Archives for January 2015

Tetovë-Monumenti që po “vdes” duke pritur drejtësinë

January 8, 2015 by dgreca

Rrënojat e mureve të disa objekteve dëshmojnë më së miri pasojat e rënda që vuan monumenti pesëqind vjeçar që identifikon qytetin e Tetovës – Arabati Baba Teqe. Shteti tanimë nuk e ka në dorë këtë kompleks, por nuk i jep tapitë pronarëve të vërtetë. Arsyetohet se nuk mund t’ua kthejë pronat, pasi nuk janë të regjistruar si komunitet bektashian, ndërsa kërkesat e tyre për regjistrim i hedh me arsye nga më të ndryshmet. Arsye tjetër përmendet edhe se, Baba Edmond Brahimaj, dikur në krye të Gjyshatës së Maqedonisë, tanimë Haxhi Dede në krye të Kryegjyshatës Botërore Bektashiane me seli në Tiranë, nuk ka shtetësi të Maqedonisë
Arben ZEQIRI/*
Tetovë, 5 dhjetor – U deshën dhjetë vite për ta ndërtuar (1538-1548), mbijetoi mbi 450 vjet pa humbur as edhe një vijë nga koloriti i pasur me të cilin u bë i njohur në mbarë botën dhe në fund – mjaftuan 10 vjet për të filluar shkatërrimin, djegien dhe së fundmi – edhe rrënimin. U ndërtua nga Sersem Ali Dede, kunati i Sulltan Sulejmanit të Madhërishëm (vëllai i Mahidevranit, bashkëshortes së parë të Sulltanit) dhe më pas mori emrin Arabati Baba. Kjo është teqeja e Tetovës në të cilën që në periudhën e hershme të ndërtimit të saj, do të fillonte lulëzimi i veprimtarive të ndryshme, krijimtari në shumë sfera, ndërsa me zgjerimin e kompleksit me ndërtime të shumë objekteve të tjera, përveç se si seli e njohur e kultit Islam Bektashian, ky kompleks shërbeu edhe si qendër reprezentative në sferën fetare edhe në atë kulturore, arsimore e të tjera. Të gjitha objektet që për një dekadë u ngritën në oborrin e teqesë janë të integruara në një tërësi unike të harmonizuar. Zbukurime të llojllojshme, stoli, ornamente, relieve, vitrina, qoshqe strehe e tjera i dhanë një pamje orientale arkitekturës së këtij kompleksi. Godinat, përpos zbukurimeve të shumta – janë të pasuruara edhe me më shumë mbishkrime të përmbajtjeve të ndryshme. Të gjitha këto pasuri dhe ato që i kishte falë natyra, gjelbërimin, florën dhe pozita gjeografike rrëzë malit Sharr e bënë këtë kompleks një nga stacionet më të kërkuara të turistëve të huaj që vizitonin Maqedoninë.

