregimit të saj, të pranishmit dëgjonin gjithë sy e veshë. U dukej diçka sureale, sikur t’i shpëtosh apokalipsit. Ndërsa ne që e njohnim trashëgiminë shpirtërore të shqiptarëve, krenoheshim me ato që ajo tregonte dhe na vinte të bërtisnim me të madhe „Hej, ne jemi shqiptarë“.
Kur ajo rreshti së treguari dhe po ashtu rreshtën edhe së pyeturi, unë u ngrita dhe i shpreha mirënjohjen, në emrin e të gjithëve shqiptarëve, pa bërë asnjë dallim. Pasi është gjëja më e lehtë t’i shash shqiptarët, t’i mbushësh gazetat për bëmat e tyre, si dealer droge, si kështu e ashtu. Por, le të dalë dikush në Europë, që t’u ketë hapur dyert e shtëpive dhe të zemrave hebrejve si shqiptarët. Askush, asnjë! Por duhet të jetë Norman Gershman dhe Johanna Neumann që ta tregojnë këtë!
Meqë m’u dha rasti, i thashë Zonjës Neumann se Kosova ka mbetur tani si një Lager i izoluar në mes të Europës dhe ajo pret të njihet si shtet. Dhe nëse do ta njohë Izraeli, kjo do të jetë diçka shumë e rëndësishme. Pastaj i shpreha rishtas mirënjohjen sepse edhe bota e civilizuar është në krizë morale, ndërsa ajo grua e vogël sfidon duke treguar të vërtetën.
Takimit tonë po i vinte fundi. Ne iu afruam dhe e përqafuam. Ashtu trupvogël dhe e brishtë nga vitet, por e fortë. Në librin e saj, me kërkesën tonë, na shkroi emrin e saj, me një kaligrafi, sikur të ishte nxënësja shembullore në Hamburg që posa e kishte nisur shkollën, por në një shekull të ri, të paqtë e të drejtë.
Ajo nesër do të marrë rrugën për në shtëpinë e saj në Washington D.C.. Me të ishte edhe njëra nga të bijat që jeton në Izrael. Ishte kënaqësi edhe takimi me të. Kur do të na duhej të ndaheshim, sa keq që njerzit jetojnë nëpër anë të ndryshme të botës, i thashë zonjës Neumanm se në jetën time isha takuar me tre njerëz që s’do t’i harroj kurrë. Ajo me buzën në gaz priti të tregoja se cilët ishin. Me Papa Gjon Palin e Dytë i thashë, me Nënë Terezën dhe me ju ! Asaj i ndritën sytë, të cilët i kishin mbetur si sy të pastër fëmije. Pastaj i uruam jetë të gjatë dhe një takim tjetër. Diku në tokë a qiell! Ajo e aprovoi!

Reagim ndaj disa mediave shqiptare dhe maqedonase kundër familjes Zeqiri nga Shkupi!

May 12, 2014 by dgreca

Nga Asllan DIBRANI/
art@asllandibrani.com/
Shpifja gënjeshtrat dhe propaganda antishqiptare qe po ndiqet këto ditë nga mediat maqedonase dhe disa mediave shqiptare në shërbimin e tyre lidhur me familjen Zeqiri reagoj mesa vijon:
Me indinjatë të thellë e lexova artikullin me titull” Familja Zeqiri nuk është shpërngulur nga Radishani” nga e cila u prononcuan edhe disa gazeta dhe TV Alsat nga Maqedonia, me një serë gënjeshtrash,intrigash, mashtrimesh naive , po edhe shumë të rrezikshme duke e mbuluar realitetin mbi të drejtën e të jetuarit në vendin e vet shqiptarët. Veprimet e dhunës, terrorit, zullumit dhe vandalizmit shtetërore kundër shqiptarëve të Maqedonisë me theks të veçantë po ndihmohet edhe nga vet shqiptarët e pa kurriz që janë në shërbimin e tij si shtet i formuar pa drejtësisht pa barazinë e popullatës shqiptare në Maqedoni. Kësaj fatkeqësie po i shkojnë për shtati edhe politikës shoviniste të sllavo-maqedonasëve nga edhe shumë bashkëpunëtor ,politikaj, gazetarë dhe media kundër te të drejtave të shqiptarëve e posaçërisht në këtë rast kundër familjes Zeqiri nga Radishani i Shkupit ,që në formën ma heroike po i reziston politikës së diktuar nga Beogradi, Moska dhe Athina për dëbimin e shqiptareve nga trojet e veta,si ekzekutore e saj tanimë diktatura maqedonase!!!.
