Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Archives for December 2019

Kremtimi i Ditës së Pavarësisë dhe përurimi i Qendrës së re kulturore “Nënë Tereza” në Michigan

by

Nga Valentin Lumaj*/

 

 

Ditën e Shtunë komuniteti shqiptar ne Michigan kremtoi Festen e Flamurit dhe te Pavaresise ne amientet e Kishes Katolike Zoja Pajtore. Ne te njejten kohe, u perurua Qendra Kulturore Shqiptaro Amerikane “Nënë Tereza”. Ceremonia per kete rast filloi ne oren 8 te mbremjes ku moren pjese rreth 600 persona, numer i cili e tejkaloi kapacitetin dhe parashikimet e pjesemarrjes per kete rast. Nje pjese e mire nuk arriten te sigurojne vendet e tyre ne kete mbremje, fakt qe tregon interesin e komunitetit per kete veper te rendesishme. 
            Moren pjese nje numer i madh te ftuarish nga komuniteti i Michiganit dhe me gjere. Nga Federata Vatra moren pjese nje numer i madh personaliteteh si Gjen. Asllan Bushati, Zef Bala, Alfons Grishaj, Kol. Dritan Demiraj, Mondi Rakaj, Merita Bajraktari, e cila eshte edhe bashkethemeluese e komunitetit katolik ne Dioqezen e Arlingtonit.
             I ftuari I nderit dhe folesi i rastit ishte shkrimtari Visar Zhiti. Nga kosova kishte ardhur Vikari i Pergjithshem Monsinjor Lush Gjergji. Po ashtu ra ne sy prezenca e perfaqesuaesve te klerit mysliman me Imam Shuajb Gerguri dhe sektit Bektashian me Dervish Elidon Pashaj. Po ashtu merrnin pjese, Konsulli i Nderit ne Michigan Ekrem Bardha, kandidati republikan per Asamblene e New York-ut Marko Kepi, perfaqesuesi i Zyres se Senatorit Gary Peters, James Jonson e shume te tjere.

 

I pari fjalen e mori i Zoti i shtepise famullitari Dom Ndue Gjergji. Mbasi I ftoi te gjithe te pranishmit per nje minute heshtje per viktimat e termetit ne Shqiperi, Dom Ndue gjergji tha nje lutje per te gjithe te prekurit nga kjo fatkeqesi. Nder te tjera ai theksoi: “Bekoi o Zot dhe merri ne amshim te gjithe ata qe mbeten ne germallat e ketij termeti, forcoi familjet e tyre, jepna force, bashkim, atdhedashuri dhe dashni njani per tjetrin, jo vetem ne momente te veshtira te historise dhe ne ngjarje te renda, por edhe ne paqe ta njohim ta duam dhe ta nderojme njeri-tjetrin si vella e moter”. Ai i ftoi te pranishmit te kontribuojne dhe theksoi se te gjitha te donacionet nga kjo mbremje do te shkojne ne ndihme te te prekurve nga kjo fatkeqesi ne Shqiperi.

            Kjo ceremoni u moderua nga Dr. Gjeka Gjelaj dhe Valentin Lumaj

            Ne fjalen hapese te ceremonise, Z. Valentin Lumaj, qe eshte njekohesisht anetar i Keshillit Kombetar te Vatres, nder te tjera tha: Jemi mbledhur sonte ketu, nen kete perzierje ndjenjash te jashtezakonshme, ndjenja te dhimbjes e te solidarizimit si dhe ndjenja te festes. Famullia e Zojes Pajtore eshte ne diten me te madhe te saj, u realizua nje enderr dhe deshire e hershme e prijesit te Kishes dhe te komunitetit Dom Ndue Gjergjit per nje qender te re multifunksionale. U krye por puna nuk perfundon ketu. Ne te vertete puna tash fillon. Une ju jap fjalen se bashke me ju do te punoj pa pushim, derisa kjo qender te kthehet ne nje qiri te ndezur te gjuhes, kultures dhe tradites shqiptare”. 

            I ftuari i Nderit dhe ligjeruesi I rastit, poeti, shkrimtari, ish I burgosuri per poezite e tij dhe diplomati Visar Zhiti, nder te tjera tha: “Po kremtojmë një festë të madhe tradicionale, historike, shpëtimtare, Pavarsinë e Shqipërisë, Ditën e Flamurit, dhe një ngjarje të bukur, të vyer, përurimin e sallës së Qendrës kulturore “Nënë Tereza” pranë Kishës tonë “Zoja Pajtore”. I lutemi Asaj, jemi me një dhëmbje të madhe në shpirt dhe trup nga shkaku i tërmetit që ra në Atdheun tonë të vogël, për jetët e humbura e rrënojat që shkaktoi. Por shpërtheu dhe një solidaritet i madh njerëzor, dashuria mes njerëzve, Kosova jonë me ushtrinë e saj, me ndihma, me policinë e specialist erdhi e para, gjysma të ndihmojë gjysmën, erdhën nga vendet fqinjë në Ballkan, nga Diaspora shqiptare, e para si përherë ajo e Amerikës dhe vetë SHBA, që na janë gjendur gjithmonë, jetikë në historinë tonë, mbështetësit e fuqishëm të demokracisë dhe lirive tona…

Qendra kulturore “Nënë Tereza” që përurojmë sot, ka si prelud të shkëlqyer devocionin, largapamësinë, punën e palodhur, përunjësinë dhe përdëllimin e famullitarit të saj, Dom Dom Ndue Gjergji. Jam dëshmitar i dy veprimtarive të afërta: i Konferencës shkencore mbarëkombëtare e ndërkombëtare që u zhvillua në këtë Kishë për Heroin tonë Kombëtar Gjergj Kastrioti – Skënderbeu, në vitin e 550 përkujtimor të tij…

Dhe Nënë Tereza vetë është përbashkuese ashtu si Flamuri, por flamur i bardhë paqeje, i Krishtit, i dashurisë së Zotit, që i është dhuruar njerëzimit mbarë si pasuria më e çmuar e tij.”