Duke pritur pronarin e vërtetë
Në periudhën 1947-1957, për një dekadë zgjati procesi i nacionalizimit të rreth 1200 hektarëve që ishin në pronësi të Teqesë duke e kthyer këtë kompleks në pronësi të shtetit të atëhershëm, Ish Republikës Federative të Jugosllavisë. Që atëherë e deri më sot, dy dekada nga pavarësimi i Maqedonisë dhe pluralizmi politik e fetar, Teqeja Arabati Baba ende nuk ka një pronar. Shteti i e posedon në letër, por jo edhe fizikisht, pasi nga konflikti i vitit 2001 aty u mbyll edhe restoranti i vetëm “Teteks” që ishte hapur pas nacionalizimit që i ishte bërë Teqesë. Por edhe përkundër faktit që shteti nuk mund ti fusë duart përsëri në këtë Teqe, ata nuk heqin dorë nga posedimi formalo-juridik. E duke pritur pronarin e vërtetë juridik që do të mund ti dilte zot këtij monumenti të rëndësishëm kulturor e historik, Teqeja Arabati Baba ka filluar tanimë të “lodhet” e të rrënohet. Objekti në të cilin ndodhet edhe varri i Sersem Ali Dede dhe shumë objekte të tjera janë rrënuar në mungesë të restaurimit, ndërsa konakët dhe objektet e tjera i ka mbuluar pluhuri dhe myshku po për të njëjtën arsye, nuk ka një dorë që ti shpëtojë. Drejtuesit e Komunitetit Bektashian në Maqedoni posedojnë vetëm një pjesë nga i gjithë kompleksi i Teqesë së Tetovës. Gjatë një vizite në këtë kompleks nga ekipi i gazetës KOHA, që u prit edhe nga Haxhi Dede Edmond Brahimaj, tanimë kryegjysh i Kryegjyshatës Botërore me seli në Tiranë dhe nga Arben Sulejmani, personi i emëruar në krye të gjyshatës së Maqedonisë, si dhe pjesëtarët e tjerë të Teqesë. Të rrethuar nga fotografi dhe piktura me motive orientale, kryesisht të tarikatit bektashian, nikoqirët mbanin afër vetes edhe një grumbull dokumentesh të cilat i kishin grumbulluar nga golgota mëse dhjetëvjeçare në përpjekje për të denacionalizuar pronën që u ishte marrë nga ish sistemi komunist. Sistemi i tanishëm, sipas rrëfimit të vetë drejtuesit e komunitetit bektashian u ka shkaktuar atyre edhe më tepër lodhje dhe telashe duke i endur nga një sportel në tjetrin, nga një gjykatë në tjetrën dhe në fund duke i lënë duar zbrazur. Kësaj radhe loja ishte luajtur në mënyrë më tinëzare. Haxhi Baba Edmond Brahimaj thotë se shteti i Maqedonisë luan një lojë të shpifur. Prona e Teqesë mbahet peng i regjistrimit të Komunitetit Bektashian, për të cilin në vitin 2007 – shteti i kishte rënë pishman pasi i kishte rënë ndërmend se duke mos regjistruar këtë komunitet, atyre do ta kishte më lehtë t’ua mohojë edhe pronësinë. “Në vitin 2007, Qeveria na çregjistroi nga regjistrimi që kishim bërë në vitin 2006 falë angazhimit të PDSH-së, e cila ishte në Qeveri në atë kohë. Tani kishin nxjerrë dy mënyra të reja për regjistrim të komuniteteve fetare, regjistrohen komunitetet që ishin regjistruar para vitit 1998 dhe mënyra e dytë ishte përmes procesit gjyqësor. Por edhe përmes procesit gjyqësor ne kaluam të gjitha instancat në Maqedoni – Gjykatën Themelore, Apelin dhe atë Supreme dhe nuk patëm rezultat”, sqaron Baba Edmond Brahimaj. Pasi nuk kishin figuruar në periudhën para vitit 1998, drejtuesit e Teqesë së Tetovës kishin qenë të detyruar që ti qasen procedurës gjyqësore. Por aty, gjyqësia e Maqedonisë kishte shkaktuar një lëmsh të vërtetë me përgjigjet që ju ishin dhënë, gjithmonë si arsye për përgjigjen negative. Më e rrezikshmja, sipas Arben Sulejmanit, personit të autorizuar nga Baba Edmond Brahimaj, si drejtues i Teqesë, ishte përgjigja me të cilën atyre u ishte kërkuar të heqin dorë pikërisht nga Teqeja e Tetovës. Nëse do të pranonin këtë ‘kusht’, do të regjistroheshin si komunitet, ndërsa 1200 hektarët e kompleksit të Teqesë Arabati do ti ngeleshin përfundimisht shtetit. “Një herë na thanë se nuk ka një regjistër ku do të na regjistronin, as ne si kuptuam. Pastaj na kërkuan që të ndërrojmë adresën e selisë dhe nuk na pranonin Teqenë e Tetovës”, sqaron Sulejmani. Përveç këtyre dy arsyeve, arsyeja e tretë që ishte plasuar në opinion kishte qenë shtetësia e Baba Edmond Brahimajt, i cili është nga Shqipëria, ndërsa nga i ndjeri Haxhi dede Reshat Bardhi ishte emëruar si gjysh i Gjyshatës së Maqedonisë. Për të evituar këtë arsye, Brahimaj kishte emëruar doktorin e shkencave të historisë, Arben Sulejmani si drejtues të Teqesë së Tetovës me qëllim që të vazhdojë procedura e regjistrimit dhe rikthimit të pronës. Por Sulejmani thotë se edhe në këtë pikë vetë shteti kishte qenë kontradiktor, pasi dy herë më parë – në dy shkresa zyrtare me vulë kishte njohur de fakto edhe me dokument komunitetin bektashian dhe Baba Edmond Brahimajn si drejtues të komunitetit. “Edhe përkundër lojës diplomatike që bënin me opinionin se gjoja Baba Edmond Brahimaj nuk ka shtetësi, vetë Qeveria është ajo që zyrtarisht dhe me vulë ka dhënë pëlqimin që Edmond Brahimaj mund të ushtrojë detyrën e drejtuesit të komunitetit Bektashian në Maqedoni. Pra edhe kjo arsye atyre ju bie në ujë”, thotë Sulejmani. Pasi kishin shterur të gjitha rrugët juridike në Maqedoni, drejtuesit e komunitetit bektashian në Maqedoni i janë drejtuar Gjykatës evropiane për liritë dhe të drejtat e njeriut në Strasburg. Atje kanë ngritur tre padi që kanë të bëjnë me mospranimin e komunitetit, njohjen e vazhdimësisë dhe diskriminimin dhe mosnjohjen e të drejtave të individit dhe njëherësh përgjegjësia e shtetit që nuk merr në mbrojtje pjesëtarët e këtij komuniteti. Si argument kryesor, thotë Arben Sulejmani, ata kanë vendimin e ish sistemit komunist për ekspropreimin e parcelës së Teqesë. “Në ekspropreimin që është bërë nga viti 1947-1957 në të gjitha dokumentet zyrtare të asaj kohe thuhet se 1200 hektarë i merren Arabati Baba Teqesë. Dhe ne nuk kërkojmë asgjë më shumë, por kjo parcelë ti kthehet pronarit që figurën në ato dokumente, pra Teqesë tonë”, thotë Sulejmani.

Zjarri mbi Teqenë nuk “dogji” këmbënguljen
Persona deri më tani të panjohur për autoritetet zyrtare, katër vite më parë kishin tentuar të djegin Teqenë Arabati Baba dhe për “habi”, objekt i sulmit kishte qenë pikërisht zyra e Baba Edmond Brahimajt ku ndodhen edhe dokumentet zyrtare dhe tapitë e Teqesë. Tanimë kryegjyshi i Kryegjyshatës Botërore Bektashiane me seli në Tiranë, Haxhi Dede Edmond Brahimaj, thotë se ka dyshimet e tij për sulmuesit e Teqesë, por ai nuk e ka ndërmend të qërojë hesape personale me ta. Edhe sulmuesit, sipas tij, janë në shërbim të shtetit përderisa këta të fundit nuk e zbardhin rastin, por lënë hapësirë për dhunë dhe hakmarrje, sipas tij, mes muslimanëve dhe shqiptarëve. “Ata që dëmtojnë pronën tonë janë në njëfarë mënyre në shërbim të shtetit qoftë edhe pa vetëdije. Ne nuk e kemi ndërmend të merremi me askënd, aq më pak me shqiptarët dhe muslimanët. Komuniteti bektashian nuk do të jetë shembull i dhunës, por vetëm shembull i paqes, dashurisë dhe do të respektojë ligjet qofshin edhe ata në dëm të komunitetit bektashian”, thotë Brahimaj.

