Archives for August 2020

MASHTRIMI I MADH

August 10, 2020 by dgreca

-(Demokracia e trukuar dhe komunizmi rozë)–

“Shqipërinë do t’a gëzojmë ne dhe fëmijët tanë”- Ramiz Alia-

“Sistemi ynë ka kapitulluar përballë atij kapitalist, ndaj jemi të detyruar të ndryshojmë strategji”…–

NGA EUGJEN MERLIKA-Me këtë pohim “të sinqertë” që binte ndesh me dogmën gjysëm shekullore të “epërsisë së socializmit” si rend shoqëror, politik dhe ekonomik, Kryetari i Shtetit dhe i partisë së komunistëve shqiptarë, Ramiz Alia, në tetor 1989, fillonte fjalën e tij para Byrosë Politike. Ai ishte i vetëdijshëm se ajo fjalë do të ishte një gur sinori mes dy kohëve historike, asaj të socializmit dhe një tjetre që do t’a pasonte, me gjithë të panjohurat e saj e që do të ishte, në synimin e tij dhe të kastës së kuqe që ai kryesonte, një kapitalizëm rozë.

Viti 1989, i mrekullive të paimagjinueshme të një shekulli luftërash mizore e diktaturash të pashembullta, po ecte me revan drejt fundit të tij. Kishte sjellë flladin e lirisë në Vendet e Evropës Lindore që, njëri pas tjetrit, rrëzuan regjimet komuniste që i kishin sunduar për gati një gjysëm qindvjeti. Muri i Berlinit ishte shembur dhe “perdja e hekurt” mes dy pjesëve të kontinentit mbetej vetëm një relike e një periudhe historike që, çuditërisht, kishte arritur në stacionin e saj të fundit.

Në Shqipëri ndryshimet epokale të kampit socialist përcilleshin me një heshtje të përgjithëshme, nën të cilën ndizeshin shpresat e vakëta e mbi të cilën vigjëlonte si skifteri arma e mprehtë e diktaturës së kuqe, Sigurimi i Shtetit. Dyshja Ramiz-Nexhmije, që deri atëhere ishte nanurisur në përrallën e përjetësisë së enverizmit pa Enverin, në fshehtësi projektonte një t’ardhme që do t’ju siguronte atyre dhe vartësve të tyre një pleqëri të rehatëshme e pa telashe e fëmijëve të tyre një sundim të qetë, jo më në një sistem terrori siç kishte qënë diktatura e kuqe, por në një “demokraci kapitaliste” në ngjyrën e formën që do t’ju këshillonin “miqtë e Perëndimit”.

Ky ishte thelbi i fjalës së Ramiz Alisë në Byronë Politike në tetor 1989. I arkivuar si “shumë i fshehtë” për vite të tëra ky dokument, një nga më të rëndësishmit e historisë së Shtetit bashkëkohor shqiptar, ka disa vite që është në duart e shqiptarëve të cilët, nëpërmjet tij, kanë mundësi të kuptojnë e të shpjegojnë të gjitha “enigmat” e periudhës së kalimit nga një sistem në një tjetër. Si i tillë ai vlen të studjohet e të komentohet në hollësi. Fjala është një parashtrim i qartë dhe i detajuar i një projekti të madh, që do të fillonte sendërtimin e tij së shpejti e do të shtrihej në gjatësi kohe.

Simbas ish Kryetarit Alia ndryshimi i pashmangshëm do të kufizohej në dy pika:”në respektimin e të drejtave të njeriut e në pluralizmin politik”. Ishin çështjet në të cilat këmbëngulte Evropa Perëndimore në dokumentat e saj e të cilat, dështimi ekonomik i sistemit socialist, i kishte bërë të detyrueshme për t’u gëlltitur nga hierarkët e tij. Se sa do të ishin të mjaftueshme këto dy parime bazë për të ndërtuar një demokraci të vërtetë e treguan përvojat e këtyre viteve, por e paralajmëroi dhe dinaku Alia kur parashtroi:

“Të drejtat e njeriut janë diçka brënda nesh dhe mund të abuzohet me to deri diku, por pluralizmi do të bëhet se s’bën. Kundërshtarët tanë do t’i nxisim që të krijojnë parti sa të duan; të majta, të djathta e të qendrës, por gjithsesi këto parti duhet të kontrollohen e drejtohen nga Ne. Programet e themelimit të këtyre partive, do t’i formulojmë dhe do t’i miratojmë Ne. Në krye të këtyre partive, duhet të nxirren njerëz që të përkrahin strategjinë tonë”

A u zbatuan porositë e Ramiz Alisë në krijimin e partive, apo ato lindën spontanisht nga dëshira e ndrydhur dhjetëvjeçarë me rradhë? A ishte një rastësi që në krye të partive u vunë ish kuadro të regjimit, madje të ardhura edhe nga shërbimet e fshehta, apo ata patën guximin që u mungoi të përndjekurve të diktaturës? A ishte thjesht pasioni i politikës, një mënyrë për të nxjerrë jetesën apo pjesë e strategjisë për të copëzuar opozitën ndaj partisë komuniste “të reformuar” krijimi i dhjetra partive në jetën shqiptare? Këto e të tjera pyetje si këto ende e mundojnë shqiptarin e thjeshtë që nuk arrin dot të kuptojë se kujt i shërbejnë dhjetra grupime njerëzish, që quhen parti, kur ritmet e zhvillimit të Vendit nuk kanë krahasim as me fqinjët tanë e standarti i jetesës njeh ngjitje marramendëse vetëm për kastat në pushtet e për trafikantët e shkelësit e ligjit.

Të gjithëve u kujtohen kohët e entuziazmit të krijimit të partive, duke filluar nga ajo Demokratike. Drejtuesit e tyre, që hodhën shpejt triskën e kuqe në kosh dhe u vetëshpallën kampionë të demokracisë e të antikomunizmit, flisnin me zjarr e pasion kundër Enver Hoxhës, për krimet e regjimit, mungesën e lirisë etj. Binte në sy fakti se në këto parti kishte pak ose aspak ish të burgosur të ndërgjegjes apo përfaqësues të diasporës antikomuniste. Kjo i detyrohej deri diku dhe ndrojtjes së tyre e mendimit se populli i indoktrinuar nuk do t’a kuptonte pjesëmarrjen e tyre në jetën politike, por diku haptas e diku në mënyrë të maskuar dhe mospranimit të drejtuesve të rinj. Këta të fundit që mendonin, sikurse ustai i tyre, se i nevoitej “karta morale” e të dënuarve të diktaturës bënin garë në demagogji për të fituar përkrahjen e tyre.