            Me pas fjalen e mori Monsinjor Lush Gjergji i cili  theksoi se suksesi i dashurise, i paqes dhe i lumturise nuk matet me vleren materiale qe kemi por matet me cfare kemi ne në zemrat tona. Ai tha se meqenese kjo qender mban emrin e Nanes Tereze, ne duhet te frymezohemi dhe te udhehiqemi nga shembulli i Saj, qe te gjitha veprat e kesaj Qendre te kryhen ne emer te Dashurise sikurse thote Nënë Tereza: “Veprat e Dashurise jane vepra te Paqes”

            Merita Bajraktari-McCormack,  vatrania  qe kishte udhetuar nga  Virginia, falenderoi Dom Ndoun per ftesen dhe per mikrpitjen  bujare, falenderoi organizatoret e aktivitetit, pershendeti pjesemarresit dhe vuri ne dukje mireorganizimin dhe suksesin e aktivitetit. Ajo  tha se komunitetet e tjera shqiptare neper amerike duhet te mesojne e te marrin shembull nga komuniteti shqiptar i  famullise se Zojes Pajtore  ne Michigan dhe uroi per festen e Flamurit dhe perurimin e qendres “Nene Tereza”

Ajo  falenderoi edhe Dom Lushin i cili ka vizituar Uashington DC ka mbajtur mesha ne gjuhen shqipe dhe ka folur per Nene Terezen ne  instatncat me te larta qeveritare ne DC Nder personat qe kane ndezuar shkendijen e themelimit te komunitetit shqiptar ne Dioqezen e saj, Merita permendi Dom Lushin dhe Eda Zhitin.

Merita  shprehu mirenjohje e falenderime  per shqiptaret ne Amerike dhe ne  trojet etnike, sidomos shqiptaret e Kosoves per gatishmerine  e tyre te menjehershme per te ndihmuar  vellezerit e motrat shqiptare te prekur nga termetet e fundit. Merita perfundoi duke thene ti lutemi Zotit te na ndihmoje kombin tone dhe ti lutemi nene Tererzes e Martireve Shqiptare qe  te luten per Kombin tone duke perfunduar me fjalet  “Zoti  ju bekofte ju dhe bekofte Shqiperine dhe shqiptaret kudo ku jane”  

            Ne emer te Federates Pan-Shqiptare vatra, foli General Asllan Bushati i cili pasi uroi Festen e Pavaresise dhe Qendern Kulturore “Nene Tereza” nder te tjera theksoi: “Ne jemi shumë afër punës, veprës e jetës së Nënë Terezës, por breznitë e ardhëshme shqiptare, do të krenohen shumë me shqiptaren e madhe Gonxhe Bojaxhiu që u bë shejt për gjithë njerzimin. Shenjtorja jonë, ka predikuar me Krishtin në në zemër, mirësi e dashuri pakufi për këdo që e pranon dhe e adhuron dashurinë e mirësinë e zotit. Por fondamentet e saja , janë diametralisht të kundërta me fondamentalistët e të gjitha llojëve e kategorive, të cilët nuk kanë fe e atdhe, por janë e kundërta e fondamenteve njerzore…Bashkatdhetarë, siç jemi të bashkuar sot këtu për Qendrën Kulturore “Nënë Tereza” në Michigan, ju ftoj të bashkohemi për veprimtari të përbashkëta në dobi të kombit sa here na kërkohet”.

            Nga New York-u kishte udhetuar edhe kandidati republikan per ne Asamblene e ketij Shteti, Marko Kepi se bashku me stafin e tij. Ne fjalen e tij, ai foli per strategjine dhe suksesin ne mbledhjen e fondeve per Shqiperine. Ai tha se ne 24 ore kishin mbledhur rreth 1M dollare, dhe deri ne ate moment shuma kishte arritur numrin 1,5M dollare. Ai tha, se ai do te shkonte personalisht ne Shqiperi per dorezimin e ketyre fondeve ne destinacion.

            Konsulli i nderit ne Michigan, Ekrem Bardha, vuri ne dukje nevojen e politikaneve shqiptare per marrveshje dhe mirekuptim mes njeri tjetrit ne keto kohe te veshtira per popullaten e demtuar nga termeti.

            Kryetari I Qendres Islamike Imam Shuajb Gerguri tha se shqiptaret duhet qe t’i lene menjane ndasite politike dhe fetare dhe te bashkohen ne keto raste fatkeqesie. Ai tha se armiqte mundohen qe t’I zgjasin duart dhe te na ndajne, por kjo fatkeqesi tregoi se te gjith jemi nje kur e kerkon Atdheu.

            Udheheqesi i Teqes se Pare Bektashiane ne Amerike, Dervish Elidon Pashaj, tha se solidariteti dhe harmonia fetare ne shqiperi nuk jane vetem sende te çmuara qe i vendosim ne muze por jane vlera te gjalla e reale te kombit shqiptar.

            Ne salle ndolleshin edhe ylli futbollit shqiptar, Lorik Cana i cili solli ne vemendje veshtiresite e medha si pasoje e termetit ne Shqiperi dhe theksoi nevojen e solidaritetit dhe kontributeve financiare ne ndihme te te demtuarve.

Kampioni i botes ne Artet Marciale, Adrian Hadribeaj,  tha se kjo qender kulturore do te jete nje rreze drite dhe shprese per ruajtjen dhe trashegimine e gjuhes dhe tradites shqiptare.

            Ne ambientet e reja te kesaj Qendre Kulturore, ra ne sy Salla e re me te gjitha detajet e saj moderne e cila sipas organizatoreve te kesaj mbremje kushtoi rreth 1,5M dollare. Bashkengjitur Salles ishin ambiente e tjera si klasat e mesimdhenies, kuzhina moderne si dhe ambientet e jashtme sportive.

            Sipas informacioneve nga drejtuesit e ketij aktiviteti,  kjo qender se shpejti do te kete bordin drejtues te saj te perbere nga intelektuale  te komunitetit. Ne kete qender planifikohet te kete se shpejti departmente te ndryshme si: te gjuhes shqipe, te historise, te kenges dhe valles shqiptare, te sportit, te rinise  e te tjere, te cilat do t’i shnderrojne keto ambjente ne nje qender shumefunksionale ne sherbim te komunitetit.

Andrew Johnson, kush ishte presidenti amerikan që bleu Alaskën

by

Nga Raimonda MOISIU/

Nga shegert rrobaqepësie  në Zv/President i Amerikës….  /

Andrew Johnson lindi më 29 Dhjetor, 1808-ë, në një familje të thjeshtë punëtore, mes skamjes dhe fukarallëkut, në Raleigh të Karolinës së Veriut (North Carolina). Babai i tij, Jacob Johnson, një argat me mëditje u nda nga jeta herët, kur Andrew ishte vecse tre vjec. Nëna e tij, Mary McDonough Johnson, bënte dy punë njëkohësisht; rrobaqepëse dhe rrobalarëse për të mbajtur dhe ushqyer veten, Andrew-në e vogël dhe tre djemtë e tjerë, por ajo nuk ishte në gjendje dhe nuk ia doli dot, t’i dërgonte në shkollë fëmijët e saj. Kur Andrew ishte afër të 14–e, ai filloi punë si shegert te një dyqan rrobaqepësie. Teksa Andrew qepte gjithë ditën, një nga shokët e tij, edhe ai shegert, e mësoi atë të lexonte, por akoma Andrew nuk dinte të shkruante. Ai ishte një djalosh i pashëm dhe i hedhur,  dhe pas një rrengu djaloshar të moshës, që i bëri pronarit të rrobaqepësisë, i frikësohej  ndëshkimit të tij, Andrew arratiset  dhe filloi punë si rrobaqepës profesionist në Laurens Court –House, në Karolinën e Veriut. 

