Archives for March 2018

Reagim nga Diaspora-HARRESË ZYRTARE E MËSUESEVE VULLNETARE NË MËRGATË

March 14, 2018 by dgreca

Më 7 Mars, në Ditën e Mësuesit, kryeministri Rama shpërndau dekorata për disa mësuese të shquara në edukimin shkollor të fëmijëve…
E meritojnë…
Më 7 Mars, në Ditën e Mësuesit, as kryeministri Rama dhe as ministrja Nikolla nuk thirrën asnjë mësuese nga ato që vullnetarisht, pa asnjë shpërblim, të rrezikuar nga segmente ekstreme greke, u mësojnë fëmijëve të mërgimtarëve shqiptarë si të shkruajnë, lexojnë e këndojnë fjalën madhështore shqipe…
Jo vetëm që nuk i thirrën…
Jo vetëm nuk i dekoruan…
Por, nuk i përmendën as me emrin e përgjithshëm…
Mësuese të gjuhës shqipe në mërgatë…
Ermal Meta është fitues në një festival prestigjioz.
I lumtë.
Pas i vjen historia e ngjitjes në maja shoqëruar me miliona disqe e miliona euro…
Mësueset e gjuhës shqipe në Greqi, tash 17 vjet, nga 7 marsi 2001, po bëjnë atë që nuk ia merr mendja askujt.
Po mbledhin fëmijët dhe u mësojnë si të lexojnë, shkruajnë dhe këndojnë gjuhën e nënës.
I mbledhin pa asnjë shpërblim dhe pa asnjë mbrojtje ligjore…
I mbledhin edhe nën trusninë e qarqeve të njohura ekstremiste greke duke u përballur me heroizmin që u përballen Rilindësit e Mëdhenj të Kombit dy shekuj më parë, ndaj Dritëro Agolli i quajti “Rilindës të kohës sonë”.
Afro një muaj më parë mbi ta u ushtrua dhunë psikologjike, u mbyllën shkollën me dry në një kohë kur një ditë më parë dyert e saj i kishte hapur krye bashkiaku i Hanias në Kretë dhe pjesëmarrës në ceremoni ishte edhe një punonjës i lartë i Ambasadës Shqiptare në Athinë…
Për ngjarjen u shkrua vetëm në facebook…
Mediat shqiptare, partitë shqiptare, heshtën…
Po kush janë këta “Rilindës të kohës sonë”?
Janë bij të popullit shqiptar, mësues që tërë ditën punojnë në punë “të bardhë” a në “punë të zezë” për bukën e ditës dhe në mbrëmje, pasi siç thotë Çajupi…”Drekë e darkë kthehen dhe i bëjnë vetë”, mbledhin fëmijët në mjedise nga më të pabesueshme dhe u mësojnë të këndojnë shqip me zë të lartë, edhe mbi libra, edhe mbi nota mbi pentagram…
Askush, as nga “opozitat” dhe as nga “pozitat” këto 27 vjet nuk është kujtuar për ta, për t’i regjistruar si mësues në mërgatë, për tu dhënë pagë për punët që bëjnë, për tu dhënë “një fletë nderi”, për nderin që i bëjnë Kombit, për një ligj që t’i mbrojë, për marrëveshje që mos dhunohen klasat ku ata shkruajnë heroikën e një kohe të re.
Askush…

Abdurahim Ashiku

Mars 2018

ALFONS GRISHAJ: Rruga e Hënës

March 14, 2018 by dgreca

Rruga e Hënës/
NGA ALFONS GRISHAJ/

Hënëzë, gjuha qilim i argjend,/

Shtrirë mbi det deri tek Juniper.*/

Kordone peshqish në kor luspa asper,/

Sirenë e bukurisë në mes rend./

Ashtu në guackë në gjuhën qilim,/

Venere Botticel’ bulon mon cheri*/

Flokët ia kreh shkrifët i lehti veri’

Rruazuar yjet, stërkala lule ilim .*/

O Zot! Çfarë mirazhi! Çfarë vegimi!/

Rrugës hënës bukuria hirelartë,/

Ecën me naze si rrjedhë burimi ./

Pas perëndimit alle, ikën natë. /

Dashuria çel plot kolore gjelbërimi,/

Stolisur diamant , perla, kollonatë.*/

Plotësimi i një dëshire

Pranë ujit monedhë në dorë…

Mbyllni sytë , të lirë shpirtin .