Propagandës se tillë ju kundërvihem me fakte dëshmi dhe argumente rreth fatit të kësaj familje?!.
-Ata të hënën lanë vatrën e tyre dhe arritën 06.05.2014 në Shtutgard të Gjermanisë nga i cili rast përfitoj të drejtën e shprehjes se realitetit me fakte dhe dëshmi se unë Asllan Dibrani isha ndër të paret qe i dola në ndihmë kësaj familje me 16 anëtar të sajë ,që kemi fakte dëshmi dhe argumente se këtë familje e kam pritur dhe e kemi ndihmuar me ushqime dhe strehim të miku im , Vitor Spaqi kryetar i Qendrës Kulturore Shqiptare në Shtutgard .Atë natë ju siguruam edhe fjetjen si vëllai të vëllai , “bukë krip e zemër” me një mikpritje bujare miqësore po edhe shqiptare . Të riut Besnik Zeqiri 23 vjeçare i ndihmuam t’i pastroj plagët dhe lidhjen e saj me fashë të re , po ju sjellim fotot si ma poshtë .
Pamje e familjes se Zymer Zeqirit pas arritjes në Shtutgart e strehuar në banesën e zotit Vitor Spaqit, e shoqëruar me z.Idriz Sinanin kryetar i ” Forumit Ndërkombëtar për të Drejtat dhe Lirinë e Njeriut” me seksion në Maqedoni. Pritjen e kësaj familje e organizova unë Asllan Dibrani ish i burgosure politik në ngjarjet e 81-shit nën diktaturën ish jugosllave, anëtare i kryesisë së “Lidhjes së Shkrimtarëve dhe krijuesve Shqiptarë në Gjermani” , piktor , humanist , gazetar-publicist dhe veprimtar shumëvjeçar i çështjes shqiptare në Ballkan .Vitor Spaqi kryetar i Qendrës Kulturore në Shtutgard, dhe këshilltar i Misionit Katolik në Shtutgard,veprimtar shumë vjeçar në mërgatën shqiptare dhe Halit Gashi kryetar nga “Shoqëria Ndërkombëtare për të drejtat e njeriut me qendër në Kosovë foto e datës 06.05.2014 në Shtutgard.
Zymer Zeqiri kryefamiljar duke i pasqyruar gazetat e shkruara në të kaluarën për këtë familje dhe Besnik Zeqiri djali i tij 23 vjeçar me dorë të thyer , babë e bir në foto po në të njëjtën natë që koha kaloj orën 24.h dhe data u ndërrua sipas fotove të lartëvendosura prapë në qytetin e Shtutgardit në shtëpinë e Vitor Spaqit.

Nga kjo propagande gënjeshtër dhe vetmonim të faktorit shqiptare për ti mbrojtur shqiptarët nga një terror i pa parë në shekullin e 21 reagoj dhe protestoj me një zë të fuqishëm nga
etika ime morale se informata e juaj përmes Alsatit ,konferencave të shtypit dhe disa mediave të shkruara nga një gazetar Valmir Kuçi me titullin “Familja Zeqiri nuk është shpërngulur nga Radishani” është jo e saktë.
Shantazhe, mashtrime dhe huti nga vet mediat shqiptare dhe politikajt shqiptare për familjen Zeqiri?
Po e publikoj shkrimin e pjesërishëm si më poshtë” Familja Zeqiri nga lagja Radishan e Komunës së Butelit nuk është shpërngulur e as që ka ndërmend të ndërmerr një hap të këtillë. Këtë sot për Alsat M e deklaroi kryefamiljari Fehmi Zeqiri duke përgënjeshtruar zërat e ditëve të fundit se familja e tij ka mbyllur shtëpinë dhe ka marrë rrugën për tu shpërngulur për Gjermani. Ekipi ynë sot vizitoi këtë familje në Radishan e cila më datë 13 Prill, mbrëmjen e zgjedhjeve presidenciale ishte sulmuar nga aktivist të VMRO DPMNE-së. Kryefamiljari Fehmi Zeqiri thotë se ata do të qëndrojnë në tokat e tyre pasi nuk kanë ku të shkojnë gjetiu. Disa familjarë të tij për momentin nuk janë në shtëpi, por ky fakt nuk do të thotë se familja 50 anëtarëshe është shpërngulur e përmbylli citatin e artikullit.
-Shtrohet pyetja vallë , ku i ka edhe 30 anëtarët tjerë!. Mos e mbroni krimin , mos e fshini terrorin maqedonas mbi ju vëllezër shqiptarë se turpi do tu mbuloje me pasoja të mëdha dhe do ta shkallëzoni situatën politike në Maqedoni edhe më thellë.