Ndonëse, ishte akoma në kërkim nga pronari i rrobaqepësisë, në moshën 17-ë vjecare, Andrew u kthye  për një kohë të shkurtër në vendlindje, në Raleigh. Tashmë në familje gjërat kishin ndryshuar; nëna ishte martuar përsëri. Andrew i kërkoi nënës dhe njerkut që të shkonin me të në perëndim dhe të fillonin jetën nga e para. Ata udhëtuan përmes Kalorinës së Veriut në një karrocë me rrota që  tërhiqej nga një  kalë qorr, me një sy. Ata u vendosën në Greeneville, Tennessee, matanë kufirit me Karolinën e Veriut. 

Brenda një kohe të shkurtër Andrew Johnson hapi  dyqanin e rrobaqepsit në Raleigh, ndërsa një vit më pas, ai martohet me vajzën bukuroshe 16-ë vjecare, Eliza McCardle, bija e një shegerti këpucar, në Greeneville. Ngaqë vajza ishte disi e shkolluar, ishte pikërisht ajo që i mësoi shkrim, lexim dhe  aritmetikën e thjeshtë, Presidentit të ardhshëm, Andrew Johnson. Ata patën pesë fëmijë, mes tyre edhe një djalë, i cili u vra më vonë si  ushtar i Unionit gjatë Luftës Civile. 

Andrew Johnson, një shegert- rrobaqepës, i cili nuk kishte qenë asnjë ditë në ndonjë klasë mësimi në jetën e tij, por kishte dhuntinë të  fliste rrjedhshëm e lirshëm me mëncuri atë që ndjente. Ai  filloi të ngjitëte shkallët e karrierës politike, duke u mbështetur te njeriu i thjeshtë dhe i zakonshëm,  sikundër ishte edhe vetë, shtresës sociale që i përkiste.

Andrew Johnson ishte njeri serioz, reflektonte qytetari dhe  punëtor energjik si profesionist rrobaqepës. Karakteri i fortë dhe personaliteti i tij, impresionoi bashkëqytetarët dhe në moshën 19–ë vjecare zgjidhet  Anëtar i Këshillit Bashkiak të Greeneville (1828), Tennessee. Pasi shërbeu për gati dy vjet si anëtar e këshillit bashkiak, djaloshi 21-ë vjecar i vlerësuar dhe nderuar gjithmonë nga bashkëqytetarët e tij, u zgjodh  Kryebashkiak i Greeneville (1830-33). I njohur për oratorinë e tij dhe duke qenë pjesa më aktive e shoqërisë, vecmas në debatet publike, gjatë tre vjetëve  si Kryebashkiak, dhe një përkrahës tradicional e fanatik i demokratit Andrew Jackson, -Johnson u bë  mbrojtës i flaktë i të drejtave të punëtorëve. Në vitet 1835-37 dhe 1839-40 ai zgjidhet  Anëtar  i Parlamentit në Shtetin e Tennessee  për dy mandate, dhe dy vjet më vonë si  politikan i ri dhe optimist që po njihte progres të  shpejtë, ai u zgjodh Anëtar e Senatit  të  Shtetit  Tennessee (1841-43),  dhe  bëri emër si  opozitar  i fortë i aristokracisë së mbijetuar nga shteti. 

Johnson ishte 34 vjec kur u zgjodh për herë të parë Kongresman në vitin 1843 dhe në vitet që pasuan, ai u rizgjodh katër herë deputet. Ai ndihmoi Presidentin Polk të shtypte  Luftën me Meksikën, votoi për kompromisin e vitit 1850, dhe u orvat të  kalonte ligjin për shtëpitë, me qëllim të ndihmonte fermerët të merrnin në përdorim, tokat e Perëndimit.

Ndërsa pas rishpërbërjes së shtetit prej Whigs, u bë e pamundur rizgjedhja e Andrew Johnson në Kongres, ai kthehet në Tennessee, dhe  fitoi zgjedhjet si Guvernator, në vitin 1853. I njohur si “Guvernatori Zanatci”, Johnson vazhdoi të ushtronte zanatin e rrobaqepësit, qepte rrobat për veten e tij, dhe i bëri kostumin- dhuratë si shenjë miqësie, Guvernatorit të Kentucky-it. Denoncoi me forcë  anti-katolikët e njohur si -Lëvizja “Agnostik”, dhe Andrew Johnson fitoi mandatin e dytë të Guvernator-it, i votuar prej shumicës, në vitin 1855-ë.  Në Konventën Kombëtare të Demokratëve e vitit 1860, Johnson u propozua për zgjedhjet presidenciale nga shteti i Tennessee, por ai u tërhoq dhe bëri fushatë për zgjedhjen e John Breckinridge. Shumica aludoi se ai mund të ishte ndonjë  separatist.

Kur Lincoln u zgjodh President, Johnson  doli hapur dhe denoncoi lëvizjen separatiste. Ai deklaroi se i qëndronte besnik Union-it, ndërsa për separatistët ai u shpreh:

“Unë do t’i kisha arrestuar të gjithë ata, dhe gjykuar për tradhëti, edhe nëse dënoheshin nga Zoti, ata duhet të dënoheshin nga Ligji”

Kur Tennessee iu bashkua Konfederatës, Johnson i qëndroi besnik fjalës së dhënë, por në Washington; ai tashmë duartrokitej si patriot në Veri, dhe cilësohej si tradhëtar në Jug. 