Xhamia sunite në oborrin e Teqesë
Përballë selisë së Komunitetit Bektashian që ndodhet në kompleksin e Teqesë Arabati, në të njëjtin oborr tanimë ndodhet edhe një xhami sunite. Pa minare, por me një faltore të adaptuar për faljen e pesë vakteve sipas ritit sunit, shqiptarët musliman i drejton në këtë xhami një hoxhë i deleguar nga Bashkësia Fetare Islame e Maqedonisë. Ndërkaq Komuniteti Bektashian edhe përkundër ekzistimit të shumë informatave për një kontest me BFI-në, thonë se me këta të fundit nuk kanë asnjë problem. Me BFI-në jemi të njëjtë në besim, por të ndarë në administratë. Jemi të afërt dhe me llogari të pastra, thotë Arben Sulejmani, përgjegjësi i Teqesë së Tetovës. “Ne jemi musliman dhe vëllezërit tanë sunit janë musliman, ne kemi profet Muhamedin a.s. ata kanë profetin e njëjtë, si ne edhe ata lexojnë Kur’an. Por neve na dallon tarikati që është një nga katër shtyllat e islamit (sheriati, tarikati, marifeti dhe hakikati). Ne i kemi punët e pastra me BFI-në dhe jemi të ndarë në aspektin administrativ. Ne kemi baba, dervish, ndërsa komuniteti suni ka hoxhë, muezin, ne kemi teqetë dhe ata kanë xhamitë”, thotë Sulejmani.

BFI: Teqeja dhe bektashinjtë, pjesë e jona
Nga ana tjetër, edhe Bashkësia Fetare Islame e Maqedonisë i ka dalë zot pronësisë së kompleksit Arabati Baba Teqe. Ashtu si drejtuesit bektashian, edhe BFI thotë se posedon dokumente (tapi) me të cilat dëshmon se e gjithë prona është marrë nga ata dhe atyre duhet t’ju kthehet. “BFI është i vetmi subjekt juridik që përfaqëson muslimanët në Maqedoni dhe për të njëjtin kemi tapi (të vitit 1929) por edhe më herët, si dhe vakëfname të vet ndërtuesit, por edhe vetë shteti e nacionalizoi atë nga BFI e ish Jugosllavisë. Procedura e kthimit të Arabatit është zgjatur shumë, pa ndonjë arsye konkrete, mirëpo ne arritëm që të njëjtën me vendim të shkallës së parë, ta kthejmë në pronësi të Myftinisë së Tetovës. Ndaj këtij vendimi është ankuar Avokati i Shtetit, besoj ju kujtohet ajo loja e ping-pongut. Kështu luan shteti me ne. Organ i shtetit na e kthen në pronësi, organ i shtetit ankohet. Mirëpo, edhe përkundër ankesave nga Avokati i Shtetit, e drejta është me ne dhe shumë shpejt Arabati do të bëhet pronësi e vakëfit, në fakt pronësi e BFI së Maqedonisë”, shprehet Driton Dikena, udhëheqës i shërbimit të vakëfit të BFI-së. Ai thotë se një pjesë e madhe e pronës së Teqesë tani edhe defakto është në menaxhim të BFI-së, ndërsa besimtarëve bektashian u është lënë një pjesë që shërben për kryerjen e riteve të tyre. Dikena madje thotë se BFI nuk i pengon pjesëtarët e tarikatit bektashian që të kryejnë ritualet e tyre fetare. Por çdo kush tjetër që do të pretendonte se i takon Arabati si kompleks, Dikena thotë se do të binte ndesh qoftë me Amanetin e vakëflënësit (ndërtuesit të teqesë Sersem Ali Dede), por edhe me Kushtetutën e BFI, ngase në Maqedoni i vetmi subjekt juridik që mund të pranojë vakëf është BFI dhe askush tjetër. “Bektashizmi është pjesë e pandarë e islamit që me paraqitjen e tij si tarikat dhe si të tillë i trajtojmë, si pjesë e jona. Çdokush që do të dëshironte ose do të provonte të sjell një situatë ndryshe , do ti ngjante atij hapit kur tenton që thoin ta ndash nga mishi”, deklaron Dikena, udhëheqës i shërbimit të vakëfit në BFI.
*E dergoi per Diellin, Mynyr Nazifi, suportues I VATRES, qe nga viti 1972

KOSOVË, DASHURIA IME E PARË

January 8, 2015 by dgreca

Nga Rrustem Geci,Dortmund */
Letërsia i përket atij që krijon, ndërsa historia atij që jeton. Jeta njerëzore përherë ka nevojë të çlirohet, të ndërtoj, dhe me çaste të dehet. Polibi, historinë e quan shkollë të së vërtetës, shkollë që parapërgatit dhe përgatit shtetin. Krijimtaria poetike, dhe ajo historike e Prof.dr. Sabile Keçmezi- Basha, është e gjerë dhe e thellë. Në poezi Sabilja rrëmon të bukurën, të magjishmen, shpirtin e përgjakur të dhimbjes, ndërsa në histori, ajo mëton kuptimin e luftave dhe të betejave, dhe hapin e pandalshëm të kohërave.
Është lëngu i thellësive që i pjek drithërat, që i lulëzon pemët, që zambakët i bënë me lule, dhe gurin e shndërron në trëndëfil. Gjaku i shkruar i poetëve dhe shkencëtarëve vete tek gjithsecili njeri, i heshtur dhe mizor. Edhe njeriut, edhe historisë, jo rrallë i shkyhen këpucët, i vjetrohen rrobat, e kaplon trishtimi. Udhët në jetë janë të pafund, por mbërritjet herë-herë vonohen, lexoj në një petale të lagur peme. Historia s´ guxon të harron, shprehet Sabilja. Janë shumë pikat e gjakut që na thërrasin t´i lexojmë, ti trajtojmë dhe ti vejmë në libra. Harresa bën dëm si vërshimet, edhepse ne me të jemi të afërm.
Sabile Keçmezi – Basha, është autore e 17 veprave shkencore. 21 veprave letrare, dhe 300 publikimeve në gjini të ndryshme, 34 fejtone, dhe gjithë vepra e saj mund të përmbledhet në në 38 libra, me rreth 10 mijë faqe tekst të shkruar. Sabile Keçmezi-Basha u lind në vitin 1954, në Koretin të Dardanës. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, ndërsa të mesmen në Dardanë.
Shkrimtarja, Shkencëtarja dhe publicistja Sabile Keçmezi-Basha, Fakultetin e Shkencave Politike e kreu në Beograd, ndërsa Magjistroi dhe Doktoroi në Shkencat Historike, të Universitetit të Prishtinës. Sabile Keçmezi – Basha, është Shkencëtarja, dhe Shkrimtarja më prodhimtare në Kosovë.