Lërini prangat pa kurorë ,

Se Hyu , shtyn pa rrallë shortin.

Po çelët sytë e njëjta pamje

Në deriçkë t’atij ferri,

Lypcari t’njëjtën skamje

Nën lëkurën e një derri…

Atëherë … lutja dhe dëshira

Nuk kanë qenë porëzuar,

Nuk kanë ngjit si rrëshira

Në membranën e bekuar .

Sërish pranë ujit jetë,

Lëreni shpirtin t’ flaurojë,

Se monedha ka me gjetë

Çelur dëshirën pa mburojë.

———

Thirrje për Zogjtë në dimër *

Në acar, n’ dimnin e gjatë ,

Larg zogjve krahë mpirë

S’ do t’ia dijë njeri i thatë,

Lagur , unshëm , zogjtë ngrirë.

Pemët kallkan , tokë me borë,

Pa pingërim* , k’putur hark,

Rrijnë shikojnë këta të gjorë

Asnji kokërr gruni në bark.

Mjellmë lutet n’ akullnajë.

Përpëlit krahët Cardinal.

Finch -Trishtili pa uzdajë.

Blue Grosbeak* fle eternal.

Tek bien …i sheh njeriu!

Shpesh i gjëmon, i vret për sport.

Ashtu si gjak kërkon ethtriu,

Dhe mëkatari kurthon mort.

O njeri, shpreson parajsën?!

Hiq nga goja një kafshatë ,

Sërish zogjve ngjallu shpresën…

Ta paksojmë këtë lëngatë .

———

Poet

Fjaloset me grigjën njerëzore,

Me universin gjithnjë , poet.

Brenda tij janë dy pazmore :

Njëra dashni, tjetra …Profet!

———-

Profetët

Profetët- Perënditë, shenja hyjnore,

Si Indra, Shiva, Budha apo Zeusi,

Abrahami i parë, Muhameti prore,

Por Biri i Zotit është vetëm Jezusi!

————

Muhezini

Kur jehon zë në minare,

Palmat ëndërroj n’ shkretëtirë,

Muzikë e ëmbël miklon jare,

Vizion! Sylëndina e pavdirë.

*Juniper . Trageti Durrës-Koper, Slloveni.

*Mon cheri . E dashura ime.

*Ilim, Ilima . Lule mbretërore Hawaiane , e cila bëhet gjerdan lulesh.

*Kollonatë. Monedhë floriri apo argjendi , që zbukuronin veshjet e nuseve.

*Në dimër. Biologët , kanë kalkuluar se : zonat që përfshihen nga dimri i

egër , mund të vdesin 80% e zogjve . Gjithashtu , është çmuar se vdesin

5 miliard zogj në vit , duke përfshirë këtu, aksidentet , xhamat e ndërtesave

etj.

*Pingërim. Cicërimë.

*Blue Grosbeak. Zog me ngjyrë blu . Në krahë: pupla me ngjyrë kaf , gri ,

të zeza , kuqe etj.

Dita e verës

March 14, 2018 by dgreca

Nga Faik Konica/
“Ç’është Dita e Verës?/

Është dita në të cilën stërgjyshit tanë, kur s’kish lindur edhe krishtërimi, kremtonin bashkë me romakët dhe me grekët e vjetër, perënditë e lulevet, të shelgjevet.