Pasi trupat veriore pushtuan Tennessee-në perëndimore dhe atë qëndrore në vitin 1862, Lincoln emëroi Andrew Johnson Guvernator të Ushtrisë  të Shtetit Tennessee (Ministër i Mbrojtjes i Shtetit). Ai tregoi një mendësi të ndershme, i drejtë  dhe i paanshëm, administrator  i aftë  dhe i zoti, dhe iu dha amnistinë ish-simpatizantëve të Konfederatës, por gjithashtu bëri përpjekje  të aprovonte një amandament të Kushtetutës, për të nxjerrë  jashtë ligjit, -Skllavërinë.  Vetë shteti i Tennessee-së, në mënyrë specifike u përjashtua nga Emancipation Proclamation, dhe ishte i vetmi shtet,  që i dha fund Skllavërisë me mekanizmat e veta. Në Konventën e Unionit Kombëtar në Baltimore, në qershor të 1864, delegatët  zgjodhën Andrew Johnson të garonte për Zv/President i Presidentit Lincoln, dhe prezenca e demokratit Andrew Jackson në Konventë, e ndihmuan Lincolnin të merrte shumicën ndaj opozitarit demokrat, Gjeneral George McClellan. Në ditën e inaugurimit, në 4 Mars, 1865, Zv/Presidenti Andrew Johnson u shfaq  i dehur, situatë që e vuri jo pak në pozitë të vështirë atë vetë dhe miqtë e tij. Disave prej tyre nuk iu pëlqeu aspak, dhe i sugjeruan Lincoln-it, se duhej të kërkonte dorëheqjen e Zv/Presidentit, Andrew Johnson! 

Lincoln me humorin e tij të këndshëm dhe elokuent,  i qetësoi ata, duke iu thënë se ai e njeh prej shumë vite Andy-in, dhe  ai nuk është Pijanec!

Andrew Johnson hyn në histori si  Presidenti i 17-ë i SHBA-ës, mbas vrasjes në atentat të  Abraham Lincoln.

Në mbrëmjen  e 14 Prill-it, 1865,  Presidenti i 16-ë i SHBA-ve, Abraham Lincoln u qëllua dhe u plagos për vdekje nga John Wilkes Booth.  

Komplotistët kishin planifikuar të vrisnin edhe  Zv/ Presidentin, Andrew Johnson, gjithashtu,  por planet e tyre ecën keqas dhe nuk funksionuan. 

Mëngjesin e  15 prill 1865, Zv/Presidenti Andrew Johnson, zgjohet herët  nga një miku i tij, i cili  i tregon për vrasjen në atentat të  Presidentit Lincoln. I shqetësuar dhe i tronditur, Johnson shkoi menjëherë në dhomën e shefit të tij, ku e gjeti me plagë dhe i shtrirë pajetë në krevatin e tij. Pas një nate të gjatë e të lodhëshme, deri në vigilje të ditës tjetër, Andrew Johnson u betua si Shefi i Ekzekutivit para  Kryetarit të Gjykatës Supreme, Salmon P.Chase. Anëtarët e kabinetit u mblodhën në sallonin e hotelit të tij. Pra Andrew Johnson u cfaq në historinë e Amerikës, dhe mori mandatin presidencial, pas vrasjes në atentat të  Abraham Lincoln, mandat që e mbajti për katër vjet. 

Qëndresa dhe forca e karakterit të tij mposhti  trysninë dhe presionin e Kongresit; konsolidoi presidencën dhe mbrojti  ndarjen e pushteteve midis; legjislativit,  ekzekutivit dhe degët e gjyqësorit. I zgjedhur Zv/ President nga Unioni Kombëtar më 1864, nga rradhët e demokratëve dhe më pas si President- ai  hyri në Shtëpinë e Bardhë, si rezultat i vrasjes se Abraham Lincoln, duke “fituar” kështu,  armiqësinë e Republikanëve. Ai shprehej se Jugu-un,  duhej ta shihnin si “mik opozitar  kokëfortë”, dhe jo si  “armik  pushtues”, pra ishte i pari politikan amerikan që shpiku  termin;  “Opozitarë, por Vëllezër për Amerikën”!

Një nga arritjet më me  vlerë të administratës Johnson, ishte shkëputja e Alaskës nga Perandoria  Ruse, e cila iu dha zyrtarisht Amerikës,  më 18 tetor 1867-ë, përmes një amandamenti  të ratifikuar nga Senati amerikan dhe u nënshkrua nga Presidenti i 17-ë,  Andrew Johnson. E njohur si “Kanali  e ujrave të zeza” dhe “Frigoriferi i ujrave të zeza”, Alaska, cepi më verior i Amerikës, vërtetoi se vlente më shumë se cmimi $ 7.2 billion, që u pat blerë. 

I dyshuar dhe i vënë nën hetim, ngaqë nuk lejoi që Kongresi të uzurponte të drejtat presidenciale, Andrew Johnson, Presidenti i 17-ë amerikan arriti të shmangte dënimin, por jo largimin nga Kongresi vetëm me një votë të Senatit. 

E largojnë  nga Presidenca në vitin 1869-ë, si një njeri  i padëshiruar.

Me shpirtin luftarak, pasion dhe vendosmëri, për të vërtetuar se ai kishte qenë i drejtë dhe i përpiktë në aktet e tij si president,  Johnson rikthehet në Tennessee dhe hedh kanditaturën për në Kongres në vitin 1869-w. Dështoi në këtë përpjekje, ai provoi dhe humbi përsëri edhe në vitin, 1872. Përfundimisht ai kthehet  triumfalisht  në zyrën e tij të hershme, në Washington, 6 vjet më vonë, në vitin 1875-ë, si US Senator.

“Unë tashmë, ja arrita qëllimit dhe kam arritur majën e ambicieve të mija”,- u shpreh Johnson kur legjislativi i Shtetit të Tennessee e zgjodhi atë Senator.

 Ai mori pjesë në Kongresin e 44 –në Mars të vitit 1875-w, kur  Demokratët kishin Kontrollin e “House”, për herë të parë pas luftës Civile, dhe përforcoi së tepërmi pushtetin në Senat, 

Si një demokrat i shtetit të Tennessee, ai ishte i vetmi Senator nga Jugu, që pasoi ndarjen e pushteteve. 

Andrew Johnson mbajti të vetmen ligjëratë në Senat, duke ripohur bindjen e tij për politikat e ngadalta e të buta të riroganizimit, që ai ishte përpjekur aq shumë për t’i institucionalizuar dhe kishte denoncuar politikat ndëshkuese  të imponuara me forcë kombit nga  Republikanët Radikalë. Ai u ndje disi i lehtësuar kur duartrokitjet shpërthyen, pikërisht në atë Dhomë të Senatit, ku ai ishte përpjekur t’i bindëte ata, shtatë vjet të shkuara, kur ai ishte President. 

Por, Johnson nuk e shijoi gjatë reputacionin e tij. 

Në 31 Korrik 1875-ë, teksa ishte për vizitë te vajza e tij në Carter-Station, Tennessee, ndahet nga jeta në moshën 66-ë vjecare, si pasojë e hemorragjisë celebrale.