Veprat shkencore dhe letrare të Sabiles, janë kreshta të një shpirti krijues, dhe me shumë talent. Në peisazhin e veprave të Sabile Keçmezit Bashës, lexuesi has në të gjitha ngjyrat e ylberit. Vreshta poetike e Sabile Keçmezit-Basha, është përplotë veshul të të gjitha kohërave. Ah, kjo ëndërr e çastit / në mungesë të letrës / ngeli dhe pa bar / ngeli dhe pa fushë të blertë …Poezia e Sabile Keçmezit-Basha, është e ardhë nga terrinat e shpirtit, dhe nga dallgët shpërthyese të përroit të jetës.

Në këtë fillim shekulli, shprehet poetja Keçmezi- Basha, mbërritja mbërriti e munduar dhe në fytyrë na erdhi pak me ca pikëla. Rruste, poezisë jo rralë sytë i mbushen me lot e revoltë të paparë. Bota poetike por edhe ajo shkencore e Sabile Keçmezit-Basha, është e gjerë dhe e thellë. Dy botët e saj, poetikja, dhe historikja, rendin në një qerre, historia tek betejat, dhe poezia tek e bukura, sublimja dhe shpirtërorja.

S´dua të jem peng i së tashmes së shkaparderdhur, Poezia dhe historia janë në ADN e gjakut tim, shprehet Sabile Keçmezi-Basha. Në kraharorin tim ( shprehet shkrimtarja ) , bëhet luftë e madhe, luftë për lulen që s´dinë ta mbajnë veten, dhe luftë për lulet që vyshken përpara se të lulëzojë. Unë rrëfen Sabilja, detin e shikoj edhe nga bregu i detit, por, bregun e shikoj edhe nga thellësia e detit. Në këtë mynyrë, poezia tek unë hapur i ka të gjitha dritaret. Me poezinë shprehet shkrimtarja Basha, unë jam e vet-përgjakura e vargjeve të mia. Ndryshe bima poetike, bima që e krijoj unë s´do kishte as rrënjë, as trung dhe as degë.

Rruste, me historinë mua më bashkon qëndresa, qëllimi, kryengritjet, burrrëria e luftave dhe betejat të pareshtura të popullit tim. Letrat e pabotuar të kryengritjeve, të luftave dhe të aspiratave të popullit tonë për mbijetesë, ( që flejnë ende nëpër arkiva të ndryshme të botës) janë drama që zhvillohen në kraharorin tim. I nderuar, edhe historisë i shkyhen këpucët, i vjetërohen rrobat, dhe paqja herë- herë, atë e bën të mërzitet. Historia shprehet Sabile Keçmezi – Basha, vazhdimisht armatoset, dhe vet-armatoset, duke marr në dorë vet flamurin në luftat globale.
Ajrgjaku i jetës sime është poetik. Njëherë në kopsht ( kur isha moshë e re ) desha ta prek një zog, por zogu u tremb, duke më thënë, mos m´prek, prekja jote më le gjurmë. Unë e habitur, u skuqa nga përgjigjja e zogut krah shkruar. Prandaj, që nga ai çast rinor, natyra mbetet poetika ime. Lulet femra dhe lulet meshkuj unë i pëlqej shumë. Motivet me ushtarë të historisë, dhe me prijës të saj, më stërngarkojnë të rrëshqas Kutia e Pandorës nga anija e dhimbjes, dhe nga hamaj të hamallosur.

Prof. dr. Sabile Keçmezi-Basha është veprimtare e palodhur e çështjes kombëtare. Deputete në legjislacionin e parë të Parlamentit të Kosovës. Ambasadore e Paqes, dhe anëtare e Akademisë Evropiane të Arteve. Anëtare e Këshillit të Shkencës në MASHT, anëtare e kryesive të shumë shoqatave shkencore e letrare, anëtare e disa redaksive dhe revistave. .

Prof. dr. Sabile Keçmezi – Basha, është e vlerësuar me shumë çmime të para dhe mirënjohje nga institucione e shoqata të ndryshme. Sabilje Keçmezi- Basha, është anëtare e Shoqatës së Shkrimtarëve në Itali. Ajo deri më tani ka marrë pjesë në mbi 70 tubime shkencore në vend dhe jashtë vendit. Shumë vepra të Prof. dr. Sabile Keçmezit – Basha, janë përkthyer në disa gjuhë të huaja. Figura krijuese e Prof. dr. Sabile Keçmezi Basha me 38 vepra, 300 publikime, 38 fejtone të botuara, dhe me rreth 10 mijë faqe tekst të shkruar, Prof Sabile Keçmezi-Basha, lirisht mund të quhet, krijuesja, Nder i Kombit.
Kontributi letrar dhe shkencor i Prof. dr. Sabile Keçmezit- Basha është kreshtë vullkanore. Autorja e 38 veprave letrare dhe shkencore është sukses i talentit dhe pasionit të saj për artin dhe shkencën. Unë kujtoj se nuk ka një të parë në Kosovë, që të mos krenohet me krijimtarinë poetike dhe shkencore, të Prof.dr. Sabile Keçmezit – Basha. Veprat e Sabiles, „Këmishë e Atdheut“, „Metafora“, „Kujtesën e ka kapur skleroza“, „Natyra pa kornizë“, „Malli për Itakën“, „Kodi i pritjes“, „Lëkura e grisur“,…dhe dhjetra vepra të tjera, janë kështjella të palëkundura përballë erërave të kohës. Mungesa e disa pjesëve të mohuar dhe të pashkruara të historisë sonë, shprehet shkrimtarja dhe shkencëtaraja Sabile Keçmezi-Basha, kraharorin ma bën të digjet dhe të tymojë. Itakë, gërsheti im i përgjakur, më le të dua, më le të përqafoj, tek ti kam një pik të gjakut tim, të stërgjyshërve të mi të mohuar. Suksese, dhe jetë të gjatë autores!
*(Ne Foto: Prof.dr. Sabile Keçmezi- Basha)