1 manushaqe Kur shkrin dimri, kur qaset vera buzëqeshur, e hollë dhe e gjatë si në pikturë të Boticelit, zemra e njeriut shkarkohet nga një barrë, shijon një qetësi, një lumtëri të ëmbël. Në këtë gëzim, stërgjyshërit tanë ndienin një detyrë t’u falen perëndivet që sjellin këto mirësira. Dhe ashtu leu festa hiroshe që e quajnë Dita e Verës.Në pakë ditë në Shqipëri, besnikët e fundmë të paganizmit, besnikët pa dashur dhe pa ditur, do të rrethojnë me verore degët e thanave, të dëllinjavet, të dafinavet, të gjitha shelgjevet të nderuara. Do të këputin degë të gjelbëra dhe do t’i vënë përmbi kryet e shtëpivet.

Të mos i lëmë të humbasin këto festa të vjetra të racës sonë. Nuk i bëjnë dëm njeriut. Sjellin një gëzim të kulluar në shtëpi. Një vend ku jeta e të vegjëlvet është aq e trishtuar, djelmuria dhe vajzat kanë një rasë të rrallë për të dëfryer. Për të mëdhenjtë, Dita e Verës ka një shije poetike të hollë e të rrallë “.

Një histori tronditëse nga kampi shfarosës i Tepelenës

March 13, 2018 by dgreca

Tregim nga Prenda Palja/

Nga Fatbardha Mulleti Saraçi/ studiuese/*

Tepelenë o gur i zi

Mbyte grue e mbyte fëmijë

Oh ! Ca u bane djemve të rinj.

Kështu vajtoi Prenda Palja kur e detyruan të varroste dy djem të rinj që kishin vdekur në kampin e Tepelenës. Prenda Palja nga Nikaj- Mërturi, që ishte martuar me Pal Cel Ded Ndejaj nga fshati Salcë-Tropojë, i cili i qëndron nëpër male deri sa kaloi kufirin shtetëror të Shqipërisë në vitin 1948.

Nusja e e re Prenda Palja mbeti e vetme në shtëpi me dy vajza të vogla, të moshës pesë dhe dy vjeçare.

Ishte shtatlarte, e shëndetshme, plot energji, punëtore.

Ja si e tregonte jetën e saj:

-Isha njëzet e tre vjeçe, kisha dy vajza Zoja pesë vjeçe dhe Lezja dy vjeçe. Në shtëpi jetonte dhe nana Sutë Markja që ishte gruaja e axhës (xhaxhait) e burrit tim, ishte tetëdhjetë e pesë vjeçe (85 vjeç), nanë e Mirak Ukës, që ishte frat (prift) françeskan, me emnin fetar Françesko Pashko. Ai kishte mbarue studimet në Itali dhe jetonte në Romë.

Në fshatin Salcë të Tropojës kishim shtëpinë dy katëshe të pajisun me orenditë shtëpijake, kishim bagëti, tokë dhe ishim një familje në gjendje të mirë ekonomike.

Ditën që u largue burri im nga Shqipëria na erdhën policët, natën, na morën nga shtrati, siç ishim me rrobat e natës, e na nxorrën jashtë.

Më tërhoqen prej bishtalecave (gërshetave), më kanë tërhequr zvarrë. Nuk më lanë me marrë asgja nga rrobat, me zor më lanë me marrë bukën.

E shembën shtëpinë dhe na morën të gjithë pasurinë, orenditë, drithërat, bagëtinë, tokën me një fjalë na grabitën. Ngarkova në kurriz dy vajzat e vogla dhe plakën e shkretë nanë Suten e kapa nga dora.

Na internuan në Berat. Aty punova gjashtë muaj në kushte të zorshme. Jetonim në Kala të Beratit. Këtu më vdiq nana e priftit françeskan, zonja Sute Markja.

E varrosa me duart e mia, por i humbi vorri. Vuejtjen më të madhe e provova kur më internuen në Tepelenë.