Raimonda MOISIU * “Referuar American Presidents” 

Ministri e përbashkët e Diasporës për të gjithë shqiptarët në mërgim

by

nga K.P.Traboini/
Nga Kolec P. Traboini Ministria e Diasporës duhet me qenë e përbashkët dhe jo e ndarë mes dy shteteve shqiptare. Edhe Shqipëria edhe Kosova janë shtete shqiptare në Ballkan. Çdo version tjetër i shpikësve të kombeve, është i panatyrshëm e shkon kundër dëshirës popullore. Histori me Esat Toptan, që donte një Shqipëri sa pëllëmba e dorës, me ca troje përqark Tiranës nuk funksionon në kohërat moderne. Shqiptarët janë zgjuar tashmë. Veç kush jeton ende me mendje në Mesjetën feudale apo kush e konsideron Atdheun e përbashkët si një çiflig të vetin privat mendon asisoj. Atdhe kemi një dhe ai i tejkalon ndarjet në kufij shtetesh. Mund të ndash tokën, fushat, malet, lumenjtë por nuk e ndan dot popullin. Shqiptarin nga shqiptari. Albin Kurti duhet ta ketë parasysh se krijimi në mënyre paralele i ministrive të Diasporës janë jo produktive e sjellin ndasi e ftohje mes shqiptarëve në mërgim. Në këtë drejtim dy kryeministrat duket të mirëkuptohen dhe Pandeli Majko të jap dorëheqjen, se dy ministra për të njëjtën punë është luks i madh për shqiptarët e varfër këndej e andej kufirit shqiptar-shqiptar, kufi i cili në fakt duhet të zhduket një orë e më parë. Kosova dhe Shqipëria të krijojnë një ministri të përbashkët dhe kjo ti lihet në zgjedhje të një ministri në Qeverinë e Kosovës. Le t’ia nisim pak e nga pak. I pari Dikaster i përbashkët. Ai duhet të quhet Ministria Kombëtare e Diasporës Shqiptare, sepse shqiptarët jashtë i përkasin shqiptarisë e jo ndarjes se hartave gjeo-politike, kudo qofshin jashtë trojeve të veta bijtë e shqipes. Dhe mos na e shënoni në hartat që përdorim ne shqiptarët atë vijë kufiri Kosovë-Shqipëri. Atë vijë ndarëse, qoftë dhe administrative, e urrejmë prej një shekulli. Dhe urrejtja shekullore është tepër e rëndë, për të mos thënë traumatike, në psikikën e një Kombi. Duke fuqizuar shtetin gjermanët e arritën bashkimin e kombit. Le të nisim ta bëjmë edhe ne. Dhjetor 2019

BRONX BOROUGH CELEBRATION OF 107 YEARS OF ALBANIA’S INDEPENDENCE BRINGS FRIENDSHIP TO FOREFRONT

by

The Honorees: Imam Tahir Kukaj, Skender Bucpapaj, Posthumous Tribute to Prof. Dr. Rexhep Krasniqi, Imam Abdullah Hoxha, Shaban Binaku

Governor Andrew Cuomo’s Proclamation Presented to Esad Rizai 

By Rafaela PRIFTI

Bronx Borough President Ruben Diaz Jr. in conjunction with the Albanian American Society Foundation, Albanian Community Center and Sons and Daughters of Albania in the United States hosted the celebration of 107th anniversary of Albania’s Independence on November 21.  The event has become a new annual tradition that honors a deep-rooted friendship between America and Albania. Even before the start of the ceremony, the setting was a reminder of the historic bonds of the two countries. The metal plaques at each corner of the Veterans Memorial Hall display quotations from American presidents. The quotes of President Woodrow Wilson stand out since he led the US in World War I, and gave the crucial support to Albania’s Independence. The banners of the Albanian American organizations responsible for the event were placed underside the brass plaques dedicated to the memory of the US military service members, and served as a visual reminder of the Albanian-American alliance. The founder and President of Albanian American Society Foundation, Esad A. Rizai, greeted the Albanian and American guests at the entrance, while keeping an eye on all items of the program.  The official opening started with the national anthems. The Master of Ceremonies Aida Gashi invited the artist Arian Kerliu who performed guitar-based renditions of the hymns. There again was the connection since it was President Wilson who signed an executive order designating the “Star Spangled Banner” as the national anthem in 1916. In his welcoming remarks, Esad Rizai thanked the participants, organizers, the Board members of the Albanian American Society Foundation, and the Bronx Borough President, Mr. Diaz, “a longtime friend and supporter of Albanians” and Mr. Edwin Molina for the diligent work on the proclamations. Lastly, Mr. Rizai paid homage to the 2019 Honorees. Mr. Ruben Diaz greeted “Miredita” in Albanian and welcomed everyone to ‘their house’ underscoring the theme of friendship with the Albanian community. Eleven years ago, as the new President of the Bronx Borough, he came in contact with the Albanians in organizing the naming of a street after the great Mother Teresa. “The celebration of Albania’s independence at this venue goes back seven years now,” said Mr. Diaz. Whereas these events are more recent, he drew attention to the old wave of Albanian immigrants from the 1930s. “Anybody here knows Regis Philbin?” he asked, referencing the American media personality who is a Bronx native. “Today Albanians continue to strengthen the core of the Bronx,” and as the home to 1.47 million people continues to grow economically and improve infrastructure and boost small business, so “while Esad thanks me, I am the one thanking you, all the Albanians” for being part of a stronger, better Bronx, because “the Borough has come a long way thanks to the communities who have made it their home,” said the Bronx Borough President. Pointing out the prominent role in specific areas, he said “In regard to Albanians, the examples are seen in the elected officials like Assemblyman Mark Gjonaj, the men and women in uniform, firefighters, real estate etc. that have resulted from the hard work, faith and dedication of the community.” In the end, Mr. Diaz remarked that the fabric of New York is comprised of many threads, and two of those are “red and black, which stand for the Albanian community.” Next item was the introduction of the honorees. “An important part of the celebration of independence and the community is the recognition of the individuals, as we have done in the past. In the words of Esad, they sacrificed so much to the benefit of all of us.” First honoree, Professor Dr. Tahir Kukaj, Vice-President of the Albanian Islamic Center, recently named Muslim Chaplain for the NYPD.  His bio summary stated that Dr. Kukaj is an active spiritual leader with deep ties to the New York Muslim community and an interfaith expert. “Having fostered interfaith relations for over two decades, Dr. Kukaj was widely celebrated as a welcome addition to the spiritual leadership of the NYPD by multiple organizations, including the NYPD Muslim Officers Society. Dr. Kukaj was born in 1965 and grew up as an Albanian Muslim in Kosovo. He and his family were survivors of the war and subsequent strife that plagued Communist Kosovo during the 1970s and 80s, having endured the loss of the Kukaj patriarch, Tahir’s grandfather, to a brutal communist execution before Dr. Kukaj was born. Citing his father’s altruistic benevolence, despite the horrors around them, as a major motivation in his life, Dr. Kukaj moved to Cairo in 1984 to study at the prestigious Azhar University (AH-ZAR). Among his other work, he learned Arabic and ultimately achieved a Ph.D. for his research. After immigrating to the United States, Dr. Kukaj became both Imam and Director of Outreach at the Albanian Islamic Cultural Center on Staten Island. An interfaith outreach expert, Dr. Kukaj is widely acknowledged as a skilled spiritual diplomat, representing both his mosque and his faith, and routinely hosts a variety of interfaith dialogues and dinners with other Muslim, Jewish and Christian leaders of New York. Dr. Kukaj has served on the clergy Advisory Board for both former New York Mayor Andrew Cuomo and current Mayor, Bill de Blasio, as well as a liaison for the Muslim community. He was named one of the 2019 Staten Island Power 100 by City & State Magazine.” The acceptance speech of Imam Kukaj briefly touched on the proud history of Albanians and the impact of distinguished figures, noting that “the name of the Illyrian ancestors of Albanians relates to the freedom-loving nature of our people.”