Tregim i dhimbshëm nga QKUK

January 8, 2015 by dgreca

Më mirë do të ishte të emërohet nga një zëvendës minister se sa nga dy dhe ato para derdhën në Klinikën Onkologjike, në të cilën pacientët janë të shtrënguar që vetë t’i sigurojnë barnat që janë shumë të shtrënjta/
Shkruan: XHAVIT ÇITAKU/
Sa keq. Për më tepër e dhimbshme. Shumë e dhimbshme. Pos sëmundjes këtë dhimbje edhe më shumë po ua shton shteti dhe institucionet përkatëse, të cilat nuk po janë në gjendje që një kërkesë elementare t’ia plotësoj qytetarit të saj në momentin më të vështirë të jetës së tij. Nuk ka mundësi apo nuk ka vullnet për t’iu dalë në ndihmë të sëmurëve rëndë që i ka kapluar kanceri. Vërtetë është tregim i dhimbshëm gjithë ai informacion që delë nga Klinika Onkologjike e QKUK: gjatë tërë vitit të kaluar pacientët janë përballur me mungesën e ilaqeve për të bërë terapin e domosdoshme për ta izoluar eventualisht shtimin e mëtejm të kësaj sëmundjeje vdekje prurëse.
Për darka, dreka e lukse tjera mjete ka sa të duash
Në mungesë të barnave në këtë Klinikë pacientët ishin të shtrënguar që ato t’i sigurojnë vetë, të cilat faktikisht mund t’i blej vetëm ai që i ka punët mirë ekonomikisht. Ndërkaq, të tjerët duhet të futën në borxhe apo edhe të shesin tokë e shtazët shtëpiake për të siguruar barnat që ua cakton mjeku përkatës. Pa këto barna është e pamundshme që të zhvillohet terapia e domosdoshme për ta izoluar sado pak apo edhe eventualisht për ta shëruar këtë sëmundje, së cilës fatkeqësisht u janë nënshtruar një numër i madh i pacientëve.
Drejtuesit e kësaj klinike më të drejtë fajin ia hudhin Ministrisë së Shëndetësisë e cila nuk ka ndarë mjete sipas kërkesave reale për furnizim. Dhe ç’është edhe më keq personeli thekson se ky trend i keq, përkatësisht i kësaj gjendjeje do të vazhdoj edhe gjatë këtij viti. Derisa këta pacientë vuajnë nga kjo sëmundje e rëndë kanerogjene dhe mungesën e parave për të siguruar barnat, në anën tjetër qeveritarët tanë për dreka, darka e lukse tjera kishin mjete sa të duash. Po ashtu, sipas disa informacioneve merret vesh se emërimi i dy zëvëndësminstrave për çdo ministri qeverisë do t’i kushtoj vetëm për të ardhura personale mbi 11 milion euro po aq sa i nevojitën Klinikës Onkologjike. Së këndejmi, më mirë është që ato mjete të derdhën për nevojat emergjente që ka ky institucion shëndetësor në mënyrë që kjo barrë e rëndë që iu është ngarkuar pacientëve jo vetëm të sëmundjeve koncerogjene të zgjidhet njëherë e mirë. Me një fjalë, nëse ka vullnet e dëshirë për të zgjidhur këtë problem të madh, mjetet mund të gjenden në çdo kohë. Ndryshe, një shtet që nuk është në gjendje të kujdeset për shëndetin e qytetarëve të saj, ai nuk mund të quhet shtet në kuptimin e plotë të fjalës.