Partia Demokratike qe ajo që mori në gjirin e saj më shumë ish të përndjekur. Në vitet e para disave prej tyre u dha poste me rëndësi partiake dhe shtetërore, në nivele të ndryshme. Por aktivizimi i ish të përndjekurve politikë ishte vetëm një anë e treguesit të prirjeve demokratike të këtyre partive. Ana tjetër dhe më e rëndësishmja ishte strategjia ekonomike dhe e reformave që duhet të ndryshonin sistemin.

Thelbi i këtyre reformave ishte njohja dhe kthimi i pronave, pra një rindarje e pasurisë shtetërore ndërmjet qytetarëve, të cilëve gati gjysëm shekulli më parë Shteti komunist ua kishte grabitur me dhunë. Qëndrimi i partive qe një ngritje shqytesh e përgjithëshme e përmbledhur në shprehjen shqeto komuniste:” nuk do të lejojmë të nakthehen bejlerët dhe agallarët.”. Ligji 7501, që u miratua thuajse njëzëri nga Kuvendi, si pasojë e një marrëveshjeje ndërmjet demokratëve e socialistëve, ishte themeli i të gjithë prapësirës pas komuniste. Ai ligj jepte tokën në përdorim pa shumë ndryshim nga reforma agrare e 1946, pa synimin që t’i bashkonte sërish forcërisht fshatarët, por edhe pa mbajtur parasysh se e kujt kishte qënë ajo tokë. Me një ndërhyrje zbukuruese vetëm për dukje krijohej ideja se Shteti po zhvishej nga pushteti ekonomik e se popullit i kthehej mundësia e rivendosjes së pronësisë vetiake. Fshatarët ktheheshin në argatë të tokës, që nuk ishte e tyre, por që për një farë kohe nuk do të paguanin detyrimet që rridhnin nga shfrytëzimi i saj. Nuk ishte gjë e rastit që populli në disa zona të Vendit, sidomos në pjesën Veri-Lindore nuk e pranoi këtë ligj dhe vendosi njëzëri khimin e pronësisë së secilit në kufijtë e para reformës agrare. Kasta komuniste, që ishte e vetëdijshme se duhej lëshuar përkohësisht pushteti politik për të zotëruar në mënyrë “demokratike” atë ekonomik, e kishte hartuar atë me synimin , më pas të sendërtuar, të ruante mundësinë e pasurimit të saj në rrugë të ligjshme e më shumë të paligjshme.

Mungesa e përcaktimit të pronësisë i humbi Vendit shortet e investimeve të huaja që, në fillimet e viteve 90, ishin pothuaj të barabarta për të gjitha Vendet e Lindjes, duke çuar në kalendat greke kohët e vënies së tij në rrugën e zhvillimit ekonomik. Ky dëm i stërmadh që iu shkaktua Vendit, pasojat e rënda të të cilit vazhdojmë t’i paguajmë çdo ditë, ishte rrjedhojë e paaftësisë, e diletantizmit të klasës drejtuese pas komuniste që nuk arrinte të kuptonte përparësitë e çastit, apo zbatim i një strategjie të paracaktuar? Përgjigjen shkoqur e pa dredha e gjejmë tek fjalët e Ramiz Alisë: “ Ne, “Komunistët Reformatorë”, do të zbatojmë strategjinë tonë në ekonomi, sipas së cilës kapitalistët dhe pronarët e ardhshëm në një vend socialist, të jemi ne dhe njerëzit tanë. Me këtë strategji, brenda dy tre legjislaturave, do të arrijmë që nga klasat komuniste të krijojmë klasën kapitaliste, e cila do të na përjetësojë në pushtetin politik të së ardhmes që e kemi planifikuar dhe po e pregatisim vetë….”

Në zbatim të kësaj strategjie qemë të pranishëm në fillimin e viteve 90 në sulmin asgjësues të vandalizmit mbi objektet ekonomike, social-kulturale, të tregëtisë, mbi mjetet e trasportit, madje deri dhe mbi drurët frutorë e jo frutorë, në grabitjet e depove e të dyqaneve. Ky lloj banditizmi, i mbuluar me vellon e “urrejtjes për komunizmin”, i orkestruar nga një rrjetë e padukëshme ish sigurimsash e antarësh të partisë së punës, synonte të zotëronte nëpërmjet grabitjes atë pasuri që kishte mbetur në depot e Shtetit, por dhe të kthente, në dukje, në gjëra pa vlerë objektet shtetërore. Askush, duke filluar nga Qeveria e papërgjegjëshme e “destabilitetit” të Ylli Bufit, nuk shqetësohej për dëmin e madh që i shkaktohej imazhit të Vendit nga kjo strategji shkatërrimi, në një nga çastet më vendimtare për të ardhmen e tij.

Mallrat e grabitura do të shërbenin si bazë për të filluar rrugën e pasurimit, ndërsa zhvleftësimi i objekteve do të kishte si pasojë blerjen e tyre, gati falas, në proçesin e privatizimit që do të fillonte së shpejti. Ky i fundit do të bëhej me kritere haptas favorizuese për komunistët që, simbas parimit të vjetër “politika në plan të parë” kishin në dorë të gjitha postet kyç në sektorët e ndryshëm të ekonomisë e në tregti. Përparësinë në blerjen e objekteve Shteti i PD do t’ja u jepte atyre që punonin në to. Në pamje të parë ishte diçka e drejtë, në fakt ishte vënie në jetë e strategjisë së krijimit të “klasës kapitaliste” nga komunistët. Në këtë drejtim do të jepnin ndihmesën e tyre komisionet e privatizimit që, jo vetëm për përzgjedhje klasore por edhe për përfitim vetiak, do të zbatonin çmime krejtësisht në dobi të blerësve. Lidhjet me mjediset e fitimit të paligjshëm në Vendet fqinjë e në ata Perëndimore, sidomos në Itali, do t’i jepnin shkas lindjes së trafiqeve të ndryshme që sollën pasurime marramendëse në kohë relativisht shumë të shkurtëra.