The second honoree was Skender Buçpapaj, an Albanian poet, political commentator, author, scholar, and publisher, who played a key role in the downfall of Albania’s communist dictatorship. The short bio noted the professional career of Skender Buçpapaj, as the Editor of “Drita” (Light) for fifteen years, a prominent newspaper of the Writers and Artists’ Union of Albania, dedicated to literature and art. “In 1991, Skender was the initiator and co-founder of the Independent Union of Albanian Journalists, which later became the Union of Journalists, where he was twice elected as its president, as well as Editor-in-Chief of the newspaper “Kosova,” for a short stint. Later in December of 1991, he was appointed Deputy Director General of the Albanian Radio and Television Broadcast and in 1992, the first director general of the RTSH – Albania’s Public Broadcaster, which played its role in helping bring about the downfall of the communist regime, a duty that he maintained until the August of 1995. From 1995 he returned to diplomacy, taking a position in the Ministry of Foreign Affairs in Albania, followed by his posting with the Embassy of the Albanian Republic in Bern, Switzerland, where he covered the different sectors and was appointed the Chargé d’Affaires at the embassy. In 1998, Skender returned to journalism, becoming Editor-in-Chief for the daily newspaper “Bota Sot,” headquartered in Switzerland. During this time, the paper expanded its circulation to 200,000 copies daily, distributed in new markets such as Pristina, Tirana, Skopje, in Albania, as well as Frankfurt, Germany and New York City. In 2008, he and his spouse Elida Buçpapaj, became publishers of the Voice of Albanians Website, the most-read Albanian-speaking platform in the whole of the diaspora.” On his behalf, the proclamation was accepted by the Master of Ceremonies Aida Gashi.  A posthumous award went to Prof. Dr. Rexhep Krasniqi, Ph.D., an Albanian-American historian, teacher, and anti-communist politician and activist, who is best remembered for his long-time leadership of the “Free Albania” National Committee. His bio noted that Dr. Krasniqi was a humble school teacher prior to World War II’s short incarceration by occupying forces. “Dr. Krasniqi would become more politically engaged while working as an educator, after his incarceration, becoming member of the Albanian Parliament in 1943 and was appointed later Minister of Education. As the Communist gained more power in Albania, and Kosovo being reinstated as part of Yugoslavia, Krasniqi and other leaders joined the Second League of Prizren. By 1944, Dr. Krasniqi immigrated to Austria, and later Damascus, where he coordinated publication of the “Bashkimi i Kombit,” which opposed Albanian communism. With an invitation from U.S. State Department and support from Xhafer Deva, Dr. Krasniqi settled in US, in 1954, taking leadership of the “Free Albania” National Committee. The Committee was an opponent of the Communist regime in Albania, and gathered most of the anti-communist Albanian émigrés of post-World War II, serving as a government-in-exile until 1955 when Albania joined the UN. Dr. Krasniqi would continue his advocacy after moving to Australia and later the United States, helping Albanian refugees to resettle in the United States through the New York-based Committee on Free Albania, which he chaired for 35 years, until the fall of the communist dictatorship. Dr. Krasniqi was instrumental in helping not only preserve Albanian culture in this country, as well as fighting for the Albanian human rights and democracy.”

Mr.Idriz Lamaj, Honorary Member of Vatra, Pan-Albanian Federation of America, accepted Dr. Krasniqi’s proclamation and summed up the mark of his colleague and fellow companion at the Free Albania Committee from 1956-1992. “Dr. Krasniqi was a politician, a statesman, a historian, a patriot and one of the iconic figures in the Albanian nation. He was honored with Award Merits from the White House, the US Congress and New York State Governors and Mayors’ Office during the time he was alive and carried his duties. Today, I am emotionally touched because we still have Albania Americans and American politicians and patriots of the great New York State that memorialize Dr. Rexhep Krasniqi with gratitude and honor him with this proclamation, after 20 years of his passing.” The honorees to be recognized posthumously were Imam Abdullah Hoxha and Shaban Binaku, who distinguished themselves as leaders of popular uprising against the Ottoman Empire in 1910-1912. They were patriots and popular strategists who organized and led the liberation movement of national unity in Albania. “Imam Hoxha and Shaban Binaku fought in the battles of the Albanian League of Prizren, starting with the siege of Maxhar Pasha in early-September 1878, and the battles of Plava and Gucia in 1879-1880. Imam Hoxha and Shaban Binaku were executed by the Ottoman Turks, in late November 1910, not far from the foundations of the Tabaccus Bridge. The tombs of these heroes remain to this day as memorials dedicated to the nation’s freedom.” The proclamations honoring the patriots who paved the way to independence were accepted by their family members. 

Sophia Zayas, Bronx Regional Representative of the Office of Governor Andew M. Cuomo, said that she was there as a friend of ‘the vibrant Albanian community.” Recognizing the dedicated leadership of Esad Rizai, with whom she works closely, she presented a proclamation by Governor Cuomo! Additionally, she read the Governor’s letter of appreciation awarding Alush Smajl Hoxha “for the commitment to ideals of freedom and democracy by noble Albanians.”