Kapanonet ishin të populluara me qindra njerëz, çdo kapanon kishte edhe gjashtëqind vetë. Ishin vendosur shtretër dërrase në dy kate. Të internuar me mijëra vetë, pa dallim seksi, moshe, dëgjoheshin zërat tronditës në të gjithë dialektet e Shqipërisë…Flinim në kashtë (sanë). Kur flija të dy vajzat i mbaja në gjoks. Një vend që fryente një erë e tërbuar, që të merrte frymën, dimri i ftohtë, i ashpër me ngrica.

Jetova me të dy vajzat e vogla në këtë kamp me kapanone, rrethuar me tela me gjemba, me policë që bënin apelin pa zbardhur dita.

Më futën me transportuar (me bajtë) trupa nëpër ujë. Më thërrisnin me varrosë njerëzit që vdisnin në kamp, me ba gropa dmth me hapë varre.

Kemi punuar burra e gra, në erën e kufomave, me i transportue, me i rivarrosur. Vendvarrimi ka ndërruar tre herë. Nga matanë kampit u çuan tek ura e Bençës, buzë lumit dmth i hodhëm në ujë, se gjatë dimrit, lumi vërshonte e i merrte kufomat e eshtrat me vete.

Cdo natë vdisnin fëmijë dhe të rinj, nga urija. Një ditë në apel mungonin dy djem. Hynë policët të pajisun me hunj (me kamzhikë) në kapanon, i binin trupave të djemve, i kapën nga këmbët, i tërhoqen zvarrë, ndërsa ata ishin të vdekur (ishin dy djem si drita, nga zona e Matit). Më thirrën me i groposë dhe vajtova:

Tepelenë o gur i zi

Mbyte grue e mbyte fëmijë

Oh! Ca u bane djemve të rinj…

Në Tepelenë kanë vdekur me qindar njerëz, foshnje të porsalindur, fëmijë, të moshuar dhe të rinj…

Vdekjet ishin të përhershme kryesisht nga mungesa e ushqimit dhe e higjenës. Vajzat isha e detyruar t’i laja me ujë të ftohtë.

Në tasin e supës kishte më shumë ujë e pak oriz të krimbur e gjethe prasi të kalbur. Në kapanon fjetja ishte në kashtë. Kur flinim i mbaja vazjat në gjoks dhe kisha vetëm një mbulesë të hollë. I shtrëngoja dy vocërraket e mia dhe i ngrohja me trupin tim.

Nana ime e çmuar Luçe Sadrija ka ardhur tetëmbëdhjetë herë me na pa në kampin e Tepelenës. Ka ecur nana Luçe në kambë prej Tropoje në Tepelenë e ngarkuar me njëzet e pesë kg ushqime, në veçanti miellin të kaverdisur (dmth të skuqur) në gjalp që mos tu prishte. E takonim vetëm tek telat, s’e lejonin të hynte brenda. Atë natë që vinte ushqimi e ndaja me të gjithë pjesëtarët e kapanonit.

Na detyronin të punonim në transport drurësh. Vajzat e vogla mbesnin vetëm në kapanon dhe prisnin e prisnin deri sa të kthehesha nga puna. Transportoja lisa, një copë lis peshonte 70 kg… Ecnim e ecnim deri tek zyrat e shtetit në Tepelenës.

M’u këput laku (kanopi) i ngarkesës që kisha në shpinë (në kurriz). Më urdhëroi polici me e marrë ngarkesën në krah, por nuk pranova, ndërsa një bashkëvuajtëse pranë meje e mori ngarkesën në krah, por u rrëzue nga mali dhe u dëmtua shumë.