Kjo ishte strategjia afatmesme e komunistëve por, për çastin, duhej mbajtur vetëm si një synim i fshehtë e i padeklaruar. Për çastin duhej lëmuar fasada, duhej fituar besueshmëria e Perëndimit që duhej të miratonte rrugën e nisur, për të çelur epokën e paqtimit e të lënies së konflikteve mbrapa krahëve. Për këtë nevoitej një qëndrim i ri karshi të gjithë atyre që, deri dje, kishin qenë “armiqtë e betuar” të socializmit brënda dhe jashtë Shqipërisë. Ujqit do të vishnin lëkurët e qëngjave e, duke sharë sa të mundnin kryeujkun, do t’ju krijonin viktimave iluzionin se tashmë kishte ardhur koha e tyre. Strategjia ramiziane parashihte një përmirësim të ndjeshëm të kushteve të jetesës të asaj pjese të popullsisë, që kishte qenë kavje e sprovës enveriste në larminë djallëzore të burgjeve, kampeve të punës e atyre të internimit për dhjetëvjeçarë me rradhë.

Strategjia ishte sa dinake aq dhe e poshtër. Për t’u bërë bindëse në “qëllimin” e saj i duhej besuar jo ish ministrave të Adil Çarçanit, gazetarëve të Zërit të popullit apo studjuesve të Institutit që kryesohej nga Nexhmije Hoxha, por klasës së re politike, të përbërë nga profesionistë të të gjitha fushave e ndonjë ish të burgosuri politik. Kryetari Alia projekton si në një ekran ngjarjet e pritëshme dhe mundësitë e kanalizimit të tyre simbas interesave të caktuara e planit të studjuar deri në imtësitë e tij.

“Partia që do të marrë pushtetin, do të shajë komunizmin në themel e në çati. Në këtë mënyrë do të fitojmë simpatinë e Perëndimit dhe të Disidencës Antikomuniste. Ata që janë nëpër burgje, të dënuarit dhe të persekutuarit politikë antikomunistë do të flasin për ne dhe do të na shajnë. Dhe këta dihet që e urrejnë komunizmin por do të na afrohen e do të na përkrahin. Neve na intereson karta morale e tyre. Këta do t’i afrojmë dhe do t’u japim punë të parëndësishme;por kurrë nuk do t’i lemë të na marrin pushtetin, sepse Ata, sa të marrin fuqinë, do të fillojnë të hakmerren dhe ne kështu do të bëheshim hyzmeqarët e tyre.

Në zbatim të të drejtave të njeriut, duhet t’u japim edhe kompensimin në para, të burgosurit politikë t’i kompletojmë me komoditete banimi…”

Përcaktohen kështu qartë kufijtë, brënda të cilëve do të vërtitet demagogjia e stilit të ri, për të arritur në synimin thelbësor që mbetet ruajtja e pushtetit nga rreziku i rënies së tij tek ata që duhej të kishin qenë trashëgimtarët e ligjshëm të tij në kushtet e shëmbjes së sistemit. Skenari u vu në jetë me një besnikëri të admirueshme, madje lëshimet e detyrueshme qenë më të pakta se sa ata që parashikoheshin.

Sot, në largësi 15 vitesh, ish të përndjekurit duhet t’i ngrenë një “përmendore” Kryetarit Alia, sepse po të ishte sendërtuar programi i tij, ndoshta do të kishin patur të gjithë nga një shtëpi e do të kishin përfituar edhe paratë e dëmshpërblimit për djersën e papaguar nëpër kampet e punës së detyruar të Shqipërisë socialiste. Pasardhësit e tij në pushtet bënë garë me njëri tjetrin se kush mund t’i mashtronte më shumë ata. Problemi i banesave të tyre, që normalisht duhej të ishte zgjidhur në kuadrin e rindarjes së pasurisë së paluajtëshme shtetërore ende sot mbetet një rebus. Me paratë që Shteti u ep si shpërblim nuk mund të blejnë as banesë për një person kurse ata, të cilëve u është njohur pronësia e shtëpive të sekuestruara, ende vazhdojnë të shohin qiraxhinjtë “zotër shtëpie”, që paguajnë qira qesharake, më pak se simbolike. Shumë të tjerë vazhdojnë të sorollaten vite me rradhë gjyqeve, siç kishte profetizuar “magjistari Alia” në tetor 1989:

“Të sekuestruarvet dhe të shpronësuarvet do t’u japim nga një letër në dorë që t’u njihet prona, por asnjëherë nuk do t’u japim pronën e tyre dhe në forma të ndryshme do t’i ngatërrojmë me njëri tjetrin. Ata do të kalojnë nëpër gjykata, ku do të zbatohet rotacion nga Gjykata e Shkallës së parë në të dytën etj. dhe për “difekte teknike” do të kthehen përsëri në të parën…”

Tuneli i errët i drejtësisë, një nga problemet e pazgjidhura të gjithë këtyre viteve. Sa drama e tragjedi i janë shtuar shqiptarëve nga vendimet e sallave të gjykatave, sa padrejtësi janë ligjësuar në to. Nga fjalët e regjizorit të pas komunizmit kuptohet qartë se drejtësia ka qenë e telekomanduar, se nuk i ka shërbyer krijimit e fuqizimit të Institucionit të pavarur. Ajo ka shërbyer si mashë, si dora e gjatë e partisë komuniste për të sendërtuar synimet e saj, që mbeteshin përjetësimi i grabitjes së qytetarëve shqiptarë, i nisur më 1945, e përvehtësimi me mjete “demokratike” i pasurisë së tyre. Sorollatjet shumëvjeçare në dyert e gjykatave, që kanë helmuar jetën e shumë njerëzve në këto vite, nuk janë vetëm pasojë e zbrazësirës morale të një pjese të shërbyesve të tempullit të drejtësisë, por edhe pjesë e strategjisë ekonomike e pushtetore të projektit ramizian.

Mars 2004- Vijon

Komuniteti shqiptaro-amerikan përcolli për në amshim, veprimtarin, bamirsin dhe fisnikun malësor, Lekë Gojçaj

August 10, 2020 by dgreca

Nga Frank Shkreli*/

Javën që kaloi, komuniteti shqiptaro-amerikan humbi njërin prej aktivistëve më të njohur të tij, Lekë Gojçaj. Megjithëse nën rregulla shumë të kufizuara për arsye të pandemisë aktuale që ka goditur mbarë botën, komuniteti shqiptaro-amerikan, me një pjesëmarrje të madhe përcolli për në amshim, me më të madhin respekt, veprimtarin, bamirsin dhe fisnikun malësor, Lekë Gojçaj, ditën e enjtë të javës që kaloi.