Albanian poet Isa Brecani recited his poem dedicated to the love of homeland and the notable individuals of history focusing on the flag as a unifying symbol of Albanians.  

On behalf of Senator Alessandra Biaggi’s, the Deputy Chief of Staff, Mr. Miguel Rondon office awarded a special appreciation to Igbal Milaku.    

The closing remarks by Hajdin Alijaj, Vice President of the Albanian-American Society Foundation, emphasized key historic moments and highlighted the lasting friendship of both countries with gratitude to President Woodrow Wilson. “The Albanian people united by the Albanian League of Prizren and its leader Abdyl Bej Frasheri tried to unite all Albanians but failed after the Congress of Berlin of 1878 did not recognize it. First, Albanians proclaimed independence from Serbia on November 28, 1444 in the city of Lezhe by Iskanderbeg (George Castriotas) and second, on November 28, 1912 in the city of Vlore by Ismail Qemal. We, Albanians are proud of our heritage and our forefathers and heroes who gave their lives for freedom, democracy and independence for all the Albanian people! After World War II, President Wilson stood up to the victorious nations of Europe in defense of Albania as one of the oldest people of Europe, and a true nations whose borders needed to be preserved… we hope that one day our dream will be fulfilled and all the Albanian lands and people will be united under one Albania, the United Democratic Republic of Albania!”

At the end of the ceremony, the President and Founder of Albanian-American Society Foundation, Esad Rizai said that the honorees of the event that celebrated 107 years of Albania’s independence were respectable and upright individuals that lived by a high moral code of “‘Besa’, (Oath) Dignity and Justice,” guided by one true faith known as “Albanianism.”   

Acknowledgments

Edwin Molina, Press Secretary at Office of Bronx Borough President for the Honorees’ Bios.   

Turkey’s Targeting of Ethnic and Religious Minorities in Syria

by

DAVID L. PHILLIPS DELIVERED KEYNOTE ADDRESS AT THE ST. ANDREW’S ANNUAL CONFERENCE ON RELIGIOUS FREEDOM/

“Turkey’s Targeting of Ethnic and Religious Minorities in Syria” /

by David L. Phillips/

Truth is in short supply these days. Repeating a lie often and loud enough does not make it true.

Turkey’s President Tayyip Erdogan justified Turkey’s invasion of northern Syria on national security grounds. Its unprovoked attack had little to do with national security. Syrian Kurds have never launched a cross-border attack on Turkey.

Erdogan was driven by Turkish domestic politics. By demonizing and attacking the People’s Protection Units (YPG), Syrian Kurdish militias, Erdogan wants to distract Turks from his corrupt and ineffective rule.

He has turned Turkey into a giant gulag, denying freedom of expression and other basic human rights. Article 301 of the Turkish Penal Code makes it a crime to “denigrate Turkishness” and is used to restrict freedom of expression. After the so-called coup of 2016, more than 100,000 Turkish civil servants were fired and about 50,000 detained. Turkey arrested 231 journalists since 2016, more than any other country. Ahmet Altan, a prominent journalist and newspaper editor was released then re-arrested last week, signaling Erdogan’s continued crackdown on dissent.

The Armenian and Greek communities are targeted in Turkey. The Turkish authorities have seized and failed to return Armenian Church properties. The Turkish government controlled even the election of the next Armenian Church leader, the Patriarch, in Turkey. The Halki Greek Orthodox School remains closed despite repeated appeals from Greek and US officials.

Turkey’s economy has tanked with Berat Albayrak, Erdogan’s son-in-law, as finance minister. Corruption and cronyism are rampant. When the Justice and Development Party (AKP) won elections in 2002, the Turkish lira was trading at 1.5 lira to the US dollar. Now it is trading at more than five to one. Debt servicing is difficult with the currency’s collapse. Foreign Direct Investment has evaporated without the rule of law.

In local elections last spring, noble and dignified Turks repudiated the AKP in Ankara, Izmir, Istanbul and other municipalities. Local election results created a crisis for the AKP. Richard C. Holbrooke, with whom I had the honor of working, said about Serbia’s Slobodan Milosevic: “He seeks to solve a problem by creating a bigger one.” The same can be said of Tayyip Erdogan who seeks to shore up political support by demonizing and killing Kurds.

The Autonomous Administration of North and East Syria (NES), which Kurds call Rojava, is an existential threat to Erdogan. In the NES, Syrian Kurds enshrine grass-roots democracy and gender equality at all levels of administration. They champion ecological justice and secularism. Northern Syria reminds me of the kibbutz movement in Israel where people sacrifice their self-interests to advance the common good. The NES was a noble sanctuary, now destroyed by Erdogan’s aggression.

President Donald J. Trump caved to Erdogan’s demands during their phone conversation on October 6, agreeing to withdraw US Special Forces from the Turkish-Syrian border and giving Erdogan a green light to invade. President Trump betrayed our allies, the Syrian Democratic Forces (SDF) which has Kurds at its core. More than 11,000 Kurdish fighters died and 23,000 were seriously wounded battling ISIS at America’s behest.

Turkey and its Islamist mercenaries have committed war crimes in northern Syria. The Free Syrian Army (FSA), Erdogan’s proxy force of gangsters, criminals and mercenaries, routinely torture and commit summary executions. In one video, FSA members mutilated a Kurdish female fighter, cutting off her breasts and posing for selfies with her body parts. Another video on social media depicted a 12-year boy who was forced by the FSA to decapitate a Syrian soldier.

The UN’s Independent International Commission of Inquiry on Syria confirmed that armed groups under Turkey’s control “committed war crimes.” According to Amnesty International, Turkey and its militias displayed “a shameful disregard for civilian life, including through summary killings that have killed and injured civilians.”

Turkey bombed densely populated civilians areas using white phosphorus and napalm. It systematically violated international humanitarian law (IHL) by shelling schools, hospitals, and preventing evacuation of the wounded.

I interviewed a woman who fled Afrin after Turkey’s unprovoked attack on January 20, 2018. She was running hand-in-hand with her young daughter when a Turkish missile obliterated the girl. The mother held onto her daughter’s arm, severed at the elbow, all that was left of her child.

Turkey is a state sponsor of terrorism. Beginning in 2013, Turkey’s National Intelligence Agency operated the jihadi highway from Sanliurfa to Raqqa, the capital of the ISIS caliphate, providing weapons, money, logistics and medical services to more than 40,000 ISIS fighters from about 80 countries. Thousands of Turks also joined the ranks of ISIS. Turkish-backed Islamist rebel groups evolved into ISIS. Today, ISIS and the FSA are one in the same.