Jusuf Hoti, gjurmet e nje rrugetimi 40 vjecar

January 8, 2015 by dgreca

Nga Kadri TARELLI/
E pabesueshme që një njeri të mbetet drejtor gjithë jetën, madje pa u shkëputur nga drejtimi asnjë ditë. Bëhet fjalë për Jusuf Hotin, i cili pak muaj më parë, në shtator 2014, doli në pension pas dyzet vjetëësh drejtues i shkollës së Mesme të katundit të Ri. Thashë e pabesueshme, sepse të mbetesh drejtor edhe në vorbullën e këtyre viteve të trazuar, është më shumë se çudi, kur dihet se ç`kanë bërë furtunat politike me drejtuesit e shkollave, hiq e ver dhe ver e hiq, bile disa edhe pa u tharë boja e shkresave të emërimit. Për fat të mirë Jusuf Hoti mbeti drejtor. Nuk di cila është formula magjike; që ai i qëndroi larg politikës, apo politika nuk u muar me të? E vërteta ndoshta gjendet duke i bashkuar të dyja, por unë mendoj se e para ka rrënjë më të forta. Ai, duke i qendruar fanatik parimit dhe ligjit, se “Shkolla është e depolitizuar”, nuk i begenisi partitë, por shikoi drejtimin e shkollës në kushte të vështira të kohës, që askush nuk do që të përsëriten. Sidoqoftë hamëndësimet, edhe kur kanë arsyen brenda, nuk të çojnë drejt të vërtetës, pasi ka ca gjëra të tjera që janë më thelbësore, e që lidhen me profesionin dhe më së shumti me personalitetin e tij, si njeri e më tej si nëpunës shteti.
Kush e njeh dhe ka punuar me te, me plot të drejtë do të thotë, se Jusufi në radhë të parë është njeri, e mëpastaj zyrtar, megjithëse si zor t`i dallosh e të vesh kufirin mes tyre, sepse nuk mund të jesh drejtues e shtetar i mirë, po nuk je i ndershëm, i drejtë e serioz ndaj vetes dhe të tjerëve. Nuk mund ta mbash gjatë detyrën, po nuk zbatove rregullat dhe ligjet, po nuk e deshe punën dhe po s`qe i aftë, organizator i mirë, studjues dhe vizionar.
Mes të tjerave, Jusufi i dipllomuar për matematikë, ishte mësues i përgatitur e kërkues, njëkohësisht edhe metodist i mirë. Kështu shprehen nxënësit e tij, megjithse çuditërisht për drejtuesin, asnjëherë nuk vihet re e as thuhet kjo anë e punës së tij, madje as nga inspektorët, jo se jo, por as edhe nga kolegët mësues e për të vazhduar te të tjerët. Duke u shtjelluar më tej mendimi, të gjithë e vlerësojnë për rolin e tij në drejtimin dhe zgjidhjen e problemeve të shumta me të cilat ndeshej çdo ditë, jo thjesht për kërkesën rigoroze të zbatimit të rregullores dhe disiplinën formale të shkollës. Fjala është për sheshimin, zbutjen e më pastaj zgjidhjen e problemeve me prindërit, nxënësit dhe mësuesit, sidomos kur bëhet fjalë për shkollën e mesme, ku nxënësit adoleshent, me energjinë e çapkënllëqet e moshës janë të paparashikueshëm.
“Të ishin vetëm këto, – kujton Jusifi, – është gjysma e të keqes, që e vlen të merresh, pasi bëhet fjalë për detyrën si mësues e drejtues, që vetiu lidhet me fatin dhe jetën e nxënësve. Janë plot dyzet vjet punë në drejtim të shkollës dhe disa ngjarje të para viteve 90, nuk dua t`i kujtoj, madje dua t`i harroj me neveri. Po ç`t`i bësh, kur pa pritur e kujtuar, pëlcisnin si gështenja në zjarr, probleme delikate (për kohën politike), që me apo pa dashje hapeshin për mësuesit e shkollës që unë drejtoja. Vetëm një moskujdesje, apo trajtim i pa menduar mirë, ishte me pasoja e me zarar, jo për zanatin si mësues, që s`bëhet fjalë, po për jetën dhe qënien e tyre. Një fjalë e papeshuar mirë nga ana ime, i shkatëronte jetën e familjen. Unë nuk shkela kurrë në atë hulli të fëlliqur”.
Mësuesit dhe nxënësit e shumtë, me nderim mund të numërojnë e të radhisin shumë cilësi e vlera të drejtorit të tyre, por më e rëndësishme mbetet të qënurit fisnik në pamje, sjellje dhe qendrim, sidomos ndaj kolegëve, të cilët kurdoherë i ka trajtuar si shokë e bashkëpunëtorë, për të nisur e bitisur së bashku të gjitha punët. Drejtor Jusufi, me fjalën dhe qetësinë e tij, krijonte harmoni në kolektiv. Ai frymëzonte e ngjallte besim te kolegët, duke i bërë pjesëmarrës e bashëpunëtorë aktiv në nxitjen e çdo nisme dhe realizimin e tyre. Besoj se, në artin e drejtimit të shkollës, kjo është veçoria dhe stolia më e bukur e tij.
Unë që po shkruaj këto rradhë, punova me Jusufin për 20 vjet rradhazi, madje që nga fillimi i punës së tij si drejtor në shkollë 8-vjeçare më 1973, e më pas në të mesmen, Gjimnaz e Bujqësore në Katund të Ri. Edhe pas kaq e kaq vitesh e vlerësoj për një kujdes njerëzor ndaj mësuesve, kur shumë perj nesh, me biçikleta vinim nga Durrësi, për kilometra të tëra në shi e diellë, në vapë behari e acar dimri, duke qendruar edhe në orët e vona të shkollës së natës. Në natyrën e tij nuk fliste shumë, por i dallonte e vlerësonte aftësitë e secilit mësues dhe nuk nguronte t`i thoshte hapur. E admiroja sepse qëmtonte anët e mira. Edhe sot kur ulesh e bisedon me të, thotë:
“Kam patur fat që kam punuar me mësues cilësisht të përgatitur. Me fat që drejtova atë kolektiv të përkushtuar, aq seroiz e aq punëtor. E them këtë se, jo rastësisht, shumica e mësuesve kur u transferuan në Durrës, u bënë inspektorë pranë DAR-së, disa pedagogë në universitetin “A. Moisiu”, të tjerët drejtorë e n/drejtorë shkollash, ka nga ata që hartojnë e botojnë libra, disa merren edhe me gazetari, veç tyre pati që edhe u ngritën në detyra në pushtetin lokal në Qarkun e Durrësit”. Nuk po përmend mësuesit, që ashtu si unë, u vlerësuan dhe u dekoruan para shumë viteve, (sipas normave të kohës), ndaj po ndalem vetëm në kohët e fundit, ku Nikoll Priska para dy vitesh dhe Dajlan Shuaipi marsin që shkoi, ishin ndër “10 Mësuesit e vitit”, që u shpallën nga DAR-ja e Durrësit. Mbase po përsëris atë që e kanë thënë dijetarët para meje: “Shkolla, kasolle me kashtë, veç brenda mësuesi i mirë”, sepse nuk janë pak dyzet vjet përvojë në drejtim, që më ngulitën mendimin, se të jesh drejtor i suksesshëm dhe të kesh shkollë të mirë, duhen mësues të mirë.”
Çuditërisht, kur kolegët mësues diskutojnë për drejtor Jusufin, për asnjë rast nuk kam dëgjuar të thonë se, “na urdhëronet, bëjeni!”, por pasi e diskutonte gjërë e gjatë, thoshte: “Meqë është e dobishme dhe i shërben shkollës, le t`i përvishemi punës e ta mbarojmë së bashku”. Kjo solli që, shkollës së Katundit të Ri t`i dalë emri e të dëgjohet në dhjetra shkolla në rrethin e Durrësit, për një radhë nismash në dobi të mësimit dhe që pasohej me rezultate të mira e njohuri të qendrueshme te nxënësit.
Këto fjalët e fundit, duken si të përgjithëshme e më shumë si llafe zbukurimi, nëqoftëse nuk përmendim, ç`produkt ka nxjerrë kjo shkollë. Mburrja nuk është në natyrën e mësuesit e aq më pak të një drejtori modest si Jusufi, por duhet thënë se, gjatë viteve shumë nxënës nisën studimet e larta, mbaruan me rezultate të mira dhe u bënë kuadro me vlerë, duke i shërbyer bashkësisë, qytetit, vendit dhe kombit. Gjithsesi unë po veçoj disa, pa u mbetur qejfi shumë të tjerëve, sepse bëhen aq sa nuk numërohen dot. Mes tyre: Dom Gjergj Meta, shërbyesi i zotit në katedralen “Shën Luçia” këtu në Durrës, që po shkëlqen edhe në publicistikë e filozofi, Agron Myftari ushtaraku i specializuar në Turqi, sot dëshmor i atdheut, Arben Çeku diplomat kariere, ish ambasador, Prof. dr. Mitat Mema, rektor i Universitetit “A. Moisiu” në Durrës, me doktoraturë të mbrojtur në Spanjë dhe që mban firmën e mbretit Huan Karlos. Shpend Shahini Prof. doktor i shkencave bujqësore, drejtor i “Institutit të mbrojtjes së bimëve”, njëkohësisht pedagog në Universitetin Bujqësor Tiranë, Alban Allkoçi doktor shkencash, pedagog në fakultetin e inxhinerisë elektrike në Universitetin Shtetëror të Tiranës, Pëllumb Berisha ish deputet. Shtojmë këtu disa pedagogë të universitetit “A. Moisiu” Durrës, Hazbi Lika, pedagog i shkencave politike dhe me shumë artikuj të publikuar në shtyp, Shqipe Kusi, pedagoge për shkencat ekonomike, Shkëlqim Sula, drejtor i auditit në këtë universitet. Veç tyre ka edhe të tjerë. Përmend Julian Priska, i dipllomuar për fizikë-bërthamore dhe plot të tjerë ekonomistë, drejtorë shkollash, arsimtarë, mjekë, agronomë, veterinarë, stomatollogë, ushtarakë. Radha e emrave të tyre është shumë e gjatë, për t`i lënë vend poetes Mimoza Berisha, me librin e saj të kohëve të fundit, “Fli të bëhet Natë”.
Kur hedh sytë prapa e rikthehesh në vite, si pa dashje vështirësitë “Harrohen”, ose mbeten nëpër biseda kafeneje, ndërsa ngrenë krye vlerat dhe arritjet. Çdo mësues, aq më shumë çdo drejtues, ka të drejtë të ndjehet i përkëdhelur në sedër, pse jo edhe të mburret. Në këtë rast, askujt nuk i hyn në punë modestia, pasi kam bindjen, se cilido prej nesh, kur kalon një kohë të gjatë në punë e në jetë, siç është drejtori ynë, rri e bën llogarinë e viteve. Artitekti numëron veprat e ndërtuara, mjeku pacientët e shëruar, piktori e skulptori pikturat e skulpturat që e kanë bërë të njohur, shkrimtari e poeti librat e shkruar, gazetari problemet që ka ngritur, ndërsa drejtori dhe mësuesi numërojnë “yjet”, nxënësit që u bënë dikushi në jetë. Ata janë vepra e tij, me ta mburret, me ta e mat edhe hijen e shtatit të tij.
I urojmë drejtor Jusufit, shëndet dhe jetë të gjatë, gjithmonë mes miqëve dhe shokëve të tij vjetër e të rinj.