Leka njihej në komunitetin tonë si një veprimtar i dalluar, i cili gjëndej gjithmonë i gatëshëm për të ndihmuar dhe kurdoherë që e lypte nevoja, i angazhuar në nismat atdhetare, fetare dhe shoqërore të komunitetit, por edhe më gjërë. Por mbi të gjitha, Lekë Gojçaj njihej dhe do të mbeten — së bashku me vëllain e tij Pashkon, i cili gjithashtu ka ndërruar jetë para disa viteve — si dy shqiptare fisnikë malësorë, mërgimtarë që i kishin përcaktuar vetes misionin e shenjtë dhe patriotik për të vendosur sa më shumë shtatore të Shënjëtëreshës Nënë Tereza, anë e mbanë trojeve shqiptare dhe në botë. Këtë donin ta bënin me qëllim për t’ia bërë të njohur këtë bijë të dalluar të Kombit Shqiptar një bote të dyshimtë e cila ende nuk e njihte origjinën e saj shqiptare si duhej, ose e njihte bazuar në keq identifikime dhe në informacionin që sot konsiderohet si “fake news, të sllavëve të jugut dhe të armiqëve historikë të Kombit shqiptar. Përveç shtatoreve gjigante qai kishte spnsorizuar, Lekë Gojçaj nuk linte derë pa trokitë nga Washingtoni e deri në Vatikan për të dhuruar shtatoret më të vogëla prej argjendi, Papës zyrtarëve të lartë të politikës amerikane në Washingtonin, përfshir kongresmenë e senatorë, me qëllim që edhe ata të njohin më mirë Nënë Terezen, si shqiptare që ishte dhe nepërmjet saj të njihnin më mirë edhe Kombin shqiptar, që deri në vitin 1990 ishte vet-izoluar nga bota perëndimore për pothuaj 50-vjet komunizëm.

I ndjeri Lekë, përveç aktiviteteve të tjera, ka botuar edhe një libër me titull, “Shtatoret e Përjetësisë”, mbi jetën dhe veprimtarinë e familjes Gojçaj në Hot të Malësisë së Mbishkodrës nga ku e ka origjinën familja dhe në Shtetet e Bashkuara të Amerikës ku kemi gjetur strehim dhe siguri. Pjesën e parë të të librit ai ia ka kushtuar shtatoreve të Nenë Terezës që ai dhe vëllai i tij kanë sponsorizuar duke i vendosur në trojet shqiptare dhe në Amerikë.

Suksesin e realizuar, që ka bërë të mundur edhe shpenzimet për këto shtatore, në një biznes imobilar si emigrant në Shtetet e Bashkuara, Leka ia dedikonte punës së rëndë prej disa dekadash, familjes dhe mbi të gjitha nenës së tij. Në një intervistë me Zërin e Amerikës, Leka ishte shprehur se,“Pasurinë më të madhe, kisha nënën me vete. Jo se kam qenë punëtor i madh, jo se kam patur edukatë për biznes, por kemi punuar me djersë të ballit, na kanë ndihmuar miq e dashamirë. Kjo ishte meritë e të gjithëve, e Zotit mbi të gjitha, e vëllait tim Pashkut, i cili është punëtor i vërtetë, natë e ditë nuk lodhet”, është shprehur ai disa vjetë më parë në një program për VOA-n.

Ishte pra ky sukses në biznesin e tij imobilar që ia kishte bërë të mundur, që nderimin, respektin dhe mahnitjen e tij pas “madhështisë së shpirtit të Nenë Terezës”, siç thotë ai, ta çonte në vend duke realizuar ëndërrën e tij për të ndërtuar sa më shumë shtatore kushtuar Nenë Terezës në trojet shqiptare dhe në Amerikë. Ishte në vendlindjen e vëllezërve Gojçaj në Malësi, që më 13 qershor, 1996, atyre u lindi ideja e projektit për shtatoren e Nenë Terezës, — shënon Lekë Gojçaj në librin e tij, “Shtatoret e Përjetësisë”.

Këtë nderim dhe mahnitje me Nënë Terezën, Lekë dhe Pashko Gojçaj janë përpjekur ta shprehin gjatë jetës së tyre me vepra – përfshir, pikërisht, edhe ndërtimin e disa shtatoreve të Nenës Tereze, që me sponsorizimin e tyre kanë bërë të mundur, këtu në Shtetet e Bashkuara dhe në trojet shqiptare. Realizimin e kësaj nisme e kanë filluar me vendosjen e shtatores së parë të Shënjëtores shqiptare, në vendlindjen e tyre në Tuz të Malësisë, (18 tetor, 1997) që mendohet të jetë edhe shtatorja e parë e Nenë Terezës, në botë. Gojçajt kishin vendosur që shtatorja e Nenë Terezës të ishte produkt i punës së tre skulptorëve shqiptarë — të përzgjedhur me qëllim nga vëllezrit Gojçaj — përfaqësues të tri feve kryesore të shqiptarëve: Vasil Rakaj, katolik, Sadik Spahia, mysliman dhe Vasiliev Nini, ortodoks, për të dëshmuar, sipas Lekë Gojçajt, harmoninë fetare ndër shqiptarët, por edhe për treguar se Nenë Tereza u përket të gjithë shqiptarëve, pa dallim.

Shtatoren e dytë të Nenë Terezës, vëllëzrit Gojçaj e vendosën para Kishës , “Zoja e Shkodrës” në Hartsdale të Nju Jorkut, me 10 shtator, 2000, kur Nenë Tereza e cila shpesh kishte vizituar komunitetin shqiptaro-amerikan në Nju Jork – tani u bë pjesë e pandarë e këtij komuniteti, pranë Kishës Katolike, Zoja e Shkodrës” në Nju Jork. Vëllëzrit Gojçaj ndihmuan gjithashtu me një shtatore edhe Kishën Katolike Shqiptare në Detroit.

Shtatorja e tretë e Nenë Terezës e kishte radhën të vendosej në Prishtinë, kryeqytetin e Dardanisë së lirë, si një premtim, shkruan Lekë Gojçaj, që ai i kishte dhënë Presidentit të parë historik të Kosovës, Dr. Ibrahim Rugovës, në një takim me një grup shqiptaro-amerikanësh. Premtimi u bë realitet me 2 Korrik, 2002, datë që përkonte me shpalljen e “Deklaratës Kushtetuese të Kosovës”. Në përurimin e shtatores së vendosur në rrugën kryesore të kryeqytetit të Kosovës që edhe mban emrin “Nenë Tereza”, pat marrë pjesë edhe Presidenti Ibrahim Rugova.