Si e forcova lakun që më nevojitej për ngarkesen!! Preva flokët bishtalecat (gërshetat) i kisha deri tek këmbët, i shprisha, i godita, i bashkova me fije të tjera dhe me furkë përgatita një pe… Punova gjithë natën me dritën e kandilit që m’a kishte sjellë nana nga Tropoja. Me kët lak punova gjithë ato vite, nuk u këput ma, në transportin e drurëve nga mali deri në qendër të Tepelenës. Por edhe unë nuk u këputa, mbeta e fortë se e kisha për detyrë të rrisja dy vazjat e mia të vogla, ku t’i çoja ?

Racioni treqind gram bukë s’na mjaftonte. Kam mbledhur kokrrat e ahut dhe të bungut, i bëja lëng dhe e përdora për ushqim.

Shumë njerëz, fëmijë, të rinj, të moshuar kanë vdekur prej pa ushqimit.

Kam parë kur erdhen shtatë makina nga Mirdita, të ngarkuar me njerëz- plaka, pleq, të rinj, fëmijë, foshnje dhe nuse të reja shtatzënë.

Nuset e reja me djepat e fëmijëve në dorë, ia hodhën në tokë… I hodhën nga makina se njerëzit ishin të lidhur me zinxhirë.

Nuk mund të harroj një bashkëvuajtese që quhej Prendë Taçukja, të cilën e detyronin të linte djalin e vogël vetëm, në kapanon dhe atë e nisnin në mal për transport trungjesh. Djali i vogël ka bërë nevojën…

Kur Prenda është kthyer nga puna e ka gjetur nevojën e të birit të futur në çanten e saj të ushqimit, që e kishte të varun në mur.

Rojet e kampit i vendosen një enë (kusi) në qafë, e nxorrën jashtë, e mbështeten tek muri i kazermës dhe i detyruan të gjithë njerëzit t’a përshtynin…

Në kapanon zotëronte urija. Vasilit nga Korça i sillnin makarona, mbasi i hante ai i villte, në këtë moment zbriste plaku nga shtrati lart dhe hante të vjellurat e Vasilit.

Kur shpërthenin minat që kishin mbetë nga koha e luftës, kishte të vdekur… Një burrë plak i plagosur rëndë duke rënkuar thonte:- më ruani racionin e bukës. Ai po vdiste i uritur…

Edhe pse kaluan vite e vite, sa mbyll sytë dëgjoj të qarat e të vegjëlve që kërkonin bukë, që dridheshin nga të ftohtit, kur ngrica kishte përpirë gjithçka, kishte ngrirë zemren e pushtetarëve dhe në heshtjen e kapanonit, vocarrakët nuk merrnin më frymë…

Vaji i nënave të reja që humbën fëmijët ngrihej lart në qiell…, a mund të harrohen ulurimat e nënave?!

Erdhën disa pushtetarë për kontroll i kam folur, nuk para frikë:- Më hy thika tek ne, por fëmijët s’kanë faj.

Një grup fëmijësh bërtitën-“Enver –Stalin, pionerët duen liri”. Mbas ca kohësh erdh lirimi i fëmijëve, në rast se kishin të afërm që t’i merrnin. Fëmijët e mi s’pat kush me i marrë. Nuk më lenin të lirë mua dhe fëmijët se e quanin burrin tim të rrezikshëm, ai jetonte në Francë. Mbas Tepelenës na vendosen në Savër, në kasolle dërrase.

Kam pastrue puset e Lushnjes, treqind kova ujë në ditë duke i nxjerrë nga pusi. Këtu m’u dha mundësia të bëja një fotografi me vajzat e mia të vogla që tani kishin hedhur shtatin, po rriteshin. Kur më internuan peshoja 73 kg (shtatëdhjetë e tre), kur u lirova nga internimi peshoja (tridhjetë e pesë ) 35 kg.

Por ç’ndodhi pas lirimit nga internimi?