Vazhdojmë citatin ,Zeqiri është në komunikim permanent me autoritet zyrtar të vendit. Ka realizuar takim edhe me zv. ministrin e brendshëm Zemri Qamili i cili ka garantuar atë se organet e rendit do të jenë në shërbim te të gjithë qytetarëve përfshirë edhe familjen Zeqiri, për të parandaluar çdo shqetësim që eventualisht mund të kenë. Absurde nga zëvendësministri, “kukull” që i del në mbrojtje shtetit ditaturial të Maqedonisë në vend që ta ngre zërin edhe në instancat ma të larta ndërkombëtare ai e heshtë dhunën maqedonase me fjalë boshe.
Zv/ministri i brendshëm Qamili gjithashtu ka thanë se për të zgjidhur tërësisht këtë problem, ka organizuar takim i cili do të mbahet këtyre ditëve mes tij, kryefamiljarit Zeqiri dhe autoriteteve lokale të komunës së Butelit gjegjësisht kryetarin e saj Petre Latinovski , shkoni ku të doni takohu me maqedonas zoti Zemri se shqiptar ma atje nuk ka !!!Vallë me kenë do të takoheni zoti Zemri Qamili, me gërmadhat e shtëpive të shqiptarëve që po i lënë me shekuj duke u shpërngulur të tërësi nga vatrat e veta , nga barbarizmi sllav apo???.
Pastaj thekson duke qenë i pa çart me vetveten e tij ,se pas zbardhjes së rastit të incidentit në Radishan, nga familja Zeqiri deri më sot më nuk është denoncuar ndonjë akt i dhunës apo incident tjetër shkruan Valmir Kuçi sipas deklarates se zv.ministrirt të punëve të brendshme në Maqedoni,pa e llogaritur se njeriu i pa qenë atje nuk mundet të bëjë një denoncim të tillë!.Po ato denoncime kjo familje i ka bërë me vite të tëra deri sa u shpërngul.
Ma tutje indinjata jone është e theksuar edhe me deklaratën e mëtutjeshme të zëvendësministrit të “Punëve të Brendshme”, Zemri Qamilit, një deklarate boshe duke theksuar se do ta siguroi kryefamiljarin Zeqiri se, policia ka marrë të gjitha masat për mbrojtjen e familjes pa e ditur se , afër 20 anëtarë të familjes Zeqiri ma e braktisur atdheun nga terrori i shtetit maqedonas, po edhe nga pasiviteti i politikës se lidershipit shqiptar në Maqedoni me një politike shterpe, të pa frytshme , të dëmshme për shqiptarët . Votën qe i morën këta politikaj po zhgënjehen dita me ditë popullin shqiptar, në pa mundësinë e sigurimit minimal te të drejtave të veta në vendin e vet, ne vilajetin e Shkupit, që dikur luante rol në rajon si qytet me kulturë dhe vlera kombëtare shqiptare. Ato vlera politikajt aktual sikur po i përbuzin , nëpërkëmbin dhe me një politikë qyqare të tyre .
Dëshmohet se po e aprovojnë një vetëmohim deri të degradimi , mosbesimi dhe krijimi të një hutie në opinion nga propagandues , demagog , intrigues dhe mashtrues duke qëndruar si vegël e sllavo-maqedanve ne kurrizin e popullatës shqiptare, pa i gëzuar as te drejtat minimale. Kjo familje ma është e strehuar në qendrën për të huaj në qytetin e Karlsruhes në kufi me Francën në Republikën e Baden-Wurtembewrgut,një kamp përqendrimi të strehuar nga e gjithë bota si azil kërkues nga e cila po që vazhdon dhe nuk ndërmerren hapa shumë të shpejt të ndriçimit të rastit dhe daljes pran mediave që të kërkojnë falje si zëvendësministri Zemri Qamili , ashtu edhe gazetari Valmir Kuçi po edhe mediat tjera, ne do të ndërmarrim hapa tjerë për denoncim ndërkombëtar edhe për,mes shtetit gjerman që qytetarët e lartpërmendure ma janë në Gjermani. Deklaratat e tilla ,të rrejshme në dëmin e kësaj familje dhe të shqiptarëve në tërësi, po e tregojnë neglizhencën e lidershipit që në forma të mashtruara e fituan votën nga ajo popullatë .Sot nëpërkëmben të drejtat e tyre pa të drejt shkollimi, pa të drejt të përdorimit të flamurit , pa të drejtë të përdorimit të gjuhës shqipe me literature të censuruar të shkollave shqipe , pa të drejt punësimi dhe pa te drejt ekzistence ne vatrat e veta!!!???…