Për shtatoren e katërt (vepër e skulptorit shqiptarXhelil Rufati nga Maqedonia), e kishte radhën Struga, qyteti shqiptar në Maqedoni, si rezultat i një propozimi që u kishte ardhur vëllezërve Gojçaj nga Jashar Pollozhani, Kryetar i Shoqatës Humanitare Nënë Tereza në Strugë. Përurimi i shtatores së Nenë Terezës në Strugë u bë me 17 prill, 2004, kur “Katër vajza si zana zbuluan shtatoren e Nenë Terezës, i gjithë sheshi shpërtheu në një duatrokitje të gjatë.” Nga ai moment Nenë Tereza u bë pjesë e pandashme e qytetit piktoresk me shumicë shqiptare, buzë Liqenit të Ohrit, thuhet në librin, “Shtatoret e Përjetësisë”, të autorit Lekë Gojçajt.

Pastaj radhën e kishte Mitrovica në jesën veriore të Kosovës, që edhe atje të ngrihej shtatorja e Nenë Terezës. Për vendosjen e shtatores në Mitrovicë bashkpunoi i njëjti komision shqiptaro-amerikanësh që kishte bashkpunuar, më heret, për vendosjen e shtatores së Nenë Terezës në Strugë.

I ndjeri Lekë Gojçaj, në librin “Shtatoret e Përjetësisë” shpreh zhgënjimin e tij të thellë se nuk ia doli që shtatoren e Nenë Terezës ta vendosnin edhe pranë Organizatës së Kombeve të Bashkuara (OKB-ja) në Nju Jork, që ishte një dëshirë e madhe e tij. Sipas tij, ai hasi në pengesa të konsiderueshme, pasi OKB-ja nuk pranon dhurata nga individë, por vetëm nga shtetet anëtare. Vëllezërit Gojçaj pastaj kishin menduar që t’i dhuronin shtatoren e Nenë Terezës, Shqipërisë si shtet anëtar i OKB-së, por siç duket as me shtetin shqiptar (nepërmjet misionit të tij pranë OKB-së), nuk gjeti bashkpunimin e nevojshëm për të realizuar endërren e tij për miratimin e vendosjes së shtatores së Nenë Terezës pranë OKB-së në Nju Jork.

Lekë Gojçaj ndërroi jetë pa realizimin e këtij projekti në OKB, por vëllezërit Gojçaj kanë lenë gjurmë të pashlyeshme dhe dëshmi historike duke vendosur shtatoren e Nenë Terezës nepër rrugë dhe sheshe anë e mbanë trojeve shqiptare, si edhe në botën e re, këtu në Shetet e Bashkuara të Amerikës. Si rrjedhim, siç është shprehur edhe Dom Lush Gjergji, biografi i Nenës Tereze në një mesazh ngushëllimi me rastin e vdekjes së Lekë Gojçajt, duke vlerësuar kontributin e vëllezërve Lekë dhe Pashko Gojçaj, ka thekësuar se,“Emrat e tyre janë të shkruar jo vetëm në mendjen e shumë shqiptarëve, por edhe më shumë në zemra dhe ndërgjegje, sepse ata edhe më shumë kanë dëshmua fisnikërinë, bujarinë, mikpritjen, bamirësinë, si stil jete dhe veprimi, duke pasur dhe kultivuar gjithnjë dhe kudo ide dhe ideale të larta shpirtërore, kulturore, kombëtare dhe fetare shqiptare.”

Në mesazhin e tij, Dom Lush Gjergji falënderoi vëllezirt Gojçaj edhe për ndihmën dhe mbështetjen e tyre në ndërtimin e Katedrales “Nëna Tereze” në Prishtinë, që, sipas tij, “Ishte sfidë për të gjithë ne”, por që, “Për vëllezërit Lekë dhe Pashk Gojçaj, ishte rast i mirë i bashkëpunimit, vëllazërisë dhe dëshmisë së çdo shqiptari, pa dallim vendi apo feje — që dëshmon para nesh dhe mbarë njerëzimit, që ne në Nënën Tereze e kemi gjetur vetveten dhe të vërtetën, jetën dhe dashurinë, flijimin dhe dhurimin, si mundësi për të jetuar dhe për të vepruar me dashuri dhe për dashuri”. Jeta, puna dhe veprimtaria kulturore, fetare dhe atdhetare e vëllezërve Gojçaj nuk mund të vlerësohej më mirë se kështu.

Nenë Tereza, atëherë dhe sot, një prej personaliteteve më të admiruara të botës edhe në Shtetet e Bashkuara të Amerikës ..

Ish-Drejtor i VOA-s për Euro-Azinë

Ish-Drejtor Ekzekutiv i Këshillit Kombëtar- Shqiptaro-Amerikano (NAAC)

Vaccine, Herd Immunity and Treatment in fight against Covid-19 Pandemic

August 10, 2020 by dgreca

*By: Dr. Pashko R. Camaj, Doctor of Public Health Sciences –

We are entering the seventh months into the coronavirus pandemic. During this time, we have learned many things about the SARS-CoV-2 virus and the disease it causes. With the numbers of infections and fatalities still on the increase, some questions remain difficult to answer: when will the vaccine for Coivi-19 be ready, and will it be safe and effective? The answers to these questions are not easy, and certainly not simple, but from the standpoint of our desire to get back to immediate normalcy, the answer is no. However, from the standpoint of typical vaccine-development timing, yes, it will be ready and here soon.

Vaccine Progress: Developing a new vaccine can take years or even decades. That was true until now! The speed and progress in search for a viable and safe vaccine against Covid-19 have been inspiring. The early positive results can be attributed partly to the number of world-wide research teams working on it around the clock. In addition, relaxed restrictions on moving between stages of vaccine development, and the promise of new vaccine technologies that have been unleashed globally, have also played a role in this unprecedented progress.

Traditionally, vaccines have worked by introducing dead or weakened viruses into the body, which stimulate the body to preemptively produce antibodies that are ready to attack the intruding viruses. While this has been an effective approach, it has also been slow to develop, since there are a lot of safety concerns anytime we introduce a virus, dead or weekend to a human body. More recently, new vaccine approaches utilizing introduction of only a small portion of the virus, called an antigen, which acts almost like show-and-tell. The antigen typically prompts the body to make antibodies, without the safety concerns with introducing the entire virus. Now, in the most novel approach, scientists are working to get our own cells to produce the antigen; our body, in turn, produces the antibody. Vaccines made like this are potentially fast to produce. But this approach is largely untested, with potential many side effects and uncertainty if they will even work.