Ajo tregon:- Shkova bashkë me vajzat tek trualli i shtëpisë, jemi jetuar jashtë në shi dhe në të ftohtë. S’na është afruar asnjë njëri. Kemi mbledhur gurët dhe mbas dy vjetësh bëmë një dhomë sa me fut kokën. Kështu kaluan vitet”…

Ndërroi jetë në vitin 2010. Arriti të takohej me burrin e saj, që ishte invalid dhe vajzat ia mbushën vatren me nipa e mbesa. E çuditshme jeta, sa shumë vuajtje, por edhe jetën e pati të gjatë, vdiq në moshën nëntëdhjetë e një vjeçare.

Vajzat e saja Zoja, ka pesë fëmijë (tre emigrantë në Itali) edhe Lezja ka pesë fëmijë, tre emigrant në Francë.

Po t’a takosh Lezen sot që është shtatdhjetë e një vjeçare, din të të tregoj për jetën e saj që e provoi kampin e Tepelenës në moshën 2 vjeçare.

Ajo flet bukur, qartë, me një diksion t’ambel, ishte energjike. Ajo thotë:- U rrita si qyqja në rreth. S’na afrohej njëri. Kur u rrita më martuan në Dukagjin, në fshatin Abat, burri ishte njëzetë vjet më i madh se unë. Në ditën e dasmës ndodhi diçka e çuditshme, sapo morën vesh që kjo nusja është familje “e prekur”, dmth me biografi të keqe, të gjithë dasmorët ikën, u larguan…Më ndoqi lufta e klasës, jo vetëm mua por edhe fëmijët e mij.

E solli per Diellin Leonora Laci

AGIM LEKA, PJESËMARRËSI I FUNDIT I KONFERENCËS SË MUKJES

March 13, 2018 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

U nda nga kjo jetë një kolos i komunitetit shqiptaro-amerikan, Dr. Agim Leka. Ai ndërroi jetë në moshën 94-vjeçare të ënjtën e javës që kaloi në Nju Jork, duke iu bashkuar kështu vargut të gjatë të bashkohasve të tij, pjesëtarëve të nacionalizmit shqiptar të cilët kanë mbetur të pakët në numër e që po ndahen nga kjo jetë dita ditës. Kombi po humb shumë me kalimin në amshim të këtij brezi patriotësh. Ai u varros të hënën në varrezat Ferncliff Cemetery në Scarsdale të Nju Jorkut. Njoftimin e vdekjes së tij e bëri Shoqata Shqiptaro-Amerikane e Mjekësisë. Doktor Leka i përkiste brezit të emigrantëve shqiptarë të pas luftës dhe ishte njëri prej aktivistëve më të respektuar të komunitetit shqiptaro-amerikan, pa dallim, në New York dhe më gjërë.

Kush ishte Dr. Agim Leka? Ishte një njeri me shumë talente, ndërkohë që është dalluar nga dedikimi i tij gjithë jetën ndaj edukatës dhe shërbimit ndaj të tjerëve. Dr. Leka ka lindur në Delvinë të Shqipërisë, një fshat i vogël afër kufirit me Greqinë, më 25 Janar, 1924. Dr. Leka ishte ndër mjekët e parë mes shqiptarëve të Amerikës. Ai mbaroi studimet në Universitetin La Sapienza të Romës më 1959 dhe më vonë në Fakultetin e Mjeksisë të Universitetit të New Yorkut. Ai u bë i njohur në komunitetin shqiptaro-amerikan si një ndër kundërshtarët më të rreptë të regjimit komunist të Shqipërisë. Dr Leka vinte nga një familje atdhetarësh të njohur dhe ai vetë shprehte një dashuri të madhe për vendlindjen. Ai u tregua kurdoherë mjaft aktiv për çështjet e Shqipërisë në SHBA dhe ka lobuar shpesh në favor të të drejtave shqiptarëve të Kosovës dhe të shqiptarëve anë e mbanë trojeve të tyre. Dr. Agim Leka konsiderohej si pjesëmarrësi i fundit që ishte ende gjallë, në konferencën e Mukjes në gusht, 1943. Dr. Agim Leka ka marrë pjesë pjesë si përfaqsues i Ballit Kombëtar.