Përgatiti
Kadri Tarelli
Durrës më: 07. 01. 2015/
Ne Foto: Jusuf Hoti me trupen mesimore et vitit shkollor 1987-88

Ndikimi i Kishës greke në Shqipëri përbën rrezik Kombtar

January 8, 2015 by dgreca

Nga Aurel Dasareti, USA/
Akoma nuk kam hequr dorë nga mendimi se kam diçka të rëndësishme dhe origjinale për të shprehur. Nëse rrugët tona janë të ndryshme nuk mund të përpilojmë plane të përbashkëta. Një hartë udhëzuese nuk është e mjaftueshme si prijë për veprimin; shqiptari ka nevojë edhe për një pikësynim që i thotë se ku të shkoj.
***
Përfaqësuesit e vërtetë ortodoks shqiptarë argumentojnë se:
Janullatos është agjent i Shërbimit Informativ kombëtar grek
Ndikimi i Kishës greke në Shqipëri është më i rrezikshëm se ai islamik
Ndikimi i Kishës greke në Shqipëri përbën rrezik shumë më të madh se ai islamik sepse ajo mbështetet dhe udhëhiqet nga një shtet që ka jo vetëm pretendime territoriale në Shqipërinë e Jugut, por që po punon për të ndryshuar rrjedhën e historisë së ortodoksisë shqiptare. Ajo është 100 vjet luftë për të veçuar Vorio-Epirin dhe për t’ia bashkangjitur shtetit grek. Kësaj i shërben edhe Kryepeshkopi Anastas Janullatosi. Shteti grek dhe kisha greke janë një, dhe këto 100 vjet kanë thurur lloj-lloj planesh për të aneksuar Jugun e Shqipërisë. Qëllimi i tyre është që të gjithë ortodoksët shqiptarë, të quhen ortodoksë grekë. Autonomia e Kishës Ortodokse Shqiptare humbi me ardhjen e Janullatosit në Shqipëri 1992, duke ngritur një principatë greke brenda shtetit shqiptar. Së pari, njerëzit që ai ka afruar janë mbeturina prej maskarenjsh. Ai ka mbështetur dhe mban rreth vetes njerëz pa principe, pa identitet, të shitur, antishqiptarë. Përse Janullatos dëshiron të vdes në Shqipëri? Po punon që ai të bëhet shenjtor në Shqipëri, që eshtrat e tij përfundimisht të prehen në tokën shqiptare dhe ai të shpallet martir i shenjtë i Kishës Ortodokse, që është filial i Kishës greke. Kjo do të thotë të falsifikosh historinë. Është investuar në botimin e veprave të tij, duke e zëvendësuar bibliotekën e Fan Nolit me atë të Janullatosit.
Indiferentizmi i politikës shqiptare dhe i akademikëve shqiptarë i ka hapur rrugë këtij përçudnimi. Politika shqiptare është e kapur jo vetëm nga kisha greke, por dhe shteti grek.
Janullatos domosdoshmërish të abdikoj dhe kreun e kësaj kishe ta marrë ndonjë prift legjitim me gjak shqiptari.
***
Misioni sekret i këshilltarit të Janullatosit dhe anëtari i këshillit të ortodoksëve të Shqipërisë, komunistit dhe ateistit Pirro Prifti është:
të ndihmoj mumien ateist Janullatos në tjetërsimin e Kombit tonë nëpërmjet përçarjes, prishjes së harmonisë dhe bashkëjetesës fetare midis vëllezërve të një gjaku, të një gjuhe, të një kulture: myslimanë, bektashinj, katolikë, ortodoks dhe protestantë që dallojnë vetëm nga formaliteti se Zotit i falen ndryshe.
konvertimi me dhunë të shqiptarëve myslimanë në ortodoksi, ose dëbimi i tyre për në Turqi.
unifikimin e katolikëve me ortodoksinë
ortodoksizimin e Shqipërisë, historisë dhe heronjve të saj – në ritin ortodoks grek etj.
***
Pirro Prifti është një nga personalitetet më komplekse, më të çmendur dhe të çuditshëm që ndonjëherë kanë ushtruar propagandë dhe spiunim politik në Shqipëri – në favor të Shërbimeve Sekrete të boshtit pan-ortodoks Athinë-Moskë-Beograd. (Spiunazh është mbledhje informacionesh nga burimet e hapura dhe të mbyllura të kryera në fshehtësi. Vëzhgimi bëhet në mënyra të ndryshme dhe nga shumë subjekte. Spiunazhi bëhet nga shtetet, nëpërmes kompanive dhe organizatave të të gjitha llojeve dhe nga individët).
***
Pushtetari i botës së civilizuar, punët dhe përgjegjësitë që i ngarkohen i merr me seriozitet të jashtëzakonshëm. Në botën shqiptare ndodhë e kundërta, është krijuar një zbrazëti rreth e rrotull nesh. Nga natyra nuk e duroj gënjeshtrën prandaj edhe angazhimi im modest në kërkim të së vërtetës, të kontribuoj për të vënë çështjen shqiptare brenda kornizave kontrolluese.
Verifikimi i pikëpamjeve është me rëndësi edhe për letrat që i botojmë në internet, e jo t`ia futim kot. Nëse kalemxhinjtë mendojnë se janë në ballë të lojës, duhet të informojnë popullatën ku na çalon puna, të mësojmë ku të kërkojmë pengesën.
Përfaqësuesve fals ortodoks: Pirro Prifti, Vangjel Dule, Panajot Barka, Elsa Ballauri, Thoma Miço…nuk duhet t`u jepet terren propagandimi në mediume. Domosdoshmërish t`i largojmë nga loja sa më shpejt duke i hedhur në koshin e plehrave. Kjo sepse përveç tjerash i gënjejnë vëllezërit tanë ortodoks me doktrina të bazuara në superioritetin e rremë racor grek.
A është jo-tolerancë për të mbrojtur qenien, atdheun, kulturën tënde? Dhe a duhet ne të toleromë ata që nuk na tolerojnë?
***
Nevojtarët shqiptarë nuk duhet të pranojnë të mbeten skllevër i biznesit të maskarenjve. Raca shqiptare është zot dhe jo skllav. Shqiptari duhet të filloj ta njoh veten si njeri të suksesit; të mposhti frikën e fatkeqësisë që mund të sjellë zgjimi nga gjumi i tepruar.
***
Situatat që lypsen njohur prej nesh para se të marrim vendimet tona në të vërtetë ndikohen nga këto vendime. Ekziston një dallim midis shpresave të njerëzve në ngjarje dhe rezultatit real të atyre ngjarjeve. Nganjëherë ky dallim është kaq i vogël saqë mund të mos përfillet, por në raste të tjera ai është aq i madh saqë bëhet faktor me rëndësi në përcaktimin e rrjedhës së ngjarjeve.
Është e lehtë të besosh se çfarëdo që ti mbron përfaqëson të vërtetën përfundimtare. Më vështirë është të mbrohet një formë organizimi shoqëror që bazohet në njohjen e mundësisë se mund të jesh i gabuar. Duhet ta pranojmë se e vërteta përfundimtare është e paarritshme. Kjo kërkon shumë kohë sepse për të arritur deri tek ajo njeriu domosdoshmërish të kalojë nëpër argumente të pakontestueshme. Por koha rrjedh e ikën shpejtë, sidomos kur diskutojmë me kryelakrat që nuk argumentojnë por menjëherë me budallallëqe qëllojnë. Nëse edhe ne shqiptarët duam një shoqëri të lirë dhe demokratike, duhet të jemi në gjendje që më përpara ta fitojmë atë duke eliminuar nga karrigia mafiozët. Dhe, pastaj duhet të jemi të përgatitur për ta mbrojtur, sepse ajo do të ishte si një e mirë e përgjithshme, së cilës domosdoshmërish t`i nënshtrohen interesat e individit.
***
Kafshët e egra mishngrënëse, në mungesë të mjeteve më të avancuara, përcaktojnë territorin e tyre duke pshurrur në drunjtë përqark. Dhe, mjerë për kafshët tjera që guxojnë të shkelin në pronën e tyre. Ndërkaq ne, as që kemi përcaktuar kufijtë, as që dimë se ku gjenden dhe as që mbrojmë oborrin tonë nga ardhacakët e paftuar që na kolonizojnë gjithnjë e më tepër, por si kozmopolitë budallenj, edhe pse vetë gjendemi nën robëri, për hatër të “vëllezërve të fesë” luftojmë për Siri, Serbi, Turqi, Rusi e Greqi.
***
Shqipërisë natyrale i nevojitet një ide e shëndosh me prijës të shëndosh për të nxitur dhe përforcuar ndjenjat patriotike, atdhedashurinë, për ta frymëzuar Kombin në krijimin e një forme organizimi shoqëror që garanton obligimet dhe të drejtat e barabarta të çdo qytetari.
A mos po luftojë për një ëndërr të parealizueshme?
Ne tani jemi në një situatë të paqëndrueshme ku fuqitë e mëdha të tilla si Rusia dhe Kina sfidon SHBA-n dhe Evropën dhe vlerat e saj. Prandaj, domosdoshmërish të konsolidojmë radhët tona.
Nëse duhet t’i përmbahemi terminologjisë ushtarake, kundërshtari që beson se ka pushtuar një pozicion të rëndësishëm në luftën kundër palës rivale, nuk është i interesuar të bëjë kompromis por e përdor këtë pozicion si pikënisje për të pushtuar një pozicion të ri. (, *Ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike (dasaretiaurel@yahoo.com.au)