At the moment, researchers are working on all these approaches, and several are already in the process of testing for safety and efficacy. Some of that trials are well in their last stages and will be finished by the end of the summer. Concerns remain, that even with an approved vaccine, it will still take some time to manufacture and distribute large number of doses. Later in 2020 or early 2021 is probably an optimistic estimate for the first actual vaccines being administered to the larger populations. Logistics of how and where vaccines will go first, and who will get the priority of early vaccination are still to be ironed out. But that is a ‘problem’ we should all be happy to grapple with.

Effectiveness of a Vaccine and ‘Herd’ Immunity: Typically, for a vaccine to be considered a successful it will need to promote immunity in at least 60 percent of people. That is considered a minimum when we talk about achieving “herd” immunity. Some data suggests that we need 70-80 percent effectiveness for this immunity to take hold. There are those that say we should have left the virus run its course and build the immunity that way. But early original modeling estimated that without any changes in our behavior, and allowing the virus to run wild, the virus

may have killed 1 million to 2 million Americans-some estimates even double or triple that number. That was unacceptable! We also know that Sweden, which came the closest to letting the virus “run its course,” had much, much higher death rates than its neighboring countries. So, waiting for herd immunity to take hold, would have resulted in many more deaths, in addition to completely ‘flooding’ our health care system, which could have produced additional concerns, not only related to Covid-19.

Improvements in Health Care: While we look for news on the vaccine front, we have been seeing progress in the treatments for Covid-19. There has been some good news on the treatment front. Remdesivir and a steroid called dexamethasone have both been shown to significantly reduce mortality in seriously ill patients – in some cases by up to a third. In addition, RLF-100 or aviptadil, a synthetic form of a natural peptide that protects the lung has shown some significant progress treating critically ill patients. The therapy has been granted fast-track designation to develop the drug in the United States. Treatments to improve prognosis for patients with milder cases of the infections have been also on a research front-with improved outcomes. One important aspect of improved treatments has been that hospitals and health care providers in general are far better prepared now than earlier in the year. This is a result of increased capacities to treat and care for patients. Also, hospitals are getting better at treating the virus, thanks to a combination of experience and new treatments. A testament to this is relatively low and declining death rate compared to those of a few months ago.

So, the continued virus prevention methods such as good hygiene and social distancing, using face covers and masks will help lower the risk of spreading the virus or becoming infected and keeping us healthy. For those unlucky ones that get infected and require medical care, use of improved medication will be essential. These are the viable options in the fight against this enemy, until a safe and effective vaccine puts us on a path to returning to lives we knew before the Covid-19 shook our world!

**Vice-President of Pan-Albanian Federation of America -VATRA

TË RIKTHEJMË NË VATËR FRYMËN E SHENJTË VATRANE

August 10, 2020 by dgreca

Nga Dalip Greca*- Vatranët i bashkon fryma e shenjtë e Vatrës, fryma e bashkimit, e dashurisë për Vatrën, për Kombin, për njeri-tjetrin, frymë që e plazmuan krijuesit e saj. Në editorialin përcjellës të Kryetarit-Ikonë të Vatrës, të ndjerit Agim Karagjozi, lider i dy dekadave në krye të Federatës, pata trajtuar frymën e shenjtë të Vatrës. Editoriali është publikuar në numrin special, kushtuar përcjelljes të kryetarit Karagjozi, Dielli i prillit 2018.

Po citoj veten:” Agim Karagjozi dha për Vatrën gjithçka kishte, por mbi të gjitha shpirtin e tij e njësoi me shpirtin dhe frymën e Vatrës. Po po, Vatra është Frymë, është shpirt.Është frymë Kombëtare, është shpirt atdhetar, ai që nuk e ndjen këtë nuk mund të bëhet vatran i përkushtuar. ..”

Nuk ka qenë e lehtë për vatranët, mbajtja e Vatrës bashkë, me të gjitha degët, por me sakrifica, është arritur. Tendencat përçarse janë tejkaluar dhe Vatra pas sprovash të vështira, edhe kur është plasaritur nga përçarjet, zilitë, tendencat individualiste, familjare, krahinore, fetare, karrieriste, ka arritur të ngrihet mbi to dhe ka rikthyer frymën e shenjtë të bashkimit.

Në dekadat e para përçarjen e nxiste edhe propaganda greke, por Vatra duke pasë në krye burra të ftilluar e të ditur, arriti që të fitojë mbi grekërit dhe ta mbajë bashkë frymën e bashkimit. Fryma e bashkimit u rrezikua seriozisht në vitin 1917, kur Partia Politike e ish kryetarit K. Dako shkëputi një pjesë të konsiderushme të anëtarësisë, por Vatra sërish gjeti veten dhe përmes një aksioni Kombëtar siç ishte Fushata për shpëtimin e Shqipërisë, 3 qershor 1917, arriti të shpëtojë jo vetëm veten e vet, por edhe Pavarësinë e rrezikuar të Shqipërisë. Pikërisht në ato vite Vatra bëri punë të mëdha për Kombin.

Një rrezik tjetër i madh iu turr Vatrës më 1936, kur mosmarrveshjet brenda vetes krijuan një të çarë të madhe në trupin e saj. U duk fillimisht se anija e Vatrës kishte pësuar dëme të mëdha nga dallgët e zemrimit. Çarja ishte e pariparushme për momentin. Ndarja nuk u shmang. U krijuan dy Vatra, njëra,- Vatra mëmë mbeti në Boston,- tjetra-bijëza në Michigan. U krijuan dy gazeta Dielli, për dy vatrat respektive. U nda e u përça Vatra, por në të dy pjesët e ndara, egzistonte në anëtarësi fryma e shenjtë e bashkimit. Pushtimi fashist i Shqipërisë i tronditi të dy Vatrat dhe sërish u bashkuan, bijëza u kthye tek Mëma.