Dashuria e tij për Shqipërinë dhe për shqiptarët, pa dallim, është frymëzuar nga ngjarjet historike që kishin influencuar jetën e prindërve, të gjyshave e gjysheve, profesorve të tij dhe të tjerë, të cilët nepërmjet sakrificave për Atdheun e tyre, bënë Shqipërinë një shtet të lirë dhe të pavarur, më 1912. Babai i Dr Agim Lekës, Rakip Leka – rrjedhë nga fshati historik i Borshit dhe ishte diplomuar “suma cum laude” në Universitetin Perandorak në Stamboll, Dega e Jurisprudencës. Babai i tij Rakipi, kishte shërbyer si njëri prej gjykatësve të parë të emëruar nga Ismail Qemali, duke arritur nivelet më të larta të jurisprudencës shqiptare të kohës. Gjyshi i Dr. Lekës, nga ana e mamasë, Nebi Sefa, ka qenë njëri prej nënshkruesve të Pavarësisë së Shqipërisë. (Marrë nga Libri, Shqiptarët më të sukseshsëm të Amerikës).

I ndjeri Dr. Agim Leka

Doktorin kam pas nderin dhe privilegjin ta njihja dhe kam qenë në kontakt me të deri para një viti. Dr Leka dallohej për aktivitetin e tij humanitar në radhët e komunitetit shqiptaro-amerikan dhe më gjërë. Ai ka një histori të gjatë prej pothuaj 50-vjetësh aktiviteti në ndihmë të të gjithë refugjatëve, por sidomos në mbështetje të komunitetit shqiptar në Amerikë, e të cilit ai ka qenë pjesë e pa ndarë dhe ku ka zën një vend të denjë në historinë e këtij komuniteti, prej më shumë se një shekulli. Veprimtaria e tij e gjatë në shërbim në komunitetit shqiptaro-amerikan ka filluar në vitin 1953, pikërisht në një komunitet arbëresh në shtetin Nju Xherzi, të bashkuar rreth organizatës së tyre, “Gjergj Kastrioti Skendërbeg”.

Si shembull i aktivitetit të Dr. Agim Lekës me emigrantët shqiptarë ishte lidhja e tij me Kishën Katolike Shqiptare në Bronx. Në lidhje me këtë doktori i ndjerë kujtonte takimet e para me këtë komunitet duke u shprehur se, “Mora një telefonatë nga Mons Zef Oroshi i Kishës Zoja e Këshillit të Mirë (në Bronx të New Yorkut), i cili më ftoi që të shkoja tek kisha e tij për të vaksinuar fëmijtë shqiptarë të ardhur në këtë vend nga trojet e tyre nën Malin e Zi”, vaksina të zakonshme kudo për fëmijtë e asaj moshe, thotë Dr. Leka, “por që në të vërtetë u ishin mohuar fëmijve shqiptarë në vendin e tyre të origjinës.” Duke përgëzuar Mons Oroshin për këtë nismë, Dr. Leka i shkruante Monsinjor Zef Oroshit se ishte tepër i kënaqur që i ishte përgjigjur ftesës së tij. Doktor Leka është shprehur se ndihej aq miër për mundësisnë për të ndihmuar komunitetin sa që është shpreehur ai, “Rrallë herë e kam ndjerë veten aq të kënaqur në ushtrimin e profesionit tim — pa kurrfarë interesi material ose monetar – duke i dhënë ndihmën time mjekësore bashkësisë shqiptare, këtij populli në nevojë e që është pjesë e pa ndarë e racës sonë.”