By giving Erdogan a green light, President Trump has blood on his hands. Furthermore, President Trump endorsed plans to “clean” Kurds from their villages when Erdogan proposed returning up to 2 million Syrian Arabs to northern Syria. Both are ignorant of state obligations under IHL and customary international law, which require that refugees return voluntarily, in safety, and with dignity.

President Trump, Vice President Mike Pence, and Secretary of State Mike Pompeo echo Erdogan’s false allegations that Kurds were responsible for killing Syria’s Christians. The exact opposite is true. Kurds protected Armenians and Chaldean Christians. Turkey’s invasion has put Syria’s Christians at-risk.

Since 2014, Turkish-backed Islamists targeted “apostates” – Shiites, Kurds, Yezidis, and Christians in Syria and Iraq. Mosul’s 60,000 Christians were executed, displaced or trafficked as sex slaves. The same fate befell Christians in the Nineveh Plains and northern Syria. ISIS converted ancient churches into mosques, madrassas, and prisons. They tore down crosses and used chisels to deface tombstones in church graveyards.

The jihadist magazine, Dabiq, displayed images of crucified Christians as “a message in blood written to the Nation of the Cross”. It featured a picture of St. Peter’s Square with an ISIS flag superimposed atop its holy obelisk. The ISIS leader said his fighters would march “all the way to Rome,” and along the way, “break the crosses [and] trade and sell their women.”

Kessab, an Armenian Christian town in the northwest, was attacked by jihadists with support from the Turkish military. The operation was launched from the village of Gözlekçiler on Turkish territory. Jihadists used five different Turkish border crossings to enter Syria unhindered. Many cars with Syrian license plates ferried fighters from the Turkish base at Kayapinar. Six hundred and seventy families were uprooted and 15 families taken hostage in Kessab. Three Armenian churches in Kessab were desecrated by the jihadists.  

Syriacs are the second largest Christian community in Syria. Many Syriacs hailed from Hasaka, living next to Kurdish neighbors, with whom they had good relations.

Christian churches and institutions, including schools and hospitals, were destroyed by Turkish–backed militias. ISIS execution videos showed the beheading of priests and community leaders, which included images of eleven desecrated churches. Hundreds of Syriacs were executed, thousands displaced, and scores of churches destroyed. Nuns were kidnapped and raped by jihadists.  In February 2015, jihadists attacked 35 Assyrian Christian villages along the Khabur River, causing 3,000 to flee. Jihadists ransomed their Assyrian captives for $100,000 each. Syria’s Christian population was 250,000 in 2011. Only 30,000 Christians remained in 2016.

Turkish-backed Islamists offered a stark choice: convert and pay for protection, or die. According to the Syriac Union Party, “More than 100,000 Syriac Christians, one of the world’s oldest Christian communities, fear Erdogan will finish the genocide that ISIS started.” The Syriac National Council of Syria, warned: “As soon as people hear that Turkish forces or their Syrian rebel allies are coming, the Christians will start fleeing.” Pence and Pompeo, self-professed evangelicals, have been silent in the face of Turkey’s aggression.

The evangelist, Rev. Pat Robertson, stated, “As the U.S. prepares to draw down, Syrian Christians fear they’ll be wiped out. It appears U.S. policy has the potential to put 2,000 years of Christian tradition and history at risk.” Tony Perkins, head of the Family Research Council, reflected that Turkey’s invasion “did shake the evangelical community…” Franklin Graham warned, “If this continues, you’ll have another million people displaced in Syria.” According to the Southern Baptist Convention, “Kurdish Christians (and others among the brave Kurds) have stood up for the United States and for freedom and human dignity. What they are now facing from Erdogan’s authoritarian Turkey is horrifying beyond words.”

Armenians and Chaldean-Christians fear that Turkey will complete the task of ISIS-eradicating Christians from northern Syria. Their fear is well-founded. On October 11, Father Hovsep Bedoyan, Pastor of the Armenian Catholic community of Qamishli, and his father, were executed by Turkish-backed forces in Deir el-Zor on their way to inspect the Armenian Catholic Church in the city. Presidential Trump heralds a notional ceasefire. Despite Erdogan’s assurances, Turkish war planes and drones are routinely bombing members of the Syriac Assyrian Military Council, made up of local Christians, along the Khabur River. Aerial bombardment across northern Syria is widespread.

President Trump does not grasp the impact of his policies on Christians in northern Syria. They are imperiled by his ill-advised pull-out.

We cannot remain silent in the face of Turkey’s atrocities, and America’s complicity with war crimes. Turkey was a critical NATO ally during the Cold War when the West opposed dictatorship. Today, Turkey is governed by the kind of dictator that NATO was designed to combat.

According to the editorial board of The Jerusalem Post (15 November 2019): “Erdogan must be stopped in the memory of the Armenian genocide he denies, the Kurds and Christians in Syria he has killed, the minorities he oppresses in his own country, and the Israelis whose borders are regularly attacked by groups he supports.”

Matthew 26:48-50: The traitor, Judas, had given them a prearranged signal: “You will know which one to arrest when I greet him with a kiss.” So Judas came straight to Jesus. “Greetings, Rabbi!” he exclaimed and gave him the kiss. Jesus said, “My friend, go ahead and do what you have come for.” Then the others grabbed Jesus and arrested him.

Similarly, US support for Syrian Kurds has proved to be the kiss of death.

Recommendations

Instead of placating Turkey, US officials should reject Erdogan’s war-mongering and genocide denial. The US Congress should:

  • Act on the Sanctions Bill, which passed the House by a margin of 405 to 11.
  • Implement the “Countering America’s Adversaries Through Sanctions Act”, since Turkey has received Russian S-400 missiles.
  • Ban arms sales to Turkey as proposed in legislation introduced by Senators Murphy (D-Conn.) and Menendez (D-NJ).
  • Require Secretary Pompeo to report on Turkey’s abuses in Syria and expedite procedures under the Foreign Assistance Act for a floor vote on sanctions.
  • Approve a provision in the Defense Authorization bill lifting the arms embargo on Cyprus, which remains occupied by Turkey.
  • Support Senate Resolution 2641, “Promoting American National Security and Preventing the Resurgence of ISIS act of 2019”.  

If President Trump won’t act, Congress must. The victims of Turkey’s past and present genocide cry out for justice.

David L. Phillips is Director of the Program on Peace-building and Rights at Columbia University’s Institute for the Study of Human Rights. He served as a senior adviser to the State Department during the administrations of President Clinton, Bush, and Obama. His recent book is The Great Betrayal: How America Abandoned the Kurds and Lost the Middle East.