Por me kaq nuk u sosën hallet e Vatrës së moçme.Një tjetër ndarje ndodhi në vitet e turbullta të Luftës së Dytë Botërore, me 28 Dhjetor 1941, Kostë Çekrezi, patriot, demokrat, antimonarkist, shkrimtar, gazetar, që kishte miq me influencë në administratën Amerikane, i shkëputi një pjesë të konsiderushme Vatrës dhe mori shumë emigrantë në radhët e Organizatës oponente që krijoi përballë Vatrës dhe që e emërtoi “Shqipëria e Lirë”. Shqipëria e Lirë dhe Vatra ishin ballëpërballë në një rrugëtim të gjatë, ashtu siç ishin në përballje dhe dy gazeta”Dielli” e “Shqipëria e Lirë”. E para u shfrytëzua nga qeveria komuniste e Tiranës dhe u bë instrument i saj. Çekrezi e nuhati shpejt dhe bëri divorcin me krijesën e vet. Gjithësesi Vatra e vuajti hemoragjinë që krijoi Shqipëria e Lirë dhe iu drejtua për ndihmë Mbretit Zog, që në atë kohë ishte në Kanë të Francës.Mbreti iu përgjigj pozitivisht kërkesës së vatranëve për të anëtarësuar në Vatër legalistët. Kështu që në vitin 1959 Vatra rinisi rimbushjen e radhëve duke pranuar si vatranë jo vetëm legalistët, por nga të gjitha kategoritë e nacionalsitëve që kishin lënë Shqipërinë e pas Luftës së Dytë Botërore.

Tash ka nisur një goditje tjetër, e pesta sipas radhës, që edhe pse është në minorancë, nuk i bën mirë frymës së shenjtë të bashkimit.

Po, kush e cënon sot frymën vatrane dhe kush po përçanë Vatrën? Është një grupim fare i vogël që me deklarata e komunikata të pa pamatura, dhe së fundi me një aventurë të rrezikshme për Federatën, krijimin e degës, ka kaluar në eksterm, pa i llogaritur dëmet që po i bën me ndërgjegje Vatrës. Nuk dua të besoj se pas kësaj aventure fshihen interesa që kanë të bëjnë me VATRA FOUNDATION INC., Presidenti i të cilit, ka kohë që në mënyrë arbitrare ka shpallë pavarësinë nga Vatra dhe prej vitesh nuk pranon të informojë strukturat e Vatrës për veprimtarinë financiare!!. Përveç presidentit Kaliqi, kush ka interes ta mbajë larg Vatrës këtë fondacion? Çfarë veprimtarie ka kryer ai deri me sot? Pa zgjidhur këtë enigmë nuk mund të kuptohen motivet e vërteta të arkitetktëve të përçarjes së Vatrës me vatër paralele. Si mund të krijohen degë të Vatrës pa patur autorizim me shkrim nga qendra? Pretendohet për mosrespektim të institucioneve nga qendra, dhe shkelen symbyllurazi institucionet e Federatës, prej këtyre që pretendojnë të vendosin në vend drejtësinë e munguar!

Vendimet e rëndësishme, historikisht Vatra i ka marrë në Kuvende. Edhe në Kuvendin e fundit, të 19 Janarit të 2020-ës, Vatra nuk e njohu të vetshpallurin”Komision të 5 tetorit”-, por edhe i panjohur, ky komision paska nisë krijimin e degëve! Por natyrisht nuk është e lehtë që të gjenden vatranë të vërtetë, nga ata me frymën e shenjtë vatrane,(përjashtojmë nga ky gjykim të mashtruarit) që vullnetarisht të ndërmarrin aventurën e përçarjes së Vatrës duke u anëtarësuar në një vatër të paligjshme? Kur Federata paralajmëroi krijimin e degëve të reja, këta vrapuan dhe sajuan një degëz në Staten Island-NY, me 8 apo 10 veta. Në fakt në fotografitë e publikuar duken 10 persona, por Dielli kontaktoi me njerin prej anëtarëve të Këshillit të Federatës, i pranishëm në fotografi, i cili ishte i ftuar në atë “themelim illegal”, pa e ditur fare qëllimin. Ai pohoi se nuk ka pranuar të bëhet pjesë e asaj dege, sepse siç tha ”Nuk jam për përçarje”… Vazhdoj të jem anëtar i Federatës dhe i Këshillit të saj, ndërsa një tjetër prej dhjetshes, nuk ia vlen t’ia përmendim emrin sepse ka vite që ai e qëllon me gurë Vatrën dhe nuk besojmë se do të ketë dashuri të madhe për të ashtuquajturin “Komision i 5 Ttetorit”.

Krijues i degës me 8 veta qenka Uk Gjonbalaj, i cili iu bashkëngjit “Komisionit 5 Tetorit 2019”, ndërkohë që jo shumë kohë më parë(Dhjetor 2018) shkroi në statusin e tij në fb me rastin e nderimit me Mirënjohje nga Kryetari Dritan Mishto:” Se Vatra është në rrugë të drejtë dhe po bën atë që duhej të bënte shteti shqiptar! Faleminderit Vatrës! Faleminderit Kryesisë!…Faleminderit Kryetarit!”…

Ku shkuan gjithë këto falenderime për qendrën? Çudi e madhe, kur u prish Uka me qendrën?…Gjithësesi Federata nuk e ndjen fare largimin e Ukës sepse më shumë se dhjetë Gjonbalaj janë anëtarësuar në VATËR, pas ikjes së tij tek Komisioni i paligjshëm!

Të gjitha këto përpjekje, përfshi dhe paralelizmin në facebook, në ndonjë portal të rëndomtë, apo të ndonjë gazete, që bëhet strehë e paligjshmërisë së këtij grupimi, janë të destinuara të dështojnë, siç kanë dështuar në 108 vite të gjitha tentaivat përçarse.

Qendra e Vatrës ka ruajtë gjakftohtësinë dhe nuk ka ndërmarrë veprime publike, nuk ka përmendur emra, por ajo do të veprojë sipas Kushtetutës së vet dhe ligjeve të shtetit ku jetojmë.

Veprimet e pamenduara që kanë ndërmarrë disa persona për të dëmtuar Vatrën, për të krijuar Vatër të dytë, vetëm frymë vatrane nuk mund të kenë. Le të presim dhe të shikojmë se deri ku do të shkojnë veprimet e tyre; historia do t’i gjykojë….

Tash është koha që sejcili të gjykojë veprimet e veta. Është koha që të kthejmë frymën e shenjtë vatrane, përçarjet nuk bëjnë gjë tjetër veçse baltosin individët dhe vënë në pikëpyetje motivet e punës së tyre të deritanishme në Vatër.

Vatra duhet të nxjerrë mësime nga krijimi i këtij fraksioni dhe të punojë më shumë për të kultivuar frymën bashkuse. Edhe veprime që duken të parëndësishme; ato që nuk i shohim, por i ndjejmë, telefonatat, email-et që zgjojnë zili,ky tha kështu për ty, ai tha ashtu,… por ai të do, ky s’të do… thashethemet, mund ta vrasin frymën e bashkimit. KUJDES!