Në letrën e tij, dërguar udhëheqsit fetar Mons Oroshi, në vitin 1972 Dr. Leka përgëzon Kishën Katolike Shqiptare pë nismën shëndetsore të asaj kohe dhe premton ndihmën e tij të vazhdueshme, në bashkpunim edhe me mjekë të tjerë shqiptarë, ashtuqë si pas tij, “Të gjithë fëmijtë shqiptarë të çdo feje dhe krahine të gëzojnë shëndet dhe jetë të lumtur në vendin bujar të Amerikës.” Premtimin e shprehur në atë kohë për të ndihmuar komuntetin shqiptar në Amerikë, ai e mbajti gjatë dekadave të fundit. Ky pra, ishte Dr. Agim Leka, i pa përtesë dhe i gjithkugjendur në shërbim të popullit të vet, gjithmonë i dashur dhe i nderuar. Jeta dhe veprimtaria e tij në shërbim të të tjerëve, le të jetë shembull për të gjithë ne.

Ndërkaq, në një mesazh ngushëllimi me rastin e vdekjes ssë Dr Lekës, dërguar 2 djemëve dhe familjeve të tyre, Kancellari i Kishës Orthodokse Shqiptare në Shtetet e Bashkuara i përndershmi Arthur Liolin shkruan se Dr. Agim Leka dhe bashkshortja e tij e dashur Elizabeta (që ndërroi jetë vitin e kaluar) ishin një çift shembullor. Të dy këta së bashku personifikonin një frymë ekumenizmi, humanizmi dhe angazhimi shoqëror, së bashku me dedikimin ndaj karierave të tyre, në shërbim të njerëzve të kësaj bote”, shkruan i Përndershmi Liolin në mesazhin botuar në gazetën Dielli. “Fryma e tyre miqësore me të tjerët, ishte diçka më tepër se vetëm tolerancë pasi tejkalonte dashurinë që ata kishin për trashëgiminë dhe kulturën e vet shqiptare, për origjinën dhe për aspiratat e saja në të ardhmen. Ata (çifti Leka) ishin aq të pasionuar ndaj trashëgimisë së tyre, aq sa ishin edhe si qytetarë të dedikuar ndërkombëtarë, për të mos thënë edhe universal”, thuhet në mesazhin e nënshkruar nga Kancelari i Kishës Orthodokse Shqiptare në Amerikë, i Përndershmi At Arthur Liolin dhe bashkshortja e tij Margaret.

Me vdekjen e Doktor Agim Lekës, komuniteti shqiptaro-amerikan ka humbur humanistin më të përkushtuar dhe njërin prej atdhetarëve dhe mbështetësin më të flakët të çështjes shqiptare, gjatë luftës së ftohtë dhe pas shembjes së komunizmit. Dr. Leka do mbahet mend si njeri i drejtë dhe shpirtmirë, i cili gjatë jetës së tij i shërbeu të afërmit dhe Atdheut me besnikëri dhe dashuri dhe njerëzimit në përgjithësi, pa kërkuar kurrë asnjë shpërblim. Si dashamirës i kahmotshëm i Dr. Agim Lekës marrë pjesë në pikëllimin e familjes dhe të komunitetit për humbjen e tij, ndërkohë që me ndjenjat më të thella dashamirësie, shprehi përdhimbtimet e mia më të sinqerta djemëve të tij Donaldit dhe Drinit me familjet e tyre. Ai pushoftë në paqë!

Dr. Agim Leka ka marrë shumë lëvdata dhe dekorime gjatë jetës dhe karierës së tij, përfshirë nga Kongresi amerikan, organizata të ndryshme mjekësore, e të tjera. Fotoja më lartë është nga data 19 Mars, 2011, kur Shoqata Mjekësore Shqiptaro-amerikane organizoi një mbrëmje madhështore kushtuar përkushtimit të tij gjysëm shekullor në shërbim të shëndetit të qytetarëve. Dekorata e shoqatës iu dorëzua Dr. Lekës nga Nobelisti me origjinë shqiptare, Dr. Ferid Murat, kryetar nderi i asaj shoqate.