I ndjeri Karagjozi na e la Vatrën e bashkuar, le ta rikthejmë sërish frymën e Tij sepse është vlerë për Vatrën e sotme dhe duhet t’i shërbejë vatranëve si model përkushtimi. Që ta rikthejmë këtë frymë duhet ta çlirojmë shpirtin nga qejfmbetjet, grindjet,dukja, xhelozirat profesioanle por dhe sociale, shpirti karrierist, dhe të vendosim mbi gjithçka frymën kombëtare, e cila qëndron në themelet e Federatës. Vatra do punë, jo fjalë!

* EDITORIAL I DIELLIT- PRINT- KORRIK 2020

SI SHIHET ATDHEU NGA LARG

August 9, 2020 by dgreca

Elizabeta Vrato, stërmbesa e Hajredin Beu Cakrani-, i cili mori pjesë në shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë (1912) /

Shkruan: SKENDER KARAÇICA- Në Çikago ishte hapë lajmi se Elizabeta Vrato, intelektuale e botës Amerikane Univerzitare, e diplomuar ne e NYU dhe ka magjistruar në Shkencat Politiken në Universitetin LaSale në Filadelfia. Një vajzë e re dhe e shkolluar në të gjitha nivelet universitare në Amerikë (drejtësi) dhe aktiviste e dalluar në Fondacionin Bill Klinton,ka folur me gjuhën e krenarisë së është me prejardhje të gjakut shqiptar dhe mbesa e Hajredin beu Cakrani (Fier-Berat) cili në vitin (28 nëntor 1912) qëndroi në krah të Ismail Qemalit në aktin më të lartë të historisë të shpalljes se pavarësisë së Shqipërisë.

Në mesin e 83 delegatëve që morrën pjesë në Vlorën historike, Hajredin Beu Cakrani, nënshkrimi i të cilit edhe sot e kësaj dite qëndron në dokumentin më të renësishëm Shqiptarë, I shënjuar me shumë modesti me shkronjën “H”.

Familja Cakrani ishte familja fisnike e dinastisë shqiptare,që,në kronikat e kohës thuhet se e shkriu tërë pasurinë për çështjen e Shqipërisë të atdheut të shqiptarëve në Ballkan.Stërgjyshi i Elizabetaës ishte mik i afërt me Sami Frashërin në Stamboll,njeriun shqiptar dhe intelektuali i kohës që bëri reforma në Perandorinë Osmane dhe ishte një zë i fuqishëm për çështjen shqiptare dhe për Shqipërinë,ku,përmes librave të botuara ai i dërgonte përmes Hajredin beu Cakrani për brezat shqiptarë dhe për Shqipërinë.

Për historinë dhe fatin e njerëzve që ikin nga atdheu,shkrimtari shqiptar Ismail Kadare,ndër të tjera thekson se në shkrimet e shenjta,sidomos në fillimet e (Bibles e të Besëlidhjes)dëshmohet ky synim,me renditjen e emrrave e të jetëshkrimit të shkurtër të përsonazheve të kohës.Në poezitë popullore të disa vendeve,e sidomos në atë shqiptare,thotë Kadare,takohet shpesh e njëjta dëndësi emrash e fatesh të qindra njerëzve .Tutje,shkrimtari ynë thekson se në Muzeun e Holokaustit të hebrenjve në Jeruzalem,në pjesën kushtuar fëmijve,brenda një sfere të errët që mishëron hapësirën e gjithësisë,dëgjohen ditë e natë,pambarimisht emrat e dhjetëra mijëra fëmijve hebrenj të vrarë nga të gjitha vendet e nga të gjithë popujt.

Po kështu është fati i familjes shqiptare Cakrani nga Berati,që jeta dhe regjimet pushtuese dhe së voni edhe komunizimi në Shqipëri me veshjen ideologjike të bolshevizimit përmes së cilit atdheun i jepnin dimenzionin me përmasën e Rusisë.Këtu familja e të parëve të Elizabetaa Vrato,trualli shqiptar Cakrani i tha orëve të liga të kohës së këtu është Shqipëria dhe nuk bëhet tjetër.E reja me gjak shqiptar në Çikago ka marrë mbi vete detyrën dhe amanetin e të parëve për ripërtritjen të vizionit për Atdheun Shqiptar dhe për Shqipërinë ashtu si e dëshiruan familja fisnike dhe e dinastisë Cakrani.Shkeputja nga atdheu,ikja pa kthim,ka patur gjithmonë,por në historinë shqiptare,ikja e shekullit XV në prag të natës otomane ka lënë gjurmë të pashlyeshme të arbëreshët e Italisë,ndërsa në ketë rrugëtim të Elizabetaës,dëshiron që e tërë kjo të bëhet rrezatim i pasionit të saj në brigjet e këtij atdheu që e ka emrin Shqipëri.

Përkundër ,,ligjeve,,të pandemisë së virusit korona,një takim pune me mikun e shqiptarëve Daniel Shure,profesor Gazmend Kapllani(Katedra Albanologjike),Mahmut Skenderi dhe Skënder Karaçica(SHSHA)në Çikago,ndër të tjera biseda mori kureshtjen tonë për Elizabeta Vrato,mbesa e familjes Cakrani në Berat dhe tërë historia në krah të Shqipërisë.Dhe,në këto çaste derisa bisdohej për mbesën shqiptare,mendja me shkoi tek poeti Jeronim de Rada,i cili për diasporën përdorte fjalët ,,gjak i shprishur,,.Duke dendësuar dramacitetin e fjalës,poeti i madh tregoi se ishte ai vetë bir i diasporës dhe i dhimbjes së saj.Por mbesa shqiptare me gjakun e freskët është bërë sy e vesh të di sa më shumë për Shqipërinë e të parëve të saj dhe të familjes nderi i kombit Cakrani…!Një ditë,mbesa shqiptare do të niset për Shqipëri dhe në Berat do të marrë frymë shqip dhe të shohë nga afër tokën atërore dhe,krenare që është bartëse e krenarisë së familjes Cakrani.

Në dokumentet arkivore thuhet se formacionet ushtarake gjermane Nazi-fashiste i janë drejtuar qeverisë së kohës në Tiranë që të dorëzojnë hebrejtë,por ata i kanë refuzuar dhe patën vendosur që t`i mbajnë në familjet e tyre.Kjo meritë i takon Kadri Cakrani(Balli Kombëtar) cili pos tjerash për hebrejtë ua siguroj edhe pasaportat shqiptare që të depertojnë në vendet tjere në botë dhe Amerikë.– Nje nga burimet e informacionit: http://www.thecounselorsbook.com/about-the-author/